Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoewel hij had gedacht dat hij haar pols goed vast had gehouden, had ze het toch voor elkaar gekregen haar arm los te trekken en beschermend dicht bij zich te houden, alsof ze dacht dat hij het alleen maar erger maakte dan het was. Wat niet het geval was, het zou alleen maar erger worden als hij de wond onbehandeld liet en als zij haar arm niet snel teruggaf, ging het niet beter worden. Het was bijna alsof ze een bang hert was geworden dat door iets afgeschrikt was en nu moest hij haar vertrouwen weer terugwinnen. Geduldig bleef hij zitten tot ze vanzelf haar hand weer naar hem uitstak, waarna hij weer door ging met het schoonmaken van de wond alsof er daarvoor niets gebeurd was. Ja, het deed pijn. Dat wist hij ook wel, het was nooit een pretje om een ontstoken wond te ontsmetten. Feit was dat als hij het niet deed, ze er later alleen maar meer last van zou krijgen.
Gelukkig voor haar duurde de kwelling uiteindelijk niet zo lang en al snel zat er een redelijk schoon wit verband om de wond. Het zou nog wel even pijn blijven doen en misschien zelfs branden van het ontsmettende spul dat hij erop los had gelaten, maar liever dat dan een ontstoken wond. Dean wilde er niet over nadenken wat er gebeurd zou zijn als ze in deze bunker niet de juiste spullen hadden gehad om de wond grondig te ontsmetten. Dan hadden ze met een ontstoken, vieze wond gezeten die alleen maar erger ging worden. Niet een beeld dat hij graag voor ogen wilde houden. 'Zo,' zei hij zachtjes, toen hij helemaal klaar was, 'dat was dat.' Charlotte glimlachte zwakjes. Het was overduidelijk dat ze veel pijn had, maar er was weinig wat ze daar nog aan konden doen. Hij wilde haar liever geen pijnstillers geven omdat dat de rest van je zintuigen ook verdoofde, wat niet de bedoeling was.
Nu hij de dringende zaken had afgehandeld, wist hij zichzelf even geen houding meer te geven. De kus die hij haar eerder gegeven had, had onnatuurlijk gevoeld. Niet op een slechte manier, maar gewoon... vreemd. Hij wist echt niet wat wel en niet de bedoeling was en hoe hij zich nu moest gedragen. Dit was wat hij wilde, toch? Waarom was het dan niet gewoon duidelijk wat hij wilde doen, hoe hij zich moest gedragen en wat voor een houding hij zichzelf moest geven? Waarom moest alles in vredesnaam zo omslachtig zijn?
Op deze manier viel er een ietwat rare stilte tussen hen en Dean zocht naar manieren om die te doorbreken. Aan de ene kant wilde hij haar dingen vragen over de tijd die ze zonder hem had doorgebracht, die paar dagen, maar aan de andere kant wist hij niet of zij het daar wel met hem over wilde hebben. En het was hem nog steeds niet duidelijk waarom ze nou uiteindelijk hierheen was gekomen, al helemaal omdat zij zich eigenlijk niet echt een houding leek te kunnen geven. Het was raar, voor hun beiden. Maar waarom? Zo ging het toch normaal niet in de verhalen? Het zat hem dwars dat hij niet precies wist wat er in haar omging. Het zat hem dwars dat hij eigenlijk helemaal niet wist hoe alles in elkaar stak en het zat hem dwars dat blijkbaar in haar eentje had besloten om achter hem aan te komen. Hij was er niet boos om, maar het had zo fout kunnen gaan.. Hij zuchtte. Schoof naar haar toe en pakte haar handen, die wit zagen van de spanning die ze erop had gezet toen hij haar wond aan het ontsmetten was. Hun blikken vonden elkaar eventjes, maar hij keek al snel weg. Hoe vroeg je dat? 'Char, ik..' Hij twijfelde. Haalde diep adem, twijfelde weer. 'Ik ben bang dat ik het nog steeds niet begrijp,' mompelde hij uiteindelijk, bijna bang om haar aan te kijken. Hij begreep het allemaal nog steeds niet. Wat er gisteren gebeurd was. Wat er daarvoor gebeurd was. Hij hoopte dat ze hem duidelijkheid kon en wilde verschaffen. Want dit was niets.

~~
moar eyecandy?

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ze voelde zich een pieperd. Zacht gezegd. De wond klopte nog behoorlijk na en het was moeilijk om niet na te denken over de verschillende steken die er doorheen trokken. Ze wist haarzelf moeilijk een houding te geven, wist gewoon niet goed wat moest met de pijn die door haar arm trok. Dat was toch absurd? Ze voelde zich een zwakkeling. Dean moest minstens zoveel pijn gehad hebben toen zijn enkel verzwikt was, maar hij gaf amper een kramp. Waarom kon zij dat niet? Waarom kon ze de pijn niet gewoon negeren en doorgaan met waar ze mee bezig waren. Niet dat dat heel veel was op het moment.
Haar tirade in haar hoofd, waarbij ze haarzelf de grond in boorde, werd onderbroken door een paar handen die de hare vastpakte. Haar hart sloeg een slag over en hoewel de pijn nog duidelijk aanwezig was, werd haar aandacht getrokken door de jongen tegenover haar. Hij leek ineens zo kwetsbaar. Twijfelend kwamen de woorden naar buiten. Aarzelend. Onzeker misschien? Ze kon het hem niet kwalijk nemen dat hij haar warverhaal van de dag ervoor niet volledig begreep. Ze had haarzelf ook niet helemaal gevolgd op dat moment. Iets wat misschien ook kwam door de verschillende gevoelens die door haar lichaam raasden op dat moment.
Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht. ‘Poging twee.’ Terwijl ze nadacht hoe ze haar gevoelens in woorden uit zou drukken, merkte ze dat haar linkerhand vrij stevig in zijn hand kneep. Zou hij het merken? Dat moest wel, maar hij liet het niet blijken. ‘Ryan en ik… Dat was nooit echt iets. Dat wist ik eigenlijk al vanaf het begin en… het was ook iets waarvan ik liever niet wilde dat je het te weten zou komen. Toen wist ik niet goed waarom, maar achteraf…’ Charlotte zuchtte zachtjes. Ze hoopte niet dat haar verhaal hem pijn deed, dat de woorden over Ryan hem kwelden. ‘Maar, na die ruzie… Ik voelde me echt behoorlijk slecht. Ik bedoel, die eerste dagen in de wildernis voelde ik me slecht, maar dat kwam niet in de buurt van hoe ik me toen voelde. En, ik wist gewoon niet zo goed wat daar de oorzaak van was. Of nou ja, ik denk dat ik het wel wist, maar het niet toe durfde te geven?’ Charlotte kantelde haar hoofd. Ze pakte dit sowieso verkeerd aan. Dit was het moment dat ze hem moest vertellen hoeveel ze van hem hield. Hoezeer ze de glimlach op zijn gezicht waardeerde, maar ook zijn geconcentreerde blik. ‘Ik denk dat ik het niet toe wilde geven, omdat ik bang was je te verliezen. En toen ineens was je weg en dat was mijn schuld.’ Charlotte richtte haar blik op hun handen. Ze zag hoe haar knokkels van haar linkerhand wit kleurden en dwong haarzelf haar greep wat te ontspannen. ‘Die dag daarna heb ik het er met Sam en Ryan over gehad en dat was het moment dat ik besefte wat er echt gaande was.’ Ze ademde diep in en keek naar de getatoeëerde man voor haar. Wat zou er in hem omgaan? Zou hij het nu beter begrijpen? Zou hij gekwetst zijn door haar verhaal? Charlotte schoof iets naar voren en bevrijdde haar rechterhand uit zijn greep, die ze vervolgens in zijn nek legde, iets wat Dean liet opkijken. Ze boog zich naar hem toe, creëerde slechts een kleine afstand tussen hun gezichten, terwijl ze voor korte tijd wegzonk in zijn donkere warme ogen. Ogen die soms kil konden staan, maar dat bijna nooit aan haar toonden. ‘Dean, ik… Je bent meer dan alleen een leuke reisgenoot. Al een tijdje.’ Charlotte grinnikte zachtjes. ‘Dat klonk stommer dan ik bedoelde. Maar, wat ik probeer te zeggen is…’ Waarom was dit zo moeilijk? ‘Ik heb gevoelens voor je. Ik vind je leuk, méér dan leuk.’
_
Sowieso

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoewel ze zijn hand bijna fijnkneep, kon dat hem op dit moment weinig deren. Veel meer gaf hij om de woorden die ze sprak, de dingen die ze zei, hetgeen ze met moeite vertelde. Hij had al eerder gemerkt dat Charlotte niet zo goed was met het uiten van gevoelens, hij deed dit dan ook zeker niet om haar eens extra de hak te zetten. Hij had het gisteren begrepen voor zover het nodig was, maar er hadden een heleboel details gemist en die kwamen nu langzaam maar zeker op hun plek in het verhaal te liggen. Hij dacht terug aan de momenten dat hij het tweetal samen had gezien. Vaak was het Charlotte geweest die zich teruggetrokken had, realiseerde hij zich. Was dat dan..? Het had hem zo onwaarschijnlijk geleken, belachelijk zelfs. Maar ze leek het nu toch echt te bevestigen, al zei ze niet expliciet de woorden. Het was duidelijk genoeg. Ze deed hem weer terugdenken aan de ruzie die ze hadden gehad. En hij dacht terug aan die dronken avond bij het kampvuur, waar ze het daarna nooit meer over gehad hadden. De pijn die haar woorden hem gedaan hebben toen hij dacht dat ze voor Ryan bedoeld waren. De zachte kus die hij op haar voorhoofd gedrukt had voordat ze in slaap gevallen was die avond. Ze herinnerde zich er niets meer van en misschien was dat maar goed ook. Hij had het idee dat ze zich schuldig voelde over wat ze gedaan had, al waren de gebeurtenissen niet geheel aan haar schuld te wijten. Hij had daar net zo goed iets in gedaan, net zoals Ryan. Als hij haar vertelde over haar dronken staat, zou hij het alleen maar erger maken. Juist nu het beter begon te gaan. Ze vertelde over de korte tijd nadat hij vertrokken was. Hoe ze met Sam had gepraat. Dean glimlachte flauwtjes toen hij dat hoorde. De reus was veel intelligenter dan sommige mensen op het eerste gezicht zouden zeggen en het was heel waarschijnlijk dat Sam hem expres naar deze bunker had gestuurd, zodat Charlotte hem makkelijker achterna zou kunnen komen als ze dat besluit wilde nemen. En dat had ze gedaan. Zelf de wildernis in gegaan om achter hem aan te gaan, omdat ze zich te laat realiseerde wat er gaande was. Maar ze had het maar mooi geflikt. Ze zat hier toch echt en hij was wat dat betreft zo ongelofelijk trot-
Ineens kwam ze een stuk dichterbij. Echt een heel stuk dichterbij. Zijn blik, die hij tot die tijd niet echt op haar gericht had, lag nu op haar. Hij had geen keuze dan in haar lichtbruine ogen te kijken, die op dit moment zo kwetsbaar leken. Hij voelde zelfs haar ademhaling in zijn gezicht. En wat ze zij gaf hem een warm gevoel. Hij wist dat het voor haar niet makkelijk kon zijn om dit te zeggen, omdat ze moeite met de woorden had. Hij legde zijn vrije hand op haar wang, aaide met zijn duim over de huid. 'Ik vind jou ook leuk, Char. En.. het spijt me dat ik niet duidelijker ben geweest. Eerder. Maar ik ben blij dat we nu hier zijn.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

De woorden die hij uitsprak, zorgden voor een warm gevoel in haar lichaam. Was dit het moment dat het officieel was? Dat ze beiden bevestigden dat dit was wat ze wilden? Samen zijn. Op díe manier. Die speciale manier. Als een stel. In een relatie. Onbewust kleurden haar wangen wat rood. Was hij dan nu haar vriend? Een glimlach vormde zich op haar gezicht. Zijn verontschuldiging drong amper bij haar binnen, wat ook kwam doordat ze het niet nodig vond. Hij was wel de minste die zich zou moeten verontschuldigen. ‘Ik ook,’ fluisterde ze, al liet ze haarzelf amper uitpraten. Ze wilde zijn lippen opnieuw proeven, opnieuw voelen. Zacht en teder. Liefkozend bewogen hun lippen over elkaar. Haar ogen waren gesloten, wat de sensatie in haar lippen versterkten. Warme gevoelens trokken door haar lichaam. Hoewel de pijn in haar arm nog steeds aanwezig was, was dat wel het laatste waar haar aandacht op dit moment naar uitging. Ze liet zijn andere hand los en liet haar vingers over zijn torso glijden. Zijn gespierde torso waarvan de bovenkant gesierd was met tekeningen, die nu helaas verstopt lagen onder de stof van zijn shirt. Ze voelde hoe zijn hand die op haar wang had gelegen, door haar haren streek. Een explosie van vlinders vormden zich in haar buik. Ze verlangde naar de jongeman, naar de aanrakingen zoals hij dat nu deed. Ze verlangde naar de warmte van zijn huid, de tintelingen die het achter zou laten. Ze… Ineens kwam er een vraag in haar op. Was dit zijn eerste relatie? Was zij de eerste met wie hij op deze manier samen was? Zou hij nog maagd zijn? Zou de kus van gister misschien zijn eerste zijn? Als dat zo was, was dat absoluut niet te merken. Charlotte onderbrak de zoen, maar vergrootte de afstand tussen hen niet. Was het raar als ze het vroeg? Was het raar om het op dit moment te vragen, net nadat ze elkaar pas net hadden verteld wat ze voor elkaar voelden? Of nou ja, voor zover haar dat gelukt was dan. Ze besloot de vraag voor een later moment te bewaren. In plaats daarvan glimlachte ze verlegen, sloeg ze haar ogen neer en creëerde ze nu wel wat afstand tussen hun gezichten. Ze pakte zijn handen opnieuw vast, om toch nog een beetje van het lichamelijke contact te behouden. ‘Wat is trouwens het plan? Welke kant wil je op hierna? En, wil je vandaag al vertrekken?’ Ze kantelde haar hoofd iets, terwijl ze bedacht dat het misschien wel een beetje veel vragen in een keer waren.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean merkte dat zijn lichaam naar haar hunkerde. Toen ze haar lippen op de zijne plaatste, ontplofte er iets van binnen. Alweer. Ging het iedere keer zo voelen als ze een moment deelden? Het voelde zo.. Het voelde zo goed. Haar hand op zijn lichaam liet brandplekken achter waar ze hem had aangeraakt. Was dit hoe echte liefde voelde, vermengd met lust? Hij wist het niet, had zoiets als dit nog nooit meegemaakt, maar wist wel dat het goed was zo. Zijn hand ging door haar haren, die ondanks het gebrek aan degelijke verzorging nog zacht waren. Zijn ogen waren gesloten, maar hij had zijn blik niet nodig om te weten dat hij haar mooi vond, zo mooi. Hij had zijn ogen niet nodig om haar glimlach voor de geest te halen, de sprankelende ogen en de kleine kuiltjes die ze dan kreeg. Hij wist hoe mooi ze was en hij wist dat hij eigenlijk meer verlangde, maar niet wist hoe. Het was onbekend voor hem, hij die nog nooit verder was gegaan dan een onstuimige kus in de jaren die hij in de stad had geleefd. Dat had anders gevoeld, veel minder goed dan dit. Van dat betekenisloze meisje had hij nooit meer gewild. Van Charlotte wel, maar dat was juist hetgeen dat hem nu blokkeerde. Hij wist niet hoe, wist niet wanneer en hij zou ook niet weten wat daarin normaal was. Dus toen ze uiteindelijk de kus verbraken en hij daarbij zwaar ademend achterbleef, was dat minder vervelend dan hij misschien gedacht had. Hij wilde het wel en dacht aan haar te merken dat zij geen nee zou zeggen, maar niet nu. Niet te snel. Hij wilde dit goed doen, hij wilde dit perfect maken. En hij zou niet weten hoe.
Hij keek naar hun handen, de vingers met donkere inktlijnen verstrengeld met de blanke, ongeschonden vingers van Charlotte. Ze waren zo anders, maar toch hadden ze elkaar hier gevonden. Het was grappig, wat het lot soms voor mensen in petto had. Even bleef hij zitten met de vraag, maar toen keek hij naar haar. Een glimlach kon hij niet onderdrukken, puur omdat hij haar zag. Het was een soort roes van verliefdheid die hij niet kon negeren.
'Iets verderop is een stadje. Geen grote, beschermde stad zoals die waar we vandaan kwamen, maar een stad waar ik toch wel graag heen zou willen.' Hij had er geen specifieke reden voor, de stad lag op enkele dagen reizen hiervandaan en leek gewoon het meest logische doelwit voor nu. 'We kunnen vandaag vertrekken, of morgen. Er is geen haast bij en als jij liever nog een dag rustig aan doen met die arm van je, snap ik dat.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een stad? Ergens verbaasde dat antwoord haar. Na het kamp had ze eerder verwacht dat hij de rust opzocht. Dat hij door de natuur zou reizen. Was het zijn oorspronkelijke idee geweest of deed hij het om haar een plezier te doen? Maar, deed hij haar er een plezier mee? Het was geen beschermde stad, minder groot ook. Alleen het zou wel huislijk aanvoelen. De muren die hen beschermden, net zoals die van de bunker. Zouden er mensen wonen? Of zou het er uitgestorven zijn? Ze had geen idee, wist niet goed wat ze moest verwachten. Voor nu was ze enkel verbaasd door zijn keuze, al zou er vast een praktische reden achter zitten. Misschien was het gewoon om voorraden te stelen uit oude huishoudens. Het was ergens wat vreemd. Ze hadden geen bestemming. Geen doel. Niet zoals ze de afgelopen dagen gehad. Ze konden gaan waar ze willen, zoals vanaf het begin. Ze konden zien van de wereld wat ze wilden. Misschien dat ze dat een keer kon voorstellen: het land verlaten, zien hoe andere landen kampten met de ramp. Landen en plaatsen zien die ze nooit eerder gezien had. Ze was in haar leven maar één keer in het buitenland geweest in jeugd, maar daar herinnerde ze zich weinig van.
Hij legde de keuze wanneer ze zouden vertrekken bij haar neer. Nadenkend staarde ze naar hun handen. Zijn grote, sterke handen die vol stonden met tekeningen. Tekeningen die lichtjes geschaad waren door kleine wondjes. Charlotte haalde haar schouders op. ‘Het maakt mij niet zoveel uit. Ik denk dat ik hier evenveel last heb van mijn arm als buiten.’ Ze had een goede nachtrust gehad en zou een reis door de buitenwereld wel weer aan kunnen. Wel had ze wat spierpijn en was ze nog steeds een beetje loom van de vele uren dat ze haar lichaam belast had. Alleen, ze wist niet goed wat ze hier zouden kunnen doen. Dean zou kunnen tekenen, maar zei had niet echt iets bij zich waarmee ze haarzelf zou kunnen vermaken. Aan de andere kant zou ze haarzelf genoeg met Dean kunnen vermaken, door hem te vervelen met al haar stomme verhalen, waarvan ze vaak de clou al veel te vroeg blootlegde. Ze verwachte alleen dat hij daar niet direct op te wachten zat. ‘Wat mij betreft kunnen we vandaag wel gaan, maar ik vind het wel fijn om het gewoon rustig aan te doen, denk ik.’
Dean knikte. ‘Dan doen we dat.’ Er lag een aandoenlijke glimlach op zijn gezicht. Eentje die haar direct opnieuw liet verlangen naar zijn lippen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Enkele dagen waren verstreken sinds Dean en Charlotte elkaar gevonden hadden in de bunker. Ze waren samen weer op reis gegaan, maar het was toch zoeken naar de juiste manier om met elkaar om te gaan tijdens zo'n reis. Het gevoel dat hij haar wilde beschermen was alleen maar erger geworden dan het eerst was, zelfs al wist hij dat ze nu meer in staat was voor zichzelf te vechten dan vroeger. De nachtmerries waren ook erger geworden: Nu hij zijn gevoelens voor Charlotte eindelijk had uitgesproken, droomde hij steeds vaker over die dag dat hij haar met de beet in het bos gevonden had. Hij droomde dat het dit keer wel een geïnfecteerde was. Dat ze elkaar gevonden hadden, maar dat het te laat was. Hij had hier niet met haar over gesproken, omdat hij haar geen extra zorgen aan wilde praten. Toch vermoedde hij dat ze wel ongeveer wist waar hij van droomde, hij had vaak genoeg haar zachte, kalmerende aanraking gevoeld als hij weer midden in zo'n nachtmerrie zat. Het was fijn dat hij er niet over hoefde te spreken, maar dat ze elkaar wat dat betreft feilloos aan konden voelen. Er waren nog veel dingen die ze samen uit zouden moeten zoeken, maar dit liep in ieder geval goed.
Nu stonden ze tegenover een majestueus aanzicht. Een straat, overwoekerd met onkruid dat de afgelopen jaren vrijelijk had kunnen groeien, omring door gebouwen die hun beste tijd gehad hadden. Dit was de stad waar Dean over gesproken had, de stad die hij op zijn kaart had staan als interessante spot. Hij hield even halt, Het was hier groter dan hij had verwacht, maar het voelde verlaten. Hij wist niet of dat een goed of een slecht iets was, maar hij wist zeker dat ze hier interessante dingen tegen zouden komen. Dat was de reden dat hij hierheen had gewild: Niet zozeer voor de normale voorraden die je normaal in een bunker tegenkwam, maar voor dingen die wat bijzonderder waren. Misschien zou hij hier zelfs nog nieuwe inkt vinden, een goedje dat schaars was en als hij zijn ding wilde blijven doen, nodig was. Hij wist eigenlijk niet of hij het wilde, een nieuwe tatoeage zetten. Het voelde toch anders, nu Charlotte erbij was. Niet slecht, maar zeker anders. Bij haar een tatoeage zetten was anders dan zijn eigen huid tatoeëren waar zij bij was. Hij liet het idee dan ook maar varen, maar het sloot niet uit dat ze andere, interessante dingen tegen konden komen in een stad als deze. Langzaam begon hij weer te lopen, er vanuit gaande dat Charlotte hem wel zou volgen. 'Als je iets interessants ziet, geef het aan,' sprak hij zachtjes. Hij had geen idee hoeveel geïnfecteerden zich hier verzameld hadden en hij was niet van plan ze te alarmeren als daar geen reden voor was. Voor nu leek het in ieder geval nog erg verlaten in deze grote spookstad.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het kon wel uit een horrorfilm komen. De verlaten gebouwen, waar de scheuren in stonden en waar het onkruid doorheen groeide. De ingeslagen ramen, waarvan niet eens de moeite gedaan was het dicht te timmeren met houten planken. De bewolkte lucht en de kille wind maakten het plaatje compleet. Op dit soort momenten was ze extra blij met de aanwezigheid van Dean. Dat was ze sowieso al, maar ze voelde zich een stuk veiliger met hem aan haar zijde. Hoewel het wennen was, was ze wel blij met de ontwikkeling tussen hen. De aanrakingen waren soms nog wat ongemakkelijk, maar niet onprettig. Toch merkte ze dat de nachten voor Dean onrustig waren. Meerdere keren had ze hem zien woelen, zag ze hoe onbewust zijn gezicht verkrampte. Haar nachten waren weinig veranderd. Er waren nachtmerries die haar teisterden, maar ook rustige dromen. Zo droomde ze dat hij een nieuwe tatoeage bij haar zette. Een impulsief besluit, net als de eerste, al had ze er nog geen moment spijt van gehad. Het had haar wel aan het nadenken gezet. Ze had nog niet direct behoefte aan een nieuwe tatoeage, maar het was wel iets waar ze in de toekomst voor open zou staan. Misschien, dat was waar ze nog over twijfelde. En vooral, wat zou ze dan willen? En, wat zou Dean mooi vinden? Zou hij haar ongeschonden huid prefereren of zou hij verlangen dat haar lichaam net zo vol zou komen te staan als de zijne. Hoewel ze hield van zijn tatoeages, zag ze dat niet snel bij haarzelf gebeuren.
Dean begin vooruit te lopen en ze zette een paar gehaaste stappen om naast hem plaats te nemen. Haar hand gleed om zijn bovenarm en met wat grote ogen keek ze om haar heen. Even werd ze in haar gedachten teruggebracht naar het moment in de bunker van de Bloater, waar ze ook wat angstig naast hem liep. Ze was minder bang nu, wetende dat ze tot meer in staat was dan toen, maar het onbehaaglijke gevoel dat ze had, stond haar nog steeds niet aan. Het idee dat gevaar vanuit elke hoek kon komen. Haar blik gleed over de verschillende gebouwen. Verf bladerde van de houten naamborden en de ooit neon gekleurde letters, waren nu duister en kapot. Ze herkende een aantal van de winkelketens, vooral de wat grotere winkels. Maar ze zag ook veel onbekende dingen. Chinese restaurants, een scooterzaak, een schoenenwinkel en een… Charlotte stopte met lopen, waardoor Dean direct alert de omgeving scande. Daarna pas keek hij haar kant op. Kort verscheen er een glimlach op haar gezicht. ‘Wat is er?’ vroeg Dean.
Enthousiast pakte ze zijn hand vast en trok ze hem mee richting de etalage die haar aandacht getrokken had. Gewillig, maar nog steeds alert, liet hij zich meetrekken. Ze stopte voor een groot raam, wat een van de weinige was die nog heel was. In sierlijke ketters was de naam op het glas geschilderd. Charlotte voelde zich als een klein kind dat voor een snoepwinkel stond. Achter het raak stond een enorme vleugel, met een klein krukje. Al was dat niet waar ze naar keek. Ze keek naar de rechtermuur, waar tientallen gitaren hingen. Sommigen hun snaren waren geknapt en enkele gitaren waren op de grond gevallen, maar het meerendeel hing ongeschonden aan de muur. Met een grote, hoopvolle glimlach draaide ze zich naar Dean. ‘Kunnen we heel even een kijkje nemen?’’ Om haar smeekbede kracht toe te zetten, vouwde ze haar handen in elkaar en keek ze de jongen met grote, onschuldige ogen aan en maakte ze een klein pruillipje. ‘Alsjeblieft?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Een muziekwinkel. Dat was hetgeen dat haar aandacht had getrokken en hem gealarmeerd had. Toch kon hij er niet boos om zijn dat ze zo enthousiast was geworden van zoiets kleins. Hij had zijn tekeningen, zij had haar muziek. Maar niet de afgelopen tijd, want ze had nooit een gitaar gehad in de afgelopen weken. Dus hij kon haar onmogelijk kwalijk nemen dat haar aandacht nu getrokken was door een winkel waar gitaren verkocht worden, al was hij niet van plan om zijn alertheid te laten varen.
Hij kon toch geen nee zeggen tegen die blik? Dat wist ze zelf ook wel, dat ging niet. Als hij nu nee zei, zou het onredelijk zijn. En hij zou het zichzelf niet kunnen vergeven, omdat ze hem nu zo smekend aankeek. Hij zuchtte diep, alsof hij een zwaar offer moest brengen als hij haar naar binnen liet gaan. 'Eventjes dan. Maar ik ga voorop en je maakt geen geluid totdat ik aangeef dat het veilig is, oké?' Charlotte, die maar al te blij leek te zijn dat hij toegezegd had, knikte. Alsof hij ooit nee zou zeggen tegen haar als ze naar hem keek. Dat was toch wel een beetje zijn zwakke plek, al ging hij dat niet aan haar toegeven.
Hij pakte zijn pistool vast en liep weg van het raam, naar de deur van de winkel. Met het wapen in de aanslag duwde hij wat tegen de deur, die met een zacht gekraak opende. Niet op slot. Dat kon meerdere dingen betekenen, maar voor nu ging Dean van het ergste uit. Hij gebaarde Charlotte dat ze hem kon volgen, buiten wachten was in dit geval niet nodig. Daarbij zou ze heel goed voor zichzelf kunnen zorgen als hij iets over het hoofd zag. Met zijn pistool opgeheven liep hij nu door de winkel, checkte hij iedere hoek twee keer en soms zelfs drie keer als hij dacht dat hij toch wat zag bewegen, maar uiteindelijk kon hij niet anders dan concluderen dat het hier veilig was. Hij knikte naar haar, ten teken dat ze de voorzichtigheid kon laten varen en naar de gitaren aan de muur kon gaan staren. Hij zelf deed dit niet, hield zijn pistool nog in de hand en liet zijn blik nog enkele malen over de omgeving glijden. Er was nog een deur achter in de ruimte, maar die was gesloten geweest en nadat Dean er een paar keer tegenaan had geduwd, was er niets gebeurd. Hij ging er dan ook vanuit dat er daar niets zou zitten, maar als er wel wat zat zou het hun hier niet lastig komen vallen. Charlotte kon haar moment met de gitaren wel nemen. No problem.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zodra hij haar het teken gaf, liet ze haar rugzak van haar rug zakken, daarbij oppassend voor de wond op haar linkerarm. De ontsteking leek langzaam weg te gaan, nadat Dean het meerdere keren had schoongemaakt. Een klusje dat ze liever oversloeg, aangezien de pijn nog altijd behoorlijk hevig was. Nu leek de wond eindelijk tijd te kregen om te genezen, zolang ze het niet teveel belaste. Een extra reden om voorzichtig te zijn.
Haast gehypnotiseerd liep ze langs de verschillende snaarinstrumenten. Het was lang geleden dat ze zo’n grote hoeveelheid bij elkaar gezien had. Ze herinnerde de dag nog goed dat ze haar gitaar kochten. Toen had ze met diezelfde blik langs de rijen gitaren gelopen, twijfelend welke het beste bij haar zou passen. Destijds had ze haarzelf beperkt tot de snaren van nylon, in tegenstelling tot het instrument dat ze in de stad gehad had. Die had (pijnlijke) stalen snaren. Niet dat het haar uitmaakte. Niet als ze het warme geluid hoorde. Dan kon de pijn in haar vingers haar niet minder schelen. Charlotte bleef stilstaan voor een lichtbruin instrument, waarvan alle snaren nog heel leken. Met haar vingers streek ze over de snaren, die als vanzelf een glimlach veroorzaakten. Ze tilde de gitaar van de muur en leunde op een hoog krukje dat iets verderop stond. Ze liet het instrument op haar bovenbeen rusten, terwijl ze met haar vingers de verschillende snaren volgden. De verleiding om iets meer druk te zetten op het staal en haar andere hand naar beneden te laten glijden, was enorm. Maar, was het veilig? Gitaren waren niet bepaald erg zacht. Als er geïnfecteerden in de buurt zouden zijn, zouden ze hen regelrecht naar hen toe leiden. Aarzelend beet ze op haar lip, waarna ze haar aandacht op Dean richtte. ‘Dean?’ vroeg ze. De jongen die zijn blik op de straat gericht had, keek nu haar kant op. Zijn geconcentreerde gezicht verzachte iets toen hij haar aankeek. Ze hield ervan als dat gebeurde. Als hij op díe manier haar kant op keek. Onbewust vond er weer een explosie in haar buik plaats. Niet alleen zijn lippen konden dat teweegbrengen, maar ook door dit soort kleine dingetjes besefte ze hoezeer ze gesteld was op hem. ‘Mag ik?’
Hij twijfelde. Ze zag het aan hem. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. Het was gevaarlijk, dat was ook de reden dat ze niet zonder overleg een akkoord was gaan spelen. Dean was echter wat beter in het inschatten van de situatie. Als hij verwachtte dat het veilig was, dan was het veilig. Anders zou hij, ondanks dat ze wist dat hij dat liever niet deed, haar moeten teleurstellen. Uiteindelijk knikte hij. ‘Vooruit. Heel even dan.’
In eerste instantie had ze enthousiast op willen staan en naam hem toe willen lopen om hem met een knuffel te bedanken. Maar, aangezien hij behoorlijk ver weg stond en de gitaar toch in de weg zou zetten, hield ze haarzelf in. Al wist ze zeker dat het van haar gezicht af te lezen was dat ze blij was met zijn antwoord.
Charlotte ademde diep in, waarna ze haar duim langzaam over elke snaar liet vallen, waardoor de noten zacht door de ruimte galmden. Nog eenmaal sloeg ze de bovenste drie snaren aan, controleerde of ze bijgesteld moesten worden. De valse snaar draaide ze iets bij, waarna ze haar eerdere actie nog een keer vervolgde. Ja. Nu was het goed. Ze plaatste haar linkerhand op de hals van het instrument en plaatste haar vingers op de juiste plek, waarna ze met haar rechterhand aan verschillende snaren trok, waardoor individuele klanken samensmolten tot een melodie. Ze sloot haar ogen, luisterde goed naar de noten die ze speelde. Het was niet perfect, het was duidelijk dat haar vingers wat stroef waren. Maar, dat bedierf de pret niet. Ze genoot van het geluid dat het instrument produceerde. Ze had het gemist.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoewel hij wist dat het gevaarlijk was, zag hij niet zo'n directe dreiging om tegen haar te zeggen dat ze niet kon spelen. Als er een geïnfecteerde in de buurt zat die het geluid hoorde, zou Dean er wel korte metten mee kunnen maken. Hij wilde haar dit pleziertje niet ontzeggen, al helemaal niet nu hij betwijfelde of ze het ding mee konden slepen. Als ze het echt zou willen was het wel een optie, zeker omdat hij wist dat ze zich wel eens verveelde, maar erg praktisch was het natuurlijk niet.
Hij zag wel hoe blij ze was met het feit dat hij had toegezegd en alleen dat simpele feit maakte al dat hij wist dat het de juiste keuze was geweest. Hoewel hij verder niet naar haar keek terwijl ze een beetje op de gitaar tokkelde en bezig was met het stemmen van wat valsere snaren, merkte hij dat hij zeker wel benieuwd was naar wat ze ging spelen. Dus toen ze eenmaal een melodie begon te spelen, draaide hij zich naar haar toe om te kijken. En wederom besefte hij zich dat hij de juiste keuze had gemaakt door haar te laten spelen. Hetgeen dat hij op haar gezicht zag, was een uitdrukking die hij nog nooit eerder had gezien op haar gezicht. Hij had al veel uitdrukkingen gezien, maar dit was anders. Ze leek helemaal op te gaan in de melodie die ze speelde en dat was zo mooi om te zien, dat Dean zelf even vergat om op te letten. Een stomme fout, want nadat hij eventjes naar haar had geluisterd, hoorde hij aan zijn rechterzijde ineens een geklik. Hij vloekte zachtjes, nam een halve seconde de tijd om na te denken maar realiseerde zich dat het geen nut zou hebben om Charlotte te waarschuwen. Daarmee zou hij waarschijnlijk alleen maar meer aandacht trekken en daar was hij zeker niet op uit. In plaats van een waarschuwing te schreeuwen, wachtte hij tot de Clicker door dezelfde deur naar binnen kwam als zij enkele minuten geleden. Hij hief zijn pistool, met demper, en schoot het wezen in één keer neer. De Clicker had hem niet eens opgemerkt doordat hij zo bezig was geweest met het geluid van de gitaar, dus dat was een eitje. Charlotte schrok wel op van haar muziek door het gedempte schot, maar Dean glimlachte slechts nonchalant. 'Niet aan de hand, maar je zag er zo mooi uit dat ik je niet wilde onderbreken,' zei hij, voordat hij zich goed en wel realiseerde wat hij precies had gezegd. Een lichte blos kleurde zijn wangen en hij schraapte zijn keel, waarna hij haar gebaarde. 'Ik denk dat we zo maar eens verder moeten gaan.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De melodie was abrupt ten einde gekomen toen ze het gedempte schot hoorde. Haar ogen waren gesloten geweest en de keren dat ze haar ogen wel geopend had, waren deze gericht op haar eigen vingers. Niet dat ze dat nodig had, ze kon de snaren zonder moeite blind raken. Het was meer dat ze wíst dat Dean naar haar keek en ze er onzeker van werd als hun blikken zouden kruisen. Stom eigenlijk. Dat, samen met de toch vrij luide klanken van de gitaar, had ervoor gezorgd dat Charlotte allesbehalve gealarmeerd was door de Clicker. Dat bewees maar weer hoe gevaarlijk muziek was in deze wereld.
De woorden die hij uitsprak, gingen gepaard met een schuine glimlach. Woorden die niet alleen bij hem een blos veroorzaakten. Wat verlegen staarde Charlotte naar de grond, niet goed wetend hoe ze erop moest reageren. Noemde hij haar net mooi? Of vond hij het totaalplaatje gewoon mooi? Charlotte was helemaal niet onzeker aangelegd. Ze was niet extreem tevreden met haar uiterlijk, maar ook niet ontevreden. Maar, toch voelde ze zich soms wel onzeker in zijn bijzijn. Ze wilde gewoon dat hij haar aantrekkelijk vond, hoe moeilijk dat misschien ook was in deze omstandigheden. Hij had haar nooit gezien zoals ze er in het doorgaans leven uit had gezien. Zelfs niet op de dag dat ze elkaar ontmoetten, aangezien ze toen grijs was van het roet. Toch, het was fijn de woorden te horen die hij niet uitsprak, ook al bedoelde hij er misschien weinig mee. Ze was blij dat hij de ongemakkelijke sfeer weg probeerde te wuiven met het voorstel om zo verder te gaan. Het was jammer. Ze had maar weinig tijd gehad, maar het was goed zo. Het was eenmaal een gevaarlijke hobby en het was fijn dat ze er nog een keer van had kunnen genieten. Terwijl de blos nog altijd op haar wangen lag, kwam ze overeind en hing ze het instrument op aan de plek waar ze hem vandaan had gehaald. Ze tilde haar rugzak van de grond en liep richting Dean, die wachtte tot ze zover was.
‘Dean?’ vroeg ze, net toen hij de deur wilde doorlopen. Hij draaide zich om, keek haar wat verbaasd aan. Ze pakte zijn hand vast en strekte zich naar hem uit, waarna ze een zachte, korte kus op zijn lippen plantte. ‘Bedankt voor net.’ Doelend op meerdere dingen: het doden van de geïnfecteerde, het geven van het compliment, maar bovenal omdat hij haar had laten spelen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ah ja. Shit. Daar kwam die verlegenheid, die ongemakkelijkheid in dit soort momenten, toch weer om de hoek kijken. Hij vond het zo fijn als ze dit soort dingen deed, een spontane kus of haar hand in de zijne, maar hij wist geen enkele keer hoe hij er nou precies mee om moest gaan. Nog steeds niet. Hij kneep maar gewoon eventjes in haar hand, glimlachte ietwat nerveus en gezamenlijk liepen ze de winkel weer uit. Eenmaal buiten liet hij haar hand eventjes los, zodat hij de deur achter zich kon sluiten. Mochten ze hier ooit nog terug komen, wilde hij niet dat de winkel overlopen zou zijn en de ene gitaar waar ze net op gespeeld had, kapot was. De kans was natuurlijk klein, maar je wist maar nooit. Daarbij vond hij het sowieso zonde van de spullen die er stonden, grotendeels nog gaaf gebleven over de periode van vijftien jaar.
Ineens baalde hij dat hij haar hand losgelaten had om de deur te sluiten. Om hem nu weer vast te pakken, voelde raar en op één of andere manier onnatuurlijk, hoe graag hij het ook wilde. Iets hield hem tegen, zei hem dat ze het stom zou vinden. Al was dat een belachelijke gedachte, Dean hechtte er te veel waarde aan om het te negeren. Hij liep weer terug de weg op, controleerde de omgeving op geïnfecteerden en gebaarde toen naar Charlotte dat het veilig was. Blijkbaar had haar muziek maar één Clicker wakker gemaakt en ergens was dat een groot geluk, als ze nu de halve stad achter zich aan hadden gehad was het het toch niet helemaal waard geweest.
Ze vervolgden hun tocht, al wist Dean nog steeds niet helemaal waar hij nou naar op zoek was. Een winkel? Een zaak? Mensen? Geïnfecteerden? Dat laatste zou vast geen probleem zijn nu ze wat dieper in de stad waren, een paar keer goed herrie maken en ze zouden waarschijnlijk uit alle hoeken komen. Uiteindelijk bleek dat nergens voor nodig te zijn, want Dean zijn aandacht werd getrokken door een geluid links van hen. Achter een ruit bewoog iets en hij kwam dichterbij om te zien wat het was.
Een Clicker, maar eentje die opgesloten zat. En niet zo'n beetje opgesloten, van wat Dean kon zien had het wezen een ketting op zijn nek en was de ruimte volgelopen met sporen. De deur van het gebouw zat op slot, maar Dean zijn interesse was gewekt door de geïnfecteerde die daar opgesloten zat. Iemand moest dat ding om zijn nek gedaan hebben, en waarom? Hij pakte zijn gasmasker alvast, want dit wilde hij zeker beter bekijken. Toch stopte hij halverwege die beweging en hij keek om naar Charlotte. Overleggen, dat was een ding. Ze deed ook niet zomaar dingen zonder zijn toestemming te vragen, niet meer. Het zou niet echt aardig van hem zijn om dan gewoon deze deur open te beuken en naar binnen te stormen. 'Zullen we dit nader onderzoeken?' vroeg hij dan ook, zonder daarbij een smekende blik op te zetten. Ja, hij was niet zo goed in dat soort blikken dus Char zou het zonder moeten doen. Maar please?

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het feit dat hij zijn gasmasker al vasthad, klaar om deze voor zijn gezicht te plaatsen, was voor haar een teken dat hij stond te springen om naar binnen te gaan. Niet de smekende blik die zij getrokken had, ook al was dat slechts om hem te plagen. Als het serieuze zaken betrof, zou ze wel wat redelijker om zijn mening vragen. En tegenwoordig zou ze daar ook wat mee doen. Ze had wel degelijk geleerd van haar vorige actie, waarbij ze tegen zijn wil in de bunker in was gegaan. Niet alleen had ze ervan geleerd omdat ze de dagen daarna behoorlijk door hem was uitgefoeterd, maar ook omdat ze hem pijn had gedaan met die actie. Daarbij zou ze het zelf ook niet leuk vinden als het andersom zou zijn. Het was een actie die ze haarzelf nog altijd kwalijk nam en daarom hoopte ze dat hij haar erop zou vertrouwen dat ze het niet weer zou doen. Charlotte kwam wat dichterbij en wierp een blik door het raam om te controleren wat hij zo graag wilde onderzoeken. Een lichte frons verscheen op haar gezicht toen ze de geïnfecteerde zag. Geketend in een ruimte vol sporen. De sporen waren geen verrassing, aangezien de schimmel geen kant op kon in de ruimte. Het was enkel de vraag waarom hij geketend was. Het was de vraag of de sporen er al zaten voor hij vastgebonden werd met kettingen. Het was vrij… bijzonder. Ze begreep waar de interesse van Dean vandaan kwam en kon ook niet ontkennen dat ze zelf niet nieuwsgierig was. Ze had ook geen goede reden om het idee af te slaan, maar ze kon het nare onderbuikgevoel niet onderdrukken. Elke keer wanneer een dergelijke situatie zich voordeed, had Charlotte de angst dat er zou gebeuren. Dat, ondanks dat Dean enorm sterk was in het verdedigen van hemzelf, hij gebeten zou worden. Dat hij verrast werd en niet in staat was een kogel los te laten voor de veel te dichtbije geïnfecteerde. Toch knikte ze. Ze waren samen, stonden daarmee sterker. Ze legde haar hand op zijn bovenarm, wat zijn aandacht trok. ‘Maar wees wel voorzichtig, oké?’ Natuurlijk deed hij dat. Waarom zou hij niet voorzichtig doen? Haar woorden sloegen nergens op, maar toch wilde ze het gezegd hebben. Een teken dat ze om hem gaf, dat ze toch bezorgd was om hetgeen wat ze zouden aantreffen. Dean knikte met een serieuze blik in zijn ogen, waarna hij zijn gasmasker installeerde. Charlotte volgde snel zijn voorbeeld en zodra ze het bandje vastgeklikt had, opende Dean de deur. Dit soort situaties hadden niet haar voorkeur. Verre van. De mist die behoorlijk dicht was en je direct een vies gevoel gaven. De duisternis die door diezelfde mist veroorzaakt werd. Duisternis waarbij in elke hoek gevaar geschuild kon gaan. Charlotte zorgde er bij elke stap voor dat er weinig afstand was tussen Dean en haar. Nu ze weer bij hem was, kon ze bijna niet geloven dat ze zelfstandig het met sporen volgelopen huis was binnengegaan, om te controleren of er een teken van Dean te vinden was. De moed die ze toen had gehad, leek redelijk verdwenen. Ze was er nu en zou ook niet snel weglopen, maar als ze alleen was geweest zou ze er nog wel een tweede keer over nagedacht hebben. Ze moesten door een klein gangetje lopen voor ze bij de ruimte aankwamen die ze van buiten hadden kunnen zien. Paddenstoel zwammen hadden zich in de hoek van de ruimte genesteld, schimmel groeide door de kettingen heen. De Clicker had hen allang gehoord en met een luid geluid, wat leek op een kruising van geklik en gekrijs, wilde de geïnfecteerde op hen afstormen. Ruw werd hij tegengehouden door de kettingen die op meerdere plekken om zijn lichaam gebonden waren. Iemand had behoorlijk wat moeite gedaan om hem daar vast te binden, maar waarom? ‘Waarom zou-’ Charlotte stopte haar zin abrupt toen ze een ander geklik hoorde. Een geklik dat anders klonk dan de andere geluiden die ze tot nu toe gehoord had. Direct keek ze naar Dean, die het geluid ook gehoord leek te hebben.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Binnen waren ongelofelijk veel sporen. Misschien wel meer dan hij ooit gezien had. Dicht op elkaar groeiden de rare zwammen op de muren, het plafond en zelfs op sommige stukken grond. De lucht was ermee vergeven, zo erg dat Dean het gevoel had dat ze in zijn ogen kwamen en zich daar nestelden. Dat was natuurlijk geen mogelijkheid, maar het voelde desalniettemin ongelofelijk naar aan. Even had hij zo zijn bedenkingen of dit nou wel een goed idee was, maar ze waren nu eenmaal al binnen en daardoor was er geen keuze meer. Niet echt, in ieder geval.
Dean had een tijdje geïntrigeerd naar de geïnfecteerde gekeken, die zijn uiterste best deed om los te komen. De ketens waren gelukkig stevig en met een slot vergrendeld en de sleutel leek niet in de buurt te liggen. Op een bureau dat al meerdere malen aan de kant geschopt leek te zijn, lag een slordige stapel papieren met daarop in schuin handschrift aantekeningen, tekeningen en schema's. Hij mocht dan wel geen lezer zijn, door deze hele situatie vroeg hij zich toch af of er misschien iets bijzonders op de papieren stond. Veel tijd om daarover na te denken, had hij niet. Ook hij hoorde het rare geklik. Hij hoefde Charlotte niet eens te gebaren om te stoppen met spreken, ze had het overduidelijk zelf ook gehoord en dat was de reden dat ze stil was gevallen.
Het geluid leek uit een ruimte aan hun zijkant te komen, die niet correct afgesloten was geweest. De deur stond op een kier en dat had de mogelijkheid gegeven aan hetgeen dat aan de andere kant van de deur stond om hen op te merken. Er leek geen directe dreiging te zijn, misschien was dit wezen ook vastgeketend zoals de geïnfecteerde in deze ruimte, die toch wel veel herrie maakte? Daarover gesproken, Dean trok een mes en duwde dit door de schedel van de Clicker. Waarom het ding hier ook had vastgezeten, de kans dat hij andere soortgenoten alarmeerde was hem te groot en Dean had geen zin in een overval. Nu de normale Clicker dood was, klonk het andere geklik hem des te vreemder in de oren. De deur werd langzaam geopend en daar vond hij een zelfde soort kettingconstructie. Ditmaal niet met een geïnfecteerd mens eraan, maar iets anders.
Het was een hond. Een met sporen overgroeide, blinde hond. De rare zwammen hadden zich over de kop van het beest verspreid en zich ook in de neus en oren genesteld, waardoor het dier geen enkel zintuig meer zou kunnen gebruiken. Alleen het rare, klikkende geluid dat leek op dat van een Clicker. Dat was het enige dat het beest produceerde. Dean kwam wat dichterbij, in de ban van het beest. 'Fascinerend,' zei hij zachtjes, terwijl het beest aan zijn kettingen trok en dichterbij probeerde te komen. Charlotte leek er wat minder enthousiast over, maar Dean voelde een vreemd soort obsessie in zichzelf. Hoe was dit beest geïnfecteerd geraakt? Niemand had ooit geweten dat dit mogelijk was, toch? Wat had zich hier in vredesnaam allemaal afgespeeld?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld