Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Bloody Frenemies

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

WARNING: Deze ORPG kan inhoud bevatten die niet voor minderjarigen bedoeld is zoals: seks, moorden, bloed, drugs etc. dus gelieve dit niet te lezen als je daar niet tegen kan.

ORPG ft. the cutest pig in the world

{option}

Emilia Tosta - 20 years old

Darkness cannot drive out darkness, only light can do that.
Hate cannot drive out hate, only love can do that.

♥ ♥ ♥

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Lorenzo Giuliano Salguerio - 21 years old

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Six months ago, we were commissioned to undertake the largest contract we've ever attempted. The target was far more high-profile than we're normally comfortable with but the job was just too rich to pass up.''

''The target was South African?''

''The target fled to South Africa. That's where we made our move, in Cape Town. It took six months to set up. I assigned a team of five operatives to work in concert of the mission. All five were killed. Someone knew everything. You probably knew some of the men on that team.'' Een dossier werd hem gegeven.

''I knew this one. Sebastian.''

''You know how this company works, Mr. Salguerio. Only two partners know the details of any given job. Two people knew the details here. Me and David Bishop. David sold us out. We pulled his financials. Take a look at recent offshore deposits. There's one there made two weeks ago for twenty million U.S. dollars. He's gotten old. He's gotten weak. He's loaded with debts, his divorce, his costly, troubled son. They made him vulnerable. And for the past thirteen years, I've been fiercely loyal to him. There's no one I respected more but David Bishop poisoned the well. He needs to be removed. Immediately.''

''Let me talk to him.''

''Look, I appreciate your connection with David, but there's no turning back here. He has crossed his Rubicon. Every day that he's alive puts this company in danger. I know we would all prefer that you handle this. Given your relationship, you're in the best position to get this done quickly en discreetly. And to be honest with you, I hate the idea of David suffering unnecessarily. We don't wanna go to an outside source, but we will if we have to.'' Hoewel hij reageren wilde, leek Daniel's focus niet bij hem te liggen toen een ringtoon hun stilte verstoorde. ''Excuse me a second.'' Hij knikte. ''Jess, hang on. I'm in a meeting.'' Geconcentreerd keek hij toe hoe zijn baas zijn arm langs zijn lichaam liet hangen, dezelfde arm waarmee hij het voorwerp vasthield.

''Forty-eight hours or we'll proceed without you.''

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"What did you do today, then?"
"Literally nothing, just sitting on the couch and watching some Netflix. I'm such an irresponsible woman, our house is a mess and I didn't do anything to clean it. I thought living together with Lorenzo was more advantageous, but it really isn't. Now I have to clean the mess of two people instead of just my own chaos."
"When does he come home?"
"I actually have no idea. It depends, but probably after a couple of hours. Why?"
"Well... Then you have got some time to clean your house, right? He'll be proud of you. Just do it."
"You really sound like my mother at the moment."
"In that case, she sounds like a very wise person. Just clean up, you had to be done already."
"Okay, okay, I'll call you back later."
Een piepend geluid ontstond toen zonder verder nog een woord uitgesproken te hebben, de lijn werd verbroken. Licht grinnikend doordat ze de woorden van haar vriendin in haar hoofd herhaalde, stond ze op van haar geliefde bank waarna ze de ruimte even bekeek. Wonen in een ruime woonst was prettig, totdat het een schoonmaakbeurt nodig had tenminste. Zuchtend nam ze enkele voorwerpen op die niet in de woonkamer hoorden te staan. Enkele zakken chips lagen doelloos op het kleine salontafeltje, wachtend tot Emilia ze vastnam en ze vervolgens in de vuilnisbak zou gooien, wat ze dan ook deed. De rommel zou zich namelijk niet zelf opruimen, hoe makkelijk dat ook zou zijn. Eenmaal de lege verpakkingen weggegooid waren, kwam het servies dat op het tafeltje terecht was gekomen aan de beurt. Alles nam ze in één keer mee naar de keuken om het daarna in de vaatwasser te kunnen zetten. Een rommelend geluid weerklonk enkele seconden nadat ze op de 'aan knop' had geduwd wat het teken gaf dat de machine startte met het afwassen van het vuile servies. De woonst zag er al een stuk aanzienlijker door en na een stofzuig beurt en wat af stoffen zou ze zo goed als klaar zijn. De slaapkamers, de badkamer en de rest waren schoon genoeg sinds daar amper rommel binnen kwam en ze in die ruimtes sneller opruimde wanneer er iets lag. Na heel wat gestuntel en gesleur was Emilia er eindelijk in geslaagd om de stofzuiger uit het kleine kamertje dat zij altijd het 'rommel kamertje' noemde te krijgen. Voorzichtig stak ze de stekker in het stopcontact en drukte ze op de knop waarna het toestel begon met zuigen. Onderwijl ze zacht meezong met de radio, begon ze zorgvuldig met het stofzuigen van de woonkamer, ditmaal hopend dat Lorenzo iets later thuiskwam zodat ze rustig aan kon doen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''How much?''

''Sixty.''

''You can count on me,'' en na dat uitgesproken te hebben, liep zijn 'baas' weg alsof er zojuist niets besproken werd. Lorenzo had genoeg geld om zo tien jaar van zijn leven te spenderen zoals hij dat wilde; reizen, luieren en sporten en toch bleef hij zijn beroep uitoefenen. Hij kon niet zonder. Het wegnemen van wel degelijk schuldige mensen, was iets wat hij inmiddels wel tot zijn hobby's kon benoemen. Het was zelfs zo erg geworden dat hij nu al een manier had gevonden voor zijn volgende moord. Een adrenaline-injectie in het hart en hij had 3/4 kans dat zijn slachtoffer binnen enkele tellen in volle duisternis zou voortleven. Zo niet, dan zouden de hulpverleners hem onbewust wel doden. Het eerste wat ze namelijk ter plaatse deden, was het injecteren van epinefrine en dat samen met adrenaline was dodelijk.
Hij nam een teug van zijn sigaret, onderwijl denkende aan de situatie thuis. Hij hield er niet van dat hij zijn werk grotendeels binnenshuis moest doen. Het was te riskant en doch was zijn huis zijn enige oplossing. Gezien hij vaak bezig was met zijn werk, kon hij maar weinig aandacht besteden aan zijn huidige vriendin en al had hij aandacht voor haar, doodde hij de tijd met seks, televisie en alcohol. De relatie die hij met haar had, mistte passie en ondanks het feit dat de schuld bij hem lag, kon hij er weinig aan veranderen. Er was maar weinig wat hij over zijn leven kon vertellen, gezien ze geen flauw benul had van zowel zijn geschiedenis als zijn werk. Hij loog over zowat alles en hoewel zijn gedrag naar haar toe hem raakte, was hij zo verzuild in zijn eigen leugens dat een weg terug niet meer als optie beschikbaar stond. Hij wist dat als hij open kaarten speelde, hij haar voorgoed kwijt zou zijn.
Hij wreef kort over zijn voorhoofd waarna hij zijn mobiele telefoon tevoorschijn haalde, één die wel vast zat aan een abonnement. Het was wel zo beleefd om zijn vriendin te bellen, gezien hij niets van zichzelf had laten horen die dag. Desalniettemin zou hij nieuws brengen dat waarschijnlijk als teleurstellend beschouwd zou worden - al viel het te verwachten -. Met tegenzin belde hij haar op.
''I am coming back, but I've got a lot of work to do so ..'' Hij fronste. ''I am really sorry.''

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoe zeer ze het opruimen en schoonmaken ook vond, deed het haar goed. Het veroorzaakte een zeker gevoel van trotsheid voor haarzelf en ze wist dan ook dat haar vriend, Lorenzo, het zou kunnen appreciëren als hij kon thuiskomen in een kraaknet huis. Hij wist evengoed als Emilia zelf dat het niks natuurlijks voor haar was, maar voor hem deed ze graag de moeite, desondanks ze tegenwoordig vaker het gevoel kreeg alsof de moeite in hun relatie slechts vanuit één kant afkomstig was; de hare. Zij was bereid alles te doen voor haar vriend, maar was hij ook bereid hetzelfde voor haar te doen? De passie en liefde die zich eerder in hun relatie voordeed was sterk verminderd naarmate de tijd verstreken was, al maakte ze zichzelf wijs dat het normaal was. Het verlies van passie in een langdurige relatie was niks om zorgen over te maken, nietwaar? Zolang ze van elkaar hielden was het allemaal prima.
Ongestoord ging Emilia verder het het afstoffen van verscheidene voorwerpen in het huis die wel een schoonmaakbeurt konden gebruiken. Iets gemotiveerder dan eerder deed de jongedame wat ze dacht dat ze moest doen sinds het einde in zicht kwam. Het horen van haar beltoon was hetgeen dat haar afleidde van haar werk. Doende alsof hetgeen waar ze mee bezig was, begaf Emilia zich naar de bank waar haar telefoon lag te rinkelen. Het lezen van Lorenzo's naam veroorzaakte een glimlach op haar façade sinds ze wist wat het betekende; meestal gaf dat het teken dat hij snel thuis zou komen. Na slechts een kort ogenblik had ze al op het groene telefoontje op het touchscreen getikt en begroette ze hem zoals ze altijd deed. De lach die ze op haar gezicht droeg verdween als sneeuw voor de zon bij het aanhoren van zijn woorden. "It's okay, babe, I understand." Of het daadwerkelijk overkwam zoals ze bedoelde was onzeker. Wellicht was de teleurstelling alsnog hoorbaar in haar stem, ook al probeerde ze die te verbergen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''No, it's not,'' murmelde hij, onderwijl hij zijn stappen voortzette naar zijn rijtuig. Hij kende haar al langer dan vandaag dus hij hoorde de bedroefdheid al wel in haar stem. Hij beschuldigde haar verder niet. Ze had het recht om verdrietig te zijn, want hij was er vaker niet dan wél. ''Tomorrow evening, I am all yours. You have my word on that.'' Het lag aan zijn plan of hij de middag haalde, maar hij had zich ervan overtuigd dat alles goed zou komen, zelfs al was het nota bene zijn eigen vriend die hij om zeep moest helpen. Alcohol zou hem goed doen.
Lorenzo was een keurige jongeman. Aan zijn taalgebruik, dan wel zijn kledinggedrag kon men zien dat hij van een bovengemiddelde klasse afstamde. Het was op de redeneerkunde gegrond. Zijn vader was een echte zakenman en verdiende tonnen met geld, hoewel zijn moeder het huishouden deed en hem manieren bijspijkerde wanneer nodig. Alles ging op rolletjes, totdat hij op vijftienjarige leeftijd zijn moeder dood aantrof in de badkuip. Haar boezem was ontdaan van cadmiumrood kant, de wanden zagen rood van het bloed en als kers op de kaart stond in grote letters het woord 'whore' op de badkamerdeur geschreven. Sindsdien voelde hij niets anders dan furiositeit en wraak. Het plezierde hem hoe zijn aanpak zijn slachtoffers op stang joeg, hoe hun borsten bedrukt voelden en hoe hun spieren zo gespannen waren, dat ze trilden. Hij was zo beschermend wanneer het op zijn 'beloved ones' aankwam, maar achter de schermen vertoonde hij een meedogenloos beeld van hemzelf en zijn identiteit kon hem wat dat betreft weinig deren. Hij was zoals hij was.
Hij stapte zijn Mercedes-Benz in, startte de motor en reed van het terrein weg. ''You'd do me a favour if you make a cup of coffee for me. I'll be home in ten minutes.''

''I love you, though. I care about you.''

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"I really do understand, I know your work is important, so don't worry about it," probeerde Emilia hem gerust te stellen. Ze had liever iets meer aandacht van haar vriend gehad, wat overigens vanzelfsprekend was, maar volgens haar was erover zeuren uitermate respectloos. Lorenzo was diegene die het meest verdiende, al was ze amper op de hoogte over wat hij nou precies deed. Zijzelf had talloze verhalen over haar werk verteld, maar hij daarentegen sprak geen woord over wat voor zaken hij op zijn werk moest doen of welke functie hij überhaupt had. Enkel en alleen het feit dat hij een zakenman was, was bekend nieuws. Hoe dan ook, ze vertoonde weinig onbegrip. Wellicht was zijn job zo zwaar dat hij de stress liever in zijn eentje verwerkte. "Okay, in that case, I'm already looking forward to tommorow evening."
"Well... Then I'll make sure you have a cup of coffee when you're back home," antwoordde Emilia. Een kop koffie zetten kostte weinig moeite, vooral als ze hem daarmee kon helpen. Er was weinig dat ze niet wilde doen voor Lorenzo. Ze deed er namelijk alles aan om hem te mogen aanschouwen in een vrolijke en kalme gemoedstoestand sinds hij de laatste tijd nogal gespannen rondliep.
Het aanhoren van zijn lieve woorden toverde een kleine glimlach op haar façade, ook al was het oud nieuws dat hij uitbracht. "I know and I love you too... A lot." Met die woorden verbrak Emilia de lijn waarna ze haar eerste prioriteit zou uitvoeren; het gelukkig maken van haar vriend door een simpele kop koffie te zetten op die manier waarop hij de warme drank boordevol cafeïne het liefst dronk.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Their beautiful house

The vacant property where Lorenzo gets his assignments

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''I am home,'' zei hij toen hij in de deuropening van zijn eigen huis stond. Zijn vriendin was nergens te bekennen in zijn zicht, dus hij ging ervanuit dat ze ergens in de keuken stond. Hij had tenslotte zelf gevraagd om een kop koffie. Hij volgde zijn intuïtie, terwijl hij in de tussentijd blikken wierp op hetgeen wat hij onderweg tegenkwam. Niet overal was het even net, maar het was nog vroeg en hij verwachtte eigenlijk ook niet dat ze continu haar vrije dagen zou besteden aan het huishouden. Emilia was altijd wel degene die zorgde voor het huis en hij was mede verantwoordelijk voor de rijkdom en luxe die hen aangeboden werd.
Toen hij aankwam in de keuken, kwam hij inderdaad zijn vriendin onder ogen. Ze droeg enkel een joggingsbroek en een top - in zijn optiek viel het ook wel onder de categorie 'zwerverskleding' - maar ze zag er nog steeds magnifiek uit. Geen make-up had ze nodig om er beter uit te zien, ze was van nature al een prachtige jongedame en hij mocht van geluk spreken dat ze voor hem viel.
Een zwakke glimlach vertoonde hij op zijn gelaat, onderwijl toegestapt naar zijn vriendin bij wie hij vriendelijk zijn hand op haar wang liet rusten. Hij kuste haar kort, maar teder en na zijn manier van een 'begroeting' creëerde hij één meter afstand en trok hij zijn hand weer terug. ''You know, you've never looked so gorgeous while wearing some jogger pants and a basic top, Cinderella.'' Hij lachte kort. ''Thank you for the cup of coffee, Em. I owe you.''

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De ietwat krakende voordeur liet blijken dat iemand het huis betrad, een individu dat niemand anders dan haar geliefde vriend kon zijn. Elke keer wanneer hij thuis kwam na hem een lange dag niet gezien te hebben, ontstond datzelfde kriebelende gevoel weer, alsof ze zich nog precies hetzelfde voelde als drie jaar geleden toen ze wat kregen. Vreugde verspreidde zich telkens weer wanneer Lorenzo in de buurt was. Emilia zou liegen wanneer ze beweerde dat ze geen romantisch type was, hoewel er van romantiek de afgelopen tijd weinig in huis kwam. Ze bezat echter het lef niet om erover te klagen.
De tijd om haar plaats te onthullen werd haar amper gegund aangezien hij al voor ze de kans kreeg wat te zeggen zich plaatsvond in de keuken. Automatisch verscheen een glimlach op haar gelaat bij het aanzien van zijn lichaam dat naar het hare toe stapte. Haar ogen hield ze automatisch gesloten bij de korte kus die hij haar schonk om het nog intenser en te kunnen waarnemen. Met een zekere vorm van ongeneigdheid liet Emilia zijn tedere lippen los. Ze had gehoopt dat het moment iets langer had geduurd, al was het voor slechts enkele seconden, zeker nu het de eerste keer was die dag dat Emilia hem zag.
"I always look gorgeous," vertelde ze, ook al was het aan haar onserieuze gezicht zichtbaar dat ze het alles behalve meende. Net zoals iedereen had ze zo haar dagen dat ze eerder op een monsterlijk wezen leek dan een menselijk wezen. "No, I'm kidding," grinnikte ze. "You look very handsome yourself by the way."

"No problem, I did it with love."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij lachte, haar aangekeken alsof ze zojuist de waarheid ontkende. ''You aren't lying when you say something like that. You do look beautiful every second of the day,'' bemoedigde hij haar, een oprechte glimlach opgezet onderwijl hij zijn koffie beetpakte. ''And I feel flattered.'' Desalniettemin ging zijn glimlach al gauw teniet indien ze haar volgende uitspraak deed. Het deed wat met hem, hem wederom eraan herinnerd dat zij degene was die liefde toonde in alles wat hij deed terwijl hij meedogenloos moordde en maar weinig aandacht schonk aan zijn huidige vriendin, die tevens geen idee had van wat hij deed. Hij wilde het wel opbiechten, maar hij wist nog geen eens waar te beginnen. Het was zo'n lang verhaal dat het hem wel een uur kon kosten om alles goed over te kunnen brengen.
''Wish I could give you more of that thing called love.'' Een treurige glimlach vertoonde hij in zijn gelaatsexpressie, hoewel die blik al snel weer verloren ging, gezien hij doorhad dat hij zich kwetsbaar opstelde. Hartstochtelijk haalde hij zijn hand door haar haren, waarna hij een korte kus drukte op haar voorhoofd. ''I'll be in my office, but you may scream my name if you need me,'' zei hij haar nog voordat hij alvast aanstalten maakte om weg te lopen - natuurlijk met de koffie in zijn handen -. ''Enjoy your free day, Em. Invite some of your friends, I won't be expecting a perfectly fine house today,'' en met dat verdween hij uit haar zicht, zijn stappen leidend naar zijn werkkamer. Van Emilia werd geacht om uit de buurt te blijven van dat gedeelte van het huis en tevens had hij ervoor gezorgd dat de kamerdeur op slot kon wanneer hij buitenshuis was. Er viel niet te betwisten over zijn vertrouwen in zijn vriendin, maar hij kon nooit te zeker zijn van zijn eigen veiligheid. Het was tenslotte wel een lokaliteit waar hij alles in bewaarde wat hij voor de mens verborgen hield, inclusief Emilia zelf. Wapens, informatie over zijn gepleegde moorden, chemische middelen ..

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Flashback;

Met de stofzuiger in haar hand wandelde Emilia vrolijk de lange hal door, gemotiveerder dan ooit te vore om een schoonmaak te organiseren. Hoe luid de radio ook stond, door het luide gebrom van de stofzuiger kon ze geen moment genieten van de melodieën die zich afspeelden op de achtergrond. Zo ging het nog een tijdje door, tot haar aandacht getrokken werd naar een glimmend voorwerp op de grond voor Lorenzo's werkkamer, een ruimte die voor Emilie ter strengste verboden was. Ze had er gewoonweg niks te zoeken, al was ze altijd al nieuwsgierig geweest naar wat zich allemaal achter de deur verborgen hield. De stofzuiger had ze al afgezet, nadenkend of ze de neiging die ze had zou uitvoeren of niet. Twijfelachtig bukte ze op om het interessante voorwerp op te rapen. Lip bijtend bekeek ze het gouden, ijzeren ding dat intussen al in haar hand lag, twijfelend om het in het sleutelgat te stoppen. Zo impulsief als ze was, verbrak ze de gouden regel die al een tijd gold en draaide ze het slot open, wetende dat wat ze aan het doen was vermoedelijk ontzettend dom was.
Met haar hart, kloppend tot in haar keel, opende Emilia langzaam de houten deur, hetgeen wat er ook achter mocht zitten verhullend. Bij haar weten was het slechts zijn werkplek, maar dat er meer achter zat was geen nieuw nieuws. Waarom deed hij er anders zo ondoorgrondelijk over?
Verward keek de jongedame in het rond terwijl ze de ruimte verder in wandelde. Verscheidene wapens lagen verspreid over de werkkamer. Talloze krantenartikels lagen uitgeknipt op zijn bureau, vergezeld door wel tientallen foto's van dode lichamen. Moorden stonden stuk voor stuk genoteerd op enkele papieren die nonchalant op het hout van zijn werktafel lagen. Een kast vol met flesjes gevuld met voor haar onbekende vloeistoffen die vermoedelijk even dodelijk waren als de wapens stond achteraan in de grote ruimte. "What the hell is this shit?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

D: ''Yeah?''
L: ''Get out of the building, David.''
D: ''Lorenzo?''
L: ''They're coming for you, tonight.''
D: ''Who? Who's coming?''
L: ''Daniel.''
L: ''Take whatever you can use against him and get out.''
D: ''Oh, jesus.''
L: ''Do you have a pair of scissors?''
D: ''Yeah.''
L: ''Go to the elevator lobby.''
D: ''On my way.''
L: ''You have fifteen seconds to get to the service elevator before the emergency power comes on.''
D: ''There's a keypad.''
L: ''Punch in the building number.''
D: ''Í thought we cut the power off.''
L: ''Service elevators have to work on a separate power source.''
D: ''I'm in.''
L: ''Press the basement floor.''
L: ''The elevator will take eighteen seconds to get there. The level is empty and unused. Take the ramp. It connects to the building next door. It leads to an underground parkin lot.''
D: ''Shit.''
L: ''Security cameras haven't been fitted in this building yet, so they'll be blind.''
L: ''OK, you should be entering the parking lot now.''
D: ''My van's here.''
L: ''I left it there.''
D: ''Oh, shit.''

''Well, you got me to the circumvent my own security. Nobody sees me leave.'' De ironie was toonbaar in zijn stem, gepaard gaande met een kort lachje waarmee hij zijn eigen 'stomheid' uitlachte. ''So, what's this? Cape Town, right? Yeah. Right,'' murmelde hij. ''So, what's the story here? Carjacking? Police will find my van somewhere in some shit hole section of the city, stripped and up on blocks.''
''Something like that,'' sprak Lorenzo uit, waarmee hij zijn eigen gecreëerde stilte deed verdoezelen. Onderwijl keek hij toe hoe zijn 'slachtoffer' een wapen tevoorschijn haalde. ''Well, a slight editorial revision. You don't mind, do you? Amat Victoria Curam.'' Hij schoot, raakte zijn auto, maar vermande zich en wenkte Lorenzo dat hij naar hem toe moest komen. Hij daagde hem niet uit, noch was hij van plan om zijn slachtofferrol om te draaien; hij accepteerde het feit dat hij verloren had. ''Yeah, I get off a couple of shots, there's a struggle, they get my gun, c'est la vie. At least I don't go down looking like a fucking pussy. I've had that for 33 years. Gift from Admiral Beasley Sixth Fleet. That's the first time I've ever fired it.'' Het verbaasde hem echter enigszins. Hij kon hem zo makkelijk doden, maar dat deed hij niet. Hij was geen egoïstische zak meer, in ieder geval niet op dit moment. Lorenzo nam zijn gegeven pistool aan, vooraleer hij zijn aandacht weer vestigde op zijn gezicht.''Why didn't you kill me?''
''Ah. They'd just send somebody else. I would rather it was you, Lorenzo. You'll have to live with it.'' Een stilte volgde, verbroken door het helse geluid van een schot.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een voor een bekeek Emilia de afbeeldingen van moorden die op Lorenzo's bureau lagen uitgestald terwijl ze op de bureaustoel zat. Het aanzicht van de dode lichamen omgeven door liters bloed maakten haar misselijk, lieten haar verbijsterd achter. Vermoedelijk was haar gelaat wit weggetrokken door het aanzien van alle informatie die ze liever nooit had ontdekt. Was Lorenzo een moordenaar? Was ze überhaupt veilig in zijn buurt? Emilia wist niet wat ze moest denken. Achter de lieve jongeman schuilde bij nader inzien een onbekend iemand voor haar, iemand waarbij ze liever uit de buurt bleef. Om reden dat ze het gewoonweg te moeilijk vond om te zien, legde ze alles weer op de originele plaats en verliet ze de ruimte, doende alsof ze er nooit geweest was.

Twijfelachtig gleden haar ogen over Lorenzo die op een kleine afstand van haar op de bank zat. Emilia wilde de uitleg die ze al langer verdiende en werd het beu om nooit wat te horen over wat hij precies deed. Wat ze gezien had in zijn werkkamer spookte continu door haar hoofd, stond op haar netvlies gebrand en maakte dat ze de hele dag door had zitten prakkiseren. De neiging om hem te confronteren met de vreselijke dingen die ze had ontdekt werd met de seconde groter. Een liefde die niet bestand was tegen confrontatie van de werkelijkheid was er geen. Hij leek echter geen lef te hebben op zelf initiatief te nemen.
"You know what? It's enough, Lorenzo. Tell me more about your work and don't u dare lie to me." Met haar zicht probeerde ze zijn reactie te scannen, hopend dat ze eindelijk de waarheid te horen kreeg uit zijn mond. Haar geduld, ook wel de mindere vorm van wanhoop, raakte gewoonweg op, zorgde ervoor dat ze zelfs hun relatie op het spel zou zetten om achter de feitelijkheid te komen. "I feel like I'm together with a stranger. I'm sick of that mysterious hassle."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Zelfs nu hij in het bijzijn was van zijn eigen vriendin, staarde hij ongeroerd voor zich uit indien hij de oppervlakte van de leegte in zijn bovenkamer enkel groter maakte door meer alcohol ongeremd zijn lichaam binnen te laten stromen. Normaal gesproken hadden zijn gepleegde moorden op de dag zelf geen gevolgen wat betreft zijn mentale staat, maar Daniel wist hem zo te raken dat hij zijn 'verdriet' wegdronk. Het hielp, voor zover het helpen kon, en doch voelde hij zich nog steeds zwak en droevig. Dat zijn vriendin erbij kwam kijken en hem confronteerde met zijn stilte, maakte het er niet beter op.
Een zucht rolde over zijn lippen. ''You found the key, didn't you?'' In de ochtend kreeg hij al het vermoeden dat zijn sleutels niet op de plek lagen waar ze hoorden te liggen, maar hij had toentertijd andere dingen om zich zorgen over te maken. Hij was zo moe en uitgeput, dat hij er eigenlijk wel op gehoopt had dat ze de sleutel nooit zou vinden en hij het gewoon ergens in de buitenlucht had laten rondslingeren. Wel, niet dus. Ze kwam niet aanzetten met 'zijn werk', doodleuk wetende dat hij er niet uitzag en hij er ook geen behoefte aan had om nu open kaarten te spelen. Daarnaast, als ze inderdaad in de kamer was geweest, waarom wilde ze hem dan nog horen zeggen wat voor soort werk hij deed? Hetgeen wat zich in zijn kamer schuil hield, zei genoeg over wat hij deed in zijn 'werktijden'. ''I am not in the mood to tell you more about my work,'' murmelde hij en na lange tijd keek hij weer terug naar Emilia, die vastberaden op hem neerkeek. ''And you -'' Een spottend lachje kwam vrij. ''Goddamn you. You broke my trust and now you're acting like I am the bad guy in here. I asked you one thing. To just stay away from my fucking room and yet, you entered it.''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld