Zwaartekracht en erosie doen blijkbaar goed hun werk om het aardoppervlak uitermate 'glad' te houden. Sterker nog, de aarde is relatief gezien gladder én ronder dan een doorsnee biljartbal. Maar de enkeling die naar de hoogste punten op die biljartbal klimt, wordt al snel geconfronteerd met het feit dat zijn of haar lichaam ver voorbij de grenzen wordt gepusht waar het voor gemaakt is. Ieder lichaam dat zich, ongeacht training, boven de 8.000 meter bevindt, verkeert op dat moment in een levensgevaarlijke zone. Een zone die onder bergbeklimmers bekend staat als de death zone. In de death zone ben je te gast, de enige permanenten bewoners zijn de doden.

Waarom is de death zone zo gevaarlijk?
De death zone heeft zijn naam te danken aan de combinatie van extreem weer, dunne lucht (weinig zuurstof), straling vanuit de ruimte en een levensgevaarlijke omgeving waarbij iedere stap fataal kan zijn.
Het weer kenmerkt zich door krachtige winden in combinatie met extreem lage temperaturen. Als je je handschoen uitdoet, bevriest je hand bijna direct. In januari daalt de temperatuur gemiddeld  naar -36°C (met pieken van -60°C). In de warmste maand (juni) is het nog steeds gemiddeld -19°C.
Met een luchtdruk van slechts een derde van die op zeeniveau, is er nog maar een derde van de zuurstof beschikbaar. Omdat er zo weinig zuurstof in de lucht zit,verbruikt het lichaam sneller zuurstof dan het kan opnemen. Dit zorgt ervoor dat je al buiten adem kan raken door iets simpels te doen als je schoen aantrekken. Naast lichamelijke beperkingen, kan het zuurstofgebrek in je hersenen er ook toe leiden dat je 'dronken' besluiten neemt.
En tot slot is het een levensgevaarlijke omgeving met steile klimwanden, bevroren (gladde) sneeuw, steile afgronden en losse stenen waardoor bij iedere stap goed nagedacht moet zijn, terwijl de elementen je lichaam al tot het maximale drijven.
Veel doden tijdens het beklimmen van de Mount Everest zijn het gevolg van de effecten die de death zone veroorzaakt. Soms direct (frostbite (plaatselijke weefselbeschadiging door de kou), het verliezen van bewustzijn, etc), maar net zo vaak ook indirect (verkeerde beslissingen die gemaakt worden onder invloed van extreme lichamelijke en psychische stress leiden tot ongelukken).

Tsewang "Green Boots" Paljor

overleden op 10 mei 1996

Kort na het overlijden

Enkele jaren later. Verplaatst zodat klimmers er niet meer overheen hoefden te stappen.
Kleding vervaald door straling van de zon.

Iedereen die via de noordelijke route de berg beklimt komt langs “Green Boots’’. Hij raakte zijn groep kwijt en besloot in een inham van een berg te schuilen voor de elementen. Daar bleef hij tegen de berg zitten totdat hij stierf in dezelfde houding. Tegenwoordig heet de grot "Green Boots Cave". En "Green Boots" is nu ook de naam van een officieel waypoint wat klimmers aanhouden om te weten hoe ver ze op hun route zijn. Het bevindt zich op een hoogte van 8.500 meter.

David Sharp

overleden op 15 mei 2006

Shriya Shah-Klorfine

Overleden op 20 mei 2012

George Mallory

Eerste officiële dode ME-beklimmer, overleden in 1924.


Alsof de tijd stil staat, ligt George Mallory op de berg die hij in 1924 als eerste mens ter wereld probeerde te beklimmen. Hij werd voor het laatst gezien door Neill Odell, een van de andere expeditieleden, op ongeveer 275 meter onder de top. Mallory is nooit teruggekeerd naar het basiskamp van de expeditie en het is onduidelijk of hij de top ooit bereikt heeft. Misschien was hij de eerste mens ooit, misschien niet. 75 jaar na de vermissing van George Mallory werd zijn bijna perfect bewaard gebleven lichaam in 1999 ongeveer 700 meter onder de top aangetroffen.

Francys Arsentiev

Sergei en Francys samen

Francys haar lichaam bedekt met de Amerikaanse vlag

Francys Arsentiev was een Amerikaanse vrouw die samen met haar man deel 
uitmaakten van een groep die de top bereikt had en bezig was met de afdaling.
 Toen haar manterug in het basiskamp was, ontdekte hij dat zijn vrouw miste. 
Hij wist dat hijniet genoeg zuurstof en kracht had om terug naar de top te gaan 
om haar te vinden, maar deed het toch. Na een lange zoektocht vond hij haar 
levend terug,maar in een poging haar te redden viel hij een afgrond in. Twee andere
bergbeklimmers troffen haar even later nog levend aan, maar realiseerde zich
dat ze niet in staat waren om haar van de berg af te tillen. Ze hebben nog
enige tijd geprobeerd om haar laatste momenten comfortabel te maken, maar
moesten haar uiteindelijk toch achterlaten. Door spijt besloten de twee om acht
jaar later terug te keren naar het lichaam van Francys om het te bedekken met
een Amerikaanse vlag als laatste eerbetoon. Enkele jaren later werd bekend dat
zij de eerste Amerikaanse vrouw was die zonder zuurstofflessen de top
bereikt had.