Met een diepe zucht en een kleine glimlach zette ze het beeldje weer terug, waarna ze meteen werd begroet door zijn twinkelende ogen.
“En, wat vind je?” Hij had het nu al tientallen keren gevraagd, maar ze had steeds niet geantwoord. Van het beeldje zelf had ze geen idee wat het moest voorstellen, wat het juist interessanter maakte.
“Kom nou, Jules, je hebt altijd een mening over alles, en die ene keer dat ik erom vraag, zeg je niets!” Hij glimlachte nog steeds, maar zijn stem klonk al wat minder vrolijk.
Juliet zelf amuseerde zich graag op deze manier. De bruinharige was altijd even nieuwsgierig en zij wist daar handig gebruik van te maken.
“Sinds wanneer hecht jij zoveel waarde aan mijn mening?” vroeg ze, enkel om zijn vraag te ontwijken. Slechts een zucht verliet zijn lippen, waarna hij mompelde: “Nou, dan neem ik je in het vervolg maar niet mee.”
“Oké, oké, het is echt niet nodig om te dreigen, hoor.” Ze liet haar blik nog eens door de kamer gaan. Het was een donkere, muffe kamer met een hoog plafond, muren bezaaid met schilderijen en meer snuisterijen dan ze ooit bij elkaar gezien had. Het weinige licht dat de smerige ramen doorlieten, bescheen het ronddwarrelende stof en benadrukte het gevoel alsof ze iets eeuwenouds aan het herontdekken waren nog sterker.
Juliet vond het natuurlijk fantastisch. Als het zou kunnen, zou ze haar leven lang doorbrengen in dit soort ruimtes, en haar bruinharige vriend wist dat maar al te goed.
“Ik vind het geweldig,” zei ze zachtjes, met een grote glimlach, die ook meteen bij James op het gezicht verscheen. Hij haalde zijn hand door zijn bruine haar, terwijl hij met een schaapachtige blik toekeek hoe Juliet rustig naar de vitrinekast in de hoek van zijn vaders studeerkamer wandelde.
“Wat is dit?” vroeg ze, en voordat James haar kon tegenhouden, had ze het houten doosje al uit het glazen kastje gehaald. Ze bestudeerde het voorzichtig, liet haar vingers de gekerfde patronen in het hout ontdekken en probeerde al snel het deksel open te maken.
“Wacht, de sleutel ligt hier vast ergens,” mompelde James, toen hij zag dat ze het kistje niet open kreeg. Hij was hier wel vaker – met en zonder zijn vader – geweest, dus hij wist zo ongeveer waar alles lag, ook de dingen waarvan zijn vader niet wilde dat hij het wist – een drukke pa die bijna nooit thuis was, had soms toch zijn voordelen.
Juliet keek nu op haar beurt geduldig toe, terwijl de jongen door de verschillende lades in het enorme, van donker hout gemaakte bureau van zijn vader rommelde, op zoek naar de juiste sleutel die nodig was om het schitterende doosje te openen. Al snel had hij iets gevonden; een sleutelbos.
“Hier, probeer er een paar, een van deze moet er zeker op passen.”
En jawel, een van de kleinste sleuteltjes kon met gemak worden omgedraaid. Geen van beide kinderen verwachtten er veel van, en op het eerste gezicht leek hun vermoeden bevestigd te worden. In het doosje, op een bedje van rood satijn, lag een glazen zandloper gevuld met zand zo wit als sneeuw, maar dat was alles; geen briefje, geen uitleg, alleen de zandloper.
James nam het doosje over van Juliet en bekeek het hout zelf nog eens. Wat hij eerst aanzag als enkel wat willekeurige versieringen om het kistje wat op te fleuren, herkende hij nu als sneeuwvlokken, ijspegels, besneeuwde bomen. Nog nooit had hij zulk gedetailleerd houtsnijwerk gezien, maar het bracht ze niet dichter bij het ontdekken waarom een simpele zandloper zo speciaal was om achter slot en grendel op te bergen.
James gaf het doosje terug aan Juliet en zei: “Zet maar weer terug, het is toch niets bijzonders.”
Juliet knikte, maar deed niet precies wat hij zei. Ze zette het doosje namelijk wel terug in de vitrinekast, maar nam voorzichtig de zandloper eruit.
James wilde vragen wat ze aan het doen was, maar zijn woorden bleven steken in zijn keel. Juliet draaide de zandloper om en zodra de eerste korrel door het nauwe gaatje in het middel viel, veranderde de ruimte om hun heen. Het hoge plafond verdween, de schilderijen waren spoorloos en de snuisterijen leken van de aardbodem verdwenen. Het weinige licht wat door de smerige ramen scheen, verlichtte niet langer dwarrelende stofdeeltjes, al scheelde het niet veel.
James en Juliet stonden als versteend naast elkaar, gapend naar de nieuwe omgeving. Juliets hand vouwde zich om James' bovenarm heen en kneep erin. Bibberend bracht ze uit: “W-wat is er zojuist gebeurd?” De bruinharige keek om zich heen, net zo verbaasd als zijzelf. De witte deken die het uitgestrekte landschap bedekte, kwam hem bekend voor, net zoals de even witte substantie die op de takken van de dennenbomen om hen heen lag, en de kalmpjes naar beneden dwarrelde pluisjes ook.
Hij hurkte neer, aan de grip van Juliet, die zijn bewegingen met haar blik nauwkeurig volgde, ontsnappend, en raakte met zijn vingers voorzichtig het witte spul dat op de grond lag aan. Het spul smolt zodra het zijn warme vingers raakte, waarmee James' vermoedens bevestigd werden.
“Het... het is sneeuw!” verklaarde hij verbaasd. Juliet fronste even, maar toen ze een paar meter verderop de zandloper zag staan, verdween die frons als sneeuw van de zon.
“James!” zei ze hard, waarna ze hem overeind trok en mee sleepte naar de plek waar het glazen voorwerp stond. Ze keken elkaar even aan, ze hadden geen woorden nodig; ze snapten beide dat de zandloper dit veroorzaakt had, maar hoe?
Juliet pakte de zandloper op en keek naar het zand, wat langzaam uit de ene helft naar de andere helft liep.
“Hoe is dat mogelijk?” fluisterde ze. James gaf haar echter niet lang de tijd om erover na te denken. Zijn eeuwige glimlach keerde weer terug op zijn gezicht en zijn ogen twinkelden weer.
“Wat maakt het uit? Kom mee!” Hij greep haar vrije hand vast en zoals zij haar zojuist mee had gesleurd, trok hij haar nu ook weer mee. Even glipte de zandloper bijna uit haar handen, maar ze kon hem vasthouden. Eenmaal uit het bos, liet James zijn vriendin weer los. Opnieuw keken ze samen naar wat voor hen lag. Vanaf de berg waar ze zich momenteel op bevonden, was het uitzicht schitterend, ze keken hun ogen uit. Sneeuw zover het oog kon reiken, sneeuw waar nog nooit iemand op had gelopen. Het was verse sneeuw, witter dan wit, zo wit dat het bijna pijn aan je ogen deed. Het enige waar het witte landschap soms door werd doorbroken, waren wat ondergesneeuwde bomen, die om een dichtgevroren meer stonden.
James kon het niet laten; hij begon meteen weer te rennen. Met de ijzige wind door zijn haren, stormde hij van de berg af, genietend van de kou, terwijl Juliet wat langzamer erachteraan kwam.
“James, kijk nou uit! Wat nou als het gevaarlijk is!” probeerde ze hem te waarschuwen, maar hij had er geen oor voor. Eenmaal beneden liet hij zich op de grond vallen, en begon hij sneeuwengelen te maken.
Toen ook Juliet eigenlijk daar was gekomen, bleef ze een beetje twijfelend naast hem staan, nog steeds niet zeker over de plek. Er kon hier van alles zijn, vossen, roofvogels, of zelfs beren! James haalde haar echter snel uit haar beangstigende gedachten; “Kom op, Jules, soms moet je gewoon eens plezier durven maken!” Even keek ze vertederd naar de met sneeuw bedekte jongen voor haar, en ze gaf toe. Voorzichtig zette ze de zandloper neer, waarna ze snel een sneeuwbal vormde en hem met volle kracht naar James gooide.
“Sneeuwballengevecht!” gilde ze, terwijl ze snel meer sneeuwballen maakte.
Wat begon als een rondleiding door James' vader zijn landhuis, eindigde in een middag vol lol, waarbij beide kinderen aan het eind rillend naast elkaar zaten, terwijl ze de laatste zandkorrels naar beneden zagen vallen. Ze knepen hun ogen stijf dicht, en toen ze ze weer openden, was de oude vertrouwde kamer weer terug.
Juliet lachte een klein glimlachje en James' ogen twinkelden, ze hadden zelden samen zoveel lol gehad.
“Morgen weer?” vroeg James.
“Morgen weer,” knikte Juliet.