Een ijzige wind steekt op in de duisternis. Het verdriet van verlies heerst, maar wordt overwoekerd door angst zodra je hem ziet. Hem. Een schim dat nauwelijks te onderscheiden is in al het donker. Zijn gewaad is inktzwart en zijn capuchon bedekt zijn gezicht. In zijn rechterhand draagt hij een zeis. Met slome stappen komt hij dichterbij. Zijn gezicht wordt steeds beter zichtbaar, al is het amper een gezicht te noemen. Twee zwarte gaten kijken je aan. Het figuur tegenover je, bestaat enkel uit een geraamte. Een wandelend skelet. Ook wel bekend als Magere Hein.
Verschillende figuren stonden symbool voor de dood. Walkuren bij de Noorse Mythologie, Thanatos in de Griekse mythologie. Toch is een van de bekendste figuren Magere Hein. Maar, waar komt de mythe van Magere Hein eigenlijk vandaan?
In de 14e eeuw brak de Zwarte Dood uit, een epidemische ziekte tussen 1346 en 1351 die vele mensen in Europa het leven kostte. Het was een van de dodelijkste epidemieën in de historie. Vele mensen begonnen een angst te ontwikkelen voor de dood bij het zien van de pijn die de ziekte teweeg bracht. In deze tijd ontstond er veel kunst over de dood als een geraamte. Dit idee is voortgekomen uit de enorme heuvels van lichamen die mensen konden zien rotten in de straten.
Meestal werd de dood een wapen gegeven. In het begin verschilde dit, zo waren er tekeningen met een kruisboog, een pijl of iets compleet anders. Op een gegeven moment werd dit vrijwel in elke tekening een zeis. De zeis komt voort uit het idee dat de dood mensen weg maaide alsof ze een graanveld waren.
De kleur van zijn gewaad is tot stand gekomen uit twee redenen. Allereerst is zwart de kleur van het treuren. Wanneer iemand gekweld werd door een groot verlies en verdriet, waden deze mensen zichzelf in het zwart. Daarnaast geloofden mensen dat de dood zichzelf verborg in schaduw en duisternis, om de angst voor het onbekende te weerspiegelen.
En dat is hoe Magere Hein het nieuwe symbool is geworden van de dood.
Een ijzige wind steekt op in de duisternis. Het verdriet van verlies heerst, maar wordt overwoekerd door angst zodra je hem ziet. Hem. Een schim dat nauwelijks te onderscheiden is in al het donker. Zijn gewaad is inktzwart en zijn capuchon bedekt zijn gezicht. In zijn rechterhand draagt hij een zeis. Met slome stappen komt hij dichterbij. Zijn gezicht wordt steeds beter zichtbaar, al is het amper een gezicht te noemen. Twee zwarte gaten kijken je aan. Het figuur tegenover je, bestaat enkel uit een geraamte. Een wandelend skelet. Ook wel bekend als Magere Hein.
Verschillende figuren stonden symbool voor de dood. Walkuren bij de Noorse Mythologie, Thanatos in de Griekse mythologie. Toch is een van de bekendste figuren Magere Hein. Maar, waar komt de mythe van Magere Hein eigenlijk vandaan?
In de 14e eeuw brak de Zwarte Dood uit, een epidemische ziekte tussen 1346 en 1351 die vele mensen in Europa het leven kostte. Het was een van de dodelijkste epidemieën in de historie. Vele mensen begonnen een angst te ontwikkelen voor de dood bij het zien van de pijn die de ziekte teweeg bracht. In deze tijd ontstond er veel kunst over de dood als een geraamte. Dit idee is voortgekomen uit de enorme heuvels van lichamen die mensen konden zien rotten in de straten.
Meestal werd de dood een wapen gegeven. In het begin verschilde dit, zo waren er tekeningen met een kruisboog, een pijl of iets compleet anders. Op een gegeven moment werd dit vrijwel in elke tekening een zeis. De zeis komt voort uit het idee dat de dood mensen weg maaide alsof ze een graanveld waren.
De kleur van zijn gewaad is tot stand gekomen uit twee redenen. Allereerst is zwart de kleur van het treuren. Wanneer iemand gekweld werd door een groot verlies en verdriet, waden deze mensen zichzelf in het zwart. Daarnaast geloofden mensen dat de dood zichzelf verborg in schaduw en duisternis, om de angst voor het onbekende te weerspiegelen.
En dat is hoe Magere Hein het nieuwe symbool is geworden van de dood.
In Tarry Town, ook wel Sleepy Hollow genoemd, woonde drie goede vriendinnen. Demish, Amarynthia en MementoMori liepen over straat toen er plots een oude man naar ze toe kwam lopen. De man begon te vertellen over een onthoofde ruiter die in de nachten vaak werd gezien en mensen mee zou nemen achter op zijn paard. De ruiter dwong de mensen op het paard te klimmen en reden daarna door de heuvels en moerassen. Toen ze de brug bereikte aan het einde van het dorp, veranderde de ruiter in een skelet. De ruiter gooide de mensen in de greppel en verdween weer net zo snel als dat hij tevoorschijn kwam. Nadat de oude man klaar was met zijn verhaal, liep hij verder alsof hij de drie vriendinnen nooit had aangesproken. Amarynthia keek verbaasd en vroeg wat Demish en MementoMori ervan vonden. Ze grapte er een beetje over en gingen naar het huis van Demish. Het werd al gauw donker en er ontstond een dikke mist buiten. MementoMori en Amarynthia moesten maar eens gaan, want anders zouden hun ouders bezorgd worden. Op de weg naar huis hoorde de twee meiden een raar geluid. MementoMori zei dat ze een paard hoorde en Amarynthia werd boos, want het is niet leuk om iemand zo laat nog bang te maken met een stom verhaal. De meiden liepen snel verder, maar het geluid van een paard kwam steeds dichterbij. Opeens stond de onthoofde ruiter voor hun neus…
De legende van Sleepy Hollow is een kort verhaal dat geschreven is door Washington Irving. Het verhaal was een onderdeel van zijn verhalenbundel ‘The Sketch Book of Geoffrey Crayon, Gent’. Irving schreef het verhaal toen hij in Engeland verbleef en het werd gepubliceerd in 1820. Het verhaal is één van de meest gelezen Amerikaanse verhalen die nu nog steeds worden gebruikt tijdens Halloween.
Het speelde zich af in 1790, in een Nederlandse gemeenschap in New York. Tarry Town, ook wel Sleepy Hollow genoemd, was een gesloten gemeenschap. Het verhaal gaat over een hele bijgelovige schoolmeester die rond middernacht op 1 november oog in oog kwam te staan met de onthoofde ruiter. De ‘Headless Horseman’ was mogelijk de geest van een Hessische ruiter die zijn hoofd kwijt raakte door een kanonskogel. De ruiter komt alleen in de nacht tevoorschijn om zijn hoofd weer te zoeken.
De legende van Sleepy Hollow is voortgekomen uit een Duits volksverhaal dat zich afspeelt in een Nederlandse cultuur tijdens de pre-revolutieoorlog in New York. In de verhalen werden verteld hoe de onthoofde ruiter mensen meenam op zijn paard en in de greppel gooide bij een brug. Die brug liep over de rivier ‘de Pocantico’ waar een oud Nederlandse kerk en begraafplaats zich bevonden.
Kaarsen flikkerden zwak in de spiegel. Drie nerveuze meisjes stonden ervoor. Eén van hen, Amarynthia, keek op haar telefoon. De witte cijfers gaven aan dat het 23:59 was. Het licht van haar telefoon zorgde voor een spookachtige sfeer in de kleine badkamer.
‘Het is bijna tijd,’ zei Amarynthia.
‘En nu?’ vroeg Demish angstig, terwijl ze zich probeerde te verstoppen achter MementoMori.
‘We zeggen haar naam, één voor één.’
‘En dan komt ze?’
‘Als het goed is wel,’ zei MementoMori, terwijl ze haar blik op de spiegel hield.
‘Nog een paar seconden,’ gaf Amarynthia aan. ‘Ik begin wel.’
Vanaf buiten klonk een kerktoren. Het was twaalf uur.
‘Bloody Mary,’ sprak Amarynthia, vol zelfverzekerdheid.
Het bleef even stil. In de verte weerklonk de vierde slag van de kerktoren.
‘Bloody Mary,’ zei MementoMori hardop, maar de angst in haar stem was hoorbaar.
Weer bleef het stil. Zo lang zelfs, dat de kerktoren al bij de tiende slag was.
‘Bl… Bloody Mary,’ zei Demish precies op het moment dat de twaalfde slag weerklonk.
Een harde wind blies de kaarsen uit. De spiegel lichtten op en het gegil van de drie meisjes was het laatste wat er van hen was vernomen.
Het verhaal van Bloody Mary kent vele variaties en vertellingen, maar het idee is altijd hetzelfde gebleven. Zeg hardop drie keer haar naam en ze zal voor je in de spiegel verschijnen. Wat Bloody Mary dan zou doen, is onduidelijk, voor wie het heeft gezien het niet kan navertellen. Men zegt dat haar ogen zijn uitgekrabd en zij dit ook bij haar slachtoffers zou willen doen. Anderen zeggen dat je haar, nadat je haar één keer hebt opgeroepen, voor altijd in de spiegel zal blijven zien. Anderen beweren dat ze je tot waanzin probeert te drijven.
Hoe het verhaal precies is ontstaan, is onbekend. Eén legende vertelt het als volgt: Mary was een mooi meisje, geliefd door iedereen. Met haar uiterlijk betoverde ze alle mensen die ze tegen kwam, tot op de dag van het auto-ongeluk. Door het ongeluk was haar gezicht zo verminkt dat iedereen haar probeerde te weerhouden van het kijken in de spiegel, wetende dat Mary kapot zou zijn als ze zou zien dat haar mooie uiterlijk verdwenen zou zijn.
Toch won Mary haar nieuwsgierigheid het van haar en keek ze op een dag in de spiegel. Geschrokken door wat ze zag, dreef het haar tot waanzin en krabde ze haar eigen ogen uit, zodat ze nooit meer in de spiegel zou hoeven te kijken.
Wat de geschiedenis ons kan vertellen is dat Bloody Mary de bijnaam was van Queen Mary, de dochter van koning Henry VIII. Mary vond de monarchie ontzettend belangrijk, net zoals haar godsdienst. Tijdens haar regeertijd vond de strijd tussen de protestanten en de katholieken plaats. Zelf was Mary streng katholiek opgevoed en ze vond dat haar gehele land dezelfde godsdienst moest hebben. Daarom vervolgde ze iedere protestantse ketter die ze kon vinden. De vervolgingen waren vaak zo bruut dat zij werden vermoord. Vandaar de naam Bloody Mary. Het heeft verder geen link met het spookverhaal.
Om een reactie te kunnen plaatsen op het dagelijks nieuws dien je te zijn ingelogd.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
