Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Was het stom dat ze trots op hem was? Trots dat hij, ondanks de afwijking die het voor hem tien keer zo moeilijk maakte, toch doorzette. Trots dat deze zin foutloos uitgesproken werd, ook al ging het niet heel soepel. Verwachtingsvol keek hij haar kant op. Een blik die ze beantwoorde met een grote glimlach. Ze was zo enthousiast, dat ze haarzelf moest inhouden om niet enthousiast in haar hand te klappen. Dat zou misschien wel een beetje té zijn. ‘Wat goed! Zie je wel, je kan het wel.’
Die woorden leek hij niet direct van haar aan te willen nemen, maar het leek er wel op dat hij haar woorden waardeerde. Charlotte schopte haar schoenen uit, waarna ze haar sokken ook allebei uittrok. Ze gaf Dean een por in zijn zij. Ondanks dat hij er wel tegen leek te kunnen, verscheen er wel een lach op zijn gezicht. Dat maakte haar blij. Het idee dat ze hem kon laten lachen ondanks de frustraties die hij zonet nog had. ‘Omdat je zo je best hebt gedaan, zal ik schoenen en sokken niet meerekenen als kledingstuk,’ zei ze, terwijl ze overeind kwam. Wat onhandig trok ze de strakke broek uit. Ze had er een show van kunnen maken, maar eerlijk was eerlijk, daar voelde ze zichzelf niet comfortabel bij. Niet zozeer omdat ze niet blij was met haar lichaam, maar omdat ze geen idee zou hebben hoe ze dat zou moeten doen en het daardoor waarschijnlijk heel knullig zou zijn. Ze droeg enkel een hemd en haar onderkleding nog, wat op zich vrij fris was, ondanks de houten muren om hen heen en het kleine vuurtje dat ze hadden gemaakt. Ze ging weer naast hem zitten en keek hem ondeugend aan, waarna ze kort op haar onderlip beet. ‘Nog drie zinnen en ik ben van jou…’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Wat een pestkop. Hij nam het haar bijna kwalijk, twijfelde even of hij het papier niet gewoon naar haar hoofd zou gooien als ze hier serieus over was, maar hield zich in toen ze haar broek uit begon te trekken. Shit, nu wist hij weer waarom hij zijn best ging doen. Hiervoor. Ze ging naast hem zitten, maar zijn ogen glansden al. Geen sprake van dat ze daar ging blijven zitten, niet nu ze zo halfnaakt was. Hij legde zijn armen om haar middel en trok haar op deze manier naar zich toe, waardoor ze tussen zijn benen kwam te zitten en hij langs haar schouder moest kijken. Zo, dat was een stuk warmer dan wanneer ze niet tegen hem aan zou zitten. En daarbij, als zij hem mocht plagen mocht hij haar ook plagen. Zachtjes beet hij in haar oorlel, maar al snel concentreerde hij zich weer op het papier. 'Nog drie zinnen,' herhaalde hij. Het verlangen in zijn stem was al aanwezig, al hield hij zich zeker nog in. Met één arm om haar heen en in zijn vrije hand het papier, probeerde hij weer te gaan lezen. Dit ging wat moeilijker nu hij met zijn hand geen zinnen af kon dekken, waardoor de letters probeerden weg te dansen, maar het was het waard als ze hier zat. Het bracht hem op een idee.
Met zijn hand die om haar heen had gelegen, pakte hij nu haar hand, die hij op het papier legde onder de zin die hij probeerde te lezen. Een stuk makkelijker, zo. Goed, de volgende zin. Ze leken wat korter te zijn, maar Dean vertrouwde er niets van. Het zou wel weer in de lijn van zijn geluk liggen dat de laatste zin allerlei lastige woorden bevatte. Daar ging 'ie. 'Na acht uur v..ver.. verkeer.. verkeren de ogen en wer..den ze or..' Hij fronste. Daar klopte iets niet. Hij begon aan het begin van de zin. 'Na acht uur verkeren de ogen en werden ze.. oranje.' Dat klopte inderdaad niet. Opnieuw ging hij naar het begin van de zin, zei ieder woord zachtjes tegen zichzelf en bleef hangen bij het vierde woord. Verkeren. Nee, ver.. verkleurden. Dat was logischer. Hij haalde diep adem. 'Verkleurden,' zei hij toen hardop, zodat Charlotte ook zou weten dat hij de fout gevonden had. Nog twee zinnen te gaan. Doorgaan Dean, je weet waar je het voor doet.
De volgende zin was grof doorgekrast en daardoor onleesbaar geworden. Pas op de volgende regel werd er weer verder geschreven aan het rapport. Er waren blijkbaar een paar dagen overgeslagen, want het rapport ging verder op de vierde dag. Er kwamen nu wat moeilijkere woorden aan te pas. 'Dag vier: Het hoofd ver.. veran.. verandert van.. vorm.' Heh? Klopte dat dan wel? Het leek een rare zin te zijn, maar een tekening aan de zijkant illustreerde wat de schrijver had bedoeld. Alsof er onderhuids iets aan het groeien was, vermoedelijk de fungi die later doorheen zou groeien. Het bezorgde hem kippenvel. Nog één zin te gaan. Het was de laatste zin van het korte rapport. 'Test.. Testsub..' Godverdomme, weel zo'n woord. 'Testsubject is o..overle..overleden door een skj..' De rare klank van het woord maakte dat hij al direct doorhad dat het niet klopte. '...Schot.' Er stonden nog enkele woorden. 'Ik kon het niet meer aan..zien.'
Hij zweeg. Het rapport was deprimerend en hij was blij dat dit het geweest was. Meer had hij waarschijnlijk niet aan gekund. Klaar. Hij legde het papier weg, wachtte tot Charlotte de gevallen stilte zou doorbreken.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij verbeterde zijn eigen fout, wat een goed teken was. Hij hoorde het wanneer hij fouten maken en wist dit recht te trekken. Of hij het daadwerkelijk las of dat hij het met logisch redeneren recht trok wist ze niet, maar beide manieren zouden voldoen.
Het verhaal dat hij voorlas, was misschien niet de meest geschikte tekst om te gebruiken voor een oefening waar zo’n beloning aan vast zat. Charlotte had de tekst al gelezen, wist wat er zou komen, maar de betekenis was er niet minder om geworden. Het idee dat hij een kennis of geliefde had blootgesteld aan het virus en haar langzaam zag veranderen… Het bezorgde haar kippenvel. Een onaangename gedachte kwam in haar op. Wat als een van hen geïnfecteerd zou raken? Zouden ze wachten tot het virus eventueel zou optreden of zouden ze elkaar van die pijn weerhouden en er een einde aan maken? Ze wist het niet. Ze begreep de laatste woorden van de wetenschapper; zij zou het ook niet aan kunnen zien. Maar, tegelijkertijd wist ze niet of ze in staat zou zijn om Dean van zijn leven te ontdoen als hij met zijn volle verstand tegenover haar zou zitten. Dat was een gedachte die ze snel van haar af duwde. Ze zaten hier nog, levend en wel, en werden er steeds beter in zichzelf te beschermen tegen de geïnfecteerden. Een ongeluk zat in een klein hoekje, maar ze waren voorzichtig.
Charlotte draaide zich met een zucht om in zijn armen, zat op haar knieën tussen zijn benen. ‘Goed gedaan,’ fluisterde ze, terwijl ze met haar hand over zijn borst gleed – een tik die ze telkens weer uit leek te voeren als ze naar hem verlangde. ‘Het is misschien niet de meest geschikte tekst om mee te leren lezen, maar je pakte het goed op. Al helemaal als je je bedenkt dat de letters bewegen.’ Het was moeilijk voor te stellen hoe dat was, maar het leek haar een groot struikelblok. Al helemaal als de tekst met de hand geschreven was in een niet al te net handschrift. Hij had het echt goed gedaan en daar was ze trots op. Ze begon nu een beetje te begrijpen hoe het voor Dean moest zijn toen hij haar liet kennismaken met het pistool. Ze trok haar hemd over haar hoofd, waardoor ze enkel nog in haar sportbeha en slipje tegenover hem zat. Ze boog zich naar hem toe, kuste zijn lippen teder, terwijl haar handen omlaaggleden naar zijn broek. Een echte beloning was wel op zijn plaats, toch? Wat onhandig maakte ze de knoop van zijn broek los, trok ze de rits traag omlaag. Ze staakte de zoen, schoof iets naar achter, waarna ze zijn kledingstukken iets omlaag bracht en zijn geslachtsdeel zichtbaar werd. Haar pupillen waren groot van verlangen. Ze boog zich naar zijn geslachtsdeel, kuste het zacht, zoog er zachtjes aan. Een beloning voor zijn harde werk.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Goed gedaan. Op een rare manier voelde het goed, dat ze dat zei. Hoewel hij nooit het belang van lezen in had gezien, zag hij wel dat het haar trots maakte dat hij zich inzette. Dat was voldoende voor hem om zijn best te doen, zijn best te blijven doen. En dat ondanks de hoofdpijn die het hem opgeleverd had. Het was het waard geweest. Niet alleen om wat nu ging komen, maar omdat hij haar trots had gemaakt. Een rare gewaarwording, maar niet onprettig.
Hij had de hand op zijn borst gevoeld en het had hem direct teruggebracht naar eerdere momenten waarop ze dat had gedaan. Het was een hint, een teken van haar dat ze hem wilde. Ze had het al vaker gedaan en hij realiseerde het zich nu. Niet dat hij er iets over zei, dat zeker niet. Ze ontdeed zichzelf van één kledingstuk, waardoor ze enkel nog in een bh en slipje voor hem zat. Meer hoefde ze niet om zijn volle aandacht te verkrijgen. Telkens weer verbaasde hij zich over de pracht van haar lichaam, de mooie rondingen en de gave huid. Het maakte hem sprakeloos, iedere keer weer. Gelukkig hoefde hij niet te spreken, maar raakten hun monden verstrengeld in een kus die brandde van verlangen. Het was enkele dagen geleden geweest dat ze in het hotel samen geweest waren en hoewel Dean daarvoor nooit noodzaak had gezien aan dit soort fysieke handelingen, merkte hij nu dat hij weer naar haar verlangde, naar haar lichaam en het gevoel van hun samenzijn. Toch was dat niet hetgeen waar ze nu naartoe leek te gaan, in ieder geval nog niet. Hij voelde hoe ze zijn broek losmaakte en de kleding naar beneden trok, wat zijn geslachtsdeel ontblootte. Dat leek geheel volgens het plan van Charlotte te zijn verlopen, aangezien ze hun kus verbrak en in plaats daarvoor naar beneden werkte.
Het moment dat haar mond zijn geslachtsdeel aanraakte, was goddelijk. Een geluid van genot kon hij dan ook niet onderdrukken toen ze zacht zoog en hij ging iets naar achteren leunen, ondersteunde zichzelf met één hand terwijl met zijn andere hand haar haren door de war maakte. Niet eens met opzet, maar omdat hij er doorheen streek. Het gevoel was hemels, zo veel beter dan hij zich ooit had kunnen indenken. Hij had wel eens van dit soort dingen gehoord van anderen, maar had zich nooit kunnen voorstellen dat het zo goed zou voelen, al had dat misschien ook met haar te maken.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dat was waar ze het voor deed. Die kreun, die uiting van puur genot. Het gaf haar een goed gevoel dat zij dergelijke gevoelens bij hem teweeg kon brengen. Soms voelde ze zich niet waardig voor hem, met name in het begin. Ze was een blok aan zijn been geweest, een verwend nest door de ervaringen uit de stad. Maar schijnbaar had ze, ondanks dat ze voor haar gevoel een hoop dingen verpest had, een plekje in zijn hart weten te vinden. Een liefde die, zoals nu, vol passie geuit werd.
Een soort grom van verlangen verliet zijn mond. ‘Ik wil je,’ sprak hij. Woorden die de opwinding in haar lichaam verergerden. Charlotte kwam met een speelse glimlach omhoog, zocht zijn lippen op die ze vurig kuste. Een lustige zoen, waarin ze zichzelf ontdeden van de rest van hun kleding. De twee raakten steeds meer op elkaar afgestemd. Steeds beter pasten ze hun handelingen op elkaar af, als twee puzzelstukjes die voor elkaar bestemd waren, hoe cliché dat misschien ook klonk.
Terwijl de zoen zich voortzette, boog Dean zich naar haar toe, dwong hij Charlotte met die beweging om achterover te leunen, waardoor ze uiteindelijk met haar rug op de koude betonnen vloer lag. Het maakte haar geen ruk uit. Zelfs de kou die kippenvel op haar lichaam deed ontstaan, maakte haar niet uit. Niet op dit moment. Zijn handen tasten haar lichaam af, terwijl zijn naakte lichaam boven de hare hing. Een zachte kreun stopte de zoen toen Dean bij haar naar binnen ging. Eerst teder, wennende aan de lichamelijke sensaties die beiden ervoeren. Een tederheid die al snel overging in lust. Haar lichaam schokte iets bij elke beweging die hij maakte, waardoor hij zo mogelijk nog dieper bij haar binnendrong. Net als die eerste keer had ze haar benen om zijn lichaam geklemd, alleen waar ze toen beiden meer rechtop hadden gezeten, speelde het liefdesspel zich nu meer liggend af. Zijn lichaam hing vlak boven de hare, hun lippen nu iets van elkaar verwijderd, terwijl ze elkaars zware ademhaling langs hun gezichten konden voelen strijken. Het duurde niet lang voor de sensaties opgevoerd werden en naar het hoogtepunt reikten, iets wat hoor- én voelbaar was voor de ander. Een warm gevoel trok door haar heen eenmaal het moment daar was. Ze kon voelen hoe Dean in haar klaar kwam, voelde hoe zaad zijn lichaam verliet. Het gaf haar een aangenaam gevoel, zonder bijkomende zorgen waar ze in de toekomst misschien veel bewuster van zou zijn.
Voor korte tijd bleven ze naakt naast elkaar liggen, maar helaas was dit niet zoals de nacht in het hotel. De vloer onder hen was behoorlijk koud en hoewel er warme gevoelens door haar lichaam trokken, was dat niet voldoende om haar warm te houden. Zelfs niet in combinatie met het vuur en het warme lichaam van Dean tegen de hare. Ze kwam overeind en hees haarzelf (ietwat met tegenzin) in de kleren. Een voorbeeld die Dean volgde, waarna ze weer plaatsnam in zijn armen. Met een gelukzalige glimlach keek ze hem aan. ‘Was het een goede beloning?’ vroeg ze ietwat plagend.
Dean grinnikte, drukte een kus op haar wang. ‘Hm-hmm.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het leven ging gestaag door. Hoewel Dean zeker weten nooit een fan zou worden van lezen, deed hij nog steeds zijn best wanneer Charlotte hem iets probeerde te laten lezen. Zo hadden ze tenminste iets te doen tijdens de dagelijkse lange voettochten die ze moesten maken. Toch haalde hij nog steeds meer plezier uit de momenten waarop hij samen met haar het vechten oefende: Hij liet haar trucjes zien om makkelijker met het wapen om te gaan en liet haar op verschillende dingen richten, puur om haar steeds comfortabeler met het ding te maken en te zorgen dat ze de volgende keer niet bang zou hoeven te zijn om te missen. Het kostte tijd, zoiets. Maar dat had hij ervoor over. Niet omdat hij zichzelf niet vertrouwde, maar omdat zij zich vele malen beter zou voelen wanneer ze daadwerkelijk van nut was in een gevaarlijke situatie.
Drie dagen verstreken. Drie dagen waarin het steeds kouder werd en het steeds moeilijker werd om een warme plek te vinden om te overnachten. Sommige avonden sliep hij nauwelijks, puur omdat het te koud was en hij zijn best deed om te zorgen dat Charlotte het niet koud hoefde te krijgen. Dat ging niet altijd even makkelijk, maar dat weerhield hem er niet van om het te proberen. Maar na die drie dagen waren ze er eindelijk.
De stad was kleiner dan de vorige stad waar ze doorheen gelopen waren. Eerder een groot uitgevallen dorp, zonder de torenhoge gebouwen. Ook hier waren planten wild gaan groeien, straten verlaten en winkels overhoop gegooid. Het was een vreemde plek om te zijn, het voelde raar. Misschien kwam dat meer doordat hij zich realiseerde dat aan deze plaats waarschijnlijk herinneringen zaten voor Charlotte. Als dit inderdaad de plaats was waar zij was opgegroeid, zou ze waarschijnlijk dingen herkennen, voor zich zien hoe het geweest was en nu zien dat alles kapot was gegaan.
Hij pakte haar hand, richtte zijn blik op haar. 'Als je je nog bedenkt.. we kunnen nog steeds omdraaien en de andere kant op gaan,' zei hij twijfelend. Dit was het laatste punt waarop ze zich zou kunnen bedenken.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dit was het. Het dorp waar ze haar vroege jeugd had doorgebracht. De afgelopen dagen had ze het onderwerp subtiel vermeden, de keuze uitgesteld. Nu kon ze die keuze niet langer meer uitstellen. Ze kon zich nu nog omdraaien, haar verleden achterlaten. Of, ze kon de confrontatie aangaan. Ze stonden aan de rand van het dorp, waar de wat grotere, luxueuze huizen van het dorp stonden. Charlotte herinnerde zich dat een van haar klasgenootjes in een van deze huizen gewoond had. Het tweede huis van rechts, om precies te zijn. Er was weinig van over. Schijnbaar had het in brand gestaan, want de witte muren waren zwartgeblakerd.
Dean pakte haar hand vast, vertelde haar dat ze nog weg kon. Nu nog wel. Maar was dat wel zo? Nu ze voor het dorp stond, werden geheelde wonden opengemaakt. Het was te laat. Ze kon niet meer terug nu. Ze schudde haar hoofd, meer vastberaden dan ze zich voelde. Bemoedigend kneep hij in haar hand, net dat kleine zetje dat ze nodig had.
Ze liepen door de eerste straten. Niet alleen zag ze haar vroegere herinneringen, waarbij ze als een gek op haar fiets door de buurt racete, maar ook zag ze de chaos van de laatste dagen die ze er had doorgebracht. De vredige buurt was omgetoverd in een scène uit een horrorfilm. Er zaten kogelschoten in de huizen, opgedroogd bloed lag op de grond en hier en daar lagen zelfs lijken. Lijken van geïnfecteerden, maar ook van niet-besmette mensen. Het was een groot contrast met hoe ze zich de plek herinnerde.
De winkelstraat waar ze doorheen liepen bracht een hoop herinneringen met zich mee. De supermarkt, waar ze wekelijks met haar moeder naartoe ging. De snoepwinkel waar ze dan altijd langsliepen en waar Charlotte altijd subtiele hints gaf aan haar moeder, hopend dat ze voor die ene keer zou toegeven en Charlotte het snoep gunde. De bakkerij, waar ze langsgingen als er speciale gelegenheden waren en waar Charlotte bijna altijd een stukje cake mocht proeven. Het was nog maar enkele straten lopen naar haar huis. Was ze daar klaar voor? Het antwoord was simpel: nee.
Toch bleef ze doorlopen, zonder een woord uit te wisselen. Het was fijn dat hij niks zei, dat hij haar de tijd gunde om alles te bevatten. Zolang hij haar hand vasthield, was het oké. Zo lang hij bij haar was, was het oké. Zonder hem was ze allang ergens ingestort. Niet alleen omdat ze steun had aan zijn aanwezigheid, maar ook omdat ze niet wilde instorten in zijn bijzijn.
Charlotte stopte met lopen. Ze hoefden nog maar een hoek om te lopen en dan waren ze in haar straat. De speeltuin aan hun rechterzijde, was de speeltuin waar ze dagelijks naartoe was gegaan, waar ze verschillende verhalen had uitgespeeld. Ze kon zich zo gek niet bedenken wat voor fantasie ze wel niet allemaal gehad had. Ze wendde haar aandacht op Dean, sloot haar armen om zijn middel en legde haar hoofd op zijn borst, terwijl ze haar ogen sloot. ‘We zijn er bijna,’ fluisterde ze zacht. Zo zacht, dat het bijna onhoorbaar was. Ze probeerde haarzelf moet in te praten. Ze wilde niet meer terug, maar tegelijkertijd was ze bang voor wat ze aan zou treffen de straat hiernaast.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze zette door. Ze zouden ervoor gaan. Zwijgend volgde Dean haar langs de huizen, door de straten, langs de winkels en bekeek de wereld die haar jeugd geweest was. Het leek er vredig. Natuurlijk was alles vernield door de infectie, maar zelfs in de stilte die op de eerste chaos had gevolgd, zag het dorp er vredig uit. Het was een leven wat hij niet kende, nooit gekend had. De straten, de winkels. Een supermarkt, waar ze waarschijnlijk wekelijks boodschappen had gedaan met haar moeder. Hij herkende de herinneringen niet, maar wist hoe ze voor haar moesten voelen. Het waren betere tijden geweest, onschuldige tijden. Tijden waarin het leven normaal was geweest voor haar. Een schooltje, een speeltuin. Een kapotte kinderfiets lag op de stoep, het frame totaal verroest maar daaronder was nog net een blije opdruk te onderscheiden. De eigenaar van het fietsje zou waarschijnlijk dood zijn, net zoals de vele andere inwoners van dit eens zo mooie plaatsje.
Ze spraken beiden niet. Hij niet omdat hij haar de kans wilde gunnen zelf iets te zeggen, of om te zwijgen en na te denken, en zij niet omdat er niet te bespreken viel. Dit was haar jeugd, haar leven. Niet het zijne. Dit was Charlotte voordat alles veranderd was, voordat de infectie het leven van iedereen verwoest had. Het prilste, meest onschuldige leven van een meisje uit een klein dorpje. En ze raakten steeds dichter bij de kern van dit leven. Haar thuis. Hij merkte het aan haar, de spanning die hij voelde in haar lichaam. Op een gegeven moment draaide ze zich naar hem toe, legde haar gezicht tegen zijn borst en ze zei het. Ze waren er bijna. Nog enkele straten, misschien minder. Misschien was het om de hoek al. Hij legde zijn armen om haar heen, wreef geruststellend over haar rug terwijl ze daar zo stonden. Het kostte haar tijd. Logisch, ze moest zo ongelofelijk veel gemixte emoties voelen op dit moment dat het zwaar moest zijn. Uiteindelijk lieten ze elkaar weer los, maar hij pakte haar beide handen vast en keek haar recht aan. 'Charlotte, ik ben vlak bij je, ja? Wat er daar ook is, hoe het er ook uitziet, ik ben er. Ik kan dan misschien niet begrijpen wat ik zie, maar ik steun je. Altijd.' Zacht drukte hij zijn lippen op haar voorhoofd, waarna hij naar haar glimlachte. Bemoedigend, hoopte hij persoonlijk. Ze waren er nu bijna, de ontknoping was dichtbij. Hij was benieuwd hoe haar vroegere leven eruit had gezien, waar ze had gewoond. De straat zelf verraadde namelijk weinig.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Die reactie betekende veel voor haar. Hij was er, wat er ook gebeurde. Ergens voelde het stom dat ze er zo’n ophef over maakte. Er waren mensen die veel ergere dingen meegemaakt hadden en hier liep zij een beetje zielig te doen over haar verleden. Een verleden dat nog mooi was geweest ook. Waarom voelde het dan zo pijnlijk? Waarom was het dan zo spannend om de confrontatie aan te gaan? Met een kort knikje liet ze hem weten dat het oké was. Dat ze zijn aanwezigheid niet alleen waardeerde, maar ook daadwerkelijk nodig had. Dat zei ze niet en dat was ook absoluut niet wat er op te halen was uit haar korte knik, maar dat was wel wat het voor haar betekende.
Een hand liet ze los, terwijl ze de ander stevig vasthield terwijl ze verderliepen. Het voelde alsof er lood in haar schoenen zat. Ze herkende een klein steegje waar ze vroeger doorheen had moeten fietsen om naar school te gaan. Ze herkende het hoekhuis van haar oude buren, die haar bijna altijd een koekje aanboden als ze voorbijkwam.
Ze sloegen de straat in.
Haar hart klopte in haar keel, sloeg een slag over. Ze zag haar huis, eentje die in redelijke staat leek te zijn naar omstandigheden. Teken van ouderdom en gebrek aan onderhoud waren te onderscheiden. Barsten zaten in de muur, enkele dakpannen waren van het dak gevallen en de voortuin was volgroeid met onkruid. Ze bleef stilstaan voor de tuin en keek naar binnen. Haar nekharen gingen overeind staan en een vochtig laagje stond voor haar ogen. Onbewust was ze nog harder in Deans hand gaan knijpen. Geen sporen. Het was veilig. Charlotte ademde diep in, waarna ze op de voordeur afstapte. De voordeur was dicht en het slot leek de jaren redelijk goed overleefd te hebben, want zelfs toen ze er een klein zetje aan gaf, gaf die niet mee. Charlotte liet Deans hand los, hurkte neer bij het matje dat voor het huis lag.
De sleutel was weg.
Een brok vormde zich in haar keel. Dat hoefde niks te betekenen. Natuurlijk niet. Het was de meest voorspelbare plek om een sleutel te bewaren. De kans was groot dat er een paar willekeurige mensen waren geweest die de sleutel erbij hadden gehaald om het huis te controleren op voorraden. Maar toch. Het kon ook iets anders betekenen.
Charlotte kwam overeind, probeerde de brok in haar keel te negeren. ‘De sleutel is weg,’ zei ze. Shit. Haar stem klonk schor. Ze kuchte een keer. ‘Dus we moeten een andere weg naar binnen vinden.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De laatste meters leken het allerzwaarst. Tenminste, voor haar. Hij wist pas welk huis het was toen ze eenmaal stil stonden. Het was een heel onopvallend huis. Het stond nog overeind, dat was wel een bijzonderheid, maar verder was er weinig aan op te merken. Het was niet groot, niet klein. De muren waren ietwat verwaarloosd, het glas was smerig, maar dat was allemaal aan de tijd te wijten. Wat Dean betreft had het van ieder ander persoon kunnen zijn. Maar dat was het niet, het was het vroegere thuis van Charlotte. En dat maakte het anders.
Zijn hand deed zeer, hij had niet geweten dat Charlotte zo veel kracht in haar handen had gekregen. Toch zei hij er niets van, liet hij het gebeuren. Overduidelijk was het nodig, anders zou ze het wel gemerkt hebben en gestopt zijn met knijpen. Het deerde hem niet.
Het geluk was niet met hen, de deur bleek op slot te zitten. Aan de ene kant was dat misschien juist gelukkig, omdat het betekende dat het huis van binnen nog grotendeels ongeschonden zou zijn, maar aan de andere kant maakte het het wel lastiger om naar binnen te gaan. Al had zij het al geprobeerd, ook Dean deed een poging om de deur open te duwen. Deze gaf inderdaad niet mee en hij besloot het erbij te laten. Hij wist niet of ze het een prettig idee zou vinden om de deur open te breken, al vermoedde hij van niet. Het huis was nu nog redelijk ongeschonden, wie wist wat er zou gebeuren als ze de deur doorbraken en geïnfecteerden naar binnen zouden komen? Het kon heel goed zijn dat het dan juist een averechts effect had op de herinneringen die nu opgehaald werden.
'Achterdeur?' suggereerde hij en Charlotte knikte, sprak opzettelijk niet. Tenminste, dat vermoedde hij. De eerdere woorden die ze had gesproken, hadden onzeker en verdrietig geklonken, alsof er iets in haar keel vastzat. Verdriet. Hij pakte haar hand vast, kneep er zachtjes in. Ze hoefde verder niets te zeggen, hoewel hij zich niet helemaal in haar in kon leven hoefde het niet.
Ze liepen om het huis heen, naar een kleine achtertuin die, net zoals de voortuin, overwoekerd was met onkruid. In een hoek van de tuin lag een lijk, een geïnfecteerde. Hij was al een tijdje dood, maar Dean vroeg zich af hoe dat gebeurd was. Er was hier niets te vinden, dus waarom zou iemand hier een geïnfecteerde achterlaten? Het was een vraag die hij niet hardop wilde uitspreken, al had hij het in een andere situatie misschien wel geprobeerd. Niet nu. Hij liep in de richting van de achterdeur, hoopte dat die wel open zou zijn.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

De achtertuin. Ze herinnerde zich hoe vaak ze een zwembad hadden opgezet en ze zich daarin uren kon vermaken. Achterin, vlak bij de schuur, stond een trampoline. Enkele veren waren gesprongen, dus erg betrouwbaar was het niet om er op te gaan staan. Vlakbij de trampoline lag het lijk van een geïnfecteerde. Een Clicker. Waarom hier? Wie had hem gedood? Waar was hij op af gekomen?
Charlotte richtte haar aandacht op de achterdeur. Natuurlijk zat die ook op slot. Bijna wilde ze de hoop opgeven. Bijna wilde ze gefrustreerd tegen de deur aanschoppen. Bijna, was het niet dat Dean een hand op haar bovenarm legde. Ze sloot haar ogen, telde tot tien en probeerde langzaam tot rust te komen. Hij kwam naast haar staan, nam de deurklink in beide handen en gaf met een stuk meer kracht dan zij had gedaan de deur een zetje. Dit slot leek duidelijk minder sterk. Een golf aan emoties trok door haar lichaam toen de deur opensloeg. Dit was het dan. Dean zette een stap opzij, liet haar voorgaan.
Aarzelend stapte ze naar binnen, werd ze begroet door ontelbare herinneringen. De open keuken met een kookeiland, waar barkrukken tegenaan stonden en waar Charlotte vaak genoeg gezeten had. De eettafel, waar ze altijd op haar vaste plek zat, tegenover haar broer, naast haar vader. De zithoek, met een grote hoekbank, groot genoeg voor hen alle vier. Ze herinnerde zich hoe ze opgekruld op de bank had gezeten, vlak na de uitbraak, terwijl haar ouders verwikkeld waren in een hevige discussie over wat hun vervolgstap was. De televisiekast, waarnaast de verzameling van oude dvd’s van haar vader stond. De kast bij de eettafel, die vol stond met boeken die haar moeder los en waarvan de lege planken opgevuld waren met foto’s.
Met een zwakke glimlach liep ze naar de boekenkast, pakte ze de foto van haar gezin vast. Ze zag er wat verveeld uit op de foto. Ze herinnerde zich hoe lang het geduurd had, hoe vaak ze van pose hadden moeten veranderen. Ze was zo onschuldig, maakte zich nergens druk om. Het enige waar ze zich druk om maakte, was met wie ze de dag erna zou gaan spelen. Dean kwam naast haar staan, legde zijn arm om haar middel en trok haar zachtjes dichter tegen hem aan. Niet opdringerig. Eerst opbeurend en bemoedigend.
Charlotte maakte de achterkant van de lijst los en haalde de foto eruit. Die zou ze meenemen. Ze zette de lijst terug en liet haar blik over de rest van de boekenkast glijden. Er miste een foto. Haar maag kromp samen. Zou het…? Nee. Dat kon niet. Ze zou het zich vast verbeelden. Misschien hadden haar ouders de foto wel meegenomen. Dat was waarschijnlijker. Charlotte schraapte haar keel, die droog was van de emoties. ‘Wil je mijn slaapkamer zien?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Deze deur ging wel open en dus volgde Dean Charlotte op een afstandje. Op één of andere manier voelde dit raar, alsof hij in aan het breken was in het leven van een ander. Hij hoorde hier niet, dit was overduidelijk geen plek voor hem. Dit was het leven van een gelukkig gezin, twee ouders en hun kinderen. Normaal deerde het hem niet als hij in de huizen van andere mensen kwam, voorraden meenam en zich weer uit de voeten maakte. Nu was het anders, net zoals het huis op zich anders was geweest omdat het Charlotte haar huis was. Hij probeerde zich een voorstelling te maken van haar als klein meisje, maar het ging niet helemaal. De foto's hielpen wel, al gaven ze hem direct een weemoedig gevoel. Het was een gelukkig gezin geweest, dat leek tenminste zo op de foto's. Het kleine meisje leek totaal niet op de jonge vrouw die nu in deze ruimte stond, ze was onschuldig en een beetje mollig. Schattig, dat was het woord dat hij zocht om het meisje op de foto te omschrijven. Haar lange, donkere haren zaten strak vastgebonden voor de foto en het leek erop dat ze er niet al te blij mee was. Dean had het gevoel dat hij iets wilde zeggen, iets zou moeten zeggen, maar deed het uiteindelijk toch niet en hield haar simpelweg vast. Meer kon hij niet doen, meer was er niet voor hem om te doen hier. Dit was haar leven, haar herinneringen, haar verleden. Dat moest ze uiteindelijk zelf doen en iedere beweging die hij erin maakte, voelde onnatuurlijk. Een inbreker in andermans verleden, dat was wat hij was.
Toch knikte hij toen ze vroeg of hij haar kamer wilde zien. Het zou raar zijn, daar zou hij waarschijnlijk exact kunnen zien wie ze was. Of, wie ze vroeger geweest was. De uitbraak had zo veel kapot gemaakt, levens geruïneerd en mensen veranderd. Hoe hard je ook je best deed om jezelf te blijven, dat was onmogelijk geworden in deze wereld.
Charlotte liep iets voor hem uit, naar het halletje bij de voordeur. Ook daar bleef ze eventjes staan, al was er hier minder om te zien. Er hing een stoffige spiegel in de hal, met een mooie lijst eromheen. Ze bleven niet lang staan. De trap leek veel langer dan hij was, alsof ze naar een spannende ontknoping van een een belangrijke gebeurtenis toe aan het lopen waren. Toch waren ze uiteindelijk in de hal boven aangekomen, die weer toegang verschafte tot vier andere ruimtes. Afwachtend bleef hij staan, erop gebrand om Charlotte alles op haar eigen tempo te laten doen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Daar stond ze dan, voor de herkenbare deur die naar haar kamer leidde. Het was zo lang geleden. Vijftien jaar. Vijftien lange jaren. Zij was veranderd, de wereld was veranderd. Aarzelend pakte ze de deurklink vast, wierp ze nog een laatste blik op het houten plankje waar haar naam in gegraveerd stond. Een projectje van Christian dat hij bij techniek gemaakt had en wat hij haar als cadeautje gegeven had.
Ze opende deur. Het was een duidelijke kinderkamer. Haar speelgoed lag nog op de grond van de laatste keer dat ze ermee gespeeld had. Lego lag door de kamer verspreid, ging onder haar bureau door, waar het huiswerk keurig opgestapeld lag. De blauwe muur was beplakt met posters van films die ze leuk had gevonden. De meest cliché films hingen ertussen en ergens schaamde ze zich ervoor dat Dean het had moeten zien. Haar kamer in de stad was een stuk interessanter en volwassener. Ineens viel Charlotte haar blik op het bed. Het netjes opgemaakte bed, terwijl Charlotte zeker wist dat ze die niet zo had achtergelaten. Zelfs haar moeder zou het in die tijd niet hebben opgemaakt, die zorgen waren naar andere dingen uitgegaan. Maar dat was niet hetgeen dat haar aandacht trok, dat haar een klap in haar gezicht gaf en de tranen in haar ogen liet staan. Ze haastte zich naar het bed, knielde er naast en griste naar het briefje dat netjes opgevouwen op het bed lag.
“Char.”
En dat was hetgeen wat haar liet breken. Zonder dat ze het briefje open had gemaakt, stroomde de tranen al over haar wangen. Enkel de blokkerige letters waarmee haar naam geschreven was, maakte haar kwetsbaar. Met het briefje in haar hand en haar andere hand voor haar gezicht, werd ze overspoeld door emoties. Dus toch. Verdomme. Hij was hier geweest. Hij had het begin overleefd. En zij hadden hem achtergelaten. Het deed pijn. Nog meer pijn deed het idee dat de kans groot was dat hij nu dood was. Dat hij met de teleurstelling had moeten leven dat zij er niet voor hem waren geweest. Hoe lang zou het geduurd hebben voor hij hier aankwam? Wat als het een dag later geweest was? Ze hadden hier kunnen wachten. Het huis stond nog, dus ze hadden het met gemak kunnen overleven hier. Dan was haar moeder niet gestorven tijdens de reis. Dan was haar vader niet gestorven tijdens zijn verschillende zoektochten. Dan had Christian misschien nog een kans gehad.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het idee van de gegraveerde letters was leuk. Hoewel het hem wat moeite kostte om ze te lezen, nam hij het wel in zich op. Het was een klein detail, een dingetje. Hij realiseerde zich dat hij niet eens had geweten hoe hij haar naam had moeten schrijven, dat hij puur de klanken kende. Nu wist hij ook hoe het te schrijven, al zou hij die informatie waarschijnlijk nooit kunnen gebruiken. Hij was niet het type dat liefdesbrieven zou schrijven of notities achter zou laten wanneer hij ergens heen ging. Niet dat die situaties zich überhaupt voor zouden doen, hij was niet van plan haar ooit alleen te laten en het spreken van woorden zou hem altijd beter af blijven gaan dan het opschrijven.
De deur opende een wereld voor hem.
Het was geen typische meisjeskamer, tenminste niet zoals hij dacht dat een meisjeskamer eruit had moeten zien. De muur was blauw, beplakt met filmposters. Een enkele herkende hij van afbeelding, een film die hij lang geleden met zijn zus had gekeken op de avonden dat zijn vader er niet geweest was. De oude man had dat soort films niet op prijs gesteld, maar soms had Tara er één mee naar binnen gesmokkeld en dan hadden ze die samen gekeken. Vaak vond Dean de verhalen niet eens zo boeiend, maar het feit dat hij een stiekeme film kon kijken was toen al voldoende geweest om zijn enthousiasme op te laaien.
Op de grond lagen felgekleurde blokjes van wat hij vermoedde speelgoed. Er zaten rare, ronde puntjes op en soms lagen er stukken op elkaar. Iets om mee te bouwen, schijnbaar. Hij wilde hurken om de rare, hem onbekende steentjes op te pakken, maar werd afgeleid door Charlotte, die blijkbaar iets heel anders had gezien in de kamer. Het bed, dat netjes opgemaakt was. Er lag een stuk papier op en Dean wist direct dat er iets niet goed was. Niet op een gevaarlijke, dodelijke manier, maar op een andere manier. De brief, want dat was het, was hier niet door Charlotte neergelegd voor ze vertrok. Iemand anders had hem hier neergelegd en Dean groef in zijn geheugen om erachter te komen wat het kon zijn. Toen kwamen haar eerdere woorden bij hem boven, woorden die ze had gesproken over haar broer. Die ze hier hadden achtergelaten, zonder te weten of hij nog leefde of niet. Was dit...?
Geruisloos liep hij naar haar toe, ging hij naast haar zitten. Dat dit een tripje met gevoelens kon worden had hij geweten, maar dit was een onverwachte wending. In slordige letters waren de eerste vier letters van haar naam geschreven, de afkorting die hij tegenwoordig ook vaker gebruikte als hij haar aansprak. Hij wilde woorden spreken, iets zeggen om haar gerust te stellen, maar kon er niet uit komen wat. Wat kon hij zeggen? Hij wist niet genoeg over de situatie om een eerlijke weergave van feiten te geven, om oprecht te kunnen zeggen dat het allemaal wel goed was. Maar ze huilde en dat was in ieder geval niet goed, dus hij legde een arm om haar heen, trok haar dicht naar zich toe en wreef zwijgend over haar rug, hopend haar op die manier wat te kunnen kalmeren. Hij deed zijn best.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Vanaf het moment dat Dean naast haar kwam zitten en haar tegen zich aantrok, leek ze helemaal in stukjes te barsten. Ze kroop dicht tegen hem aan, verborg haar gezicht in zijn shirt, terwijl de tranen rijkelijk over haar wangen stroomde en haar lichaam schokte van de plotselinge huilbui. In haar ene hand hield ze brief stevig vast, terwijl haar andere hand zich vastklampte aan zijn shirt. Ze voelde zich verschrikkelijk schuldig. Hoe hadden ze dit ooit kunnen doen? Zou hij boos op hen zijn? Hij was nog jong geweest. Hoe wanhopig moest hij wel niet geweest zijn toen hij een leeg huis aantrof? Het beeld van een tiener, besmeurd met bloed, buiten adem van het rennen, die aankwam in een leeg huis terwijl hij riep naar zijn gezinsleden, brak haar hart haast nog meer.
Na een aantal minuten kalmeerde ze iets. De tranen stopten, al was de pijn nog altijd even sterk aanwezig. Een drukkend gevoel lag op haar borst toen ze naar het briefje in haar hand keek. Ze had een lichte hoofdpijn overgehouden aan de huilbui en ze was ervan overtuigt dat ze er niet op haar best uit zou zien op het moment. Deans vingers gleden door haar haren. Godver. Hij zou vast niet weten wat hij met haar aan moest op het moment, zou zich waarschijnlijk ergeren aan haar uitbarsting. Ze voelde zich zwak, schaamde zich zelfs iets. Waarom had ze niet gewoon de gevoelens op afstand kunnen houden? Het was enkel gevaarlijk om haarzelf zo te laten leiden door emoties.
Ondanks dat de tranen gestopt waren, bleef ze wel tegen de jongeman aan zitten, staarde ze naar de brief in haar handen en frunnikte ze iets aan de hoekjes van het opgevouwen papier. Ze was bang voor wat erin zou staan. Hoe oud was hij toen hij deze brief schreef? Zou hij het haar kwalijk nemen? Waarom was het een aparte brief voor haar? Charlotte ging iets rechter op zitten, maar liet haar lichaam geen centimeter bij Dean vandaan verplaatsen. Ze durfde hem niet aan te kijken, was bang dat ze dan opnieuw zou moeten huilen. Ugh. Waarom moest ze soms zo’n huilebalk zijn?
Ze vouwde het briefje open en opnieuw werd ze overspoeld door verdriet. Ze klemde haar kaken op elkaar, was niet van plan nogmaals een huilbui te krijgen. Echter kon ze de tranen in haar ogen niet tegenhouden. Hij had een typisch mannenhandschrift. Hij had behoorlijk veel geschreven en zonder te weten wat er stond, raakte haar dat. Charlotte schraapte haar keel, besloot dat ze de woorden op de brief met Dean wilde delen.
‘Lieve Charlotte,’ begon ze, haar stem brak van de emoties. Nogmaals schraapte ze haar keel. ‘Je bent teruggekomen.’ Godver, daardoor stroomde er een nieuwe traan over haar wang. ‘Ik wist het wel. En je leeft. Ik had altijd al gedacht dat je sterk genoeg was voor deze wereld.’ Onzin. ‘Ik hoop dat alles goed met je gaat, dat je je staande weet te houden in deze chaos. Onderhand ben je al een jongedame… Ik vraag me vaak af hoe je eruitziet. Soms betwijfel ik of ik je wel zou herkennen, het is onderhand al zo lang geleden… Ik hoop niet dat je je schuldig voelt. Ik snap het. Het was gevaarlijk. Jullie hadden een veilige plek nodig. Ik gok de quarantaine steden, of niet? In de tijd dat ik alleen was, ben ik gered door een groep mensen die het overduidelijk oneens waren met de ontwikkeling van deze steden. Je zult deze groep onderhand vast wel kennen: de Fireflies. Ik heb alle ontwikkelingen van hen meegekregen en onderhand ben ik behoorlijk doorgegroeid. We zitten in een basis hier vlakbij, iets wat mij regelmatig de gelegenheid bood om langs ons oude huis te gaan. Ik geloof dat dit al wel het achtste briefje is dat ik voor je achterlaat. Weet je nog waar onze boomhut is? Daar is het in de buurt. Ik zal er een spoor voor je achterlaten. Ik hoop je daar te treffen. Liefs, Chris. PS. Ik heb iets voor je bewaard in je nachtkastje. Neem deze mee.’
Hij leefde nog. Hij was een lid van de Fireflies. Hij… leefde nog. En dit briefje moest vrij recent zijn, anders had hij niet kunnen weten dat ze nu al een jongvolwassen vrouw was. Hij leefde nog! Een glimlach brak door haar tranen heen, waarna ze haar hoofd tegen Deans schouder liet leunen. Hij leefde nog…

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld