Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ouders hoorden graag dat hun kinderen het goed deden op school. Voor de meeste ouders was dat echter niet het enige waar ze zich zorgen over maakten. Cijfers waren niet alles. Wanneer ouders hun kinderen naar school stuurden, dan hoopten ze toch dat ze hun eigen plaatsje konden vinden. Goede vrienden hadden, maar zich ook een beetje gedroegen. Hogwarts was een school ver weg van waar de leerlingen woonden. Ze hadden wel contact met hun ouders, maar ze hadden toch wel een stukje vrijheid. Door die vrijheid moesten de ouders zich op sommige momenten van hun kroost af houden. Ze hadden immers geen idee wat er gebeurde. Tenzij er iets gebeurde zoals bij Luke en Rhi.
Luke had her best wel van gebaald toen hij door had gekregen dat zijn ouders in zouden worden gelicht van de grap. Op de een of andere manier was zijn moeder altijd meer aangedaan als het om Luke ging. Hij was de jongste van de drie. Het kleine knulletje van zijn moeder, wat hij waarschijnlijk altijd zou blijven. Hij was echter geen engeltje, iets waar Liz ook al wel achter was gekomen. Iets wat al wel voor kopzorgen had gezorgd. Iets waar ze een eind aan had willen hebben, wat ze net wel duidelijk had gemaakt in haar Howler.
Het fijne aan school, was juist dat het zo ver weg was van anders. Wie was Luke zijn moeder om hem te vertellen met wie hij om mocht gaan en met wie niet? Helemaal als ze altijd blij was geweest dat de jongen Rhi had gehad. Liz had Rhi vaak genoeg welkom geheten in haar huis en had dan altijd verteld dat ze zich welkom moest voelen. Dat ze mocht pakken wat ze wilde en dat ze mocht gaan en staan wat ze wilde. Natuurlijk was het niet helemaal letterlijk bedoeld. Het meisje had echter wel altijd bij het gezin mogen zijn en daar was ze dan ook wel gewoon zo opgenomen? Luke had altijd en genoten van de vakanties die ze tot nu toe hadden gehad. Hij had daarbij zijn moeder vaak genoeg lachend naar de twee zien kijken, dus daarom kon hij haar woorden nu ook niet heel erg serieus nemen. Het was echt niet zo dat Rhi hem de verkeerde kant op trok. Als zoiets al gebeurde, deden ze dat bij elkaar.
Vanaf de eerste dag hadden de twee al een beetje uitgedaagd. Rhi had vooral haar rust gewild, wat ze met haar woorden wel had laten weten. Er waren genoeg pestende woorden uit haar mond gekomen, maar Luke had er best wel om moeten lachen. Uiteindelijk was ze op hem afgekomen met de kaart en sindsdien waren hun ideeën samen gevloeid in heel wat verschillende ideeën. Luke wist nog maar al te goed hoe hun eerste grap was gegaan, natuurlijk waren hun broers de slachtoffers geweest.
Luke begreep echt niet waarom Rhi de woorden van zijn moeder zo serieus leek te nemen. Hij had namelijk niet gedacht dat ze dat zou doen. Hij deed het zelf ook niet. Ze kon hem niet controleren. En dat zou hij ook niet zomaar laten gebeuren.
Het gezicht van Luke veranderde in één groot vraagteken door de woorden van Rhi. Er ging van alles door zijn hoofd heen. Maar hij begon sowieso al met zijn hoofd te schudden. "Je denkt toch niet dat ik echt naar haar luister?" Hij zou Rhi echt niet zomaar dumpen. Al was dumpen best wel een heel idioot woord. Hij wilde haar in ieder geval niet kwijt als vriendin, want ze konden het juist heel erg goed met elkaar vinden. Rhi was diegene die Luke ondanks alles begreep.
"Ik ga je niet dumpen." Bracht Luke verbaasd uit, maar behoorlijk duidelijk, omdat hij echt niet van plan was om haar de rug toe te kijken. Er waren veel mensen die verbaasd waren dat de twee het goed met elkaar konden vonden. Van nature was er iets tussen met uit Gryffindor en Slytherin, waardoor het niet altijd even goed ging tussen de twee. Of juist wel heel erg. Dat kwam omdat een paar van hun karaktereigenschappen veel met elkaar overeen kwamen, waardoor het nog wel eens botste. Daarbij was het gewoon altijd zo dat wanneer je mensen in een groepjes deelde, er sneller rivaliteit ontstond, zeker als je ze ook nog punten in het spel bracht en zeker een spel zoals Quidditch.
Luke had zich nooit wat aangetrokken over het feit dat Rhi en hij in andere afdelingen zaten. Als Gryffindor tegen Slytherin Quidditch moest spelen, zat hij eerder op het podium om Rhi aan te moedigen dan dat hij aan het schreeuwen was voor zijn eigen afdeling. Hij vond het belangrijk dat zijn vriendin wist dat hij er voor haar. Vaak maakten ze ook wel even oogcontact met elkaar voordat het fluitsignaal klonk.
"Denk je echt dat ik dat zou doen?" vroeg Luke best wel verbaasd aan Rhi. Toch was er ook nog iets anders in zijn stem te horen: pijn. Hij vond het vreselijk dat Rhi dacht dat hij haar zomaar zou gaan dumpen, alleen maar omdat zijn moeder een boze bui had gehad. Ze moesten gewoon wachten totdat dit alles wat was gaan liggen, zou hij zijn moeder wel een brief sturen met daarin zijn excuses. Hij wist zeker dat ze het echt niet had gemeend. Niet op de manier dat Rhi het interpreteerde in ieder geval!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een vriendschap verbreken was niet iets wat je zomaar deed. Het was moeilijk en het deed vaak nog meer pijn dan een relatie verbreken, omdat je echt een goede vriend kwijtraakte. Voor Rhi was een vriendschap beginnen echter al lastig geweest. Aan het begin had ze niets van Luke willen weten en ze had dan ook geprobeerd om haar afstand te houden. Uiteindelijk had ze het niet meer gekund. Zonder Luke had ze nooit de Marauders Map kunnen gebruiken en ze was ergens ook heel blij dat ze hem als vriend had, maar dat was dus het probleem met vrienden. Die konden je op een gegeven moment ook weer dumpen en het erge was dat vrienden vaak alles van je wisten. Zelfs de erge dingen, al was Rhi altijd nog wel voorzichtig geweest met wat ze aan Luke had verteld en wat niet.
Er zou een hoop stoppen als zij en Luke geen vrienden meer zouden zijn. Ze zouden niet meer samen de kaart kunnen gebruiken. Rhi vond dat zij hem dan zou mogen houden, omdat zij degene was die hem had gevonden en ook vaak verstopte. Hun nachtelijke avonturen zouden ophouden, wat betekende dat Luke niet meer in haar kamer in slaap zou vallen. Iets wat nog wel eens was gebeurd. Dan was het op een gegeven moment zo laat geworden dat hij vanzelf was gaan liggen en dan was hij ook binnen een paar minuten vertrokken geweest. Dat zou nu ook niet meer gebeuren.
Rhi haalde haar schouders op toen Luke vroeg of ze dacht dat hij naar zijn moeder zou luisteren. Waarom zou hij dat niet doen? Luke deed misschien alsof hij een stoer joch was dat nooit naar zijn moeder luisterde, maar ze wisten allebei wel dat hij dat wel deed. Hij had misschien een paar keer straf gekregen voor een grap die ze uit hadden gehaald, maar uiteindelijk was hij het lievelingetje van Liz en Rhi wist ook heel goed dat Luke dol was op zijn moeder. Hij hield van haar en ondanks dat hij zich nu een beetje stoer opstelde als ze hem een kus of een knuffel probeerde te geven, wist Rhi dat hij nog steeds van zijn moeder hield. Net zoals een paar jaar geleden. Dus zelf vond ze het nog niet zo gek dat ze dacht dat Luke zou doen wat zijn moeder van hem vroeg.
‘Natuurlijk ga je me wel dumpen!’ riep Rhi terug. Misschien was het oneerlijk om te denken, maar er waren al genoeg mensen in haar leven geweest die haar hadden gedumpt. Het gezin van Jackie en Keith was het eerste, en enige, gezin dat haar langer dan een paar maanden bij zich had willen houden. Nu woonde ze er al zeker vijf jaar en ze leken haar nog steeds niet zat te zijn, maar dat betekende niet dat ze voor altijd daar zou mogen blijven. Net zoals dat het niet betekende dat Luke altijd haar vriend zou blijven. Rhi had altijd wel geweten dat er een einde aan zou komen. Een einde dat nu opeens veel te snel te dichtbij kwam, waardoor haar ze elke muur op probeerde te trekken die ze had laten zakken voor de blonde jongen.
‘Waarom zou je het niet doen?’ vroeg Rhi. Natuurlijk zou Luke het wel doen. Hij was nu een typische puber die in eerste instantie niet naar zijn moeder luisterde, maar als het er op aan kwam, deed hij toch wel wat ze wilde! Dat betekende dar hij vroeg of laat door zou hebben dat zijn moeder heel serieus was over zijn dreigement en dat hij haar alsnog zou dumpen. Iets waar Rhi niet op wilde wachten. Als Luke haar zou willen dumpen als vriend, dan had ze liever dat hij het nu deed. Mocht hij het nu niet doen, dan deed ze het nog liever zelf. Ze wilde niet afwachten totdat hij op een dag naar haar toe zou komen met de mededeling dat ze beter geen vrienden konden zijn.
‘Vroeg of laat doe je toch wel wat je moeder van je vraagt, zeker als ze je anders van school haalt!’ Luke was misschien een grappenmaker, maar hij vond zijn school wel belangrijk. Rhi had het nog nooit meegemaakt dat hij hele slechte cijfers had gehad. Hij had wel een paar keer zijn huiswerk niet af gehad, wat dan vaak was gekomen doordat ze de hele nacht waren opgebleven om samen iets te doen. Meestal vulde Rhi dan snel iets in en schreef Luke het over. Iets wat nu niet meer zou gebeuren.
‘En ik ga niet wachten totdat gebeurt,’ zei Rhi, waarna ze nors haar armen over elkaar heen sloeg. Ze was niet het type meisje dat zou wachten totdat een jongen iets zou gaan doen en ze zou Luke al helemaal niet de kans geven om dit alles te laten bezinken. Als hij dat zou doen, zou hij inzien dat zijn moeder gelijk had en dat hij, waarschijnlijk, beter af zou zijn zonder haar. Ze wilde niet dat hij over een week alsnog het idee zou krijgen om hun vriendschap te verbreken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren heel wat verschillende vriendschappen. Er waren mensen die maar heel erg oppervlakkig bevriend waren. Mensen die naast elkaar zaten in de lessen en daar een beetje met elkaar kletsten, maar verder eigenlijk helemaal niets met elkaar deden. Aan de andere kant waren er vrienden die alles van elkaar wisten. Soms zelfs dag en nacht bij elkaar waren. Elkaar vertrouwden in echt alles of juist helemaal niets. Want dat was ook wat vrienden konden doen, gewoon helemaal niets doen en alsnog heel erg veel lol hebben.
Luke wist zeker dat hij en Rhi bij het laatste geval hoorden. Dat ze echt hele goede vrienden waren. Ze wisten nagenoeg alles van elkaar. Ze wisten zelfs hoe ze waren bij hun families, waren misschien zelfs een klein beetje een deel geworden van die familie. Luke voelde zich altijd welkom bij de Jenkins. Het waren hele aardige mensen. Ze waren eigenlijk al super interessant als je je bedacht hoe hun familie in elkaar zat. Een deel van de kinderen, waren niet de biologische kinderen van Jackie en Keith, dat leek echter helemaal niemand uit te maken. De twee ouders waren ook echt heel verwelkomend voor iedereen die langs kwam. Voor Luke leek het echt altijd alsof hij thuis was. Het fijnste was misschien nog wel dat ze nooit moeilijk hadden gedaan over het feit dat Luke gewoon bij Rhi op de kamer had willen slapen. Iets wat Rhi ook bij hem deed. Er waren wel mensen die er raar om hadden gekeken. Ze waren vrienden! En ze waren nog veel te jong om aan meer dan alleen vriendschap te denken.
Ze waren heel erg goed bevriend, dat was in het hoofd van Luke echt zo. Dat de twee nog heel lang vrienden zouden blijven en ze heel wat samen konden beleven, zoals ze nu bijna iedere dag met elkaar deden. Het was dan ook raar voor hem om te horen dat Rhi zo negatief sprak. Er was net nog geen seconde door zijn hoofd heen gegaan dat hij Rhi wilde dumpen als een vriendin. Het idee alleen al, liet hem leeg van binnen voelen.
De twee waren dan wel hele goede vrienden en er waren dan ook wel mensen met wie ze het konden vinden. Luke had zo een paar medeleerlingen in Gryffindor en ook met Linn kon hij het redelijk goed vinden, net zoals met Calum. Maar hij zou hen nooit zo kunnen zien zoals hij Rhi zag. Hij praatte met hen, kon het af en toe wel leuk met ze hebben, maar ze waren niet zoals Rhi? Het waren geen mensen waar Luke naar toe ging als hij zich even wat minder in zijn vel ging. Iets wat hij wel met Rhi kon doen. In het begin kreeg hij misschien wat opmerkingen van Rhi haar kant, maar als ze zag dat hij echt ergens mee zat, dan deed ze echt haar best om hem zoveel mogelijk te helpen. Iets wat andersom ook zo was. Dat wilde hij niet kwijt? Natuurlijk wilde hij de grappen en het plezier dat ze samen konden maken ook niet kwijt. Maar Rhi was echt wel meer dan iemand met wie Luke grapjes uithaalde.
"Omdat je mijn beste vriendin bent?!" Het was een vraag die Luke echt helemaal nergens op vond slaan. Het was niet meer dan logisch dat hij het niet zou doen en de reden waarom ook! Hij wilde niet dat dit het einde was van zijn vriendschap met Rhi. Maar het zag er naar uit dat het wel zo was? Ondanks dat Luke er zelf echt helemaal niet achter stond. Hij wilde niet dat het ging gebeuren.
"Dat meende ze niet!" Bracht Luke uit, want hij wist zeker dat zijn moeder nu gewoon overdreven had gereageerd. Wat had ze nu aan om hem van school af te houden? Hij moest naar school, moest dingen leren! Iets wat zijn moeder ook belangrijk vond. Nou was het wel zo dat Luke goed zijn best deed op school. Hij haalde goede cijfers en hij deed ook wel echt zijn best. Natuurlijk kwamen de grapjes erbij, maar dat was een beetje de manier waarop Luke graag zijn vrije tijd benutte, samen met Rhi! Dan wilde hij Rhi echt niet zomaar kwijt raken en echt niet alleen voor de grapjes!
"Wat?!" Vroeg Luke verbaasd. Het leek alsof Rhi leek te zeggen dat ze hun vriendschap hiermee wilde verbreken! Iets wat Luke echt niet wilde. De reden was hij helemaal idioot! Zijn moeder had het echt niet leuk gevonden, dat was ook wel duidelijk, maar daar kwam ze wel overheen. "Rhi kom op. Je wilt toch niet zeggen dat we dit door haar laten bepalen?" Dat was iets waar Luke zelf niet over na wilde denken! Dat betekende dat hun vriendschap hier ophield, iets wat gewoon niet mocht in zijn ogen! Hij wilde Rhi niet kwijt als zijn beste vriendinnetje!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren zaken die anderen gewoon nooit zouden begrijpen. Niet iedereen maakte hetzelfde mee, niet iedereen groeide hetzelfde op. Rhi verwachtte ook niet van Luke dat hij alles zou begrijpen wat er in haar hoofd om ging, zeker niet omdat ze het de helft van de tijd ook niet uit wilde leggen, maar er gingen nou eenmaal wel zaken om in haar hoofd. Ze was vaak genoeg afgewezen, of aan de kant gezet. Pleeggezinnen hadden haar niet willen hebben, scholen hadden meer problemen met haar gehad dan met andere leerlingen en vrienden had ze eigenlijk nooit gehad. Dat laatste was vaak haar eigen keuze geweest, maar dat betekende niet dat ze het nooit jammer had gevonden. Zeker nu ze iemand zoals Luke had. Of had gehad, want het was voor Rhi wel zeker dat hun vriendschap nu voorbij zou zijn.
‘Alsof dat echt iets betekent!’ Het waren maar woorden: mijn beste vriendin. Rhi wist dat Luke zo een andere beste vriendin zou kunnen krijgen als hij dat zou willen. Hij was vriendelijk en over het algemeen heel erg grappig. Soms maakte hij van die domme, flauwe woordgrapjes, maar eigenlijk kon Rhi ook daar wel om lachen. Luke lag goed in zijn eigen afdeling en ook wel bij een paar anderen, dus een nieuwe beste vriendin zou hij zo kunnen vinden. Misschien was Linn, de veel te blije en vrolijke Hufflepuff-vriendin van haar pleegzusje, wel een goede kandidaat. Rhi wist dat Luke wel eens met haar om ging en waarschijnlijk had zijn moeder niks op haar aan te merken. De hele wereld leek verliefd te zijn op dat meisje, terwijl Rhi het echt niet zag. In haar ogen was ze alleen maar vervelend en nep. Niemand kon zo aardig zijn tegen iedereen. Misschien Edyn, maar Edyn behoorde niet eens tot een normaal tovenaarskind, voor zover Rhi dat wist. Er was meer met haar aan de hand en dat speelde ook mee in hoe ze om ging met anderen. Linn daarentegen wilde gewoon aandacht.
‘Ik ga het zeker niet door haar laten bepalen!’ riep Rhi naar haar beste vriend, als hij dat nog was. Hij zag het probleem gewoon niet. Hij had geen idee hoe vaak er al een volwassen vrouw haar leven binnen was komen vallen om haar te vertellen wat ze moest doen of niet. Naar welke school ze moest, bij wie ze moest gaan wonen, hoe ze zich moest gedragen. Het was zo vaak bepaald door een vrouw die er geen verstand van had gehad en ook nu bemoeide een willekeurig iemand zich er zomaar mee! Al was dit nog niet eens een willekeurig iemand. Dit was iemand die Rhi nog welkom had geheten in haar huis een paar weken geleden. Iemand die eten voor haar had gekookt, haar bij Luke op de kamer had laten slapen en haar mee had genomen om leuke dingen mee te doen. Het was de moeder van haar beste vriend die probeerde controle te krijgen over hun vriendschap en Rhi wilde dat niet laten gebeuren. Ze werd er bang van. Ze wilde niet aan Liz het idee geven dat ze ook maar enige invloed had op wat er tussen haar en Luke gebeurde. Dan wilde Rhi er liever zelf de controle over hebben. Als dat dan betekende dat zij degene was die de vriendschap met Luke moest beëindigen, dan was dat maar zo.
‘Je snapt het gewoon niet!’ Misschien was het logisch dat Luke het niet snapte, omdat Luke nooit had meegemaakt wat Rhi had meegemaakt. Hij was opgegroeid in een fijn, liefdevol gezin met twee broers die, ondanks al hun plagerijtjes, wel om hem gaven en hem ook vaak meenamen in wat ze deden. Hij had twee ouders gehad die onwijs veel van hem hielden en hem nooit zomaar ergens alleen achter zouden laten zonder dat ze niet op de één of andere manier contact met hem konden krijgen. Rhi had dat aan het begin van haar leven niet gehad. Haar leven had bestaan uit verschillende huishoudens, het één nog erger dan het ander. Ondanks dat ze nu wel een fijn gezin had, betekende de vriendschap met Luke voor haar nog des te meer. Ze was nooit lang genoeg op één plek geweest om echt vrienden te maken en daarom had ze dat ook niet gewild. Nu was ze al drie jaar vrienden met Luke, maar was het opeens afgelopen omdat zijn moeder haar de schuld gaf van een grap die Luke zelf had bedacht. Rhi was er van overtuigd dat zijn moeder er nog wel achter zou komen dat Luke geen blond engeltje meer was, ondanks dat hij er misschien wel zo uit zag.
‘Schrijf je moeder maar dat ze zich geen zorgen meer hoeft te maken over ons,’ zei Rhi zo koeltjes mogelijk, waarna ze zich omdraaide en weg liep van de jongen. Ze zouden nog wel samen hun straf moeten uitzitten, maar ze zou altijd kunnen vragen of ze een andere taak dan Luke zou mogen krijgen. Met een beetje geluk zouden ze daar niet geheel moeilijk over doen. De school was toch vaak van mening dat het beter was om hen uit elkaar te houden. Misschien had ze moeder van Luke daarom ook wel zo gereageerd. Misschien had de school haar iets laten weten. Rhi haar pleegouders waren immers ook geïnformeerd over de grap die ze uit had gehaald, maar op een brief van Jackie na had Rhi niet heel erg veel van hen gehoord.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke had verwacht dat hij Rhi voor altijd naast zijn zijde zou hebben. De twee waren zulke goede vrienden dat hij het niet voor zich had gezien dat het ooit anders zou worden. Op ieder moment dat hij aan hen tweeën had gedacht dan was dat voor een hele tijd geweest. Hij had voor zich gezien hoe de twee in hun laatste jaar hadden gezeten, hoe ze samen hun diploma’s zouden krijgen en daarna misschien wel ergens samen zouden gaan wonen als ze zouden gaan studeren. Die tijd was misschien nu nog wel heel erg ver weg, maar Luke had het nooit vervelend gevonden om daar aan te denken.
Dat alles viel nu ineen. Als Rhi geen vrienden meer wilde zijn, dan zou het echt over zijn. Dan zou zoiets nooit gaan gebeuren. Het was iets wat Luke totaal geen fijn idee vond. Vanaf het eerste jaar was Rhi er voor hem geweest. In het begin waren ze misschien niet echt vrienden geweest, maar dat was snel veranderd. Luke was behoorlijk blij geweest met een vriendin zoals Rhi, helemaal omdat hij vanaf het begin al tegen haar op had gekeken. Luke had echter ook ontdekt dat Rhi heel wat meer was dan hij in eerste instantie had gedacht. Hij had de eerste dag een stoer meisje gezien, van wie hij had gedacht dat heel wat mensen tegen haar op zouden kijken. Iets wat hij zelf ook had gedaan. Dat was de voornaamste reden dat hij vrienden met haar had willen worden.
Ondertussen wist Luke wel beter. Rhi was zoveel meer dan een stoer meisje. Natuurlijk was ze dat ook. Dat liet ze door genoeg dingen zien. Ze was het enige meisje in het Quidditch team. Ze liet nooit over heen lopen. Zodra mensen het probeerden, hadden ze daar al snel genoeg spijt van. Het meisje kon je met een paar woorden helemaal afmaken. Gelukkig viel Luke daar al lang niet meer onder en keek hij vaak alleen maar toe hoe de woorden uit Rhi haar mond kwamen.
Nu leek Rhi echter tegenover hem te staan. Ze had iets in haar hoofd en het was wel duidelijk dat ze het niet zomaar op zou geven. Iets wat Luke echt vreselijk vond. In zijn hoofd sloeg het ook helemaal nergens op. Zeker niet als Rhi ook nog riep dat ze het niet door zijn moeder zou laten bepalen! Want dat deed ze wel als ze er zo naar luisterde. "Dat doe je wel!" Misschien niet op de manier waarop was verwacht. Het was niet zo dat ze meteen naar zijn moeder luisterde, maar ze liet zich er wel door beïnvloeden! Iets wat Luke zelf niet deed! Hij wilde zijn moeder niet alles laten beslissen! Of indirect laten beïnvloeden. Ze zou op een gegeven moment wel weer bijdraaien. Daar had ze nog genoeg tijd voor hebben voordat ze naar huis zouden komen met Kerstmis.
"Leg het me dan uit!" Bracht Luke gefrustreerd uit toen Rhi riep dat ze het niet snapte. Als hij dat niet deed, moest ze het hem helpen begrijpen! Het hem uitleggen! Daarvoor waren ze beste vrienden! Luke keek er op een andere manier na dan Rhi dat deed, maar dat betekende niet dat hij haar kant niet zou kunnen begrijpen. Daarvoor moest ze hem echter uitleggen wat het allemaal was! Niet alleen door te roepen dat hij uiteindelijk wel naar zijn moeder zou luisteren, want dat was iets wat Luke echt niet in zijn hoofd had.
"Wat? Rhi, nee!" Bracht Luke nog uit. Hij wilde zijn moeder niet vertellen dat ze haar zin had gekregen. Dat wilde hij ook helemaal niet doen! Het enige wat Luke wilde was dat zijn vriendschap met Rhi bleef zoals het altijd was geweest. Dat ze vrienden konden zijn zoals ze dat altijd al waren geweest! Zijn moeder moest daar helemaal niets over te zeggen hebben! Ze was honderden kilometers weg. Hij deed zijn eigen ding, zoals zijn broers dat ook altijd hadden gedaan.
Rhi leek echter totaal niet te luisteren, want ze draaide zich al om zodat ze weg kon lopen. Luke dacht er nog even over na om achter haar aan te lopen, haar arm vast te pakken en haar te smeken om dit niet te doen. Maar hij besloot daar tegen. Hij wist maar al te goed dat het op het moment totaal niet zou gaan helpen! Toch kon hij het niet laten en hij riep haar naam nog een keer uit, in de hoop dat ze zich om zou draaien en in haar ogen zou zien dat ze dit echt niet wilde. Dat was echter iets wat ze niet deed. Ze draaide zich niet om. Ze liep gewoon door. Waardoor Luke zijn hart haast leek te breken. Hij wist ook totaal niet wat hij op het moment moest doen. Hij stond vastgenageld aan de grond.
Dit was niet hoe het had moeten lopen. Hij had de vriendschap met Rhi niet voor zich gezien. Ze hadden nog zoveel avonturen moeten hebben. Zoveel verschillende dingen moeten doen. Het kon hier niet eindigen. Toch was het wel heel erg duidelijk dat het dat wel deed en dat vond Luke echt vreselijk.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er was één ding waar alle docenten, studenten en ouders het over eens waren als het ging om het onderwijs op Hogwarts. Het vijfde jaar was ontzettend belangrijk. In het vijfde jaar werden namelijk de Ordinairy Wizarding Levels getest, of in het kort: de O.W.L.’s. Deze testen waren ontzettend belangrijk voor het verdere onderwijs wat de school nog bood. Op basis van de resultaten konden studenten kiezen welke vakken zij de laatste twee jaar van hun opleiding wilden volgen en op welk niveau zij dat graag zouden willen doen. Dat was dan weer ontzettend belangrijk voor hetgeen wat ze later zouden willen worden. Daarvoor zouden ze eerst nog veel meer moeten leren, maar het was belangrijk dat ze zich daar nu al mee bezig hielden.
Voor de vijftienjarige Ashton was het echter nog behoorlijk moeilijk om na te denken over wat hij later wilde doen. Er waren veel beroepen waar hij nog nooit van had gehoord en ondanks dat ze hem best interessant leken, wilde hij er nog niet aan denken om voor de rest van zijn leven aan het werk te zijn. Hij zou sowieso een tijdje terug willen naar de mensenwereld, als dat zou kunnen. Hij miste nu een groot deel van zijn leven daar, wat hij echt heel erg jammer vond. Toch leek het hem ergens ook heel spannend om verder te studeren en zijn leven te weiden aan iets magisch. Het was alleen jammer dat hij het met een groot deel van de mensen die hij kende, niet zou kunnen delen. Ook deze zomervakantie hadden zijn broertje en zusje hem enthousiast gevraagd of hij wat magie had kunnen laten zien, maar dat was helaas niet mogelijk geweest. Daardoor had hij toch twee teleurgestelde gezichten gezien. Iets wat hij jammer vond, maar toveren buiten school was echt verboden.
Gelukkig was hij nu weer op school. Er waren veel redenen waarom hij daar blij mee was. De eerste paar weken waren ondertussen al voorbij en Ashton had aan de lessen wel gemerkt dat ze echt als een stoomtrein gingen, want ze moesten veel behandelen. Ondanks dat hij het vaak nog wel redde, was Naylene met het idee gekomen om elke week een paar avonden samen te studeren. Vaak moest Naylene hem ergens mee helpen, of legde ze hem nog een keer iets uit omdat het hem te snel was gegaan in de les. Iets waar Ashton zich soms best schuldig om voelde, want hij wist dat Naylene al veel verder was in de stof. Toch leek ze het niet erg te vinden.
Zelf vond Ashton het ook niet erg. Hij keek zelfs uit naar de avonden die hij samen met Naylene door kon brengen. In de zomervakantie had hij haar heel erg gemist. Hij had haar wel geschreven, maar hij had weinig tot geen reactie gekregen. Linn had hem aan het begin van de vakantie al uitgelegd dat Naylene haar ouders heel erg streng waren en dat ze het echt niet hadden op tovenaars en heksen zoals Linn en Ashton. Toch was Ashton te koppig geweest en had hij brieven naar Naylene gestuurd. Pas toen ze bij haar neef was geweest, had hij er een paar terug gekregen. Daar was hij echter wel heel erg blij mee geweest. Toch was het nu fijner om haar weer echt te kunnen zien en om met haar te praten.
Nog voor de vakantie had Calum tegen Ashton gezegd dat hij dagdroomde over Naylene. Ondanks dat Ashton dat toen nog had ontkend, had hij zichzelf er ook vaker op betrapt. Naylene was iemand die altijd in zijn hoofd zat en ergens vond hij dat alleen maar fijn. Hij dacht graag aan haar, vooral aan de manier waarop ze hem iets vertelde, of hoe ze moest lachen om één van zijn verhalen. Hij maakte haar graag aan het lachen.
Ashton moest toegeven dat hij niet altijd even goed oplette als ze samen bezig waren met hun huiswerk. Soms dwaalden zijn gedachten af naar Naylene. Iets wat gek was, want ze zat vaak naast of tegenover hem. Toch gebeurde het vaker dan dat hij aan zichzelf wilde toegeven. Ondertussen kon hij wel zeggen dat hij echt verliefd op haar was. Het kriebelige gevoel dat door zijn lichaam trok als Naylene bij hem in de buurt was, was bewijs genoeg.
Momenteel zat Ashton in de astronomietoren. Daar zaten ze haast elke avond dat ze afspraken. Naylene had toestemming gevraagd en vreemd genoeg had de professor haar die ook gegeven. Waarschijnlijk had ze er op vertrouwd dat Naylene geen vreemde dingen zou doen. Iets wat ze ook niet deed. Vaak genoeg kwam het voor dat ze ook echt bezig waren met hun huis-en leerwerk. Toch hadden ze ook vaak genoeg lol, of keken ze samen door de grote dakramen naar de sterren boven hen. Al keek Ashton dan ook vaak naar het meisje naast zich.
Ashton draaide zijn pols bij, zodat hij op zijn horloge kon kijken. Het was een cadeautje geweest van zijn moeder, omdat hij over was gegaan naar het vijfde jaar. Ondanks dat de meeste tovenaars wel bekend waren met het concept, had het ook weer de aandacht getrokken. Zelf was Ashton er heel blij mee. Zo wist hij nu bijvoorbeeld door het cadeautje van zijn moeder dat Naylene ieder moment de trap op zou kunnen komen om hem te verblijden met haar aanwezigheid en vele kennis over waar ze dan ook mee bezig wilde gaan vanavond.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor Naylene waren de zomervakanties nooit de favoriete tijd van het jaar geweest. Voor haar konden de twee maanden niet snel genoeg voorbij gaan. 1 september was echt een datum waar ze naar toe aan het leven was, ieder jaar weer. Voor haar gevoel leek het ieder jaar ook weer langer te duren. Dit jaar was het nog minder voor haar geweest omdat Ashton jarig was aan het begin van de vakantie! In de eerste week nog wel! Dat was iets wat Naylene echt heel erg vervelend had gevonden. Ze had hem niet eens een fijne verjaardag kunnen wensen. Terwijl hij haar dat in mei wel bij haar had gedaan. Het liefst had ze hem een brief gestuurd, maar dat was haar gewoonweg niet gelukt met haar ouders die bij ieder klein dingetje op haar toekeken.
Naylene had veel van haar vakantie dan ook doorgebracht in haar boeken. Iets wat ze totaal niet erg had gevonden. De O.W.L’s kwamen er aan en ondank dat ze daar al minstens een jaar voor aan het leren was, kon het niet kwaad om wat vaker een boek er bij te pakken. Naylene wilde het liefst zo veel mogelijk vakken gaan volgen in haar volgende jaar. Haar ouders hadden al een heel plan voor haar uitgestippeld. Ze zou Auror gaan worden. Iets wat ze zelf eigenlijk ook wel wilde. Haar ouders hadden eigen redenen en ze wist zeker dat ze zich heel erg met haar zouden gaan bemoeien, mocht ze uiteindelijk zover komen. Iets wat niet heel erg veel goeds betekende. Soms hadden haar ouders echt een te donker randje, waar ze zich nog wel eens zorgen om kon maken.
Nu ze weer terug was probeerde Naylene zo min mogelijk te denken aan de tijd die ze had gehad met haar ouders. Als ze terug dacht aan de vakantie, wilde ze terug denken aan de leuke dingen. De tijd die ze met Emmet door had gebracht. Van zelf de dagen die samen met Emmet en Linn naar Edyn was gegaan. Het was echt een heel erg leuk gezin, waar ze zich ook heel erg welkom had gevoeld. Als ze terug dacht aan de vakantie dacht ze aan de brieven die ze naar Ashton had kunnen sturen. Helemaal toen ze had gelezen dat hij er genoeg naar haar had gestuurd. Brieven die ze nooit had gezien, maar ondertussen was ze wel heel erg nieuwsgierig naar de inhoud.
In de vakantie had Naylene wel echt veel aan Ashton gedacht. Aan de avonden dat ze op de Astronomietoren hadden gezeten, waar ze nu ook onderweg naar was. In het begin had ze het raar gevonden om de jongen te zien zitten. Maar ondertussen was het haast een teleurstelling als ze al de treden beklom maar hem uiteindelijk niet zag zitten. Als hij er wel was, wat ze vaak van te voren af hadden gesproken, dan kwam er altijd een glimlach op Naylene haar gezicht.
Linn had het vaak genoeg met Naylene over verliefdheid gehad. In de zomervakantie had het meisje ook wel even naar haar en Ashton gevraagd. Naylene had niet zo heel erg goed geweten wat ze er over had moeten zeggen. Ze had ondertussen wel door dat ze gevoelens voor de jongens had gekregen. Ze was in haar ogen echter nog best wel jong om daar echt over te spreken en ze had ook geen idee wat ze precies mee moest. Het enige wat Naylene zeker wist, was dat ze graag bij Ashton in de buurt was. Dat ze uitkeek naar de avonden dat ze samen op de astronomietoren konden zeggen. Ze hield van de manier waarop Ashton op sommige momenten naar haar kon kijken als ze iets aan het vertellen of uitleggen was. Door de glimlachjes die ze op sommige momenten op zijn gezicht stonden, kreeg ze kriebels in haar buik.
Ook nu had Naylene wat kriebels in haar buik. Vandaag had ze haar handen vol met boeken over Transfiguration. Toch had ze het ook niet kunnen laten om een boek over astronomie mee te nemen uit de bibliotheek. Ze had het zelf heel erg interessant gevonden en ze wilde het graag aan Ashton laten zien. De twee hadden het vaak genoeg over de sterren die zich boven hen bevonden. Het was iets heel bijzonders.
Naylene drukte de deur met haar arm open en keek naar de trappen. Ze wist maar al te goed wie er boven zat en dat zorgde er misschien ook wel een klein beetje voor dat ze best wel snel naar boven klom. Waar de jongen al op haar zat te wachten. Naylene hield van stiptheid. Iets wat Ashton op de een of andere manier maar al te goed wist. Op de een of andere manier kreeg de jongen het voor elkaar om vaak eerder te zijn dan Naylene. Iets wat niet veel gebeurde. Naylene was het bij Edyn bijvoorbeeld gewend, dat ze vaak een half uur bij de afgesproken tijd moest rekenen.
"Heee!" Zei Naylene enthousiast toen ze de laatste paar tweede op liep. Ze wist dat ze nog wel op tijd was. Toch hoopte ze niet dat Ashton te lang aan het wachten was. "Ik hoop dat ik je niet te lang heb laten wachten! Ik was nog even naar de bibliotheek. Ik kwam echt een heel erg interessant boek tegen over astronomie."
Naylene liep naar Ashton toe en legde haar boeken voorzichtig op de grond neer. Ze steunde zelf nog op haar knieën, zodat ze Ashton even kon omhelzen als een begroeting. Ze had hem vandaag vrijwel de hele dag niet gezien omdat geen lessen samen hadden gehad.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nu waren de meeste vijfde jaars vijftien. Sommige zouden dit jaar zelfs zestien worden. Ashton voelde zich heel erg oud. Hij wist dat het nergens op sloeg, aangezien er ook nog studenten van zeventien waren, maar toch voelde het wel oud. Misschien kwam dat wel omdat hij hier al op zijn elfde rond had gelopen. Hij was een stuk kleiner geweest, zijn stem hoger. Voor de rest was er weinig veranderd, maar toch voelde het alsof er heel erg veel veranderd. Zelfs tussen het vierde en het vijfde jaar zaten een hoop veranderingen.
Eén van die veranderingen was Naylene. Ashton had haar iets minder dan een jaar geleden en daar was hij echt heel erg blij mee. Ze was anders dan andere, misschien wat serieuzer. Iets wat hij nooit erg had gevonden. Hij vond dat juist heel erg leuk aan haar. Ze kon echt ergens voor gaan zitten en als ze echt iets wilde, dan ging ze er ook voor. Die discipline hadden lang niet alle studenten en Ashton kon wel eerlijk zeggen dat ook hij dat stukje miste.
Hij hoorde iemand naar boven komen en het duurde niet lang voordat hij de rode haren van Naylene zag verschijnen. Daardoor had hij meteen een grote glimlach op zijn gezicht.
‘Hoi!’ antwoordde Ashton vrolijk. Naylene was misschien iets te laat, waar ze zich ook voor verontschuldigde, maar het maakte Ashton niet uit. Als hij op haar wachtte, met het vooruitzicht dat ze samen zouden zitten voor een paar uurtjes en zouden kunnen praten over van alles en nog wat, maakte het hem niet uit dat ze een paar minuten te laat was. Nu had ze ook nog eens een boek mee over astronomie, wat wel een grote interesse was van hen beide. Uiteraard wist Naylene er veel meer over dan hijzelf, maar hij luisterde graag naar haar terwijl ze er over vertelde. Hij kon op zijn beurt ook wel iets vertellen over hoe mensen over de sterren dachten en wat ze er mee deden.
‘Ik ben hier nog niet zo lang,’ verzekerde Ashton zijn vriendin, deels omdat hij haar niet schuldig willen laten voelen over het feit dat ze eventjes wat langer in de bibliotheek was gebleven. Dat vond hij juist zo leuk aan haar. Dat ze naar de bibliotheek kon gaan en uren later pas weer terug kwam, vaak met andere boeken dan waar ze naar opzoek was gegaan.
Vandaag zouden ze het bijvoorbeeld over Transfiguration hebben, dat stond op het rooster dat Naylene had gemaakt, maar toch had ze het niet kunnen laten om ook een ander boek mee te nemen. Een boek waar ze nu misschien niet veel aan zouden hebben, maar ze zouden er nadat ze de stof hadden besproken wel een kijkje in kunnen nemen. Waarschijnlijk zou het dan weer veel te laat worden, maar dat maakte hem vrij weinig uit. Hij bleef liever op tot drie uur om samen met Naylene te praten dan dat hij wakker lag in zijn gedeelde kamer met een paar andere Hufflepuffs, hoe leuk ze ook waren. Ze waren lang niet zo leuk als Naylene.
Ondertussen was Naylene op de grond gaan zitten en had ze haar armen om hem heen geslagen. Glimlachend sloeg Ashton zijn armen ook om het roodharige meisje. Het kon het niet helpen, maar hij rook vanzelf dat ze de geur van de bibliotheek met zich mee had gedragen naar de astronomietoren. Ondanks dat de bibliotheek normaal een beetje oud en muffig rook, rook hij bij Naylene anders. Naar papier, inkt en de kaarsen die er altijd brandden. Het paste bij Naylene. Hij vond het dan ook jammer dat hij haar weer los zou moeten laten, maar dat was wel wat er moest gebeuren.
Ashton trok zich dan ook terug en keek naar de andere boeken die Naylene mee had genomen. ‘We gaan het hebben over de verdwijnspreuk, toch?’ vroeg Ashton aan haar. Dat was hetgeen waar ze van de week ook mee bezig waren gegaan in de les. Het was nog best lastig geweest. Lastiger dan Ashton had gedacht. Hij had het verdwijnen van een levend object behoorlijk onderschat, maar hij vond het ook best vreemd. Waar ging het dier dan naar toe? Ashton ging er vanuit dat het wel ergens anders zou belanden. Hij vond het echter best vreemd om te oefenen op een dier van iemand anders, zoals dat in de les had gemoeten. Waarschijnlijk was het daardoor ook niet goed gegaan.
‘Waar wilde je op oefenen?’ vroeg hij aan Naylene. Hij hoopte dat ze iets mee had genomen waar ze op zouden kunnen oefenen, misschien een kleine muis of een paar slakken. Ze zou vast niet een dier van een ander hebben meegenomen. De kat van Linn was ten eerste veel te leuk om mee te oefenen en Edyn zou haar hondje nooit afstaan, waar het ook voor zou moeten. Ze was veel te gek op dat beestje.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was normaal dat jongeren zichzelf ontwikkelden. Hogwarts was een plaats waar ze dat konden doen, ver weg van hun ouders. In vele gevallen werden de kinderen de personen die hun ouders altijd al hadden gewild. Misschien niet precies op die manier, maar er waren genoeg ouders die er blij mee worden dat hun kinderen gelukkig waren. Er waren kinderen, die zich zelf in de nesten werkten. In negen van de tien gevallen hoefden de ouders daar niets van te weten. De kinderen hadden de vrijheid die ze thuis niet zomaar zouden krijgen.
Voor Naylene was Hogwarts een plaats waar haar alleen nog maar duidelijker geworden hoeveel ze wel niet van haar ouders verschilde. Er waren al zoveel dingen waar ze het niet mee eens was geweest. Onderwerpen waar ze het nu alleen nog maar een sterkere mening over kreeg. Iets wat ze nooit zou verkondigen tegen haar ouders. Ondertussen vond ze het echter niet meer erg om tegen de wil van haar ouders in te gaan. Ze had het dit jaar voor elkaar gekregen om de handtekening van haar oom te gebruiken om naar Hogsmeade te komen. Daarbij liet ze zich ook niet meer beïnvloeden door haar ouders als het ging om de keuze van haar vrienden.
Naylene haar ouders zouden het nooit goed vinden als ze wisten met Ashton of Linn om ging. Nog niet te spreken over Edyn. Haar ouders hadden helemaal niets met Muggles. Naylene zou ze ook nooit aan het verstand kunnen brengen dat zowel Ashton als Linn waarschijnlijk wel tovenaars als voorouders hadden. Beiden wisten daar weinig over. Iets wat Naylene op sommige momenten wel moeilijk leek. Ze had er wel eens met Ashton over gepraat. Ze vond het altijd fijn om naar hem te luisteren. Natuurlijk was het in sommige gevallen wel moeilijk. Dat kon ze dan ook wel aan Ashton merken. Dan probeerde ze zijn hand voorzichtig vast te nemen of haar armen om heen te slaan.
Op zijn beurt had Ashton ook altijd goed naar Naylene geluisterd. Het had even geduurd voordat Naylene haar eigen verhaal had durven te vertellen. Bij Linn was het de eerste dag onvermijdbaar geweest. Bij Ashton had Naylene het op haar eigen gekozen moment willen vertellen. Iets wat ze ook wel had gedaan. Het was een van de avonden op dezelfde toren geweest waar ze nu ook weer beiden op zaten.
"Gelukkig!" Bracht Naylene uit. Ze was niet graag later dan ze af hadden gesproken. Het kwam ook niet heel erg vaak voor dat ze te laat was. Toch kwam het niet veel voor dat ze eerder was als Ashton. Ze vond het altijd wel fijn, Ashton er al zien zitten als ze ergens aan kwam. In haar ogen betekende het dat hij net zo graag met haar afsprak, als zij met hem deed. Naylene werd altijd blij als Ashton in haar buurt was.
Naylene liet Ashton los, zodat ze naast hem kon gaan zitten op de planken, die een licht krakend geluid onder haar maakten. Het leek misschien niet lekker zitten, een paar houten planken, maar soms konden Naylene en Ashton echt uren op deze plaats zitten. Hier waren ze echt weg van de rest van de leerlingen. Wat iedereen soms wel nodig had. Soms vond Naylene het fijn om alleen te zijn, maar alleen zijn samen met Ashton was alleen nog maar fijner. Ze hoefden niet perse iets tegen elkaar te zeggen, het was heerlijk om in rust naast elkaar te zitten.
Naylene knikte op de woorden van Ashton. Zelf had ze niet zoveel moeite met de spreuk, maar ze vond het altijd fijn om er nog een keer over heen te gaan en dit zou zeker niet de laatste keer worden dat ze dat deed. Het was geen makkelijke spreuk. Het kwam nog wel eens voor dat het gewoonweg niet lukte. Naylene gaf Edyn ook bijles, maar daarbij hield ze het op een paar vakken. Als ze het meisje echt alles zou moeten leren, had ze helemaal geen tijd meer voor haar zelf. Naylene vond het niet heel erg. Edyn was juist een heel lief meisje en voor Naylene voelde het een beetje alsof ze het blonde meisje moest helpen. Naylene snapte nog steeds niets van de magie die Edyn kende, maar het was wel duidelijk dat ze moeite had met de verschillende vakken die ze volgde. Naylene wist ook haast wel zeker dat ze volgend jaar niet veel vakken zou kunnen volgen als het zo door ging.
"Ik heb een paar slakken meegenomen, want ik wist niet hoe ik een muis mee moest krijgen." Zei Naylene lachend. "En ik dacht, misschien komt er nog een vogel?" Ze moesten klein beginnen, maar een vogel konden ze ook best laten verdwijnen. Ze kon niet zomaar een dier van iemand anders meenemen om te laten verdwijnen. Het waren spreuken en omdat ze nog maar leerlingen waren, kon er echt van alles verkeerd gaan.
Naylene graaide met haar hand in haar gewaad. "Jakkes. Ik had er niet over na gedacht dat ze zoveel slijm achter lieten." Ze vertrok even haar gezicht en keek vervolgens naar haar vingers die inderdaad onder het slijm zaten wat de slakken achter hadden gelaten in haar zak. Ze had er wel voor gezorgd dat ze niet zomaar uit haar zakken hadden kunnen krijgen. "Help me herinneren dat ik in de bibliotheek naar een spreuk zoek die dat kan stoppen." Naylene wist zeker dat ze het aan Edyn zou vragen, het meisje zou zeggen dat ze het lief zou moeten vragen, maar dat zou sowieso niet gaan werken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vrienden maakten tijd voor elkaar. Dat was iets wat Ashton altijd wel in zijn achterhoofd hield. Als iemand echt bevriend was met je, dan vond diegene het niet erg om een paar minuten te wachten, of om zelfs een paar uur te reizen om bij diegene te komen. Nu had hij maar eventjes moeten wachten op Naylene, maar als hij haar in de zomer op had kunnen zoeken, had hij dat ook zeker gedaan. Jammer genoeg was dat niet mogelijk geweest, vanwege haar ouders. Ashton had zijn twijfels over die mensen. Hij wist dat het haar ouders waren en iedereen had weer een ander gezin, maar hij vond het vreemd dat ze niet eens brieven had mogen ontvangen. Hij had ze ook niet terug gestuurd gekregen, dus waar ze waren gebleven was hem een raadsel. Het was maar goed dat hij haar niet had opgezocht van de zomer, want dat hadden haar ouders vast niet leuk gevonden. Dat terwijl hij het idee had dat hij juist wel een goede invloed had op Naylene. Ze studeerden best vaak samen, maar ze vonden ook nog een manier om lol te hebben.
Naylene leek opgelucht te zijn dat hij het niet erg had gevonden om hier even te wachten, ondanks dat hij er niet heel erg lang had gezeten. Als Ashton hier nog eens tien minuten had moeten zitten, of langer, had hij dat waarschijnlijk ook niet erg gevonden. Wachten op Naylene was nooit erg. Hij wist vaak ook wel dat ze wel onderweg was, maar dat er nog iets was wat ze had moeten doen, of had moeten pakken. Als ze bijvoorbeeld eerst van de bibliotheek naar haar kamer moest, die in de Ravenclaw-toren zat, en vervolgens naar deze toren moest, dan duurde dat wel een tijdje. Soms leek het kasteel net een klein huis, maar het was immens groot en waarschijnlijk waren er nu nog steeds gangen die Ashton niet kende, zelfs nu hij al vijf jaar op deze school zat.
Glimlachend keek Ashton naar het meisje dat naast hem was gaan zitten. Hij kon wel aan haar zien dat ze had gehaast. Haar wangen waren zelfs iets rood, maar dat kon ook komen door de vele trappen die ze omhoog had moeten lopen. Hij kon zich eigenlijk niet indenken dat de school daar nog niet iets op had gevonden. Bijna iedereen had wel een bezem, dus waarom zouden ze die niet kunnen gebruiken om naar boven te vliegen? Die bezems hadden ze een paar weken geleden sowieso wel nodig gehad, want toen had het hele trappenhuis niet meer gewerkt. Geen enkele trap had zich nog bewogen. Ashton had er best om kunnen lachen, vooral toen leerlingen hun bezems hadden gepakt en zo naar de les probeerden te komen. Leraren hadden het natuurlijk niks gevonden en uiteindelijk waren de twee leerlingen die er verantwoordelijk voor waren geweest, ook wel gepakt en gestraft.
Zelf had Ashton nooit echt een grap uitgehaald. Misschien kleine grapjes met zijn vrienden. Hij had Naylene een paar keer gewone jellybeans gegeven, maar ze had hem niet vertrouwd bij een aantal door de vieze kleuren, waardoor Ashton heel erg had moeten lachen. Hij had haar zelfs wijs kunnen maken dat mensen de poep-smaak lekker vonden, terwijl het in werkelijkheid gewoon een jellybean was geweest die naar cola had gemaakt. Iets wat Naylene overigens ook niet had gekend.
Lachend keek Ashton naar de hand van Naylene, die onder het slijm zat. Alleen Naylene zou zoiets simpels kunnen vergeten. Ze had aan alles gedacht. Ze had slakken meegenomen om op te oefenen, ze had er zelfs rekening mee gehouden dat er een vogel zou kunnen komen en waarschijnlijk had ze er ook nog voor gezorgd dat de slakken niet zomaar uit de zak van haar mantel zouden kunnen kruipen, maar met het slijm had ze dan weer geen rekening gehouden, waardoor nu haar hele hand, en waarschijnlijk ook haar mantel, er onder zat.
‘Er is vast wel een spreuk voor,’ stelde Ashton haar gerust. Normaal zou hij haar een servetje aanbieden, of iets in die richting, maar hij had er nu geen bij zich. Gelukkig kon ze haar handen altijd afvegen aan de grond. ‘Maar alleen jij zou zoiets vergeten,’ voegde hij er lachend aan toe. Het was typisch iets voor Naylene. Zelf zou Ashton waarschijnlijk niet eens de slakken in zijn zak hebben gestopt. Misschien had hij ze in een bakje gedaan. Ashton kende echter ook wel iemand die de slakken zonder moeite vast zou houden, namelijk Edyn. Die was echt dol op alle dieren, hoe onsmakelijk ze soms ook waren.
‘Dus,’ zei Ashton. Eigenlijk had hij geen zin om met de slakken te oefenen, maar hij zou wel moeten nu Naylen de slakken mee had genomen. Dat had ze niet voor niets gedaan. ‘Wat was de spreuk ook al weer?’
Hij pakte zijn toverstok en draaide hem tussen zijn vingers, net als de drumstokjes die hij thuis had liggen. Hij vond het nog steeds jammer dat hij zijn drumstel niet mee kon nemen, maar gelukkig had hij een kleine drumkit op zijn kamer staan, waar hij heel soms op speelde.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Veel studenten waren nog niet echt bezig met de O.W.L.’s. Het was ook nog maar het begin van het jaar en er waren genoeg andere dingen die de vijfdejaars nog moesten doen. De lessen gingen gewoon door en natuurlijk werden er af en toe wel wat dingen herhaald, maar daar bestond echt niet het hele jaar uit. De leerlingen moesten veel aan zelfstudie doen, bijhouden wat ze in de afgelopen jaren hadden geleerd.
Naylene was vanaf het eerste jaar al voorbereid. Alle aantekeningen die ze ooit had gemaakt, had ze bewaard. Mocht ze dan iets zijn vergeten, kon ze het er altijd bij pakken. Het was al wel eens voorgekomen dat ze het door was gaan lezen. Omdat het van minstens vier jaar aan stof was, duurde het toch wel even voordat ze er omheen was. Toch had Naylene een makkelijke spreuk gevonden die haar zo naar de nodige aantekeningen bracht. Iets wat heel erg handig was met studeren.
Naylene was veel in haar eentje bezig met het leren, maar ze probeerde ook wel met anderen te studeren. Ze vond het fijn dat Ashton het ook allemaal best wel serieus nam. In haar ogen was het toch wel het meest fijne om samen met hem alles door te nemen. Het duurde dan misschien wel iets langer, omdat Naylene veel van de dingen al een keer door had gelezen ging het bij haar soms sneller. Ze wilde echter wel dat Ashton ook goede resultaten zou halen aan het einde van het jaar. Daarbij vond ze het gewoon heel erg leuk om boven op de toren te zitten. Wat ondertussen echt hun plaatsje was geworden.
Soms konden ze uren op de toren zitten, in ieder geval in de avonden of middagen waarop er geen lessen waren. Het kon lang niet iedere dag, maar als ze er wel naar toe konden, dan waren ze er ook wel echt. Dan bespraken ze natuurlijk dingen over de lessen, maar er werden ook genoeg andere dingen besproken. Zo waren Luke en Rhi, twee leerlingen die bij hun jongere vrienden in het jaar zaten, laatst nog het onderwerp van het gesprek geweest. Naylene had het niet heel erg leuk gevonden dat ze niet naar haar les had gekund omdat de twee de trappen hadden bevroren. Toch had ze er ook wel een beetje om moeten lachen. Ze vond het in ieder geval heel erg knap dat de twee zoiets voor elkaar hadden gekregen. Naylene was echter wel blij geweest dat ze geen problemen had gekregen omdat ze te laat in de les was geweest.
Naylene knikte, er waren voor heel wat verschillende dingen een spreuk te vinden. Soms was het heel wat zoeken, maar Naylene vond het nooit vervelend om uren door de boeken te zoeken. Vaak kwam ze dan weer hele andere interessante dingen tegen. Dan kon het nog wel eens voorkomen dat ze uren bezig was met hetzelfde boek en ze een klein beetje was vergeten waarom ze hem in eerste instantie had gepakt.
"Dat is wel waar ja." Zei Naylene lachend. Ze voelde zich ook helemaal niet slecht door hetgeen wat Ashton had gezegd. Het was wel waar. Naylene had alles uitgedacht, zodat ze makkelijk konden oefenen. Maar ze was net zo in haar eigen hoofd geweest dat ze helemaal was vergeten dat de slakken er voor hadden gezorgd dat haar hele zak onder het slijm zat.
Naylene legde de slakken neer op de planken naast haar en pakte haar toverstok met haar hand, zodat ze haar hand weer schoon kon maken. "Ik heb nog geluk dat het gewone slakken zijn." Er waren ook genoeg slakken die niet zo onschuldig waren. Het slijm kon dan helemaal in je huid branden. Maar natuurlijk was Naylene niet zo dom dat ze zo’n slak mee zou nemen. Die waren ook heel wat groter dan de kleine slakjes.
"Evanesco." Zei Naylene zachtjes. Ze pakte een van de slakken en deed het voor. Ze kreeg het voor elkaar om de slak te verdwijnen. Transfiguratie was een vak dat ze wel echt heel erg leuk vond en waar ze graag voor oefende. Ze wilde het vak ook zeker houden het volgende jaar.
Ondertussen keek Naylene opzij naar Ashton, waardoor ze spontaan begon te glimlachen. Ze had wel echt geprobeerd om tegen te gaan gevoelens voor de jongen naast haar te krijgen. Het was niet iets wat je zomaar tegen kon gaan, dat wist ze ondertussen ook wel. Ze wilde echter niet het standaard meisje zijn dat verliefd werd op haar beste vriend. Er waren daar zoveel verhalen over. Zelfs Linn had het er wel eens over. Naylene vroeg zich soms wel een beetje af of Linn niet een beetje verliefd was op Calum. Dat waren niet echt haar zaken. Ze wist van haar eigen gevoelens en op sommige momenten voelde dat toch wel voor verwarring. Ze was graag bij Ashton, natuurlijk ook als een vriend, maar soms hoopte ze wel een klein beetje meer in zat. Ook van Ashton zijn kant. Al waren ze jong en hadden ze nog zoveel jaren voor zich. Als het aan Naylene lag, dan liever als vrienden dan dat ze de jongen helemaal kwijt was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Als het aan Ashton lag, zouden hij en Naylene de komende schooljaren nog steeds dit doen. Samen afspreken in de toren op de avonden dat er geen les zou zijn, zodat ze hier samen zouden kunnen zitten. Natuurlijk zaten ze hier voornamelijk om aan school te werken, maar ze hadden ook vaak genoeg andere gesprekken gehad. Sommige gesprekken waren soms behoorlijk emotioneel geweest, zoals de keer dat Naylene hem had verteld over wat er met haar broer was gebeurd. Ashton kon zich alleen maar voorstellen hoe erg het zou moeten zijn om een broer te verliezen, laat staan hoeveel erger het nog werd als zijn eigen ouders, en dus ook die van Naylene, er voor hadden gezorgd. Toen Naylene hem dat had verteld, was Ashton compleet stil geweest. Hij had niet geweten wat hij had moeten zeggen, want alles had behoorlijk slecht en afgezaagd geklonken. Daarom had hij haar toen ook geknuffeld, hopend dat ze er iets van troost in zou kunnen vinden. Gelukkig konden ze ook andere gesprekken hebben, zoals bijvoorbeeld over slakken.
‘Alsof jij ooit gevaarlijke slakken zou pakken,’ zei Ashton lachend. Naylene had dan misschien niet gedacht aan het slijm wat de slakken konden produceren, maar ze zou nooit een slak oppakken waarvan ze wist dat hij gevaarlijk was. Daar zou ze dan wel op letten. ‘Maar ja, daar heb je geluk mee gehad. Anders hadden ze al gaten in je mantel gebrand,’ zei Ashton grijzend en hij prikte plagend in haar zij. ‘En daar.’
Ashton en Naylene hadden vaak dit soort gesprekken, maar er kwamen ook genoeg plagerijtjes tussen door. Het was al vaak genoeg voorgekomen dat ze lachend naast elkaar hadden gelegen omdat ze elkaar hadden geprobeerd te kietelen. Misschien was het maar beter dat ze hier enkel samen kwamen en dat er nooit iemand bij kwam zitten, want Ashton wist zeker dat als iemand dit zou zien, diegene waarschijnlijk meteen zou roepen dat ze elkaar leuk vonden. Voor Ashton was dat dan misschien wel zo, maar voor Naylene zat het waarschijnlijk anders.
‘Evanesco,’ herhaalde Ashton zachtjes, meer om er zeker van te zijn dat hij de juiste spreuk zou gebruiken. Al was hij over het algemeen wel goed in het gebruiken van spreuken. Na een paar keer oefenen lukte het hem meestal. Toch leek deze spreuk niet echt zijn ding te zijn, want tijdens de les had hij hem niet onder de knie gekregen. Natuurlijk lag dat voor Naylene anders, maar Ashton wist zeker dat dit een spreuk was die zij een paar jaar geleden al had geoefend. Zo was ze altijd al te werk gegaan. Iets wat Ashton wel aan haar bewonderde, maar hij was blij dat hij haar nu ook wat leukere dingen kon laten doen, of dat ze samen konden leren. Dat haalde, voor hem althans, de druk er wel van af. Al voelde Ashton zelf nog niet zoveel druk. Hij leefde liever van week tot week dan dat hij zich zorgen maakte om wat er aan het eind van het jaar zou gaan gebeuren.
Naylene deed de spreuk voor op één van de kleine slakken, waardoor Ashton genoeg kans kreeg om Naylene even te bestuderen. Natuurlijk moest hij opletten op de spreuk, want daarom waren ze hier, maar hij vond het veel leuker om naar Naylene te kijken. Hij werd altijd vrolijk van haar. Hij was dan wel degene die Calum pestte met dat hij Linn leuk vond, maar ondertussen wist Ashton dat hij diezelfde gevoelens had voor Naylene. Hij wist echter niet zo goed wat hij er mee aan moest.
Het liefst wilde hij het aan haar vertellen, en aan haar vragen hoe zij er over dacht, maar hij was bang dat ze hem af zou wijzen. Hij was bang dat ze zou zeggen dat ze er geen tijd voor had, of dat haar ouders er achter zouden komen en er alles behalve achter zouden staan. Ze vonden het al niks dat ze vrienden waren, net zoals dat ze het ook haatte dat Naylene bevriend was met Linn. Laat staan als ze zouden horen dat hun dochter verliefd was op iemand die mensen had als ouders.
Ashton zuchtte en duwde de gedachte van zich af. Hij was hier niet om na te denken over zijn gevoelens voor Naylene en wat hij daar mee zou doen. Hij was hier om te oefenen met de spreuk die Naylene zojuist had voorgedaan en dat was waarschijnlijk ook wat hij moest doen.
Hij draaide zijn toverstok nog eens rond tussen zijn vingers, waarna hij hem op één van de slakken richtte. Ashton herhaalde de spreuk in zijn hoofd, waarna hij hem uitsprak: ‘Evanesco!’
De slak verdween bijna meteen toen hij de spreuk uit had geprobeerd. Glimlachend keek hij opzij naar Naylene. ‘Het is gelukt!’ Hij wist dat een slak nog niet zo moeilijk was. Het was de bedoeling dat ze een groter dier zouden kunnen laten verdwijnen, eentje die ook nog eens bewoog. Een slak was dan wel levend, maar hij bewoog zo langzaam dat het haast was alsof je een steen liet verdwijnen.
‘Moet ik de anderen ook proberen?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren veel vakken, wat betekende dat de leerlingen allemaal wel iets hadden waar ze in uit konden blinken. Er was niemand die perfect was in alle vakken. Iets wat ook alleen maar goed was.
Naylene zag het niet altijd op die manier. Het liefst was ze goed in alle vakken die ze volgde. Er waren echter enkele vakken die haar gewoon echt niet lagen. Ze kon best over Herbology lezen, wist precies wat er nog was om planten te verzorgen, maar toch lukte dat haar soms echt niet. Sommige van de planten leken gewoon niet te willen groeien. Als dat gebeurde hoefde ze alleen maar naar Edyn te gaan met het plantje. Een paar minuten met het jongere meisje en alle planten leken al weer bij te trekken.
Ondertussen kende Naylene, Edyn al wel eventjes. Ze had het meisje leren kennen via Linn. Natuurlijk had ze wel eens over de blondine gehoord. Vrijwel de hele school kende haar, net zoals Linn trouwens. Ze lagen goed bij bijna alle afdelingen en alle leerlagen. Linn in ieder geval wel. Naylene had wel meegekregen dat de meiden uit Slytherin, het niet hadden op Edyn.
Naylene had de eerste keer al meegekregen dat het meisje iets bijzonders had. Ondertussen was dat alleen nog maar duidelijker geworden. Stiekem had ze wel proberen op te zoeken hoe het kwam dat Edyn zo anders was. Tot nu toe was Naylene nog niet heel erg veel verder gekomen. Het was ook niet iets waar ze zich uren mee bezig had gehouden. Maar helemaal niemand leek er antwoord op te hebben, zodat ze wel zelf op zoek had moeten gaan. Misschien dat ze er ooit zelf achter zou komen, maar het leek nog een groot raadsel.
Herbology was in ieder geval niet één van Naylene haar beste vakken, al zou ze wel gaan proberen om er zo’n hoog mogelijk resultaat op te krijgen. Dat zou ze met alles doen. Ze was hier al jaren mee bezig en ze ging het echt niet zo ver laten komen dat ze in het laatste jaar, haar O.W.L.’s zou verpesten. Daarom was ze juist wel blij dat ze Ashton had. Zo had ze iemand om samen mee te leren, maar wie het ook nog heel wat gezelliger maakte. Naylene had wel gemerkt dat Ashton nog iets minder ver was met het leren, maar dat maakte haar helemaal niets uit. Dat vond ze juist wel fijn. Voor haar was het juist goed om die dingen nog een keer te halen. Daarbij hoopte ze er gewoon op dat ze volgend jaar samen de vakken konden gaan volgen. Als Ashton ergens problemen mee had, dan zou ze daar best wat meer aandacht aan willen besteden, ondanks dat ze het misschien zelf al door een door snapte.
Het laten verdwijnen was één van de moeilijkste dingen die ze hadden geleerd. Met een slak ging het nog wat gemakkelijker dan met een muis of een vogel. Naylene vond het iets bijzonders. Hoe ze met een spreuk een dier gewoon weg kon krijgen. Ze had geen idee waar ze dan naar toe gingen. Ze konden wel makkelijk terug worden gehaald. Over een tijdje zou ze zelf de spreuken voor het verdwijnselen kunnen leren en kon ze zichzelf naar elke plaats brengen die ze wilde. Dan moest ze wel eerst zeventien worden en op het moment leek dat nog heel erg ver weg. Toch had het meisje ook wel door dat de jaren voorbij vlogen, zeker nu ze zoveel vrienden had.
Naylene keek toe hoe Ashton in de weer ging met slakken, wat hem behoorlijk goed af leek te gaan. De slak ging meteen weg toen hij de spreuk uit had gesproken. "Dat was echt heel erg goed!" Bracht Naylene dan ook uit. Aan het bijles geven van Edyn had ze toch wel geleerd dat mensen graag hoorden dat ze iets goed deden. Ze nu ook wel echt blij dat Ashton de spreuk zo goed uit had gesproken! Misschien hoefden ze dan niet de hele avond door te brengen met de vieze slakken. Naylene was misschien niet bang voor de dieren en ze vond ze ook niet zo smerig als Linn ze zou vinden, maar ze vond het wel rare beesten? Het hele idee dat slakken zowel mannelijk als vrouwelijk waren, bracht haar hele hoofd al in de war. Daarbij kwam dat vieze slijm ook nog eens bij.
"Als je verder wilt oefenen?" zei Naylene zachtjes op Ashton zijn vraag. "Het hoeft niet? Of we laten ze heel snel verdwijnen, zodat we hier tenminste niet meer met die vieze beesten zitten. Wedstrijdje?!" vroeg ze lachend. Naylene hield van wedstrijdjes. Het was een ding was ze vaak met Michael deed. Het maakte niet eens echt uit waar het precies om ging. Die twee konden van echt alles een wedstrijd maken. Ook met Ashton vond Naylene het niet vervelend om een keer een wedstrijdje te houden. Al ging dat er heel erg anders aan toe. Daar werd niet veel bij geschreeuwd. En diegene die verloor werd niet meteen helemaal belachelijk gemaakt. Het hoorde ook meer bij de vriendschap die Naylene met Michael had. Het meisje was Ashton ook een hele andere manier gaan zien!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton hoopte dat ze de rest van hun schooljaren nog steeds van dit soort avonden zouden hebben. Dat ze tot en met hun N.E.W.T’s hier zouden kunnen zitten en zich bezig zouden kunnen houden met hun schoolwerk, of andere zaken. Ze konden hier ook uren zitten met een simpel voorwerp dat Ashton mee had genomen van thuis, maar wat Naylene niet kende. Wat het ook was, ze nam het vaak in haar handen en ze probeerde er van alles mee. Als Ashton eenmaal uit had gelegd hoe het werkte, wilde ze het vaak ook nog uitproberen. Zo had ze al eens met een kaasschaaf aan de ontbijttafel gezeten en had iedereen zich afgevraagd wat Naylene er mee van plan was geweest. Er waren zelfs leerlingen die hadden gedacht dat het een soort wapen was geweest.
‘Ik heb een goede lerares,’ zei Ashton glimlachend. Hij meende het wel. Hij had natuurlijk zijn echte docent voor Transfiguration, maar hij had het idee dat hij meer leerde van Naylene. Misschien omdat het één op één was, of omdat ze het ook gezellig konden hebben tijdens de les, maar hij had wel het idee dat hij dankzij haar heel erg veel bij leerde.
Ashton snapte wel waarom Naylene ook andere leerlingen bijles gaf. Ze was heel erg slim, maar ze was ook heel erg geduldig. Ze hield rekening met degene die voor haar zat en ze probeerde zich zoveel mogelijk aan te passen op wat de ander wist. Al had Ashton al wel gemerkt dat ze soms wat gefrustreerd, of moe, terug kwam van de bijlessen die ze aan Edyn gaf. Edyn was een speciaal meisje, dat wist iedereen. Ze kon heel erg veel, maar met de dingen die ze kon, zou ze haar O.W.L’s nooit halen. Daarom probeerde Naylene haar nu al zoveel mogelijk te helpen, maar het leek niet altijd even goed te gaan. Vooral omdat Edyn sommige spreuken gewoon niet leek te kunnen, hoe goed de uitspraak en de beweging van de toverstok ook was. Ondanks dat het Naylene frustreerde, wist Ashton ook dat het haar interesseerde. Als er iets niet was wat Naylene kende, dan deed ze er graag onderzoek naar.
‘Een wedstrijdje?!’ Herhaalde Ashton lachend. Je zou haast zeggen dat Naylene, met al haar serieusheid, niet van wedstrijdjes niet. Ashton had echter al wel anders gemerkt. Hij wist dat Naylene al jaren bevriend was met een jongen uit Slyterin, nog voordat ze op Hogwarts hadden gezeten. Die twee konden behoorlijk competitief met elkaar zijn. Er waren kleine momenten geweest waarop Ashton daar jaloers op was geweest, omdat het iets speciaals was tussen Naylene en Michael, wie overigens al redelijk speciaal was omdat hij zijn hele gezicht kon vervormen. Nou ja, dat zou hij kunnen. Naylene zeurde er wel eens over, dat Michael meer zou kunnen als hij zich er toe zou zetten. Nu nodigde Naylene hem echter ook uit voor een wedstrijdje, waar hij best blij mee was.
Ashton keek naar de slakken. Er waren er nog zes, dus die voor elk. Als ze echt een wedstrijdje zouden doen, dan zouden ze moeten kijken naar wie de slakken het snelst zou kunnen laten verdwijnen. Ashton wist bijna zeker dat Naylene die persoon zou zijn, want zij beheerste de spreuk een stuk beter dan hijzelf en waarschijnlijk zou ze hem dus ook sneller uit kunnen spreken, maar een wedstrijdje was altijd leuk.
‘Oké, jij krijgt er drie en ik krijg er drie,’ zei Ashton. Hij pakte de drie slakken op bij het slakkenhuisje, wat overigens een prima manier was om het slijm van de slakken te ontwijken. Hij plaatste de slakken voor zichzelf en deed vervolgens hetzelfde met de slakken van Naylene, maar haar slakken werden natuurlijk ook voor haar neergezet.
‘Degene die als eerste de drie slakken volledig laat verdwijnen, wint,’ zei Ashton. Hij pakte zijn toverstok en keek weer naar Naylene, wie een grote grijns op haar gezicht had. Hij wist dat ze van wedstrijdjes hield en dat kon hij nu ook wel aan haar zien. De twinkeling in haar ogen zei al genoeg, maar hij vond het juist leuk om Naylene zo te zien. Daarnaast kwam haar kennis zo ook nog eens van pas op een leukere manier, want alleen maar proefwerken maken en oefenen was uiteindelijk ook niet leuk.
‘Ik zal aftellen.’ Ashton ging er iets beter voor zitten, net zoals Naylene. Ze wees haar toverstok, die een prachtige, blauwe kleur had, naar de slakken en Ashton spiegelde haar actie. Hij herhaalde spreuk nog eens in zijn hoofd, zodat hij die meteen zou kunnen roepen nadat hij zou hebben afgeteld.
‘Drie… Twee… Eén!’ riep Ashton. ‘Evanesco!’ De eerste slak van Ashton verdween, maar hij bedacht zich dat hij de spreuk beter twee keer achter elkaar zou kunnen roepen, zodat het sneller zou gaan. ‘Evanesco! Evaneso!’ riep Ashton opnieuw, maar dit keer ging maar één van de twee slakken op in het niets. De andere slak bleef staan.
Toen hij een triomfantelijke kreet van Naylene hoorde, keek Ashton naast zich. Al haar slakken waren al verdwenen, wat betekende dat zij had gewonnen. Normaal gesproken zou Ashton misschien in de verdediging schieten, maar hij vond het stiekem best leuk om Naylene zo triomfantelijk te zien kijken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had dan wel haar vrienden in Ravenclaw, die ook in hetzelfde jaar als haar zaten. Toch had ze de afgelopen jaren nog heel erg veel vrienden bij gemaakt. Voor Naylene was dat heel erg bijzonder. Ze was niet iemand die snel op mensen afstapte. Iets wat Linn wel deed. Ze vond het leuk om te kijken hoe het meisje het deed en iedereen zich ook echt op haar gemak te leek gevoelen. Naylene had het op het eerste moment al gedaan, ondanks dat ze het wel over een vervelend onderwerp hadden gehad.
Voor Naylene was het soms vreemd om te bedenken hoeveel meer mensen ze had leren kennen in de afgelopen jaren. Natuurlijk ging ze nog steeds om met de jongens uit haar jaarlaag en haar afdeling. Maar het was toch wel iets minder geworden, omdat ze ook andere mensen had waar ze graag mee om ging. Op dit soort avonden vergaten zij en Ashton de tijd nog wel eens, waardoor het voor kon komen dat ze terug kwam wanneer de rest al aan het slapen waren. Zo ging het wel vaker, waardoor ze de rest wat minder zag. Ze vond het zelf soms vervelend, maar ze leken het wel te begrijpen.
Over een aantal jaren zou Naylene al niet meer op de school zitten. Dat besef had er wel voor gezorgd dat ze dit jaar al iets opener was geworden. Toch wist ze ook dat het door Ashton kwam. Ze maakte ruimte om ook eens leuke dingen te doen. Voor haar was dat natuurlijk ook gewoon opzoek gaan naar nieuwe informatie, maar ze deed nu ook vaak genoeg iets leuks met Ashton, Linn of Michael. Ze was echt heel erg blij dat ze nu eindelijk mee kon naar Hogsmeade, ze had de afgelopen echt wel iets gemist, maar daar zou ze niet over blijven piekeren, helemaal omdat ze nu toch wel stiekem uitkeek naar de weekendjes. Zo vaak was ze nog niet geweest, maar binnenkort mochten ze weer en ze hoopte er een beetje op dat Ashton haar nog wat leuke plaatsjes liet zien, zoals hij dat de vorige keer had gedaan. Toen waren ze niet eens heel erg ver gekomen, gewoon omdat ze zoveel lol hadden!
Dat had het tweetal nu ook. Ze waren met best iets serieus bezig, maar dat betekende niet dat ze het niet op een leuke manier konden doen? Het was echt niet verkeerd om ergens een wedstrijdje van te maken. Hoe vaak Naylene dat woord wel niet tegen Michael riep, of het van hem hoorde. Dan deden ze beiden hun best om het wedstrijdje te winnen, hoe dom het ook was. Het hoefde niet eens iets groots te zijn. Naylene wilde gewoon zo goed mogelijk haar best doen voor hetgene wat bij het wedstrijdje hoorde. Ook als dat tegen Ashton was!
Daarom kwam de spreuk drie keer behoorlijk snel over Naylene haar lippen heen en voordat ze het door had waren de slakken verdwenen. Iets wat ze totaal niet erg vond. Ze was gewoon echt niet gek op de dieren. Ze waren best wel vies. Dat had ze wel geweten, maar het was nog eens goed duidelijk geworden door al dat vieze slijm dat ze nu nog steeds op haar handen voelde, ondanks dat het al weg was. Het was totaal niet erg dat de slakken dan nu ook weg waren. Helemaal omdat het betekende dat Naylene had gewonnen! Iets wat ze Ashton ook wel eventjes wilde laten weten. Helemaal omdat ze zag dat er nog één van zijn slakken stond.
"Ik heb gewonnen!" Bracht Naylene vrolijk uit.
Het meisje keek nog even twijfelend naar de slak, die eigenlijk voor Ashton was. Ze kon de beesten niet meer aan zien. "Evanesco!" Riep ze daarom voor de vierde keer achter elkaar. "Nu zijn we in ieder geval van die vieze beesten af."
Nogmaals maakte Naylene haar handen schoon, ze ging er zelfs er zelfs even mee over haar gewaad heen, zodat ze zeker wist dat ze niet meer vies waren. Ondertussen keek ze opzij naar Ashton. "Je deed het ook heel erg goed!" Ze wilde niet dat Ashton zich slecht voelde omdat hij één van de slakken niet weg had gekregen. Dat gebeurde wel eens? Dat was haar ook wel eens overkomen. Ook toen ze de spreuk al iets beter had gekend. In Naylene haar ogen lag het ook een beetje aan het beestje. Edyn had vast een hele theorie over de gevoelens, maar Naylene zag het anders. Waarschijnlijk waren de slakken net iets anders in hun bouw, waardoor het moeilijker ging dan bij de rest. Een andere oplossing hadden ze er voor niet.
"Eigenlijk was dat ik alles wat ik vanavond wilde oefenen?" Zei Naylene zachtjes. Ze had niet gedacht dat het zo snel was gegaan. Ze had het misschien wel gehoopt. Wel had ze gehoopt dat ze nog even de tijd hadden voor hen samen. "Ik heb nog wel een boek bij me, maar we kunnen ook gewoon even zitten? En als je ergens nog vragen over hebt…" Het was niet zo dat Naylene, Ashton bijles gaf. In haar ogen had hij dat ook niet nodig. Ze was misschien al iets beter voorbereid op de O.W.L.’s en daarom wilde ze Ashton daar ook zo goed mogelijk mee helpen. Als zij iets niet zou snappen, zou hij haar daar ook mee helpen. Daarbij vond ze het ook gewoon fijn om hier samen te kunnen zitten. Ze wist ook wel dat Ashton nu niet op zou staan en weg zou lopen omdat ze gedaan hadden wat ze moesten doen. Ze zouden het alleen maar gezellig hebben! Want dat konden ze.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld