Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO▲All that you are, is all that I'll ever

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
‘Ik kan toch niet zomaar aan haar denken als Edyn haar zusje?’ vroeg ik verontwaardigd aan Luke. Ik snapte dat hij nu geen gevoelens meer had voor Rhi en dat hij hun relatie af had kunnen sluiten, maar dat betekende niet dat het effect van Rhi op zijn leven uit was gewerkt. De relatie die ze samen hadden gedeeld had zijn sporen achter gelaten op Luke en soms sijpelde dat door in onze relatie. Hoe normaal dingen soms voor mij waren, zo vreemd waren ze voor hem. Hoe hij soms reageerde op dingen, of hoe hij soms teveel nadacht over de dingen die ik had gezegd, dat was allemaal te wijten aan Rhi en hoe zij met hem om was gegaan. Hij had daar zoveel pijn door gevoeld en ik vond het verschrikkelijk om dat te moeten zien, om soms de scherven te moeten opruimen. ‘Je kunt niet van me verwachten dat ik zomaar vergeet wat voor een bullshit ze je allemaal heeft geflikt, Luke. Hoe ze met jou omging, dat was gewoon niet oké en daar wordt ik elke keer aan herinnerd als ik haar zie?’ Ik prikte een stukje van de wafels aan mijn vork en kauwde er bedenkelijk op, terwijl ik naar Luke keek. Hij moest toch ook wel snappen dat dit gewoon niet los van elkaar te zien was? ‘Het was niet allemaal slecht,’ wierp Luke tegen, waardoor ik mijn wenkbrauwen optrok. Ik suggereerde ook niet dat hij een slechte relatie had gehad en dat ze nooit van elkaar hadden gehouden. ‘Als je het zo duidelijk alleen maar voor Rhi wil opnemen, terwijl je niet eens luistert naar wat ik zeg, heb ik geen zin in dit gesprek,’ zei ik tegen hem. Als hij maar zou blijven opperen dat Rhi echt geen slecht persoon was en dat ik het maar moest proberen, dan had dit gewoon geen zin. Ik wist ook wel dat ik niet de meest nette dingen had gezegd tegen haar, maar zowel zij als Luke konden niet aannemen dat ik hier niet zomaar overheen kon komen, dan was het maar beter om er nu over op te houden. ‘Franks, kom op,’ zei Luke en hij legde zijn hand op mijn arm. Ik zuchtte en keek hem aan. ‘Ik heb niet zo lang pauze, Luke,’ waarschuwde ik hem. ‘Is dit echt hoe je hem door wil brengen?’ Als hij hier echt een goed gesprek over wilde voeren, dan was dit misschien ook wel niet de tijd. Dan konden we er beter later nog een keer over praten. ‘Ik vind het gewoon niet fijn dat je zo tegenover Rhi doet?’ zei Luke, terwijl hij zijn lege beker aan de kant schoof. Ik haalde mijn schouders op. Hij had dan wel gelijk; we zouden Rhi nog wel eens vaker tegen komen. Het was echter niet zo dat ik meteen vijandig tegen haar deed? Soms zei ze gewoon vreemde dingen, waarvan ik niet wist hoe ik er op moest reageren. Daarnaast lokte ze soms ook dingen uit. ‘Ik vind het niet fijn hoe ze jou heeft behandeld.’ Dat was gewoon niet oké! ‘En hoe ik haar heb behandeld?’ vroeg Luke aan mij. Ik was verrast door de vraag en hield mijn hoofd schuin. ‘Wat bedoel je?’ Volgens mij had Luke niet veel fout gedaan. Hij had gewoon een relatie gewild zoals die van ons en Rhi had hem die niet kunnen geven. Waarom ze dan wel bij Luke was gebleven, was een raadsel voor me. Ik had het idee dat ze hem alleen maar mee had gesleept. ‘Weet je hoeveel grenzen van haar ik heb genegeerd?’ Ik schudde mijn hoofd, dat wist ik niet. Ik had niet het idee dat Rhi een persoon was met grenzen. ‘Maar als je dat vergelijkt met hoe zij tegen jou deed?’ Ik vond het veel erger van haar kant en dat maakte dat ik het niet zomaar kon vergeten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
“We hebben beiden dingen gedaan tegenover de andere, die gewoon echt niet konden.” Over en weer hadden we geen rekening gehouden met wat de andere precies had gewild. Er waren geen goede gesprekken geweest over dat alles. Er waren genoeg momenten geweest waarop ik iets had gedaan wat Rhi niet prettig had gevonden, natuurlijk had ze daar op haar eigen manier op gereageerd, eentje die niet altijd even fijn was. Zo was ze nou eenmaal en dat had ik meer moeten accepteren. Het maakte Rhi echt niet ineens onschuldig, maar uiteindelijk zat je met twee mensen in een relatie, als die mis ging kwam dat van twee kanten. “We zaten samen in de relatie en dat het verkeerd is gegaan is niet aan één van ons te verwijten.” Uiteindelijk hadden we beiden in moeten zien dat we niet goed voor elkaar waren. Dat was iets te laat gekomen, want er was behoorlijk veel gebeurd. Veel verdriet en pijn. Toch waren er ook goede momenten. Als ik terug keek op onze relatie was het echt niet alleen maar slecht, iets wat misschien wel zo over was gekomen bij Frankie. “Kijk naar alles wat ze bij je achter heeft gelaten.” Ondanks dat ik irritatie op Frankie haar gezicht zat, was er ook een soort van pijn te bekennen en ergens snapte ik dat wel. Want het was de pijn die ik ook had gevoeld, een deel van mij dat Rhi telkens de schuld toe had willen schuiven. Zo werkte het alleen niet in het leven. “Ik weet dat het niet zomaar iets is.” Verzuchtte ik. Op sommige momenten was het voor Frankie ook niet makkelijk, zeker als de angst mij weer eens bekroop dat ze weg zou gaan. “Dat het ook niet makkelijk is voor jou. Maar om Rhi nou de schuld van dat alles te geven, dat is niet de oplossing.” In mijn ogen was dat wel een beetje wat ze deed. Ik voelde ineens wat kleine pootjes die tegen mijn been aan sprongen. Ik keek naar beneden en pakte Bee op en zette haar op mijn schoot. Normaal had ik hele gesprekken met het kleine hondje gevoerd, maar nu was het even belangrijk dat ik met Frankie zou praten. “Uiteindelijk zitten wij in deze relatie en is het aan ons wat wij hier aan doen. En ik zou heel graag het verleden achter me willen laten liggen.” “Natuurlijk wil ik dat ook.” Mompelde Frankie. Dat wist ik ook wel. Ze wilde echt niet telkens in dat gevoel blijven hangen, dat was ook niet fijn voor haar. “Maar ik denk dat het daarvoor wel belangrijk is dat we op een normale manier met Rhi om gaan, want zoals ik zei, we gaan haar vaker zien.” Dat was niet voorkomen en ik had er ook geen zin in om telkens als we Michael en Edyn bezochten, met een brok in mijn keel daar naar toe te gaan, om wat er misschien zou kunnen komen. Het ging gebeuren, nu misschien wel vaker. Ik zag gewoon hoe goed Edyn en Rhi het nu hadden en zij moesten daar ook niet in tegen worden gehouden. Nu had ik toch wel een beetje een idee dat het gebeurde. Dat het gisteren ook niet helemaal lekker was gelopen, terwijl het wel een hele belangrijke dag voor Edyn was geweest. Edyn kennende had ze dat niet echt door gehad en had ze het geweldig gevonden dat de bijzondere mensen er bij waren geweest. Toch moest het ook niet een domper worden op dat soort dagen. Op niets. “Ik weet dat het moeilijk is en ik vraag niet van je om meteen alles te veranderen ten op zichte van Rhi, maar misschien kun je wel proberen om het op sommige momenten te laten gaan.” Dat was een begin. Om het gevoel een beetje minder te laten worden. Zich op sommige momenten te bedenken dat het echt niet allemaal bij Rhi lag. Het was meer dan dat, waardoor het allemaal niet was gelukt. Voorzichtig, zonder Bee te laten vallen, pakte ik de hand van Frankie vast. "En denk aan de goede kant. Zonder die relatie, was ik waarschijnlijk nooit klaar geweest voor jou." Dat was echt zo. Als ik Frankie had leren kennen voor Rhi, had dat totaal niet gewerkt?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
‘Ik weet niet of ik het kan laten,’ bekende ik eerlijk aan hem. Ik wilde iedereen een kans geven, echt. Ik wilde mijn best doen, zelfs voor Rhi. Het probleem was dat ik haar niet los kon zien van alles wat ze Luke aan had gedaan. Ik wist dat ik het in het verleden moest laten. Dat ik me daar niet op zou moeten focussen, maar ik wist ook dat het niet zo gemakkelijk voor me was om dat daadwerkelijk te doen. Het was fijn dat Luke dat wel kon. ‘We moeten het samen proberen,’ zei Luke zacht, waarop ik knikte. Misschien kon ik zijn voorbeeld opvolgen en het soms gewoon “laten”. Hoe moeilijk dat ook was. Ik keek naar onze handen samen en kneep zachtjes in de zijne. ‘Als je dat soort dingen zegt, dan kan ik toch helemaal niet meer een discussie met je aangaan?’ vroeg ik glimlachend aan Luke. Hij wist altijd de juiste woorden te vinden. Hij had geen moeite om zijn gevoelens onder woorden te brengen, als hij maar wist wat hij wilde zeggen. En diep van binnen wist ik dat het waar was. Zonder Rhi in zijn leven had hij waarschijnlijk op een hele andere manier in het leven gestaan. Misschien hadden we dan nooit een relatie kunnen krijgen. Ongetwijfeld was ik wel voor hem gevallen. Ik kon me nog goed herinneren hoe ik met mijn mond vol tanden had gestaan toen ik hem die eerste keer had gezien. Backstage, maar ook bij Edyn thuis. Toen had ik een hele andere kant gezien. Ik zuchtte en wierp een blik op de klok. Mijn pauze was zo goed als voorbij, wat betekende dat ik nu weer echt terug zou moeten. Ik stapte van de kruk af en gaf Luke een kus op zijn wang. ‘Ik moet weer aan het werk, we kunnen het er later nog wel over hebben als dat is wat je graag wil.’ Ik wilde het niet meteen afkappen, alleen maar omdat ik aan het werk moest gaan. Als Luke vond dat we nog meer moesten bespreken, dan wilde ik wel naar hem luisteren. Ik gaf Bee een aai over haar bol en glimlachte om de manier waarop ze omhoog keek naar Luke. Luke keek op zijn beurt ook naar het hondje in zijn armen en glimlachte. Ik grinnikte en legde mijn vingers onder zijn kin, zodat ik zijn gezicht iets bij kon draaien en hem nog een kus kon geven. ‘Of dat,’ zei ik tegen hem. ‘Dat maakt het een stuk moeilijker om niet langer te pauzeren.’ Ik moest terug, dat wisten we allebei. Thuiswerken was in vele opzichten fijn, omdat ik niet heen en weer hoefde te reizen, maar de verleiding om net iets meer tijd door te brengen met Luke en de hondjes was groot. Heel groot. ‘Dan blijf je toch nog even?’ vroeg Luke grijnzend. Ik schudde lachend mijn hoofd en probeerde mijn hand terug te trekken uit die van hem, maar hij hield hem stevig vast en verstrengelde juist onze vingers. ‘Straks,’ beloofde ik hem. Ik zou op tijd kunnen stoppen en dan zouden we samen op de bank kunnen kruipen om een film te kijken. ‘En dankjewel voor het eten, het was echt heerlijk.’ Het was lief dat hij speciaal naar buiten was gegaan om wat lekkers voor ons allebei te halen. Dat hij Rhi tegen was gekomen en zo het gesprek op gang was gekomen, maakte dat niet minder. ‘But,’ klaagde Luke op een zielige stemmetje. Ik schudde mijn hoofd, wetend wat hij zou doen. Hij liet mijn hand los en tilde Bee iets op. ‘But butt,’ herhaalde hij, de glans in zijn ogen onmiskenbaar. ‘Alleen jij,’ zei ik lachend. Ik gaf hem snel nog een kus en haastte me daarna naar mijn werkkamer, terwijl Luke op de achtergrond lachte.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ik kon het nieuws haast niet geloven. Een paar dagen geleden leek alles nog redelijk goed te zijn. Er was wel een ziekte die de wereld ging, maar als we voorzichtig deden, moest dat wel goed gaan. Dat was in ieder geval wat er was gezegd. Blijkbaar was er niet voorzichtig genoeg gedaan. Ik had wel mijn best gedaan, maar het was moeilijk als ik samen met Punzie was, om dan nog afstand te nemen van mensen. Er waren immers mensen die op de foto wilden. Nu was dat de afgelopen dagen al heel erg anders gegaan, we hadden wat afstand moeten nemen van de mensen, waardoor het gewoon heel gek was. De parades waren echter wel heel leuk geweest, omdat die er iets meer waren geweest. Nu was het allemaal over! Iets wat echt heel erg gek voelde. Zeker toen we te horen hadden gekregen dat het hele park dicht zou gaan, waardoor wij weer naar huis hadden gemoeten. Ondanks dat ik graag terug kwam in het nieuwe huis, was het nu iets wat heel erg gek voelde. De hele wereld stond op de kop en ik snapte er echt helemaal niets van. Het was stil in huis. Aangezien het nog behoorlijk vroeg was, ging ik er vanuit dat Michael nog op bed lag. Op de momenten dat ik het huis uit ging, liet ik de hondjes meestal bij hem op bed, nadat ik ze uit had gelaten. Ik hoorde het zachte gepiep van Bumble, die al lang door had dat er iets aan de hand was geweest. Ik opende de slaapkamerdeur, waar ze samen met Loulou stond. “Hey schatjes.” Ik tilde Bumble op en liep naar het bed, daar trapte ik mijn schoenen uit en kroop ik naast Michael, die ondertussen wat slaperig op keek. “Ben je nu al terug?” vroeg hij voorzichtig, waarop ik knikte. Ik snapte het zelf ook niet heel erg goed. “Ze doen de parken dicht.” Fluisterde ik, gewoon omdat het allemaal zo gek klonk. Ik had nog nooit gehoord dat ze dat deden. De parken waren zelfs op feestdagen open! Michael kwam overeind, waardoor ik tegen hem aan kon kruipen. “Dicht? Echt helemaal dicht? Ik dacht dat jullie voor nu de afstand tussen de bezoekers en de prinsjes moesten bewaren.” Dat was ook zo! Daar hadden we ons best voor moeten doen, omdat mensen het wel hadden geprobeerd. Michael had mij iedere dag deze week nog verteld dat ik écht voorzichtig aan moest doen. Ik knikte. “Volgens mij heeft de staat. Is dat goed, de staat?” Michael knikte, ten teken dat ik het goed had en verder kon gaan. “Volgens mij hebben ze gezegd dat er dingen dicht moeten en dat mensen zoveel mogelijk thuis moeten blijven.” Iets wat natuurlijk niet kan, als ze naar Disney gingen. Maar het was Disney! Daar gingen mensen naar toe om even plezier te hebben, de rest van de wereld te vergeten. “Ik snap het niet heel erg goed? Ik dacht dat ze een paar weken geleden zeiden dat het een soort van griepje was?” Dat was wat ik er van mee had gekregen? Ik wist wel dat het ineens heel erg snel was gegaan, maar hoe hadden ze dan eerst kunnen zeggen dat het iets als griep was. Natuurlijk was dat ook niet fijn, maar dat was lang niet zo erg als het nu was. Door de griep moest niet het hele land dicht? Want zo klonk het nu een beetje! Disney ging dicht, dat was wel het laatste wat dicht ging normaal? “Het is heel erg veel meer dan dat, volgens mij hadden ze dat nooit mogen zeggen.” Nee dat hadden ze ook echt niet! Niet als het echt zo erg was! Ik had zoveel vragen, maar ik wist niet of ik ze nu allemaal wel kon stellen en of Michael er wel antwoord op had. Het begin echt een beetje te dagen dat mijn werk stil lag voor de komende weken en dat vond ik echt heel erg. Ik hield van mijn werk! Dat was waar ik heel erg veel plezier uithaalde en nu was het ineens klaar. Zou dat ook met andere dingen gaan gebeuren? Ik wilde het ergens niet eens weten, want kwam dat klonk echt heel erg eng!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
De wereld was een enge plek nu. Ik was zo gewend geraakt aan hoe normaal alles voor een lange tijd was geweest. Zelfs met ons werk in Australië tussendoor en het nieuwe album dat over een paar weken uit zou komen, had ik comfort gevonden in ons nieuwe huis. Edyn, ik en de diertjes. Niet alles was perfect gelopen en het verhuizen was stressvol geweest, maar we hadden het samen gedaan. Nu leek het alsof het ene na het andere slechte nieuws maar bleef komen. Waar het eerst alleen in China was geweest, was het toen overgesprongen naar Europa en nu hadden we in Amerika ook te maken met het virus. Een virus waarvan niemand wist wat het precies kon doen en wat er tegen werkte. Ik probeerde voorzichtig te doen, wij allemaal. Dat werd ook nu weer bewezen, want ze hadden Edyn naar huis gestuurd! De parken gingen dicht. Het voelde als een logische keuze, want een pretpark was een grote plek waar iedereen elkaar kon besmetten, waardoor het opeens een stuk dichterbij voelde. Het enige voordeel was dat ik me nu geen zorgen hoefde te maken om Edyn, wie ik elke dag had verteld voorzichtig te doen. ‘Ze probeerden er denk ik voor te zorgen dat mensen niet overdreven zouden reageren,’ fluisterde ik. Als ze meteen aan hadden gekondigd dat het een heel gevaarlijk iets was, was er nog meer paniek gekomen. Al hadden ze nu de paniek alleen maar uitgesteld. Zuchtend boog ik me langs Edyn, zodat ik de handgel kon pakken die op mijn nachtkastje stond. Ik gebaarde naar Edyn en ze maakte van haar handen een kommetje, zodat ik er wat in kon spuiten. ‘Maar dat deden mensen al,’ zei Edyn zacht, waarop ik knikte. Iedereen had gezien wat er in de andere delen van de wereld was gebeurd. Mensen waren massaal naar de supermarkten gegaan om van alles in te slaan. Normaal ging Edyn, maar nu had ik gezegd dat we beter alles konden laten bezorgen. Dat scheelde veel tijd en drukte. Zodra Edyn haar handen had ontsmet, sloeg ik mijn armen stevig om haar heen. ‘Ik vind het echt heel erg voor je, Snow,’ fluisterde ik. Ik wist hoe leuk ze het vond om te werken met Rapunzel. Ze genoot ervan en ze kwam altijd thuis met de leukste verhalen. Ze maakte mensen hun dag beter, iedere keer weer op een andere manier. Het was háár ding en nu zou ze dat niet meer mogen doen. ‘Hebben ze gezegd hoe lang de parken dicht gaan?’ Edyn schudde sipjes haar hoofd. Natuurlijk hadden ze dat niet gezegd. Ze wilden geen beloftes maken die ze niet waar konden maken. Zuchtend legde ik mijn kin op haar schouder. Ik wist ook niet hoe we dit nu moesten doen. Als de parken dicht gingen, dan zou de staat vast nog meer grote beslissingen gaan nemen. Geen bezoek, wat zou betekenen dat Edyn haar familie niet zou kunnen zien. Dat AJ niet bij ons op bezoek kon komen. Straks zouden we ook niet meer mogen reizen, wat inhield dat ik niet op tour zou kunnen voor het nieuwe album. Alles stond op het punt om te veranderen en dat maakte me angstig. Ik wist dat ik daar niet de enige in was. ‘Ik heb het gevoel dat ik moet huilen,’ zei Edyn, terwijl ze dichter tegen me aan kroop. Het was een gevoel dat ik herkende. Een gevoel wat alleen maar naar boven kwam als alles zo onzeker was dat je niet langer wist wat je moest doen. Huilen voelde dan nog als de enige optie en soms lukte zelfs dat niet eens, wat het nog frustrerender maakte. ‘Je mag huilen,’ stelde ik haar gerust. ‘Zo hard en lang als je maar wil.’ Soms hielp het. Het zou de situatie niet oplossen, maar misschien zou het haar in ieder geval opluchten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Dit was toch haast niet te geloven. Ergens klonk het allemaal alsof het uit een film kwam, eentje die ik niet zou kijken. Alles zou gaan veranderen. Als ik niet kon werken, wat betekende dat voor de rest van de wereld? Voor Michael was het ook heel erg onzeker. We hadden ons de laatste weken al klaar gemaakt op Michael zijn vertrek, over een paar weken zou het nieuwe album uitkomen en daarvoor zouden ze eigenlijk over de wereld gaan. Ik wist niet eens of dat wel kon gebeuren. Volgens mij wist helemaal niemand dat. We wisten ook niet wat er voor de rest nog ging gebeuren. Ik liet mijn hoofd op de schouder van Michael zakken en liet de tranen even gaan. Het voelde zo vreselijk. Niet alleen dat we nu ineens niets meer konden doen, maar vooral het idee dat er mensen ziek werden. Dat dit zo erg was, dat er mensen aan dood gingen! Natuurlijk moesten we dan vooral binnen blijven. Het maakte alles echter heel erg beangstigend. Want waar was ik geweest en kon het zo zijn dat ik daar iets op had gelopen? Hoe was dat voor de mensen van wie ik hield? Er waren zoveel vragen en nog meer onzekerheden. “Ik vind het allemaal zo eng.” Bekende ik zachtjes, ik trok mijn neus even op, die door het huilen begon te sniffelen. Als dat al zo was, nu begon ik echt aan alles te twijfelen. “Het is ook heel erg eng.” Gaf Michael zachtjes toe, ik kon de verdriet in zijn stem ook heel erg goed horen. “Wat denk je dat er gaat gebeuren?” Fluisterde ik. Ik snapte dat ik niet kon werken, maar hoe zou dat voor de rest gaan? Michael haalde zijn schouders op. “Ik heb echt geen idee en dat maakt het heel erg eng.” Dat was het ook wel, we wisten het allemaal niet meer? Ik trok Bumble iets dichter tegen me aan. Ze was nog zo klein, maar voor haar werd het denk ik ook heel erg raar? Ze hield er van om samen met Bee te spelen of om naar mijn broertjes en zusjes te gaan om daar lekker rond te rennen. We hadden hier natuurlijk wel een hele mooie tuin, waar ze ook vaak genoeg met de rest van de hondjes te vinden was. “Ik hoop gewoon dat het snel over is. Dat er niemand meer ziek wordt.” Dat was het belangrijkste! Natuurlijk mocht niemand in mijn buurt ziek worden, maar dat was ook zo voor andere mensen! Er waren nu al zoveel mensen ziek geworden en zelfs doodgegaan! “Dat komt vast goed. We gaan zo voorzichtig mogelijk doen, maar we gaan wel proberen om het zo goed mogelijk samen te hebben, oké?” Ik hief mijn hoofd op, zodat ik Michael aan kon kijken. Voorzichtig knikte ik een klein beetje. Ik haalde mijn hand door mijn gezicht, om wat van tranen van mijn gezicht te vegen. “Zoals de boodschappen bestellen?” Daar hadden we het al eventjes over gehad. Ik vond boodschappen doen normaal heel erg leuk, maar Michael had al wel aangegeven dat we het nu beter online konden gaan doen. “Bijvoorbeeld. En gewoon heel erg veel knuffels. In de tijd dat je normaal gaat werken, gaan we gewoon leuke dingen doen. Misschien kunnen we vandaag al beginnen met wat Disney films en wat lekkers hier in bed?” Ik knikte, dat vond ik wel een goed idee. Gewoon even een dag niet heel veel doen. Voor vandaag klonk het wel heel erg goed. “Laten we dat maar doen. Maar eerst even zo blijven liggen.” De tranen waren nog steeds niet helemaal weg. Ik wilde gewoon dat dit allemaal over was en dat zou niet zomaar gaan. Het was gewoon allemaal best wel zwaar!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Ik snapte dat Edyn het eng vond. Ik vond het ook eng. Voor iedereen veranderde er wel iets. Edyn zou nu zonder werk zitten. Het maakte niet uit of ze doorbetaald zou krijgen of niet. In ieder geval niet voor ons leven samen. Ik hoopte wel dat haar werkgevers alles goed hadden geregeld, dat Edyn over een paar weken wel weer terug zou kunnen keren als dit alles voorbij was gevlogen. We zouden onze dagen nu anders in moeten delen. De dagen waarop we allebei veel thuis waren, waren altijd mijn favoriet geweest. Niet omdat we dan constant samen waren. Op sommige momenten deden we ook onze eigen dingen. Dan ging ik naar boven om te gamen en zat Edyn beneden met de hondjes, of deed ze iets anders wat ze leuk vond. ‘We kunnen zo blijven liggen,’ stemde ik in met Edyn. Het was nog heel erg vroeg, we hadden de hondjes nu bij ons. Misschien zou Edyn zelfs nog even kunnen slapen. Al wist ik ook dat als ze eenmaal wakker was, ze pas in de avond weer in bed ook. Soms leek het alsof ze constant energie had. En zelfs als die wat wegzakte, dan vond ze zo weer iets nieuws om energie uit te halen. Dat was iets wat ik aan haar bewonderde. Afwezig draaide ik mijn vingers rond haar blonde haren. ‘Misschien kunnen we zo ook wat ontbijt bestellen? Als je nog honger hebt,’ stelde ik voor. Edyn had natuurlijk al gegeten en waarschijnlijk had ze ook haar lunch nog, maar we konden dat ook nog wel eventjes bewaren. Na het slechte nieuws wat ze had gekregen, verdiende ze het om eventjes nergens over na te hoeven denken en het allemaal maar te laten gebeuren. Edyn knikte kort. ‘Misschien willen Frankie en Luke wel komen ontbijten,’ zei ze, maar vlak daarna keek ze me aan met haar geschrokken, blauwe ogen. Verdrietig schudde ze haar hoofd. ‘Dat kan natuurlijk ook niet.’ Spijtig schudde ik mijn hoofd. Veel dingen zouden niet meer kunnen. We zouden al onze vrienden voor een lange tijd niet meer zien en ik wist niet wat het effect daarvan zou zijn. We zouden elkaar kunnen bellen en facetimen, maar dat was niet hetzelfde. Zeker niet voor iemand zoals Edyn, die het fijn vond om mensen om haar heen te hebben en met ze te praten en voor ze te zorgen. De avonden waarop Luke en Frankie kwamen eten, of Rhi en Logan, waren de avonden waarop ze de grootste glimlach op haar gezicht had. Om nog maar niet te spreken over de keren dat Jake bij ons kwam logeren. Edyn was op haar best als ze omgeven werd door de mensen van wie ze hield. Natuurlijk had ze mij nog, maar dat was anders. ‘Misschien over een paar weken weer,’ sprak ik hoopvol, terwijl ik over haar rug aaide. Het kon toch niet zo zijn dat dit alles voor een langere tijd door zou gaan? Mensen beschreven het als iets onschuldigs, iets waar lang niet iedereen last van zou krijgen. Het zou wel weer overvliegen, dat wist ik zeker. Dat moest ook wel, want ik kon me niet indenken hoe de wereld er uit zou zien als het dat niet zou doen. ‘En wat misschien wel kan, is dat we Frankie en Luke ook iets sturen. Als we weten dat ze wakker zijn.’ Ik wist dat het niet hetzelfde was, bij lange na niet, maar misschien zou het haar goed doen om Frankie en Luke te verrassen. Ik boog me naar mijn nachtkastje en pakte mijn telefoon, waarop ik de Postmates app opende. Ik overhandigde hem aan Edyn. ‘Zoek eerst maar wat lekkers voor ons uit. Misschien van die thee met melk, die je mee had genomen laatst.’ Edyn wist vast wel waar ze die verkochten en of ze die bezorgden. ‘Boba!’ Edyn typte iets in op de telefoon en liet het aan mij zien. ‘Maar het kan ook zonder de parels,’ ze wees naar de bolletjes onderin de thee op het plaatje. ‘Dat vindt jij misschien lekkerder.’ Ik knikte, dat leek me inderdaad beter. In drinken hoorden geen stukjes te zitten, laat staan vreemde balletjes. ‘Kies maar wat uit,’ zei ik en ik gaf haar een kus op haar wang. ‘Dan kies ik alvast een film.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Fuck. Dat was het enige wat door mijn hoofd heen kon gaan. Fuck. De afgelopen paar dagen had het al wel een beetje aangegeven. De wereld was zo aan het veranderen, dat er ook dingen aan moesten worden gepast. Er was aan Frankie verteld dat ze zoveel mogelijk vanuit huis moest werken. Bij ons was aangegeven dat we vandaag een afspraak online moesten doen om te bespreken wat er zou gaan gebeuren. Natuurlijk wilde ik zoveel mogelijk veiligheid om me heen. Ik wilde niet ziek worden en ik wilde niet dat Frankie dat werd. Niemand niet. Dat de clip, die we van de week zouden opnemen, werd uitgesteld, was echter iets wat ik aan het begin van de week niet had verwacht. Ik was er zelfs nog voor naar de kapper gegaan. We hadden een hele visie gehad over hoe het er uit had moeten zien. Daar hadden we ons klaar voor gemaakt. Mijn haar was veel lichter gemaakt en we hadden er zelfs nog over nagedacht om naar een andere kleur te gaan. Ik wist dat ik het lang niet het slechts had in de wereld, er waren mensen ziek, gingen mensen dood. Mensen verloren hun geliefde. Toch kwam het nu wel eventjes binnen. Hetgeen waar we naar toe hadden gewerkt, kon waarschijnlijk niet doorgaan. Voor nu was het de clip, het nieuwe nummer. Maar we hadden zelfs gesproken over het album en de tour. Het album. Fuck. We hadden er zo lang voor gewerkt en nu zouden we het niet eens kunnen promoten. We waren het er allemaal over eens geweest dat we nu door moesten zetten, het album zal er komen. Het idee om het uit te stellen, hadden we allemaal niet prettig gevonden. Dit was wat nú bij ons paste, wanneer we dit maanden gingen uitstellen, voelde het misschien al weer anders. Het nam echter niet weg dat dit ons allemaal pijn deed. Ik had naar de gezichten van mijn vrienden gekeken en had de pijn die ik in mijn lichaam voelde, weerspiegeld gezien in hun ogen. De woorden die door mijn hoofd heen gingen, uit hun mond horen komen. We wisten wat we moesten doen, maar dát we het moesten doen, was ongelofelijk pijnlijk. Ik staarde nog even naar het zwarte computerscherm. Zo voelde ik me ook. Zwart, leeg. Alsof alles even uit me was getrokken. Voor nu stond de tour nog en het was hopen dat het over een paar maanden beter ging, maar dat was nu nog onzekerheid. Het feit dat we ons album niet onder de aandacht konden brengen zoals het verdiende, was gewoon moeilijk. We zouden ons best gaan doen om het alsnog voor elkaar te krijgen, maar het voelde toch even kut. Ik stond op en liep naar de kamer waar Frankie aan het werk was. Voorzichtig klopte ik aan, want het kon best zo zijn dat ze een bespreking had, die ze nu natuurlijk ook gewoon vanuit huis moest doen. Ze liet echter al snel weten dat ik binnen kon komen. Frankie zat een beetje bijgedraaid in haar stoel, zodat ik haar blik kon vangen, op het moment dat ik binnen kwam. “Hey, gaat het wel oké? Je ziet een beetje pips.” Al snel stond Frankie op en ik wist niet hoe snel ze bij me was, op het moment dat ik mijn hoofd had geschud. “Ga even zitten.” Ze wees me naar de bank in haar kamertje, waar ik me naar toe liet nemen. “Was het waar we al bang voor waren?” Vroeg Frankie. We hadden het er gisteravond nog even over gehad. Ik had er eerlijk gezegd ook niet heel erg goed door kunnen slapen. Dit was hetgeen wat ik graag deed en nu stond het allemaal gewoon op het punt in te storten voor de komende maanden. Dit was niet iets wat binnen een paar dagen, of misschien zelfs weken op was gelost. Het werd alleen maar groter en groter. Iets wat niemand wilde. “De clip kan niet doorgaan.” Zei ik zachtjes, waarop Frankie haar armen om me heen sloeg. “En ze gaat er vanuit dat we voor nu alle promo vanuit huis moeten doen. Naar Europa kunnen we sowieso niet. De tour staat voor nu nog, maar dat kan ook binnen een korte tijd af worden gelast, als er niet veel veranderd.” Er was al niet veel aan te doen. Vanuit hier konden we al niet reizen en terug komen was nog lastiger. “Ik snap wel dat het belangrijk is dat alles veilig gaat en dat wil ik ook. Maar toch is dit even een klap in het gezicht.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
We moesten ons allemaal aanpassen aan hoe de wereld er nu voorstond. Niemand wilde dat, natuurlijk niet. We wilden allemaal door gaan met ons leven. We wilden naar ons werk, zodat we het gevoel hadden dat we in de weekenden even tijd voor onszelf hadden en iets leuks konden doen. We wilden normaal door de supermarkt lopen, zonder dat mensen elkaar aanvielen omdat iemand het laatste pak wc-papier had gegrepen. Het was een gekkenhuis en niet was nog zoals het ooit was geweest. Ik hield het nieuws in de gaten en volgde een aantal wetenschappers, waardoor ik al snel de conclusie had getrokken dat dit nog wel langer zou duren dan een paar weken. Het verbaasde me dan ook niets dat Luke zijn werk hieronder kwam te lijden. Ondanks dat het me niet verbaasde, deed het me wel pijn om hem zo te zien. Hij was zo druk bezig geweest de laatste tijd en hij had met zoveel enthousiasme aan de nieuwe muziek gewerkt. Hij had niet kunnen wachten om in het voorjaar naar Europa te vertrekken en zijn album te promoten. Dat ging nu allemaal niet door. Sterker nog, ze zouden alles vanuit huis moeten doen. ‘Oh, Luke,’ zei ik zacht. Ik aaide door zijn haar, dat hij speciaal voor de clip die ze over een paar dagen op zouden nemen blond had geverfd. ‘Het spijt me dat het nu allemaal op deze manier moet. Dat het niet gaat zoals het hoort te gaan.’ We hadden het al wel besproken en ik had voorzichtig gezegd dat hij er rekening mee moest houden dat het album misschien onder andere voorwaarden de wereld in zou komen, maar ik had gehoopt dat ze er wel iets op zouden verzinnen. Luke kroop dichter tegen me aan en hij verstopte zijn gezicht in mijn hals. ‘En het album zelf?’ vroeg ik voorzichtig. Dat zou aan het einde van de maand uitkomen, over minder dan een week zelfs al. Ze zouden het kunnen uitstellen, maar de vraag was of dat iets zou veranderen. Als ik sommige virologen moest geloven, dan zou dit nog maanden aan kunnen houden. ‘Dat brengen we nog wel gewoon uit,’ zei Luke. ‘Dat kunnen we ook niet echt ontnemen van de mensen die er al zo lang op hebben gewacht. Ik ben gewoon bang dat…’ Luke maakte zijn zin niet af. Ik zuchtte en wreef over zijn rug. Ik wist precies waar hij bang voor was. Dat de fans, want daar ging het hem altijd om, het album niet zouden luisteren. Dat het niet zou doen wat het zou moeten doen en dat het een grote flop zou worden. Dat het niet in de hitlijsten zou komen, dat deed er niet toe. Dat was niet waarvoor hij, en de anderen, muziek maakten. Het ging erom wat de fans zouden vinden, maar in deze tijd was alles onvoorspelbaar. ‘Ik weet het,’ zei ik sussend. ‘We kunnen niet voorspellen hoe ze het gaan ontvangen, maar ik weet zeker dat ze ontzettend blij zijn dat iets waar ze naar uit kijken, nog wel gewoon gaat gebeuren.’ Voor veel mensen was het album iets waar ze al lang op hadden gewacht en dit was iets wat de wereld niet van hen af zou kunnen nemen. De tour misschien wel, net zoals alle promotie interviews die ze zouden geven, maar de muziek zou nog steeds komen. Ze zouden nog steeds alles kunnen luisteren en het werk eer aan doen. Dat was niet hetzelfde, dat wist ik ook wel, maar het was tenminste nog iets. ‘Ik weet gewoon niet hoe we dit allemaal moeten doen? Ik kan hier toch niet online allerlei interviews doen, terwijl jij ook zit te werken?’ Luke schudde zijn hoofd. Ik pakte zijn gezicht tussen mijn handen en streek langs zijn wang. ‘Hé, dat komt wel goed. Je hebt ook je eigen werkplek, toch? Dat kunnen we wat beter inrichten, net zoals je voor mij hebt gedaan. We kunnen ons internet abonnement verhogen, zodat we zeker weten dat alles goed gaat. We verzinnen daar wel wat op.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Ik wist ook wel dat er op het moment belangrijker dingen waren dan een promotour die niet door kon gaan. De vreselijke berichten die we de hele dag binnen blijven komen, daar kon niets overheen. Er werden heel veel mensen op de wereld ziek, er gingen zelfs mensen dood aan het virus. Waar eerst werd gesproken van een griepje waar de meeste mensen niet eens echt last van zouden hebben, was het nu iets heel erg groots. Ondanks dat het vooral de ouderen waren die er hard door werden geraakt, wist ik ook dat mensen van mijn leeftijd er ook aan onderdoor konden gaan. Dan te bedenken dat mijn weerstand niet altijd het beste was, wist ik maar al te goed dat mijn weerstand ook niet altijd het beste was. Het was allemaal goed, maar dat kan nu echt even niet door mijn hoofd heen. Er gingen zoveel andere dingen doorheen. Wat nou als fans er niet van konden genieten zoals ze dat normaal konden doen? Hun levens lagen ook op de kop en dat was ook wel één van de redenen waarom we er juist voor hadden gekozen om het album gewoon te laten komen. Er waren mensen die het nodig hadden. Maar wat als we daar nou een grote denkfout in aan het maken waren? Ik keek naar Frankie, haar ogen straalden zoals eigenlijk altijd, rust uit. Zelfs als de wereld een grote puinhoop was, kon zij het nog voor elkaar krijgen om rustig te blijven en na te denken over wat er nou precies gaande was, wat het betekende en wat we er op het moment aan konden doen. Ik knikte voorzichtig. Ik had wel een kamer waar ik me soms terug trok, waar ik ook bezig kon met muziek. Daar zitten om interviews te doen, terwijl de rest in hun eigen huizen zat, leek me echter wel heel erg vreemd. Ik had net al wel gemerkt dat het moeilijk was om er voor te zorgen dat elkaar uit kon laten praten. “Ik denk wel dat het kan, het gaat wel heel erg anders worden.” Fluisterde ik. Ik voelde de duimen van Frankie even over mijn wangen heen gaan. “Natuurlijk wordt het dat. En het is ook niet gek dat je in het begin heel erg moet gaan wennen. Het is heel anders dan we gewend zijn.” Ik knikte, voor haar was dat het natuurlijk ook. Ze had af en toe wel thuis mogen werken, waarvoor ik het kantoor ook had gemaakt. Nu moest ze dat full time doen, waardoor het toch ook heel erg wennen was. Ik wist zeker dat het tussen haar ene haar collega’s ook heel anders was. Zeker als dit nog een tijdje aan zou houden. “Ik ben gewoon bang.” Frankie gaf me een kus op mijn wang en pakte mijn handen vervolgens vast. “Het is niet erg om bang te zijn, helemaal niet. Het is ook gewoon een hele gekke wereld. En ik weet dat je niet alleen bang bent voor het virus maar ook wat het met zich meebrengt. Die onzekerheid is ook niet niets en het is helemaal niet gek om daar bang voor te zijn.” Ik knikte, ik wist niet eens echt wat ik er op moest zeggen. Het was angstaanjagend. Alles. Het idee dat mensen ziek konden worden, maar ook dat we gewoon niet wisten waar we aan toe waren. Frankie was er behoorlijk eerlijk over geweest en had me al wel verteld dat ze had gedacht dat we wereld voor een tijdje echt dicht zou zijn. Wat betekende dat we de tour ook wel konden vergeten. Voor nu stond dat dus nog wel, maar het zou vast niet lang duren voordat het allemaal ook af werd gelast. En dan? Bezig met nieuwe muziek kon niet echt, in ieder geval niet voor een album. Niet als we met deze nog niet eens hadden kunnen touren. “Ik vind het knap dat je altijd zo rustig kan blijven.” Ik wist wel dat er bij haar ook wel van alles in haar hoofd om ging, maar toch kon ze dat opzij zetten om er nu voor mij te zijn. Dat vond ik echt knap!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
Ik vond het heel erg voor Luke dat ook hij hier door getroffen werd. Misschien niet even hard als iedereen, want hij had genoeg gewerkt om even vooruit te kunnen. Maar mensen zoals Andy, en andere crewleden, hadden nu geen inkomen meer. Dat zou een stuk lastiger worden als dit voor een langere tijd aan zou houden. Zij leefden sowieso al van klussen die zo nu en dan kwamen. Het was gewoon allemaal een grote puinhoop. Ik hoopte dat mijn woorden Luke een beetje hadden gerustgesteld, maar ik kende hem langer dan vandaag. Dit zou hem nog wel even blijven achtervolgen. Hij zou moeten wennen aan hoe de wereld nu in elkaar zat en wat dat voor hem betekende, zoals wij dat allemaal zouden moeten doen. Ik hoopte dat ik hem kon ondersteunen wanneer het nodig was, zodat we hier samen het beste van zouden kunnen maken. ‘Jij hebt er ook niets aan als ik nu tegen je flip om alle onzekerheid, toch?’ grapte ik, waardoor ik wel een glimlach op Luke zijn gezicht wist te krijgen. Ik boog me naar voren en gaf hem een kus. ‘Daar is die glimlach,’ zei ik zacht. Het deed me goed om te merken dat hij nog in staat was om te lachen, ondanks alles wat hij nu voelde. Dat betekende dat hij niet weg zakte in alle negativiteit. In ieder geval nu niet. Ik draaide iets op de bank en gebaarde Luke dat hij tegen me aan kon komen liggen. Hij koos ervoor om zijn hoofd op mijn schoot te leggen. Ik verstrengelde mijn vingers in zijn geblondeerde haren. Het was jammer dat het nu niet een rol zou spelen in de clip die ze hadden willen opnemen, maar ik vond het hem erg goed staan. ‘Ik vind het ook eng,’ bekende ik. Het was eng om niets te weten, om maar te moeten blijven gokken hoe lang dit zou duren. Een paar weken, een paar maanden? Alles was onzeker. Mensen werden ontslagen, zoals Edyn. Kinderen konden niet meer naar school en moesten online lessen volgen, wat de les vast ook niet ten goede deed. Het was allemaal een ontzettend vreemde wereld en niemand kon er echt iets over zeggen. Ik wist ook niet hoe lang ik nog zou kunnen blijven. Er waren zoveel andere onderzoekers die al jaren ervaring hadden en een vast contract, maar het zou zomaar kunnen dat ze zouden besluiten om een aantal mensen te ontslaan. ‘Maar je kunt het goed relativeren,’ zei Luke, terwijl hij zijn ogen sluit. Ik knikte, dat moest ook wel. Ik kon me wel mee laten voeren in de zee van slechte nieuwsberichten, maar daar zou ik mezelf niet mee helpen. En Luke ook niet. ‘Het enige wat we kunnen doen, is het beste er van maken. Hopen dat het vanzelf weer de betere kant op gaat.’ Ik had geen idee wat de overheid zou doen, of ze in staat zouden zijn om zoiets groots te kunnen controleren en op zouden treden als dat nodig was, maar we konden alleen maar hoop hebben. Luke knikte en draaide zijn hoofd, zodat ik nog iets beter door zijn haren kon gaan. Ik draaide zijn krullen rond mijn vingers en keek naar Luke, die in ieder geval weer wat rustiger oogde nu hij hier lag en zijn ogen voor even had gesloten. ‘Ik vind het blonde haar echt leuk zo.’ Het bracht zijn ogen nog meer naar voren, zeker op de paar foto’s die we al eens hadden gemaakt. Ondanks dat het zijn doeleinde niet had kunnen vervullen, was het alles behalve een verkeerde look voor hem. ‘Misschien kan je het nog op een andere manier delen met de fans,’ stelde ik voor. Het was immers de bedoeling dat ze het zouden zien in de clip, maar dat zou nu niet gebeuren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Soms was ik jaloers op de manier waarop Frankie met dingen om kon gaan. Natuurlijk raakte het haar ook wel, maar ze wist ook maar al te goed dat ze er niet in moest blijven hangen, iets wat ze vervolgens ook niet deed. Iets wat ik ook wel wist, ik had wel wat meer moeite om het ook echt links te laten liggen. Dit was ook zoiets groots. Er kwam vast een oplossing voor, maar tot die tijd was het gewoon rot dat het allemaal was gebeurd. Ik focuste mij op de vingers van Frankie, die zachtjes door mijn haar heen gleden. Dat waren de dingen waar ik rustig voor werd. Ik wist echter ook wel dat we hier niet voor altijd konden blijven zitten. Iets waar ik al snel aan werd herinnerd toen ik wat geluiden van de computer van Frankie hoorde komen. Frankie leek ze zelf ook te hebben gehoord en keek in de richting van haar bureau. “Ik denk dat het een collega is.” Zei ze voorzichtig, waarop ik knikte. Ik wist ook wel dat ze gewoon weer aan het werk moest en dat was oké. Ik was al lang blij dat ik deze kamer voor haar in had gericht, zeker nu ze het echt dagelijks nodig had. Het was een fijne plaats, waar ze zich echt op haar werk kon focussen, maar ook kon ontspannen. “Vind je het erg als ik hier nog even blijf?” vroeg ik voorzichtig. Ik wilde ook niet dat ik haar lastig viel, of wat dan ook. Zeker niet als ze echt met haar collega iets moest overleggen. Ik voelde hoe Frankie mijn gezicht vast pakte. “Nee natuurlijk niet, blijf zolang je het nodig hebt. Misschien is het niet veel en vragen ze zich gewoon af hoe het hier gaat.” Ik knikte, natuurlijk wilden ze van elkaar ook even weten wat er aan de hand was. Voor hen was het ook gek dat ze allemaal ineens in huis moesten werken. In het begin had ik niet heel erg goed begrepen hoe Frankie dat überhaupt had gekund, thuis werken. Gewoon omdat ze op werk zoveel verschillende snufjes had, die haar werk makkelijker maakte. Natuurlijk hoefde ze niet de hele dag proefjes of wat dan ook te doen, maar soms had ik dat gewoon een beetje in mijn hoofd te zitten. Nadat Frankie mij nog een kus had gegeven, stond ze op en liep ze naar haar bureaustoel. Zelf liet ik me achterovervallen op het bankje waar we samen op hadden gezeten. Op het moment hoefde ik ook niet heel veel meer dan dit. De aanwezigheid van Frankie deed goed, het liet me beseffen dat ik hier niet alleen was.
Na een tijdje op mijn rug te hebben gelegen pakte ik mijn telefoon er bij. Frankie was ondertussen nog druk aan het typen op haar laptop, waarschijnlijk naar haar collega. De hondjes waren bij mij komen liggen. Op mijn telefoon waren een paar berichtjes binnen gekomen. Over wanneer we weer wat zouden overleggen bijvoorbeeld. Ik zag echter ook een paar berichtjes van Edyn, wie vroeg of alles goed ging. Ze had natuurlijk van Michael meegekregen wat er was gebeurd. Zo praatte we een tijdje door. Totdat ik uiteindelijk langzaam in slaap leek te vallen.
Ik had geen idee van tijd. Het voelde als tien minuten later toen ik weer wakker schrok van de bel die was gegaan. De hondjes begonnen er van te blaffen. Ik kwam overeind en keek een beetje verward naar Frankie. Volgens mij had geen van ons beiden iets besteld en op het moment kon er eigenlijk niemand langs komen. Misschien dat het iets van haar werk was. Ook Frankie leek het niet zo heel goed te weten en haalde haar schouders op. We stonden tegelijk op. “Ik ga wel.” Stelde ik voor en liep dan uiteindelijk ook in de richting van de voordeur. Omdat de hondjes achter mij aanrenden, was Frankie ook meegelopen, waardoor ze Bee op kon pakken, zodat die niet naar buiten kon rennen. Piggy bleef nog wel binnen als je dat vroeg. Ik opende de voordeur en zag een bekende auto wat verder op de oprit staan. Daarna viel de blonde vrouw die iets dichter bij stond, me pas op. “Eddy!” Bracht ik uit. Ze zwaaide naar me en ik had de neiging om in haar richting te rennen om haar te omhelzen, maar Frankie was nog net op tijd, door mijn hand vast te pakken. Dat kon natuurlijk nu niet, we moesten afstand houden. “Ik heb lekker gebakken. Kijk!” Edyn wees naar de doos waar een strik omheen zat, alsof het net van de bakker kwam.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
Nieuwsgierig was ik Luke naar de deur gevolgd. Geen van ons verwachtte een bezorging, of bezoek. Bezoek mocht niet eens! Maar dat had Edyn niet tegengehouden om een grote doos met eten voor de deur af te leveren. En het was niet alleen Edyn, want Michael zat nog achter het stuur in de auto! Hij leek niet echt de auto uit te willen komen, maar dat kon ik hem ook niet kwalijk nemen. Het liefst rende ik naar buiten om ze allebei te omhelzen. Ik was blij om te zien dat Edyn weer een glimlach op haar gezicht had en dat ze iets had gevonden om de tijd te vullen nu ze niet meer werkte. Ze was zo verdrietig geweest toen het park had besloten zijn deuren te sluiten. En Michael had haar hier naar toe gebracht, wat ook fijn was. Dat betekende dat hij het in ieder geval aandurfde om eventjes naar buiten te gaan. Wel op een veilige afstand, maar in ieder geval naar buiten! ‘Edyn, dat is zo lief!’ Ik gebaarde naar Luke dat hij de doos op moest pakken, omdat ik Bee in mijn handen had. Luke boog zich over de doos. Ondanks dat hij goed in was gepakt en we niet konden zien wat er in zat, rook het ontzettend lekker. Edyn had er werk van gemaakt. ‘Wat zit er allemaal in?’ vroeg Luke aan Edyn. ‘Van alles! Koekjes, maar ook bananenbrood en wolkenbrood, dat zag ik op tiktok.’ Ik grinnikte en schudde mijn hoofd. Edyn kon ieder uur filmpjes sturen van dingen die ze op tiktok had gezien. Van recepten, tot aan keukenhacks waarvan ze wilde weten of het echt zou werken als ze het zou proberen, of dat het simpelweg een filmpje was om veel views te krijgen. Meestal was het dat laatste. ‘Oh, en er zit ook nog iets in voor de hondjes!’ zei Edyn toen ze zag dat niet alleen Bee hier was, maar ook Petunia was komen kijken. Ik moest haar een beetje tegenhouden met mijn benen. De onderzoekers wisten nog niet zo goed of dieren het virus konden overdragen en daarom was het beter om Petunia of Bee ook niet zomaar naar anderen te laten gaan, zelfs niet naar Edyn. ‘Gaat het goed bij jullie?’ vroeg ik aan Edyn. Kort keek ik naar Michael, die met zijn armen en kin op het stuur leunde. Michael had natuurlijk ook net het nieuws gekregen dat alles zou gaan veranderen voor de komende paar maanden, dat kon ook niet gemakkelijk zijn voor hem! Gelukkig had hij Edyn, die hem vast goed gerust kon stellen en tegelijkertijd ook een beetje kon troosten. Ze wist zelf immers ook hoe het was als het werk helemaal om werd gegooid. Edyn knikte, maar ze frummelde wel aan haar vingers. ‘Mikey vindt het heel jammer van het album, maar we hebben er tijdens het bakken over gepraat.’ Ik knikte en glimlachte naar Michael. Ik wist zeker dat Edyn hem goed kon helpen, en anders waren er altijd nog zijn drie beste vrienden die precies wisten hoe hij zich nu moest voelen. ‘Ik ga deze even naar de keuken brengen,’ zei Luke en hij hield de doos omhoog. ‘Kan ik iets te drinken voor iemand halen?’ Hij keek me vragend aan. ‘Dat kan wel, toch? Als ik het neerzet en Eddy het dan oppakt en naar Michael brengt?’ Ik keek bedenkelijk van Luke naar Edyn en Michael en knikte vervolgens. ‘Als je goed je handen wast,’ waarschuwde ik hem nog. We waren vandaag nog niet weg geweest, maar het was beter om alles goed te ontsmetten. Luke knikte en liep naar de keuken. Ik had geen idee waar hij mee terug zou komen. Ik zette Bee op de grond en duwde haar voorzichtig iets in de richting van het huis. Ik trok de deur iets verder dicht, zodat ze niet zomaar naar buiten zouden kunnen. Ik haalde mijn telefoon uit mijn zak en hield hem omhoog naar Michael, waarna ik hem belde. Ik wilde ook met hem praten, zelfs al zat hij in de auto. Gelukkig kon hij via de auto opnemen. ‘Hé Mike,’ zei ik. Edyn draaide zich verbaasd van mij naar Michael, om te zien of hij echt zou antwoorden. ‘Het spijt me om te horen dat alles zo anders wordt,’ zei ik tegen Michael, maar hij haalde enkel zijn schouders op. ‘Ik ben al lang blij dat ik Edyn hier naar toe heb kunnen brengen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Dit was voor niemand makkelijk. Edyn was de eerste die echt geraakt was door dit alles. Dat Disney dichtging, betekende natuurlijk al heel erg veel. Edyn vertelde altijd vol trots hoe de meest magische plaats ter wereld, altijd open was. Op iedere feestdag, het maakte niet uit. Nu was het park ineens gesloten. Edyn wist niet wat het voor haar betekende. Michael had mij wel verteld dat de kans groot was dat ze over een paar weken geen baan meer had, zeker als het door bleef gaan. Dan was hetgeen waar wij voor stonden nog redelijk te overzien. We zouden misschien een deel van ons werk niet uit kunnen voeren, een heel belangrijk deel, dat wel. Toch konden we wel iets doen. Ik liep naar de keuken en zette wat thee voor iedereen. Op het moment zou koffie het waarschijnlijk niet heel erg goed doen. Hoe gek ik ook was op koffie, zeker als het koud was. Frankie probeerde me er wel aan te herinneren dat het soms niet hielp bij de gevoelens in deze tijd. Natuurlijk dronken we nog wel koffie, maar je kon je je er soms ook zo opgefokt door voelen! Iets wat we nu niet wilden. Toen het klaar was en de bekers voor Michael en Edyn nog een keer goed schoon had gemaakt, liep ik naar buiten. Ik gaf Frankie één van de mokken en zette het dienblad ergens halverwege de oprit. Hoe graag ik nu ook door wilde lopen, het ging gewoon niet. Ondanks dat Edyn een glimlach op haar gezicht had, kon ik wel aan heer zien dat ze het allemaal heel erg moeilijk had. Wij allemaal! Voor haar was het natuurlijk ook nog eens zo dat ze haar familie niet zou kunnen zijn. Dat was iets waar wij al iets meer ervaring mee hadden. We hadden nu nog geluk dat we de feestdagen zo in hadden kunnen delen dat we iedereen hadden kunnen zien, maar soms duurde het echt maanden. “Het is jullie lievelings.” Ondertussen wist ik wel welke thee ik voor wie moest zetten. Dat was het minste wat ik kon doen, zeker nu Edyn zoveel lekkers mee had genomen. Ik liep terug naar Frankie, die op de trap was gaan zitten met de hondjes bij haar. Ik hoorde Michael uit haar telefoon praten. “Hey Mike.” Ook Edyn liep verder naar Michael toe, die ondertussen de deur van de auto wel open had gedaan. Edyn achterin, zodat ze nog wel naar ons kon kijken, maar ons waarschijnlijk ook kon horen. “Dit is echt zo vreemd.” Mompelde ik. “Maar ik ben blij dat jullie hier even zijn. Dat betekent echt heel erg veel.” Het was gewoon zoiets kleins, maar op het moment was het zo veel. “Ik weet niet hoe lang ik dit vol kan houden.” Hoorde ik Edyn zachtjes zeggen vanuit de telefoon van Frankie. Ik zag aan Frankie dat ze het ook wel moeilijk vond. Ik sloeg mijn arm om haar heen en trok haar iets dichter naar mij toe. “Het is veiliger voor iedereen.” “Dat weet niet wel.” Mompelde Edyn nog, wie een hand op haar schouder van Michael kreeg. “En ik vind het ook heel erg belangrijk dat niemand ziek wordt. Dus we luisteren wel goed naar de regels en doen alles om zelf niet ziek te worden.” Ik knikte, dat deden wij ook. Frankie en ik hadden alles goed doorgesproken. Zij had hier zoveel meer verstand van dan ik. Dit was iets groots, iets heel nieuws. Het ziek worden klonk voor sommige mensen al vreselijk genoeg, maar niemand wist nog wat voor gevolgen het had als je er wel beter van werd. Aangezien ik al vatbaar was voor dat soort dingen, wilde ik het niet eens uitvinden. Michael leek er precies hetzelfde over te denken. “We zorgen er gewoon voor dat we dit soort momentjes houden, oké?” verzekerde ik Edyn. “Het maakt niet uit hoe, maar we kunnen op deze manier er voor zorgen dat we elkaar zien. Of video skype en dan kunnen we ook hele leuke spelletjes doen. En ondanks dat alles heel erg eng is, kunnen we er nu misschien ook voor zorgen dat we dingen doen die je altijd al had willen doen? Misschien iets nieuws leren.” Ergens had ik dat zelf misschien nodig. Iets waar ik mij op kon focussen. Edyn kennende had zij dat ook, gelukkig had ze Michael, die het volgens mij helemaal niet erg vond als al haar aandacht naar hem ging.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
Het was vreemd om te beseffen dat dit misschien wel de nieuwe realiteit zou zijn voor de komende paar maanden. Dat we niet bij elkaar op de bank zouden kunnen zitten, of elkaar konden knuffelen. Ik zou niet naar Arizona kunnen reizen. In ieder geval niet met het vliegtuig. En met de auto zou het een te lange reis worden voor hetgeen wat ik er voor terug zou krijgen. Wat nog veel erger was, was dat Luke zijn familie ook niet kon zien. Niet door zijn werk, maar door de regels in Australië. Nu de wereld hem eindelijk meer tijd gunde, was alles wat hij wilde doen met die tijd niet haalbaar. Gelukkig hadden we Edyn, die dit soort dingen bedacht en Michael met haar mee trok. Het deed me goed om ze samen te zien zitten in de auto en hoe Michael meteen ontspande nu Edyn weer naast hem zat. Ik leunde tegen Luke aan terwijl ik luisterde naar zijn woorden. Hij had gelijk, besefte ik me. Ook al hadden we nu geen tijd meer om de dingen te doen waar we ons dagelijks mee bezighielden; we hadden wel tijd om andere dingen te ontdekken. ‘Ik wil meer gaan bakken!’ zei Edyn. ‘Nu kan ik heel lang in de keuken staan.’ Ik glimlachte en knikte, dat kon ze inderdaad. ‘Als je je baksels maar komt brengen. We willen graag je proefpersonen zijn,’ zei ik in de speaker van de telefoon. Ik keek naar Edyn en Michael door de autoruit en glimlachte naar Michael. ‘Als Mike niet eerst alles opeet.’ Ik hoorde Michael lachen, wat me iets opluchtte. Dit was niet gemakkelijk voor hem, maar het was een goed teken dat hij oprecht kon lachen om een dom grapje. Het voelde haast alsof we samen in een ruimte waren. Michael boog zich iets naar zijn audiosysteem. ‘Ik kan niks beloven.’ Ik schudde lachend mijn hoofd. Als ik Edyn in mijn huis had en ze constant lekkere dingen zou bakken, zou ik ook wel weten wat ik zou doen. Misschien was dit ook wel goed voor Michael, bedacht ik me. Eventjes rust, niet meer dan zijn dieren en Edyn om hem heen zonder allerlei verplichtingen. Ik hoopte dat het voor Luke net zo was, maar Luke zat heel anders in elkaar. Ik nam voorzichtig een slok uit de beker met thee van Luke, omdat ik mijn eigen aan de kant had gezet zodat ik de telefoon vast kon houden. ‘Hé!’ zei Luke lachend en hij trok zijn kop iets naar zich toe, gelukkig zonder te morsen. ‘Doe voorzichtig!’ riep Edyn door de telefoon. Ik stak een duim op naar de auto om haar te verzekeren dat ik niet zomaar hete thee zou morsen, en Luke ook niet. Ik besloot om te gaan zitten op de drempel, zodat ik mijn telefoon op mijn schoot kon leggen en mijn eigen thee weer kon pakken. Luke nam naast me plaats en sloeg zijn arm om me heen. Ik zag Edyn en Michael nog net zitten. Edyn moest daarentegen iets hoger gaan zitten om ons te kunnen zien. Ik grinnikte en zwaaide. ‘Ik hoop wel dat we elkaar snel weer echt kunnen zien,’ zei ik. Het waren de kleine dingen die ik miste. Samen met Edyn op de bank zitten of koken, of samen met Michael gamen en achter zijn stoel staan terwijl hij dingen uitlegde. We hadden allemaal geluk dat we tenminste nog een iemand hadden bij wie we ons ei kwijt konden, maar we wisten allemaal dat het niet hetzelfde was. ‘Ik ook!’ zei Edyn. ‘En dat alles weer normaal wordt,’ voegde ze er aan toe. Ik knikte. Dat hoopte ik ook, ook al wist ik dat het nog voor een lange tijd niet normaal zou zijn. Wat er nu gebeurde met de wereld, dat had een grote invloed en we zouden er nog voor een lange tijd de gevolgen van merken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld