Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG| Everything has a price. The price, howe

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Alexia.
Mijn hart schoot in mijn keel en mijn tas liet ik op de grond vallen. De inhoud er van rolde door de gang. Colin. Ik had niet verwacht dat dit nog zou gebeuren. Ik was op mijn hoede geweest maar mijn onderbuikgevoel had weer is gelijk. Tot nu toe had het me helaas nooit in de steek gelaten. De tranen schoten in mijn ogen van paniek. Wat zou hij komen doen? Had hij weer zijn wapen mee? Uit reflex deed ik, toen hij begon te praten mijn armen als een schild voor mijn gezicht. Hij zou dit keer gaan schieten, ik wist het zeker. Dit was het laatste. Met horten en stoten kwamen er geluiden uit mijn mond. 'W-Waarom deed je het? Het maakt toch geen verschil of ik het was of iemand a-anders?' Ik probeerde diep adem te halen en bleef mijn armen voor mijn gezicht houden. Ik was zo intens bang op dat moment.
Het is niet niks als je ex je overvalt en vervolgens ook nog is bij je huis op komt dagen waarvan hij niet wist waar ik woonde! Ik haalde voorzichtig mijn armen voor mijn hoofd weg en keek ook voorzichtig omhoog, naar zijn gezicht. Ik was een stuk kleiner waardoor ik altijd al iets omhoog moest kijken om hem aan te kijken. 'Waarom ben je hier? Heb-b je niet al genoeg aangericht?' Ik ademde voorzichtig uit. 'Waarom doe je dit?!' Nu begon ik boos te worden. Dit was niet de Colin die ik kende en dat zou hij weten ook. 'Zo ken ik je niet Colin!' schreeuwde ik uit. 'Je was zo lief, waar is die Colin gebleven? Je bent niks meer waard zo.'
-

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Vanbinnen maakte het nog best wel wat in me los dat ze bang op me reageerde. Ze had haar handen voor haar gezicht, alsof ik haar pijn zal doen, zelfs toen ik liet zien dat ik geen wapens bij me had. Waarom ik het deed, herhaalde ik haar vraag in mijn gedachten. Waarom werd iemand crimineel? Dat was een vraag die ik niet kon beantwoorden. Het maakte waarschijnlijk ook niet uit wat ik zou zeggen, Alexia zou het nooit kunnen begrijpen.
'Alexia...' Probeerde ik tussen haar te komen zodra ze begon te schreeuwen, maar haar woede was begrijpelijk. Ik was niet de Colin die ik voor haar was geweest, het was logisch dat ze zo reageerde. Maar ik kon aan mezelf niks veranderen. Het enige wat ik nu voor haar kon doen was haar waarschuwen, haar beschermen tegen wat de jongens anders met haar zouden doen. Ik dacht na over de woorden om haar dat te vertellen, maar in plaats van dat ik erg duidelijk was kwam het eruit als een vaag verhaal.
'Ik wilde je hier niet bij betrekken, echt niet, maar de jongens weten wie je zijn. Ze zijn bang dat je mij zal verraden, daarom ben ik hier. Ik moet weten of je mijn naam hebt genoemd tegen de recherche, ik moet weten wat je ze hebt verteld.'

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Alexia.
Hij probeerde me te sussen met zijn prachtige stem. Het hielp.. Maar ik mocht nooit meer zo over zijn stem denken. Het was niet prachtig. Het was vreselijk, onmenselijk. Hij heeft een geweer tegen mijn hoofd gezet! Ik keek hem in zijn ogen aan. 'Colin Mayson. Was dat de enige fúcking reden dat je hier kwam? Omdat je bang bent dat ik je naam noem? Nou dat doe ik niet hoor! Ik heb in je fúcking loop gekeken. Denk je dat ik dat nog durf? Denk je dat ik nog durf te slapen?' Ik keek hem aan als de breekbare, bange vrouw die ik was. 'Je hebt me gebroken Col. Voor de tweede keer heb je me in duizenden stukjes gebroken.' zei ik met een stem die af en toe weg viel.
Ik bukte om mijn tas op de pakken. Ondertussen had ik door, dacht ik, dat hij geen wapen mee had. Daar was ik wel echt heel erg bang voor geweest. Ik stopte al mijn spullen in mijn tas, inclusief mijn sleutels waar een bedeltje aan hing die ik van Colin had gehad toen we net samen waren. Ik hield het iets langer in mijn handen en keek er naar. Ik mis die tijd.. Ik deed ze snel in mijn tas en verbeet mezelf. Niet huilen Lexi, hij mag niet zien hoe je je nu voelt.
-

Sleutelhanger:

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Voor even slaakte ik een zucht van opluchting, toen ze zei dat ze mijn naam niet had genoemd. In werkelijkheid, was dat natuurlijk niet de enige reden dat ik hier gekomen was. Tuurlijk moest ik weten of ze wat over mij gezegd had, want als dat zo was, liepen we gevaar. Maar dat was niet zo, en ik vertrouwde haar erop dat ze ook nooit over mij zou beginnen, maar de jongens konden het daar natuurlijk niet van nemen. 'Nee, het is niet alleen dat...' Zei ik toen ze uitgepraat was. Het brak mijn hart om haar zo te zien. Het brak mijn hart om te weten dat ik haar ooit zo gelukkig had gemaakt, en haar nu alleen verdriet en angst toegaf. Ik sloeg mijn blik neer, wetend dat ze haar tas opraapte enkel zodat ze me even niet zou hoeven aankijken, terwijl ze vechtte tegen de tranen. Ik zag haar kijken naar het bedeltje dat ze aan haar sleutelbos had, nog steeds had, dat ik haar ooit gegeven had. 'Luister,' begon ik toen, ik zette een stap dichterbij en pakte voorzichtig haar hand vast. Misschien was het niet verstandig om zo op haar af te stappen, bedacht ik toen ik dichterbij haar stond. Ik wilde niet intimiderend overkomen, ik wilde niet dat ze bang voor me was of dacht dat ik haar pijn gaan doen. Ik zou alles doen behalve dat, maar dat vertrouwen had ik wel geschaad. 'Het is beter als je tijdelijk hier weg gaat, Lex... De jongens, zij weten wie je bent, en ze zullen je hier vinden. Ik wil niet dat jou iets overkomt, dat zou ik mezelf nooit vergeven...'

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Alexia.
Ondanks de bemoedigende woorden die ik mezelf in mijn hoofd toesprak lukte het niet. En voor de zoveelste keer in twee dagen tijd voelde ik een eenzame traan over mijn wang rollen. Hoe kon mijn leven opeens zo ingestort zijn door 1 jongen. Ik schrok toen hij een stap dichterbij deed en daarbij mijn hand pakte. Wat ging hij doen? Zou hij mij vast maken ergens aan? Ik keek naar onze handen. Ooit was dit perfect geweest, iets waar ik een dag naar toe leefde als ik hem niet gezien had. 'Ik blijf hier. Als mij iets overkomt, en jij vergeeft het jezelf nooit meer, misschien besef je dan wat je doet met deze praktijken. Ergens gok ik namelijk dat wij en niet de eerste en niet de laatste waren.' Ik keek weer omhoog, in zijn ogen. 'Colin, dit moet stoppen. Kijk naar jezelf nu. Een paar jaar geleden was dat heel anders.' Ik liet zijn hand los. 'Je maakt meer kapot dan je denkt. Ik durf niks meer. Ik vind het doodeng dat jij hier nu bent ookal weet ik wanneer je liegt. Ik weet dat je dat nu niet doet maar toch.' Ik beet op mijn lip en voelde weer een traan glijden. 'Ik- Ik wil hier niet weg. Dit is mijn alles. En mijn baan.. Ik kan het niet opgeven.' Ik begon weer zachtjes te huilen. 'W-Wat gaan ze met me doen?' Ik haalde diep adem maar tevergeefs.
-

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Het was makkelijk geweest als Alexia direct naar me had geluisterd, maar ik had het niet van haar verwacht. In plaats daarvan maakte ze het me heel moeilijk, en liet al gauw mijn hand weer los. 'Ik besef heel goed wat ik doe, Lex. Ik kan niet stoppen, niet meer. Als dat kon, dan had ik dat al wel gedaan. Maar ik zou jou nooit wat aandoen, echt niet. En ik weet dat je me niet zult verraden, maar dat weten de jongens niet. En zelfs als ik ermee zou stoppen, is het probleem daar niet mee opgelost. Ik wil niet dat ze je pijn doen, Alexia...' zei ik, al wist ik best wel dat juist ik nu degene was die haar pijn deed. Ik wilde haar omhelzen, haar tranen drogen, maar het was beter nu als ik dat niet deed. Het was natuurlijk ook allemaal best veel voor haar, gister was haar leven nog normaal, totdat ik voor haar stond en een wapen in haar gezicht had gedrukt. Dat had ze natuurlijk nooit van mij verwacht, ze kende mij niet op die manier. Het was beter geweest als dat zo was gebleven, maar nu was het te laat. Ik had haar heel wat uit te leggen en dan nog, ik kon haar toch niet dwingen de stad uit te gaan? Wat als ze hier bleef? Ik wist heel goed dat de jongens het niet hierbij zouden laten, en ik wist wat ze met haar zouden doen als ze haar zouden vinden. De gedachte alleen al deed me rillingen. Nee, ze zouden haar niets aandoen. Ik zou dat nooit toelaten. 'Ik zou hier niet zijn als het niet noodzakelijk was... Je kan hier niet blijven.'

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Alexia.
Mijn benen voelde net als drilpuddingen. Ik besloot dat ik het beste maar even kon gaan zitten. Toen hij nog een keer zei dat ik hier niet kon blijven draaide ik me om en liep ik de woonkamer in. Waarom? Waarom moest in ik deze situatie komen? Ik slikte mijn tranen weer weg en liep naar de foto van mijn vader. Vast ritueel: thuiskomen, kaarsje aanzetten bij papa en dan een kopje thee pakken. De thee liet ik nu achterwegen maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het kaarsje niet aan te zetten. Ik een lichaam zo zwaar als loot zette ik het kaarsje aan en plofte ik op de bank. 'Wie gaat dan mijn huur betalen? Daarnaast moet ik dan ook nog een hotel betalen. Denk je dat ik leggende gelden heb? Misschien dat een beroep als crimineel goed verdienen is maar ik wérk voor mijn geld. Ik sta dag in dag uit koffie te schenken en donuts te verkopen. Moet je ook is proberen.' viel ik uit. 'Totdat er een gek met de loop van een wapen op je gericht staat en je leven stil staat.' Ik keek boos naar hem. 'En dan wil je ook nog dat ik mijn huis uit ga? No fúcking way. Ik zou nieteens weten waar ik naar toe moet!'
Mijn moeder was na het overlijden terug verhuisd naar Italië, waar ze vandaan kwam en waar haar ouders nog woonden. Ik wou niet mee. Amerika was mijn thuis, New York was mijn plek. Hoe verbonden ik me ook voelde met Italië, ik wou daar gewoon écht niet heen. Had ik het nu maar wel gedaan..
-

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Ik was Alexia gevolgd naar de woonkamer nadat ze zich van me had weggedraaid. Het was overduidelijk dat ze zich niet liet wegsturen uit haar eigen huis. Ik zag dat ze naar de kast liep en daar een kaarsje aanstak. Nadat ze naar de bank was gelopen zag ik dat er een foto bij stond. Een foto van haar vader. Even was ik sprakeloos, dat kon maar een ding betekenen. Ik liep richting de bank waar Alexia had plaats genomen en wachtte tot ze was uitgepraat. Ik besteedde niet te veel aandacht aan de woorden die ze over me zei, over het werken en geld verdienen. Dat was, omdat ik wist dat ze gelijk had. Maar het veranderde niks aan de situatie. Toen ze weer uitgepraat was nam ik plaats op de bank en keek haar indringend aan. 'Oké, je hebt gelijk. Ik kan je niet wegsturen. Althans, ik kan je niet de stad uitsturen. Maar je kan hier niet alleen blijven, dat is niet veilig meer. Niet nu...' Ik staarde even naar de grond, opzoek naar de juiste woorden. Het kostte me moeite om haar over te halen, wat niet heel erg gek was. Als ze niet vrijwillig meeging, dan zou ik haar wel moeten ontvoeren, en dat was ook niet echt mijn bedoeling, dat zou de situatie alleen maar erger maken. 'Ga met mij mee,' flapte ik er toen uit. 'Al is het maar voor een paar dagen... Ik wil niet dat je alleen bent. Ongeacht wat er gister is gebeurd, ik geef om je, Lex. Ik zal jou echt niks laten overkomen, dat sta ik niet toe.'

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Alexia.
Ik had door dat hij me was gevolgd naar de woonkamer. Ergens vond ik het niet erg. Ik had hem gemist.. Pas sinds een paar maanden was ik "over hem heen" tenminste, dat is wat ik dacht. Ondanks dat het een ongelofelijke eikel was en hij gewoon oprecht niet spoorde, was mijn gebroken hart terug. Ik zag zijn doordringende ogen in die van mij kijken. Ik slikte even. God, waarom deed hij zo veel met me, zelfs in deze situatie. 'Weet je hoe het komt dat het niet veilig is? Of moet ik je dat gaan vertellen?' snauwde ik. Hij was degene die dingen had gedaan die niet door de beugel konden en ík was degene die dingen moest gaan opofferen? Hell no.
Toen hij zei dat ik met hem mee kon keek ik hem verdoofd aan. Zei hij dat nou echt? 'Serieus Col. En dit heb je je niet bedacht toen je me dumpte zonder ook maar enige reden? Toen je nieteens terug kwam om je spullen op te halen?' Ik keek weer in zijn ogen. 'Je hebt me gebroken en dan denk je dat je mij nu weer voor je karretje kan spannen?' Ik zuchtte zachtjes. Ergens had hij gelijk. Zijn vrienden waren natuurlijk slecht nieuws maar hij ook. Hij was degene die mij bedreigd had. Wat kon ik nou van hem aannemen? Oké, ik wist wanneer hij loog en wanneer niet maar ik kon toch niet mee met degene die mij die dag daarvoor nog bedreigd had? Aan de andere kant wou ik wel weten waarom hij dit allemaal deed en hoelang al. Ik zou het echt vreselijk vinden als hij dit tijdens onze relatie ook al deed en ik zo al die sieraden gehad, had. 'Oké, ik ga mee.. Op 1 voorwaarde: alles wat ik vraag of wil weten, geef jij eerlijk antwoord op.
-

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Inmiddels maakte het me niet zoveel meer uit dat ze boos op me was, het was beter als ik haar nu even liet gaan zodat we later een redelijk gesprek zouden kunnen voeren. Het was ook wel logisch dat ze zo reageerde, de gebeurtenissen van gister hadden haar enorm aangedaan en het was ook niet niks dat ik nu haar huis was binnengekomen, om haar vervolgens hier weg te sturen. 'Wel, ja. Ik weet dat het mijn schuld is. Het spijt me, oprecht.' Had ik gezegd, maar daarna was Alexia weer aan het woord.
Even later slaakte ik opgelucht een zucht toen ze zei dat ze mee ging, op haar voorwaarde dan. 'Oké, is goed' had ik al gezegd nog voor ik erover na kon denken. Kon ik haar alles vertellen wat ze wilde weten? Het grootste gedeelte wel, ja. De criminele wereld zat ingewikkelder in elkaar dan ze waarschijnlijk kon begrijpen. Het was niet zo, dat als ik vandaag ermee wilde stoppen, dat ik er ook daadwerkelijk zomaar mee kon stoppen. Dat was vaak wat mensen dachten. Het zou tijd kosten om Alexia dat te kunnen uitleggen, en zelfs dan zou ze dat misschien niet kunnen begrijpen. Ze zou me op een andere manier gaan zien dan de jongen die ik voor haar was geweest, maar het beeld dat ze ooit van me had was al lang niet meer.
'Als je er klaar voor bent.. Pak je dan je spullen? Dan kunnen we zo gaan.' Stelde ik toen voor. Ik was nu liever snel thuis zodat ik zeker wist dat dit plan zou slagen. Wie weet waren zijn vrienden allang wat aan het plannen achter zijn rug om. Het zou dan ook verstandig zijn om vanavond nog langs te gaan bij de loods, om te zien of ze al plannen hadden.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Alexia.
Rollend met mijn ogen keek ik hem aan toen hij opeens haast had. 'Calm your tits.' Ik stond op en met trillende benen liep ik naar mijn slaapkamer. Waar was ik allemaal mee bezig? Ging ik dit nou echt doen? Ik zuchtte en pakte een koffer. Ik gooide hier wat kleding een andere benodigdheden in. Ik zou waarschijnlijk toch niet naar buiten mogen van Colin, als ik het zo hoorde. Hij was wel stand vast dat ik hier niet kon blijven. Ik liep de woonkamer weer in en pakte de foto van mijn vader van de schouw af. Ook pakte ik het buddha beeld wat er naast stond. Daar zat zijn as in. Stel die creeps kwamen wel hier en sloegen alles kort en klein, dan had ik alle belangrijke dingen mee. Ik beet op mijn lip terwijl ik naar mijn, verstopte, kluis liep. Ik wist niet of dit wel zo handig was om te laten zien aan Colin maar ik wou het zo veilig mogelijk stellen. Uit deze kluis haalde ik ongeveer 1000 dollar en wat sieraden. Waaronder de sieraden die ik van Colin had gehad. Ik liep er mee naar mijn slaapkamer en deed dit allemaal ook in mijn koffer. Ik vond het wel enorm eng. Ik keek om me heen of ik niks vergeten was. En toen schoot het me te binnen. Mijn telefoonoplader! Ik pakte hem en stopte hem er bij. Volgens mij had ik nu wel alles. Ik ritste de koffer dicht en zette hem voorzichtig op de grond. 'Ik ben klaar om te gaan.' zei ik kortaf tegen Colin. Ik was enorm benieuwd wat ik aan zou treffen. Vroeger was hij altijd heel netjes maar het zou mij niks verbazen als dat niet meer zo was.
-

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Ik had enkel zachtjes gelachen om haar opmerking en daarna op de bank gewacht totdat Alexia klaar was met haar koffer inpakken. Eigenlijk was ik heel erg opgelucht en blij dat ze met me mee ging. Zo was ik er tenminste zeker van dat niemand hier iets aan zou doen, en daarbij zou ik weer tijd kunen doorbrengen met haar alleen. Of dat nou zo'n goed idee was... Nee, wellicht niet. Het zou moeilijk worden om haar daarna weer te kunnen loslaten, misschien nog wel moeilijker voor haarzelf. Die gedachtes schudde ik snel van me af, daar wilde ik niet te vroeg overna denken.
Even later had ze een koffer ingepakt en zei ze dat ze klaar was om te gaan. 'Oké, fijn.' Zei ik toen, en ik stond ook op. Terwijl ik de woonkamer uitliep keek ik nog even snel rond. Daaruit concludeerde ik dat ze best wel trots op zichzelf mocht zijn voor wat ze bereikt had, en dat ze nu op zichzelf woonde. Al nam ik dat nu weer van haar af.
Al die jaren was ik in mijn eigen appartement blijven wonen. Jaren terug kwam Alexia daar nog dagelijks. Ze was misschien wel vaker in mijn huis dan in haar eigen huis, zelfs als ik er niet was. In de tijd dat ik met haar ging had ik nogal een dubbel leven. Naast dat ik steeds meer de criminele wereld inging had ik ook gewoon een normale baan, waar ik fulltime werkte. Eigenlijk was dat waar het allemaal begonnen was. Ook dat verhaal zou hij Alexia uiteindelijk wel moeten vertellen. Ze had immers recht op de waarheid.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Alexia.
Met mijn koffer in mijn hand liep ik naar buiten. Ik draaide de deur achter ons op slot en zuchtte. Ik zou het voor waarschijnlijk een langere tijd gedag moeten zeggen. Mijn trots. Een gevoel van angst ging door me heen toen ik opeens aan iets dacht dat ik vergeten was. Nila! Met een snelle beweging deed ik de deur weer open en liep ik naar binnen. 'Nila!' riep ik door het huis, opzoek naar dat kleine mormel wat mijn kindje was. Ik zag haar in de woonkamer en glimlachte. Ik tilde haar op en aaide over haar vacht. 'We gaan even logeren.' zei ik tegen haar waarna ik ook haar spullen pakte. Ik liep weer naar buiten en keek Colin aan. 'Een plus een gratis.' zei ik waarna ik de deur weer op slot draaide. Ik had in de tussentijd Nila in een mand gezet en het voedsel in de handen van Colin geduwd. Ik pakte het handvat van mijn koffer weer vast en liep achter Colin aan. Al vrij snel had ik door dat we naar zijn oude appartement gingen. De herinneringen kwamen weer boven.
Het was een mooie zondag middag. Ik was uitgenodigd door Colin om film bij hem te komen kijken. Hij was al een tijdje mijn beste vriend en ik was enorm verliefd op hem geworden. Met de zenuwen in mijn lijf belde ik aan. Het voelde anders dan normaal. Pas toen had ik door dat de deur al open stond. Voorzichtig stapte ik binnen. Vrijwel meteen zag ik de rozenblaadjes die een pad vormde naar de woonkamer. Hier trof ik Colin aan met een doosje in zijn handen. Toen hij die open maakte deed ik mijn handen voor mijn mond. Een prachtige ketting. Pas toen viel mij op dat hij "lieve Lex, wil jij mijn vriendin zijn?" In rozenblaadjes geschreven had. Ik knikte. 'Ja!' zei ik waarna ik hem om zijn hals vloog.
Maar helaas was dat niet meer zo.. Tijden waren veranderd.
-

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Ik had afwachtend bij de voordeur gestaan toen Alexia even later naar buiten kwam met een kitten in haar armen. Ze gaf mij het voedsel van het beestje en even lachte ik klein. 'Schattig, als het maar niet in mijn huis poept.' zei ik en ik lachte even, al meende ik het echt. Dat was de reden dat ik geen huisdieren had. Ze poepen en plassen, en dat moet je opruimen. 'Geef mij je koffer maar,' zei ik toen, en zonder op antwoord te wachten nam ik de koffer van haar over. Toen ik het gewicht voelde vroeg ik me af of ze misschien van plan was bij me in te trekken, zo zwaar het wel was. We gingen opweg naar mijn huis en toen we daar eenmaal later aankwamen ging ik haar voor, en draaide de deur van het slot. Het kattenvoer, wat ik de hele weg in mijn handen had gedragen zette ik in de hal, net zoals de koffer van Alexia. 'Zo,' zei ik met een zucht, en toen ook Alexia binnen was duwde ik de deur weer in het slot. Het was vreemd om hier zo samen met haar te zijn. Het voelde zelfs even zoals vroeger, alsof er niks gebeurd was en alsof Alexia nog mijn vriendin was. Ik glunderde bij de gedachte, al wist ik dat dat verleden tijd was. Ik kon haar niet meer zien op die manier, het was niet eerlijk om haar valse hoop te geven als ik er niks van waar kon maken. 'Zo,' zei ik toen, en ik liep richting de woonkamer. In de twee jaar tijd was ook hier weinig veranderd. Misschien had ik hier en daar wat meubels vervangen, maar het leek voor het grootste gedeelte nog hetzelfde als een paar jaar geleden. Ik zag het nut daar ook niet van in, aangezien ik maar weinig thuis was.

whyyy, Colin is zo cute eigenlijk, ik smelt xd

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Alexia.
Toen hij zei dat Nila niet in zijn huis mocht poepen keek ik hem boos aan. Ik ging er maar niet op in maar ik wou heel graag zeggen dat hij er helemaal zelf voor gezorgd had als ze dat wel deed. Wij moesten weg uit ons huis. Hij niet. Toen hij mijn koffer over pakte voelde ik mijn hartslag omhoog gaan. Als er iets mee gebeurde dan was ik degene die heb bedreigde. De urn zat er in dus hij moest echt heel voorzichtig doen. Ik zette Nila op de grond toen we er waren en glimlachte. Schat van een beest had geen idee wat er gebeurde. Ik keek om me heen. Het was nog bijna hetzelfde als vroeger. Ik beet op mijn lip en keek naar de plek waar onze foto stond. Die was wel weg. De realisatie was er natuurlijk allang dat het over was maar toch kwam het binnen. Ondanks dat ik hier was, was het over. Niks aan te doen. Niet dat ik iets wou met een crimineel.
'Col je zou mijn vragen eerlijk beantwoorden hé.. Heb je ooit iemand vermoord?' vroeg ik op de man af. Ik wou het weten, dat vond ik heel belangrijk. Dat zou bepalen hoe afstandelijk ik zou doen. Ik schrok van de bel en drie verschillende mannenstemmen. Dezelfde stemmen die ik ook bij de overval hoorde. Ik bevroor en staarde voor me uit. Wat moest ik doen? Ik moest hier weg. Naar huis! Ik hoorde dat de mannen ongeduldig werden en begonnen te bonken. Ik keek Colin aan. 'Help.' piepte ik. Ik was nog nooit zo bang geweest.
-

Ja dat moet ooooook want ik vind hem sowieso cute ookal is hij een asshole

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld