Zoals de meeste wel weten is een van mijn grootste hobby's schrijven. Het probleem is alleen dat ik het niet vaak aan mensen laat lezen, omdat ik bang ben voor negatieve reacties, want ik steek behoorlijk veel tijd in mijn verhalen en als mensen het dan niets zouden vinden dan zou al die tijd voor niets geweest zijn. Enkel mijn zus leest af en toe eens een stukje en dat is dan vooral om de spellingsfoutjes eruit te halen, maar vandaag ga ik een poging doen, ik ga hier het begin van een van mijn verhalen zetten en ik zou graag willen weten wat ik er eventueel nog aan zou kunnen verbeteren.
Kleine opmerking: ik heb nooit geleerd waar ik nu precies een nieuwe alinea moet beginnen dus als dat niet klopt, mag je dat gerust zeggen.

Bloed nodig?!

Ze snelde opgewonden naar onze tafel. Ik zuchtte inwendig. De kans was groot dat ze weer met een of andere roddel zou afkomen, die me totaal niet zou interesseren. Eenmaal aan onze tafel, gooide ze mijn sporttas van de stoel naast me en plofte ze neer. Ze stootte me aan om zeker weten mijn aandacht te verkrijgen. Ik keek haar aan, ik deed moeite om niet geïrriteerd te kijken. Ze beantwoordde mijn blik met een stralende glimlach. Ik glimlachte vaagjes terug. Ze wendde zich na nog een stralende blik tot de rest van de tafel.
"Ik heb een nieuwtje om te vertellen," begon ze enthousiast.
Ze wachtte even voordat ze verderging waarschijnlijk om een 'dramatische' onthulling te doen.
"Er komen 6 kinderen toelatingsexamen doen," jubelde ze.
Dat was een interessant nieuwtje voor de verandering. Het onderwerp van dit nieuwtje was eens niet iemand zijn nieuwe kleding of een nieuw koppel op onze school. Er waren niet veel kinderen die in het midden van het schooljaar nog toelatingsexamen mochten doen en nu gingen er ineens 6 examen afleggen.
"Oeh, en dat was nog niet eens het toppunt," kwekte ze verder, "die zes die toelatingsexamen gaan doen zijn een zesling, kun je dat geloven?".
Het opgewonden geroezemoes over het nieuwtje verstomde zo snel dat het leek alsof ik ineens doof was geworden.
"Britney," begon Sander aarzelend na een lange stilte.
"Het is echt waar," snoerde ze hem de mond voor hij verder kon gaan.
"Wie baart er nu een zesling, de kans dat het echt een zesling is, is zowat onmogelijk," zei ik sceptisch.
Ze keek me gekwetst aan en zag eruit alsof ze moeite moest doen om haar tranen te bedwingen.
"Sorry," mompelde ik, ik mocht me dan wel geregeld aan haar ergeren, ik probeerde altijd lief tegen haar te blijven.
"Waarom zou ik daar nou over liegen? Ik heb ze zelf gezien, dus ik weet waar ik over spreek," verdedigde ze zich.
"Sorry, ik dacht dat je het misschien van iemand gehoord had ofzo en dat je het zonder je je er vragen bij te stellen het gewoon geloofde".
Haar glimlach keerde terug.
"Geeft niet hoor, het klinkt inderdaad wel gek als je het zo hoort," zei ze en ze drukte een kus op mijn wang.
Ik keek de tafel zond en zag dat de helft ons vertederd zat aan te kijken. Ik onderdrukte weer een zucht, soms begreep ik de rest van de wereld toch niet. Waarom was het schattig als Britney me een kus op de wang gaf, we waren geen koppel, nooit geweest ook niet. Ik vond haar een lieve meid, ook al ergerde ze me soms enorm, maar ik voelde niets voor haar en had ik het gewild waren we al lang een koppel geweest. Ze hing zo vaak aan mijn arm dat je behoorlijk stom moest zijn om niet door te hebben dat ze meer wilde. Ik was er nooit op ingegaan en had er nooit iets van gezegd omdat ik haar niet wilde kwetsen en zo onze vriendschap zou verpesten.  We waren gewoon te verschillend en ik ergerde me teveel aan haar om het zelfs maar te proberen. Ik had mezelf voorgenomen om haar niet te kwetsen, op een dag zou ze wel inzien dat haar gevoelens niet wederzijds waren. Ik ging het zelf niet aanhalen, want dat zou het gênantste gesprek ooit zijn en dan was er weer een kans dat ik haar kwetste.

Ik zet enkel het begin in mijn blog zodat mensen het niet helemaal zouden kunnen kopiëren, als je meer wilt lezen, mag je me mailen.