Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

AHSORPG ✗ Murderhouse..

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Traagzaam trok ze de mouwen van haar vest wat verder over haar handen, een gewoonte voortgebracht uit ongemakkelijkheid en angst. Ze maakte het te duidelijk, al kon ze zich hier niet druk om maken. Opnieuw keek ze even weg, ditmaal was zij de persoon wie haar ogen op de vloer richtte. Wat haar zo beangstigde aan het verhaal wist ze zelf ook niet zo goed. Het feit dat het in het huis was gebeurt en het voor haar ouders en haar achter was gehouden, maakte het wat erger. Maar toch ook weer minder geloofwaardig. Waren ze niet verplicht het hen te vertellen? Wisten haar ouders er toch van af? Zoveel vragen spookten door haar hoofd, haar stil en denkend achter gelaten, gestaard naar de houten vloer, waar ze op zat. Het verhaal was vreemd, griezelig en ze deed haar best om haarzelf te overtuigen dat het gewoon een verhaal was wat Tate zelf bedacht had om haar bang te maken, al was dit moeilijk dan ze verwacht had.
Snel schudde ze haar hoofd, als antwoord op wat hij vroeg. Ze had het hem immers al letterlijk verteld, of niet? Ze zuchtte zachtjes, haar hoofd weer opgeheven, voor een korte tijd oogcontact gemaakt, althans, dat was haar plan. Gek genoeg bleven har ogen bij hem hangen, het onmogelijk gemaakt voor haar om weg te kijken, hoe graag ze het ook wilde. Ze wilde meer weten, en toch zo graag ook weer niet, doende alsof ze het allemaal niet gehoord had en het niet meer dan een verhaal was, bedacht in de gedachten van de aparte jongen tegenover haar. 'The best part? What are you, some kind of psychopath?' Grapte ze, het wat apart gevonden dat hij een moord beschouwde als het beste gedeelte, al liet haar uitspraak het meer lijken op een sarcastische uitspraak, in plaats van een serieuze vraag. De grijns die hij vertoonde gaf haar rillingen, een vreemd aanbeeld gecreëerd voor haar. Wat hij zo amuserend vond aan het verhaal ging voorbij haar kennis, gemaakt dat ze haar wenkbrauwen iets fronste. Ze verplaatste haarzelf iets, wat beter gezeten op de oncomfortabele ondergrond waarop ze zich bevond. 'I don't believe it. I need visible proof, bloodstains, a wikipedia page, anything.' Sprak ze, gehoopt dat hij eindelijk toe zou geven dat hij haar enkel bang wilde maken en het gewoon een nep verhaal was. Hij leek plezier te kunnen halen uit de angst die ze vertoonde, gezien de grijns die hij op zijn gelaat liet zien, nu al enige tijd. Het was niet dat ze het uitzicht storend vond, hooguit wat verontrustend dat hij er schijnbaar zoveel plezier uit kon krijgen. Met grote ogen keek ze naar de jongen bij het horen van zijn woorden, haastig haar hoofd geschud. 'That doesn't make it interesting, just a really fucked up place to live.' Traagzaam stond ze op van de grond, hem even aangekeken. 'I'm done with you're story, Tate... I just moved here, at least let me feel a little at home.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De conclusie die ze binnen de kortste keren trok, liet hem even radeloos stilzwijgen. Geen idee hoe hij er normaal op moest antwoorden zonder enigszins een teken af te geven van de waarheid. Mensen zomaar inlichten over wat het was waarmee hij al jaren kampte, was iets waar Tate niet aan deed. Het meisje had geen enkel recht ertoe om de informatie tot zich te schaffen, om zich met zijn leven te bemoeien op welke lichte wijze het dan ook mocht betekenen. Zowaar maakte ze er een grap over, rechtkijkend in zijn ogen zoals hijzelf bij haar deed, maar hij wist dat er een deel van verontrusting in haar school. Doende dat het complete waanzin vormde, glimlachte hij zwak mee, al was het om haar minder achterdochtig te maken. Als een psychopaat was geenszins het beeld wat Tate bij zichzelf vormde als hij zijn eigen gedrag bestudeerde.

"Everything has it's source. A history isn't something to get rid of very easily, I'm sure you can find out somethin' about it." Bedenkelijk keek hij omhoog, haar gedaante gevolgd indien ze opstond van de vloer om een afstand te creëren. Een beetje stomverbaasd bleef hij haar aankijken. Het overdonderde hem hoe snel ze de vrees tot haar liet komen, sinds hij nog geeneens de details had verteld over de moorden zelf of ook maar een fractie van het grote, rustende bloedbad dat er had geheerst. "Eh.. the stores are cool here?" probeerde hij voor te stellen, dan toch op haar ingegaan om haar meer 'thuis' te laten voelen, hoe erg hijzelf het ook onzin kon vinden. "There's also a skatepark nearby. Enough drugs to get to whenever you need 'em, with a bit of luck the best chances to steal cigarettes. The gasstations are almost never under supervision." Een beetje vrolijkheid kwam er uiteindelijk dan toch wel vanaf. Hij straalde zijn eigen, opgewekte bui weer uit en met de grijns als gewenning op zijn gelaat, leek het alsof datgeen ervoor niet gebeurd was. Ash was geheimzinnig genoeg, maar hij kon lastig ontkennen dat hij ergens hoopte dat er iets tussen hen twee overeen kwam. Lange tijden waren verstreken sinds Tate iemand had ontmoet waar hij op zijn minst een keer onbezorgd mee kon praten. Iemand met begrip, die evenzeer van de illegale en ongewenste dingen hield als hij dat deed. Voorzichtig verdwenen zijn vingernagels van het houtpatroon om ze met rust te laten.

"Do you have any cool hobbies, stranger?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn stilte na haar vraag was wat verwarrend, zeker aangezien ze het niet meende, het was enkel een grap. Haar wenkbrauwen fronste ze iets, het wat vreemd gevonden dat hij er zo op reageerde, al ging ze er zelf niet op in. Het gaf wel weer dat Tate misschien een wat aparte jongen was, wat haar juist aansprak. Hij was anders, interessant. Traagzaam liep ze door de kamer, haar ogen niet langer gericht op de jongen. Haar mobiel greep ze weg van haar nachtkastje, het apparaat al snel ontgrendeld. Twijfelend keek ze naar het scherm, niet zeker of ze het wel op wilde zoeken. Ze schudde haar hoofd even, haar mobiel weer teruggelegd, ze zou het misschien later nog wel opzoeken.
'I'll look it up, maybe.' Grinnikte ze, haar hoofd even geschud, voordat ze terugliep naar de plek waar ze eerder nog zat. Zitten deed ze echter niet, slechts geleund tegen het voeteneinde van het bed. Wat ongeïnteresseerd bekeek ze hem, al was dit alles behalve hoe ze zich werkelijk over hem voelde. Graag zou ze meer over hem te weten willen komen, maar ze wilde hem geen vragen stellen. Niet teveel althans. 'I don't feel like going outside.' Murmelde ze, haar schouders even opgehaald, al waardeerde ze zijn antwoord. Hij dacht in elk geval mee, wat ze fijn vond, gezien hij niet altijd op haar vragen of dergelijke leek te antwoorden. Het scheelde haar echter niet veel. 'Seems like a combination I like... We'll steal some cigarette's together soon, okay?' Een grijns ontstond op haar gelaat. Het was alsof hij recht in haar hoofd keek, gezien wat ze graag wilde weten, en het haar simpelweg vertelde. Het was ergens wat grappig, al was ze vooral blij met de informatie. Ze rookte immers, en geen enkele verkoper wilde haar sigaretten verkopen gezien haar leeftijd. Met deze informatie had ze het toch redelijk goed voor elkaar.
Zijn vrolijke humeur, maakte ook haar iets vrolijker, wat voor de meeste mensen een hopeloze missie was. Het was hem gelukt, en ze kende hem amper een halfuur. Onder de indruk was ze zeker, al liet ze er niets van merken, hem enkel vrolijk aangekeken. Zijn vraag hield haar daarbij ook even stil, haar laten denken aan een antwoord. 'I'm not all that interesting, I just like to read and draw.' Was haar antwoord, geen woorrd gelogen, en daarbij het enige wat ze kon bedenken. 'What about you?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het geweifel wat hij bij haar kon spotten gaf hem een reden zijn glimlach te verbreden. Ze scheen erg te twijfelen, te denken dat hij ergens gelogen had over het lugubere verhaal van het vorige stel bewoners in het ouderwetse huis. Hij kon de curiositeit met gemak in haar ogen spotten, de aandrang om te weten of Tate de waarheid sprak of slechts leugens uit bespotting openbaar had gemaakt, hetgeen dat hem evenals interesseerde als hem deed lachen. Diep vanbinnen wisten zowel hij als zij dat ze het wilde weten. Vroeg of laat zou ze er niet tegen kunnen, de onwetendheid van de opeenvolgende gebeurtenissen in het huis en zou ze alle informatie opzoeken, erachter komen dat hij geen kinderverhaal zat te vertellen om haar op de kast te jagen, maar het een echte tragedie had gevormd. Hij was trots. Vanaf nu kon hij haar aanleiding tot wantrouw zijn, iets dat hij kon waarderen omdat het hem tenminste weergaf dat ze hem onmogelijk uit haar gedachten kon bannen.
"Me neither. I don't like the people around here," sprak hij terug, kortdurig opgekeken om haar te kunnen bestuderen in de lichte ruimte. "Or well, except for you. You're different." Zijn mondhoeken trokken nogmaals omhoog tot een vriendelijk gebaar als zijn glimlach vertoond bleef op zijn gelaat. Het was een compliment, zoals Tate het zag, aangezien hij niet veel mensen echt mocht. Velen vond hij te saai om bij te blijven hangen, gewoon omdat ze hem deden denken aan alle doorsnede buurtgenoten. Ashley zag hij op zijn minst anders, ze wekte genoeg aandacht om zijn gedachten over bestaanden te veranderen. Het feit dat ze toestemde om een keer sigaretten te gaan stelen vertelde hem genoeg. "That's a deal. I don't do buyin' really, it's too descent."
Over haar hobby's kon hij niet anders dan uitvoerig luisteren. Benieuwd naar wat haar nou werkelijk zo aantrekkelijk maakte voor hem om bij te blijven, om haar niet te beschouwen als hij elk ander menselijk wezen wel beschouwde. Veel antwoorden gaf het hem amper weer. Het klonk goed, beter dan de bekende meidendingen als make-up en cheerleading, maar het gaf niet weer wat hij verwacht had. Een beetje bedenkelijk knikte hij haar toe.
"Ain't nothin' to say, actually. I like listening to music, I play games with my little brother sometimes and.. I don't know, I enjoy drawing sometimes as well."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het verhaal leek haar onwaarschijnlijk, het was onrealistisch, en daarbij waren de makkelaars hen niet verplicht het te vertellen? Vragen spookten door haar hoofd, waar ze geen antwoord op wist. Wat twijfelend keek ze hem aan. Ze wilde er niet weer over beginnen. Hij was ook een wat vreemd figuur. Hoe hij stil bleef na haar vraag, en het plotselinge vragen of ze wist van de vorige bewoners of geloofde in iets na de dood. Het was wel interessant, en hij was zeker iemand met wie ze graag bevriend wilde zijn. Hij interesseerde haar, wat ze niet van veel mensen kon zeggen.
Haar vingertoppen kwamen in contact met de houten vloer, waarvan ze haar lichaam wegdrukte om zo overeind te kunnen staan. Traagzame passen zette ze richting haar stereo, de nrivana cd werd eruit gehaald, en terug gestopt in de juiste case. Secondenlang stond ze twijfelend naar de cd's te kijken. Haar hoofd had ze er echter niet bij, puur om te kunnen luisteren naar Tate. Een cd werd tussen de rest weggetrokken, vooraleer ze zich naar hem toedraaide. Een kleine glimlach as weervindbaar op haar gelaat. Ook bij hem was een vrolijke uitdrukking zichtbaar. 'I'll take that as a compliment.' De toon in haar stem werd wat vrolijker, al was er ook twijfel hoorbaar. Het waren immers pas minuten dat ze tegen elkaar spraken, dus hoe positief ze het op moest vatten wist ze niet zeker. Een zachte lach liet ze aan hem horen, en ze knikte even. 'I get it, for me it's more so that I have no money.' Zijn punt begreep ze echter ook wel. Toch gaf het haar een bepaald beeld van hem en alle Kurt Cobain vergelijkingen die ze had gemaakt werden enkel bevestigd. Bij hem had het echter een bepaald charme, wat ze wel leuk vond, maar toch liever ontkende.
De zwart gelakte nagels van haar rechterhand tikte tegen de cd case, onderwijl ze luisterde naar zijn hobby's. Ze wilde weten wat hem bezig hield in zijn vrije tijd. Ze wist niet waarom ze zo geïnteresseerd was in de onbekende jongen, iets aan hem sprak haar gewoon aan. Hij was als haar, bijna alsof hij ook een outsider was. Eindelijk voelde het alsof iemand haar begreep, en haar niet enkel vreemd aankeek als ze mensen vertelde dat ze geen interessante hobby's had of iets als cheerleading deed. 'You sound fun, Tate.' Een vriendelijke toon was te horen in haar stem, in tegenstelling tot het afstandelijke van eerder. Geen woord van wat ze zei was gelogen, en voor het eerst sinds tijden wilde iemand werkelijk beter leren kennen in plaats van zo ver mogelijk uit hun buurt willen komen.

'You wanna listen to Morrissey? He's cool. And he's pissy, and he hates everyone and everything.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld