‘’Waarom niet? Vreemden zijn de beste gesprekspartners’’, zeg ik. Hij lacht en gaat met een gefrustreerde zucht naast me zitten op de koude betegelde stoeprand. Ik schuif wat opzij zodat hij er beter bij past en recht mijn rug.

‘’Waarom zo gefrustreerd?’’, vraag ik. Ik draai mijn hoofd zijn richting op. De wind blaast door mijn haren heen en geeft me een koud eenzaam gevoel. Wie neemt er dan ook geen jas mee in november? Geen antwoord.

‘’Hoe heet je?’’, probeer ik. Weer geen antwoord.

‘ Ik zit nogal in de shit’’, antwoord hij. Hij schraapt met de onderkant van zijn zwarte schoenen over de harde grond en leunt wat verder tegen de muur aan. Waarom geeft hij zijn naam niet vrij?

‘’Oh, dan delen we hetzelfde probleem’’, zeg ik. Nu draait hij zijn hoofd ook wat naar mij toe. Zijn ogen scannen mijn gedaante af en vallen dan terug in zijn plek. Starende in het niets. Een lege straat en een lege wereld.

‘’Dus? Wil je erover praten?’’, vraagt hij. Ik weet niet wat ik van deze vreemde jongen moet vinden. Kan ik hem vertrouwen?

‘’Ik weet het niet’’, zeg ik. ‘’Mensen willen niets meer met me temaken hebben’’, voeg ik toe.

Ik hoor hem naast me bewegen. Zijn ademhaling gaat sneller dan een enkele minuut geleden. Als ik naar zijn handen kijk merk ik pas op dat hij gewond is. Bloed omsluit zijn beide knokkels.

‘’Moet je daar niet even naar laten kijken?’’, vraag ik.Als hij merkt dat ik zijn handen gezien heb schud hij snel zijn hoofd en trekt zijn vuisten terug om ze vervolgens in de zakken van zijn hoodie te steken. Een akelige stilte volgt.

‘’Wat bedoel je, mensen willlen niets meer met je te maken hebben, dat is wel wat overdreven als je het mij vraagt’’, zegt hij. Dus hij luisterde wel naar wat ik te zeggen had. Ik ga wat dichter tegen hem aan zitten en zucht. Mijn handen rusten op mijn hoofd en mijn ellebogen op mijn bovenbenen.

‘’Mijn ouders, mijn vrienden, mijn eigen vriend..’’, zeg ik.Als ik denk aan die klootzak  draait mijn maag zich opnieuw om. Een gevoel van misselijkheid overspoelt me waarna een berg kots zich door mijn slokdarm heen naar boven werkt. Ik slik het door, waardoor ik mijn nagels in mijn handen moet drukken om een schreeuw te onderdrukken. Het zuur brand in mijn gehemelte.

De jongen richt zich weer tot me. Deze keer met een bezorgde blik.

‘’Volgens mij gaat het met jou ook helemaal niet goed. Heb je iets nodig?’’, vraagt hij bezorgd. Zijn hand wrijft nu rustig over mijn rug.  Zijn capuchon is nu van zijn hoofd afgezakt, waardoor ik zwarte silhouetten kan onderscheiden in zijn nek. Tatoeages. Ik proest het uit.

‘’Maak je niet zo druk.’’, zegt hij. Hoe kan deze vreemde jongen me zo goed aanvoelen? Hoe kan hij zo’n klein deel van mijn pijn toch zo goed begrijpen?

Het raakt me, op een bepaalde plek . Hard. Als een klap in mijn gezicht.

‘’Niet huilen’’, zegt hij zacht. Ik sla mijn handen voor mijn ogen waarna ik mezelf onder mijn gewicht voel wegzakken. Zijn armen grijpen me vast bij mijn bovenarm en stoppen me voor mijn val.

‘’Hij deed me zoveel pijn’’, snik ik. ‘’Zo ontiegelijk veel’’. Hij kijkt me onbegrijpelijk aan. Daarna begint het te dagen.

‘’Klootzak aan de haak geslagen?’’, vraagt hij heel subtiel. Ik knik. Hij trekt me omhoog en veegt wat van mijn gevallen tranen weg met de mouw van zijn hoodie.

Een van zijn tatoeages trekt mijn aandacht. Het lijkt wel een deel van een roos. Ik rijk met mijn hand rustig naar zijn nek. Zijn ogen worden groot.

‘’Niet doen!’’, zegt hij. Zijn stem klinkt bang. Waarom? Ik duw mijn hand langs zijn blokkering en trek mijn vingers langs de inkt. Zijn nek valt naar achteren wanneer hij zijn gezicht in een pijnlijke plooi trekt. De plek is warm en vochtig. Nog meer bloed. Hoe had ik dit niet kunnen opmerken? Misschien is het wel een hele gevaarlijke jongen! Oh god.

Ik zet me over mijn eigen angst heen en ruk een stuk van mijn gescheurde shirt af om er vervolgens regenwater op te gooien en het tegen zijn nek aan te leggen. Zijn ademhaling wordt weer wat rustiger en regelmatiger. Ik scheur een ander stuk shirt af en trek dan zijn handen naar me toe om die van het bloed te ontdoen.

Wat een rare situatie.

Hij slaat een paar pijnzuchten zo nu en dan, maar is blij wanneer ik klaar ben.

‘’Vanwaar al die liefdadigheid?’’, vraagt hij. Ik trek mijn shirt wat verder naar beneden en draai mijn hoofd weg.

‘’Moet ik jou niet hetzelfde vragen?’’, vraag ik me af. Hij trekt zijn wenkbrauw op in een gevaarlijke grijns en lacht. Kuiltjes verschijnen onopgemerkt in zijn wit weggetrokken wangen.

‘’Dus, gevochten?’’, vraag ik. Nu is hij degene die knikt.

‘’Mijn beste vriend’’, zegt hij. Ik knik begrijpelijk. Ik slaak een diepe zucht. Een hele diepe zucht.

‘’Shit happens’’, zeg ik. Hij knikt.

‘’Jammer genoeg’’, voegt hij aan mijn statement toe.

‘’Mooie tatoeage’’, merk ik op. Zijn gezicht kleurt wat waarna hij zijn capuchon recht trekt en zichzelf wat dichterbij me duwt.

‘’Koud?’’, vraagt hij. ‘’Hmmhmm’’, antwoord ik.

Hij slaat zijn arm om me heen en trekt me nog wat dichter naar zich toe. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. De schouder van een vreemde.

‘’Hmm, vreemden zijn echt goede gesprekspartners’’, zegt hij.Ik grijns.

‘’Zeg dat wel’’, merk ik op.

Ik weet niet waarom ik me zo raar gedraag. Waarom iedereen om me heen besloten heeft me maar gewoon op straat te dumpen of waarom ik deze jongen überhaupt vertrouw terwijl hij niet te vergeten onder het bloed zit.  Hij deelt wel dezelfde problemen.

‘’Lance’’zegt hij. Ik kijk op naar zijn gezicht.

‘’Wat?’’, vraag ik. Hij rolt met zijn ogen.

‘’Zo heet ik’’, zegt hij. Oh..

‘’Avery’’, antwoord ik.

Na een wat langere stilte hoor ik zijn stem eindelijk weer spreken.

‘’Bedankt Avery’’.

(Einde Script scène)