Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg // Love makes blind

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Met Emotionless
---

Ik: Alison Howard - 17 jaar - Picture

Account verwijderd

schreef:
ik met een geheim zinne naam

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
Haha, mijn echte naam is Aison :3
---
Ik: Tyler Stevens - 18 jaar - Picture
---

---

Het luide gebrul van zijn mobieltje waarschuwde Tyler dat hij moest opstaan. Het was weer eens tijd om naar school te gaan. Niet dat hij daar zin in had want het was weer eens laat geworden. Dat krijg je ervan als je zaken moet afhandelen. Zaken van een illegale aard. Iets waar normale mensen zich niet mee bezig hielden. Maar Tyler was niet normaal. Kwam uit een familie met een agressieve vader en een depressieve moeder. Daarom droeg Tyler een masker. Het masker van de bayboy met de het-kan-mij-allemaal-niet-schelen attitude. Er was één uitzondering op de regel en dat was Alison. Het meisje waar hij samen mee was. Waar hij dingen mee deed. Waar hij mee uit ging. Of dat geloofde zij toch. Tyler was goed in toneel spelen en deed er alles aan om dat toneeltje vol te houden. Het toneeltje: Alison, ik hou alleen van jou en jij bent het enigste wat ik nodig had. Hij dropte zo nu dan lieve brieven in haar kluisje samen met een bos bloemen. Wat zij niet wist is dat hij stiekem ook met andere meisjes naar bed ging. Als hij niet bij haar was, als hij daar zin had, en als hij dronken was. Maar dat zou ze nooit te weten komen. En als ze het al te horen zou krijgen dan zou ze het niet geloven. Alison was verliefd op hem. Dat zag hij in haar ogen. Ogen die glinsterde bij het zien van zijn verschijning. Ze was een goed meisje en Tyler moest zich schuldig voelen. Zichzelf op de kop slagen maar dat deed hij niet. Of dat wou hij alleszins toch niet tonen.
Tyler sprong uit zijn bed en trok een schoon gewassen witte hemd aan met daaronder een zwarte skinny jeans. Zijn rugzak sloeg hij nonchalant over zich heen. Hij was klaar om te gaan.
Zijn vader zat in de woonkamer. Hij lag in de zetel met een halflege fles whisky. Tyler rolde met zijn ogen en trok de fles uit zijn vaders greep. Tyler kon het niet laten om een grootse slok te nemen van de fles. Hij had het nodig. Of daar overtuigde hij zichzelf toch van.
Tyler kieperde snel de rest van de fles uit en nam de lege fles mee naar buiten om ze in de glazenbak te gooien. Eenmaal de fles belande waar hij hoorde, liep Tyler naar Alison's huis. Eenmaal haar huis bereikt belde hij aan. Ze had het vast niet graag maar hij stak een sigaretje op en wachtte totdat ze zou verschijnen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alison:
Ik mompelde even wat toen ik mijn moeder vanaf beneden op me hoorde roepen. 'Alison! Opstaan!' hoorde ik haar roepen, wat dus wilde zeggen dat ik mijn lekker warme comfortabele bed uit moest. Ik was niet echt een ochtend mens, niet dat ik een ochtend humeur had, ik kon gewoon niet zo goed mijn bed uit. Ik draaide me gewoon nog even om en sloot mijn ogen weer. 'Alison!' hoorde ik dan weer vanaf beneden waardoor een diepe zucht mijn lippen verliet. Ik stapte uiteindelijk mijn bed maar uit. Ik liep slenterend mijn kamer uit en ging de trap af naar beneden waar ik bij mijn ouders aan de ontbijt tafel ging zitten. Ik nam maar wat te eten, ondanks ik daar eigenlijk geen zin in had. 'Moet ik je naar school brengen? Ik begin een uurtje later met werken,' hoorde ik mijn moeder vragen. Ik schudde kort mijn hoofd. 'Nee, dat hoeft niet. Ik loop met Tyler mee naar school,' antwoordde ik, ik liep vaak met Tyler naar school. De school was ook niet zo ver wandelen en ik vond het altijd erg gezellig met hem, gewoon wat wandelen en praten. Ik
had Tyler erg graag bij me, het liefst de hele dag door. Ik vond Tyler ook heel erg leuk, al sinds het eerste moment dat ik hem zag vond ik hem stiekem al leuk. Tot dat hij tegen me begon te praten, toen vond ik hem helemaal geweldig en werd ik echt verlieft op hem. Hij was altijd zo aardig en lief voor me. Mijn ouders mochten hem niet zo graag, maar dat hield me niet tegen om bij hem te zijn. Hij kwam wel vaker bij mijn thuis omdat ik dat wilde, ook al waren mijn ouders op dat moment thuis.
Toen ik uiteindelijk klaar was met eten, liep ik naar mijn kamer waar ik mijn kast opendeed, ik zocht wat kleding uit. Nadat ik eindelijk wat had gevonden, liep ik naar de badkamer toe waar ik me begon om te kleden. Nadat ik mijn kleding aan had maakte ik me nog verder klaar. Ik poetste mijn tanden, borstelde mijn haren en deed mijn make-up, net zoals elke andere ochtend. Toen ik uiteindelijk klaar was, liep ik de badkamer weer uit en liep ik opnieuw mijn kamer in om mijn tas te nemen. Ik ging ermee naar beneden en zette mijn tas alvast in de hal neer zodat we meteen konden vertrekken als Tyler er was. Ik ging naar de woonkamer toe waar ik op de bank neer plofte terwijl ik wat op mijn telefoon keek. Dat deed ik altijd terwijl ik wachtte op Tyler, het zou niet lang meer duren voordat hij er ging zijn. Hij was meestal wel op tijd, waar ik blij om was. Ik hield totaal niet van wachten, niet dat ik heel ongeduldig was of zo, maar ik vond het gewoon niet fijn om lang op iemand te wachten. Ik had wel heel erg veel zin om Tyler weer te zien, ik had hem het hele weekend niet gezien omdat we het beide heel erg druk hadden.
Toen ik na eventjes wachten de deurbel hoorde, sprong ik meteen recht om naar de deur toe te gaan. Ik was niet zo enthousiast om naar school te gaan hoor, maar omdat ik Tyler weer kon zien. Ik vond school nooit heel leuk, ik vond het niet vreselijk of zo, maar ik ging er liever niet heen. Vooral door de lessen, voor de rest vond ik het wel allemaal leuk. Ik had super leuke vriendinnen en Tyler zat ook bij me op school dus dat maakte het uiteindelijk allemaal veel leuker. Toen ik bij de deur stond, opende ik hem aangezien ik Tyler niet te lang wilde laten wachten.

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
Tyler had niet lang op haar moeten wachten. Ze deed de deur meteen open. Tyler had dan ook niets anders verwacht. Zo was ze altijd. Alison had hem vast gemist. Heel het weekend hadden ze niet afgesproken. Wat zij deed wist hij niet en hij wou het ook eigenlijk niet weten. Hij moest zaken regelen. Ervoor zorgen dat zijn bezorgers niet in de gevangenis terecht kwamen. Want sommige van hen waar zo dom dat hij ze wel een mep kon verkopen. Hij snapte niet hoe je zo dom kon zijn. Hoe je het in je hoofd kon halen om in het volle publiek te dealen. Maar goed dat waren zorgen voor later en niet voor nu.
Je vraagt je af hoe Tyler in het drugsmilieu is gerold? Wel, zijn vader wou niet meer betalen voor de anti-antidepressiva die zijn moeder zo nodig had voor haar depressie. Hij gaf zijn geld liever uit aan alcohol en goedkope hoertjes die hij van straat plukte dan zijn vrouw. Dus moest Tyler een oplossing vinden. Hij moest geld regelen en zorgen voor zijn moeder. Dus plukte hij alle kleine dealertjes van het schoolplein en zorgde dat ze voor hem zouden werken. Hij stopte meeste van het geld in zijn zak en gaf geen zak om zijn dealers maar hij verzekerde hen wel veiligheid en was 24 op 24 in staat om hen hun veiligheid te verzekeren.
Tyler inhaleerde nog hevig van zijn sigaret en lachte wat halfjes naar Alison. Hij was niet triest. Hij was niet droevig maar zo glimlachte hij nu eenmaal.
Een volle glimlach met twee mondhoeken die naar boven krulde zou je weinig tot zelden op zijn gezicht zien staan. Waarom? Wel, daarom. Je hoeft niet voor alles een verklaring te hebben.
'En hoe was je weekend, liefste?' Vroeg hij.
Zoals Tyler al zei kon hij goed toneel spelen en zou ze het niet merken dat hij eigenlijk helemaal niet geïnteresseerd was in haar weekend. Hij had wel andere dingen aan zijn hoofd. Maar daar zou zij nooit iets van weten.
Alison mocht niets van zijn zaakjes en van zijn ouders weten. Ze zou nooit binnen mogen komen in zijn huis hoe hard ze er ook voor zeurde. Nooit. Het masker is heilig. Hij laat het voor niemand vallen. Niemand mag zijn kwetsbare kant zien.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alison:
Ik was erg blij om Tyler na het weekend eindelijk weer te zien en ik hoopte natuurlijk ook dat hij ook blij was om mij weer te zien natuurlijk. Hij kon me altijd opvrolijken. Als ik bijvoorbeeld een slechte dag had, kon hij mijn dag al beter maken door enkel een berichtje naar me te sturen. Ik hield dan ook echt enorm veel van hem, dat was vast ook te merken aan me. Hij mocht het gerust merken dat ik heel veel van hem hield aangezien dat ook zo was. Ik vertelde hem ook erg vaak hoeveel ik van hem hield, ik vond het fijn om hem dat te zeggen. Ik was echt gek op hem, maar dat wist iedereen. Mijn ouders, mijn vriendinnen... Ik praatte constant over hem als ik bij mijn ouders was of als ik bij mijn vriendinnen was. Tylers ouders had ik eigenlijk nog nooit gezien of gesproken, niet dat ik dat erg vond, het hoefde voor mij ook niet. Tyler daarin tegen had mijn ouders al wel vaker gezien omdat hij regelmatig bij mij thuis kwam. Mijn ouders vonden dat nooit heel fijn, ze mochten hem niet zo graag, maar ik begreep nooit goed waarom. Tyler was altijd super aardig en beleefd tegenover mijn ouders dus ze hadden geen reden om hem niet te mogen. Mijn vriendinnen hadden het ook niet zo op hem, maar dat was vast uit jaloezie of zo. Het belangrijkste was dat ik gelukkig met hem was en dat ben ik, ik zou pas ongelukkig geweest zijn zonder hem. Ik werd altijd zo blij van hem of door zijn kusjes en knuffels.
Ik hoorde hem dan wat aan me vragen, hij vroeg hoe mijn weekend was. 'Saai, ik ben het hele weekend voor school bezig geweest,' antwoord ik dan. Doordat ik altijd zo veel met Tyler bezig was, stelde ik mijn schoolwerk echt altijd uit. Daardoor moest ik vaak opeens heel veel huiswerk maken in het weekend en kon ik daardoor Tyler het hele weekend niet zien, maar dat was natuurlijk mijn eigen schuld, dan moest ik maar beter leren plannen. Gelukkig leden mijn cijfers er niet onder, mijn ouders waren altijd heel bang dat ik te veel met Tyler bezig zou zijn en daarvoor slecht zou presteren op school, maar dat was niet het geval. 'En de jouwe?' vraag ik dan doelend op hoe zijn weekend was. Ik was best benieuwd naar hoe zijn weekend was, ik wist niet wat hij allemaal had gedaan. Hij had ook weinig van zich laten horen dit weekend, normaal stuurde hij meerdere berichtjes per dag maar het afgelopen weekend niet. Ik kreeg enkel een berichtje waar goedemorgen in stond en een berichtje waar slaapwel in stond. Niet dat dat een ramp was, hij had het vast gewoon druk.

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
Alison vroeg wat hij had gedaan. Iets in zijn hoofd zei: 'Wel ik heb mijn dealers drugs laten dealen in de steegjes en keek erop toe dat ze het goed deden. Daarna ben ik naar huis gegaan en zag ik hoe mijn vader mijn moeder in elkaar timmerde. Ik probeerde hem tegen te houden maar dat lukte niet echt dus ging ik maar naar het eerste en beste café waar ik mij lam kon zuipen. En in dat café zag ik schone blonde die ik mee naar huis nam.' Dat was zo ongeveer zijn weekend geweest. Maar dat kon Tyler natuurlijk niet aan haar neus hangen. Iets in hem had het gevoel het willen te vertellen. Erover te willen praten maar dat ging simpelweg gewoon niet. Niemand mocht en zou het weten. Mensen maken toch alleen maar gebruik van je zwakte. Dus moest hij iets anders verzinnen. Iets wat in de smaak zou vallen bij Alison, iets dat zijn emoties zou verbergen. Dus zei hij maar, hoe stom het ook was: 'Jou missen natuurlijk.' Nadat hij die zin had uitgesproken gooide hij zijn sigaret, die al lang was opgebrand, op de grond en gaf haar een kusje op haar voorhoofd. Ze rook altijd zo lekker naar bloemetjes. Was het de parfum die Tyler haar had gegeven? Hij vroeg het zich af. Nu hij was begonnen met zijn zaken verdiende hij genoeg geld om nu en dan eens een groot of duur cadeau te kopen voor Alison. Tyler vond het vreemd dat ze nooit vroeg naar waar zijn geld vandaan kwam. Hij bedoelt: een normale gast kan zich niet permitteren om zomaar een parfum van 200 euro voor zijn vriendin te kopen. Maar dat kwam wel goed uit voor hem. Hoe minder vragen, hoe minder leugens.
Tyler probeerde afstand van haar te houden zodat zij niet zijn, naar alcohol en sigaret stinkende, adem moest ruiken. Maar tot nu toe had ze daar nog niets van gezegd.
Ze vroeg eigenlijk bitterweinig. Ze stelde niets in vraag. Misschien kwam dat omdat ze zo blind verliefd was op hem. Nee, niet misschien. Dat was verkeerd uitgedrukt. Het was een feit.
Ergens wenste Tyler Alison een gelukkig leven toe. Een leven waarin ze een vriend had die geen geheimen voor had. Een vriend die haar meenam naar zijn huis en voorstelde aan zijn ouders. De dingen had wat hij niet kon bieden. Tyler wou dat ze een deftige man vond. Iemand die niet het gevaar liep om in de gevangenis te belanden. Gewoon een man die het tegenovergestelde was van hem. Want hij was net zo erg als zijn vader en geen haar beter. Maar dat zou hij nooit toegeven. Niet echt willen geloven.
De school kwam in zich. Hij gaf Alison een snelle zou en liep naar zijn dealers toe. Met andere woorden dus het crapuul van de school.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alison:
Ik glimlachte even toen hij zei dat hij me gemist had, dat was zo lief. 'Ahw,' zei ik toen. Hij was zo lief voor me, hij zei ook altijd lieve dingen en hij was echt heel zorgzaam voor me. Hij klonk soms wel een beetje geheimzinnig, maar misschien dacht ik dat alleen maar. Misschien was er wel helemaal niets aan de hand. Mijn vriendinnen zeiden wel altijd dat hij niet goed voor me was, maar dat geloofde ik niet. Tyler was de liefste en aardigste persoon die ik ooit had ontmoet, naja, bij mij was hij toch altijd heel erg lief. Tegenwoordig moest hij wel vaker plots weg als hij bij mij was. Hij kwam bijvoorbeeld eens een keertje bij me slapen omdat mijn ouders weg waren en hij moest 's ochtends uit het niets weg, maar ik vroeg er ook niets van aangezien dat mijn zaken natuurlijk niet waren.Ik glimlachte even toen ik voelde dat hij een kusje op voorhoofd drukte, wat ik heel erg fijn vond. Ik hield van zijn kusjes en knuffels. Ik werd er altijd heel erg blij van. Ik was sowieso iemand die erg graag knuffelde, ik was echt een knuffelmens en dat wist hij maar al te goed. Ik was echt heel blij met Tyler, ik had er dan ook helemaal geen spijt van dat ik een relatie met hem had, helemaal niet zelf, ik was er juist heel erg blij om.
Toen we op school aankwamen, ging Tyler al snel weg, waarschijnlijk naar zijn vrienden of zo. Dat vond ik ergens wel jammer, ik had hem al het hele weekend niet gezien, maar ik mocht hem natuurlijk niet bij zijn vrienden weg houden. Hij hield me ook niet bij mijn vriendinnen weg. Ik vond het erg fijn als hij bij me was, maar ik moest begrijpen dat hij ook nog vrienden had waar hij mee om wilde gaan, ik mocht niet te hebberig over hem worden natuurlijk.Ik ging dan zelf maar naar mijn vriendinnen toe waar ik wat mee praatte tot dat de bel ging. Het was best wel gezellig met hen, soms vergat ik het wel hoe gezellig het kon zijn om met vriendinnen af te spreken omdat ik vaak met Tyler omging. Het zou niet lang meer duren voor dat de bel zou gaan. Zin in de les had ik niet, ik begon met wiskunde, gelukkig vond ik dat nog niet het ergste vak. Scheikunde bijvoorbeeld vond ik veel erger, daar was ik dan ook helemaal niet zo goed in.

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
Tyler liep naar één van zijn dealers. Zo'n zaken regel je normaal niet op school maar het kon niet anders. 'Roy, is het gelukt?' Vroeg Tyler aan één van zijn dealers. Het was een rosse knul met sproeten en puisten. Het soort jongen waar je medelijden mee zou moeten hebben. Hij zou vast geen vriendinnetje kunnen krijgen en als hij dat al kreeg was het één of ander hoertje dat het met alle jongens deed of een meisje dat af was op zijn geld. Want natuurlijk verdiende Roy wel wat geld met het dealen. Niet zoveel als Tyler maar genoeg om hier en daar wat te kopen.
'Ja.' Antwoordde Roy een beetje dromerig.
Waar die jongen soms met zijn hoofd zat wist Tyler niet en het kon hem ook niet veel schelen. Die gast rookte waarschijnlijk te veel wiet waardoor alles vaagjes voor hem werd. Roy kwam dan ook vaak zelf drugs kopen bij Tyler of wou betaald worden voor zijn werk in drugs.
Het waren allemaal niet zijn zaken. Roy deed met zijn leven wat hij wou. Voor Tyler was Roy maar een dealer. Geen vriend waar hij in zijn vrije tijd mee zou rondhangen.
'Zeg de andere dat wij op onze vaste dag afspreken om dingen te regelen, oké.' Zei Tyler.
Roy knikte gewoon wat. Tyler gaf hem een schouderklopje. Dat was dan ook weer afgehandeld. Op naar de les. Niet dat hij daar zin in had maar veel andere keus had hij niet. Tyler had eerst het vak wiskunde.
Ook al interesseerde school hem geen zak, dom was hij niet. Hij was eigenlijk best wel slim en zou hoge punten kunnen halen als hij zich wat meer in zette voor school. Maar dat deed hij niet. Tyler had wel andere dingen aan zijn hoofd..
De leraar wiskunde dacht dat Tyler weer eens niet aan het opletten was en vroeg hem dus een vraagstuk op te lossen. Verveeld liep Ty naar het bord en loste het vraagstuk op in minder dan een minuut. De leraar keek met een open mond toe en durfde zijn gepraat met zijn buurman niet meer te verstoren.
--
Tijdsprong:
De middagpauze was weer aangebroken en Tyler ging op zoek naar Alison. Hij ging naast haar zitten en glimlachte een beetje scheefjes. Zijn telefoon begon bruusk lawaai te maken en hij nam op. Tyler kreeg slecht nieuws en moest moeite doen om zijn tranen voor zichzelf te houden. Woedend gooide hij zijn telefoon op de grond en liep naar de gang door om naar de jongenstoiletten te gaan. Door zijn impulsieve actie was hij zijn rugzak vergeten en lag zijn mobieltje daar nog op de grond gesmeten. Eenmaal hij zich in een hokje had opgesloten begon hij kwaad tegen de deur te bonken terwijl de tranen talrijk vloeide. Het werd hem te veel.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alison:
Toen niet veel later de bel ging, liep ik met een vriendin die bij me in de klas zat naar het lokaal toe. Eenmaal dat ik in het lokaal was, ging ik op een nog lege plaats zitten. Niet veel later kwam er een leerkracht de klas binnengewandeld, het was niet de leerkracht die we normaal voor wiskunde hadden, maar een vervanger omdat onze leerkracht er voor een paar weken uit zou liggen. Niet dat ik dat erg vond, de leerkracht die we normaal hadden was een saaie oude man die steeds op dezelfde toon sprak, wat niet bepaald aangenaam was om naar te luisteren. Dat was ook de reden waarom bijna niemand aandachtig was tijdens de les wiskunde, zelfs de mensen die juist heel erg hun best deden op school konden tijdens wiskunde niet opletten. Engels bijvoorbeeld vond ik dan wel weer leuk, deels omdat ik daar ook goed in was. Ik moest er ook weinig voor doen om hoge cijfers te kunnen halen bij Engels. Naja, ik was ook niet dom of zo, helemaal niet zelfs. Voor ik was met Tyler kreeg waren mijn cijfers best hoog, maar door dat ik bijna geen tijd meer stak in school waren die wat gezakt. Gelukkig ook niet te fel, mijn cijfers waren hoog genoeg dus had ik nooit problemen met mijn cijfers. Ik moest nooit bang hebben om mijn jaar over te doen want dat hoefde ik nooit.
Tijdens de les praatte ik eigenlijk gewoon wat met het meisje dat naast me zat. Het was niet een meisje dat bij mijn vriendinnengroep hoorde, maar dat maakte me niet uit. Ik had nooit problemen met mensen, ik kon met de meeste mensen wel goed overweg. Er waren ook weinig mensen die me niet mochten. Oké, er waren wel mensen die mij niet mochten en ik ook niet mocht, maar dat is normaal. Ik vulde af en toe wat in in boek aangezien dat wel moest. Anders kwam ik thuis voor verrassingen te staan en wist ik niet hoe ik bepaalde oefeningen moest maken. Dat had ik al vaker gehad en dat was niet echt handig natuurlijk.

Eindelijk was het weer middagpauze, ik zag dat Tyler naast me kwam zitten. Tijdens de middagpauze kwam hij dan meestal wel naar me toe. Daar was ik wel blij om. Tijdens de andere pauzes vond ik het niet zo belangrijk dat hij naar me toe kwam, hij zat in een andere klas dus duurde het langer om elkaar te zoeken dan dat we konden praten dus had het geen zin om dan elkaar te zoeken. Ik hoorde dat zijn telefoon afging. Toen zag ik dat hij opeens zijn telefoon op de grond gooide en weg liep. Ik raapte zijn telefoon maar op voor iemand erop ging staan. Ik twijfelde even of ik hem achterna moest gaan of niet, maar als hij boos is heeft hij het vaak liever niet dat ik achterna kwam. Dan kon hij soms nog bozer worden. Het was wel raar, maar aangezien zijn tas en telefoon hier liggen kwam hij waarschijnlijk wel weer terug en dan kon ik vragen wat er aan de hand was.

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
Tyler bleef maar woedend en bleef maar ramen op de deur. Zijn woede ging niet over. Zijn vader had zijn moeder weer eens in elkaar geramd maar er was net een buurtbewoner voorbij gekomen die getier hoorde en de politie belde. Zijn vader belde hem en riep aan de telefoon dat Tyler hem eruit moest komen halen. Als je behoorde tot de familie Stevens had je nooit een dagje rust. Er was altijd drama. Er kon nooit een normale dag voorbij gaan waarin er niet gebeurde. Dat bestond gewoonweg niet. Tyler liep het wc-hokje uit en keek in de spiegel. Zijn gezicht was rood aangelopen en zijn ogen zagen vuurrood. Het kon hem niet meer schelen dat zijn masker in dingelen ging vallen en liep gewoon terug naar de kantine. Hij nam zijn mobieltje uit de hand van Allison en stopte die in zijn rugzak. Hij keek Alison aan en wist niet wat te zeggen. Er waren geen tranen die rolde van zijn gezicht maar ze kon wel zien dat hij had gehuild. Een beetje lompjes bleef hij daar staan en staarde zowat naar Allison. Een normale mens zou nu alles beginnen op te biechten en vertellen wat er scheelde maar zo was Tyler niet. Hij wou het haar niet vertellen. Hij schaamde zich ervoor en dus keek hij maar wat naar haar zonder iets te zeggen.
-
Sorry dat het kort is

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alison:
Ik wachtte dan even tot Tyler terug zou komen, het zou vast niet zo lang duren. Ergens was ik wel bezorgd, natuurlijk was ik bezorgd. Ik wilde niet dat hij ongelukkig was of zo. Tyler was ook niet echt het type persoon dat snel over persoonlijke dingen sprak, daar kon hij niets aan doen natuurlijk. Zo was hij gewoon en daar had ik totaal geen problemen mee. Ikzelf praatte ook niet vaak over dingen die me dwars zaten, dus ik verwachtte ook niet van Tyler dat hij me al zijn problemen ging vertellen. Dat hoefde niet, als hij behoefte had om er met me over te praten wilde ik er altijd naar luisteren maar ik ging niet aandringen zodat hij het zou vertellen. Toch was ik eigenlijk wel een beetje benieuwd naar wat er aan de hand was, normaal liep hij nooit zo zonder iets te zeggen weg. Normaal liet hij zelfs nooit zijn telefoon ergens liggen, die had hij altijd bij hem dus er moest wel iets heftigs aan de hand geweest zijn.
Ik zag dat Tyler er niet veel later weer aankwam en zijn mobiel uit mijn hand nam. Ik keek even naar hem, aan zijn ogen te zien had hij gehuild. Ik wist niet goed wat ik moest doen eigenlijk. Misschien moest ik toch maar vragen wat er aan de hand was, want misschien durfde hij het wel niet uit zichzelf te zeggen, dat kon ook. 'Wat is er?' vroeg ik dan toch aan hem. Normaal vroeg ik er niet echt achter aangezien ik nooit wist of Tyler het wel wilde vertellen. Misschien wilde hij wel naar buiten toe gaan of zo. Daar was het iets meer persoonlijk en kon hij misschien ook een beetje uitwaaien. Binnen was het redelijk druk aangezien we in de kantine waren. Mijn vriendinnen zaten niet bij me dus dat scheelde ook wel wat. Als hij het niet wilde vertellen, had ik daar natuurlijk ook wel het begrip voor, maar ergens wilde ik het wel weten. Het was de eerste keer dat ik aan Tyler gezien had dat hij gehuild had. Niet dat daar wat mis mee was, het wilde niet zeggen dat hij een jongen was, hij niet mocht huilen. Soms kon huilen je een opluchting geven. Dat had ik toch soms als ik het moeilijk had, dan kon huilen me al een beetje opluchten.

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
Tyler schudde zijn hoofd. Zo was hij niet. Zo was hij nooit geweest en zo wou hij ook nooit worden. Wat was er mis met hem? Zou hij zijn masker zomaar laten vallen en haar laten zien wie hij echt was. Een jongen die alleen maar gebaseerd is op problemen en niets anders. Nee, dat kon niet. Dat zou niet gebeuren. Niet vandaag. Niet morgen. Niet volgende week of maand. Gewoonweg nooit.
Toch nam hij Allison haar hand en nam haar mee naar buiten. Hij nam haar mee naar het straatje voor de poort. Hij wou nog steeds niet zeggen wat er mis was. Wat er was gebeurd. Wat zou ze wel niet van hem en zijn familie denken als hij de waarheid zou vertellen? Ze zou het vast op een lopen zetten en nooit meer tegen hem spreken. Niet dat dat hem kon schelen. Of wel? Hij wist het niet.
Tyler was zo erg in de war dat hij zijn kop wel tegen de muur kon slaan. Hij kneep een beetje dom in haar hand maar durfde haar niet aan kijken. Hij wou niet dat zij hem zo zag. Niemand mocht hem zo zien. Zelfs zijn ouders niet.
Tyler wist niet wat te doen en trok haar gewoon naar zich toe. Hij omhelsde haar zonder ook maar iets te zeggen. Hij genoot van haar troost, van haar geur, van haar warmte en van het moment.
Allison was echt een goed meisje en op dit moment begon zijn schuldgevoel toch aan hem te vreten. Hij voelde zich slecht dat hij gebruik maakte van haar. Dat hij geen haar beter was als zijn vader die zijn moeder net het ziekenhuis in had geslagen.
Hij was net dezelfde man. Een vuile dronkaard die zo'n mooie en goede vrouw niet waard was. Zij was een engel en hij was de duivel.
Tyler fluisterde stilletjes: 'Het spijt mij. Ik moet gaan. Er is iets gebeurd.' Hij gaf haar een zoen op haar mond en ging richting het politiebureau. Normale mensen zouden eerst gaan vragen aan de directeur of het secretariaat of ze naar huis mochten maar het kon Tyler niet schelen. Hij zou naar het politiekantoor gaan met of zonder toestemming.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alison:
Ik voelde dat hij mijn hand vast nam en me mee naar buiten toe nam. Ik vond het niet fijn als hij zich niet gelukkig voelde, daar werd ik zelf ook een stuk minder blij van. Wat wel logisch was aangezien ik van hem hield. Ik wilde hem altijd gelukkig zien, en als ik merkte dat hem wat dwars zat, probeerde ik hem altijd op te vrolijken. Dat was andersom ook zo, als ik me slecht voelde probeerde hij me ook altijd op te vrolijken. Hij vertelde niet echt wat er aan de hand was, maar dat hoefde ook niet voor me als hij dat niet wilde. Hij hoefde niet tegen zin te zeggen wat er aan de hand was, sommige dingen konden ook te persoonlijk liggen en dan had ik er ook helemaal geen zaken mee. Ik ging er dus ook geen verdere vragen over stelde, want ik wilde niet dat hij boos op me werd omdat ik vragen ging stellen. Niet dat hij snel boos op me werd, hij was nog nooit boos op me geweest. We hadden ook nog nooit ruzie gehad, daar hadden we tot nu toe ook nog geen reden voor gehad. Tyler deed nooit wat verkeerd, in mijn ogen dan toch. Mijn vriendinnen daarin tegen zeurden constant over hem, dat hij slecht voor me was, maar daar trok ik me niets van aan. Ik was zelf verstandig genoeg om te weten dat Tyler wel goed voor me was. Waarom was hij dan niet goed voor me? Hij was altijd super lief en zorgzaam voor me, dat was alleen maar goed en dus helemaal niet slecht. Hij gaf me soms ook cadeautjes, wat voor mij eigenlijk niet hoefde. Ik had die dingen allemaal niet nodig, het enige wat ik nodig had was liefde van hem en die kreeg ik ook. Dat was al meer dan genoeg. Dat hij eens zei dat hij van me hield betekende meer voor me dan een cadeau of zo. Hij zei soms ook wel dat hij van me hield, niet heel vaak, maar heel soms wel en dat vond ik altijd erg fijn om te horen.
Ik voelde dat hij me opeens naar zich toe trok en me omhelsde. Ik sloeg mijn armen dan een beetje beter om hem heen. Ik vond het wel fijn en als ik hem zo misschien een beetje kon troosten was dat alleen maar beter. Ik vond het echt niet fijn om hem zo te zien, ik zag hem veel liever vrolijk. Hij zag er nooit helemaal vrolijk uit, maar ik zag liever zijn kleine glimlach dan dit. Maar hij kon er natuurlijk niets aan doen, hij moest geen blijheid faken.
Ik hoorde hem dan wat fluisteren, waardoor ik kort even knikte. Ik voelde dat hij een zoen op mijn mond drukte en weg ging. Ik keek hem even na maar liep dan gewoon weer terug naar de kantine en ging naar mijn vriendinnen toe. De bel zou zo gaan dus was het misschien makkelijker als ik bij mijn vriendinnen was aangezien er sommige vriendinnen bij me in de klas zaten en ik dan niet alleen naar het lokaal hoefde te gaan.

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
Als Tyler een beetje verder was stak hij een sigaret aan waar hij gulzig aan trok en inhaleerde. Tyler had hier helemaal geen zin. Het liefst van al zou hij zijn vader in de cel laten rotten. Zo zou hij misschien wel eens zijn lesje leren maar ik denk dat die oude man nooit iets zal leren. Daarvoor is hij veel te koppig en dom.
Tyler probeerde aan zo min mogelijk te denken. Want als hij ging denken ontstond er weer de kans dat hij kwaad zou worden of begon te huilen. Dat wou hij liever voorkomen.
Tyler haalde zijn mp-4 naar boven en stopte oortjes in zijn oren. Hij luisterde naar het liedje 'Ungrateful' van Escape The Fate. Het was een liedje dat hem nauw aan het hart lag omdat hij zichzelf er in kon herkennen. Zo'n liedje dat je beluisterd en jezelf of een bepaalde gebeurtenis in in herkend. Wel, zo"n liedje was het.
Tyler kwam na een tiental minuten te hebben gestapt aan bij het politiekantoor. Hij ging naar de secretaresse en legde uit dat er iets was gebeurd met zijn ouders. Daarop antwoordde vrouw dat hij mocht wachten in de wachtzaal. Een inspecteur zou hem zo komen halen en zijn vragen beantwoorden.
Hij nam plaats op een kramakkelig stoeltje in de wachtzaal. Zo'n stoeltje dat je onder je achterwerk voelt bewegen omdat het bijna stuk lijkt te gaan. Tyler propte dan maar terug zijn oortjes in zijn oren en luisterde nog naar een paar willekeurige liedjes. Naast hem lagen wat tijdschriften en omdat hij niets te doen had bladerde hij in een tijdschrift wat doelloos. Het tijdschrift ging over een goede opvoedingsstijl. Misschien moest hij dat tijdschrift eens cadeau doen aan zijn vader en moeder. Ze zouden er vast nog iets uit kunnen leren.
Na alle tijdschriften te hebben doorbladerd kwam er iemand te voorschijn. Een dikke man met vet zwart haar dat tegen zijn hoofd plakte.
Moest zo'n dikzak hem helpen. De inspecteur leed hem naar binnen en liet hem plaats nemen op een stoel tegenover de zijne.
'Dus u bent Tyler Stevens, de zoon van Frederick Stevens?' Vroeg de man op een brommerige toon.
'Spijtig genoeg wel, ja.' Antwoordde Tyler.
De inspecteur stelde nog wat vragen zoals: 'Is dit al vaker voorgekomen?' en 'Wat is de oorzaak?' Maar Tyler antwoordde niet. Hij haalde gewoon maar zijn schouders op. Als hij eerlijk zou zijn zou zijn vader hem kapot slagen als hij thuis kwam. Als hij niet zijn kon zijn vader niets doen.
Na een uur te hebben doorgevraagd gaf de inspecteur het op. Zijn vader zou nog vastgehouden worden totdat ze deze zaak konden onderzoeken. Tyler zijn moeder was namelijk nog buiten bewust zijn.
Eenmaal buiten belde Tyler een taxi om naar zijn moeder te gaan. Als hij in het ziekenhuis was ging hij op het bed van zijn moeder zitten en nam haar hand vast. De tranen rolde over zijn wangen en hij bleef maar zeggen tegen haar: 'Het komt goed.' Het brak Tyler zijn hart om haar zo toegetakeld te zien.
Als hij was afgekoeld en de school uit moest zijn nam Tyler zijn mobieltje en belde hij naar Alison. Hij zei: 'Mag ik bij je langst komen?'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alison:
Toen uiteindelijk de bel ging, stond ik op en liep ik met een paar vriendinnen van me naar het lokaal toe. Ik had aardrijkskunde dat uur, dat was ook niet mijn favoriete vak maar het kon er mee door. Eenmaal dat ik in het lokaal aankwam, ging ik ergens zitten met een vriendin van me. Ik nam mijn boek alvast op de bank waarna al snel de les begon doordat de leerkracht het lokaal binnenkwam. Ik probeerde maar wat op te letten, maar dat lukte me niet. Mijn gedachtes waren bij Tyler. Ik was gewoon erg bezorgd over hem. Ik wist niet wat er aan de hand was en ik wist ook niet hoe ik hem moest helpen. Ik wilde hem zo graag helpen daarnet, maar ik wist gewoon niet hoe. Ik kon hem wel een knuffel geven, maar of hij zich daardoor beter voelde wist ik niet. Het was vervelend om niet te weten wat je kan doen om iemand te helpen. Ik was sowieso iemand die graag mensen hielp, en zeker als het om Tyler ging. Hem wilde ik altijd helpen, maar dat ging moeilijk als hij niet vertelde wat hem dwars zat. Ik nam hem dat niet kwalijk hoor, helemaal niet zelf. Het was alleen een beetje vervelend dat ik niets kon doen. Tyler was ook niet iemand die snel hulp aan iemand zou vragen, al zeker niet aan mij. Ik weet niet waarom, misschien vertrouwde hij me wel niet? Ik schudde die gedachte dan weer van me af. Tyler vertrouwde me natuurlijk wel. Hij praatte gewoon niet graag over zijn problemen, zo had je wel meerdere mensen.
Toen eindelijk de laatste bel hoorde, stond ik op en stak ik mijn boeken weer in mijn tas. Ik liep zodra het mocht het lokaal uit en liep door de gangen naar buiten toe. Normaal wachtte ik altijd eventjes aan de school poort tot dat Tyler er was zodat we samen te wandelen, maar hij was weg gegaan waardoor ik niet hoefde te wachten en moest ik alleen wandelen. Toen ik thuis was, gooide ik mijn tas neer en liep ik naar de woonkamer. Mijn ouders waren niet thuis, die zouden pas laat thuiskomen aangezien ze moesten overwerken. Dat gebeurde wel vaker, mijn ouders waren meer op het werk dan thuis. Ik hoorde opeens mijn telefoon gaan. Ik keek er even op en ik zag dat Tyler me belde. Ik nam dan op. Ik hoorde Tyler vragen of hij bij me langs mocht komen. 'Ja, tuurlijk. Kom maar,' antwoordde ik. Natuurlijk mocht hij langskomen, dat hoefde hij zelfs niet te vragen. Ik vond het fijn als hij langskwam, en misschien dat hij toch iets wilde vertellen over wat er gebeurd was. Waarschijnlijk niet, dat moest ik ook niet verwachten van hem. Hij had het nog nooit tegen me gezegd als er hem wat dwars zat, hij vertelde wel dat er iets was, maar niet wat er aan de hand was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld