Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
|
Blog
|
| Inschrijfronde Schrijfwedstrijd |
| In mijn verdediging, ik had nul inspiratie en ik was een beetje high toen ik dit verhaal schreef. Ik snapte de helft van de beeldspraak, mijn hele stukje dus eigenlijk, zelf ook niet meer de dag erna. ~ De waarheid is ondoorgrondelijk en de inktzwarte pijn die over het blad heen is gekliederd, wordt langzamerhand weggeveegd door enige waterdruppels die de vreugde zouden moeten representeren. Tijdverdrijvend, wachtend tot de laatste zucht het leven beëindigd. Vader had altijd gezegd dat ze zijn lentezon was, zijn waterdruppel, maar de woorden die ze voor hem had achtergelaten toonde enkel duisternis. ‘’Niets leeft, desalniettemin proberen we er het beste van te maken; we proberen de realisatie van het feit dat niet de dood, maar het leven de duisternis is, te onderdrukken. Het leven geeft geen verdriet, het leven is verdriet. ‘’ Als je haar bedenksels op een canvas zou moeten weergeven, zou de schilder het doek doormidden breken uit een wanhoopspoging om uit haar waanzin te ontsnappen. Ze was een meermin, een sirene, ze was een kwestieus mysterie, ze wilden allen bij haar horen, het vraagstuk ontrafelen. Er was echter geen oplossing, enkel de realiteit die je diep liet zinken tot het punt waar zeegedrochten hun ware aard lieten zien, hun stem niet meer kostelijk klinkt, maar de duisternis van de waanzin bevat. Enkel bestaan er geen meerminnen, niemand lokt je het diepe in: ze laten je waterdruppels niet in inktzwarte pijn veranderen. In ons allen zit een zeegedrocht, wachtend tot het oogverblindende water ons lokt om een duik in de realiteit te nemen. Als het inktpotje leeg is en alle realiteit is verspild, kunnen de waterdruppels de woorden vervagen, echter blijft er altijd een vlek bestaan op het ooit zo heldere leven dat wij de waarheid noemen. |
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
