Spelersnaam: Clairetie

Leeftijd: 16 jaar

Motivatie: Ik houd het een beetje kort, aangezien ik zelf het verhaal net zo belangrijk vind als de motivatie. Ik vind het heel leuk om te schrijven. Ik ben er al erg lang mee bezig en schrijf dan ook meerdere verhalen op wattpad. Dat zegt natuurlijk niets over de kwaliteit van mijn stukjes, maar dat laat ik aan jullie over! Ik hoop dat jullie veel plezier hebben met het lezen van mijn stukjes en misschien ook wel geïnspireerd zullen raken!

Geschreven stukje: ( Tranen van Delphine)

Langzaam loop ik over het stenen pad dat voor me ligt. Waar het naartoe leidt weet ik niet. Het enige wat ik weet is dat het ergens heen gaat, beter dan hier. De lucht om me heen is donker en sluit me af van de bewoonde buitenwereld om me heen. De regen glijdt mijn hals in, langzaam en secuur. Ik kan niet anders dan denken aan vroeger. Aan alle onvergefelijke dingen die ik gedaan heb. Het lijkt wel alsof iedereen om me heen dood moet. Alsof een storm zich om me bekeert. Een storm die ik niet goed in de hand kan houden. Een woede die kan uitgroeien tot een orkaan als ik niet op pas. Een orkaan die mensen pijn doet en dood. Mijn dierbaren, vrienden, geliefden, en om niet te vergeten: Delphine. ‘Delphine, vergeef het me alsjeblieft. Het was niet mijn bedoeling mijn storm over je los te laten’, fluisterde ik zacht. Mijn mond proefde zout. Zout van haar tranen. Tranen die de lucht boven mij uithuilde.  Niemand kon mij nog helpen, mij eerder doden of kon mij nog zien. Ik was onzichtbaar voor de mensen om me heen. Kwetsbaar was ik niet meer, en angst kon mij niet meer breken. Alleen Delphine bezat de kracht om mij op de been te houden, mij te laten liefhebben en mensen om me heen te waarderen en respecteren. Nu ze weg is door mij, heb ik geen keus meer. De regen is nat en laat me wegglijden onder het gladde wegdek. Met mijn hoofd omhooggeslagen kijk ik naar de maan. Tranen stromen langs mijn wangen. De warme vloeistof mengt zich met haar tranen. ''Delphine!'', schreeuwde ik de lucht in. ''Laat me niet alleen!'', ik zakte door mijn knieën en liet mijn handen en sluike haar over mijn gezicht heen vallen. Ik voelde een hand op mijn schouder branden. Langzaam keek ik op in de helder paarse ogen van een meisje. ''Jacob?'', vroeg ze. ''Delphine?'', vormde mijn lippen haar naam. Haar o zo prachtige naam, haar zoete warme lippen en paarse ogen als een edelsteen sprankelend. ''Ik ben hier'', zei ze. Ze omarmde mijn natte lichaam, dat van haar was warm en droog. ''Ik ga niet weg'', zei ze. Ze keerde mijn gezicht en zong haar woorden. ''Never leaving you again, making mistakes is learning what not to do. You are my angel, not the devel himself''. Na haar lied liet ik me voorover vallen door haar lichaam heen. ''Vergeet me nooit Jacob, ik vergeef het je'', zei ze. Daarna was ze weg. Achtergelaten op de stenen ondergrond van pijn en woede, die nu veranderd was in een poel van mijn tranen. Tranen van dromen. Tranen van geluk. Tranen van Delphine.