Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The illiterate of the 22nd century will n

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Na drie maanden en een paar dagen was Shae steeds meer gewend aan het leven van haar buren. Haar leven. Op sommige momenten betrapte ze haarzelf er nog op dat ze over hen dacht als een ander volk. Alsof ze ieder moment weer naar huis kon gaan. Op die momenten moest ze haarzelf er aan herinneren dat dit nu ook haar thuis was. Ze woonde bij Thomas, ze had haar eigen werk en langzaam maar zeker waren er een aantal mensen die haar begonnen te vertrouwen. Vrienden durfde Shae het nog niet te noemen, maar er waren meerderen geweest die haar aan hadden gesproken en haar hadden gevraagd of ze zich al thuis had gevoeld.
Degene die daar het grootste aandeel in had gehad, was natuurlijk Thomas. Ze zag hem bij het wakker worden en bij het slapen gaan. Ze aten samen en ze liepen samen naar hun werk, totdat Shae een andere gang in moest. Ondanks dat ze de eerste paar dagen mee had gewerkt met hem, had ze na een tijdje een andere baan gekregen. Eentje die, volgens Anna, beter bij haar had gepast.
Shae had verwacht dat het een dag zoals alle anderen zou worden toen ze die ochtend op was gestaan. Ze hadden echter een bericht gekregen van Anna. Shae had het bijna genegeerd, denkend dat het voornamelijk om Thomas was gegaan. In het bericht was namelijk een vergadering aangekondigd en bij het lezen van dat woord had Shae zichzelf al teruggetrokken. Ze wist namelijk wel zeker dat Anna haar niet bij een vergadering zou willen hebben.
Niets was echter minder waar. Shae en Thomas waren samen naar de vertrekken van Anna gegaan, zoals ze dat had verzocht. Daar hadden een paar anderen al op hen staan wachten. Niemand leek te weten waar het over ging. Shae vroeg zich af of het iets te maken had met wat er boven allemaal gebeurde. Soms kreeg Thomas een update, of hoorde hij via via iets en besprak hij dat met Shae. Maar de laatste nieuwtjes waren al even geleden.
Als laatste kwam Anna binnen. Ze nam plaats op haar stoel. ‘Ik wil jullie allemaal bedanken voor het feit dat jullie hier zo snel konden zijn. Zoals jullie misschien wel hebben gemerkt, was mijn bericht zeer dringend.’ Verschillende mensen knikten. Shae hield zich stil, terwijl ze naast Thomas stond. Ze wist niet in hoeverre het toegestaan was voor haar om te praten. Ze was nog steeds van mening dat Anna niet dol op haar was. Waarschijnlijk zou dat ook nooit veranderen.
‘We hebben bericht gekregen vanuit boven. Bericht was in eerste instantie een positieve noot zou moeten hebben, maar door de vele veranderingen die het teweeg heeft gebracht, vrees ik dat het negatief uitpakt voor onze mensen die daar hard aan het werk zijn.’
‘Is het waar, Anna? Is het waar dat ze iemand hebben gevonden?’ Vroeg één van de aanwezigen. Shae fronste haar wenkbrauwen, maar besloot niks te vragen. Ze richtte haar focus op Anna. Die zou hen vast vertellen waar de vraag vandaan kwam.
De oudere vrouw knikte. ‘Ze hebben inderdaad iemand gevonden, buiten. Een jonge vrouw, geschat rond de twintig. Ze lijkt te hebben overleefd zonder een zuurstofmasker.’ Dat zorgde voor veel geroezemoes in de kamer. Men kon nog niet leven zonder een zuurstofmasker boven. Dat was onmogelijk door het aantal giftige stoffen in de lucht.
‘Vanzelfsprekend hebben ze haar meegenomen en proberen ze haar te onderzoeken. Dit blijkt echter een vrij moeilijke taak, waardoor onze buren meerdere onderzoekers naar boven hebben gehaald. Daardoor is de balans tussen de twee kolonies verstoord. Onze buren lijken het idee te hebben dat zij er nu de baas zijn, zadelen onze mensen op met klussen die zeer onder hun niveau zijn.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
'Zo laten wij ons niet misbruiken.' eindigde Anna haar verhaal. Er klonk wat zacht, instemmend gemompel, maar Thomas was te ver in gedachten verzonken geraakt om te reageren. De afgelopen drie maanden waren goed geweest. Soms verlangde hij nog wel naar het bovengrondse leven, de zon weer op zijn huid voelen, maar het mooiste aan die bovengrondse wereld was bij hem, hier beneden. Shae. Hoewel ze samen nog wel eens spraken over de bovengrondse missie, aangezien Anna de updates nog wel eens met hem deelde, hadden ze het daarbuiten niet veel over het onderwerp gehad.
Het nieuws had Thomas verrast. Zijn kolonie mocht niet bekend zijn met de exacte metingen, hoewel ze steeds meer leerden over de bovengrondse wereld, iedereen wist dat de lucht bovengronds giftig was. Was dit een teken dat de wereld bovengronds weer leefbaar werd? Zou de kolonie dit wel als een goddelijk teken kunnen zien? Zo veel vragen, zo weinig antwoorden.
'Al sinds het begin van deze missie heeft onze buurkolonie zichzelf gepresenteerd als superieur. En hoewel ik ze dat niet kwalijk kan nemen, zijn ze het doel van deze gezamenlijke missie overduidelijk vergeten: Samenwerken, zodat we uiteindelijk bovengronds weer één samenleving kunnen worden.'
'We moeten ze duidelijk maken dat we dit niet tolereren,' zei een van de aanwezige mannen. Wederom was er wat instemmend gemompel en Anna knikte.
'Dat ben ik met je eens. Ik heb jullie niet bij elkaar geroepen enkel om dit nieuws te vertellen, maar ook om een voorstel te doen.' Haar blik gleed even de kant van Thomas en Shae op. Die blik, die Thomas op zijn huid voelde branden, gaf hem direct een onheilspellend gevoel. Alsof hij al een vermoeden had wat Anna wilde gaan doen.
'Ik heb al even na zitten denken over een manier om duidelijk te maken dat wij ons niet op deze manier rond laten commanderen,' vertelde de vrouw verder, 'en ik ben tot de conclusie gekomen dat het enkel sturen van meer mensen niet voldoende zal zijn. We kunnen twee vliegen met één klap doden.'
Anna kwam langzaam overeind en begon te lopen. Iedereen volgde haar bewegingen als een havik, maar de leidster van de kolonie stopte al snel. Pal voor de neus van Shae.
'De afgelopen drie maanden heb je er alles aan gedaan om te bewijzen dat je bij ons hoort. Ik heb geen klachten gehoord, zij het misschien dat je je af en toe wat socialer op had mogen stellen.' Hier en daar werd even gesnoven. Shae had inderdaad haar best gedaan om zich aan te passen, maar het cultuurverschil tussen de twee kolonies was groot en het overbruggen van de sociale kloof bleek lastiger dan Thomas in eerste instantie gehoopt had. Toch ging het de goede kant op, mensen raakten ook gewend aan Shae haar botte manier van doen. De woorden van Anna stelden hem echter niet gerust, in tegendeel.
'Ik wil dat jij, samen met Thomas, een vijftal mensen uitkiest om mee naar boven te nemen. Thomas zal de leiding weer op zich nemen, zoals hij eerder ook gedaan heeft en jij zal onze kolonie assisteren bij het onderzoeken en verkennen van de omgeving.'
Twee vliegen in één klap. Thomas begreep het. Op deze manier zou Anna de loyaliteit van Shae kunnen testen. Hoe zou zijn vriendin reageren wanneer ze geconfronteerd werd met een kolonie die de hare niet meer was? Zou ze vergeten waar haar plek was, of zou ze teruggaan naar haar oude groep, de mensen die haar verstoten hadden? Misschien zou ze het niet expliciet doen, maar zelfs door subtiele hints zou ze al kunnen tonen dat haar loyaliteit niet bij deze kolonie lag. Het deed hem pijn dat Anna haar op die manier voor het blok probeerde te zetten.
Toch begreep hij het ergens ook wel. De beste manier om hun buren te vertellen dat ze een toontje lager moesten zingen, was Shae. Een vrouw die zij hadden verbannen, de vrouw die met de leider van het andere kamp had moeten trouwen. En de man die dat verraad bewerkstelligd had, natuurlijk. Hij speelde ook een rol in dit alles.
'En? Denk je dat je dat aankan, of zal de verleiding van je oude kolonie te groot zijn?' De toon van Anna was niet gemeen, maar maakte wel duidelijk dat Shae eigenlijk geen keuze had. De rest van de mensen in de ruimte waren stil. Iedereen begreep de keuze die Anna had gemaakt, niemand ging er tegenin. Het was eerder afwachten wat Shae zou zeggen. Als ze nu al twijfelde, zou dat haar geloofwaardigheid direct door het slijk halen.

De Ram had zijn woord gehouden. De uren na zijn vertrek was Shira niet meer gestoord. Geen onderzoekers die naar haar keken vanachter een raampje, geen geforceerde gesprekken die van maar één kant kwamen. Het was rustig gebleven, een rust die ze goed had kunnen gebruiken. Haar hoofd was in de war, vragen bleven rondspoken. Hij had haar naam geweten, zich gerealiseerd wie ze was. De eerste uren was ze doodsbang geweest. Wat als hij het had doorverteld? Wat als ze haar kwamen halen, om haar alsnog te doden?
Maar het bleef rustig. En door die rust werd Shira ook weer rustig, al bleef ze altijd op haar hoede. Het eten at ze nog steeds niet. Het flesje was wel leeg. Het was afwachten wat er ging gebeuren. Als ze het zich goed herinnerde, waren ze haar bloed aan het testen. Ze vermoedde dat ze daarna uit haar quarantaine gehaald zou worden. Dat had de Ram wel gesuggereerd. Dan konden ze een gesprek voeren zonder dat er een raam tussen hen zat. Shira wist nog niet of ze wel een gesprek wilde voeren, maar een iets minder beklemmende plaats om te verblijven zou fijn zijn. En als ze dan toch moest praten, liever met iemand die zijn woord gehouden had. Al was het alleen maar om haar vertrouwen te winnen, het was beter dan niets. Daarbij, ze wilde weten hoe hij het wist. Wat haar had verraden, of dat hij enkel een gok gedaan had. Ook zij had vragen, nu.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een situatie die geen van hen ooit al eerder mee had gemaakt. Er was nog nooit een levend persoon gevonden in de bovenwereld. Niet zonder zuurstofmasker, of binnen de verschillende kampen die men had gebouwd. Buiten leven, in de giftige lucht. Dat was iets wat niet hoorde te kunnen. En toch was het nu gebeurd. Er was iemand gevonden. Shae snapte dat iedereen dat wilde onderzoeken. Zij zou zelf ook willen weten hoe iemand had kunnen overleven, maar het was duidelijk dat de mensen boven de grond aan het doorslaan waren. In ieder geval de mensen waar Shae zichzelf een paar maanden terug ook tot had gerekend.
Hoe het er nu boven aan toe ging, klonk voor Shae bekend. Haar oude kolonie trok haar eigen plan. Iedereen uit haar kolonie maakte duidelijk dat zij boven de anderen stonden. Dat zij beter waren. Een mening die Shae ooit ook had gehad, maar zelfs toen ze boven was geweest en had moeten samenwerken met Thomas en zijn mensen, had ze die mening bijgesteld. Want Thomas en de anderen uit zijn kolonie hadden kwaliteiten die zij zelf nooit zouden kunnen bezitten. Iets wat Shae had geprobeerd te omarmen en in te zetten. Nu leek de kolonie waar Shae deel van uit maakte, onder te worden gesneeuwd. Iets wat niet mocht gebeuren, daar leek iedereen het over eens te zijn.
Het plan van Anna verraste haar. Ze had niet verwacht dat Anna haar, of Thomas, ooit nog naar boven zou sturen. Ze hadden immers best wat veroorzaakt met z’n tweetjes. Anna leek er echter anders over te denken.
Shae keek opzij naar Thomas. Ze wist dat ze nu geen tijd had om te overleggen, of om te twijfelen. Dit was een test. Anna wilde haar loyaliteit testen. Kijken of ze echt bij hen hoorde, zoals ze dat de afgelopen maanden had beweerd en had geprobeerd te laten zien. Thomas zijn blik leek te zeggen dat ze het moest doen en dat ze niet te lang zou moeten wachten met haar antwoord, want zelfs daaruit zou Anna al een conclusie kunnen trekken. Ze voelden dit soort dingen immers haarfijn aan.
‘Ik kan het aan,’ zei Shae vastberaden, waarna ze zich naar Anna draaide. Ze wist vrijwel zeker dat ze niet in de verleiding zou vallen bij haar oude kolonie. Ze hadden haar verbannen. Ze hadden haar vrij duidelijk gemaakt dat ze haar niet meer wilde hebben, enkel door een fout die ze had gemaakt. Een geheel menselijke fout, zag ze nu in. In haar kolonie ging het niet om liefde en gevoelens. Het ging om praktische handelingen, die zouden kunnen zorgen voor een perfecte uitkomst. Wat Shae had gedaan, was alles behalve perfect geweest in hun ogen. Vallen voor Thomas was echter hetgeen wat Shae, tot nu toe, het meeste vreugde had gebracht in haar leven. Bij hem zijn betekende dat ze ook bij zijn kolonie hoorde, voor hen moest staan. Het was een grote uitdaging, maar dit was de perfecte kans om het te laten zien.
‘Goed. Jullie vertrekken over vierentwintig uur. Bereid jullie voor en neem de tijd om afscheid te nemen. Ik verwacht dat jullie een lange tijd weg zullen blijven.’ Shae knikte, net als Thomas. Zelf had ze niet veel mensen hier om afscheid te nemen. De belangrijkste persoon ging immers met haar mee.
‘Ik verwacht wekelijkse updates en ik hoop snel verandering te zien. Het moet duidelijk worden gemaakt dat wij niet beneden hen staan, maar dat we gelijk aan elkaar zijn. Ik hoop dat jullie, met de rest, daar voor kunnen zorgen.’ Shae hoopte het ook. Ze hoopte dat hun team haar ook zou volgen. Thomas was de leider, natuurlijk. Maar Shae wist hoe de andere kolonie in elkaar zat. Waarop ze hen konden aanspreken en welke zwakke punten ze in hun enige voordeel zouden kunnen gebruiken. Al betwijfelde ze of dat de tactiek was waarvan Anna wilde dat ze die aan zou nemen. Waarschijnlijk niet. Maar vredelievend praten en samen een opzoeken zou niet goed vallen bij iemand zoals Will. Duidelijk aanspreken en zeggen waar het op staat, dat was belangrijk. Daar had Shae al genoeg ervaring mee, aangezien ze ooit samen op het punt hadden gestaan om de nieuwe leiders te worden van de kolonie.
‘Jullie zijn bij deze geëxcuseerd. We zien elkaar over vierentwintig uur.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Al snel brak de vergadering op. Mensen hadden taken die ze moesten gaan vervullen, werk om te doen. Thomas en Shae niet, zij waren nu vrijgesteld van de rest van het werk. En over vierentwintig uur zouden ze weer naar boven vertrekken. Anna zou de praktische zaken regelen, zoals zuurstofmaskers en voorraden. Het was maar goed dat ze aan de oppervlakte een goede relatie had behouden met de buurkolonie, waardoor ze een aantal noodzakelijke dingen had kunnen verzamelen om een nieuwe groep naar boven te sturen.
Het plan was om de mensen boven niet te informeren over de komst van nieuwe onderzoekers. Enkel de huidige leidster van de groep van Thomas zou van tevoren bericht krijgen dat ze eraan kwamen, om een leuk verrassingseffect te verzorgen.
Terwijl ze terugliepen naar Thomas' huis, hun thuis, bleven ze allebei aardig stil. Verzonken in hun eigen gedachten, waarschijnlijk. Thomas was in ieder geval al bezig met het bedenken wie hij mee wilde nemen op deze missie terug naar boven. Hij had al wel wat ideeën en hoewel hij Shae echt wel in de keuze wilde betrekken, wist hij ook dat zij de mensen hier nog lang niet goed genoeg kende om vanuit de grote groep vijf mensen te kiezen. Hij zou het eerst beperken tot een stuk of acht mensen, waarna zij mee kon beslissen welke vijf ze uiteindelijk mee zouden nemen naar boven. Dat leek hem een beter idee dan haar maar in het diepe te gooien en haar mensen te laten kiezen die ze niet kende. Het zou het leiderschap waarschijnlijk ook niet ten goede komen als mensen het idee hadden dat ze willekeurig gekozen waren.
Voor hij het wist waren ze al weer terug bij zijn plek. Tijd om terug te keren naar het hier en nu en beginnen met de praktische zaken. Dingen inpakken. Kleding, vooral. De afgelopen maanden had Shae een garderobe opgebouwd van sobere kleding, wat nu van pas zou komen. Ze hadden geen idee voor hoe lang ze naar boven zouden vertrekken, dus het was weer inpakken zoals de eerste keer dat Thomas zich klaar had gemaakt om naar boven te vertrekken. Dit keer wist hij echter veel beter wat hem te wachten stond. De verblinding, nog erger dan hier beneden. Maar ook het gevoel van de warme zon op zijn grauwe huid. De geuren, de geluiden van bladeren die ritselden. Thomas had het bovengronds niet gemist, maar hij vond het ook geen straf dat hij opnieuw naar boven gestuurd werd. De vrijheid en openheid van die wereld trokken hem aan, ondanks het feit dat hij zo goed als blind zou zijn.
'Begin maar alvast met spullen pakken,' stelde hij voor. 'Ik heb al een paar mensen in gedachten die ik mee wil hebben, dus die wil ik bij elkaar verzamelen zodat we samen een uiteindelijke beslissing kunnen nemen wie er mee gaan. Klinkt goed?' Over vierentwintig uur zouden ze gaan, dus het was zaak om ook het team zo snel mogelijk compleet te maken. Zij moesten ook tijd krijgen om afscheid te nemen van de mensen die ze achterlieten en hun spullen kunnen pakken. Er moest nog een uitleg gegeven worden aan deze mensen hoe het er aan toe zou gaan bovengronds. Ze waren nog nooit bovengronds geweest en Thomas wist niet of Anna ook de lenzen had voor deze mensen. Hij betwijfelde het.

Uiteindelijk hoorde ze voetstappen. Zware voetstappen en toen ze opkeek, zag ze direct wie het was. Will.
Iedereen wist wie Will was. Zelfs toen ze nog in de kolonie woonde was hij al een beginnende legende. Het was duidelijk dat hij de volgende leider zou worden van de kolonie. Hij was slim, daadkrachtig, sterk en snel. De perfecte mens. Tenminste, in de ogen van haar kolonie. Die blik had zij nooit gehad.
Uitdagend keek ze hem aan, maar hij leek niet geïnteresseerd in een gesprek. Een schuifdeur naar haar ruimte ging open, waarna hij naar binnen stapte. Voordat ze het doorhad, had hij haar handen al op haar rug gedraaid. Een grauw verliet haar mond, maar verder liet ze zich niet kennen.
'Het zou zo veel makkelijker zijn als je gewoon meewerkte,' zei de man. Shira klemde haar lippen op elkaar en liet zich naar buiten duwen. Hij had haar stevig vast en ze wist dat ze niet zou kunnen ontkomen. Geen mogelijkheid tot ontsnappen. Ze liepen een aantal gebouwen door, tot ze bij een andere ruimte komen. Deze was afgesloten met dubbele deuren, ieder met een andere code. De ene deur opende niet als de ander niet gesloten was. Dat was echter het enige dat deed vermoeden dat Shira een gevangene was.
De ruimte die ze nu betrad, had nog het meeste weg van haar slaapkamer vroeger. Er stond een eenpersoonsbed met daarnaast een nachtkastje. Een tafel en wat stoelen stonden in het midden van de ruimte en in een kast stonden etenswaren en water. Een van de wanden was compleet van glas gemaakt en Shira vermoedde dat deze ruimte aan de rand van de koepel lag, omdat ze de bomen van de buitenwereld kon zien. Ook aan de andere wanden waren ramen aanwezig, maar niet zo groot dat ze haar de privacy ontnamen. Will duwde haar naar binnen, waardoor ze struikelde en bijna haar evenwicht verloor. Ze keek hem weer aan en hun blikken kruisten elkaar. Even vroeg ze zich af of hij nou eindelijk ontdekt had wie ze was. Dat kon bijna niet, anders had ze niet hier gezeten.
'Wat het ook is dat je hebt of bent, het is niet besmettelijk. Daarom hoef je niet in quarantaine te blijven, maar krijg je deze kamer tot je beschikking. Als je eruit wilt om even een luchtje te scheppen, moet je een code intoetsen op de eerste deur.' Will liet haar de code zien en Shira was vastbesloten dit te onthouden. 'Dan kan dat geregeld worden. Natuurlijk, het zou makkelijker zijn als we gewoon konden praten.'
Shira gaf geen kik en toen Will zich realiseerde dat hij verder niets uit haar zou krijgen, verliet hij de ruimte met een andere code dan die hij net aan haar had laten zien. Shira had zo het idee dat de tweede deur wéér een andere code zou hebben, waardoor ze nog steeds niet zou kunnen ontsnappen. Ze controleerde de ruimte nog een keer. Geen zichtbare camera's, in ieder geval. Het was iets, al vermoedde ze dat ze wel in de gaten gehouden werd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Uit de verscheidene testen was gebleken dat Shira niet iets had wat besmettelijk was. Geen ziekte die ze op had gepikt in de buitenwereld, dus geen gevaren voor de rest van de aanwezigen in het kamp. Voor Aries betekende dat dat hij dichterbij kon komen. Dat ze samen in een ruimte konden zitten en een gesprek konden voeren als twee normale mensen. Al was er niks normaals aan hun relatie. Hij wist waar Shira vandaan kwam. Wie ze was. Anderen hadden dat nog niet door. Misschien was iedereen vergeten dat ze een jong kind naar boven hadden gestuurd, hadden ze het verdrongen.
Of ze waren bezig met het nieuws wat er had geklonken die ochtend. De andere kolonie, hun buren, zouden meer mensen omhoog sturen. Aries wist dat Will er niet blij mee was. Vooral niet om de namen die er waren genoeg. De vrouw die hun kolonie had verraden, zou ook weer naar boven komen. Dit keer met hun buren. Vijandig waren ze nooit naar elkaar geweest, de kolonies, maar wie weet wat er zou gebeuren als deze mensen weer bij elkaar zouden worden gevoegd. Een sociaal experiment, interessant was het zeker. Aries had echter al genoeg aan zijn hoofd.
Onderweg naar Shira haar nieuwe “cel”, had hij wat eten en drinken meegenomen voor haar. Hij wist van de anderen dat ze het eten tot nu toe had laten staan. Het was haar om het drinken gegaan. De dichte flesjes gaven haar de indruk dat er niks mee was gebeurd. Dat het veilig was om het te consumeren. Dat terwijl niemand haar iets aan wilde doen. Aries kon haar echter niet kwalijk nemen dat ze niemand van hen vertrouwde, na wat ze haar aan hadden gedaan. Al die jaren geleden.
Bij de juiste kamer vulde Aries de code in voor de eerste deur. Het waren verschillende codes, om er voor te zorgen dat Shira nergens naar toe zou kunnen. Hij gokte dat ze dat zelf al door had. Ze was best slim, als de ondervoeding haar niet tegen zou houden. Aries wist dat in de keren dat hij haar had geobserveerd, zij dat ook bij hem had gedaan. Zoals bij ieder ander die haar een bezoek had gebracht.
Door de glazen deur kon hij Shira al zien zitten. Heel even haakten hun ogen in elkaar, maar al snel draaide Shira zich weg en ging ze op haar bed zitten. Aries nam het niet persoonlijk op, zoals hij dat bij alles probeerde te doen bij haar.
‘Dag, Shira.’ Aries sloot de deur achter zich met een code. Hij legde het eten en drinken op de tafel en schoof zelf aan op een stoel. Hij verwachtte niet dat ze bij hem zou komen zitten. Daarvoor had hij nog lang niet haar vertrouwen gewonnen. Hij vroeg zich zelfs af of hij dat wel echt zou kunnen. Hij hoopte dat hij haar al wel had laten zien dat hij een geheim kon bewaren. Hij had immers niemand verteld wie ze precies was, terwijl hij dat wel had geweten.
‘Ram.’ Shira erkende zijn aanwezigheid, wat voor hem al een kleine winst was. Lang niet genoeg, maar op dit moment nam hij alles aan wat hij van haar kon krijgen.
‘Ik heb wat te eten en te drinken voor je meegenomen. Ik weet dat je voorkeur ligt bij het drinken, dus ik heb ook wat sap voor je meegenomen. Al vrees ik dat je toch een keer aan het eten moet geloven, wil je blijven leven.’ Tenzij ze dat niet wilde. Hij kon echter niet geloven dat ze een doodswens had.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze had al verwacht dat dit zou gebeuren. Will had gezeurd dat ze moest spreken, dan kon het niet anders dan dat ze de man naar binnen gingen sturen die de laatste keer ook succes had gehad om haar te laten praten. De reden waarom hij succes had gehad wisten ze niet, maar dat maakte niet uit. Niet voor hen, niet voor hem, niet voor haar.
'Je hoeft ons niet te vertellen hoe we in leven moeten blijven,' zei Rosa, als antwoord op zijn advies. Het maakte dat Shira eventjes flauw glimlachte en naar haar vriendin keek, die tegen een muur van de kamer leunde en haar groene ogen gefocust had op de Ram, als een kat. Het was bijzonder hoe de Ram er telkens vanuit leek te gaan dat ze niets wist, al moest hij zich al lang gerealiseerd hebben dat Shira niet dom was. Eerst was hij over sterrenbeelden begonnen, nu over in leven blijven. Dingen waar ze veel van wist, waarschijnlijk meer dan hij. Ze vroeg zich af of het expres was, om haar aan het praten te krijgen, maar ze vermoedde dat het nu in ieder geval niet zo was. Hij wilde oprecht dat ze ging eten, omdat ze een proefkonijn moest zijn. Dat begreep ze ook wel.
Shira had ineengedoken op het bed gezeten, dat een stuk comfortabeler was dan de vloer waar ze de afgelopen dagen op verbleven had, maar kwam nu overeind en gleed soepel van het bed af. Haar blik gleed even over de camera die in de hoek hing, waarna ze deze precies de rug toekeerde. Ze had zich al gerealiseerd dat de camera geen geluid op zou nemen, omdat de camera in haar oude verblijfruimte dat ook niet had gedaan en de Ram zou haar naam anders niet zo nonchalant genoemd hebben.
Het voelde bijna net zoals de vorige keer. De Ram, die aan een tafel zat, tegen haar sprak. Shira, die besloot om niet aan de andere kant van de tafel te gaan zitten. Het grootste verschil was het feit dat er geen glas tussen hen in stond. Als ze zou willen, zou ze hem zo aan kunnen vallen. Dat was echter niet haar intentie. Ze wilde niet dat ze een reden hadden om haar alsnog af te maken. Ze wisten niet wie ze was. Ze was veilig.
Shira pakte het flesje op dat de Ram mee had genomen. Het was geen water, maar de dop was er nog stevig op vastgedraaid. Dus ze draaide de dop eraf, rook aan de vloeistof en nam een slokje. Zoet. Iets te zoet, naar haar smaak. Even vertrok haar gezicht, ze draaide de dop snel op het flesje en zette het weer terug op tafel.
'Waarom heb je ze niet verteld wie ik ben?' vroeg ze, de rest van wat hij had gezegd negerend. Shira had meerdere opties overwogen. Samen met Rosa had ze de voor- en nadelen besproken. Ze had kunnen ontkennen. Zeggen dat hij de verkeerde voor ogen had. Dat ze geen idee had wie Shira was. Het probleem was dan of hij niet zou vragen wie ze dan wel was, waar ze dan wel vandaan kwam. Ze had ook kunnen blijven zwijgen, niet toekennen, noch ontkennen. De kans dat hij haar naam dan uiteindelijk wel door zou geven, was groot. De laatste optie was het toegeven. Hij had het geweten, maar haar naam niet verklapt aan de rest van de onderzoekers. Daar was een reden voor geweest, dus zelfs al bekende ze nu, zou het niets veranderen. Daarbij, nu kon ze tenminste uitvinden wat zijn beweegredenen waren, behalve het onderzoek. Het onderzoek dat hij nu zelf in de weg liep, door haar identiteit niet door te geven. Het was bijna grappig.
Shira draaide iets, waardoor ze ook het zicht van de camera op de Ram blokkeerde. Ze wilde niet dat ze haar zagen converseren met deze man.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Aries wist dat dit niet de snelste manier van onderzoeken was. Ze hadden alle middelen om haar te drogeren, haar te verdoven en te onderzoeken. Ze zouden alles kunnen doen terwijl zij buiten westen zou zijn. Iets waar Aries tegen had geprotesteerd. Hij wilde het anders doen. Shira behandelen als het mens dat ze was, want dat verdiende ze. Ze was een wonder. Eentje waae ze nooit op hadden gerekend. En zo zouden ze met haar om moeten gaan.
‘Omdat, Shira, ze je daardoor niet vriendelijker zouden behandelen. Eerder het tegenovergestelde. Ze hebben je al eens afgekeurd en verbannen. Ze zullen niet bang zijn om dat nog eens te doen,’ bekende Aries eerlijk zijn beweegredenen. Hij had het niet gedaan omdat Shira vroeger een vriendin van hem was geweest, of omdat hij haar had gekend. Ze hadden nauwelijks contact gehad. Toch has hij haar niet willen verraden. Ze zouden haar waarschijnlijk meteen afmaken. Iets wat haar niet ten goede zou doen. En het onderzoek ook niet.
‘En dood hebben we niks aan je. Ik ook niet.’ Hij was oprecht nieuwsgierig naar wat haar anders maakte. Wat had er voor gezorgd dat ze buiten had kunnen overleven zonder een masker? Aries was er van overtuigd dat anderen dat niet konden. Ze hadden een test gedaan met één van de dieren die ze mee hadden genomen van beneden. Het dier in kwestie had het niet overleefd. Een mensenleven hadden ze nog niet op het spel gezet, maar hij vreesde dat dat de volgende test zou zijn. Al was het maar om uit te sluiten dat ze iets over het hoofd hadden gezien. Er moest iets zijn in de manier waarop Shira was gebouwd. De manier waarop haar hersenen en lichaam in elkaar zaten.
‘Dus het was voor de wil van het experiment?’ vroeg Shira aan hem. Aries knikte. Het was hem opgevallen dat ze de camera had geblokkeerd, zodat niemand zou kunnen zien dat ze met elkaar hadden gepraat. Ze was slim. Ze was zich bewust van alles wat er in de kamer gebeurde. Ze wist dat er geen geluid werd opgenomen en door het zicht te blokkeren, leek het net alsof ze alleen maar tegenover elkaar stonden en er niks werd gezegd.
‘Niet helemaal,’ gaf Aries toe. ‘Het was ook om je te laten zien dat ik te vertrouwen ben. Dat ik hier niet ben met kwade bedoelingen.’ Natuurlijk, hij was nieuwsgierig en hij stond te springen om verschillende testen uit te voeren, maar hij wist dat hij eerst haar vertrouwen zou moeten winnen. En hij wilde de testen ook op een zo’n menselijk mogelijke manier uitvoeren. Hij wilde niets doen wat haar opzettelijk zou kunnen schaden.
Shira snoof, maar ze zei verder niks. Wel keek ze opzij, naar een lege plek in de kamer. Alsof daar iets of iemand zou moeten staan. Het was iets wat hem al eerder was opgevallen. Ook als hij de beelden terugkeek, zag hij haar soms voor een langere tijd naar een plek kijken. Niet op de manier waarop ze in de verte staarde. Het was haast alsof ze naar iemand keek. Iemand die er niet was.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij was hier niet met kwade bedoelingen. Shira betwijfelde die intentie niet, maar wist wel beter. Het doel heiligde nu eenmaal de middelen in de kolonie waar hij vandaan kwam. Ze wist zeker dat er dingen gingen gebeuren die ze niet op prijs zou stellen, wat de intentie van de Ram ook was. Als hij het niet deed, zouden het zijn collega's wel zijn. Will, bijvoorbeeld. Of misschien niet Will zelf, die delegeerde die taak waarschijnlijk liever aan een lager geplaatst lid van de kolonie. Maar ze geloofde niet dat de Ram zijn intenties dat tegen zouden kunnen houden.
'Gelooft hij nou werkelijk dat we niet begrijpen dat ze toch wel onprettige testen gaat uitvoeren?' vroeg Rosa uiteindelijk, wat Shira om liet kijken. Eventjes. Ze schudde haar hoofd. 'Hij zou toch door moeten hebben dat we niet achterlijk zijn,' antwoordde ze.
Het wekte een vreemde blik op van de man tegenover haar. Shira glimlachte naar hem. 'Was je al bijna vergeten dat ik gekke Shira ben?' vroeg ze hem, maar ze verwachtte niet echt een antwoord. In plaats daarvan schoof ze de stoel naar achteren en ze nam plaats. Het blokkeren van de camera was niet meer nodig, niet nu ze een beslissing had genomen.
'Laten we een afspraak maken,' zei ze.
'Wat voor een afspraak?' vroeg de Ram.
Shira glimlachte. Hij was nieuwsgierig. Of het puur voor het experiment was, of dat het gewoon in zijn aard lag, dat wist ze niet. Het was een eigenschap die goed van pas kon komen. 'Je houdt mijn identiteit geheim. Niemand, maar dan ook echt niemand, mag weten wie ik ben. Je verzint maar iets.'
'En daar tegenover staat?'
'Dat ik je vragen zal beantwoorden. Ik heb niet op alles antwoorden, daar komen jullie testen in beeld, maar ik zal in ieder geval aan de vragen meewerken. Zo lang jij open kaart met mij speelt over de ontdekkingen die jullie doen, zal ik ook eerlijk zijn. Een kwestie van wederzijds vertrouwen opbouwen, denk je niet?' Haar ogen twinkelden even bij de laatste opmerking. Hij had zelf gesproken van vertrouwen, dan kon hij dit aanbod eigenlijk niet afslaan.
'Over de testen en experimenten die jullie ongetwijfeld met me uit willen voeren, zullen we het later nog eens moeten hebben. Hebben we een afspraak?' Ze richtte haar donkere ogen op die van hem en stak een smalle hand naar hem uit. Om de afspraak te bezegelen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was haast vanzelfsprekend dat Shira een afspraak met hem wilde maken. Ze zat als het ware gevangen. Ze had geen andere keuze. De enige troef die ze had, was haar informatie en die wilde ze nu aan hem geven, in ruil voor iets anders. Haar eigen identiteit. Aries was nooit echt van plan geweest om haar identiteit te delen met een ander. Voor nu in ieder geval nog niet. Want het was tevens ook de enige troef die hij had tegenover haar. De afspraak klonk echter zo slecht nog niet, want zo zou hij in ieder geval de antwoorden krijgen die hij wilde.
‘Ik zal een andere naam voor je verzinnen, maar als ze dat niet vertrouwen en ze besluiten een aantal DNA-tests te doen, dan is dat uit mijn handen en kan ik er niks meer aan doen. Dan zullen ze er achter komen wie je bent, Shira.’ Een test als die kon hij niet vervalsen. Hij kon het DNA niet omwisselen, niet zonder zelf door de mand te vallen. Want als hij DNA van een ander zou moeten gebruiken, dan zou hij dat van iemand op het kamp moeten verkrijgen. En dat zou sowieso niet kloppen. Dus als dat zou gebeuren, dan was het echt uit zijn handen.
‘Je bent slim, je bedenkt wel iets,’ gaf Shira aan. Aries fronste zijn wenkbrauwen, maar hij besloot er niks van te zeggen. Wie weet zou deze deal beter werken alsof hij zou doen alsof hij nog wel iets zou kunnen bedenken. Het was een loze belofte. Eentje waarvan Shira ook wel zou moeten weten dat hij hem absoluut niet waar zou kunnen maken.
‘We hebben een deal,’ zei hij tegen haar. ‘Ik zal het geheim houden, in ruil voor jouw informatie.’ Nu hij de kans kreeg om haar vragen te stellen, begon het wel te kriebelen. Er was zoveel van haar wat hij wilde weten. Hij wilde weten hoe ze al die tijd had overleefd, wanneer ze er achter was gekomen dat ze in de buitenlucht had kunnen ademen zonder masker en zuurstof voorziening.
‘Goed, Shira.’ Aries legde zijn blok op de tafel en hield zijn pen in de aanslag. ‘Of gekke Shira, zoals je dat zelf zei. Ik ga er vanuit dat je net al tegen iemand anders praatte, maar diegene weet vast ook genoeg over jouw avonturen, dus misschien kunnen we haar er bij houden.’ Het was overduidelijk dat Shira een persoon had verzonnen en dat ze die vrij frequent zag.
‘Wie vergezelt ons in ons gesprek?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
'Shira voldoet, Ram,' zei ze koeltjes, toen hij haar koosnaampje voor zichzelf herhaalde. Nadat ze dat gezegd had, gingen haar ogen echter ineens glinsteren. Het leverde haar een vragende blik op. 'Je mag me Li noemen,.' legde ze uit. Het leverde enkel een meer vragende blik op. 'Als afkorting van Libra, weegschaal.' Ze ging op de tafel zitten, zette haar voeten op de stoel -die ze naar de zijkant had geschoven- en keek naar haar gesprekspartner met glinsterende ogen. Het was puur om hem te sarren met zijn naam, maar hij zou ermee moeten leven. Het was beter als hij haar niet bij haar echte naam noemde, puur voor het geval iemand anders het opving. Een inside joke met een praktisch nut.
'Je mag me bekendmaken,' zei Rosa ineens, de gedachten van Shira doorbrekend. Even keek het tengere meisje verward, maar daarna knikte ze. De Ram had naar Rosa gevraagd, maar Rosa vond het vaak niet prettig als Shira andere mensen over haar vertelde. Niet dat Shira veel mensen tegenkwam om mee te praten over Rosa, maar dat was het punt niet.
'Ze heet Rosa,' vertelde Shira hem dan ook. 'We zijn al samen sinds....' Even twijfelde ze. 'Sinds zo lang ik me kan herinneren, eigenlijk.'
'Vanaf het moment dat je ouders je begonnen te pushen perfect te zijn.' vulde Rosa aan, maar Shira herhaalde de woorden niet voor Aries. Rosa had natuurlijk gelijk, de twee hadden elkaar gevonden in de tijd dat Shira iemand nodig had om haar hart bij uit te storten. De druk die haar ouders op haar hadden gelegd was veel te zwaar en uiteindelijk was ze erdoor geknapt, wat tot de dood van haar vader had geleid. En tot haar verbanning naar de bovenwereld. Allemaal dingen waar ze niet aan wilde denken.
'Ik weet dat ze niet echt is,' ging Shira door. 'Tenminste, voor jullie is ze niet echt. Voor mij is ze de enige steun die ik ooit gehad heb. Ze herinnert zich dingen die ik al lang vergeten ben, hoort en ziet gevaren voordat ik ze opmerk. Misschien zouden jullie haar een zesde of misschien zelfs zevende zintuig noemen. Voor mij is het gewoon Rosa.'
Even keek Shira twijfelend naar haar vriendin, die knikte. 'Zo weet hij wel genoeg,' merkte Rosa op, waarna ze iets dichterbij kwam en tegen de muur het dichtst bij de tafel aan begon te leunen. Voor het gemak wees Shira in de richting van de andere vrouw. 'Ze staat nu daar. Als je vragen hebt die zij moet beantwoorden, kan je ze aan haar stellen. Ik speel het antwoord wel voor je door.' Wat de relevantie hiervan was voor het onderzoek, dat wist Shira niet. Toch, ze had beloofd zijn vragen te beantwoorden en zou dat doen. Het was immers ook in haar belang om erachter te komen waarom zij wel kon ademen bovengronds. Zij wilde ook weten wat haar speciaal maakte.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Li…’ Herhaalde hij. Hij had het eerst niet kunnen plaatsen, totdat Shira het uit had gelegd. Li, van Libra. Weegschaal. Haar sterrenbeeld. Zoals zei hem Ram noemde, omdat zijn naam dat betekende. ‘Ik vind het leuk. Slim bedacht, Li.’ Hij kon een beetje humor en kennis wel waarderen, zelfs van iemand zoals Shira, die hij eigenlijk moest observeren en onderzoeken. Humor was tevens een hele belangrijke factor in het creëren van een band. Eentje die hem nog heel wat zou kunnen helpen als hij zich hier op zou focussen en tijd zou investeren.
Aries had niet verwacht dat Shira hem ook echt zou vertellen dat er iemand anders was. Van wat hij had gelezen, vertelden mensen dat soms niet. Bang dat ze voor gek zouden worden verklaard. Al ging dat argument misschien niet echt op voor Shira, aangezien iedereen haar toch al vreemd en anders vond. Aan de andere kant was zoiets ook een geheim. Een stil wapen. Dus misschien dat Shira er daarom voor zou hebben gekozen om niks te delen over de persoon die bij hen in de ruimte was. Dat had ze echter wel gedaan. En ze heette Rosa.
Shira noemde het een zesde of een zevende zintuig. Aries noemde het een teken van schizofrenie of een psychose. Ze had al benoemd dat Rosa iemand was die er voor haar was geweest. De enige, zelfs. Ze was niets meer dan een weerspiegeling van Shira haar gedachten. Een sterker, slimmer persoon dat Shira zelf misschien wel had willen zijn. En ze had haar Rosa genoemd. Natuurlijk kon Aries nu ontkennen dat ze echt was, maar daar zou hij niks aan hebben. Het zou er eerder voor zorgen dat hij Shira tegen zich zou krijgen en hij wist niet of hij dat wel zou willen. Het zou het onderzoek in ieder geval niet ten goede doen.
‘Ik voel me vereerd dat Rosa het toelaat om vragen te stellen.’ Shira zag haar als een ander persoon, dus wellicht was het het beste als hij dat ook zou doen. Alsof hij over Rosa zou praten alsof ze er ook echt was. Misschien zou Shira inzien dat hij het allemaal goed bedoelde. Hij was hier dan wel om antwoorden te krijgen, maar ook om Shira te leren kennen en haar te laten zien dat hij niet één of andere gekke onderzoeker was.
‘Ik hoopte eigenlijk dat Rosa me iets kon vertellen voer hoe de tijd in de buitenwereld was? Hoe lang hebben jullie bijvoorbeeld samen weten te overleven? En hoe kwamen jullie er achter dat het mogelijk was om zonder zuurstofmasker rond te lopen?’ Vooral dat laatste was voor hem van belang. Er moest een moment zijn geweest waarop ze haar zuurstofmasker niet meer had kunnen gebruiken. Wie weet had ze die van anderen wel gejat. Er waren immers meer mensen boven de grond geweest, maar ook dat zou uiteindelijk op zijn gevallen. Dus misschien was het wel per toeval gebeurd.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was amusant om zijn hersenen overuren te zien maken vanwege de informatie die ze hem had gegeven. Duidelijk had hij niet verwacht dat Shira eerlijk zou antwoorden op zijn vraag over Rosa, maar dat maakte het des te leuker om het wel te doen. Toch herpakte hij zich aardig snel en het leek erop alsof hij de schijn ging ophouden dat er verder niets raars aan de hand was, al waren ze beiden intelligent genoeg om te weten dat het hebben van een onzichtbare vriendin niet echt normaal was. Niet dat het uitmaakte, Shira was eraan gewend en Aries moest nu eenmaal antwoorden hebben op zijn vragen.
Haar blik gleed naar haar vriendin. Deze vragen had ze misschien zelf ook wel deels kunnen beantwoorden, maar Rosa wist waarschijnlijk meer van de details. Geen slechte keuze van de Ram om het aan Rosa te vragen. Rosa begon met het beantwoorden van zijn vraag en Shira sprak ook direct, omdat ze Rosa kon volgen en tegelijkertijd het verhaal kon vertellen.
'Zoals je misschien nog wel weet, zijn wij...' Even zweeg Shira. 'Ben ik op mijn twaalfde verbannen uit de kolonie. Dat is nu ruim acht jaar geleden, dus in die periode heb ik bovengronds geleefd. De eerste dagen heb ik in een boom gezeten, want dat leek de meest veilige plek. Maar de schamele voorraden die ik mee had gekregen van de kolonie, raakten natuurlijk al snel op. Dus ik moest de boom uit. Twaalfjarig, tenger meisje dat ik was. Ik verwachtte besprongen te worden door een beest zo snel als mijn voeten de grond raakten, maar dat viel mee.' Even glimlachte ze bij de herinneringen. 'Niet alle dieren zijn zo agressief als ons geleerd is. Veel zijn er gevaarlijk, maar er zijn er ook veel die net zo bang zijn als de mens.'
'Dat heb ik niet gezegd, Shira,' brak Rosa in. De andere vrouw leek iets geïrriteerd dat Shira er haar eigen verhaal van maakte, maar zei het vooral om haar vriendin weer bij de les te brengen. Shira haalde haar schouders op.
'Je leert vanzelf welke planten eetbaar zijn en waar je dood aan gaat, door die dieren te bestuderen. Natuurlijk kwam ik vaak genoeg wezens tegen die mij als maaltijd wilden, maar ik ben snel genoeg om een boom in te klimmen voordat ze me te pakken krijgen. Gelukkig. Zo leefde ik een paar maanden, totdat het luchtfilter van mijn zuurstofmasker zo vervuild raakte dat ik er geen adem meer door kon halen. Rosa en ik wisten allebei dat dat het einde moest betekenen, dus toen heb ik mijn masker afgezet en gewacht tot ik zou stikken.' Dat was een minder prettige herinnering. Als twaalfjarige had ze vrede moeten hebben met haar eigen dood en ze had er zelfs rustig op moeten zitten wachten in een boom, met Rosa die vertelde dat ze het goed gedaan hadden. Het waren helse uren geweest waarin ze enkel had kunnen afwachten.
'Het hoesten begon al snel,' ging Shira door, want ook Rosa had het spreken hervat. 'Ik merkte dat ik minder goed adem kon halen en dat mijn lichaam niet gewend was aan de vreemde stoffen in de lucht. Ik heb daar uren zitten hoesten, maar in plaats van dat het erger werd, werd het uiteindelijk beter. Alsof mijn lichaam nu wel gewend was geraakt aan de nieuwe lucht en zich erop aanpaste.'
Ze zweeg, afwachtend wat de man tegenover haar hierover te zeggen had. Het zou waarschijnlijk veel informatie zijn om te verwerken, maar ze wist uit welke kolonie hij kwam. Hij kon het wel aan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was bijzonder interessant hoe Shira haar hersenen werkten. Aries zou haast concluderen dat Rosa pas in beeld was gekomen op het moment dat ze alleen in de buitenwereld had moeten overleven. Dat het was ontstaan als een copingmechanisme. Dat was echter niet het geval. Rosa was er al langer geweest, al vanaf het moment dat ze in de kolonie had geleefd en alles wat daar bij was komen kijken. Aries was nieuwsgierig naar de zogenaamde Rosa en hij zou haast wensen dat hij daadwerkelijk met haar zou kunnen praten. Dat hij zou kunnen horen wat Shira hoorde als ze stil was en haar ogen de anderen kant op schoten, maar dat was onmogelijk. Hij moest het doen met wat Shira aan hem vertelde.
Tijdens het verhaal van Shira krabbelde hij van alles op in zijn schrift. Er waren wezens die niet meteen aanvielen, maar juist ook bang waren voor de mens. Shira had het overleefd door de dieren te observeren en daaruit te concluderen welke planten ze wel had kunnen eten en welke ze beter had kunnen laten staan. En ondanks dat de chemicaliën wel een invloed hadden gehad op haar luchtwegen, waren ze niet perse negatief geweest. Ze had moeten hoesten en het was naar geweest, maar haar lichaam leek zich aan te hebben gepast naar de lucht er omheen. Iets wat wonderlijk was, want voor zo’n verschijnsel was veel tijd nodig. Het ging van generatie op generatie. Tenminste, dat was de kennis van Aries als het ging om het onderwerp evolutie.
‘Heel… opmerkelijk.’ Aries krabde met zijn pen achter zijn oor. ‘Dus wat je eigenlijk zegt is dat je, los van het hoesten, vrijwel geen last of irritatie had van de lucht en de samenstelling daarvan? En dat je hebt weten te overleven door te observeren hoe de dieren zich gedroegen? Erg slim, erg slim.’ Hij was er al lang achter dat Shira slim was. Dat ze een goed stel hersens had. Ze verzon enkel een schim, maar het was duidelijk dat haar intelligentie behoorlijk hoog zat. Ze wist immers ook te benoemen dat de schim niet echt was.
Hoe meer hij te weten kwam over haar, hoe nieuwsgieriger hij werd naar de samenstelling van haar DNA. Er moest iets met haar aan de hand zijn. Iets waardoor ze had kunnen overleven. Ze had geen geluk gehad. Als wetenschapper geloofde Aries daar ook niet in. Er moest een verklaring voor zijn dat ze had weten te overleven. Wie weet had ze een bepaald gen in zich. Misschien hadden wel meer mensen uit hun kolonie dat, waardoor het leven boven de grond weer mogelijk zou zijn. Als dat zo zou zijn, dan was dat het onderzoeken waard. Shira zou echter niet zomaar meewerken.
‘Weet je, Li. Je zou een hele grote rol kunnen spelen in een belangrijke ontdekking,’ zei hij tegen haar. Hij legde zijn blok aan de kant en leunde naar voren, zodat hij haar door het glas aan kon kijken. ‘Stel je voor dat iedereen weer naar boven kan? Niet alleen de kolonie die je heeft verraden. Ik kan me goed voorstellen dat je niks om hen geeft, om ons. Maar er zijn zoveel mensen die er baat bij zouden hebben als wij zouden weten hoe je dit precies hebt overleefd. Jouw woorden zijn al erg helpend, maar je bent slim genoeg om te weten dat we aan woorden alleen niet genoeg hebben.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Opmerkelijk. Dat was het woord dat de Ram had verbonden aan haar halve levensverhaal. Met recht de helft van haar leven, want zo lang was ze al wel bijna bovengronds. Grappig, hoe weinig de eerste helft van haar leven nu nog voor haar betekende.
'Ik zou niet willen zeggen dat ik geen last heb gehad van de lucht,' reageerde ze dan ook, 'maar relatief gezien ben ik er volgens mij goed vanaf gekomen.' Het was lastig om in woorden exact uit te drukken wat ze gevoeld had, al helemaal omdat het al jaren geleden was, maar het idee dat iemand een kussen op je gezicht duwde om te zorgen dat je geen adem kon halen, was niet prettig. En dat voor meerdere uren, terwijl haar lichaam probeerde de bruikbare zuurstof uit de giftige lucht te filteren. Ze raadde het niemand aan. Hoewel, het was erg bevrijdend geweest toen ze eenmaal wist dat ze niet dood zou gaan. De dwang om perfect te zijn was weg, haar ouders waren weg, maar Rosa was er nog en ze waren samen. Het leven was best prima geweest, op de constante angst om vermoord te worden door wilde dieren na.
'Weet je, Ram. Ik bén al een belangrijke ontdekking,' reageerde ze dan ook, ietwat smalend. Ze zag Rosa grijnzen. Shira vond het heerlijk, de woordspelletjes. In de afgelopen jaren had ze weinig gesprekspartners gehad, Rosa was de enige en die kende alle comebacks die Shira had. Het was fijn om eens een ander het leven zuur te maken. Al helemaal omdat deze moraalridder begon over wat voor geweldige dingen ze teweeg kon brengen als ze zich volledig liet ontleden. Dat waren niet de woorden die hij specifiek gebruikte, maar Shira wist heus wel wat hij insinueerde. Ze snoof.
'Jullie hebben mijn bloed al afgenomen vlak nadat ik gevangen was genomen. Als die samples niet genoeg zijn om jullie onderzoeken op uit te voeren, dan hebben jullie iets niet goed gedaan met het aftappen. Of niet ver genoeg in de toekomst gekeken.'
'Ze kunnen beter beginnen bij je ouders, als ze iemand willen ontleden,' suggereerde Rosa.
Even keek Shira daar verbaasd om. Maar ach, eigenlijk had Rosa wel een punt. Alleen zou het betekenen dat ze haar identiteit bekend moest maken. Misschien een andere keer. Als ze inderdaad een bijzonder gen had, was de kans groot dat haar ouders het ook hadden.
Een ander onderwerp. Shira schoof het eten dat hij mee had genomen zijn kant op. 'Eet, Ram,' beval ze. Als hij het zou eten, kon zij het ook veilig eten. Hij zou geen gif of verdovingsmiddelen naar binnen werken zonder daar zelf ook de effecten van te ervaren.
'Zo lang je maar begrijpt dat ik nooit vrijwillig toe zal staan dat jullie me opensnijden om te kijken of er binnen in mijn lichaam iets anders is,' waarschuwde ze hem nog. Als ze zo graag onderzoeken wilden doen, moesten ze haar maar meenemen naar beneden. Naar een plek die ze ooit thuis had genoemd. Daar hadden ze materialen om volledige scans mee uit te voeren, zonder iemand daarvoor open te hoeven snijden. Barbaars, dat opensnijden. In principe zouden ze het niet zomaar doen. Haar oude kolonie was er een van onderzoekers, sterke en perfecte mensen, maar zelfs zij zouden wel twee keer nadenken voordat ze zomaar een mens opensneden. Tenminste, zo lang haar ware identiteit niet bekend was. Een veroordeeld moordenaar die al zeven of acht jaar dood had moeten zijn, dat was een ander verhaal.
Terwijl Shira afwachtte of hij aan de etenswaren zou beginnen, nam ze de Ram voor het eerst eens goed in zich op. Tot nu toe had ze het iedere keer zo veel mogelijk vermeden om hem recht aan te kijken, behalve toen ze handen hadden geschud. Ditmaal nam ze een moment om hem in zich op te nemen. Hij had het typische uiterlijk van iemand van zijn kolonie. Pittig dicht tegen het perfecte aan. Het enige dat misschien niet perfect was, was de bril op zijn neus. Shira had echter het sterke vermoeden dat de jongeman helemaal geen bril nodig had om goed te zien, simpelweg omdat het niet getolereerd zou worden binnen de kolonie. Waarom hij er dan toch voor koos om zo'n ding te dragen, dat wist ze niet. Misschien vond hij dat het er leuk uit zag. Shira had niet veel gevoel voor smaak overgehouden aan haar vele jaren bovengronds. Dat ze nog überhaupt kleren om haar lijf droeg was puur om zichzelf te beschermen tegen alle gevaren in de buitenwereld.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hij hoopte dat het meer op zou leveren, zijn gesprekken met Shira. Hij wilde haar vertrouwen winnen. Niet om het te misbruiken, dat was niet waar hij voor was. Natuurlijk wilde hij ook graag weten wat er precies voor zorgde wat haar zo bijzonder maakte, waarom ze het had overleefd. Dat was de wetenschapper in hem en zijn drang om altijd meer kennis te vergaren dan dat hij op dit moment had. Er was echter ook nog een heel menselijk deel in hem, dat gewoon wilde dat Shira uiteindelijk op een goede plek terecht zou komen en dat er niemand misbruik van haar zou maken.
‘Onze technologie hier heeft wat beperkingen,’ mompelde hij. Ze konden immers niet alles meenemen naar boven. Will was te eigenwijs om het bloed van Shira naar beneden te sturen. Hij was bang dat het in de verkeerde handen zou vallen of dat de flacon waarin ze het bewaarden kapot zou gaan. Toen Aries had gezegd dat het niet zo was alsof ze nooit meer aan Shira haar bloed zouden kunnen komen, had hij enkel een vijandige blik gekregen die hem had laten weten dat hij maar beter zijn mond had kunnen houden. Anders had hij zichzelf nog de problemen ingepraat.
Aries zag dat Shira verbaasd de andere kant op keek, wat betekende dat Rosa waarschijnlijk weer aan het woord was. Hij wist dat hij er naar kon vragen, maar waarschijnlijk zou hem dat niks opleveren. Shira was nog altijde baas over wat ze kwijt wilde en wat niet. Hij koos ervoor om te geloven dat als Rosa iets zei wat daadwerkelijk van toevoeging zou zijn aan hun gesprek, Shira dit wel zou benoemen. Tenminste, dat had ze net immers ook gedaan en ze had Aries nog geen reden gegeven om dit te wantrouwen.
‘Je wil weten of er niks mis is met wat we je voorschotelen,’ concludeerde Aries toen Shira hem gebood om te eten. Hij was slim. Ze had hem enkele minuten geleden nog uitgelegd hoe ze had overleefd in de wildernis: namelijk door de dieren te observeren. Als een dier iets at en het bleef leven zonder andere klachten, dan bestond er een grote kans dat zij het als mens ook kon eten. Nu deed ze precies hetzelfde. Als hij het zonder twijfel zou eten, zou ook zij het binnen kunnen houden. Tenminste, als haar maag sterk genoeg was om de plotselinge verandering in voedsel te tolereren.
Aries pakte één van de proteïne repen die hij mee had genomen en brak er een stuk van af. Niet al te groot, aangezien hij al een volwaardig ontbijt en lunch had gehad en hij niet teveel met zijn voeding wilde spelen. De repen waren met name voor de mensen zoals Shira. Mensen die een lange tijd niet voldoende voedingsstoffen binnen hadden gekregen. Zelf nam hij een klein hapje van de reep. Het overgebleven stuk hield hij omhoog, tussen zijn vingers. Zo liet hij haar weten dat er niks zou gebeuren als ze een stukje zou eten.
‘Ik denk niet dat we je snel zullen open snijden.’ Het beste was om open kaart met Shira te spelen. Om haar inzicht te geven in wat er eventueel zou kunnen gebeuren en wat voor een invloed dat op haar zou hebben. Als ze in zou zien dat het proces haar zelfs zou kunnen helpen, zou ze zich wellicht anders opstellen. En anders zouden ze haar nog zodanig het gevoel kunnen geven dat ze ergens controle over had, dat het zou lijken alsof hij een keuze had gemaakt die zij al veel langer in hun hoofd hadden gehad. Dat waren echter mentale spelletjes en Aries hoopte dat die niet gespeeld zouden hoeven worden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld