Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Record of My Life

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Elisa was niet de eerste interviewer die hem probeerde te charmeren met uitnodigingen en alles er omheen. Het kwam vaak genoeg voor dat vrouwen zich aan zijn voeten wierpen en probeerde hem ergens mee naar toe te krijgen. Meestal negeerde hij dat. Een enkele keer ging hij misschien mee, maar daarna liet hij het afweten. Clement mocht immers niet daten van zijn manager en als hij dat wel zou doen, dan zou hij een groot probleem hebben. Daarnaast vertrouwde hij de vrouwelijke journalisten vaak ook niet helemaal. Hij zag het nog zo gebeuren dat ze zijn aandacht zouden misbruiken voor hun eigen artikelen en dat was iets wat hij hen niet gunde.
De eerste vraag ging verrassend genoeg over muziek. Hij wierp een blik op Eve. Hij gokte dat de vraag van haar kwam, waar hij dankbaar voor was. ‘Ik heb nog geen concreet beeld van welke songs ik op mijn album wil. Het is allemaal nog in de beginfase, maar ik kan al wel vertellen dat er één nummer is waar ik gek op ben. Mocht die het album halen, dan hoor je denk ik meteen welke dat is.’ Clement was heel goed in vage antwoorden geven, vooral omdat Elisa hier toch tevreden mee leek te zijn.
Hij moest een zucht binnenhouden toen de volgende vraag weer over zijn privéleven ging. Wederom keek hij naar Eve. Ook zij leek teleurgesteld te zijn over hetgeen wat hem nu werd gevraagd. Iets wat hij waardeerde. Ze was in ieder geval slim genoeg om in te zien dat dit niet belangrijk was en ze had wel degelijk geprobeerd om naar zijn wensen te luisteren. Misschien was een assistent hebben nog zo slecht nog niet. In ieder geval als het ging om dit soort momenten.
‘Ik denk niet dat een persoonlijkheid te omschrijven is in woorden. Zoiets moet je aanvoelen. Je weet pas echt wanneer het goed zit als je elkaar aankijkt en het matcht.’ Ook dat leek Elisa goed genoeg te vinden. Ze mompelde zelf nog iets over dat het hele diepe woorden waren. Als ze het nog niet door had, dat was nogal zijn ding. Hij schreef de meeste nummers zelf en zijn fans waren er dol op, juist omdat hij dit soort dingen er uit wist te persen.
‘Wat is je ideale date?’ vroeg Elisa. Clement haalde zijn schouders daarop op. ‘Ik ben eigenlijk niet zo moeilijk. Ik zou het liefst een zo’n normaal mogelijke date willen.’
‘Zo bescheiden,’ zei Elisa met een glimlach. ‘Als we terugkijken naar de tour, welke stad was dan je favoriet? Of welk land?’
Dit was ook weer een vraag waar Clement geen antwoord op wist. Bij iedere stad riep hij dat ze zijn favoriet waren. Dat hij het nog nooit luider of energieker mee had gemaakt. Waarom? Dat maakte de fans blij. Hier en daar had hij wel landen waar hij een goede herinnering bij had, maar nooit echt specifiek.
‘Spanje,’ besloot hij. ‘Enthousiast publiek en lekker eten.’

Other
Internationale ster

Other schreef:
Ze was oprecht nieuwsgierig naar de nummers waaruit zijn nieuwe album zou bestaan. Eveline zou er met plezier willen naar luisteren en misschien zou ze die kans ook wel krijgen als ze hem vergezelde naar de studio. Ze twijfelde er niet aan dat hij ook wel een studio had in zijn huis. Waar die zich echter bevond, geen idee. De enige kamers die ze tot nu toe had gezien, waren dan ook de woonkamer en keuken. Eve liet haar blik door de ruimte glijden en ving een glimp op van de tuin doorheen het raam. Zo te zien had hij een zwembad, maar voor de rest kon ze niet genoeg bestuderen. Het verbaasde haar niet dat hij een grote tuin had, hij leefde nu niet bepaald sober. Er moest wel een poetsvrouw of kuisploeg zijn die er af en toe kwam poetsen. Ze kon het zich niet voorstellen dat Clement zelf de tijd vond om dit te doen.
Eve ving zijn blik op toen hij de vraag over zijn privéleven moest beantwoorden en wierp hem een verontschuldigende glimlach toe. Ze had oprecht geprobeerd zo veel mogelijk van dat soort vragen te schrappen, maar ze kon er niets aan doen mochten ze die wel stellen. Ze besefte maar al te goed dat hij het niets vond. Toch vond Eveline de antwoorden die hij gaf, interessant. Ze vroeg zich af of hij ze naar waarheid beantwoordde. Clement gaf niet echt een duidelijk antwoord, meer een algemeen. Ideaal voor zijn fans, die ongetwijfeld weg zouden zwijmelen bij wat de man zei, bedacht Eve zich. Het betekende echter niet dat ze niet akkoord ging met zijn uitspraken. Ze had zelf ook niet echt een bepaald type man waarop ze viel. Tot nu toe waren haar vorige relaties heel verschillend geweest. Ze wist echter dat ze het belangrijk vond dat ze zich comfortabel voelde bij die persoon. De klik moest er gewoon zijn.
Clement kon zich goed weg met woorden. Het was niet verwonderend dat hij zijn nummers voor het grootste deel zelf schreef. Clement zei dat hij het liefst een normale date zou willen. Dat had ze niet meteen van hem verwacht. Hij leek het type dat graag spectaculaire zaken plande. Ergens kon Eve zich vinden in zijn antwoorden. Clement kwam heel 'normaal' en bescheiden over.
Elisa beëindigde haar vragenlijst, waarna ze Clement een enthousiaste knuffel gaf. "Dankjewel, dit was super," zei de vrouw terwijl ze gebaarde naar Nicholas. "Nico, wil je even een fotootje nemen van ons twee?" Nicholas grijnsde breed en stak zijn duim op, waarna hij te werk ging. Eve stond op en liep nadien naar Clement toe. "We hebben zo even middagpauze, bestel ik al iets te eten?" vroeg ze terwijl ze kort keek op haar gsm. Hij zou eventueel wel kunnen koken, daar had hij wel de tijd voor. Ze wist echter niet of hij daar echt zin in zou hebben na het interview. Ze knikte toen Nicholas en Elisa Clement bedankten en begeleidde hen het huis uit, waarna ze kort zuchtte. "You did great, can't say the same for Elisa tho..." mompelde ze, waarna ze de glazen waar de 2 hadden uit gedronken in de vaatwasser zette. "Even I can think of better questions." Ze smeet enkele propjes papier die ze achter hadden gelaten in de vuilbak. "Het konden even goed vragen voor een speeddate zijn." Eve ving zijn blik op en voelde haar wangen wat rood kleuren. "Sorry, ik ratel maar wat door." Ze had niet door gehad dat ze zoveel frustraties had opgehouden tot het duo het huis had verlaten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Clement zijn gevoel duurde het interview minstens twee uur. Dat zou wel niet, want dan had Eveline vast ingegrepen. Interviews duurden nooit zo lang. Ze hadden in werkelijkheid hier misschien maar een uur gezeten en daarvan zou waarschijnlijk maximaal twintig minuten aan beeldmateriaal van worden gebruikt voor de daadwerkelijke video of het artikel. Clement wist hoe die dingen gingen. Zelf bekeek hij de video’s niet eens. Meestal was het zijn management die het goedkeurde, of niet. Wellicht was dat nu ook een taak van Eve.
Gelukkig gingen de twee, nadat Clement met ze op de foto was gegaan, snel we. Die foto zou vast op social media komen, om aan te kondigen dat ze snel een interview met hem zouden kunnen verwachten. Ze trokken ze immers lezers.
Eve leek niet gecharmeerd te zijn van Elisa. Goed, dan waren ze dat allebei niet. Daardoor kwam er een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij was in ieder geval niet de enige die door had dat dit interview niks was. Jammer genoeg was dit de normale stand van zaken. Er waren slechts een paar mensen waar hij graag op bezoek kwam, omdat ze daadwerkelijk met hem over zijn muziek wilden praten. Als het dan wel ging over zijn leven, dan was het op zo’n luchtige en authentieke manier dat Clement er geen erg in had, al zou hij natuurlijk nooit uitspraken doen die zijn fans van streek zouden maken. Dat was in ieder geval zijn voornemen.
‘Ratel vooral door. Don’t stop on my account.’ Hij was al lang geleden gestopt met het uiten van zijn frustratie jegens dit soort mensen. Het hielp namelijk niet. Het bracht enkel meer en meer negativiteit de wereld in en er zou toch niks gaan veranderen. Ze zouden hem blijven bevragen over zijn privéleven, want dat was wat ze aan anderen konden verkopen. Dat was wat zijn fans zouden willen weten. Die waren dol op dit soort antwoorden, want zo werd in stand gehouden dat ze ooit misschien samen met hem zouden kunnen eindigen.
Clement had zijn telefoon gepakt, om het één en ander op te zoeken. Eve had hem immers gevraagd of hij wat te eten wilde bestellen. Voor de lunch leek hem dat zeker geen slecht idee en hij had geen zin om zelfs iets klaar te maken. ‘Is Thais oké, voor de lunch? Of iets anders?’ Hij wist niet wat haar voorkeuren waren en of ze juist ergens zin in had, of dat ze zou eten wat hij zou bestellen. Hij hoopte dat ze daarin gewoon eerlijk zou zijn. Als ze te meegaand was, dan zou hij niks aan haar hebben als een assistente.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Eveline gromde kort toen hij haar zei dat ze mocht door ratelen. "Als ze de muziekvragen eruit editen..." Ze hield haar hoofd schuin. "Ik heb niets van macht, dus waarschijnlijk doe ik niets." gaf ze toe met een zucht, waarna ze weer neerplofte in de zetel. Ze had nooit gedacht dat haar voornaamste frustraties in deze job, niet van haar cliënt zelf zouden komen. Misschien had ze dit toch niet zo goed ingeschat. Ze ging weer wat rechter zitten en fronste. "Ik bedoel, ze zijn één van de eersten die vragen kunnen stellen over je nieuwe album, en in plaats daarvan..." Eve schudde haar hoofd. Ze wilde het er wel eens met zijn manager over hebben, misschien dat er dan wel het één en ander veranderd kon worden. Ze begon furieus een mail in te typen op haar telefoon. "Ik vraag aan je manager of het mogelijk is om richtlijnen voor dit soort interviews op te stellen," antwoordde ze toen Clement haar vroeg wat ze deed.
Ze schoof voorzichtig wat dichter naar Clement toe toen hij zijn telefoon pakte om te kijken wat ze konden eten. "Thais is prima," stemde ze in. "Ik lust bijna alles," knikte ze. "Mijn vader is restauranteigenaar, als we vroeger iets niet opaten thuis, kregen we de volgende dag geen eten." Ze glimlachte bij de herinnering. Ah, the joy of being raised by an asian parent. Ze volgde met haar ogen het menu dat hij bekeek. "Hebben ze Tom Yum Goong?" vroeg ze nieuwsgierig. In tijden van stress, was pikant eten het enige wat je nodig had.
Eve strekte zich even uit, waarna ze gaapte. Ze had niet veel kunnen slapen door de zenuwen voor haar eerste dag hier. Uiteindelijk was die stress misschien niet zo nodig geweest. Beetje bij beetje begon Eveline zich iets meer comfortabel te voelen. Ze hoopte dat dat ook het geval was voor Clement, dat hij zich op zijn gemak zou voelen bij haar. Eve was nooit de persoon geweest die er lang over deed om zich aan te passen, maar ze was in het begin soms wel wat verlegen. Misschien konden ze tijdens lunch wat meer praten, en elkaar wat leren kennen. Als ze het tenminste aandurfde om vragen te stellen. Clement leek best wel imiterend op bepaalde momenten. "He, ik vroeg me af, komt er hier vaak iemand poetsen? Ik merkte net op dat het hier zo proper was." Ze wilde graag wat voorbereid zijn, moest ze ooit zomaar iemand tegen het lijf lopen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ja, hebben ze!’ Clement had het gerecht opgezocht en liet de telefoon kort aan Eve zien, zodat ze kon goedkeuren of ze dit wilde. Toen ze knikte, voegde hij het toe aan de bestelling. Zelf ging hij voor een curry met garnalen en koos hij nog voor een klein bijgerecht, wat ze eventueel zouden kunnen delen als Eve daar zin in had. Zodra hij alles had, bestelde hij het gerecht en gaf hij de instructies. Gelukkig was dit een restaurant waar hij vaker bestelde en leken ze geen weet te hebben bij wie ze precies Thais kwamen brengen.
Zodra het eten besteld was, liet Clement zijn telefoon weer in zijn zak glijden. Hij liep naar de koelkast en haalde er een flesje water uit. Hij pakte een tweede en zette deze op het aanrecht, mocht Eve ook behoefte hebben aan wat water. Clement nam er een paar flinke slokken van en draaide zich naar de assistente, met wie hij nu verplicht tijd door zou moeten brengen. Zij leek hetzelfde te denken, aangezien ze probeerde een gesprek te starten. Ergens was hij blij dat zij het deed. Ergens was hij al lang vergeten hoe hij ook al weer als een normaal persoon een gesprek met een ander, normaal, persoon moest voeren.
‘Ja, ik heb iemand die schoon komt maken.’ En iemand die tuin deed. Als hij op tour was, had hij geen mogelijkheid om daar iets aan te doen. Hij had al geen groene vingers, dus als hij het zou proberen zou hij het waarschijnlijk alleen maar erger maken. Gelukkig was degene die de tuin deed, ook verantwoordelijk voor het zwembad. Dat stond echter weer los van het huis. Hij was blij met de hulp, want ook daar had hij soms niet de tijd of energie voor.
‘De hulp is erg welkom. Na lange werkweken heb ik geen zin in het schoonmaken van het aanrecht.’ Misschien vond ze dat lui, of verwend. Wellicht was het dat ook wel. Hij gaf er weinig om wat Eve van hem vond. Hij had dit soort dingen nodig in zijn leven. Hij ruimde heus wel eens op. Hij was nog niet zo verschrikkelijk dat hij iets bewust liet liggen totdat de schoonmaakster zou komen. Dan zou hij echt een draak zijn.
‘Dus, Eve,’ zei hij, omdat het waarschijnlijk nu zijn beurt was om een vraag aan haar te stellen. ‘Waarom denk je dat je deze baan hebt gekregen?’ Zij was degene die door allerlei sollicitaties en gesprekken heen had moeten gaan. Ze had zichzelf vast keer op keer de hemel in moeten prijzen. Hij was dan ook erg benieuwd waarom zij dacht dat ze deze baan had gekregen en wat het maakte dat zij was aangenomen om op hem te passen.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Ze glimlachte breed toen hij zei dat ze het gerecht hadden. Eten maakte haar dag een stuk beter. "Wat bestel jij?" Eve stak haar duim op toen hij het scherm toonde. Goede keus. Ze vroeg zich af wat men dacht wanneer men eten kwam leveren aan zo'n indrukwekkend huis. Hadden ze enig idee van wie hij was? Ze wist dat zelfs haar vader zijn naam bekend vond klinken toen ze bekend had gemaakt dat ze voor hem zou gaan werken.
Eve nam het flesje water dankbaar aan en glimlachte, waarna ze knikte. "Snap ik, ik dacht al dat het moeilijk zou zijn met die planning," gaf ze toe. Ze zou waarschijnlijk hetzelfde doen mocht ze in dat vakgebied zitten. "Kennen ze je? Als in, zijn ze fans?" Ze trok een wenkbrauw op. Eve zou het best vreemd vinden mocht er iemand voor haar komen werken die een fan was. Niet dat ze zich daar zorgen om moest maken.
Eveline keek wat verrast op toen hij haar naam zei. Eerlijk? Misschien had ze ergens verwacht dat hij haar volledig zou negeren, wat niet fijn zou zijn geweest, maar ze zou het wel hebben geaccepteerd. Ze voelde haar wangen wat rood kleuren door de vraag en leunde op haar hand. "Okay, ehm, maar besef dat dit nogal beschamend is voor mij," begon ze met een lachje. Het was misschien wat vreemd om dit aan hem te vertellen. "De eerste sollicitatierondes gingen allemaal om ervaring en competenties," knikte ze. Daar waren een groep mensen door geraakt. "Maar dan bij de laatste ronde, stelde je manager plots iedereen persoonlijke vragen over jou." Ze herinnerde zich de dag nog als gisteren. Ze wist nog dat de man haar begon te vragen hoe oud Clement was, of hij broers en zussen had, dat soort dingen. Ze zocht even naar de juiste woorden. "En wel, ik had ... geen enkele vraag juist." Op dit moment kon ze misschien wel door de grond zakken van schaamte. "Dus ik dacht van: well, I fucked up," lachte ze. "Imagine my surprise toen je manager plots aankondigde dat ik was aangenomen, omdat alle andere deelnemers gigantische fans bleken te zijn en hij je dat niet aan wilde doen."
Eve haalde haar schouders op en kneep even met haar vingers op de brug van haar neus. "Ik ken je muziek wel, en ik wist ongeveer wel wie je was," merkte ze op, voordat ze als de grootste sul ter wereld overkwam. "Maar ik volgde gewoon niet echt het nieuws over je op sociale media." Die dingen had ze pas nadien opgezocht. Eveline sprong bijna op toen de deurbel afging. "Ik doe wel open." Dit was het moment om te vluchten. Iets te vrolijk liep ze richting de voordeur.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat hij nog steeds niet blij was met het idee van een babysitter, leek het niet alsof Eve hem heel erg in de weg zou zitten. Ze had hem in ieder geval geholpen met het interview door enkele vragen te schrappen en zelfs vragen toe te voegen waarvan zij had gedacht dat hij ze wel zou waarderen. Dat de mensen van Buzzfeed niet hadden geluisterd naar haar suggesties, kon hij haar moeilijk verwijten. Toch wilde Clement niet te snel oordelen. Hij kende haar immers nog maar een uur of twee en daarin kon hij onmogelijk oordelen of hij tevreden was over haar aanwezigheid in zijn leven of niet.
Aandachtig luisterde hij naar haar verhaal. Het bleek dat ze heel wat rondes had moeten doorstaan en dat ze lang niet alle, naar haar eigen idee, met succes had afgehandeld. Sterker nog, ze bekende dat ze niet eens de vragen goed had gehad over zijn leven. Dat was echter juist de bedoeling geweest van zijn manager. Op die manier werden de fans van de serieuze sollicitanten gescheden.
Het was verfrissend dat ze hem niet kende. Tenminste, niet echt. Dat was één van zijn weinige eisen geweest aan de assistent. Hij had niet iemand nodig die voor hem kon opdreunen hoeveel awards hij had gewonnen -zes- of wat hij aan had gehad op welke rode loper, of waar zijn laatste concert was geweest. Nee, als hij enigszins invloed had uit mogen oefenen op de keuze in assistente, dan was het dat wel geweest. Eve leek het echter een beetje beschamend te vinden dat ze moest bekennen dat ze niet alles van hem wist, wat Clement wel amuseerde.
De bel ging, wat betekende dat het eten er was. Eve sprong snel op, waarschijnlijk om onder de rest van het gesprek uit te komen. Clement besloot om twee borden te pakken en plaatste deze aan de bar die in zijn keuken was gebouwd, zodat ze daar konden zitten. Hij zat vrijwel nooit aan zijn eettafel. Deze was veel te groot voor hem alleen. Zelfs voor twee mensen was het haast een beetje ongemakkelijk om daar aan te zitten.
Eve kwam weer terug met de zak met eten en Clement gebaarde naar de barkruk tegenover zich, zodat ze daar plaats kon nemen. Clement schoof haar het bord toe en keek toe hoe ze alle verschillende bakjes uitpakte. Zodra de curry op tafel stond, trok hij die naar zich toe en schepte hij het op zijn bord.
‘Ik ben wel benieuwd, wat voor waarschuwingen over mij hebben ze je allemaal gegeven?’ Waarschijnlijk dat hij teveel feestte. En als hij feestte, dat er dan wel eens het één en ander bij kwam kijken. Hij vroeg zich echter af of Eve dat eerlijk zou bekennen.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Eve opende deur en nam het eten aan van de bezorger, waarna ze betaalde met de kaart die ze had gekregen van zijn manager. "Ruikt heerlijk!," merkte ze op met een brede glimlach terwijl ze de keuken terug inliep. Vrolijk plaatste ze de zak met eten op het tafel en haalde de verschillende bakjes eruit. "Jezus, dit is toch veel te veel?" Ze haalde haar schouders op. "Kan eventueel nog in de koelkast gezet worden." Eve ging zitten op de barkruk en schoof het bakje met Tom Yum Goong naar zich toe. "Smakelijk." Ze glimlachte naar Clement. Het was al even geleden dat ze Thais had gegeten. Meestal kookte ze zelf of stal ze de restje van haar vaders restaurant. Eve nam een hap van haar eten en knikte goedkeurend. Lekker pittig, net zoals ze het goed vond.
Clement vroeg welke waarschuwingen ze zoal had gekregen van hem. Eve aarzelde kort, terwijl ze haar hand voor haar mond hield tot die leeg was. "Wil je dat echt weten?," zei ze met een lachje. Ze trok een wenkbrauw op toen Clement knikte. "Ehm wel, ze hebben me er best wel veel gegeven," gaf ze toe. Van de meeste onzinnige waarschuwingen, naar de wat serieuzere beschuldigingen. De meeste was ze waarschijnlijk zelf al vergeten. "Wel, dat je de gewoonte hebt om veel uit te gaan en te feesten, dat je graag drinkt en er niet bang voor bent om andere middelen te gebruiken," knikte Eve, waarna ze een scampi op haar vork prikte. "Dat je het grootste deel van de tijd een chagrijn bent en niet iedereen met open armen ontvangt." Eve stak de scampi in haar mond en keek hem vragend aan. Ze leunde met haar hoofd op haar hand en bestudeerde hem.
"Mag ik je iets vragen?" Eve had het zich al afgevraagd sinds het eerste moment dat hij het kantoor was binnengelopen. "Doe je nog steeds graag wat je doet?" vroeg ze Clement. Ze roerde met haar lepel door haar soep. "Als je liever niet wil antwoorden, is dat okay," beloofde ze hem. Ze was geen interviewer die zou doorvragen, mocht hij er liever niet over spreken. Ze vroeg het zich gewoon af. Clement gaf nou niet de meest gelukkige indruk, maar het kon ook zijn dat ze het helemaal bij het verkeerde eind had. Ze kende de wereld niet. "Hoe smaakt je eten trouwens?" vroeg ze om het gesprek wat luchtiger te maken. Eve nam een slok water uit haar flesje. "Die van mij is gek pikant, maar op een goede manier."
Eve keek op toen ze het toontje van een e-mail hoorde komen uit haar telefoon, maar negeerde het. Tijdens het eten wilde ze liever even niet bezig zijn met werk. Ze had zo ook haar pauzes nodig, en lunch was heilig. Verward fronste ze toen ze merkte dat Clement haar bestudeerde. Met momenten was de man best wel intimiderend, maar hij had het waarschijnlijk zelf niet door. Ze trok een wenkbrauw op naar hem en lachte. "Nog vragen?" vroeg Eve met een lachje. Het was best wel vreemd hoe ze er nu zaten. Je had Clement, die iedereen 'kende', en je had haar, waarvan niemand in godsnaam iets van wist. Als je haar naast hem plaatste, was ze waarschijnlijk de meest oninteressante persoon ooit. En eerlijk, ze wilde liever niet te veel opvallen. Op het einde van de dag was ze blij als ze haar leven op een normale manier kon leven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
TS van een weekje of zo
~
Clement had graag de waarschuwingen van zijn management aan Eve willen ontkrachtigen, door te laten zien dat hij helemaal geen feestbeest was. Dat hij niet elke kans aangreep om drank te drinken en drugs te gebruiken, maar hij had al geweten dat het een hopeloze zaak was geweest. Hij had ze dan ook niet ontkend toen Eve ze tijdens hun eerste dag samen had voorgelegd. Hij had enkel zijn schouders opgehaald en was begonnen aan het eten. Wellicht was dat ook onderdeel van het chagrijnige en onbeleefde gedrag wat ze aan haar hadden beschreven. Daar gaf hij echter niet veel om.
Hij had een drukke week achter de rug en toen één van zijn vrienden, die ook werkte als producer, hem had bericht over een feest bij hem thuis, had hij ook snel gereageerd dat hij zou komen. Dat het een doordeweekse dag was en hij de volgende ochtend een studiosessie geboekt had staan, had hem niet gedeerd. Zodra hij het huis binnen was getapt, was hij begroet door zijn vriend en had hij al snel drank in zijn handen gehad. Hij had het zich gemakkelijk gemaakt op de bank en had vermakelijk gekeken naar de aanwezige vrouwen, die hun best hadden gedaan om hem te verleiden.
Eveneens als de tijd was de drank ook sneller gegaan. Daarnaast waren er al snel joints aan te pas gekomen en hadden er op de keukentafel lijntjes gelegen, waarvan hij er eentje zonder moeite op had gesnoven. Wellicht was het de combinatie van alles bij elkaar, maar het duizelde hem meer dan zou moeten. Normaal gesproken had hij een fijn, licht gevoel. Het idee dat niks in de wereld hem nog iets kon maken en dat hij zelf alles kon bepalen. Nu voelde het alsof hij ieder moment kon overgeven.
Clement had zich afgezonderd en zat op de traptreden. Met trillende vingers had hij zijn telefoon uit zijn zak gehaald. Hij had er enkele minuten naar gestaard en had hem eigenlijk weer weg willen stoppen, niet willen toegeven aan het feit dat hij iemand zoals Eve nodig had. En wat zou ze wel niet denken als hij haar zou bellen? Het was midden in de nacht. Als hij haar was, zou hij zichzelf negeren en hier laten. Dit was immers zijn eigen keuze geweest.
Zijn keel voelde droog aan en hij had het warm. Het leek alsof de trap onder hem trilde, ook al bewoog niemand zich er overheen. De muziek klonk luid, zelfs nu hij zich af had gezonderd en bij elke beweging die hij maakte, ging er een golf van misselijkheid door hem heen.
Hij slikte en verzamelde de moed bij elkaar om Eve te bellen. Hij zette haar op de speaker, zodat hij gemakkelijker zou kunnen praten. Hij leunde voorover en liet zijn hoofd tegen zijn hand rusten, hopend dat Eve hem niet de huid vol zou schelden omdat hij haar zo laat belde.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Ze werkte nu ongeveer een week bij Clement. Een vol geplande week. Ze had als assistente nog nooit zo veel heen en weer moeten lopen en rijden als bij Clement. De ene keer was het een concert, de andere keer een vergadering met zijn manager, of dit, of dat. De enige momenten waar het voor haar wat rustiger was, was als Clement druk bezig was in zijn studio. Dan zat Eve meestal wat te werken aan zijn planning of regelde ze de correspondentie met zijn sponsors uit. Anders tekende ze maar wat aan zijn woonkamertafel. Kort gezegd, ze had zich niet verveeld die week. Op het einde van de dag viel Eve dan ook meestal binnen de 10 minuten in slaap.
Die dag wekte de beltoon van haar telefoon haar echter enkele uurtjes vroeger dan verwacht. Slaperig draaide Eve op haar zij en tastte met haar ene hand op haar nachttafel, waar ze snel vond wat ze zocht. Ze kneep haar ogen wat samen tegen het felle licht van het scherm. Clement? Haar hoofd voelde nog wat zwaar aan van de slaap en ze moest dan ook nog even knipperen om zeker te zijn dat ze het goed zag. Het was in godsnaam bijna 3 uur, waarom zou hij haar nu nog bellen? Ze tikte met haar vinger op 'oproep aanvaarden'. "He, alles okay?" vroeg ze wat verward, terwijl ze opstond en haar licht aanknipte. Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. "Clement?" Het gevoel dat er wat mis was, bekroop haar meteen. Ze nam haar hoodie van haar stoel, die ze over haar pyamashirt aandeed. "He...kan je me ophalen?" Eve fronste bij het horen van zijn stem. Clement klonk alles behalve goed.
"Waar ben je?" Te horen aan het achtergrondgeluid was hij op één of ander feestje. Ze trok haar teenslippers aan terwijl Clement iets mompelde en nam haar autosleutels. "He? Praat eens wat luider? Het is moeilijk je te verstaan." Snel liep ze naar haar auto en typte daar het adres in dat hij uiteindelijk gaf. Ze herkende het niet meteen. Goed dat ze nu uiteindelijk toch die bedrijfswagen had gekregen, met haar eigen auto deed ze het zonder gps. "Ik ben daar binnen 15 minuutjes okay?, kun je tegen iemand zeggen dat ze de deur voor me moeten opendoen?" Eve betwijfelde of iemand haar zou binnenlaten in haar pyajamabroek en teenslippers. Ze startte de auto op en twijfelde. "He Clement, blijf gewoon waar je bent." Ze schudde haar hoofd terwijl ze de baan al snel opreed. Ze wilde niet dat hij iets doms zou doen, in welke toestand hij ook was.
Alle slaap was inmiddels ook wel uit haar systeem. Ook al kenden ze elkaar nog maar een goede week, ze wilde niet dat er iets met hem gebeurde. Wat zijn manager ook tegen haar had gezegd, al snel had ze beseft dat Clement geen slecht persoon was. Hij had echter wel wat bagage, waarvan zijn carriere de grootste oorzaak was. Ze nam het hem ergens niet helemaal kwalijk, maar ze vond wel dat hij er iets aan moest proberen te doen.
Sneller dan verwacht was Eve bij het huis aangekomen, waar ze de auto sloot en aanbelde. Na even te wachten, werd de deur opengedaan daar een niet al te sobere man, die ze vaag leek te herkennen. "Well helloooo gorgeous," murmelde hij grijnzend, leunend tegen de deurpost. Hij liet zijn blik over haar glijden, wat Eve een onaangenaam gevoel gaf. Ze keek hem recht aan. "Ehm, is Clement hier?," vroeg ze terwijl ze haar handen in de zakken van haar trui stak. Nu was niet het moment op haar te laten intimideren. "Yes love, but who is asking?" Hij trok een wenkbrauw naar haar op. God, ze wilde niet langer weten in welke toestand Clement zich nu moest bevinden. "Zijn assistent, en hij heeft me gebeld," zei ze kortaf, waarna ze langs hem heen naar binnen liep. "Op de trap gorgeous!" Eve zuchtte en ontweek de plassen alcohol op de vloer en de vele mensen om aan de trap te komen. Al snel zag ze een bekende figuur zitten. Voorzichtig liep ze naar hem toe. "He, ik ben hier," zei Eveline zacht waarna ze voor hem hurkte en hem aankeek.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het duizelde hem aan alle kanten. Het gesprek met Eve was ondertussen al niks meer dan een vage herinnering. Momenteel twijfelde hij zelfs of hij haar wel daadwerkelijk had gebeld of dat hij het zich in had gebeeld. Zijn telefoon vertelde hem echter dat er een gesprek was geweest wat meerdere minuten had geduurd en hij was wel degelijk degene geweest die hij zijn assistente had gebeld. Goed, dan had hij dat in ieder geval niet verzonnen. Dat kon hij over de rest van zijn gedachten helaas niet zeggen.
In de tijd dat hij had gewacht op Eve, was er een vrouwelijke gast van het feest bij hem op de trap komen zitten. Ze had al snel gemerkt dat een gesprek voeren niet echt een optie was geweest, maar het had er ook niet op geleken dat dat haar doel was geweest. Ze had haar hand op zijn been gelegd en was naar hem toegebogen om hem toe te fluisteren wat het was dat ze had gewild. Gelukkig had Clement haar af kunnen wimpelen, aangezien hij nu niet in de staat was om ook maar enigszins een fysieke relatie met iemand aan te gaan. Dat zou eindigen in een zeer ontevreden vrouw en waarschijnlijk een bed vol met zijn braaksel.
Kort nadat hij de vrouw had weggewerkt kwam Eve de gang binnen. Hij dacht even dat hij het zich verbeelde dat ze een pyjama en slippers droeg, maar toen ze voor hem neerhurkte, leek het nog steeds zo te zijn. Hij vond het moeilijk om haar aan te kijken. Deels omdat hij ervan overtuigd was dat hij twee keer een Eve zou zien, maar ook omdat hij zich schaamde. Hij had juist een heel verhaal opgehangen dat hij geen assistent nodig had gehad en nu was het tegendeel bewezen.
‘He,’ mompelde Clement. ‘Kunnen we naar huis?’
Eve knikte en boog zich naar hem toe. Ze legde haar handen stevig om zijn armen en hielp hem op die manier omhoog van de trap. Clement wankelde op zijn benen en hij had het idee dat de trap opeens begon te bewegen. Als een roltrap, maar dan sneller en ongelijker. Eve wist hem echter met beide benen op de vloer te krijgen, zonder dat hij omviel. Ze bleef hem vasthouden terwijl ze hem door de groep mensen heen loodste naar buiten. De frisse lucht was koud en was een grote verandering voor Clement, aangezien hij het al de gehele tijd warm had.
Eenmaal in de auto van Eve kreeg hij meteen een fles met water in zijn handen gedrukt, zodat hij kon drinken. Met trillende vingers nam hij de dop er vanaf en nam hij een paar slokken. Hij negeerde de bezorgde blikken van Eve.
‘What happend?’ vroeg ze aan hem. Clement haalde enkel zijn schouders op. Waarschijnlijk kon ze het zelf ook wel raden? Hij had gedronken en gebruikt en het was verkeerd afgelopen. Hij wist dat het nog erger kon. Hij had al bewusteloos op de grond kunnen liggen en waarschijnlijk had niemand op dat feest hem geholpen. Het gebeurde immers wel vaker. Toch voelde hij zich alles behalve goed. Dat maakte ook dat hij haar vraag negeerde.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Clement keek haar niet aan, zoals wel vaker. Ze zuchtte zachtjes en schudde haar hoofd. Ze kon amper geloven dat ze de man in deze staat had moeten aantreffen. Zacht gezegd, hij was een wrak. De frustratie omwille van het feit dat hij haar zo laat nog had opgebeld, zou later wel nog komen. Nu was het echter eerder bezorgdheid die haar gedachten vulden. Hoeveel had hij op? Was het verstandig om naar zijn huis te gaan of zouden ze beter meteen naar een ziekenhuis gaan? Ze wist dat Clement zich tegen het laatste zou verzetten. Enkel als het echt nodig was, zou ze hem dan ook meesleuren naar het ziekenhuis. Het zou een extra deuk in zijn carrière geven en de man zijn ego was te groot om zich te laten behandelen, anders had hij dit al lang gedaan. Ze vroeg zich af of zijn manager hem ooit eerder op rehab had proberen te sturen.
Eve's benen tintelden lichtjes terwijl ze hem door het huis loodste. Ze hoorde enkele mensen wat roepen naar Clement, maar ze negeerde het. Waarschijnlijk waren zij al even ver weg als Clement zelf. Waren dat het soort mensen waar hij altijd mee omging? Ze verlieten het gebouw, de straat op. De opgeluchte zucht die Clements lippen verliet, ontging haar niet. Door de drank en drugs moest het binnen wel ontzetten benauwd hebben aangevoeld. Eve deed haar auto open en hielp hem zitten op de passagiersstoel, waarna ze zelf ook plaatsnam.
Ze fronste toen hij enkel zijn schouders ophaalde bij haar vraag. Hij kon niet verwachten dat ze hem moest ophalen, maar hij niets zou uitleggen aan haar. Hij was haar tenminste een korte uitleg verschuldigd, als het nu niet kon, dan morgen. Eveline draaide zich volledig naar hem om. "Hoeveel lijntjes?," vroeg ze met een frons. "Ik wil weten of ik me moet zorgen maken om een overdosis of niet," zei ze kortaf. Met haar vinger tilde ze zijn kin zacht op zodat ze hem kon aankijken. Hij zag er niet helemaal weg van de wereld uit. Het was cru om te zeggen, maar ze was al blij dat de man bij bewustzijn was. Eve zuchtte en stak haar autosleutel in het slot. "Denk je dat het lukt om niet te braken?" vroeg ze met een frons. "Als je je toch misselijk voelt, laat het me dan direct weten okay?"
Even later waren ze, als bij een wonder, zonder te stoppen bij thuisgeraakt. De volledige weg naar binnen had ze hem moeten ondersteunen. Hoe het haar was gelukt om zelf niet te vallen onder de man zijn gewicht, wist ze niet. Eveline was dan ook opgelucht toen ze hem kon neerleggen op de bank in de woonkamer. Eerst zijn bovenlichaam, daarna zijn benen. "Ik krijg je niet naar je slaapkamer, sorry," gaf ze eerlijk toe. Ze twijfelde eraan of ze hem nog een verdieping naar boven zou krijgen zonder vallen of stoten. Eve nam zijn pols vast, waar ze haar index en middelvinger legde. Zijn hart klopte nog steeds razendsnel, ze twijfelde eraan of hij meteen in slaap zou kunnen vallen. Ze gaf hem het flesje water opnieuw. "Don't do stuff like this, I was scared," gaf ze eerlijk toe, met een frons. Eve nam een kussen en schoof het onder zijn hoofd. Het laken legde ze over hem heen. "Praat met me, ook al wil je dat niet," zei Eve zacht. Op dit moment leek hij maar een schim van de persoon die hij op het podium was. Hij leek kwetsbaar, terwijl hij haar bijna elke andere dag intimideerde.
"Lig op je zij, ik wil niet dat je braakt tijdens je slaap," mompelde ze, waarna ze naar de keuken liep om een theedoek onder koud water te steken. Ze wrong die goed uit en liep vervolgens terug naar Clement. Eve streek wat haren weg van zijn voorhoofd en legde er de gekoelde doek. Het effect van coke duurde normaal gezien maar zo'n 30 minuten, maar in die tijd zou hij wel wat moeilijk kunnen ontspannen. Eve ging naast hem zitten in de zetel en gaapte kort. Ze wist niet meteen wat te doen. Ze wilde hem niet alleen laten, mocht er wat gebeuren. Misschien was het ook niet het beste idee om nu naar huis te rijden, aangezien ze voordien al bijna in slaap was gevallen achter het stuur.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoeveel lijntjes? Twee? Drie? Als hij het antwoord precies wist, dan hadden ze dit probleem ook niet gehad. Hij durfde niet toe te geven aan Eve dat hij geen weet had van wat er was gebeurd en wat hij precies had genomen. Hij wist zelf ook hoe dom dat was. Hij had vroeger ook echt wel het praatje over drugs te horen gekregen. Sterker nog, zijn manager gaf hem de preek iedere keer dat hij door had dat Clement had gebruikt. Het was echter iets wat niemand zou begrijpen. Hij had die drugs nodig als hij dit leven vol wilde houden. Dat het dan af en toe mis kon gaan, nam hij dan voor lief.
Eve had hem naar huis weten te brengen. Bijzonder knap, vond hij het. Dat ze hem niet verder kon begeleiden dan de bank, maakte niks uit. Hij was al lang blij om te liggen. Daardoor draaide de kamer minder. Wel had hij het nog steeds erg warm. De autorit had hem ook misselijker gemaakt dan dat hij was geweest en hij zag zelfs de lamp aan het plafond nog dubbel. Hij pakte een kussen en drukte die stevig tegen zijn buik aan, alsof dat iets zou gaan helpen.
‘Wat wil je dat ik zeg?’ vroeg hij aan haar, toen ze aan hem vroeg om met hem te praten. Het was niet alsof hij vol verhalen zat. Of moest hij haar bedanken dat ze bang was geweest? Ze had geweten waar ze zich in had gestort met deze baan. Het was haar schuld als ze teveel om hem was gaan geven in die korte tijd. Niet dat hij die gedachten nu uit zou durven spreken. Al met al was Eve wel degene die hem daar weg had gehaald en daar moest hij dankbaar voor zijn.
Eve droeg hem op om op zijn zij te gaan liggen, zodat zijn eigen braaksel hem niet in de weg zou zitten. Gewillig draaide hij zich op zijn zij, al deed hij er langer over dan ieder ander zou doen als ze nuchter zouden zijn.
Hoe dan ook, Eve zorgde goed voor hem. Ze had een koude doek op zijn hoofd gelegd, wat maakte dat hij het idee had dat hij langzaam maar zeker afkoelde. Ze bleef bij hem zitten, wie weet zou ze zelfs de hele nacht blijven. Hij zag haar er wel voor aan, maar het was niet perse iets slechts. Ze was overduidelijk heel zorgzaam.
‘Mensen snappen het gewoon niet,’ mompelde hij. Het was een gedachte die hij al eerder in zijn hoofd had gehad. Mensen begrepen het echt niet. Ze hadden niet door wat ze van hem vroegen, hoe hard hij moest werken om alles te kunnen doen van hem werd verwacht. Dit soort avonden waren voor hem de momenten dat hij kon ontsnappen. Dan kon hij nog steeds Clement zijn, maar trok niemand aan zijn mouw om er voor te zorgen dat hij nieuwe muziek zou maken, of nog een interview zou doen. Eve zou het ook wel niet begrijpen. Zij leek een persoon te zijn die haar leven voor elkaar had. Iets wat hij overduidelijk niet had.
‘Maar mensen willen het ook niet snappen,’ gaf hij haar aan. Waarom zouden ze ook? Want zodra ze hem zouden snappen, zouden ze stoppen met hem te overvragen. En dat was nou net niet wat iedereen wilde.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Ze wist niet zeker of Clement geen antwoord gaf op haar vraag omdat hij het niet had gehoord, of omdat hij oprecht niet wist hoeveel lijntjes hij had gesnoven. Ze kon hem niet alleen laten. Ze zou verantwoordelijk zijn voor wat er met hem gebeurde. Zelfs als alles goed kwam, zou Eve het haarzelf kwalijk nemen. Eve beet op haar onderlip eenmaal ze doorhad dat Clement misselijk was. Misschien was het ook goed als hij moest braken, dan was alles tenminste uit zijn systeem. Niet dat het wat zou helpen tegen de kater die hij de volgende dag zou hebben. De plannen voor de volgende dag zou ze zo wel uit zijn rooster schrappen. Ze liep snel om een emmer en plaatste die naast de zetel op de grond. Het toilet zou hij in zijn staat waarschijnlijk niets eens bereiken.
Eveline schudde haar hoofd bij zijn vraag. Nu was niet het moment om bijdehand te doen tegen haar. Ze was niet eens zo kwaad, maar met haar twee uurtjes slaap was ze behoorlijk prikkelbaar. Ze zuchtte en hield zich echter in. Zo snel verloor Eve haar beheersing niet. "Hoe vaak gebeurt dit?" vroeg ze met een frons. Moest ze meer van die telefoontjes verwachten? Ze vond het maar niets dat Clement in deze toestand haar had opgebeld, maar ze was wel blij dat hij het had kunnen doen. Hij had tenminste het verstand gehad om iemand te bellen eenmaal hij besefte dat hij zich niet goed voelde. In een ander scenario lag zij misschien wel nog in haar bed, maar hij in het ziekenhuis.
Eve luisterde naar hem en ving zijn blik op. Hij was bekaf, en dan had ze het niet alleen over vandaag. Ze ging voor hem zitten en nam de doek van zijn voorhoofd. Ze aarzelde. "Waarom neem je nooit een pauze Clement?" vroeg Eve zacht. Ze wist niet of het haar plaats was om die vraag te stellen. Eve was alleen maar een toeschouwer bij wat hij meemaakte. Het was haar echter elke dag meer opgevallen dat de man mentaal leed onder zijn overvolle planning en de constante druk die op zijn schouders lag. Niemand zou het hem kwalijk nemen als hij zich een paar maanden rustig hield. Ze depte met de doek langs zijn bezwete voorhoofd en nek. "Je kan jezelf niet doodwerken en dan al je frustraties oplossen met coke," fluisterde ze. Clement nam haar pols vast en keek haar aan. "Je weet dat ik gelijk heb," zei ze voor hij iets kon zeggen. Ze zuchtte toen hij haar pols losliet en twijfelde.
"Waarom ga je niet een weekje mee met mij en wat vrienden? We gaan naar een vakantiehuisje aan een meer en ik denk dat het je wel goed zal doen." Eve keek hem vragend aan. Ze had al haar verlof aangevraagd binnen een maand om met haar vrienden de natuur in te trekken. Het was misschien wel een vreemd idee om hem uit te nodigen, maar ze wist dat de mensen die mee zouden gaan, er geen bezwaar tegen zouden hebben. "Je hoeft niet als je niet wil natuurlijk, maar het is wel een kans om even te ontspannen, plus, het is er redelijk afgelegen. Niemand zal je herkennen." Als het hem niets leek, zou ze hem het niet kwalijk nemen. Het was waarschijnlijk niet zijn cup of tea, maar het kon ook geen kwaad om hem mee te vragen. Wie weet zou hij er wel een leuke tijd hebben. Tuurlijk was het geen eeuwige oplossing voor zijn problemen, maar hij zou er wel tijd vinden om uit te vogelen hoe hij het verder wilde aanpakken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Soms wekelijks. Soms zit er wat langer tussen,’ bekende Clement. Hij wist het zelf ook niet. Het lag er ook aan waar hij was. Hier in Los Angeles, in de tijd dat hij nieuwe muziek maakte, was het gemakkelijker. Als hij op tour was, dan kon hij moeilijker ontsnappen aan zijn dagelijkse leven. Tenzij hij zijn contacten had in een bepaalde stad e op die manier aan drugs kon komen. Het strakke schema van de tour hield dat soms echter tegen. Dat was in theorie natuurlijk beter voor hem, maar ook op de tour snakte hij zo nu en dan naar de verdovende middelen. Lang niet altijd was het zo dat de avonden op het podium hem er doorheen konden slepen.
Clement pakte een kussen en drukte die tegen zijn buik aan. Op de één of andere manier hielp hem dat iets, maar hij wist niet goed waarom. Hij keek naar Eve, die duidelijk haar geduld met hem begon te verliezen. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Hij was normaal al niet de leukste persoon en dit maakte het niet veel beter.
‘Denk je echt dat het zo makkelijk is?’ vroeg hij aan haar, geïrriteerder dan dat hij dacht dat hij zou klinken. ‘Even een pauze nemen?’ Dat was geen optie. Dat was nooit een optie geweest. Niet omdat hij het zelf niet had gewild. Nee, absoluut niet. Dit waren zijn pauzes. Dit was zijn enige manier van ontspanning, omdat dit de enige momenten waren die niet voor hm in waren gepland. Het was zijn management die hem geen pauze gunde. Eens in de zoveel tijd had hij misschien een paar weken, maar dat was niet genoeg. Daarna wilden ze hem echter weer aan het werk hebben. Zijn leven zat in een stroomversnelling en hij zou er nooit uit geraken. Dat Eve dacht dat hij dat zomaar even wel kon, schoot bij hem in het verkeerde keelgat.
‘Ik kan geen pauze nemen,’ maakte hij haar duidelijk. Zij had zijn agenda gezien. Ze was misschien zijn assistente, maar dit soort dingen waren niet aan haar. Het was niet eens aan hem. Als hij jaren geleden al had mogen bepalen wanneer hij een pauze zou nemen, dan had hij hier nu niet gelegen. Dan was hij er waarschijnlijk beter aan toe geweest, omdat hij het rustiger aan had kunnen doen. Waarschijnlijk was ook zijn muziek da van betere kwaliteit geweest dan dat het nu was.
‘Als jij het aandurft om voor mij een week vrij te regelen, dan wens ik je veel succes,’ mompelde hij. Clement wilde overeind komen, maar dat zorgde voor een extra golf van misselijkheid. Snel greep hij naar de emmer die Eve had gepakt, om daar alles uit te kunnen gooien. Beter eruit dan erin, wist hij. Toch liet het hem niet veel beter voelen. Alles brandde nu. Zijn neus, zijn keel. In zijn mond had hij een verschrikkelijke smaak. Het was zeker geen verbetering.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld