Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' || You're not supposed to be here.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De kapitein liep achter zijn mannen aan toen ze eenmaal Rose opgepakt hadden om haar mee naar boven te nemen. Hij bleef een paar stappen achter de mannen, rustig liepen ze door de gangen op naar het dek. Blaine wist nu al dat er vele vragen zouden zijn van de kant van de bemanning als ze ineens met een vrouw het dek op kwamen lopen, voor het grootste gedeelte was Blaine dan ook klaar om deze vragen te beantwoorden. Uiteraard zou hij niet alles in details uitleggen, dat was onnodig en ook wou hij niet alles vrijgeven aan de mannen. Van hem mochten zijn mannen niet weten dat ze familie was van de gouverneur, hierdoor zou conflict ontstaan tussen iedereen, de helft zou haar dan om het leven willen brengen uit woede richting de gouverneur, als een soort wraakactie voor alle piraten die de gouverneur had opgehangen, de andere helft zou geweldige waarde in haar zien en zou haar willen doorverkopen voor een groot bedrag. Al zou Blaine het normaal eens zijn met beide de voorstellen en ergens klonken de ideeën nog steeds erg goed in zijn hoofd, hij wist ook dat het het beste was om deze ideeën meteen te vergeten. Hij kon zich maar beter richten op hoe hij de gouverneur zo ver kon krijgen om niet achter hem en zijn mannen aan te komen, hoe ze hier met ze allen levend uit zouden komen. Zodra ze het dek opliepen werden alle ogen op hun gericht, voornamelijk op Rose, van alle kanten was zacht gefluister te horen tussen de mannen. Niemand wist wat Rose hier deed of hoe ze hier überhaupt op het schip was gekomen, dus het was dan ook niet raar dat ze de volle aandacht had getrokken van iedereen op het dek. Van een afstand keek Blaine toe naar hoe de polsen en enkels van Rose in de kettingen werden gedaan, op deze manier kon ze nergens heen en kon ze ook geen fratsen uithalen op zijn schip. Zodra ze aardig vast zat in de kettingen kwam Blaine dichterbij gelopen. “Ja dit is echt nodig, zo weet ik zeker dat je me schip niet kapot maakt of probeert signalen te sturen naar andere schepen..” Beantwoordde hij haar vragen terwijl met de stap dichterbij kwam. Eenmaal bij haar aangekomen knielde hij voor haar neer. “Ik vertrouw je niet en zolang dat is blijf je je houden aan mij regels en voor nu is de regel dat jij hier in je kettingen blijft.” Na haar dit verteld te hebben verscheen er een gemene glimlach op het gezicht van Blaine. Moeiteloos kwam hij weer overeind, hij was nog nauwelijks overeind en vanuit zijn ooghoek zag hij iemand zijn kant oplopen. “Kapitein Rothman.. zouden we even kunnen praten?” Hoorde hij zachtjes. De man die hem aansprak was iemand die al lang met hem mee gevaren had, niet alleen had de man met Blaine meegevaren maar ook voor lange tijd bij zijn vader. De naam van de man was Scott Mansfield. Zijn vader en James waren altijd goede vrienden van elkaar, voor lange tijd hadden ze samen gevaren. Dus toen zijn vader overleed leek het voor James alleen maar logisch om daarna verder te varen onder de orders van Blaine. “Zeg het maar” Beantwoordde Blaine, hij wist toch dat het over Rose ging dus ze kon er net zo goed bij zijn. “Nou, kapitein, de mannen vragen zich af wie dit is en wat ze hier doet.. niemand kan zich herinneren dat we een vrouw hebben meegenomen uit het Londen.” Zoals verwacht ging het inderdaad om Rose. “Dat klopt, dat kon ik zelf ook niet herinneren.. maar vertel de mannen maar dat ze zich geen zorgen hoeven te maken, ze zal geen problemen veroorzaken.” Antwoordde Blaine, zijn blik was op Scott gericht maar ging daarna naar Rose zelf. “Toch?” Vroeg hij aan haar, zijn handen kruiste hij over elkaar heen. Later zou Blaine met Scott wel bespreken hoe ze de situatie het beste konden aanpakken maar daar was het morgen wel tijd voor, voor nu was het donker en de mannen waren waarschijnlijk erg moe naar het overvallen, dit was dan dus ook de reden dat op het moment hij zijn mannen, en dan voornamelijk Scott, niet wou lastig vallen met hoe Rose hier op is gekomen en wat de plannen waren voor de toekomst.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Met een klein beetje gespartel zat Rose eindelijk in de kettingen. Ze voelde zich zo ongemakkelijk en ondertussen zo vuil behandeld, bijna alsof ze een dier zou zijn en dat alleen maar door die kettingen die trouwens ook erg koud aan voelde. Ze keek hoe de man dichter naar haar toe gelopen kwam en hoorde wat hij te zeggen had. Ze zuchtte diep en keek weg van hem nadat hij zijn gemene grijns had opgezegd. Als ik die kettingen niet had omgehad, had ik die grijns van je gezicht geslagen. Eikel. was het gene dat door haar hoofd heen ging, maar het zeggen, dat deed ze niet omdat ze wist dat ze daarvoor gestraft zou worden aangezien hij hier de kapitein was.
Ze bekeek de man die aan kwam lopen van top tot teen. Hij was ouder als de kapitein zelf, dat was duidelijk te zien. Ze hoorde wat er gezegd werd tussen die twee en wist zelf niet zo goed wat ze anders zou moeten doen. Ze kon niet weg en ze wist ook niet of dat ooit nog in haar leven ging gebeuren. Het was een beetje een raadsel en tegenover hoe haar leven altijd ging, verzorgd en gepland, was dit nieuw voor haar. Ze dacht voor een paar seconde naar over wat haar vader nu zou denken. Ze wist ergens dat hij woedend was, niet alleen op haar maar ook gewoon op de piraten, maar wat ze het meest erg vond was dat ze voelde dat hij gewoon teleurgesteld was in haar.
Ze haalde zichzelf uit de gedachtes omdat ze er zo min mogelijk aan wou denken, ze kon het niet omdat het haar hart brak dat haar vader nu alleen thuis in de stress zou zitten. Hij zou bang zijn dat ze haar vermoord zouden hebben. Ze luisterde naar dat hij zei dat ze geen problemen zou veroorzaken en twijfelde daar over. Ze kon dat wel doen, maar ze wist dat ze nog verder van huis zou zijn als dat ze het niet deed. De jongen vroeg om haar bevestiging en waarom wist ze niet, want veel had ze hier niet te vertellen maar op het moment was ze nog al geërgerd door de kettingen en wist ze zelf ook niet zo goed wat ze moest zeggen. "Jou wens, is mijn bevel." was alles wat ze uit haar mond kreeg met een nog al wat geërgerde toon er in. Met een korte zucht keek ze weer weg, naar het water. Ze probeerde haar handen bij elkaar te krijgen in de kettingen, maar dat ging net niet waardoor ze het alweer snel opgaf en haar zelf met de rug tegen de mast neer zette. Ze haatte het, ze haatte dit. Die kettingen, die man, dit schip. Ongelofelijk dat ze dat nog niet eerder in had gezien.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Tevreden keek Blaine naar Rose toen ze zijn vraag beantwoorde zoals hij gehoopt had dat ze het beantwoordde, dat ze het eens was met hem en dus geen probleem zou zijn. Natuurlijk was de toon in haar stem duidelijk geïrriteerd maar dat had Blaine ook wel verwacht, ze was natuurlijk eens een keer niet in controle van de situatie, ze was niet de baas en ook was haar vader er niet om de baas te spelen. Ze stond eens een keer onderaan, dit was helemaal nieuw voor haar en ergens genoot Blaine van het feit dat hij nu in de macht was over haar en dat ze niet bij haar vader was. Zijn blik ging weer van Rose naar Mansfield die nog steeds naast hem stond. “Het is al laat, ik denk dat het tijd is om te slapen.” Stelde Blaine voor, zelf begon hij toch aardig vermoeid te raken. Ze hadden dan ook tot diep in de nacht gewacht tot ze de overval konden plegen dus het was ook niet zo raar dat de moeheid nu toeslag. Als reactie op Blaine’s opmerking knikte Scott kort waarna hij zich omdraaide om weg te lopen. “Scott..” Begon Blaine nog voor hij de kans had om weg te lopen. “Morgen wil ik even met je praten, privé..” Zei hij nog voor hij Scott liet gaan. Het zou gaan over Rose, dat zou Scott zich op het moment ook wel bedenken. Het zat namelijk zo, Scott was een oud en wijs man, Blaine wist dat hij bij hem het beste om advies kon vragen als hij niet zeker wist wat hij moest doen, deze situatie was een van deze momenten dat hij het beste naar Scott kon keren, dus morgen zou hij dat ook doen. Tot die tijd zou Rose hier op het dek blijven, vast in de kettingen waar ze geplaatst in was maar daarnaast zou hij er ook nog voor zorgen dat er ten aller tijden iemand van zijn bemanning haar in de gaten zou houden. Blaine leek nog even omlaag waar Rose nog steeds op de grond zat, zoals het hoorde. "Mannen, iemand houd tijdens de nacht de wacht" Riep Blaine terwijl zijn blik op Rose gevestigd bleef. "En morgen deal ik zelf wel weer met jou" Mompelde hij nog waarna hij zich omdraaide en van haar wegliep.
Verder had hij niks meer gezegd, hij was klaar met alles voor nu en had zich teruggetrokken in zijn kajuit. Met een diepe zucht gooide hij zijn zwaard en pistool op zijn bureau. De avond had zeker een onverwachte uitkomst gehad, nog nooit had Blaine verwacht dat zoiets als dit zou gaan gebeuren, zijn vader had hem ook nog nooit voor iets als dit gewaarschuwd, laat staan voorbereid. Heel even nam Blaine plaats in zijn stoel, nog een zucht verliet zijn mond. Het was tijd om hier een nachtje over te slapen en dan zou hij morgen alles wel oplossen. Het leek hem dus ook een goed idee om maar eens te gaan slapen, dus deed hij dit ook maar. Met moeite kwam hij uit zijn stoel en begon hij met zich klaar te maken voor bed. Zijn kleding die hij uitdeed gooide hij over de stoel die achter zijn bureau lag, deze zou hij morgen weer gewoon aantrekken. Zodra hij helemaal klaar was om te slapen ging hij in zijn bed liggen en sloot zijn ogen zodat hij in slaap kon komen. Kort daarna lag hij al half te dromen terwijl hij steeds verder in slaap viel op het geluid van de golven en de wind buiten. Het geluid van de zee gaf Blaine altijd een kalmerend gevoel, dus nu ook. Hierdoor kwam hij dan ook zeker makkelijker in slaap.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Met een geërgerde zucht keek Rose van de man af. Ze kon hem nu al niet uitstaan omdat hij leek te genieten van het feit dat Rose niets te zeggen hier had en dat ze het al niet had vond ze al erg.. Maar dat hij daar tevreden door werd zinde haar niet. Het was nieuw voor haar en normaal had ze het nog kunnen accepteren als het een keer niet volgens haar zin ging, maar dit. Nee. Ze raakte hier zwaar geïrriteerd door. Zodra de man zei dat het laat was en dat 'ie ging slapen schoot Rose in een lichte paniek. Ze besefte nu pas dat ze op het dek moest slapen. Het scheelde dat het zomer was en het niet zo erg afkoelde, maar het dek was van hout wat betekend dat ze op een harde grond moest slapen. Niet dat ze veel keus had, het was al erg genoeg dat Rose buiten moest slapen als ze haar warme bed gewend was. Oh, wat miste ze haar warme bed toch ernstig op het moment.
Ze werd uit haar gedachtes gehaald toen ze hoorde dat iemand de wacht moest houden deze nacht waardoor ze met haar ogen rolde. Ze kon geen kant op en alles was buiten hand bereik, wat zou ze willen doen? Ze snapte hem wel, ze was een onbekende op zijn terrein, maar dit was onnodig vond ze. Veel besloot ze niet er tegen te doen. Rose kon het beste gewoon maar doen wat hij zei, anders zou ze misschien in de problemen raken. Ze wist wel dat ze hier heel veel moeite mee zou krijgen, maar ze had besloten om het toch maar te accepteren en de beste er van te maken.
Met haar ogen volgde ze de kapitein die zijn kajuit in liep en bekeek ze zo ver als ze kon de mannen die nog aanwezig op het dek waren. Ze merkte dat een aantal ook langzamerhand steeds meer het dek verlieten en tot slot er één iemand over bleef die op een krukje tegen de rand van het schip aan ging zitten. "Zo, schijnt dat ik overblijf voor de eerste wacht." grinnikt hij met een vieze toon in zijn stem waar ze van begon te walgen. Fijn dit, niemand is op het moment aanwezig en ik wordt nu al met een smeerlap opgescheept.
Ondanks dat de moeheid aan slaat, wacht ze tot hij weg is en er iemand anders in zijn plaats komt. Ze bekijkt de nieuwe man goed en merkt op dat het een van de mannen was die aan de kapiteins zijde stond toen ze mij vonden, wat haar iets meer op haar gemak liet voelen omdat ze wist dat er niets zou gebeuren. Met haar ogen dicht leunt ze tegen de paal aan van de mast, waarna ze al snel in slaap valt in deze ongemakkelijke positie. De geluiden van de zee en de golven die tegen het schip aan klotsen, helpen daar namelijk goed bij. Wat ze niet door had is dat de lucht al wat begon op te lichten. Werd dan zo snel alweer licht? Dit zou nog erg moeilijk worden bij het opstaan aangezien Rose niet zo makkelijk wakker werd uit haar zelf, al zou dit met alle mensen aan boord niet zo moeilijk worden... Terwijl Rose aan het slapen is, loopt de man die haar in de gaten hield een kort rondje op het dek om alles nog te controleren, maar hij houd haar wel nog steeds in de gaten om te zien of ze niet wakker werd en voordat ze het wist, was het alweer voorbij. De ochtend brak aan en de zon kwam te voorschijn.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het licht wat door de ramen naar binnen scheen zorgde ervoor dat Blaine langzaam wakker werd, hij draaide zich om en keek zijn kajuit rond. Het was kalm, er waren wel voetstappen en stemmen te horen die van het dek kwamen, de golven die tegen de boot sloegen klonken ook weer zoals gewoonlijk door zijn kajuit. Aangezien Blaine nog wat dingen te doen had besloot hij maar meteen op te staan, hij wist dat hij zo snel mogelijk een keuze moest maken over wat hij moest doen met Rose. Hoe langer hij het zou uitstellen hoe groter het probleem zou worden. Zijn voeten plaatste hij op de houten vloer, nog even rekte Blaine zich uit voor hij ook daadwerkelijk op stond van zijn bed. Hij liep naar de stoel waar hij de vorige nacht zijn kleren neergelegd had, deze trok hij zo snel mogelijk aan. Voor hij zijn kajuit uitliep bekeek hij zichzelf nog even in de zijn spiegel die in op aan de muur hing. De spiegel was helemaal verroest maar toch was die nog bruikbaar genoeg voor Blaine, niet dat hij hem echt nodig had maar het voegde ook wel wat toe aan zijn kajuit zelf. Nu moest hij Mansfield vinden om advies aan hem te vragen, waarschijnlijk was hij te vinden op het dek en zo niet dan had iemand anders hem wel gezien ergens. Vanuit zijn kajuit liep Blaine meteen door naar het dek, hier eenmaal aangekomen zag hij eerst al meteen Rose op de grond zitten. Ze zat nog steeds in de kettingen, niet dat Blaine wat anders verwacht had want dat zou dan betekenen dat iemand van zijn bemanning haar losgemaakt zou hebben en dat leek Blaine erg sterk dat éen van zijn mannen zo tegen hem in zou gaan. Zijn blik bleef even hangen op Rose, nu het wat lichter buiten was kon hij beter zien hoe ze er uitzag. Aangezien hij nu beter kon zien hoe ze eruit zag nam hij de tijd om haar even in hem op te nemen, ze had blonde krullende haren die mooi bij haar gezicht stonden. Het staren van Blaine werd onderbroken toen hij hoorde dat hij geroepen werd. Meteen keek hij rond om te zoeken waar het vandaan kwam. Al snel zag hij Mansfield naar hem toe komen lopen. “Kapitein” Hoorde hij nogmaals, met een glimlach begroette hij Mansfield. “U wou me gister spreken?” Vroeg Mansfield hem toen hij bij Blaine stond. “Dat klopt, liefst in het privé dus volg me maar even naar me kajuit.” Mompelde Blaine waarna hij zich omdraaide zodra hij weer naar zijn kajuit kon lopen.
In zijn kajuit nam Blaine plaats in de stoel achter zijn bureau en Mansfield nam plaats voor hem. "Zoals je al verwacht had gaat het over de vrouw die we op het moment in kettingen op ons dek hebben.." Zuchtte Blaine zodra ze beiden plaats genomen had. "Haar naam is Rose, ze is de dochter van de gouverneur van Londen.. ze is onze boot op gelopen terwijl wij op land waren" Legde hij uit, meteen was aan het aan de blik van Mansfield te zien dat hij begreep wat het probleem was. "Dus nu is de vraag.. brengen we haar terug en gaan we terug naar de haven die we zojuist berooft hebben of varen we door in de hoop dat we niet gevonden worden maar als we gevonden worden hebben we een groot probleem, dan zullen we een gevecht moeten opzetten waar ik niet zeker weet of onze mannen daar klaar voor zijn aangezien de gouverneur genoeg mannen kan inzetten om een grote kans tot winnen te hebben.." Ging Blaine weer verder. Er viel een stilte, duidelijk was Mansfield aan het denken over wat de beste optie van hieruit zou zijn. Het lag dus niet aan Blaine dat hij geen keuze kon maken, ook Mansfield leek moeite te hebben met wat het beste was vanuit hier. Toch hoopte Blaine nog dat Mansfield hem kon helpen met deze kwestie. De stilte werd verbroken zodra Mansfield begon te praten. “Ik denk dat het erg dom is als we terug naar Londen gaan, daar heeft hij al zijn mannen, als hij ons achtervolgd kan hij waarschijnlijk een groot leger sturen maar of hij zijn hele leger achter ons aan zou sturen zou ook dom zijn voor het geval hij ze thuis nodig zou hebben, plus hij is daar op eigen terrein, hij kan daar doen en maken wat hij wil, ook al brengen we zijn dochter terug, we hebben nog steeds zijn stad overvallen..” Bracht Mansfield uit. Instemmend knikte Blaine mee terwijl hij aandachtig luisterde. Daar had hij inderdaad gelijk in. “Dus ik zou zeggen we gaan terug naar de haven, die waar je moeder is.. en dan zien we nog wel wat we doen met Rose..” Was uiteindelijk het antwoord van Mansfield. “Oke, bedankt..” Mompelde Blaine terwijl hij nog diep in gedachten was. “Zou je voor mij Rose uit de kettingen kunnen halen en hiernaar toe willen brengen?” Vroeg Blaine terwijl hij opkeek naar Mansfield. Een beetje verbaasd keek hij naar Blaine maar hij leek toch maar te doen wat Blaine vroeg toen hij knikte en zijn kajuit uitliep.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
De zon scheen fel in Roses' gezicht, maar het leek haar niet wakker te maken. Ze was vannacht zo lang op gebleven dat ze gewoon rustig door bleef slapen op de houten dek van het schip tot dat ze ineens twee handen voelde op haar schouders. Haar ogen leken langzaam te openen en vol vermoeidheid keek ze om haar heen. Ze had gehoopt dat alles een droom was, maar realiseerde dat dat een grote leugen was. Het was allemaal echt, ze zat nog steeds in de kettingen op dat zelfde dek als waar ze gister gedwongen werd neer gezet door de kapitein.
Met een vermoeid gezicht kijkt ze de man aan die haar net schijnbaar had wakker gemaakt door het schudden. "Morgen.." begon hij bot. Heel even ging er door Rose heen dat die man een aardige ochtendhumeur had, maar al snel stopte ze die gedachten weg. De man zou haar niet voor niets wakker maken en in plaats van vragen waarom ze wakker werd gemaakt, besloot ze om rustig in stilte de man aan te kijken. "..Goed, dan praat je niet." zei hij waarna hij een sleuteltje pakte en één voor één de kettingen los begon te maken. Verbaasd keek Rose de man aan, maar weer zei ze niets en wachtte ze af voor het geen wat komen ging. Wouden ze van haar af? Waren dit de laatste minuten dat ze leefde? Rose wist het niet en had een aantal vragen door haar hoofd heen spoken. "Loop je zelfstandig mee, zonder fratsen uit te halen of moet ik mijn zwaard er bij pakken?" vroeg hij met zijn armen over elkaar heen terwijl hij nog al arrogant sprak.
Het kwam erg over alsof de man Rose niet mocht, maar dat negeerde ze. Langzaam stond ze op en knikte ze. "Ik loop mee." klonk een schorre, droge stem. De man begon voor haar uit te lopen naar dezelfde deur als waar ze vannacht de kapitein in had zien verdwijnen. Met zijn hand op zijn zwaard keek hij af en toe naast hem of Rose nog wel in zijn buurt was, maar telkens als hij zag dat ze nog naast hem liep, keek hij weer voor zich. Hij klopte eerst op het hout voordat hij de deur ook daadwerkelijk opende. "Kapitein, zoals je vroeg, Rose." antwoordde hij waarna hij wenkte dat ze naar binnen moest lopen en vervolgens naast haar ging staan, wachtend op zijn teken om eventueel weg te moeten gaan of te mogen blijven. De ogen van Rose richtte zich op de jongeman die in de kajuit stond.
Dit keer was het licht, waardoor ze hem beter kon bekijken in stilte. "Goeiemorgen." probeerde ze beleefd te zeggen ondanks dat ze het nog steeds niet tof vond dat hij haar op het dek had laten slapen. Het lag heel erg oncomfortabel en ze had aardig last van haar spieren op dit moment, maar probeerde het te negeren.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld