Forum

Vivid werd door het meisje, Bunny genaamd, naar binnen geholpen. Hij haalde opgelucht adem en keek het meisje even goed aan. Ze had een ontzettend mooi en schattig gezicht, en hij moest zich bedwingen om niet even haar oren te aaien aangezien ze er zo zacht uitzagen. Bij deze gedachte kwamen er kleine sneeuwvlokjes om hem heen dwarrelen, zijn vorm van blozen. Hij probeerde ze weg te blazen, waardoor er alleen maar meer bij kwamen. Hij zag er een beetje verward uit.

‘D-Dankjewel. Mijn naam is Vivid Frost, zoon van Father Frost.’ Hij keek even naar haar hand en nam hem toen voorzichtig aan. Hij voelde hoe de kou uit zijn lichaam via zijn hand richting die van haar ging en hij liet snel los. 

’S-Sorry,’ stamelde hij, ‘Ik ben een beetje een koud persoon. Letterlijk, bedoel ik.’ Hij kuchte even ongemakkelijk en wierp nog eens een blik op haar. Ondertussen was er al een klein bultje sneeuw om hem heen gekomen door het vele ‘blozen’ 

‘Ik ruim dit zo wel op trouwens, sorry!’ Hij schaamde zich rot. Hij vond zichzelf een ontzettende idioot, dit was een mooie eerste indruk. Hij haalde diep adem en de sneeuwvlokken om hem heen verdwenen, hij besloot dat het tijd was dat hij zichzelf even tot orde riep. Hij werd iets killer, had even wat meer controle over zijn gedachten. Vivid kon heel snel ontzettend serieus worden, iets wat wel handig was. Hij stak zijn hand uit, handpalm naar boven, en de sneeuw die op de grond lag steeg als lichtblauwe, zandachtige glinsteringen omhoog naar zijn handpalm. Er was een helder witte lichtflits in zijn handpalm, en er verscheen een prachtige diamant.

‘H-Hier, om het goed te maken.’ Mompelde hij tegen Bunny.

 

Vivid kreeg grote ogen, hij had niet verwacht dat hij er iets voor terug zou krijgen. Hij had het vastgesteld: Bunny was een goed persoon. Op dat moment, het exacte moment dat hij het klokje voorzichtig in zijn handen nam en er aandacht naar staarde, besloot hij dat hij Bunny zou beschermen tegen alles en iedereen dat haar kwaad wilde doen.

‘Dankje.’ Fluisterde hij ademloos, het klokje nog steeds goed in hem opnemend. 

‘Ik zal dit koesteren, met mijn leven beschermen.’ Hij haalde een doek van lichtblauw satijn uit zijn rugtas en wikkelde hem om het klokje heen. Hij wist nu eigenlijk niet zo goed meer wat hij tegen Bunny moest zeggen, en na een moment van stilte drong het pas tot hem door.

‘O-Oh, ik zal trouwens snel je uit je kamer gaan. Sorry dat is zo tegen het raam aan knalde. Ik, euhm, kan nog niet zo goed landden.’ Hij glimlachte en deed het klokje voorzichtig in zijn tas. 

‘Dankjewel voor het klokje, ik denk dat je ik snel weer zal zien.’ Hij liep snel naar de deur, opende hem en draaide zich nog een keertje om, de sneeuwvlokjes dwarrelden weer om zijn hoofd.

‘En, euhm, je hebt schattige oren.’ Mompelde hij terwijl hij de deur achter zich sloot. 

 

Een jonge dame met een haak als hand botste tegen Vivid aan en rende huilend weg. Vivid vroeg zich natuurlijk af waarom ze zo verdrietig was, en hij vroeg zich af of hij haar kon helpen. Hij twijfelde even, maar toen hij zag dat ook Bunny achter het meisje aan ging, zette hij de achtervolging in. Hij rende achter de meiden aan en kwam zo ook bij het hekje aan. Een beetje buiten adem stond hij voor hun, zijn ogen vol met vragen en bezorgdheid. 

'Gaat alles goed?' Vroeg hij. Hij wilde heel graag het meisje troosten, maar wist niet goed hoe hij dat kon. Misschien met wat van zijn kracht.

'E-Euhm..' Hij dacht even na en maakte toen een beweging met zijn hand waardoor er weer van die heldere, lichtblauwe, glinsterende sneeuwvlokken om hem heen kwamen. Het gloeide om hem heen, zijn haren gingen een beetje omhoog door de wind. Naast hem verscheen een sneeuwpopje, die een beetje leek op de jonge dame. De sneeuwpop kwam voorzichtig dichterbij, uit zichzelf bewegend. Vivid hoopte dat dit het meisje misschien een beetje zou opvrolijken. 

 

Vivid liet een stralend glimlach zien toen ze eindelijk lachte. 

'Aangenaam kennis te maken, Jane. Mijn naam is inderdaad Vivid, Vivid Frost.'

Hij zag dat ze een stukje goud aan Bunny gaf en besloot toen ook een edelsteen te geven aan Jane, aangezien ze duidelijk een aardig persoon was.

Hij hield weer zijn hand uit en weer verschenen die blauwe sneeuwvlokken, een witte lichtflits verscheen in zijn handpalm en er lag een stralende, rode robijn op.

'Jane Hook, accepteer alsjeblieft deze steen. Je hebt een goed hart, ik kan dat zien.' Hij keek even naar Bunny.

'Het ziet er naar uit dat hier veel mensen zijn met een puur, goed hart. Ik ben zo blij dat ik hier heen ben gegaan, iedereen is zo aardig.' Zijn glimlach was nog niet van zijn gezicht verdwenen. Plotseling verdween zijn glimlach en hij zakte door zijn knieën. Hij keek naar de lucht waar een felle zon naar beneden scheen, en hij fronste. Hij had door al deze gebeurtenissen niet gelet op het weer, en de felle zon verzwakte hem verschrikkelijk, hij was immers een ijsjongen. Zonder nog iets te zeggen drukte hij de robijn in de handen van Jane en strompelde hij er vandoor, richting de deur. 

 

Zu drukte de deurklink naar beneden en opende de deur. Hij merkte op dat zijn kamergenoot er al was en liep met een glimlach naar binnen. Zijn kamergenoot zag er interessant uit, zeer interessant. Hij stak zijn hand uit om zichzelf voor te stellen. 'Mijn naam is Zu Nekomi, aangenaam om kennis te ma-' zijn oog viel opeens op het stuk vuil naast zijn kamergenoot. Het vieze beest dat daar op de grond liep, het meest afgrijselijkste wezen op deze hele planneet, volgens Zu dan. Een rat. 'Aaaah!' Hij kon een kreet van afgrijnzen niet bedwingen. 

Zonder verder een woord te zeggen draaide hij zich om, rende hij richting de deur, rende de gang op en smeet de deur achter zich dicht. Met een bonzend hart stond hij tegen de deur aan geleund, bijkomend van de schrik. 

De zoon van de rattenvanger van Hamelen had een rat als huisdier. 

Zijn kamergenoot had een rat als huisdier.