Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ We're just two ghosts standing in the

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Gelukkig besteedde ze, ik vermoede twee jongens, geen aandacht aan mij en liep ik de serre een beetje verder in. Ik kon enkele woorden uit het gesprek opvangen, maar begreep er niet veel van. Ik denk dat het gesprek al een tijdje bezig was. Ik kon niet zien wie er aan het praten was en omdat ik de mensen hier nog niet kende, kon ik de stemmen die ik hoorde niet plaatsen. Ik besteedde eigenlijk weinig aandacht aan het gesprek, want het verbaasde me dat de planten hier zo mooi waren. Ik had verwacht dat de serre onverzorgd was, maar waarschijnlijk huurde mijn vader gewoon wat mensen in om dat te doen. Daar had hij immers toch het geld voor. Plots ben ik niet meer op de planten aan het kijken, maar staan er twee jongens voor mij. De ene was Manu en de andere misschien nog een stiefbroer of een vriend van hem. "Euhm, mijn vader zei dat er hier een piano stond." Zei ik vlug wanneer mijn blik op de piano viel die een beetje verderop stond. Mijn vader had dat niet werkelijk tegen me gezegd, maar het was beter als ik hier met een reden was, anders gingen ze misschien denken dat ik hun aan het afluisteren was, wat eigenlijk wel het geval was, al had ik niet veel meer van hun gesprek opgevangen dan 'zwanger', 'maagd', 'meisje' en 'dumpen'. Mijn blik ging even over de andere jongen en ik veronderstelde dat hij de broer was van Manu. Hij leek erg veel op hem en was volgens mij ook een paar jaar ouder dan hem.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik keek op toen er ineens iemand anders de kamer binnen liep. Het was het nieuwe meisje, Octavia. Zane keek verbaasd op naar haar en fronste. "Staat hier een piano?" Vroeg hij lichtelijk verbaasd tot zijn ogen op de piano vielen. "Oh, had ik niet opgemerkt.." Sprak de jongen toen. Ik schudde klein mijn hoofd. "Er is echt iets niet goed in jou hoofd." Mompelde ik hoofdschuddend naar mijn oudere broer. Toen keek ik op naar Octavia. "Wij zullen wel gaan dan kun je hier spelen als je dat wilt." Sprak Zane toen. Ik wilde hem tegenspelen sinds dit mijn piano was maar ik wilde niet onbeleefd over komen, en Zane was duidelijk nerveus. Bang dat ze iets van hun gesprek gehoord had. "Wacht, dit is Marzia niet, wie is zij?" Vroeg de oudere jongen toen en Ik zuchtte diep. "Oh mijn god Zane dit is vaders andere dochter. Ben je echt zo een idioot of doe je het gewoon expres?" Vroeg ik. Zane was er aan gewend dat ik hem dat soort opmerkingen gaf, net zoals ik er aan gewend was dat hij mij altijd preuts en maagd noemde, maar het maakte mij niks uit, ik zag het niet als iets slechts. "Oké maar wacht even, onze vader heeft zeven kinderen en jij maakt er een probleem van dat ik er een ga hebben? Wie is hier nu de domme?" Vroeg Zane toen."Je bent negentien idioot. Onze vader is op zijn minst veertig." Schudde ik mijn hoofd en ik stond op. "Zeg alsjeblieft niks tegen hem over deze zwangerschap." Zei ik toen tegen Octavia, niet willend dat mijn broer echt in de problemen zou komen. Ik zou nog wel met hem praten, misschien kon ik tot hem door dringen. Waarschijnlijk wel. Ik moest gewoon bewijs hebben dat zijn vriendin foute boel was. En ik ging er alles aan doen om dat te kunnen bewijzen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Langzaam liep ik naar de piano en zette me op de kruk die erbij stond, waarna ik mijn vingers over de toetsen liet gaan, al drukte ik ze niet in. Het was een mooie piano, mooier dan degene die ik vroeger had gehad. Nog niet zo lang geleden was ik gestopt met piano en had de mijn verkocht. Het was toch zinloos om de piano in mijn kamer te laten staan als ik er niet meer op speelde. De hele tijd hield ik me stil tijdens het gesprek, ik wou geen onnodige aandacht op mij richten en ik wou me immers niet bemoeien met het gesprek over het nog ongeboren kind van de jongen die zo te zien Zane heette. Ik hoopte eigenlijk dat ze gewoon zouden weggaan zoals Zane zei en dan kon ik op de piano speelden. Het was al een hele tijd geleden dat ik nog had gespeeld, maar ik had het gevoel dat ik het nog perfect zou kunnen. Ik kijk even op wanneer Manu dat vraagt. "Nu ga ik het zeker zeggen, want iedereen haat me toch al niet genoeg." Zei ik sarcastisch, al kwam het er heel wat serieuzer uit dan ik bedoelde. Ik probeerde geen aandacht meer te besteden aan de jongens, waarvan ik hoopte dat ze weg zouden gaan en draaide me weer naar de piano toe. Ik nam de stapel partituren die voor me op de staander stonden en bladerde er wat door, maar de meeste stukken kende ik niet of was ik al vergeten. Uiteindelijk koos ik er eentje die me vaag bekend voorkwam en dat er niet al te moeilijk uitzag. Ik wou eigenlijk beginnen met spelen, maar ik wou ook dat ze me niet hoorde spelen. Vroeger had ik goed kunnen spelen, maar na zo'n lange periode niet meer gespeeld te hebben, was dat waarschijnlijk niet het geval, dus ik wou niet dat ze me hoorde afgaan. Al vermoede ik dat het hun waarschijnlijk niet veel kon schelen hoe ik speelde, maar meer over de zwangerschap van de vriendin van Zane en of ik er iets over zou zeggen tegen onze vader. Wat ik helemaal niet van plan was, want ik had het gevoel dat ze me niet af konden en dat zou het enkel verergeren.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik rolde klein met mijn ogen bij haar opmerking. "Leuk." Mompelde ik enkel. Vervolgens pakte ik Zane zijn pols vast en ik trok hem mee. Licht geïrriteerd omdat ze nu bij mijn piano zat liep ik door de gangen. Ze ging spelen op het enige ding in dit huis dat echt altijd van mij was geweest. "Kalm eens aan joh." Mompelde Zane, maar het hielp niet. Dacht hij nou echt dat ik kalm zou woorden als hij zegt 'kalm nou eens aan'? Bij wie zou dat nou echt werken. Ik liep toen ik hem zag op mijn vader af. "Waarom is zij hier?" Vroeg ik, met een ondertoon op 'zij'. Mijn vader kijkt licht verbaasd op. "Dat heeft haar moeder niet verteld." Zei hij toen en ik schudde mijn hoofd teleurgesteld. "En je laat haar in ons huis? Wie weet heeft ze iemand vermoord en heeft ze een onderdak nodig. Dan zijn wij allemaal medeplichtig voor het schuilen van een crimineel. Is dat wat je wilt?" Vroeg ik, duidelijk geïrriteerd. Ik had echt even een pauze nodigen zou waarschijnlijk hierna in de tuin gaan zitten. Of in de game kamer. Gewoon ergens waar ik alleen zou zijn. Normaal zou ik dan piano spelen maar hè, dat kon nu niet hé. "Manu, doe alsjeblieft rustig. Waarom ga je niet even een boekje lezen in de tuin? Neem wat sap er bij. Heb je je medicatie al genomen? Heb je al wat gegeten vandaag? Ga anders wat eten. Heb je al wel met vrienden gepraat?" Sprak mijn vader mij toe. Dit maakte mijn ergernis alleen maar groter. Ik liep toen ook maar gewoon weg. Ik had echt geen zin meer in interactie met ook maar iemand van mijn familie. Of vrienden, of vreemden. Ik had gewoon echt geen zin in menselijk contact.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Enkele seconden nadat de twee jongens de serre hadden verlaten, begon ik te spelen op de piano. Verbazingwekkend genoeg ging dat beter dan ik verwacht had en al snel kon ik al bijna even goed spelen als toen ik nog oefende en mij eigen piano had. Wat me erg opviel, was dat de piano perfect gestemd was. De piano op mijn vroegere kamer had nooit zo mooi geklonken, al kon het ook wel eens aan de ruimte liggen die meer als het dubbele van mijn kamer was. Het pianospelen deed me denken aan vroeger, toen alles nog goed was en de dingen nog niet waren geëscaleerd tot wat het was geworden. Nog geen week geleden had ik in het ziekenhuis gelegen en dat was de drempel geweest voor mijn moeder. Vanaf het moment dat ik was thuisgekomen uit het ziekenhuis, had ze me verteld dat ik zou verhuizen naar mijn vader of naar een kotschool zou gaan, al noemde ze het toen een internaat om het mooier te laten klinken. Ik begreep waarom mijn moeder het besluit had genomen, maar dat veranderde niet dat ik er enorm tegen op zag. Terwijl deze gedachten mijn hoofd vulden, dacht ik aan de twee potjes met antidepressiva pillen erin, die ze aan me had gegeven in de auto voor ze wegreed. Ze had gezegd dat dit ook één van de voorwaarden was, dus was ik er maar mee akkoord gegaan. Ze zou immers toch nooit weten of ik ze nam of niet. Mijn moeders wist immers niet dat de pillen de oorzaak waren geweest voor al mijn ellende, al was de echte oorzaak eigenlijk de reden waarvoor ik de pillen moest nemen. Ik had geweigerd de pillen te nemen omdat ze me moe maakte en ik had het gevoel dat ze me niet hielpen, maar mijn moeder begon te controleren of de potjes leeg waren. Daardoor begon ik de pillen door te verkopen en in plaats van met dat geld iets nuttig te doen, begon ik met drugs. Ik raakte verslaafd en mijn verslaving werd steeds erger en erger tot ik uiteindelijk in het ziekenhuis belandde, waardoor mijn moeder het dus niet meer aankon. Zo verdiept in mijn gedachten was ik gestopt met spelen en had mijn hoofd neergelegd op de piano, waardoor er nu een zacht geluid was van de toetsen die ingedrukt waren.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik maakte mijn weg naar buiten en ging de achter tuin in. De geuren van de natuur kwamen mijn neus binnen en mijn zorgen leken te verdwijnen. Ik nam diep adem voor ik neer zakte op het gras. De tuin was nog een plek van het huis waar bijna niemand kwam. Alleen ik en mijn moeder soms. Maar die was vaak toch niet thuis wegens werk. De rest spendeerde hun tijd liever in hun kamer of weg van huis. Ik was de enige die echt graag thuis was. Thuis was mijn enige veilige plek. De enige plek waar ik niet bang hoefde te zijn voor veranderingen, in elke soort. Met een nadruk op hoefde. Want nu ineens moest dat wel. Nu ineens veranderde alles. Een extra kind in het huis zou helemaal niet erg moeten zijn maar voor mij leek het het ergste ding ooit. Alles was aan het veranderen, en straks ging Zane ook nog eens weg lopen. Wie weet ging mijn moeder wel scheiden van mijn vader en dook mijn echte moeder weer op uit het niets. Het was gek. Zane en ik kwamen van dezelfde moeder. Marzia en Katherine kwamen van een andere moeder. En Alex en Elizabeth komen van onze nu moeder. Mijn vader was slecht met een relatie aanhouden met mensen. Dat is een van de dingend ie ik van hem heb overgenomen, alleen ben ik slim genoeg om het dan ook niet eens te proberen. De moeder van Katherine en Marzia kwam soms nog wel eens langs, of dan gingen de twee meisjes voor een weekendje daar heen. Maar Zane en mijn moeder had ons echt verlaten. Nadat het over ging met mijn vader wilde ze niks meer in haar leven wat haar aan hem kon herinneren. En helaas waren Zane en ik dingen die haar aan mijn vader herinnerde.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Ik besloot om niet langer in de serre bij de piano te blijven. Het spelen bracht te veel herinneringen bij me op en aangezien ik net een nieuwe start wou maken, was het niet best om alles te herhalen wat er was gebeurt. Ik probeer de gedachten van me af te zetten, terwijl ik de serre uitloop, maar dat gaat minder goed dan verwacht. Eenmaal ik aan alles dacht, verliet het mijn hoofd niet meer. Misschien was het toch beter als ik naar een internaat ging. Dan werd ik in de gaten gehouden en zou ik geen terugval kunnen krijgen. Hier, kon dit elk moment gebeuren. Er was niemand die op mij lette of het zelfs maar wist en ik had nog niet eens de tijd gehad om af te kicken. Neen, alles was plots in één keer veranderd. Heel even was het moeilijk, maar ik raakte snel gewend aan dingen, dus dat zou bij dit huis en de mensen die daarbij hoorden waarschijnlijk ook wel et geval zijn. Een beetje dwalend door de gangen, liep ik plots tegen iemand aan. Het was één van de meisjes die ik daarstraks ontmoet had in de hal. "Marzia, toch?" Vroeg ik haar in de hoop dat ik niet verkeerds zei. Ze knikte kort, maar liep al snel weer verder, waarschijnlijk omdat ze dringend iets moest doen, maar het waren mijn zaken niet en ik had me voorgenomen om me niet met andermans zaken te bemoeien als het me niet aanging. Ik kende mijn weg nog niet echt in het grote huis, maar vond gelukkig wel snel de kamer die ik deelde met Manu. Toen ik de deur achter me had gesloten, plofte ik meteen neer op het bed, waardoor mijn blik viel op het potje antidepressiva dat op mijn nachtkastje stond. Ik wist dat ik een pil moest slikken, maar kon mezelf er niet toe zetten. Misschien zou ik na een tijdje wel beginnen en misschien was dat deze avond al, maar op dit moment was ik er nog niet klaar voor.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De gedachtes over mijn moeder haalde mijn humeur een heel stuk naar beneden. Ik liet mij voorzichtig vallen in het gras en sloot kort mijn ogen. Een klein briesje sneed langs mijn huid en een zwakke oprechte glimlach verscheen vervolgens op mijn gezicht. Ik genoot echt van de natuur, van dit weer. Alles was zo fijn en rustig. Het was gewoon precies goed. Het was echt precies wat ik nu nodig had. Maar het duurde niet lang toen ik me realiseerde dat ik inderdaad nog niet mijn medicijnen had genomen, dat ik inderdaad nog niet gegeten en gedronken had. En dat ik inderdaad nog geen contact had gehad met mijn vrienden. Meteen voelde ik me alsof het nu helemaal logisch was. Alles klopte nu. Mijn gedrag van daarnet, mijn stomme gedachtes. Alles klopte nu. Dus ik stond bijna gelijk op en liep terug naar binnen. Terwijl ik mijn weg maakte naar de keuken pakte ik mijn telefoon uit mijn zak en ik stuurde een bericht in de groepsapp met mijn twee vrienden. Twee vrienden was niet veel, maar het was alles dat ik nodig had. Ook waren dit de enige mensen die met mijn intelligentie konden koppelen. De rest op mijn school was daar veel te dom voor. Ik legde mijn telefoon eenmaal in de keuken aangekomen weer weg en pakte een bord en een glas uit de kast. Het glas vulde ik met tropisch vruchten sap uit de koelkast. Op het bord maakte ik snel een broodje. Vervolgens haalde ik mijn medicatie uit het dagen doosje en slikte ze door met een beetje water uit de kraan. Rustig ging ik toen met mijn broodje en mijn sap in de eet kamer zitten.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Ik maakte mijn blik los van het potje en haalde mijn gsm uit mijn broekzak. Meteen zag ik dat ik een melding had van Lucas, waardoor er een glimlach verschijnt. Hij was de enige geweest samen met Lexa waarvan ik echt afscheid had genomen. ja, ik had van al mijn andere vrienden ook wel afscheid genomen, maar zij waren speciaal geweest voor mij. Ze waren er altijd geweest voor mij, ook toen ze wisten wat er aan de hand was. Eerst probeerde ze het wel te stoppen, maar uiteindelijk begrepen ze waarom ik het deed en hielpen ze me soms zelfs. Ik las zijn bericht en begon wat te sturen met hem. Ik zou hem nu een hele tijd niet zien, maar ik hoopte dat hij misschien eens samen met Lexa me kon komen bezoeken, al kon ik natuurlijk ook makkelijk naar hen komen. Al snel vraagt hij of het me hier bevalt, waarop ik hem vertel hoe vreselijk het hier wel niet is, maar waar ik ook erg bij overdrijf. Ik had het hier inderdaad niet echt naar mijn zin, maar tot nu toe was er nog niet echt iets vreselijk gebeurt, al kon dat natuurlijk altijd nog komen.

--
Sorry, erg kort

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Voor de eerste paar minuten wass alles wat ik doe staren naar het eten. Ik at nooit echt heel veel, ik had er ook nooit zo veel zin in. Maar ik wist wel dat ik me gelukkiger voel nadat ik gegeten had. De eerste happen kwamen gewoon heel moeilijk door mijn keel. Eigenlijk kwam alles moeilijk door mijn keel. Maar zodra ik niks meer hoefde te eten was ik altijd veel opgewekter. Voorzichtig pakte ik het broodje op en ik nam er een klein hapje van. Na een tijdje kauwen en met veel moeite slikte ik het uiteindelijk door. Meteen kwam er een misselijk gevoel in mijn buik te staan. Maar ik wist wel dat ik ook verder moest gaan met eten. Ik had geen zin meer in mijn lage humeur. Ik moest echt gewoon even vrolijker worden, dus ik moest nu gaan door eten. Anders gebeurde dat toch niet.
Na even nam ik al mijn volgende hap. Het misselijke gevoel leek aan de ene kant weg te gaan, maar aan de andere kant erger te worden. Het was lastig uit te leggen hoe ik me precies voelde. Alles dat ik wist was dat ik me echt niet heel fijn voelde. Maar dat zou nog wel goed komen. Daar was ik echt zeker van.

--
Is niet erg dat van mij ook haha

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Ik stuurde nog even met Lucas, maar uiteindelijk zei hij dat hij had afgesproken met Lexa, waardoor er een kleine steek van jaloezie tevoorschijn kwam. Ik was natuurlijk blij met hoe onze vriendschap was, maar toen ik vertrok wist ik dat Lucas en Lexa closer gingen worden en ik ging achter gelaten worden. Ja, we zouden vrienden blijven, dat hadden we immers gezworen met onze speciale bloedeed, al kwam er heel wat minder bloed aan te pas dan je zou denken. We prikten gewoon allemaal in onze vinger en lieten één enkele druppel bloed op een blad papier vallen, waarna we allemaal onze naam bij onze druppel schreven. Er stond nooit echt op het blad wat we hadden gezworen, maar wij zouden het altijd weten. Nu ik er aan terug dacht herinnerde ik me dat ik het blad zelfs mee had en zocht even in mijn rugzak naar het blad. Niet veel later had ik het dan ook gevonden tussen een heleboel andere papieren en legde het tevreden op mijn bed. Ik keek er enkele seconden naar, maar wende dan mijn blik af, omdat ik wist dat vanaf het moment dat ik vertrokken was, onze vriendschap eigenlijk gedaan was. Iedereen zou zeggen dat je nog steeds vrienden kon blijven op een afstand, maar ik wist al te goed dat dat niet het geval was. Zij zouden elkaar immers elke dag zien, terwijl ik hen misschien één keer in een maand zou zien. Na een tijdje voelde ik niet enkel de jaloezie in mijn buik, maar ook wat honger. Ik had al sinds deze ochtend niets gegeten en dat begon ik nu eindelijk te voelen. Ik stak mijn gsm ik mijn broekzak, waarna ik de deur uitliep en de trap afging. Waarschijnlijk was er niemand in de keuken, het was immers al bijna vier uur en wie eet er nu om dat uur? Zoals ik al had verwacht, was er niemand in de keuken, waardoor ik toch wel opgelucht was. Nu kon ik immers zonder pottenkijkers al de kasten doorzoeken in de hoop iets lekkers te vinden.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Na even had ik pas drie kleine hapjes van het broodje op en ik zat al vol. Maar ik moest wel door gaan, anders zou mijn vader waarschijnlijk boos worden. Hij werd niet vaak boos, maar hij wist dat ik niet goed at, en hij wist dat als hij niet boos werd ik ook door bleef gaan met slecht eten sinds ik het niet door had als ik niet at. Ik kreeg er geen honger van. Maar ik voelde me wel altijd beter als ik gegeten had. Een diepe zucht rolde over mijn lippen en ik stond op. Ik liep naar de muur en zette het raam open. Het was een warme dag vandaag en de eetkamer stond met de buiten kant recht in de zon waardoor het er erg benauwd kon worden. Toen het raam open stond kwam er een zacht briesje naar binnen en ik glimlachte gelijk. Het luchtte al wel op. Ik ging weer zitten en nam toen gewoon zonder er ook maar over na te denken een grote hap van mijn broodje. Ik begon te kauwen en kreeg het niet veel later met moeite door mijn keel. Nu voelde ik me echt heel vol, maar had wel mijn halve broodje al op. Ik zou de andere helft wel in de koelkast bewaren. Of misschien even wachten en het zo opeten. Rustig pakte ik mijn glas op en nam een paar kleine slokjes van mijn tropische vruchten sap.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Na even door alle kasten gekeken te hebben, besloot ik om een kleine fruitsla te maken. Ik hield van fruit en het was ook nog eens gezond. Ik nam wat druiven, een appel, een peer en kiwi uit de koelkast, die verrassend genoeg vrij vol zat, maar dat kon ook niet anders als je met zoveel in een huis woonde en liep er mee naar het kookeiland. Daar begon ik alles te schillen, behalve de druiven dan en sneed het in kleine stukjes, waarna ik alles samen deed in een kommetje uit één van de kasten. Nu ik alle kasten eens had opengedaan, wist ik al ongeveer waar alles stond. Uiteindelijk deed ik al het afval in de vuilbak en nam een lepel om mijn zelfgemaakte fruitsla op te eten. Omdat er in de keuken geen stoelen stonden en ik niet de hele tijd wou recht staan terwijl ik at, ging ik naar de eetkamer, waarvan ik veronderstelde dat er niemand zat. Maar toen ik de deur opende, zag ik dat Manu aan tafel zat. Mijn eerste neiging was om te vragen wat hij hier nu weer deed, maar dat onderdrukte ik en ik zei in plaats daarvan gewoon hallo. Ik probeerde me nog steeds niet te bemoeien met de anderen hier en tot nu toe was dat aardig goed gelukt, dat wou ik dan ook zo houden. Langzaam loop ik richting de tafel, die merkwaardig groot was en zette me neer recht tegenover hem. Ik was niet van plan om een gesprek te starten met hem, maar het was nu eenmaal onvriendelijk als ik helemaal aan de andere kant van de tafel zou gaan zitten.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik keek op van mijn sap toen de keuken deur open ging en zag dat het Octavia was. Ik begroette haar zachtjes terug en keek weer naar mijn eten. Nu zou het raar zijn als ik weg ging zonder mijn eten op te eten. Straks zou mijn vader haar gestuurd hebben. Dan zou hij echt boos worden. Nu moest ik het dus wel opeten. Ik beet hard op mijn lip en nam met moeite nog een hapje van het broodje. Ik begon al spijt te krijgen van wat ik er op heb gedaan. Niks meer dan kruidenkaas en sla met tomaat en komkommer. Maar het maakte me erg vol. Ik had beter gewoon een cracker kunnen eten. Dat was wat lichter op de maag. Ik schudde klein mijn hoofd om de gedachtes achter me te laten. Het was te laat om nog iets anders te pakken, ik moest maar met mijn beslissing leven. Ik legde mijn broodje weer neer op het bord en plaatste mijn hoofd kort in mijn handen. Het begon nu gewoon pijn te doen om te eten. Wat erg raar was. Vaak had ik dat ik echt niet goed kon eten. Maar andere keren had ik dat ik de hele koelkast wel op zou kunnen. Alleen ik had nog nooit pijn gehad door het eten. Ik had wel kunnen huilen zo kut voelde me ik er door. Ik keek kort op naar Octavia. Ze was duidelijk niet van plan een gesprek te beginnen en daar was ik best blij mee, daar had ik namelijk ook geen zin in.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Ik kijk even op van mijn eten naar Manu en zie dat hij moeite heeft met nog wat te eten. Ik bedacht me even of hij misschien een eetstoornis had en wou hem ernaar vragen, maar deed het uiteindelijk toch niet. Dat vroeg je nu eenmaal niet aan mensen en misschien had hij gewoon meer eten genomen dan hij op kon. Ik laat mijn blik enkele seconden op hem rusten, maar begin dan weer te eten, waarna ik mijn gsm uit mijn broekzak haal en hem naast me op tafel leg. Ik zet mijn scherm aan en had verwacht een melding te zien van Lucas, maar keek enkel naar de achtergrond die ik had ingesteld. Het was een foto waar Lucas me een kus op mijn rechterwang gaf en Lexa aan mijn linkerkant stond. Ik weet nog dat we die foto hadden getrokken toen we op de kermis waren, want op de achtergrond kon je de lampjes van de draaimolen zien. We vonden het allemaal zo'n mooie foto, dat we die sindsdien allemaal als achtergrond hadden genomen. Al was dat bij mij enkel op mijn beginscherm. Als ik mijn gsm ontgrendelde, had ik een andere foto van ons drieën, die ik ook erg mooi vond, maar die zij niet hadden goedgekeurd omdat Lexa en Lucas er beide belachelijk opstonden. Zonder dat ik het doorhad, was heel mijn kom met fruit al leeg. Ik had waarschijnlijk meer honger gehad dan ik had gedacht. Ik zet het kommetje een beetje aan de kant waarna ik mijn gsm weer in mijn broekzak stak. Als Lucas me niets had gestuurd, was hij waarschijnlijk nu al bij Lexa en ik wou niet tussen hen beide in komen te staan.

@SeriouslyLisa

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld