Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Toen hij zich eenmaal omgekleed had, draaide hij zich pas weer om. Daarbij kwam hij erachter dat Charlotte zijn voorbeeld aan het volgen was en halfnaakt in de ruimte stond, met haar rug naar hem toe. Het maakte dat hij niet zo goed wist of hij weg moest kijken, of wilde blijven kijken naar haar. Hoewel hij enkel zicht had op haar rug, kon hij ook daaraan zien dat hij haar prachtig vond. Toch wendde hij zijn blik weer snel af, voordat ze daadwerkelijk zou merken dat hij naar haar had staan kijken. Ze had al eerder laten blijken dat ze er geen probleem mee had, maar juist door alle eerdere voorvallen van vandaag wist Dean niet zo goed of hij het wel wilde op zo'n manier. Hij wachtte dan ook tot hij zeker was dat ze omgekleed was, voordat hij zich weer naar haar toedraaide. De rode kleur op zijn wangen was weer weggetrokken en hoewel hij nog steeds niet zeker was hoe hij zichzelf een houding zou moeten geven, kon hij hier wel mee omgaan. Hij kon het wel.
Nu vroeg ze wat ze voor de nacht gingen doen. Haar vraag suggereerde dat het enkel ging om hun veiligheid, maar Dean wist net zo goed als Charlotte dat dat niet de enige reden was dat ze er zo subtiel over begon. De bank, die precies breed genoeg zou zijn voor hun tweeën, vergde wel dat ze erg dicht op elkaar zouden moeten liggen als ze dit gingen doen. Hij twijfelde eventjes of hij zou jokken over de veiligheid, maar besefte zich dat hij daar toch niet mee weg kon komen. Ze was niet achterlijk en wist heus wel dat het hier veilig zat was, vooral als hij de deur nog een keer controleerde. Wat hij dan ook deed, al was het maar voor de vorm. De deur was gesloten, ging niet makkelijk open en zou prima bescherming bieden voor één nacht. Er bleven dan ook weinig opties over. 'Ik denk niet dat er een wacht nodig is vannacht,' zei hij aarzelend. Zag hij daar nou een hoopvolle glans in haar ogen? Waar dacht ze aan? Hij haalde zijn schouders op en gebaarde naar de bank. 'Het zal wel wat krapjes worden, ben ik bang.' Dat was eerder nooit een probleem geweest, dus waarom nu wel? Nee, nu ook niet. Uiteindelijk lagen ze samen op de bank, iets dichter tegen elkaar aan dan misschien voor Dean comfortabel was. Charlotte zou er vast geen problemen mee gehad hebben, maar het kostte hem nog een aantal uren om daadwerkelijk in een droomloze slaap te vallen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ze had geen druk willen leggen op de beslissing. Ze had hem de ruimte willen geven om eerlijk te antwoorden, om te besluiten dat hij vanavond niet naast haar wilde liggen. Begrijpelijk ook. Toch betrapte ze haarzelf erop dat ze meer waarde hechte aan zijn keuze dan eigenlijk de bedoeling was geweest. Ze zou het begrijpen als hij ervoor koos om wacht te houden, om bij te komen voor alles wat er die dag gebeurd was. Maar, het feit dat hij koos om toch samen de bank te delen, betekende vrij veel voor haar. Ondanks haar stomme opmerkingen, ondanks dat ze het idee kreeg dat hij baalde van het feit dat ze geen maagd was, koos hij er toch voor om naast haar te liggen. Was dat een teken?
Ondanks dat het fijn was om zo tegen hem aan te liggen, met zijn arm om haar middel, had ze moeite om in slaap te kamen. Ze was het gevecht met de hond verre van vergeten. Ze was niet vergeten hoe hopeloos ze zich had gevoeld. Ze was niet vergeten dat ze bevroren was en daarmee het leven van Dean in gevaar bracht. Dat tezamen met alle andere verwarrende gevoelens, zorgden ervoor dat ze pas na lange tijd in slaap viel en de nacht niet zonder dromen verliep. In haar droom kwamen ze geen geïnfecteerde hond tegen, maar een geïnfecteerde beer. Opnieuw was het Dean die zichzelf opofferde voor haar, maar deze keer zonder een goed einde. Hoe kon het ook anders? Een gevecht met een beer was praktisch onmogelijk, al helemaal als de beer zich in het derde stadium van de infectie bevond. Ze kon het gekraak van zijn botten horen toen de beer zijn tanden in zijn schouder zette. De kreet die uit zijn mond hoorde ging door merg en been. Nog nooit had ze hem een kreet van pijn horen uitslaan, maar het moment dat het gebeurde, zou het vol pijn zitten. Schor van de inspanning en adrenaline.
Met dat de kreet zijn keel verliet, werd Charlotte wakker. Het schemerde, dus het moest vrij vroeg zijn en ze hoopte dat Dean nog sliep, dat hij een betere nachtrust had. Ze reikte naar de hand die op haar buik rustte en bracht deze omhoog naar haar lippen. Zacht drukte ze haar lippen tegen zijn getekende vingers en hield ze zijn hand vlakbij haar gezicht, alsof ze hem anders zou verliezen. Hij was er nog. Nog wel. Ze hoopte dat hij niet wakker werd door haar actie, als het zo was, liet hij het niet blijken in elk geval.
Na een lange tijd voelde ze zijn vingers bewegen, voelde ze hoe zijn spieren zich iets aanspanden, alsof hij zichzelf wilde uitrekken om de slaap zijn lichaam uit te drijven. Hij was wakker. Charlotte draaide zich wat onhandig om op de bank en viel daarbij nét niet van de bank. Als vanzelf verscheen er een glimlach op haar gezicht. Hij zag er nog wat slaperig uit. Ietwat aarzelend plaatste ze haar lippen kort tegen de zijne. Was hij hier alweer klaar voor? ‘Goedemorgen,’ fluisterde ze.
‘Morgen,’ antwoordde hij, zijn stem hees van de slaap die zijn lichaam nog niet helemaal uit was. Het zorgde opnieuw voor een glimlach op haar gezicht.
Hij was nog amper wakker, maar zijzelf had er al de hele ochtend over na kunnen denken. Het idee dat ze hem kwijt zou raken, de angst dat haar nachtmerrie werkelijkheid zou worden… ‘Als we de stad uit zijn, kunnen we dan weer wat meer trainen?’ Het was niet zo dat ze de conditie-, kracht- en schiettrainingen hadden stilgelegd, maar het had niet bovenaan hun prioriteitenlijstje gestaan. Daarnaast had Charlotte op het kamp ook weinig aandacht besteed aan haar schietkunsten. Het was vooral haar conditie die ze getraind had, maar in een confrontatie was dat niet hetgeen wat haar liet bevriezen. Ze geloofde niet in haarzelf, had te weinig ervaring met de geïnfecteerden. Ze wilde niet altijd op Dean te hoeven rekenen. Ze wilde hem en haarzelf kunnen verdedigen, zonder aarzeling, zonder vastgenageld aan de grond te staan.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De kus was kort, duurde maar een fractie van een seconde en het gaf hem niet de tijd om daadwerkelijk te reageren op hetgeen dat gebeurde. Hij was net wakker, sliep nog half en realiseerde zich nauwelijks was er de vorige dag gebeurd was, noch was hij zich bewust van hetgeen dat deze dag hen zou kunnen brengen. De kus, dat bracht wel weer herinneringen bij hem naar boven. Aan de dag daarvoor. De ongemakkelijke momenten. Het maakte dat hij sneller overeind kwam dan hij misschien normaal had gedaan, zich direct weer alert voelde op enige beweging die hij of zij zou kunnen maken. Het zou hem verdomme niet weer overkomen dat zoiets als gisteren gebeurde, no way.
Zijn spieren waren stijf. Dat kwam waarschijnlijk door de verkrampte houding waarin hij had gelegen, maar ook door het heftige gevecht dat hij gisteren had gehad met de hond. Hoewel hij er niet over gedroomd had die nacht, voelde zijn lichaam alsof hij de hele nacht nog door had gevochten om de tanden uit zijn huid te houden. Er verscheen kippenvel op zijn armen bij het idee daaraan. Toch negeerde hij dit, glimlachte hij naar het meisje. 'Natuurlijk,' antwoordde hij alsof er niets aan de hand was. Als ze de stad weer uit waren, konden ze prima weer gaan oefenen. Hier deed hij dat liever niet, uit angst dat het lawaai dat ze zouden maken, de geïnfecteerden die ze daarmee naar zich toe konden lokken. 'Vandaag nog wat meer de stad doorzoeken, dan denk ik dat we morgen wel door de stad heen zijn,' zei hij. Het was niet zozeer een vraag over hoe ze verder zouden gaan, maar meer een plan van wat ze gingen doen. Hoewel de stad een welkome afwisseling was van de natuur waar ze normaal doorheen trokken, wilde hij er niet te lang blijven. Een stad betekende dat er meer mensen hadden gewoond, wat weer betekende dat er waarschijnlijk meer geïnfecteerden zaten. Dat ze ze nog niet tegen waren gekomen, was een wonder. Hij verwachtte dat om iedere hoek een groep zou kunnen staan met vieze, met sporen overgroeide geïnfecteerden. Een Bloater zou ook nog heel goed kunnen. Misschien zouden ze die vandaag wel tegenkomen. Hij hoopte van niet, maar het zou kunnen.
Even aarzelde hij, maar hij drukte een kus op haar voorhoofd voordat hij helemaal opstond. Spullen pakken en gaan. Ze hadden nog een hele dag voor zich waarop ze van alles konden doen en hij had geen zin om, of durfde niet, te lang te blijven liggen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dat klonk als een plan. Een stad kon veel dingen opleveren. Het leefde er meer, bood mogelijkheden. De dag ervoor was daar het bewijs van geweest. De stad had zijn mooie kanten laten zien, door een muziekwinkel die tientallen instrumenten bevatte. Het had hun voorraad sterk aangevuld met zeldzame dingen die ze in de natuur en de bunkers niet snel zouden vinden. Maar, het was er gevaarlijk en er lagen diepe geheimen. De geïnfecteerde hond was daar een van. De Clickers die in elke hoek schuilgingen ook.
De dag verliep vrij soepel. Het was eigenlijk vrij saai te noemen ten opzichte van de dag ervoor. Ze hadden nog wat nieuwe voorraden gevonden en Charlotte had Dean overgehaald om een kledingwinkel in te gaan. Het voelde bijna als een shop middag. Bíjna. Beiden hadden behoorlijk wat vuile kleding met zich meegedragen en hoewel ze het regelmatig wasten, zagen enkele kledingstukken er gewoon echt niet meer uit en waren sommige vlekken er niet uit te halen. Niet dat het per se nodig was, ze liepen nu eenmaal niet op een modeshow, maar het voelde ook gewoon niet fris meer. En dus had ze erop gestaan om de winkel in te gaan, iets waar Dean niet al te veel zin in leek te hebben. Ze waren er niet lang gebleven en hadden ook niet de moeite genomen om de kleding te passen. Het kostte hen toch geen geld. Het was niet zo dat er bewaking achter hen aan zou komen rennen wanneer ze met de spullen naar buiten liepen. Als het niet paste of niet leuk stond, konden ze het gewoon weggooien. Misschien dat ze het die avond wel zou passen, als ze een rustige slaapplek gevonden hadden.
En die vonden ze.
Gek genoeg was het Deans idee. De avond was nog niet gevallen toen ze langs het gebouw liepen en Dean tot stilstand kwam. Pas toen hij haar naam noemde, kwam ze tot stilstand en had ze door wat zijn aandacht getrokken had. ‘Char? We zouden hier kunnen overnachten vanavond?’
Twee grote pilaren ondersteunden het afdakje boven de ingang. Een grote, Grieks-ogende deur zag er verwelkomend uit. In blokletters stond er een naam boven de deur: Lumin. Onder het raam stonden enkele sterren afgebeeld. Vijf stuks. De ramen van het gebouw zagen er vrij intact uit. Het hele gebouw zag er intact uit, straalde een zekere luxe uit. Het leek op zo’n hotel waarvan iedereen droomde er een nacht in te verblijven, maar waarvan slechts een procent van de wereldbevolking het kon betalen. Gelukkig was geld een ding dat niet meer bestond. Een glimlach verscheen op haar gezicht. ‘Klinkt goed, als het niet overlopen is met geïnfecteerden.’ Want dat bleef toch wel een dingetje in deze wereld.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Deze dag was minder spectaculair dan de vorige. Geen geïnfecteerde dieren, wel hier en daar een gewone geïnfecteerde. Ze hadden gehopt, als je dat nog zo kon noemen. Het had raar gevoeld om kleding van rekken te nemen zonder daarvoor te hoeven betalen. Toch was het broodnodig en Dean had verschillende kledingstukken in zijn tas gestopt. De oude, vuile kleren had hij in diezelfde winkel op de grond gedumpt. Voor dit soort dingen was een stad belangrijk. Veel voorraden konden ze ook in bunkers vinden, maar dit soort goederen, kleding en dergelijke, waren ook daar schaars. Dean gaf niet veel om kleding, maar moest toegeven dat het toch wel heel prettig was om voor de verandering een keer iets schoons aan te kunnen trekken. De kleding rook zelfs nog redelijk fris, alsof het niet al jaren aan de rekken had gehangen.
Hij was dan ook in redelijke goede stemming toen ze uiteindelijk bij het hotel aankwamen. Het voorval van de vorige dag was al bijna vergeten, alsof het slechts een vage herinnering was. Al helemaal toen hij de deur van het gebouw opende. Hij zag direct al dat de begane grond overhoop gegooid was, dus hij hield zijn wapen in de hand, maar deed nog niets. Net zoals de vorige dag, liet hij Charlotte eerst naar binnen gaan. Ja, zijn stemming was veranderd door de dag. Het was beter geworden. 'Na u, mevrouw,' zei hij zacht, met een buiging alsof hij haar butler was. Niet alleen was hij een stuk opgewekter, hij had ook ergens het idee dat hij wat goed te maken had. Ze had zijn nukkige stemming van gisteren niet verdiend en hoewel hij er nog steeds van overtuigd was dat ze té normaal op zijn handelingen die dag ervoor had gereageerd, was dat geen excuus voor hem om zich nu als een zak te gedragen.
De deur viel achter hen dicht met een zachte klik. Daarna was het doodstil. Geen geïnfecteerden? Dat zou wel heel erg bizar zijn, al zag de plek er niet uit alsof er sporen in groeiden. Hadden ze dan zo'n geluk gehad dat ze vandaag niet in de moeilijkheden zouden geraken? Wie weet. Hij wist wel wat hij ging doen, hij sprong over de toonbank heen en opende een la met sleuteltjes. Kamerdeuren. Hij pakte er een paar, zodat ze de keuze zouden hebben uit verschillende ruimtes en had het laatje al weer bijna dicht gedaan toen hij een wat grotere, ouderwetse sleutel lag liggen in een apart vakje. Enkele seconden twijfelde hij, maar toen greep hij de sleutel. Als ze hier toch gingen verblijven, dan maar beter op de meest luxueuze kamer die ze hier beschikbaar hadden. Het zou wel een stukje omhoog zijn, maar wie deerde dat? Hij haalde diep adem, zette zijn laatste zorgen van zich af en stak een arm uit naar Charlotte. 'Mag ik u naar uw kamer begeleiden, mevrouw?'
Hij had de sleutel in zijn achterzak gestopt. Een verrassing, dat zou het zijn. Maar dat betekende niet dat hij in zijn vrije hand zijn pistool niet gereed hield, voor het geval ze toch overvallen zouden worden door iets. Vanavond niet. Vanavond zouden ze genieten van een goede nachtrust, zonder zorgen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een speelse twinkeling verscheen in haar ogen. Een kleine explosie vond plaats in haar onderbuik, vanaf het moment dat hij de deur openmaakte, tot het moment dat hij zijn arm naar haar uitstak om haar naar haar kamer te begeleiden. Met een kleine buiging beantwoordde ze het voorstel. ‘Met genoegen.’
Ondanks dat de benedenverdieping volledig overhoopgehaald was, straalde de luxe ervan af. Een marmeren vloer onder hen zat vol barsten. Kamerplanten die omverlagen bij grote zuilen. Een grote, ronde trap leidde hen naar de eerste verdieping. Het trappenhuis wat daarna volgde was iets minder glorieus, maar daar kon ze mee leven. Het was verdacht stil in het gebouw. Beiden leken ze het niet te vertrouwen, waren ze alert op elk mogelijk geluid of een verdieping vol sporen.
Maar, het was onnodig.
Ze hadden twaalf trappen achter zich gelaten en ondanks de conditietrainingen die ze hadden gehad, was Charlotte wel iets buiten adem. Ze bevonden zich op de bovenste verdieping en Charlotte was benieuwd naar het uitzicht dat het zou bieden. Nog benieuwder was ze naar de ruimte die Dean uitgekozen had. De bovenste verdieping leek vrijwel onaangetast. Enkel de tijd leek de luxe wat omlaag gebracht te hebben. Het behang bladerde wat af en de schilderijen aan de muur waren bedekt onder een laag stof. Spinnenwebben hingen in de hoeken van het plafond. Ze liepen naar het eind van de gang, waar een wat grotere deur stond dan de overige deuren. Dean stopte met lopen en haalde met een grote, veelbelovende glimlach de sleutel uit zijn broekzak. Natuurlijk, hij had niet zomaar de eerste de beste sleutel tevoorschijn gepakt. Soms voelde ze zich erg materialistisch op dergelijke momenten, maar ze kon het niet helpen. Charlotte hield nu eenmaal van cadeautjes en verrassingen.
Dean maakte het slot open, waarna hij de deur voor haar openhield. De gentleman. Voor ze haar aandacht op de kamer richtte en de deur doorliep, wierp ze een opgelaten blik op Dean. Een blik waarin de waardering duidelijk terug was te vinden.
Een blik die direct verdween toen ze de kamer in liep. Het was cliché, maar haar mond zakte er zelfs iets van open. Ze had nog nooit zoiets gezien. Een raam zo groot als een muur, leidde naar een klein balkon, wat op zijn beurt een prachtig uitzicht bood over het stadje waar ze de afgelopen twee dagen hadden doorgebracht. Een groot, maar dan écht groot, tweepersoonsbed stond tegen de muur, met aan elke hoek een pilaar omhoog. Het bed was keurig opgemaakt, er lagen zelfs nog neppe rozenbladen op. Naast het bed stond een emmer gevuld met water, waarin een fles wijn lag. Met een opgelaten glimlach keek Charlotte naar Dean, die ondertussen naast haar was komen staan. Ook hij leek redelijk onder de indruk van de ruimte die hij voor henzelf gereserveerd had. Opgewonden beet Charlotte op haar onderlip, waarna ze enthousiast een paar stappen verder de kamer in stapte en een kort rondje draaide om alles te bekijken. Vervolgens richtte ze haar aandacht opnieuw op Dean, die haar reactie maar al te leuk leek te vinden. Ze had nog geen woord gezegd, maar haar gezicht moest boekdelen uitstralen. Daar had ze wel vaker last van. Ze liep naar hem toe en pakte zijn handen vast, terwijl ze hem met een stralende glimlach aankeek. ‘Wel heel toevallig dat je de beste kamer van het hotel hebt meegenomen, hm?’ zei ze plagend. Ze rekte zich naar hem uit, kuste zijn lippen kort en teder, waarna ze haar voorhoofd tegen de zijne liet leunen. ‘Ik vind het geweldig,’ fluisterde ze.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was de vele trappen waard geweest. Hij had geweten waar hij aan begon toen hij de grote sleutel had gepakt, tenminste dat dacht hij. Hij wist dat de kamer zich hoog in het gebouw zou bevinden en ergens had hij een angst gehad dat de ruimte al volledig overhoop gehaald was. Gelukkig had het slot op de deur de ruimte beschermd en hetgeen dat hij daar binnen aantrof, overtrof alle verwachtingen die hij van de ruimte gehad had. Hij was zelf ook eventjes stomverbaasd en hoewel hij het misschien wel had willen laten lijken alsof dit allemaal de bedoeling geweest was, kon hij de blik in zijn ogen niet verbergen. Zacht sloot hij de deur achter zich, waarna hij de ruimte nog eens goed bestudeerde. Een bruidssuite, zo heette het. Dit was de ruimte die pas getrouwde stellen huurden om hun huwelijksnacht te vieren. Hij had niet van te voren geweten dat dat deze ruimte was, maar deerde het ook eigenlijk nog? Hij had gewoon de meest luxe ruimte voor haar uitgezocht en dit was het geworden. En blijkbaar was het goed geweest, oh zo goed. Hij zag het aan haar, aan de manier waarop ze de kamer bekeek en de manier waarop ze daarna naar hem keek. Ze hoefde niets te zeggen, want haar ogen zeiden meer dan ze met haar mond had kunnen vertellen. Hij beantwoordde de glimlach, was oprecht blij dat hij deze keuze gemaakt had. Hij had wat goed te maken. En als hij haar zo zag, had hij het idee dat hij al redelijk in de goede richting zat.
Eventjes lagen haar lippen op de zijne. Net lang genoeg om weer dat gevoel naar boven te brengen dat hij maar niet kon stilhouden. Ze had zijn handen vast, maar eentje daarvan liet ze los toen hij zijn hand hief en over haar haren streelde. Ze was weer zo dichtbij en ditmaal ondernam hij geen acties die het raar zouden maken. 'Daar was niets toevallig aan,' mompelde hij zachtjes. Ze zou het prima kunnen verstaan, zo dicht bij elkaar stonden ze wel. 'Je verdient dit.' De glimlach rond haar lippen werd zo mogelijk nog breder en even dacht hij dat ze iets ging zeggen, maar hij legde een vinger op haar lippen om te zorgen dat ze niet zou spreken. Dit moment was goed. Er hoefde niets gezegd te worden in een situatie als deze, omdat het gewoon perfect was.
Uiteindelijk liet hij haar los, creëerde hij iets van een afstand tussen hen. Niet omdat de situatie ongemakkelijk was, maar omdat er nog meer te zien was in de kamer. Er was nog een deur in de ruimte, die vermoedelijk naar de badkamer leidde. Dean was benieuwd of er nog stromend water aanwezig zou zijn in dit gebouw. Het zag er nog gaaf uit en was grotendeels intact, dus misschien hadden ze wel geluk?

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Bam, opnieuw. Diezelfde explosie. Hij zou eens moeten weten wat hij met haar deed. Het liefst zou ze hem direct bespringen, letterlijk. Ze had de behoefte om op hem af te rennen en tegen hem op te springen, waarbij ze haar benen rond zijn heupen klemde en hun lippen gepassioneerd over elkaar zouden bewegen. Maar, ze was bang dat ze hem daarmee een beetje zou overvallen. Een beetje heel erg.
Ze was het niet volledig met hem eens. Ze vond niet dat ze dit verdiend had, zag eerder fouten die ze gemaakt had. Hij hoefde niks goed te maken, er was niets wat hij verkeerd gedaan had. Desalniettemin was ze wel blij dat hij haar dit wilde geven. Dat hij zulke acties ondernam, enkel om haar te plezieren. En waarschijnlijk hemzelf ook. Tenminste, ze verwachtte dat hij deze kamer evenveel waardeerde als zij.
De badkamer was… chique. Dezelfde marmeren vloer als beneden lag in de badkamer, alleen ditmaal zonder scheuren erin. Grote spiegels hingen aan de muur, met daarvoor grote wasbakken. Echter waren dat niet de pareltjes van de ruimte. Een grote douche, groot genoeg voor hen twee samen, werd gescheiden van de rest van de ruimte met een grote glazen plaat. En in de hoek links van hen was een bad ter grootte van een…Groter dan ze wist dan mogelijk was. Ook zoiets had ze nog nooit eerder gezien, zelfs niet op foto’s in haar kindertijd. Ze moest het doen met de kleine badkamers die ze in haar leven had bemachtigd en die waren in geen enkel opzicht te vergelijken met deze ruimte. Dean liep naar een van de wasbakken en opende de kraan. Een kraan waar water uitstroomde. Water. Uit een kraan. Was dit echt?
Een triomfantelijke glimlach verscheen op zijn gezicht. ‘We hebben water,’ zei hij, duidelijk tevreden met deze toevoeging.
Charlotte moest haarzelf inhouden om niet enthousiast springend op hem af te rennen. Al was haar enthousiasme geen geheim. Er stond een glimlach op haar gezicht geplakt die van oor tot oor reikte en die met geen mogelijkheid leek te willen verdwijnen. Ze liep, iets minder rustig dan ze had gewild, op hem af en ging achter hem staan. Ze legde een arm rond zijn middel en met haar andere arm reikte ze naar de straal water. Haast alsof ze schrok van de aanraking, trok ze haar hand weer terug. Het was lang geleden dat ze die gewaarwording had gehad. Stromend water was een schaarste. Zelfs in de beveiligde stad hadden ze dat niet. De actie had een glimlach op Deans gezicht geplakt. Het gebeurde niet vaak dat ze hem zoveel zag glimlachen als dit moment en het was iets wat haar wel aanstond. Ze leunde met haar kin op zijn schouder en staarde naar zijn spiegelbeeld, prentte het beeld in. Ze waren zo’n contrast. Waar zijn tatoeages reikten tot zijn hals, was haar huid vrijwel geheel leeg. Maar toch… Ondanks het contrast, leek het totaalplaatje wel te kloppen. Bam, opnieuw diezelfde explosie.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
En het was waar. Er was stromend water. Ze hadden stromend wat en voor het eerst in tijden zouden ze zich eens normaal kunnen wassen. Écht kunnen wassen. Er hingen handdoeken, zo zacht alsof ze er gisteren waren opgehangen door de schoonmaakster. Kleine flesjes met verschillende opdrukken stonden op het randje van de wasbakken. Het was simpelweg perfect en hij kon niet anders dan breed naar haar glimlachten toen hij haar boven zijn schouder zag verschijnen. Haar hand lag om zijn middel, maar dat weerhield hem er niet van om zich om te draaien. Een fractie van een seconde aarzelde hij, maar hij kuste haar zacht op haar lippen. Iets langer dan nodig, maar nog steeds niet zo lang als hij gewild zou hebben. Voorzichtig liet hij haar los, streek nogmaals met een hand door haar haren en de glimlach die hij op zijn gezicht had, werd zo mogelijk nog breder. 'Ga jij je maar eerst opfrissen, ja?' Ze hadden de luxe van stromend water, van flesjes met shampoo en conditioner en nog veel meer dingen die hij al jaren niet meer gezien had. Hij voelde zich verwend, al had hij zelf voor deze ruimte gekozen. Nog één keertje kuste hij haar kort, veel korter dan daarvoor, waarna hij de ruimte verliet. Het leek wel een plaatje uit een droom, op deze manier. Het was zo geweldig, zo bijzonder en ze hadden zo veel geluk gehad met het feit dat alles nog intact leek te zijn.
Hij opende de deur van het balkon, waardoor een zachte avondbries de kamer binnen waaide en een paar van de neppe rozenblaadjes lieten opwaaien. Zo hoog boven de stad was het rustiger, voelde hij zich niet gekweld door de constante dreiging van geïnfecteerden. De straten lagen ver beneden hen en hij kon zo ver kijken dat hij de horizon dacht te zien. Hij zag de grenzen van de stad, die nu dichterbij lagen dan gisteren. Hij zag de bomen die daarna kwamen. De bomen die de laatste jaren ongesnoeid waren gebleven en nu hoog opbloeiden. Het was net een plaatje uit een droom, een leven dat hij en Charlotte niet zouden mogen hebben zo lang de infectie door bleef bestaan. Zo lang er iedere dag angst zou zijn dat één van hen gepakt werd.
Fel schudde hij zijn hoof. Niet vanavond. Vanavond zou hij geen gedachten wijten aan geïnfecteerden of aan aan een mogelijke dood. Vanavond was bestemd voor rust, de luxe van een normaal leven. Vanavond zouden ze even normaal zijn. Geen slachtoffers van een gebroken wereld.
Hij hoorde het water in de badkamer op de marmeren tegels kletteren. Ze zou vast ongelofelijk genieten van deze wasbeurt. Hij zo dadelijk ook, maar hij had haar graag voor laten gaan. Al beweerde ze het niet verdiend te hebben, dat deerde hem niet. Hij kon nog wel wachten.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Natuurlijk liet hij haar eerst gaan. De gentlemen. Een eigenschap die hij altijd al gehad had, maar die de afgelopen dagen nog meer naar voren kwamen dan daarvoor. Voor ze gebruik maakte van de douche – dat klonk zo luxe, wauw – haalde ze haar tas naar de badkamer, zodat ze daar haar nieuwe kleding uit kon halen straks. Of…
Charlotte legde haar spullen klaar en zocht alle kastjes af op mogelijke ontharingsmiddelen. Uiteindelijk vond ze een scheermesje, welke ze ook bij de andere spullen zette. Ze kleedde haarzelf uit, raakte met haar blote voeten de marmeren vloer die koud aanvoelde. Ze wierp opnieuw een blik in de spiegel, bestudeerde haar naakte lichaam. Ze was zo ontzettend veranderd de afgelopen weken. Ze was magerder geworden, maar ook gespierder. Haar huid, die in de stad eigenlijk altijd wel egaal was geweest, was nu vies van de stof en bloedresten, geschaad van het leven buiten de muren. Ze had blauwe plekken, schaafwonden en kleine sneetjes over haar hele lichaam. Kleinigheidjes waar ze normaal gesproken meerdere keren per dag aan zou pulken en aandacht aan zou besteden, maar wat nu amper tot haar doordrong. Haar haren zagen er relatief oké uit, maar waren vetter dan normaal, bezaten minder volume. Haar gezicht was misschien nog wel het minst veranderd, het enige verschil waren de kleine pigmentvlekjes rond haar neus, van de vele uren in de zon. Sowieso was ze wat bruiner dan ze ooit geweest was. Een douchebeurt zou haar er al zó anders uit kunnen laten zien en eerlijk gezegd was ze benieuwd naar de reactie van Dean.
Uiteindelijk opende ze de kraan van de douche. Ze was haast zenuwachtig om eronder te stappen, nieuwsgierig naar het gevoel. Het was alsof ze voor het eerst gebruik maakte van de luxe. De druppels die haar lichaam raakten en bijna een masserend effect hadden op haar toch wel verzuurde spieren. De kraan werd niet warm, maar dat maakte haar niks uit. Alleen de druppels al waren een fijne gewaarwording, de geur die de shampoo losliet en de bodylotion die haar huid zacht aan lieten voelen. Ze nam uitgebreid de tijd voor haar douchebeurt. Ze onthaarde alles, maar dan ook echt álles. Maar zelfs toen ze klaar was met het broodnodige, bleef ze nog enkele minuten stilstaan onder de koude straal, genietend van het moment.
Na een korte tijd draaide ze de kraan dicht en pakte ze het lichtblauwe handdoek, die donzig aanvoelde tegen haar huid. Ze had het wel redelijk fris door de koude straal, maar dat was iets waar ze mee kon leven. Charlotte bond de handdoek om haar haren, wat minder gemakkelijk ging als ze gedacht had. Schijnbaar was dat nog een kunst op zich. Aarzelend keek ze naar het setje dat ze uit haar tas gepakt had. Zou ze het doen? Dit zou wel het perfecte moment zijn en Dean leek redelijk bijgedraaid. Zou hij er klaar voor zijn? Zou hij hetzelfde willen? Ze wist het niet, maar besloot de gok te wagen. Al vanaf het moment dat ze het hotel binnenliepen, wilde ze niks anders. De shopmiddag was op precies het goede moment gekomen. In de winkel was er ook ondergoed aanwezig geweest, iets wat Charlotte blij in ontvangst nam. Ze had haarzelf kort afgezonderd van Dean en hem verteld dat ze gewoon wat praktische dingen zou pakken. Maar toen ze de verschillende lingeriesetjes had zien hangen, had ze het niet kunnen laten om er eentje mee te nemen. Het was een opvallend setje. Niet iets wat ze snel zelf zou kiezen, maar iets in haar had gedacht dat Dean de felrode kleur wel zou waarderen. De set was bedekt met kant en scheen iets door. Het was precies de goede maat en zat perfect, weliswaar een beetje ongemakkelijk. Ze zou er niet een hele dag in rond kunnen lopen, maar dat was ook niet waar ze het setje voor mee had genomen. Aan de muur, naast de grote badkuip, hing een kimono, dat waarschijnlijk diende als een soort badjas, al was het van een dunne, fluwelen stof. De kleur van de kimono was wit en de uiteinden van de mouwen waren eveneens bedekt met kat, net als de onderkant. Het was vrij kort, kwam ongeveer halverwege haar bovenbenen. Charlotte haalde de handdoek van haar haren en hing deze weer op aan de plek waar ze het vandaan had, waarna ze een nieuwe blik in de spiegel wierp. De witte stof was dikker dan ze verwacht had, aangezien het de felrode kleur goed tegen wist te houden. Was het té? Misschien een beetje. Misschien een beetje heel erg. Maar, was dit moment niet perfect? Nog enkele tijd stond ze twijfelend voor de spiegel, fatsoeneerde ze haar haren iets, waarna ze uiteindelijk al haar moed bij elkaar raapte en de deur opende. Nu kon ze niet meer terug. ‘Dean? Jij kan.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het duurde vrij lang voordat ze klaar was met douchen, maar hij besloot geduldig te zijn. Het was niet iedere dag dat ze de kans kregen om te douchen, of om zich überhaupt degelijk te wassen. Hij mocht zich dan wel vervelen terwijl hij wachtte, hij had het haar gegund.
Gelukkig was de tijd eindelijk voorbij en de deur van de badkamer ging open. Dean, die geen plaats had durven nemen op het mooie, schone bed, kwam overeind uit de stoel die in een hoek van de kamer had gestaan, maar voordat hij de kans had om de badkamer in te gaan, was hij even verbaasd. Charlotte was naar buiten gekomen in een ding dat hij niet herkende, wat hij voor de gelegenheid maar gewoon een badjas zou noemen. Hij vermoedde dat er nog wel meer aan de hand was, anders had ze vast wel kleren aangetrokken. Daarbij, ze zag er goed uit nu ze zichzelf helemaal opgefrist had. Hij durfde haar niet meer aan te raken, zo smoezelig voelde hij zich nu eventjes. Hij glimlachte flauw naar haar, waarna hij zichzelf opsloot in de badkamer. Nu was het zijn beurt en hij verspilde geen tijd aan het prachtige uiterlijk van de badkamer, maar kleedde zich uit en draaide de douche alvast aan. Het water was koud, maar dat maakte niet dat hij er minder zin in had om eens lekker te gaan douchen. Douchen. Het was een grappig woord, een woord dat hij nauwelijks zou gebruiken in zijn dagelijkse leven. Het gebeurde normaal ook niet.
Enkele minuten genoot hij simpelweg van het water dat over zijn lichaam stroomde. De vloer van de douche kleurde bruin van het stof en het bloed dat nog op zijn lichaam geplakt zat en bijna geïntrigeerd staarde Dean ernaar terwijl het in het putje verdween. Pas na minuten zo gestaan te hebben, pakte hij wat er nog over was van het kleine flesje en begon zichzelf in te zepen. Het rook heerlijk en het was dezelfde geur die hij zojuist op Charlotte had geroken, een prettige geur. Hij kon zich wel voorstellen dat mensen hier duizenden euro's voor betaalden, voor deze luxe. Vroeger.
Hij waste zijn haren vrij snel en besloot ook zijn baardje af te scheren, wat hij de afgelopen dagen had laten staan omdat er geen scheermes aanwezig was geweest. Nu had hij die luxe en hij maakte er gebruik van. Na enkele minuten was de huid weer gaaf en zacht, zonder de stoppels. Nog nooit had een douche zo fijn gevoeld en het kostte hem moeite om eronder vandaan te komen, al wist hij dat het wel moest. Het was tijd. Nou ja, niet helemaal. Hij nam nog even de tijd om van de warme badhanddoek te genieten die daar klaar hing. Het stuk stof was groot en ongelofelijk zacht, waardoor hij zich bijna vergat om te kleden. Toch deed hij het uiteindelijk, trok een set schone kleren aan en schudde nog een keer met zijn hoofd om de laatste druppels water eruit te verwijderen. Een blik in de spiegel vertelde hem dat hij er een stuk beter uitzag dan daarvoor. Vooral het feit dat de stof en het bloed van zijn huid gewassen waren, maakte het beter. De lijnen van zijn tatoeages leken ineens weer een stuk feller op zijn huid te staan.
Dean haalde diep adem, pakte zijn spullen en opende de deur van de badkamer. Een glimlach verscheen automatisch op zijn gezicht toen hij Charlotte zag. 'Hey,' begon hij zachtjes.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De douchebeurt had haar duidelijk goed gedaan. Voor het eerst sinds tijden voelde ze zich weer vrouwelijk. Voelde ze zich mooi. Enkel de geur zorgde er al voor dat ze zich schoon voelde. Even twijfelde ze over wat ze zou gaan doen. Ze had de papieren in Deans tas verder kunnen bestuderen, maar daar was ze niet voor in de stemming. In plaats daarvan besloot ze gewoon wat tijd voor haarzelf te nemen, om na te denken. Ze was naar het balkon gegaan en leunde met haar onderarmen op het hek. Het bood een prachtig uitzicht, helemaal nu de zon onderging en een palet van pastelkleuren achterliet in de lucht.
Een tijd lang had ze daar gestaan, had ze nagedacht, had ze het moment dat zou komen uitgedacht. Was dat stom? Ja, absoluut, maar ze kon het niet helpen. Ze betrapte haarzelf erop dat ze zenuwachtig was en niet zo’n klein beetje ook. Wat als hij niet wilde? Wat als hij haar niet knap genoeg vond? Wat als hij het niet fijn vond? Ze dacht na over de afgelopen tijd die ze samen doorgebracht hadden en hoe gelukkig dat haar gemaakt had. Zelfs in de stad had ze zich niet zo gevoeld. Daar was altijd een soort eenzaamheid in haar aanwezig geweest. Een sleur, die bij de meeste mensen speelde. Het leven was er zo goed als veilig, maar dat vroeg ook zijn offers. Daar had ze nooit de vrijheid gehad die ze nu met Dean had. Ze zou er niet snel voor kiezen om terug te keren naar de stad, zelfs niet als Dean met haar mee zou gaan. Dat was een deel van haar leven wat ze achter zich wilde laten. Ze had lang genoeg gevlucht.
Charlotte keek op toen ze de zachte stem van Dean hoorde. Als vanzelf glimlachte ze. De douchebeurt had hem ook goed gedaan. Alleen al het vuil dat van zijn lichaam verdween maakte een wereld van verschil. Charlotte liep naar de jongen toe en gleed met de rug van haar vingers over zijn kaaklijn. ‘Je hebt je geschoren,’ zei ze met een speelse glimlach, ‘veel beter.’ Ze liet haar hand rusten op het uiteinde van zijn kaak en kuste hem voor een korte tijd. ‘Wat een douchebeurt wel niet kan doen.’
Zijn hand gleed door haar haren, die nu al redelijk opgedroogd waren. Hij volgde de pluk haren tot de punten en knikte. ‘Absoluut…’
Hun blikken vonden elkaar en voor enkele seconden deden ze niets anders dan elkaar aankijken. Haast verdwaald in elkaars ogen. Onbewust was Charlotte iets dichterbij komen staan.
‘Fuck, Char, je bent mooi.’
De manier waarop hij het uitsprak, bezorgden haar opnieuw die explosie. Godver, Dean, je moest eens weten. Zijn opmerking liet haar smelten vanbinnen. Het lukte haar niet de glimlach te verliezen, al helemaal niet er een gevoel van opwinding in haar omhoog kwam. Een uitdagende twinkeling verscheen in haar ogen en zacht gleed ze door zijn nog vochtige haren. Ze rekte zich wat naar hem uit, hield haar lippen op slechts enkele millimeters van de zijne. Ze kon zijn ademhaling langs haar lippen voelen strelen, wat kippenvel over haar hele lichaam veroorzaakte. ‘Jij ziet er anders ook niet verkeerd uit.’ Het klonk luchtig, maar hij moest eens weten. Ze zette haar woorden kracht bij door zijn lippen te kussen. Eerst zacht en teder, maar al gauw namen de lustgevoelens het van haar over. De kus werd heviger, vuriger. Haar handen ontdekten zijn lichaam, volgden zijn spieren. Ze drukte haar heupen dichter tegen hem aan. Ze wilde hem en hoopte dat dat gevoel wederzijds was.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Maar ze was ook echt mooi. Haar haren glansden, haar huid was mooi gaaf en het leek wel alsof ze herboren was door de douche die ze had genomen. Op dit moment kon hij nauwelijks geloven dat hij hier met haar was. Niet omdat hij zich minderwaardig voelde aan haar, maar omdat de hele situatie onwerkelijk voelde. Ze was zó mooi, haar donkere haren zo mooi glanzend, haar handen zo zacht en smal. Haar ogen zo groot en donker, de blik waarmee ze hem aankeek zo onweerstaanbaar..
En voor hij het wist had hij de woorden eruit gegooid. Maar fuck, ze was ook gewoon mooi. Ze was fucking mooi en hij had de woorden niet voor zich kunnen houden, wilde ze niet voor zich houden. Wat het ook betekende, hij wilde zijn mond er niet over houden. Al helemaal niet nu ze zo dichtbij hem stond, hij haar ademhaling kon voelen en zij die van hem ook over haar gezicht moest voelen strijken. Het was bijna zoals de eerste keer dat ze hem gezoend had, al was die situatie tegelijkertijd ook heel anders geweest. Nu wist hij wat hij wilde, beter dan toen. Hij wilde haar en hij wilde meer van haar, zoals hij gisteren al had laten blijken in een opwelling waar hij zich nog steeds voor schaamde. Maar ze deed het zelf, toch?
Hij kreeg geen tijd meer om erover na te denken, of om op haar woorden te reageren. Haar lippen lagen ineens op die van hem, een zachte aanraking die meer leek te beloven. En er kwam ook meer. Al snel voelde hij de heftige reactie van zijn lichaam op haar, hij voelde haar handen op zijn huid en wenste dat dit nooit meer zou stoppen. God, dit mocht voor altijd voort blijven duren. Hij wilde haar voorbeeld volgen, zijn handen over haar huid laten glijden. Niet over haar kleding, over de soort van badjas, maar over de naakte huid eronder. Hij sidderde van verlangen bij die gedachte, zijn hart klopte in zijn keel. Hij kneedde de huid bij haar heupen en hoewel hij het idee had dat ze dit wilde, dat ze het hem overduidelijk probeerde te maken door de bewegingen die ze maakte en de manier waarop ze deed, moest hij het zeker weten. Met veel moeite maakte hij zich van haar los, al schreeuwde zijn lichaam dat hij dat niet had moeten doen.
'Char, Ik weet niet.. Wil je..' Hij kreeg de zin nauwelijks door zijn strot gedouwd, puur omdat hij niet wist wat hij moest zeggen en wat zij zou zeggen. Ze glimlachte, haar adem net zo versneld als de zijne. 'Dean, het is oké,' antwoordde ze op zijn twijfels. Dat was wat bleef hangen. Het was oké. Ze.. Ze wilde dit? Hij knikte langzaam, alsof zijn hersenen uitstonden. Alsof hij niet helemaal kon bevatten wat er daadwerkelijk gaande was. Dit moest ze gezien hebben, want ze liet hem voor een moment los en begon de badjas, wat het ook was, los te knopen. Hij besefte zich nauwelijks wat dat moest betekenen, tot de stof op de grond viel en ze daar stond. Toen pas kwamen de radartjes in zijn hersenen weer op gang om te bevatten wat er gebeurde.
Ze was naakt. Niet helemaal, maar dat maakte het alleen maar intiemer. Ze was bijna naakt, op de twee kleine stukken stof op haar huid na. De felrode stof stak fel af op haar huid, maar sierde haar tegelijkertijd haar smalle lichaam, haar mooie vormen en de rondingen die ze als van nature had. Het kant langs de randen daagde hem uit om het aan te raken, iets waar hij maar al te graag op in wilde gaan. Ze was prachtig, zo mooi. Hij wilde haar aanraken, haar zachte huid onder zijn handen voelen, haar lippen weer proeven. Ze had hem gek gemaakt, helemaal krankzinnig. Hij was sprakeloos, maar wilde toch nog iets zeggen. Het was oké. Dat had ze gezegd. 'Charlotte,' fluisterde hij, zijn stem hees van het verlangen dat hij door zijn lichaam voelde razen. 'Ik wil je.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het moment dat ze een stap naar achter zette, was het moment dat ze zich kwetsbaarder voelde dan ooit tevoren. Ze wilde dit, meer dan wat dan ook, maar was zó verschrikkelijk bang voor zijn reactie. Het vergde al haar moed om de kimono los te knopen, waardoor hij voor het eerst écht haar lichaam kon zien, bedekt onder een uitdagend stofje wat hem hopelijk de streep over zou trekken. Ze liet de stof van haar schouders glijden, waarna het dunne kledingstuk op de grond viel en ze haarzelf pas echt kwetsbaar opstelde. Hij vond haar mooi, dat had hij net gezegd. Dacht hij daar nu nog hetzelfde over? Kon hij ermee leven dat haar huid niet zo egaal was als al die gephotoshopte modellen in magazines? Vond hij haar niet te mager? Vond hij de grootte van haar borsten aantrekkelijk? Nauwkeurig hield ze zijn reactie in de gaten, terwijl zijn blik over haar lichaam gleed, duidelijk onder de indruk van wat ze zonet gedaan had. Of het positief was, moest nog blijken. Hij sprak haar naam uit en haar ademhaling stokte. Zeg het, Dean. Zeg het, alsjeblieft…
En hij deed het.
Een opgelaten glimlach verscheen voor een korte seconde op haar gezicht. Opgelucht om zijn reactie. Opgelucht op de bevestiging. Met een grote stap verkleinde ze de afstand, kuste ze hem. Deze keer nam ze de tijd niet het teder en liefkozend te beginnen. Hij wilde haar, zij wilde hem. En dat bleek. Zijn handen gleden over haar blote huid, zette het in brand, liet tintelingen achter. Charlotte deed hetzelfde, liet haar handen kennismaken met zijn lichaam, al was er dat akelige stukje stof dat er tussen zat, een stuk stof dat af en toe meebewoog met de bewegingen die ze maakte. Uiteindelijk staakte Dean de zoen, waarna hij vluchtig zijn bovenlichaam ontdeed van de stuk stof en hun lippen vervolgens weer herenigden. Eindelijk. Charlotte pakte zijn hand vast en zette kleine stappen naar achter, hem zacht met zich meetrekkend terwijl hij gewillig volgde. Ze voelde de rand van het bed tegen haar benen, waarna ze Dean en haar liet wisselen van plek. Zacht duwde ze hem op het bed, iets wat hij toeliet. Met gemak had hij de actie tegen kunnen werken, maar hij leek zijn twijfels van eerder te laten gaan. Charlotte plaatste een been aan beide zijden en ging op zijn schoot zitten, zonder de zoen ook maar een seconde te doen stoppen. Ze duwde haar torso tegen de zijne, terwijl ze voelde hoe zijn handen gulzig naar haar heupen reikten. Eindelijk.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was heet. Letterlijk. Hij had de woorden gesproken en daarna was alles heel snel gegaan. De tijd voor romantische, lieve woorden leek voorbij gegaan te zijn. NU was het moment aangebroken voor de daden en hoewel Dean wist dat hij er niet goed in was, zelfs nog een heleboel te leren zou hebben, deerde dat op dit moment niet. Veel belangrijker was zij, hoe dichtbij ze was en hoeveel van haar huid ze aan hem bloot had gegeven. Ze was niet perfect, niet voor de modeblaadjes of voor de kritische, pompeuze mensen. Maar voor hem was ze het wel. Hij hield van de kleine groeven in haar huid. Hij hield van haar magere voorkomen, waardoor de spieren die ze had ontwikkeld beter naar voren kwamen. Hij hield van haar, al was ze misschien niet perfect in de ogen van de wereld. Hij vond van wel. Ze was prachtig en hij wilde haar, wilde alles van haar voelen. Haar lichaam op het zijne voelen, haar handen over zijn met inkt gekleurde huid. En dat gebeurde dan ook.
Hij kon zich niet eens meer precies voor de geest halen hoe hij op het bed beland was, maar ineens zat hij daar en was zij op zijn schoot gaan zitten. Nu was ze net een stukje langer dan zij, maar dat betekende niets. Nog steeds hoefden ze elkaars lippen niet los te laten, konden ze hongerig naar elkaar blijven verlangen. Hij had zijn handen op haar heupen gelegd en trok haar daarmee nog wat dichter op zijn schoot, dichter naar hem toe voor zo ver dat mogelijk was. En ditmaal.. Ditmaal stapte hij niet naar achteren, nam hij niet de afstand die hij de dag ervoor genomen had toen hij het idee had dat hij te ver gegaan was. Hij besefte zich nu dat dat was wat zij beiden hadden gewild, maar nog niet hardop hadden toegegeven. Ditmaal stopte hij niet. Zijn ene hand was om haar heup geklemd, hield haar dicht bij zich, terwijl zijn andere hand vrijelijk over haar lichaam bewoog. Haar smalle taille, de ribben die hij door haar huid heen kon voelen. Het deerde niet. Ze was perfect. Nu ook, daarboven. De stof die hem eerder had uitgedaagd, raakte hij nu aan. Een fractie van een seconde aarzelde hij, wat misschien wel merkbaar was in de manier waarop hij even langzamer leek te bewegen, maar hij deed het. Plaatste zijn hand op de ronding van haar borst, kietelde daar langs de randen van het kant. Ze was perfect. Haar borsten waren niet te groot, pasten makkelijk in zijn hand en hij voelde een soort roes naar zijn hoofd stijgen nu hij zijn hand daar neer had gelegd. Voorzichtiger dan hij voorheen over haar huid was gegaan, zette hij druk om de vingers die de ronding omsloten. De huid onder de stof gaf mee, werd iets ingedrukt door zijn beweging. Het voelde zo.. natuurlijk, zo fijn om haar daar aan te raken. Het hoorde zo te zijn, dat leek zijn lichaam hem te willen vertellen. Hij hoorde hier met haar te zijn. Hij wilde haar loslaten, nogmaals vertellen hoe mooi hij haar vond, maar de tijd voor woorden was voorbij. In plaats daarvan beet hij zachtjes, maar niet te zacht, op haar onderlip. Hij wilde meer van haar proeven.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld