Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Eternal Darkness pt. 2

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Yup. That's me." Hij haalde vermaak uit het feit dat ze beiden wisten dat hij anders in elkaar zat dan dat. Hij was waarschijnlijk niet eens het type waarmee ze zich in de toekomst zag. Mogelijk zat ze te hopen op de persoon zoals hij zichzelf nu in vol sarcasme zat te beschrijven, om de rest van haar leven mee te spenderen. Hij kon haar dat niet kwalijk nemen. Op zijn minst wist ze ergens wat ze van hem verwachten kon, al was hij bereid zijn best te doen om een beter persoon te worden dan dat hij nu was.
Na het horen van haar stem, keek fronsend opzij. "What did you say?" Haar gefluister was grotendeels langs hem heen gegaan en dat wat hij dacht te hebben gehoord, was iets waar hij niet zeker over was. Want hoe kon ze zo over hem denken? Hij zag er niet schattig uit. Hij was allesbehalve dat. Echter was het haar blik op dat specifieke moment, die hem nog breder deed glimlachen. Ze keek haast bewonderend, datgeen wat hij nog nooit eerder bij haar had gezien.
"You know, you're looking at me right now like I just handed you the guitar you've dreamed of." Hij begon te lachen, maar hield zichzelf in en wendde zich naar de weg. "Not that that's a bad thing." Ze zag er lief uit. Het was alsof ze hem op een andere manier naar haar liet kijken, wanneer ze zich anders weergaf dan hij van haar gewend was. Alsof ze wist dat ze zo zijn ogen op haarzelf vast kon nagelen.
Haar wens over de rozen zou hij onthouden. Voor wanneer ze het het minst verwachtte, of misschien om haar ergens ongelijk te bewijzen. "Roses, huh? You're that kind of girl?" Haar gelach hoorde hij wederom terugkeren. "Too bad that you, as that kind of girl, are stuck with me as well." Het was zijn eigen lach die volgde. Niet vanwege haar opmerking zelf, maar door het gestamel dat ze in alle verbazing uitbracht. Hij had haar totaal van haar stuk gebracht. "Hey. You don't believe me?" vroeg hij haar geamuseerd. "Because I'm real good at proving people wrong."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar ogen gleden langs zijn gezicht, gekeken naar elk punt wat ze al talloze keren eerder had gezien en toch was het alsof dit de eerste keer was dat ze het werkelijk zien kon. De sterke kaaklijn en jukbeenderen die elk ander een gevoel van intimidatie hadden laten voelen, die voor haar zacht begonnen te lijken. De heldere ogen, al dan donker van kleur, die ze bijna had kunnen zien licht geven nu de zon erop scheen door de grimmigheid van de grijze wolken die het seizoen met zich meebracht. Hij had haar in laten zien dat mensen niet altijd zo waren als dat ze dacht. De kille jongen die hij leek toen ze hem voor het eerst leerde kennen leek te zijn verdwenen en had plaatsgemaakt voor iemand wie ze nooit achter zou kunnen laten. Nooit was iets voor haar zo duidelijk geweest als de jongen op wie ze haar ogen had gefixeerd. Hoe het ze eindeloze dagen, maanden en wellicht meer dan een jaar had gekost om het in te zien leek nu een keuze waarvan ze niets anders dan spijt had.
Zijn ruwe, toch verbazingwekkende zachte stemgeluid deed haar enigszins opschrikken uit haar gedachtes. Na enkele keren geknipperd te hebben met haar ogen en de woorden tot haar op te hebben genomen opende ze haar mond om te spreken, al bleef ze stil. Uiteindelijk herhaalde ze haar woorden van eerder, al was het ditmaal op een verstaanbaar volume.
“You’re adorable when you smile.”
Wederom kon ze zijn stem horen, al klonk het vrolijk, een emotie die ze maar al te graag bij hem zag. Het kwam vrijwel nooit voor dat hij in een goede bui was, laat staan goed genoeg om het op die manier aan haar te vertonen. Zijn lach bracht haar niets anders dan vrolijkheid en gevoelens die ze met geen mogelijkheid omschrijven kon. Ze was gelukkig en dit alles had ze aan hem te danken. “You’ve given me something way better.” Het was spijtig dat hij zijn lach inhield na deze voor even te laten horen, Cassidy trok haar mondhoeken dan ook wat naar beneden, voordat ze bijna automatisch weer omhoog sprongen door de woorden die hij sprak. Het leek alsof hij haar niet wilde kwetsen door wat hij zei en snel een uitweg probeerde te vinden van zijn woorden, iets wat haar een liefdevolle glimlach liet vertonen.
“That kind of girl? I thought this was what girls were supposed to like.. you don’t have to get me roses.” Haastig kwamen de woorden uit haar mond, bijna angstig dat ze plotseling een verkeerde indruk had gemaakt, een waar ze het niet mee eens was. “I’m not complaining. Honestly, I’m pretty sure all the girls are jealous of me because you’re mine and not theirs.” Nooit zou ze Demyan aanzien als ook maar iets minder dan de perfecte jongen, iets waar ze met geen mogelijkheid verandering in kon brengen. “I know, baby, you’ve shown me that numerous times.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze was weg van de wereld. Alsof haar ogen naar hem keken, maar er niets binnendrong behalve de fixatie van haar pupillen op de zijne. De keer dat hij opzij keek, was het haar volledige concentratie waar hij op stuitte. Een dagdroom waarop hij haar betrapt had. Of een gedachtengang indien haar ogen bij hem waren blijven hangen.
Zichzelf ervan weerhouden in dezelfde trance te komen, kon hij voor een paar seconden niet. Ze hield hem vast met haar blikken en gaf hem geen uitweg, behalve de weg waarop hij beland was. Hij moest toegeven aan de affectie dat in hem op kwam branden. Het was nog nooit zo tot hem doorgedrongen als nu, hoe mooi ze eigenlijk was.
Met zijn zijn gedachtes nog bij haar, keerde hij terug naar de weg. Kort voelde hij zich nog aangestaard. Onprettig voelde het echter voor het eerst in zijn leven niet. Hij voelde zich allesbehalve ongemakkelijk wanneer ze hem in de gaten hield, waarom wist hij eigenlijk ook niet.
Haar opmerking deed hem glimlachen. "No, you are when you're looking at me like that." Niemand had ooit zo naar hem gekeken. Het was een fijn, maar apart gevoel waar hij nog aan wennen moest.
Hoe gelukkig zijn eerder nog een ongekend begrip bij hem was, was het een gevoel waar hij een betekenis aan hechten kon. Hij wist zeker dat hij het ergens in haar manier van kijken zag. In haar lach en vrolijkheid, en in de sfeer die rondom hen hing wellicht. Het was hetzelfde als wat hij dacht te voelen. Vermakelijk keek hij opzij. "Something way better than the guitar of your dreams?" vroeg hij haar. "What may that be?" Hij kon niet onderdrukken dat ze hem nieuwsgierig maakte naar wat erachter zat.
"It isn't about what girls are supposed to like." Uit gewoonte hief hij zijn schouders even op, gemerkt hoe ze enigszins paniekerig begon te klinken. "It is about what you like." Daarnaast betwijfelde hij of hij de kennis had om haar uit te kunnen leggen wat andere meiden graag wilden hebben. Het was niet dat hij veel ervaring daarin had.
Dat hij bereid was voor haar iets mee te nemen zodra hij iets tegen zou komen, was wel opmerkelijk. Ergens wilde hij haar niet teleurstellen. Hij wilde haar niet weer een reden geven om weg te gaan.
"And I'm pretty sure it is the other way around though." Hij had het idee dat ze zelf niet doorhad hoe prachtig ze was, zoals ze daar nu naast hem zat. Rondom de rest van de overlevenden en de Dungeon zou hij zich meer dan moeten bewijzen, dat was een voorgevoel waar hij niet omheen kon.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Wat verbaasd keek ze naar de jongen, wie het compliment zojuist zodanig had verdraaid dat het naar haar gericht werd. Voor enkele seconden bleef ze stil, nagedacht over een manier om erop te reageren. “Take the compliment or don’t, you’re the cutest thing I’ve ever seen.” Zacht lachte ze bij haar uitspraak. Demyan was niet de persoon van wie ze verwachtte het leuk te vinden als hij schattig werd genoemd. De jongen had in haar ogen dan ook vrij weinig aspecten aan zijn persoonlijkheid die iemand die hem niet kende schattig kon noemen. Zelfs voor haar was hij bij hun eerste ontmoeting niet meer dan een kille moordenaar. Als ze er nu op terugkijken moest kon ze het niet langer inzien. Natuurlijk had ze hem zien moorden. Walkers en normale mensen, niemand leek hij te sparen. Toch kon ze er langsheen zien, gedeeltelijk omdat ze wist dat ze zelf geen haar beter was. Ze kende hem inmiddels te goed om te weten dat hij ook een andere kant had, een die, voor zover zij wist, nog vrij weinig mensen hadden gezien.
Het was een vraag die ze verwachten kon, en toch had ze er niet zozeer een antwoord op. Hoe kon je gevoel immers in woorden uitdrukken? De neiging om simpelweg haar schouders op te halen en het daarbij te laten was groot, maar dat kon ze niet maken. Het voelde bijna alsof ze hem een verklaring schuldig was. Cassidy draaide haar gedaante weer goed op de stoel, haar voeten laten rusten op het dashboard, vooraleer ze een sigaret opstak. “You.. this, all of it basically. I could die right now and be alright with it.” Er was geen twijfel te horen in haar stem, wat enkel aantoonde dat het niets minder dan de waarheid was. Het geluk wat ze voelde was iets wat ze nooit eerder mee had gemaakt. “Honestly baby, this happiness is better than any guitar in the world.”
Een kleine glimlach kon ze niet onderdrukken bij het horen van zijn woorden. De bijna geruststellende toon in zijn stem was prettig om aan te horen en daarbij iets wat ze niet vaak van hem hoorde. “Damn.. than it’s going to be a lot harder for you to find something romantic.” Lachend keek ze even opzij, zijn kant op, voordat ze de sigaret weer naar haar lippen bracht. “Nah I’m kidding, just having you here with me is all I’m asking for.” Sprak ze vervolgens, onderwijl de rook haar lichaam weer verliet.
Cassidy had nooit veel waarde gehecht aan objecten, en sinds de apocalypse was die behoefte aan spullen nog meer verminderd. Momenteel had ze niets meer en de enige reden dat ze het niets vond was omdat de geen manier had om Demyan en haarzelf te beschermen van walkers en andere overlevers.
“Don’t be ridiculous. I’m over here fearing I’m gonna have to fight these girls to the death over you and you think you’re gonna be in more trouble than me? Nice try buddy.”
Na een korte stilte, van hooguit een paar minuten, in te hebben gelast, gooide ze het overblijfsel van haar peuk uit het raam en keek ze wederom naar de Rus naast haar.
“Are we almost there yet?”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het geloof voor haar compliment had hij niet. Hij nam het wel van haar aan, niet geweten hoe hij eromheen moest hoe ze hem zag. Ergens haalde hij er waardering uit dat ze voor een van de eerste keren uitsprak wat ze van hem vond. Anderzijds bracht het hem slechts in verwarring over of ze hetzelfde van hem verwachtte, of dat hij haar op dit gebied te kort deed. Complimenten maken was immers geen kwaliteit van hem. Misschien vond ze hem er te onuitgesproken over of besefte ze niet dat, nadat hij voor het eerste duidelijk maakte hoe hij zich tegenover haar voelde, hij zich in al die tijd niet meer anders heeft gevoeld. Hij wist hoe dan ook niet hoe hij dit veranderen moest voor nu. Hij glimlachte slechts zwak en keek opzij, om toch enigszins te proberen te laten blijken dat hij waardering voor haar had.
"You better not die though." Ze bracht het zonder enige twijfelingen uit, maar hij betwistte de uitkomst die ze eraan gaf. Zo snel zou ze nog niet van hem afkomen en daarbij hoopte hij ergens dat hij geen eenzaamheid meer hoefde te kennen, zoals hij beseft had dat hij zich eerder wél onbewust zo had gevoeld. "But again, I'll take that as a compliment." Het betekende waarschijnlijk in elk geval dat ze zich niet ongelooflijk ongelukkig voelde of spijt had van haar eerdere keuze, nadat hij betuigd had dat hij wel degelijk gevoelens voor haar had.
Iets vinden voor haar zou inderdaad lastig worden. Hij kende haar goed, maar niet goed genoeg om aannames te kunnen maken over haar smaak, omdat het er niet de tijd voor was. Meer dan een beetje van haar kleding- en wapensmaak zou hij niet op kunnen brengen. Hij zuchtte onhoorbaar. Met een beetje geluk zou ze ooit wat erover uitspreken of zou hij het in haar ogen zien, wanneer ze bij een bioscoop waren, waarnaar ze verlangde.
"Is that a challenge I'm hearing?" vroeg hij haar plezierig. "But no. I'm not really the person many people fall for or want to hang out with. Besides Pops."

De weg die ze verder aflegden verliep aardig snel. Tegen het avonduur hadden ze een stad bereikt waarvan hij niks herkende en net zomin wist waar het precies lag, maar de grote straten spraken hem genoeg aan om er rond te cirkelen. Het duurde na aankomst maar een half uur vooraleer hij een pand waarnam in de verte, waar de lichten verbeeldden waar ze naar zochten; hij had een bioscoop gevonden.
Talmend parkeerde hij de auto voor het gebouw ernaast. "I think we made it."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Lang duurde het niet voordat ze aankwamen in een nieuwe stad, een die Cassidy waarschijnlijk nooit eerder had gezien. De reis was rustig verlopen, al kon ze er niet over klagen. Dagen gingen al te snel en te onrustig voorbij, dit was ook wel eens prettig. Voor even voelde het alsof ze zich niet in de apocalypse bevonden, maar simpelweg twee tieners waren die een roadtrip maakten. Het grootste deel van de trip had ze dan ook de glimlach niet van haar gezicht kunnen krijgen. De kalmte was aanstekelijk, waar Cassidy normaal gesproken niet geheel op haar gemak was, zat ze de gehele reis rustig in het voertuig, met zo nu en dan een sigaret tussen haar lippen.
De stad lag er gek genoeg vrediger bij de vele andere die ze had gezien. Het aantal walkers dat ze tot zover had gezien was niets vergeleken met de grotere steden waar ze zich een weg door had gebaand. Het kwam haar precies uit, sinds ze geen enkel wapen meer bezat. Alles wat ze had was haar afgenomen door Demyan's oom. Alles, van messen tot haar geweer. Haarzelf verdedigen was nu een kwestie van spierkracht, iets wat ze absoluut niet bezat. Een klein voordeel wat ze wel bezat was haar immuniteit tegen het zombie-virus. Zij kon in elk geval beter gebeten worden dan de Rus, al betwijfelde ze of hij het hier ook mee eens zou zijn.
Nadat hij de auto had stilgezet keek Cassidy even naar de bioscoop, waar ze bijna voor geparkeerd stonden. 'Finally.' Sprak ze, met een zwakke lach weer te vinden in haar stem. De deur van de auto gooide ze open, enkel om de koude avondlucht op haar huid te voelen. 'Oh fuck.' Murmelde ze, met wat afgunst. Even keerde ze zich tot de jongen, al dan enigszins lachend. 'It's fucking cold out, man.' Na een kleine zucht vrij te hebben gelaten, sprong ze uit de auto, gevolgd door de hond. Het portier sloot ze weer nadat ze hond ook op het asfalt stond.
Traagzaam liep ze richting de bioscoop, onderwijl ze om haar heen keek, en probeerde te bedenken welke stad het zijn kon, of simpelweg welke staat ze waren. Niets kwam echter in haar op. Voor de deuren bleef ze echter staan, licht getwijfeld of ze niet eerst beter opzoek konden gaan naar wapens. Ze wisten immers beiden niet wat zich achter de deuren van het pand schuil zou houden. Al gauw had ze zich richting de jongen gedraaid, hem even twijfelend aangekeken. 'Shouldn't we go find something to defend ourselves first?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Beide autoportieren vielen achter hen dicht. Ze lieten het voertuig achter op de plaats waar hij hem geparkeerd had, onverschillig over hoe het de nacht doorkomen zou. Immers had hij de sleutels in zijn zak en had hij de auto wel degelijk op slot gedaan, al betekende dat vrij weinig. Mocht hij gestolen worden dan zou dat maar zo zijn.
Haar gevloek bereikte zijn oren met amusatie, weer gehoord hoe ze de avondtemperaturen begon te voelen tegen haar huid. De hitte had plaatsgemaakt voor de kou. Iets waar hij niet zozeer last van had maar in tegenstelling was tot Cassy. Hij was de vrieskou van Rusland gewend, zij slechts de mildere temperaturen van het Amerikaanse en Ierse landschap.
"Should've grabbed some more clothes," kaatste hij grijnzend terug. Behendig liet hij zijn vest van zijn armen glijden en gooide deze naar haar toe, zijn hoofd ietwat schuddend. "Take this, before you die of the cold rather than zombie killing machines." Het leek hem niet de beste manier om heen te gaan; daarnaast had hij het warm genoeg zonder.
De hond volgde hun voetstappen met elke centimeter, naast Cassidy's zijde gelopen zonder af te wijken. Kort liet hij zijn blik naar het dier glijden. Het zag er vreedzaam maar oplettend uit, dat wat hij niet inschatten noch begrijpen kon. Het duurde dan ook niet lang voor hij zijn aandacht weer ergens anders naar schonk.
Bij het aankomen bij de bioscoop werd hun looptempo echter gestaakt. Hun entree was geblokkeerd door dichte deuren en daarbij waren de ruiten zodanig vuil, dat geen van hen door het glas heenkijken kon. Het was een en al raadsel wat zich erachter zou bevinden. Ze had gelijk met haar voorstel, dat was zeker, maar waar moesten ze zoeken? Voor elk wapen hadden ze een pand om bij in te moeten breken en dus een risico op een horde zombies.
Bedenkelijk staarde hij naar de deuren, zijn ogen op de duisternis erachter gefixeerd. "I don't know. Every store here is in just about the same state as this building.. Isn't there a fire axe near for emergencies or something?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn reactie op haar opmerkingen over de kou maakte haar toch iets aan het lachen. Hij had een punt, al zou ze absoluut niet weten waar ze meer kleding vandaan had moeten halen. “I suppose that gives us something to do tomorrow. We’re going shopping, baby.” Traagzame stapen zette ze, niet sneller willen lopen, geweten in welke toestand haar lichaam zich bevond. Er meer energie uithalen dan nodig was, zou haar niet verder helpen. Het vest dat hij haar kant op gooide ving ze nog net op, het niet geheel aan zien komen. “I’m immune to zombies.” Murmelde ze enigszins absent. Dankbaar keek ze echter even zijn kant op na haar ogen van het vest af te hebben gehaald. Al gauw had ze het kledingstuk aangetrokken. De rits had ze volledig gesloten om de koude wind weg te houden van haar gedaante. Haar handen verdwenen in de mouwen, een aangenaam gevoel met zich meegebracht.
Het was een tijd geleden dat ze zich werkelijk comfortabel had gevoeld. Haar tijd in gevangenschap bij zijn oom was daar het grootste voorbeeld van, al had ze er ook geen moeite voor gedaan toen ze nog op vrije voeten was. In de garage in Santa Cruz deed ze weinig aan het verbeteren van haar staat van zijn. De dagen enkel versleten door het repareren van oude auto’s die er achter waren gelaten toen de apocalypse was begonnen en het slapen op de achterbanken. Walkers kwamen en niet binnen en het was pas tot de bendeleden binnen kwamen dat ze weer mensen zag.
Vergaan in gedachten had ze de jongen zijn arm vastgepakt, haar hoofd laten leunen tegen zijn schouder, onderwijl ze staarde naar de deur van de bioscoop die hen ervan weerhield om te zien wat er zich binnen afspeelde. Voor een keer voelde ze zich veilig, geweten dat ze de jongen naast haar had. Het voelde voor een moment alsof de apocalypse om hen heen niet gaande was, alsof ze simpelweg een normaal stel tieners waren, in een normale wereld, zoekend naar iets om te doen op een avond die ze samen doorbrachten. Het waren de jongen zijn woorden die haar echter weer terug haalden naar de realiteit. Het paste niet bij de context die ze voor een paar seconden in haar hoofd had. Ze bevonden zich nog wel degelijk in de hel, zoekend naar wapens om ervoor te zorgen dat ze niet zouden sterven door mensen wie geïnfecteerd waren met het virus waarvan niemand de oplossing wist.
“I guess so, but I’m not sure.” Murmelde ze, zelf ook niet zeker geweten of er wel werkelijk een wapen binnen zou zijn. Al was dit Amerika, wat zou er anders binnen zijn? Een kaart van het land waar ze zo trots op waren en oude popcorn was alles wat ze zich kon bedenken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
“Guess so.” Het was geen slecht plan om de volgende dag te gaan zoeken naar kleding, De rugzak die hij met zich meedroeg was niet gevuld met kledingstukken, maar enkel met wat voedsel en een fles drank. Zijn munitie was hij kwijtgeraakt aan zijn oom en daarbij was ook de mace spoorloos; hij zou heel wat meer moeten halen dan slechts een nieuwe outfit. Hij glimlachte lichtjes in zichzelf gekeerd. “Shopping for clothes and weapons. Not bad.”
Haar hand omklemde zacht zijn arm, waarna hij haar hoofd tegen zijn schouder kon voelen zakken. Hij sloeg zijn arm rond haar schouders. Geen stap werd verzet om de bioscoop binnen te treden. Ze stonden beide een paar minuten stilzwijgend door het glas te kijken, alsof er geen laag stof op zat en ze daadwerkelijk aanschouwen konden wat zich er binnen het pand afspeelde. Desalniettemin maakte hij hier uiteindelijk een einde aan. Talmend gleed zijn arm langs haar schouderblad omlaag, een beetje afstand gecreëerd voor hun intrede bij de bioscoop. Hij begon de walkers in de verte al te horen; het zou niet lang meer duren voor deze straten bezaaid waren met de doden.
Hij keek rond, liet zijn ogen de omgeving afzoeken om na even terecht te komen bij de noodtrap aan de zijkant van het gebouw. Er was een verouderde brandblusser aan bevestigd geweest, dat wat normaliter heel onwaarschijnlijk was maar nu echt bleek te zijn. Alsof men verwachtte buiten brand te hebben in plaats van binnen het drukbevolkte pand. “Fire extinguisher..” Zonder er verder over na te denken liep hij langs de voorzijde van de bios door om de hoek. Hoewel het aardig stevig vastzat en hij betwijfelde of de beschadigingen het nog wel bruikbaar maakten, wist hij het met wat kracht onder de laag van beachermend, transparent plastic weg te halen. Met het voorwerp in zijn handen baande hij niet veel later de weg terug naar Cassy.
”Now we can break in,” murmelde hij. “Let’s just hope there’s a fire axe inside.”

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een kleine glimlach vormde op haar gelaat bij het horen van zijn stem. Hij stemde in, niet iets wat ze van hem gewend was, maar zeker iets wat haar wel aanstond. Het was geen geheim dat Cassidy graag gelijk kreeg en haar mening zal verdedigen tot de dood, enkel had ze zo nu en dan Demyan het tegenovergestelde vertoond, iets waarvan ze bijna zeker wist dat het voor hem niks betekende. Voor even gingen haar gedachten af naar de vorige keer dat ze kleding gingen halen. Wat ze nu droeg was verre van in een betere staat dan wat ze toen droeg. “Too bad I don’t look good for our date though, if this weren’t the apocalypse.. oh man.” Lachend had ze hem even aangekeken.
De minuten die vergingen in stilte was bijna een kleine ontsnapping aan de realiteit. Als een droom die nooit de waarheid zou worden. Alles had ze gegeven voor de wereld om terug te keren naar hoe het ooit was geweest. Om hen twee normale tieners te laten zijn en ze wat rust te gunnen. Naar school te gaan en elkaar te zien door te spijbelen en ‘s nachts ongezien het huis te verlaten. Haar glimlach verging langzaam, tot er niets meer van over was. Het was niet eerlijk. Waarom hadden zij geen recht op een normaal leven?
Het gevoel van zijn arm die traagzaam van haar vandaan gehaald werd maakte haar wakker, vooraleer ze hem losliet om de afstand te doen vergroten. Ze had naar hem gekeken, aangezien hoe hij rondkeek, zoekend naar een wapen. Zelf bleef ze staan, geweten dat ze absoluut de energie om te vechten niet bezat. Het was al een wonder dat ze nog stond. Toch hoorde ze wel de geluiden die hen lieten weten dat ze walkers eraan kwamen. Het vrezen van de leveloze monsters had ze al niet meer gedaan sinds ze gebeten was. Wat was het nut? Ze wist dat een nieuwe beet haar niets zou doen, dus waarom zou ze bang zijn.
Demyan had ze verloren uit haar zicht. Ze wist dat hij binnen seconden, en anders slechts minuten, terug zou zijn. Toch stond ze er wat ongemakkelijk bij. Haar handen stak ze in de zakken van het vest, een beetje warmte gevoeld en er zwak bij geglimlacht. De kou het ze buitengesloten. Verveeld bewoog ze wat van haar tenen naar haar hakken om haarzelf wat af te leiden.
Al snel was de jongen terug en Cassidy lachte even zacht om het beeld dat ze te zien kreeg. Met een brandblusser in zijn handen en de gebruikelijke ijzige blik in zijn ogen. “Very intimidating, firefighter.” Lachte ze, onderwijl ze een kleine stap achteruit zette, weg bij de deur om hem eerst naar binnen te laten. “Sure there is, Americans are crazy, remember?”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn gedachten stonden er niet naar om voor zich te zien hoe het eruit had gezien, mochten ze niet in het einde van de wereld verweven zijn geweest, maar alsnog kon hij het niet helpen om er even bij na te denken. Hij had dan geen idee gehad hoe het was gelopen. Waarschijnlijk had hij dan nog in de gevangenis gezeten in Californië, zijn straf van minstens veertig jaar uitzittend met het zicht op de buitenwereld door de tralies. Dan had hij Cassidy nooit ontmoet.
"You look good enough," prevelde hij vermakelijk. "And otherwise, I'd have to put on something neat as well, and no way in hell that I'm ever gonna pull on a suit." Ze mocht wel weten dat het proberen om hem die route op te sturen, simpelweg tijdverspilling was.
De brandblusser pakte hij stevig vast. Hij keek kil voor zich uit, zijn gelaatsexpressie strak gelaten om zich te concentreren op dat wat hen te wachten stond. "Let's hope it's intimidating enough for whoever we find inside."
Een diepe ademhaling liet hij door zijn keel glijden, vooraleer hij uithaalde naar het slot van de deuren en deze gewelddadig liet breken. Het geluid van stukken ijzer die op de grond vielen werd weerkaatst tegen de stoeptegels. De keten viel niet veel later van de deurklinken af, om de deuropening met slechts een trap open te kunnen maken.
"Stay behind me," murmelde hij indien hij de eerste stappen in het donker zette. Ze had geen wapen en dat wat hij bezat, was ook niet bepaald ideaal om veel walkers van zich af te houden. Het gevoel van vermoeidheid had hem daarvoor te veel overrompeld; datgeen wat hem steeds meer begon te overspoelen, indien de aanwezigheid van tientallen doden zich begon te verduidelijken.
Jachtig stapte hij wat meer naar voren, de brandblusser uitgehaald naar de eerste paar walkers om ze neer te slaan. Het gewicht van de tank begon echter pijnsteken in zijn armen te veroorzaken. Hij was niet zo snel als dat hij normaliter was, laat staan zo krachtig nu hij een wapen met meer gewicht gebruiken moest. Het was noodzaak dat ze snel die vuurbijl vinden zouden of op zijn minst iets anders. Het kleine leger dat naar hen toe begon te stromen was niet door hem tegen te houden op deze wijze, slechts op eigen houtje.
Met enige frustratie kenbaar gemaakt in zijn blik, keek hij snel achterom naar Cassidy. "Do you see a fire axe anywhere?" Hij keerde zich weer terug bij het opmerken van een zombie vlak voor hem, deze bruut naar de vlakte geslagen. "Or something else? This won't help against so many...." De twijfels of het wel de goede keuze was geweest om de bioscoop binnen te gaan, begon hem steeds meer te bestoken. Als ze nu geen nieuw wapen spotte, was het de vraag of ze het halen konden om elke walker af te slachten met de verdediging van nu.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“No, I don’t. Don’t lie to me.” Murmelde ze met een kleine zucht. Haar zwakke glimlach verging zodra hij dat zei, al had ze hem al snel weer laten verschijnen, ditmaal iets uitdagender. “Damn, that’s too bad, I’m forever weak for a man in formal wear.” Het was geen leugen, een man in pak zag er altijd goed uit in haar ogen en om Demyan in een te zien was zojuist haar nieuwe uitdaging geworden.
Een korte lach liet ze horen, niet kunnen laten gaan hoe Demyan op een brandweerman leek met de brandblusser in zijn handen, al vond ze het geen vreselijk beeld. Schuin stond ze achter hem, gezien hoe hij met brute kracht en het metaal van de brandblusser het slot had laten breken. Dat ze niet onder de indruk was zou een leugen zijn geweest. “Probably. One look at you and they know not to fuck with you.” Lachend bekeek ze hem opnieuw, niet geweten hoe serieus haar uitspraak was geweest.
Een enkele keer rolde ze met haar ogen, niet in willen zien dat zij de zwakste was van het duo en ze wel zeker meer overlevingskans had als ze achter de jongen bleef. “Yeah sure.” Had ze dan ook verslagen gemompeld. Toch liep ze achter hem aan, toegekeken hoe hij de eerste walkers neersloeg en toch steeds weer onder de indruk van de spierkracht die ze jongen nooit leek te verliezen. Het was tot Demyan haar aansprak dat ze staan bleef om toe te kijken. Even keek ze om haar heen bij het aanhoren van de Rus zijn woorden. Naast een van de zaaldeuren zag ze hem toen hangen.
Een lichtelijk trillende zucht liet ze aan haar lippen ontsnappen, voor ze nogmaals naar de jongen keek. “I’ll get that damn axe if it’s the last thing I do, baby.” Even gelachen om haarzelf af te leiden van haar grimme feit dat ze door wat zombies moest om er te komen. Toch gooide ze al haar energie in het ontwijken van de levende doden, het nog aardig gedaan en er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Uiteindelijk stond ze stil voor de bijl aan de muur, die omringt werd door een metalen kastje met daarin licht gebarsten glas. Het glas breken was haar enige optie geworden en veel tijd om erover na te denken hoe had ze niet, het zielloze gegrom van de walkers achter haar kunnen gooien. Achteloos sloeg ze zo had ze kon met haar vuist tegen het glas, wat gelukkig brak en enkele stukken in haar huid achterliet, waar ze niet naar omkeek. Gauw greep ze het wapen vast en draaide ze zich om naar Demyan. “I got your axe babe.” Enigszins lachend had ze het gezegd. Zelf had ze niet genoeg energie over om ermee rond te gaan zwaaien dus haaste ze zich terug naar haar eerdere plek achter de jongen, ditmaal met het wapen in haar handen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar gedaante verdween door de horde met zombies. Vermengd met de massa om haar leven te wagen voor het wapen waar ze naar zoeken moesten, wilden ze heelhuids verder komen. Hij voelde hoe zijn ogen haar ondanks zijn gevecht achtervolgden, elke stap gezien die ze zetten moest om in de gaten te houden of het goed ging. Of ze niet door een dode mee werd gesleurd. Of hij haar niet na de strijd levenloos op de vloer vinden moest.
Het was toen pas dat hij merkte dat hij gewend was geraakt aan haar aanwezigheid. Aan haar bij zijn zijde, in plaats van het bewandelen van de wegen in zijn eentje. Nog nooit had hij zich zo verbonden met iemand gevoeld. Nog nooit had hij uit zorg iemand in de gaten gehouden, met zijn hart kloppend in zijn keel in de hoop diegene weer terug te zien. Altijd had hij zich afgevraagd of het mogelijk was om zodanig gevoelens voor iemand te hebben, dat je je leven voor iemand zou geven. Nu vond hij zichzelf weer met de smekende woorden gaande door zijn hoofd dat, als er iemand van hen moest bezwijken, het hem moest zijn. Zijn rust kon pas weer terugkeren zodra hij Cassy weer uit de groep zag rennen. Een axe slingerend in haar hand en haar pas vloeiend om de walkers heen, alsof ze nooit anders gedaan had.
Hij greens, horend hoe ze haar terugkeer verwoordde. Babe. Een nieuwe bijnaam die op de een of andere wijze als muziek in zijn oren klonk. "Got a new nickname for me, little one?" Met een flinke uithaal gooide hij de brandblusser voor zich uit, het pad van enkele walkers gekruist om ze in één klap onderuit te halen. Ineens was het heel wat minder druk om hem heen.
Geamuseerd keek hij achterom. "Doesn't sound too bad." De axe nam hij haar uit de handen, vooraleer hij zich weer omdraaide. Hij was vermoeid en kon het gewicht van de bijl nog in zijn armen voelen steken, maar hij liet de adrenaline zijn missende energie aanvullen. Cassy was erger toegetakeld door zijn oom dan hij was. Ze zou zichzelf de dood in helpen als ze haar laatste krachten verspilde aan het omhoog houden van een loodzwaar wapen als deze, laat staan het uithalen ervan.
Met een grom zette hij dan ook door. Walker na walker uit de weg geruimd en enkele hoofden laten rollen op de vloer, om uiteindelijk een leeg blikveld achter te laten. De horde was uitgemoord. Het gekerm werd een stilte, slechts enkele bewegingen gehoord van de paar bezweken gedaantes onder de brandblusser. Lichtelijk uitgeput liet hij de bijl zakken. De bloedspetters op zijn gezicht veegde hij met de bovenkant van zijn handpalm weg, weer op adem gekomen nu hij eindelijk stilstaan kon. Zijn handen trilden enigszins door de grip op het wapen; het had daarbij zijn duimen, die eerder uit de kom waren geraakt door hun ontsnappingspoging, niet veel goeds gedaan. Hij keek naar beneden om langzaam maar zeker de lichte, paarse kleur weer terug te zien keren. Echter gaf hij er niet te veel aandacht meer aan. Hij had wel eens meer moeten verduren dan slechts een kneuzing en daarnaast hadden ze nu een veilige slaapplek, wat was alles dat telde.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Kort lachte ze, toch altijd zwak geweest voor de manier waarop hij tegen haar sprak. Het was anders dan zijn toon tegen de andere overlevers. Alsof hij zachter was tegen haar, niet het gebruikelijke stalen gelaat en de ijskoude woorden. Het was voor haar zelfs prettig om het aan te horen. “You like it?” Vroeg ze hem met een brede glimlach te zien op haar gezicht. Ze had het niet van hem verwacht, misschien had ze gedacht dat het niet stoer genoeg voor hem zou zijn. Alsof het zijn reputatie zou schaden. Iets waar ze altijd lichtelijk bang voor was. De constante angst dat zij niet bij zijn imago zou passen en hij haar daardoor simpelweg achter zou laten. Het klonk belachelijk en toch realistisch.
Haar gedaante had ze tegen de muur geplaatst, langzaam omlaag geschoven tot ze op de grond zat en haar rug voelde grenzen met het koude gesteente van de muur. De hond, die al die tijd had gewacht achter hun twee gestaltes kwam naast haar liggen, alsof hij haar wilde beschermen nu Demyan afgeleid leek. “If you like that one, maybe think of something new to call me as well. I’m sick to death of this little one bullshit.” Het was niet de eerste keer dat ze het hem liet weten, en toch zei ze het keer op keer. Dat hij zou luisteren was iets waarvan ze met zekerheid kon zeggen dat hij dat niet deed. “Like, we get it, I’m short, but do you gotta point it out every time?” Enigszins geamuseerd keek ze toe hoe hij de walkers neersloeg alsof het niets was, onderwijl ze tegen hem bleef spreken alsof hij werkelijk tijd had om te luisteren.
Voor even ging haar aandacht af naar haar hand, kleine hoeveelheden bloed uit de wonden zien vloeien door het glas wat ze bruut stuk had geslagen. Met haar zicht lichtelijk wazig door de uitputting begon ze toch de bijna minescule glasscherven uit haar hand te halen. Zodra de stilte haar omringde stopte ze echter, aangezien ze het niet gewend was. De oorzaak was echter al bekend voor ze haar hoofd ophief. Geen walker stond meer overeind, enkel Demyan kon ze staand weervinden in het bloedbad dat hij had aangericht. Traagzaam duwde ze haarzelf van de grond, naar hem toegelopen op een pas die niet sneller was dan slenterend. “Thanks for killing ‘em.” Had ze gemurmeld, al was elk woord oprecht.
Het wapen in zijn trillende handen trok haar aandacht, vaag gezien hoe de huid bij zijn duimen een kleur vertoonden die ze niet zien wilde. “Let’s do something about that.” Sprak ze met een zwakke glimlach onderwijl ze de bijl van hem overnam om hem wat rust te gunnen en niet teveel druk op zijn duimen te houden.
Haar traagzame passen brachten haar bij een stuk hout dat op de grond lag, waarschijnlijk afkomstig van het gebouw zelf wat niet langer in de beste staat was sinds er niemand meer was om het te onderhouden, en wellicht was het ooit een wapen geweest. Voorzichtig pakte ze het op en liep ermee naar de deur, waar ze het tussen de beide deurhendels hing. “There, at least we’ll be safe now.. hopefully.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Kind of." Hij draaide zich om, haar in het donker zittend op de grond weergevonden. Ze had haar steun gezocht bij een van de wanden naast de deur. Een glimlach gevormd rond haar lippen indien ze hem aankeek. Het bleef ongewoon voor hem om haar vrolijk te zien in zijn bijzijn, wetend dat het deels door hem kwam.
De discussie over haar bijnaam vervaagde echter de kleine glimlach die hij haar eerst terug had gegeven. Hoe ze het op wist te vatten als een belediging, was iets wat hij nog altijd niet begrijpen kon. Waarom ze er een probleem van maakte was dan ook evenzeer een vraag voor hem. Hij schudde lichtjes zijn hoofd, moedeloos over het feit dat ze er weer een gesprek van wilde maken. "It isn't an insult," suggereerde hij na een kleine stilte. "And besides, you called me macho, which ain't that different." Zijn neigingen om van haar weg te kijken stonden op het punt om het over te nemen, maar de bewegingen in zijn ooghoeken trokken hem toch weer terug. Hij keek toe hoe ze opstond van de vloer. De moeizame uitdrukking op haar gezicht terwijl ze schoorvoetend naar hem toe kwam lopen, hield hem gevangen. Ze zag er moe uit. Ze leek nog even afgetakeld als gisteren, zelfs al had hij het idee dat ze vandaag wat gerust had en de dag nog kalm was verlopen. Dat ze zorgen uitte over zijn handen maakte daardoor wat in hem los. Hij was niet degene aan wie ze moest denken, maar haarzelf. Voelend hoe de bijl uit zijn handen werd gehaald, keek hij haar fronsend na. "Don't worry about it." Het zicht op haar bloedende handen had hij zelf ook wel gehad. Ze had het glas dat de bijl beveiligde kapot geslagen met haar eigen knokkels, dat kon niet anders nu de snedes overal op haar handen stonden.
Hij liep haar achterna bij de deur en legde zijn hand op de hare, deze omklemd om ook het handvat van de bijl erbij naast te kunnen pakken. "C'mon." Voorzichtig pakte hij het wapen van haar over. "Let's go find something to wrap around your hand and find a place to sleep." Hij verplaatste al murmelend de bijl in zijn andere hand, voordat hij weer haar hand vastpakte. Wachten op antwoord deed hij niet. Traag en zacht trok hij haar iets met zich mee. "With a bit of luck we can get one of the screens to work, and watch a movie. Or find some food for lil' monster." De echo's van het geloop van de husky over de vloeren achtervolgde hen vreedzaam. Hoewel hij het nog steeds geen leuk beest vond, konden ze het niet zomaar laten verhongeren. Zeker niet nu hij wist dat de hond wel wat voor Cassy betekende.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld