- Maak gratis account | Log in
- Je bent niet ingelogd
Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
te staan waarop je hebt gereageerd.
Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
|
Blog
|
| My story. |
| Voor degene die het wil lezen.. Het begon al vroeg. Ik was ongeveer 3/4 en mijn ouders zaten in een scheiding. Er zijn een paar dingen die ik me nog kan herinneren, maar die zet ik hier liever niet neer. Dus ja, ik had er veel last van. Nog steeds. Ik moest als klein meisje zijne al een eind verder op elk weekend naar mijn vader. Het zorgde ervoor dat ik niet zo'n blij meisje meer was. Voorheen was ik altijd het zonnetje in huis. Iedereen die een beetje down was, wist ik wel weer op te fleuren. Ik had altijd van die truucjes. Maar het maakte me kapot dat ik mijn moeder vorige maand over de telefoon aan mijn lerares heb horen zeggen dat ze haar eigen dochter niet meer herkent. Dat ik zo ben veranderd. Ik begon toen als klein kindje al mijn verdriet weg te eten. Het was nog niet zo verschkkelijk erg. Maar toen kwam de basisschool. Ik werd hier niet genomen om wie ik was. Ze sloten me buiten, terwijl ik er altijd een beetje bij wilde horen. Ik at al mijn verdriet weg. Ik kwam vreselijk veel aan. Dit had ik beter niet gedaan, want dit zorgde ervoor dat ik werd gepest. Ik was het dikste meisje van de klas. Vanaf groep 4 tot klas 2 ben ik gepest. Het zorgde ervoor dat ik depressief was. Op de hogere school was het zelfs een tikkeltje erger. Ze stalen dingen van me, zoals mijn mobiele telefoon en dat soort dingen. Tijdens gym smeerden ze mijn gloednieuwe kleding onder met balpen-inkt. Beetje bij beetje nam mijn zelfvertrouwen af. Ik werd onzeker. Dit heeft ernstige gevolgen over gehouden. Elke keer als iemand me iets zei, iets negatiefs, ging ik mezelf straffen. Dit doe ik nogsteeds. Ik heb cursussen gevolgd, lessen, en al dat soort shit. Deze maand ga ik ook nog een weerbaarheidscursus doen. Maar ik ben het zat. Ik moet het altijd maar wel weer op zien te lossen. Het is altijd mijn schuld. Het heeft me gewoon helemaal leeggetrokken. En ja, dit heeft er voor gezorgt dat ik in een depressie viel. Doordat ze me dik noemden, heb ik nu een eetstoornis. Maarja, zo noem ik het liever niet. Ik eet alleen nog 's avonds als ik thuis kom, om mijn moeder niets te laten merken. Ik eet voor de rest niets. Helemaal niets. Ja, soms een schaaltje cornflakes, but that's it. Ik heb gewoon een hekel gekregen aan eten. In de zomervakantie van '12 ben ik intotaal 11 kilo afgevallen. Eerst woog ik 80 kilo om eerlijk te zijn, nu nog 69. Ik ben 1.66 lang, dus voor mij is dat redelijk veel. Ondanks dat ik last heb met eten, en dat ik zoveel af ben gevallen, noemen ze me nog dik, lelijk en al dat soort dingen. Nog niet zo heel lang gelezen ben ik keihard voorgelogen en bedrogen door mijn ex-vriend. Hij heeft een tijd een relatie met me gehad. Ik vraag me nog steeds af hoe hij dat vol heeft kunnen houden, maar dat ter zijde. Na vijf weken maakte hij het uit met het excuus dat zijn gevoelens waren 'weggevlogen.' Later heeft hij me nog een aantal keer uitgescholden voor kankerhoer, en al dat soort dingen. Ik treed niet in verdere details. Het heeft me kapot gemaakt. Dit is ook 1 van de redenen dat ik soms zo chaggie en boos kan zijn. Dus alsnog sorry hiervoor. |
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
