Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bad Luck

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘I see you’ve got your priorities straight, don’t you?’ vroeg Ryan. Zijn lach vulde de ruimte. Archer had zijn woorden misschien niet eens gehoord, of het deed hem niet langer iets. Zijn hersenen gaven aan dat hij de drugs nodig had. Dat hij niet zou kunnen overleven zonder. Dat was het enige wat er nog toe deed. Niet zijn vrienden, of het gebrek daar aan. Dat zou Ryan echter niet tegen houden om alsnog zijn verhaal te doen.
‘Good things come to those who wait, little brother,’ fluisterde hij hem toe. ‘Maybe while you wait, you can think of that blonde girl? She’s been looking for you. An interesting thing, that one. As is her friend. He almost seems to be… a creature of the night. Living of blood, feeding.’ Diep van binnen hoopte Ryan nog steeds dat de twee hen zouden vergezellen. Het idee alleen al wat ze zouden kunnen doen met hun cellen, in combinatie met die van Archer, maakte hem gretig.
Ryan stapte naar zijn jongere broertje en bekeek hem nogmaals. Hij zag er zwak uit, aanwezig maar veel te ver begraven in zijn eigen gedachten, die slechts nog als een extra gevangenis dienden en hem tegenhielden. Grijnzend nam hij het zicht van Archer tussen zijn vingers.
‘Look at you, you’re patheric,’ beet Ryan hem toe, zijn vingers stevig om de kin van Archer geklemd. ‘What would people say if they saw the Archer West like this? Broken, shivering and begging for his next dose.’ Ruw duwde hij Archer zijn hoofd opzij en stapte hij naar achteren. Dit was precies wat hij had gewild. Zijn machtige broertje, degene die een naam voor zichzelf had weten te maken in de onderwereld. Jaren was hij hem kwijt geweest, had Ryan hem niet kunnen vinden. En nu kwam hij als winnaar uit dit gevecht.
Ryan wandelde naar de monitoren en volgde de lage hartslag van Archer. ‘You’ll get your next dose soon. Your body is ready, which means my doctors can start their work. Don’t worry, they’ll just puncture you with some hollow needles in your lower back and they’ll withdraw some blood. We just need some of your filthy little cells.’ Zoveel als ze zouden kunnen krijgen.
Ryan draaide zich weer om en vouwde zijn armen voor zijn lichaam. ‘You’ll be happy to hear that your dose will be a bit stronger. We need you to stay perfectly still during the operation.’ Zijn hart zou het misschien niet overleven in combinatie met de operatie en het bloedverlies, maar dat was een risico wat Ryan durfde te nemen. Dan zou zijn broertje eindelijk eens iets goeds doen met zijn leven.
Een klop op de deur deed Ryan opkijken, een glimlach sierde zijn gezicht. ‘Right on time.’ Hij stapte naar de deur en opende hem voor Raiden, die met de laatste dosis naar binnen stapte. Hij hield hem echter tegen, nog niet klaar om het laatste onderdeel van zijn plan al in gang te zetten. ‘Let’s see how much he will beg for it.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn broer reageerde cynisch terug, de woorden door de kille muren van het lab horen weerkaatsen om het bloed onder zijn nagels vandaan te halen. Iets wat Ryan niet leek te bereiken als voorheen; hoewel Archer veel boosheid in zich begraven had, was er geen greintje dat hij nog uitte tegenover de gijzelhouder. Daarvoor had hij de energie niet meer.
Het was alleen toen Marlow in het gesprek naar boven werd gebracht, dat hij zichzelf weer weg voelde dwalen. Zijn omgeving vervaagde weer voor zijn ogen, ditmaal geen duisternis maar licht met zich meegebracht. Het was alsof hij in een kwestie van tijd teruggebracht was naar de Dungeon. Het was als de dag van gisteren voor hem dat hij op die matras op de grond had gezeten met Marlow tegenover zich, een joint tussen zijn vingers die ze heen en weer aan elkaar toereikten om een hijs te kunnen nemen. Haar gelach klonk even aanstekelijk als toen door zijn hoofd, de glinstering in haar blauwe ogen even magisch en plezierig. Een beeld dat niet lang zijn gezichtsveld in had kunnen nemen, maar genoeg om weer even zijn pijn te vergeten. Toen Ryan's vingers rond zijn kaak knepen en zijn gezicht ruw vastnamen, was het niet zijn duivelse broer die hij zijn aandacht schonk, maar de laatste fonkelingen in Marlow's ogen voor haar gedaante weer uit zijn zicht verdween.
Zijn gezicht werd opzij geduwd, zijn blik verlegd naar de apparatuur naast hem waar verscheidene lichtjes de wat donkere ruimte ietwat oplichtten. Ze flikkerden vaag door de ruimte, hem enigszins laten voelen alsof hij aan het spacen was. Hij knipperde traag, geprobeerd om het gevoel van zich af te schudden onderwijl de stem van Ryan weer terugkeerde. Ze zouden cellen bij hem af gaan nemen, via naalden ofwel zijn bloed. Een idee dat hem eerder zich meer had laten verzetten, maar nu geen protest meer in hem op kon brengen. Sterker nog, Archer had zijn aandacht weer heel ergens anders liggen dan dat wat zijn broer verkondigde. Het waren de duistere vormen die wederom rondom hem verschenen, zwevend rond de randen van het plafond met een stroom van rook die hen achtervolgde. Koude rillingen keerden weer bij hem terug, zijn lichaam oncontroleerbaar doen trillen. Wanneer zijn ogen weer terugschoten naar Ryan en het tweede gedaante van Raiden in de verte leken te herkennen, leek hij zijn besef van de omgeving weer terug te vinden. "They're here," bracht hij tussen zijn gehijg uit. Zijn vingers trokken aan de ketenen, al dan te zwak om ook maar meer teweeg te kunnen brengen dan het zachte geluid van het bewegen van het metaal. "Give me that damn dose!" hijgde hij, overvallen door de donkere gestaltes die dichterbij leken te zweven. De woede keerde weer wat in hem terug, voor hoe kort het ook zijn mocht. "You said you'd give me a fucking dose!"
Zijn pupillen keerden weer terug bij het plafond, met grote ogen gekeken naar de gewaarwording die boven hem zweefde. De voetstappen hoorde hij niet eens meer, eveneens de woorden die nog volgden. Al dat Archer nog waarnam was het duister boven hem, voor iets kouds zijn huid doorboorde en hem van zijn bewustzijn beroofde.

"They're here."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Op aandringen van Charlie waren ze zo snel mogelijk vertrokken. Pas toen ze weer op de grote weg waren geweest, had de dokter zijn verhaal gedaan. Zijn gave, waar Marlow altijd vanuit was gegaan dat het iets te maken had met het helen van mensen, had hem gewaarschuwd. Zowel voor Archer zijn leven als voor die van Damon en Marlow. Charlie zag sporadisch de toekomst. De beelden kwamen hem tegemoet als visioenen en ze waren vaak willekeurig, maar dit keer had hij gezien waar Archer had gelegen en wat er met hem zou gebeuren als ze hem niet op tijd zouden bereiken.
Charlie had hen verteld over Westmount Peaks, de Mountain Men, zelfs over Ryan had hij het één en ander geweten. Hoe meer hij had verteld, hoe duidelijker het voor Marlow was geworden dat de tijd drong. Archer bevond zich in een laboratorium waar hij werd behandeld als een stuk vee. Ze experimenteerden op hem, onderzochten hem. Het was een lot waar iedere mutant voor vluchtte. Ze moesten Archer daar weghalen.
Hun plan was chaotisch en zat waarschijnlijk vol gaten, maar het was het enige plan wat ze hadden. Marlow en Charlie hadden zich verdekt opgesteld op het terrein. Nog geen honderd meter van hen af bevond zich een zijingang. Damon had even geleden afscheid van hen genomen. Hij zou de bewakers afleiden, ze uitdagen. Dat zou de weg vrij maken voor haar en Charlie om naar binnen te rennen. Daar zouden ze opzoek moeten naar Archer.
‘I hope we find him,’ fluisterde ze, haar vingers kromden zich om het pistool dat Charlie haar had gegeven. Als ze Archer niet zouden vinden, dan zou het schuldgevoel haar blijven verteren. Ondanks dat de realist in haar wist dat dit niet langer kwam door haar onvoorzichtigheid, was het lastig om de emotie aan de kant te zetten.
‘We will,’ verzekerde Charlie haar met een zacht kneepje in haar schouder. ‘We should have listened to you earlier, Marlow. I should have listened. You told me Archer wasn’t okay and I didn’t believe you.’
Marlow schudde haar hoofd. Het was niet zijn schuld dat niemand naar haar had geluisterd. Iedereen had Archer beter gekend dan zij. Zij was slechts een aspirant, eentje die al zoveel problemen had veroorzaakt dat ze niet de moeite zouden nemen om naar haar te luisteren.
‘Let’s just get him out,’ mompelde ze.
In de verte hoorde Marlow geweerschoten, wat hun teken was om te gaan. Damon had de wachters gevonden.
‘Come on, let’s go!’ Charlie rende voor haar uit en gebaarde naar Marlow om hem te volgen. Ondanks dat zij ook een wapen had, wist ze dat ze op haar gave moest vertrouwen als ze iemand tegen zouden komen. Charlie zou haar kunnen dekken, de tijd geven om het bloed van de vijand te laten koken, maar tijd was niet een luxe die ze nu hadden.
Charlie trapte de deur in, zijn geweer in de aanslag. Marlow kneep haar ogen dicht tegen het felle tl-licht. De witte gang waar ze in waren beland, strekte zich aan weerskanten van hen uit. Ze hadden geen plattegrond van het gebouw, niets. Vanaf hier zouden ze moeten gokken.
‘Any idea?’ vroeg ze aan Charlie, hopend dat hij meer in zijn visioenen had gezien dan enkel de kamer zelf. Charlie haalde zijn schouders op, wees naar links en rende vervolgens de gang in. Marlow volgde hem en toen ze achterom keek, snapte ze precies waarom. Er kwam iemand aan.
Marlow stopte, klaar om haar gave haar werk te laten doen, maar Charlie pakte haar arm en trok haar met zich mee. ‘Not the time, Marlow. Leave it for when we’re really in trouble.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Joehoee." Een zachte bries waaide langs hem heen, zijn haar ietwat uit zijn gezicht geblazen. Een grijns sierde zijn lippen die hij zonder meer liet zien aan de paar bewakers onder het gebouw, waar hij zijn plaats had genomen op de rand van het dak. Voor enkele seconden, althans, want het zou hem te veel vervelen om het ze zó gemakkelijk te maken.
De mannen in het gras hadden hun geweren al tevoorschijn gehaald zodra Damon zijn krachten inzette om zijn snelheid te benutten. Ze schoten slechts in het wildeweg, zeker zodra ze merkten dat hun doelwit alweer verdwenen was. Het was amuserend om ze met grote ogen naar boven te zien staren, om zich heen kijkend alsof ze niet konden geloven dat ze er zojuist iemand hadden zien staan. Met een nog grotere grijns sloop Damon in een raas naar één van die bewakers, besloten de beste man nog even te treiteren voor hij daadwerkelijk een einde eraan maken zou.
"Right here," murmelde hij grijnzend. Het gedaante draaide zich naar hem om, maar niet snel genoeg voor hem om Damon echt onder ogen te komen. Nog voor hij geheel gedraaid was, stond Damon al voor hem. Plezierig keerde hij zijn hoofd wat naar links, zijn ogen fonkelend van vertier. "Too slow." In een handomdraai had Damon de nek van de bewaker al doen breken, nog voor er hij zijn geweer weer af had kunnen vuren. Vervolgens was hij al onderweg naar de volgende, al dan niet zonder een kogel vanuit een andere kant op hem af te horen komen. Met een grom van pijn voelde hij een kogel zijn rug doorboren. "Rude?" mompelde hij. Echter was de kogel ook weer zijn lichaam uitgekomen, makend dat zijn wond wel helen zou. Het was immers geen hout; anders had hij het wel meer gevoeld dan dat.
Hij draaide zich om, de verbaasde blikken van enkele andere bewakers ontmoet voor hij wederom zijn snelheid in het spel gooide. Ditmaal niet om iemand's nek te breken, maar om zijn eigen honger ook te stillen. Als er iets was waar Damon van hield, was het om mensen uit te dagen. Dus waarom dat niet doen voor hun bloedeigen bewakingscamera's?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het gebouw bleek een groot doolhof te zijn, waar elke gang weer vertakte in twee nieuwe. Marlow had het gevoel dat ze in de rondte renden zonder daadwerkelijk te weten of ze dichterbij Archer kwamen. Ze had geprobeerd om de connectie op te wekken die ze had gevoeld in haar droom, maar keer op keer greep ze in het niets. Het was iets waar ze Archer voor nodig had. Ze wenste dat Archer haar simpelweg niet nodig had en het in zijn eentje kon, maar de angstaanjagende foto spookte door haar hoofd. Wat als ze te laat waren?
Ze haastten zich in een gang. Marlow rende de hoek om en liep recht in het vizier van één van de bewakers, een groot wapen gericht op haar lichaam. Ook Charlie werd onder schot gehouden, maar hij twijfelde geen moment en startte zelf het vuur.
‘This would be the time to use those fangs of yours!’ schreeuwde Charlie of het geluid van afgevuurde kogels.
‘I don’t have fangs!’ gilde Marlow terug, terwijl ze beschutting zocht achter Charlie. Het waren slechts drie bewakers, twee nu één van de kogels die Charlie afvuurde iemand raakte. Ze stopte haar pistool in haar riem en focuste zich op het geluid van de twee kloppende harten van hun belagers. Ze had geen tijd om na te denken, om deze mensen eventueel te sparen. De waarheid was dat ze dat ook niet wilde. Niet als het waar was wat Charlie haar had verteld. Als deze plek experimenteerde op haar eigen soort, dan verdienden ze haar genade niet.
Ze kromde haar vingers en beeldde zich in dat het vergif in onzichtbare lijnen naar de twee bewakers trok, net zoals ze had gedaan. Ze voelde hoe het gif zich vermengde in hun bloedbaan en de eerste bewaker liet haar wapen uit haar handen vallen. Het vuurde nog een keer af en raakte het plafond boven Marlow. Ook de tweede ging neer.
Charlie rende naar de twee en greep hun wapens van de grond, evenals een pasje wat vermoedelijk hun toegang was tot een aantal versleutelde deuren. Marlow rende naar het drietal toe en pakte één van de geweren aan van Charlie. Eén van de bewakers die ze had geraakt met haar gave, kuchte en rolde op zijn zij.
‘Where is the room that you perform the surgeries?’ vroeg ze, maar de bewaker keek haar enkel lachend aan, zijn tanden en lippen onder het bloed. Het leek alsof hij iets weet wat zij n Charlie nog zouden moeten ondervinden.
‘Dont worry, darling. You will be in one of them soon, so they can cut you open and-‘ Marlow duwde met veel geweld de achterkant van haar wapen tegen zijn kaak.
‘Not interested, thank you.’
Hard geluid weergalmde door de gangen en Marlow en Charlie drukten hun handen tegen hun oren. Het alarm, besefte Marlow zich. Dat betekende dat Damon voldoende aandacht had getrokken. Haar blik kruiste met die van Charlie en ze knikten tegelijkertijd, waarna ze door renden.
Willekeurig trokken ze deuren open, hopend om Archer te vinden. Marlow verwachtte dat ze hem goed hadden verstopt, ergens diep in het gebouw. Misschien wel op een andere verdieping.
‘Marlow, this door is sealed!’ riep Charlie een paar meter verderop. Hij frummelde met het pasje en schold toen de deur in eerste instantie niet open ging. Marlow rende er naar toe en Charlie hield het pasje nogmaals tegen de scanner, waarna de deur open vloog.
‘We’re getting close,’ zei Charlie bij het aanzien van de kamer. Ze hadden de echte laboratoria gevonden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De warme stroom van bloed leek elke keer des te beter te voelen. Hongerig zette hij zijn tanden in de nek van een bewaker, deze in een mum van tijd levenloos achtergelaten om met de achterkant van zijn handpalm het bloed van zijn mondhoeken weg te vegen. Een tweede bewaker zat hem nog op te wachten, ditmaal helemaal overvallen door het tafereel dat zich voor zijn ogen afspeelde. Tegen de tijd dat Damon hem al had bereikt, had hij het pas in zich op kunnen brengen om ook maar zijn geweer af te vuren. Met een grijns liet hij de aderen onder zijn ogen verschijnen. "So vulnerable...," murmelde hij vergenoegd. "It's pathetic." In een raas voelde hij zijn tanden snijden door zijn huid. Het gevoel van voldoening kon hij niet van zich afschudden, maar zijn drang om de man in enkele seconden leeg te drinken wel. Wat langzamer dan gewoon voedde hij zich, zijn pupillen gaande naar de laatste bewakingscamera voor hem. Andere bewakers waren inmiddels nergens meer te bekennen, mede waarom hij besloot zijn tijd te nemen. Eens het lichaam in zijn grip verzwakte en er niets behalve een vervaagde ademhaling waar te nemen was, onttrok Damon zijn tanden uit zijn slachtoffer.
Uitdagend bleven zijn ogen bij de camera boven hem. "Are you staying for the show, or....?" Een lichte grijns betwistte wederom zijn lippen. "Tik tok..." Voor een moment bleef hij ijzig stil staan, teisterend zijn blik laten haken bij dezelfde, eeuwige lens. Voor het dramatische effect, natuurlijk. Echter hield hij het niet lang vol voor zijn hand al glipte naar het pasje van de bewaker, deze tussen zijn vingers geklemd om de weg naar de eerste beste deur te vinden. Als er iets was wat de moderne tijd niet goed had gedaan, was het wel het gebruik van keycards. Zuchtend haalde hij deze door de sleuf, met genoegen een lampje op groen zien verspringen. Ze maakten het hem te makkelijk om het gebouw in te komen.
De chaos van binnen was aan hem ontgaan. Eens hij voet zette binnen het pand, was het het verslechterde licht en de rode, dringende gloed door de gangen die zijn aandacht trok. Een oorverdovende piep bleef wederkeren, makend dat hij even naar zijn oren greep. Echt vampier-vriendelijk was het hier helaas ook weer niet. Desondanks de irritatie, vatte hij het maar op als een compliment tegenover zijn kruistocht: het had de laboranten genoeg gealarmeerd om code zwart in te zetten en wellicht dan toch echt het pand een keer te verlaten, voor ze hetzelfde lot zouden ondergaan als hun collega's buiten de poort.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ze renden door de laboratoria, bekeken lichamen die in niets op dat van Archer leken. Het alarm bleef afgaan en veroorzaakte langzaam maar zeker een zeurende hoofdpijn bij Marlow, terwijl ze met haar gave in de gaten probeerde te houden of er bewakers of levende mutanten om hen heen waren. Ze begon de moed te verliezen dat ze Archer nog zouden vinden. Wat als dit alles een val was geweest? Charlie had niet de gehele toekomst tot zijn beschikking. Misschien had hij dat detail gemist en was Archer compleet ergens anders.
Net wanneer ze wilde melden dat ze beter terug konden naar Damon om met z’n drieën verder te zoeken, kwam Doc tot stilstand voor een raam dat hen zicht gaf op de kamer ernaast. Daar stonden verschillende, medische apparaten, een infuus en er lag iemand op de operatietafel.
‘Found him,’ zei Charlie. Marlow as niet in staat om te reageren. Ze kon enkel staren naar degene die op de tafel lag, bleek en vermoeid, zijn lichaam overgedragen aan de wetenschap. De hartmonitor piepte in een te langzaam ritme.
‘They left him to die,’ realiseerde Marlow zich. ‘They heard the alarm, stopped whatever they were doing and they just left him like that.’ Ze wist dat deze mensen wreed waren, dat ze het niet in zich hadden om medelijden of empathie te voelen, maar dit sloeg alles.
‘He’s not dying. Not on my watch. Stay back.’ Charlie laadde zijn geweer en vuurde zonder twijfel meerdere kogels af op het glas dat hen scheidde van Archer. Het glas versplinterde en viel in miljoenen scherven uit elkaar. Marlow rende naar de verhoging, niet lettend op enkele scherven die haar zouden kunnen verwonden en klom door de doorgang die Charlie had gecreëerd.
Haar lichaam schreeuwde dat ze naar Archer moest rennen, zijn hand vast moest nemen en hem moest vertellen dat alles goed zou komen. Dat ze hem zouden helpen. Het aanzicht van Archer zorgde echter dat ze aan de grond stond genageld. Het was Charlie die als eerste naast Archer stond.
‘Marlow, come on! I need you.’ Charlie controleerde de waardes van Archer zijn hartslag en zijn bloed op de monitoren en schudde zijn hoofd. Hij pakte één van de spuiten die hij met zich mee had genomen en injecteerde Archer. ‘They didn’t just drug him, they OD’ed him. We need to get the drugs out of his system and get him back to the car.’
Een herinnering flitste voor haar ogen. Melany, Archer zijn trouwe volgelinge, had haar ervan beschuldigd dat hij weer was gaan gebruiken. Blijkbaar was het te heftig geweest. Wat als dat weer was gebeurd, of het weer zou gebeuren?
‘Marlow, now!’ Charlie zijn wanhopige geschreeuw trok haar terug naar de realiteit en ze rende naar het bed. Nog voordat ze het bed bereikte, werd ze onder vuur gehouden door iemand in een labjas. Ze herkende dezelfde, zwarte haren en de manier waarop zijn wenkbrauwen fronsten.
Ryan.
‘You’re not taking him anywhere.’
Marlow hield haar handen omhoog. Zolang Archer zijn broer gefocust was op haar, had Charlie meer tijd. ‘Isn’t Archer a little bit old to have his own brother babysit him?’ beet Marlow hem toe. Haar ogen gleden naar zijn borstkas, daar waar zijn hart het bloed rondpompte. Ze kon hem vermoorden. Ze kon hem uitschakelen voordat hij het wapen af zou vuren.
‘Don’t even think about it, silly girl. You can show me your gift later, in private.’ Als hij geen wapen vast zou hebben, was ze naar voren gebeend om hem te slaan.
Ryan zijn aandacht verschoof van haar naar Charlie. ‘You, you’re somewhat capable, right? I need you to finish the job. My doctors prepared him for the surgery, but your little attack prevented them from actually starting it.’
‘I’m afraid I can’t do that,’ zei Charlie. Marlow dacht dat hij simpelweg weigerde, dat hij Ryan uitdaagde. Maar toen bereikte de eentonige piep haar oren.
Archer zijn hart was gestopt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een lichte grom ontsnapte aan hem. Hij kneep zijn ogen met irritatie samen, even zijn hoofd geschud voor hij zich weer verder een weg door de gangen baande. Het geluid in zijn oren bleef hem ergeren, maar Damon wist dat het maar iets was waar hij zich overheen moest zetten, wilde hij Archer dan echt nog gaan vinden. Eigenwijs bleef hij dan ook doorlopen, verscheidene deuren om aan zijn beide zijdes open gegooid in een fractie van een seconde, om lege kamers achter te laten.
De geluidsgolven om hem heen bleven zich echter verhogen. Hoe het eerst het piepende alarm van het beveiligingssysteem was, leek het zich nu te vertienvoudigen. In een reflex greep Damon naar zijn oren. Het was een vaag, licht gevoel dat hem vervolgens overspoelde. Geen gevoel dat hij werkelijk in woorden uit kon drukken, behalve het feit dat het hem liet voelen alsof hij over wolken liep. Zacht begonnen klanken zich af te spelen. Klanken waarvan hij niet wist of hij ze enkel in zijn hoofd hoorde, of ze van ergens binnen dit gebouw afkomstig waren.
Help me... I'm in here...
Damon vond zichzelf in allesbehalve de positie om hier tegen te kunnen protesteren. In plaats daarvan voelde hij zich als vanzelf de hoek van de gang inslaan, om zo uit het niets één van de links liggende deuren in te trappen. Met een verwarde blik vond hij het lichaam van een meisje weer. Haar bruine haren vielen warrig en over haar schouders, met een vettige gloed die glinsterde in het slechte UV-licht boven haar. Haar ogen kruisten de zijne vrijwel direct; alsof ze wist dat hij elk moment binnen had kunnen vallen. Wat fronsend gleden zijn pupillen van haar toegetakelde lichaam naar haar heldere, blauwe ogen. "What the hell?"
"Nice to meet you, Damon," sprak haar rustige, maar huiverende stem hem toe, makend dat hij des te meer verstrooid naar haar bleef staren. "I heard great things about you."
Hij werd uit zijn kleine trance van verbazing gehaald, waarna hij als vanzelf lichtjes begon te grijnzen. ""Really? That's weird. 'Cause I'm a dick." Iets wat ook vanuit haar een kleine lach opleverde, tenminste, tot deze overging in hoesten.
"I'm sure you are." Echt antwoorden kon hij niet. Er was iets in haar dat hem naar haar toe lokte. Nog voor hij ook maar had kunnen knipperen, had hij haar ketenen al losgerukt om haar overeind te helpen. Het was en bleef vreemd hoe hij dit allemaal in zich op leek te brengen zonder erover na te denken. Fronsend voelde hij hoe zijn arm onder de hare doorstak, om de hare over zijn schouder te leggen en haar zodanig overeind te houden.
"You got some voodoo, witchy mind control thing going on, don't you?" murmelde hij wat bot, waarop er geen enkele reactie weerkeerde. Niet dat hij er één nodig had; hij wist inmiddels al genoeg.
Na een paar seconden van stilte, hoorde hij de brunette weer de sereniteit verbreken. "Let's go get your friends," lispelde ze. Om meer hoefde ze niet te vragen. Damon voelde zichzelf met het meisje aan zijn zijde de kamer uitlopen om zonder een gedachte of twijfel richting de noordzijde van het gebouw te lopen. Het leek erop dat zijn gezelschap wel wist waar hij zijn moest.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dit kon het niet zijn.
Ze had niet dagen, weken, gereisd met iemand die haar bloed wel kon drinken als ontbijt om hier aan te komen en alles voor niets te laten zijn. Ze had gedood, Serpents gemarteld en alles op alles gezet om op tijd bij Archer te zijn. Toen Charlie was verschenen, had hij haar hoop vergroot. En nu was dat alles weggevaagd door een piepende toon die maar bleef aanhouden en aanhouden en aanhouden. Marlow wilde haar oren bedekken, ontkennen wat ze hoorde.
Maar dat kon ze niet.
Iemand die het net zo moeilijk had met Archer zijn dood, of misschien nog wel moeilijker, was Ryan. Hij liet het pistool zakken en rende naar het bed. Hij bestudeerde het lichaam van Archer, maar greep daarna Charlie vast en duwde hem ruw tegen de muur. ‘You did this! Do you know how close I was to finally cracking the code?’
Als Charlie bang was, liet hij dat niet zien. Hij bleef kalm, haast alsof hij iets wist en Marlow niet. ‘Archer wouldn’t want you to, now would he?’
Charlie had gelijk. Archer zou dit niet hebben gewild. Ze kende hem niet goed genoeg om zijn diepste angsten te weten, of zijn relatie met zijn broer. Ze wist vrijwel niets over hem, behalve dat hij iets in haar had gezien. Iets waardoor hij haar mee had genomen naar de Outlaws. Zelfs toen ze voor problemen had gezorgd, had hij aan haar kant gestaan. Het was nu aan haar om ook aan zijn kant te staan.
‘You fix this right now, you piece of shit,’ siste Ryan tegen Charlie. Hij leek complete te zijn vergeten dat hij zijn rug had gekeerd naar een mutant met een gave die hij nog niet kende. Daar zou ze verandering in brengen.
Ze haalde het beeld van Archer in haar dromen naar boven. De draaiende schaduwen die aan haar trokken, zijn zwakke lichaam en de wanhopige blik in zijn donkere ogen. Hij had naar haar uitgereikt. Ze kon zijn stem nog glashelder in haar hoofd horen. Hoe hij haar had verteld dat hij blij was geweest haar te zien. Dat zou hun afscheid zijn, voor altijd.
Ze balde haar vuisten, haar nagels drukten in haar palmen. Ze wilde zijn bloed laten koken, zijn aderen laten ontploffen. Ze wilde hem vergiftigen en het gif hem langzaam laten consumeren om wat hij had gedaan. Niet alleen om Archer, maar om iedereen die net zoals hem was. Iedereen die Ryan had gemarteld. Hij verdiende het om te sterven aan de hand van een mutant.
Ryan’s adem stokte. Hij verslikte zich in zijn eigen bloed. Langzaam draaide hij zich om, maar hij zakte neer op de grond voordat het hem lukte. Marlow focuste zich op het bloed in zijn aderen, terwijl ze voor hem neerknielde. Ze nam zijn kin tussen haar vingers. ‘You won’t take one of us again.’
‘I’ll… I’ll come for you.’ Ryan kuchte, gooide het bloed uit zijn lichaam. Hij klemde zijn vingers rond haar pols. ‘I’ll come for all of you.’
Marlow haar ogen vernauwden zich, ze ontspande haar gebalde vuist en maakte een zwaai met haar hand, waarna Ryan zijn lichaam levenloos naast haar neer viel.
Charlie keek verschrikt naar de dode wetenschapper. Marlow kwam langzaam overeind, haar lichaam voelde leeg door de inspanning. In plaats van haar rust te nemen, liep ze naar Archer toe.
‘What do we do now? Do we take him with us?’ Was dat eigenlijk wel mogelijk? Ze draaide zich van Archer naar Charlie en weer terug, waarna ze een hand haalde door haar warrige haren. ‘We can’t just leave him here, can we?’
‘He’s not dead, Marlow.’
‘He doesn’t deserve this, any of this! We should take him back.’
‘Marlow!’ Charlie kwam in haar blikveld, pakte haar schouders vast en maande haar tot stilte. ‘Listen to me. He’s not dead.’
‘He… What?’ Verward keek ze naar Archer. Ze zag zijn borstkas niet op en neer gaan. ‘But… He flatlined.’
‘That was just a trick. I promise you, he is still alive.’
Overspoeld door de emoties haalde ze uit met haar vuist. Ze raakte Charlie zijn borstkas. ‘Why didn’t you tell me!’ siste ze.
Charlie haalde zijn schouders op, terwijl hij zijn spullen weer verzamelde. ‘It seemed more real this way. It worked, didn’t it?’
De hoofdpijn die ze had gekregen door het alarm, verergerde. ‘You better safe him, Doc.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een tweetal grauwe deuren kwam alsmaar dichterbij. Vernield glas lag over de vloeren verspreid, het pad voor hen uit gevaarlijk laten glinsteren. De rode gloed van het alarm was nog altijd zichtbaar, alles om hen heen bloedrood gekleurd voor enkele seconden per keer. Een koude windstroom waaide hen tegemoet, stof met zich meegebracht dat hem toch echt wat humeurig begon te maken. Het feit dat hij een inmiddels al zwakker voelend lichaam met hem meedroeg, hielp hier niet aan mee. De dame naast hem had al wat open wonden en het bloed dat er nu uit begon te vloeien, al was het maar miniem, maakte hem dorstiger met elke stap die hij zette. Het was dat de brunette hem onder controle had, anders had Damon het overwogen om zich nog een laatste beetje te voeden met de dame die hem naar haar cel gelokt had.
"Don't even think about it," werd hem nog moeizaam toegesist, iets waarop hij enkel zijn ogen rollen kon.
Een donkere kamer kwam hem tegemoet, daar waar ze uiteindelijk stilletjes naar binnen stapten. Althans, voor het uitzicht hem duidelijk werd. Met grote ogen bekeek hij het bloedbad voor hem. "You started the party without me. Again," opperde hij ietwat verontwaardigd naar Marlow. "I'm shocked." Het sarcasme was nog van verre te bekennen, maar het had hem niet meer kunnen baten. Bij het laten afdwalen van zijn blik rond de rest van de kamer, zag hij een gestalte op een operatietafel liggen. Een eeuwige pieptoon begon langzaam maar zeker tot hem door de dringen.
"Is he?" Zijn lichaam leek te zijn versteend. Damon kon geen stap meer verzetten, laat staan zijn ogen afwenden van de haast onherkenbare Archer op het metalen oppervlak. Onderwijl het meisje zijn grip liet vergaan en tegen de deurkozijnen haar steun zocht, kon Damon niet anders dan toekijken.
Uit instinct focuste hij zich uiteindelijk op zijn gehoor, zijn pupillen bij Archer's borstkas gelaten om zoveel mogelijk op te kunnen vangen. Secondenlang vulde een stilte zijn oren. Enigszins wanhopig concentreerde hij zich des te meer, enkel om dan toch een racende hartslag te horen. Zijn hart pompte zijn bloed nog rond, maar veel te snel en krachtig dan het zou moeten. Dit was dodelijk geruis wat hij hoorde, en als hij iets wist, was het dat dat niets goeds betekende.
"If he is, he won't be for long," bracht hij mat uit. "His pulse is going through the roof." Zonder er een gedachte aan te verspillen, snelde hij naar de tafel toe waar hij op het lichaam van Archer neerkeek. De dokter stond er nog altijd naast met Marlow naast zich, iets wat Damon niet kon bevatten. "C'mon, what are you waiting for Doc?" Opgefokt keerde hij zich tot de twee. "Work your medical magic thing and do- something. Anything!"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘And you brought an unwanted partyguest, so I guess we’re both not perfect,’ snauwde Marlow naar Damon, harder dan ze had bedoeld. Haar lichaam voelde alsof het alle kanten op was gegooid. Ryan, de dood van Archer, het nieuws van Charlie dat hij toch nog leefde, het alarm dat maar bleef doorgaan. Damon moest zichzelf gelukkig prijzen dat hij er niet bij was geweest.
Nieuwsgierig nam ze de jongedame in zich op. Verbaasd zette ze een stap naar achteren, omdat haar blik al op Marlow gefocust was. Lang besteedde ze haar tijd niet aan Damon zijn snack voor onderweg, of wat dan ook de reden was dat hij haar mee had genomen. Damon was naar Archer gestapt en hij dwong Charlie nog net niet om Archer te redden.
‘What does it look like I am doing?’ vroeg Charlie. Marlow had er al die tijd bij gestaan, maar ook zij had geen idee wat hun dokter probeerde. Ze had gezien dat hij iets had geïnjecteerd in Archer zijn lichaam, ze herkende de stethoscoop waarmee hij luisterde naar zijn hart, maar al het andere wat hij probeerde, was voor haar een waas van snelle handelingen die met de seconde wanhopiger leken te worden.
‘Guys, it’s looking bad.’ Marlow schudde haar hoofd, haar lippen op elkaar geklemd terwijl ze vurig naar Charlie en Archer bleef kijken. Charlie mocht niet opgeven. Hij kón niet opgeven.
‘Keep trying,’ moedigde ze hem dan ook aan. ‘There must be something you can do.’
‘I don’t think there is.’ De wanhoop in zijn stem weergalmde door de ruimte. Voor even dacht ze dat Charlie weer een ander plan had, dat er nog iets was wat hij haar niet had verteld. Maar hij stapte weg van de tafel, verslagen.
‘You won’t help him? Fine, I will do it myself.’ Marlow liep naar het hoofdeinde van de tafel. Haar handen trilden en het kostte haar moeite om ze uiteindelijk op Archer zijn voorhoofd te plaatsen. Hij voelde klam aan, precies zoals in haar droom.
‘Marlow, what are you doing?’ vroeg Charlie. Hij legde zijn hand op die van haar. Ze ontweek zijn blik. Ze wist zelf ook niet wat ze aan het doen was, maar ze moest iets proberen. Een idee vormde zich in haar hoofd. ‘I already told you, there is nothing I, or we, can do for him now.’
‘No! I refuse to believe that.’ Charlie had niet Archer zijn dood in scène gezet, zodat ze hadden kunnen ontsnappen aan Ryan, om hem vervolgens weer te laten sterven. Ze moest dit proberen. Ook al was het een wanhopig, gestoord idee.
‘If I can create poison out of nowhere, if I can add more and more into someone’s blood, I might be able to withdraw it as well.’
‘You’re not making any sense,’ fluisterde Charlie. ‘This is not your power. We don’t know if-’
‘We will if you let me try this.’ Marlow duwde hem met haar elleboog aan de kant. Ze negeerde wat hij nog te zeggen had en sloot haar ogen. Als ze drugs in zijn lichaam hadden gespoten, dan was het niets meer dan vergif dat in zijn bloedbaan zat. Misschien, als ze zich genoeg focuste, kon ze het laten oplossen in het niets.
Haar wenkbrauwen fronste zich en ze liet al het geluid van zich afglijden. Ze probeerde zich in te beelden dat de losse chemicaliën van de drugs in zijn bloed haar onderdanen waren. Dat ze zouden doen wat ze van hen vroeg, ongeacht wat hun werkelijke doel was. Ze hief haar hoofd, alsof ze eiste dat al het nare waar ze Archer mee hadden lastig gevallen, tot haar zou komen.
Haar eigen aderen voelden heet aan, alsof ze van binnenuit wegbrandden. Haar hartslag sloot omhoog en geschrokken opende ze haar ogen. Een vlaag van misselijkheid overviel haar, maar die duwde ze aan de kant. Langzaam zag ze de kleur in Archer zijn gezicht terugkeren.
Ze wilde doorzetten, maar haar lichaam wankelde en ze moest Archer loslaten om niet neer te vallen. Snel greep ze de hoeken van de tafel. Op het alarm en haar eigen gehijg na, was het volledig stil in de kamer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Licht had hij niet meer gezien zodra zijn ogen gesloten waren. Het was wederom dezelfde, gekende duisternis die hem had omringd vanaf het moment dat Archer zijn bewustzijn achter zich had gelaten. En alhoewel hij eerst een hemels gevoel van euforie en geluk had gevoeld, was er nu niets meer van over dan ijs dat zijn aderen over leek te nemen.
Zijn adem stokte naarmate de gedaantes weer begonnen te verschijnen. Niet langer zag hij ze van een afstand, zoals hij ze eerst aan het plafond had zien haken; nee, ze waren niet schuw voor hem. Daarentegen. Hij zag ze in een ongekende snelheid op hem afkomen. Geen beweging of protest had meer kunnen baten in vergelijking met het overheersende gevoel van zijn lichaam dat verankert zat aan de grond. Hij kon geen kant op.
De rook sloop naar hem toe, hem van al zijn zicht ontnomen om zich tot een tornado te vormen. Met Archer in het oog van de storm, begon alles om hem heen te draaien. Als verstijfd stond hij toe te kijken met grote ogen hoe nu honderden gedaantes van de doden in topsnelheid langs hem heen draaiden. Het gefluister van eerder werd alsmaar harder en harder, tot het zich als geschreeuw vormde dat hem volledig overstemde.
Archer... Archer... Archer... It's time.
Een ongekende kracht leek zich te manifesteren, zijn rug naar achteren gebogen om zijn schouders en nek te laten volgen. Krampachtig probeerde Archer zich staande te houden en tegen te stribbelen, maar de kracht op hem leidden tot niets anders dan gekerm van pijn. Zijn pupillen vonden het oog van de storm boven hem, daar waar de gedaantes boven hem zich vormden tot een slang van grijs en zwart. Met grote snelheid kronkelde de stroom omlaag, zijn lichaam op een brute wijze gevonden om zich in hem te nestelen.
De gedaantes en hun rook verdwenen spoorloos tussen zijn lippen. Kou begon hem des te meer te overrompelen, eveneens de nood voor zuurstof. Zijn keel was echter al geblokkeerd voor hij ook maar had kunnen ademen. Hij voelde zich ineenzakken op de laag van zwart onder hem, zijn blik voor het laatst gaande naar de opening van de tornado om zijn zicht vervolgens langzaam glazig te voelen worden.
Het laatste wat hij zich nog herinnerde, was het gevoel van paniek en de pijn die hem overspoelde. Zijn hart had hij voelen stoppen en zijn huid had hij zien vergrauwen tot zwart, de laatste gedaantes van de doden in hem voelen verdwijnen om een leegte in hem achter te laten. En het was juist op dat moment dat hij genadeloos werd weggerukt.

Zijn ogen schoten open, zijn lichaam als verstijfd gebleven op een ijskoud oppervlak. Hij voelde zichzelf happen naar adem. Met grote ogen keek hij voor zich uit naar het wazige zicht op een plafond. Het besef van wat hij zag, kwam enkele tellen later; het was licht.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ademloos had ze toegekeken. Ze had gehoopt op een teken van leven. Een beweging in zijn borstkas, zijn ogen die open fladderden, een diepe teug met adem. Iets. Langzaam was ze beginnen te denken dat ze het zich had verbeeld. De kleur op zijn gezicht, het gevoel dat ze het gif uit zijn lichaam had gezogen. Het was haar hoofd geweest die een truc met haar had uitgehaald, haar enkel wilde laten zien waar ze op had gehoopt. Archer was nog steeds dood en geen mutant of heilige zou daar iets aan kunnen veranderen.
En toen hapte hij naar adem.
Marlow greep zich vast aan Charlie, niet in staat om te reageren op wat ze voor zich zag. Had ze dan toch…? Wat ze ook had gedaan, het had er voor gezorgd dat Archer zijn ogen weer had geopend. Of hij door had waar hij was en wie om hem heen stonden? Waarschijnlijk niet. Het liefst wilde ze weer naar hem toestappen om hem te vertellen dat hij zich geen zorgen moest maken, dat ze hem weer terug zouden brengen naar zijn thuis, maar Damon was haar voor.
‘That’s about damn time.’ Marlow haar ogen schoten naar Damon, maar was had het niet meer in zich om hm toe te bijten dat niemand zat te wachten op zijn bijdehante opmerkingen.
‘What the freaking fuck just happened?’ vroeg Charlie, wiens arm nog rond Marlow haar middel lag om haar staande te houden. De kamer draaide voor haar ogen. Ze zag Damon minstens drie keer en het alarm klonk harder dan eerst. Het witte tl-licht was feller.
Haar blik verschoof naar degene die Damon mee had genomen. Ze had haar blik wederom gericht op Marlow en bekeek haar met ontzag en nog iets anders wat Marlow niet kon plaatsen. Ze vernauwde haar ogen en probeerde haar beeld scherp te stellen, de kamer te laten stoppen met draaien.
‘Wait…’ Marlow schudde haar hoofd. ‘Who are you again?’
Iets in haar gezicht herkende ze. De bezorgde blik, de manier waarop haar wenkbrauwen zich omkrulden en de rimpels in haar voorhoofd prominenter werden des te langer ze die blik vasthield. Het voelde alsof iemand om haar gaf, haar wilde beschermen.
Haar hoofd voelde te zwaar aan om te graven in haar herinneringen. De onbekende dame zei iets, maar Marlow registreerde de woorden niet meer. Het voelde weer aan alsof ze zich in haar droom bevond. Alsof schaduwmonsters klauwden aan haar voeten en haar mee wilden trekken de duisternis in. Dit keer was ze niet sterk genoeg om ze van zich af te slaan.
Haar benen begaven het en ze zakte naar de grond. Charlie wist haar nog net op te vangen, maar Marlow was niet langer bij bewustzijn. Wat ze ook van Archer weg had genomen, het had zich nu vastgebeten in haar lichaam.
En haar lichaam was niet gewend aan alle demonen die hij met zich meedroeg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
TS > die avond

De muffe geur van stof, zweet en ontsmettingsmiddel hing als een walm om hem heen. Iets wat de warme waterstralen over zijn schrale huid niet weg hadden kunnen wassen, hoezeer hij het ook had geprobeerd. In gedachten was hij nog op de plek waar ze hem weg hadden gehaald, besefte hij zich al zuchtend, zijn denkbeelden voor de zoveelste keer van zich afgeworpen om wat diffuus het water uit zijn ogen te wrijven. Het zou onmogelijk zijn voor hem om alles zo van zich af te spoelen, doende dat er niets gebeurd was. Ryan was daarvoor al te veel in zijn hoofd gekropen.
Hij stapte de douche uit, de stoom die rond de kleine ruimte zwierf tegemoet gelopen. De focus was hij kwijt geweest, evenals zijn gevoel voor tijd. Hoe hij precies weggerukt was uit het donkerte, laat staan het lab zelf en de autorit, waren als een vage herinnering aan een droom waarvan hij zich nog maar snippers herinnerde. Traagzaam pakte hij de kleding van het rek. Een lichte hint van uitgebrande sigaretten leek eraan versmolten te zijn, al had het Archer niet meer kunnen deren. Voor nu voelde het al goed om de kleding waar hij al die tijd in doorgebracht had, in de ton van de badkamer te mikken en er nooit meer een nieuwe blik op te hoeven werpen. De te grote kleding van Charlie voelde al als een hele verbetering.
Dat hij zichzelf niet helemaal meer herkende zodra zijn ogen het spiegelbeeld aan de wand vonden, was nog licht uitgedrukt. Het zwarte t-shirt viel soepel over zijn bovenlichaam, dat haast als teer en slap aan begon te voelen. De stof had de blauwe plekken van de injecties niet kunnen bedekken, eveneens de plekken waar een infuus of een tap leek te hebben gezeten. Op wat pleisters na, was er niets wat ze van het zicht kon ontnemen. Het was een constante herinnering aan dat hij zich had laten gaan met drugs en het laatste beetje nog door zijn aderen stroomde. En daar kon hij Ryan ondanks al zijn haat en woede richting hem niet de schuld van geven. Zijn handen vonden de wasbak, hier wat gefrustreerd zijn vingertoppen tegen het porselein gezet om er wat kracht op te zetten. Voor even bleef hij daar staan, geprobeerd zijn boosheid er iets op te uiten, maar het duurde niet lang voor hij hier simpelweg de kracht niet meer voor had en het opgaf. Zwijgend keerde hij zijn rug naar de spiegel, nog even diep ademgehaald voor hij besloot dat het tijd was om de slaapkamer weer in te lopen.
Tussen de natte plukken van zijn haar door, die warrig over zijn voorhoofd vielen, vonden zijn ogen vanzelf Marlow. Ze lag op het bed voor hem, haar rug nog naar hem toegekeerd. Al dat hij zien kon waren haar blonde, lange lokken die achter haar op het beddengoed vielen. Het waren enkel de kleine bewegingen van haar vingers die speelden met de lakens die aan hem verraden hadden dat ze nog wakker was, anders had Archer gedacht dat ze toch echt in slaap gevallen was.
Echt gesproken hadden ze nog niet sinds ze het lab hadden verlaten, wat maakte dat hij zich onbedoeld wat ongemakkelijker voelde dan daarvoor. Hij bleef dan ook nog zwijgzaam, plaatsgenomen naast haar op het bed om met zijn rug tegen het bedeind aan te leunen. Pas even later kon hij het dan toch in zich opbrengen om de stilte te verbreken.
"I didn't get the chance to ask you before," murmelde hij voor zich uit. "But it was you that pulled me out of there, wasn't it?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Marlow, we need to go now, okay sweetie? Het was de stem van haar zus die haar toesprak. Liv, wijze Liv die tegen haar ouders op was getreden en haar jongere zusje in bescherming had genomen. Liv, die er voor had gezorgd dat ze jaren op de straat hadden kunnen overleven. Ze had gewerkt, geld verdiend, eten gehaald en ondertussen had ze Marlow geleerd om haarzelf te verdedigen.
Where are we going? Hoorde Marlow haar jongere zelf vragen. Liv knielde voor haar neer, duwde haar blonde haren uit haar gezicht en nam haar goed vast.
Anywhere we want.
De auto schokte en Marlow schrok wakker. Alles was wazig. Haar maag maakte een onmogelijke draai en ze schoot naar voren, overgevend op de bekleding van de auto. Nog voordat ze Damon zijn klagelijke gejammer kon ontvangen, voelde ze hoe de donkere schaduwen haar weer terugtrokken in haar slaap.
We need to go. Weer klonk de stem van Liv, maar dit keer was hij dwingender, gehaaster. Make sure they don’t see what you are. We need to keep you safe. Marlow was ouder. In plaats van acht was ze veertien, opgegroeid op de straat samen met haar zus. Ze kon vechten. Ze wilde vechten. Haar gave had zich ontwikkeld en ze was niet bang om hem te gebruiken.
I can fight. We could take them, sprak ze tegen Liv, die ondertussen al in de twintig was. Marlow had haar gave nog nooit gezien, maar ze wist dat haar zus er eentje bezat. Anders had ze het nooit zo lang vol kunnen houden.
Iets huilde. De wind, de duisternis die het beeld van haar zus vluchtend voor de autoriteiten liet verdwijnen in het niets. Iets, iemand, tilde haar lichaam weg uit de plek waar ze al die tijd had gelegen en legde haar neer op iets zacht.
‘No, please,’ mompelde Marlow, maar ze kon niet vechten tegen de greep. Ze was er niet zeker van waar ze was, wat echt was en wat niet.
Hello, little one. It’s good to see you fought your way out of there. Clay. Wes. Ze wist niet eens meer wie hij was, hoe ze hem moest noemen. Hij zat op een bevuild matras, telde zijn geld terwijl hij met een grijns haar kant op kreeg. You look rough, though. If you want to sleep next to me, you should wash up.
Marlow wilde hem vertellen dat hij haar achter had gelaten om dood te gaan. De autoriteiten hadden hen gevonden en in plaats van dat hij haar met zich mee had genomen, was hij zonder haar gevlucht. Maar Clay kwam dichterbij, greep naar haar arm en duwde haar met veel geweld richting de badkamer.
Dat was het moment dat Marlow eindelijk wakker werd uit haar hallucinaties. Al voelden zelfs het matras onder haar en de motelkamer nog aan als een verzinsel.
Maar het geruststellende gedruppel van de douche en Archer zijn stem waren echt. Tenminste, ze hoopte dat het echt was.
‘I guess…’ Was zij degene die hem uit zijn roers had getrokken? Ze had iets gedaan. Iets wat haar achter had gelaten met een vreemd, ongrijpbaar gevoel. De wereld om haar heen ging te snel, haar hersenen gingen te langzaam. Ze had het warm en koud tegelijk en ze kon zich vrijwel niets meer herinneren van de tijd in het lab of de reis naar het motel. Niets, behalve die vreselijke hallucinaties.
Traag draaide ze zich om, zo voorzichtig mogelijk om haar maag niet lastig te vallen. Ze wilde niet nog een keer overgeven. Haar keel brandde nog van de vorige keer. Ze legde haar arm onder het kussen en veegde haar blonde haren uit haar gezicht. Naast haar zat Archer, zo echt als hij kon zijn. Hij was nog niet de oude, misschien zou hij dat ook niet meer worden. Maar zijn natte haar krulde over zijn voorhoofd en zijn neus boog zich nog steeds op dezelfde manier om.
‘It’s good to see you, West,’ fluisterde ze. Een rilling gleed over haar rug en ze greep naar deken, maar hij viel tussen haar vingers vandaan. ‘Fuck.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld