Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Thought I'd found the highest of highs

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Linc merkte dat de discussie die hij voerde steeds minder leuk werd. Waar hij eerder in het gesprek plezier had gehaald uit het irriteren van Allison merkte hij toch nu steeds meer dat het hem begon te vervelen, dat hij er nog vermoeider door raakte dan hij al was. De plezier werd er toch steeds meer uitgehaald voor hem en het liefst had hij nu toch wel dat de vrouw zich zou verplaatsen zodat hij dan alsnog wat slaap zou kunnen inhalen. Natuurlijk kon hij ook altijd nog zelf opstaan en weglopen maar daar was hij toch iets te trots voor. Hij zat hier eerst, zij was naast hem komen zitten en dus was zij degene die zich zou moeten verplaatsen. Dat was in ieder geval hoe het logisch klonk ik het hoofd van de jonge man. Lincoln haalde nonchalant zijn schouders op bij het horen dat het Allison niks had uitgemaakt. “You seemed pretty agitated for someone who says they don’t care.” De toon in zijn stem was net zo nonchalant als de manier waarop hij zijn schouders opgehaald. Dat was iets wat Linc sowieso al gemerkt had bij Allison. Voor de hoeveelheid keren dat ze deze busrit al geprobeerd had Lincoln duidelijk te maken dat bepaalde dingen haar niks uitmaakte of interesseerde, leek ze zich toch aardig te gedragen als iemand die het toch daadwerkelijk wel iets had uitgemaakt. Natuurlijk kon Linc niet in haar hoofd kijken en had hij geen idee wat ze nou precies dacht maar als het aan hem lag geloofde hij er niks van. Al zou ze, wanneer hij zijn ongeloof zou opbrengen, natuurlijk alleen nog maar meer in the defensie schieten en Lincoln proberen te overtuigen over hoe het haar niks uitmaakte.
Natuurlijk had Allison weer een domme opmerking moeten maken. De reactie die Linc er eerst op gegeven had was dan ook dat hij met zijn ogen rolde. “Guess I that means I am still more mature than you.” Had hij erachteraan gemompeld, de woorden toch ietwat binnensmonds uitgesproken. Niet omdat Allison het niet mocht horen, het was waarschijnlijk nu al wel duidelijk geweest dat het Lincoln niks uitmaakte als Allison de opmerking hoorde die hij uitsprak. Anders zou hij zo ook niet daadwerkelijk zeggen, zo makkelijk was het om te voorkomen dat Allison iets niet zou horen. Er waren vaak genoeg opmerkingen geweest die Linc in zijn hoofd wat waarvan hij toch niet wou hebben dat Allison ze zou horen, vanwege verschillende redenen, sommigen omdat hij wist hoe ze zou reageren, anderen weer omdat hij ze toch iets te ver vond gaan. Het binnensmonds mompelen bij deze opmerking had meer te maken met het feit dat het niet echt een belangrijke opmerking geweest was, meer een gedachte die hij hardop uitsprak dan echt iets bedoeld Allison. Al had Linc het misschien toch hardop uitgesproken om het de vrouw wel te laten horen.
De blik van Linc ging naar het raam waar hij aan zat. Ondertussen leken ze in een toch al afgelegen stukje natuur te liggen, wat hopelijk betekende dat de reis niet heel veel langer meer zou duren. Natuurlijk zat Linc bij Allison in het groepje maar dit betekende niet dat hij daadwerkelijk al hij tijd bij haar zou besteden. Zodra ze aankwamen zou hij toch proberen om meteen even wat tijd voor zichzelf te krijgen want hij merkte dat hij na deze busrit zoiets toch echt wel nodig had. Sowieso zou hij dat de komende dagen vaak nodig zullen hebben. Een letterlijk pauze van Allison, even tijd zonder haar zodat hij weer tot rust zou kunnen komen. Anders zou hij letterlijk helemaal gek worden en het kamp hoogstwaarschijnlijk niet meer aankunnen. Een voordeel was dan dat ze in de natuur zaten en dat dat betekende dat Linc dus erg snel gewoon in het bos zou kunnen inlopen om daar even alleen te zijn. Dat was als ze tijd voor zichzelf zouden kunnen hebben natuurlijk.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Hij ging nóg steeds erop in over het feit dat hij niet geloofde dat het haar niets uitmaakte. Waarom ging hij steeds zo lang door over dingen die haar helemaal niet boeide? Het interesseerde haar ook echt niet. En natuurlijk zou ze anders reageren tegen hem dan tegenover iemand anders, maar dat lag volledig aan hem. Zelfs als hij een normale vraag aan haar zou vragen zou ze op die manier hebben gereageerd. Blijkbaar wist hij dat dan nog niet van haar, maar daar zou hij tijdens deze trip snel genoeg achter komen. Ze hoopte in ieder geval dat ze nog een beetje normaal kon doen rond de anderen, want ze had ook helemaal geen zin om de hele tijd zo geïrriteerd te zijn. Je de hele tijd zo opgefokt voelen was helemaal geen fijn gevoel, dus daar wilde ze ook gewoon vanaf. Dat zou echter heel erg lastig worden de komende dagen.
"Whatever makes you sleep at night." Ze had geen zin om daar helemaal op in te gaan. De energie om te discussiëren raakte toch langzamerhand een beetje weg. Dat kon ook komen door het aantal uren slaap dat ze afgelopen nacht had gehad. Dat waren er namelijk helemaal niet veel. Sowieso kostte discussiëren op deze manier haar altijd veel energie en het liefst zou ze gewoon gaan slapen of in ieder geval haar mond willen houden, maar dat zou haar toch niet lukken. Ze zou niet naast hem kunnen slapen en zolang hij dingen bleef zeggen moest zij haar mond ook weer open trekken. Zo zat ze nou eenmaal in elkaar en hoe graag ze dat ook aan zichzelf wilde veranderen, dat lukte niet.
"I already feel bad for the other two for having to sleep in the same tent as you. Ew." Die opmerking was niet helemaal nodig geweest, maar het was eruit voor ze er erg in had. Ze voelde zich ook gewoon schuldig tegenover die andere twee, maar dat was ook met name door het feit dat zij ook in die tent zou slapen en dat het absoluut niet gezellig kon worden. Nog geen minuut. Nog geen seconde. Maar ze kon zich sowieso niet voorstellen hoe iemand een leuke tijd met iemand zoals Lincoln kon hebben. Ze vond hem ook niet echt leuk gedragen tegenover anderen als hij helemaal niets tegen Allison zei. Het was gewoon iemand waar ze over het algemeen al een hekel aan had, maar nu had ze voor het eerst met zo'n persoon te maken. Ze kon niet eens omschrijven wat voor type persoon hij was. Als ze dat wel moest doen was het eerste woord irritant en het tweede woord om het te omschrijven zou vervelend zijn. Ze vond zichzelf daarentegen niet irritant of vervelend. Lincoln haalde alleen wel die twee kanten van haar naar boven.
Hoe langer de busrit duurde hoe meer Allison tegen dit hele gedoe op zag. Ze zag alles gewoon niet voor zich. Het enige voordeel was dat ze er hopelijk bijna waren en dat ze even rust had van Lincoln. Misschien kon ze dan een vriendin bellen of in ieder geval haar verhaal kwijt kon bij iemand hier in de bus, ver uit de buurt van die vreselijke man naast haar. Ze zat ook helemaal niet comfortabel, omdat ze alsnog zo ver mogelijk van hem af wilde zitten. Ze wilde gewoon altijd die afstand met hem houden, letterlijk en figuurlijk. Ze zat dus ook een beetje op het randje van haar stoel, maar het scheelde dat ze niet heel groot was en ze hoopte dus ook dat dat niet op zou vallen. Anders wist ze vrijwel zeker dat ze daar een opmerking over zou kunnen verwachten, al had ze haar antwoord daarop wel meteen klaar. Ze zat ook gewoon zo met een reden en die reden was niet dat ze bang voor hem was of zo. Nee, Allison was eigenlijk voor niemand bang en voor zo'n loser naast haar al helemaal niet. Ze wilde gewoon niet bij hem in de buurt komen, omdat ze hem gewoon enorm irritant vond. Bovendien wilde ze absoluut niet dat ze hem dan per ongeluk aanraakte of zo. Niet dat hij een ziekte had of iets anders, althans daar ging ze niet vanuit, maar dat vond ze gewoon absoluut niet chill. Een echte reden daarvoor had ze niet eens.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Lincoln had de rest van de busrit kunnen overleven, al was het nog maar net. Hij had het gevoel gekregen alsof hij met de seconde gekker werd. De rest van die dag was ook niet veel beter verlopen. Om hemzelf het zo makkelijk mogelijk te maken had hij toch geprobeerd de confrontatie met Allison zo veel mogelijk uit de weg te gaan. Dat was nog aardig goed gegaan, ze hoefde gelukkig niet bij elkaar te zitten met etenstijden en de vrije tijd die ze gekregen had Linc ook zo ver mogelijk uit de buurt van Allison besteed. Het was hem dus aardig gelukt om de vrouw uit de weg te gaan en haar niet te zien. Iets wat de tweede dag toch iets moeilijker ging aangezien er een activiteit gepland was en deze met je groep uitgevoerd moest worden. Met andere woorden, samen werken met Allison en dus tijd met haar besteden. Wanneer Linc het te horen gekregen had wou dan ook het liefst meteen zeggen dat hij zich niet goed voelde en dat hij de dag in bed zou besteden. Natuurlijk zou hem dat niet zo makkelijk gegund worden en zelfs als dit wel het geval was, hij kon het niet voor de rest van het kamp doen. Hoe dan ook zou er een moment komen dat hij met zijn groep en dan dus ook Alison, zou moeten gaan werken en of dat nou vandaag was of hij het uitstelde toch morgen, dat maakte eigenlijk niet heel veel uit. Dus was hij tot het besluit gekomen om zich er maar gewoon overheen te zetten voor vandaag en dus net zoals de rest van de klas deel te nemen aan de activiteit van vandaag.
De activiteit van de dag was een voetbaltoernooi, voor zover het voetbal was met teams van vier. Er waren kleine veldjes gemaakt zodat het mogelijk was om met kleine teams tegen elkaar te kunnen voetballen. Iedereen had zich moeten omkleden voor het spel en zich dan moeten verzamelen op een groot grasveld waar ze de 2 kleine voetbalvelden klaar gezet hadden. Eigenlijk was het veld meer opgedeeld in twee delen door een rij pionnen in het midden en op beide helften waren twee goals gemaakt met opnieuw twee pionnen die per goal waren neergezet. Het stelde dus vrij weinig voor maar ondanks dat vond Linc het wel leuk om even te kunnen voetballen, zelfs als het dan met Allison was. Al gokte Linc het er al wel op dat Allison niet een goede voetballer was en ze dus niet veel aan het team zou toevoegen. Hoe het zat met Stacey en Emmanuel wist Linc niet. Wanneer de hun team dan ook te horen kreeg dat hun nog niet aan de beurt waren en ze eerst konden toekijken had Linc zich tot de twee anderen toegekeerd. “How good are the two of you in soccer?” Ook al was het maar een domme activiteit op kamp, Linc wou toch weten hoe groot de kansen waren van dat hun zouden winnen. Zelf was Linc zeker niet de beste, verre van maar hij kon wel een beetje tegen een balletje aantrappen maar het was niks om onder de indruk van te zijn.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
De dag was voor Allison eigenlijk nog wel redelijk goed verlopen. Na de busrit had ze Lincoln niet zoveel hoeven zien en spreken en daar had ze ook helemaal geen zin in. Het was niet zo dat ze de confrontatie uit de weg ging, maar ze zocht het ook zeker niet op. Dat deed ze eigenlijk nooit en dat zou nu niet ineens veranderen. Ze had ook geen enkel slecht woord over hem gezegd tegenover anderen, want dan zou zij weer meteen bekend staan als iemand die roddelt. Ze had het gewoon niet over hem of over de mensen waarmee ze in één tent zou moeten slapen. Allison had die dag wel de neiging gehad om te zeggen dat ze niet met mannen in één tent mocht slapen vanwege een levensovertuiging, maar ze wist ook dat niemand dat zou geloven. Ze was namelijk absoluut niet preuts en volgens mij wisten de meesten dat wel. Dat wist ze echter ook niet zeker, maar ze besloot om die smoes niet te gebruiken en gewoon haar mond te houden. Hoe meer dingen ze zou slikken, hoe minder mensen een hekel aan haar zouden krijgen. Het kostte wel veel zelfbeheersing, maar tot nu toe was het haar aardig goed gelukt.
Ze had helemaal geen zin in vandaag. Niet omdat ze niet kon voetballen, want dat kon ze eigenlijk best wel goed. Als kind zat Allison op zo'n beetje iedere sport die er bestond en voetbal was daar één van. Ze was nooit één van de besten, maar ze was ook weer niet zo heel erg slecht. Dat was iets wat waarschijnlijk niet iemand van haar zou verwachten, maar Allison was sowieso een vrij sportief iemand. Op haar high school zat ze ook in meerdere teams. Zo zat ze in het cheerleader team, want dat moest van haar ouders, maar ze zat ook op volleybal in de winters en atletiek in de zomers. Daarvoor deed ze nog veel meer sporten, maar daar was na een tijdje gewoon geen tijd meer voor. Misschien zou het haar ook nog wel goed uit komen dat ze redelijk goed was in voetbal, maar ze kon zich wel snel irriteren als iemand anders in haar team dat niet was. De jonge vrouw was heel erg competitief en kon niet zo heel erg goed tegen haar verlies. Nu wist ze wel dat ze dit niet heel serieus kon nemen, maar ook dat was lastig voor haar. Het liefst won ze alles waar ze aan mee deed. En toen Lincoln het nodig vond om niet aan haar te vragen of zij goed was in voetbal, maar wel aan de andere twee mensen in haar team, besloot ze al helemaal om te willen winnen. De wedstrijd was dan niet eens tegen het andere team, maar dan tegen Lincoln. Het was gewoon arrogant van hem om te denken dat hij hier beter in was dan zij. Dat wilde ze en kon ze ook gewoonweg niet geloven.
Stacey had aangegeven voetbal niet zoveel aan te vinden en zei dat ze er ook niet goed in was en Emmanuel gaf aan dat hij er redelijk goed in was, omdat hij het vroeger wel eens had gedaan. Allison besloot om er gewoon helemaal niet op te reageren, want ze had niets nuttigs om toe te voegen daaraan. Ze ging niet uit zichzelf zeggen dat zij vond dat ze er ook wel redelijk goed in was. Dat zouden ze dan vanzelf wel zien. Ze trok de staart in haar haren wat strakker aan en ging vervolgens langs de kant zitten terwijl ze naar twee andere teams keek die er alle acht helemaal niets van konden, wat maakte dat ze met haar ogen moest rollen. Ze mocht hopen dat haar team niet zo slecht was, want dan was het niets aan.
"I honestly don't get how someone can be that bad at soccer," mompelde ze, maar meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Ze wist ook niet of iemand het had gehoord en dat was ook niet per se de bedoeling. Soms had zij gewoon het gevoel dat ze haar gedachtes hardop moest uitspreken en dan was het er ook al uit voordat ze het door had.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Gelukkig had Emmanuel gezegd dat hij aardig had kunnen voetballen, dat had Linc toch iets vertrouwen gegeven in het feit dat ze dit misschien toch nog konden winnen. Dat Stacey er niet zo goed in was had de competitieve kant van Lincoln natuurlijk minder fijn gevonden om te horen maar hij wist ook dat het nu geen zin had om daar verder arrogant of gemeen over te doen. Stacey had er uiteraard niks aan kunnen doen. Toch baalde Lincoln wel, al probeerde hij dit toch wel te verbergen want hij wou verder niks laten merken aan Stacey zelf. Zij koos er zelf niet voor om wel of niet goed te zijn in voetbal. Natuurlijk hoopte Linc nog steeds wel dat ze dit konden winnen, ondanks ze Stacey hadden. Ook wist Linc niet zeker hoe goed of slecht Allison was natuurlijk. Hij ging er gewoon van uit dat ze ook een zwakke link zou zijn binnen in het team maar hier had hij eigenlijk geen bewijs voor. Hij haalde het uit het feit dat ze een meisje was en ze hem niet het type leek wat zou kunnen voetballen. Oneerlijk, dat zeker en toch had Linc niet kunnen helpen om te kijken naar deze stereotypes als het ging om Allsion.
De opmerking van Allison was om een of andere reden in het verkeerde keelgat geschoten bij Lincoln. Met opgegeven wenkbrauw en een arrogante blik in zijn ogen had hij langzaam zijn hoofd toegedraaid naar de brunette die de opmerking gemaakt had. Even had hij haar aangekeken met verwarring. Deze verwarring was er voornamelijk omdat hij niet begreep dat ze zoiets had kunnen zeggen over een ander. Linc wist niet precies wat het was aan de opmerking dat hem zo geïrriteerd had gemaakt maar toch had het ervoor gezorgd dat Linc het nodig vond om er weer op in te gaan. “Right, because you are amazing in everything and there is nothing and this planet that you are terrible at.” Had hij terug gezegd, een kalmte in zijn stem die toch akelig klonk en liet merken dat de opmerking van de jongeman erg duidelijk sarcastisch was. Achteraf was het misschien beter geweest voor Linc om gewoon zijn mond te houden, deze opmerking van Allison gewoon te laten gaan maar juist doordat het Allison geweest was die het gezegd had maakte het dat Linc er juist op wou ingaan. Hopen haar een toontje lager te laten zingen al wist hij ergens in zijn achterhoofd ook wel dat de kans groot was dat ze er juist weer tegen in zou gaan. Ondanks dat stond Linc wel bij zijn opmerking. Zelf was hij ook fanatiek en ondanks hij baalde dat Stacey niet zo goed was in voetbal was hij zich er wel van bewust dat zij weer ergens goed in zou zijn waar Linc dan weer verschrikkelijk slecht in was. Zo had iedereen dingen waar ze slecht en goed in waren en dus om te zeggen dat je niet begreep hoe iemand zo slecht kon zijn in iets kon was een aparte opmerking geweest voor Linc.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Geen van beide teams waar ze naar keek leek te kunnen scoren. Sterker nog, ze kwamen nauwelijks vooruit en de bal kwam steeds buiten de lijnen waardoor er steeds opnieuw ingegooid moest worden. Daar ging het hele spel eigenlijk om bij deze twee teams. Allison wilde niet zeggen dat zij de beste was, maar ze kon het in ieder geval beter dan dit. Het was gewoon irritant om naar te kijken, vandaar dat ze haar mond niet had kunnen houden. En natuurlijk kreeg ze er een opmerking over en dat kon ook maar van één persoon komen. Ze had helemaal geen zin om op te kijken en de vreselijke man aan te kijken, maar ze moest wel. Ze moest er wel op reageren, want ze wilde gewoon niet over zich heen laten lopen. Ze was helemaal niet van plan om nu ruzie te maken, want die adrenaline in haar lichaam vond ze helemaal niet fijn. Niet voordat ze een wedstrijdje moest spelen in ieder geval. Een beetje adrenaline was fijn, maar niet dat soort adrenaline, want dan wilde ze de anderen oprecht de grond in stampen. Letterlijk. Met Lincoln erbij.
Ze keek Lincoln dus ongeïnteresseerd aan toen hij een sarcastische rot opmerking maakte. "I am. Watch me," zei ze dus ook met een sarcastische glimlach. Natuurlijk was Allison niet overal goed in. Er waren genoeg dingen waar ze helemaal niet zo goed in was, maar veel sporten was daar niet een onderdeel van. Ze had gewoon zoveel sporten uitgeoefend dat ze oprecht niet één sport kon bedenken waar ze niet goed in was. Of nou ja, hij gebruikte het woord 'terrible' en dat was natuurlijk anders dan ergens middelmatig in zijn. Want dat was ze eigenlijk. Ze was echt niet de beste in bijvoorbeeld basketbal, maar was ook niet de slechtste en zou heus wel een potje kunnen spelen. Waar ze echter niet goed in was, was bijvoorbeeld een tent opzetten of echt praktische dingen doen in huis, zoals iets in elkaar zetten. Dat soort dingen kon ze gewoon niet, omdat ze dat inzicht niet had, maar dat gaf ze dan ook gewoon toe. Behalve aan Lincoln natuurlijk. Ze hield hem nu het liefst in de waan dat ze wel overal goed in was, al wist iedereen dat dat niet zo was. Niemand was overal goed in, dus ook Allison niet. En ze had ook een hele lijst met dingen waar ze niet goed in was, maar die zou ze nooit opnoemen wanneer Lincoln het kon horen.
De teams hiervoor waren afgelopen, waardoor het tijd was voor hun team om in actie te komen. "Right... Let's see what you got, huh?" zei ze daarom weer met diezelfde sarcastische glimlach terwijl ze Lincoln aankeek. Ze had het ook alleen tegen hem, want ze wilde die wedstrijd niet met de andere twee mensen in haar team aangaan. Het boeide haar ook helemaal niet dat Stacey niet goed was in voetbal. Het enige dat haar nu boeide was dat ze wilde dat Lincoln zijn mond hield en niet meer van dat soort sarcastische opmerkingen naar haar maakte. Hij leerde het namelijk ook echt nooit. Natuurlijk zou deze eigenwijze vrouw er tegenin gaan. Zij wilde echt niet dat iemand dat soort opmerkingen naar haar maakte. Dat was in haar ogen niet oké.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het had Lincoln niks verbaasd dat Allison een opmerking had gemaakt over hoe zij natuurlijk geweldig was in van alles, zelfs als het sarcastisch was. Het was voor Linc nog maar de vraag of ze het daadwerkelijk sarcastisch bedoeld had of dat ze had gedaan alsof terwijl eigenlijk daadwerkelijk vond dat ze geweldig was in van alles en nog wat. Het had Linc niks verbaasd, aangezien dat toch aardig in de buurt kwam van het beeld wat hij van haar had. Een vrouw die haarzelf zo geweldig vond, zij was beter dan iedereen en over het algemeen gewoon een arrogante trut. Linc had geen idee of hij de enige was uit de klas die dat beeld had van haar had, hij had het eigenlijk nooit echt met anderen over gehad en dat was ook niet wat hij van plan was. Het liefst was hij zo min mogelijk bezig met Allison en dus was hij niet van plan om de tijd die hij niet met haar bestede haar alsnog op te brengen zodat hij meer van zijn tijd in haar kon steken. Absoluut niet. Eigenlijk vond hij de tijd die hij wel met Allison moest besteden al te veel en dat was zelfs al voor ze op kamp gingen dus hij kon zich alleen maar voorstellen hoe erg het ging worden nu dat ze bijna 24 uur per dag om elkaar heen moesten besteden. De gedachte alleen al maakte hem vreselijk vermoeid.
Zuchtend rolde Lincoln met zijn ogen als reactie op de opmerking van Allison. “Alright, whatever you say.” Meer woorden had hij er op het moment ook echt niet meer aan vuil willen maken. Zelfs als Allison er nog op in zou gaan was hij ditmaal toch echt van plan om het te laten gaan. Natuurlijk zou het nog even kijken zijn of het hem echt zou lukken, of hij echt genoeg controle had over hemzelf om niet langer meer op in te gaan. Niet alleen dat, de vraag was of Allison er nog iets op zou zeggen. Voor Linc zou het dus een stuk makkelijk zijn als zij zelf ook langer niet meer iets zou zeggen en hij dus bij deze officieel het laatste woord had. Dat leek toch vaak het probleem te zijn tussen de twee, beide wouden altijd het laatste woord en dit zorgde voor eindeloze discussies totdat iemand anders er tussen zou komen of er iets zou gebeuren wat ervoor zorgde dat beide niet langer meer met elkaar hoefde of konden praten. Nu zou dat zijn wanneer ze het veld op moesten, al had het Linc niks verbaasd als zelfs dan ze verder zouden gaan met zinloze discussies voeren.
Opnieuw had Lincoln een wenkbrauw opgeheven en Allison aangekeken. Alsof hij degene was die zichzelf nu moest gaan bewijzen. Volgens mij was zij degene geweest die had gezegd dat ze zogenaamd goed in alles was. Linc had niks over zijn talenten gezegd en voor hetzelfde geld was hij vreselijk in voetbal, wist zij veel. Het was voor Linc dan ook apart geweest dat hij werd aangesproken door Allison alsof hij degene was die zich nu moest gaan bewijzen. “I have nothing to prove, you are the one that said you were so amazing at everything.” Mompelde hij terwijl hij richting het veld liep waar ze moesten gaan spelen. Linc was ook echt niet van plan om hemzelf te bewijzen tegenover Allison, dat kon ze wel vergeten. Als hij zijn best deed dan was het omdat hij fanatiek was en niet omdat hij aan iemand wou laten zien hoe goed hij was, al helemaal niet aan Allison. Door de opmerking van Allison begon hij eigenlijk juist minder zin te hebben om zijn best te doen, de hele wedstrijd had hem ineens niks meer uitgemaakt. Toch zou hij nog wel proberen zoveel mogelijk zijn best te doen, voor hoeverre dat zou gaan lukken.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Lincoln had haar niet echt een antwoord gegeven waar ze iets mee kon, maar ze moest er alsnog op reageren, ook al was haar antwoord een beetje overbodig en dat vond ze zelf ook. Ze wilde gewoon niet dat hij ooit het laatste woord zou hebben, tenzij het voor haar gevoel al helemaal klaar was en ze al een soort van gewonnen had. Dat was nu ook wel een beetje zo, omdat hij niet eens meer tegen haar in ging. Dat was dan nog wel jammer, maar ze kon het niet laten om er alsnog een opmerking op te maken. "Yup. I'm always right." Niemand had letterlijk altijd gelijk, dus ook Allison niet en dat wist ze maar al te goed. Ze was ook echt niet altijd de slimste. Als zij zo ontzettend slim was dan had ze ook wel voor een andere opleiding gekozen. Ze wist ook wel dat hierin veel minder werk te vinden was dan wanneer je een studie geneeskunde of rechten zou doen. Bovendien had Allison niet het gevoel alsof ze zo'n studie aan kon. Ze was fanatiek en enorm gemotiveerd, maar iets als wiskunde kon ze gewoon niet, dus dan zouden alle bètastudies al afvallen. De droom van haar ouders dat ze ooit arts zou worden moest ze dus laten varen. Dat was overigens ook nooit haar droom. Ze moest er niet aan denken. Het leek haar verschrikkelijk. Als iemand als Lincoln dan op haar spreekuur langs zou komen wilde ze die niet eens helpen, dus ze zou nooit een goede arts kunnen zijn. Daar was ze misschien dan toch te onaardig voor, al zou ze dit niet toegeven.
"I didn't. I said I wasn't terrible at anything. Since when are you deaf?" grinnikte Allison schouderophalend. Ergens niet vreselijk in zijn of ergens geweldig in zijn was een groot verschil, maar ze had nooit gezegd dat ze geweldig in voetbal was. Dat waren niet haar woorden en dat zou ze ook nooit zeggen. Dat was ze immers ook niet, dus dan zou ze ook zeker niet opscheppen. Sowieso hield ze niet van opscheppen. Als ze dat fijn vond dan kon ze dat hele dagen door doen over de dingen waar ze wél goed in was, maar ze had juist een hekel aan dat soort typetjes. Die wilden alleen maar aandacht en die aandacht gaf Allison ze echt nooit. Dan wilde ze graag dwars liggen en hen niet hun zin geven.
Ze was niet van plan om het voortouw te nemen en meteen op die bal af te rennen. Of nou ja, om daar in het midden te staan als de bal werd afgetrapt. Gelukkig was Emmanuel wel zo fanatiek om dat te willen doen, want hij liep daar meteen naartoe. Allison zette haar handen in haar zij en keek even naar het andere team, wat ook bestond uit twee mannen en twee vrouwen. Ze had echter geen flauw idee of één van hen ook maar een beetje goed was in voetbal, maar dat zou ze snel genoeg ontdekken. Dan zou ze in ieder geval extra hard haar best moeten doen. Je kon al heel snel zien of iemand een beetje goed met die bal overweg kon of niet, dus dat wilde ze eerst een beetje zien voordat zij helemaal haar best zou doen voor niets. Desondanks betekende dat dan niet dat ze helemaal niet haar best ging doen. Ze wilde ook alsnog beter zijn dan Lincoln, terwijl dat echt nergens op sloeg omdat ze in hetzelfde team zaten. Ze zou misschien de bal naar hem moeten schoppen zodat hij een goal kon maken, maar daar zat ze helemaal niet op te wachten. Ze wilde niet dat hij er met de eer vandoor ging, al was dat helaas wel het geval met voetbal. Zo moest het wel, want anders maakte je nauwelijks doelpunten. Daar had ze echter totaal geen zin in.
Het spel begon, maar Allison had al snel door dat het andere team ook niet heel veel top spelers had, dus dat scheelde dan weer. Dan kon ze haar mentale wedstrijd tegen Lincoln ook gewoon gaan voeren.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Zoals Lincoln met hemzelf had afgesproken had hij geen verdere reactie gegeven aan Allison. Het had dan ook geholpen dat het antwoord wat hij weer van haar gekregen had niet echt iets was waar hij verder op in had kunnen gaan. Uiteraard, als Linc echt graag gewild had willen hebben dan had hij zo een manier kunnen vinden om weer op haar in te gaan, daar had hij waarschijnlijk niet al te lang over moeten nadenken. Toch was er iets in hem wat ineens besloten had om zich volwassen te gedragen en haar voor de rest eigenlijk gewoon te negeren. Dat was uiteraard tot het hun beurt was om te voetballen, toen leek het hele volwassengedrag-gebeuren uit het raam gegooid te worden. Maar dat was later, nu voelde hij zich toch trots op zichzelf dat hij zichzelf wist in te houden en Allison gewoon het laatste woord wist te geven. Dat was toch wel iets wat niet vaak voorkwam en zijn ouders zouden trots op hem geweest zijn. Zelfs zijn ouders hadden vaak last van hun zoon die altijd het laatste woord wou hebben, zelfs nu hij niet in de buurt woonde gebeurde het nog vaak genoeg via sms of via bellen dat ze in een discussie belandde en ook dan wou de jongeman altijd het laatste woord hebben. Het was iets wat zowel zijn moeder als vader altijd erg irriteerde, wat begrijpelijk was maar dat had Linc niks kunnen uitmaken.
De opmerking die Allison ditmaal maakte liet Lincoln toch even zuchten en met zijn ogen rollen, het niet kunnen helpen om toch zo’n reactie te geven. “As if I listen closely to every single world that comes out of your mouth. For the most part I just try to cancel your voice out.” De opmerking was er erg droog uit gekomen, niet geheel de bedoeling geweest maar tegelijkertijd had het Linc niet veel uitgemaakt, of eigenlijk om precies te zijn had het hem helemaal niks uitgemaakt. Alsof hij de toon in zijn stem zou afstemmen op Allison, dan had hij toch echt wel betere dingen te doen. Sowieso vond Linc dat hij altijd wel betere dingen te doen had als het ging om Allison. Hij kon zich niet voorstellen dat er iets was wat hij minder graag deed dan om Allison rond te hangen want dat was toch wel iets wat hij altijd verschrikkelijk vond.
De wedstrijd begon en het werd Linc toch al wel snel duidelijk wie deze wedstrijd zou gaan winnen. Hun spelers waren nou niet echt goed en in zijn eigen team zaten toch wat goede spelers. Emmanuel deed het goed, Linc vond zichzelf toch ook wel goed spelen en tot zijn grote verbazing was ook Allison goed bezig met de wedstrijd. Natuurlijk zou hij dat niet toegeven aan haar, tegen haar zou hij gewoon doen alsof ze wel een redelijke speelster was maar niet zo goed dat hij er verbaasd door raakte. Ergens was Linc ook wel blij met het feit dat Allison leek te kunnen voetballen, dit betekende dat ze nog wel eens een kans konden hebben op het winnen van dit kleine tournooi.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Ze had alsnog een reactie verwacht, maar kreeg niets te horen. Dit voelde dan toch een beetje als een overwinning voor haar, hoe kinderachtig het ook was. Ze moest gewoon altijd haar gelijk halen en als iemand niets meer te zeggen had dan voelde dat zo. Dat was ook één van de redenen waarom het uit was gegaan met haar vriend, terwijl natuurlijk de afstand de grootste reden was. Echter hadden zij vaak discussies die soms zelfs tot ruzies leidden, omdat ze allebei te eigenwijs waren om de ander gelijk te geven. Dat was iets waar Allison écht heel erg slecht tegen kon. Sorry zeggen kon ze eigenlijk dan nog minder goed. Soms wist ze heus wel dat ze fout zat of dat ze iets had gezegd wat echt niet door de beugel kon, maar dan kon ze het niet over haar hart verkrijgen om haar excuses daarvoor aan te bieden. Ze kon dat alleen als ze iemand fysiek pijn had gedaan, maar dat vond ze dan anders. Allison loste haar problemen niet op met fysiek geweld, dus dan had ze iemand per ongeluk laten struikelen of duwde ze iemand per ongeluk en dan zei ze daar wel sorry voor. Maar voor de rest was Allison zo'n beetje de meest eigenwijze persoon op deze aardbodem, wat haar ook soms een nogal lastig persoon maakte. En dat terwijl ze altijd genoeg vrienden had, maar de meesten daarvan had ze gewoon verkregen via haar oudere zus. Omdat zij dezelfde achternaam droegen was Allison ook meteen populair, want je wilde absoluut geen ruzie met haar zus. In ieder geval wist ze één ding zeker en dat was dat ze ook nooit haar excuses aan Lincoln zou kunnen aanbieden. Hij verdiende haar woorden dan gewoon en hij ging zelf net zo hard tegen haar in als zij tegen hem, dus daar zou ze nooit spijt van krijgen.
"Maybe you should if you don't wanna look stupid." Zij luisterde altijd wel heel aandachtig naar wat hij te zeggen had, omdat ze er dan extra goed tegen in kon gaan. Ze wilde absoluut niet dom overkomen en ze zou er ook alles aan doen om absoluut geen domme opmerkingen te maken, al lukte dat niet altijd. Maar tegenover hem moest ze gewoon altijd haar gelijk halen, zelfs als het over iets heel doms ging. Met hem was het alleen nooit dom en voelde letterlijk ieder gesprek als een soort wedstrijdje, dus moest ze goed naar zijn woorden luisteren zodat zij er weer een beter antwoord op kon bedenken.
Het kostte Allison vrijwel geen moeite en energie om hier een beetje rond te rennen en af en toe die bal ergens naartoe te schoppen, want ze hoefde er gewoon niet veel voor te doen. Het andere team was gewoon slecht en daarom ging ze zich ook helemaal niet uitsloven. Dat deed, zo te zien, niemand in haar team. Allison wist in ieder geval zeker dat Emmanuel nog beter kon, ook al liet hij wel wat goede dingen zien. En tot haar ergernis kon ze zien dat zelfs Lincoln wist hoe je met een bal om moest gaan. Ze had eigenlijk gehoopt dat hij heel erg slecht was, zodat ze daar wat van kon zeggen, maar dat zou in een echte ruzie kunnen uitmonden. Dus ze was eigenlijk ook wel weer blij dat ze wat dat betreft niet heel erg veel kon zeggen. Ze zou in ieder geval nu niet opmerken dat hij beter zijn best moest doen of zo, want dat was niet nodig. Ze stonden immers al met drie tegen nul voor.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Met elke minuut die Lincoln doorbracht met Allison begon hij zich steeds meer te realiseren hoe hard dit kamp zou worden om te overleven. Het had hem zo leuk geleken, een beetje plezier maken met wat klasgenoten, wat activiteiten waar ze een beetje met zijn allen konden klooien. Wanneer hij het gehoord had leek het hem meer op een mini vakantie dan een kamp of een poging om met de klas te bonden. Dit had allemaal zo snel omgeslagen in die busrit hier naar toe, niet alleen omdat het al begon met een discussie met Allison maar dan ook nog eens te horen krijgen dat hij bij haar in een groepje zat. De leraren dachten echt dat het slim geweest was om die keuze te maken, alsof dat ervoor ging zorgen dat Linc en Allison ineens magisch het goed met elkaar zouden gaan vinden. Dat zou nooit gebeuren en al helemaal niet op zo’n kamp. Het was in de ogen van Linc een erg domme keuze geweest. Beter hadden de leraar ervoor gekozen om Linc en Allison juist ver uit elkaar te houden zodat het kamp voor iedereen nog een beetje gezellig kon worden in plaats van wat ze nu gedaan hadden.
Een sarcastische bijna gemene glimlach had gestaan op het gezicht van Lincoln wanneer er hem verteld werd door Allison dat hij beter naar haar moest luisteren. “You wish. But I’d rather not.” Dan had hij maar stom geleken maar om daadwerkelijk energie te stoppen in het luisteren naar Allison, dat zou hij toch echt niet kunnen. De busrit had hem al veel energie en moeite gekost en zelfs toen had hij niet zijn uiterste best gedaan om naar haar te luisteren. Hij zou zich ook niet kunnen voorstellen hoe het zou zijn als hij dat wel deed, als hij echt eens zou gaan luisteren naar wat ze zei. Dat zou waarschijnlijk voor alleen maar meer irritaties bij hem opleveren en daar zat hij nou eigenlijk niet echt op te wachten want ze wist hem al genoeg te irriteren zoals het nu was. Het was dus puur uit een soort zelfzorg dat hij besloot om niet naar elk woord van Allison te luisteren zodat hij niet letterlijk gek zou worden.
Gelukkig was er tijdens de wedstrijd niet veel tijd voor Lincoln en Allison om te ruziën. Ondanks ze de wedstrijd makkelijk leken te winnen en Linc zonder enige moeite een gesprek zou kunnen voeren, zo makkelijk was het. Toch, ondanks het hem zo gemakkelijk afging was zijn concentratie te veel bij de wedstrijd om ook maar te denken aan een discussie te beginnen met Allison. De wedstrijd had al zijn aandacht en hetzelfde leek te gelden voor Allison. De twee leken zelfs met elkaar te kunnen samenwerken tijdens de wedstrijd, iets wat Linc toch wel apart vond en niet echt een prettig idee vond om toe te geven. Al was het toch wel door hun samenwerking dat ze de wedstrijd uiteindelijk leken te winnen. Al was het ook de samenwerking met Emmanuel en zelfs Stacey die niet bepaald goed was in voetbal. Als een team hadden we gewoon erg goed samengewerkt, iets wat Linc toch verbaasde.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
"Well, you'd look stupid either way." Het liefst zei ze 'you always do' er nog achteraan, maar volgens mij was dat nu wel duidelijk. Hij wist heel erg goed dat Allison alles wat hij zei toch dom en stom vond. Het maakte dus inderdaad niet uit of hij wel of niet naar haar zou luisteren. Het zou toch nooit goed genoeg zijn. Zelfs al zei hij iets waar Alli het eigenlijk mee eens was, dan nog zou ze dat nooit hardop willen toegeven. En ook niet in haar hoofd nu ze erover nadacht. Ze wilde hem gewoon nooit gelijk geven. Zelfs al zei hij dat één plus één gelijk staat aan twee, dan zou ze nog wel iets kunnen verzinnen om daar tegen in te gaan. Meestal hield ze dan gewoon haar mond, maar als hij het direct tegen haar zou zeggen kon ze haar mond niet houden. Dan voelde het weer als die wedstrijd en in een groep voelde dat toch minder zo. Dan richtte hij ook echt niet alles aan haar. Als zij in een les iets zei dan had hij daar nooit iets mee te maken en meestal kreeg ze dus ook geen opmerking. Andersom ook niet. Als ze niets tegen hem hoefde te zeggen dan deed ze dit ook zeker niet.
Zoals verwacht won hun team de wedstrijd en daar was ze blij om. Nu hoefde ze niet uit zichzelf een nieuwe discussie te starten door te zeggen hoe slecht iedereen in hun team was. Of nou ja, hoe slecht ze Lincoln dan vond. Hij was niet eens slecht, maar dat zou ze anders wel gewoon zeggen. Dat was immers ook een mening en die zou ze mogen hebben. Het was niet gebaseerd op feiten, want dat kon niet. Echter had ze nu niets om te zeggen, behalve dat het andere team er vrij weinig van kon, maar daar was ze dan ook wel weer blij om. Dit zorgde ervoor dat ze wat energie kon bewaren in plaats van die energie in een nieuwe discussie met Lincoln te moeten stoppen. Desondanks wist ze toch wel dat ze weer onaardig tegen elkaar zouden doen, want er zouden nog meer wedstrijden gespeeld moeten worden en ze waren nog niet van elkaar af. Was het maar zo'n feest! Dan pas zou ze misschien een klein beetje van dit kamp kunnen genieten. Tot nu toe vond ze het namelijk helemaal niets. Het was voor haar doen veel te primitief en het was absoluut niet haar ding. Hier had ze echter grotendeels haar mond over gehouden, want ze wilde niet bekend staan als een soort prinsesje die altijd op luxe vakanties ging. Dat was echter wel de waarheid, al zag ze zichzelf niet als een prinsesje.
Emmanuel en Stacey begonnen elkaar, maar ook Allison en Lincoln, high fives te geven omdat ze de wedstrijd hadden gewonnen. Echter was er geen hersencel in haar brein die zei dat ze Lincoln een high five moest geven. Dat zou ze ook nooit van haar leven doen. Ze raakte die jongen niet aan als dat niet hoefde en ze wilde al helemaal niet zoiets vriendelijks doen. Ze mocht hopen dat hij precies hetzelfde over haar dacht, want anders zou het een ongemakkelijke situatie kunnen worden. Het feit dat Allison echter wel gewoon 'meedeed' met Emmanuel en Stacey viel hen blijkbaar ook op, want er kwam een opmerking vanuit Stacey.
"Why do you two actually act so weird and annoyed around each other? It's starting to annoy me," gaf ze toe en even wist Allison niet wat ze moest zeggen. Dat kwam ook niet vaak voor. Het liefst zei ze meteen dat het haar niets interesseerde dat Stacey het vervelend en irritant vond, maar dan kwam ze meteen wéér zo bot over. Alsof ze nu nog niet zo over kwam. En dus keek ze Lincoln even aan, al was dat ook dom. Het antwoord dat hij zou geven zou ze namelijk ook vervelend vinden, maar ze wist zelf gewoon even niet wat ze daarop moest antwoorden zonder weer de bitch uit te hangen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Zoals Lincoln eigenlijk in de eerste 5 minuten van de wedstrijd al gedacht had, ze hadden dit potje voetbal gewoon gewonnen. Dit was al wel snel duidelijk geworden aangezien het andere team simpelweg niet zulke sterke spelers had als hun eigen team. Hun hadden Lincoln, Emmanuel en dan Allison, alle drie waren sterke spelers. Niet dat dat Linc zijn woorden waren, hij zou Allison nooit een sterke speler noemen, ondanks ze het toch goed gedaan had deze wedstrijd maar Linc zou dan alsnog naar de kleine dingen kijken zodat hij zichzelf kon blijven vertellen dat Allison geen goede speelster was. De manier waarop ze de bal passte was net niet hard of zacht genoeg, of als ze net naast het goal schoot dan had ze hem eigenlijk makkelijk erin kunnen hebben. Het was gewoon nooit goed in zijn ogen. Voor nu zou hij toch zijn meningen voor hem laten in plaats van dat hij om de kleinste dingen ruzie zou gaan lopen zoeken.
Vrolijk liep Lincoln van het veld af terwijl hij zowel Stacey als Emmanuel een high five gaf. Alleen hun twee uiteraard en niet Allison. Gelukkig leek zij hier hetzelfde over te denken en gaf ook zij alleen Emmanuel en Stacey een high five en vermeed ze Lincoln. Hier was hij zelf alleen maar blij mee en eigenlijk niet eens beledigd. Iemand anders leek hier echter wel een probleem mee te hebben. De vraag van Stacey had Lincoln even verward laten opkijken, niet goed begrijpend waarom ze dacht dat deze vraag nu een slim idee was. Er was nu geen discussie tussen de twee, ze vermeden elkaar juist en toch leek het Stacey nu een goed idee om deze vraag op te brengen, iets wat gegarandeerd weer voor ruzie zou zorgen bij de twee.
Lincoln zag vanuit zijn ooghoek dat hij door Allison werd aangekeken. Het leek er dus niet op dat zij degene was die de vraag ging beantwoorden. “I don’t know, maybe ask Allison why she is such an annoying bitch most of the time.” De woorden kwamen er op een overenthousiaste en duidelijk sarcastische manier uit. Met een glimlach die zonder enige twijfel nep en te overdreven was keek hij naar Allison, die hem had aangekeken, gewacht had op een antwoord van hem. Zelf wist Linc ook wel dat dit alles behalve het antwoord was waar Stacey op gehoopt had en toch had hij de kans niet voorbij kunnen laten gaan om de opmerking te maken. Hij wist dondersgoed dat het voor een reactie van Allison zou zorgen, dat er gewoon weer een grote ruzie uitkwam en dan dit het laatste was waar iedereen op zat te wachten. Dan toch, ondanks dat alles te weten, had Linc spijt van zijn opmerking? Nee, natuurlijk niet. Ergens was hij misschien wel trots op wat hij zojuist gezegd had. Als Allison de kans niet pakte om met deze vraag Linc te beledigen dan deed hij het zelf wel. Met dezelfde te vriendelijke en neppe glimlach bleef hij naar haar kijken, benieuwd naar reactie, hoe boos hij haar had kunnen maken met deze woorden.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Natuurlijk gaf Lincoln wel antwoord op deze vraag. Allison gaf hem daar ook alle ruimte voor door stil te blijven en zelfs hem aan te kijken, wat eigenlijk betekende dat hij kon antwoorden. En natuurlijk was het een antwoord met een extreem onaardige toon, dus iets waar Stacey ook niet heel blij mee leek te zijn. Het leek wel alsof ze de ruzie tussen hun twee wilde oplossen, maar dat zou haar niet lukken. Dat moest ze ook helemaal niet willen. Het beste kon ze zich ook helemaal niet ermee bemoeien, want dat kon ervoor zorgen dat Allison ook een rot opmerking naar haar kant zou gooien en dat was het laatste wat ze wilde. Stacey had immers niets fout gedaan, maar als ze zich erin ging mengen was de kans groot dat Allison ook niet meer zo aardig voor haar zou zijn. Net zoals ze dat nu ook echt niet voor Lincoln wilde zijn. Dat had hij niet verdiend met deze opmerking.
"Maybe because you just deserve to be treated that way. Last time I checked I didn't have any problems with anyone here but you. You're the problem here." En niet Allison. Zij was het probleem echt niet. Ze vond zichzelf niet de moeilijkste om mee om te gaan, maar eigenlijk vanaf dag één had hij het bij haar al verpest. En ze wist niet eens meer precies waarom dat was. Ze kon hem gewoon niet uitstaan door bepaalde opmerkingen die hij maakte en andersom ook niet. Ze was in ieder geval blij dat ze wel zowat iedere opmerking kon maken die ze wilde, want hij zou er toch niet beledigd door raken. Althans, dat dacht ze. Zij voelde zich in ieder geval niet beledigd als hij nare dingen over haar zei. Sterker nog, het zorgde ervoor dat zij heel graag wat terug wilde zeggen en dat voelde dan een beetje als macht hebben. Als iemand lullig over je deed liet dat in ieder geval zien dat je met die persoon bezig was. Nu wilde Allison niet zeggen dat zij met Lincoln bezig was, maar toch moest ze iedere keer hem overtreffen. Ze wilde ook gewoon in alles beter dan hem zijn. Ook met dit potje voetbal wilde ze dan eigenlijk van hem winnen, dus ze baalde dat ze in hetzelfde team zaten. Nu kon ze niet van hem winnen, omdat ze gelijk stonden. Ze kon ook niet van hem verliezen. En dat haatte ze echt.
"Do you two seriously not care about how annoyed I am by the two of you acting this way though? It's getting on my nerves," gaf Stacey vervolgens aan en deze keer zou ze echt niet wachten tot Lincoln antwoord zou geven. Deze keer ging het ook niet over hem of over Allison, maar Stacey gaf aan dat ze het echt vervelend vond. En dat kon ze zich best goed voorstellen. Het was ook niet leuk als twee mensen de hele tijd aan het bekvechten waren. Dat maakte de sfeer er niet bepaald beter op, maar ze kon er niets aan doen. Helemaal niets in Allison zei dat ze ooit aardig moest doen tegen die vreselijke man, dus dat zou ze ook gewoon niet kunnen.
"That's his fault. Blame him." Dat was misschien ook wel weer kinderachtig om te zeggen, maar ze wilde ook niet haar excuses aanbieden. Natuurlijk vond ze het vervelend voor haar, maar ze kon het gewoon niet veranderen, dus aan haar excuses zou ze helemaal niets mee kunnen. De situatie zou namelijk niet gaan veranderen. Het enige dat wellicht kon veranderen was dat ze naar een ander groepje zou mogen, maar die kans leek Allison klein. Dan zou er een heel andere indeling moeten komen en dat zou voor heel veel gedoe zorgen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was voor Lincoln geen grote verrassing geweest dat het antwoord wat hij gegeven had op de vraag van Stacy niet bevallen was bij zowel Stacey zelf als bij Allison. Het was niet per se de reactie die hij had proberen uit te lokken maar wel de reactie die hij van verre had zien aankomen. De vraag was dan uiteraard, als hij die reactie niet probeerde uit te lokken, waarom dan wel een antwoord geven waarvan hij wist hoe het zou verlopen? Zelf wist Linc het antwoord daar eigenlijk ook niet zo goed op als hij eerlijk was. Misschien was het omdat hij, net zoals Allison, geen daadwerkelijk antwoord wist en dus was zijn eerste reflex om een opmerking te maken die Allison boos zou maken. Lachend rolde Linc met zijn ogen door het antwoord wat hij kreeg van Allison. Hij verdiende het? En waarom was dat? Omdat zij het niet goed kon vinden met hem? “As if I have problems with every person that walks around here.” Lincoln wist dat er mensen waren wie hij niet mocht en dat hun hem ook niet mochten maar toch bleven ze beleefd tegen elkaar. Met niemand anders had Linc problemen zoals hij die met Allison had. Het kon dus niet aan hem liggen, daar was hij zelf toch wel erg redelijk van overtuigd ook.
Als Lincoln heel eerlijk was raakte hij toch ook wel klaar met het gezeur van Stacey. Het kon wel zo wezen dat hij niet kon tegen hun twee die constant ruzie maakten maar dat klonk voor Linc niet bepaald als een probleem voor hem maar meer een probleem voor Stacey zelf. Wat moest hij anders doen? Zichzelf aanpassen zodat Stacey een beetje kon genieten van een het kamp en hij zelf in stilte zou lijden? Absoluut niet. Met een opgeheven wenkbrauw keek de jongeman naar Allison wanneer zij ditmaal antwoord gaf op Stacey. “Alright, maybe it’s time for you to take responsibility for things.” Mompelde de hij terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. “This sure as hell ain’t my fault.” Vervolgde Lincoln nog, het duidelijk maken dat in zijn ogen dit daadwerkelijk niet zijn fout was en hij zou het ook vertikken om de schuld op zich te nemen. Lincoln kon het prima met mensen vinden en Allison leek hier een uitzondering op te zijn en dan moest het zogenaamd zijn fout zijn? Dat was in zijn ogen dus absoluut niet logisch.
Ondanks Allison geantwoord had op Stacey was Lincoln zelf ook van plan om tegen de vraag van de dame in te gaan aangezien hij er wel wat over te zeggen had. “Stacey, Allison and I didn’t ask to be in a group together. We hate this just as much as you do.” De woorden waren eigenlijk een vriendelijkere manier om te zeggen dat ze niet zo moest zeuren. Al leek Stacey die hint niet te begrijpen. “Just because the two of you aren’t happy doesn’t mean you have to ruin it for the rest.” Ging ze weer verder. Het nam alles in Linc om niet geïrriteerd te zuchten en met zijn ogen te rollen. Op het moment had hij geen zin om ook nog eens in discussie te komen met Stacey want met Allison had de jongeman zijn handen toch wel vol. Hij deed zijn best om een gemeende glimlach op te zetten naar Stacey toe, al ging dit moeilijk. “I will see what I can do for you.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld