Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene was blij dat ze een deel van haar vakantie bij haar oom en tante door kon brengen. Ze verveelde zich misschien niet als ze haar boeken had, ze vond het juist wel fijn om bezig te zijn. Er waren gewoon meerdere redenen waarom ze niet graag thuis was. Het voelde er kil. Vanaf het moment dat Naylene haar eerste voetstappen binnen zette, voelde ze haar lichaam vaak al verstijven. Haar maag draaide in sommige gevallen om. Zeker in het begin .Dan kwam er toch weer een behoorlijke klap. Binnen die muren was het allemaal gebeurd. Naylene had zich nooit zo angstig in haar leven gevoeld. Als ze al weg was van het huis, had ze al last van nachtmerries. Binnen die vier muren was het alleen nog maar erger. Ze werd achterna gezeten met de duistere dingen uit haar verleden. Hier kon ze die een beetje weglaten. Daarbij vond ze het fijn dat ze Emmet niet wakker kon maken met haar gegil, midden in de nacht. Met Linn zou het wel anders worden en misschien moest ze haar vriendin nog waarschuwen voordat ze vanavond zouden slapen.
Naylene was wel benieuwd naar de rest van de dag. Ze was er vanuit gegaan dat ze heel wat leuke dingen met Emmet had kunnen doen. Iets wat nog wel meer ging, nu Linn er ook zo was. Naylene had wel geluk gehad dat de twee het ook goed met elkaar hadden kunnen vinden toen ze hen aan elkaar hadden voorgesteld. Het was niet zo dat ze Emmet elke dag sprak als ze op Hogwarts waren, maar ze deed wel haar best om haar neefje zoveel mogelijk te zien. Iets wat Linn ook had gedaan, nadat de twee elkaar hadden leren kennen.
Emmet lag goed bij de medeleerlingen. Hij kon misschien niet alles horen wat ze zeiden, maar hij kreeg het meeste wel mee. Hij had heel erg goed geleerd hoe hij lippen moest lezen en naast zijn toverstok kon hij prima op zijn eigen manier communiceren met de mensen om zich heen. Naylene was blij dat hij op was gegroeid in het goede gezin van de familie, want ze kon zich alleen maar bedenken wat er bij haar thuis was gebeurd. Nu had ze daarbij ook nog een huis waar ze af en toe naar toe kon, ondanks dat het niet heel erg van harte ging en ze wist dat haar moeder hier morgen al ineens kon staan om haar mee terug naar huis te nemen. Daarom wilde Naylene ook wel zoveel mogelijk genieten van de tijd die ze nu hadden.
"Echt?!" Vroeg Naylene enthousiast toen Linn zei dat ze Gummybeertjes mee had genomen, ook nog eens een voorraad, zodat Naylene misschien wel vaker een paar van de snoepbeertjes kon eten als ze hier eventjes was. "Dankjewel, dat is echt heel erg lief van je!" Natuurlijk had ze er een beetje op gehoopt, maar ze wist ook wel dat ze er niet vanuit had mogen gaan dat Linn de snoepjes mee had genomen. Ze had nu echter geluk en daar was ze heel erg blij mee!
Naylene keek even naar Emmet, terwijl ze de woorden van Linn voor hem gebaarde. Ze vond het heel erg mooi dat ze op de een of andere manier toch konden communiceren. Linn deed het best wel goed, Naylene wist dat ze haar best deed om het te leren, maar zo snel ging het niet. Het waren heel wat woorden en de hele grammatica zat anders in elkaar, waardoor sommige woorden niet gebaard hoefden te worden of juist op een hele andere volgorde. Naylene was er ondertussen wel aan gewend, maar ze snapte dat het voor iemand die er pas een paar weken mee bezig was, heel erg moeilijk was.
Emmet begon met zijn handen te bewegen, waardoor Naylene zachtjes moest lachen. "Emmet vindt dat je het heel erg goed doet. En dat hij het lief vindt dat je het zoveel mogelijk probeert zonder toverstok. Alleen moet je wel oppassen met hoe je groente gebaard." Zei Naylene lachend. Ze kon begrijpen dat het heel erg op een ander gebaar leek. Iets zei haar, dat Linn gisteravond tijdens het avondeten iets verkeerds had gebaard en iedereen waarschijnlijk dubbel had gelegen. Ze bewoog nog even met haar handen om Emmet te vragen of Linn had gebaard, wat ze dacht dat ze had gedaan. Wat ze al snel beaamd kreeg door het lachende gezicht van Emmet.
"Het geeft niet hoor, zelfs ik gebaar nog wel eens iets verkeerd." Ze wilde niet dat Linn zich er slecht over voelde, ze deed haar best en dat was meer dan heel veel andere mensen konden zeggen, normaal gesproken deed helemaal niemand goed zijn best, omdat Emmet toch wel een manier had om te communiceren. Het was echter niet zijn eigen taal en ze kon zich alleen maar indenken hoe fijn het moest zijn om.
Ondertussen stond de tante van Naylene ook weer bij de tafel. "Als jullie straks Londen nog in willen, ik ben voor de rest van de dag vrij om te doen wat jullie willen." Naylene keek even van Linn naar Emmet, al begon ze zelf al te knikken. Ze gingen vaak naar het tovenaars gedeelte van de stad, waar ze dan ook wel eens boeken kon kopen. Echt boeken voor haarzelf. Toch kreeg ze haar tante ook nog wel eens zo ver om een stukje door de Muggle-straten te lopen. Iets waar Naylene echt haar ogen uit kon kijken. Ze snapte niet veel van de producten die Muggles hadden, maar ze probeerde zich altijd wel een voorstelling te maken wat ze met iets deden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zelf vond Linn het heel leuk dat ze samen met Emmet en Naylene kon logeren. Het deed haar denken aan de kerstvakantie, waar ze samen met Calum en Edyn had gelogeerd. Dat was heel erg gezellig geweest. Ze vond het ook leuk om Calum en Edyn samen te zien. Ze waren zo verschillend, maar toch konden ze het heel goed vinden. Emmet en Naylene leken juist heel erg op elkaar, ook wel in hun innerlijk. Al was Emmet soms net iets uitbundiger. Iets wat best knap was voor iemand die niet eens met woorden iets uit kon drukken.
‘Natuurlijk! Ik weet dat je ze lekker vindt!’ Het was iets heel kleins, maar Linn vond het oprecht leuk om te zien dat Naylene er blij van werd. Linn vond gummybeertjes nog niet eens het lekkerste snoep wat er bestond, zeker omdat ze nog lang niet bekend was met al het tovenaarssnoep, maar Naylene was echt dol op de beertjes. Toen ze nog op school hadden gezeten, had Linn er altijd wel een paar aan Naylene gegeven. Het was een beetje waar hun vriendschap mee was begonnen, net zoals dat haar vriendschap met Edyn was begonnen met heel erg veel geknuffel en bloemen in haar haren. ‘Als we allemaal een zakje nemen, kunnen we ook ruilen. Dan krijgen we allemaal de kleur die we het lekkerste vinden!’
Gebarentaal was iets wat je niet heel gemakkelijk leerde. Het was iets waar je echt je best voor moest doen om het te begrijpen, maar ook om het te onthouden. Sommigen gebaren leken echt op het voorwerp, maar anderen hadden er vrijwel niets mee te maken. Linn had wel eens een paar dingen gegokt en die waren toen goed geweest, maar het was ook heel vaak voorgekomen dat Naylene haar een woord had geleerd en dat ze geen idee had gehad waarom het gebaar zo was geweest. Linn had zich wel afgevraagd wie al die gebaren had bedacht. Dat deed ze ook wel eens met woorden. Soms waren en klonken woorden heel vreemd.
Fronsend keek Linn van Naylene naar Emmet, wie beide moesten lachen. Volgens Naylene, of eigenlijk volgens Emmet, moest ze oppassen wat ze gebaarde als ze groente gebaarde. Dat betekende dat ze waarschijnlijk het verkeerde gebaar had gebruikt! Niemand had er de vorige avond iets over gezegd, maar nu Emmet het zo zei, klonk het toch wel een beetje stom! Niet omdat Linn bang was om het fout te doen, maar nu wel weten wat ze had gebaard in plaats van groente.
Naylene zei dat het helemaal niet erg was dat ze eens iets verkeerd had gebaard, omdat ze het zelf ook nog wel eens deed. Het was ook niet dat Linn zich er slecht over voelde, want ze wist dat ze nog niet zo goed was als Naylene. Daarnaast probeerde ze elke dag een paar nieuwe zinnen te leren, waardoor ze ook nieuwe woorden leerde. Ze wist dat Emmet het waardeerde dat ze zo haar best deed, dus echt geraakt door het gelach van haar vrienden was ze niet. Ze was echter wel nieuwsgierig.
‘Maar dit is toch groenten?’ vroeg Linn, waarna ze haar vingers spreidde in een v. Vervolgens plaatste ze haar wijsvinger langs haar gezicht en liet ze haar zelf gevormde v naar beneden glijden. Emmet moest lachen, wat betekende dat ze het weer verkeerd had gedaan. Ook Naylene moest ook lachen. Linn vond het niet erg dat ze haar uitlachten, maar ze vond het wel jammer dat ze iets fout had gedaan.
‘Wat is het dan?!’ vroeg ze aan beide. Ze zag Emmet naar Naylene kijken. Wat hij vervolgens precies gebaarde, wist Linn niet, maar hij wees wel naar haar. Dus ze hoopte dat hij tegen Naylene had gezegd dat hij het aan haar zou vertellen.
De moeder van Emmet onderbrak het gesprek door te vragen of ze naar Londen wilden, maar Linn had het idee dat Emmet dat niet helemaal mee had gekregen. Emmet gebaarde namelijk naar Linn en vervolgens bewoog hij zijn handen heel langzaam.
‘Dit is groenten,’ gebaarde Emmet, met precies hetzelfde gebaar wat Linn ook had gebruikt. Vervolgend gebaarde hij nog iets, maar in Linn haar ogen zei hij precies hetzelfde, namelijk dat het groenten was. Meer dan terug staren deed Linn dan ook niet, want ze snapte er niet heel erg veel van.
‘Emmet!’ zei de moeder van Emmet. Dit keer gebaarde ze ook zijn naam en zwaaide ze voor zijn ogen. ‘Dat soort woorden hoef je haar nog niet aan te leren!’
‘Wat voor woorden?’ vroeg Linn. Nu kreeg ze het idee dat ze iets heel slechts had gebaard. ‘Heb ik het gisteren verkeerd gebaard? Als het een slecht woord is, dan spijt me dat! Ik dacht echt dat ik het juiste gebaarde.’
‘Het geeft niks hoor, lieverd. Het is niet een slecht woord,’ verzekerde de moeder van Emmet haar. ‘Maar dit is groenten.’ Vervolgens deed ze het voor. De v die de moeder van Emmet met haar vingers had gemaakt, bleef echter tegen haar wang aan en ging niet langs haar hele gezicht. Linn knikte en herhaalde het gebaar nog eens, zodat ze het de volgende keer wel goed zou gebaren.
‘Het lijkt me trouwens heel leuk om naar Londen te gaan,’ zei Linn. Ze was er zelf wel een paar keer geweest, aangezien ze zelf niet heel erg ver weg woonde van de stad. Toch kwam ze sneller ergens anders. Daarnaast was Londen best duur.
‘Gaan we dan naar het tovenaarsgedeelte, of het mensengedeelte?’ vroeg ze nieuwsgierig. Zelf wilde ze heel graag dat eerste zien, maar ze kon zich ook voorstellen dat Naylene liever naar het gedeelte van de mensen wilde, omdat ze daar niet vaak kwam.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene snapte dat Linn er een beetje moeite mee had om alle gebaren op orde te krijgen. Er waren zoveel gebaren die op elkaar leken en voordat je het echt door had, gebaarde je iets heel anders dan je boelde. Naylene kon het zelf niet echt aan om Linn te vertellen wat ze dan wel had gebaard. Het was niet iets heel erg geks, niet voor hun leeftijd. Maar ze hoefden het er niet over te hebben, daar waren ze wel te jong voor. Het woord maagd, leek gewoon best wel op het woord voor groente. Ze kon er wel om lachen, maar ze wilde voordat dat Linn zich er niet slecht om voelde. Gebaren was niet makkelijk, zeker niet als je het maar een tijdje deed.
Gelukkig hoefde Naylene het woord niet uit te leggen, omdat haar tante het hele gebeuren al had gestopt. Iets wat ook maar beter was. Het was geen onderwerp waar ze als twaalf en dertienjarige over moesten praten. Naylene wilde nog helemaal niet nadenken over dat soort dingen. Ze was een paar weken geleden dertien geworden en daarmee was ze de oudste van het drietal. Het betekende echter niet dat ze er veel meer over wist en voor nu wilde ze dat ook even zo houden. Dat moest ze zelfs een beetje zo. Ooit zou er vast een dag komen waarop ze er anders over zou gaan denken, maar op het moment niet. Daarom was ze wel blij dat het gesprek af was gekapt en ze daar niet meer over hoefden te praten.
Naylene was zelfs heel erg blij dat ze zo weg zouden gaan. Natuurlijk had ze een klein voorkeur naar welk gedeelte van de stad ze wilde. Iedere keer als ze in Diagon Alley was, wilde ze stiekem daarbij gaan. Veel verder daar buiten, zodat ze door de verschillende straten waar de Muggles woonden kon lopen. Het was misschien een beetje een rare fascinatie, maar het bracht haar op de een of andere manier dichter bij het leven dat Chris had kunnen leren. Hij had ook een fascinatie gehad voor Muggle dingen, hij had zoveel mogelijk willen leren en op een gegeven moment zelfs daar willen gaan werken, misschien zelfs daarvoor wel naar school gaan. Iets waar Naylene zelf ook best naar uit had gekeken, omdat ze hem zo kon bezoeken op plaatsen waar ze zelf nooit in haar eentje was gekomen.
Naylene voelde een paar handen op haar schouders en keek op naar haar tante. "Ik denk dat Naylene wel graag naar het mensen gedeelte wil, of niet?" Naylene keek verbaasd op, maar begon meteen te knikken. Ze had niet verwacht dat ze echt naar het gedeelte van Londen zouden gaan, waar gewone mensen woonden. Dat ze daar rond kon lopen, om al de dingen te zien die ze niet kende. Ze wist dat ze niet te veel aandacht moest trekken, maar er waren zulke mooie dingen te zien. Dingen die ze helemaal niet snapte, maar nu zou Linn mee zijn, die haar uit kon leggen wat sommige dingen precies waren. Ze konden misschien zelfs wat kleren kopen. Ze had bij Linn toch wel gezien, dat zelfs de kleding anders was. De kleding die Linn aan had in haar vrije tijd was veel vlotter, terwijl Naylene in blousesjes moest lopen van haar moeder, waar ze zich alleen maar ongemakkelijk in voelde.
"Dat lijkt me echt geweldig!" Zei Naylene glimlachend. "Daarna kunnen we altijd nog wat drinken bij de Leaky Cauldron en kunnen we nog langs Diagon Alley, als jullie dat willen. Ik heb de hele dag de tijd voor jullie." Het was niet gebruikelijk om kinderen alleen door de straten te laten lopen. Er waren ook wel hele ongure steegjes, waar niemand liever wilde worden gevonden. Er hoefde niet heel erg veel te gebeuren voordat het daar helemaal mis ging. Daarbij konden kinderen van hun leeftijd zich nog niet verdedigen, ze mochten nog geen magie gebruiken buiten Hogwarts.
"Als ik het goed heb begrepen heb je nog nooit met Flow Powder gereisd of wel Linn?" Naylene maakte van het moment gebruik door nog wat bacon in haar mond te proppen, voordat ze uiteindelijk op stond. Ze vond het wel fijn dat ze even weg konden zijn uit het huis. Ondanks dat dit echt een fijn huis was, waar ze zich echt wel op haar gemak voelde. Ze hoopte echter dat ze wat meer van Londen te zien kreeg. Ze wist dat haar tante er wel vaker naar toe ging, ook samen met Emmet. Het gezin had zelfs best wel vaak Muggle geld in huis, wat er heel erg anders uit dan de knuts, sickles of galleons waar ze zelf altijd mee betaalde. Ze had ook geen idee wat de waarde was van de verschillende muntjes en zelfs papieren, die haar tante wel eens in huis had liggen.
Naylene veegde haar handen af aan haar broek, omdat ze die het liefst toch wilde inwisselen voor iets anders. Misschien konden ze wel iets kopen. Ze had van haar moeder wel wat geld meegekregen. Ze was alleen bang dat ze moest laten zien wat ze er van had gekocht, als ze weer terug kwam. Dat waren zorgen voor later, nu wilde Naylene het liefst zoveel mogelijk genieten van het nieuwe deel van Londen wat voor haar open zou liggen. Daarom liep ze samen met Emmet al in de richting van de haard, terwijl haar tante, Linn ook mee nam, maar haar ondertussen uitlegde wat ze moest doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Linn ook graag meer dingen uit de magische wereld wilde zien, vond ze het een heel erg leuk idee dat ze nu juist de mensenwereld in zouden gaan. Emmet was er al eens geweest, maar Naylene kwam er weinig. Haar ouders hadden het niet op mensen, dat wist Linn maar al te goed. Zelf snapte ze niet waarom, ondanks dat ze heel goed wist dat mensen gemeen konden zijn. Dat konden tovenaars echter ook. Daarom was Linn heel erg blij dat Naylene nu hier was, want hier werd er voor haar gezorgd zoals er voor iemand moest worden gezorgd.
‘Nee, daar heb ik nog nooit mee gereisd, maar ik heb het wel eens gezien!’ Zelf had ze nog nooit met het poeder gereisd, maar volgens Calum had ze dat ook helemaal niet gekund vanuit haar eigen huis. Er scheen een soort magisch netwerk te zijn, wat alle openhaarden in de magische wereld met elkaar verbond. Aangezien Linn zelf niet daar woonde, was zij niet aangesloten op het netwerk. Dat was tenminste hoe Calum het haar uit had gelegd. Ze had het echter wel zien gebeuren en het leek haar best leuk om te doen. Daarnaast was het ook behoorlijk magisch. Ieder mens had wel eens gehoopt op een manier waarop je snel van de één naar de andere plek kon gaan. Flow-powder was die manier! Nu zouden ze er wel mee gaan reizen, waar Linn dan ook heel erg veel zin in had. Al moest ze toegeven dat het ook wel een beetje spannend was.
‘Het is heel simpel. Het enige wat je goed moet doen, is vertellen waar je naar toe moet. Je moet alles heel duidelijk zeggen, zodat je op de juiste plek uit komt,’ legde de moeder van Emmet uit, waarop Linn knikte. Dat had ze ook al van Calum gehoord. Als je je zou verspreken, dan zou het nog wel eens zo kunnen zijn dat je ergens anders uit zou komen. Als je niet eens wist waar je was, was het alleen nog maar lastiger om weer terug te komen.
‘Ik denk dat het wel goed moet komen,’ sprak Linn vol zelfvertrouwen. Als ze maar zou weten waar ze naar toe zou gaan, dan zou ze het eerst voor haarzelf een paar keer kunnen oefenen en dan zou ze vast niet op een compleet andere plek belanden.
‘Emmet gaat wel voor je, dan kan Naylene na je. Dan weten we zeker dat iedereen op de juiste plek komt.’ Linn knikte. Emmet zou vast zijn toverstok gebruiken, wat betekende dat hij vrijwel niets verkeerd zou kunnen zeggen. Naylene was hier door middel van Flow-powder gekomen, dus zij wist ook al hoe ze het moest gebruiken. De moeder van Emmet ging vast als laatste, zodat ze eventueel nog achter één van hen aan kon, als er iets mis zou gaan.
‘We gaan over tien minuten. Dan kunnen jullie nog wat spullen pakken en rustig jullie schoenen aan trekken.’
Linn gleed al van haar stoel en nam de hand van Naylene vast. ‘Ga je mee naar boven? Dan kan je meteen de rest van je spullen wegzetten! Oh, en dan kunnen we bedenken waar we allemaal naar toe gaan, want er zijn zoveel leuke winkels in Londen!’ Linn was er een aantal keren geweest en ze had er altijd van genoten als ze daar samen met haar vaders had mogen winkelen. Er waren letterlijk winkels voor alles wat je je maar zou kunnen bedenken. Dus ook voor Naylene zouden er winkels zijn die ze geweldig zou vinden.
‘Er is ook een hele grote boekenwinkel! Met allerlei verhalen, allemaal geschreven door mensen! Ik denk dat je die ook heel erg leuk gaat vinden,’ ratelde Linn, terwijl ze haar vriendinnetje de kamer van Emmet in trok. Ze liet Naylene even los, zodat ze op zoek kon gaan naar een tasje dat ze mee had gekregen om te winkelen. Heel veel geld had ze natuurlijk niet, maar ze had van haar vaders wel iets gekregen, zodat ze leuke dingen kon doen met haar vrienden.
Linn had het tasje gevonden en stopte het briefje van twintig in een vakje waar niemand bij zou kunnen, zodat ze het niet kwijt zou kunnen raken. Glimlachend keek ze naar haar vriendin. ‘Ik vind het echt heel erg leuk dat je hier ook bent!’ Nu zouden ze toch iets leuks kunnen doen deze zomer. Al had Linn haar zomer al vol met leuke dingen gezeten. Voor Naylene was dit toch wel een primeur. Juist daarom was Linn er zo blij mee dat ze er bij mocht zijn. Misschien zouden de ouders van Naylene zo nu en dan bellen om te vragen hoe het met haar ging, maar het was niet zo dat ze de regels hadden overtreden. Ze wisten enkel niet dat Linn er ook was, maar Linn kon daar wel mee leven. Zeker als dat betekende dat ze Naylene kon zien en leuke dingen met haar kon doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De weken van de vakantie gingen in sneltreinvaart voorbij. De meeste mensen brachten hun tijd door met hun familie, maar er waren ook genoeg bezoekjes van vrienden en vriendinnen geweest. De leerlingen van Hogwarts hadden in de tijd dat ze op school hadden gezeten goede vriendschappen gemaakt. Of ze nu één jaar of al iets van zes jaar op de school zaten.
In de Jenkins familie was het altijd wel druk, er waren heel wat kinderen, die allemaal een andere leeftijd hadden. Edyn en Rhi lagen behoorlijk dicht bij elkaar, maar het was niet zo dat ze al hun dagen met elkaar door brengen. Beiden hadden al vrienden over de vloer gehad of ze waren zelf op bezoek gegaan bij de mensen om wie ze heel erg veel gaven. Edyn had een paar dagen doorgebracht bij Linn thuis, samen met Calum. Wat voor haar een hele leuke tijd was geweest. Ze had echter haar familie ook wel gemist. Daar was ze nu weer, waar ze ook wel heel erg blij mee was.
In de tijd dat Edyn niet thuis was, miste ze haar familie, iets wat niet meer dan logisch was. Er was echter iets anders wat ze heel erg miste, dat was haar bos. Ze had haar moeder eigenlijk meteen al gevraagd of ze naar het bos had mogen, op het moment dat ze twee dagen geleden thuis was gekomen. Jackie had echter niet gewild dat haar dochter in haar eentje door de bossen was gaan zwerven en daarom had ze niet weg gemogen. Ondanks dat Edyn vaak genoeg in het bos was geweest, ook wel in haar eentje.
Er had zich echter aan het begin van de vakantie het een en ander voorgedaan. Edyn was in haar eentje op pad gegaan, zoals ze dat wel vaker had gedaan. Omdat ze een hele tijd niet in het bos was geweest, was ze echter uren lang weg geweest. Zelfs tot het donker was buiten. Waardoor haar ouders zich zorgen waren gaan maken. Daarna had ze moeten beloven dat ze de rest van de vakantie niet in haar eentje het bos in ging. Iets wat Edyn niet heel erg makkelijk vond. Het liefst zat ze iedere dag in het bos, in haar eentje, of met iemand anders, het maakte haar niet eens zo heel erg veel uit. Er was echter niet iedere dag iemand die met haar mee kon.
Vandaag hoefde ze echter niet hoopvol naar het bos te kijken, met de wens dat ze er door zou kunnen lopen. Edyn was al een hele poos geleden opgestaan, omdat ze zo enthousiast was geweest dat ze weer naar het bos had kunnen gaan, iets wat ze misschien nog wel leuker vond, was dat Rhi ook mee zou gaan. De twee zouden samen door het bos kunnen lopen Waardoor Jackie zich ook niet te veel zorgen hoefde te maken om haar blonde dochter. Wat Edyn echter niet wist, was dat Rhi niet geheel vrijwillig aan had gegeven dat ze wel mee had gewild het bos in.
Met een rugzakje op haar rug, gevuld met lekkere dingen die Jackie voor haar beide dochters had gemaakt, liep Edyn in de richting van het bos. Ze wilde het liefst naar haar geliefde bos rennen, omdat ze zo blij was dat ze er de hele dag door kon brengen. Ze had zich er zelfs op gekleed, zodat ze er wel goed door heen kon lopen, maar ook de optie was om voorzichtig met haar voetjes in het water te gaan. Toch kon ze ook in de bomen passen, iets wat ze echter alleen maar deed als de bomen daar toestemming voor gaven.
"Ik vind het zo leuk dat je mee gaat naar het bos!" Bracht Edyn enthousiast uit. Ze had Linn het bos kunnen laten zien in de kerstvakantie. Ze hadden het al vaker gehad over wat er vroeger precies was gebeurd. "We kunnen zoveel leuke dingen doen!" Het bos was gevuld met geheimen, die dat eigenlijk al niet meer waren voor het blonde meisje. Ze wilde Rhi wel wat dingen laten zien, maar ze wilde vooral dat haar zusje ook een leuke dag zou krijgen. In Edyn haar ogen was er genoeg te doen, ze hoefden zich geen moment te vervelen. Diep van binnen hoopte Edyn, haar oude vriendinnen weer te kunnen zien, maar het was maar net de vraag of ze ter voorschijn wilden komen.
"Ik ga het bos echt missen als we weer naar school gaan." Daar hadden ze een heel ander bos, maar ook voor dat golden regels. Soms snapte Edyn echt niet waarom. Ze wist dat het bos moest worden beschermd, voor de leerlingen die er niet zo voorzichtig mee om zouden gaan. Maar dat betekende daarbij ook dat ze er geen bezoekje aan kon brengen, wat ze zelf heel erg jammer vond. Het liefst zou ze er voorzichtig in gaan sluipen. Iets waar ze zichzelf van tegenhield, omdat ze niet wilde dat andere mensen het ook deden en het bos echt bedreigd werd. Soms moesten anderen op de eerste plaats en voor Edyn, kwam de natuur daar zeker.
Jackie stond bij het huisje, dat niet heel erg ver van het bos af lag. Haar beide dochters liepen over de groene vlaktes. Diep van binnen voelde ze wel wat zenuwen. De zenuwen waren echter minder er dan het schuldgevoel wat ze de afgelopen weken had gehad. Ze wist dat haar dochter graag in het bos kwam en ze had er echt niet tegen gekund toen Edyn ineens voor haar had gezeten, met een zielig gezicht, omdat ze te horen had gekregen dat ze niet iedere dag meer naar het bos had gekund. Ze wist hoeveel het betekende voor haar bijzondere dochter, maar de angst dat ze niet meer terug was gekomen was groter geweest dan het schuldgevoel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De vakantie vlog voorbij. Zes weken vrij leken altijd sneller te gaan dan zes weken op school. Op vrije dagen had je meer tijd om leuke dingen te doen. Er was tijd om naar buiten te gaan, om te werken aan een klein projectje wat je af wilde maken in de zomer. Voor Rhi was dat project tekenen. Ze hield er van om te tekenen en in de vrije weken die ze had gehad, was ze vaak ergens te vinden geweest met een schetsboek en potloden in haar hand. Ondertussen stond het schetsboek, wat ze aan het begin van de zomervakantie had gekregen omdat ze haar eerste jaar had gehaald, al vol met allerlei tekeningen. Zelf vond Rhi haar bewegende tekeningen het mooiste. Ze had er speciale potloden voor gekocht, maar het resultaat van de bewegende bomen en dieren in haar schetsboek, mocht er wezen.
Rhi had een paar dagen van haar vakantie ook doorgebracht met Luke. Na een heel jaar met hem door te gebben gebracht op Hogwarts, was het lastig geweest om hem opeens niet meer in de buurt te hebben. Ze had het nooit zo hardop gezegd, maar ze had de blonde Gyrffindor wel gemist. Ze miste het om bepaalde dingen met hem te delen. Gelukkig had ze een paar dagen naar Luke gekund, waar ze had kunnen zien hoe hij had gewoond. Zijn ouders waren best aardig geweest en uiteindelijk vielen zijn broers ook wel mee. De broers van Luke hadden namelijk al een tijdje geleden geleerd dat als ze Rhi probeerden te pesten, ze precies hetzelfde terug zou doen. Daarnaast waren ze al een stuk rustiger zonder Evan en Ethan naast hen. Rhi had een theorie dat ze elkaar gewoon opfuckten, waar Luke weer om had moeten lachen. Er was weinig waar die jongen eigenlijk niet om moest lachen.
Nu was Rhi echter weer in de drukte die ze gewend was. Edyn was nog een paar dagen weg geweest, naar Linn, maar ook die was nu weer thuis. Vanaf het moment dat ze thuis was, had ze al gezeurd dat ze weer naar het bos had gewild. Iets wat Jackie niet meer toe had gelaten, in ieder geval niet alleen. Rhi vond het logisch, aangezien ze wist hoe Edyn kon zijn. Rhi had echter wel geheim gehouden dat Edyn op school al vaak genoeg in haar eentje naar buiten was gekomen en dat het ook wel eens een paar uur had geduurd voordat ze weer terug was geweest.
Edyn had echter volgehouden dat ze naar het bos had gewild en ze had er ook behoorlijk om gezeurd, op haar eigen manier, dus Rhi had na een tijdje maar toegegeven en gezegd dat zij wel met haar pleegzusje het bos in zou gaan. Als ze uiteindelijk maar met z’n tweetjes terug zouden komen, zou er niets aan de hand zijn. Al betwijfelde Rhi of ze Edyn ooit kwijt zou raken in het bos. Ze viel best op, vooral door haar enthousiaste gelach en gekir.
Rhi humde instemmend. Ze zouden inderdaad veel dingen kunnen doen in het bos. Rhi wist niet eens wat haar pleegzusje normaal gesproken in het bos deed, maar wel dat ze er echt uren kon zitten. Iets wat voor Rhi nog niet eens hoefde, al ging de tijd wel snel voorbij als ze bezig was met haar tekeningen. Ze hoefde echter niet uren rond te rennen en te praten met bomen, of wat Edyn dan ook deed. Ondertussen besteedde Rhi er niet meer heel veel aandacht aan, omdat het normaal was voor Edyn om al die dingen te doen. Ze zou enkel een beetje op moeten letten dat ze weer samen terug zouden keren. Rhi was dan wel degene die aan had geboden om mee te gaan, maar ze wist dat Jackie het heel fijn had gevonden dat er nu iemand was om op Edyn te letten, ondanks dat Edyn eigenlijk ouder was. Rhi redde haarzelf wel, iets wat Jackie ook best wist.
Terwijl Edyn al ratelend met haar rugzakje richting het bos liep, liep Rhi in stilte naast het blonde meisje. In haar armen had ze haar schetsboek en haar potloden. Ze was van plan om ergens rustig te gaan zitten en te tekenen. Normaal gesproken was Edyn altijd heel enthousiast over haar tekeningen, maar in het bos had ze genoeg afleiding. Alleen nu al had ze het over van alles en nog wat. Vooral over hoe graag ze naar het bos wilde en hoe erg ze het zou missen als ze weer op school zouden zijn.
‘Op school hebben we ook een bos?’ Er was een deel waar de leerlingen wel mochten komen. Rhi snapte echter niet wat er zo verboden aan een bos kon zijn. Ze dacht echter heel anders dan Edyn. Ze had niet het idee dat het bos beschermd moest worden van de mensen. Ze dacht enkel dat er niet veel gevaarlijks kon zijn aan een paar bomen en planten.
Ondertussen kwamen ze steeds dichterbij het bos. Iets wat Rhi niet alleen kon zien, maar ze kon het ook merken aan Edyn. Ze begon anders te lopen, zachter. Alsof ze de grond pijn zou doen met haar voetstappen. Rhi wist niet of dat echt mogelijk was, maar ze wist dat bomen en planten in principe levende wezens waren. Ze groeiden immers ook, net zoals mensen. Edyn had altijd beweerd dat ze met de bomen en de natuur kon praten. Iets wat Rhi haar altijd maar had laten geloven. Ook omdat ze dat van Jackie en Keith had moeten doen. Edyn zou namelijk behoorlijk overstuur raken als iemand haar zou vertellen dat ze het niet kon.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Verdriet was een klein woord als het ging om wat Edyn voelde als ze niet naar het bos mocht. Ze had het alles behalve leuk gevonden toen haar moeder haar had verteld dat ze niet meer in haar eentje het bos in had gemogen. Het bos was de plaats waar Edyn het liefste kwam. Als het aan haar had gelegen had ze er iedere dag van haar vakantie doorgebracht, als ze niet bij Linn en Calum was geweest. Nu had ze niet heel erg veel keuze meer, ze kon niet naar het bos, alleen als iemand met haar mee ging en daarom was ze zo blij. Dubbel blij, want ze ging niet enkel naar het bos, maar Rhi zou ook nog eens meegaan.
Edyn was een kind van het bos. Het klonk gek, maar het kwam er wel op neer. Door wat er vroeger met het jonge meisje was gebeurd, was ze meer gehecht aan het bos, dan wie dan ook. Ze had haar eigen manier van communiceren en ze probeerde zoveel mogelijk op te letten dat alles en iedereen in het bos veilig bleef.
Natuurlijk kon een twaalfjarige er niet voor zorgen dat er geen bomen werden gekapt, dat er geen mensen waren die met hun grote voeten op bloemen stapten of misschien wel takken van bomen afbraken om er mee te spelen. Als ze het echter zag, was ze wel de eerste die er iets over zei. De ouders van Edyn hadden daarom wel wat dingen in hun huis moeten aanpassen. Eén van de dingen was natuurlijk de kerstboom, maar Edyn zou het ook nooit toelaten dat heer moeder bloemen zou kopen of zelf plukte, om ze op de vaas te zetten. De bloemen die Edyn ter voorschijn toverden, waren anders dan de bloemen die in de velden stonden. Ze leken op het eerste gezicht hetzelfde, maar het verschil zat in het leven. Wanneer iemand een bloem plukte, kreeg deze niet meer genoeg voeding om lang te overleven. Ze konden het wel, maar het werd moeilijker. Edyn had ooit wel eens uitgelegd dat het voelde alsof haar keel dicht werd geknepen. Haar eigen bloemen hadden genoeg voeding, die Edyn ze kon meegeven met haar magie.
Hoe dichter ze bij het bos kwamen, hoe rustiger Edyn begon te lopen. Ze nam alles in zich op. De geuren, de kleuren, de verschillende geluiden. Vanuit ieder uithoek van het bos waren er verschillende vogels te horen. Er waren genoeg andere dieren en Edyn wist dat er wezens waren, die ze zo misschien wel zou zien. Het meisje wist de open plekken in het bos zo aan te wijzen en kon er zelfs met haar ogen gesloten naar toe lopen, terwijl ze dan zou zeggen dat het bos haar leidde. Daarom wist ze ook wel zeker dat ze nooit zou verdwalen. Het bos zorgde wel waar ze was. Het bos zorgde voor haar, zoals zij altijd voor het bos probeerde te zorgen.
Edyn knikte, terwijl ze nadacht over het bos op school. "Daar mogen we niet komen." Edyn had de stukken die ze wel mocht ontdekken, al wel gezien. Ze had ieder plekje gezien en er voorzichtig mee gesproken. Het was niet haar bos, niet het bos dat haar vroeger zo had geholpen. Het bos dat haar meer had gegeven dan alleen troost toen ze nog heel erg jong was geweest. "Ik wil er wel een keer naar toe, maar ik heb beloofd er niet in mijn eentje naar toe te gaan." Iets waar ze op het moment wel een beetje spijt van had. Nu mocht ze niet in haar eentje in het bos bij school, maar ze mocht ook niet eens naar haar eigen bos in haar eentje en moest wachten totdat iemand met haar mee ging. Al kon ze zeker niet klagen over deze dag met Rhi. Ze deed graag dingen met haar zusjes.
Toen Edyn dicht genoeg was bij het bos, keek ze voorzichtig om naar het huisje. Haar moeder had het nooit heel erg leuk gevonden, maar Edyn liep graag op blote voeten door het bos, dan voelde ze zich nog meer één met het bos. Ze deed haar schoenen in haar tas, al probeerde ze wel om het eten niet te laten pletten. Voorzichtig draaide Edyn een rondje, omdat ze echt dolgelukkig was, dat ze eindelijk weer in haar bos kon zijn.
Even was Edyn helemaal vergeten dat ze samen met Rhi in het bos was. Ze was helemaal bezig met haar eigen ding. Voorzichtig draaide ze een rondje en keek ze naar alle bomen om haar heen. Eén voor één hadden de bomen hun eigen leven. Ze bewogen hun takken op hun eigen manier, hadden vaak andere blaadjes, maar zelfs van dezelfde soorten, waren er geen blaadjes die hetzelfde waren. De bomen zelf waren ook niet hetzelfde. Ze hadden eigen een eigen karakter. Iets wat Edyn van de bomen af kon lezen. Echt praten met de bomen kon ze niet, ze deed het echter wel. Als ze er bij wilde zitten, vroeg ze dat eerst. Wilde ze klimmen, deed ze dat al helemaal, want ze wilde niets doen wat de boom niet wilde. Er waren genoeg mensen die het vreemd vonden, ze vertelde het ook niet heel vaak hardop. Niet omdat ze bang was om uitgelachen te worden, het was meer omdat ze de natuur wilde beschermen en ze bang was dat mensen dingen gingen proberen die ze zelf niet eens kende.
Edyn keek na een tijdje om naar Rhi, die met haar tekenblok in haar armen stond. "Wat wil je tekenen? Dan kunnen we kijken of wat dat kunnen vinden. Ik kan anders even vragen?" Rhi vertelde ze volkomen, ze waren niet voor niets zusjes.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het bos kon een hele ontspannende plek zijn. Er kwamen niet veel mensen en tovenaars, waardoor er veel rust heerste. Zelfs Edyn leek rustiger te worden van een plek als deze. Waar ze normaal heen en weer rende, liep ze nu rustig, zodat ze alles goed kon bekijken. Ook Rhi had oog voor de details in het bos. Hoe de verschillende kleuren groen in elkaar over liepen, hoe het bruin en groen samenkwamen tot één geheel. Zelf vond ze het allemaal heel erg mooi om te zien en ze hoopte dat ze de juiste kleuren op haar papier zou kunnen overbrengen, maar dat was geen gemakkelijk werkje.
Rhi keek er niet eens meer van op dat Edyn was gestopt met lopen om haar schoenen uit te doen. Zelf wilde Rhi er niet aan denken om met haar blote voeten over het zand, de scherpe takken en stenen te lopen, maar voor Edyn was het vrij normaal om het te doen. Rhi wist ook wel dat Edyn er een reden voor had, zoals ze voor alles een reden had als het om het bos ging. Zelf zou ze er nooit aan mee doen, maar als Edyn het fijn vond om met haar blote voeten rond te lopen, dan liet Rhi dat toe. Veel kon er toch niet gebeuren, behalve dat ze misschien in een mierennest zou trappen. Dan zou Edyn zich echter nog meer zorgen maken over de mieren die ze had vertrapt, dan de steken die ze er door zou kunnen krijgen.
‘Niemand komt er achter als je daar in je eentje naar toe gaat?’ Dat was wel zo. Hogwarts was een school met veel regels en natuurlijk werden leerlingen in de gaten gehouden, maar niemand zou het merken als Edyn in haar eentje het bos in zou gaan? Tenzij Jackie de regel door zou spelen aan de school. Iets waar Rhi haar eigenlijk nog wel voor aan zag. Jackie was altijd al voorzichtig geweest met Edyn. Ze had Edyn altijd meer uitleg moeten geven over bepaalde zaken. Zo ook vorig jaar, over dat er een grote kans was geweest dat Edyn in een hele andere afdeling zou belanden dan haar broers en dan Rhi zelf. Rhi vond dat Edyn helemaal op haar plek zat in Hufflepuff. Veel wist ze er niet van, maar Edyn had veel vrienden en ze had verteld dat er veel plantjes en potjes stonden in de leerlingenkamer, waar ze voor kon en mocht zorgen. Het klonk als de perfecte plek voor iemand zoals Edyn.
‘En daarbij, dat bos is vast niet zo verboden als ze beweren.’ Rhi zag zelf niet echt in hoe een bos verboden kon zijn. Vooral omdat het maar een bos was. Er zouden daar vast wel wezens komen, maar hoe dom zouden die wezens wel niet zijn als ze te dichtbij de school zouden komen? Er waren daar vast afspraken voor en aangezien McGonnagal een behoorlijke strenge blik had, wist Rhi zeker dat niemand van de wezens in het bos een overeenkomst het de hoofddirectrice zou durven breken. Edyn durfde dat misschien ook wel niet, maar waarschijnlijk zou geen enkele docent haar te hard aan pakken. Daar was ze veel te lief voor.
Edyn liep op blote voeten door het bos, wat Rhi wel gewend was van haar. Of het heel slim was, wist ze niet. Er zou echter weinig kunnen gebeuren als ze een beetje oplette waar ze liep. Meestal liet Rhi haar pleegzusje wel een beetje in haar eigen wereldje ronddwalen, iets wat Edyn nu ook deed. Ze draaide rondjes en leek volop te genieten dat ze weer in het bos was. Zelf bleef Rhi op een afstandje achter haar zusje aan lopen, zodat ze niet opeens een draaiende Edyn tegen zich aan zou krijgen.
‘Ik weet niet wat ik wil tekenen?’ Op sommige momenten had Rhi echt een plan wat ze op papier wilde zetten. Dan zag ze het voor zich en dan wist vaak ook wel hoe ze iets moest tekenen. Nu had ze vooral haar schetsboek meegenomen omdat ze niet constant met Edyn in gesprek had willen zijn. Dus de vraag wat ze dan precies wilde gaan tekenen, had nog geen antwoord. Wel vond ze het lief dat Edyn aan het bos wilde vragen waar ze datgene dan zouden kunnen vinden. Of het ook echt werkte, was weer een ander verhaal. Rhi geloofde in veel van Edyn haar magie en ze was gewend dat haar pleegzusje dat soort dingen zij, maar soms klonk het toch een beetje vreemd.
‘Misschien een diertje?’ Het maakte niet heel erg veel uit wat voor dier. Ze wilde dieren wel graag beter leren tekenen, ook omdat ze zo verschilden van mensen. Het was misschien onmogelijk om een dier na te tekenen terwijl het bewoog, want vaak stonden dieren niet heel erg lang stil, maar misschien dat ze aan Edyn wel een goed iemand had, aangezien zij het vaak wel voor elkaar kreeg om rustig met een dier te praten. Tenminste, zo noemde Edyn het. Rhi zag enkel dat Edyn praatte en dat het dier er rustig bij stond, maar volgens Edyn luisterde het dan. Ze liet haar pleegzusje ook vaak in die waan.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Van het kleine geritsel tot aan de zonnestralen die door de bomen heen vielen. Er was geen één ding wat Edyn niet fijn vond aan het bos. Er gebeurde iets als ze het bos instapte. Niet alleen met Edyn zelf, maar ook met het bos. Het waren niet maar een paar bomen die in een willekeurig patroon stonden, waar af en toe vogels in zaten. Waar water te vinden was, wat er toevallig was. Het bos had zich in de loop van de jaren ontwikkeld en had zichzelf met elkaar gebouwd. Iedere boom had een verhaal, was soms al wel honderden jaren uit. Terwijl er dieren liepen die nog niet eens een week waren. Oud en jong liep door elkaar heen, net als de verschillende kleuren die elkaar op de beste manier leken te complimenteren., alsof ze het beste schilderij ooit waren.
Dit was Edyn haar bos, maar ze was nieuwsgierig naar meer plaatsen zoals deze. Het bos bij de school was daar er een van. Waren de bomen daar anders? Was er minder licht en zorgde dat voor een heel ander gevoel? Bij haar waarschijnlijk niet. Het verboden bos klonk echter als een nare plaats, iets wat haar broers vroeger hadden omschreven als ze haar en Rhi, ten ongenoegen van Jackie, enge verhalen hadden verteld. Edyn had die nachten vaak geen oog dicht kunnen doen. In het bos kon ze dat zeker doen, het was eerder dat ze op het moment midden in de nacht wakker lag om na te denken hoe het ging met het bos, wat er zich in bevond.
Dat Rhi haar nu vertelde dat niemand er achter kwam als ze er in haar eentje naar toe ging, zette Edyn wel aan het denken. Het was niet zomaar iemand aan wie ze die belofte had gedaan, het was Linn geweest. Het ging tegen alles wat Edyn was in, om te liegen iemand als Linn. In het afgelopen jaar had Edyn behoorlijk wat vrienden gemaakt. Ze kon het met veel mensen vinden. Al had ze met niemand zo’n band als ze had met Linn en Calum. Tegen die eerste zou ze niet kunnen liegen. Ze had afgesproken niet in haar eentje het bos in te gaan, als ze eenmaal iemand had gevonden die met haar mee wilde en ze ook volledige vertrouwen, zou ze wel het bos in kunnen.
"Ik heb het met Linn afgesproken, dus ik denk niet dat ik de afspraak kan verbreken." Ergens wakkerde het Edyn haar nieuwsgierigheid alleen maar aan dat Rhi haar vertelde dat ze makkelijk het bos in zou kunnen zonder dat iemand er achter was gekomen. "Ik ga niet alleen. Alleen met iemand samen." Edyn knikte, want ze vond het heel erg logisch klinken.
Rhi had wel een beetje hetzelfde idee als Edyn had, zo vond het blonde meisje in ieder geval. Ze had ook nagedacht over het bos en ze had zelf ook gedacht dat het niet zo verboden was. Voor haar was het om een hele andere reden dan dat Rhi had, maar daar had Edyn eigenlijk geen weet van. "Ik denk het ook niet. Ik denk dat ze het alleen maar gedaan hebben om het bos te beschermen." Er was dus helemaal niets mis mee als de kleine natuurliefhebber het bos zou betreden en eens goed zou gaan bekijken. Die tijd zou er wel een keer aankomen, dat wist ze zeker. Tot aan die tijd maakte Edyn zich een voorstellen van de wezens die misschien wel in het bos woonden. Wezens die ze zelf ooit nog hoopte te zien.
Edyn haar blijheid kon haast niet meer worden toen Rhi zei dat ze een diertje wilde tekenen. De glimlach op haar gezicht kwam bijna van oor tot oor, als dat mogelijk was en aan Edyn haar hele lichaamshouding was te zien dat ze alleen nog maar blijer geworden door haar zusje. Daarbij kreeg ze meteen in een idee voor een plaats. "Ik weet wel ergens waar vaak dieren komen. Ik denk dat we vandaag wel geluk hebben, want het is lekker weer." Als het regende waren de meeste dieren geneigd om een schuilplaats te vinden, in feite precies hetzelfde als mensen deden. Edyn was een van de weinige mensen die zich vrijwillig nat liet regenen, met de woorden dat het ook bij de natuur hoorde en dat ze blij was dat de bloemen en planten wat water en liefde kregen van de wolken.
"Kom." Edyn probeerde niet te luid te praten, omdat ze anders de dieren weg zou jagen en dat wilde ze niet. Ze haakte haar arm voorzichtig in die van Rhi, omdat ze niet wilde dat de spulletjes die Rhi vast had, zouden vallen, ze wist hoeveel Rhi van tekenen hield. Daarom was het juist voor haar zo leuk dat ze nu iets kon doen wat zij leuk vond, maar ook wat Rhi leuk vond.
Edyn nam Rhi mee naar de open plek in het bos. Ze liep met een klein huppel. Iets wat ze eigenlijk altijd al wel had gedaan, in het bos werd het alleen nog iets erger.
Het duurde niet heel erg lang voordat het tweetal op de open plaats kwam. "We moeten even rustig gaan zitten en wachten." Fluisterde Edyn zachtjes. De open plaats was bedekt met gras, maar ook met bloemen en een paar stenen. Het was niet heel erg groot, maar het was er wel lekker wakker door de zon die niet meer tegen werd gehouden door haar vrienden, de bomen. Edyn liep een stukje naar het midden en vroeg zachtjes of ze mocht gaan zitten. Niet aan Rhi, maar aan het bos zelf. Ze voelde zich al schuldig dat ze de grassprietjes plat drukte met haar voeten, laat staan met de rest van haar lichaam.
Toen ze eenmaal de toestemming had gekregen van het bos, ging ze voorzichtig zitten en deed ze haar ogen dicht, terwijl ze zich zo goed mogelijk op diertjes concentreerde, ze wist niet wat Rhi wilde tekenen, maar zelf vond ze het niet erg om meerdere diertjes te zien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Samen in het bos wandelen met Edyn was niet iets wat Rhi elke dag van de vakantie wilde doen, maar voor nu vond ze het niet erg. Juist omdat haar artistieke kant het bos heel erg kon waarderen, met alle kleuren en verschillende lichtinvallen die er waren. Het was iets heel moois om te zien en Rhi snapte wel waarom Edyn dit een mooie plek vond. Al had Edyn een compleet ander beeld van het bos dan Rhi.
‘Dan neem je Linn mee?’ Als Linn, Edyn had laten beloven dat ze niet alleen het bos in zou gaan, dan vond Rhi het behoorlijk logisch dat Linn mee zou gaan. Rhi kende het meisje niet heel erg goed. Ze had haar wel een paar keer gezien en ze wist dat het hele eerste jaar, dat nu het tweede jaar zou worden, dol was op het meisje. Rhi zag het zelf niet zo. Ze vond haar vooral heel erg aanwezig, maar Edyn leek beste vriendinnen met haar te zijn. Zo lang ze Rhi niet samen irriteerden, vond ze het eigenlijk wel best. Ze wist ook dat Luke het meisje kende. Waarschijnlijk praatte Linn gewoon tegen iedereen die ze tegen kwam.
Toch leek het gesprek over het Verboden Bos en Edyn die er niet naar toe mocht, redelijk voorbij te zijn. Soms ging dat zo met Edyn. Het ene moment had ze het ergens over, maar het andere moment had iets anders al weer haar aandacht getrokken en was ze compleet vergeten dat er een ander gesprek aan was voor gegaan.
Rhi wist dat ze op dit soort momenten beter Edyn in stilte zou kunnen volgen. Op sommige momenten was dat gewoon beter. Edyn was in haar element in het bos en alles wat hier gebeurde, nam ze ontzettend serieus. Ze lette op alles en ze vroeg ook van alles en nog wat aan het bos. Daarom had Rhi enkel geknikt en had ze Edyn gevolgd naar een plek waar ze zouden gaan kunnen zitten. Het had niet lang geduurd voordat ze op een open plek waren gekomen. Het was een perfect grasveld, met allerlei bomen en planten er omheen. De zon scheen aangenaam op het groene gras en zelfs Rhi kreeg nu de behoefte om haar schoenen uit te doen en met haar voeten door het gras te lopen.
Rhi had haar pleegzusje gevolgd totdat het blonde meisje tot stilstand was gekomen. Wat ze precies aan het doen was, wist ze niet. Ze hoorde Edyn wel zachtjes fluisteren, maar op dit soort momenten was het heel lastig om te verstaan wat ze dan precies zei. Het duurde echter niet lang voordat Edyn op de grond ging zitten, wat vast betekende dat het mocht. Rhi deed dan ook precies hetzelfde. In een kleermakerszit nam ze plaats op het gras. Ze vouwde haar schetsboek open en plaatste die op haar schoot, terwijl ze in haar etui opzoek ging naar de juiste potloden. Ze had ook wel potloden van Jackie gekregen die ze uit de mensenwereld had gehaald, maar Rhi vond het veel fijner om met haar tovenaarspotloden te tekenen. Vooral omdat ze dan ook iets tot leven kon brengen wat ze eerst in haar hoofd had gehad. Om dat voor zich te zien, vond ze zo speciaal, dat woog echt niet op tegen een paar potloden die eigenlijk niets meer deden dan strepen trekken.
Edyn zat naast haar, met haar ogen gesloten. Rhi wist niet of ze aan het zoeken was naar de dieren, zodat ze aan hen zou kunnen vragen of ze hier naar toe wilden komen zodat zij hen kon tekenen. Eigenlijk wist ze vrijwel nooit wat er in het hoofd van Edyn om ging, maar het bleef iets heel speciaals. Rhi had al vanaf het begin geweten dat Edyn een speciaal meisje was geweest, anders dan anders. Soms een beetje vreemd en vaak ook heel irritant, maar er was ook iets heel speciaals aan haar pleegzusje. Iets wat Rhi al verschillende keren had moeten beschermen op school. Edyn had het vaak niet eens door gehad, maar dat vond ze eigenlijk wel prima.
In de verte zag Rhi iets tussen het gras bewegen. Het bewoog behoorlijk snel, waardoor ze niet goed kon zien wat het precies was. Wel zag ze dat het snelle beestje steeds dichterbij kwam. Pas toen het recht voor de voeten van Edyn zat, kon Rhi zien was het was. Het was een klein, bruin muisje. Vreemd genoeg bleef het recht zitten, zelfs toen Rhi zich iets bewoog. Het keek enkel met zijn kraaloogjes naar Edyn en Rhi, maar daarna vooral weer naar Edyn. Het muisje schoof nieuwsgierig nog iets dichterbij, richting de voeten van Edyn, waar hij vervolgens zijn pootjes op zette.
Het muisje was echter niet het enige diertje wat op het tweetal af was gekomen. Rhi hoorde meerdere vogels fluiten, die ook steeds dichterbij kwamen. Ze zag meer geritsel tussen het gras en in de verte meende ze zelfs een jong hertje te zien. Edyn leek zich nog niet eens bewust te zijn van wat er allemaal om haar heen gebeurde, maar Rhi was zich er van bewust dat dit iets heel speciaals was. Zoiets gebeurde niet zomaar, zelfs niet bij andere tovenaars.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Als je Edyn zou vragen hoe ze het deed, zou ze niet echt een uitleg kunnen geven. Voor haar ging het vanzelf. Ze praatte met het bos en alles wat zich daar in bevond. Iedereen, zelfs de mensen in de tovenaarswereld, zouden het vreemd vinden als ze hen zoiets zou vertellen. De mensen die het wisten, hadden haar vaak genoeg gek aangekeken, niet dat het blonde meisje daar ooit zelf achter was gekomen. Onbegrepen, het was een groot woord, maar het was wel hoe de situatie van Edyn was. Ze wist zelf niet hoe ze er aan kwam, hoe het kon en hoe ze het gebruikte. Ze kon geen antwoorden geven om de vragen die over dit soort situaties werden gesteld en dat zorgde ervoor dat haast niemand haar geloofden, tenzij ze het echt zagen.
Edyn was voorzichtig met de mensen die ze meenam in het bos. Haar geheim was voor haarzelf niet zo geheim. Ze wilde het bos echter alleen delen met mensen wie ze mocht. Ook dat was niet moeilijk met Edyn. Maar er was een reden waarom ze Ashton wel mee had genomen naar de keukens, maar hem niet had laten zien hoe hij binnen moest komen. Het meisje was niet de moeilijkste, ging van het goede uit in mensen, maar wist wel haar keuzes te maken op basis van een soort van gezond verstand. Nu was het bos geen keuken. Hier waren dieren en misschien wel wezens, die heel wat minder onschuldig waren de huiselven waar Edyn graag mee kletste.
Nu was Edyn in háár bos. Waren er dieren die ze misschien al een beetje kennen. Er waren sowieso plaatsen die ze kende en waar ze maar al te graag kwam. Die ze gemist had de afgelopen weken. In haar hoofd probeerde ze ieder stukje bos voor zich te zien. Van de ingang bij haar eigen huis, tot aan de rivier die diep verborgen was en waarvoor ze minstens een uur zou moeten lopen. De plaats waar ze was geweest toen ze verdwaald was geraakt. Op het moment leek het voor haar onmogelijk om ergens in dit bos te kunnen verdwalen, maar dat was juist door die gebeurtenis van jaren geleden.
De kleuren groen en blauw vermengden zich met elkaar, de flitsen die voor haar ogen langsgingen, zorgden voor een glimlach op haar jonge gezicht, ondanks dat ze de beelden niet heel erg lang vasthield in haar hoofd, kreeg ze maar al te goed mee wat er allemaal gebeurde. Ze zag dieren, hoorde ze en zachtjes vroeg ze of ze die kant op wilden komen.
Het duurde even voordat Edyn haar ogen opende en voor haar kwam het niet als een verbazing omdat ze ineens omringt werd door dieren. Van de meest kleine dieren zoals een klein muisje, die plaats had genomen op de voeten van Edyn. Tot aan vogels die het bos opvrolijkte met hun vrolijke gezang. Tot aan grotere dieren, zoals een hertje, al was het wel een kalf, waarvan de mama vast ook nog ergens rondliep om goed voor haar jong te kunnen zorgen.
"He schatje." Zei Edyn zachtjes tegen het muisje die aan haar voeten aan het snuffelen was en met zijn kleine pootjes, de voeten van Edyn aanraakte. Ze stak haar handen uit, zodat het kleine beestje op haar handen kon komen kruipen en ze hem iets dichter naar haar gezicht kon brengen. De kleine kraaloogjes keken omhoog naar Edyn, terwijl het neusje op een redelijk tempo omhoog en laag ging, een beetje zoals de konijntjes die zich ook om haar en Rhi heen hadden verzameld. "Wat ben je een schatje." Edyn gaf het muisje voorzichtig een kusje en zette hem vervolgens op haar schouders, zodat hij goed alles kon bekijken. Al vond hij vooral het haar van Edyn heel erg interessant en begon hij zich daar een heen doorheen te wurmen. Misschien om te spelen of juist ook wel om een holletje te hebben waar hij goed in kon slapen.
Het hertje had ondertussen haar weg gebaand naar de twee meiden die op het gras zaten. Edyn stak voorzichtig haar hand uit, zodat het kleine dier aan haar geur kon wennen. "Hallo." De stem van Edyn klonk zacht, lief en geruststellend en dat was het ook echt voor de dieren. Er waren genoeg dieren, die van één klein geluidje weg konden schrikken, maar ze stonden hier en leken zich allemaal op hun gemak te voelen, net zoals Edyn zelf. Haar hand ging over snuit van het hertje, waarna ze opzij keek naar Rhi. "Ik ben Edyn en dit is Rhi." Fluisterde ze, om zichzelf voor te stellen en de dieren zich iets meer op hun gemak te laten voelen.
"Rhi houdt van tekenen en ze wil jullie tekenen." Ze was niet meer alleen met het hertje aan het praten, maar ook tegen de rest van diertjes. Edyn had geen voorkeur, ze was gek op alle diertjes. Een hertjes was in haar ogen even bijzonder als een muis of een vogeltje, ondanks ze de diertjes misschien niet zo heel erg vaak zag. Een hert kwam ze niet iedere dag tegen en ze vond hem heel erg lief, maar dat waren de rest van de dieren ook.
"Weet je al welk dier je wil tekenen? Of wil je ze allemaal tekenen?" Edyn was van plan om wat met de dieren te spelen of met ze te knuffelen en aandacht te geven. Iets wat minder gebeurde in een bos. Er waren niet heel erg vaak mensen in het bos te vinden. En als ze dat al waren, dan gingen ze echt niet zomaar even met een muis knuffelen of op hun schouders laten klimmen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De wereld van magie had vele mogelijkheden. Er was niet één soort magie. Er was natuurlijk al een tweedeling tussen goede magie en de zwarte kunsten, de slechtere magie. Al vanaf hun elfde leerde kinderen dat er een verschil zat in mensen, hun magie en wat ze er mee besloten te doen. Tegen de slechte magie zouden ze zich moeten kunnen verdedigen en zelf werden ze op het juiste pad gezet om goede magie te gebruiken. Rhi had die scheiding altijd een beetje vreemd gevonden. Ondanks dat ze geloofde dat er verschillende soorten magie waren, had ze niet het idee dat er slechte magie bestond. Misschien slechte mensen, die spreuken voor een verkeerd doeleinden gebruikten, maar iedere goede tovenaar zou zo’n spreuk kunnen gebruiken.
Wie wel compleet andere magie had, was Edyn. Dat wist iedereen. Zelfs op Hogwarts waren leerlingen en leraren zich er van bewust dat Rhi haar pleegzusje wat anders in elkaar zat. Niemand wist precies hoe het kon. Rhi had het idee dat er iets met Edyn was gebeurd in het bos, jaren geleden. Ze wist dat Jackie en Keith dat idee ook hadden, maar er waren verder geen antwoorden. Edyn had haar verhaal al vaak genoeg verteld en ondanks dat ze het over nimfen had gehad, kon het haast niet dat nimfen haar zomaar speciale krachten had gegeven. Toch was dat wel waar Rhi aan dacht. Stiekem had ze het idee dat die nimfen iets met Edyn hadden gedaan. Erg vond Rhi het niet. Het maakte haar pleegzusje juist heel erg speciaal.
Rhi had Edyn al vaak genoeg bezig gezien met dieren. Voor haar was het dan ook niet raar dat Edyn de dieren begroette alsof het mensen waren en ze ieder moment terug konden praten. Edyn was er van overtuigd dat ze dat ook deden, op hun eigen manier. Rhi zou het nooit horen en ergens wilde ze dat ook helemaal niet. Ze had Edyn om te vertalen. Daarnaast was Rhi altijd wel mee gegaan in de gekke dingetjes van Edyn. Dat kwam ook omdat ze zelf met veel magie was opgevoed door Jackie en Keith. Als dat niet zo was geweest, had ze Edyn waarschijnlijk een stuk raarder en vreemder gevonden. Dat deed ze nu nog steeds, maar nu wist ze wel hoe het meisje in elkaar zat en dat ze het bos en alle dieren daarin heel serieus nam.
Edyn had haarzelf en Rhi voorgesteld aan de dieren, waardoor Rhi toch even kort naar de dieren hadden gekeken. Ze wist niet of ze Edyn echt begrepen, maar ze vond het ergens wel lief dat Edyn helemaal uitlegde dat Rhi van tekenen hield en dat ze graag een dier na zou willen tekenen. Rhi geloofde niet echt dat een dier daar toestemming voor zou kunnen geven, maar ze wist wel dat Edyn een gek effect had op de dieren. Ze waren allemaal dol op haar, zoals het muisje dat zich tegen de hals van Edyn aan had genesteld, met een paar blonde haren over zich heen als een soort holletje.
Bedenkelijk keek Rhi naar de verschillende dieren. Muisjes, konijntjes, vogeltjes, een kalf met zijn moeder en zelfs een hertje. Er was genoeg keuze en ergens zou Rhi het ook heel leuk vinden om ze allemaal te tekenen, maar het leek haar beter om zich nu op één dier te focussen. Ze wist dat ze best goed was in tekenen, maar nog lang niet goed genoeg om alles na te kunnen tekenen. Ze wilde er ook rekening mee houden hoe de dieren bewogen en misschien zouden ze allemaal wel door elkaar lopen als ze meerdere dieren zou tekenen.
‘Ik ga denk ik voor een vogel,’ liet ze Edyn weten. ‘En daarna misschien een hertje.’ Er waren een aantal vogels die nog boven hen vlogen, maar er waren er een stuk of drie die ook neer waren gedaald en plaats hadden genomen bij de twee meisjes. De vogels waren misschien niet de mooiste dieren die zich in het gezelschap bevonden, maar het leek Rhi geweldig om een vogel zo te tekenen dat hij rond zou kunnen vliegen op haar papier. Het liefst zou ze ook nog interactieve tekeningen willen maken, dat als ze zou blazen, de vogel zou beginnen met vliegen.
Een konijntje kwam iets dichter bij Rhi zitten, alsof hij wilde zien wat ze aan het doen was. Voorzichtig stak ze haar vingers uit naar zijn snuffelende neusje. Ze was niet zo gek op dieren als Edyn. Ze had nooit de behoefte gehad om een huisdier, terwijl Edyn om de haverklap met een dier thuis was gekomen. Rhi verzorgde de uilen die ze thuis hadden natuurlijk wel eens, net zoals de uil die Luke zo nu en dan opstuurde met een brief, maar een eigen huisdier? Dat was niet echt aan haar besteed.
Rhi pakte haar potloden en keek nog eens goed om haar heen, zodat ze een vogeltje uit zou kunnen kiezen die ze zou kunnen tekenen. Ze besloot voor een koolmeesje te gaan, juist om het uitgesproken geel dat er in zijn veren zat. Gelukkig bleef de vogel behoorlijk rustig in het gras zitten, wat Rhi de kans gaf om de lijnen van zijn kleine lichaam te schetsen op haar papier. Ze probeerde alles zo goed mogelijk door te laten vloeien, want dat was hoe vogels in elkaar zaten. Het waren gestroomlijnde dieren, die door hun lichamen met een grote snelheid door de lucht konden vliegen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het bos lag toch een eindje weg van de bewoonde wereld. De familie Jenkins waren de enige die enigszins in de buurt woonden. Het was vrij normaal voor tovenaars om hun eigen plaatsje te hebben met grond er bij. Er stonde genoeg grote huizen op het platte land van Engeland, waar meer dan genoeg plaats was voor gezinnen zoals deze. Er waren echter ook tovenaars die er voor kozen om echt in een dorp die speciaal voor tovenaars was, te gaan wonen. Sommigen kozen er voor om in grote steden te gaan wonen, zoals Londen, waar speciale wijken waren ingericht voor mensen met dezelfde krachten die de twee jonge meisjes hadden.
Het gezin woonden niet heel erg ver van Londen af. Het was een plaats waar Edyn heel erg graag kwam. Zeker in het gedeelte waar mensen woonden die niet-magisch waren. Ze had ondertussen ook wel een verzameling aan dingen die ze in haar eigen wereld niet verkochten. Edyn zag het helemaal niet als twee soorten werelden. Helemaal niet meer sinds ze bevriend was geraakt met Linn en zelfs een tijdje bij haar door had gebracht. Van sommige dingen had ze niet eens van het bestaan geweten, gelukkig was ze niet de enige geweest, Calum was dat soort dingen ook niet gewend, dus ze hadden er beiden vol verbazing gezeten. Al had Edyn ook haar eigen spulletjes mee, waaronder de dingen die ze zelf ooit had gekregen uit die wereld. Waaronder haar onesie en natuurlijk de vleugeltjes die ze had gekregen en super blij maakten. Het bracht haar dichter bij het gevoel van een vlinder, wat toch wel een bijzonder dier was voor Edyn. Ze zou nooit kiezen, maar vlinders waren wel bijzonder. Die kwamen nog wel eens uit het niets bij haar ter voorschijn.
Rhi gaf aan dat ze een vogel wilde tekenen, waardoor Edyn knikte. Ze vond het leuk dat haar zusje niet voor het meest gewilde dier ging. Er waren immers genoeg mensen die meteen voor het hertje zouden gaan. Het was een lief beestje en hij was ook echt wel geïnteresseerd in de twee meisjes, maar het was niet het enige diertje dat hier was gekomen. Edyn vond het belangrijk dat elk dier, hoe groot of hoe klein dan ook, aandacht zou krijgen. Het soort maakte haar vrij weinig uit.
Edyn richtte zich op het vogeltje en boog zich er iets naar toe. "Rhi wil je graag tekenen? Vindt je dat erg." Eventjes leek het vogeltjes afgeleid te zijn en maakte het een kleine vlucht. Waardoor Edyn haar handen uitstak, waar hij uiteindelijk op landen. De twee keken elkaar even aan en Edyn durfde te wedden dat het kopje van het vogeltje eventjes bewoog om nee te schudden en zo dan ook aan te geven dat hij het geen probleem vond om getekend te worden. Hij sloeg zijn vleugels weer uit en vloog naar de plaats waar hij net ook had gezeten, zodat hij goed zichtbaar was voor Rhi.
Edyn zag dat als teken om voorzichtig op te staan en zich te mengen tussen de rest van de dieren die zich verzameld hadden. Op dat moment kwam er een zwerm met vlinders op haar afvliegen, waardoor ze moest glimlachen. Even controleerde of het muisje nog goed op haar schouders zat, omdat ze niet wilde dat die eraf viel, voordat ze uiteindelijk naar de vlinders begon toe te lopen. De vlinders waren echter sneller bij Edyn dan zij bij hen en ze namen voorzichtig plaats op verschillende delen van haar lichaam, waardoor ze hen goed kon bekijken.
Het gebeurde vaak dat Edyn, in haar slaap onbewust vlinders ter voorschijn toverde. Zelf zag ze de beestjes nooit, want zodra ze wakker werd, waren de vlinders ook weer verdwenen. Ze had er echter wel eens van gehoord van Linn, maar ook Rhi had haar er wel eens iets over gezegd. Edyn vond het zelf jammer dat ze de beestjes niet kon zien en in eerste instantie was ze ook wel een beetje verdrietig geweest toen ze er van had gehoord. De gedachten dat de vlindertjes weg waren gegaan zodra ze wakker waren geworden, had haar heel erg verdrietig gemaakt. Ze had er niet heel erg veel van begrepen, dat deed ze ondertussen nog steeds niet maar ze vond de verhalen die Linn haar in de ochtend vertelde wel heel erg fijn.
Voorzichtig draaide Edyn een rondje, waardoor de vlindertjes omhoog vlogen, maar wel om haar heen bleven hangen, ze waren niet van plan om van haar weg te gaan. Zoals wel meer dieren dat wel hadden. De open plaats was gevuld met verschillende dieren, die niet van plan waren om weg te gaan. Net zoals de meisjes die zich er bevonden. Edyn vond het echt fijn om zoiets met haar zusje te kunnen doen. Daarom keek ze ook even om, naar Rhi die rustig aan het tekenen was en het vogeltje dat zich makkelijk liet tekenen. Ze wist zeker dat Rhi het wel goed op papier zou krijgen. Ze had de tekeningen van Rhi altijd heel erg mooi gevonden en ze keek er ook graag naar.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Alle weken waren voorbij. Sommige studenten van Hogwarts hadden afgeteld tot de dag waarop 1 september zou vallen, want dat betekende namelijk dat ze weer naar school zouden mogen. Op die dag zou er een nieuw schooljaar aanbreken, waarin iedere leerling weer nieuwe vakken zou krijgen, nieuwe spreuken om te leren en misschien ook wel nieuwe vrienden zou maken. Toch waren er ook een aantal leerlingen die niet bepaald veel zin hadden gehad in school. Niet omdat ze hun thuis gingen missen, of omdat ze niks nieuws wilden leren, maar gewoon om het idee van school. Er moest weer geluisterd worden, huiswerk moest bij worden gehouden en er moest op de regels worden gelet.
Iemand die weinig zin had gehad in school, was Michael. Hij was zijn eerste jaar redelijk goed door gekomen. Niet hele goede punten, maar ook geen dramatisch slechte. Na het incident wat hij met Luke had gehad, waren er nog een aantal kleine dingetjes gebeurd, maar niet genoeg om hem van school af te trappen. Toch stond hij ook niet te springen om terug te gaan. Veel vrienden had hij nog niet gemaakt, wat het ook minder leuk was om terug te gaan. Hij had de schijn wel opgehouden bij zijn ouders. Ze hadden het idee dat het goed ging met hem op school en dat hij genoeg vrienden had. Hij had wel een paar mensen waar hij mee praatte, maar Naylene was tot nu toe zijn enige goede vriendin. Van Calum had hij tijdens de zomer immers ook niks meer gehoord. Iets wat zijn ouders ook was opgevallen, maar Michael had het weggepraat door te zeggen dat Calum op vakantie was geweest met zijn familie en daarom geen tijd had gehad om af te spreken. Ze hadden elkaar nog kort gezien toen Michael zijn schoolpullen had moeten kopen, maar meer dan een kort knikje had er niet van af gekund bij beide jongens.
Toch zat hij nu in de trein, wachtend tot hij zou vertrekken richting Hogwarts. Onbedoeld dacht Michael terug aan een jaar geleden. Hoe hij samen met Calum door de trein had gewandeld, nadat hij zo dom was geweest om het snoep-vrouwtje te achtervolgen. Zijn snoep had hij nooit gekregen, maar het was een hele leuke treinreis geweest. Nu zou Calum echter niet bij hem komen zitten en zelf had hij geen zin om naar Naylene opzoek te gaan. Zelfs Naylene had nieuwe vrienden gemaakt. Dat had hij gehoord toen hij van de zomer een keertje bij haar was geweest. Ze had het gehad over Linn. Iemand die Michael maar al te goed kende. Nou ja, hij wist wie ze was. Ze was de nieuwe, beste vriendin van Calum. Die twee waren zo goed als aan elkaar geplakt met magische lijm. Iets wat Michael nog wel eens zou willen doen, aangezien het vast een grappig aanzicht zou opleveren.
Ondanks zijn gedachten verveelde hij zich wel. Er was niemand die hem vertelde over hoe hun zomer was geweest, niemand die hem naar de zijne vroeg. Het erge was dat de trein nog altijd op het perron stond. Ze zouden nog moeten vertrekken en hij verveelde zich al verschrikkelijk.
Iemand die wel graag naar school had gewild, was Linn. Ze had een geweldige zomer gehad. Calum en Edyn waren beide bij haar komen slapen, wat ze heel leuk had gevonden. Ze had Calum hele simpele dingen kunnen laten zien, waar hij heel geïnteresseerd in was geweest. Ze had hem zelfs een voetbal gegeven, die hij ook heel leuk had gevonden. Voetbal was een hele andere sport dan Quidditch, maar Calum was er best goed in geweest toen ze met z’n drietjes in de tuin van Linn hadden gespeeld. Al had Edyn het niet heel leuk gevonden dat de bal een paar keer in de bosjes was gevallen.
Ook was Linn bij Emmet geweest en had ze daar leuke dagen beleefd met hem en zijn nicht, Naylene. Ze had zelfs met Naylene mogen winkelen, wat ze al helemaal leuk had gevonden. Naylene had een paar leuke dingen uitgekozen, die Linn voor haar mee had genomen. Naylene had haar namelijk verteld dat haar ouders de kleren meteen weg zouden doen als ze zouden weten dat het uit mensen-winkels zou komen. Daarom had Linn iets meer in haar roze hutkoffer moeten pakken en had hij bijna niet dicht gekund, maar met de hulp van haar vaders was het toch allemaal gelukt.
Vorig jaar had ze nog huilend in de trein gezeten omdat ze haar vaders zou gaan missen, maar dit jaar had ze haast niet kunnen wachten om in haar Hufflepuff uniform de trein in te stappen en opzoek te gaan naar haar vrienden. De eerste die ze tegen was gekomen, was Calum. Ze had besloten om samen met hem een hokje te zoeken waar ze zouden kunnen gaan zitten. Ze had Mitten, wie ondertussen al geen kleine kat meer was, verteld dat hij Edyn kon opwachten. Na een jaar met Edyn geloofde Linn wel dat de kat begreep wat ze bedoelde, zeker als het ging om Edyn. Daarnaast was Mitten slim genoeg om rond te rennen en zijn weg weer terug te vinden naar haar.
Ondertussen had Linn al een paar keer andere leerlingen begroet. Ze had kort een praatje gemaakt, maar ze was Calum nooit vergeten. Ze waren immers samen opzoek gegaan naar een hokje. Toen Linn een vrije had gevonden, had ze de deur open geduwd, zodat ze naar binnen konden.
Linn nam plaats op het bankje en keek glimlachend naar Calum. Ze was echt blij met haar vrienden en ze was er van overtuigd dat dit weer een leuk jaar zou worden. Ze zou veel nieuwe dingen leren, daar was ze al zeker van. Daarnaast hoopte ze dat ze ook veel leuke dingen mee zou maken. Ze zou samen met Calum kunnen vliegen, wat ze in de vakantie hadden gedaan, ze kon met Naylene de Thestrals bezoeken en samen met Edyn zou ze overal naar toe kunnen wandelen. Ze had er echt heel erg veel zin in en ze hoopte dat de rest van haar vrienden er ook zo over zouden denken.
Ondanks dat ook Rhi veel zin had gehad in school, had ze het niet echt laten blijken. Of misschien had ze dat wel, maar was het er niet zo enthousiast uit gekomen als bij haar pleegzusje en broers. Edyn had al dagen nergens anders over gepraat en ook Evan en Ethan waren constant over school begonnen. Niet omdat ze zo graag hadden willen leren, zeker Ethan niet. Hij zat nu in zijn zesde jaar. Zijn O.W.L’s waren wel oké geweest, maar ook niet geweldig, wist Rhi.
Zelf had Rhi er wel zin in. Vooral omdat ze er naar uit keek om samen met Luke door het kasteel te dwalen. Met de kaart, die ze nog altijd had, kon ze elke kant op die ze maar wilde. Vorig jaar hadden ze vooral het kasteel zelf onderzocht, maar Rhi wist dat er geheime gangen waren die ze zouden kunnen gebruiken. Waar ze naar toe zouden leiden, wist Rhi niet. Dat was iets waar ze dit jaar graag achter wilde komen, samen met haar bondgenoot. Zo noemde ze Luke wel vaker. Al bleef het een gewoonte dat ze hem bij zijn achternaam noemde.
Rhi stond nog wel buiten, bij de rest van haar familie. Ze had al afscheid genomen van iedereen en ze was ook al een andere kant op gelopen, maar ze had niet samen met Edyn de trein in gewild. Edyn was namelijk van plan geweest om naar Linn en de rest van haar vrienden te gaan en Rhi had daar totaal geen zin in gehad. Al dat hypere gedoe, dat was niks voor haar. Daarom had ze besloten om over het perron te lopen, totdat ze Luke tegen zou komen. Als dat niet zou lukken, dan zou ze wel een paar minuten voor elf de trein in gaan. Het zou haar namelijk niet gebeuren dat ze niet mee zou gaan. Al waren er vast nog wel andere manieren om op school te komen.
Iets verderop zag ze als eerste de broers van Luke boven een paar eerstejaars uittorenen. Ze waren van de zomer behoorlijk gegroeid, maar Rhi lette al niet meer op de broers van haar beste vriend toen ze hem in het vizier keek. Ze liep op het gezin af en het leek er op dat Luke zijn moeder bezig was om afscheid van hem te nemen, wat vooral betekende dat ze hem nog een dikke knuffel gaf en een kus op zijn voorhoofd.
‘Hé, Rhi!’ begroette Ben, de broer van Luke, haar. Rhi glimlachte licht en knikte naar de jongen. Ze had van de zomer wel genoeg grappen met hem uitgehaald. Ze had niet het idee dat hij bang voor haar was, maar hij leek haar in ieder geval niet meer te willen pesten. Rhi had een grote mond en die trok ze ook wel open.
‘Rhi, wat leuk dat we je nog even zien voordat jullie vertrekken!’ sprak de moeder van Luke. ‘Let je een beetje op hem?’ vroeg ze vervolgens aan het meisje, terwijl ze Luke een aai gaf door zijn blonde haren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De zomer was een tijd voor leuke dingen. De leerlingen van Hogwarts konden zes weken lang tijd doorbrengen met hun ouders en broers en zussen. Ze waren op een plaats waar ze op waren gevoed, maar het afgelopen jaar weinig waren geweest. Voor sommigen was de tijd voorbij gevlogen. Er was genoten van de vrije dagen, van de vertrouwde omgeving en het heerlijke weer dat zich over Engeland heen had getrokken deze zomer. Er waren gezinnen thuis gebleven. Andere gezinnen hadden juist wel van dat weer kunnen genieten. De familietijd was nu echter over. Ouders stonden met hun kinderen klaar op het juiste perron. Iedereen was aan het wachten tot aan de trein vertrok.
De meeste leerlingen hadden al hun weg gemaakt naar de trein zelf. Hadden een plaatsje gevonden omdat de reis nog lang genoeg was. De ouderejaars wisten een beetje hoe het gingen. Dat ze op tijd moesten zijn, want anders zouden ze een coupé moeten delen met iemand die ze misschien niet eens mochten. Voor Calum was het vorig jaar een heel gedoe geweest, al die coupés, allemaal mensen die hij niet had gekend. Het was vorig jaar best wel dom van hem geweest dat hij uit een coupé was gelopen, maar hij had er niet alleen willen blijven zitten zonder Michael. Toch was hij wel dankbaar voor die dag, omdat hij Naylene had leren kennen en hij had toch wel af en toe met haar kunnen praten.
Er waren zoveel dingen veranderd in een jaar. Vorig jaar had Calum echt nooit gedacht dat hij echt vrienden had kunnen maken in zijn eentje. Hij was nou eenmaal iemand die de kat uit de boom keek. Hij had zich echt zorgen gemaakt dat hij op een gegeven moment pas iets had durven te zeggen, terwijl iedereen al vrienden had gemaakt. Ondertussen hij had hij genoeg vrienden. Waaronder Linn en Edyn, waar hij toch wel het meest blij mee was. De twee meiden waren heel erg vrolijk en ze hadden Calum toch wel een beetje uit zijn schulp weten te trekken.
De jongen had zijn plaatsje bij Linn al gevonden in de trein. Hij had geen idee waar Edyn was, maar hij wist zeker dat ze straks nog wel zou komen, met al haar vrolijkheid en verhalen over wat ze allemaal mee had gemaakt in de zomervakantie. In ieder geval in het gedeelte dat hij haar niet meer had gezien. De verhalen die het meisje vertelde vond Calum soms wel vreemd, maar hij luisterde er wel naar. Zeker als Linn er ook in mee sprong. Die had ook genoeg te vertellen, zeker met de dingen die typische waren voor niet-magische mensen. Calum luisterde er graag naar en hij was ook heel erg blij met de voetbal die hij van het zomer had gekregen. Daar had hij heel wat mee gespeeld, zeker toen hij bij Linn was geweest. Het was iets wat hij helemaal niet had gekend en met de sport zelf was hij helemaal niet bekend geweest. Ondertussen wist hij er niet er wel meer van.
"Ik ben echt benieuwd naar het nieuwe jaar." Zei Calum zachtjes. Stiekem had Calum van de week al zijn boeken bekeken. Maar hij was zoveel vrolijker geweest toen hij zijn spullen mocht pakken en dit jaar wél zijn bezem mee mocht nemen.
Luke had zijn bezem ook bij zijn spulletjes neergelegd, blij dat hij hem dit jaar mee had mogen nemen. Hij vond vliegen leuk, maar hij wist zeker dat hij niet heel erg veel verder zou komen in de sport zelf. Hij was lang niet zo goed als de mensen die de sport beoefende. Misschien werd hij nog wel beter Tot nu toe hield hij het af en toe bij vliegen samen met Rhi, zoals ze dat in de vakantie ook wel had gedaan. De tijd die de twee samen hadden gehad, had hij zelf als heel erg leuk gevonden. Natuurlijk hadden zijn broers wel geprobeerd om vervelend te doen, maar die waren op een gegeven moment ook weggegaan. Rhi en Luke hadden het huis een paar dagen voor henzelf gehad en natuurlijk hadden ze in de tijd ook wel even de moeite genomen om de kaart te bekijken. Luke wist zeker dat dit jaar vol met avonturen zou zitten, de kaart zou ze één voor één naar hen toebrengen.
De trein zou bijna gaan vertrekken, iedereen was afscheid aan het nemen en Luke moest terug denken aan de reis van vorig jaar. Hij was nog heel erg goed dat hij zich had verveeld bij zijn broers en dat hij daarom een beetje zijn eigen plan had getrokken. Hij was echter niet de enige geweest. Rhi had ergens boven op de trein gelegen. Hij wist nog steeds niet precies hoe ze het voor elkaar had gekregen, maar hij moest toegeven dat hij het nog steeds best wel cool vond dat ze het gewoon had gedaan. Zoals hij wel meer dingen van haar echt respecteerde.
Precies op dat moment kwam zijn vriendin ter voorschijn, waardoor Luke een glimlach op zijn gezicht kreeg. Hij kon het misschien goed vinden met wat mensen uit zijn eigen afdeling, maar ze waren nooit echt goede vrienden geworden. Ondertussen had hij ook wel een meisje leren kennen, dat volgens Rhi ook weer omging met haar pleegzusje. Met Linn kon Luke het ook redelijk goed vinden. Het was echter anders om met Rhi om te gaan. Vooral de grapjes die ze samen uithaalden waren iets waardoor ze echt hadden gebond met elkaar. Natuurlijk waren hun broers daar de dupe van geweest en het meest leuke was nog wel dat ze het niet eens echt helemaal door hadden. Ondanks dat ze ondertussen wel wat hintjes hadden laten droppen dat zij het wel degelijk waren geweest.
"Hallo Rhi!" Bracht Luke ook vrolijk uit als begroeting. Ondanks dat hij zich al snel schaamde en niet echt voor zichzelf, maar voor zijn moeder die hem al dicht tegen zich aan had getrokken en aan Rhi vroeg of ze op hem zou passen. Nou gebeurde dat soort dingen. Als Luke één ding zeker wist, dan was het wel dat hij en Rhi elkaar zouden beschermen mocht dat nodig zijn. Ze zouden smoesjes voor elkaar verzinnen om onder een straf uit te komen en ze zouden altijd samen proberen. Luke had er echter niet op zitten wachten dat zijn moeder zoiets aan Rhi zou vragen. "Ik denk dat ze dat wel doet mam." Mompelde hij. Terwijl hij zich uit haar armen probeerde te worstelen. "Ik denk dat we naar binnen moeten, want anders krijgen we geen plaats." Op het moment was het vooral een smoes om niet nog meer gênante opmerkingen te krijgen.
Iemand die net de trein binnen was gelopen, of eerder geslopen, was Edyn. Haar ouders hadden haar meegenomen naar het station, waar ze eerst eventjes iets hadden gegeten bij een restaurant bij het niet-magische gedeelte. Het was ondertussen meer een uitstapje geworden dan dat ze echt afscheid moesten nemen van hun kinderen. Ze probeerde ze nog een leuke laatste dag te geven of de laatste paar uurtjes. Tijdens de lunch was Edyn echter al best snel afgeleid geweest door de zielige geluidjes die ze had gehoord. Op dat moment zelf had ze nog niet echt geweten wat er aan de hand was geweest. Toch had ze zelf even willen kijken.
Niet heel erg lang geleden was Edyn op eigen houtje terug gegaan naar de plek waar het gepiep vandaan was gekomen. In een heel klein, wat vervallen doosje, had een klein hondje gezeten, dat er heel erg zielig uit had gezeten. Zo snel als het meisje had gekund, had ze het hondje opgepakt en zonder twijfelen had ze hem onder haar mantel verstopt. Op Hogwarts waren er geen andere dieren toegestaan als ratten, padden, katten en natuurlijk ook uilen. Een hond had Edyn nooit laten zien, maar er was geen twijfel in het hoofdje van Edyn voorgekomen, het hondje was zo bang geweest en ze had geprobeerd hem wat rustiger te maken, wat iets was gelukt.
Ondertussen liep Edyn door de gang van de trein, met het hondje nog onder haar mantel. Ze wilde hem niet af laten pakken, dan was ze bang dat het schatje weer terug moest in de vervallen doos, wat ze echt vreselijk zou vinden. Dan wilde ze er liever zelf voor zorgen. Heel erg goed, want dat verdiende het schatje echt wel.
Edyn ging opzoek naar de coupé waar Linn en Calum al inzaten, want ze wist zeker dat haar vrienden al naar binnen waren gelopen om een goede plaats te vinden. Zodra de trein dan weg zou zijn, zou zij het hondje tevoorschijn halen. Al vertrouwde ze haar vrienden ook wel om te zeggen dat ze een hondje mee hadden genomen. Misschien konden ze haar zelfs een beetje helpen. Edyn had nog wel wat eten bij zich en dat zou ze het beestje zo wel geven.
Het duurde niet heel erg lang voordat ze de coupé met de twee bekende gezichten had gevonden. Ze liep naar binnen. "Oooh gelukkig jullie zijn alleen!" Edyn drukte de deur weer zo snel mogelijk dicht, zodat niemand hen kon horen. "Jullie moeten beloven dat jullie me niet ompraten." Zei Edyn. Ze wist dat het ging gebeuren. Dat ze zouden zeggen dat het niet zomaar kon, terwijl ze het echt wilde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld