ORPG | Bradbury 🏰 - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Bradbury 🏰

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
HALLO hoe lang moet ik wachten @Auloire

Account verwijderd

schreef:

Forever21 schreef:
HALLO hoe lang moet ik wachten @Auloire

SORRY JACE. Morgen, promise!!

Account verwijderd

schreef:
Ze stak de zwarte aansteker uit naar de vrouw en nam nog een trekje van haar sigaret, waarna haar blik door de straat gleed. Het stadje was behoorlijk met elkaar begaan, iets wat je normaal gesproken alleen in de kleinere boerendorpjes nog vond. Ze wist niet of het haar wel aanstond dat mensen hier zo nieuwsgierig naar elkaar waren, alhoewel ze altijd van aandacht genoten had. Ze had hier echter een onheilspellend gevoel bij, alsof dit gevolgen voor haar zou hebben waar ze niet op gerekend had. Ze was wel van de sensatie en het avontuur, maar dat stopte ze liever in haar reizen en niet het dagelijks leven.
De vrouw vertelde haar dat ze Kai wel eens gezien had, maar hem amper kende. Dat gevoel had ze bij de meesten hier. Ze waren allemaal begaan met elkaar, maar ze kenden niemand echt. Op die paar relaties en hechte vriendschappen na natuurlijk.
'Hij was mijn achterneef. Ik kende hem niet echt, maar het leek me wel zo respectvol om te komen nu ik naar hier verhuisd ben,' vertelde ze de vrouw, waarna ze haar schouders ophief. Een erg boeiend verhaal was het niet. Misschien was het een stuk boeiender geweest als ze een familiemens geweest was, maar dat was ze nooit geweest en zou ze waarschijnlijk ook nooit worden. Bloed was voor haar totaal onbelangrijk, het waren de gevoelens die werkelijk telden.
Ze keek even op toen ze de deur opnieuw open hoorde gaan. Een jongeman kwam naar buiten gestapt, waarschijnlijk was hij niet veel ouder dan zij was. Ze bekeek hem kort, waarna haar aandacht alweer vervloog. De jongeman was niet interessant. Ze wist vrij zeker dat anderen daar anders over zouden denken, maar zijn type ging zeker niet met haar samen. Hij was de soort jongen waarmee ze een nacht heel veel plezier kon hebben, maar waarmee ze nooit meer kon doen dan dat. Het paste niet bij haar. De meeste mensen pasten niet bij haar. Ze was altijd al zelfstandig geweest en al tig keer was ze op het probleem gestuit dat ze eigenlijk te zelfstandig was om een band aan te gaan met een ander.
Een zucht gleed over haar lippen, waarna ze het laatste trekje van haar sigaret nam en de sigaret toen kapot duwde in de daarvoor bestemde asbak. Dat was echter niet haar teken om op te staan en weg te lopen. Buiten was het een stuk rustiger dan het binnen was en die rust stelde ze zeer op prijs. Uiteindelijk zou ze binnen alsnog tegen al haar verre familieleden moeten praten, maar dat hoopte ze zo lang mogelijk uit te stellen. Hoe langer ze buiten zou zitten, hoe korter de tijd werd waarin ze alles moest vertellen over haarzelf en haar leven en hoe minder deze stad over haar te weten zou komen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Ze hield ervan als de zon scheen. De warmte die de zon uitstraalde op haar huid voelde heerlijk aan. Op dit soort dagen kon ze echt genieten van haar leven. Ze hield van warmte en van de zon. Ze haatte het wanneer het regende of wanneer de wolken grijs waren, dat deed haar te veel denken aan de dag dat haar vader haar leven verliet. Het was een donkere dag geweest en op de een of andere manier leek het weer altijd de dagorde te weer schijnen. Het mooie weer van vandaag zou dan als een goed teken voor haar moeten betekenen.
Ze nam een laatste hijsje van haar sigaret en volgde toen het voorbeeld van de vrouw naast haar. Vroeger rookte ze de sigaret vaker langer door tot op de filter. Tot op het bot, zei ze altijd wanneer iemand bezwaar maakte. Ze was een alles of niks soort vrouw. Ze hield er niet van om dingen onvolledig af te ronden, ze maakte alles af waar ze aan begon en als ze eenmaal een doel voor zichzelf opgesteld had, dan werd dat doel ook bereikt.
"Die hoor je niet vaak," zei ze toen ze hoorde dat de vrouw hierheen verhuisd was. De meeste mensen verlieten deze stad, het was niet zo dat deze stad echt nieuwe inwoners aantrok. Op de een of andere manier had deze stad een soort sfeer om zich heen hangen. Een sfeer die moeilijk was om te doorgronden. Nieuwelingen hadden het hier zwaar. Deze stad was als een verborgen, gesloten gemeenschap en vreemdelingen werden niet getolereerd. Het scheelde misschien dat ze hier familie had, anders werd het appartement of het huis waar ze niet woonde, niet eens aan haar verkocht. Lucy kende de mensen en vooral de verkopers hier en ze waren flink hardnekkig.
"Ik hoop dat je het naar je zin zult hebben hier," zei ze toen met een geforceerde glimlach. Ze wist niet waarom ze precies het gevoel had om aardig tegen haar te doen.
"Als ik zeg dat ik koffie ga halen, dan verwacht ik dat je op me wacht en niet dat je buiten gaat staan praten met deze, al moet ik zeggen, knappe vrouw."
Lucy keek op van de stem die ze naast zich hoorde, maar eigenlijk wist ze al zonder te kijken aan wie de stem toebehoorde. Hij was niet te missen.
Ze zuchtte even en pakte toen haar kop koffie van Dean aan, waarna Dean zijn vrije hand uitstak naar de vrouw.

@Auloire

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
@Auloire

Account verwijderd

schreef:
'Ik denk ook niet dat ik naar hier verhuisd zou zijn als het niet om een baan ging.' Dag drie en ze wist al dat dit niet de plek zou zijn waar ze geheel vrijwillig naartoe zou gaan. Iedereen hier leek elkaar te kennen. Er was maar weinig privacy. Ze was de grote stad gewend. Ze was het gewend om geheel anoniem over straat te kunnen en te genieten van aandacht van mensen die ze nooit meer zou zien. Hier was het anders. Ze had het idee dat ze ieder nog regelmatig tegen zou komen en ze wist niet of ze dat wel zo prettig vond.
Geamuseerd keek ze naar de vrouw, die haar met een geforceerde glimlach vertelde dat ze hoopte dat ze het naar haar zin zou hebben hier. Die geforceerde glimlach kon twee dingen betekenen. Of ze hoopte helemaal niet dat ze het naar haar zin zou hebben hier, of ze geloofde niet dat het mogelijk was voor haar om het naar haar zin te hebben. Ze wist niet zo goed waar ze op hoopte, al zat er vast een kern van waarheid in de tweede mogelijkheid. Ze was hier niet opgegroeid, mensen zouden alleen daarom waarschijnlijk al geen fan van haar zijn. Ze hoopte een wat vrijere ziel tegen te komen in de aankomende tijd.
De jongeman sprak vrij snel nadat haar aandacht alweer op iets anders gericht was, waardoor ze gedwongen werd toch weer naar de jongen te kijken. Ze hield haar hoofd iets schuin en een glimlach speelde rond haar lippen. De jongeman was in elk geval opgewekter dan de vrouw naast hem was.
'Ik ben Dean,' stelde de jongeman zich voor. Ze had het idee dat hij op het punt stond om een hele verkeerde openingszin op haar te gebruiken, maar dat hij zich uiteindelijk bedacht.
'Riley, en je had ook wel koffie voor mij mee mogen nemen,' zei ze, terwijl ze de hand van de jongeman schudde. Dean leek dat antwoord wel leuk te vinden en trok zijn wenkbrauwen even op. Ze schudde glimlachend haar hoofd en keek toen weer voor zich uit. Dean nam plaats tegenover hen, waarna hij naar hen allebei keek. Nu was zij degene die haar wenkbrauwen optrok. Ze wilde niet heel erg vervelend zijn, maar nu kon ze niet meer voor haar uit staren zonder hem het idee te geven dat ze naar hem staarde. Misschien was dat ook juist wel zijn bedoeling.
'Ik zit tegenover de twee mooiste vrouwen van Bradbury, wat ben ik toch een gelukkig man vandaag.' Ze wierp hem een geamuseerde blik toe.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Alle vrouwen mochten Dean en alle mannen verafschuwde hem. Waarschijnlijk omdat hij een vrouw binnen een paar tellen om zijn vinger kon winden. Het was zijn gave net zoals dat het zijn vloek was. Op de werkvloer wist ze dat ze hem nooit op een evenement moest zetten samen met een andere man. Het werkte gewoon niet, Dean was te dominant en te charmant tegelijkertijd. Hij hield van een uitdaging en op dit moment zag hij de nieuwe vrouw zeker als zijn nieuwe uitdaging.
Lucy werd zelf nooit jaloers wanneer hij aandacht gaf aan andere vrouwen of wanneer hij achter ze aan zat. Waarom zou ze ook, hij was een man en mannen waren niet haar type. Ze wist niet precies waarom maar nog nooit had een man haar hart sneller doen slaan kloppen, zoals een vrouw dat wel bij haar kon.
Ze was vaker jaloers op de vrouwen die dan voor Dean gingen dan op Dean die koos voor een andere vrouw.
Rustig nam Lucy een slokje van haar koffie, toen ze zich plotseling verslikte door wat ze zojuist hoorde.
Riley.
Riley was dezelfde naam die ze had zien staan op de cv en de motivatiebrief die ze binnen had zien komen. Het moest haar wel zijn, het was onmogelijk dat er rond dezelfde tijd een andere Riley in Bradbury zou gaan wonen voor een aangeboden baan.
De twee keken haar een beetje vragend aan toen ze merkten dat ze zich had verslikt.
"Alles oké, Luce?" vroeg Dean toen met een bezorgde blik. Hij had haar altijd door, hij wist precies wanneer er iets met haar aan de hand was, daarvoor waren ze al wel een aantal jaar goede vrienden van elkaar. Eigenlijk was hij de enige vriend die ze had, verder bracht ze met niemand tijd door. Niet vrijwillig in ieder geval. De enige bij wie ze zo dichtbij mogelijk als zichzelf kon zijn, was bij Dean.
"Ja, de koffie was gewoon iets te heet. Ik verbrandde mijn tong," antwoordde ze toen met een schuine glimlach.
Ze had kunnen vertellen dat ze vanaf morgen Riley's baas zou zijn, maar ze had geen zin om dat nieuws vandaag al meteen te brengen. Voor vandaag had ze wel genoeg avontuur gehad, normaal gebeurde er (op de moord na) maar heel weinig in dit kleine stadje.

@Auloire

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld