Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
|
Blog
|
| Schrijfwedstrijd seizoen 9 |
| Inschrijfronde Het weer is stormachtig. Al de hele voormiddag dwarrelen de bladeren als sneeuw naar beneden en de bomen werpen een kille schaduw op ons huis. Thomas kijkt net als ik door het raam naar het water en zijn hoofd lijkt het ritme van de golven te volgen. Wanneer hij in de gaten heeft dat ik de trap op wil lopen, draait hij zich snel om. Zijn blik is uitgeleefd alsof het vijfjarig kind in hem is verdwenen en het doet me pijn wanneer ik zie dat de fonkeling in zijn heldergroene ogen er niet meer is. 'Mama', fluistert hij, 'wat als Sem nooit meer wakker wordt?' Elke keer opnieuw twijfel ik om de waarheid te zeggen, maar ik geloof niet dat ik daarmee zijn verdriet kan stillen. 'Tuurlijk wordt hij wakker, schat, dat heb ik je beloofd', antwoord ik. 'Kom even hier, dan leg ik het nog een keer uit.' Terwijl hij van de stoel klautert, begin ik alvast na te denken hoe ik het verhaal de vorige keer ben gestart. Begon het met de voedselvergiftiging of vertelde ik eerst over zijn nagels die geel waren geworden? Wat zei ik ook alweer over de diepe slaap waarin Sem zogenaamd verkeert? Opnieuw komt de twijfel opdagen. Misschien had ik er geen doekjes om moeten winden, had ik hem meteen dood moeten verkondigen zodat hij nu niet de rest van de dagen in zijn rechthoekig verblijf moet ontbinden. Ronde 1 Al de hele tijd heb ik een benauwd gevoel en dat is ook Sinn Spy niet ontgaan. Elke keer wanneer hij zich voorbereidt op een nieuwe positie, kijkt hij even of alles nog in orde is met mij. Op het moment dat hij voor de etalage van de derde winkel staat, steekt hij zijn duim in de lucht. Met een geforceerde glimlach imiteer ik zijn gebaar, maar ik weet dat, als hij zich nu op mij concentreert, mijn gedachten hem al lang bereikt hebben. Gelukkig draait hij zich snel om en wendt hij zich weer tot de missie, die me langzaamaan begint te vervelen. In mijn ooghoek zie ik hoe Sinn zich regelmatig in bochten wringt en de voorbijgangers nauwlettend in de gaten houdt, terwijl ikzelf al uren in dezelfde tearoom in het midden van het winkelcentrum zit. Het begint ook de serveerster te vermoeien, aangezien ik niks meer bestel en blijf roeren in het reeds gesmolten ijs alsof ik de kracht niet vind om zoveel calorieën naar binnen te spelen. Geloof me, deze beker ijs zou ik in normale omstandigheden in een mum van tijd verorberen. In mijn achterzak voel ik plots een getril. Hopend op wat actie haal ik er vlug het apparaatje uit en ik richt mijn ogen op het scherm. Tot mijn teleurstelling lees ik in groene drukletters 'mission succeeded'. Wanneer ik de uitgang van het winkelcentrum nader, zie ik Sinn al naar me zwaaien. Zijn ogen stralen van trots. 'Deze opdracht hebben we perfect uitgevoerd, Luana! Wat zou Esmeralda zonder ons doen,' zegt hij enthousiast. Hij steekt zijn armen voor zich uit om mij te omhelzen, maar ik zet een stap naar achter. 'We?' zeg ik verbaasd. Ronde 2 Uit de wagen stappen was al een eerste enorme opgave. De zenuwen en angst gierden door mijn lijf en ik voelde de trilling tot in mijn tenen. De autodeur stond al open, maar mijn voeten cirkelden twijfelend boven de begane grond alsof ik op een rots boven een grote vuurzee zat. Hannah, die schijnbaar geen moeite leek te hebben met de opdracht, legde een hand op mijn schouder. 'Hier blijven zitten is geen optie, Christina. Zeg straks gewoon datgene waar jij je goed bij voelt, en datgene moet uit je hart komen! Ik wil niet dat je je schuldig voelt na de conferentie,' zei ze op een bezorgde toon, maar die ongerustheid voelde nooit eerder zo onoprecht. Zij wou natuurlijk dat ik bekende dat het goede nieuws helemaal niet zo goed was als op het eerste gezicht leek, maar de vrolijke menigte op het plein, die ik al van ver in het vizier had gekregen, scheen niet in staat te zijn om een teleurstellend en zelfs beangstigend verslag te horen. 'Als dit zo makkelijk voor je is, waarom heb jij dan niet gevraagd om de toespraak te mogen houden?' vroeg ik gefrustreerd. Die frustratie leek een kracht te zijn waardoor ik van het zitvlak sprong en mijn passen begon te zetten richting het gebouw. De minuten die daarop volgden heb ik Hannah geen enkele blik meer gegund, totdat we de poort bereikten. Een galante dame had ons twee verdiepingen hoger gebracht tot bij het balkon. Het was er gigantisch en drukbevolkt met personen die hoogstwaarschijnlijk enige belangrijke functies hadden, waardoor ik me kleiner dan ooit voelde. Ter voorbereiding probeerde ik alvast de massa te negeren en had ik besloten mij zoveel mogelijk te focussen op het standbeeld dat achteraan het plein stond. Na een betekenisloze inleiding van ruim een kwartier, kondigde de gouverneur met veel trots mijn team aan waarbij ik iedereen te woord zou staan. Mijn opkomst werd met een groot applaus -en hier en daar vreselijk gejoel- onthaald en ik probeerde een stevige, zelfzekere houding aan te nemen. Links van me zat Hannah die tot mijn ergernis gebaarde dat ik goed moest ademhalen en bemoedigend knikte. Langzaam trok ik de micro naar me toe. 'Ik kan jullie bevestigen: we hebben inderdaad een eerste, buitenaardse vorm van intelligent leven gevonden op de planeet Ross 128b, een planeet die door onze astronautengemeenschap al werd ontdekt in 2017 en waarvan we na korte onderzoeken hadden besloten dat deze mogelijks leefbaar was,' zei ik, terwijl iedereen mij steeds meer verlangend aanstaarde. De woorden op mijn papiertje werden wazig voor mijn ogen om het verder af te lezen, dus ik vouwde het discreet dicht. 'Zoals in het nationale bericht stond te lezen, zijn de wezens op planeet Ros 128b van menselijke aard. Wij zullen weldra een poging doen om met deze bevolking te communiceren, maar hoe die communicatie zal verlopen is tot nu toe onduidelijk. We kunnen wel met zekerheid zeggen dat deze wezens intelligent genoeg zijn om met ons samen te werken en onze planeten op een bepaalde manier te verenigen. Volgens...' 'Luister niet naar haar! De waarheid is dat ze de aarde willen inpalmen, we zijn in gevaar!' schreeuwde iemand in mijn oor, al had ik snel door dat de boodschap niet voor mij was bedoeld, maar voor de micro. Wanneer ik me omdraaide, zag ik hoe enkele bewakingsagenten Hannah wegsleepten over het balkon. En toen ontstond de chaos. |
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
