Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Metanoia

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Natuurlijk had Moon daarover nagedacht. Meerdere namen waren in haar opgekomen. Het was een leuke puzzel bij sommigen, bij anderen was het extreem duidelijk wie hun ouder was. Silas, bijvoorbeeld. Van kinds af aan was hij geïnteresseerd in handarbeid. Hij maakte er zijn hobby van om dingen te ontwerpen of op te voeren. Het was dan ook geen verrassing dat hij binnen een week erkend werd door Hephaestus. Moon mocht de jongen en ze brachten regelmatig tijd door. Hij was een van haar betere vrienden hier, net als Rhea, dochter van Nemesis. Tot slot was er nog de Hecate-tweeling: Noah en Victoria. Het vijftal sprak regelmatig samen af en zij waren een van de weinige mensen bij wie ze zich oprecht comfortabel voelde. Eenmaal was ze de fout begaan om het bed te delen met Noah, een dronken fout. Godzijdank had hij er hetzelfde over gedacht en hadden ze het als vrienden achter zich kunnen laten. Wat Victoria jammer leek te vinden, die bleef zeggen hoe leuk het zou zijn als ze schoonzussen zouden zijn.
‘Ik heb een vermoeden,’ zei Moon uiteindelijk.
‘Zeg op. Verlos me van dat overvolle huis.’
‘Wie zegt dat het geen Hermes is? Hij is een van de kanshebbers,’ zei Moon grijnzend. Ze genoot van Camerons gezichtsuitdrukking. Het was heerlijk die jongen te plagen, zeker omdat het zo gemakkelijk ging.
‘Een van de kanshebbers?’ vroeg hij hoopvol.
‘Ik heb ook aan Dionysus gedacht. Hij is het kamphoofd en misschien was hij wel zo beschaamd voor je, dat hij je daarom nooit naar het kamp heeft gebracht.’
‘Dionysus, dat was die van de feestjes, toch?’
Natuurlijk had die jongen dat wel onthouden. ‘Onder andere. Hij staat bekend als god van de wijn, vruchtbaarheid, religieuze extase en krankzinnigheid.’
‘Oh.’
‘Past perfect.’
‘Nog meer?’ Opnieuw die hoopvolle stem.
‘Deze zal je leuk vinden. Nike. Godin van de snelheid, kracht en overwinning.’
Hij grijnsde zelfvoldaan. ‘Perfecte match. Lijkt me duidelijk.’
Moon rolde met haar ogen, maar kon een lach niet onderdrukken. ‘Je hebt grote dromen jij.’
‘Een mens moet dromen. Laat me.’
‘De laatste waaraan ik zat te denken is Apollo. Tweelingbroer van Artemis, mijn moeder. Hij is de god van de zon, maar ook van de geneeskunde, muziek, kunst en boogschieten.’
‘Betekent dat dat we familie zijn?’ vroeg hij verbaasd.
‘Iedereen hier is op de een of andere manier wel verwant aan elkaar. Als je gaat nadenken over familie, dan word je hier gek.’
‘Oeh, kinky.’
Terwijl Moon een lach onderdrukte gaf ze hem een duw. ‘Doe normaal.’
‘Is jullie theekransje eindelijk voorbij?’ vroeg Owen, die zag dat ze uitgepraat waren. ‘Dan is het tijd om jezelf te bewijzen, knul.’ Owen leek er plezier uit te halen om Cameron te kleineren. Ondanks dat Cameron misschien een paar maanden jonger was dan Owen, was dat iets wat Owen graag kenbaar maakte. ‘Ik ga ervan uit dat je nog geen ervaring hebt met een zwaard, dus er is veel werk aan de winkel.’
‘Pardon? Ik ben toevallig professioneel zwaardvechter.’
‘Oh ja?’ vroeg Moon ongeloofwaardig. ‘Sinds wanneer?’
‘Als kind heb ik meerdere missies volbracht als ridder Hall de grote. Met mijn houten zwaard was ik onverslaanbaar. Dus pas maar op.’
Gelukkig had de jongen zelfspot. Owen overhandigde Cameron een oefenzwaard. Ietwat teleurgesteld keek Cameron naar het wapen.
‘Wat? Dacht je echt dat we je direct een echt zwaard zouden geven. Je zou jezelf binnen de kortste keren spiesen.’
‘Wat een vertrouwen,’ mompelde Cameron.
‘Probeer het gewoon,’ zei Moon bemoedigend. ‘Wie weet pak je het net zo goed op als het boogschieten.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het gesprek over wie zijn goddelijke ouder kon zijn, verdween volledig in zijn achterhoofd nu hij tegenover Owen stond. Van iedereen die hij tot nu had ontmoet, vond hij Owen het ergste. Ondanks dat Cameron zijn aanwezigheid het bewijs was dat hij tot de halfgoden behoorde, leek het Owen niet te zinnen dat hij hier hoorde. Dat was slechts een van de redenen dat hij het oefenzwaard had gegrepen en de jongen was gevolgd naar de ring. Hij hoopte dat Moon gelijk had, want dan zou hij de jongen kunnen laten zien dat hij fysiek zeker een match voor hem was.
‘Iedereen zou nog op zijn hoede moeten zijn rondom jou,’ zei Owen, terwijl hij zijn zwaard ronddraaide in zijn hand. Hij richtte het op Cameron. ‘Het Orakel heeft ons voor je gewaarschuwd. De anderen denken misschien dat jouw komst positief is, maar ik ben er van overtuigd dat je het kamp op zijn kop gaat zetten.’
‘Misschien heeft jullie stoffige kamp dat wel nodig,’ fronste Cameron. Hij nam het heft van zijn zwaard beter tussen zijn vingers en wierp een blik op Moon. Ze leunde tegen het hek, haar armen losjes over elkaar geslagen. Toen ze door had dat hij keek, zwaaide ze. Vlak daarna wees ze met haar vingers naar iets achter hem.
Cameron draaide zich nog net op tijd om en blokkeerde de slag van Owen. Het had niet veel gescheeld of het oefenzwaard had hem geraakt op zijn schouder. ‘Hé! Dat is oneerlijk, ik was er nog niet klaar voor.’
‘Monsters wachten ook niet totdat jij er klaar voor bent,’ siste Owen dwars. Hij stapte naar achteren en opende zijn armen, waardoor Cameron vrij spel had. ‘Laat maar eens zien wat je waard bent.’
‘Monsters hebben over het algemeen niet zoveel interesse in me,’ wimpelde Cameron de eerste opmerking van Owen weg. Zonder echt goed na te denken over wat hij precies deed, rende hij op Owen af. Hij haalde uit met zijn zwaard, maar Owen hoefde alleen maar opzij te stappen om hem te ontwijken. Gefrustreerd sloeg Cameron naar links, maar de jongen naast hem ving het wapen met zijn hand en klemde het zo stevig vast dat Cameron niets meer kon.
‘Het is niet wijs om wapens vast te grijpen.’ Cameron trok aan zijn zwaard, maar Owen was sterker dan dat hij eruit zag.
‘Je bent ongecoördineerd, hebt geen strategie. Als je een gevecht in rent zonder plan, zonder vaardigheden, dan doodt een monster je binnen de eerste paar minuten.’
‘Alsof ik van plan ben om op een monster af te rennen,’ mompelde hij geïrriteerd. Weer trok hij aan het zwaard en op datzelfde moment liet Owen het wapen los, waardoor Cameron een paar snelle stappen naar achteren zette en bijna over zijn eigen voeten struikelde.
Owen nam opnieuw zijn plek in en wenkte hem. ‘Dit is de deal, nieuwe. Op het kamp train je, monster of geen monster. Je kan klagen wat je wil, maar daar wordt je zwaardvechten niet beter van. Probeer het opnieuw en probeer dit keer je balans te houden.’
Keer op keer ging Cameron in de aanval, maar het mocht niet baten. Owen was hem te slim en te snel af. Ondanks dat hij een grote mond had, was hij een van de beste zwaardvechters van het kamp. Nadat hij zijn lol had gehad door Cameron uit te lokken, begon hij aan zijn uitleg over een paar basisslagen en leerde hij hem hoe hij daadwerkelijk stevig kon staan en zijn balans kon houden tijdens een gevecht.
De zon had gebrand en hij had het van de inspanning zo heet gekregen dat hij het oranje kamp t-shirt van zich af had gegooid. Owen had hem kort bekeken en had daarna ook zijn shirt uitgetrokken. Cameron had enkel gegrijnsd, wetende dat zijn lichaam door het vele sporten best indrukwekkend was. Ook als hij geen monster neer kon slaan met zijn zwaard.
‘Laten we even pauzeren,’ zei Owen, terwijl Cameron hijgend aan het bijkomen was van de zoveelste nederlaag. Het woord “pauze" klonk niet goed in zijn oren, aangezien dat betekende dat hij nog lang niet klaar was. Hij mikte het zwaard in het zand en draaide zich naar Moon, maar zag tot zijn grote teleurstelling dat ze aanstalten maakte om weg te gaan, samen met iemand anders.
Snel haastte Cameron zich naar de twee meiden toe en versperde hij de weg voor Moon. ‘Hé, ga je nu al weg?’
‘Het werd een beetje eentonig om je steeds te zien verliezen,’ zei ze. Ze keek opzij naar haar vriendin, wiens lichtblonde haren bijna wit afstaken in het felle zonlicht. ‘Victoria, dit is onze nieuwe aanwinst.’
‘Semi-nieuwste aanwinst,’ herinnerde hij Moon.
Victoria glimlachte en hield haar hand naar hem uit. ‘Hebben ze je nog een naam gegeven naast al die glimmende spieren van je?’
Er verscheen een brede grijns op zijn gezicht. ‘Ik wist dat ik jou wel leuk zou vinden.’ Hij nam haar hand aan en schudde deze, terwijl hij het oogcontact niet verbrak. ‘Cameron. Zeg maar Cam.’
‘Oh, is het nu opeens Cam?’ vroeg Moon aan hem.
‘Als mensen zich op een normale manier voorstellen en dat niet doen door mij knock-out te slaan, dan ja,’ antwoordde Cameron droogjes. Hij liet Victoria haar hand los. ‘Zeg, Victoria. Kan jij haar niet overtuigen om nog iets langer te blijven hangen? Misschien ziet ze me dan eindelijk winnen van Owen.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ongelooflijk. Die jongen was een grote flirt. Het was duidelijk dat hij interesse had in Victoria, en andersom ook.
‘Kom op, Moon. We hebben toch niet veel beters te doen.’
‘Denk je echt dat we hem vandaag zien winnen van Owen?’
‘Nee, maar het is wel vermakelijk.’
Victoria leek niet alleen te doelen op het verlies van Cameron, maar meer op het uitzicht. Sloom en verleidelijk gleed haar blik over zijn lichaam. De jongen was duidelijk niet onzeker en hij beantwoorde de blik van Victoria met een speelse, scheve grijns. Niet voor lang, want hij richtte zijn aandacht op Moon en trok een pruillip. ‘Toe?’
Moon sloeg haar ogen ten hemel en grinnikte. ‘Vooruit. Maar alleen omdat ik ervan geniet om je te zien vallen.’ En omdat ze het leuk vond hem te zien smeken. Dat was iets waar ze wel aan kon wennen.
Tevreden glimlachte hij, al zag ze ook een speelse twinkeling in zijn ogen. ‘Je zal er geen spijt van krijgen.’ Oh god, wat was hij van plan? Cameron vertrok om even wat eten en drinken te halen en goed gebruik te maken van zijn pauze.
De blondine gaf haar een speelse por in haar zij en keek haar met een veelbelovende blik aan.
‘Wat?’
‘Oh, kom op. Ik zie het echt wel hoor. En jij ook.’
‘Ik weet niet waar je het over hebt.’
‘Ik hoef geen dochter van Aphrodite te zijn om de chemie tussen jullie te zien.’
Moon haalde haar schouders op. ‘We kunnen het gewoon goed vinden.’
‘Net zoals je het goed met Noah kon vinden zeker?’
Daarvan kleurden haar wangen. ‘Dit is niet hetzelfde. Daarbij, Cameron was net duidelijk met jou aan het flirten.’
‘Ja, maar jij bent degene waar zijn aandacht écht op gefocust was. Hij smeekte je letterlijk om hier te blijven. Waarom denk je dat dat is?’
‘Weet ik veel. Je ziet dingen die er niet zijn.’
Victoria keek haar met priemende ogen aan. ‘Wacht eens, je vindt hem leuk, nietwaar?’
‘Eh, nee. Ik ken hem pas net.’
‘Alsof dat je eerder gestopt heeft.’
‘Noem je me nou een slet?’ vroeg Moon quasi-verontwaardigd.
‘Soms, maar het is oké. We houden nog steeds van je hoor.’
De blos op haar wangen was nog steeds duidelijk aanwezig. Helemaal met de gedachte dat de jongen vanavond in haar huis zou slapen. Haar blik gleed af naar Cameron en ze moest haar best doen niet nog meer te blozen. Ze kon het niet helpen, maar door zijn bezwete lichaam, zijn naakte bovenlichaam en zijn verwilderde kapsel kwamen er ondeugende gedachten naar boven. Het was niet haar intentie geweest hem uit te nodigen met die doeleinden. Ze had hem een stok achter de deur willen geven, maar dat initiatief leek ineens erg doorzichtig.
‘Oh mijn goden.’ Victoria greep de arm van Moon vast en beet op haar onderlip, terwijl haar blik gefocust was op Cameron. De jongen wist wel hoe hij de aandacht moest trekken. Het was een warme dag, en om zichzelf af te koelen, gooide hij water over zich heen. Zijn haar half nat, waterdruppels die over de strakke lijnen van zijn spieren rolden. ‘Als jij ‘m niet doet, dan doe ik ‘m wel hoor.’
Het ergste was nog dat Moon jaloers werd om die woorden. Dat was het moment dat ze besefte dat ze wél door hem werd aangetrokken. Het liefst zou ze hem direct meenemen naar haar huisje, ervoor zorgende dat hij enkel oog voor haar had en niet alle andere knappe koppen die hier rondliepen.
Cameron had heus wel door dat hij aandacht kreeg, maar dat leek hij te negeren. Hij dribbelde naar Owen en had een kort gesprek met de blonde jongen. Ze begonnen zowaar beiden te lachen, een fenomeen wat Moon verwacht had nooit mee te maken. Een vreemd onderbuikgevoel kwam naar boven toen de jongens beiden haar kant opkeken. ‘Oh nee.’
‘Moon!’ riep Owen.
‘Oh nee,’ herhaalde Moon.
‘Waarom laten wij niet even zien hoe een echt spargevecht eruitziet?’
‘Ik denk niet dat mensen daarop zitten te wachten.’
‘Ik ben wel benieuwd,’ zei Cameron. ‘Misschien leer ik dan tenminste nog iets.’
Als blikken konden doden, had Cameron als een hoopje as op de grond gelegen. Dat was dus waar hij op doelde daarvoor.
Moon zuchtte hoorbaar. Hoewel ze niet graag in de schijnwerpers stond, vond ze het niet erg haarzelf te bewijzen. Niet voor niets was ze een van de sterkere kampleden die vaak op queesten gestuurd werd. Soms moest ze enkel even laten zien wat ze in huis was. Toegegeven, Owen was een waardige tegenstander en het kon nog wel eens spannend worden wie van hen zou winnen.
Moon bond de bovenkant van haar haren in een knotje en liep naar het arsenaal, klaar om een van de oefenzwaarden te pakken. Owen rende naar haar toe en grijnsde breed. ‘We zijn toch geen kleuters meer?’ Hij wisselde zijn houten zwaard in voor zijn eigen zwaard. Met een speelse glimlach pakte Moon een wapen dat meer bij haar lichaamsgewicht paste. Haar eigen zwaard lag in haar huisje, dus voor nu voldeed dit. Het lemmet was een stuk smaller dan die van Owen, en daarmee ook een stuk lichter, maar niet minder sterk.
Het tweetal liep naar het midden van het veld. Cameron had zich naast Victoria genesteld en leek te genieten van het feit dat Moon meeging in zijn plan.
Zonder enige waarschuwing begon Owen het gevecht; een klap die Moon nog net wist op te vangen. Als zoon van Ares was hij een impulsieve soldaat. Zijn gevecht bestond vooral uit de aanval. Snelle slagen achter elkaar, waardoor Moon geen tijd kreeg om een tegenaanval te geven. Door de vele en harde klappen werd Moon steeds een stap naar achteren geduwd. Eenmaal nam ze het risico om zijn aanval simpelweg te ontwijken, in plaats van het te blokkeren. Dat gaf haar de mogelijkheid om terug te slaan. Ze dook onder zijn slag door, maakte een snelle draai en zwaaide haar zwaard zijn kant op.
Het voordeel van vechten met echte zwaarden was dat het gevecht meer adrenaline gaf. Een klap van een houten zwaard bezorgde je enkel een blauwe plek, waar een metalen zwaard grote problemen teweeg kon brengen. Dat zorgde ervoor dat je meer je best deed in het gevecht, je soms technieken toepaste die je niet eerder gebruikt had en je het beste in jezelf naar boven kon brengen. De trainers van het kamp waren er echter minder blij mee wanneer een training gevoerd werd met echte zwaarden. Hoewel er van je verwacht werd dat je de andere kampleden niet verminkte, kon je sommige zwaaien niet tegenhouden en gebeurden er weleens ernstige ongevallen in dergelijke trainingen.
Owen ving haar aanval gemakkelijk op en gaf een harde schop tegen haar torso, waardoor Moon enkele stappen naar achter gedwongen werd. Moon herpakte haarzelf snel genoeg om de volgende aanval van Owen te blokkeren.
‘Je bent goed op dreef,’ zei Moon, terwijl het lemmet van de zwaarden tegen elkaar lagen en ze hun kracht uitoefenden tot een van de twee het niet meer vol kon houden.
‘Je weet hoe ik ben. Ik hou niet van verliezen.’
Direct na zijn woorden haakte Moon haar voet achter zijn enkel. Ze wist dat het haar niet zou lukken om hem te laten struikelen, maar het was genoeg om hem uit balans te brengen en een nieuwe tegenaanval in te zetten. ‘Geen van ons,’ beaamde ze zijn woorden.
En toen maakte Moon een stomme fout. Voor een kort moment zag ze een gezicht dat haar uit haar concentratie bracht. Een persoons wiens mening haar meer deed dan ze wilde toegeven. Hij was het tegenover wie ze zich wilde bewijzen, maar voor wie ze nooit goed genoeg zou zijn. Caleb.
Owen maakte direct gebruik van haar concentratieverlies. Hij paste dezelfde techniek toe als zij, alleen viel zij wel op de grond. De harde klap ontnam haar voor een korte tel de adem. Net op tijd draaide ze opzij, om de klap van het zwaard op de grond te ontwijken. Ze veerde overeind en opnieuw waren Owen en zij verwikkeld in een een-op-een strijd, waarbij vonken gevormd werden bij het raken van elkaars zwaard.
Het moest een interessant gevecht zijn voor de kampleden. Steeds meer mensen hadden hen omsingeld. Zeker voor de jongere kampleden was het leuk om een gevecht te zien waarbij de strijders zo op hetzelfde niveau zaten. Het gevecht duurde uiteindelijk bijna een kwartier, tot Moon de finaleklap uit wist te delen. Een techniek die ze nog niet lang bezat zorgde ervoor dat Owen de grip over zijn zwaard verloor. Het zwaard viel uit zijn handen en Moon plaatste de punt van haar zwaard onder zijn kin. Een gejuich om haar heen steeg op. Bezweet en uitgeput liet ze haar wapen zakken. Meerdere plukken haar plakten tegen haar bezwete gezicht.
Owen was duidelijk niet blij met zijn verlies, maar tegen haar verwachtingen in, gaf hij haar een schouderklopje. ‘Goed gedaan, Moon.’
Het trotse gevoel was van korte duur. Wat ze ook deed, Artemis zou nooit trots kunnen zijn op het meisje dat haar grootste fout weerspiegelde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
'Je hoeft je niet te gedragen als een showpony, weet je. Ze vindt je al leuk.'
Verbaasd keek Cameron opzij naar het meisje met de lichtblonde haren. Hij had zijn plek bij het hek ingenomen nu Moon een gevecht aan zou gaan met Owen. Vanaf het moment dat het was gestart, hadden zijn ogen op haar gelegen. De manier waarop ze bewoog, zo galant en snel als een hert, maar tegelijkertijd had ze de dodelijke precisie van een roofdier.
'Dat is niet wat ik doe.' Hij schudde zijn hoofd, maar zijn huid glom nog van het water wat hij over zichzelf heen had gegooid. En had hij echt zijn shirt uit moeten trekken tijdens het gevecht met Owen? Waarschijnlijk niet. Wellicht was hij dan toch een showpony, maar hij had er geen erg in. Hij vond het leuk om Moon haar aandacht te trekken. Zij was degene die hem hier mee naar toe had getrokken, degene die hem onmogelijke opdrachten gaf. Ze verdiende zijn kleine wraakacties.
'Het is duidelijk.' Victoria richtte haar blik weer op het gevecht dat zich voor hen afspeelde. Meer mensen waren komen kijken. 'Maar net zo duidelijk als Moon haar reactie erop.'
Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij zou niet in de val van Victoria trappen, maar hij was blij om te horen dat een goede vriendin van Moon het op was gevallen dat hij haar in verlegenheid kon brengen en haar op haar tenen liet lopen.
Het gevecht vorderde en Moon leek aan de winnende hand, totdat iets haar uit haar concentratie haalde. Cameron kwam alert iets naar voren, zoekend naar hetgeen wat haar had afgeleid. Victoria keek precies in dezelfde richting: een van de toeschouwers. Een jongen die het evenbeeld was van de Griekse, marmeren beelden die Cameron had gezien in musea. Zijn haren glommen als goud in de zon en zijn gezicht leek geschilderd door de meesters zelf.
‘Wie is dat?’ vroeg hij aan Victoria, maar ze schudde enkel haar hoofd.
‘Vraag het Moon, al is dat misschien niet het beste advies wat ik je kan geven.’
Cameron vouwde zijn armen over elkaar, zijn shirt hing tussen zijn vingers en bungelde tegen zijn zij. Met vernauwde ogen keek hij naar de jongen die Moon had afgeleid, al had het haar niet de winst gekost.
Zijn ogen gleden terug naar Moon, twijfelend of hij haar nu op moest zoeken. Hij was wel degene die aan Owen had voorgesteld om Moon te laten vechten, zodat hij toe zou kunnen kijken. Maar na de vreemde interactie en de woorden van Victoria leek het hem beter als hij Moon nu niet teveel op haar lip zou zitten. Hij hield zich dan ook afzijdig, terwijl anderen naar voren schoten om de twee vechters te spreken.
Cameron trok het oranje shirt weer aan en schudde zijn nog natte haren iets uit. Voor nu voelde het alsof dit iets was waar hij aan kon wennen: boogschieten, zwaardvechten, mensen die leken te zien wat hij zag. En tegelijkertijd had hetgeen dat hij altijd zag, hem nog niet lastig gevallen. Hij maakte zijn gedachten rustiger, zijn gemoedstoestand beter. Al dacht hij er nu misschien te optimistisch over.
Hij keek weer naar Moon, omringd door een paar anderen. Tussen de velen gezichten door zag hij die van haar, de voorste plukken van haar haren plakten vast aan haar gezicht en haar ogen droegen, in tegenstelling tot zijn verwachtingen, geen overwinnende blik. Maar toen hun ogen elkaar kruisten, wist ze toch een glimlach uit te brengen.

De dag leek maar door te gaan. Zijn lichaam en geest waren volledig vermoeid door alle opdrachten die Moon hem had gegeven en tijdens het avondeten had hij nauwelijks rust gekregen, want aan de Hermes tafel was er altijd wel iemand die hem aansprak. Dat hij de weddenschap van Moon had gewonnen, kwam nu als geroepen. Hij zou in ieder geval een kamer voor zichzelf hebben, een echt bed in plaats van een slaapzak. Een goede nachtrust zou zijn spieren helpen, al zou hij de volgende dag weer net zo hard moeten werken.
Cameron was ingetrokken in een van de kamers van Moon haar hut, waarvan de muren glommen als zilver. Binnen hingen triomfen van opgejaagde dieren: geweien en andere beenderen. Lang had hij er niet naar gekeken, want zijn lichaam had geschreeuwd om een douche en hij was dan ook snel in de badkamer verdwenen.
Hij had zijn tijd genomen en de warme stralen voor minstens een half uur over zijn rug laten glijden. Hij had zich gewassen met de lichte, frisse zepen die Moon tot haar beschikking had gehad en vlak daarna was hij de tijd volledig vergeten, terwijl hij de gehele dag nog eens aan zich voorbij liet gaan in zijn hoofd. Pas toen een koude straal water hem raakte, was hij wakker geworden uit zijn nachtdroom en had hij de kraan dichtgedraaid.
Met een handdoek rond zijn middel stapte hij de badkamer uit. De badkamer bevond zich op de eerste verdieping, maar de hut van Moon as erg open en daardoor had hij, over de balustrade, zicht op de zitplek waar Moon plaats had genomen. Ze had haar benen opgetrokken en op haar knieën rustte een boek. Het leek te zijn geschreven in oud-Grieks, maar vanaf hier kon Cameron daar niet zeker van zijn.
‘Je hebt het hier goed voor elkaar,’ zei hij, leunend met zijn handen op het hout.
Moon wierp een blik omhoog. Haar ogen vielen op de handdoek die losjes om zijn heupen lag. ‘Kun je je niet aankleden?'
'Ik bén aangekleed.' Hij gebaarde naar de badstof.
'In een handdoek.'
Cameron grijnsde en legde één van zijn handen rond de rand van de stof. 'Heb je liever dat ik de handdoek laat vallen?'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Soms kon ze de jongen wel wurgen. Het was al erg genoeg dat er een stem was in haar hoofd die serieus in wilde gaan op zijn uitdagende voorstel. De twinkeling in zijn ogen liet blijken dat hij dat wist, en daardoor kon Moon wel door de grond zakken.
‘Leg eens uit. Hoe komt het dat je zo zeker bent van jezelf? Zijn er zoveel wanhopige stervelingen daar?’
Cameron leunde met zijn armen op de balustrade, duidelijk niet gegeneerd. ‘Ik mag niet klagen.’
Onbewust gleed haar blik over zijn lichaam. In een trage beweging nam ze zijn bijna naakte lichaam in zich op. Hij was zich er duidelijk van bewust dat hij een aantrekkelijk lichaam had. Moon wist niet goed of ze dat nu waardeerde of niet.
‘Kleed je om,’ zei ze opnieuw.
‘Leid ik je af?’ Opnieuw die speelsheid. Hij was duidelijk met haar aan flirten. Was ze echt zo gemakkelijk? Haar hormonen riepen van wel, maar haar trots wist haar onderbuikgevoel te onderdrukken. Hij grinnikte. ‘Geen zorgen, ik plaag je maar.’
‘Dat was me nog niet opgevallen.’ Moon rolde met haar ogen.
‘Ik kan het niet helpen, je reageert overal zo fel op.’
‘Hoezo?’
‘Dat bedoel ik.’
Cameron liep naar zijn koffer en pakte zijn kleren. Dat was het moment dat Moons besef kwam dat hij zich hìer ging omkleden. De woning van Moon was erg open ingedeeld vanbinnen. De open balustrade was een van de kenmerken, evenals het feit dat haar slaapkamer onderdeel was van de woonkamer. Haar bed stond in de hoek van de ruimte, afgeschermd door enkele planten. Vanuit het bed was er duidelijk zicht op het glazen plafond, waar ze ’s nachts de duizenden sterren kon bewonderen. Maar gezien het feit dat Cameron naar beneden was gelopen, leek erop te wijzen dat hij van plan was zich hìer om te kleden.
‘Niet kijken he? Straks breng je me nog in verlegenheid.’
Direct keerde Moon hem de rug toe, opnieuw met een duidelijke blok op haar wangen. ‘Je bent echt onuitstaanbaar.’
‘Dankje.’
‘Geen compliment.’
‘Ik ben voor erger uitgemaakt.’ Dat verbaasde haar niks.
Moon probeerde haar aandacht op het boek te focussen, maar de naakte jongen achter haar bracht haar uit haar concentratie. Hoe werd er van haar verwacht dat ze de mythologie bestudeerde als iemand haar duidelijk aan het versieren was? Het was overduidelijk, al betwijfelde Moon hoe serieus het was. En als het al serieus was, dan was het vast voor een enkele keer. De jongeman was een flirt en het zou slechts een kwestie van tijd zijn voor hij erachter kwam dat de dochters van Aphrodite beter bij hem pasten. Ze was niet van plan zich te laten misleiden om de jongen van een nacht plezier te voorzien. Ze was niet preuts, maar ook geen slet. Al waren er genoeg kampleden die daar anders over dachten.
Ze klapte haar boek dicht na nog een mislukte poging om te lezen. ‘Hoe vond je het vandaag?’ vroeg ze. Dat gesprek wilde ze sowieso nog met hem aangaan, dus waarom niet nu?
‘Zwaar. En vermoeiend.’
‘Welkom in het leven van een halfgod.’
‘Is elke dag zo?’
‘Zo ongeveer. In de weekenden zijn er geen trainingen, maar dan trainen de halfgoden vaak op eigen initiatief.’
‘Waarom zouden ze dat doen?’
‘Zodat ze niet worden opgegeten door monsters.’
‘Daar lijk ik tot dusver geen moeite mee te hebben. Je kan je weer omdraaien trouwens.’
Moon deed wat hij zei, maar wendde haar blik direct weer af toen ze zag dat hij alleen in zijn boxer stond. ‘Ik dacht dat je klaar was?’
‘Waarom bloos je zo?’
‘Eikel.’
Cameron grinnikte en pakte zijn broek. ‘De mensen zijn aardig?’ suggereerde hij. Het was het eerste positieve wat ze hem hoorde zeggen.
‘De meesten, ja.’
‘Victoria lijkt ook aardig.’
Oh, je vindt haar vast meer dan alleen aardig. Moon beet op haar tong voor ze de woorden hardop uitsprak. ‘Is ze ook. Evenals haar tweelingbroer. Ze zijn kinderen van Hecate, godin van de mist en de magie.’
‘Ben je goed bevriend met ze?’
Moon knikte. ‘Absoluut. Zij, Silas en Rhea zijn mijn beste vrienden hier. Als geen van ons een training heeft, zijn we vaak samen.’
‘Ik zou ze graag een keer willen ontmoeten.’
‘Ik denk dat ze je wel mogen. Ik weet in elk geval dat je een goede indruk hebt achtergelaten op Victoria.’
‘Oh ja?’ Cameron trok zijn shirt over zijn hoofd en Moon kon niet ontkennen dat ze enigszins teleurgesteld was dat ze nu niet meer van het uitzicht kon genieten. Hoe ongemakkelijk het haar ook maakte. Hij liep naar de bank om naast haar plaats te nemen.
‘Absoluut.’
Er viel een korte stilte. ‘Wie was die jongen tijdens het gevecht? De jongen door wie je je concentratie verloor.’
De woorden van Cameron kwamen twijfelend naar buiten, niet zeker wetende of hij ze wel had moeten uitspraken. Ondanks zijn voorzichtigheid, kwamen de woorden als een mokerslag binnen. ‘Oh. Was het zo duidelijk?’
‘Niet echt, maar het viel mij op.’ Weer een korte stilte. ‘Het was een tof gevecht om naar te kijken. Je bent best sexy als je vecht.’ Hij grijnsde breed, met opnieuw die plagende twinkeling in zijn ogen. Toch klonken zijn woorden oprecht.
‘Ach kom, ik weet zeker dat je dat van elke vrouwelijke halfgod met borsten zou zeggen.’
Hij grinnikte. ‘Dat kan ik niet ontkennen.’
‘Je bent zo oppervlakkig soms,’ zei Moon terwijl ze hem een plagende stomp in zijn arm gaf.
‘Au!’ zei hij met zijn hand op zijn hart. ‘Ik heb ook gevoelens!’
Moon lachte. Het geluid doofde langzaam uit toen hij haar blik ving. Korte seconden zat ze vast in zijn greep, verdronken in de diepte van zijn ogen. Ze merkte hoe haar hart sneller begon te kloppen, hoe haar lichaam op zoek wilde naar zijn aanraking. Moon wendde haar blik af. Tijd om van onderwerp te veranderen. ‘Heb je al een idee of je wilt blijven?’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nee.
Nee, hij had nog geen antwoord op haar vraag. Hoe kon hij ook, na slechts een dag op het kamp te hebben gespendeerd? Hij was geen verloren tiener, geen angstig kind. Hij was een volwassene, met zijn eigen leven. De kwaliteit van zijn leven hield hij achterwege. Hetgeen wat hij mee had gemaakt, waar hij doorheen had moeten gaan… Juist die dingen zouden hem moeten overhalen om hier te blijven, maar Cameron wist niet of het de juiste beslissing zou zijn. Of er überhaupt een juiste beslissing bestond.
‘Ik weet wel waarom je dat vraagt,’ zei hij, in plaats van Moon eerlijk te vertellen dat hij nog geen idee had.
Moon draaide zich naar hem toe, haar wenkbrauwen opgetrokken en haar mondhoeken omhoog gekruld in een geïntrigeerde glimlach. ‘Is dat zo?’
Cameron knikte en rekte zich uit. De stof van zijn shirt schoof iets omhoog en voor een vlugge seconde zag hij haar kijken naar de huid die zichtbaar was. De zelfverzekerde grijns maakte een terugkeer op zijn gezicht. ‘Jij wil graag dat ik blijf.’
‘En waarom zou ik dat willen?’
‘Omdat ik het meest interessante ben wat er op het kamp is gebeurd sinds… Sinds een lange tijd, waarschijnlijk.’ Cameron had geen idee wat er kon gebeuren op een kamp vol halfgoden, maar hij had het idee dat een mysterieuze vreemdeling, die nooit was opgepikt door de saters of de leidinggevende van het kamp, genoeg teweegbracht. Zeker voor iemand die voor een groot deel van haar leven op het kamp woonde.
‘Je overschat jezelf, Cameron.’ Moon kwam overeind van de bank, maar hij vroeg zich af of dat enkel was om haar blos voor hem te verbergen. Hij leek permanent op haar wangen te verblijven en als hij iets vervaagde, wist Cameron het met zijn woorden weer terug te brengen. Hij had het al eerder gezegd: Moon reageerde zo gemakkelijk op zijn opmerkingen dat het onmogelijk was om zijn woorden te staken.
Hij volgde haar voorbeeld en kwam overeind. Hij stapte naar haar toen, overbrugde de kleine afstand die er tussen hen was. ‘Ik denk niet dat ik dat doe.’
Was het fout van hem om te flirten met Moon terwijl hij thuis nog iemand had? Absoluut. Gaf hij om Olivia? Tot op een zekere hoogte. Maar Olivia was onderdeel van de verwarrende wereld waar hij al die tijd had in geleefd. Moon maakte deel uit van een nieuwe plek. Een plek waar hij, voor het eerst, niet geteisterd werd door monsters en waanbeelden. Niet omdat ze niet bestonden, maar juist omdat ze dat wel deden en hij hier veilig was.
Moon sloeg haar armen over elkaar en keek op naar hem, met die grijze ogen waarvan hij de kleur nauwelijks kon verwerken. ‘Ik krijg bijna spijt dat ik je hier laat slapen,’ zei ze, maar hij bespeurde een hint van plagerij in haar toon.
‘Bijna?’ vroeg hij geamuseerd.
‘Ja, bijna,’ herhaalde ze. ‘Dus als ik jou was, zou ik het niet erger maken.’
Cameron zette nog een stap naar voren, waardoor Moon er automatisch een naar achteren deed en tegen de wand van de hut aan kwam. Hij hief zijn kin en leunde met zijn hand tegen de hoek in de muur. Hij bekeek Moon van top tot teen en zijn blik bleef hangen op de rozige waas die op haar wangen was geschilderd. ‘Het klinkt alsof je me uitdaagt om het erger te maken.’
Hij vroeg zich af wat er zou gebeuren als hij zich nu naar voren zou buigen. Hij kon haar zoenen, hij kon hopen dat ze hem niet aan de kant zou duwen. Het zou niks veranderen aan zijn beslissing, het zou zelfs niet iets zijn waar een toekomst in zat, maar de spanning die tussen hen lag zou niet verdwijnen. Ze konden de verstandige volwassenen zijn, maar in alle eerlijkheid: Cameron had daar nauwelijks ervaring mee.
Tegelijkertijd wilde hij er zeker van zijn dat wat hij zag, wat hij dacht te horen in haar stem, echt was. Dat hij zich niks voorstelde, of dingen invulde die er niet waren. Hij legde zijn vingers onder haar kin. Met zijn duim streek hij langs haar wang. ‘Mag ik je zoenen?’
‘Waarom vraag je me dat?’ Het was geen vijandige vraag, eerder een nieuwsgierige. Ze legde haar hand tegen zijn borstkas. Haar vingers brandden door de dunne stof.
‘Omdat ik niet wil dat je me in mijn maag stompt als ik het probeer.’
Moon lachte en verplaatste haar hand naar zijn hals, zodat ze hem naar zich toe kon trekken. ‘Dat is nog steeds een optie.’
Cameron schudde zijn hoofd. ‘Je bent verschrikkelijk,’ fluisterde hij, voordat hij zijn lippen op die van haar legde. De zoen was snel, maar krachtig. Hij had niet verwacht zo gemakkelijk weg te vloeien in haar aanrakingen.
‘En jij bent nog steeds een eikel,’ antwoordde ze tussen hun snelle zoen door. Hij lachte tegen haar lippen. Het verbaasde hem niets dat ze het laatste woord wilde hebben. Hij was echter niet van plan om dat zomaar aan haar te overhandigen.
‘Als je me nog een keer zoent, mag je me zo vaak een eikel noemen als je wil,’ beloofde hij, waarna hij haar naar zich toetrok en haar opnieuw kuste. Dit keer was hij niet van plan om haar zo snel los te laten als de eerste keer.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was lang geleden dat een kus haar zo gek maakte. Zijn lippen bewogen ruig over haar lippen en voldoen desondanks zijdezacht aan. Zijn vingers priemden in haar middel, haar nog dichter tegen zich aan trekkend. Zijn haren kietelden onder haar vingers. Haar hart ging tekeer, de opwinding die hij al de hele dag had opgebouwd, ontketenden zich in haar buik. Ze wilde hem op bed duwen, zijn kleren van zijn lichaam scheuren, om vervolgens zijn lippen zo snel mogelijk weer te proeven. Ze wilde hem laten kreunen van plezier, ze wilde hem net zo laten verlangen als zij nu deed. Zijn ijzeren greep leek erop te wijzen dat hij dezelfde gevoelens ervoer.
Cameron zette een stap, haar lichaam klemzettend tussen de muur en zijn eigen lichaam. Speels en toch behoedzaam kropen zijn vingers onder de stof van haar shirt. Zijn aanraking veroorzaakte een hete tinteling op haar huid. De zachte kreun die over haar lippen gleed, stopte de zoen. Zijn ademhaling kietelde over haar lippen. Haar blik ving de hare, zijn blik even vurig als zij zich voelde. Door hem aan te kijken leek ze hem toestemming te geven om verder te gaan. Zijn handen vervolgden hun zoektocht onder haar shirt en vonden de rand van haar beha. De zachte aanrakingen maakte haar gek en zacht beet ze op haar onderlip. Dat zorgde voor een zelfvoldane grijns op zijn gezicht.
‘Eikel,’ zei Moon, met een speelse twinkeling in haar ogen. Cameron grinnikte en boog zich naar haar hals. Terwijl zijn hand zich om haar borst vormde, kuste hij haar nek, daarmee nog een kreun veroorzakend. God, waarom maakte hij haar zo gek?
Alarmbellen in haar hoofd gingen af, ergens in de verte, amper hoorbaar. Ze wist dat ze een fout aan het maken was. Chiron had haar op het hart gedrukt dat ze ervoor moest zorgen dat hij bleef, maar ze was ervan overtuigt dat dit niet was waar hij op doelde.
Wat maakt het uit? Als dit helpt, waarom niet? klonk de opgewonden stem in haar hoofd. Het was niet dat dit een manier was om hem te overtuigen hier te blijven, het was geen truc. Ze deed het meer voor haarzelf dan voor Cameron. Het was tijden geleden dat ze haarzelf had laten gaan, dat ze zich had kunnen ontspannen en dat ze zich geliefd had gevoeld.
Nogmaals kreunde Moon. ‘Cameron,’ fluisterde ze zijn naam. Hij moest de aarzeling in haar stem horen, want zijn hoofd kwam omhoog en zijn knedende beweging stopte. Toch bleef hij dicht tegen haar aan staan, haar omvangend met zijn warmte.
‘Hm?’
Ze ving zijn blik, zijn pupillen groot van verlangen. Zijn ogen dwaalden af naar haar lippen, alsof hij zichzelf eraan herinnerde hoe haar lippen proefden. Ze ging op haar tenen staan en haar lippen streelden zacht over de zijne. ‘Ik word gek van je.’ Teder gleden haar vingers over zijn torso. Ze voelde hoe zijn lichaam reageerde op de zachte aanraking.
Deze keer was het Cameron die kreunde. Met het dierlijke geluid dat uit zijn keel ontsnapte, sloeg hij zijn armen om haar lichaam en tilde hij haar op, opnieuw verwikkeld in een vurige zoen. Zijn lichaam schuurde langs dat van haar en ze voelde hoe de opwinding tussenbeide groeide. Alle twijfels die ze had gehad, verdwenen uit haar lichaam. Het kon haar niet schelen dat het onverstandig was, op dit moment wilde ze slechts een ding. En het was duidelijk dat Cameron hetzelfde wilde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het maakte hem niet uit wat haar intenties waren. Het enige wat hij wilde, was het lichaam van Moon dicht tegen dat van hem aan. Hij wilde zijn lippen over haar huid laten glijden en haar zoenen op iedere plek die hij tegenkwam. Ze had al bekend dat ze gek van hem werd, maar hij wist zeker dat als ze nu al gek was, hij haar zou kunnen drijven tot waanzin.
Met haar in zijn armen verplaatste Cameron zich naar het. Hij zat nauwelijks toen Moon haar handen op zijn schouders zette en hem naar achteren duwde. Hij voelde iedere spier in haar benen strak rond zijn lichaam, wat het onmogelijk maakte om de rollen om te draaien zodat hij boven haar zou hangen.
Cameron vouwde zijn armen onder zijn hoofd en keek toe hoe Moon haar shirt over haar hoofd trok. ‘Heb je altijd zoveel haast?’
‘Oh, houd je mond.’ Ze gooide de dunne stof van zich af, wat hem de kans gaf om haar lichaam goed te bestuderen. Haar huid was niet effen. Hier en daar zaten sporen van gevechten die ze had gevochten, en ongetwijfeld had gewonnen. Maar de lijnen van haar lichaam waren een lust voor zijn ogen. En voor vanavond had hij toegang tot alles wat hij nu voor zich zag.
‘Ik denk niet dat je mij mijn mond kan laten houden,’ zei hij terwijl hij zichzelf weer iets overeind duwde. Hij legde een hand op haar onderrug en trok haar naar zich toe, er zeker van dat hij haar onderlichaam stevig tegen dat van hem aan drukte.
‘Is dat een uitdaging, Cameron?’ vroeg ze verleidelijk. De manier waarop ze zijn naam uitsprak joeg alle opwinding door hem heen. Alsof ze olie op het vuur van zijn verlangen gooide. Hij wilde zijn naam blijven horen, hij wilde dat ze zijn naam zou schreeuwen wanneer hij haar tot een hoogtepunt zou brengen.
‘Misschien.’ Hij zoende haar kort en ruw. Moon duwde hem weer naar achteren. De verschuiving van hun lichamen tegen elkaar liet hem kreunen. Meteen voelde hij haar nagels in de blote huid van zijn armen.
Hij verstrengelde zijn vingers in haar haren en boog haar hoofd iets opzij, zodat hij haar kon kussen in haar hals. Zijn lippen en tong gleden zorgvuldig over de kwetsbare huid. Hij stelde zich voor hoe gemakkelijk haar bleke huid zou verkleuren onder zijn aanrakingen.
Moon haar handen gleden over zijn torso en trokken ongeduldig aan zijn eigen shirt. Het shirt wat ze hem eerder nog had opgedragen om aan te trekken, omdat hij anders alleen in zijn ondergoed rond had gelopen.
‘Ik wist wel dat je stiekem van dat uitzicht genoot,’ zei hij tussen de zoenen door. Moon rolde met haar ogen en trok hem aan de stof van zijn shirt overeind, waarna ze het snel uittrok en op de vloer gooide.
Cameron maakte gebruik van de situatie om hem om te draaien en Moon met haar rug op het bed te leggen. Hij greep haar handen en bracht ze boven haar hoofd. Met zijn hand stevig om haar polsen hield hij ze vast, zodat ze niet de kans had om hem aan te raken.
‘Cam,’ kreunde ze gefrustreerd. Hij grijnsde breed en kuste haar om haar gerust te stellen, waarna zijn lippen van de hare gleden en hun weg vervolgden naar beneden. Hij wisselde zachte zoenen af met ruwe aanrakingen. Zijn lippen gleden langs haar borsten en hij grijnsde tegen haar huid toen hij voelde dat Moon uit zijn greep probeerde te ontsnappen.
‘Geduld,’ fluisterde hij tegen haar huid, maar als hij zijn weg naar beneden wilde vervolgen, moest hij haar toch echt loslaten. Langzaam liet hij haar polsen los en hij duwde zijn eigen lichaam naar achteren. Hij kuste haar bovenlichaam totdat hij bij de rand van haar broek kwam. De zachte stof trok hij in enkele seconden naar beneden, wat Moon volledig naakt achterliet.
Ze trok haar benen op en Cameron keek goedkeurend naar wie er voor hem lag. Hongerig bekeek hij haar lichaam. Hij legde zijn handen op haar bovenbenen en trok met zijn vingers tergend langzaam lijnen naar beneden.
‘Als je het nog langzamer gaat doen, dan doe ik het zelf wel,’ zei Moon. Haar grijze ogen stonden vol verlangen.
In een snelle beweging legde hij haar benen over zijn schouders. ‘Dat kunnen we voor later bewaren.’ Hij plaatste zijn lippen op de binnenkant van haar dijen en Moon haar heupen schoten omhoog. Hij legde zijn handen erop en drukte haar weer naar beneden. Het was overduidelijk dat ze niet langer kon wachten, wat het nog veel leuker maakte om haar te pesten en haar niet meteen te geven wat ze wilde.
‘Wil je het zo graag?’ vroeg hij liefjes, wat alleen maar een geërgerde zucht opleverde van Moon. ‘Misschien dat als je het me vertelt, ik aardig voor je zal zijn.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij wilde haar laten smeken. Eikel.
Hoewel haar lichaam brandde van verlangen, was ze niet van plan het spel mee te spelen. Moon was eigenwijs, koppig, een eigenschap die veel halfgoden leken te bezitten. Een karaktertrek die zowel Cameron als Moon goed beschreven, kennelijk te danken aan hun goddelijke ouder. In haar achterhoofd vormde zich een ingeving, eentje die overspoeld werd door vele andere gedachten, ondeugende gedachten.
Moon kwam overeind, haar ogen gevestigd op zijn lippen, daarmee haar lust niet langer geheimhoudend. ‘Je bent een pestkop, wist je dat?’
Camerons hand gleed over haar naakte lichaam, een spoor van kippenvel achterlatend. Terwijl zijn vingers over de gevoelige huid van haar borst gleed, hield hij haar blik vast, zijn pupillen groot. ‘De meeste vrouwen hebben betere bijnamen voor me in deze situatie.’
‘Loop je nu te pronken met je sletterigheid?’
Zijn vingers knepen zacht in haar tepel. ‘Noem je me nou een slet?’
Moon onderdrukte een kreun. ‘Soort zoekt soort?’ offerde ze.
Cameron kuste haar hals en ditmaal liet ze de kreun losjes over haar lippen vallen terwijl hij verder met haar borsten speelde. ‘Dus ik ben niet de enige met wie je dit gedaan hebt?’ Zijn stem klonk quasi-teleurgesteld. Moon geloofde niet dat het hem echt uitmaakte. Het intieme spel tussen het tweetal was slechts gebaseerd op lust, ze hadden geen gevoelens voor elkaar. Cameron had een relatie, eentje waarvan zij nota bene op de hoogte was. Ze wist dat hij vreemdging en toch liet ze het gebeuren. Het ergste was nog dat het gebeurde in nuchtere toestand.
‘Alsof ik zo speciaal voor jou ben.’
Met een speelse twinkeling kwam Cameron omhoog. Zijn handen gleden omlaag naar haar heupen, waarna hij haar op zijn schoot tilde. ‘Jaloers?’
‘Natuurlijk niet!’ Al sprak de blos op haar wangen zijn woorden tegen. Was ze jaloers? Ja. Ze kende hem amper en hoewel ze het goed met hem kon vinden, kon ze het amper een vriendschap noemen. Op dit moment was het vooral zaak dat ze hem hier hield, niet meer en niet minder. En toch voelde ze een steek van jaloezie als ze eraan dacht dat hij dit vaker deed, dat hij een vriendin had bij wie hij dit hoorde te doen. Wellicht was zij slechts een uitlaatklep voor hem, een willekeurig persoon die in zijn gedachten het gezicht van zijn vriendin droeg. Die gedachte verpeste bijna haar stemming. Bijna.
Zijn armen gleden rondom haar onderrug en hij trok haar dicht tegen zich aan, waardoor haar blote lichaam tegen het zijne gedrukt werd, hun huid werd enkel onderbroken door de stof van zijn boxer. Opnieuw kuste hij haar hals, haar sleutelbeen, haar borst. Zijn kusjes onderbroken door korte zinnen. ‘Toegegeven… Tijdens onze eerste ontmoeting… was ik wel een beetje bang voor je…’
Een nieuwe kreun verliet haar lippen. ‘Hm,’ haar lippen dansten bij zijn oor, terwijl haar vingers zich een weg baande over zijn gespierde torso, ‘vind je het niet sexy als een vrouw de leiding neemt?’ Haar vingers gleden onder de stof van zijn boxer, zijn geslachtsdeel ontdekkend, door hem tergend langzaam te bevredigen. Zijn kreun klonk als muziek in haar oren.
‘Extreem,’ zei hij, ‘ik kik op masochisten.’
‘Dus ik ben ook niet een klein beetje speciaal?’
Hij grijnsde. ‘Wil je zo graag indruk op me maken? Ben ik zo speciaal voor je?’
‘Schei uit, eikel.’ Ze versnelde haar beweging, daarbij een dierlijk geluid creërend bij Cameron.
Hun lippen vonden elkaar in een vurige zoen. Beiden leken ze hetzelfde te willen, en beiden leken ze te willen dat de ander zou gaan smeken, daarbij elkaar tot waanzin drijvend. Moon was niet van plan toe te geven, Cameron evenmin, dus bleven ze elkaar pesten.
Moon stopte haar beweging abrupt, om vervolgens het laatste beetje stof tussen hen te verwijderen. Cameron grijnsde zelfvoldaan. ‘Kan je niet langer wachten?’ Alsof hij het spel gewonnen had.
Een speelse twinkeling schitterde in haar ogen. ‘Ik begin pas net.’
Opnieuw ging ze op zijn schoot zitten, ditmaal niks dat hen ervan zou weerhouden om verder te gaan. Moon schommelde haar heupen op en neer, daarmee zijn geslachtsdeel over de hare strijkend, zonder hem naar binnen te laten. Hun gekreun bijna synchroon.
Moons hand gleed over zijn wang, daarmee zijn blik opvangend. Hun lippen hingen enkele centimeters bij elkaar vandaan, zijn adem kietelde over haar lippen. ‘Waar zijn je gedachten?’
Hij grinnikte. ‘Moet je dat nog vragen?’
‘Vertel.’ Ze wilde horen dat hij haar wilde, dat hij enkel aan haar kon denken. Dat ze geen vervanging was voor zijn vriendin.
In een soepele, doelbewuste beweging trok hij haar tegen zich aan, daarbij zichzelf bij haar naar binnen drukkend. Moon snakte naar adem, een dierlijke grom klonk uit Camerons keel. ‘Hier. Enkel hier.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Als Cameron voor zijn psycholoog zou zitten, zou hij een hoop vragen op hem afvuren. Degene die het meest door zijn hoofd spookte: waarom voel ik me seksueel aangetrokken tot een meid die mij heeft vastgebonden, geslagen en gedwongen mee te gaan naar een vreemde plek?
Een tweede vraag die in hem op kwam was: waarom ben ik zo bereid om mijn oude leven op te geven voor het onbekende?
De drie afgesproken dagen waren voorbij gevlogen. Na zijn nacht met Moon was het niet nogmaals voorgevallen, al hadden ze genoeg blikken naar elkaar geworpen en waren er plagende woorden over en weer gevlogen. Cameron vond het prima zo. Moon was ook niet de reden dat hij er voor had gekozen om op kamp Halfbloed te blijven.
Totaal niet.
Voor het eerst in zijn leven voelde hij een soort rust. Er waren mensen om hem heen die zagen wat hij zag, die hem konden bevestigen dat er niets mis was met zijn hersenen. En voor het eerst in jaren zag hij op het kamp geen vreemde wezens om hem heen. Alleen maar een hoop soortgelijke mensen, met veel vreugde en saamhorigheid.
Hij voelde zich dan ook volledig ontspannen in de taxi. Moon zat op de stoel naast hem, een voorwaarde van Chiron. Waarom ze hem niet alleen terug lieten gaan naar zijn appartement om daar zijn spullen op te blijven, had hij niet gevraagd. Hij had immers niets tegen haar aanwezigheid.
Hij leunde met zijn hoofd tegen het koele raam en staarde naar buiten. Het kleine stadje dat hij zo gewend was, zou hij achter zich laten. Hij wist nog niet eens wat hij tegen zijn familie zou zeggen, of tegen Olivia. Zijn werk had hem vast al opgegeven, waar hij eigenlijk ook niet mee zat.
Het liefst wilde hij alles zo snel mogelijk achter zich laten. Dat zou een stuk beter zijn.
‘Volgens mij heb je nog nooit zo lang je mond gehouden,’ merkte Moon naast hem om. ‘Het is denk ik je persoonlijke record.’
‘Oh, houd toch zelf je mond,’ zei Cameron, zonder haar een blik waardig te gunnen. ‘Als je mijn stemgeluid zo mist, dan kan je dat ook gewoon zeggen.’
‘Ik ben juist blij dat je een keertje stil bent,’ grapte ze. Cameron draaide zich om en trok zijn wenkbrauwen naar haar op. Hij had een rake opmerking terug kunnen maken, bijvoorbeeld dat ze het een aantal dagen geleden helemaal niet erg had gevonden om hem te horen, maar hij hield zich in. Hij was vandaag niet in de stemming.
Misschien had hij toch iets te gemakkelijk over deze beslissing gedacht.
De taxi kwam tot stilstand voor het kleine appartementencomplex waar Cameron de afgelopen paar jaar had gewoond. Linksboven, het tweede raam. Dat was zijn plek. Ook dat zou hij achterlaten.
Moon overhandigde de bestuurder wat geld en Cameron stapte al uit. Hij zocht in zijn tas, die Moon en de anderen op de eerste dag van hem hadden afgepakt, naar zijn sleutels.
‘Wat wil je allemaal meenemen?’ vroeg ze hem, terwijl hij met zijn vingers het rinkelende geluid op de bodem van zijn rugzak achterna graaide.
‘Een paar dingen,’ mompelde hij, zijn arm nog iets dieper in de tas stekend. Hij wilde in ieder geval zijn gitaar meenemen. Hij had al gezien dat er meerdere halfgoden waren die ook een muziekinstrument bespeelden, of zongen, en daar wilde hij best aan mee doen.
Eindelijk had hij zijn sleutels gevonden. Hij opende de centrale voordeur voor Moon en liet haar als eerste naar binnen lopen. Hij gebaarde naar de lift. ‘We moeten naar de tweede etage.’
‘Dan kunnen we toch ook met de trap?’
‘Kan, maar dat doen we niet.’ Hij had eigenlijk altijd de lift genomen. Hij boog langs Moon en drukte op de knop, die meteen op oranje sprong en het display boven de lift telde langzaam af totdat hij op nul uit kwam.
‘Is dit een slechte versiertruc? Meisje meenemen in liften en ze dan zoenen?’
‘Als ik je wilde zoenen, dan had ik dat al gedaan. Daar heb ik geen lift voor nodig.’ Hij haalde enkel zijn schouders op en stapte de lift in. Hij drukte de twee in en leunde met zijn schouder tegen de wand terwijl hij wachtte tot de liftdeuren sloten en ze omhoog zouden gaan.
Hij waardeerde dat Moon hem af probeerde te leiden met van alles, maar tegelijkertijd kon hij niet ontkennen dat dit een vreemde dag was. Hij stond op het punt om een heel nieuw leven te beginnen.
Eentje waarvan hij helemaal niet wist wat het inhield.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hoewel Moon zich er niet aan wilde toegeven, voelde ze zich wel degelijk ongemakkelijk in het samenzijn met Cameron.
‘Je maakt een grapje!’ reageerde Victoria toen Moon het nieuws met haar en Rhea deelde. Haar stem kwam ver boven de rest uit en enkelingen wierpen een blik op het drietal dat plaats had genomen in het gras.
‘Ssst!’ zei Moon die met een blos op haar gezicht om zich heen keek. ‘Niet het hele kamp hoeft het te weten.’ Roddels verplaatsten zich veel te snel op het kamp en hoewel Moon haar vriendinnen erop vertrouwde het nieuws voor zichzelf te houden, kon ze nieuwsgierige omstanders die hun gesprek afluisterden niet tegenhouden.
‘En, hoe was hij?’ Er lag een veelbelovende glimlach op Rhea’s gezicht.
‘Oh, ik durf te wedden dat ze het in de gebouwen van Athena en Aphrodite konden horen,’ zei Victoria lachend, genietend van het vernederen van Moon. En zij dacht dat het haar vriendinnen waren.
Het idee dat de aangrenzende gebouwen haar hadden kunnen horen, zorgden voor een nog rodere kleur op haar gezicht. Ze had erop gelet niet te veel geluid te maken, maar eerlijk gezegd was er een moment geweest dat Moon weinig van haar omgeving had meegekregen.
‘Mijn goden, stop.’ Moon sloeg haar armen over elkaar. ‘Jullie hebben een rijke fantasie. Jullie doen alleen zo omdat jullie jaloers zijn.’
Rhea grinnikte. ‘Die meid hiernaast wel ja.’
Victoria sloeg het kortharige meisje naast haar op haar bovenarm. ‘Nou zeg! Hoezo dat?’
‘We weten allemaal hoe je bent,’ zei Rhea, al rollend met haar ogen. Het was niet ongelogen. Victoria had op sommige momenten evengoed een dochter van Aphrodite kunnen zijn. Ze stapte veel te snel in kortstondige relaties, gelovend in liefde op het eerste gezicht. Het was soms sneu om te zien hoe graag ze in de liefde wilde geloven, om vervolgens keer op keer teleurgesteld te worden.
‘Maar, ik weet dat Moon hem leuk vindt en jullie weten allebei da-’
‘Ho, wacht. Hoezo vind ik hem leuk?’
Beide meiden keken haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Waarom zou je dat ontkennen?’
Moon grinnikte. ‘Sorry, maar ik vind hem helemaal niet leuk! Het is een aardige jongen, hij ziet er leuk uit en hij is niet verkeerd in bed, maar ik heb geen gevoelens voor hem.’
‘Oh kom op, ik zag hoe je gister met hem omging. Ik heb je slechts een keer eerder zo zien kijken naar iemand.’
Rhea grijnsde. ‘Caleb.’
Haar hart kneep samen bij het horen van die naam. ‘Caleb en ik waren gedoemd om te falen.’
‘Alleen omdat hij een zoon van Aphrodite is?’
‘Dat heeft er niks mee te maken.’ Al was hij wel de reden waarom Moon in het algemeen geen fan was van de kinderen van de liefdesgodin. Hij had een spel met haar gespeeld, een spel dat niet onbekend was bij zijn halfbroers en -zussen.
Na dat gesprek was het contact tussen Cameron en haar wat ongemakkelijk geweest. Moon bleef ontkennen dat ze gevoelens voor hem had, maar probeerde desondanks te pijlen wat Camerons gevoelens jegens haar waren. Was het voor hem meer dan alleen een wilde nacht geweest?
Het ergste was misschien nog wel dat ze als een soort mentor aan hem gekoppeld was. De dagen na hun nacht samen hadden ze gezamenlijk moeten doorbrengen, waarbij Moon op objectieve manier begeleiding had moeten bieden. Camerons gedrag werd er niet anders om, hij bleef dezelfde flirt en wanneer ze alleen waren maakte hij soms speelse verwijzingen naar hun nacht samen. En alsof er nooit wat tussen hen gebeurd was, bleef Moon hem aanspreken als ‘eikel’, haar favoriete bijnaam voor de jongeman.
Het was pas toen ze samen op pad gestuurd werden, dat er dingen tussen hen veranderde. Moon probeerde de sfeer luchtig te houden, door dezelfde grapjes te gebruiken waarmee ze elkaar de afgelopen dagen hadden afgeleid. En hoewel Cameron wel enigszins reageerde op haar geplaag, was hij lang niet zo gevat als anders. Hij was afstandelijk, afwezig. Niet heel gek, sinds hij vandaag een definitieve punt achter zijn oude leven zou zetten.
Er heerste een ongemakkelijke stilte tussen het tweetal in de lift. Gelukkig hoefden ze niet lang te wachten voor de deuren opengingen en er zich een lange gang voor hen uitstrekte. Cameron liep door de gang richting zijn oude appartement, een deur halverwege de gang.
Moon was nieuwsgierig naar het appartement van Cameron. Ze had hem de afgelopen week goed leren kennen en was benieuwd hoe hij zijn eigen plekje had ingericht. Toen de deur eenmaal geopend was, was Moon toch enigszins teleurgesteld. De muren waren ongekleurd en versierd met enkele, naar Moons mening erg seksuele posters. Hij had weinig meubels, of andere decoratieve objecten die het appartement eigen maakte. Enkel de platen aan de muur kon Moon wel waarderen.
Maar buiten de smaakkwestie, was het bijna een zwijnenstal te noemen. Kleding lag over de vloer verspreid, de tafel lag vol muziekbladen en andere papieren, de afwas nog opgestapeld op zijn aanrecht.
‘Oh, let niet op de troep,’ mompelde Cameron, die zijn rugzak op de grond liet zakken en richting zijn klerenkast liep. Troep was zacht uitgedrukt.
Moon liep naar het raam om te zien van welk uitzicht Cameron al die tijd had kunnen genieten, daarbij voorzichtig over alle verstrooide kleding stappend. Zijn appartement keek uit op een drukke straat, waar iedereen gehaast leek. Moon was zo lang ontdaan van de normale samenleving, dat ze soms vergat hoe het er in het echte leven aan toe ging.
Gehaast zag ze een jongedame de straat oversteken. Alsof het meisje wist dat Moon haar bekeek, vond het meisje haar blik. Haar lippen zakten verontwaardigd van elkaar, waarna ze verdween op de stoep voor het appartement. Moon ging iets op haar tenen staan, in de hoop te zien waar het meisje heen was gelopen, maar de luide bel beantwoorde haar nieuwsgierigheid.
Cameron tilde een trui van de grond en rook aan de stof, haalde zijn schouders op alsof er niks aan de hand was en gooide het kledingstuk naar zijn koffer. Hij leek geen aanstalten te maken om de deur open te doen.
‘Oké, dan doe ik wel open,’ zei Moon, terwijl ze naar de deur liep.
Direct had Moon zijn aandacht. ‘Niet doen!’ zei hij, net een seconde te laat, want Moon had al op de knop gedrukt.
‘Waarom niet?’ vroeg Moon, die Cameron nieuwsgierig aankeek.
Hij haalde zijn hand door zijn haar. ‘Ik denk dat dat Olivia is.’
Oh. Nu begreep Moon de verontwaardigde blik van het meisje, en ze voelde een confrontatie aankomen waar ze niet bepaald zin in had.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Cameron wreef over zijn gezicht. Hij moest zich inhouden om niet uit te vallen tegen Moon. Ze had niet kunnen weten dat het Olivia was. Het was niet haar schuld. Of misschien was dat het wel, bedacht hij zich terwijl hij de afgelopen dagen herinnerde. Moon was degene die hem mee had genomen naar kamp Halfbloed, waardoor hij gedwongen afscheid had moeten nemen van het meisje dat nu waarschijnlijk met twee treden tegelijk de trap op vloog.
‘Misschien dat als we stil blijven en niet open doen, ze vanzelf weg zal gaan,’ fluisterde Cameron. Op datzelfde moment werd er hard op de deur geklopt. Cameron gebaarde naar Moon dat ze stil moest zijn. Hij wist best dat zijn idee niet zou werken, maar hij had een stiekeme hoop dat Olivia het snel op zou geven.
‘Cameron, open de deur!’ riep Olivia, gevolgd door haar vlakke hand die een paar keer tegen het hout sloeg. ‘Ik weet dat je daar binnen bent en ik weet dat je niet alleen bent!’
Hij wierp een beschuldigende blik op Moon. Als ze met haar tengels van de intercom af was gebleven, dan hadden ze nu niet op dit punt gestaan. Het laatste waar hij zin in had, was een confrontatie met zijn scharrel. Zeker niet in combinatie met Moon haar aanwezigheid, waar Olivia haar eigen conclusies uit zou trekken.
‘Cameron Hall!’ riep Olivia. Geërgerd liep hij naar de voordeur van zijn appartement.
‘Als jij die deur niet open doet dan-’
Hij trok de deur open en keek recht in haar boze gezicht. ‘Dan wat?’
Olivia bekeek hem van top tot teen. Haar blik bleef hangen op zijn gezicht en ze keek hem zo intens aan dat hij niet wist of ze hem zou kunnen zoenen, of dat ze hem een klap in zijn gezicht wilde geven. Hij zag een plotselinge overeenkomst tussen haar en Moon.
Olivia deed geen van beide. Ze beende langs hem heen naar binnen. ‘Wat denk je wel niet?! Je kunt niet zomaar zeggen dat je weg gaat en dan van de aardbodem verdwijnen! Je beantwoordde mijn berichtjes niet, je nam je telefoon niet op. Ik kon niet eens je locatie traceren met die domme app!’
Diep van binnen voelde hij zich wel schuldig. Olivia gaf om hem, waarschijnlijk meer dan hij om haar. Ze had zich vast zorgen gemaakt en hij kon zich op dit moment niet eens fatsoenlijk naar haar opstellen.
‘Liv, als je nou rustig doet dan kan ik-’
‘Oh, je wil dat ik rustig doe?!’ lachte ze. Oké, nu wist hij echt niet meer of ze nou boos op hem was of dat ze een theatershow aan het opvoeren was. Ze wees naar Moon. ‘Eindelijk zie ik dat mijn berichtjes aankomen en kan ik zelfs zien waar je bent. Dan kom ik hier naar toe en vind ik je met één of andere sloerie in je appartement!’
Moon stak haar hand op naar Olivia. Cameron wist niet of ze zich beledigd voelde door de woorden, of dat ze zich amuseerde door hetgeen wat er voor haar afspeelde.
Haar blik viel nu pas op de koffer die hij voor een klein deel had ingepakt. Verontwaardigd keek ze van de koffer naar Moon en vervolgens naar hem. ‘Wat ben je van plan?!’
Cameron opende zijn mond, maar bedacht zich op het laatste moment. Hij kon haar waarschijnlijk niet vertellen dat hij een zoon was van een Griekse god of godin en dat hij van plan was om de komende tijd op een kamp te verblijven.
‘Ik heb je verteld dat ik een paar dagen weg zou gaan,’ probeerde hij haar uit te leggen. Hij wist niet goed wat hij haar kon vertellen, hoeveel hij haar moest vertellen. Het leek hem beter als ze nergens van af zou weten, maar tegelijkertijd wilde hij haar ook niet zo achterlaten. Zijn korte tripje naar huis werd met de seconde moeilijker en moeilijker en hij voelde dat zijn hersenen langzaam aan het blokkeren waren. Hij probeerde te bedenken wat hij wilde zeggen, maar op het laatste moment vlogen de woorden van hem weg.
‘Je was zeker al die tijd met haar?’ Olivia sloeg haar armen over elkaar en bekeek Moon. Als Olivia Medusa was geweest, dan had hij nu een stenenbeeld van Moon in zijn appartement staan.
‘Ik ben niet degene op wie je je pijlen moet richten,’ zei Moon en ze knikte naar Cameron. ‘Als je hem nou laat uitleggen waar hij was, wat er aan de hand is-’
‘Vertel me niet wat ik moet doen!’ onderbrak Olivia haar woedend. Ze richtte zich weer op Cameron. ‘Ik ben niet de enige die zich zorgen om je maakte, Cam. Je ouders zijn doodongerust. Ze zijn hier langs geweest, ze hebben je werk gebeld. Ze hebben zelfs mij opgezocht om te vragen of je misschien bij mij was. Begrijp je dan niet dat je niet zomaar van de aardbodem kan verdwijnen?!’
‘Ik weet het!’ riep Cameron gefrustreerd. Als ze hem nou de kans gaf om het rustig uit te leggen… Hij zuchtte en dwong zijn brein om beter na te denken. Hij keek op naar Moon, smekend. Hij wist niet hoe hij dit op moest lossen.
‘Waarom kijk je naar haar?’ Olivia verscheen in zijn blikveld. ‘Praat met mij. Ik ben hier, Cam.’
‘Ik kan niet met je praten als je zo naar me schreeuwt!’ zei hij gefrustreerd. Het was alsof iedere keer dat Olivia haar mond opentrok, zijn gedachten zich steeds meer terugtrokken.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was een confrontatie die Moon nooit had hoeven meemaken. Ze had verhalen gehoord van andere halfgoden. Zo hadden Noah en Victoria zes jaar geleden hun vader achter moeten laten. Het verschil was dat hij wist wat er aan de hand was, dat hun moeder niet zomaar iemand was. Hetzelfde gold voor Rhea en Silas, die ook allebei een ouder hadden die wisten dat hun kinderen in gevaar waren. Voor Cameron was dit anders, zijn ouders hadden hem geadopteerd en hadden geen idee wie ze in huis hadden gehaald. Daar kwam bij dat ze zich continu voor hem hadden ingezet voor alle problemen die zij afschoven op psychische instabiliteit. Cameron moest hen in de steek laten, maar kon hen niet uitleggen wat er gaande was.
En dan had hij nog een vriendin die wat extra zout in de wond wreef.
‘Je kunt niet verwachten dat alles oké is na wat je geflikt hebt, Cameron!’ wierp Olivia tegen.
Cameron leek amper in staat te reageren. Ze kon zien hoe er verschillende emoties door hem heen raasden, waar hij nog amper grip op leek te hebben. Hij kon dit niet alleen.
‘Olivia, ik-’
‘Hou je erbuiten, slet!’
‘Het is niet wat je-’
‘Natuurlijk niet, dat zou iedereen zeggen. Flikker op!’
‘Ik ben familie!’ Dat snoerde haar de mond. Zowel de ogen van Olivia als Cameron waren op haar gericht. ‘De reden dat Cameron niet bereikbaar was, is omdat hij erachter is gekomen wie zijn geboortefamilie is. Of nou ja, ongeveer. Hij is naar zijn geboorteouders op zoek en we kwamen erachter dat wij verre familie van elkaar zijn. De afgelopen dagen heb ik hem meer over mijn familie verteld en… we pakten zijn spullen in om naar zijn ouders te gaan.’
Cameron leek wat verslagen door het verhaal van Moon, de beknopte waarheid. Hij knikte wat beduusd en richtte zich vervolgens op Olivia. ‘Ik weet dat ik je meer had moeten vertellen, maar… ik was in de war. Nog steeds.’
Medelevend keek Olivia de jongen aan. Ze overbrugde de afstand, ineens een stuk liefdevoller. Ze legde een hand op zijn gezicht. ‘Ik had je daarbij kunnen helpen.’
Cameron schudde zijn hoofd. ‘Het is niet zo simpel.’
Het meisje liet haar hand zakken en ze kreeg een verbitterde uitdrukking. ‘Dus, dat is het? Je gaat weg?’
‘Ja.’ Zijn stem was zacht en hees. Het deed hem meer dan Moon van hem verwacht had.
De boosheid leek terug te keren, een fonkeling in de ogen van Olivia. ‘Als ik niet was langsgekomen, had je dan íets gezegd? Of had je mij, je ouders, gewoon laten zitten?’
Spanning was zichtbaar bij Cameron, zijn kaak stond gespannen en zijn blik terneergeslagen. Ze wilde hem knuffelen, maar dit leek haar niet het geschikte moment.
‘Ongelooflijk!’ Olivia draaide zich bij hem weg, de emoties oplopend. ‘Ik dacht dat we meer hadden dan dit. Als je van me houdt had je het met me gedeeld!’
Het bleef akelig stil.
Tot er een harde klap klonk van Olivia’s hand in het gezicht van Cameron. De jongen wendde zijn blik tot de grond. Ergens had ze verwacht dat hij boos terug zou reageren, haar dingen zou verwijten, maar in plaats daarvan leek hij de schuld volledig tot zich te nemen. Moon voelde zich schuldig, uiteindelijk was zij degene die hem uit zijn wereld had getrokken. Als ze hem meer tijd had gegeven, had hij op een normale manier afscheid kunnen nemen.
Helaas was dat niet hoe het normale leven van een halfbloed eruit zag.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De klap van Olivia brandde na op zijn wang. In een andere situatie had hij misschien wel terug geschreeuwd, maar op dit moment voelde hij zich machteloos. Hij kon Olivia niet vertellen wat er aan de hand was. In ieder geval niet meer dan wat Moon al had toegelicht. Hij voelde zich verschrikkelijk, maar op dit moment was het beter als Olivia zo snel mogelijk zou vertrekken, en hij en Moon haar op de voet zouden volgen om terug te keren naar kamp Halfbloed.
‘Je gaat niet eens iets zeggen?’ vroeg Olivia. Het leek niet alsof de klap haar enigszins van haar boosheid af had geholpen. Ze stond nog steeds woedend tegenover hem. Haar handen in haar zij en ogen die vuur spuwden.
Cameron bleef naar de grond kijken, hopend dat ze snel zou vertrekken. Vreemd genoeg was dit erger dan ieder monster dat hij zich ooit in had gebeeld.
‘Je bent een verschrikkelijk mens, Cameron.’
Hij zag hoe de voeten van Olivia zich omdraaien en het appartement uit snelden. De deur viel met een klap dicht en liet hem en Moon in een nog ergere stilte achter.
Als dit afscheid al zo belabberd liep, ho zou het dan met zijn ouders gaan? Daar wilde hij eigenlijk niet achter komen. Het was beter als hij ze, zoals hij gewoonlijk ook deed, een berichtje zou sturen en ze in de waan laten dat hij ergens naar toe was vertrokken. Hij kon niet nog zo’n discussie aan.
‘Cam?’ Moon kwam langzaam in beweging en legde haar hand op zijn schouder. Hoe graag jij ook in haar omhelzing weg wilde zakken, hij durfde het niet.
Wat was Moon nou van hem? Een mentor, iemand waarmee hij één keer naar bed was gegaan als resultaat van een domme uitdaging met pijl en boog. Ze waren nauwelijks vrienden. Hij mocht haar, dat wel. Maar voor zijn gevoel had hij al genoeg van zijn kwetsbare kant laten zien.
‘Ik denk dat we maar weer moeten gaan.’ Hij pakte zijn tas van de grond en greep naar de gitaartas, zodat hij die over zijn rug kon slingeren. Kort viel zijn blik op Moon. ‘Bedankt, dat je me redde met dat verhaal. Ik wist niet wat ik tegen haar moest zeggen.’
Moon gaf hem een knikje. ‘Geen probleem. Het leek me het meest geloofwaardige.’
‘Geloofwaardiger dan: “Ik ben eigenlijk de zoon van een Griekse god en ik ga wonen op een zomerkamp met nog meer kinderen, saters en een centaur”?’
‘Iets,’ zei Moon met een lichte glimlach. ‘Maar je hebt het dus al teruggebracht naar de goden? Athena en Nike vallen af?’
‘Ze zouden willen dat ik hun zoon was.’ Ondanks dat grapjes de enige manier leken te zijn dat hij hier mee om kon gaan, lukte het niet om ze ook met een lach te brengen. Hij wees naar de deur. ‘Laten we terug gaan naar het kamp.’
Moon knikte, maar leek zich halverwege haar tocht naar de deur te bedenken. ‘Wil je niet naar je ouders?’
Cameron schudde zijn hoofd. ‘Ik laat ze het wel op een andere manier weten. Na dit gedoe denk ik niet dat ik nog zoiets aan kan.’
Hij verwachtte een plagende opmerking vanuit Moon haar kant, maar die bleef uit. In plaats daarvan nam ze een tas van hem over en liet ze hem voor om het appartement te verlaten. Plots had hij spijt dat hij zijn armen niet even om haar heen had geslagen. Hij had het wel kunnen gebruiken.
Samen stapten ze naar buiten en namen ze de lift naar beneden. Cameron vroeg zich af of dit gemakkelijker was geweest als hij nog een kind was geweest. Misschien had alles toen logischer geklonken. Misschien had hij dan wel iemand bij zich gehad die hem een logische uitleg had kunnen geven, ook aan zijn ouders.
Eenmaal buiten op straat liep Cameron naar de rand van de stoep om een taxi aan te houden, die ze in ieder geval weer een stuk in de goede richting zou kunnen brengen. Hoe sneller hij weer omgeven zou zijn tussen bomen, hoe sneller hij zich weer op zijn gemak zou voelen.
Er flitste iets goudgeels in zijn ooghoek en Cameron dacht dat het een vertrouwde taxi was, maar toen hij iets beter keek, zag hij dat het iets groots was wat laag over de weg vloog en recht op hem en Moon af kwam.
‘Jij ziet dat ook, toch?’ vroeg Cameron voor de zekerheid. Het was een groot gevaarte, met vleugels die wijder waren dan de voorkant van een auto. Het beest opende zijn snavel en er kwam een angstaanjagend geluid uit.
‘Cameron!’ Moon trok hem aan zijn gitaartas naar achteren en duwde hem achter een geparkeerde auto. Het wezen vloog net over hen heen, maar ze waren nauwelijks uit het zicht.
‘Wat is dat?!’ vroeg Cameron, terwijl hij opkeek naar het vliegende monster. Het was voor het eerst dat een monster daadwerkelijk op hem af kwam. ‘Dit gebeurt normaal niet!’
‘Een griffioen,’ zei Moon. ‘En misschien gebeurt dit jou niet, maar voor halfgoden is dit iets normaals. Zoek een wapen en ontmoet me over een minuut op de weg.’
Moon kwam overeind en rende al weg.
‘Wacht, wat?!’ Verward keek hij om zich heen. ‘Moon! Ik heb geen wapen!’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld