Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Give me all your love now

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:

De blijheid in haar stem en de uitdrukking op haar gezicht maakte dat dit bezoek het nu al meer dan waard was. Hij probeerde de glimlach zo goed mogelijk in zich op te nemen, te onthouden en vast te houden. Ze leek zo oprecht gelukkig, iets wat hij enkel in haar zag als ze samen waren. Nicolas had het nooit door, dat de glimlach die ze hem schonk een façade was en niets leek op de echte, oprechte blijdschap die ze ook kon tonen. Xavier zag dit echter wel en voelde zich zo gelukkig als hij haar op deze manier kon zien. Op het moment dat Mary weg was liep hij direct naar Adelena toe. Doorde de vrouw ook al naar hem onderweg was vonden ze elkaar midden in de ruimte. Het verlangen om haar direct aan te raken was groot, maar hij hield zich in om Adelena eerst te kunnen peilen en te zien wat ze wilde op dit moment. “I needed to see you, be alone with you one more time before the wedding.” Sprak hij zacht met een glimlach. Ergens wist hij ook wel dat het een groot risico was voor hem om hier nu te zijn, maar het maakte hem niet erg veel meer uit. Xavier merkte dat hij weinig gaf om zijn eigen leven of het gevaar dat hij opliep zonder dat hij gelukkig was. De enige reden waarom hij zich gelukkig voelde stond hier nu voor hem. Hij was niet zeker of dit bezoek een soort afscheid was dat hij gecreëerd had, of dit een einde betekende aan wat er tussen hem en Adelena bestond. Zodra Davina vertrok, en hij ging er vanuit dat dit vrij snel zou komen aangezien Nicolas er ook al naar gehint had én hij de vrouw nooit meer zag, zou hij geen reden meer hebben om in Spanje te blijven. Geen officiële reden in ieder geval, want Adelena bleef voor hem de grootste motivatie om hier te zijn. Mogelijk zou hij Diego over kunnen halen om hem een tijdelijke vakantie te geven, kon hij deze doorbrengen in het huisje dat hij hier in Spanje bezat en kon Lena hier ooit langskomen… Het waren maar vage ideeën van een toekomst die niets was van hetgeen dat hij zo graag wilde. Xavier wist dat het beter was om Adelena op te geven, om de wens om gelukkig te zijn op te geven en zijn leven zoals dat nu eenmaal was te accepteren. Vroeger had hij er nooit problemen mee gehad tot hij haar ontmoet had.

“I know I shouldn’t but I just had to.” Antwoordde hij en al snel kuste ze hem. Voorzichtig, in een poging niets aan haar look te veranderen met zijn aanrakingen zodat niemand zijn bezoek op zou merken, legde hij zijn armen om haar middel heen en kuste hij genietend met haar mee. In ieder geval had hij dit moment nog om aan terug te denken later en na even keek hij op naar haar. “I have something for you. It isn’t much… but I couldn’t give you anything that could give us away.” Xavier liet haar los om het doosje uit de binnenzak van zijn jas te halen en gaf het aan haar. In het doosje lag de kleine gouden broche in de vorm van de bloem die hij de eerste keer dat ze samen in de tuinen hadden gelopen voor haar geplukt had. “You can pin it on the inside of the dress so nobody will really notice you wearing it. If he asks about it you can just say it was a gift from your parents or someone at English court.” Nu hij over haar ouders sprak besefte Xavier zich nog iets. Gezien het huwelijk zo gehaast was bestond er de kans dat de koningin en koning van Engeland niet aanwezig zouden zijn, misschien was een van de twee er of hadden ze iemand die plaatsvervanger zou zijn. Of ze zouden hier wel aanwezig zijn en Xavier zou zich enorm terug moeten trekken om problemen te voorkomen. Het was niet de bedoeling dat hij de woede van nóg een koning op zijn hals zou halen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De woorden van Xavier waren bitterzoet. Het was aandoenlijk van hem dat hij alsnog haar wou zien, dat hij het niet kon helpen maar het bittere gedeelte kwam in bij het stuk over haar nog één laatste keer zien voor ze zou trouwen. De glimlach op haar gezicht verzwakte dan ook iets bij het horen van dat gedeelte van de zin. Het liefst had Adelena het natuurlijk zo dat Xavier nu helemaal niet in deze kamer kon zijn omdat hij zelf zich klaar moest maken voor hun bruiloft, dit was echter niet meer dan een fantasie waar ze haarzelf in liet dweilen tot ze terug gegooid werd in de harde realiteit van het alles. “I am very happy that you decided to come here and found a way for us to have a moment with just the two of us.” Zachtjes zuchtte ze met toch nog een zwakke glimlach op haar gezicht te vinden. “I have missed you so much these past days.” Niet langer zagen ze elkaar zo vaak als dat ze eerder afspraken. Dit merkte Adelena dan ook wel in haar gevoel, het was duidelijk dat ze Xavier miste. Ze had niet gedacht dat het mogelijk was maar haar gedachten leken nog meer bij de man te zijn dan dat ze dat normaal gesproken waren. Eigenlijk had het het tegenovergestelde effect van wat Nicolas graag wou.
Met beide handen naam Adelena het doosje van Xavier aan, hem langzaam geopend om te zien wat er in zat. Hier zag ze een kleine gouden broche. Vrijwel meteen groeide de glimlach op het gezicht van de vrouw immens. Het was prachtig en het feit dat het van Xavier kwam maakte het alleen nog maar mooier. “Shut up, don’t be so modest. It’s amazing.” Sprak ze hem tegen over het feit dat hij zei dat het niet veel was. Dit was meer dan ze ooit van hem had kunnen vragen. Voor even deed ze het doosje dicht en keek ze op naar Xavier, een ongemakkelijke gezichtsuitdrukking op haar gezicht. “I feel so stupid now, I have nothing for you.” Ze wist natuurlijk niet dat hij langs kwam maar toch, in dit moment vond ze dat ze toch iets van een kleinigheidje voor hem had moeten hebben. “But thank you, I love this.” Zachtjes drukte ze een kus op de wang van Xavier, het minste wat ze toch had kunnen doen als een bedankje. Even richtte ze haar blik op het doosje voor ze deze opende om vervolgens de broche er voorzichtig uit te halen. Opnieuw bekeek ze het gouden juweel voor ze deze zoals bedoeld aan de binnenkant van haar jurk vast spelde. “I will keep it with me forever.” Beloofde ze de man. Het doosje legde ze op een kast die niet ver van hun verwijderd stond maar hierna liep ze al snel weer naar Xavier toe. “I love you, you need to always remember that.”

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Ondanks dat zijn woorden haar glimlach minder maakte voelde Xavier dat hij de waarheid niet achter kon houden. Het deed al genoeg pijn om er over na te denken en het te voelen, maar door erover te liegen maakte hij het nog moeilijker voor zichzelf. Dit was de laatste keer met Adelena voor ze niet eens meer deels van hem zou zijn maar volledig van Nicolas. Xavier probeerde zijn gedachten uit te zetten in de hoop dat hij volledig van dit moment met haar kon genieten. “So am I. It took some planning and maneuvering but you are worth every bit of it.” De glimlach rond haar gezicht was lang zo blij niet meer en het liefst had hij nu vanalles gedaan om dit terug te krijgen. Er was echter niets meer te doen op dit moment behalve samen zijn. “I missed you too Lena. But we are here now and dear god… you look stunning. I can't even believe that anything could make you look more beautiful than you already are but this… makes you shine.”

“Do you remember the flower I gave you on the day we explored the gardens? That is it.” Zei hij knikkend naar het kleine gouden bloemetje. Het was het meest subtiele cadeau met een diepere betekenis dat hij had kunnen bedenken om veilig aan haar te geven. Ze verdiende meer dan zoiets kleins maar er was niet meer dat hij kon doen of geven zonder dat het op zou gaan vallen. “I am glad you like it.” De glimlach op zijn gezicht was groot en oprecht. Ondanks dat het cadeau klein was betekende het veel voor Xavier om haar iets van hem te kunnen geven. Even lachte hij toen ze zei niets voor hem te hebben, een zachte lach om zijn aanwezigheid hier niet te verraden. “This is not the time for me to receive gifts. You are getting married and although it is not to me I do want to make you have a good memory from this day.” Sprak hij zacht. Xavier wist dat het voor Adelena even moeilijk of zelfs moeilijker moest zijn om dit te doorstaan, iets dat hij vrijwel niet kon verzachten. Deze ontmoeting en het kleine cadeau waren zijn pogingen om het toch iets dragelijker te maken. De belofte dat ze het altijd zou bewaren deed hem goed, alsof ze altijd een deel van hem bij zich zou hebben. “I would love that.”

Het was niet veilig om veel langer bij Adelena te blijven en de tijd tot de ceremonie werd korter en korter. “I won't forget, I could never forget you or your love.” fluisterde hij. Met moeite bracht Xavier zich zover om afscheid te nemen, afscheid voor nu in ieder geval. Zacht nam hij haar gezicht vast en streek hij langs haar wang. “I have to leave but I want you to know that my love for you will not die. Not now and not in eons.” Xavier kuste haar, de tijd nemend en de emoties die hij voelde er in stoppend. Het was lastig om dit te doen en eigenlijk wist Xavier dat het beter was om hier en nu echt een eind te maken aan de relatie met Adelena, zowel voor zijn veiligheid als de hare. Toch kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om dit ook te doen en wist hij zeker dat hij Adelena niet los kon laten of kon vergeten. “I love you to the end of this world and I will do everything to show it to you and be with you.” Fluisterde hij, zijn armen opnieuw om haar heen leggend om haar nog een moment vast te kunnen houden. “I will see you soon, my love. Keep being strong.” Xavier liet haar los en draaide zich om zodat hij nog zonder aarzeling kon vertrekken.

Er waren maar weinig mensen aanwezig om dit huwelijk te aanschouwen. De koning en koningin van Spanje waren de meest belangrijke personen gevolgd door een aantal personen van adel welke uit Spanje kwamen of hier op bezoek waren. Er was, zoals hij al gegokt had, niemand uit Engeland vanwege de korte tijd waarin besloten was dat het huwelijk plaats zou vinden voor afgesproken datum. Ergens was dit wel een opluchting, hoewel Xavier voelde dat er meer aandacht op hem gericht was door de kleine groep mensen. Er gingen veel roddels rond over zijn tijd in de ziekenboeg en de reden waarom hij nu wat mank liep. In verloop van tijd zou de wond geheel genezen, zou hij weer normaal lopen en zouden de roddels wel weer verdwijnen maar voor nu hield hij zich hoog. Xavier was niet van plan zich verder te laten intimideren of kleineren en toonde daarom de houding die hij van zijn vader overgenomen had.

Zoals hoorde stond Nicolas vooraan op de plaats waarop hij Adelena eindelijk officieel zou hebben als zijn eigendom. Het was een stap verder als toekomstige koning. Een vrouw betekende kinderen die troonopvolgers konden worden, iets dat de bloedlijn in stand hield en het volk tevreden stelde. Hoe de prins zo veel tevredenheid vanuit het volk wist te vangen was de grote vraag. Zijn bravado, zijn houding en woorden die hij openbaar toonde waren blijkbaar genoeg om de roddels over zijn echte persoonlijkheid en gedrag de kop in te drukken. Hoe dan ook was de man bestemd om Spanje te leiden en was het een kleine pijnstilling om te weten dat Adelena mogelijk de enige redding was in dit geval. Zonder sturing zou Spanje al snel vallen door de machtslust van Nicolas. De andere optie was om Nicolas te elimineren wat betekende dat hij vermoord zou moeten worden óf dermate beschadigd dat Adelena alles voor hem zou kunnen regelen en de man haar vrij liet. Beide kwamen met een gigantisch risico dat Xavier eigenlijk niet kon lopen en toch speelde het idee steeds weer in zijn hoofd. Het was bijna te gek voor woorden, zijn eigen familie vermoorden voor een vrouw en de bescherming van een land. Misschien was hij zelf wel de persoon die hier het verkeerde pad bewandelde en niet enkel Nicolas. De gedachten hielden hem bezig terwijl Xavier plaats nam om te wachten op de aankomst van Adelena en het aanschouwen van het moment dat het begin was van iets dat hem kapot zou maken.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De complimenten die Adelena kreeg te horen van Xavier maakte meteen alles beter. Telkens als de man ook maar een klein beetje aardig tegen haar was dan leek het alsof haar hele humeur oplichte. De man wist dat ook altijd precies wat hij moest zeggen om Adelena toch weer beter te laten voelen. Door zijn woorden groeide de glimlach van de prinses dan ook vrijwel automatisch weer groter. Dit effect leek hij toch altijd op haar te hebben, een bijna non-stop groeiende glimlach. Alleen hij en niemand anders wist haar zo gelukkig te maken en volgens haar had hij het niet eens zelf door hoe blij hij haar daadwerkelijk maakte. Iets wat natuurlijk geweldig was, dat ze iemand kende die haar zo gelukkig leek te maken maar tegelijkertijd maakte dat dit huwelijk met Nicolas ook zo veel moeilijker. Het feit dat ze iemand had wie haar zo gelukkig kon maken, van wie ze echt hield en met wie ze de rest van haar leven wou spenderen en deze persoon had hetzelfde gevoel wederzijds, eigenlijk had ze alles waar ze maar van kon dromen en toch had ze niet door Nicolas, door haar taak als prinses. Het leven was oneerlijk en dan vooral voor Adelena en Xavier. “Thank you, Xavier. You are too nice for me.” Sprak ze zachtjes, toch ietwat in verlegenheid gebracht door hoe hij zo onder de indruk van haar uiterlijk leek te zijn. Zelfs nu leek hij haar dus nog verlegen te kunnen maken.
Adelena had het nog niet eens gezien maar nu dat Xavier haar er op wees zag ze pas dat het inderdaad dezelfde bloem geweest was als die dag. Dit maakte uiteraard alleen maar dat het cadeau meer voor haar was gaan betekenen. Zachtjes legde ze haar hand op de plek waar ze het bloemetje had vastgezet. “Thank you, I will never forget this and will be forever grateful, not just for this, but for all that you did for me.” Ze merkte dat ze haast emotioneel begon te worden als ze dacht aan haar tijd met Xavier, alles wat ze met hem meegemaakt had, de dingen die ze samen gedaan hadden en gewoon de gevoelens die ze voor elkaar hadden. Adelena moest dan toch wel even een brok weg slikken.
Met aandachtige blik keek Adelena naar Xavier, opnieuw leek haar glimlach te groeien door zijn woorden. Al werd deze meteen weer minder wanneer hij haar vertelde dat het tijd was om te gaan. In haar achterhoofd had ze dat al voelen aankomen en toch bij het horen van zijn woorden leek het haar humeur wat naar beneden te halen. Elk moment dat ze met Xavier had was er één waarvan ze nooit wou dat het eindigde. “I love you too, my darling.” Vertelde ze hem nogmaals voor hij de kamer verliet en ze alleen achter gelaten werd. Even zuchtte ze zacht en staarde ze naar de deur waar Xavier zojuist door gelopen was.

Het had niet lang geduurd voor Adelena van haar kamer gehaald werd en het tijd voor haar was om naar de zaal te gaan en het ja-woord te zeggen. Met een nerveus gevoel liep ze naar de zaal, waar ze vervolgens naar het altaar liep. Met een voorzichtige pas liep ze voorbij de mensen die het in tijd hadden kunnen maken voor het plotse huwelijk. Adelena deed haar best om een glimlach op te zetten, mensen het gevoel te geven dat ze blij was om met Nicolas te trouwen, ook al was er niks minder waar. Ze liep door tot ze aankwam bij Nicolas waar ze tegenover hem ging staan. Alle woorden die de pastoor vertelde leken niet bij Adelena binnen te komen, ze staarde alleen maar naar Nicolas, diep in gedachten over alles. Pas wanneer Nicolas begon te spreken schrok ze lichtelijk uit haar gedachten. Na Nicolas was het de beurt aan Adelena. “I, Adelena Hazel Barlow, take Nicolas Samuel Alvarez, as my husband, to have and to hold, from this day forward, for better, for worse, for richer, for poorer, in sickness and in health, to love and to cherish, till death do us part, according to God's holy ordinance; and thereto I pledge myself to you.” Sprak ze zoals ze dat hoorde te zeggen, niet dat ze de woorden meende maar toch, door dit gesproken te hebben was het officieel, ze was van Nicolas en er kon niks meer aan gedaan te worden. Om het hele gebeuren af te maken drukte de twee een kus op elkaars lippen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het was moeilijk om te kijken en te luisteren naar wat er voor hem gebeurde. Ondanks dat het de realiteit was waarop hij zich al erg lang voorbereidde bleef het gevoel dat hij hier weg wilde groot. Er waren maar twee redenen waarvoor hij hier bleef, de meest belangrijke was Adelena. Zelfs nu kon hij haar niet hier alleen laten, alleen in deze groep met mensen die allemaal hun eigen ideeën en wensen hadden, die niet keken naar haar welzijn maar dat van henzelf. Xavier wilde laten zien dat hij haar steunde en er voor haar zou zijn wanneer ze dacht dat er niemand voor haar zou zijn. Altijd, altijd beloofde hij voor Adelena klaar te staan. De tweede reden was het feit dat hij niets weg kon geven over zijn relatie met Adelena. Zijn afwezigheid bij de ceremonie zou zo veel van de roddels bevestigen en nieuwe roddels starten dat het onmogelijk was om haar veiligheid of die van zijn familie te kunnen vaststellen. Dat Nicolas Adelena zou beschermen puur uit eigenbelang was iets dat zeker was, maar ook hij zou niet alles door de vingers laten gaan en in Nicolas' ogen zou er hoe dan ook iemand gestraft moeten worden. Dit betekende dat Xavier en zijn familie voor de fouten zouden moeten boeten. Het was iets dat voorkomen kon worden door hier aanwezig te zijn en te verdragen dat de vrouw waarvan hij hield voor zijn ogen weg werd gegeven aan een man die haar niet verdiende en dit ook nooit zou doen. Xavier luisterde hoe ze de woorden uitsprak, hoe ze voor al deze mensen en voor God verklaarde dat ze aan Nicolas toebehoorde en zijn vrouw was. Bij de kus keek hij wel degelijk weg, het enige moment dat hij Adelena niet had aangekeken hoewel ze nooit terug had gekeken. Een slimme zet wat haar betrof. Er was geen weg terug, op het feit dan dat nog niets volledig officieel was voordat Nicolas Adelena mee naar bed nam. Dit idee maakte Xavier zó misselijk dat hij de zaal als een van de eersten verliet en zich een weg naar buiten maakte voor frisse lucht.

Eenmaal hij zichzelf herpakt had, iets dat niet meer dan twee minuten duurde waarin hij probeerde zich te laten zien als de prins die hij hoorde te zijn, liep hij terug naar binnen. Het was nu het moment om naar de feestzaal te gaan waar het gelukkige bruidspaar het huwelijk zou vieren voor ze het zouden afronden in de slaapkamer. In ieder geval betekende dat dat hij Adelena kon zien en misschien wel met haar kon spreken. Een dans met haar zou zeer waarschijnlijk te gewaagd zijn, maar toch probeerde hij goede excuses te verzinnen om het uit te voeren. Wellicht deed ze mee aan een van de dansen waarbij meerdere keren van danspartner werd gewisseld en kon hij daar zijn paar seconden met haar grijpen. Hoe dan ook was hij verplicht om zich naar het feest te begeven en deed hij dit, met iets minder tegenzin dan toen hij naar de ceremonie toe moest. De zaal was al goed gevuld maar Adelen en Nicolas waren er nog niet wat betekende dat hij nog net op tijd was om te tonen dat Nicolas hem zelfs nu niet helemaal in zijn greep had. Xavier pakte een glas wijn dat hem werd aangeboden en nam er een slok van terwijl hij net als de rest van de gasten wachtte op het bruidspaar. De wijn was net op toen de aankomst van Nicolas en Adelena Alvarez werd aangekondigd en deuren van de zaal open gingen. Het was vreemd om de achternaam bij haar te horen, voornamelijk omdat hij dezelfde achternaam droeg en het inhield dat ze ook zo zou heten wanneer ze met hem getrouwd zou zijn. Zoals gehoord klapte hij en hield hij zijn blik op Adelena gericht. Ze was nog steeds even prachtig en voor een moment dacht hij terug aan zijn laatste bezoek aan haar, haar aanraking, haar lippen, haar zachte stem en de gouden broche aan de binnenkant van de jurk. Hoewel hij zijn best deed om van buiten niets te verraden voelde hij van binnen de pijn en het verlies nu groter dan ooit. Ze was niet meer van hem, ze was nooit van hem geweest. Het was een droom die nooit werkelijkheid had kunnen worden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld