Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Bloody Frenemies

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Yeah, I did."

"You never are," zuchtte Emilia. De gedachte dat haar vriend, van wie ze dacht dat hij geen vlieg kwaad deed, een moordenaar was, pijnigde haar minder dat het feit dat hij het al die tijd verborgen had gehouden. Het was geen dagdagelijks gespreksonderwerp wat het moeilijker maakte het ter spraak te brengen, maar geen reden was goed genoeg om het te accepteren. Haar hoofd sloeg op hol. De situatie was gewoonweg te gek voor woorden. "I broke your trust? God, you really are pathetic," zei ze lichtelijk spottend. Hem aankijken lukte nog amper. Telkens wanneer ze zijn gezicht zag waarin ze eerder slechts goedheid zag, werd nu het gelaat van een moordenaar, een soort menselijk wezen dat ze altijd als de duivel zelve had aangezien. "We've been together for three years and it seems like I don't even know you at all."
"I just don't understand... How can you do this? And why?" vroeg ze onbegrijpend. Een moordenaar werd beschouwd door de conventionele wereld als bijna monsterlijk iets, maar een moordenaar aan zich is slechts een gewone mens. Het is slechts als de moordenaar een goede mens is dat hij kan worden beschouwd monsterlijk. Het was niets dat Emilia achter hem had gezocht. Hij hoorde een gewone zakenman te zijn, geen moordenaar. Een goed persoon die mensen hielp, niet vermoorden. "Just talk or I'm really gonna think about breaking up with you." Nog nooit eerder was Emilia zo serieus geweest en desondanks ze eerder vaker had lopen dreigen over hun het beëindigen van hun relatie, was ze eerder altijd naar hem teruggekomen, simpelweg doordat ze niet zonder hem kon. Ditmaal was het echter menens. Na al die tijd had ze recht op de harde waarheid, hoe pijnlijk en vreselijk die ook zou zijn.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’You wanna know why I kill?’’ bracht hij er brommend uit, waarna hij furieus het glas op de tafel neerzette. Het viel te begrijpen waarom ze antwoorden wilde, gezien hij zich al die tijd stil had gehouden en het niet niets was wat ze in zijn privékamer gezien had. Desalniettemin werkte haar chantage hem op de zenuwen en dat samengaande met de invloed van de alcohol binnenin zijn lichaam, was geen geweldige combinatie. Hij werd impulsiever, raakte de draad kwijt en voor hij het wist, had hij toevertrouwde informatie zo uit het niets doorverteld. ‘’My mother and I got betrayed by my own father. He hired someone to rape and kill the one I loved the most and yet, he got away with it. I am sick of not doing anything to prevent any further damage while I know I can!’’ Hij zette alles op het spel en doch was hij niet van plan om te stoppen met waar hij mee bezig was. Onderhand was hij wel gewend dat hij niet in de smaak viel bij de meeste mensen, want zei het nu zelf – niemand vond het leuk om opgezadeld te zitten met een pessimistisch persoon, één die wel de waarheid onder ogen durfde te komen. 80% van de bevolking klampte zich vast aan hoop, hopende dat het wel goed zou komen met de wereld terwijl het in werkelijkheid alleen maar slechter ging.
Hij zette zijn kaken op mekaar, niet doorhebbende wat hij überhaupt zei en wat voor het gevolgen kon hebben voor niet alleen hemzelf, maar ook voor The Company. ‘’And yes, murder might no be the prettiest thing to commit, but for example, no one would believe me if I said the president of the United States commited fraud and was one hell of a psychopath,’’ vertelde ze haar, zojuist openbaar gemaakt dat hij degene was die verantwoordelijk was van de moord op de ‘vorige’ president van de Verenigde Staten. ‘’I do not kill for fun, Emilia. I never did and I have never ever killed anyone who’s anything but guilty,’’ zei hij, menend en wel. Hij kon het niet over zijn hart verdragen om het bloed van een onschuldig persoon aan zijn handen te hebben kleven.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Gosh... I don't even know what to say," bracht Emilia op een zachte toon uit, aangedaan van wat hij zojuist had verteld over zijn verleden, een verhaal dat ze alles behalve had verwacht. Het was onbegrijpelijk dat juist haar vriend in zo'n situatie terecht was gekomen en dat hem tot een moordenaar had gemaakt. Haar hoofd had ze ietwat opgeheven, hem op die manier toch aangekeken om te verbergen dat ze hem al bij al toch lichtelijk wantrouwde. Het was geen gevoel dat ze wenste te voelen in zijn bijzijn, maar het was er nou eenmaal. Emilia wist dat hij haar niks zou doen, daarvan was ze gewoonweg overtuigd. Ze bezat slechts de vervelende gewaarwording dat ze amper kon geloven wat er zijn mond uitkwam. Had hij daadwerkelijk slechts schuldigen gedood? Het was een conversatie waarvan ze liever had gehad dat het nooit had plaatsgevonden, ook al was het puur haar eigen keuze geweest erover te beginnen.
"Why did you never tell me? You know you can trust me." Vertrouwen was het beste bewijs van de liefde en bij nader inzien bleek Lorenzo dat gevoel te missen. Liefde is jezelf zonder waarborg toevertrouwen, jezelf compleet geven in de hoop dat die liefde ook liefde in de beminde persoon zou opwekken. Het is een daad van vertrouwen en als dat er weinig is, is er evenzeer weinig liefde. Had hij haar eerder zijn geheimen aan haar opgebiecht was het tonen van begrip wellicht eenvoudiger geweest. "Why don't you just stop with that and look for another job? This isn't safe for you at all," verliet vragend haar mond onderwijl ze zenuwachtig met het zilveren armbandje om haar pols speelde, hoewel ze haar blik alsmaar op hem gericht hield. Het was een automatisme wanneer ze zich in een oncomfortabele situatie bevond, ze mist gewoonweg aan iets prullen om haar nervositeit zo verborgen mogelijk te houden.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De moord op zijn broeder, degene die hem alles geleerd had omtrent het werk van een huurmoordenaar, viel hem zwaar. Het liefst liep hij nu weg met een fles whiskey in zijn rechterhand, maar hij probeerde zich nuchter te houden onder het gesprek door. De wil van zijn vriendin was nu wel belangrijker dan de zijne en tevens wilde hij niet overkomen als een lafaard. Hij had zich onbewust al vaak genoeg opgesteld als iemand die wegliep van zijn problemen, ongeacht hoe zwaar ze ook mochten wezen. Hij sloeg zijn ogen neer, gekeken naar het glas indien ze wederom haar woord hield. De neiging naar het laatste beetje alcohol was inmiddels zo groot geworden, dat hij zich met moeite in moest houden om niet los te gaan. Desalniettemin wist hij zich gedeisd te houden. Zijn vriendin ging nu echt wel voor een pijnverzachter, gezien hun hele relatie op het spel stond. Met tegenzin gaf hij antwoord op haar vraag, zacht en schor. Een toon die maar weinig voorkwam wat betreft hijzelf. "Because I knew I would put you in danger if I told you all this horror. I cared too much, not willing to glance over the effects my silence might would have had on you. And I was scared to loose the one I love the most by telling the truth. I am sorry for what I have done." Hij helde voorover, vouwde zijn handen in elkaar en wierp zijn blik op alles behalve waar zijn aandacht hoorde te liggen. Haar uitspraak daarentegen overdonderde hem. Stoppen met zijn werk uit voorzorg? "You went too far," murmelde hij. Zijn nervositeit werd omgezet in irritatie en direct keek hij haar weer aan, fronsend en ontsteld. "You're expecting me to quit the job?" Hij rolde zijn ogen, pakte wederom het glas beet en stond op van de bank. Niet wetende wat hij met haar verwachtingen aanmoest, zette hij zich voort naar de keuken. Zijn glas gooide hij leeg in de gootsteen vooraleer hij zichzelf bekeek in de oven. Zijn zwijgzaamheid had hem alleen maar dieper de problemen in geholpen. "I'm not gonna quit the job, just because you want me to, Emilia."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoeveel vragen Emilia ook had gesteld, het bleef gewoonweg één groot vraagteken voor haar. In de eerste instantie vond ze het feit dat haar vriend een moordenaar was al gek, liet staan het feit dat hij het voor haar verborgen hield doordat ze anders mogelijkerwijs gevaar zou lopen. Niemand wist dat zij van alles afwist.
"I really don't get it... Why would you put me in danger by telling this? You know how good I am with keeping secrets. You wouldn't have lost me if you had told it before, but know, I really don't know what to do Lorenzo," vertelde Emilia. Twijfelen over hun relatie was het allerlaatste dat ze wilde, maar nu wist ze gewoon amper wat ze moest doen. Weggaan? Doen alsof ze van niks gehoord had en zonder zorgen verdergaan met haar lieven en samenleven met een moordenaar? Het lag er niet aan omdat ze bang was voor hem, maar het feit dat hij het bloed van vermoedelijk wel tientallen mensen aan zijn handen had.
"I went too far?" vroeg ze onbegrijpend, wat overduidelijk aan haar fronsend gelaat te zien was. Hij sprak waanzin uit sinds het niet vreemd was dat ze hem verzocht om ermee op te houden. "I'm only asking that because I care about you!" bracht ze gefrustreerd uit. Ze werd er moe van om steeds als de boosdoener bekeken te worden terwijl hij degene was die het feit dat hij een moordenaar al die tijd voor zichzelf had gehouden. Ze was er op een vreselijke manier achtergekomen, werd vrijwel meteen geconfronteerd met de feiten die uitgestald lagen op zijn bureau. "I don't want you to get hurt or maybe even killed. Or what if the police find out? They will put you in jail."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het ging er niet om dat ze goed was in het bewaren van geheimen, want die eigenschap van haar kende hij maar al te goed. Het was dus ook wel duidelijk dat ze geen weten had van zo'n buisness. Hij kon niet aan iedereen vertellen dat hij opdrachten kreeg omtrent moord. Besides, een geheim zoals deze werd niet zo snel vergeten. Ze kon het altijd tegen hem gebruiken, want was hij als ze hem chanteerde met wellicht zijn diepste geheim ooit? Juist, niets dus. "Look, I get it if you want to break up with me. I will not stop you from doing so, but you have got to understand that I didn't tell you, just because I didn't know you're good at hiding secrets. I didn't tell you, because if my boss found out you knew everything about my job, he would have killed you himself. I couldn't think about going home after a long day to relax, but finding my girlfriend dead instead," bracht hij uit. Aan de ene kant was hij inderdaad egoïstisch, maar het was niet zo dat hij de kans kreeg om zo niet te zijn. Of hij het haar nu vertelde of niet, hij zou altijd wel egoïstisch zijn. Hij sloeg zijn ogen neer, onderwijl haar volgende uitspraken met geweld zijn oren binnendrongen. Hoe kon hij in een paar zinnen uitleggen dat ze zich geen zorgen over hem hoefde te maken, zonder dat daar weer vragen bij kwamen kijken? Hij had de tijd niet om haar alles uit te leggen. Van hoe The Company werkte tot aan de daad zelf. Het was te uitgebreid en zei nu zelf, was dat hetgeen waar ze op te wachten stond? Nee, waarschijnlijk niet. "You wanna know why I make millions of dollars?" murmelde hij, waarna hij zich wederom toonbaar maakte in de woonkamer. "Because I know exactly how I am able to let the murder look like a terrible accident." Hij ging niet verder meer op haar in, op de uitspraak dat ze zich zorgen maakte over zijn veiligheid. Hij wist waar hij mee bezig was, dat had hij altijd al gedaan, en hij loog niet als hij zichzelf benoemde tot een professionele huurmoordenaar. Hij kon met alles wel overweg, daarom werd hij zovaak ingehuurd. De risico dat de moord zou mislukken of dat hij zelfs zou sterven tijdens de daad, was minuscuul klein. Gewond, ja. Maar dood? Nee. "Look, I know I am messed up and I know you deserve better, but I am begging you to not leave. I'll do anything for your love. I just -" Hij nam niet plaats op de bank tegenover haar, zoals hij dit hiervoor wél had gedaan. In plaats daarvan knielde hij voor haar niet, haar kijkende in de ogen nu hij haar gelaatsexpressie wél onder ogen durfde te komen. "I'll always be a criminal, because that's who I am."
"Please, Emilia. Do not rush things."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"How would he find out then? I don't know him and he doesn't know me," vroeg Emilia. Ze kon als een ontzettend dom iemand overkomen, maar ze begreep er oprecht niks van. Doordat hij haar er nooit eerder was over had verteld, wist ze gewoonweg niks over de wereld van criminelen waar ze helemaal niks aan kon doen. Misschien was het zelfs beter dat ze er zo min mogelijk van wist, want wilde ze er überhaupt wel alles over weten? Het feit dat haar vriend mensen had gedood vond ze al vreselijk, liet staan al de rest dat erbij hoorde.
"I don't know, Lorenzo. I love you so much, I really do... But everytime I look at you, the only thing I see is a muderer instead of the good and sweet man I've always seen when I didn't know anything about this, and I don't know if I can handle that," vertelde ze terwijl ze hem in de ogen probeerde aan te kijken, net zoals hij ook bij haar deed. Het dilemma was echter ontzettend groot wat ze wist dat ze hem nodig had. Desondanks ze vaak alleen was geweest de afgelopen tijden, was ze alles behalve volwassen genoeg om helemaal in haar eentje te zitten. Bovendien had ze enkel en alleen haar middelbare school afgemaakt waardoor ze verder geen enkel diploma had wat maakte dat een heel deel van de goedbetaalde jobs wegvielen, maar dat was niet het enige. Ze had liefde nodig, andere liefde die men ontving van familieleden en die kon ze enkel krijgen bij Lorenzo, ook al was hij er de laatste tijd steeds minder. "I still do trust you and I'm not afraid are something because I know you would still treat me like you did before, but it's just the fact that you've took away people's life and I hope you understand." Ze voelde hoe een prikkelend gevoel ontstond bij haar ogen en het plots ietwat nattig werd onder haar ogen, iets dat ze vrijwel meteen wegveegde om niet zielig over te komen. Het feit dat ze redelijk gevoelig was, zat haar in veel situaties erg dwars sinds het voor de meesten overkwam alsof ze haar tranen in de strijd gooide om zo alles op te lossen, was alles behalve de waarheid was. "It's just hard to know..."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
"He's smart. If he thinks someone knows something, he'll do research until he finds the answer he has been looking for."
Haar woorden lieten hem huiveren. Hij mocht dan wel een huurnoordenaar zijn, doch beschouwde hij zich niet zo. Hij moordde, omdat het nodig was, maar vandaag kon hij zich niet langer schuilen achter die reden. Bewust had hij een onschuldig persoon vermoord, iemand waar hij stiekem veel om gaf. Haar woorden deden dus wat met hem en hij was niet bang om dat te laten merken ook. "Used to think I wasn't a murderer, but now - I betrayed and killed my own friend today, for Gods sake!" riep hij uit, zijn positie onderwijl zo gedraaid dat hij met de rug naar haar toestond. Agressiviteit stond hoog bij hem. Al jarenlang had hij moeite met het binnenhouden van zowel zijn agressie als impulsieve acties. Wellicht daarom was hij één van de betere huurmoordenaars in zijn geboorteland; Lorenzo doodde geen kostbare tijd met nadenken indien hij bezig was met de daad, terwijl de meesten dat wel zouden doen. Hij vocht terug, omdat hij wist dat hij winnen kon.
Enigszins gespannen speelde hij met zijn lippen - in volledige stilte - totdat het hem te veel werd en hij naar de muur uithaalde. Zijn vuist verdween in de holte achter de wand en hoewel zijn knokkels bloedend achterbleven, was het de adrenaline die de pijn zodanig getemperd had dat hij nauwelijks iets van zijn opgelopen beschadigingen voelde. Hij was al gauw teleurgesteld van zijn impulsieve actie en niet zozeer omdat hij de muur nu geruïneerd had, maar omdat hij zich liet gaan in het bijzijn van zijn eigen vriendin. Wat dat betreft was hij een slappeling, want haar daarna aankijken, durfde hij niet meer. Verslagen plaatste hij zijn handen boven hem op de wand, gekeken naar de begaande grond. Geen woord wilde hij haar horen uitspreken, al wilde ze hem vertellen dat het haar niet schelen kon welk pad hij genomen had. Hij wilde gewoon weg, weg van hier, omdat hij dit alles niet meer verdragen kon en om eerlijk te zijn, was hij bang dat als hij nog langer in huis zou blijven, hij haar wellicht wat aan zou doen. Alcohol, agressie en verassingen als combinatie haalde zonder enige twijfel het ergste uit hem naar boven.
Hij nam afstand van de muur om vervolgens op zoek te gaan naar zijn leren jacket. "You surprised me with this on the worse moment I can ever imagine," prevelde hij indien hij gevonden had wat hij wilde. Hierna liep hij regelrecht naar de voordeur. "I'll pick up my stuff in the morning when I am able to think things through. Sleep well. After all, you deserve it," en met dat liep hij nota bene zijn eigen huis uit.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld