Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Eternal Darkness pt. 2

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een zucht ontsnapte aan haar lippen, ze wilde het niet meer horen. Hoe hij haar steeds herinnerde aan haar lengte was op den duur hinderlijk geworden, al was ze niet van plan er boos om te worden. Vroeg of laat zou hij wel moeten stoppen. Erop ingaan deed ze dan ook niet, het was een verloren zaak. Het was een patroon wat haar was opgevallen in de tijd die ze samen door hadden gebracht. Demyan weigerde dingen te veranderen als hij er zelf geen last van had. Het kon haar compleet gek maken en hij zou er niets aan doen om er verandering in te brengen. Of ze er ooit aan zou wennen was maar de vraag en toch was ze niet van plan om het haar meer dwars te laten zitten dan nodig was geweest.
Haar ogen kneep ze even dicht, in alle hoop geprobeerd niet gefrustreerd te klinken. “How do you expect me not to worry about it?” Vroeg ze hem toen verbazingwekkend kalm. Haar ogen opende ze weer voor ze de zijne opzocht. “Your hands are turning all kinds of unhealthy colours and you just think I’m gonna be okay with it?” Het kostte haar meer moeite dan gedacht om kalm te klinken. Hoe hij niet in leek te willen zien dat het wel zeker iets met haar deed om hem pijnte zien lijden. Bij de jonge Rus was het echter zo goed als nooit opvallend. Het waren de kleine dingen die het van hem verraadde. Dingen waar Cassidy op had geleerd te letten. Trillende handen waren nooit een goed teken, wat haar deed denken aan iets wat haar een enigszins misselijkmakend gevoel gaf. “It’s late, shouldn’t you need insulin by now?”
Hij gaf haar geen kans, het wapen alweer vastgepakt voor ze het doorhad. Een kleine zucht liet ze horen, al stond ze het toe. Het wapen was te zwaar voor haar om het te blijven tillen. “My hand is fine, I swear.” Had ze hem moedeloos gezegd, gedaan wat ze hem niet veel eerder verteld had te stoppen. Toch kon ze niet anders dan glimlachen bij het horen van zijn voorstel. “If we find a projector, I might be able to get it to work. Can’t be that different from fixing a car, right?” Het plan klonk goed in haar oren. Het zou hen beiden afleiding bieden, iets wat ze wel gebruiken konden. Hoe lang het was geweest sinds ze voor het laatst een film had gezien wist ze niet meer, wat het de hoogste tijd maakte.
Lachend keek ze hem aan. “See, the dog ain’t all that bad, is he?” Het was bijna schattig hoe hij eten wilde zoeken voor het dier. Het was een opluchting, aangezien ze anders niet had geweten tot wanneer het dier zich aan hun zijde zou bevinden. De uitspraken van Demyan wat uren geleden deden haar denken dat hij het dier zonder moeite achter had gelaten langs de snelweg en nu leek het er niet eens meer op.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De frustratie die ze lichtelijk uitte, deed hem weer opzij kijken. Haar zorgen om zijn hand kon hij nog altijd niet goed begrijpen. De plaats waar het vandaan kwam verdiende zijn waardering, omdat ze ermee uitte dat ze er wel degelijk om gaf en wellicht zelfs dat ze zich zorgen over hem maakte, maar het was nu zijn beurt om zich zorgen over haar te maken. Hij was niet degene wie gemarteld was door zijn oom. Ze had al genoeg te verduren zonder haar bloedende handen en de glasscherven, die in haar huid vast haakten.
Een kerm van frustratie verliet nu ook zijn mond. "No, I'm not telling you to be okay with it. I'm telling you not to worry about it for now, because you are in enough pain and suffering yourself." Hij knikte naar haar hand en liet toen zijn blik omhoog glijden naar haar ogen, vooraleer hij zich weer omdraaide. "Besides, you're bleeding." Het kon hem niet schelen of ze het toe zou laten dat ze de wonde schoon zouden maken of niet. Hij zou ervoor zorgen dat het gedesinfecteerd werd, of hij dat zelf moest doen of dat ze eindelijk toegaf en vrijwillig in zijn bevel meeging.
Lang om daarover te peinzen had hij alleen niet. Ze hadden bijna de trap omhoog bereikt toen hij zich besefte wat ze precies tegen hem aan het vertellen was; vloekend liet hij haar hand uit de zijne glippen met het plan om naar de rugzak te grijpen. Ze had gelijk. Het was al bijna middernacht en er waren al uren verstreken sinds hij eigenlijk de injectie inbrengen moest. Zijn gebrek aan oplettendheid had een tol op hem geëist, maar met het neerkijken op zijn handen zag hij dat het getril was gestopt. Op dat moment besefte hij zich pas dat hij eigenlijk niks had gemerkt aan zijn lichaam. Geen symptomen hadden zich voorgedaan die dag nadat hij de onbekende injectie genomen had.
Fronsend keek hij haar aan. "You're right..," mompelde hij. "But I haven't felt anything?" Het was vreemd maar het kwam gunstig uit. Het was zelfs net alsof zijn gebeden waren verhoord. Hij bedacht zich namelijk dat ze geen insuline in het ziekenhuis hadden gevonden en dat er voor hem niks was om te injecteren, als hij het wel nodig had gehad.
"I think I'm good."
Dat besef maakte uiteindelijk zijn bui wat beter. Wat minder gefrustreerd zag hij Cassy's lach verschijnen en alhoewel er weinig ironie in zat, gaf hij haar een glimlach terug. "Sounds nice." Wanneer ze over de hond begon, kon hij slechts zijn hoofd schudden. "I still don't like the damn thing. But for you, I'm willing to let it live." Zijn glimlach veranderde voor kort in een grijns.

"But come on. Let's see what's up there."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Gefrustreerd rolde Cassidy met haar ogen, hem even aangekeken. “Don’t be ridiculous, I’m fine.” Sprak ze hem chagrijnig toe, geen moeite gedaan om de discussie te vermijden. Waarom het tussen het tweetal altijd uitliep op kwade woorden, terwijl ze enkelhet beste met elkaar voor hebben, was iets waar ze nooit voorbij zouden komen. Hoe ze altijd hun frustraties leken te uiten naar elkaar toe was verbazingwekkend en toch begrijpelijk. Beide tieners hadden op jonge leeftijd iets traumatiserends meegemaakt en het maakte hen beiden geen betere personen. Zo nu en dan was het dan ook fijn om te schreeuwen tegen iemand anders. Cassidy wist dat Demyan haar niets aan zou doen en het altijd bij woorden zou blijven, en het gaf haar genoeg vertrouwen om hem al haar frustraties te laten horen. Het was dan ook met die reden dat ze niet stopte met praten en het gewoon met rust liet. “Why are you always like this? I try to help you and you just refuse. It bothers me so fucking much.” Het was niet dat ze echt boos op hem was, maar wat meer denken van zijn kant zou gewaardeerd worden. Het was alsof hij niet in wilde zien dat ze zich zorgen maakte.
Kwade tonen vulde de ruimte terwijl hij de grip op haar hand teniet liet gaan. Geduldig wachtte ze af, maanden geleden al geaccepteerd dat dit erbij zou horen. “You haven’t felt any symptoms?” Vragend keek ze hem aan, niet begrepen wat hij bedoelde. Het kwartje viel pas toen ze terug dacht aan het ziekenhuis, wat de laatste keer was dat ze hem iets zag injecteren. “You think you’re good or do you know you’re good?” De vage verwoordingen was ze van hem gewend en toch haatte ze het. Hoe hij altijd bijna leek te vertellen hoe hij zich voelde. “Oh fuck, what if this is because of that hospital bullshit? Maybe it took away your symptoms but you’re still in need of insulin?” Bijna eindeloos bleef ze door praten, alsof hij de antwoorden had, die ze beiden niet hadden.
Zijn glimlach maakte het iets beter, waarom wist ze niet. Het deed haar altijd wat opvrolijken. Om de jongen vrolijk te zien was zeldzaam genoeg en elke keer dat ze het zag gaf het haar dan ook een goed gevoel. “You’re the worst, Gorbachyov. Kinda sweet, kinda rude towards the dog.” Een lach kon ze echter niet onderdrukken. “Alright, alright, relax.” Zijn hand had ze weer vastgepakt onderwijl ze de treden van de trap opliep.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De chagrijnige reactie die hij terugkreeg, zette hem weer op het pad van ergernis. Hij snapte haar redenering niet. Altijd zat ze ermee dat hij zich niet liet helpen maar hoe zat het met haar? Wanneer hij haar had verteld dat ze haar wonden moest schoonmaken in het ziekenhuis, vertikte ze het zowat om de verplegingskamer in te lopen op eigen houtje; zijn hulp wilde ze al helemaal niet. Het voelde net alsof ze magneten voor elkaar waren. De ene keer trokken ze elkaar aan en de andere keer stootten ze elkaar net zo hard af; ze kon hem zijn gewoontes niet kwalijk nemen als zij dezelfde bezat.
Een lichte grom van tegenzin liet hij horen. "Why are we having this fight all over again?" Hij wreef met zijn handpalmen over zijn gezicht en schudde wederom, in zichzelf gekeerd zijn hoofd. "I'm sorry that I don't like to be the one that needs to be looked after, when it's not necessary." Zijn duimen zouden vanzelf wel weer helen. Uit de kom waren ze niet, anders had hij het wapen net niet eens vast kunnen houden. Ze waren hoogstens licht gekneusd en daartegen was niets te doen.
"It fucking frustrates me that you won't admit that you need to take care of yourself as well. Sounds familiar?" opperde hij op bijtende toon, een wenkbrauw opgehaald indien hij haar aankeek. "Until you don't decide to do so and let me help you, I won't let you waste your time on a couple of simple bruises."
Hij wilde het gesprek achter zich laten maar het was haar ditmaal vragende blik, die hem naar haar toe lokte. De vreemde hint aan dit verhaal had ook hij opgepakt. Want waarom had hij die hele middag niets gevoeld van de symptomen, nadat hij urenlang zonder insuline rond had gelopen? Zijn lichaam zou op dit moment moeten smeken om een injectie.
"I don't know if it's because of the weird injection. But I don't feel nauseous and I don't have flu-like symptoms?" Geen glimlach kwam er vanaf omdat hij nog altijd wat geïrriteerd was door haar kleine uitbarsting, maar het was duidelijk dat hij evenzeer in het donker tastte als dat zij dat deed. "I don't have insulin to inject anyway. As long as we find some food in here, I'll be okay."
Het leek alleen dat zijn laatste opmerking haar ietwat had opgevrolijkt. Hij reageerde daar nog niet zo snel op met evenveel plezierigheid als net, maar het horen van haar lach maakte zijn ergernissen wel wat minder. "I can't believe you can annoy me and cheer me up at the same time. Talking about who's the worst.." zei hij zuchtend. Ze pakte zijn hand zacht vast; hij verstrengelde hun vingers en liep samen met haar de trap op.

De bovenverdieping zag er hetzelfde uit als de onderverdieping. De meubels zagen er verwaarloosd uit, de schappen van een klein winkeltje lagen er rommelig bij en alhoewel er geen zombies te vinden waren, was het bloed overal op de muren en vloeren te spotten. De chaos deed hem niet meer opkijken. Het waren de vele apparaten met eten en de bijbehorende uithangborden en neonlichten, die zijn aandacht trokken.
Wat verbaasd keek hij rond. "I didn't expect.. this."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het gevoel van brandende tranen vormde zich achter haar ogen. Ze wilde niet huilen, niet nu. Waarom raakte het haar allemaal zo? Voor enkele seconden zei ze niets, de stilte over hen heen laten komen als een manier om hen af te leiden. Stilte was niks nieuws meer, het kwam voor Cassidy zelfs te vaak voor en toch was het op momenten als deze kalmerend. Uiteindelijk begon ze toch te praten, het niet in haarzelf kunnen opbrengen om stil te blijven. “I don’t wanna have this fight either, you know that. But you never admit that it’s necessary to take care of yourself and I hate it. I want you to be alright, to not have those gew bruises at all, but you never listen to me.” Met een lichtelijk gebroken stem kwam het naar buiten. Toegeven dat ze om mensen gaf was altijd al lastig geweest voor Cassidy en dat Demyan het niet eens leek te willen begrijpen maakte het nog een stuk lastiger.
“Sounds familiar my ass, at least I don’t write things off as normal or no big deal.” Ze zuchtte kort, voor even haar ogen gesloten voor ze ze weer opende om die van hem op te zoeken. “I care about you, Gorbachyov. I want you to be alright all the time and never feel any pain. I care so much about you that I don’t even mind my own pain. All I want, and I know this sounds stupid, is for you to feel good. Is it really that much to understand?” Het was altijd lastig om uit te leggen. Haar gevoelens zaten zodanig in elkaar dat ze er simpelweg van uit ging dat Demyan het niet begrijpen zou of op zijn minst niet accepteren zou dat ze er zo over dacht.
Vragend en enigszins skeptisch keek ze hem aan. “So you don’t feel like you need it? Great, another medical mystery and neither of us is a doctor.” Het viel ook haar op dat de jongen nog altijd licht geïrriteerd leek door wat ze hem net verteld had. De Rus vertellen wat ze dacht was altijd al een uitdaging geweest, aangezien ze nooit kon peilen hoe hij reageren zou. Op dat gebied waren ze zo goed als hetzelfde. Kwade woorden zouden altijd uit het niet kunnen komen. Elk moment zou er iets gezegd kunnen worden wat hun beide humeuren omver gooide. “But are you sure? Food won’t fix everything.”
Een korte lach liet ze horen, voor ze zacht in zijn hand kneep. “That’s my one true talent, Macho. How come it took you so long to figure it out?”
Dat de bovenverdieping er even deprimerend bij lag als de begane grond hoorde geen verassing meer te zijn, en toch had het genoeg weg van een normale bioscoop om herinneringen bij haar naar boven te halen. Haar wenkbrauwen fronsde ze even, onderwijl ze abrupt stil stond. Geen beweging werd er verder meer door de Ierse gemaakt.

“Me neither.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De kwetsbaarheid die te horen was in haar stem sloeg bij hem in als een bom. Hij had gedacht dat hij haar op haar zenuwen werkte, maar nergens had hij zien aankomen dat hij haar naar een klein breekpunt had gebracht. Het was niet zijn bedoeling geweest om haar emotioneel te maken. Zijn intenties hadden niet gelegen bij het opzoeken van haar grenzen tot ze haar tranen niet meer binnenhouden kon. Nee, hij wilde haar alleen laten zien dat wat hij deed, precies hetzelfde was als wat zij deed door zichzelf op de tweede plaats te zetten als het om gezondheid ging.
Ze stonden stil, enkel verbonden door hun handen die elkaar ondanks alles nog liefdevol omklemden. Een gevoel van spijt en medelijden vloog in een fractie van een seconde door hem heen. Dat wat hij nog nooit tegenover iemand ervaren had en nu in hem voelde opstapelen, zonder dat hij het negeren kon. Met een zachte zucht trok hij haar tegen zich aan. “Come here..” Zijn hand verliet de hare om vervolgens deze arm om haar schouder heen te kunnen slaan. “That isn’t too much to understand, but I’m just trying to make it clear that I’m feeling the exact same way about these things. I don’t want you to be in such pain either,” mompelde hij. “I’m sorry if that was in a brutal way. I didn’t mean to make you upset.” Hij drukte teder een kus op haar kruin voor hij zich weer naar haar toe wendde. Zijn vrije hand reikte naar haar kin, deze opgetild in zijn richting zodat hij in haar ogen kijken kon.
””I’m not used to this just yet. To someone caring about me, but I’m trying here. So let’s make a deal.” Hij had zijn irritatie wonderbaarlijk genoeg kunnen laten varen en deed zelfs een poging tot glimlachen, hoe mat en zwak deze ook was. “From now on, I take care of you and you take care of me. Starting with letting me disinfect your wounds and with you taking a look at my hands, if that’ll give you some peace of mind.”
Het skeptische gevoel tegenover zijn toestand deelde hij evenzeer met haar, maar hier ging hij niet op in. Ze konden er momenteel niets aan veranderen en speculeren over dat wat er allemaal mis zou kunnen zijn, zou hen niet verder helpen, maar slechts de sfeer verzieken en meer zorgen hun richting op laten varen. Het was goed zo.
”It won’t fix everything, but for now it’ll be enough to keep the right amount of sugar in my blood. The rest is a problem for tomorrow.” Zijn wat magere glimlach verbreedde ietwat nadat haar opmerking bij hem binnen was gekomen. “I don’t know Cassy,” murmelde hij plezierig. “Maybe it’s a talent of yours or a weakness of mine, I didn’t want to recognize just yet.”

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze haatte het schuldgevoel dat het haar haf. Hoe haar gebroken stem hem zo kon laten voelen en hoe het toch kon voelen alsof zij iets verkeerd deed. Even beet ze op haar lip, niet geweten wat ze met haarzelf aanmoest. Het was geen gevoel wat ze kende. Relaties waren niets nieuws voor haar en toch had ze nooit zoveel om iemand gegeven als om de Rus aan haar zijde. Op sommige momenten kon ze haarzelf en haar gevoelens echter niet begrijpen. Als ze beledigingen en bedreigingen naar elkaar schreeuwden alsof ze beiden niet gek zouden worden zodra ze de ander niet langer naast hun konden weervinden. Ze konden niet zonder elkaar en toch waren ze bereid tegen elkaar te praten alsof ze dood neer konden vallen. Soms voelde het niet eens meer als liefde, zodra ze dingen naar elkaar schreeuwden die vijanden niet eens durfden te zeggen. En toch kon ze het haarzelf niet inbeelden hem nogmaals te laten gaan. Wat hij haar bracht was gelukkigheid en zoiets achterlaten zou ze niet doen.
Haar gedaante werd tegen de zijne aagedrukt, al bracht ze geen beweging of woord uit wat had kunnen lijken op protest. “I’m not. If I were you’d be the first to know.” Had ze hem berteld, haar stemgeluid zachter dan anders om te verbergen dat ze wel degelijk nog steeds op het punt van huilen stond. Ze wilde het hem simpelweg niet laten weten. “No.. No it wasn’t brutal at all. I’m just making a big deal out of nothing.” Had ze hem verteld, er een zachte lacht bij laten horen. Pure zelfspot.
Ze keek hem aan, haar ogen gericht op de donkere, toch heldere ogen die ook haar aankeken. Het voelde vreemd om het van hem te horen. Hoe hij haar vertelde dat hij om haar gaf liet haar weten dat hij het meende. Het was te lang geleden dat het haar verteld was, en daarbij oprecht. Te lang had ze voor haarzelf gezorgd, de mentaliteit gekregen dat alleen zij het beste met haarzelf voorhad. Mensen waren niet te vertrouwen. Van jongs af aan wist ze het al. Toch wist ze dat hij het meende. Iets aan de toon en de manier waarop hij sprak maakte het onmogelijk om aan te zien als leugens. Ze knikte dan ook even, ingestemd met zijn plan. Meer kon ze immers niet van hem vragen.
De angst over zijn toestand nam echter niet af. Aangezien ze beiden niet wisten wat het was, maakte ze zich enkel meer zorgen. Natuurlijk, wat moest ze anders? Zijn woorden deden niet veel om haar te kalmeren en toch prbeerde ze niet te duidelijk te laten zien dat het haar wel kapot maakte van binnen. De zorgen stapelden zich enkel op.
Een kleine glimlach kon ze echter niet onderdrukken. Het was ongemogelijk geweest voor haar om niet opgevrolijkt te worden door de uitspraak van de jongen. “Your weakness? I didn’t think you had any.” Antwoordde ze lachend.
Wederom nam ze zijn hand vast om hem voorzichtig mee te nemen naar de bar, waarachter zich het eten bevond. “Symptoms or not, you’re gonna eat sugar, Gorbachyov.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het toegeven dat ze in pijn was liet ze achterwege, het vertikt om tegen hem te vertellen dat ze wel degelijk pijn ervoer door de bloedende wonden op haar hand. Hij geloofde haar niet. Dat kon ook niet anders, gezien de rode vloeistof langs haar knokkels naar beneden druppelde en verscheidene kleine stukjes glas nog in haar huid sneden. Het uitspreken verdomde hij alleen ook; met zijn lippen op elkaar geperst, hield hij zijn mening hierover in en liep hij met haar mee. Ze hadden net de ruzie aardig goed afgesloten en voor hem om het laatste woord te willen hebben, door wederom dezelfde discussie weer aan te gaan, zou ze weer aan het begin van het hele gedoe zetten. Het begon net weer rustig te worden en dat wilde hij graag zou houden, vooraleer hij Cassy nogmaals moest troosten. Haar zien huilen was iets waar hij nooit aan wennen zou.
Haar zachte gelach hoorde hij tevreden aan. Een geluid dat hem in een kwestie van secondes weer opvrolijkte en deed vergeten over de moedeloze situatie van net, doende dat er nooit iets gebeurd was.
"I didn't think so either..," murmelde hij enigszins plezierig terug. "But I guess you are my weakness." Een gedachte die hem normaliter deed walgen maar nu alleen maar beter van binnen liet voelen, eindelijk wetend wat het gevoel dat hij al die tijd met zich mee had gedragen voor Cassidy, werkelijk was en betekende. Het voelde zelfs prettig, dat gelukkig zijn.
Hij liet zich gewillig meetrekken achter de bar; daar waar een nieuwe wereld zich voor hun ogen leek te openen. Planken vol met voedsel kwam in hun zicht met het slechts verzetten van één stap om achter het barblad te kunnen komen staan. Niemand had de bioscoop nog leeggeroofd. Nee, daarentegen leek alles zich er nog zo te bevinden zoals het er hoogstwaarschijnlijk voor de apocalypse uit had gezien. Het deed een grote grijns op zijn gezicht verschijnen.

"Jackpot."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Wen glimlach stond op haar gelaat bij het horen van zijn uitspraak. Ze was zijn zwakke plek. Op een bepaalde manier was het leuk om aan te horen. Ze kende de Rus niet met zwaktes, niets leek hem ooit te deren en om nu te horen dat zij hetgeen was wie zijn zwakke plek was was bijna grappig. Het klopte toch ook op een manier niet. Was het immers de waarheid wel? Hij was Demyan, de jongen wie ze kende doordat hij vrijwillig meedeed aan gevechten, de jongen wie hij talloze mensen en zombies had zien vermoorden en pijnigen. De persoon waar de meeste mensen bang voor zouden zijn en van wie zelfs zij angstige momenten had gevoeld. Weigeren te geloven dat hij de waarheid sprak deed ze echter niet. Wat zou het hem opleveren om te liegen tegen de Ierse. Het was niet alsof ze ergens voor te gebruiken was en veel materiaal om te stelen was er al helemaal niet.
Het zag er vreemd uit, alsof het niet zo hoorde te zijn. Wantrouwig zetten Cassidy een stap dichterbij. Met Demyan’s uitspraak wilde ze het wel eens zijn, maar het voelde niet goed voor haar. Waar kwam dit geluk opeens vandaan? Was het niet hun ding om nooit geluk te hebben? Het was de vloek van de overlevenden. “I didn’t expect to find all this.” Sprak ze zacht, onderwijl ze zijn hand losliet. Ze wilde dat hij at, maar de situatie vertrouwen deed ze absoluut niet. Traagzaam, al dan puur uit voorzorg, pakte ze een chocoladereep van onder de toonbank. Er leek niks mis mee, hoe vreemd het ook voelde. “Here.” Ze overhandigde het aan Demyan, geweten dat hij het nodig had.
Zelf hees ze haar gedaante op de toonbank, waar ze bleef zitten. “Mind giving me a cigarette?” Vroeg ze hem met een glimlach, geweten waar ze zelf behoefte aan had. Zelf bezat ze niks meer sinds zijn oom alles van haar af had genomen. Geen wapens, geen voedsel en al helemaal geen sigaretten kon ze haar eigen noemen en hoe graag ze hier ook verandering in had gebracht, wilde ze de komende paar uur de bisocoop niet verlaten. Momenteel was het er veilig en dat was alles wat ze wilde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Me neither." Alles was leeggeroofd geweest waar hij voet had gezet. De verlaten winkels waren allang beroofd, hetzelfde voor de apotheken en verscheidene woonhuizen die hij bezocht had. Nooit had hij het geluk gehad om een volledige voorraad weer te vinden die haast onaangeraakt was gebleven, en toch leek het ze te zijn gelukt. Het was een te groot wonder voor hem om in het eerste opzicht binnen te kunnen laten dringen. Hij keek dan ook een beetje verbaasd uit zijn ogen.
Hoe Cassy zich hierover heen gezet leek te hebben en alvast vooruit stapte, bleef hij stilstaan, rondkijkend alsof hij nog altijd niet beseffen kon wat er voor hem te vinden was. Pas toen een chocoladereep hem toe werd gereikt leek hij weer echt op te kijken. Een beetje stommelend pakte hij het van haar aan, het aluminiumfolie en de wikkel er zacht deels vanaf getrokken om nog een blik op het etenswaar te werpen. "It doesn't look bad," mompelde hij voor zich uit. "Not even a bit damaged?" Voor kort liet hij een frons zien. Lang duurde het alleen niet voor deze weer verging en hij in alle kalmte een stukje van de reep af brak, zichzelf naast Cassidy op de toonbank gehesen om ook daar te gaan zitten. Traagzaam kauwde hij op een stukje chocolade.
Op haar vraag knikte hij, haar een sigaret aangereikt nadat hij deze uit het pakje gehaald had. Eenmaal deze tussen haar lippen hing gaf hij haar een vuurtje, de aansteker even later weer in zijn zak weggestoken.
"I can't believe the cinemas here are so big and.. loaded with food?" Met een nieuwsgierige blik keek hij rond. Het was allesbehalve wat hij verwacht had om te vinden.
Hij keerde zich weer terug tot haar en hield de reep chocolade iets haar kant op. "Want some? I'll trade if you let me have a drag of the cig." Een grijns volgde. Het was een deal die ze niet afslaan kon, dacht hij zo.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar benen bewogen wat langzaam heen en weer, gekeken naar de Rus en hoe ook hij niet geheel leek te geloven dat ze werkelijk gevonden hadden wat er voor hen lag. “Cuz it’s so full of sugar, it can’t go bad.” Ze wist niet of het werkelijk een vraag bedoeld aan haar was, en toch beantwoordde ze het, al was het om zijn twijfels wat opzij te zetten. Hij moest immers eten. “As far as the damage goes.. maybe nobody wanted it.” Waarom niemand aan de bioscoop had gedacht als een plek voor eten was in haar ogen ook wat vreemd, al was het een opluchting om te weten dat hij er hetzelfde over leek te denken.
Ze keek opzij toen zijn gedaante zich naast haar bevond. Het voelde wederom alsof de apocalypse niet gaande was rondom hen. De bioscoop vertoonde op de eerste verdieping geen tekenen van de hel die buiten onmiskenbaar te zien waren. Het eten was aanwezig, geen walkers waren er te zien en het waren alleen zij en Demyan. Een stel tieners. “Isn’t it great?” Vroeg ze hem vrolijk. Het was bijna onrealistisch hoe het voelde. Toch had ze liever dit dan de gebeurtenissen buiten. Al vreesde ze dat het niet lang zou duren. Geluk stond nooit aan hun kant en voor ze het wisten moesten ze van locatie veranderen, voor de bende van zijn oom hen zou vinden.
De sigaret pakte ze met een glimlach van hem aan, deze tussen haar lippen gestoken en hem vervolgens aan laten steken door de jongen. De teer voelde ze door haar longen gaan, om de rook seconden later uit te blazen en het voor even in de lucht te zien blijven hangen. “It’s pretty much the same in Ireland. Is Russia really that different?” Het leek normaal voor haar, hetzelfde kende ze nog uit haar thuisland, dus wat hem zo verbaasde was voor haar onduidelijk. Opnieuw nam ze een hijs van de sigaret, om wederom de rook wat later te zien verdwijnen in de lucht rondom hen.
Bij het horen van zijn stem keek ze zijn kant op, de chocoladereep gezien die haar kant op gestoken werd. Het gevoel van honger leek haar opeens te overvallen. Het resultaat van bijna op niets leven toen ze de jongen niet aan haar zijde had, en haar eetgewoontes werden tegen haar wil in nog slechter toen ze in de handen van zijn oom gevallen was. Even bleef het stil van haar kant, voor ze de peuk zijn kant uit stak. “I want it back though.” Ook zij brak een stuk van de chocoladereep af, die ze vervolgens in haar mond stak.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Guess all of them were stupid." Een andere reden bedenken voor het feit dat al het voedsel en drinken hier nog lag, kon hij niet. Ofwel alles was slecht geweest en oneetbaar, ofwel men had nog niet aan deze plek gedacht om te beroven. Het tweede leek hem meer logisch. Dat wat de apocalypse ook met zich meebracht was het overlevingsinstinct; niemand leek zich erom te bekommeren wat leuks te doen en amusement op te zoeken, maar alleen voor dat te gaan wat ze nodig hadden. Hij moest toegeven dat ook hij niet gelijk aan een bioscoop zou denken als hij op zoektocht was naar voedsel.
Hij zag de rook uit haar lippen sijpelen, dat wat honger in hem opbracht naar het teer dat eerder nog zijn luchtwegen betreden had. Nog altijd verlangde hij op bepaalde momenten zozeer naar een sigaret dat hij zijn gedachten amper op een rijtje houden kon. Dat zijn grijns vergrootte zodra ze zijn deal aannam, was dan ook iets dat hem niet langer meer verraste.
"Knew you would take that deal." Vermaakt en ietwat tevreden liet hij de chocoladereep door haar uit zijn hand pakken om even later een sigaret ervoor in de plaats te krijgen.
Zijn verlangens werden binnen enkele seconden vervuld nadat ook hij een paar trekken van de peuk had genomen. De wijze waarop de rook invloed had op zijn stemming en zijn hoofd leeg kon maken, was voor hem nog net zo wonderlijk als toen hij er net mee begonnen was. Het was naast sporten de enige wijze waarop hij dan toch echt stilte in zijn gedachten ervaren kon.
De bioscopen in Rusland had hij nooit veel van binnen gezien. Daarvoor had hij immers niet het geld gehad vroeger. Een enkele keer had hij in een zaal ingebroken om een film te kunnen kijken, maar daardoor had hij de rest van het gebouw niet kunnen bezichtigen. Hij kon slechts praten uit de ervaringen die hij op had gedaan toen hij door de straten liep, en het gebouw van de buitenkant bekeek. "I don't really know what the cinemas look like in Ireland, but they sure as hell look way more poorly in Russia. Old buildings, on the verge of falling apart. Not very modern like this." Hij staarde voor zich uit en probeerde zich een beetje in te beelden wat hij vroeger had gezien, doch het vaag was en hij zich niet alles precies meer voor de geest kon halen. "They were smaller too. I don't know much more though, I only broke into a cinema once when I was about seven. Only saw the room wherein the movie was played. Came in through the emergancy entrance." Zijn schouders hief hij lichtelijk op, weer naar haar gekeken om bij haar ogen te blijven. "How about the ones in Ireland? What are the cinemas like in your country?" Hij was oprecht nieuwsgierig naar het antwoord geweest. Het was niet dat hij zich tevens bedenken kon hoe Ierland er überhaupt uitzag.
"Here you go, little one," vertelde hij even later, de sigaret aan haar terug overhandigd. Het aanzien dat ze dan toch wat at deed hem net zo goed vergenoegd voelen. Hij wist dat ze een eetpatroon had dat hij zowel nu als in de toekomst niet begrijpen kon, maar het beeld van Cassy die chocolade naar binnen werkte was er een die hem geruststelde. Een kleine glimlach verscheen. "I'm glad that you're eating, you know." Bedoeld om haar een beetje te bemoedigen, sprak hij het beetje trots uit dat hij had. "It's a good thing that you're hungry again."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Grinnikend keek ze zijn kant op, “I’m just hungry alright? I haven’t had food in almost two weeks, thanks to your uncle.” Wederom stak ze wat chocolade in haar mond, de zoete smaak voor zo lang mogelijk willen bewaren, wat onmogelijk leek. Haar gedaante leek zo hopeloos opzoek te zijn naar eten dat het haar enkel meer honger leek te geven. Gelukkig voor haar zou ze de sigaret nog terug terug krijgen wat het gevoel weer zou onderdrukken. Voor even was ze echter bereid het te laten gaan. Ze had nu de kans om te eten, het was immers zo goed als in overvloed in de verlaten bioscoop. Nu was haar kans om iets aan te sterken. Haar dunne lichaam kon wel wat gebruiken.
Toch had de jongen haar aandacht weer weten te pakken door te vertellen over zijn land van herkomst, al was het enkel de bioscopen daar. Ze knikte even, haar ogen op hem gehouden terwijl hij voor zich uit staarde. “Old buildings huh? Sounds like they have some charm to them.”veel kon ze zich er niet bij voorstellen. Cassidy kende de plekken anders dan de jongen, het leek voor haar op cultuurverschil. De vraag die hij haar stelde liet haar even denken. Het bracht haar gedachten terug naar een specifieke herinnering. “I- they’re pretty similair to here I suppose. The only one I can clearly remember was just outside of Dublin. Dún Laoghaire.” De klanken van de Ierse taal voelden vertrouwd voor haar, het al jaren niet meer kunnen spreken sinds niemand haar begrijpen zou. “It was just outside of Dublin. Kinda grey, but they had all the food and the chairs man.. too comfortable. I guess they were slightly more industrial than their American version.”
De sigaret nam ze met plezier weer aan, hem de chocoladereep weer overhandigd, vooraleer ze een hijs van de peuk nam. Haar gedachten hingen nog altijd bij Ierland, hoe graag ze hier ook verandering in wilde brengen. Zwak glimlachte ze bij wat hij zei. “Yeah, it’s nice I guess. And I’m not ready to die of starvation.” Haar schouders haalde ze wat ongeboeid op. “For that you can thank your uncle.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar gegrinnik beantwoordde hij met een korte frons. "Wait, what?" Onbegrijpend keek hij haar aan, het niet tot zich kunnen laten komen dat ze zojuist vertelde dat zijn oom haar had laten verhongeren. "He let you starve for two weeks?" Geen wonder dat ze zulke honger had. Ze hadden in dat geval nog geluk gehad dat Cassidy nog lopen kon bij hun ontsnapping en niet flauwgevallen was.
"In that case, we'll go get some more chocolate after this bar. Or popcorn, chips, I don't know," murmelde hij voor zich uit. "Anything." Ze zou vast genoeg honger hebben na die twee weken om meer naar binnen te moeten kunnen werken dan slechts een deel van de chocoladereep. "But why didn't you tell me so once we got into the hospital yesterday? We could have looked for food right there." Dan had hij haar nog kunnen helpen met het zoeken of wellicht zelfs nog wat ergens anders kunnen stelen. Ze hadden daar immers de hele nacht voor gehad.
Hoe ze de bioscoop in Ierland beschreef, deed hem even wegdromen. Hij zag het beetje bij beetje voor zich waar ze het over had. Alhoewel hij nog altijd nooit buiten Rusland geweest was en dus niks anders van Europa had kunnen zien, leek hij voor een moment te begrijpen wat ze vertelde. "Nice name.. and the chairs really sound amazing." Die die hij kende waren dan wel bedoeld om zacht te zijn en lekker te zitten, hij wist zeker dat die stoelen van de Pioner er niet aan konden tippen.
De chocoladereep werd weer aan hem gegeven, daar waar hij een stukje vanaf brak en weer verder van begon te eten. "I'l be sure to thank Alec for you the next time we see him." Beide wisten dat het sarcasme was en het nooit zover kon komen, maar hij kon het niet laten om het uit te spreken.
"How did you came across my uncle anyway? Did he follow you?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Cassidy knikte even, onderwijl ze de zoete smaak van de chocolade verwisselde voor het brandende gevoel achterin haar keel, de rook wederom haar luchtwegen ingelaten. Het kwam eruit via haar neus, als een slechte gewoonte. “Why give your prisoner food?” Van haar kant viel het zelfs nog te begrijpen. De Rus had haar niet vastgehouden om het haar prettig te maken. “At least I kept my mouth shut about you.” Voegde ze er echter nog aan toe. “Don’t worry about it too much. Happened to me before, even before the apocalypse happened.” Zwak lachte ze er wat bij.
“Crisps sound great actually, but anything’s fine.” Klagen over wat haar aangeboden werd kon ze niet. Haar lichaam was zwaar toe aan voedingsstoffen, hoe ongezond dan ook. “Anything.” Sprak ze hem na, enigszins lachend. Op zijn vraag hield ze enkel haar schouders even op. Gisteren leek het haar niet belangrijk, ze hadden immers andere dingen aan hun hoofd. Ze waren net vrij uit de klauwen van zijn oom, haar gebrek aan eten was bijzaak geweest. Veel had ze er niet op te zeggen. Er viel gewoon niets van te vinden.
Ze keek hem aan, zijn ogen al die maanden gemist en nu kon ze er eindelijk weer naar kijken, het deed haar goed. “The name? Yeah, I suppose.. I miss that damn language, haven’t been able to talk like that since my brother died. But oh man, those chairs are still unrivaled.”
Even bleef ze stil, de herinnering te diep weggestopt om het zo snel weer voor haar ogen te kunnen halen. Toch kwam het niet veel later weer naar boven, haar voor even met haar ogen gesloten laten zitten. Ze haatte het, hoe ze gevonden was en de gebeurtenissen die volgden. Geheimen hebben voor de jongen wilde ze echter niet, waardoor ze zich genoodzaakt voelde om het hem te vertellen. Een enkele keer haalde ze diep adem. “I found this empty car garage in California, so I decided to stay there for a while y’know, fixing cars and stuff. And this one day I was just working on this Pontiac when the door just kinda slammed open. At first I thought it were walkers.” Secondenlang hield ze zich stil. Ze wilde er niet weer aan denken. “They- there eh, were these guys, fully decked out in weapons. I asked them what they wanted and all they said was me. So ofcourse I got scared, took my gun and shot one of ‘em.” Haar vingers tikten wat trillend tegen te toonbank waarop ze zat. “They grabbed my arms and dragged me away from the shop, I tried to get loose, but.. well they knocked me out. When I woke up I was tied to that chair in that hellish building.” Cassidy schudde haar hoofd even. “I don’t know how he found me or how he even figured out that I knew you.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld