Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Als het aan Ashton lag, zouden ze hier nog de hele avond zitten. Hij vond het ook wel gezellig om in de Common Room van Hufflepuff te zitten, want daar waren zijn vrienden, maar Naylene mocht daar jammer genoeg nooit komen. Het was een regel en Naylene hield zich nogal vaak aan de regels. Het kwam maar weinig voor dat ze regels verbrak. Niet dat ze nou zo braaf was, maar ze lette er wel een beetje op. Ashton had ook wel eens geopperd om naar de toren van Ravenclaw te gaan, maar ook dat had ze niet gewild. Hij vond het jammer, want hij was best nieuwsgierig naar hoe andere leerlingenkamers eruit zagen. Daarnaast wist hij dat Naylene haar kamer ook maar met één ander iemand hoefde te delen, terwijl er bij hem nog drie anderen op de kamer lagen.
‘Dat was mijn slak!’ riep Ashton meteen uit toen Naylene hem alsnog had laten verdwijnen door de spreuk te gebruiken. ‘Dat je al gewonnen hebt, betekent niet dat je zomaar andermans slakken mag laten verdwijnen!’ zei hij lachend, al meende hij er natuurlijk niks van. Het was wel duidelijk dat Naylene niet van slakken hield en dat ze die beesten liever zo ver mogelijk van zich af wilde hebben. Slakken waren echter gemakkelijke beestjes om te vangen en om mee te oefenen, dus hij snapte wel waarom ze juist voor die beestjes had gekozen. Heel schoon en fris was het echter niet. Gelukkig waren ze nu weg.
‘Maar ik ben wel blij dat ze weg zijn. Die beesten zijn echt vies.’ Waarschijnlijk zou hij de slakken daar heel erg mee beledigen, als hij Edyn zou moeten geloven, maar het maakte Ashton vrij weinig uit. Voor zover hij wist konden slakken hem toch niet horen of begrijpen, dus ze zouden vast ook niet door hebben dat hij ze smerig vond. Ze waren er nu niet eens meer. Edyn zou dit echter niet moeten horen, want anders zou ze hem en Naylene vast verontwaardigd aan kijken en haar handen voor haar mond slaan.
Ashton glimlachte door het compliment van Naylene. Het was fijn als iemand zei dat je het goed deed. Docenten deden dat ook wel, maar voor Ashton betekende dat eigenlijk niet veel. Docenten hoorden het te zeggen. Dat was hun baan. Naylene was haast in alle vakken heel erg goed, dus als zij zei dat Ashton het goed had gedaan, dan vertrouwde hij daar ook op en zag hij het werkelijk als een groot compliment.
‘Ik dacht ook dat het slechter zou gaan,’ bekende hij, aangezien hij er in de les nog wat moeite mee had gehad. Al was dat misschien ook wel gekomen doordat hij het niet zo serieus had geoefend zoals dat eigenlijk wel had gemoeten. Hij vond het zelf best leuk om zo nu en dan een grapje te maken tijdens de les. Iets wat duidelijk ook wel zou kunnen, als hij daarna maar zou oefenen met Ashton. ‘Maar ik ben blij dat we nu klaar zijn met die slakken. Ze waren echt vies.’
Naylene legde hem een paar opties voor. Ze konden kijken naar het boek wat ze mee had genomen, of gewoon ergens zitten en praten over een willekeurig onderwerp. Zelf had Ashton geen vragen meer voor haar, dus die optie viel eigenlijk al af. Hij vond het echter nooit erg om samen met Naylene ergens over te praten en ook het astrologieboek interesseerde hem wel. Eigenlijk wilde hij gewoon langer, of meer, tijd doorbrengen met Naylene. Wat ze dan precies zouden doen, maakte hem niet uit.
‘We kunnen het boek wel bekijken,’ zei Ashton, waarna hij zijn eigen spullen iets aan de kant legde. Hij had vanuit zijn kamer gelukkig een dekentje meegenomen, waar ze nu al op zaten. Ashton ging nu echter op zijn buik liggen en hij pakte vervolgens het boek van Naylene. Hij klapte het zo open dat als Naylene naast hem zou komen liggen, zij het ook nog prima zou kunnen volgen.
Ashton bekeek de voorkant van het boek en sloeg hem nieuwsgierig open. Het was typisch iets voor Naylene om een boek uit te kiezen wat eigenlijk niks met magie te maken had. Ze was daar altijd wel geïnteresseerd in. Voor haar was magie heel erg normaal. Iets waar ze mee was opgegroeid. Dus als er iets was wat zonder magie werkte, dan verwonderde dat haar altijd. Dat had Ashton wel gemerkt toen hij zijn eigen spullen aan haar probeerde uit te leggen. Het heelal was natuurlijk het grootste voorwerp wat kon werken zonder magie, dus Ashton snapte volledig hoe Naylene bij deze interesse kwam.
‘Had je dit specifiek voor iets uitgezocht, of om gewoon door te lezen?’ Dat deed ze immers best vaak. De boeken die Naylene las, las ze niet alleen omdat ze wilde leren, maar ook omdat ze het heel erg leuk vond. Zelf snapte Ashton het een beetje. Hij las niet heel erg vaak boeken, maar lezen kon wel heel erg leuk zijn. Hij dacht dan eerder aan boeken over fictie, in plaats van wetenschappelijke boeken, zoals het boek wat hij voor zich had.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De avonden die Naylene op de toren doorbracht, waren in een jaar heel wat veranderd. Ze was hier eigenlijk altijd gekomen om echt bezig te gaan met de sterren. Iets wat ze nog steeds heel erg leuk vond. Ondertussen hadden Ashton en Naylene al heel wat verschillende onderwerpen besproken op de toren en het was echt niet altijd over schoolvakken gegaan. De twee hadden over hun families gepraat, over verschillende Muggle-dingen, maar ook wel eens over hun vrienden. Het was echt niet zo dat ze echt over hen roddelen.
Hoe gek Naylene ook was op haar andere vrienden, ze zou dezen avonden op de toren met geen van hen willen deden. Het waren de momenten die ze samen met Ashton had. Waar ze echt van genoot. Met ieder ander hier zitten zou voor haar heel erg anders zijn. Wat misschien ook wel goed was, het maakte de momenten alleen nog maar specialer. Soms waren de twee zo diep in een gesprek gewikkeld dat ze veel te laat terug kwamen in hun leerlingenkamer. Het was een kwestie van tijd dat ze ergens in de gangen werden gepakt en na zouden moeten blijven. Iets wat ze beiden niet heel erg leken te vinden, want de momenten die ze samen hadden, werden alsnog niet afgekapt.
Naylene wist dat ze nu nog tijd genoeg hadden. Ze hadden hooguit een half uurtje besteed aan de slakken. Wat betekende dat ze hier nog minstens anderhalf uur konden zitten zonder dat ze in de problemen kwamen. Waarschijnlijk zou het zelfs nog wel wat later dan dat worden.
"Die dingen zijn inderdaad vies." Zei Naylene, terwijl ze nog naar de plaats keek waar de slakken net hadden gelegen. Nu waren ze weg, wat betekende dat ze tijd genoeg hadden om in het boek te kijken wat Naylene mee had genomen. Er waren veel dingen waar ze zich in interesseerde, maar astronomie was daar zeker één van. Natuurlijk leerden ze wel wat dingen op school, maar heel erg veel verder dan de stand van de sterren kwamen ze niet. Wat Naylene best wel jammer vond. Zeker als ze de boeken in de bibliotheek zag staan.
"Ik had het uitgezocht omdat er hele mooie foto’s instonden van de Draaikolknevel." Naylene had er een keer over gelezen, maar omdat ze er niet echt een beeld bij gehad, had ze het opgezocht in boeken. Dit was één van de boeken waar heel veel foto’s in stonden. Het leek heel erg anders als je het heelal bekeek van zo’n afstand en het liet Naylene ook echt nadenken over hoeveel meer er wel niet was. "Ik vind het jammer dat we het er met astronomie niet meer over hebben gehad." Het woord was gevallen, maar dat was eigenlijk ook het enige geweest.
Ondertussen verplaatste Naylene zich zodat ze naast Ashton kon gaan liggen en ze samen in het boek konden bladeren. "Het zijn vooral veel foto’s." Het was een van de weinige boeken in de bibliotheek die echt de kleurenfoto’s hadden, zoals de Muggles ze ook maakte. Naylene had zich dan ook afgevraagd hoe het boek er was gekomen. Het had wel echt heel erg ver weg geweest en het was waarschijnlijk nog niet heel erg vaak meegenomen.
"De foto’s die jij en Linn maken." Naylene had zich daar altijd in geïnteresseerd, want ze snapte niet hoe alles zo anders kon zijn. Ze wist nog maar al te goed hoe ze hier had gezeten en de tekening van Ashton had laten bewegen. Ze had ook die neiging gehad bij foto’s, maar ondertussen vond ze het stilstaande beeld juist mooi. Het gaf iets heel anders weer. Een moment dat ze samen hadden gehad? Een bewegende foto bleef bewegen, het was niet van één moment. Het bleef doorgaan en verloor daardoor een klein beetje van de waarde.
"Ze hebben ze alleen van heel hoog gemaakt?" Dat was iets wat Naylene nog niet heel erg goed snapte. Er waren zoveel dingen van de Muggle-wereld waar ze helemaal geen weet van had. Ze probeerde zoveel mogelijk dingen te vragen, maar zelfs Ashton en Linn wisten niet alles, wat ze ook wel logisch vond. Zij wist zelf ook niet echt alles de Tovenaarswereld, veel, maar lang niet alles.
Naylene sloeg de eerste paar bladzijden om zodat ze bij de eerste paar foto’s kwam. Ze vond het er heel erg mooi uit zien! Er waren verschillende kleuren en ze snapte echt niet hoe dat ook nog in de sterrenhemel kon zijn.
Naylene verplaatste zich nog een beetje zodat ze zeker wist dat Ashton ook goed in het boek mee kon kijken. Daarbij vond ze het gewoon fijn om te voelen hoe haar arm die van Ashton zachtjes aanraakte. Het stelde haar gerust.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De dagen verstreken en de herfst was nu officieel gearriveerd op Hogwarts. Bomen hadden meer kleur gekregen, maar langzaam breidden de rode, gele en bruine bladeren zich uit naar de grond. De dagen van blauwe luchten en nog genieten van de laatste zomerzon waren voorbij. Ondertussen was er niets meer te zien dan grijze wolken en vorsen regenbuien. Het was niet het beste weer voor Quidditch, maar dat had de school er nog nooit van weerhouden om de wedstrijden door te laten gaan. Vandaag was de dag geweest waarop Rhi haar eerste wedstrijd had moeten spelen, tegen Gryffindor. Normaal was ze altijd al fel in haar spel en het liefst bracht ze haar team ook naar de overwinning, maar tegen Gryffindor had ze toch net een grotere wrok dan tegen de rest van de teams, ondanks dat het niet eens het sterkste team was. Dat was zeker Ravenclaw.
Sinds de dag dat Luke een howler had gekregen, had Rhi hem niet meer gesproken. Hij had zo nu en dan nog wel geprobeerd om een gesprek met haar aan te knopen, vooral tijdens de lessen Potions, maar Rhi had hem volledig genegeerd en had uiteindelijk zelfs een nieuwe partner uitgekozen. Een meisje uit Slytherin, wie het haast als een hele eer had ervaren dat Rhi bij haar was komen zitten. Ze had in ieder geval heel erg blij gereageerd. Iets te blij, naar Rhi haar smaak.
Door dat meisje had ze echter nu wel een soort groepje om haar heen, samen met nog twee anderen meiden. Normaal kon Rhi echt niet opschieten met leeftijdsgenoten van het andere geslacht en op sommige momenten vond ze hen nog steeds vervelend, maar ze moest toegeven dat het best handig was om meiden om zich heen te hebben die net zoals haar een beetje vals waren. Ze hadden er in ieder geval geen problemen mee gehad om een paar kleine grapjes met Luke uit te halen. Geen extreme grapjes, Luke zijn gezicht was in ieder geval nooit groen geworden –zoals ze bij hun broers hadden gedaan in hun eerste jaar- maar hij had wel geweten dat hij nu ook niet meer veilig was voor Rhi.
Ondanks dat Rhi nu wat meer mensen om zich heen had, kreeg ze nog wel haar rust. Nu zat ze bijvoorbeeld in de leerlingenkamer, wat eigenlijk al heel wat was voor Rhi. Over het algemeen trok ze zich liever terug in haar kamer, waar ze rustig kon tekenen zonder onderbrekingen. Nu leek het echter alsof niemand zomaar op haar af wilde stappen, al waren er een paar op haar af gekomen om haar te feliciteren met de overwinning op Gryffindor. Rhi was dan wel niet degene die de punten scoorde, maar ze was wel degene die de seaker van Gryffindor zo in de weg zat zodat hij de snitch niet te pakken kon krijgen. Eigenlijk deden de rest van de punten er ook niet toe, vond Rhi. De meeste punten kon je immers verdienen door het vangen van de snitch.
Met haar houtskool schetste ze over het papier. Haar vingers waren al zwart van het materiaal waar ze mee tekende en ze had al verschillende keren het papier schoon moeten maken met magie, omdat het met een gewone gum echt onbegonnen werk was, maar het begon nu eindelijk ergens op te lijken.
Plotseling hoorde ze gegiechel en toen ze op keek, zag ze dat de drie meisjes waar ze nu bevriend mee was, de kamer binnen waren gelopen. Ze hadden duidelijk heel erg veel lol om iets en toen ze Rhi zagen zitten, leken ze vastberaden te zijn om die lol met haar te delen.
‘Rhi! Je gelooft nooit wat Nancy net heeft gedaan!’ riep Ivory, een meisje dat zo puur-Slytherin was dat ze Rhi soms echt deed denken aan een slang. Zelfs haar hoektanden waren iets puntiger dan de rest van haar gebit.
‘Wil ik dit weten?’ vroeg Rhi, terwijl ze haar ogen op haar schetsboek hield. De meiden waren misschien wel oké, maar sommige acties van hen sloegen nergens op. Over het algemeen deden ze niks zonder Rhi er bij te betrekken, en in haar ogen was daar een reden voor. Ze waren lang niet zo goed in het bedenken van plannetjes en grappen. Ze misten een soort voorzichtigheid en ze hielden bij lange na niet rekening met alles.
‘Ik denk van wel. Het gaat over dat vage zusje van je,’ zei Nancy met een grijns op haar gezicht.
Rhi keek op van haar schetsboek en fronste. Edyn was haar zusje niet, maar als ze zomaar een grap uit hadden gehaald met Edyn, dan wilde ze wel weten wat ze hadden gedaan. Vooral omdat Edyn een heel goedgelovig persoon was en niet altijd nadacht over hetgeen wat er aan haar verteld werd.
‘Vertel,’ zei Rhi. Ondanks dat Edyn af en toe heel vervelend was en Rhi ook echt wel over haar klaagde, stond Edyn wel een beetje onder haar hoede. Zeker nu enkel de oudste broers van Edyn druk bezig waren met hun laatste jaren op Hogwarts.
‘Nou, we liepen dus buiten en ze zat, zoals gewoonlijk, weer in het gras vaag te doen. Dit keer vlogen er allemaal lichtjes om haar heen en er was verder niemand bij haar in de buurt,’ vertelde Nancy. ‘Dus toen zei ik dat dat soort lichtjes eenhoorns aantrekken, maar dat ze wel het verboden bos in moet gaan, omdat ze niet zo dicht bij de school durven te komen.’ Nancy leek behoorlijk tevreden met haarzelf, maar Rhi was alles behalve.
Het was al donker buiten en ondanks dat het verboden bos ook heel verleidelijk was voor Rhi om te betreden, was het verboden voor een reden. Er liepen daar wezens rond die tovenaarsleerlingen nog lang niet aan zouden kunnen. En een leerling zoals Edyn maakte al helemaal geen schijn van kans.
‘Jullie zijn echt zo vermoeiend,’ verzuchtte Rhi. ‘Luister, als je Edyn wil irriteren dan kom je naar mij. Je gaat niet zomaar random dingen doen, zeker als er niemand anders in de buurt is.’
‘Maar je zegt altijd dat ze je irriteert!’ zei Ivory.
‘Daarom ben ik ook degene naar wie je toe gaat als je haar wil lastig vallen of wat dan ook.’
Er zat nu niks anders op. Rhi moest naar het verboden bos om haar pleegzusje daar weg te halen, voordat er iets zou gebeuren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De verschillende seizoenen hadden elk hun eigen charme. In de winter was de grond rondom het grote kasteel bedekt met een witte laag sneeuw. Wanneer dat zover was, was iedereen druk met sneeuwballen of het maken van een sneeuwpop. In de lente genoten de mensen van de eerste zonnestralen van het seizoenen. Er kwam nieuw leven, van bloemen aan de bomen, tot aan kleine diertjes die overal te zien waren. In de zomer genoot iedereen van het heerlijke weer, dat soms af werd gewisseld met een welverdiende bui. Dan was er uiteindelijk nog de herfst, een seizoen dat door veel mensen niet zo werd gewaardeerd dan de anderen.
Er was een meisje dat van ieder seizoen hield, ongeacht het weer. Edyn was gek op ieder klein dingetje van de natuur. Al was er een tijd geweest dat ze had gedacht dat de herfst niet goed was voor de natuur. De bladeren die van de bomen afvielen, alsof ze ziek waren. Bloemen die ineen kropen, om zich voor te bereiden op een koude winter. Edyn had het al iets engs gezien. Nu wist ze wel beter. Er was geen ander moment als in de winter. Er waren ineens hele andere levende dingen in de natuur. Bladeren die vrolijk dansten, maar ook paddenstoelen die gegroeid waren, in allerlei kleuren en voormaten.
Het maakte Edyn niet uit hoe het weer buiten was, ze bracht er het liefst haar tijd door, zeker als ze niet bezig was met school. Er waren zoveel dingen waar ze dan nog wel mee bezig was. Een paar keer in de week oefende ze haar vakken met Naylene. Iets wat op een gegeven moment wel heel erg zwaar werd. De vakken werden ook steeds moeilijker. Edyn zat vaak genoeg in de klas met het idee dat ze het nooit zou gaan snappen. Ze probeerde het echt, maar ze vond het heel erg moeilijk.
Om een beetje afleiding te krijgen, van al dat gedoe, probeerde ook haar eigen momentjes te vinden. Haar vrienden waren het ondertussen wel van haar gewend. Ze kon zich uren in haar eentje vermaken. Al was ze nooit echt alleen. In haar hoofd in ieder geval niet. Als buiten was, dan was ze samen met de natuur en de natuur was als één grote vriend voor Edyn. Als ze binnen de muren van de kastelen was, bracht ze vaak haar tijd door in de keukens en daar was ze ook nooit alleen. Een laatste plaats waar Edyn nog wel eens te vinden was, waren de kassen. Ook daar was ze omringt door planten en het kwam nog wel eens voor dat Professor Longbottom er ook was, waardoor ze wel eens praten over de verschillende planten. Ze leerde dan ook nog wel eens iets bij. Maar zelfs haar leraar kon soms nog wel iets van haar leren.
Vandaag had Edyn op haar gebruikelijke plaats buiten gezeten. Pixie was een tijdje bij haar geweest en ze had het hondje vermaakt met wat lichtjes. Het hondje was gek op Edyn. Hij kon perfect naar haar luisteren en dat was ook één van de redenen waarom ze hem had mogen houden. Natuurlijk was het niet zoals het hoorden. Honden hoorden niet op Hogwarts. Er waren dan ook wel eens mensen geweest die met een scheef oog dan Edyn hadden gekeken. Zeker omdat het meisje al anders was dan haar medeleerlingen. Toch liep net hondje nog steeds rond in het kasteel.
Dat was waar de kleine Pixie nu ook was. Edyn had hem gevraagd om terug te gaan naar Calum en Linn. Het hondje kon de weg naar die twee heel erg goed vinden. Iets wat Edyn graag had gewild, toen haar werd aangeboden om naar het verboden bos te gaan. Dat was een plaats waar ze vanaf het eerste jaar al in geïnteresseerd was. Dat jaar had ze ook meteen een afspraak gemaakt met Linn dat ze nooit in haar eentje het verboden bos in zou gaan. Toch waren de bomen altijd aan het lonken geweest. Ze miste haar eigen bos van thuis en natuurlijk had je hier ook een stukje waar ze wel rond kon lopen, maar dat was toch niet wat ze diep van binnen wilde. Dus toen haar ongeveer een half uurtje geleden werd aangeboden om naar het verboden bos te gaan met een paar van Rhi haar afdelinggenootjes, had Edyn die kans zeker aangepakt. Zeker toen ze had gehoord dat de lichtjes die ze had gemaakt ook in de smaak zouden vallen bij de eenhoorns die door het bos liepen.
Ondertussen liep Edyn al eventjes in het bos. Ze had in eerste instantie gedacht dat de meisjes met haar mee zouden gaan. Ze wist ook niet precies wat er was gebeurd, maar nu was ze hen kwijt! Iets was ze best wel erg vond. Ze was niet bang in het bos, ze zou nooit bang zijn in een bos, maar ze voelde zich wel slecht dat ze haar afspraak met Linn had verbroken. Daarbij was het bos heel erg groot en donker. Ze had geen idee meer van welke kant ze was gekomen en waar ze naar toe moest gaan. Het leek alsof het bos heel erg diep was. Ook diep in zichzelf, want het werkte niet zoals de natuur waar ze normaal gesproken was. Dat was ook de reden waarom Edyn een klein beetje in paniek begon te raken. Toch was het meisje nog steeds bezig met de lichtjes. Iets wat haar meteen weer wat beter liet voelen. De lichtjes zweefden zachtjes tussen de bomen door, terwijl Edyn voorzichtig vroeg of de eenhoorn niet haar kant op wilde komen. Als er iets was wat het meisje in haar leven wilde zien, was het wel een eenhoorn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De nacht in sluipen was populair bij een groot gedeelte van alle leerlingen. Het kasteel had zoveel geheimen en vreemd genoeg leken er in de nacht alleen maar meer bij te komen. Hoe logisch was het dan ook dat leerlingen stiekem hun bed uit probeerden te komen, zodat ze wat van die geheimen konden proeven? Jammer genoeg kwam lang niet iedereen voorbij hun eigen leerlingenkamer. Vaak hadden ze een hulpmiddel nodig.
Dat van Edyn was haar achteloosheid, wist Rhi. Edyn was zo nonchalant omdat ze zich vaak van geen kwaad bewust was. Rhi had een ander hulpmiddel om ongezien door het kasteel rond te sluipen. Eentje die ze nu volledig geheim hield. Alleen Luke wist, maar ondertussen was hij een net zo’n groot geheim.
Er waren genoeg momenten geweest waarop Rhi gebruik had gemaakt van Edyn haar naïviteit, maar nooit op een manier waarop Edyn er een slachtoffer er van was geworden. Dat kwam deels omdat ze Edyn vaak het meeste zag als ze thuis was, en ze vakantie hadden van school. Als Rhi dan iets zou doen wat Edyn negatief zou beïnvloeden, dan zou Jackie zeker op haar af komen. Vaak probeerde Rhi haar pleegzusje een beetje af te wimpelen, omdat Edyn nog wel eens kwam vragen of ze iets samen wilden doen en Rhi had daar eigenlijk nooit zin in. Soms irriteerde het meisje haar ook wel eens, waardoor er wel eens wat gesnauw en geschreeuw van Rhi haar kant kwam, maar Rhi zou nooit zoiets doen als wat de meisjes uit haar eigen afdeling hadden gedaan. Het verboden bos was gevaarlijk en ontzettend verwarrend. Edyn zou er binnen enkele minuten kunnen verdwalen en, op Rhi na, wist niemand dat ze daar was, wat ook heel gevaarlijk kon zijn.
‘Wat ga je doen?’ vroeg Nancy aan Rhi, aangezien ze overeind was gekomen.
‘Ik ga Edyn ophalen.’
‘Maar… Vindt je dan niet dat ze het verdient om daar in haar eentje te zitten?’
‘Ja, je zegt altijd hoe vervelend ze is. We dachten dat je dit leuk zou vinden.’
Rhi rolde met haar ogen. Het was duidelijk dat deze meisjes geen idee hadden wat ze hadden gedaan. Ze dachten niet eens na over wat er kon gebeuren met iemand zoals Edyn in het verboden bos. Ze zou zelfs een vampier nog aanzien voor een vriendelijk wezen. Waarschijnlijk zou ze hem zelfs nog aanbieden om te helpen zoeken naar eten, niet wetend dat hij ieder moment haar nek open zou kunnen rijten. Rhi was dan wel niet zeker over welke wezens er echt in het bos woonde, maar ze hoopte dat ze er ook niet achter zou komen.
‘Jullie kunnen duidelijk niet nadenken,’ zei Rhi, waarna ze langs de meisjes liep. Dit was iets wat ze alleen wilde doen, ondanks dat het niet haar schuld was dat Edyn nu ergens rond dwaalde.
‘Moeten we niet met je mee? We weten wel ongeveer waar ze het bos is in gegaan!’
‘Jullie hebben al genoeg gedaan. Denk liever na over de domme dingen waar jullie blijkbaar alleen maar toe in staat zijn,’ snauwde ze naar de anderen, waarna ze de leerlingenkamer uit liep, op weg naar haar kamer.
Daar aangekomen pakte ze als eerste de Marauders Map. Met een beetje geluk was Edyn niet meer in het bos en zou Rhi haar naam zien op de plattegrond.
‘Ik zweer dat ik snode plannen heb,’ zei ze zacht, waarna ze er met haar toverstok op tikte. Langzaam maar zeker kwam het kasteel naar voren, een aanzicht wat ze ondertussen al gewend was. Zo snel als ze kon speurde ze de hele kaart af, maar jammer genoeg zag ze nergens de naam van Edyn. Dat moest haast wel betekenen dat haar pleegzusje ergens in het bos was.
Rhi pakte haar mantel en stopte de kaart vervolgens in één van de diepe zakken. Als ze ongezien naar buiten wilde komen, dan zou ze de kaart namelijk wel nodig hebben. Het was immers al laat en het was verboden voor leerlingen om zomaar hun kamer uit te gaan en rond te zwerven door het kasteel. Of nog erger: naar buiten gaan.
Rhi knielde naast haar bed neer en trok haar bezem er onder vandaan. Er was een schuur voor bezems, maar al sinds ze de bezem in haar eerste jaar voor kerst had gekregen, vertrouwde ze het niet om haar bezem daar te plaatsen. Ondertussen waren de zwarte twijgen een stuk minder gestroomlijnd dan toen ze hem had gekregen, maar hij werkte nog steeds fantastisch.
Ze trok de capuchon van haar mantel over haar hoofd en vertrok gewapend met haar bezem, geheime kaart en toverstok naar het verboden bos.
Door het kasteel sluipen was iets wat ze vaak genoeg had gedaan. Ze wist precies waar op moest letten. Prefects die rondliepen, docenten die probeerden een leerlingen te betrappen, andere leerlingen die net zoals zij niet op de gang rond hoorden te dwalen, maar het wel deden. Uiteindelijk kwam Rhi heelhuids buiten, wat betekende dat haar zoektocht kon beginnen.
Zonder om te kijken stapte ze op haar bezem en zette ze zich af. De lucht in. Met één hand hield ze haar bezem vast, terwijl ze met haar andere hand haar toverstok pakte. Zodra ze uit het zicht was van het kasteel, richtte ze hem voor zich. ‘Lumos Maxima!’
Een grote lichtbol verscheen op de punt van haar toverstok. Dat zou haar helpen als ze eenmaal het bos in zou vliegen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het verboden bos was een duistere plaats. Er waren mensen die de plek bewust mijden, iets wat ze ook behoorden te doen. De leerlingen van Hogwarts mochten zich niet tussen de bomen bevinden. Wat natuurlijk niet voor niets was. Het bos was verboden met een reden. Er waren wezens waar de leerlingen geen weet van hadden. Er konden dingen gebeuren, waar ze zich zelf niet zomaar uit zouden kunnen redden.
Verboden dingen waren nooit voor niets verboden. Vaak kwam het door iets wat er vroeger was gebeurd. Dan waren er dingen misgegaan en zag men een verbod als iets om andere te beschermen. Er waren echter genoeg mensen die graag tegen een verbod in gingen. Het was spannend om iets te doen wat niet mocht.
Voor Edyn was dit niet iets wat niet mocht. Voor haar was het bos verboden, om het bos te beschermen en niet de mensen die er in zouden gaan. Ze wist maar al te goed hoe mensen omgingen met de natuur en dat het binnen de kortste keren helemaal kapot zou gaan als mensen hun gang gingen. Ze vond het wel een fijn idee dat niet zomaar iedereen het bos binnen kon lopen, om daar maar te doen wat ze in de rest van de wereld ook deden.
Het was de bedoeling geweest dat Edyn niet alleen het bos in zou gaan. Dat was ook de afspraak die ze met Linn had gemaakt in hun eerste jaar. Ze zou niet zomaar het bos in gaan, niet in haar eentje in ieder geval. Nu liep ze echter wel in haar eentje door het diepe bos. Het was donker, maar de lichtjes hielpen haar bij het zien van de weg. Ze wist waar ze moest lopen. Daar leek het in ieder geval op. Het meisje had geen idee waar ze zich precies bevond en in haar eentje zou ze ook nooit meer de uitgang van het bos kunnen vinden.
Toch was de weg terug vinden één van Edyn haar laatste zorgen. Ze was druk bezig met haar eigen ding. Ieder klein detail van het bos wilde ze het zo goed mogelijk in zich opnemen. Van de grote bomen tot aan het knisperden geluid dat de bladeren onder haar maakten. Het was herfst en er lagen genoeg bladeren op de grond. Toch hielden de bomen ver boven haar, al het licht tegen.
Edyn was nooit bang geweest in het donker. Ze was nooit bang in bossen. Ze voelde zich op het moment ook volledig op haar gemak. Ieder ander zou haar voor gek verklaren. Het bos had genoeg in zich om mensen de stuipen op het lijf te jagen. Iemand helemaal gek te krijgen door alles wat het in zich had. Alle wezens die er rond liep, hielpen daaraan mee.
Edyn liep nog steeds met een huppeltje door het bos. Ze begon het wel een beetje vervelend te vinden dat ze nog een eenhoorn tegen was gekomen, maar ze wist zelf ook maar al te goed dat ze een eenhoorn niet kon dwingen om ergens rond te lopen, als hij daar zelf misschien geen zin in had.
Het meisje genoot ondertussen wel van het andere schoon wat zich om haar heen bevond. Het waren geen mooie bloemen, blauwe lucht en de mooie zon. Het duistere bos paste echter ook wel bij wat Edyn mooi vond, het was natuur en dan was het al snel goed voor het meisje.
Na een tijdje te hebben gelopen kwam Edyn heel wat spinnen tegen. Er waren meisjes die gillend weg zouden rennen, waarschijnlijk ook wel jongens. Spinnen waren geen populaire dieren, het waren geen dieren zoals paarden, waar iedereen stiekem wel een klein beetje van hield. Edyn had geen voorkeur. Misschien wel een heel klein beetje voor haar eigen pixie, maar het soort dier maakte niet veel uit. Ondanks dat ze ook echt gek was op vlinders en haar lievelingswezen was zeker de eenhoorn.
"He waar gaan jullie naar toe?" vroeg Edyn, toen ze merkte dat alle spinnetjes één kant op liepen. Vol nieuwsgierigheid ging ze achter de spinnen aan. Die haar ondertussen ook door hadden gekregen. Maar het leek niet alsof ze echt iets met haar te maken wilde hebben.
Dat alles leek te veranderen toen ze iets verder liep en wel een hele grote spin zag. Iets wat uit de nachtmerrie van heel veel mensen zou kunnen komen. Edyn daarentegen, was alleen maar heel erg onder de indruk.
"Wie ben je en wat kom je hier doen?" De stem van de spin was angstaanjagend te noemen.
"Hallo meneer spin! Ik ben Edyn! Ik ben graag in het bos." Ze wilde niet meteen vertellen dat ze hier was om een eenhoorn te zoeken. Het kon best dat ze de spin daar mee zou kwetsen! Iets wat ze niet wilde doen? Het leek haar een aardige spin. Ondanks dat hij misschien groot was en een enge stem had.
"Hallo Edyn." Het meisje was alleen maar heel erg blij dat ze haar naam hoorde. Ondertussen ging ze voorzichtig door haar knieën heen, omdat er een van de wat grotere spinnen haar kant op was gekomen en ze hem wel even wilde aaien.
"Mag ik jou aaien?" vroeg ze eerst, voordat ze verder door haar benen ging. Uiteindelijk leek de spin toestemming te geven en mocht ze hem aaien. Het voelde raar onder haar vingers, maar ze vond het wel leuk om het beestje te aaien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De bomen stonden dicht op elkaar, waardoor Rhi niet met volle snelheid door het bos kon vliegen. Iets wat ze het liefste wel deed. Het bos was groot en ondanks dat haar toverstok veel licht gaf, was het onmogelijk om Edyn te kunnen vinden als ze niet goed oplette. Daarnaast wist Rhi dat ook zij genoeg wezens tegen zou kunnen komen en ze niet alleen bang moest zijn dat Edyn hen tegen het lijf zou lopen. Rhi beheerste echter veel meer spreuken dan haar pleegzusje, waardoor zij de wezens een stuk sneller van zich af zou kunnen schudden van Edyn. Ze hoopte maar dat Edyn ergens verwonderd naar de sterren zou staren, of in een boom was geklommen en dat ze niet al ergens in een hoek werd gedreven door een verdwaalde weerwolf.
‘Edyn?!’ riep Rhi door de verloren bossen, hopend op antwoord. Ze wist niet of ze wel aan de goede kant het bos in was gegaan. Vanuit het kasteel was dit de meest logische ingang geweest, maar ze wist dat Edyn alles behalve logisch was. Haar kennende had ze eerst een heel stuk gelopen, voordat ze ergens was gaan zitten en tegen de tijd dat Rhi haar Slytherin-genootjes haar hadden gevonden, had ze vast weer ergens anders gezeten. Daarnaast volgde Edyn ook nooit het pad, al waren er nauwelijks paden in dit bos, wat het een stuk moeilijker maakte om het blonde meisje te vinden.
‘Edyn? Ik ben het, Rhi!’ opnieuw galmde haar stem tussen de bomen door, maar ze kreeg nog steeds geen antwoord. Het enige wat ze voor zich zag waren grote, dikke bommen met immense takken die iedere vorm van het maanlicht tegen hielden. Het licht van haar toverstok scheen genoeg bij om de bladeren op de grond te zien liggen en eventuele bewegingen te spotten. Als dat zou gebeuren, zou Rhi zo snel mogelijk omhoog moeten vliegen, hopend dat wat ze ook tegen zou komen, niet zou kunnen vliegen.
Het scheelde dat Rhi het gewend was om lang op haar bezem te zitten en hem maar met één hand vast te houden. Als beater had ze altijd een knuppel in haar hand om de bludgers weg te houden van haar eigen team, dus ze zou nog een hele tijd door kunnen vliegen met de toverstok in haar hand. Wel werd het steeds kouder in het bos, waardoor haar vingers langzaam rood kleurden. Het maakte haar echter weinig uit. Edyn moest gevonden worden, het liefst zonder er docenten bij te betrekken. Want als dat zou gebeuren, dan zou Edyn waarschijnlijk nooit meer naar buiten mogen en Rhi wist hoe erg ze dat zou vinden. Het meisje leefde praktisch buiten.
Voor haar gevoel vloog ze al zeker tien minuten rond. Iets wat misschien niks was in vergelijking met het spelen van een Quidditch wedstrijd, al konden die ook zomaar voorbij zijn, maar Rhi begon zich alleen maar meer zorgen te maken om haar pleegzusje. Als Edyn haar had gehoord, had ze wel iets terug geantwoord. Ze had de lichte stem van het meisje echter nog steeds niet gehoord en daarom probeerde Rhi toch iets sneller tussen de bomen door te vliegen.
Langzaamaan begon Rhi zich te beseffen dat ze het niet zou redden als ze in haar eentje zou blijven zoeken naar Edyn. Veel mensen wie ze om hulp kon vragen, had ze er niet. Maar er was wel iemand anders. Of misschien wel: iets anders. Edyn had namelijk altijd gezegd dat het bos echt luisterde, dat het haast als een persoon was met wie je kon praten. Rhi had met haar eigen ogen gezien hoe Edyn met dieren praatte en aan het gras vroeg of ze daar wel op mocht zitten. Het klonk gek, maar op dit moment was Rhi zo wanhopig dat ze niet anders kon dan het proberen.
Ze bracht haar bezem tot stilstand en bleef in de lucht zweven. Langzaam bewoog ze haar toverstok om zich heen, om er zeker van te zijn dat er niets anders in de buurt was.
‘Hallo, bos?’ begon ze onzeker, niet wetend hoe Edyn het altijd precies deed.
‘Ik weet niet of je echt naar me luistert, maar ik ben opzoek naar Edyn. Misschien ken je haar wel? Vrolijk, blond haar, ze huppelt een beetje als ze loopt?’ legde Rhi uit. Bij elk woord wat ze uitsprak, voelde ze zich dommer. Het bleef stil, want het was een bos en het was niet zo dat bomen konden praten.
‘Ik moet haar echt vinden. Ik weet dat ze denkt dat dit niet gevaarlijk is, maar ze mag hier niet komen.’ Het was tegen de regels van de school. Normaal lapte Rhi die regels aan haar laars, maar het ging nu om Edyn. Als ze het bos niet uit zou komen, dan zou de hele school naar haar moeten zoeken en waarschijnlijk zou Jackie dan ook worden ingelicht. Die zou doodongerust zijn.
Plotseling zag ze vanuit haar ooghoeken iets bewegen. Meteen richtte ze haar toverstok erop, maar tot haar verbazing was het geen gevaarlijke dreiging. Een rij van kleine spinnen liep over de bladeren heen. Als dit de manier was van het bos om haar te laten weten dat het had geluisterd, was het wel een hele vreemde manier dan.
‘Oké dan, volg de spinnen,’ mompelde Rhi, waarna ze langzaam weer begon te vliegen, achter de spinnen aan.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het ene dier was meer geliefd dan het andere. Mensen zouden eerder op een hondje afstappen om te vragen of ze die konden aaien, dan dat ze naar een spin opzoek zouden gaan om daar mee te kunnen spelen. De dieren zouden eerder het huis uit worden gegooid dan worden vertroeteld.
Edyn maakte geen duidelijk onderscheid tussen dieren. Een spin was haar net zo lief als een muis of een klein hertje. Het waren allemaal dieren die samen kwamen in het grote wonder wat de natuur heette. Edyn kon er uren in doorbrengen. In haar eentje kon ze dat ook perfect, maar met dieren om haar heen vond ze het nog zoveel fijner.
De spinnen waren misschien groter dan ze normaal hoorden te zijn, maar dat deed Edyn niet heel erg veel. Het was haar niet eens opgevallen. In de ogen van het meisje was de grote spin de vader van alle kleinere die er rond liep. Natuurlijk was ze ook wel gewend aan het feit dat er magische wezens waren die groter konden worden. Ze was immers opgegroeid in de tovenaarswereld. En als het iets was waar het meisje wel verstand van was, dan was het van dieren en wezens. Dat en planten natuurlijk.
Ondanks dat het meisje het bos in was gekomen om een eenhoorn te zien, genoot ze nu wel eventjes van de tijd die ze had met de spinnen. Ze ging op haar knieën zitten, terwijl ze over de haartjes van de spin heen ging. Ze vond het heel erg grappig aanvoelen. Toen Edyn merkte dat de spin iets naar haar toe schoof moest ze zachtjes lachen. "Wil je spelen schatje?" vroeg ze zachtjes. Ze pakte het takje op, zoals ze zo vaak voor Pixie deed. Vervolgens gooide ze het takjes weg. De spin rende er achter aan, maar er waren ook nog een paar andere spinnen die dat deden.
"Edyn, bent u verdwaald?" Edyn keek op naar de grote spin, meneer spin in haar ogen. Ze moest even nadenken. Was ze verdwaald? Niet echt? Ze wist niet hoe ze terug moest komen, maar het was ook niet zo dat ze zich echt verdwaald. "Nee niet echt." Zei het meisje, alsof het heel normaal was voor haar om tegen de spin te praten. Maar zelfs de spin leek het vreemd te vinden dat het meisje voor zich had op het moment.
"Begrijp me niet verkeerd, maar er komen hier niet heel erg veel mensen." Edyn luisterde naar de woorden, terwijl ze een paar van de andere, nog wat kleinere spinnen, op haar arm liet klimmen.
"Omdat ze hier niet mogen komen?" Vroeg Edyn zachtjes. Daarom was ze hier zelf ook een hele tijd niet gekomen, omdat het niet had gemogen. Ze had altijd netjes geluisterd naar die regel. Of in ieder geval haar afspraak die ze had met Linn. Ze wist niet echt wat ze haar beste vriendinnetje moest vertellen als ze vanavond weer in bed zou leggen. Ze kon niet liegen dat ze niet in het bos was geweest. Maar ze vond het ook niet fijn dat ze toch een beetje haar afspraak had verbroken?
"Misschien. Maar mensen zijn niet gek op spinnen. Zodra ze ons zien, zit er niets anders op hen uit de weg te ruimen."
De ogen van Edyn werden wat groter toen ze de woorden een paar keer door haar hoofd heen liet gaan. Ze wilden mensen opeten! Dat was in ieder geval wat ze er van opbracht.
"Je hoeft niet bang te zijn meisje. Je bent anders dan ieder ander die ooit het bos in is gekomen." Waren de woorden die Edyn meteen al weer op haar gemak lieten voelen. Ze keek naar de spin die ondertussen op haar schouder zat. Hij leek het daar wel heel erg leuk te vinden. Totdat er iets gebeurde. Er waren ineens heel wat spinnen de kant op kwamen lopen.
Edyn draaide zich om en al snel viel het licht dat door het bos heen vloog haar op. Het kwam steeds dichter bij haar en de spinnen. Pas toen ze echt goed keek en diegene dichter bij kwam, had Edyn door dat het Rhi was.
"Rhi! Oooh wat leuk dat je hier bent!" Edyn vond het oprecht leuk om haar zusje hier te zien. Het was de bedoeling geweest dat ze samen met de afdelinggenootjes van Rhi te gaan. Edyn wist dat Rhi ondertussen best veel met ze om ging en daarom had ze de meisjes ook vertrouwd. Ze snapte niet heel erg goed hoe ze uiteindelijk in haar eentje in bos was geëindigd, maar erg had ze niet gevonden. Nu Rhi er echter was, was ze alleen nog maar blijer. Ze vond het fijn om tijd met haar zusje door te brengen. Zeker in het bos. Het was toch wel een soort van traditie geworden dat de twee in de vakantie het bos bij hun huis in gingen, om daar vervolgens de hele dag door te brengen. Edyn deed haar eigen dingen in het bos en Rhi was dan vaak bezig met het tekenen. Het waren fijne dagen en Edyn mistte ze toch wel als ze op Hogwarts was. Er was sowieso een gemis naar haar zusje, ondanks dat ze wel een paar lessen elkaar hadden. Ze leken echter niet heel erg vaak met elkaar te praten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het verboden bos had zijn naam niet zomaar gekregen. Iets wat misschien logisch was, maar ooit was het gewoon het bos naast de school geweest. Ooit waren er docenten achter gekomen hoe gevaarlijk de wezens in het bos voor de leerlingen konden zijn. Er gingen dan ook genoeg verhalen rond in de school. Verhalen over leerlingen die het toch hadden geprobeerd te betreden, maar er nooit meer uit waren gekomen, of dat als je echt teveel regels braks als leerling zijnde, je naar het bos werd gestuurd.
Rhi had er nooit zo in geloofd, maar ze begon langzaamaan wel te begrijpen waarom niemand in het bos mocht komen. Alleen al de hoeveelheid aan spinnen gaf haar de kriebels, maar ook de rest van haar wezens stelde haar niet gerust. Ze was blij dat ze dit nu wist, want dat betekende dat ze nooit zo dom zou zijn om midden in de nacht het bos in te sneaken uit nieuwsgierigheid.
Edyn had altijd al in contact gestaan met dieren. Rhi kon de keren dat Edyn thuis was gekomen met een gewond diertje in haar handen al niet meer op twee handen tellen. Het hondje dat ze met zich mee bracht door de gehele school, leek haar zo goed te begrijpen dat het haast leek alsof ze echt met elkaar konden communiceren. Daarnaast was het zo dat als Edyn in slaap viel, er vlinders verschenen. Niemand wist waarom het zo was. Zelfs de ouders van Edyn hadden geen idee waarom het meisje werd omringd door vlinders in allerlei kleuren en vormen, maar het gebeurde iedere avond weer opnieuw. Rhi kende het verhaal van Edyn in het bos, en hoe ze een vlinder had gevolgd en zo afgedwaald was van de rest van haar familie. Daarom had ze ook gehoopt dat er een vlinder zou komen die haar de weg zou wijzen. In plaats daarvan had ze een stoet aan kleine spinnen gekregen, de één nog hariger dan de ander.
Er waren weinig dingen op de wereld waar Rhi echt bang was. Regels en docenten deden haar vrij weinig. Dreigingen misschien nog wel minder. Het vliegen tussen andere leerlingen en de bludgers die met een behoorlijke snelheid op haar af kwamen deden haar ook niks, maar de spinnen die onder haar krioelden, vond ze alles behalve prettig. Ze was blij dat ze op dit moment op haar bezem zat, zodat ze niet langs of naast de spinnen hoefde te kruipen. Alleen het idee al dat er eentje over haar arm zou kruipen, bezorgde haar de rillingen. Ze probeerde niet te veel te letten op de grond onder haar, maar dat was haast onmogelijk. Het was immers nog steeds haar missie om Edyn te vinden.
Het leek haast alsof er steeds meer spinnen bij kwamen. Rhi had het idee dat het onder haar nu een mix was van harige, bruine en zwarte spinnen. Daarom was ze ook behoorlijk opgelucht toen ze een mens in zicht kreeg. Het meisje met lange, blonde haren kon haast alleen maar Edyn zijn. Edyn, wie zoals gewoon niet door leek te hebben dat ze omringd werd door de grootste spinnen die Rhi ooit in haar leven had gezien.
Edyn begroette haar heel enthousiast, alsof er een geheim feestje in het bos werd gehouden en ze blij was dat Rhi ook op was komen dagen. Rhi was echter alles behalve blij om hier te zijn, zeker bij het aanzien van alle grote spinnen. De spin die bij Edyn op de schouder zat was minstens vijf keer zo groot als de spinnetjes die ze rond had zien lopen.
‘Edyn…’ zei Rhi langzaam, terwijl ze om zich heen keek. Toen ze de grootste spin, die nog vele malen groter was dan zijzelf, moest ze een gil onderdrukken. De spin zijn poten waren dik en harig en het leek alsof hij miljoenen ogen in zijn kop had zitten. De slagtanden die hij had zagen er zo angstaanjagend uit dat Rhi haar bezem dwong een stukje naar achteren te vliegen, terwijl ze haar toverstok nog altijd stevig vasthield.
‘Edyn, het lijkt me beter als we hier weg gaan,’ zei ze tegen haar pleegzusje. Ze wist hoe Edyn was. Voor haar waren alle dieren hetzelfde en hadden ze allemaal evenveel waarde. Als het aan Edyn zou liggen, zou Rhi nog geen vlieg dood kunnen slaan. Want de vlieg kon er ook niks aan doen dat Rhi zo leuk was dat hij graag om haar heen zoomde, of wat voor reden Edyn dan ook zou geven. Waarschijnlijk dacht ze ook zo over de spinnen, maar Rhi wist wel zeker dat dit geen normale spinnen waren. Spinnen hoorden zeker niet groter te zijn dan een paar centimeter en de grootste spin torende ver boven haar uit.
‘Dit is nou precies wat ik bedoelde,’ verzuchtte de grootste spin, waardoor Rhi dit keer wel gilde. Dat de spin zo immens groot was, was één ding, maar dat hij ook nog eens praatte?!
‘Edyn, we gaan. Nu!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Iedereen wist ondertussen wel dat Edyn geen gewoon meisje was. Het was iets wat ze zelf niet echt door had. Als mensen haar vroeger hoe ze iets kon doen, kon ze er vaak geen antwoord op geven. Soms wilde ze het wel, zeker als Linn of Calum diegene waren die het vroegen, maar ze kon er gewoon geen antwoord meer op geven. Haar twee beste vrienden, vroeger er al lang niet meer naar en hadden Edyn haar bijzondere eigenschappen.
Naylene daarentegen was iets nieuwsgierig naar haar vriendin. Edyn probeerde haar altijd wel een beetje te helpen door haar dingen te vertellen. Ze wist ondertussen wel een beetje wie ze er over kon vertellen en wie niet. Naylene hielp Edyn heel veel met haar vakken, omdat het meisje bij de meeste vakken achterbleef. Ze vond de vakken heel erg moeilijk. Veel van de vakken in ieder geval. Bij anderen haalde ze de beste cijfers, wat wel echt te maken had met de gaves van het meisje. Want dat waren het wel.
Edyn had zichzelf nooit als iemand anders gezien. Ze vond zichzelf niet anders dan Linn, Naylene of Calum. Ze waren in haar ogen gelijk, ondanks dat ze in andere dingen goed waren. Dat soort dingen gebeurden op een school? Iedereen was anders. In Edyn haar ogen was iedereen mooi op hun eigen manier.
Iets wat Edyn niet door had, was dat niet iedereen hetzelfde dacht. Dat er mensen waren die hetgeen wat ze kon niet waardeerden. Die haar hele persoonlijkheid niet fijn vonden. Dat was dan ook precies de reden dat ze zich nu in het bos bevond. Het meisje had echt niet door gehad dat de meiden van Slytherin haar het bos in hadden gestuurd omdat ze haar niet mochten. In haar ogen waren het juist fijne meiden die haar wilden helpen, met één van haar liefste dromen!
Ondanks dat het geen eenhoorns waren, was Edyn op het moment door het dolle heen. Ze had nog wel een tijd in het bos. In haar ogen in ieder geval. Het bezoek van haar zusje had haar echter heel erg blij gemaakt. Zo kon ze het bos toch nog delen met iemand. Iets wat ze wel echt het liefst deed met Rhi. Ze was ook wel eens met Linn het bos in gelopen. Het bos bij haar huis. Toch was dat anders geweest dan de momentjes die ze samen met Rhi had gehad. Die hadden ze al jaren en het bracht de zusjes toch iets dichter bij elkaar. Ook nu zag Edyn dat voor haar.
Natuurlijk had het meisje de stok nog een keer weggegooid voor de spin, die zich haast gedroeg als een hond. Terwijl de spin op haar schouder eerder een soort van vogel was. Het was nog niets bij de keer dat Edyn naar de uilenvleugel was gegaan en zo een paar vogels op haar schouders had gekregen. Ze had niet veel tijd om er weer naar toe te gaan, maar ze zou het zo doen als ze er de kans voor kreeg. Tot die tijd had ze het uiltje van Linn en er waren natuurlijk genoeg andere dieren om haar heen. Edyn was al lang blij dat haar Pixie het zo goed kon vinden met Mitten!
Edyn snapte niet heel erg goed waarom Rhi meteen wilde dat ze weg zouden gaan. Dat wilde ze zelf helemaal niet.
"Maar Rhi het is hier zo leuk! Meneer Spin en zijn spinnen kindjes zijn heel erg lief!" De beteuterde stem van Edyn leek er voor te zorgen dat de spin op haar schouder alleen nog maar dichter bij haar kwam. Alsof hij haar wilde laten weten dat ze niet weg mocht.
"En ik wil nog opzoek naar de eenhoorns!" Er was nog genoeg tijd voor in Edyn haar ogen! Ze konden hier best nog even blijven en daarna samen opzoek gaan naar de eenhoorns. Helemaal nu Rhi er was op haar bezem! Daardoor zou ze heel wat sneller zijn dan Edyn was terwijl ze huppelde, want echt lopen deed het meisje niet.
Edyn voelde zich een beetje verdrietig toen meneer Spin aangaf dat hij dit soort gedrag bedoelde. Ze wilde niet dat hij of één van zijn kindjes zich slecht voelde!
"Ze bedoelt het niet zo. Ze vindt jullie vast ook hele leuke dieren, ze moet gewoon wennen?" Was Edyn haar redenatie. Ze had niet eens door dat Rhi toch wel een beetje bang was voor de dieren. Angst voor dieren snapte het meisje sowieso niet. Ieder dier, had net zoals een mens iets moois in zich. Iets vriendelijks, dat eruit kwam als je op een goede manier omging met diegene.
Toch was het wel duidelijk dat Rhi echt niet wilde. Daarom zette Edyn voorzichtig de spin van haar schouder af. Iets wat ze heel erg jammer vond, ze had graag nog even met al haar nieuwe vriendjes gespeeld.
"Ik dacht dat je anders was!" Bracht de grote spin gefrustreerd uit. Zijn stem klonk eng. Vreselijk. Zelfs in de oren van Edyn. Die zich meteen slecht voelde. Ze kon er niets aan doen dat Rhi weg wilde. Ze wilde graag naar haar zusje luisterde, ze wilde geen ruzie. Helemaal niet als ze samen in het bos konden lopen.
"Pak ze maar! Eet mijn kinderen!" Edyn snapte niet waar het gedrag ineens vandaan kwam. Daarom wist ze op het moment niet hoe snel ze bij Rhi achter op de bezem kon springen, waar ze zich meteen vasthield.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De woorden waren nog nauwelijks tot Rhi doorgedrongen, maar de spinnen leken het allemaal al te hebben gegrepen. Met meerderen tegelijk hadden ze zich omgedraaid en kwamen ze af op de twee zusjes. Edyn was al achterop Rhi haar bezem en Rhi wist niet hoe snel ze weg moest komen.
Dat grote spinnen niet normaal waren, had Rhi al wel geweten. Zelfs in de magische wereld waren grote spinnen niet iets wat je dagelijks tegen kwam. Op dit moment wenste ze dat ze zich iets kon herinneren uit de lessen van Magical Creatures, want ze wist haast wel zeker dat ze het ooit over deze reuzachtige spinnen hadden gehad. Er zou vast ook wel iets over ze in het boek Fantastic Beasts and where to find them staan, maar Rhi wist op dit moment niet meer wat de beste manier was om tegen de spinnen te vechten. Alleen dat ze uiterst gevaarlijk waren.
‘Houd je goed vast!’ riep Rhi naar Edyn, al voelde ze de armen van haar pleegzusje al zo stevig rond haar middel dat Rhi betwijfelde of het nog wel strakker kon. Zo snel als ze kon vloog ze een stuk vooruit, maar de spinnen waren bijzonder snel. Rhi haar ogen zochten de lucht boven haar af, hopend op een vrije plek waar ze doorheen zou kunnen vliegen.
Ze slaakte een gil toen ze een spin aan haar been voelde en ze moest nog een gil inhouden toen ze zag hoe groot hij was. Haar bezem vasthouden met één hand was een stuk lastiger nu Edyn er ook op zat, maar Rhi kon niet anders dan haar toverstok pakken. Edyn zou het namelijk niet doen.
‘Rhi, niet doen!’ riep Edyn naar haar. ‘Je mag ze niet doodmaken!’
‘Ik moet iets! Hij heeft net gezegd dat ze ons op mogen eten! Ik was niet van plan om spinnenvoer te worden!’ riep Rhi terug. Het liefst had ze Incendio gebruikt, misschien zelfs wel de spreuk die bestond om spinnen dood te maken, maar ze wist hoe serieus Edyn was over haar dieren. Waarschijnlijk zou ze haar een week niet meer aankijken als ze een spin zou doden.
‘Stupefy’ gilde ze naar de spin. Een rode vonk sprong uit haar toverstok en de spin vloog van haar af. Het liefst had Rhi de spinnen allemaal verbrand, zodat ze in eerste instantie niet op haar konden kruipen, maar ze wist dat Edyn het haar nooit zou vergeven, zelfs niet nu de spinnen achter hen aan zaten om hen op te eten. Die logica snapte Rhi niet, maar ze had ook geen tijd om er over na te denken.
Rhi spotte een gat tussen alle takken en trok haar bezem op, waarna ze zo snel mogelijk tussen de takken door vloog. Ze deed haar best om alle bomen te ontwijken, wetend dat Edyn het erg zou vinden als ze die kapot zou maken, maar Rhi deed vooral haar best om er voor te zorgen dat zij en Edyn niet opgegeten zouden worden door spinnen.
Toen ze uiteindelijk boven de bomen uit waren, weg van het gevaar, durfde Rhi pas adem te halen. Ze liet haar bezem in de lucht zweven, terwijl ze om zich heen keek. In de verte, rechts van haar, zag ze het grote kasteel. Nu ze alle bomen zag, besefte ze zich dat ze behoorlijk diep in het bos was geweest. Zij was er naar toe gevlogen, maar Edyn had dat hele stuk gelopen en waarschijnlijk had ze het niet eens door gehad. Iets wat typisch iets voor Edyn was, net zoals dat ze niet door had gehad dat ze een vleesetende spin op haar schouder had gehad.
Er ging van alles door Rhi haar hoofd heen. Ze wilde boos worden omdat Edyn het gevaar niet door had gehad, maar tegelijkertijd wist ze dat er misschien wel geen gevaar was geweest als zij niet zo vijandig op de spinnen had gereageerd. Alles leek immers eerst goed te zijn geweest toen ze net aan was komen vliegen. Ook wilde ze boos worden omdat Edyn alleen naar het bos was gegaan, maar ook dat was niet echt Edyn haar schuld. Het was vooral de schuld van die domme dozen die bij Rhi in de afdeling zaten. Edyn was te goedgelovig en daar hadden ze misbruik van gemaakt.
Toch was ze vooral blij dat haar zusje nu bij haar op de bezem zat en dat ze ongedeerd was. Rhi stopte haar toverstok weg, aangezien ze nu genoeg licht had van de maan en ze begon langzaam richting het kasteel te vliegen.
‘Edyn, je moet nooit meer naar die meiden luisteren. Ik weet dat je graag een eenhoorn wil zien, maar je kan niet zomaar alleen het verboden bos in gaan. Zeker niet als zij het zeggen.’ Rhi wist dat ze zelf ook niet het meest aardige meisje op de Slyterin afdeling was, maar die drie meiden deden letterlijk alles om iemand dwars te zitten, vooral als het goed was in de ogen van Rhi. Rhi zou echter nooit haar zusje naar zo’n gevaarlijke plek sturen.
‘En je moet ook niet terug gaan naar de spinnen. Hoe leuk ze misschien ook waren voordat ik er was.’ Dat had Rhi nu sowieso voor haar verpest. Ze waren nu dan wel aan de spinnen ontkomen, maar Rhi wist zeker dat het zo nog een keer zou kunnen gebeuren als Edyn in haar eentje terug zou gaan, en dan zou Rhi er niet zijn om haar te beschermen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De woorden hadden hard door het hele bos geklonken. Iets waar Edyn nog steeds bij kon komen. Als er dieren onderschat waren, dan waren het de spinnen wel. Ze hadden aan kunnen laten zien dat het hele leuke dinge waren. Ze had er zelf mee kunnen spelen. Het was echter compleet geworden toen Rhi er aan was gekomen. Edyn had zelfs helemaal niet slechts in haar zinnen gehad. Ze had juist nog met de spinnen willen spelen, maar ze had haar zusje ook niet te lang willen wachten. Er was iets in de woorden van Rhi geweest, waardoor ze wel had moeten luisteren. Stiekem had ze er op gehoopt dat Rhi haar mee zou nemen naar de eenhoorns. Alsof het een soort geheim was tussen alle meiden die in Slytherin waren en ze precies wisten waar ze de wezens hadden kunnen vinden.
Edyn had nooit gewild dat de spinnen zich slecht hadden gevoeld. Ze was van plan geweest om terug te komen en met ze te spelen op een ander moment. Rhi had misschien niet heel erg aardig gereageerd, maar Edyn had nog willen uitleggen dat de spinnen helemaal niet eng waren! Het waren juist hele lieve wezens. Ze hadden gespeeld! Nu voelde Edyn zich een beetje bedrogen, vooral door de spinnen die haar hadden beloofd dat ze anders was geweest door ze wel aandacht te geven op een positieve manier. Dat was ze ook!
Edyn zat dan ook een beetje beteuterd achterop de bezem. Ze hield Rhi wel goed vast en ze probeerde er nog wel voor te zorgen dat haar zusje de spinnen geen pijn zou doen, of in ieder geval niet dood zou maken. Dat verdienden ze in haar ogen niet! Het waren lieve beesten, ze hadden alleen even de verkeerde kant laten zien. Iets wat bij mensen ook wel zo was? Edyn bleef altijd het beste in mensen zien, iets wat ze bij de dieren ook deed. Er waren geen slechte dieren, dat hadden ze niet in zich.
Edyn kreeg door dat ze langzaam aan verder van het bos weg vlogen. Ze vlogen er nog wel even boven, maar ze gingen wel in de richting van het kasteel. Iets wat haar eigenlijk niet aanstond.
"Maar Rhi. Ik wil de eenhoorns zien." Klonk er zielig uit de mond van het meisje. Voor de wezens was ze in het bos gekomen en ondanks dat ze een goede tijd had gehad, wilde ze de eenhoorns nog heel erg graag zien! Iets waar haar zusje natuurlijk helemaal niets van wilde weten. Ze zouden terug gaan naar het kasteel. Waar Edyn natuurlijk op hoopte dat het niet zo was.
"Ze zeiden dat ze mee zouden gaan. Ik weet niet waarom ze dat ineens niet meer hebben gedaan." Daar snapte Edyn echt niets van. Want ze hadden het beloofd! Iets wat ze eigenlijk ook best vervelend vond. Helemaal in combinatie met het feit dat ze nu helemaal niet naar de eenhoorn toe mocht! Dat vond ze echt heel erg!
Het meisje had dan ook de tranen in haar ogen staan toen ze bij het kasteel kwamen. Rhi was niet van plan om te gaan landen met haar bezem en daarom vlogen ze gewoon het kasteel binnen. Edyn had zich ondertussen helemaal tegen Rhi aan genesteld, terwijl ze haar tranen voorzichtig liet vloeien. Af en toe snotterde ze even of had ze wat dingen tegen Rhi gezegd, wat vooral had bestaan uit een soort van gesmeek of ze terug hadden gekund naar het bos om de eenhoorns toch te zien. Of met de vraag dat een Rhi er een keer met haar naar toe wilden. Ze had echter ook wat dingen over de spinnen gezegd. Er waren genoeg dingen over haar lippen gekomen, maar Rhi had er duidelijk niet heel erg veel op uit gedaan.
De twee vlogen het kasteel binnen, iets wat Edyn een beetje een vreemd gevoel vond. Door het kasteel moest je heen lopen, niet doorheen vliegen! Al wist Edyn wel dat Rhi het vaker had gedaan, zelfs nog een keer met Luke! Iemand wie ze de laatste tijd niet bij Rhi in de buurt had gezien, wat ze totaal niet snapte. Wel ging de jongen steeds meer met Linn om, maar iedere keer als Edyn naar Rhi had willen vragen, was er wel iets gebeurd waardoor ze haar vraag niet had kunnen stellen.
Edyn haar blik viel op een viertal dat ze rond zag lopen bij de trappen. Linn, Calum, Naylene en Ashton waren duidelijk naar haar aan het zoeken. Niet dat Edyn dat zelf door had! Het enige wat die door had, was dat ze haar vrienden zag en daar toch weer iets blijer van werd.
"He jongens!" Bracht Edyn dan ook uit. Al snel viel haar ook op dat het niet alleen haar vrienden waren, maar ook dat haar kleine hondje er bij liep. Haar hondje!
"Pixie!" Bracht Edyn vrolijk uit. Ze werd altijd vrolijk van haar schatje, want dat was het wel echt voor haar. Edyn begon zachtjes aan Rhi haar mantel te trekken, omdat het er op leek dat ze niet wilde landen.
"Rhi, ik wil Pixie." Natuurlijk wilde Edyn ook wel naar haar vrienden, maar ze wilde ook met haar honden knuffelen! Ondertussen begonnen haar vrienden onder haar van alles te zeggen. Er waren veel opgeluchte zuchten. Veel vragen waar Edyn precies was geweest. Linn probeerde het zelfs voor elkaar te krijgen om Rhi te laten landen. Iets wat Edyn nu ook echt wel wilde. Ze vond het leuk op de bezem samen met Rhi maar ze was nu vooral nog verdrietig over de spinnen en eenhoorns en had dan ook knuffels nodig!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat haar pleegzusje huilend achterop had gezeten, had het Rhi niet heel erg veel gedaan. Ze was wel gewend van Edyn dat er zo nu en dan tranen kwamen. Blijkbaar had ze graag een eenhoorn willen zien, maar Rhi wist wel zeker dat de kans heel klein was dat Edyn ooit een eekhoorn zou zien. Daarnaast was ze ook niet echt in de positie geweest om Edyn te troosten, omdat ze had moeten opletten waar ze had gevlogen. Edyn was vanzelf wel weer een beetje stil geworden. Rhi voelde zich echter nog steeds schuldig, of in ieder geval verantwoordelijk dat het vanavond zo mis was gegaan.
De reden dat Rhi was blijven vliegen, zelfs toen ze in het kasteel waren, lag nog steeds bij de spinnen. Ze hadden de spinnen dan wel achter zich gelaten, maar Rhi voelde zich toch een stuk meer op haar gemak ver boven de grond, waar de spinnen haar niet konden pakken.
Een zucht rolde over haar lippen toen ze de vrienden van Edyn zag, samen met het hondje dat Edyn ooit had gevonden op het station van Kings Cross. Nog geen paar seconden later trok Edyn al aan Rhi haar mantel, omdat ze graag naar beneden wilde om haar hondje op te halen. Daar kon ze nog wel mee leven, maar ze zat niet echt op de vier leerlingen te wachten die er ook bij stonden.
‘Rhi, kom naar beneden!’ riep Linn. Als Rhi iemand echt niet aardig vond, dan was het Linn. Rhi kon nog een soort van opschieten met Edyn, deels omdat ze ook wel haar lieve momenten had, maar ze vond de beste vriendin van Edyn ronduit irritant. Niemand was de hele dag door vrolijk. Daarnaast irriteerde het haar dat de hele school verliefd op haar leek te zijn. Zelfs Luke ging meer en meer om met het meisje en dat zag Rhi ook niet graag. Niet omdat ze jaloers was, want hij moest doen wat hij wilde, maar hij had zijn smaak wel iets hoger ingeschat.
‘Chill, latina barbie,’ snauwde Rhi. Zij had Edyn geholpen. Deze vier waren waarschijnlijk al te laat geweest. Misschien hadden ze Edyn wel nooit gevonden, terwijl Rhi haar al heelhuids terug had gebracht. Toch landde Rhi op één van de tussenstukken in het trappenhuis, bij de vier andere leerlingen. Edyn sprong al van haar bezem af, zodat ze haar hondje kon knuffelen. Rhi stapte zelf ook af en hield de bezem vervolgens in haar hand. Ze had de vier anderen kunnen ontwijken als ze op de kaart had gekeken, die ze nog altijd bij zich had, maar dan had Edyn hem gezien en Rhi was er zeker van geweest dat Edyn er dan allerlei vragen over had gesteld. Iets wat ze niet echt kon gebruiken.
‘We maakten ons hartstikke zorgen! En nu komen we er achter dat jij gewoon rondjes met haar vloog in het kasteel?!’
‘Waarom zou ik dat doen?!’ riep Rhi verontwaardigd uit. Het was niet haar idee geweest om hier rond te vliegen! Tenminste, niet op de manier waarop Linn doelde. De enige reden waarom ze hier vlogen, was omdat het de beste en snelste weg naar de kerkers was.
‘Dat is toch wat je doet? Zijn jij en Luke niet in de problemen gekomen omdat jullie hier rondvlogen en alle trappen bevroren?’ vroeg Linn.
‘Beter houdt je nu gewoon je mond. Zonder mij had Edyn nog altijd in het verboden bos gezeten en als ik jullie zo bekijk, was ze er waarschijnlijk niet uitgekomen met jullie hulp!’ Rhi wist dat Linn niet slecht was in magie, net zoals ze wist dat Calum en Naylene redelijk slim waren en vast hun ideeën hadden gehad, maar ze betwijfelde of ze überhaupt wel hadden geweten waar Edyn was geweest. Waarom er een jongen met krullen en een bril bij stond, die ze herkende als Ashton, wist Rhi niet. Waarschijnlijk was hij gewoon een bemoeial en had hij perse mee gewild.
‘Was ze in het verboden bos?’ vroeg Linn meteen. ‘Edyn, je had beloofd dat je daar niet naar toe zou gaan in je eentje!’
Rhi rolde met haar ogen. Als er iemand een dramaqueen was, dan was het Linn wel. Rhi moest toegeven dat het bos inderdaad gevaarlijk was en ze was ook alles behalve blij dat haar zusje er naar binnen was gelopen, maar ze voelde zich ergens schuldiger omdat het kwam door de meisjes uit haar afdeling. Daarom was ze ook zo snel mogelijk naar haar toe gegaan, zodat ze haar pleegzusje weer uit het bos had kunnen gaan.
‘Ze is nu tenminste weer veilig terug,’ zei het roodharige meisje, wie Rhi kende als Naylene.
‘Niet dankzij jullie,’ snauwde Rhi. ‘Als het aan jullie had gelezen had ze de rest van de nacht bij die reusachtige spinnen gezeten.’ Ze kreeg er meteen weer de kriebels van.
‘Acromantula’s?’ vroeg Calum, waarop Rhi haar schouders ophaalde. Alsof het haar wat uitmaakte hoe die spinnen precies hadden geheten. Ze was al lang blij dat ze weer veilig in het kasteel zat, waar het raarste beest misschien wel de hond van Edyn was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De keren dat Edyn had gevraagd of ze bij Rhi achter op de bezem mocht, waren al lang niet meer op twee handen de tellen. Thuis hadden ze genoeg bezems genoeg. Er stonden er gewoon een paar. Edyn haar ouders hadden haar dan wel eens laten vliegen, maar het was vaak genoeg gebeurd dat het meisje het niet had gemogen en vaak wilde ze het ook niet echt. Het was niet aan haar weggelegd, maar ze vond het wel heel erg fijn om achter op de bezem te zitten en langs volgens heen te vinden. Daarom had ze haar broers en ook Rhi, vaak genoeg gevraagd of ze met hen had mogen vliegen. Vaak was het antwoord van Rhi een nee geweest. Iets wat Edyn wel heel erg jammer had gevonden. Nu mocht ze echter achterop de bezem zitten, maar het was nu lang niet zo leuk als ze zich altijd in had gedacht. Dat kwam niet door het vliegen, maar alles wat er nog meer was gebeurd.
Ondertussen waren de twee al lang weer geland en had Edyn haar hondje op kunnen pakken. Iets waar ze zich wel iets blijer door voelde. De rest wat om haar heen gebeurde was voor haar echter wat minder. Ze vond het niet leuk dat Rhi en Linn tegen elkaar aan het bitchen waren, want zo klonk het wel echt! Edyn kon niet zo heel erg goed tegen dat soort dingen.
Het waren echter vooral de woorden van Linn die bij haar aankwamen. Ze voelde zich meteen weer schuldig dat ze toch het verboden bos in was gegaan. Toch had het aan het begin heel erg anders gelegen! De meiden van Slytherin hadden gezegd dat ze mee zouden gaan en daarom had Edyn gedacht dat het wel was gegaan. Daardoor voelde ze zich toch ook wel een beetje verdrietig, de meisjes hadden haar juiste beloofd om te helpen.
"Sorry Linnie." Zei Edyn toch zachtjes, al liet ze het daar niet bij zitten. Ze wilde de rest ook uitleggen. "Een paar meisjes uit Slytherin zouden mee gaan. Ze zeiden dat mijn lichtjes eenhoorns aantrokken. En we hadden afgesproken dat ik alleen maar zou gaan als ik niet alleen was." Probeerde zo duidelijk mogelijk te maken, want ze wilde niet dat haar vriendinnetje boos op haar was! Ze had ook helemaal niet gewild dat haar vrienden zich zorgen over haar hadden gemaakt!
Edyn stapte nog iets verder naar haar vriendinnetje en sloeg voorzichtig een arm om haar heen, in de hoop dat ze een knuffel terug zou krijgen. Pixie leek het wel leuk te vinden, al was hij vooral heel erg blij dat Edyn er was en dat liet hij wel merken door haar wat kusjes te geven. Wat Edyn ook wel een klein beetje nodig had. Ze kreeg al snel een paar armen om zich heen en legde zelf haar hoofd op de schouder van Linn.
"Het spijt me echt." Fluisterde Edyn nog. Het was echt niet haar bedoeling geweest! Haar vrienden waren hier met z’n vieren omdat ze haar kwijt waren geweest! Dat vond ze ergens wel heel erg lief, maar het was niet nodig geweest!
"Meneer spin was heel erg aardig. Echt. De kleintjes ook! Ik heb zelfs met ze gespeeld."
"Je hebt met Acromantula’s gespeeld?" Vroeg Naylene verbaasd aan het meisje. Zelf kreeg ze al de kriebels bij alleen maar het idee aan de grote spinnen. Dat was hoe mensen normaal zouden reageren. Nou wist iedereen die hier nu stond, ook wel dat Edyn niet normaal was.
"Ze waren echt heel erg leuk! Een beetje zoals Pixie, ze haalden ook stokken op." Op Edyn haar gezicht stond een grote glimlach toen ze terug dacht aan de momenten die ze met de spinnen had gehad. Al snel verdween de glimlach al weer en was er iets van verdriet te zien op het meisje haar gezicht. Ze dacht terug aan toen Rhi was gekomen. De spinnen hadden haar en haar zusje op willen eten! Wat heel wat minder leuk was.
"Ze waren leuk, totdat ze ons op wilden eten." Fluisterde Edyn, terwijl ze vocht tegen de tranen. "En ik heb ook geen eenhoorn gezien! Maar ze hadden dat wel beloofd!" Nu de tranen weer begonnen te lopen, werd ze iets dichter tegen Linn aangetrokken en ook Pixie deed zijn best om haar een beetje te troosten. Niemand wilde Edyn ooit in tranen zien, helemaal niet als je je bedacht dat het meisje eigenlijk altijd vrolijk was, dan was het gezicht heel erg naar om te zien.
Of dat de reden was dat Linn zei dat het wel goed was, of dat het echt zo was, was niet echt duidelijk. Edyn was echter niet iemand die daar over nadacht. Het ging niet eens door haar hoofd heen. Ze vond het nu fijn om eventjes tegen haar vriendinnetje aan te staan. Ondanks dat ze het ook wel fijn had gevonden om achter Rhi te zitten en zich goed vast te houden aan haar zusje. Ze was gek op hen beiden en ze kon zich bij allebei rustiger voelen dan ze eerst had gedaan. Zeker als er iets slechts aan de hand was. Iets wat niet vaak gebeurde bij Edyn. Het gebeurde haast nooit dat ze verdrietig was.
"Kom dan nemen we je mee naar de leerlingenkamer. Dan kun je ons vertellen wat er is gebeurd en kan je je even omkleden en dan lekker naar bed." Stelde Linn voor. Iets wat Edyn nog niet eens een heel erg slecht idee vond. Ze wilde op het moment gewoon ergens zitten met Pixie in haar armen. Ze hoefde niet eens naar bed, ze hoefde zich ook niet om te kleden, ze wilde gewoon even rustig zitten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi moest haar best doen om niet met haar ogen te rollen om wat Edyn en Linn allemaal tegen elkaar zeiden. Het was duidelijk dat Edyn spijt had van wat ze had gedaan. Blijkbaar had ze aan Linn beloofd dat ze nooit alleen het bos in zou gaan, maar Edyn had niet gedacht dat ze alleen zou zijn. Rhi kon het haar pleegzusje ook niet echt kwalijk nemen, want anderen hadden gebruikt gemaakt van haar naïviteit. Ze vond het zelf erger dat de meisjes met wie zij om ging, hiervoor hadden gezorgd. Daardoor voelde ze zich toch echt verantwoordelijk voor wat er vanavond was gebeurd. Gelukkig had ze Edyn gevonden. Rhi had niet geweten wat ze zou doen als ze het meisje na een hele nacht zoeken nog steeds niet had gevonden.
Rhi kreeg nog steeds de kriebels van de spinnen, ondanks dat Edyn de rest probeerde te overtuigen dat ze heel vriendelijk en leuk waren geweest, als een soort hondjes zelfs. Misschien waren ze dat ook wel geweest voor iemand zoals Edyn, die waarschijnlijk niet eens had getwijfeld bij het zien van de grote spinnen en alleen maar onder de indruk geweest. Wie weet waren de spinnen wel niet boos geworden als Rhi zich anders op had gesteld, maar ze vond haar reactie volkomen logisch. De spinnen waren doodeng geweest, maar ze was tenminste niet weg gerend. Ze wist zeker dat als Linn daar had gestaan, ze zich gillend om had gedraaid en weg was gerend, zonder Edyn. Dat had betekend dat Edyn de rest van de nacht in het bos had gezeten en er de volgende ochtend waarschijnlijk ook nog rond had gedwaald. Iets waar Rhi niet eens aan wilde denken. Ze was dan niet het type dat elke dag met Edyn om wilde gaan, maar ze gaf wel iets om haar pleegzusje en ze had niet graag willen horen dat Edyn al meer dan twaalf uur rond had gedwaald in een bos dat gevaarlijk was. Al zou Edyn dat nooit zelf zo zien.
Linn stelde voor om Edyn mee te nemen naar de leerlingenkamer van Hufflepuff, maar Rhi voelde daar niks voor. Zij was degene die door had gehad dat er iets aan de hand was geweest. Zij had haar bezem gepakt en was het verboden bos ingevlogen, ongeacht de wezens die daar rondspookten. Ze had Edyn gered van de spinnen en haar weer veilig teruggebracht, ondanks dat haar pleegzusje nogal overstuur was omdat ze de domme eenhoorns nog niet had gezien. Hoe dan ook, Rhi had er alles aan gedaan om Edyn daar uit te halen, terwijl deze vier sukkels niets meer hadden gedaan dan door het kasteel lopen met een hondje. Het erge was nog dat ze haar niet eens hadden bedankt, terwijl het wel eens heel anders met Edyn af had kunnen lopen. Zelfs als de spinnen haar niets aan hadden gedaan, zouden er nog genoeg wezens zijn geweest die daar anders over hadden gedacht.
‘Edyn gaat met mij mee,’ zei Rhi. Het was geen vraag, het boeide haar ook niet heel erg veel of Edyn wel met haar mee wilde, maar voor nu leek het haar beter als haar pleegzusje mee zou gaan met iemand die haar had geholpen, en dat hadden deze vier niet gedaan.
‘Waarom zou ze met jou mee gaan? Zo te horen waren jouw vriendinnen degene die Edyn dat bos in hebben gewerkt!’ zei Linn met een vijandige blik in haar ogen, terwijl ze Edyn nog steeds goed vast hield.
‘Inderdaad, dat heb je goed gehoord. Het waren die andere dozen, niet ik. Ik heb haar er uit gehaald, in tegenstelling tot jullie amateurs die een hond achterna liepen,’ siste Rhi, omdat ze niet wilde dat Edyn alles zou horen. Als er iets was waar Edyn niet tegen kon, dan was het geruzie. Rhi wist dat haar zusje dol was op Linn en dat ze nooit aan haar zou twijfelen, maar daarom zou ze het alleen nog maar vervelender vinden als ze ruzie aan het maken waren. Zeker als het ook nog eens om haar ging.
Rhi keek naar Edyn en stak vervolgens haar hand naar haar uit. ‘Kom op, kiddo. Dan gaan we naar mijn kamer. Misschien dat je dan toch nog een soort van eenhoorn kan zien,’ zei Rhi. Een eenhoorn schetsen was iets wat ze al vaker had gedaan, en met haar potloden zou de eenhoorn nog kunnen laten bewegen ook. Misschien dat het Edyn een beetje zou kunnen kalmeren.
Edyn leek even te twijfelen, maar uiteindelijk nam ze toch de hand van Rhi vast, terwijl ze in haar andere arm haar hondje stevig tegen zich aan hield.
Rhi wierp nog een blik naar Linn. Die leek er duidelijk niet blij mee te zijn dat Edyn voor haar pleegzusje had gekozen in plaats van voor haar beste vriendin, maar op dit moment moest ze er maar mee dealen.
‘Zien we je dan morgen bij het ontbijt? En vertel je ons dan wat er gebeurd is?’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld