Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The illiterate of the 22nd century will n

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Steeds meer begon Shae zich te beseffen dat ze zijn leven binnen drong. Natuurlijk had hij nee kunnen zeggen, hij had zelfs niet met het voorstel hoeven komen om haar mee te nemen naar zijn kolonie, maar dit was Thomas. Hij had haar niet aan zijn lot over kunnen laten en zij had dat waarschijnlijk ook niet bij hem gekund als de rollen omgedraaid waren geweest. Toch voelde het vreemd, want opeens was ze in zijn wereld, zou ze zien hoe hij dagelijks was. Dat was een stap in hun relatie waar zij nooit eerder aan had gedacht, voornamelijk omdat ze erop had gerekend dat ze ooit weer afscheid van elkaar zouden moeten nemen en terug zouden moeten gaan naar hun eigen kolonies. Ondertussen was dat deel toch wel heel erg veranderd.
Ze knikte toen hij vertelde dat ze naar zijn woonplek gingen. Ondanks alles was ze benieuwd hoe hij woonde, hoe het eruit zag. Aangezien Thomas zijn zicht niet optimaal was, zoals in de rest van zijn kolonie, verwachtte Shae niet veel van de inrichting. Dat wilde zeggen: ze verwachtte geen kunst aan de muur of meubels die echt bij elkaar pasten. Niet dat het iets uitmaakte. Het was gewoon wederom een bevestiging van hoe anders ze tot nu toe hadden geleefd.
Eenmaal in een grote ruimte, wat wel een beetje leek op een woonkamer, kwamen ze Anna tegen. Shae werd neergezet, maar het had toch een stuk veiliger gevoeld toen Thomas haar nog vast had gehouden. Ze wist dat Anna niet gek op haar was en het was ook wel duidelijk dat Anna niet precies had geweten wie Thomas mee naar huis zou brengen. Of hij haar naam had verzwegen, of dat Anna die gewoon was vergeten, wist Shae niet. Het was echter wel duidelijk dat de vrouw haar best deed om aardig over te komen, maar Shae merkte maar al te goed dat ze niet stond te springen van enthousiasme om haar hier te verwelkomen.
Ook Shae haar blik gleed even naar haar armen. Schoon waren ze zeker niet. De wonden waren dan wel gestopt met bloeden, maar je kon zien hoe de rode substantie over haar huid was gegleden en vervolgens was opgedroogd. Door het gevecht met het beest was ze waarschijnlijk ook alles behalve schoon, wat haar wonden ook niet veel goeds zou doen.
‘Dankjewel, Anna. Ik waardeer het echt dat ik hier welkom ben.’ Het minste wat ze kon doen, was de vrouw bedanken. Ze had haar immers ook kunnen weigeren. Dan had Shae weer terug gemoeten naar boven, waar ze het niet lang vol zou houden met het proviand dat ze gekregen had. Het was immers niet bedoeld voor wekenlang overleven boven de grond. Het was de bedoeling geweest dat ze binnen enkele dagen dood zou zijn, net zoals de veertigjarigen die ze naar boven stuurden als hun leven er zo goed als op zat.
Anna had de ruimte verlaten, wat betekende dat Shae en Thomas alleen waren. Shae keek rond, maar het voelde wat vreemd. Het was allemaal zo open dat het haast niet als een woonplek aan kon voelen. Voornamelijk omdat Anna ook zomaar hier had gezeten. Het had juist heel even geleken alsof dit te plek van Anna was geweest, maar dat had niet kunnen kloppen. Thomas had immers gezegd dat ze naar zijn woonplek zouden gaan, dus het zou logisch zijn als ze daar nu ook waren.
‘Dus, jij woont hier?’ vroeg ze dan ook aan Thomas. Het was heel anders dan hoe het in haar kolonie was geweest. Daar was het meeste afgesloten geweest, zodat er nog een soort van privacy was ontstaan. Blijkbaar was dat begrip hier niet aan de orde, of misschien op een andere manier.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Nog even volgde Thomas Anna met zijn ogen, totdat ze daadwerkelijk verdwenen was. De ruimte was gelukkig niet geheel open. De gang die zijn thuis verbond met het grotere netwerk van ruimtes en gangen, gaf toch iets meer van privacy. Niet zomaar zouden mensen naar binnen komen kijken, noch had hij last van geluid van langslopende mensen. Eigenlijk was dit voor hem een perfecte woonplek. En dankzij zijn positie binnen de kolonie was het ook nog eens een vrij grote ruimte, waardoor Shae hier makkelijk kon verblijven voor zo lang dat nodig was. Natuurlijk was haar toekomst hier nog niet zeker, dus het was maar de vraag hoe lang ze hier zou blijven, maar een eigen woonruimte zou ze niet snel krijgen. Niet als het aan Anna lag, in ieder geval.
Een zucht ontsnapte aan Thomas' mond terwijl hij zich weer naar zijn nieuwe huisgenote draaide. Langzaam knikte hij, in antwoord op haar vraag. 'Het is minder openbaar dan je nu denkt,' verzekerde hij haar. Aan de hand van haar vraagstelling had hij opgemerkt wat ze had gedacht, al hielp het waarschijnlijk ook mee dat ze er niet al te gemakkelijk bij zat. Flauw glimlachte hij. 'Gewoonlijk lopen we niet bij elkaar naar binnen zonder uitnodiging. Dat is onbeleefd en ongepast. Aangezien iedereen die privacy wil kunnen genieten, is het een ongeschreven regel. Anna is hierop de uitzondering, maar zelfs zij komt niet vaak onaangekondigd langs.' Eigenlijk nooit, tenzij ze echt een dringende reden had. Dit viel niet onder zo'n dringende reden, maar Thomas had al verwacht dat ze er zou zijn. Dit was dan ook een unieke situatie, die vroeg om unieke handelingen. Niet vaak werd er iemand van de elitaire buurkolonie binnengebracht.
Thomas gebaarde Shae om plaats te nemen op één van de stoelen in de ruimte. Hij wilde haar de rest van zijn woonruimte wel laten zien, de slaapruimte bijvoorbeeld, maar eerst moesten de wonden op haar armen schoongemaakt worden. Het leken geen hele diepe wonden te zijn, maar er was flink wat bloed uit gekomen en Thomas voorkwam een infectie liever. Uit een van de kasten die tegen de muur stonden haalde hij dan ook wat spullen om de wonden mee te verzorgen, waarna hij naar Shae terug liep. Voor ernstigere verwondingen zouden ze naar de algemene ziekenruimte moeten gaan, daar had Thomas de spullen niet voor, maar de wonden die Shae op haar armen had, waren goed te behandelen zonder dat er een medisch specialist aan te pas kwam.
'Dit kan prikken,' waarschuwde hij haar, al vermoedde hij dat ze het wel zou weten en dat het wel mee zou vallen hoe veel pijn het precies deed. Daarna depte hij het bloed van haar armen, hierbij gebruikmakend van zijn tast door met zijn vingers over het oppervlak van de huid te strijken, op zoek naar de exacte locatie van de wonden, zodat hij ze daarna schoon kon maken. Er liep al geen bloed meer uit, dus verbinden zou niet nodig zijn.
Even dacht hij terug aan nog geen vierentwintig uur geleden. Het leek al veel langer geleden dat hij en Shae bijna de liefde met elkaar bedreven hadden en de situatie voelde nu heel anders aan, zelfs al was de angst om betrapt te worden niet meer aanwezig. De sfeer was anders, zelfs al waren hun gevoelens misschien niet direct veranderd. Bizar hoe dat kon gaan. Iets langer dan nodig streek hij met zijn vingertoppen over de huid, waarna hij de spullen weer aan de kant zette. 'Dat moet beter zijn,' zei hij zacht.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat de uitleg van Thomas erg logisch klonk, was het voor Shae nog steeds een vreemde gewaarwording. Het was anders dan in haar kolonie. Al moest ze misschien beginnen met het denken aan die kolonie als haar buren, en niet meer als die van haar. Ze was immers verstoten. E had geluk dat ze nog geen weet hadden van wat Shae en Thomas hadden uitgevoerd, want blij zouden ze er vast niet mee zijn. Ze had immers hele duidelijke orders gehad en die had ze genegeerd.
‘Ik denk dat ik hier aardig moet wennen aan hoe alles geregeld is en hoe jullie met elkaar om gaan,’ bekende ze aan Thomas. Het zou geen gemakkelijke taak worden. Zij was anders opgevoed, kende andere normen en waarden. Ze kwam als het ware uit een andere cultuur en nu zou ze zich volledig aan moeten passen aan die van Thomas. Anna was heel duidelijk geweest. Ze verwachte het beste gedrag van Shae. Minder zou niet goed zijn en mocht er iets mis gaan, dan lag de verantwoordelijkheid ook bij Thomas. Het laatste wat ze wilde, was haar vriend in gevaar brengen.
In stilte liet ze Thomas zijn werk doen. Ondertussen voelde ze de pijn in haar armen al niet meer. De wonden waren ook niet zo diep. Het was vooral het bloed wat het erger deed lijken dan dat het was. Thomas ging echter erg secuur te werk en deed haar nauwelijks pijn. Ze merkte dat hij het meer op de tast deed, dat hij voelde waar haar wonden begonnen en zo er voorzichtig omheen schoonmaakte. Het was een bijzondere ervaring, vooral omdat ze voelde hoe zijn vingers over haar huid geleden, opzoek naar de plekken die hij kon verzorgen.
‘Ja, veel beter. Dankjewel.’ Shae streek kort met haar vingers over de plek waar Thomas haar zojuist had aangeraakt. Een dag geleden was hun leven nog zo anders geweest. Toen was hun relatie nog geheim geweest, hadden ze op het punt gestaan om met elkaar naar bed te gaan –ondanks dat er geen bed aanwezig was geweest-. Nu was ze opeens in zijn huis, in zijn kolonie. Een plek die ook haar thuis zou worden. Iets wat, in haar hoofd, nog lang niet had hoeven gebeuren. Tenminste, ze had niet verwacht dat ze opeens een heel leven samen zouden hebben. Dat was nu het geval. Iets wat ze nog even op zich in moest laten werken.
Haar ogen vielen op Thomas, die nog altijd voor haar zat, geknield op de grond. Voorzichtig legde Shae haar arm rond zijn hals. Ze begroef haar vingers onder de zachte, korte plukken van zijn haar en legde vervolgens haar voorhoofd tegen het zijne, waarna ze haar ogen sloot. Ondanks dat ze al even had geslapen, voelde ze dat alle indrukken en gebeurtenissen hun tol begonnen te eisen. Heel veel langer zou ze niet wakker kunnen blijven, maar ze gokte dat er nog van alles was wat Thomas haar wilde laten zien. En er waren ook dingen die zij wilde zien, met name de plek waar ze nu was.
Heel even raakte haar lippen de zijne. Het was niets bij de kussen die ze vierentwintig uur geleden met elkaar hadden gedeeld, maar het was genoeg voor nu. Ze opende haar ogen weer en leunde iets naar achteren, al bleef ze hem wel vasthouden. ‘Wil je me de rest laten zien?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dat ze nog even zou moeten wennen sprak voor zich. Wanneer Thomas terugdacht aan de eerste ontmoeting die hij met de andere kolonie gehad had, was het eerste wat in zijn gedachten kwam de gigantische verschillen. De starheid die hij bij de andere kolonie had opgemerkt, in tegenstelling tot de saamhorigheid die hij van zijn eigen omgeving gewend was. Ja, het zou wel even wennen zijn voor Shae. Waarschijnlijk wel wat langer dan even. Thomas maakte zich er eigenlijk weinig zorgen om, maar dat kwam doordat hij het idee had dat hij haar al aardig begon te leren kennen. Deels daardoor had hij ook het sterke vermoeden dat ze haar draai hier wel zou kunnen vinden, al helemaal als Anna haar uitdaagde om te laten zien dat ze hier wel zou kunnen blijven. Thomas vermoedde dat Shae het misschien als een uitdaging zou zien, een manier om te kunnen bewijzen dat ze daadwerkelijk goed was in wat ze deed. Het zou in ieder geval interessant worden.
Ze zou niet de enige zijn die aan de situatie moest wennen. Thomas moest nu alles met haar delen en zou verantwoordelijk voor haar zijn zoals een ouder verantwoording af moest dragen voor het gedrag van een kind. Hij zou haar moeten begeleiden, de regels uitleggen en haar een plek moeten geven waar ze kon verblijven. Waar ze bovengronds allebei hun eigen taken hadden gehad, allebei leiders waren geweest, was dat hier alles behalve het geval. Het zou anders zijn.
Na de zachte, korte kus kwam hij overeind. De kus was vreemd geweest, niet op een slechte manier, maar op een nieuwe manier. Het was niet meer geheim.
'Natuurlijk,' antwoordde hij met een glimlach. 'Morgen zal ik je ook een rondleiding door de kolonie geven, maar ik denk dat dat voor vandaag misschien iets te veel van het goede is.' Hij stak een hand naar haar uit en hielp haar overeind. 'Deze ruimte is eigenlijk de hoofdruimte. Een soort woonkamer, al spendeer ik hier normaal niet al te veel tijd.' Hij liep door naar een kleinere, aangrenzende ruimte. 'De keuken. We eten iedere avond gezamenlijk, maar voor verdere maaltijden ben je op jezelf aangewezen.' De keuken was klein, maar voorzien van allerlei handige snufjes. De kolonie was om een ondergrondse rivier heen gebouwd, dus alle woonruimtes waren voorzien van het gemak van stromend water, dat gefilterd werd door een gecompliceerd systeem. Hoe het exact werkte wist Thomas niet, het was een systeem gecreëerd door zijn voorouders en het werkte perfect.
Er was nog een doorgang in de keukenruimte, naar een sanitaire ruimte. Vanzelfsprekend ook geheel voorzien van stromend water, warm en koud. Douche, toilet, een wasbak en zelf een bad stonden in de ruimte. 'Ik neem aan dat dit wel voor zich spreekt,' zei Thomas bij wijze van uitleg. Aan de sanitaire ruimte, die afgesloten was met deuren, grensde nog een andere ruimte. Zijn slaapkamer. Zijn woonruimte bestond eigenlijk uit een klein vierkant van ruimtes, meer was ook niet nodig. Hij liep door, naar de laatste ruimte. Deze was dan ook weer verbonden met de woonkamer en hoewel de slaapkamer iets kleiner was, leek het duidelijk dat er meer tijd aan deze ruimte was besteed. De wanden en het plafond waren netjes afgewerkt en langs de zijkanten stonden twee kasten. In het midden van de ruimte pronkte een ruim tweepersoonsbed, langs een andere wand stond een slaapbank. Een tafel met daarop een hoop verschillende spullen maakte het beeld compleet. Thomas had weinig hobby's, omdat zijn dagen vaak gevuld waren met belangrijkere taken, maar op de tafel pronkte een rijke verzameling van verschillende stenen en vergrootglazen. Het was begonnen als een soort grapje, tijdens het werken had Thomas een wat glanzende steen gevonden die zijn aandacht had getrokken en hij had het ding meegenomen. Sindsdien was zijn verzameling alleen maar gegroeid en zaten er zelfs stenen van waardevol materiaal bij. Toch besteedde hij nu weinig aandacht aan de tafel. 'En dit is de slaapruimte,' concludeerde hij zijn geïmproviseerde rondleiding. 'Ook dat spreekt denk ik wel voor zich.'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Shae wel gewend was om samen te eten met de groep onderzoekers en verkenners, was het toch anders. In haar eigen kolonie werd niet gezamenlijk gegeten zoals hier. Daar at men vaak toch alleen, of in een klein gezelschap. Nooit met de hele groep. Daarnaast was dit een hele kolonie en ook nog een grote. Veel groter dan die van Shae, aangezien ouders nooit meer dan één kind kregen. Zo werden de aantallen beperkt en bleef alleen het beste over. Hier had men die beperking niet, waardoor er veel meer mensen waren. Dan zou het avondeten vast ook erg druk zijn.
Stilletjes volgde Shae hem door de ruimtes. Ze had al opgemerkt dat het één groot vierkant was en dat je dus eigenlijk een rondje kon lopen door de verschillende ruimtes. Het zag er goed en schoon uit. Thomas was hier natuurlijk een paar dagen niet geweest, maar dat was er niet aan af te zien. Het voelde nog niet als haar thuis, maar hoe zou dat ook kunnen na een paar minuten. Wie weet voelde het over een paar weken wel anders.
Ze eindigen in de slaapkamer. Een plek die echt van Thomas was geweest. Nu ook van haar. Tenminste, als hij wilde dat ze naast hem kwam slapen. In het basiskamp hadden ze dat nooit gedaan. Dat was natuurlijk opgevallen. Ook tussendoor hadden ze nooit echt naast elkaar geslapen. Wel gelegen, maar niet echt dit. Voor Shae voelde het toch anders, al kon ze zich alleen maar indenken hoe fijn het zou zijn om in slaap te vallen in zijn arm, beschermd tegen al het onheil in de wereld. Zeker na een dag als deze, waarop zoveel was gebeurd dat het haast leek alsof het weken geleden was dat ze in het basiskamp waren geweest.
De tafel vol met stenen had Shae haar aandacht getrokken, waardoor ze er naar toe was gelopen. Het waren stuk voor stuk prachtige exemplaren. Shae vroeg zich af in hoeverre Thomas dat ook kon zien. De kleuren zou hij er nog uit op kunnen maken, en misschien glinsterden ze wel in het kunstmatige licht en ving hij dat op met zijn ogen. Waarschijnlijk hoefde hij ook niet volledig te kunnen zien om de schoonheid van zoiets te ervaren. Het was wel duidelijk dat het een verzameling was die hij koesterde, want ze lagen niet voor niets zo opgesteld in zijn kamer. ‘Deze zijn heel erg mooi.’
Ze draaide zich om naar Thomas. Ze had gezien dat er ook nog een slaapbank in de kamer stond. Wie weet vond hij het prettiger als ze daar nog op zou slapen, maar het voelde stom om er naar te vragen. Straks verwachtte hij dat juist wel. In haar ogen was het allemaal verwarrend, omdat ze dit nooit mee had gemaakt. Relaties waren in haar kolonie al zo anders dan hier. Het liefst wilde ze natuurlijk wel naast hem liggen, maar dat zou dan voor het eerst zijn. Ze wist niet wat Thomas gewend was.
‘Ik ben je echt heel dankbaar, dat ik hier mag zijn. Ik zal mijn best doen om vanaf morgen aan Anna te laten zien dat ik hier ook mee kan draaien.’ Het klonk misschien heel goed bedoeld, maar Shae wist dat ze geen keuze had. Ze zou Anna en alle nieuwe regels voor lief moeten nemen, anders zou ze in de buitenwereld belanden en dat zou ze niet lang overleven.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Eventjes had hij gezwegen, zodat Shae rustig rond kon kijken in de laatste ruimte. En hoewel hij niet verwacht had dat ze naar de tafel toe zou lopen, naar de stenen die er lagen zou kijken, vond hij het niet erg. In tegendeel, het deed hem goed dat ze ze mooi leek te vinden. Het was een verzameling waar hij toch wel veel tijd in had gestoken toen het eenmaal een serieuze hobby begon te worden en niet veel mensen zagen de kleurige verzameling. Hij was haar dan ook gevolgd toen ze naar de tafel liep, glimlachte toen ze aangaf dat ze de stenen mooi vond. Een opvallend glad exemplaar pakte hij op van de tafel. De steen was niet opvallend groot of zwaar, maar er zaten bijna doorzichtige plekken op het oppervlak die het kunstmatige licht weerkaatsten op de wanden. Even draaide Thomas de steen rond in zijn hand, waardoor de lichtvlekken op de muur begonnen te dansen. 'Dit is mijn favoriet,' vertelde hij aan Shae. Er zat een heel verhaal achter de steen, maar voor nu was het niet belangrijk. Uiterst zorgvuldig legde hij de gladde steen weer op zijn plek op de tafel, precies onder een van de vergrootglazen. Daardoor scheen de weerkaatsing van het licht nog wel op de wand achter de tafel, iets wat Thomas altijd mooi had gevonden.
'Je moet Allison bedanken, zij is degene die met het idee kwam dat je bij ons kon blijven,' gaf hij direct eerlijk toe toen ze hem bedankte. Dat ze Allison niet zou kunnen bedanken, omdat de vrouw de leiding over had genomen bovengronds, gaf hij daarbij niet aan. Dat was volkomen irrelevant. Zacht legde hij een hand op haar schouder, glimlachte -hopelijk- bemoedigend naar haar. 'Het zal even wennen zijn, dat begrijp ik. Een aantal mensen zullen perfectionisme van je verwachten, door wat ze gehoord hebben over de andere kolonie. Maar ik weet zeker dat je het kunt, dat je hier je draai zal kunnen vinden.' Als hij er niet zeker van was geweest, had hij haar niet meegenomen. Als hij er niet zeker van was geweest, zou hij niet verliefd op haar geworden zijn. Ze paste bij zijn thuis, al realiseerde ze het zich zelf misschien nog niet.
Voor nu was het geen moment voor dat soort zorgen. Thomas voelde hoe de vermoeidheid bij hem ook als een dreun binnenkwam en een gaap moest hij onderdrukken. Het was waarschijnlijk beter als ze gewoon gingen slapen, zich pas morgen druk zouden maken over hoe het verder zou moeten. Twijfelend keek hij naar het bed. Het leek hem heerlijk om in slaap te kunnen vallen met de jonge vrouw naast zich, maar hij wist niet zeker of zij dat ook prettig zou vinden. Zelfs al waren ze vrij intiem geweest in de basis bovengronds, dit was anders. 'Wil je...' begon hij, waarna hij even een pauze hield omdat hij niet zo goed wist hoe hij verder moest, '...bij mij slapen?'
Hij beet op zijn onderlip en wachtte af. Misschien was het wel stom, dat hij een afwijzing verwachtte. Misschien wilde zij wel gewoon exact hetzelfde als hij en was ze maar wat blij dat hij het voorgesteld had.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ik ga mijn best doen. Ik ben ook niet gewend om minder te doen.’ Dat ze perfectionistischer zou zijn dan de mensen hier, wist ze wel zeker. Ze was gewend om alles voor de volle honderd procent te doen, om het niet af te laten weten als het niet zou lukken. Ze zou niet opgeven, maar juist achter haar doel aan gaan. Nu was dat doel om hier te blijven, om te laten zien aan iedereen dat ze hier ook thuishoorde en dat ze, net zoals alle anderen, een leven hier zou kunnen maken voor haarzelf. Voor haarzelf en Thomas.
Zijn vraag kwam er wat aarzelend uit, maar ze was blij dat hij het aan haar had gevraagd. Als het andersom was geweest, had het haast geleken alsof ze zichzelf uit had genodigd in zijn bed en dat was iets waar ze zich niet prettig bij zou voelen. Nu was het anders, want nu was hij degene die aan haar had gevraagd of zij bij hem wilde slapen. En dat wilde ze. Ze wilde ervaren hoe het was om naast hem te liggen, om een volle nacht bij hem te zijn. Er zou nu toch niks gebeuren, niet zoals ze uren geleden van plan waren geweest. Dat hoefde ook niet. Ze zou meer dan genoeg nemen met wat ze nu zou krijgen: een goede nacht vol met slaap in de armen van Thomas.
‘Graag, als je het zelf geen probleem vindt?’ Ze glimlachte iets, waarna ze naar hem toe liep. Voorzichtig nam ze zijn handen vast en kneep ze er in. Ze merkte dat haar ene hand iets meer kracht moest zetten door de wonden op haar armen, maar het was niets waar ze niet mee zou kunnen leven. Het zou over een paar dagen wel weer weg trekken en het zou haar vast niet belemmeren in het werk wat ze hier zou moeten doen.
Shae ging op haar tenen staan en gaf hem een kus, waarna ze hem weer los liet. ‘Ik ga even naar de badkamer.’ Ondanks dat hij het grootste gedeelte van haar lichaam al naakt had gezien, kleedde ze zich nu liever in privé om. Iets wat Thomas vast zou begrijpen, al was zijn zicht toch niet zo goed en zou hij vast niet meer zien dan een wazige, huidskleurige vlek. Omkleden tussen vier muren voelde nu toch een stuk prettiger aan, waarom wist ze ook niet.
Eerst liep ze terug naar de grootste ruimte, die ze zelf maar benoemde als de woonkamer. Daar stond haar rugzak, met enkele spullen die ze in had gepakt. Veel was het niet, maar iets om in te slapen had ze wel. Toen ze dat had gevonden, nam ze het mee naar de badkamer. Daar waste ze zich met het water en probeerde ze haarzelf nog enigszins op te frissen. Als laatste kleedde ze zich om, waarna ze haar vieze kleren verzamelde en in de wasmand legde. Die zouden nog wel gewassen worden.
Toen ze eenmaal klaar was, keerde ze terug naar de slaapkamer van Thomas. Hij had zich ondertussen ook al klaar gemaakt om naar bed te gaan. Shae was de eerste die aanstalten maakte om naar het bed te lopen. ‘Heb je nog een kant waar je graag slaapt?’ vroeg ze aan hem. Sommigen mensen hadden dat, wist ze. Dus ze kon het maar beter van te voren vragen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De nacht was rustig verlopen. Ze hadden naast elkaar gelegen en hoewel het gek was, was het geen onprettige ervaring. In tegendeel zelfs, het had prettig gevoeld om haar tengere lichaam tegen het zijne aan te voelen, zijn arm om haar heen te kunnen leggen en tijdens het rusten naar haar ademhaling te kunnen luisteren. Het had op een gekke manier vertrouwd aangevoeld, zelfs al was het voor hun beiden niet iets dat ze eerder samen gehad hadden. Op eerdere momenten dat ze samen waren geweest, hadden vooral de lust, de passie en het verlangen naar elkaar de boventoon gevoerd. Nu het geen geheim meer was wat ze voor elkaar voelden, was er ruimte voor rust en de warmte, het genot van het samenzijn. Het was ook fijn om naast haar wakker te worden, in stilte nog te genieten van haar aanwezigheid. In haar slaap was ze dichter tegen hem aan gekropen en zijn hand lag nog steeds om haar heen. Uit angst om haar wakker te maken bewoog hij die nog even niet.
Thomas realiseerde zich dat ze waarschijnlijk heel erg moe geweest moest zijn. Hoewel ze redelijk op tijd waren gaan slapen de avond ervoor, waren de uren daarvoor waarschijnlijk intens geweest en het kon nog wel even duren voordat de vermoeidheid geheel uit haar systeem verdwenen was. Toch konden ze niet voor eeuwig blijven liggen en uiteindelijk kwam Thomas overeind, zo geruisloos als maar kon, waarna hij de deken weer over zijn vriendin legde en richting de keuken liep, waar hij begon met het klaarmaken van een vrij simpel ontbijt. Ondertussen luisterde hij naar een van de apparaten die aan de muur hing, een soort televisieschermpje dat vertelde wat hij vandaag moest doen en waar dat was. Een soort agenda, maar dan exacter per dag en geheel up-to-date, aangezien het iedere avond ingesteld werd door degenen die de taken verdeelden. Over een uur moest hij bij Anna zijn, vertelde het apparaat hem. Dat zou waarschijnlijk te maken hebben met Shae en een aantal regels die de oudere vrouw aan de nieuweling duidelijk wilde maken. Daarna zou hij in de tuinen aan het werk gezet worden tot het avondeten. Dat betekende dat hij ook iets van een lunch klaar zou moeten maken voor vandaag, anders zou hij halverwege zijn werk zeker honger krijgen.
Toen hij eenmaal klaar was met het klaarmaken van wat te eten, liep hij weer terug naar de slaapkamer. Als ze een beetje opschoten, had hij nog tijd om haar wat meer van de kolonie te laten zien voordat ze bij Anna moesten verschijnen. Dat leek wel zo praktisch, anders zou ze zich hier in ieder geval niet thuis kunnen gaan voelen. 'Shae?' vroeg hij zacht, in de hoop dat ze al wakker was. 'Tijd om op te staan.'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het had niet lang geduurd voor Shae in slaap was gevallen. Zodra haar hoofd het kussen had geraakt en haar ogen waren gesloten, was ze binnen enkele minuten vertrokken. De vermoeidheid van de gehele dag was over haar lichaam heen getrokken en had er voor gezorgd dat ze meerdere uren in een diepe slaap had verkeerd, naast Thomas. Thomas, die haar had verwelkomd in zijn eigen huis alsof het de hare was, die zijn armen stevig om haar heen hadden geslagen en haar de veiligheid hadden geboden die ze na een lange dag graag had willen opzoeken.
Het was ook Thomas zijn stem die haar zachtjes wakker maakte. Hij klonk zacht en lieflijk, alsof hij haar eigenlijk nog niet wakker wilde maken. Dit was echter wel gebeurd en het was waarschijnlijk maar goed ook, want Thomas gaf aan dat het tijd was om op te staan. Shae opende haar ogen en staarde enkele seconden voor zich uit. Ze moest wennen aan de nieuwe ruimte, aan de slaapkamer die niet van haar was. Vervolgens draaide ze haarzelf op haar rug, waardoor haar blik op het plafond boven haar viel. Al kon ze Thomas vanuit haar ooghoeken zien. Toen ze haar hoofd iets bewoog, zag ze hem beter. Hij zag er wakker uit, klaar om de dag te beginnen.
‘Goedemorgen,’ fluisterde ze op een zachte toon, waarna ze langzaam overeind kwam. Het scheelde dat haar lichaam gewend was aan veel beweging. Ze had vrijwel nergens last van. Alleen haar arm voelde een beetje stijf aan, door de wonden en het verband. Dat zou echter wel wegtrekken als ze haar arm wat meer zou gebruiken. Anna zou haar vast wel aan het werk zetten, dus heel lang zou het niet duren.
Shae rekte zich nog eens goed uit, waarna ze de dekens van zich af sloeg. Ze liep rond het bed naar het scherm toe. Het was behoorlijk fel en de letters waren groot. Anders konden mensen uit deze kolonie het waarschijnlijk niet lezen. Shae moest echter haar ogen samenknijpen tegen het felle scherm en de grote letters voelden voor haar een beetje kinderlijk, alsof ze iemand van zes net probeerden te leren lezen.
De reden waarom ze nu op moest staan, was vrij duidelijk. Over iets minder dan een uur stond er een afspraak gepland met Anna. Een afspraak die waarschijnlijk om haar aanwezigheid ging, wat betekende dat ze er ook bij zou moeten zijn. Ze kon zich voorstellen dat Anna haar het één en ander uit wilde leggen over de gang van zaken en wat ze precies verwachtte van het nieuwste lid van de kolonie.
‘Ik zal me zo omkleden, zodat we op tijd kunnen vertrekken naar Anna.’ Shae voelde zich niet nerveus over de afspraak met de vrouw, maar ze merkte aan haar lichaam dat er iets niet helemaal goed zat. Misschien kwam het wel gewoon door het feit dat alles zo nieuw was, en dat zij en Anna niet de beste start hadden gehad samen. Shae wilde best doen alsof ze dat vergeten was, en Anna waarschijnlijk ook wel. Hun ideeën van leven waren echter zo anders dat er grote verschillen tussen hen waren. Shae wist nog niet of ze die ook kon overbruggen.
Shae verzamelde een aantal nieuwe, schone stukken kleding en ging naar de badkamer om zich daar klaar te maken. Zodra ze zich had gewassen, haar haren door had gekamd en zich aan had gekleed, ging ze naar de woonkamer. Daar wachtte ze op Thomas, aangezien ze voor de rest niet wist waar ze naar toe moest en hoe ze er moest komen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Eventjes had hij naar haar geglimlacht toen ze hem aan had gekeken en hem een goedemorgen had gewenst. Hoewel hij aan haar kon horen dat ze net wakker was, leek ze wel direct actief te worden. Hij was niet anders van haar gewend door de expeditie die ze hadden gedaan, maar het was toch apart om haar in zijn omgeving te zien. Niet op een slechte manier apart, maar toch zeker wel vreemd.
Toen zij eenmaal de badkamer in verdwenen was om zich om te kleden, dook ook hij zijn kledingkast aan om zijn eigen kleding bij elkaar te zoeken. Dat had hij eerder nog niet gedaan omdat hij bang was dat hij Shae wakker zou maken met het geluid, maar nu ze zelf weg was, speelde dat probleem niet meer. Hij kleedde zich dan ook snel om in een simpel tenue dat nauwelijks opviel binnen zijn kolonie, omdat iedereen donkere, neutrale kleuren droeg op gewone dagen. De stof was dun, kriebelde niet op de huid, maar sloot wel perfect aan en zou de dragen warm houden in iedere situatie. Toch was het geen warme kleding, niet in de zin dat het té warm zou worden als Thomas straks aan de slag ging in de tuinen.
Na het omkleden was hij weer naar de keuken gelopen, had daar zijn spullen bij elkaar gepakt en ontmoette Shae daardoor pas weer in de woonkamer. Hij reikte haar een broodje aan, aangezien ze geen tijd had genomen om wat te eten. 'Eet maar lopend op. Anna haar vertrekken zijn aan de andere kant van de kolonie, dus ik zal je direct wat meer laten zien van ons thuis,' legde hij uit. Anna zou het zelf niet toegeven en niemand zou haar ervan beschuldigen, maar ze had wel degelijk meer privileges dan de meeste mensen in de kolonie. Logisch ook, ze had er jaren voor gewerkt en de positie uiteindelijk verdiend. Hoewel in de kolonie voorop stond dat iedereen gelijk aan elkaar was, was er wel een klein onderscheid tussen degene die leiding gaven en de mensen die dat niet deden, anders zou er enkel chaos ontstaan. Het was ook niet zo dat Anna dagenlang niets deed terwijl de rest van de kolonie ploeterde. In tegendeel de oudere vrouw was vaak nog te vinden op de verschillende werkplaatsen die verspreid door de kolonie lagen. Soms maakte ze enkel praatjes met mensen, maar vaak droeg zij net zo goed haar steentje bij als iedereen. Thomas betwijfelde of dat in de kolonie van Shae ook zo vanzelfsprekend was. Daar waren de besten van de besten enkel goed genoeg, dus die zouden waarschijnlijk een andere behandeling krijgen dan de minder goed gelukte mensen van haar kolonie. Nee, haar óude kolonie. Er trok even een grimas over Thomas' gezicht bij die gedachte. Het integreren zou lastig worden. Niet alleen voor Shae, maar voor iedereen. Ze zouden aan haar aanwezigheid moeten wennen, hun vooroordelen aan de kant moeten schuiven om de jonge vrouw te leren kennen. Tenminste, als Anna besloot dat ze mocht blijven.
'Hier zijn we gisteren al langs gekomen, dit zou je kunnen omschrijven als het hart van de kolonie,' sprak Thomas toen ze eenmaal in de gigantische ruimte aanbeland waren. 'Hier eten we in de avonden. Hier komen we samen en vanuit hier kun je alle delen van de kolonie bereiken.' Dit was ook waar de kinderen verbleven als de ouders weg waren om te werken, waar degenen die om welke reden dan ook niet konden werken zich verzamelden, converseerden, hobby's deelden. Op dit moment zaten enkele mensen aan tafels een ontbijt te nuttigen. Hoewel die maaltijd niet gemeenschappelijk was, waren er altijd mensen die hun ontbijt graag met andere mensen deelden. Jonge kinderen renden door de grote ruimte, waarbij eentje de rest probeerde te tikken. Bijna liep een jong meisje van tien tegen Shae op en terwijl het kind een verontschuldiging mompelde, werden haar ogen groot van verbazing.
'Jou ken ik niet,' zei ze verbaasd, maar overtuigd. Iedereen kende iedereen in deze kolonie. 'Wie ben jij?'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Shae was meegelopen met Thomas, terwijl ze zo nu en dan ene hap had genomen van het ontbijt wat hij voor haar klaar had gemaakt. Als ze het lopend op zou moeten eten, dan was het wel duidelijk dat Anna hen snel verwachtte en dat ze geen tijd hadden om rustig te ontbijten. Al wist Shae ook niet of ze daar op dit moment aan toe was.
Het hart van de kolonie was ook in de ochtend al druk bezocht. Shae zag een aantal mensen samen eten, anderen zaten gewoon samen om de dag door te bespreken. Kinderen renden rond, alsof ze niet iets beters te doen hadden. Shae zelf had waarschijnlijk een hele andere jeugd gehad. Natuurlijk was er ook tijd geweest om rond te rennen en kind te zijn, maar leren en hard werken was altijd een belangrijk onderdeel in haar leven geweest. Dat leek bij deze kinderen anders te zijn.
Hun tocht door de kolonie werd onderbroken door een jong meisje, waarschijnlijk niet ouder dan een jaar of tien, misschien elf. Het meisje was bijna tegen haar aan gelopen en sprak haar nu aan. Iets wat Shae niet echt gewend was. Ondanks dat haar kolonie lang niet zo groot en gemeenschappelijk was als die van Thomas, gebeurde het niet vaak dat er zomaar iemand naar haar toe kwam en haar op die manier aansprak. Shae had niet het idee dat ze zich hoefde te verantwoorden tegenover een kind van tien, zeker niet als het ging om de reden waarom het meisje haar nog niet kende.
‘Ik ken jou ook niet,’ wierp Shae dan ook terug. Ze hoefde het meisje ook niet te kennen, zeker niet als dat betekende dat ze aan een kind zou moeten uitleggen waarom ze hier nu was. Alsof het haar iets aan ging dat ze door haar eigen kolonie was verstoten, dat ze haar hele toekomst kwijt was geraakt en dat ze nu hier haar leven op moest bouwen, tussen mensen die ze niet kende en haar misschien niet eens mochten. En blijkbaar ook met nieuwsgierige kinderen, want het meisje bekeek haar nog eens van top tot teen.
‘Je hebt andere kleren aan,’ merkte het meisje op. Ondanks dat de kleuren van Shae haar kleding nog niet eens erg verschilden met die van de mensen om haar heen, was het blijkbaar toch anders dan wat de mensen hier droegen. Het viel op. Zij viel op. Dat had ze ook wel kunnen verwachten, aangezien ze totaal ergens anders vandaan kwam en hier zomaar was, maar ze wilde niks hebben van het nieuwsgierige gedoe. ‘Kom je niet hier vandaan?’
‘Maakt dat uit?’ vroeg Shae. Het meisje had niets over haar te zeggen, laat staan waar ze vandaan kwam en waarom ze hier was. Het was misschien niet gebruikelijk dat er een nieuw iemand in de kolonie was, maar Shae voelde er niks voor om zichzelf te verantwoorden. ‘Kom op, Thomas. Je zei zelf dat we naar Anna moesten, dus laten we verder gaan.’
Bij het horen van de naam van de leider, leek het meisje uit hun weg te gaan. Ze liep terug naar een aantal vriendjes en vriendinnetjes en keek nog eens over haar schouder naar Shae en Thomas. Waarschijnlijk om aan te geven wat voor een vreemd persoon hun kolonie nu wel niet had betreden. Shae negeerde het maar, alsof ze veel te maken zou krijgen met de kinderen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij en het meisje, dat hij heus wel bij naam kende, hadden nog even kort een blik gewisseld toen zij wegliep. Thomas had nog even geruststellend naar haar geknipoogd, waarna hij inderdaad weer verder gelopen was, op de voet gevolgd door Shae. Hoewel hij niet zo goed wist wat hij eigenlijk verwacht had van Shae haar houding tegenover het meisje, bedacht hij zich dat hij waarschijnlijk niet al te verbaasd moest zijn. Er heerste waarschijnlijk een duidelijke hiërarchie in haar oude kolonie, waar jongeren niet zo brutaal spraken tegen de volwassenen en al helemaal niet tegen vreemden. Normaliter was dat hier ook het geval, maar nieuwsgierigheid werd aangemoedigd en daardoor leken de kinderen nogal eens brutaal. Een blad voor de mond hadden ze in ieder geval niet en Shae had het meisje vrij abrupt afgewimpeld. Hoewel het een logische reactie was, zou het geen positief effect hebben op de manier waarop de kolonie de nieuwe vrouw zag. Kinderen waren nu eenmaal belangrijk en hoewel ze geen respect hoefden te krijgen, betekende het ook niet dat er zomaar asociaal op ze gereageerd kon worden. Het maakte ook niet uit. Nog niet, in ieder geval. Als Anna besloot dat Shae mocht blijven, zouden de kinderen vanzelf aan haar aanwezigheid wennen. Voor nu was het nog niet eens zeker of ze zou mogen blijven, dus was het al helemaal niet nodig om gemaakt vriendelijk te doen.
'Het zal je vast niet verbazen als ik je vertel dat we hier niet vaak vreemden zien,' zei hij tegen haar, alsof hij op die manier een soort verontschuldiging aanbood voor de nieuwsgierige blikken, die nu niet alleen door de kinderen op haar werden geworpen, maar ook door enkele volwassenen die aan de tafels zaten. Thomas wist nu al dat hij vanmiddag, tijdens het werken, een heleboel vragen zou krijgen over deze vreemde, nieuwe vrouw. Dat waren zorgen voor later. Hij wees naar een andere zijgang. 'Die weg gaat naar de tuinen, waar het meeste van ons eten verbouwd wordt.' Er waren daar ook machines die voedsel verwerkten, ruimtes waarin brood gemaakt werd van graan en nog meer vergelijkbare dingen, maar Thomas ging niet op de details in. Ze passeerden een ruimte die omschreven kon worden als een ziekenboeg. Er waren meer van dit soort gemeenschappelijke ruimtes, die zich allemaal in het centrum van de kolonie bevonden. 'Ik weet niet hoe het bij jullie precies gaat, maar wij kennen geen economisch systeem.' Eigenlijk was de kolonie bijna communistisch, op enkele uitzonderingen na. Je werkte en kreeg voldoende terug om van te leven. Als je ziek was, werd je geholpen. Als iemand anders hulp nodig had, verleende je het. Een geslaagde vorm van communisme, zou je bijna kunnen stellen.
Thomas liep een gang in, die iets omhoog liep in een lange bocht. Aan het einde van de bocht was een ruimte, waar de oudere vrouw al klaar zat. Achter deze eerste ruimte waren Anna haar persoonlijke vertrekken, maar dit deel van haar huis was haar kantoor, waar ze iedereen ontving. Een hartelijke glimlach lag op haar gezicht toen ze Thomas binnen zag komen en zelfs toen Shae binnen kwam, verdween de glimlach niet. 'Precies op tijd,' constateerde de vrouw, 'dat is in ieder geval goed. Neem plaats, we hebben een boel dingen te bespreken. Tenminste, als je inderdaad van plan bent om te blijven.' De stem van Anna werd in die laatste woorden wat scherper, alsof ze een verzekering wilde dat Shae écht wilde blijven, voordat ze verder gingen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Dat is grappig, aangezien jullie niet echt kunnen zien,’ mompelde Shae. Het was het eerste grapje wat ze echt gemaakt had over het zicht van Thomas, en de anderen. Ze had het eerst als een beperking gezien en op sommige momenten zag ze dat nog steeds. Ze kon zich nog steeds niet goed voorstellen hoe het was om zonder goed zicht door het leven te gaan, net zoals dat Thomas zich niet goed kon voorstellen hoe het voor Shae was om wel alles te zien. Toch wist Shae dat er ook voordelen aan zat. Thomas kon alles op een andere manier voelen. Zijn andere zintuigen waren scherper, intenser. Iets wat ze al merkte als hij met zijn hand haar lichaam aftastte.
‘Geen economisch systeem?’ herhaalde Shae vragend. Thomas legde het al snel uit. Het was in zijn kolonie toch behoorlijk anders dan in de hare, al was dat eigenlijk niet meer zo te noemen. Shae was gewend om te werken voor haar geld, en met dat geld haar benodigde spullen te kopen, ook eten en drinken. Thomas kreeg dat dus in ruil voor zijn arbeid, als Shae het tenminste goed begreep. Veel tijd om vragen te stellen had ze niet, want ze waren aangekomen bij het kantoor van Anna, dat slechts een deel was van haar persoonlijke vertrekken.
Shae moest haar best doen om beleefd te blijven tegen Anna. Natuurlijk wilde ze hier blijven. Het was niet alsof ze een andere keuze had. Ze zou niet terug kunnen naar haar eigen kolonie en zonder overlevingsmiddelen zou ze het buiten nooit lang volhouden. Dus of ze nou wilde of niet, er was geen andere mogelijkheid dan hier te blijven. Shae wist echter ook dat als ze nu zou snauwen, ze geen goede indruk zou maken.
‘Ik zou graag hier willen verblijven. Ik ben jullie erg dankbaar dat ik hier welkom ben.’ Ondanks dat het niet de meest ideale situatie was, meende ze het wel. Ze was blij dat ze bij Thomas kon zijn, dat ze de tijd zouden hebben om misschien wel een echte relatie op te bouwen. Ze zou hier, hopelijk wel een plek kunnen vinden. Het zou echter niet de hoge plek zijn die ze gewend was vanuit haar eigen kolonie en daar zou Shae zich nog op aan moeten passen, hoe moeilijk dat ook voor haar zou worden.
‘Thomas heeft een overtuigend pleidooi voor je gehouden, met als belofte dat je er alles aan zal doen om jezelf hier te bewijzen,’ zei Anna. Shae keek opzij naar de jongeman. Natuurlijk had hij die belofte gedaan. Alles om te zorgen dat zij hier zou kunnen verblijven. Dat hij echter zoveel moeite voor haar had gedaan, raakte haar wel.
‘Thomas heeft gelijk. Ik ben een harde werker. Ik wil niets liever dan jullie laten zien dat ik hier een plaats in de samenleving kan vinden en ook mee kan draaien als een volwaardige burger.’ Ze zou misschien niet blij zijn met alle taken en klusjes die ze zou krijgen, en ze zou er vast over gaan klagen bij Thomas, maar ze zou ze wel doen. Zeker als dat zou betekenen dat ze hier zou mogen blijven.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
'Mooi,' zei Anna abrupt. Het leek er niet op dat ze een ander antwoord had verwacht van de jonge vrouw, die nu al haar best deed om Anna te overtuigen van haar competenties. 'De komende maand kan je op proef hier blijven. Ik heb het gisteren ook al tegen Thomas gezegd, maar ik verwacht alleen maar positieve berichten over je. Komen er klachten, dan kun je hier niet blijven. Hoe graag ik ook wil dat de liefde, die er volgens Thomas tussen jullie speelt, zo veel mogelijk aangemoedigd wordt, het belang van mijn kolonie gaat daar uiteindelijk op voor. Ik neem aan dat je dat kunt begrijpen.' Ze wierp een scherpe blik op Shae, een blik die weinig ruimte liet voor eventuele twijfels aan de kant van het meisje. Alsof Anna ermee wilde zeggen dat Shae zich beter gewoon bewees, anders was het over en uit. Thomas merkte de blik zeker wel op, liet zijn hand in die van zijn vriendin glijden en kneep er zacht in.
Zijn vriendin. Kon hij dat zeggen? Officieel waren ze geen stel. Hij had het haar nooit gevraagd, omdat het in de bovengrondse basis geen meerwaarde had gehad. Ze moesten hun relatie toch geheim houden, dus wat was de meerwaarde in het "officieel" maken? Nu was de situatie anders. Misschien konden ze nu zelfs op een gezonde manier een relatie hebben.
'We hebben geen slaapruimtes over,' onderbrak Anna zijn gedachten. Even fronste Thomas. Zo ver hij wist waren er nog wel ruimtes, maar hij verbeterde de vrouw niet. Het zou vast een deel zijn van de zogenaamde proefperiode die Shae opgelegd kreeg. Anna ging door. 'Dus je zal de komende tijd nog bij Thomas moeten wonen. Geen probleem voor jullie, lijkt me.' Thomas voelde de blik van zijn leidster op hem rusten en hij schudde zijn hoofd. 'Dat is geen probleem, Anna,' bevestigde hij. Niet dat zij anders verwacht had.
'Goed. Voor vandaag werk je samen met Thomas, maar ik zal erop toezien dat er voor jou een apart rooster gemaakt wordt, zodat je daadwerkelijk mee kunt draaien in onze samenleving en er je plek in kunt verdienen.'
Oftewel: Thomas zou er niet ieder moment kunnen zijn om Shae op weg te helpen of te assisteren. Anna was van plan om daadwerkelijk een gigantische test voor de jongere vrouw op te zetten en daarbij testte ze direct de veerkracht van de relatie tussen Shae en Thomas. Als het binnen een paar weken niet goed ging, zou het Anna een reden geven om de jonge vrouw direct weg te sturen. Dat was natuurlijk niet wat Thomas wilde, dus hij hoopte maar dat het goed zou zijn. Dat Shae zich inderdaad kon aanpassen, dat de mensen hier haar een kans zouden geven. Het zou nog lastig worden, door de gigantische cultuurverschillen. Thomas hoopte maar dat hij daarin een soort van mediator kon zijn, beide partijen kon laten samenwerken. Dat was hem bovengronds redelijk gelukt, maar dit was natuurlijk een geheel andere situatie.
'Nog vragen? Anders kunnen jullie naar de tuinen gaan voor het dagelijkse werk en dan zie ik jullie bij het avondmaal,' zei Anna. Iets vertelde Thomas dat ze geen vragen verwachtte, maar de mogelijkheid was er.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De hand van Thomas in de hare was het kleine beetje steun dat Shae nodig had gehad terwijl ze tegenover Anna had gestaan. De vrouw was behoorlijk indrukwekkend. Niet omdat ze groot of sterk was. Ze was niet iemand die van Shae zou winnen in een gevecht, maar dat hoefde ze ook niet. Daar zou ze mensen voor hebben. Anna stond aan de top van de kolonie en dat was niet voor niets. Ze had een houding, een status. Niemand durfde aan haar te twijfelen en ook niemand zou haar tegen spreken. Shae zou dat ook zeker niet doen. Ze was nog niet eens zeker van een plek in de kolonie. Ze had een maand proeftijd. Eén fout en ze zou weg moeten.
Anna haar verhaal was streng, maar duidelijk. Ze had een maand om haarzelf te bewijzen, ze zou een eigen rooster krijgen. Een taak die ze zonder Thomas uit zou moeten voeren, dus hij zou er niet zijn om haar te ondersteunen of te helpen als het haar niet lukte. Niet dat ze hem nodig zou hebben. Shae had het haar hele leven als zelf moeten doen en van elke taak die ze kreeg, probeerde ze het beste eruit te halen en te presteren alsof het de taak van haar leven was. Die houding wilde ze ook hier toepassen.
‘Ik heb geen vragen. Bedankt Anna, voor je tijd en voor de kans om te laten zien dat ik mijn plek hier verdien.’ Shae wist vrijwel zeker dat Anna nooit haar favoriete persoon in de kolonie zou worden, maar ze was de leider. Zij was degene die het voor het zeggen had en Shae had geluk dat Anna haar hier liet blijven. Ze hadden immers geen goede start gehad, toen ze de missie hadden besproken. Nu wist Shae dat als ze één foute beweging zou maken, ze hier weg zou moeten en dat Anna haar zonder pardon weg zou sturen.
‘Mooi. Dan kunnen jullie naar de tuinen. Daar zal Thomas je uitleggen wat de bedoeling is en wat je daar voor werk kan verricht, totdat je je eigen rooster hebt.’ Shae knikte, eveneens als Thomas. Daarna nam Thomas haar mee uit de vetrekken van de leider, zijn hand nog altijd in die van haar.
Toen ze eenmaal buiten het gehoor van Anna waren, durfde Shae haar adem los te laten. Ze keek opzij naar Thomas en kneep in zijn hand. ‘Ze is een pittige dame. Iets wat je niet zou verwachten op het eerste gezicht.’ Ze zag er zo lief en klein uit. Een oma’tje bij wie je wel op de thee wilde komen. Iets wat Shae absoluut af zou slaan.
‘Maar ik zal haar laten zien dat ik mijn plek hier verdien,’ beloofde ze aan Thomas. Hij was degene die zijn nek voor haar had uitgestoken. Dat betekende dat wat ze ook zou doen, hij er ook over te horen zou krijgen.
Thomas stopte hun wandeling in de tuin. Hij liet haar hand los, maar deze lag al snel rond haar gezicht, samen met zijn andere hand. Zo wist hij precies de plek te vinden op haar voorhoofd, waar hij zachtjes zijn lippen op plaatste. ‘Ik heb alle vertrouwen in je.’
Shae glimlachte en liet haar hand over zijn arm glijden. ‘Laat me dan maar zien wat ik voor je kan betekenen in de tuinen.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld