Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | A New Dark Age

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Op de enige school in Heavensgate was Leora vaak geprezen voor haar topografische kennis, maar het dorpje dat Daryan noemde, riep geen associaties bij haar op. Het kon in deze regio liggen, maar aangezien hij en zijn metgezellen al onderweg waren sinds hij nog een kind was, kon het evengoed in het uiterste zuiden liggen, dichterbij de grens met de Verenigde Staten.
Leora wiebelde met haar vingers, waaruit de kou langzaam maar zeker werd verdreven door het vuur, en staarde over de vlammen heen naar Daryan terwijl hij vertelde over zijn leven tot nu toe. Het was meer antwoord dan ze had verwacht, dan waarop ze had durven hopen, en het maakte dat ze zich schuldig voelde dat zijzelf niet meer wilde delen.
Eens hij uitgepraat was, schudde ze zachtjes haar hoofd, haar ogen neerslaand naar de vlammen. ‘Wat verschrikkelijk. Dat soort mensen…’ Ze zuchtte, zoekend naar de juiste woorden om haar onbegrip mee uit te drukken. Ze maakten haar boos, gefrustreerd, somber. Over het algemeen beschouwde ze zichzelf als een vredelievend persoon, maar dat soort mensen haalden een kant in haar naar boven die haar beangstigde. ‘Ik zal ze nooit begrijpen’, besloot ze uiteindelijk. Zijn verhaal klonk bijna identiek aan het incident bij de muren van Heavensgate. Het enige verschil was dat Hudson’s Hope niet de bescherming had gehad van een leger – of wat daarvoor door moest gaan –, van muren die over een tijdspanne van tientallen jaren waren opgetrokken en verstevigd. Echter, hoe hoog en stevig de muren ook waren, zelfs dat stond niet onherroepelijk gelijk aan veiligheid en vrede. Dat was haar wel gebleken.
Bedachtzaam keek Leora weer op naar Daryan. Hij had verteld te zijn gevlucht met zijn vader en een handjevol andere overlevenden, maar nu zat hij in zijn eentje tegenover haar. Ze vroeg zich af wat er precies met zijn metgezellen gebeurd was, maar het voelde te persoonlijk om die vraag te stellen. Bovendien voelde het onderwerp te ongepast in het felle, te vrolijke zonlicht.
Haar antwoord op zijn tegenvraag voelde plots sneu vergeleken met de tijd die hij al alleen was. ‘Sinds vanochtend’, antwoordde ze, terwijl haar ogen afzakten naar het bloed op haar jas. ‘Of vannacht. Ik weet het niet precies. Mijn reisgenoot… Hij is gestorven terwijl ik sliep.’ De vlekken op haar jas staken donker af tegen de toch al donkergroene kleur, twee genadeloze herinneringen aan de gebeurtenissen van de vorige dag, aan Josh zijn dode ogen, aan zijn vastberadenheid om haar niet alleen te laten zoals de rest van de groep. Het was haar schuld dat hij dood was. Als hij niet met haar mee was gegaan…
Resoluut schudde Leora haar tas van haar rug, waarna ze de rits van haar jas vastgreep. Hij klemde op een stukje van de stof en ze gaf er een harde ruk aan om hem los te krijgen. Naast haar in het gras spreidde ze de jas uit, waarna ze haar zojuist opgewarmde handen opnieuw in het ijskoude water van de rivier stak om de vlekken mee weg te boenen.

LastRequest
YouTube-ster

LastRequest schreef:
Toen Leora haar ogen neersloeg, bestudeerde Daryan haar. Hoewel ze zich heel voorzichtig uitte, leek ze erg verbolgen en Daryan had het idee haar woorden slechts op het zachtst gezegd weergaven wat ze werkelijk voelde. Er waren ook geen woorden voor. Wat dat betreft, had hij al genoeg woorden vuilgemaakt aan de mannen die hun rust hadden verstoord. Hij had zich nachtenlang liggen afvragen wat hij – op zijn jonge leeftijd – had kunnen doen om de rest te redden. Om zijn moeder te redden.
Daryan schudde zijn hoofd, als in om de gedachte aan zijn moeder kwijt te raken, waarna hij zijn blik op het vuur richtte. Even vroeg hij zich af of hij er al dan niet meer takken op zou gooien, maar een dubieus gevoel van opgejaagdheid weerhield hem hiervan. Hij had hier al veel te lang gezeten. Hij moest weer verder.
Alhoewel, waarheen? Hij had zijn doel bereikt. Een medemens gevonden. Even werd hij bevangen door het beklemmende gevoel een keuze te moeten maken, al wist hij niet precies waar tussen. Tussen haar enerzijds, dat was duidelijk, maar wat de andere optie was wist hij niet. Alleen verder gaan was in elk geval geen mogelijkheid.
Haar antwoord bracht hem met een ruk terug in het hier en nu. Ergens diep binnenin hem voelde hij een scheut van pijn bij haar woorden en hij volgde haar blik naar de vlekken op haar jas. Woorden leken nietszeggend op dit moment en met een frons tussen zijn wenkbrauwen keek hij enkel zwijgend toe hoe ze zich plotseling ontdeed van haar jas en deze verbeten ging schoonmaken. Even had hij de neiging haar tot rust te brengen en de jas voor haar schoon te maken, maar hij wilde haar of haar bezittingen nog niet aanraken. Bovendien was het waarschijnlijk goed voor haar rouwverwerking om dit zelf te doen.
‘Het spijt me dat te horen, Leora,’ sprak hij uiteindelijk, zich duidelijk bewust van het uitspreken van haar naam. Hij opende zijn mond om opnieuw te spreken, maar de woorden wilden niet komen en hij klemde zijn kaken weer op elkaar. Er was niks dat hij kon zeggen wat haar pijn weg zou nemen, niets dat hij kon doen om de verse wond van een weggescheurde naaste te verzachten. Toch borrelde hij van de vragen, de één leek nog ongepaster dan de ander. Hoewel hij wist dat hij waarschijnlijk moest wachten met het stillen van zijn nieuwsgierigheid, had hij ook geleerd dat het leven te kort was om al te veel tact te tonen.
Daarnaast beangstigde het feit dat haar reisgenoot slechts luttele uren geleden was gestorven aan een voor hem onbekende reden. Het maakte hem des te bewuster van de mogelijkheid dat ook Leora al geïnfecteerd was, maar de symptomen nog op zich lieten wachten.
‘Wat is er…’ hij zweeg even, fronste en bedacht zich. ‘Kende je hem al lang?’

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Met iedere veeg water over haar jas werden de bloedvlekken een beetje minder zichtbaar en hoewel Leora wist dat de herinneringen niet evenredig vervaagden met de vlekken, kalmeerde het haar om ze te zien verdwijnen. Het zou het alleszins makkelijker voor haar maken om zichzelf voor te houden dat het hele debacel nooit gebeurd was.
Toen er geen spatje bloed meer op de jas terug te vinden was, spreidde Leora hem opnieuw goed uit in het zonlicht, zodat de warme stralen het water konden drogen. Ze veegde haar handen droog aan het gras, waarna ze ze opnieuw dichtbij de vlammen bracht. Aan de andere kant van het vuur voelde ze Daryans blik op haar rusten. Hoewel hij vooral bedachtzaam keek, meende Leora daarnaast een vleugje zorgen in zijn ogen te ontwaren. Zijn vraag afgebroken vraag bevestigde wat ze al vermoedde: hij probeerde uit te vogelen of degene van wie het bloed op haar jas was, besmet was geweest. Of zij besmet was.
Ondanks dat hij zijn vraag onafgemaakt had laten wegsterven, leek het haar geen kwaad te kunnen om te vertellen wat er was gebeurd. Om hem in ieder iets te geven dat hem gerust zou stellen, dat ervoor zou zorgen dat hij die speer van hem niet door haar lichaam zou jagen zodra ze één verkeerde beweging maakte.
‘Ik kende hem een paar weken’, beantwoordde Leora eerst zijn tweede vraag. ‘En ik kende hem eigenlijk helemaal niet zo goed.’ Hoewel Heavensgate een besloten gemeenschap was, letterlijk ingesloten door de muren die geïnfecteerden en kwaadwillenden buiten moesten houden, kende Leora lang niet iedereen die er woonde. Al kwam dat wellicht ook door de reputatie van haar familie, en het feit dat ze zelf het grootste deel van haar dagen in het laboratorium doorbracht, of alleen met haar boog op het trainingsveld. Voor de expeditie had ze Josh wel eens gezien, ze kende zijn vriendelijke gezicht en zijn ietwat krullerige, zwarte haren, maar ze hadden nooit meer dan een paar woorden gewisseld. Hij trainde om de veiligheid in Heavensgate te kunnen waarborgen, zij stopte haar tijd in het vinden van een geneesmiddel.
En toch, ondanks dat ze elkaar nauwelijks kenden, had hij geen moment geaarzeld om haar kant te kiezen toen de rest van de groep dat niet had gedaan.
‘We werden aangevallen door vier geïnfecteerden gisteravond’, vervolgde ze. ‘We wilden ze uit de weg gaan, maar we belandden in een doodlopend straatje. Josh heeft ze van ons af kunnen houden tot we onszelf in veiligheid konden brengen, maar een van de geïnfecteerden had hem zwaar verwond.’ Leora perste haar lippen op elkaar, vechtend tegen de beelden die zich naar boven drongen. Het moment waarop haar blik die van Josh was gekruist en ze allebei hadden geweten dat het voorbij was voor hem, zijn smeekbedes om hem niet op te geven, en uiteindelijk de stilte toen hij in een slaap was weggezakt waaruit hij niet meer wakker was geworden.
‘Je hoeft je geen zorgen te maken’, zei ze tegen Daryan terwijl ze hem aankeek. ‘Het virus heeft niet genoeg tijd gehad om Josh te infecteren voor hij stierf.’

LastRequest
YouTube-ster

LastRequest schreef:
Hoewel hij dankbaar was voor haar antwoorden, zorgde haar woorden vooral voor meer vraagstukken voor hem. Ze kende haar reisgenoot dus nog maar een paar weken. Waar had ze hem ontmoet? Was hij pas recent bij haar voormalige verblijfplaats gearriveerd, of hadden ze elkaar onderweg leren kennen? Waar kwam hij vandaan, wat was er gebeurd met de plaats waar Leora vandaan kwam en indien er niks was gebeurd, wat was dan hun beweegreden om het lot te tarten en de geïnfecteerde buitenwereld in te trekken?
Josh. Dat was de naam van de jongen die zijn leven had gegeven om zichzelf en degene die nu in levende lijve tegenover hem zat te kunnen beschermen. Zichzelf had hij uiteindelijk niet kunnen redden. Hoewel het hard klonk, wist hij dat het beter was dat de jongen aan zijn verwondingen was gestorven voordat het virus zijn intrede kon doen. Zowel voor hemzelf als voor Leora.
‘Het maakt het er voor jou niet makkelijker op, maar ik geloof dat het voor Josh beter was om vannacht heen te gaan. Als hij getroffen zou zijn door het virus, zou zijn lijdensweg alleen nog maar langer worden,’ sprak hij toen Leora’s woorden waren weggestorven. ‘Weet je zeker dat jij geheel niet in contact bent geweest met één van de geïnfecteerden die jullie aanvielen?’ vervolgde hij toen. Hij moest het zeker weten, al zou slechts het verstrijken van de tijd echt zijn gemoedsrust kunnen stabiliseren.
Hij ging iets verzitten, verschoof zijn rugzak op zijn rug en bemerkte opnieuw op dat zijn slaapzak en –mat nog steeds niet bevestigd waren op hun vaste plaats aan zijn rugtas. Zijn gedachten vlogen terug naar de beer, naar de koude nachten en de geïnfecteerden die blijkbaar ook hier nog volop rondzwierven. Even vroeg hij zich af hoe zijn verdere acties zich zouden aftekenen, toen realiseerde hij zich dat hij – wilde hij zijn enig menselijke contact in lange tijd niet verliezen – rekening moest houden met de plannen van Leora. Hij fronste.
‘Waarom ben jij hier eigenlijk?’ begon hij. ‘Ben je onderweg naar een specifieke plaats, ben je gevlucht, wat brengt je hier? En wat zijn je plannen vanaf… deze situatie?’ De laatste woorden kwamen er wat onhandig achteraan. Wat haar ook hier had gebracht, hij kon zich voorstellen dat de dood van Josh het een en ander zou veranderen. En wellicht haar ontmoeting met hem. Al moest hij zich bewust blijven van het feit dat zij deze ontmoeting een stuk minder van belang zou kunnen vinden dan dat hij dat vond.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Leora kon zien dat haar woorden meer vragen opriepen dan ze beantwoordden. Zijn ogen vernauwden iets, bedenkelijk, en hij kantelde zijn hoofd een stukje in een minimale beweging. Ze zette zich al schrap voor de vragen, koortsachtig bedenkend hoe ze hem meer kon vertellen zonder teveel informatie vrij te geven, maar in plaats daarvan gaf hij haar een bemoedigende geruststelling.
In een trillerige zucht liet Leora haar adem ontsnappen, waarna ze knikte. Ze wist het. Ze wist dat het beter was voor Josh dat hij was gestorven aan zijn verwondingen. Maar pas nu ze die woorden van iemand anders hoorde, was het alsof het laatste restje spanning, geworteld in schuldgevoel, uit haar lichaam verdween. In ieder geval dat deel van het schuldgevoel dat voortkwam uit het feit dat ze niet meer had gedaan om hem proberen in leven te houden.
‘Ik weet het zeker’, bevestigde ze. Voordat ze in slaap was gevallen die nacht was ze in gedachten de hele confrontatie met de geïnfecteerden ontelbaar vaak nagegaan in haar hoofd, compulsief bijna. Hadden ze haar aangeraakt? Had zij hen aangeraakt? Was er geen druppeltje van hun bloed op haar terecht gekomen? Hoe vaak ze het echter ook naliep, ze kon geen moment bedenken waarop een van de geïnfecteerden in een vlaag van haar onoplettendheid dichtbij genoeg had weten te komen. Josh had ze op afstand gehouden en de ene geïnfecteerde die langs hem heen had weten te komen, was vlak daarna neergegaan met een van haar pijlen door zijn hoofd.
Als Leora had gehoopt dat het bij die ene vraag zou blijven, dan had ze er flink naast gezeten. Terwijl de laatste vlammen langzaam krompen, nam ze een paar seconden de tijd om in gedachten een antwoord af te wegen. Ja, ze was gevlucht, in zekere zin. En ze was inderdaad opzoek naar een specifieke plaats; eentje die hij ongetwijfeld zou kennen. Het lag een heel stuk zuidelijker, wellicht deels in de richting waar hij vandaan kwam. Zuidelijker betekende tevens dat er een stuk meer geïnfecteerden rond zouden dwalen – in de stad waar ze naar opzoek was, zou het er waarschijnlijk van krioelen. Leora twijfelde er niet aan dat ze daar in haar eentje niet zou overleven, niet lang genoeg om de plekken van haar lijstje langs te gaan, en zeker niet lang genoeg om er ongeschonden weer uit te komen. Als ze überhaupt levend bij de stad aankwam.
Onderzoekend bekeek ze de jongeman tegenover haar. Zou hij zo gek zijn om met haar mee te reizen naar de stad? Zodra de gedachte in haar opkwam, kneep een kil gevoel haar maag samen. Nee, zoiets zou ze niet van hem vragen. Naast dat het hoogstwaarschijnlijk betekende dat ze – nu of later – meer informatie prijs moest geven over zichzelf, stond het haar nog te helder op haar netvlies wat er was gebeurd met de laatste persoon die haar had geholpen.
‘Ik ben op weg naar het zuiden’, antwoordde ze uiteindelijk. Ze zou hem niet vragen met haar mee te reizen helemaal tot aan de stad, maar wellicht kon ze hem overhalen haar te vergezellen op een groot stuk richting het zuiden. Het zou een stuk veiliger zijn, zeker als hij enigszins bekend was met delen van de regio. ‘Naar–‘
Een groep kraaien vloog met een oorverdovend gekrijs op uit enkele bomen een klein stuk het bos in. Leora was in één beweging overeind gesprongen, haar boog en de pijl opnieuw in haar hand. Ze stond op het punt zich terug op de grond te laten zakken, beschaamd dat ze tegenwoordig al schrok van een stel vogels, toen een ander geluid haar oren bereikte – een geroffel op de bosgrond, brekende takken een een ademhaling die steeds zwaarder werd. Ze wisselde een ongeruste blik met Daryan. Wat kwam er hun kant op?

LastRequest
YouTube-ster

LastRequest schreef:
Daryan zag de merkbare verandering die zijn woorden bij haar teweegbrachten, alsof er een zware last van haar schouders viel. Hij was blij iets van deze zwaarte te kunnen verlichten, wetend hoe het verdriet, het gevoel van verantwoordelijkheid en het onvermogen dit met iemand te kunnen bespreken iemand konden najagen. Hij op zijn beurt was opgelucht dat ze zo zeker leek niet geïnfecteerd te zijn. Het zou niet maken dat hij haar aanwezigheid gelijk binnen armlengte zou toestaan, maar het feit dat zij er van overtuigt leek niet geraakt te zijn door één van de geïnfecteerden, suste ook zijn gemoedsrust voor een deel.
Zijn ogen verwijdden zich enigszins en hij hield zijn hoofd iets schuin toen ze zijn volgende vraag beantwoordde. Hoewel het nog niks zij over hoe zij aankeek tegen zijn gezelschap, leek het natuurlijker overkomen om gezamenlijk verder te trekken – in elk geval voor een periode – als hun reisplannen overeenkwamen. Dat zij ook op weg was naar het zuiden beviel hem dus wel. Hij was benieuwd waarheen ze precies wilde gaan, al zou hij zijn tocht gemakkelijk kunnen aanpassen. Hij wilde vooral daar heen waar de kans op ander menselijk leven het grootste was. Op het moment dat hij verwachtte dat Leora hem zou vertellen waarheen ze op reis was, verstoorde de waarschuwingsroep van een groep kraaien echter de rust om hen heen. In een oogwenk stond hij rechtop, zijn rechterarm naar achteren en de speer nog rustig in balans op zijn handpalm, maar klaar om te werpen mocht dit nodig zijn. Zijn ogen scande de omgeving af terwijl hij een vluchtige blik naar Leora wierp. Had ze toch gezelschap gehad? Waren de geïnfecteerden haar gevolgd, of was dit iets anders?
Toen het zware geroffel en de gejaagde ademhaling zijn oren bereikte en hij de ongeruste blik van Leora opving, wist hij dat het in elk geval geen verborgen gebleven reisgenoten van haar betrof. Niet dat deze wetenschap het er veel beter op maakte.
Terwijl hij enkele stappen achteruit omhoog deed, in de richting van het kleine groepje bomen dat iets hoger gelegen de helling van de vallei sierden, wenkte hij Leora met een snelle beweging van zijn hoofd. Hoewel hij niet wist met wie – of wat – hij te maken had, leek het hem geen goed idee hier aan de open waterkant te blijven staan. Hij deed nog enkele stappen terug, greep toen een laag hangende tak vast met zijn vrije linkerhand en zette zich met zijn voeten en zijn speer af tegen de grond, waarna hij zichzelf verassend snel omhoog trok en behendig zijn voeten op de brede zijtak plaatste. Hij wenkte opnieuw naar het meisje beneden en stak gelijktijdig zijn hand uit, als in een uitnodiging om ook haar in de boom te trekken. Halverwege zijn beweging verstijfde hij echter, zich bewust van het risico dat het vastpakken van haar hand met zich mee zou brengen. Een fractie van een seconde woog hij dit af tegen het risico dat zich vormde wanneer hij haar niet zou helpen. Hoewel ze tot zover had overleefd en zich misschien zelf prima zou kunnen redden, had hij geen idee van haar capaciteiten. Hij wilde haar niet verliezen nog voordat hij haar fatsoenlijk had leren kennen.
Meer tijd om na te denken had hij niet. Tussen de takken van de naaldbomen door zag hij iets gigantisch met grote snelheid op hen afkomen. Het was zeker geen mens, maar welk dier het betrof kon hij ook niet plaatsen. Hij keek omhoog, verlangend zichzelf in veiligheid te brengen, zakte toen door zijn knieën en bood zijn vrije hand opnieuw aan Leora aan.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Met iedere seconde die verstreek, werd het gehijg luider en werden de trillingen van de grond heviger. Wat er ook hun kant op kwam, het naderde hen snel. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Daryan een beweging richting een rij hoger gelegen bomen maakte, waarna hij die kant op uit haar zicht verdween. Leora liet haar boog zakken om een hand vrij te maken waarmee ze haar rugzak van de grond griste en over haar schouder slingerde – de spullen waren te kostbaar om achter te laten of overhoop te laten trekken. Daarna volgde ze Daryans voorbeeld en haastte ze zich naar de statige spar toe waar hij zich al op een van de lager hangende takken had getrokken. Zij had echter geen speer met behulp waarvan ze zich van de grond af zou kunnen zetten, en ze miste net de paar centimeters lengte om dezelfde tak te kunnen vastpakken om zich op te trekken.
Haar ogen werden groter toen hij zich omdraaide en zijn hand naar haar uitstak. Hij leek op hetzelfde moment te bedenken wat voor een risico dat was – ze zag de aarzeling in zijn ogen, in de manier waarop hij zich iets terugtrok. Kon ze het risico nemen? Hoewel ze hem pas kortgeleden voor het eerst had gezien, had ze hem uitgebreid kunnen bestuderen tijdens hun conversatie. In het zonlicht, feller nog dan de tl-buizen in het onderzoekslab van Heavensgate, had ze geen spoortje van het virus in hem kunnen ontdekken. Toch ging het tegen al haar instincten in om zomaar zijn uitgestoken hand aan te nemen.
Een luid gebrul klonk achter haar. Eén blik op de enorme figuur die zichtbaar werd tussen de bomen was genoeg om al haar rationele bedenkingen het zwijgen op te leggen. Ze hing haar boog over haar schouder en greep Daryans uitgestoken hand vast. Zijn huid voelde warm aan tegen haar vingers, die ondanks het vuur nog koud waren van de tweede keer dat ze ze ondergedompeld had in de rivier. Leora liet zich door hem op de tak helpen, waarna ze zelf een tak verder omhoogklom.
Op een hoogte waarvan ze inschatte dat het enige veiligheid bood, hurkte ze neer, steun zoekend bij de boomstam terwijl ze haar boog er weer bij pakte en opnieuw een pijl spande. Tussen de takken door keek ze naar het ding dat de bosrand uit stormde.
‘Wat is dat?’ vroeg ze zich hardop af. Het had dikke, bruine vacht van een grizzly, maar de samenstelling van het lichaam leek uit verhouding. De beer stopte enkele meters van de waterkant af en snoof hoorbaar. Daarna draaide het zijn kop met een ruk in de richting van de boom waar Daryan en zij zich schuilhielden. Leora vloekte binnensmonds – een boom zou hen niet beschermen tegen een beer, zeker niet tegen eentje die zoveel agressie uitstraalde.

LastRequest
YouTube-ster

LastRequest schreef:
Een onwillekeurige rilling trok door hem heen op het moment dat zijn hand zich om de hare sloot en hij haar krachtige greep voelde. Haar hand was kouder dan hij verwacht had, hoewel dat logisch was gezien de tijd die haar beide handen in de ijskoude rivier hadden doorgebracht, maar dat was niet wat zijn rilling teweegbracht. Wat dit wel was, wist hij niet. Wellicht de angst voor lichaamscontact. Of juist het verlangen ernaar. De vluchtige aanraking was weldra voorbij toen Leora zichzelf hogerop installeerde. Toch bleef het gevoel van haar handpalm tegen de zijne en de zachte huid van de rug van haar hand onder zijn vingers nog even hangen, alsof hij zijn hand maar hoefde te sluiten om haar hand weer in de zijne te voelen. Enerzijds was dit een prettig gevoel, anderzijds gaf het hem de neiging zijn eigen hand eraf te hakken uit zelfbehoud. Hij wierp nog een vluchtige blik op Leora, schudde toen zijn hoofd. Hij had zijn keuze gemaakt. Het gevolg dat dit al dan niet zou hebben zou snel genoeg merkbaar worden. Al zou het dan al te laat zijn.
Haar vraag deed zijn aandacht weer bij het wezen belanden, al moest hij haar het antwoord schuldig blijven. Door de bult tussen de brede schouders en de vacht van het wezen, dacht hij in eerste instantie aan een grizzlybeer. Dit wezen leek echter totaal niet op de beer waar hij eerder vanochtend een ontmoeting mee had gehad. Niet alleen waren de lichamelijke verhoudingen van het dier afwijkend, ook het gedrag van het wezen was totaal niet passend bij de diersoort en de situatie. Het wezen leek buiten zichzelf van woede en toen hij zijn kop in hun richting draaide, zag Daryan een waanzinnige blik in zijn ogen. Nog nooit eerder had hij een beer zo uit zijn ogen zien kijken. Toen liet het beest een rauwe grauw horen, waarna hij zich met zijn voorpoten iets van de grond verhief en bij het neerkomen op de spar afstormde, waarin Leora en hij verscholen zaten.
Daryan klemde zijn speer tussen zijn rug en de stam van de spar en had in een oogwenk zijn boog weer in zijn hand, een pijl op spanning in afwachting van zijn aanvaller. Een beklemmend gevoel leek op zijn borstkas te drukken en Daryan moest zichzelf concentreren om te blijven ademen. De enige keer dat hij een dier zo vervuld van agressie had gezien, was een kleine vos, besmet met hondsdolheid. Maar dit leek anders. De blik in de ogen van het wezen dat op hen afstormde had hij vele malen vaker gezien. Echter nog nooit eerder bij een dier. Daryan klemde zijn kaken op elkaar en schudde verbeten zijn hoofd, niet bereid om de angstaanjagende opspelende gedachte serieus in overweging te nemen.
Hij richtte zich iets op, wachtend tot de grizzly – of wat het ook was – de boom had bereikt. Op het moment dat het wezen zich ophief en zijn muil opende, liet Daryan zijn pijl gaan. Onmiddellijk zag hij zijn fout in. Hij had niet gerekend op de onnatuurlijk grote tanden die de muil van het wezen sierden en waarop zijn pijl ongenadig hard afketste. Daryan fronste. De laatste keer dat hij een dier dat zo nabij was had gemist was toen hij als jonge tiener de kunst van het boogschieten onder de knie probeerde te krijgen. De frustratie over de afgeketste pijl was groter dan zijn angst voor het dier en zijn volgende pijl lag klaar om afgevuurd te worden. Het dier schudde ziedend van woede zijn grote kop en even leek het alsof hij Daryan rechtstreeks aankeek. Toen zette hij zijn grote klauwen in de bast van de spar en liet Daryan zijn tweede pijl vliegen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld