Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG » Let's get lost

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

ORPG ft. the cute @Demish

« ϟ »

I see you watching me, eyes on your target

Mix drinks and smoke rings, it's already started
It won't be too long before me and you
Are doing what lovers do

His and hers closets are perfect for skeletons
Hiding resentment and shared infidelities
Cheers to regret, wash it down with some booze
Drinking like lovers do

« ϟ »

Elias Valyn Noszka - 22 years old

xox

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

Jij bent zelf cute @Vasilissa

« ϟ »

Flashback when we both wore halos
You were my cure and I was your dark angel
Fires are meant to burn us
Fights are meant to warn us
We could lose it all if we don't reignite this

Say your name while our tongues are tied
Getting shivers all down my spine
We're in bed, we're embedded in my mind

« ϟ »

Loue Arwen Daiyh - 23 years old

xoxo

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De glorie van een oud motel.
De vintage gordijnen hielden nauwelijks de maneschijn tegen en de open bar, bemand door een ongeïnteresseerde vrouw met een gebloemde bloes en een glas dat vaker werd gevuld dan dat van de drie gasten die er zaten, stonk naar slecht gefrituurd junkfood. Het was niet de beste plek op de wereld, maar wat was dat dan wel? Een uitgestrekt strand met blauwe golven, palmbonen en geen mens te bekennen? Dat was het zeker ook niet.
Voor de jonge vrouw die aan de bar zat, spelend met de olijf die ronddreef in haar martini, was dit een prima plek. Het trok geen aandacht. Mensen gingen niet naar een motel omdat ze een luxe vakantie wilden. Mensen gingen naar een motel om voor een paar dagen te verdwijnen. Nu was het zo dat Loue altijd al goed was geweest in verdwijnen. Zolang ze niet wilde dat iemand haar vond, was het onmogelijk voor anderen om haar te vinden.
Jaren geleden had Loue al gemerkt dat er geen plaats was voor iemand zoals zij in een wereld zoals deze. Anderen vonden haar gevaarlijk, schadelijk voor de mensheid. Haar krachten konden zeker schadelijk zijn, maar Loue had ze in de hand. Vroeger was dat misschien een ander verhaal geweest, maar nu wist ze precies wat ze er mee kon. Echter was het wel zo dat haar krachten schadelijk waren voor hen die haar pijn probeerden te doen.
De klopjacht op mensen met een speciale gave was groot. Voor grove beloningen werden ze ingediend en als ze eenmaal gevangen waren genomen, werd er nooit meer een woord over hen gesproken. De straf die op het gebruiken, of zelfs het bezitten van een gave stond, was immens. Daarom was Loue al jaren op de vlucht. Ze had weinig spullen, weinig tot geen vrienden en geen vast dak boven haar hoofd. Het was niet ideaal, maar het was iets.
Het motel waar ze zich nu bevond, was ze pas enkele minuten geleden aangekomen. Ze had meegelift met een man die onderweg was geweest naar de eerste, grote stad en zodra ze een bord had gezien wat het bestaan van het motel aan had gekondigd, had ze gezegd dat de man haar daar af kon zetten. Grote steden probeerde ze te vermijden. Daar was veel beveiliging en hadden mensen haar sneller in de gaten. Het liefst verbleef ze op een plaats zoals deze. Ergens langs de weg, met een gelijke soort aan mensen. Zij die wilden verdwijnen stelden geen vragen, nog probeerden ze een gesprek te voeren. Dat was precies hoe ze het graag zag.
Ze nam het glas in haar handen en nam een paar flinke slokken van de martini. De alcohol brandde in haar keel, maar ondertussen hield ze van het verdovende gevoel. Op avonden zoals deze, waarop ze er op uit was om een motelkamer te bemachtigen zonder er voor te hoeven betalen, had ze alcohol nodig.
Zuchtend keek ze de open bar rond. Op dit moment was er nog geen kandidaat voor haar om bij te verblijven, maar de avond was nog jong en haar glas kon nog een paar keer worden bijgevuld.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De wereld van de duisternis gaf hem een wonderbaarlijk, vertrouwd gevoel wat hem altijd op kon volgen met elke verzette stap. Alsof hij troost vond in de onheilspellende sfeer van de omgeving waar hij als enige levende in rondzwierf. Hij was ervan op de hoogte dat hij daarmee de wetten van de natuur brak, het in een onevenwichtige balans bracht door de verboden gebieden te betreden, doende dat hij een van de verlorenen was, maar veel had het hem nooit gedeerd. Het terrein interesseerde hem meer dan de daadwerkelijke wereld hem bezighield. Geen mens dat hem aansprak op zijn komst en dit eenvoudigweg omdat de geesten niet langer in staat waren te praten over de gevaren waarin Elias zich waagde, maar teveel focus hadden op het overbrengen van boodschappen die hen tot lugubere wezens maakte. Angstaanjagend was het om ze onder ogen te komen, wellicht te riskant voor een mens, desondanks hij er vaker toe geneigd was zich te vertonen in het gebied van de doden dan dat hij zich liet zien aan de buitenwereld. Het kon ook haast niet anders. Hij was er geen type voor zich te verschuilen in de open lucht, geweten dat er elk moment de autoriteiten alles van hem af konden nemen. De gewenning aan het vluchten zoals hij nu al jarenlang deed maakte hem schuchter, stug. Niet langer stelde hij zich roekeloos op om voet op de straten te zetten in de late avonden die hij anders slapeloos doorbracht. Hij zocht de plekken op waar geen ander zich wagen zou, bleef schuw op de achtergrond en boven alles volgde Elias het advies van zijn zogenoemde 'lieftallige' vader op; alles verborg hij ijselijk in zijn achterhoofd om emoties weg te schermen met een kille blik. Ze maakten hem zwak.
Een zucht rolde over zijn lippen, vanuit zijn ooghoeken de paar aanwezigen bekeken voordat hij verveeld zijn weg baande naar de barzijde. Met afgunst werd hij blootgesteld aan de doorgaanse bevolking die hij niet anders kon verwoorden dan irritant. Wat hem dan ook bracht naar de bar van een motel wat noch aan zijn smaak van muziek, noch aan het uitzicht wat hij wenste te zien in de ruimte, kon voldoen, was daarom onduidelijk. Hoogstwaarschijnlijk had de drank Elias naar de muffige kamer gelokt. De behoefte aan wat sterks, een middel om zijn gedachten mee op te doeken en te kunnen verhullen onder een prettig gevoel, voor hoe lang het ook mocht duren.
"One whiskey. Pure, that's it." Zijn vuist klopte zacht tegenover het houten tafelblad, de aandacht wat ruwweg gewekt van de vrouw achter de bar. Achteloos kon hij haar weervinden op een van de krakkemikkige stoelen. Haar blikken vertelden genoeg, een dodelijke gloed weergegeven die Elias haar met gemak teruggaf met het plaatsnemen op een van de barkrukken, maar het was haar uiterlijk dat hem dan echt van zijn aandacht afhielp. Het sprak haar norse humeur lachwekkend genoeg tegen. Hoe ze vrolijke kleuren droeg, zo stond haar uitstraling op onweer, een tafereel dat hem niet minder kon boeien en zelfs een kleine, spottende grijns opleverde wanneer hij zijn bestelling van haar aanpakte. Zijn glas hief hij een paar centimeters naar haar op. Alhoewel het overduidelijk was dat zijn vriendelijkheid niet meer dan nep was, kon hij het niet laten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Kansen werden overwogen in de smoezelige motel-bar.
Loue wilde graag een plek om te slapen, maar geld om een kamer af te huren had ze niet. Ze voelde er niet veel voor om naar één van de middelbare mannen te lopen en hen te smeken of ze een nachtje bij hen in bed zou mogen. Niet omdat ze bang was om afgewezen te worden, maar het type man dat naar een motel trok, midden in de nacht, was niet het soort man met wie je in bed wilde belanden.
De deur schoof open, waardoor het maanlicht een stuk verder naar binnen viel. In de deuropening stond een knappe jongeman, waarschijnlijk niet veel ouder dan Loue zelf.
Plotseling werd hij het meest interessante in de hele bar.
Het was moeilijk voor Loue om haar ogen van hem af te houden. Hij was zo nonchalant binnen gekomen en zonder zich ook maar iets aan te trekken van de andere aanwezigen, was hij op de barkruk gaan zitten. De vrouw aan de bar had hem niet eens opgemerkt, maar dat had hem niet gedeerd. Hij had haast geëist dat hij zijn whisky zou krijgen, zonder ijs er in. Dan moest hij waarschijnlijk net zoveel van de verdovende alcohol smaak houden als dat zij dat deed.
Toen hij eenmaal zijn glas had gekregen van de barvrouw, die overduidelijk niet blij was geweest met deze verstoring, hief hij zijn glas naar haar op, met een glimlach op zijn gezicht die zo onverschrokken was dat het aan hem te zien was dat hij graag dit soort mensen plaagde.
Doordat hij zijn arm omhoog had geheven, kon Loue zijn tatoeages beter bekijken. De zwarte inkt kringelde als een versiering om zijn huid. Het leek er niet simpelweg op te liggen, maar een deel van hem te zijn. Het paste bij hem, besloot ze. Net zoals de nonchalante houding die hij had gehad toen hij de bar binnen was komen lopen.
Er zaten drie barkukken tussen hen. Loue had het idee dat hij haar nog niet had opgemerkt. Misschien wachtte hij nog wel op iemand. Een andere vrouw, die hem alle hoeken van de gehuurde kamer wilde laten zien. Of hij was hier niet om iemand te ontmoeten. Misschien had hij wel dezelfde rede als haar om het motel op te zoeken. Loue was niet de enige op de wereld die wilde vluchten. Waar deze jongeman voor zou willen vluchten, was haar echter een raadsel.
Hij was een knappe verschijning, hij had duidelijk een soort zelfverzekerdheid waardoor iemand hem niet snel aan zou durven spreken of hem iets wilde weigeren, want hoe geïrriteerd de barvrouw ook was geweest, hij had wel zijn glas whisky gekregen.
Normaal gesproken was ze niet bang om iemand van het andere geslacht aan te spreken. Vaak was het ook niet moeilijk om hun aandacht te trekken, maar Loue wist niet wat ze van deze jongeman moest verwachten. Voor mensen was dat misschien normaal, niet weten hoe de komende paar minuten zouden verlopen, maar voor Loue niet.
Haar krachten stonden in verband met de planeten en de sterren en zo had ze de gave om in de toekomst te kunnen kijken. Als ze iemand zag wie in haar leven zou komen, dan wist ze dat binnen luttele seconden. Bij de aanblik van de vreemdeling met de whisky, bleef het echter leeg in haar hoofd. Daardoor twijfelde ze. Als de autoriteiten wapens hadden gevonden om gaven af te weten, dan zou hij er nog wel eens deel van uit kunnen maken. Aan de andere kant was ze er vrij zeker van dat ze haar sporen goed had uitgewist en dat niemand haar hier zou kunnen vinden.
Ze dronk haar martini op en viste haar olijf met een prikkertje er uit. Met haar tanden trok ze de olijf van het houten pennetje af en vervolgens schoof ze haar glas naar voren.
‘I’d like a scotch too, on the rocks.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Cheers." Het was het gerol van haar ogen dat volgde, een gebeurtenis waarop hij alleen terug kon kijken met een grijns, eentje die zelfvoldaan bleef staan met het zetten van het glas aan zijn lippen. Zijn sterke neigen naar de alcohol had hem geen kans gegeven om aan zijn oude gewoontes te ontsnappen. Nog altijd was Elias eropuit zijn eigen lol zelf te creëren, of het ten koste ging van anderen of volledig onschadelijk bleek te zijn voor zijn leefgenoten; hij hechtte geen waarde aan andermans gevoelens.
Velen hadden hun uitvlucht niet gezocht in het afgesloten motel in de buitenwijken van de grote stad. Enkele oudere mannen zag hij er zitten, traag de slokken van hun alcohol genomen, voor zich uit starend op een wijze die hij beschrijven kon als een leegte. Uitsluitend een paar wisten het te doorbreken door hun pupillen te fixeren op de rook, ontsnappend aan een sigaar, onverschillig gehangen in hun mondhoek. Al de aandacht gevestigd op het beeld dat ze zelf lieten ontstaan. Geïnteresseerd en toch tegelijkertijd lusteloos zag Elias ze toekijken hoe het grijs de onzichtbare lucht overnam, een spoor van teer dat maar een fractie met het blote oog te zien was voordat het wederom verloren ging. Boeiend vond hij het niet. Hij bekeek ze maar voor korte tijd, hun bleke, gerimpelde huid zien glanzen in het licht van de viezige gloeilampen aan het plafond, en dit alleen uit pure verveling. Op het laatste, overgebleven gedaante naast hem na, wekte niemand genoeg belangstelling in hem op om zijn ogen erbij te laten rusten.
Warrig, donker gekruld haar viel over haar schouders. Prachtig opvallend in de lichtstralen die het er haast schitterend uit liet zien, zo leek zijn concentratie aan haar gebonden te zijn. Een figuur waar elke jongen wel een blik voor over zijn schouder zou werpen bezat ze zonder twijfel. Haar kleding sierde haar welgevormde postuur alsof het precies voor haar gemaakt was. Als gegoten zat het om haar heen, hem er vrijwel toe gedwongen om haar een tweede keer te bekijken, al was het om zeker te kunnen zijn dat hij zich haar aanwezigheid niet verbeeldde. Haar stem klonk met zachte klanken over de oude jazzmuziek heen, zelfverzekerd terwijl ze zijn voorbeeld besloot op te volgen. Het houten stokje haalde langzaam ze over haar lippen weg, aanlokkend genoeg voor Elias om zich naar haar toe te wenden. Het lege martiniglas voor haar staande herinnerde hem aan het plaatje van een callgirl, voor zover hij hiernaar gekeken had, want het was haar uitstraling die hij niet plaatsen kon. Hij vond haar sexy. Of ze zo probeerde hem ertoe te verleiden haar kant op te kijken wist hij echter niet te vertellen, maar hoe dan ook kon het hem niet baten. Ze had zijn uitzicht tenslotte geheel perfect gemaakt.
Nooit was Elias echt gesteld geweest op vrouwen. Hij had geen behoefte aan een relatie, was genoeg op zichzelf om geen gemis te voelen met geen meisje aan zijn zijde, maar het haalde niet weg dat hij genoeg one night stands had gehad en flink gebruik had gemaakt van zijn charmes om ze over te winnen. Het besef had hij namelijk al gehad dat hij goed in de markt lag. Hij had weten van zijn eigen uiterlijk dat velen wel aanstond en, of hij het nou werkelijk wilde of niet, had hij eigenlijk wel verlangen naar iets nieuws. Iets wat zij hem misschien bieden kon? Het was onduidelijk.
"Good choice," mompelde hij haar op de achtergrond toe. Hij knikte, gunde haar een kleine glimlach en keerde vervolgens weer bij zijn eigen whiskey terug. Hij zou vanzelf wel zien hoe de avond zou verlopen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een avond zoals deze zou alle kanten op kunnen gaan. Loue had haar kansen niet hoog ingeschat toen ze enkel in de bar had gezeten met oude, middelbare mannen die waarschijnlijk door een scheiding heen gingen en hier naar toe waren verkast omdat hun vrouwen hen niet meer in hun gezichtsvelden hadden willen hebben.
Hij deed overduidelijk geen moeite om zijn gestaar te maskeren. Loue kon zijn ogen op haar lichaam voelen branden, maar ze moest bekennen dat ze het heerlijk vond. Ze wist hoe ze er uit zag, wat er gebeurde met de mannen als ze een ruimte binnen liep. Single of niet, vaak keken ze allemaal wel een keertje. Ze kon zich haast niet herinneren wanneer ze voor het laatst voor haar eigen drankjes had betaald, wat niet alleen kwam doordat ze vaak weg liep van de bar zonder nog een woord te zeggen. Ondanks dat ze onderdook voor de autoriteiten, hield ze van de aandacht die ze kon krijgen van de mannen. Haar uiterlijk was ook zeker een troef die ze speelde om een verblijfplaats te krijgen voor een aantal avonden. Mannen waren haar slachtoffer, al waren ze haast niet zo te noemen. Loue kreeg ze vaak nog zo ver dat ze uit zichzelf aanboden aan haar om haar in hun huis te laten verblijven. Een aanbod wat ze simpelweg nooit kon weigeren.
De jongeman complimenteerde haar om haar keuze in drank. Hij had er waarschijnlijk geen weet van dat ze expres het drankje had gekozen waar hij al voorzichtig aan nipte. Het was een oude truc. Door handelingen van een ander te spiegelen, ontstond er sneller een gesprek. Nu was het geen gesprek waar Loue op uit was, ondanks dat de jongeman een heerlijke, lage stem had. Ze was niet uit op urenlange conversaties over hoe oneerlijk de wereld in elkaar zat, maar ze had wel degelijk interesse in de kamer die hij in dit motel had gehuurd. Dat hij haar had opgemerkt, liet Loue weten dat hij er niets op tegen zou hebben als ze hem zou komen vergezellen in die kamer.
Haar whisky werd voor haar neer gezet. De ijsblokjes in haar glas werden omringd door de goudbruine drank en de geur van scherpe alcohol drong haar neusgaten binnen. Met een simpele beweging nam ze haar glas vast en hief ze het op naar de jongeman naast haar, wie net dezelfde beweging naar haar had gemaakt.
‘I like my whisky like I like my men: A bit smokey, full-bodied and they should leave you gasp a little bit,’ sprak ze hem met een zelfverzekerde glimlach toe. Ook schonk ze hem nog een knipoog, waarna ze een flinke slok nam van de whisky. Het was niet de beste die ze ooit had gehad, maar ze had ook niet verwacht dat een groezig motel hetzelfde zou serveren als een oude, Ierse pub was ze ooit eens meerdere bezoekjes aan had gebracht. De ijs in haar drankje opende de smaak echter wel een beetje, waardoor het al met al nog geen verkeerde beslissing was geweest om het drankje te bestellen.
Haar warrige, donkere haren sloeg ze over haar schouder en vervolgens plaatste ze één been over het andere, waardoor de lengte van haar benen werd en haar shirtje iets optrok. Op dit gebied was Loue een absolute pestkop. Ze hield er van om reacties uit te lokken. Ze had de jongeman kunnen voelen staren en ze wist zeker dat hij het opnieuw zou doen, al had ze er ook niks op tegen als hij wat woorden uit zijn prachtige lippen zou laten vloeien.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Dof klonk het gerinkel van zijn glas dat koelbloedig belandde op de barvlakte. Overtreffend tegenover het neerslachtige gezucht van een van de andere bezoekers, de drank tegen de zijkant horen slaan indien het voor de duur van een paar seconden door verscheidene omwentelingen door het glaswerk leek te draaien. Het geluid om hem heen deed het teniet, desalniettemin het haar stem niet weg kon maskeren van zijn omgeving, vermakelijk de tonen aangehoord die gedempt maar verstaanbaar zijn oren hadden bereikt. Omkijken was niet nodig geweest om de jongedame van drie barkrukken verder te kunnen herkennen in de uitgesproken, uitdagende woorden. Het viel te verwachten dat het overeenkwam met haar doen en laten. Ze koos een gewaagde kant waar hij al van had voorspeld dat het haar intenties waren geweest er te belanden, gemerkt dat ze geen schaamte kende om uit te spreken waar haar gedachten op stonden. Het maakte haar aantrekkelijk.
"I see.." De glimlach die ze hem durfde te geven zag hij van de zijkant verschijnen, zijn kin haar kant op gedraaid om vervolgens een knipoog op te kunnen merken. Het gedeelte waarin ze verleidelijk een spel begon was geenszins subtiel geweest. Hem was het allang opgevallen hoe ze haar vrouwelijke vormen volop gebruikte, haar shirt in lichte mate opgeheven om genoeg interesse te wekken, maar haar speelwijze ging hij niet zozeer volledig in mee als dat wellicht haar plan was geweest. Zijn tong die een paar millimeter over zijn droge lippen verstreek bleef het enige wat Elias het meisje ervoor teruggaf. Zijn lichte ogen straalden eigenwijsheid uit, een ietwat nieuwsgierige aanblik, maar op dat na gaf hij geen kik weer op haar acties. Dat ze immers het beeld van andere mannen in haar uitspraak betrok gaf meer dan aan dat ze hem wel zag zitten, mochten haar pogingen tot het trekken van zijn interesse dit nog niet aangegeven hebben, dan kon Elias het wel uit haar stemming halen; zowel mysterieus als enigermate ijdel had ze hem bestudeerd. Een zwakke grijns doemde op. "I'd almost say you like what you see," prevelde hij geamuseerd, gedoeld op het paar glinsterende ogen die hij naast zich weervond, zijn pupillen laten vallen op de plank met verscheidene flessen drank aan de stoffige wand voor hem. De whiskey liet de hij opnieuw door zijn mond vloeien, de laatste helft van de drank overgelaten om het opnieuw in zijn handpalm te laten rusten. "I've seen many before, but you.. I can't quite remember you, princess." Het vragen naar haar naam ofwel wat haar bracht naar een plaats als deze liet Elias weg, het te voor de hand liggend gevonden om het zomaar in het gesprek te gooien en daarbij, hij zag het er het nut niet van in naar iets te vragen waar hij geen belang bij zou hebben. Zijn houding, zo rustig en toch tegelijkertijd plezierig, vertelde genoeg over zijn humeur. Dat hij geen informatie van haar vroeg over de dingen waar men gewoonlijk van wilde weten, zei niets over het feit dat hij haar niet zag staan, integendeel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De jazz muziek op de achtergrond schepte de sfeer. Het kwam uit oude speakers en het leek haast alsof de muziek ergens anders werd afgespeeld, maar het paste bij de setting. Jazz was een muziekgenre die Loue altijd had gewaardeerd. Het nam haar mee naar vroegere tijden, oude Broadway shows en dansnummers. Het was beter dan de elektronische muziek die hedendaags werd uitgebracht. Loue had echter nooit tijd om echt van muziek te genieten. Het was iets wat ze zich niet kon veroorloven in haar vlucht van de autoriteiten. Op dit soort avonden was het echter heerlijk om de muziek op de achtergrond te horen.
De jongeman was duidelijk zijn eigen spel aan het spelen. Hij wilde haar laten zeggen dat ze werkelijk iets zag wat haar beviel, wat ook de waarheid was. Loue wist niet of hij graag wilde horen dat hij een knappe verschijning was, of dat hij haar in de val probeerde te lokken. Ze had er echter nooit moeite mee gehad om haar gedachten te bekennen, zeker niet tegenover iemand zoals hij.
‘Yeah, you’d almost say I do,’ praatte ze zijn woorden na, waarna ze het glas gevuld met whisky en ijsblokjes aan haar lippen zetten. Het ijs opende de smaak meer op en zorgde er voor dat er meer te proeven was dan alleen een overheersende alcohol smaak. Iets wat een goedkope whisky zoals deze uiteraard bezat, dus de paar blokjes ijs waren een goede keuze geweest. Iets wat de jongeman een paar krukken van haar vandaan zich duidelijk niet had beseft.
‘Or, maybe. Just maybe, I am wondering how you can drink a whisky like this without a bit of ice,’ plaagde ze hem.
Een zelfverzekerde glimlach sierde haar lippen toen hij haar aansprak als prinses. Hij had haar niet uitgenodigd om naast hem te komen zitten, noch had hij daar een reden toe gegeven, maar het spel was begonnen. De mystieke strijd van de verleiding was een kunst op zichzelf. Mannen probeerden zich groot en sterk op te stellen, als zelfverzekerde jagers die er alles aan zouden doen om hun prooi te claimen en vervolgens te beschermen voor eventuele kapers. Vrouwen pronkten met alles wat ze hadden, maar Loue hield er niet van om te pronken op afstand. Ze liet de man in kwestie liever van dichtbij zien wat hij die avond zou kunnen krijgen. Daarom schoof ze ook langzaam van haar kruk af en nam ze plaats naast de knappe vreemdeling.
Ze legde haar hand op zijn schouder en boog naar hem toe. ‘Trust me, if I wanted you to remeber me, you would,’ vertrouwde ze hem toe, op een fluisterende toon. Langzaam zakte ze weer terug op haar eigen kruk.
Nu ze dichterbij was, kon ze hem bestuderen. Het was discutabel of zijn haar blond was of heel lichtbruin, maar het paste bij hem. Zijn brede schouders vielen op, ondanks dat ze verstopt waren onder een jack. Zijn lippen lagen in een onverschillige streep op zijn strakke, mannelijke gezicht, maar ze had hem al een paar keer zien glimlachen. Het was een glimlach die iets jongensachtigs had, wat hem jonger maakte dan zijn werkelijke leeftijd. Ze gokte dat hij aan het begin van zijn twintige jaren stond, net zoals zijzelf.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij tikte zacht mee met de melodie van de song. Gedempt kon hij zijn vingernagels horen kaatsen tegen het hout, een matig tempo dat slechts gefluister vormde tegenover het gerommel dat een enkeling door de bar liet gaan door zijn lage stem met de lyrics van Frank Sinatra mee te laten mompelen. Zijn concentratie verloor de jongen al snel in zijn eigen gedachtegang. Ze was geheimzinnig, zo gebleken toen ze liever meespeelde in zijn eigen uitspraken dan dat ze er een andere draai aan gaf. Bijzonder vond Elias het ergens wel. Ze toonde genoeg lef om wat terug te kaatsen, niet ingaand op haar kans om toe te geven dat ze oog voor hem had, en gaf maar al te graag genoeg macht af voor hem om zijn tanden voor de duur van een seconde in zijn onderlip te laten zinken. Zo kende hij ze nog niet. Onvoorspelbaar zette ze haar gesprekken voort, hetgeen wat hem mogelijk nog het meest aantrok van allemaal; hij wist niet wat hij verwachten kon.
"Takes some experience and might be only possible if the alcohol is needed badly enough," klonk hij met enige ironie tegenover zichzelf, evenwel hij een wenkbrauw naar haar ophaalde om haar geplaag terug te geven. "Which pretty much proves you aren't a real booze-seeker, doesn't it?" Uitlokkend bleef zijn grijns in het zicht staan. Hij kon zijn mondhoeken op voelen trekken, een bescheiden verandering erin resulteerde dat het vergroot werd. Voor kort, dat wel, want al snel werd het gemaskerd toen hij het glas weer naar zijn mond bracht. Hij zou het haar niet te gemakkelijk maken om overwinning te voelen. Daarbij zat hij absoluut niet in over zijn eigen drankkeuze, zijn voorkeur altijd al gelegen bij de sterke kant van alcohol. Het merk of de prijs had hier weinig tot geen aandeel in. Elias hoefde het niet te verbloemen om te genieten van het brandende, doorgaande gevoel in zijn keel, want naar zijn mening was het puur nutteloos. Het gebruik van ijsblokjes was enkel van toegevoegde waarde voor men die niet op kon tegen het echte spul.
Zijn bewegingen stopten met het opmerken van de hare. Vingertoppen schoven weg van de barzijde, het geluid tot stoppen aangezet met het horen van haar hakken over de ondergrond. Haar stoel bleef als roerloos aan de zijkant achter als hoe hij afwachtend, maar zwijgend, stil bleef zitten indien ze de afstand van een paar meter compleet liet vervliegen. Geen kruk zat sindsdien meer tussen hen beide in. Ze kwam bij hem, liet haar hand over zijn schouderblad gaan en doemde hem met het getintel dat ze achterliet toen deze eenmaal het kleine beetje afgegaan was, om haar arm weer langs haar zij te laten zakken. De lege plaats naast hem nam ze vastberaden in, haar lippen van zijn oor weggehaald na het verklaren van haar gefluister, dat ze enigermate sensueel had laten horen. Ervan uit gaande dat er geen andere dame was waar hij op zat te wachten had ze het nonchalant opgeëist. Genadeloos verplichtte ze Elias ertoe haar weer in zijn blikveld te laten, op te kijken van zijn whiskey dat nog maar een derde bedroeg van wat het hoorde te zijn. Traag maar zeker hief hij zijn hoofd naar haar op. "Tell me, what'd it be I remembered?" vroeg hij haar, zorgeloos zijn gegrijns zichtbaar gemaakt waarop hij haar blik kruiste. "The hair pushed back over your shouder, the way you whispered in my ear or.. is it gonna be that tempting, mysterious look in those dark brown eyes when you watched me walk through these doors?" Het meedelen dat hij haar ergens wel doorhad was hierbij onnodig geweest. Zijn genoegen viel van hem af te lezen toen hij tevreden een teug uit zijn glas nam en, geleidelijk aan, het door zijn mond deed golven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘A booze-seaker, no. But I do like to enjoy my drinks rather than to only taste the alcohol.’ De alcohol was een gewilde verdoving en hij was op sommige momenten ook zeker welkom geweest, maar het was niet haar enige manier om haar problemen aan de kant te zetten. Loue dwaalde ondertussen al lang genoeg rond op de wereld om te weten wat voor haar werkte. Al wist ze dat het de jongeman vrij weinig interesseerde hoe zij haar drankje op zou drinken. Hij probeerde haar uit te dagen, haar zodanig te doorgronden zodat hij zou kunnen voorspellen wat haar volgende antwoord zou zijn. Hoe ironisch was het dan wel niet dat hij tegenover iemand zat die wel degelijk de toekomst kon voorspellen.
‘But it’s obvious you need the alcohol.’ Hij had zelf gezegd dat als de alcohol zo nodig was, het vrijwel niet uitmaakte dat het wegbrandde in de keel. Waarom hij de alcohol nodig had, interesseerde haar net zo min als wat zijn naam was, maar ze vond het leuk om zijn eigen woorden tegen hem te gebruiken. Het werd haast te makkelijk, wat de lol er een beetje van af haalde.
Iets wat haar tot nu toe nog niet was gelukt bij de vreemdeling met wie ze in gesprek was geraakt, maar ze moest toegeven dat zijn toekomst haar niet interesseerde. Voor nu wilde ze een slaapplek, een dak boven haar hoofd waar ze zou kunnen blijven tot de zon weer op zou komen. Daarnaast begon er een groot verlangen te broeien in haar lichaam en werd het groter met elk woord wat hij uitsprak.
Geamuseerd luisterde naar de mogelijkheden van herinneringen die ze al voor hem had kunnen creëren, mocht hij haar ooit eerder hebben ontmoet. Het geweldige was dat hij haar pas enkele minuten in zijn vizier had, maar in die paar minuten had hij haar al zodanig geobserveerd dat hij deze opties had kunnen benoemen. Hij had het over haar warrige, donkere haren die als een waaier over haar rug waren gevallen nadat ze het zodanig van haar schouder had geduwd. Hij had al lang genoeg in haar ogen gekeken om te weten wat ze wilde, wat haar doel was op deze avond in het lang-vergeten motel langs een weg zo oud dat alleen mensen die hem kenden er gebruik van maakten. Hij had haar al compleet doorgrond en ze moest toegeven dat ze er van genoot om te weten dat hij haar in de gaten had gehouden.
‘All of those sound like pretty good reasons to remember me,’ bekende ze, terwijl haar slanke vingers rondjes draaide over de rand van haar glas. ‘But those reasons are only going to be the tip of the iceberg, my dear.’
Zijn glas was al behoorlijk op weg naar de leegte. Het kleine beetje whisky dat er nog in zat bedekte nog niet eens de helft van zijn houder. Haar woorden maakten hem aan het drinken, ze lieten hem neigen naar de drank. Dat ze nu al zo’n effect op hem had, was wonderlijk.
Zelf nam ze nog een slok van haar whiskey, waarna ze de overgebleven van haar lippen af likte. Ze wilde niet te gierig lijken door meteen naar zijn kamer te vragen, maar de waarheid was dat ze er wel naar verlangde. Hij daagde haar al uit met zijn woorden, dus ze was uiterst nieuwsgierig naar hoe het zou zijn als ze in bed zouden liggen, vechtend om de dominantie.
‘I can give a quite memorable performance, if I say so myself.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Apart vond hij haar smaak voor alcohol. Te verwachten was het, standaard, en toch had hij anders van haar gedacht of althans, in de paar seconden van stilte die langs hen heentrokken. "Hm.., explains the martini, for sure," verwoordde hij, deels tegen zichzelf gemompeld zoals hij wel vaker geneigd was te doen. Het lege glas, staande als een soort achtergelaten herinnering aan een vaste klant, zocht hij de paar meters naast zich op. De omgekeerde kegelvorm was niet lastig te spotten. Hoezeer hij had kunnen spotten dat ze er met voorzichtigheid van had gedronken, kon hij naast het wittige drankje in zijn verbeelding ook een lichte afdruk van lipstick weervinden. Vaag stemde de kleur af met het glaswerk. Het was merkwaardig voor hoe gering het ook maar een rol speelde in zijn interesses en toch gaf het Elias ergens een voorgevoel van het verloop van de avond, teruggekeerd in een fase waarop hij voor enkele tellen verdwaald leek in zijn eigen wereld, voordat hij doorgleed naar waar hij gebleven was. Besloten dat als de déjà vu uit zou komen, het hem alsnog zou zinnen, wist hij inmiddels dat hij geen problemen had met de voorspelling. Een intense nacht bracht in ieder geval een kans voor hem mee alles voor die paar uur achter zich te laten. Nu het mogelijk zou kunnen met de welgevormde, zelfverzekerde brunette zag hij niet in wat er mis mee was, zeker nu hij haar figuur goed genoeg in zich op had kunnen nemen om te beseffen dat het hem enkel voldoening zou opleveren, mocht het zover komen.
"What makes you think I need it that obviously?" vroeg hij haar. "Might be bad habits." Tegen zijn normale reacties in, vertikte hij een ontkenning te geven zoals hij anders waarschijnlijk allang gedaan had. Eerder was Elias onbescheiden om door te vragen naar wat ze precies dacht te zien. Hijzelf was ervan overtuigd dat ze het hier bij het verkeerde eind had, denkende dat hij veel dronk door aangeleerde principes, maar diep vanbinnen wist hij dat het naïef was. Met het opdrinken van het laatste overblijfsel van de Ierse whiskey wist hij dat het meer leugens waren dan de voorgehouden waarheid, al gaf hij geen hiervan weer tegenover de jongedame op de barkruk. Hij hield het moeiteloos van haar weg, glimlachte momentenlang en schudde op haar opmerking enerzijds uit begeerte zijn hoofd enkele keren heen en weer. "Confidence suits you well. Though, I gotta admit, I don't believe you." Geen wonder voor Elias dat het hem plezierde haar gepraat over te horen gaan naar een onderwerp waar geen van de omstanders ook maar merken van hadden gehad, maar hijzelf wist zich te vermaken met het feit dat ze zo lovend over haar prestaties sprak. Alsof ze hem probeerde te overtreffen en elkander waar hij zijn nachten mee had gespendeerd erbij meegenomen. Feilloos leek ze haarzelf overgehaald te hebben van haar zogenaamd uitmuntende kwaliteiten, hetgeen waar hij op reageerde door een opbrandend verlangen om het uit te vinden. Spreken was tijdverspilling. Een simpele keer ging hij over haar lichaam heen, het uiteindelijk voor het laatst bestudeerd alsof hij het keurde aan de hand van haar opscheppingen, maar voor kort hield het stand tot hij haar weer recht aankeek en met een laatste teug het glas naar leeg omtoverde. "You must learn, I don't take words for the truth, little one." Ondeugende fonkelingen onttrokken aan zijn blik intussen hij een aansteker uit zijn broekzak greep. Een pakje Marlboro volgde, een van het overgebleven vijftal al tussen zijn lippen laten hangen. Onverschillig stak hij een sigaret op. Rustend in zijn linkermondhoek gaf hij een kleine zucht van entertainment weer, de rest in zijn vrije handpalm gelegen om het weer in zijn broekzak op te bergen. Het mengsel van rook en lucht ontstond naarmate het aan hem ontsnapte. Als prettig ervoer Elias het om het waar te nemen, de zweem gelinkt aan een vertrouwd gevoel die hij niet zo verklaren kon.
Het opstaan van de kruk deed hij met geen twijfels te bespotten. De gekende leuning van de rand van de bar was de plaats die zijn hand hierna opzocht, het na even weg laten gaan om zijn arm naast zijn zijde te laten hangen. "I never do so." Geen geld liet Elias achter om hen aan zijn bezoek te herinneren. Geen ander woord sprak hij uit naar haar toe, zijn rug even zorgeloos naar haar toegedraaid als hoe hij zijn intrede had gemaakt. Verstaan had hij dat ze genoeg behoeftes had om te vervullen. Of ze hier ook echt plannen toe had gehad, zou hij vanzelf wel merken, was het niet?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
´Don’t get me wrong, I don’t think you’re an alcoholic who just happens to be goodlooking because the booze hasn’t fucked with your body yet,’ sprak Loue. ‘However, I do think that you obviously need it to take your mind of something else.’ De reden was legitiem en zeer begrijpelijk. Ze herkende zich er volledig in. De alcohol was misschien nog wel de beste manier om niet te denken aan de autoriteiten die achter haar aan zat, de schande die ze zogezegd was voor de wereld en alle andere problemen die er bij kwamen kijken als ze ook maar aan haar eigen gave dacht.
Zijn woorden waren haast neerbuigend. Hij sprak haar aan alsof ze een naïef kind was, eentje dat nog op haar plek moest worden gezet. Door haar figuurlijk klein te noemen plaatste hij haar onder zich, alleen maar omdat het uiteindelijk ook zijn doel was om haar onder zich te krijgen. Hij daagde haar uit, nog erger dan dat zij hem uit had gedaagd en dit was de eerste keer dat ze niet meteen een antwoord klaar had gehad. Dat kwam omdat de beelden in haar hoofd, van zijn lange, gespierde borstkas boven haar en het gevoel van zijn sterke handen rond haar lichaam, zo levendig waren dat ze niets liever wilde dan die beelden realiseren.
‘I do tend to live up to my words,’ wist ze uit te brengen, maar haar woorden klonken gehaast, alsof ze het niet onder controle had. Hij had het officieel bereikt. Hij had haar van haar stuk gebracht.
Zonder moeite was hij opgestaan. Hij had zijn drankje opgedronken, een sigaret opgestoken en had zich omgedraaid zonder haar nog een woord, of een laatste blik, te gunnen. Weg was hij echter nog niet helemaal. Loue was echter geen vreemde in dit spel. Ze wist wat hij wilde. Hij wilde dat ze achter hem aan zou gaan en dat ze zou laten zien hoe haar woorden zouden weerkaatsen in daden. Toegeeflijk, ze had het er zelf naar gemaakt. Ze had hem uitgedaagd met haar woorden, maar in plaats van dat de uitgesproken woorden hem gek hadden gemaakt van verlangen, had hij haar uitdaging terug gekaatst, waardoor ze nu in haar eentje aan de bar zat, net zoals haar avond was begonnen.
Met een teug dronk ze het laatste beetje van de whisky op. Het glas kwam met een zachte tik op de bar terecht. Terwijl de alcohol weg brandde in haar keel, realiseerde ze zich dat de jongeman haar enige kans was op een degelijk verblijf, met een klein beetje entertainment er bij. Het ging tegen haar plan in om haar wat harder voor haar te laten werken, maar als ze een kamer wilde vinden waar ze vermaakt zou worden én een goede nachtrust zou krijgen, dan moest ze de motel-bar verlaten en achter hem aan gaan.
Voor de tweede keer die avond liet ze haar lichaam van de kruk af glijden. De vrouw achter de bar leek niet eens door te hebben dat er niet één, maar twee mensen niet hadden betaald voor hun drankje. Normaal kreeg Loue het nog voor elkaar om een man voor haar te laten betalen, maar aangezien dat gedeelte uit de formule nu ontbrak, kon ze niet anders dan zo rustig mogelijk op te staan, alsof er niets aan de hand was en ze het geld al lang op de houten bar had gelegd.
Hij had zich al een weg naar de deur gebaand, maar veel stappen had hij nog niet gezet. Daarom kon Loue hem makkelijk inhalen. Ze versperde hem de weg naar de deur, met een ondeugende grijns op haar gezicht.
Met haar vingers streek ze over zijn welgevormde lippen, tot ze bij de sigaret aan kwam. Simpel en elegant haalde ze de sigaret tussen zijn lippen vandaan. Ze plaatste hem in haar eigen mond en inhaleerde de kalmerende smaak van de sigaret. Seconden later vloog er een wolkje van rook langs zijn gezicht.
‘You do need to give me chance to prove myself, handsome.’ In plaats van de sigaret weer aan te bieden, ondanks dat hij de oorspronkelijke eigenaar was, drukte ze hem uit in de dichtsbijzijnde asbak, waardoor een toeschouwer wat verbaasd omhoog keek naar het tweetal dat in de buurt van zijn tafel stond.
Haar handen omsloten zijn gezicht en ze plaatste haar lippen op die van hem. Met alle passie en intensiteit die ze bezat, probeerde ze hem te laten zien dat ze niks van haar woorden had overdreven, terwijl ze hem een zoen gaf die smaakte naar een mix van whisky en sigaretten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jachtig hoorde hij haar tegen hem spreken. Oncontroleerbaar, alsof ze de beheersing niet in zich had om zijn stemgeluid onopgemerkt langs haar heen te laten gaan. Blijkend dat hij haar op de een of andere aanpak toch had verrast met zijn gedrag, een conclusie die hem net zoals haar achtervolgende voetstappen na zijn plotselinge vertrek een grijns op zijn gelaat had gezet. Niet alleen had hij het punt bereikt waarop ze de grip op de situatie had verloren maar ook had ze de uitdaging aangenomen, wat zijn verwachtingen in zekere zin had overtroffen. Hij had haar er heimelijk van verdacht dat ze een goede maar misleidende leugenaresse had kunnen zijn, precies naar hoe Elias haar verleidelijke gedrag had zien vervliegen voor slechts een ogenblik toen hij op was gestaan, maar misschien kon ze haar uitspraken dan toch naleven. Met de verschijnende en herkenbare grijns die hij nogmaals voor zich kon zien onderwijl ze zijn weg naar de deuropening had geblokkeerd, was hij meer overtuigd van haar zelfverzekerdheid dan daarvoor het geval geweest was.
"Guess you do know how to get what you want, don't you?" kwam met lage mompelingen naar buiten gelijk aan een hint van rook, de paar centimeters omlaag gekeken om oog in oog met haar te staan. Ongedwongen liet hij het toe hoe haar vingers een baan streken naar de sigaret en het doodeenvoudig van zijn lippen liet glijden, om het tussen de hare terecht te laten komen. Hoe hij het laatste beetje teer in zijn luchtwegen traag afstond aan de lucht, zo kwamen haar inhalingen ermee vermengd, iets wat Elias wellicht nog aanlokkender had gevonden dan haar lef op zich. De gloed in haar ogen met het uitdrukken van een sigaret die eigenlijk tot hem behoorde, had hem op genoeg spoor gezet om niet te kunnen ontkennen dat wat ze deed, hem het ontzeggen van haar kans onmogelijk maakte. Ze had hem genoeg aangewakkerd, zijn verlangens even hevig gemaakt als hoe die van haar aan het licht waren gekomen, en wel ongedacht.
Uitvoerig had ze een zoen in werking gezet. Vurig gingen haar lippen die van hem af, haar handen op hem laten liggen indien zijn handpalm onder haar oor door richting haar nek gleed, zijn duim strijkend voor langs haar wang. Intens was het, zo voortgebracht voor hoe lang het duurde en ookal leek het maar een paar tellen te zijn dat zijn tong zocht naar de hare, was het wel degelijk genoeg voor Elias om zijn remmen kwijt te zijn geraakt. Geen weg kon hij meer terug vinden, geen redenering die hem ertoe aanzette het allen te laten stoppen of haar af te wijzen, want hij verloor zich in zijn brandende drang naar lust.
Zijn linkerhand had haar heup al snel gevonden. Haar lijf duwde hij zonder meer tegen zich aan, geen zorgen meer gehad over de overige aanwezigen, desondanks hij de smaak van de alcohol en sigarettenrook wederom moest missen toen hij het abrupt tot een einde maakte. Sindsdien was het zijn warme adem die ze van dichtbij tegen haar lippen mocht voelen. "Seems like you took it already.." Opvallend genoeg leek de jongen zich voor even af te laten dwalen naar beneden gepaard met zijn hand, die haar nek verliet voor de oude positie naast zijn eigen lichaam. Zijn greep op haar heup bleef echter. Ongegeneerd bleef hij zo staan, zijn hoofd een beetje naar rechts gekanteld waarop hij haar weer aankeek. "But you still haven't told me your name yet."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een zoen die Loue in geen tijde meer had meegemaakt. Er waren genoeg zoenen tussen haar en willekeurige mannen gevallen, maar geen van hen had haar zo bemind zoals deze vreemdeling. Zijn handen hadden haar gedwongen om dichterbij te komen, zijn lippen hadden die van haar zo vurig beantwoord dat het voelde alsof zij twee de enige waren die er nog toe deden. De bar bestond niet meer, de toeschouwers waren veranderd in een niets, gapend gat en de vurige passie nam haar gehele lichaam over. Verlangen borrelde op en als het mogelijk was, wilde ze hem nog dichterbij zich hebben. Het was een warmmakende zoen, de plekken waar hij haar lichaam aan had geraakt leken te gloeien, smachtend om opnieuw aangeraakt te worden.
En toen stopte het.
Warme adem bestreek haar lippen en liet haar hunkeren naar nog een zoen. De plek waar zijn hand in haar hals had gelegen, voelde nu koud aan. Ze miste zijn aanraking en de vurigheid die was ontstaan tijdens hun zoen. Hij was degene die de zoen zo abrupt had afgekapt. Het spel was nog altijd in volle gang en het was overduidelijk dat hij haar enkele minuten geleden had betrapt op het verliezen van haar grip op de situatie. Misschien had hij nu het idee dat hij de macht had en dat hij haar op deze manier achter kon laten, hunkerend naar meer.
Een mysterieuze glimlach sierde haar lippen toen hij opmerkte dat hij nog altijd haar naam niet had gehoord. Hij had er zelf nooit naar gevraagd en Loue was altijd uiterst voorzichtig met het delen van haar naam. Ze kon nooit voorspellen wie haar naam zou horen en hoeveel de autoriteiten van haar wisten. Haar naam was vrij bijzonder en als één van de hopeloze aanwezigen in dit motel toch voor hen scheen te werken, dan was het maar beter als ze haar naam niet zou delen. Daarbij, hij had zichzelf ook niet aan haar voorgesteld en hij leek ook niet van plan te zijn om dat te doen.
‘Oh, come on now. You don’t think it will be that easy to get to my name?’ vroeg ze aan hem. Ondertussen voelde ze zijn hand op haar heup branden. Ze was zich er meer bewust van dan dat ze wilde. Normaal gesproken zou ze achteloos zijn over de aanraking van een man, maar iemand zoals hij wist haar volledig gek te maken. De manier waarop hij haar lichaam naar zich toe had getrokken, zo eisend om meer van haar te voelen. Ze kon niet ontkennen dat ze meer wilde, maar ze wilde het niet te duidelijk spelen. Al waren haar ogen al bedekt met een mistige laag van lust en zou ze dat nooit voor hem verborgen kunnen houden.
‘I’m afraid you have to do a lot more than that.’ Hun gezichten waren nog altijd millimeters van elkaar verwijderd. Het zou zo gemakkelijk zijn om hem opnieuw te zoenen, wederom alles om haar heen te vergeten, maar hun lichaam en geest bevonden zich nog altijd in de motel-bar en ondanks dat Loue nooit moeite had gehad met een paar starende ogen, wilde ze het liefst dat hij haar mee zou trekken naar zijn kamer en haar daar net zo vurig zou zoenen als dat hij net had gedaan.
‘Maybe, if we take this up to your room, and you’ll be good to me, you have a chance at knowing my name.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Even kostte het hem om zijn ademhaling te hervatten zoals het was geweest, hunkering glanzend in de blikken die hij met haar uitwisselde. Meer en meer leek zijn lichaam van haar te verlangen. Ze had hem klem gezet door het aanzetten van de passie waarmee ze haar lippen op de zijne had gedrukt, het ontbreken van de minste afstand die ze mogelijk konden inlassen gevoeld toen zij met elkaar in aanraking waren gekomen. Het was de laag kleding, de zachte, draperende stof van haar shirt dat haar had bedekt, dat hem genoeg af had geleidt om niet langer verborgen te kunnen houden dat zijn doorgaande wanen haar al ontbloot in hadden gebeeld. Al vertaalde Elias vaker kilheid, strakke gelaatsexpressies en nietszeggende grijnzen dan dat hij woorden of de honger naar seks overbracht, maar hierentegen straalde hij geen gure gevoelens uit. Het waren de aanrakingen van nog geen minuut geleden die hem prikkels achterlieten op zijn oh zo gloeiende huid. Snakkend naar meer verroerde de jongen geen spier, genoten van haar adem die met de zijne in botsing kwam. Geen geheim kon het meer vormen dat hij begeerde naar het moment dat geen van hen nog ruimte had om te moeten verstrijken.
"No, I never thought you would," beantwoordde hij haar geglimlach. Het raadselachtige wat ze hem gaf nam hij enkel gewillig aan, het eerder gevraagd om simpelweg te plagen zodra ze het dan wel openbaar had gemaakt. Veel belang zag hij er niet van in nu ze toegaf aan zijn diepe gedachten; hij had kunnen verwachten dat ze het geheim zou houden, hetgeen wat hij alleen uit wilde testen om te zien of ze de schijn hoog zou houden. Haar naam hoefde Elias niet in bezit te hebben om zich met haar te kunnen vermaken. Ergens vond hij het zelfs wel hot dat ze meer verborgen hield dan de normale mens zou hebben, omdat ze meer af leek te wijken van anderen dan hij mogelijk ingezien had. Hijzelf hield meer van minder vanzelfsprekendheid en ze had het hem onverwachts aangeboden. Geen formaliteiten kwamen eraan te pas, toch was er genoeg spanning opgebouwd voor Elias om de knoop door te hakken, een vertoning die zelden voorkwam.
Haar heup verging onder zijn hand, gegrepen naar de hare om ze ietwat verstrengeld in elkaar te laten vallen. "Then I guess I'll take my chances." Het schroeiende, brandende gevoel stapelde zich genadeloos in hem op. Precies als zij hem smachtend in oog hield, zo gaf hij zijn eigen verlangen naar het minnespel weer door haar lichaam schaamteloos te bestuderen voordat hij haar in alle rust wegleidde uit de bar.
Koude buitenlucht kwam in ijzige vlagen zijn gestalte tegemoet. Het was het duister dat er buiten heerste, de horizon verhuld onder een gordijn van donker dat de nacht met zich mee had gebracht. Enkele sterren verlichtten het pad wat ze volgden, de grauwe trottoirtegels waar zijn schoenzolen al gesleten op neer stapten om zacht gekraak van gebladerte te laten volgen. Geen zonsondergang was meer te bespotten naast de paar afgekapte, vage palmbomen die de verlaten weg nog een laatste beetje sfeer probeerden te geven. Middernacht was al uren geleden gepasseerd. Men leek al te slapen, geen woordverwisselingen meer horen nagalmen in de voorbijgaande motelkamers en, op het geruis van het tv waar een tweetal zich mee leek te amuseren, heerste er een langdurige stilte waar zij twee in een loom looptempo doorheen liepen. Dubbelzinnig was het wel. Zijn bewegingen gaven kalmte af, geen emotie verraden van wat het meisje in hem opbracht toen ze hem erop had gewezen dat ze hun bezigheden verder konden zetten in zijn kamer, maar zijn innerlijk en geest schreeuwden en snakten nadrukkelijk naar de dame wiens hand hij binnen vast had gepakt. Geduldigheid sierde hem in zijn uiterlijk en daartegenover stond dat hij zeker ongeduldig afwachtte tot het komen zou, en hij haar met zijn blote handen verkennen kon. Bij het zicht op zijn motor, staande op een ronduit weggedreven en achtergelaten parkeerplek, gaf hij dan ook een grijns weer. Het was nu een kwestie van aftellen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld