Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Daar was ze opgegroeid. Hij draaide de kaart weer naar zich toe, las met wat moeite de plaatsnaam. Hij herkende het stadje niet, maar had er wel een sterretje bij gezet toen hij de kaart meegenomen had. Waarom, dat kon hij zich nu ook niet meer herinneren. Het deerde ook niet, want als ze erheen gingen kwam hij er vanzelf achter wat de reden was geweest. Áls ze erheen gingen, dat leek nog niet zeker te zijn als hij haar zo zag. Hij vouwde de kaart op, stopte hem weer weg en aarzelde geen moment om het meisje tegen hem aan te trekken. Dean moest diep in zijn geheugen graven om zich weer ter herinneren wat Charlotte over haar vroegere leven verteld had en het was zeker niet veel. Hij herinnerde zich dat ze haar broer had achtergelaten in het dorp en dat haar vader nog meerdere malen was gaan zoeken, maar de jongen nooit gevonden had. Uiteindelijk hadden ze haar broer achter moeten laten omdat het te gevaarlijk was. Dan was het begrijpelijk dat het raar zou zijn om terug te keren naar die plek, naar hetzelfde huis als waar je je broer verloren was. Het was al jaren geleden gebeurd natuurlijk, maar ergens had hij er wel begrip voor dat ze het niet zou willen. Hij zou liever ook niet terugkeren naar de plek waar hij de eerste jaren van zijn leven in relatieve vrede was opgegroeid, niet als hij het kon voorkomen. 'We hoeven er niet heen te gaan,' zei hij dan ook tegen haar. Het hoefde geen probleem te zijn.
'Maar we zijn er nu wel dicht bij in de buurt,' zei Charlotte twijfelachtig. Hij knikte. Ja, ze waren er in de buurt nu. Dat betekende niets, hoefde niets te betekenen voor wat ze wel of niet gingen doen. Hij drukte een kus in haar haren, liet zijn hand op haar schouder rusten. 'Anders reizen we gewoon die kant op, maar als je je bedenkt kunnen we altijd nog een andere kant op gaan, toch?' Het maakte hem niet uit. Ze hadden genoeg voorraden om een tijdje vooruit te kunnen en als ze de kans niet kreeg om erheen te gaan, kon dat misschien nog wel negatiever uitpakken dan haar die kans wel geven. Het was aan haar.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zijn reactie was fijn. De manier waarop hij haar naar zich toetrok en de keuze bij haar liet liggen. Ze waardeerde het, maar wist op dit moment niet goed wat ze zou moeten besluiten. Wat als ze geconfronteerd zou worden met de waarheid? Wat als ze erachter kwam dat Christian hun huis leeg aangetroffen had? Wat voor een paniek zou er dan wel niet door hem heen zijn gegaan? Ze wist niet of ze klaar was voor dat nieuws, maar tegelijkertijd zou het fijn zijn nog een laatste keer haar huis te zien. Om wat oude jeugdfoto’s te verzamelen, haar kindergitaar nog een laatste keer vast te hebben en misschien zelfs te bespelen. Maar, wat als het huis volstond met sporen? Het was een keuze die ze niet kon maken, nóg niet in elk geval. Het alternatief dat Dean offerde, klonk als een goed alternatief. Het zou haar meer tijd geven om na te denken over wat ze wilde, maar was ook vrijblijvend.
Ze knikte en glimlachte dankbaar naar Dean. Met hem aan haar zijde, zou het wel goed komen. Zolang hij naast haar zou staan, zo zei overeind blijven. Hij schonk haar een kracht die ze haarzelf nooit zou kunnen geven. En enkel zijn aanwezigheid was daar al voldoende voor. ‘Ja, dat is wel een goed idee,’ fluisterde ze. Ze bleven nog even een tijdje zitten, waarna ze hun ontbijt afmaakten en de kamer weer wat fatsoeneerden. Zodra de kamer opgeruimd was en ze eigenlijk geen goede reden meer hadden om te blijven, bekroop haar een wat leeg gevoel. Ze wilde het nog niet achterlaten, niet na gisteravond. De plek was perfect geweest, had gezorgd voor de mooiste avond uit haar leven. Zonder deze ruimte, had ze waarschijnlijk niet de stap gezet die ze gister gezet had. Een stap die nu veel gemakkelijker was. Dean hees zijn tas al over zijn schouder, wel met tegenzin leek het. Aarzelend keek Charlotte naar de badkamerdeur. De douche. Die zou ze wel gaan missen. Voor het eerst in tijden voelde ze zich schoon, iets wat in de wildernis van korte duur zou zijn.
‘Dean?’ vroeg ze. ‘Voor we gaan… zullen we nog een keer gebruik maken van het stromende water?’ Zorgvuldig had ze nagedacht over haar woordkeuze: we. Niet alleen. Nee, ze wilde samen met hem onder de douche. Ze raakte opgewonden van het beeld van een douchende Dean. Waterdruppels die over zijn met inkt bedekte, naakte lichaam omlaag dropen. Zijn haren nat, terwijl het water langs zijn gezicht droop en zijn wenkbrauwen licht gefronst waren om de vloeistof bij zijn ogen weg te houden. Shit. Als hij nu nee zou zeggen, zou ze de rest van de dag met een opgewonden gevoel rondlopen.
Dean leek wat verrast door haar voorstel. Haast met stomheid geslagen stond hij daar. ‘We?’
Goed gehoord. Een speelse glimlach verscheen op haar gezicht. Ze vond het heerlijk om met zijn gevoelens te spelen, om hem in verwarring te brengen en om lustgevoelens in hem op te wekken. ‘Ja,’ zei ze ietwat onschuldig. Ze kon aan zijn blik zien dat hij wilde en dus besloot ze er een schepje bovenop te gooien. Ze trok haar shirt over haar hoofd en gooide deze op de grond. ‘Maar, alleen als je er voor in bent natuurlijk…’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Eigenlijk was Dean al klaar geweest om te vertrekken. Het gaf hem een wat zwaarmoedig gevoel om de ruimte achter zich te laten, maar hij wist dat dit toch niet voort kon duren. Daarbij, het was niet de ruimte die gisteren zo perfect had gemaakt. Dat was Charlotte geweest en laat het nou net zo zijn dat hij haar mee kon nemen. Geen probleem dus. Tenminste, dat hield hij zichzelf voor. Hij was al bijna naar de deur gelopen, met zijn tas over zijn schouder, toen Charlotte haar woorden hem stopten. Direct had hij het subtiele verschil ik woordkeuze gehoord, het meervoud in plaats van de enkelvoudige vorm van het woord. Ze wilde met hem samen nog eens gebruik maken van de douche. Naakt. Het was nog niet in hem op gekomen, maar nu de verbazing van het voorstel iets begon te zakken kon hij een grijns niet onderdrukken. Vooral niet toen ze haar shirt ook uit had getrokken, op de grond gooide. Als een uitdaging. Hij zuchtte, maar er was niets van gemeend. Alsof hij ooit verveeld zou raken van dit. Zijn tas belandde weer op de grond en in enkele kleine stappen was hij bij haar. 'Is dat nog een vraag?' zei hij zachtjes, wat een lach op haar gezicht bracht. Speels. Dat was hoe hij dit wilde omschrijven. Na gisteren had hij toch wel iets meer zekerheid gekregen over wat hij wel en niet kon en durfde te doen, hij was iets zekerder geworden in zijn handelingen. Nog niet helemaal op zijn gemak, dat zou ook nog wel even duren, maar hij wist nu tenminste dat zij hem net zo graag had als hij haar wilde. Hij tilde haar op, klemde haar benen om zijn middel en grijnsde tegen haar lippen aan. Speels. Dat kon hij ook, in ieder geval een beetje. Haar met één hand ondersteunend opende Dean de badkamerdeur, die hij weer sloot toen ze eenmaal in de badkamer stonden. Eenmaal binnen duwde hij haar zachtjes tegen de muur, keek haar eventjes diep in haar ogen aan en drukte daarna zijn lippen zacht op die van haar. Een handeling die beantwoord werd door haar lippen, al moest hij de kus even onderbreken toen hij zijn shirt over zijn hoofd heen uittrok. Gelukkig duurde dat maar even, waarna hij haar weer wat hoger op zijn lichaam hees, haar rug nog steeds tegen de muur aan gedrukt. Ze zouden zo wel gaan douchen. Samen. Hij kon zich niet precies voorstellen hoe dat zou zijn, al kon hij zich wel indenken dat Charlotte ook heel aantrekkelijk was als ze nat was van het water, de druppels die over haar lichaam zouden glijden. De tepels, die van het koude water wat harder zouden worden dan normaal. Alleen de gedachte daaraan maakte dat hij haar wilde. Nu, onder de douche. Nog een maal een perfect moment beleven in deze ruimte, voordat ze door zouden reizen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Misschien was deze keer niet zo betoverend als die eerste keer, maar het was misschien wel heter – zelfs met het koude water wat uit de douche stroomde. Daar waar gister twijfels heersten en ze ontdekten wat ze wel en niet konden doen, leken ze daar nu meer vertrouwen in te hebben. Alleen al de vurige zoen waarbij zij klem stond tussen Dean en de muur. God, dat was heet. Het was een mooie afsluiter, een welgeplaatst afscheid van de magische ruimte. Het was een nacht die ze nooit zou vergeten, een nacht waar ze voor altijd met een glimlach naar terug zou kijken.
Helaas kwam aan alles een eind. Met tegenzin waren ze onder de douche vandaan gekomen, hadden ze zichzelf afgedroogd en hadden ze hun uitgegooide kleren – die door de hele kamer verspreid lagen – weer aangetrokken.
Het was verrassend koud toen ze buiten aankwamen. Misschien speelde het ook mee dat haar lichaam behoorlijk was afgekoeld door het koude water, maar het was te merken dat het weer achteruitging. Het was in elk geval droog, al voorspelde de dichtbewolkte lucht niet veel goeds. Charlotte voelde zich wat opgelaten toen ze de route volgden naar hun nieuwe bestemming. De bestemming die nog niet vastlag, maar die wel pijnlijk dichtbij voelde. Ze probeerde het gevoel van zich af te zetten, haar keuze zolang mogelijk uitstellend en richtte haar aandacht op Dean, wiens hand in de hare lag. De nacht in het hotel had hen goed gedaan, ze leken meer vertrouwd in hun aanrakingen.
Ze waren vrij stil terwijl ze de laatste straten van de stad doorliepen. De stad die hen mooie herinneringen had geschonken, maar waar ze ook een nachtmerrie ontdekt hadden, eentje die Dean bijna zijn leven gekost had. Eenmaal bij de rand van de stad keek Charlotte over haar schouder, terwijl een kleine glimlach op haar gezicht verscheen. Het was stom hoe een stad iets voor de mens kon gaan betekenen, maar deze stad zou altijd een speciaal plekje in haar hart krijgen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De winter kwam eraan. Hoe dramatisch het ook klonk, het was waar. Dean was het al weer bijna vergeten, maar de seizoenen draaiden gewoon door in deze wereld. De komende maanden zouden zwaar worden. In nachten dat ze geen beschutting konden vinden, zou het zelfs hels kunnen worden. Ieder jaar was het weer een gevecht. Niet tegen de geïnfecteerden, maar tegen de kou. Er waren jaren geweest waarin hij bijna dood was gevroren, puur omdat de winter zwaar was. Voor Charlotte zou dit nieuw zijn, een ervaring die ze nog niet meegemaakt had. Al die jaren had ze de winters in de stad door kunnen brengen, veilig tussen vier muren. Hij nam het haar niet kwalijk, had zelf ook genoten van de twee jaar dat hij niet had hoeven vechten om de kou te overleven. Misschien, als ze heel veel geluk hadden, konden ze de winter doorbrengen in een beschutte plaats. Een dorp of stad die niet overlopen was met geïnfecteerden, om daar een paar maanden uit te zitten. Hij betwijfelde het, gezien de voorraad die ze hadden, maar het was de enige hoop die er was.
Tussen de bomen voelde hij zich toch prettiger dan in de stad, merkte hij. Hoewel hun verblijf zeker niet onprettig was geweest en er niet veel geïnfecteerden waren geweest, was de dreiging er toch groter. Of, zo voelde het in ieder geval, simpelweg omdat het een stad was. Hij kon natuurlijk niet ontkennen dat de dagen die ze daar doorgebracht hadden, prettig waren geweest. Vooral de laatste nacht in het hotel. Hij had de sleutel niet teruggelegd in het laatje, maar weer in zijn zak gestoken. Het was stom en ze gingen hier toch nooit meer terug komen, maar de herinnering aan de plek kon hij op die manier wel met zich meedragen. Hij had het niet tegen Charlotte gezegd, omdat het toch een beetje stom voelde. Misschien was het ook wel gewoon stom. De sleutel betekende op zich niets.
De reis naar de stad, of het dorp, dat Charlotte aangewezen had, zou wederom enkele dagen in beslag nemen. Als ze besloot toch niet te willen gaan, moesten ze van richting veranderen en een andere bestemming gaan zoeken. Dat was prima, de dagen en nachten waren nu nog niet zo heel koud dus een paar nachten in de buitenwereld zou hen niet de das om doen. Toch hoopte hij aan de ene kant dat ze door zou zetten. Niet omdat hij haar zo graag wilde confronteren met haar verleden, maar omdat hij er benieuwd naar was. Eigenlijk kende hij haar helemaal niet, ze wist meer over hem dan hij over haar dankzij Sam en Evan. Al had hij natuurlijk ook niet uitgeweid over zijn zus, of zijn verleden. Hij keek even naar het meisje naast hem en kneep in haar hand. 'Daar gaan we dan,' zei hij zacht.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De bosachtige natuur had plaats gemaakt voor meer vlaktes, wat juist met dit weer niet erg wenselijk was. Hierdoor waren ze minder beschermd voor de wind, die toch wel behoorlijk begon op te steken op sommige momenten. Ze waren een behoorlijk eindje doorgelopen, voor ze een bruikbare slaapplek gevonden hadden: een verlaten schuurtje dat kreunde onder elke windvlaag. Dean had een vuurtje gemaakt en nu ze uit de wind zaten, was het qua temperatuur prima te doen. Het scheelde ook dat Dean en zij dicht tegen elkaar aan zaten. Hoewel ze soms nog steeds wat zoekende waren, merkte ze dat dit soort moment vrij vanzelf gingen. Misschien speelde de temperatuur daarbij ook wel een rol, gezien hun lichaamswarmte elkaar warm kon houden. Het was een fijne verandering.
Terwijl Dean zijn messen aan het slijpen was, zat Charlotte met de aantekeningen in haar hand. Het was een vrij slordig handschrift, dat zelfs Charlotte soms moeite had met het ontcijferen van de verhalen, maar ze begon het doktershandschrift steeds beter te begrijpen. Het was interessante informatie, wat misschien ook kwam door het feit dat Charlotte sowieso maar weinig afwist van de infectie. Veel informatie had ze van Dean gehoord en in de stad had ze zich er het liefst voor afgesloten. Hierdoor waren sommige dingen niet zo vanzelfsprekend voor haar als dat ze voor anderen waren. Zo leek het, schijnbaar, dat gewicht iets te maken had met de infectie. De onderzoeker had verschillende wezens onderzocht die geïnfecteerd waren en de conclusie die hij daaruit trok, was dat hoe lichter het wezen, hoe sneller de schimmel zou groeien. Niet alleen zouden deze mensen sneller veranderen, maar ook zou de schakeling naar het volgende stadium sneller gaan. Dat was nieuw voor haar en ergens vermoedde ze dat het algemene kennis was. Op zulke momenten voelde ze zich dom en kon ze haarzelf wel voor haar kop slaan dat ze nooit eerder bezig was geweest met de theorie.
Een rilling gleed over haar rug toen ze verderging met de aantekeningen. “Exact 90 minuten later. Hoofdpijn en misselijkheid. Beginnend.” Het handschrift zag er ongeveer hetzelfde uit als op de andere pagina’s, al leek dat drastisch te veranderen naarmate hij verder was gegaan. “200 minuten later. Helse pijn. Kloppend. Steken.” En enkele woorden volgden, maar waren onleesbaar. Hij had zichzelf geïnfecteerd, enkel voor de wetenschap. Enkel om te beschrijven hoe het zou zijn, al had de onderzoeker maar weinig kunnen beschrijven van het proces. Als ze zijn aantekeningen mocht geloven, had het niet lang geduurd voor hij compleet veranderd was.
‘Soms snap ik niet dat mensen zoveel over hebben voor de wetenschap,’ mompelde ze, terwijl ze de papieren liet zakken en op haar schoot legde. Dit was zijn eigen leven die hij opofferde, terwijl het maar een klein topje van de onbekende ijsberg opleverde. Informatie die niet veel nut met zich meebracht. Maar, er waren ook onderzoekers die het lot van anderen op het spel zette. Al helemaal nu de wereld zo uitzichtloos leek, was ze ervan overtuigt dat er genoeg onnodige offers waren gemaakt. Niet alleen dat van dieren, maar ook die van mensen. Een nieuwe rilling gleed over haar rug. Ze begreep hoe belangrijk wetenschap was, maar betwijfelde of sommige vragen wel te beantwoorden waren.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean kon de teksten toch niet lezen.
Het was niet dat het hem dwarszat dat hij het niet kon, maar het zorgde er wel voor dat hij andere dingen moest doen als zij met haar neus in de papieren zat. Het was fijn dat tenminste één van hun de teksten kon lezen, dingen kon leren over hetgeen deze wetenschapper had opgeschreven, maar Dean vroeg zich ergens wel af wat voor informatie er in die onleesbare teksten stond. Nog nooit had hij echt last gehad van het feit dat hij niet goed kon lezen, enkel losse woorden kende, maar nu kreeg hij toch het gevoel dat hij iets miste. Misschien doordat Charlotte het wel kon lezen en hij niet. Vroeger waren er ook wel mensen geweest die konden lezen terwijl hij dat niet kon, maar toen was er nog nooit een belangrijk document in zijn handen gekomen. Iets feller dan hij had gewild sleep hij zijn mes, dat eigenlijk al zo scherp was dat het door huid zou snijden alsof het een blaadje was. Toch moest hij iets te doen hebben, aangezien zijn potlood ergens onderweg gebroken was en hij nu niets meer had om mee te tekenen. Dat was balen geweest. Hij begreep nu wel hoe Charlotte zich voelde wanneer hij bezig was met dingen en zij zich verveelde. De rollen waren nu omgekeerd.
Met een ietwat verveelde zucht legde hij zijn mes weg en hij wilde zijn tweede pakken, maar staakte die beweging uiteindelijk. Hij had helemaal geen zin om dat mes ook te slijpen, wetende dat het al vlijmscherp was en klaar voor de strijd. Pas toen Charlotte de papieren had neergelegd, realiseerde hij zich dat ze iets gezegd had en hij fronste. Wat? Iets met wetenschap. Hij haalde zijn schouders op. 'Ieder zo zijn ding,' was het nuchtere antwoord dat hij gaf. Hij draaide zich wat meer naar haar toe, keek haar aan. De vlammen die heen en weer flakkerden maakten dat rare schaduwen over haar gezicht dansten. In combinatie met haar donkere lokken, kreeg ze een ietwat duistere uitdrukking op haar gezicht. 'Stond er nog iets interessants in de papieren?' vroeg hij, nonchalant. Ze vertelde hem er weinig over, had hem niet meer op dingen gewezen sinds die keer dat hij had toegegeven niet echt te kunnen lezen. Op zich was hij toch wel nieuwsgierig wat erin had gestaan, over de Clicker die daar had gestaan en de hond die geïnfecteerd was.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Charlotte had nog maar weinig verteld over de papieren in haar handen. Ze was er enkele tijd zoet mee geweest, aangezien het een behoorlijk aantal bladzijden betrof en de letters niet altijd evengoed te onderscheiden waren van elkaar. De informatie leek steeds meer op zijn plek te komen en het was vrij duidelijk dat de man in kwestie leefde voor de wetenschap. Dat bleek maar weer, aangezien hij ook daarvoor zijn leven opgegeven had.
‘Best wel,’ zei Charlotte aarzelend. Nu was zij sowieso vrij onbekend met de informatie over het virus en waren er een hoop dingen die zij nog niet geweten had. Ze wist niet goed welke informatie Dean al wist, maar besloot de meest opvallende weetjes te noemen. ‘Het blijkt dat gewicht een grootte invloed heeft op het virus. Of nou ja, de snelheid waarmee het virus zich verspreid. Maar, het lijkt er ook op dat niet elk wezen het virus kan dragen. Als in dat ze niet veranderen in een geïnfecteerden, maar gewoon overlijden aan de schimmel. Want, zowel ratten als katten overleefden het virus niet. De wetenschapper wijt dit aan het lichaamsgewicht, met de kanttekening dat hij te weinig verschillende diersoorten heeft onderzocht om daar gefundeerde conclusies uit te kunnen trekken. Hij stelt dat een onderzoek bij verschillende lichaamsbouwen hier een goed antwoord op zou kunnen geven, maar dat heeft hij – tot zover ik gelezen heb – nog niet gedaan.’ Het idee gaf haar de rillingen: experimenten uitvoeren op mensen. Dean keek bedenkelijk, maar ze was nog niet klaar. ‘Een tijd geleden heeft een… geliefde van hem zich opgeofferd voor zijn onderzoeken. Ze is in een ruimte met sporen gestapt om vast te stellen hoe lang het duurt voordat de infectie begint en welke fysieke kenmerken en alles optraden. Dit onderzoek heeft hij, schijnbaar, een tijd terug aangevuld door zichzelf te infecteren en ook de mentale verschijnselen te observeren. Het duurde echter enkele uren voor hijzelf niet meer in staat was de aantekeningen af te maken.’ Charlotte hield het papier omhoog dat ze als laatst voor zich had gehouden. Ze wees eerst naar de eerste regels. ‘Je kunt ook aan zijn schrijfstijl zien dat er iets veranderd. Hier is het ook slordig, maar zie je nog letters, maar verder naar onderen,’ Charlotte schoof met haar vinger over het papier om haar woorden te illustreren, ‘worden het meer kronkels dan letters. Het is alleen niet te zeggen of dit komt doordat hij ook echt niet meer in staat was om na te denken, of doordat hij zijn lichaam niet meer aan kon sturen. Ik vraag me af of ze daar ooit achter zouden kunnen komen.’
Een heel verhaal. Ze hoopte dat Dean het kon volgen. Daar waar ze niet heel goed was in het vertellen van verhalen, was het uitleggen van theorie iets wat haar wat beter afging. Tenminste, dat hoopte ze. Het was een van de eerste keren dat ze zich echt nuttig voelde. Niet alleen omdat ze de aantekeningen kon lezen, maar ook omdat ze de stof begreep door de informatieboeken die ze gelezen had. Niet dat de genoemde stof voor haar niet te begrijpen was zonder die kennis, maar ergens had ze het idee dat ze het daardoor wel beter begreep.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De vele woorden van Charlotte brachten een frons op Dean zijn gezicht. Dat de Clicker die ze in de stad dood hadden gemaakt dezelfde persoon was als de wetenschapper achter deze krankzinnige experimenten, verbaasde hem eigenlijk niets. Het verklaarde wel waarom Charlotte zich had afgevraagd waarom mensen zo veel over hadden voor de wetenschap. Dean had dat soort dingen nooit begrepen, infectie was infectie en geïnfecteerd was ten dode opgeschreven. Natuurlijk zou het mooi zijn als er een tegengif gemaakt kon worden, maar het was eigenlijk een hopeloze taak. Tenzij de formule voor een helend medicijn in de schoot van een genie geworpen werd, zou de wereld blijven zoals hij op dit moment was. Tenminste, dat was hoe hij het zag. Hij geloofde niet zo in het idee van wetenschappers die hun leven gaven voor het ontwikkelen van een medicijn, maar als mensen dat wilden, moesten ze dat zeker doen. Er waren vast goedgelovige zielen die geloofden dat er daadwerkelijk een oplossing zou zijn voor deze infectie.
Zoals de Fireflies.
Het idee had al wel vaker door zijn hoofd gespeeld en nu hij van Charlotte al deze informatie kreeg, had hij zomaar het vermoeden dat er maar één organisatie was die daar daadwerkelijk wat mee zou kunnen. Niet een organisatie die hij graag op zou zoeken, maar ze hadden verder toch niet zo veel te doen. Wie weet was het ook wel een goede plek om te overwinteren, overdekt en zonder de angst om iedere nacht opgegeten te worden. Goed, daar was Dean sowieso niet echt bang voor, hij wist wel hoe hij zichzelf en Char moest beschermen, maar dat maakte niet dat een dak boven zijn hoofd misschien geen slecht idee was. Hij keek naar de papieren die Charlotte hem voorhield, zag het handschrift -dat voor hem sowieso al onleesbaar was- van kwaad tot erger gaan. Zijn vinger legde hij op het laatste woord, niet in staat om het te lezen. Intrigerend, dat iemand zichzelf zoiets zou aandoen. Wat als niemand de aantekeningen ooit gevonden had? Dan was dit hele onderzoek voor niets geweest, had niemand er ooit wat aan gehad. Het was stom toeval dat Dean en Charlotte het gevonden hadden. Hij zuchtte. 'We zouden deze informatie naar de Fireflies moeten brengen,' zei hij toen, met tegenzin. Hij had geen idee waar de organisatie zich bevond, omdat ze ondergedoken waren voor de regering. Toch waren zij de enigen die zouden weten wat ze hiermee moesten, of iets aan de informatie zouden hebben.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
‘De Fireflies?’ De verbazing was niet alleen in haar stem te horen, het was ook van haar gezicht af te lezen. De groep revolutionaire groep was bekend bij iedereen. Zelfs in de tijd dat ze in de stad zat, kreeg ze meerdere keren te horen over de grootste vijand van het leger: de Fireflies. De groep was het niet eens met de acties van de overheid wat betreft de opgesloten steden en het gebeurde regelmatig dat er conflicten ontstonden tussen de twee groepen. De Fireflies streden ervoor om de wereld terug te brengen naar hoe het ooit was. Dat deden ze niet alleen door de acties van de overheid tegen te werken, maar ook waren zij nog altijd op zoek naar het maken van een vaccinatie, een manier om het virus te stoppen. Voor zover Charlotte wist waren zij de enige die stand bleven houden in die eindeloze zoektocht. Hoe konden ze hoop blijven houden? Zagen zij dan niet in hoe naïef dat was? Het feit dat de mensheid niet de enige soort die besmet raakte, bevestigde enkel hoe complex en krachtig de schimmel was. Er was niemand immuun voor het virus en het leek haar vrij onmogelijk dat er ooit een geneesmiddel zou komen.
Charlotte wierp een blik op de papieren. Hij wilde het naar de Fireflies brengen. Geloofde hij in een geneesmiddel? Dat leek haar niets voor hem. Daarbij betwijfelde of ze veel zouden hebben aan de informatie. Misschien dat het meer diende als een waarschuwing. Daarbij zouden de Fireflies met deze informatie het leger een stapje voor zijn. Wat dat betreft was Charlotte haar mening sterk veranderd. Daar waar ze nog geen drie maanden geleden zwoor bij de veilige muren, werd ze nu geconfronteerd met de zwakte die het haar had opgeleverd. Het was fijn en veilig, maar naïef. Op een dag zou elke muur vallen en dan zouden talloze levens in een klap uitgeroeid worden. Charlotte dacht terug aan de mensen die zij had leren kennen in de stad. De paar vriendinnen die ze gehad had, de onschuldige kinderen wie ze les had gegeven. Ze vreesde ervoor dat maar tien procent van hen het overleefd had, en dan was ze nog optimistisch.
Aarzelend knikte Charlotte. ‘Misschien wel.’ Ergens was ze bang voor de rebelse groep. Ze wijdden niet om de waarheid heen en uit eerdere gebeurtenissen was gebleken dat ze niet aarzelden om hun kogels te gebruiken tegen mensen. Als ze je niet vertrouwden, als ze je niet mochten, dan kon je beter uit hun buurt blijven. Wat als ze de informatie niet vertrouwden? Wat als ze erachter kwamen dat Dean en zij meerdere voorraden uit hun bunkers stalen? Het leek haar niet dat ze blij zouden worden van die informatie.
Bedenkelijk keek Charlotte naar Dean. Als ze de informatie uit zouden delen, was het belangrijk dat ze beiden wisten van de woorden op het papier. Natuurlijk kon Charlotte Dean een samenvatting geven of zou ze de woorden voor kunnen lezen, maar misschien zou het van pas komen als Dean in vervolg zelf ook zou kunnen lezen. Ietwat bang om het voorstel te maken, sprak ze de woorden twijfelachtig uit: ‘Wat zou je ervan vinden als ik je leer lezen?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was fijn dat ze het met hem eens was, al leek ze niet al te positief in het idee te staan. Hij ook niet, wetende hoe gevaarlijk en radicaal de Fireflies soms konden zijn. Heel lang geleden had Dean eens een aanvaring gehad met één van dat soort, wat bijna geresulteerd had in een kilo lood in zijn lichaam, simpelweg omdat Dean geen zin had gehad om een paar vragen te beantwoorden. Nee, ze waren geen vrienden van elkaar. Toch wist hij ook wel dat het de beste oplossing was. Zelfs al was de informatie achterhaald of misschien niet helemaal relevant meer, als deze Fireflies écht een geneesmiddel wilden ontwikkelen zouden ze alle informatie nodig hebben die ze konden krijgen. Los van Dean zijn sceptische blik op een medicijn, hadden ze verder toch geen doel voor ogen. Behalve dan de stad waar Charlotte vandaan kwam, als ze zich niet bedacht. Daar zouden ze eerst heen gaan, de rest waren zorgen voor later. En doelen voor later. Over een dag of twee zouden ze in de stad aankomen, ze had dus nog twee dagen om van gedachten te veranderen. Mocht ze dat doen, zou hij er niets van zeggen. Het was uiteindelijk haar keuze, had hij gezegd.
Ze rukte hem uit zijn gedachten door over het lezen te beginnen. Hij had het onderwerp al achter zich gelaten, zijn gedachten waren al afgedwaald, maar Charlotte vroeg of hij wilde leren lezen. Hij fronste eventjes, haalde toen zijn schouders op. 'Ik denk dat ik te oud ben om nog te leren lezen,' antwoordde hij ontwijkend, maar Charlotte glimlachte. 'Vast niet, niet met mij als lerares.'
Het was duidelijk dat hij haar enthousiasme niet helemaal deelde, maar hij keek haar toch aan. Het was duidelijk dat ze meer vertrouwen in zijn kunnen had dan hij en dat was van haar gezicht af te lezen. Alsof hij een keuze had. Hij zou toch niet in staat zijn om nee te zeggen tegen haar en hij leek op het punt op dat te zeggen, toen ze hem zachtjes duwde. 'Daarbij, wat nou als er een leuke beloning tegenover stond?'
Even keek Dean haar niet-begrijpend aan. Toen viel het kwartje en een glimlach kwam op zijn gezicht. Ze had hem al half overstag gekregen toen ze überhaupt aanbood om hem te leren lezen, maar met deze subtiele hint was het wel duidelijk dat hij toch geen nee ging zeggen tegen haar. In haar ogen glansde een ietwat ondeugende twinkeling, maar ze wachtte wel af tot hij bevestigde. Dramatisch haalde hij nog eens zijn schouders op, richtte zijn ogen op het plafond boven heb en zuchtte eens diep. 'Je hebt me overgehaald, dat laatste deed het hem.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ze kon het niet laten. Ze vond het leuk hem uit te dagen, om soms die ietwat ondeugende opmerkingen te maken. Sinds het hotel waren ze een stuk aanhankelijker geworden. Het was niet zo dat ze de hele dag tegen elkaar aangeplakt zaten, maar ze merkte – bij haarzelf in elk geval – dat het nu een stuk natuurlijk aanvoelde om tegen de jongeman aan te kruipen. Al helemaal nu de temperatuur steeds meer daalde was het fijn om te genieten van zijn lichaamswarmte. Toch was een derde keer er nog niet van gekomen. Misschien speelde de temperatuur daarbij een rol, of het feit dat ze elk moment betrapt konden worden. Daarnaast was de natuur een stuk minder comfortabel dan het kingsize bed van het hotel – niet dat hun tweede keer de meest comfortabele plek was geweest, het was wel een erg opwindende locatie geweest.
De reactie van Dean lieten Charlotte met haar ogen rollen, waarna ze zich met een grijns naar hem toe boog om hem een zachte kus te geven. ‘Ik weet best wat ik moet doen om je over te halen.’ Dat was niet gelogen. Charlotte was van mening dat ze de afgelopen tijd niet om hele veeleisende dingen had gevraagd, maar de dingen waar ze om vroeg werden vrijwel nooit afgewezen. Of ze hem nu een beetje bespeelde met uitdagende opmerkingen of hem met grote onschuldige ogen aankeek, het bleek te werken. ‘Maar eerst moet je wat werken voor je beloning.’ Ze ging iets dichter bij hem zitten, zodat haar benen naast de zijne lagen. Ze pakte er een stuk papier tussen uit waar de woorden nog vrij duidelijk geschreven waren. Het was jammer dat ze geen schrijfgerei tot hun beschikking hadden, dat zou alles een stuk gemakkelijker gemaakt hebben. Het papier legde ze op zijn schoot, waarna ze haar uitleg begon. Ze wist niet goed waar ze moest beginnen, aangezien Dean wel iets van de basis leek te weten en ze ook niet té veel als een jufje wilde klinken. Daarom had ze besloten de basis vrij snel uit te leggen en vooral tussendoor te checken wat Dean wel en niet wist. Nadat ze alle letters waren afgegaan en ze wat aanvullende informatie gegeven had, besloot ze haar stoute schoenen aan te trekken. ‘Klaar voor een oefening?’
Dean moest de speelse twinkeling in haar ogen gezien hebben, aangezien er een schuine glimlach op zijn gezicht verscheen. ‘Ja, juf.’
Die woorden brachten haar ietwat van haar stuk, want dat was niet helemaal de reactie die ze verwacht had. Een blos verscheen op haar wangen, die ze probeerde te verbergen door met haar ogen te rollen. Jammer genoeg kon ze aan zijn vermakelijke grijns zien dat hij haar blos had opgemerkt. Ze probeerde zich er niet door te laten afleiden. ‘Goed zo. Ik wil graag dat je voorleest wat er op deze pagina staat. En…’ Charlotte kon een uitdagende glimlach niet onderdrukken, ‘voor elke zin die je foutloos voorleest, trek ik een kledingstuk uit. Deal?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoewel hij liever had gehad dat ze direct haar kleding uit zou trekken, moest hij het hier maar mee doen. Gelukkig was het handschrift niet al te slordig, anders had hij het direct opgegeven. Hij knikte. Met deze hopeloze zaak in het vooruitzicht werd hij wel iets minder enthousiast. Het lag niet aan Charlotte, maar meer aan het feit dat hij écht heel weinig wist. En dat hij het idee had dat de letters voor zijn ogen begonnen te dansen op het moment dat hij aan het eerste woord wilde beginnen. Frustratie borrelde al in hem op, een complete omslag van wat zojuist tussen hun twee had lijken te gebeuren. Vooral als hij zijn best leek te doen, werd het alleen maar erger. Die keer dat hij een woord op een papiertje had moeten kladden om Charlotte te vertellen wat de zwakte van een Bloater was, was vele malen makkelijker geweest. Toen was er geen tijd geweest om na te denken, nu wel. Hij staarde intensief naar de letters, al leek dat geen verschil te maken. Even wierp hij een blik op Charlotte, die verwachtingsvol zat te kijken. Ze had nog steeds de ietwat roze kleur op haar wangen, wat maakte dat hij in ieder geval de motivatie weer vond om naar het papier te kijken. Hij haalde diep adem, legde een vinger onder de regel die hij probeerde te lezen, alsof hij daarmee de andere letters kon buitensluiten, en begon voor te lezen.
'Na ex..ex..exact twee uur en...' Hij viel stil. Een getal, dat moest het zijn. Het was een lang woord, dat hij niet herkende als een hem bekende klank. ',,Neg... Neggen...Negentien?' Was dat het getal? Negentien? Twee uur en negentien minuten, dat moest het volgende woord zijn. Het was maar goed dat hij dat begrepen had, want het woord zelf begreep hij voor geen meter. De klank zoals hij hem kende kwam totaal niet overeen met de manier waarop het woord geschreven werd. Mienuuttun. Minuten. Het leek nauwelijks op elkaar. Wat een kutwoord. 'Negentien minuten.' Nou, hij was al halverwege de eerste zin hoor. Na exact twee uur en negentien minuten. Er moest iets gebeurd zijn en dat stond erachter, maar dat was nog een stuk moeilijker te lezen. Het duizelde hem al na deze eerste woorden, die begonnen te dansen. Een diepe frons verscheen op zijn gezicht, het vooruitzicht aan de naakte Charlotte was al bijna weer vergeten. Graag had hij het nu opgegeven, het papier aan de kant gesmeten en besloten om niet meer verder te gaan. Dat deed hij allemaal niet. Hij haalde diep adem. Na exact twee uur en negentien minuten 'be..gon. Begon ze zich ag.. ag.. agru..' Hij zweeg. Dat woord begreep hij niet. Nu hij er naar bleef kijken, was het niet eens meer zeker van de eerste letters. Wat stond er nou eigenlijk? Na exact twee uur en negentien begon ze zich ...? Hij probeerde het volgende woord, besloot deze over te slaan, maar het werd er niet beter op. In frustratie drukte hij zijn hand tegen zijn voorhoofd en kneep hij zijn ogen dicht, om op die manier de letters buiten te sluiten. Kloteletters.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
In zekere zin was het schattig. De vinger die hij onder de regel plaatste en elke letter volgde. De manier waarop hij zocht naar de betekenis van de letters en stotterend de woorden naar buiten bracht. Het was haast aandoenlijk geweest. Minder schattig vond ze de duidelijke frustratie. In het begin had ze dat ook aandoenlijk gevonden, tot hij zijn hand tegen zijn voorhoofd drukte. Wat was er? Kreeg hij hoofdpijn? Was het teveel van het goede? Misschien was haar oefening een stapje te hoog gegrepen. Normaal gesproken legde ze veel meer uit van tevoren, maar Dean leek het tijdens haar uitleg goed te begrijpen. Ze pakte de hand vast die hij bij zijn hoofd hield en tilde deze weg van zijn gezicht. ‘Hé, niet opgeven. Je doet het hartstikke goed. Echt.’ Ze probeerde opbeurend te klinken, hem te overtuigen van wat hij aan het doen was. En, ze meende het. Hij had de zin bijna foutloos voorgelezen, alleen struikelde hij over een woord wat sowieso wel een lastig woord was.
Dean leek de woorden niet geheel van haar te willen aannemen en zuchtte wat gefrustreerd. ‘Ik krijg hoofdpijn van die kutletters.’
‘Hoofdpijn?’ Dat was niet heel gek. Hij spande zich erg in, het was niet gek dat hij op een gegeven moment hoofdpijn zou krijgen. Wel was het vreemd dat hij nu al iets van hoofdpijn kreeg, na het lezen van enkele woorden. ‘Hoe komt dat?’ Dat was een stomme vroeg. Alsof zij altijd wist waar haar lichamelijke kwaaltjes vandaan kwamen. Toch stelde het antwoord van Dean haar niet teleur.
‘Gewoon. Het is lastig me te concentreren op de bewegende letters.’
‘Bewegende letters?’
Hij leek verbaasd door haar verbazing. Bewegende letters. Ze had er wel eens eerder van gehoord. Een jongen uit haar lesgroep had hetzelfde gehad, waardoor hij een stuk had achtergelopen op de andere kinderen. Was dat iets wat vaker voorkwam? Ze had er nooit van gehoord, maar kon zich voorstellen hoe frustrerend het moest zijn.
‘Letters horen niet te bewegen, Dean. Ik denk… Ik denk dat het een soort afwijking is? Een jongetje die ik lesgaf had hetzelfde.’ Ze hoopte dat haar woorden niet te hard waren, want voor haar gevoel kwam het wel zo over. Het maakte zijn prestatie van net wel een stuk indrukwekkender. Ondanks de dansende tekens, had hij toch de woorden op kunnen lezen. Met moeite weliswaar, maar het was hem gelukt. Charlotte nam een klein beetje afstand van de jongeman en pakte haar trui aan de onderkant vast. ‘Misschien was je nog niet helemaal klaar, maar omdat je wel heel erg je best doet en het begin foutloos was, krijg je toch vast een kleine… beloning?’ Dat laatste woord kwam er twijfelachtig uit en er vormde zich een kleine frons op haar gezicht. Was het een beloning, ja? Ergens klonk het wat arrogant om het een beloning te noemen als ze haarzelf ontdeed van haar kleding, maar ze hoopte wel dat hij het zo zou zien. Ze hoopte dat ze hem kon belonen met haar lichaam, hem op die manier extrinsiek kon motiveren. Ze trok haar trui over haar hoofd en legde haar hand op zijn bovenbeen terwijl ze weer wat dichter tegen hem aan ging zitten. ‘Als je bij de volgende zin ook zo goed je best doet, gaat er nog een kledingstuk uit.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was een soort afwijking. Geweldig. Dean was al niet erg blij geweest met de trage manier waarop hij de letters aan het lezen was, horen dat hij ook nog eens een afwijking bleek te hebben maakte het niet veel beter. Een fucking afwijking. Als er iets demotiverend was, was dat het wel. Blijkbaar zou hij, hoe hard hij ook zijn best deed, toch moeite hebben met de letters. Er altijd moeite mee blijven houden. Wat ontzettend fijn. Hij had geweten dat dit lezen een slecht idee was, had nog zo getwijfeld of hij het wel moest doen, maar had zich laten overhalen door Charlotte, in de hoop dat het allemaal wel mee zou vallen en hij er snel vanaf zou zijn. Maar nee, hij had een afwijking. Dansende letters hoorden niet, ze hoorden op hun plek te blijven staan. Waarom hij?
Enkele malen haalde hij diep adem, daarmee trachtend zijn frustraties te verliezen. Een afwijking. Alsof dit nog niet moeilijk genoeg was, kreeg hij er een afwijking bij. Het verklaarde wel waarom hij het zo moeilijk vond, maar leuk was anders. God, wat zou hij graag opgeven nu. Hier had hij totaal geen zin in. Toch zou hij het niet doen. Simpelweg om één reden en dat was Charlotte. Niet eens per sé omdat ze zichzelf van haar trui ontdaan had, maar omdat ze erop leek te vertrouwen dat hij het zou kunnen. Omdat hij haar niet teleur wilde stellen, op meerdere fronten. Hij wilde haar laten zien dat hij het kon, dat ze gelijk had gehad, maar hij wilde ook haar beloningen, wetende waar het toe zou leiden als ze eenmaal van al haar kleding ontdaan was. Hij wist dat ze het wilde, net zo graag als hij. Dit was de perfecte aanloop naar wederom een mooi moment. Hij wilde haar niet teleurstellen.
Een diepe ademhaling. De rest van de zin liet hij zitten, hij bleef struikelen over hetzelfde woord en hoopte dat Charlotte hem het zou vergeven dat hij dat niet ging proberen. In plaats daarvan ging hij door naar de volgende zin, die begon na een slordig geplaatste punt. 'Pre... Prec.. Precies drieënvijftig minuten later re... rea... reageerde ze niet op.. op... op mijn stem.' Hij blies de resterende adem uit. Het was een voordeel dat de schrijver had besloten om de getallen in deze zin niet uit te schrijven, maar in cijfers te laten. Daardoor was het makkelijker, veel makkelijker. Het woord minuten herkende hij nog van de zin ervoor, al vond hij nog steeds dat het er gek uitzag. Maar het was een zin. Nu hij meer las, begon hij ook te begrijpen waar dit over ging. Een geïnfecteerde vrouw, die hij had geobserveerd. Hij had waarschijnlijk met haar gesproken, dingen tegen haar gezegd, om te kijken of ze hem nog herkende. Drieënvijftig minuten na de twee uur en negentien minuten had ze niet mer naar hem geluisterd. Dat ging erg snel.
Verwachtingsvol keek hij Charlotte aan. Deze zin was foutloos gegaan. Bijna. Hij was niet zo zeer trots op zichzelf, maar wilde graag zien hoe zij reageerde op wat hij gepresteerd had. En hij wilde graag weten wat haar volgende actie zou zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld