Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Voor een 'relatief' veilige plek voor mensen met gaven, gebeurde er verrassend veel dingen die niet bepaald onder het kopje veilig vielen, al wist Drew natuurlijk niet hoe het er normaal op dit instituut aan toe ging. Het was een school voor freaks, dus ja, dit kon gemakkelijk de gang van zaken zijn. Normaal zelfs, maar dan zou hij het toch wat fijner hebben gevonden als Aria dat eerlijk tegen hem had gezegd toen Drew ernaar vroeg. Puur om hem hiervoor te waarschuwen. Een jongen vloog door de zaal, een meisje vloog naar buiten en vervolgens een baby die door gaven overleed en Aria die de schuld kreeg. Drew wist niet welke gaven de anderen hier hadden, of een andere gave geschikt zou zijn om een baby te vermoorden, maar Aria was er zeker geschikt voor. Aria had de gave van lucht en wind. Die gave zou dus ook het zuurstof bij de baby weg kunnen halen, maar zou de jongen die de baby in handen had, dan niet ook het slachtoffer zijn geworden? Drew begreep er maar weinig van, misschien omdat hij hooguit ervaring had met zijn eigen gave.
Al snel gaven de ouders van de jongen en de begeleiding Aria ook de schuld en Drew beet op zijn lip. Hij wilde Aria geloven, maar hij wist niet wat er anders gebeurd kon zijn. Het andere meisje met luchtgaven was al weg, het leek hem onlogisch dat zij ervoor had gezorgd dat de baby stierf, nadat ze werd geholpen en weggebracht. Of hij moest echt in de hitte van het moment zijn gestorven en dat door alle paniek de jongen het niet opmerkte. Iets wat echter niet het geval bleek, aangezien de jongen al snel zei dat iedereen moest stoppen met het meisje de schuld te geven.
De jongen leek het moeilijk te hebben, maar dat was logisch als je broertje net in je armen was overleden. Drew zelf had het ook nog altijd moeilijk met de dood van zijn ouders en de dood van zijn beste vrienden, zelfs al waren dat hele andere situaties.
Inmiddels had de jongen door zijn tranen een staart gekregen, wat Drew even verbaasde. Oké, dit was wel een heel vreemd gezicht. Een meerman? Waren er ook zulke gaven? Waarom was Drew daar eigenlijk zo verbaasd over? Indirect had hij wel kunnen weten dat zoiets zou bestaan. Waarom zou er tenslotte een limet aan de gaven zitten? Alles wat je kon gebeuren, zou vast wel mogelijk kunnen zijn. Langzaam vertelde de jongen wat er gebeurd was en waarom Aria niet de dader kon zijn. Kon hij serieus voelen hoe het kind stierf? Dat moest wel heel erg moeilijk zijn geweest. Toen hij opbiechte dat een mens uit water bestond, begreep Drew al wat er gebeurd was. Waarschijnlijk was de jongen zijn beheersing verloren en had hij zelf het kind vermoord, net zoals hij dat vaak genoeg had. Even beet Drew zacht op zijn lippen, maar besloot er niets over te zeggen. Hij kon er ook weinig over zeggen.
Langzaam werd Aria losgelaten. De ouders van de jongen keken hem geschokt aan, toen de waarheid ook door hen doordrong. Blijkbaar had niemand eraan gedacht dat de jongen misschien ook het bloed kon besturen en daarmee mensen en dieren kon doden.
Al snel werd de jongen door de beveiliging meegenomen. Door zijn staart kon hij minder verzet bieden dan het meisje en de ouders bleven met hem, Aria en een begeleider achter. Zachtjes tikte de begeleider op zijn schouder. "Zou u alstublieft Golden Oak willen verlaten?" vroeg de begeleider zacht aan Drew en Drew knikte. Het verbaasde hem dat hij zijn eigen beheersing door alles wat er gebeurde nog niet was verloren. Hij kon maar beter even gaan en later terug komen. Langzaam stond hij op en liep met Aria naar buiten toe.
"Ik zie je later wel weer" zei Drew zacht. Hij wist nog niet wanneer hij hier zou komen. Hij wilde de gebeurtenissen even rustig laten bezinken en Golden Oak de tijd geven om alles op orde te brengen. In de gang hoorde hij mensen praten over een drankavond. Hij hoorde mensen klagen dat ze er niet heen konden omdat ze een of andere test hadden, maar er wel echt behoefte aan hadden naar wat er precies gebeurd was. Drew beet op zijn lip, maar besloot toen om stiekem wat drank te gaan kopen voor die avond. Iets zei hem dat iedereen daar inderdaad wel flink wat behoefte aan had.
Terwijl hij rustig naar buiten liep, viel zijn oog op een jongen en een meisje. Het meisje leek wel op het meisje dat naar buiten werd gegooid. Was er serieus verder niemand gaan kijken hoe het met haar ging? Zelfs niet de bezoekers? Geschrokken rende Drew naar hen toe. "Hoe gaat het met haar?" vroeg Drew en zette snel zijn zonnebril weer op. Na alles wat er gebeurd was, wilde hij geen risico's meer lopen. Daarbij was het een best zonnige dag dus zou het niet veel opvallen.
Toen Drew bij het meisje aankwam, zag hij dat ze bewusteloos was en merkte dat ze niet reageerde op de jongen. Snel knielde Drew bij het meisje neer en controleerde op mogelijke verwondingen. Hij voelde een wond op haar achterhoofd, maar die bloedde niet heel erg veel. Niet genoeg om zich daar nu zorgen over te maken in elk geval. Er waren belangrijkere dingen om zich nu zorgen te maken. Verder was in elk geval haar gebroken arm goed te zien, iets waar hij rekening mee moest houden terwijl hij de rest van haar lichaam zou bekijken op verwondingen.
Even beet Drew op zijn lip, maar besloot toen een gok te wagen. Het meisje moest wakker worden. Dan konden ze misschien meer voor haar doen. Drew wist alleen niet of zijn gave ook op bewusteloze personen werkte.
Even ging hij overeind zitten en haalde een paar keer diep, met gesloten ogen adem om zichzelf te ontspannen en zijn macht onder controle te krijgen, waarna hij voorzichtig om zich heen keek. Nog altijd geen begeleiding of zo te zien. Langzaam zette hij zijn zonnebril af en deed 1 van haar ogen open.
"Word wakker" zei Drew terwijl hij het meisje in haar ogen keek. "Hoe voel je je? Kun je me horen?" Drew hoopte maar dat zijn gave ook op bewusteloze mensen werkte, maar hij had werkelijk geen idee. Langzaam liet hij het ook weer dichtvallen en zette zijn zonnebril weer op, terwijl hij verder zocht naar andere verwondingen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Kijk toch wat ze met je hebben gedaan." Zijn moeder keek hem bezorgd aan. Ze zat in met haar oudste zoon, gaf zichzelf de schuld dat het hen niet was gelukt het land uit te komen. Niet overal waren de regels omtrent mensen met gaven even streng. Niet overal werd een kind bij zijn ouders weggerukt.
"Je lijkt op een anstronaut." zei zijn zusje vrolijk. Ze was nog te jong om te vatten wat er precies met hem gebeurde. "Mag ik je anstronauthelm op zetten."
"Het is astronaut Prim" zei hij lachend. "Het spijt me, zie je die mannen in hun witten kleding. Ik speel een spel met hen. Ik moet zo lang mogelijk mijn astronautenpak aanhouden om te kunnen winnen." Ze hoefde de waarheid niet te weten, dat wilde hij haar niet aan doen. Zijn moeder hief haar van haar schoot en stelde voor dat ze samen met Basil kon gaan spelen in een hoek van de kamer speciaal ingericht voor jonge kinderen. "Ik wil spelen met Prinses!" riep Prim en bleef koppig staan. Prinses was haar lievelingsbij. Prim was de eerste geweest om namen te geven aan de insecten die in Oliver woonden. Hij had de gewoonte van haar overgenomen. Oliver keek twijfelend naar de bewakers. Een bijtje kon vast geen kwaad. Stiekem tilde hij zijn kap even omhoog en opende zijn mond. "Prinses!" zei Prim vrolijk en liet het diertje op haar neus landen.
"Hey ik zag wat je net deed, doe die bij..." Een enorme windvlaag blies de tafel waaraan ze zaten omver. Olivers kap vloog af. Hij verschanste zich samen met zijn moeder, broertje en zusje achter de tafel. De hele zwerm vloog uit zijn mond, cirkelde om hen heen als een schild. Zodra iemand te dicht in de buurt kwam haalden ze uit. "Anscombe haal meteen die bijen weg. Het gevaar is geweken." Hij zou ze zich niet zomaar terugtrekken. Het schild opende zich net ver genoeg om door te kijken. Er stonden enkele bewakers klaar met verdovingsmiddelen. "Me verdoven, geen goed idee lijkt me. Mijn vrienden hier gaan daar niet bepaald tevreden mee zijn." Doordat alles zo snel gebeurde had de bewaking niet de tijd gehad beschermende kleding aan te doen. Hij keek de zaal door. De meeste mensen waren weg, het gevaar was geweken. Hij kon hier niet eeuwig blijven zitten. Hij opende zijn mond, de bijen keerden terug naar hun huis. Enkel Prinses zat nog altijd op Prim's hoofd. Verslagen stond Oliver op. "Het is tijd om afscheid te nemen van jullie grote broer." zei zijn moeder. Ze gaven elkaar een stevig knuffel. Oliver werd weggebracht door enkele begeleiders of hij straf kreeg voor zijn bijen was nu niet het belangrijkste, al gaven ze hem wel een nieuwe kap om over zijn hoofd te trekken. Onderweg naar zijn kamer kwam hij een groepje jongens tegen dat rondom een meisje stond. Hij had dit soort taferelen weleens eerder gezien. "Hey wat doen jullie?"
"Dat zijn jou zaken niet?"
"Vallen ze je lastig?" vroeg hij het meisje.
"Kijk eens aan. Het lijkt erop dat Clarissa een nieuwe ridder heeft gevonden, deze komt inclusief belachelijk harnas." Zijn bijen hadden in Olivers leven slechts een keer iemand zodanig toegetakeld dat hij in kritieke toestand was terecht gekomen. Deze jongen had best wat weg van de jongen toen. Hij had zichzelf ook heel wat gevonden. Zo'n type dat dacht elk meisje te kunnen opeisen.
"Kijk ik weet niet wat er mis is met jullie, maar als dit jullie vorm is van plezier beleven dan is dat echt heel laag. Jongens zoals jullie, die enkel macht kunnen uitoefenen in groep hebben altijd voor iets te compenseren. Gaf je moeder je niet genoeg knuffels toen je klein was? Of heeft het met nog iets anders te maken." De manier waarop Olivers blik naar beneden ging sprak boekdelen. "Laat je zoiets over jezelf zeggen Mitchell?" Nee Mitchell liet niet zo over zich praten. Hij nam Oliver ruw vast en duwde hem tegen een muur. Vrijwel meteen kwam een begeleider hen uit elkaar trekken. "Het zal wel, Clarissa wij zijn nog niet klaar met elkaar, dat je dat maar weet." Clarissa dus dat was hoe ze heette. "Het spijt me dat ik tussenbeide kwam. Ik hoop niet dat je nu nog meer in de problemen kwam. Je zag er gewoon uit alsof je wat hulp kon gebruiken, Oliver." zei hij en stak zijn hand naar haar uit.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa had geen idee hoe ze uit deze situatie kon ontsnappen. Ze zal het geluk moeten hebben dat er een begleider langs zal lopen die haar uit deze scène kon halen. Uit het niets kwam er een jongen met een imkerspak aan die het groepje aansprak. Verlegen knikte ze toen hij vroeg of de groep haar lastig viel. Deze jongen moest vast nieuw zijn aangezien ze hem nog nooit eerder gezien had.
Nooit had iemand het zo voor haar opgenomen, op haar vrienden na dan natuurlijk. "Jongens, kunnen jullie ook eens niet iedereen beoordelen? Alsof jullie wel perfect zijn, ik bedoel we zitten hier toch allemaal om dezelfde reden." Geschrokken keek ze toe hoe Mitchell de jongeman aanpakte. Clarissa voelde zichzelf al opwarmen, wat geen goed ding was. Gelukkig kwam er een begleider die hun uit elkaar haalde. Mitchell riep haar nog wat standaard zinnen na terwijl hij weggehaald werd.
Clarissa keek de jongen aan die haar aan sprak. Oliver heette hij dus. "Clarissa, maar ik denk dat je dat wel inmiddels doorhad." Clara schudde zijn hand. "Je hoeft nergens sorry voor te zijn, ik ben je erg dankbaar. Het gebeurt wel vaker dus ik raak er inmiddels gewend aan. Ze kunnen me blijkbaar niet met rust laten." Het viel haar nu pas op dat er een bij naar haar toe vloog. Ze stak haar hand uit zodat hij erop kon landen. "Hey daar kleintje, ik hoop dat mijn hand niet te warm voor je is." Glimlachde ze naar het diertje. "Ik neem aan dat deze bij jou hoort?" Doordat Clarissa eigenlijk nooit naar buiten ging, waardeerde ze alles wat maar met natuur te maken had. Ze was een grote dierenliefhebber, dus was ze natuurlijk ook helemaal weg van de schattige bij die rustig op haar hand was komen zitten en nu rond liep alsof hij haar aan het verkennen was.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise keek naar haar brief. Ze wist dat ze toch geen antwoord zou krijgen, dus ze vouwde er een vliegtuigje van en gooide het door de kamer. Het bleef niet heel lang vliegen en het stortte neer bij de deur. Ze keek er naar en schrok toen er op de deur werd geklopt. Het bleek Asa te zijn. "Kom maar binnen," zei ze. Eindelijk, ze kon haar gedachten afwenden. "Het bed is helemaal van jou." Wat was er nu gebeurd, vroeg ze zich af. Een voordeel dat de ouders niet meer kwamen bezoeken, was dat je niet gejudged werd om wie je was en wat je je ouders aangedaan had. "Vertel, wat is er vandaag gebeurd? Of wil je liever alleen gelaten worden?" In haar kamer, maar never mind. Louise draaide zich om in de stoel en reikte naar een van haar bureaulades. Ze trok de derde open, waarna ze een geheime lade erachter opende. Daar was haar geheime voedselvoorraad. "Ik heb chips, koekjes en drop, dus leef je uit. Wat wil je precies hebben?" vroeg ze, terwijl ze alvast een koekje naar hem gooide.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Dus dit is al een tijd bezig en de begeleiding doet er niets aan? Eigenlijk zou me dat niet mogen verbazen. Deze plek heeft meer weg van een middelbare school dan ik had verwacht. Weet je wat zijn gave is?" Mitchell leek niet het type dat het hier zomaar bij zou laten. Oliver zou niet zomaar de confrontatie op gaan zoeken, maar moest het ooit gebeuren, wilde hij er liefst voorbereid op zijn. Op dat moment lande er een klein bijtje op Clarissa's hand. Prinses was dan toch niet bij zijn zus gebleven. Bijen waren niet gevaarlijk. Ze vallen enkel aan wanneer ze zich bedreigd voelen. Het is ook zo dat ze door iemand te steken hun eigen leven opofferen, want in tegenstelling tot wespen verliest een bij bij het steken haar angel en dat betekent haar dood. Het zijn enorm nobele dieren. "Bijen houden erg van warmte. Ze gebruiken het als verdedigingsmechanisme. Als er een groter insect de korf binnendringt, kunnen ze allemaal samen komen. Ze omsingelen het andere insect en beginnen te trillen. In plaats van te steken doen ze de temperatuur stijgen zodat de indringer levend wordt gekookt. Ok dit klonk gruwelijker dan ik me had voorgesteld, maar dat toont maar weer hoe intelligent ze zijn." Hij hief zijn kap een beetje omhoog. "Komaan Prinses tijd om terug te gaan. Ik had het zelf ook liever anders gezien." Oliver kon dan niet letterlijk praten met hen, toch leek het vaak alsof ze elkaar begrepen. Het beetje vloog nog even een rondje rond Clarissa's hoofd, alsof ze haar nog een laatste maal in zich op wilde nemen en vloog daarna terug zijn mond in. "Je lijkt niet bang van ze te zijn? Niet dat dat nodig is, integendeel. Er zijn gewoon veel mensen die meteen een vliegenmepper boven halen het moment dat ze een bij zien."

Anoniem
Popster

Juno schreef:
"Life is funny, isn't it?
Just when you think you're going to figure everything out,
just when you finally begin to plan something,
get excited about it and feel like you know what direction you're heading in,
the paths change, the signs change,
the wind blows the other way,
North is suddenly South, and East is suddenly West,
and you're..
..lost"

Alles was wazig toen ze haar ogen opende. Ze wist niet hoe, of onder welke omstandigheden, ze hier terecht was gekomen. Het enige wat ze wist, was dat haar hoofd pijn deed en ademen moeilijk ging. Twee gedaantes hadden zich over haar heen gebogen. De eerste had fel blauw gekleurd haar, iets wat je niet vaak zag op Golden Oak. Mensen probeerden altijd zo min mogelijk op te vallen, om verafschuwende blikken te vermijden. Je had natuurlijk Aria, met grijs haar, maar zij was een van de uitzonderingen. De tweede jongen herkende Joana vaag. Ze kneep haar ogen tot spleetjes om iets scherper te kunnen zien, tevergeefs. Bewegen deed pijn en vele lichaamsdelen waren er niet eens tot in staat. Toch lukte het haar net één van haar armen op te tillen en omhoog te brengen. Langzaam reikte ze naar zijn gezicht, waarna ze probeerde te voelen met wie ze te maken had. In sommige gevallen kon je gaven als die van haar goed gebruiken, zoals nu. Het duurde een tijdje voordat Joana iets begon te voelen. Wat ze voelde waren wat zwakke prikkels. Haar eigen pijn overmeesterde het grootste deel, maar toch leek het een klein beetje te werken. "Asa.." mompelde ze. Het was fijn dat Asa naar haar toe gekomen was. Dat hij tenminste nog een beetje om haar gaf. Hij was tijden haar enige vriend geweest op Golden Oak. Nu was het nog steeds één van haar weinige vrienden en daar was ze heel dankbaar voor. Asa was speciaal, anders dan anderen. Zelfs na het incident van gisteren was hij hier om haar te helpen. Ondanks dat Joana zich heel goed voelde met Asa aan haar zijde, was er een ander gevoel dat haar lichaam overnam: spijt. Spijt voor wat ze tegen hem gezegd had. Tranen rolden over haar wangen zonder dat ze het zelf merkte. "Asa sorry.. Sorry! Ik ben echt een vreselijk mens. Waarom zei ik niet gewoon dat ik je leuk vond? Want ja.. dat is zo... Het is heel stom ik weet het, want jij vindt Lynn leuk en... Lynn is ook veel beter voor je, maar ik wil zo graag vrienden blijven en normaal met elkaar omgaan. Ik wil gewoon leuke dingen doen en onze gaves laten voor wat het is. Dat is moeilijk maar..." Joana ratelde aan één stuk door. Ze had geen besef van wat ze aan het zeggen was, maar kon het ook niet stoppen. waarschijnlijk had ze een flinke hersenschudding opgelopen. Toch had ze geen spijt. Asa moest dit ooit te weten komen, niet waar?

ofterwijl Joana ziet Denish aan voor Asa hehe

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Volgensmij hoort hij iedereens gedachtes. Wat nogal vervelend is aangezien hij me dus altijd een stap voor is." Clarissa voelde zich nog wel een beetje ongemakkelijk bij dit alles. Een nieuw persoon ontmoeten en hier een gesprek me houden was al iets wat haar confortzone te buiten ging. Toch dacht Clarissa aan het gesprek dat ze zojuist nog met Lynn had gehad. Ze moet haar angsten overkomen en zich openstellen voor nieuwe personen. "Misschien wel gruwelijk, maar dat klonk als de perfecte metafoor voor mijn leven. Mijn gaven is dat ik heel warm kan worden en in het uiterste geval uit vlammen bestaan. Sorry dat was een slecht begin van een ontmoeting. 2 minuten en ik heb het nu al verpest." Clarissa keek nog even glimlachend naar de bij die om haar heen vloog voordat deze in Oliver zijn mond verdween. Het was een bijzondere gaven die ze nooit aan had zien komen. Zelf vond ze die van haar nogal simpel en niks bijzonders. Haar gaven was al vaak voorgekomen in verschijdene fantasie films. "Tuurlijk niet, ik hou van de natuur en dus ook van dieren. Ik vind bijen schattige en interessante dieren. En de mensen met vliegenmeppers zijn gek. Ik snap dat soort mensen echt niet, ik bedoel die dieren en insecten hebben je niks misdaan. Zolang jij gewoon hun met beleid behandeld zullen ze je niks aan doen." Clarissa keek eens naar zijn pak, ze had wel medelijden met hem dat hij dat altijd moest dragen. "Moet je dat pak altijd dragen? Jouw bijen zijn toch niet gevaarlijk, of wel?"

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Verslagen keek Lynn voor zich uit. Nog half versuft zat ze op de grond van de isolatiecel voor zich uit te staren. Er was hier niks. Letterlijk niks. Niets meer dan een lege ruimte met wat muren en een deur. Dat was alles wat deze ruimte was.
Lynn dacht na over wat er gebeurd was. Niet alleen over de storm situatie en over hoe Joana eraan toe moest zijn en of ze het überhaupt wel overleefd had, maar ook over de eerdere gebeurtenissen. Haar woede uitval naar Seth toe, de overname van Asa's demon en haar gevoelens voor Asa bijvoorbeeld.
Al die tijd dat Lynn iets probeerde, gaf Asa er geen gehoor aan. Er werd na het incident niet echt meer gesproken over de situatie en daarbij was Asa weggerend toen hun lippen elkaar kort hadden ontmoet. Was dat voor Lynn niet eigenlijk al een teken van afwijzing? Had ze onnodig hoop gehouden dat Asa ook iets voor haar zou voelen? En was er dan niet al iets in gang gezet als het wederzijds geweest was? Misschien moest Lynn het van zich afzetten en gaan vergeten dat er ooit iets zou komen tussen hen. Daarbij waren hun gaven een gevaar voor elkaar, mocht het zo ver gekomen zijn. Eén overname en de hel zou weer losbarsten. Lynn moest het gewoon vergeten en de band tussen hen houden zoals het nu was; vriendschappelijk.
Lynn maakte zich ook enorm zorgen om Joana. Het beeld van Joana die door de ruiten heen werd geblazen, stond op haar netvlies gebrand en het enige dat Lynn deed, was als verstijfd staan. Ze deed niets. Rende niet naar Joana om te zien welke impact de windvlaag voor haar had. Riep er geen begeleiding bij die haar konden helpen. Nee, Lynn stond daar aan de grond genageld en liet zich maar meenemen door de begeleiders hier naar de isolatie.
Alle gebeurtenissen kwamen opeens in één klap bij Lynn naar binnen. Ze besefte nu pas goed wat ze gedaan had en hoe gevaarlijk haar gave precies was. Lynns gave was niet alleen een gevaar voor anderen, maar ook voor haarzelf. Een gave die ze niet kende, kon voor haar misschien wel fataal zijn. Een geluk voor haar was dat ze de demon overname overleefd had, ook al voelde ze er alles van, hoewel de overname maar half was. Echter baarde het haar wel zorgen, omdat de demon vlak voor het einde haar iets had gezegd in de richting van dat het niet bij die ene keer zou blijven.
Lynn had haar knieën opgetrokken, haar hoofd erop gedrukt en armen eromheen geslagen. Haar woede en verslagenheid hadden plaats gemaakt voor een enorme huilbui. Ze voelde zich ellendig en wist zich geen raad meer. Lynn wist niet meer hoe ze met haar eigen gave moest omgaan en was bang voor wat haar verder nog te wachten stond. Dit mocht dan wel de eerste keer in de isolatie zijn, maar Lynn hield er nu al rekening mee dat het misschien niet bij deze ene keer zou blijven.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria's wereld stortte voor haar ogen in elkaar. Ziedende blikken sneden door haar heen als messen, maar de blik van Seth was nog wel het ergste. Het was een blik van hartverscheurend verdriet die over zijn gezicht heen gleed terwijl hij het levenloze lichaam van Jason zo stevig mogelijk vasthield. De tranen welden op in Aria's ooghoeken, klaar om naar beneden te vallen. Het duurde ook niet lang voordat dit gebeurde, ze realiseerde zich dat al haar vrienden haar zouden haten. Ze had familie van Seth vermoord, familie van een van haar beste vrienden. Ze had een van haar best vrienden onoverkomelijke pijn veroorzaakt, hem getraumatiseerd. Zou Aria zichzelf kunnen vergeven? Nee, nooit. De tranen rolden nu over haar wangen heen. "Seth--" fluisterde ze zachtjes tot er opeens naast haar een aantal begeleiders stonden, klaar om haar mee te nemen. Ze pakten haar ruw vast. "Stop!" riep ze in de hoop dat ze los kom komen, "Ik moet hier blijven --". Ze wilde niet meewerken, in tegendeel, ze wilde loskomen. Ze wilde naar Seth toe. Hem omhelzen. Hem vertellen dat ze hem nooit zo veel pijn kon bezorgen. Hem vertellen dat het haar niet kon zijn. Hem vertellen dat alles goed kwam. Een laatste ruk van een van de begeleiders liet alles in duigen vallen en Aria zou net weg worden gebracht tot Seth het gezelschap stopte. Met grote ogen keek Aria naar hem, die nu een heftigere gezichtsuitdrukking had dan zojuist. Ze merkte op dat hij moeite had met praten. En toen rolden woorden over zijn lippen heen die Aria nooit verwacht had, "Aria heeft dit niet gedaan". Ze bleef heel stil staan en zweeg. Ze had een gevoel dat ze wist wat er zou komen, maar dat maakte het niet minder hartverscheurend. Nog meer tranen liepen over haar wangen geen. Ze sloeg een hand voor haar mond terwijl ze realiseerde wat het volgende was wat hij zou zeggen. De begeleiders hadden haar rustig losgelaten en keken naar Seth die duidelijk moeite had met zijn volgende zin. Ze schudde lichtelijk haar hoofd, de consequenties van zijn actie zouden heviger zijn dan als Aria de schuld op zich zou nemen. Het zou een breuk in zijn familie veroorzaken en hij zou een aantal rangen omhoog moeten gaan. Aria wist dat ze dat niet kon laten gebeuren, ze wist hoe het was om geen familie te hebben en op sommige momenten was dat heel moeilijk. Maar Aria was al te laat, Seth was haar voor. De blik die nu op Aria's gezicht tevoorschijn kwam was eentje van extreem verdriet. Zo verdrietig had ze zich in een lange tijd niet meer gevoeld. Aria wist niet waar ze allemaal in beland was. Aria wist dat het niet haar schuld was, maar het voelde wel zo. Zij was degene die de kettingreactie was begonnen, als ze ergens anders stond dan was dit allemaal niet gebeurd. Dan kon Seth de levende Jason in zijn armen houden. Machteloos keek ze dan ook toe hoe Seth meegenomen werd naar isolatie. Zo bleven alleen Seth zijn ouders, Drew en Aria over. Aria keek Seth zijn ouders nog een keer aan. Ze wreef te tranen zonder enig succes weg en zei: "Het spijt me zo veel erg, vergeef me" zei ze zachtjes tegen hen waarna ze Drew volgde naar de deur. Ze zei niks, het was voor haar even niet mogelijk om iets te zeggen. Ze stopte een aantal meter voor de deur om te voorkomen dat ze een tornado zou veroorzaken, wat nog best kon gebeuren nu ze geen handschoenen aanhad. Toen Drew gedag zei en wegliep knikte ze alleen maar. Ze wilde zo veel zeggen maar voelde alsof ze het niet kon. Haar gedachten gingen alle kanten op. Ze besloot toch maar terug naar binnen te gaan, terug naar haar kamer. Ze moest alleen zijn. Ze moest nadenken over wat er gebeurd was. Alleen. Nieuwe tranen bleven maar komen terwijl ze snel de gang over rende. De fijne dag die ze zich in de morgen had ingebeeld was voor haar ogen in duigen gevallen. Ze had mensen om zich heen pijn bezorgd.. Het was iets waar ze niet makkelijk overheen zou komen. Ze werd abrupt gestopt door meisje die ze door de waas van de tranen eerst niet herkende maar zodra ze beter focuste wist ze dat het Janice was.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Wat er allemaal om hem heen gezegd werd, kon Seth niet verstaan. De worden kwamen binnen, maar 98% van de woorden hadden geen betekenis voor hem. Alsof de woorden in een andere taal werden uitgesproken. Een taal die hij niet verstond. Slechts een paar woorden drongen nog tot hem door. Seth, hier, nee en niet waren die woorden. De rest hoorde hij niet en ook over deze woorden was hij onzeker over de betekenis.
Natuurlijk had Seth Aria de schuld op zich kunnen laten nemen. Nu was hij te wanhopig om het zich te bedenken, maar de kans was groot dat Aria het niet eens erg vond. Aria had niets te verliezen, in tegenstelling tot Seth. Ze wist hoe belangrijk familie was en hoe het was om familie te verliezen. Aria was het meisje dat anderen er tegen wilde beschermen. Toch zou Seth later diep van binnen blij zijn dat ze te laat was met ingrijpen en de schuld op zich te nemen. Zijn gave bleek gevaarlijker te zijn dan werd gedacht. Er moest ingegrepen worden voor er nog meer slachtoffers zouden vallen en daarbij, wat als de waarheid aan het licht zou komen? Dat zou zijn ouders nog meer pijn doen dan nu eerlijk opbiechten wat er gebeurd was. Die klap konden ze gewoon niet aan. Ze waren altijd goud eerlijk tegen elkaar geweest. Zelfs geen leugentje om bestwil, voor zover hij het zich kon herinneren tenminste. Verder wilde hij niemand onschuldig in de problemen brengen en zeker Aria niet. Na alles wat ze voor hem gedaan had, verdiende ze het niet. Nee, dit was beter zo. De eerlijke waarheid moest gewoon bekend zijn bij iedereen en de gevolgen zouden later wel komen.
Inmiddels zat Seth al huilend in de isolatiecel. Luide snikken verlieten zijn lippen. Seth had nooit gedacht dat hij hier ooit in moest zitten. Zeker niet om deze reden. Dom dat hij was, maar hij had nooit gedacht dat zijn gave zo gevaarlijk was. Hij had er wel rekening mee gehouden dat hij in theorie tsunami's kon maken, maar bloedsturen? Nee, daar had hij absoluut niet aan gedacht.
Door zijn tranen heen, kon hij niet zien hoe de isolatieruimte eruit zag, maar hij kende de verhalen van sommige van zijn vrienden. Het was een kleine, lege, witte ruimte. Een ruimte waar niets in stond en waar de meesten hun gaven lekker konden laten uitrazen zonder bang te zijn voor mogelijke slachtoffers, behalve hunzelf dan natuurlijk. Een ruimte waar je tot rust kon komen en je kon bedenken wat er was gebeurd, iets wat Seth totaal niet wilde op het ogenblik.
Een korte tijd bleef Seth alleen, tot hij stemmen op de gang hoorde. "Hier zit Seth Waterflower" klonk de luide stem van de bewaker en meteen wist waarschijnlijk iedereen in de isolatie dat ook Seth hier zat. Iets waar Seth niet zo dol op was. Hij was een laag cijfer, dus iedereen zou hem waarschijnlijk vragen wat hij in de isolatie deed. Vragen die Seth niet kon en ook niet wilde beantwoorden zouden hem nu gesteld kunnen worden zodra hij de isolatie zou verlaten.
Langzaam ging de deur open en kwam de directeur binnen. Een relatief forse man met een blik die niet bepaald vrolijk stond. "Zo, dit was me een dagje wel he?" vroeg de directeur, terwijl hij Seth aankeek. "Je babyneefje vermoorden," de stem van de directeur was een mengeling van teleurstelling en nog iets. Misschien afgunst? Seth wist het niet, maar het maakte hem ook niet echt veel uit. De directeur probeerde het wel te verbergen, maar hij had weinig succes.
"Blijkbaar hebben we je gave onderschat. Voorlopig zullen er dan ook speciale maatregelingen getroffen worden. Om te beginnen zal je nummer van twee naar vier gaan. Voorlopig mag je ook geen bezoek meer ontvangen. In elk geval de komende maand niet," ging de directeur verder. Alsof iemand nog bij Seth op bezoek wilde. Zijn familie in elk geval niet en veel vrienden had hij niet in de buitenwereld. Nog nooit was er iemand langs gegaan aangezien hij vaak met zijn ouders op reis was voor hun werk. Waarschijnlijk zouden zijn vrienden nu denken dat hij op reis was of zo, dus zouden ze niet komen.
"Verder zul je meer begeleiding en onderzoeken krijgen."
Seth luisterde niet. Verwachte de directeur werkelijk dat hij alles verstond wat er gezegd werd? Net als eerder in de bezoekerszaal kwamen de woorden het ene oor in, maar het andere oor nog sneller weer uit. Sommige woorden hadden een betekenis, anderen hadden totaal geen betekenis in zijn hoofd. De gevolgen zou hij later wel merken en hij accepteerde het. Wat er gebeurde was vreselijk en kon niet door de beugel. Het moest voortaan voorkomen worden.
Al snel was Seth weer helemaal alleen in de isolatie. Behoefte aan gezelschap had hij ook helemaal niet. Niet van het personeel van Golden Oak in elk geval. De meesten behandelden hen als monsters. Zeker de mensen met een hogere rang en die net zoals hij kort ervoor een gave uitbarsting hadden. Heus afhankelijk van de persoon zorgden ze ervoor dat hun afgunst niet opviel, maar Seth wist dat het personeel vol met afgunst zat voor hen.
na een tijdje stopte Seth met huilen. Zijn tranen waren gewoon op, maar zijn gesnik en de pijn die hij van binnen voelde niet. Langzaam droogden de tranen op en veranderde zijn staart weer in benen en trok hij die tegen zijn borst, terwijl hij voor zich uit staarde.
Seth wilde hier weg. Weg uit de isolatiecel, weg van Golden Oak. Weg van alle blikken die hij waarschijnlijk zou krijgen zodra hij buiten de isolatie zou zijn. Een rank 2 die opeens in de isolatie belandde en rank 4 werd. Het gebeurde wel eens in Golden Oak, maar niet heel vaak.
Met een zachte zucht stond Seth op en begon een aantal rondjes te lopen. De stijfheid uit zijn lichaam te krijgen en zijn gedachten op orde te brengen. Niet dat je echt veel kon lopen in deze kleine isolatiecel, maar goed.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Dat hoefde Louise hem geen twee keer te zeggen. Hij plofte op het bed en begroef zijn gezicht in het kussen. "Nee praat alsjeblieft. Ik heb geluid nodig om mijn gedachten te overheersen." Zijn woorden klonken niet bepaald verstaanbaar door het kussen, maar Louise zou hem wel begrijpen. "Ik weet niet wat er exact gebeurde. Lynn had ruzie met iemand. Ik denk dat ze Aria's gave overnam. Er was zoveel wind, zoveel chaos en dan zijn er nog mijn ouders. Mijn ouders die weigeren in te zien dat ik net zo'n freak ben als de rest hier. Ze willen proberen me hier weg te krijgen. Ik weet niet of dat mogelijk is, maar hey met genoeg geld kan je vrijwel alles voor elkaar krijgen. Ergens wil ik weg. Ik bedoel wie wilt hier niet weg, maar het is niet veilig. Ik hoor niet thuis in de buitenwereld. Ik zal er enkel maar voor pijn zorgen. Ik zit hier al van mijn twaalf, twaalf!" Hij voelde iets op zijn hoofd landen, tastte met zijn hand en stak het koekje in zijn mond. Momenteel kon hij wel iets sterker gebruiken dan zoetigheid. "Ik hoop gewoon dat er niemand is gewond geraakt daarjuist, of erger. Je weet dat wanneer één iemand uitbarst het een soort besmettelijke werking heeft, daarom ben ik ook zo snel weggevlucht.De bewaking had hun handen al vol genoeg. Ik hoop dat de schade beperkt is gebleven. Hoe doe je het, omgaan met dit alles?"

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish keek naar het meisje die net wakker begon te worden... Asa? Ze begon over ene Asa... Hij slikte even toen hij haar woorden hoorde. Ze moest wel een hele harde klap gehad hebben dat ze dit nu allemaal zei... 'Ssshh..' zei hij geruststellend en keek toen naar de jongen met de vreemde haarkleur. 'We moeten haar naar binnen brengen. Er is vast wel een ziekenboeg, toch? Iets waar ze geholpen kan worden. Haar arm...' Hij slikte even. Hij had zoiets eerder gezien, dat iemands bot zo duidelijk gebroken was... Het was met een meisje op de academie gebeurd toen ze verkeerd neer kwam van een sprong op spitzen. Het was niet goed meer genezen en ze kon nooit meer dansen. 'Haar arm is gebroken en ze heeft een gat in haar hoofd.' Hij keek weer even naar het meisje. 'Zal ik je helpen recht op te zitten?' vroeg hij toen zacht en hij streek even wat van haar haren uit haar gezicht. Haar hand op zijn gezicht stond hij toe en bleef rustig, hij wilde haar absoluut niet van streek maken nu, dat zou alles alleen maar erger maken...

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew haalde opgelucht adem toen zijn bevel om wakker te worden het meisje inderdaad wakker maakte. Hij wist niet of het echt door zijn bevel kwam, of dat ze eraan toe was om te ontwaken, maar dat deed er ook niet toe. Ze was wakker en dat was het belangrijkste. Vanaf daar konden ze verder.
Zachtjes sprak het meisje een naam uit. Asa, waarschijnlijk de naam van de andere jongen, al kon Drew aan zijn gezicht zien dat dat niet het geval was. Misschien had ze een hersenschudding of zoiets. Dat ze hem met een ander verwarde. Of waren die Asa en hij een tweeling of zo. naja, het deed er ook niet echt veel toe.
Toen de jongen zei dat ze haar naar de ziekenboeg moesten brengen, schudde Drew zijn hoofd. "We weten niet wat ze precies mankeert. Zomaar onverwacht verplaatsen kan het alleen maar erger maken." zei Drew en hij beet op zijn lip. Hij ging er vanuit dat ze niet zomaar naar een gewoon ziekenhuis mocht, maar er was vast wel een ziekenboeg met een paar specialisten op deze school. Even keek Drew naar de jongen en zijn blik viel meteen op zijn armband.
"Ik denk dat jij beter terug naar binnen kan gaan. Ik heb gehoord dat leerlingen niet zomaar naar buiten mochten. Misschien dat jij hulp van binnen kunt halen, dat ik hier bij het meisje blijf" zei Drew vervolgens. Hij wilde liever niet dat de jongen in de problemen kwam als het niet hoefde. Op het moment kon Drew toch niet in de problemen raken. Zijn zonnebril had hij weer op en hij was geen leerling.
Al snel was de jongen vertrokken en kwamen er niet veel later mensen van de ziekenboeg naar hen toe, die het meisje onderzochten en Drew vroegen om weg te gaan. Rustig knikte Drew, waarna hij rustig op stond en naar het winkelcentrum toe liep. Hij had zijn besluit genomen. De school was zo te merken wel een gekkenhuis, maar dat was hij ook en hier was zijn gave in elk geval geen gevaar voor de wereld. Hij zou daarom wat spullen kopen die hij nodig had en terug gaan naar die school. Hij had de wereld voldoende problemen bezorgd inmiddels. Teveel slachtoffers op zijn naam gezet.
Eenmaal in het centrum kocht hij een aantal grote koffers, waarna hij naar de normale winkels ging en eerst een grote voorraad nieuwe kleding kocht. Van broeken, shirts, truien, ondergoed, petten naar schoenen en een aantal sieraden die hij leuk vond. Ook zag hij een ketting met een kleine tornado eraan en glimlachte even. Bij de ketting hoorden ook nog een paar leuke gouden oorbelletjes. Die waren wel leuk voor Aria. Ook was hij blij dat er een aantal beddengoed te koop was, wat Drew ook kocht. Rustig liep hij met zijn aankopen naar de kassa en rekende het af. De prijs voor de sieraden kwam al snel op 160 euro, terwijl zijn normale kleding rond de 250 waren totaal. Rustig verdeelde hij zijn kleding over zijn koffers en liep vervolgens naar een supermarkt. De koffers verstopte hij in een hoek en rustig liep hij naar binnen voor een snackvoorraad. Iets wat ze vast wel konden gebruiken op Golden Oak. Na een tijdje was zijn boodschappenwagentje al vol met producten. Zo had hij Haribo beertjes, cola, fanta, sprite, kaas, chocolade, verschillende soorten worst, borrelnootjes, sinaasappelsap, pinda's, pocky, chips, dropjes, koekjes, van 20 flesjes bier en nog veel meer gekocht. Ook had hij van die plastic glazen en bordjes en schaaltjes gepakt voor de snacks en wat doucheproducten die hij dacht nodig te hebben. Van dure parfum tot gewone zeep, shampoo, gel, tandenborstel, tandpasta en een kam. Na dat afgerekend te hebben, ging Drew naar de Drankslijter op de hoek van de straat, waar Drew ook wat alcohol kocht, voor het geval er werkelijk een drankavond zou zijn. Zo kocht hij een grote fles pasop, blue curacao, malibu, rode en witte wijn, berenburg, whisky, breezer, rocket shot, drop shot, safari en nog een aantal alcoholische drankjes.
Toen alles over zijn koffers verdeeld was, besloot Drew weer terug te gaan naar Golden Oak. Inmiddels was de rust een klein beetje terug gekeerd, al had Drew het vermoeden dat sommige mensen flinke problemen hadden. Rustig liep Drew naar de receptie en gaf aan dat hij zichzelf wilde inschrijven, waarna hij al snel naar het kantoor van de directeur werd gebracht. Rustig vulde Drew alle formulieren in. Sommige vragen waren wat te persoonlijk na zijn smaak. Welke gave heb je? Dat was een logische vraag, maar de vraag of hij dodelijke slachtoffers gemaakt had en hoeveel vond Drew een beetje moeilijk. Toch vulde hij het rustig in en gaf ook duidelijk aan dat hij zijn zonnebril altijd bij zich moest houden, waarna Drew een armband kreeg met het getal vijf erop. Volgens Aria het hoogste en gevaarlijkste getal. Aangezien de directeur het druk had, kwam er een begeleider die Drew de regels uitlegde en hem naar zijn kamer bracht. Rustig liep hij met de begeleider mee, toen die zijn koffer wilde controleren. Even beet Drew op zijn lip, maar de begeleider was blijkbaar nog niet van zijn gave op de hoogte gesteld. Rustig deed hij zijn zonnebril af en zei tegen de begeleider dat het niet nodig was om zijn koffer te controleren, waarna hij alleen gelaten werd.
Toen Drew alleen was, besloot hij zijn koffers uit te pakken. Zijn nieuwe kleding belande in de kast en de badkamerproducten in de badkamer. Vervolgens kwam hij aan bij de snacks en drank. Hij besloot de drank voorlopig nog even in zijn koffer te bewaren. hij wist niet waar de drankavond was. Aangezien de drank over alle drie de koffers verdeeld was, deed hij alles in 1 koffer en sloot die af, waarna hij die onder het bed duwde. De snacks bekeek hij even, waarna hij een aantal dingen in zijn eigen bureau verstopte. Hij was blij dat hij sommige producten dubbel had gekocht.
Als laatste maakte Drew zijn bed op en ging kort douchen. Dat was al een tijdje geleden. hij waste zichzelf wel altijd, maar op straat kon je niet zomaar een douche nemen. Toen hij kaar was met douchen, zich had omgekleed en zijn haar in model had gedaan, besloot hij eens de school te gaan verkennen. Misschien dat hij Aria kon vinden en dat ze hem een rondleiding wilde geven. Rustig pakte hij het sieradendoosje wat hij voor Aria had gekocht en deed die in zijn zak, waarna hij zijn kamer uitliep en door de gangen heen begon te lopen.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise luisterde aandachtig naar het verhaal van Asa. Lynn. Ruzie. Wind. Chaos. Ouders. Ontkenning.Pas toen hij klaar was met praten, deed Louise haar mond open. "Het is goed dat je weg bent gegaan. Anders was het nog erger geweest. En over je ouders... Je kiest ze niet uit. Als jij denkt dat je beter hier kan blijven, zal ik ervoor zorgen dat je hier blijft. Als je weg wil, zal ik een gat in de muur blazen en kan je weg. Laat je ouders stikken, zij hebben niet het beste voor je. Weiger ze de volgende keer, want jij weet het beste voor jezelf." Toen was ze even stil. Hoe deed zij het? Slecht. Heel slecht. Ze kon niet eens zeggen dat zij het goed deed, of zorgen voor advies. Het was voor haar overduidelijk dat ze niet over de druk heen kon. Dat ze hier voor altijd zou blijven, totdat men haar helemaal zat zou zijn en haar blind zouden maken, zodat ze niemand meer pijn kon doen. En zelfs als ze terug zou komen, zou ze niet naar haar woonplaats teruggaan. Iedereen haatte haar daar, dat wist ze zeker. Volgens haar oude buurtgenoten zat ze nu in de gevangenis weg te rotten en ze kon er niet mee leven. "Ik kan het niet," gaf Louise maar eerlijk toe. "Ik kan niet terugdenken aan de avond dat alles mis ging, ik kan niet een dag hier zijn zonder dat ik alles haat. Ik wil ook weg, maar ik zit opgesloten door mijn gave. Niet eens door de begeleiders, maar door mezelf. Ik kan iedereen hier vermoorden en weggaan, verdwijnen in de mensenmassa, maar dat wil ik niet." Ze maakte een zak chips open en graaide erin. "Sorry Asa, ik weet het gewoon niet." Meteen welden er tranen op in haar ogen. Shit, dat wilde ze niet. Ze wilde niet zwak zijn nu.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynns huilbui had plaatsgemaakt voor vermoeidheid. Vermoeid door het huilen. Vermoeid door de overname. Haar lichaam was gewoon op. Een diepe zucht verliet haar lippen en Lynn besloot om op de vloer van de cel te gaan liggen en haar ogen te sluiten.
Haar rust werd al vrij snel verstoord door wat rumoer in de cel naast haar. Lynn kon nog niet plaatsen waardoor het kwam of door wie. Ze ging daarom maar weer rechtop zitten en schoof langzaam naar de muur toe waar de andere cel ook was en legde haar oor tegen de muur aan.
'Hier zit Seth Waterflower,' klonk het. Lynn keek verbaasd op. Seth? Wat deed Seth in de isolatie? Zijn gave was toch niet gevaarlijk? Ze bracht haar oor weer terug naar de muur om te zien of ze nog meer kon opvangen.
'Je babyneefje vermoorden.' Lynn slikte even. Hoorde ze dat nu goed? Had hij daadwerkelijk...? Ze schudde haar hoofd. Dat kon gewoon niet. Seth kon niemand vermoorden...Toch?
Lynn probeerde nog te luisteren en te zoeken naar wanneer de stemmen ophielden. Toen de stemmen uiteindelijk weg waren, haalde Lynn eerst nog even diep adem. 'Seth? Seth, ben jij dat?' probeerde Lynn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld