Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Overal om haar heen zag Naylene het verschijnen. De liefde. Het was echt niet omdat ze zelf nu in een relatie zat, ze andere mensen ook bij elkaar wilde drukken. Het kon best dat het iets meer opviel, maar zelf deed Naylene er helemaal niets.
Twee mensen die elkaar duidelijk zagen zitten, waren Linn en Calum. Voor Naylene was dat al een behoorlijke tijd duidelijk. Ze zou de twee echter nooit bij elkaar drukken om het uit te praten. Er was een tijd voor alle dingen en soms was het beter om even te wachten. De twee waren nog jong en als ze uiteindelijk bij elkaar zouden komen, hadden ze nog genoeg tijd om daar van te genieten. Het was iets wat ze zelf moesten ontdekken. Al vroeg Naylene zich wel af hoe de twee het van elkaar gewoonweg niet konden zien. Toch had dat ook wel weer iets liefs over zich heen.
Verder was Naylene echt niet veel bezig met potentiele koppels. Ze vond dat het iets was waar andere mensen zich mee moesten bemoeien. Bij haar en Ashton was het redelijk vanzelf gegaan. Al waren ze er ondertussen wel achter gekomen dat de gevoelens van beide kanten er al een tijdje hadden gezeten. Wat totaal niet erg was, want nu waren ze juist blij met elkaar. Ze hadden het vrij zeker geweten dat een relatie hetgeen was geweest wat ze hadden gewild.
Naylene had misschien niet gemerkt dat Ashton verliefd op haar was geweest, maar het was altijd lastiger als je zelf was betrokken. Bij Michael kon Naylene duidelijk zien wat er aan de hand was. Ze had geen idee hoe het ineens zo was gekomen. Dat had ze echter ook niet gehad bij haar eigen gevoelens. Ineens waren die op de loop gegaan. Waren er allemaal dingen geweest waar ze over na had gedacht en had ze uiteindelijk aan zichzelf toegeven dat er echt gevoelens hadden gezeten voor haar beste vriend.
Iets wat Ashton nu gelukkig alsnog was gebleven. Ze waren nog steeds hele goede vrienden, ze bespraken nog steeds heel veel met elkaar. Er kwam alleen het een en ander bij. Ze hielden elkaars hand vast, er waren veel knuffels en zo af en toe een kus of een zoen. Ze waren nog jong en omdat dit voor beiden hun eerste relatie was, moesten ze nog heel erg veel ontdekken. Naylene vond het juist leuk dat ze dat met elkaar konden doen.
Naylene vond het geweldig om Michael nu te zien struggelen, om onder haar woorden uit te komen. Iets wat hem duidelijk niet ging helpen. Zijn haar had alles al verteld en dat wist hij ondertussen ook wel. Toch probeerde hij er alsnog onderuit te komen, wat hem totaal niet lukte. Naylene vond het wel grappig om het hem het te zien proberen. Het ging echt helemaal nergens naar toe.
"Je moet dat haar echt een keer onder controle krijgen, Michael." Daar hamerde Naylene al lang genoeg over. Het was niet alleen zijn haar. Michael zou zoveel dingen kunnen, als hij maar een beetje op oefende. Toch was de jongen daar blijkbaar te lui voor. Het betekende leren en ondanks dat Naylene wist dat Michael het een soort van redelijk deed op school, wist ze ook dat hij gewoon niet gek was op de vakken en alles er om heen.
Nu was er wel iets wat Michael interesseerde, wat Naylene alleen maar leuk vond om te zien. Ze snapte niet waar het ineens vandaan was gekomen, maar dat wist ze van haar eigen gevoelens ook niet. Misschien had hij wel een les gehad met Edyn en was ineens alles op zijn plek gevallen?
Hoe het ook was, het was behoorlijk duidelijk, ondanks dat Michael er zelf nog onderuit probeerde te komen. Naylene wist beter en ondanks dat ze Michael graag pestte, vond ze het ook wel heel erg leuk. Al was het niet nodig voor hem om te doen alsof hij Edyn toevallig tegen kwam. Het meisje had duidelijk geweten wie hij was geweest! Dan had hij ook gewoon met haar kunnen praten. "Je weet dat je ook gewoon met Edyn kan praten? Dat vindt ze vast helemaal geweldig." Gaf Naylene dan ook aan. Edyn was een lieverd, ze zou nooit iemand bewust negeren. Soms was ze druk met haar eigen dingen, waardoor ze het gewoon niet door had.
"Ik ga niet op zoek naar Ashton! En dat slaat helemaal nergens op." Dat was niet wat Naylene aan het doen was! Nu probeerde Michael het op haar af te schuiven, iets wat hem niet ging lukken!
Het was dat Naylene zelf ook heel erg nieuwsgierig was naar het kristal, dat ze geen opmerking maakte over Michael zijn nieuwsgierigheid, die duidelijk op Edyn was gericht. Daarom knikte Naylene ook voorzichtig. "Ja, ik snap echt niet hoe ze dat voor elkaar krijgt." Het was iets wat Naylene heel interessant vond. Ze wist echter ook dat Edyn er misschien een beetje mee op moest passen. De bloemen waren iets heel moois, maar die waren niet veel waard, kristallen daarentegen konden veel waard zijn. Het kon best zo zijn dat er mensen waren die daar misbruik van wilden maken.
Naylene liet het kristal even over haar handpalm rollen en hield hem vervolgens uit naar Michael. Ze wist dat hij er niet ineens mee vandoor zou gaan, maar het was wel duidelijk dat hij ook nieuwsgierig was, om welke reden dat dan was, maakte Naylene niet veel uit. Het liefst wilde Naylene gewoon weten waar het vandaan kwam.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Elke vriendschap was weer anders. De vriendschap die Michael ooit met Calum had gehad, was achteraf niet zo diepgaand geweest. Ze hadden met elkaar gespeeld omdat ze elkaar ooit hadden leren kennen op school. Ze hadden dezelfde dingen leuk gevonden, maar dat was nu heel anders. Calum vond bijvoorbeeld Linn heel leuk. Iets wat Michael wel aan hem kon merken, ondanks dat ze al een hele tijd geen contact meer hadden. De vriendschap die Michael had met Naylene, zat anders in elkaar. Ze wisten meer van elkaar en Michael wist wel zeker dat hij één van de eersten was geweest wie ze had verteld over Ashton. Ze pestten elkaar vaak, maar dat hoorde er ook weer een beetje bij.
‘Stop nou eens met dat te zeggen!’ Naylene zei al jaren dat hij meer met zijn gave moest doen, dat hij het onder controle moest krijgen. Alsof Naylene zo goed wist wat je er allemaal aan kon doen. Het was moeilijk! Vooral omdat het soms dus gebeurde zonder dat hij het door had en hij wist niet zo goed hoe hij daar iets aan kon veranderen. Wel kon hij, als hij zich concentreerde, zijn haar van kleur laten veranderen. Transformagiërs konden echter nog zoveel meer. Ze konden zelfs zonder moeite in een ander persoon veranderen. Iets wat Michael heel erg gaaf leek, maar er zat veel leerwerk achter en dat gedeelte zinde hem niet zo.
Michael streek met zijn handen over zijn haren, alsof zijn haar daardoor weer terug zou kleuren naar zwart. Uiteindelijk leek hem dat wel weer te lukken, dat kon hij zien toen hij zijn haar weer voor zijn gezicht bracht. ‘Kijk, ik kan wel iets.’ Naylene dacht dat het hem nooit lukte, maar hij kon de kleur van zijn haar wel veranderen. De rest was echter een stuk lastiger. Het was niet zomaar uit een boek te leren, zoals Naylene waarschijnlijk dacht. In haar ogen kon je alles leren uit een stoffig boek, maar Michael was het daar niet mee eens. Hij zou vroeg of laat wel een keer door hebben hoe hij precies met zijn gave om zou moeten gaan.
Naylene was altijd al slimmer geweest dan hij. Iets wat hij soms ook niet zo erg had gevonden. Hij probeerde wel eens via haar wat minder werk te doen voor zijn verslag. Dan vroeg hij naar een bepaalde oorlog en hoe zij daar over dacht. Jammer genoeg had Naylene hem heel erg vaak door en gaf ze hem geen antwoorden. Vaak bood ze hem wel aan om hem te helpen, maar dat vond Michael dan weer niks. Het was leuker als het voor hem werd gedaan.
‘Ik wil niet met Edyn praten!’ riep Michael meteen. Hij vond het absoluut niet leek dat zijn haar hem had verraden en dat Naylene hem nu door had, al wist hij eigenlijk wel dat ze hem al lang door had gehad en dat het echt geen geheim voor haar was geweest dat hij iets voor Edyn voelde. Hij vond het echter wel irritant worden dat ze hem zo in de richting van Edyn probeerde te duwen. Ergens in hem zat wel een deel dat graag met haar wilde praten, maar hij zou niet eens weten hoe. Hij kon haar nog niet eens op een normale manier begroeten. Dus hoe zou hij dan een heel gesprek met haar moeten voeren? Dat was onmogelijk.
‘En ze wil vast ook niet met mij praten.’ Edyn was dan wel iemand die graag praatte, maar misschien had Rhi ook wel tegen haar gezegd dat ze niet met hem, Michael, mocht praten? Hij zou het toch niet durven, maar dat wilde hij niet aan Naylene vertellen. Die zou hem er alleen maar mee gaan pesten en dat deed ze op dit moment al genoeg.
‘Alsof je Ashton nu niet wil zoenen. Jullie plakken de hele tijd aan elkaar, dus je wil vast dat andere mensen dat ook gaan doen!’ Michael vond het wel logisch. Over het algemeen vonden de meeste mensen stelletjes echt heel erg vervelend. Iets waar hij het eigenlijk wel mee eens was. Naylene en Ashton waren nog niet eens zo vervelend, maar soms was het gewoon het verliefde gedoe wat Michael irritant vond. Dan kon hij er vaak ook niks aan veranderen, want ze waren nou eenmaal verliefd en uiteindelijk was dat heel erg leuk voor zijn vriendin, maar ze hoefde het nog niet meteen in zijn gezicht te wrijven.
Michael keek naar het kristal dat Naylene naar hem uit had gestoken en nam het voorzichtig aan. Zelfs Naylene snapte niet hoe Edyn te werk ging. Het was ook hele andere magie. Dat had hij al wel eens gezien. Ergens vond Michael het wel leuk dat er zelfs nog iets was wat Naylene niet wist.
‘Laatst maakte ze een keer lichtjes voor in het meer,’ zei Michael zonder dat hij er bij nadacht. Hij had aan de lichtjes moeten denken omdat het kristal schitterde in het daglicht als hij het bewoog tussen zijn vingers. Kristallen waren iets heel anders dan lichtjes, maar toch kon Edyn het zomaar maken. Dat was echt heel erg speciaal. Met een beetje tegenzin gaf Michael het kristal weer terug aan Naylene. Eigenlijk had hij het nog wel iets langer bij zich willen houden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De twee vrienden waren in hele andere afdelingen terecht gekomen, maar het had hen nooit tegen gehouden. Vanaf het eerste jaar van Michael, waren de twee met elkaar omgegaan. Michael was één van de weinige van wie Naylene brieven kreeg en naar wie ze ook brieven mocht sturen van haar ouders. De jongen kwam ook iedere zomer wel een keer op bezoek en andersom deed ze dat ook wel eens bij hem. Naylene was heel blij met de vriendschap die ze vanaf jongs af aan hadden ontwikkeld en nu nog steeds hadden.
Bij die vriendschap hoorde echter ook een paar kleine plagerijtjes. Vanaf kleins af aan waren de haren van Michael wel eens veranderd. Naylene had er toen niet heel erg veel van begrepen. Ondertussen had ze er zelf genoeg onderzoek naar gedaan. Ze wist niet hoe het was om er meer te leven, ze wist echter wel hoe het werkte en wat ze er aan kon worden gedaan. Het was oefenen, oefenen en oefenen. Naylene kende Michael echter maar al te goed en ze wist dat hij gewoon te lui was om dat te doen. Al moest ze hem nageven dat hij het goed deed met de zwarte haren waarmee hij dagelijks mee rond liep.
Ook nu kreeg Michael het voor elkaar om zijn haren weer zwart te laten worden. "Het zwart is wel echt een look he?" Naylene snapte niet helemaal waarom Michael zijn haar altijd zwart had, maar als hij zich daar prettig bij voelde, zou ze daar ook niet heel erg veel verder over vragen. Het paste een beetje bij hoe hij was. Of in ieder geval hoe hij wilde zijn. Er waren mensen die het niet begrepen en zo met een boog om Michael heen liepen. Iets wat Naylene totaal niet begreep, want Michael was wel echt een hele lieve jongen.
"Dan niet." Bracht Naylene lachend uit. De verdediging van Michael zei al wel genoeg. De jongen was hier met een reden geweest en dat was niet omdat hij met haar had willen praten! Hij had Edyn willen zien en ook echt wel had moeten spreken. Daar was helemaal niets mis mee. Naylene snapte het ergens ook wel. Ze had in het begin niet veel met het meisje gehad, ze had haar niet eens echt gekend, alleen maar als een vriendin van Linn. Nu wist Naylene wel beter en ondanks dat ze zich wel eens aan het blonde meisje irriteerde, was ze ook wel echt om haar gaan geven.
"Natuurlijk wil ze wel met je praten." Naylene snapte niet waarom Edyn dat niet zou willen. Ze was sowieso iemand die met iedereen kon praten. Echt iedereen. Niet dat iedereen daar op zat te wachten. Het kwam wel eens voor dat het meisje ergens met een geest of een kat stond te praten. Iets wat Naylene echt super grappig vond om te zien. Zelf was ze er helemaal niet zo van. Ze zou echt niet zomaar met mensen praten die ze echt niet kende, met uitzondering van de keer dat ze Linn had ontmoet en misschien ook bij Ashton.
Naylene legde haar hand even op Michael zijn schouder. "Doe jezelf niet te kort." Ondanks dat ze Michael graag pestte, vond ze het geen fijn idee dat hij niet met een meisje durfde te praten omdat hij dacht dat ze niet met hem wilde praten? Hij had genoeg leuke dingen te zeggen! Naylene lag zelf vaak genoeg dubbel om Michael.
"Ik wil helemaal niet dat andere mensen dat gaan doen. Ik hoef er zelf echt niet de hele tijd naar te kijken!" Naylene vond het zelf wel meevallen hoe klef ze was met Ashton. Natuurlijk waren ze wel wat vaker bij elkaar en ze genoot ook echt wel van die tijd. Het was echter niet zo dat ze alleen maar met elkaar zaten te zoenen of wat dan ook? Er was wel af en toe een zoen, maar ze probeerden ook nog zoveel mogelijk de vriendschap die ze hadden in stand te houden. Dat vond Naylene minstens zo belangrijk.
De ogen van Naylene bleven het kristal in de gaten houden. Ze wilde er zelf nog wel meer onderzoek naar doen, want dit was niet meer iets als een bloem. Het was zoveel meer dan dat. Ze vond het heel erg knap dat Edyn dit soort dingen kon doen. Er waren zoveel dingen die haar niet lukte, maar dit deed ze met gemak! Naylene wist niet eens waar het vandaan kwam. Edyn gebruikte er niet eens een spreuk voor?! Zoals ze bij de andere dingen eigenlijk ook niet deed. Het kwam allemaal neer op haar gedachten, die er uiteindelijk uit kwamen. Iets wat heel bijzonder was.
Naylene trok haar wenkbrauwen op toen Michael het had over lichtjes had in het meer. Die Edyn blijkbaar had gemaakt! Ze had er nooit over gehoord, dus nu was ze wel benieuwd wat er aan de hand was. Het was daarbij ook wel duidelijk dat Michael het heel erg bijzonder had gevonden.
"Wat moet je me vertellen?" vroeg Naylene lachend. Nu wilde ze het verhaal achter de lichtjes in het meer wel weten. Ze wist dat de Slytherin leerlingenkamer uitkeek op het meer en ze wist dat Edyn mee was geweest met Rhi, maar ze wist niet of dat een verband had met dit verhaal. Het leek in ieder geval dat Michael het leuk had gevonden om er naar te kijken en echt niet alleen omdat het lichtjes waren geweest. Het had ook vast wel deels met Edyn te maken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Uiteindelijk probeerden ze elkaar wel te helpen. Michael en Naylene plaagden elkaar voornamelijk en soms was het echt een beetje irritant, maar ze gaven wel om elkaar. Michael stuurde Naylene altijd brieven in de vakantie, zodat hij er zeker van was dat het goed met haar ging. Hij wist hoe haar ouders konden zijn. Voor zover hij wist, waren zijn brieven zelfs de enigen die aan kwamen bij het roodharige meisje, omdat haar ouders de post goed controleerden en puurbloed-tovenaarsfamilienamen zo herkenden, wat betekende dat de namen die zij niet kenden, meteen aan de kant werden gegooid. Nu waren ze elkaar te druk bezig met het plagen van elkaar om daar ook maar aan te denken.
‘Zwart is leuk.’ Michael haalde zijn schouders op. Zijn eigen haarkleur was donkerblond, maar zelf vond hij dat niet bij hem passen. Zwart was beter. Dat Naylene het een look noemde, vond hij wel prima. Hij wist ook wel dat het gecombineerd met zijn bleke huid en de zwarte, of grijze, kleding van Hogwarts behoorlijk afstotend kon werken voor de rest van de leerlingen in Hogwarts. Aan het begin had hij wel vrienden willen maken, maar nu hoefde het voor hem niet eens meer en als zijn zwarte haar daar een beetje bij kon helpen, vond hij het prima.
Hij riskeerde hier echter ook mee dat Edyn niet met hem zou willen praten, al wilde ze dat misschien wel niet om meer redenen. Het kon zo zijn dat Rhi ook met Edyn had gepraat en dat ze haar duidelijk had gemaakt dat ze beter niet bij Michael in de buurt kon komen. Hij wist ook niet waar Rhi toe in staat was, behalve dat ze heel erg goed was in het negeren van mensen. Ze deed zelfs alsof Luke, haar voormalige beste vriend, niet meer bestond. Iets wat Michael niet heel erg vond, aangezien hij al vanaf de eerste dag een hekel had gehad aan de jongen.
Opnieuw haalde hij zijn schouders op toen Naylene zei dat Edyn wel met hem wilde praten. Het had er op geleken dat ze dat wel had willen doen, die nacht in de Common Room. Ze had naar hem gekeken en ze had zelfs naar hem gezwaaid. Hij had even haar hondje geaaid, maar daarvoor had Rhi al duidelijk gemaakt aan hem dat hij niks had mogen proberen bij Edyn. Dat terwijl hij helemaal niks had gewild. Edyn was een heel erg mooi meisje en natuurlijk keek hij daar nu ook naar, dat hoorde er nou eenmaal een beetje bij, maar Rhi had zich gedragen alsof hij haar ieder moment had kunnen zoenen.
‘Je weet zelf ook wel met wat voor mensen Edyn om gaat,’ zei Michael wat afwezig. Edyn hield van lieve, vrolijke mensen om haar heen. Dat wist Michael ook. Rhi was daar misschien niet het toonbeeld van, maar Rhi was dan weer haar zusje. Dus misschien zat dat weer anders. Michael was zelf niet zo uitbundig en hij had zelfs dagen waarop hij misschien maar een paar woorden sprak. Daarnaast had hij zichzelf zojuist ook voor schut gezet, aangezien hij Edyn niet eens normaal had kunnen begroeten.
‘Je bent verliefd, natuurlijk wil je dat wel,’ mompelde Michael. Zij en Ashton waren duidelijk verliefd op elkaar. Ergens was Michael wel blij voor Naylene. Hij vond het fijn dat ze iemand had gevonden met wie ze kon praten, ondanks dat hij nog niet echt wist wat hij van Ashton vond. Hij leek wel oké en hij leek goed om te gaan met Naylene. Dat was het belangrijkste. Michael vroeg zich echter wel af hoe lang het zou duren voordat de ouders van Naylene er achter zouden komen. Zij zouden vast niet blij zijn met Ashton.
Michael besefte zich dat hij zijn mond voorbij had gepraat. Hij had wel gegokt dat Naylene had geweten dat Edyn op een avond in het bos was geweest en dat ze vervolgens met Rhi mee naar de Common Room was gegaan. Wat Naylene echter nog niet had geweten, was dat hij er ook was geweest en dat hij Edyn daar had gezien. Ze had er zo lief en onschuldig uit gezien. Zeker toen ze zichzelf helemaal in een dekentje had gewikkeld, samen met haar hondje, en vervolgens naar het meer had gekeken.
Michael liep naar een bankje dat in de buurt stond en ging daar op zitten. Naylene volgde hem al snel. ‘Die avond dat Edyn het bos in is gegaan?’ dit had hij meegekregen door de gesprekken van Edyn en Rhi in de Common Room. ‘Toen is ze met Rhi mee gegaan naar onze Common Room en ik zat daar ook nog. Ze was heel enthousiast over het meer en ze wilde graag kijken of ze wat wezens kon zien, maar het was natuurlijk veel te donker.’
Michael zag het nog zo voor zich. Hoe Edyn daar had gezeten, helemaal in het dekentje gewikkeld. Opeens waren er lichtjes in het water verschenen en Michael was er van overtuigd dat het door Edyn was gekomen. ‘Ze keek naar het meer en plotseling verschenen er lichtjes? Lichtjes waardoor we allemaal goed konden zien wat er rondzwom in het meer.’ Michael kon zich ook nog herinneren hoe enthousiast het meisje was geweest toen ze Selkies had gezien. Zelf vond hij Selkies maar vreemde wezens, maar Edyn was er echt dol op geweest en het had zelfs even geleken alsof ze naar Michael had gebaard dat hij er ook bij had mogen zitten, zodat ze er samen naar hadden kunnen kijken. Dat was echter niet gebeurd, vooral niet doordat Rhi er naast had gezeten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren genoeg momenten waarop de vrienden elkaar opzochten. Naylene werd wel eens door Michael vergezeld als ze in de bibliotheek zat te lezen. Als Naylene hem op haar beurt ergens zag zitten, dan liep ze ook echt wel naar hem toe.
De twee konden echt alles met elkaar doen. Soms zaten ze met z’n tweeën en praatte ze een beetje. Er waren echter ook momenten waarop Michael, Naylene kon overhalen om wat gekke dingen te doen. Zo waren ze ooit een keer buiten geslopen en hadden daar een heel sneeuwballen gevecht gehad. Daar keek Naylene nog steeds met een glimlach op terug. Ze was blij met Michael als haar vriend. Alle kanten die daar bij kwamen kijken.
Een van de dingen wat het beste was aan de vriendschap die de twee hadden, was acceptatie. Michael mocht zich van Naylene kleden hoe hij wilde. Daar hoorde ook zijn haar bij en wanneer het mocht, had ze hem ook wel in duistere kleren gezien. Natuurlijk maakte Naylene er echt wel een opmerking over, maar ze zou Michael nooit bewust proberen te kwetsen. Ook als het ging om hele andere dingen. Zelf vond Naylene het zo helemaal niet gek dat Michael gevoelens had voor Edyn. Dat soort dingen begonnen zich op hun leeftijd gewoon te ontwikkelen. Ineen bekeek je iemand op een hele andere manier. Voor Naylene was dat nog steeds een gek idee, ondanks dat ze nu zelf een relatie had.
"Mensen die aardig voor haar zijn?" In Naylene haar ogen ging Edyn eigenlijk met iedereen om. Ze was niet zoals Linn, die het echt met iedereen goed kon vinden. Toch was het meisje ook wel echt bezig met heel veel mensen, vooral die aardig tegen haar deden. Dat kon toch best wel een nadeel zijn. Naylene zou zo nooit iedereen vertrouwen, terwijl het bij Edyn zo was dat ze zelfs onoprechte vriendelijkheid aanzag als vriendelijkheid. Uiteindelijk was ze daardoor in het verboden bos gekomen.
"Dat is niet waar, het is echt niet zo dat wanneer je verliefd bent, je wilt dat iedereen gaat lopen kleffen. Liever niet!" Naylene vond zichzelf niet klef. Ze was graag bij Ashton, ze hield hem graat vast maar ze hoefde hem echt niet de hele tijd te kussen of wat dan ook. "Ik gun je dat gewoon?" Meer was het echt niet?
Het was we duidelijk dat Michael zichzelf dat misschien ook wel een beetje gunde. Hij was in ieder geval druk bezig met Edyn. Naylene had ook wel door de jongen het echt heel erg leuk vond dat hij iets van Edyn had kunnen zien. Iets van haar magie in ieder geval. Het was ook wel echt bijzonder, dat moest Naylene nageven. Toch leek het bij Michael net iets anders te zijn, aan zijn gezicht was wel te zien dat hij zich een klein beetje betrapt vonden, omdat hij zijn mond voorbij had gepraat.
Wat nieuwgierig luisterde Naylene naar het verhaal. Ze knikte voorzichtig toen Michael begon over het avond van het bos. Dat stond Naylene nog wel bij. Zij, Ashton, Linn en Calum hadden zich behoorlijk zorgen gemaakt over het blonde meisje, dat uren niet meer te zien was geweest. Naylene kon zelf haast niet geloven dat het meisje echt het bos in was gegaan. Als ze zag dat ze zichzelf niet kon verdedigen, vroeg ze zich echt af hoe ze het voor elkaar had gekregen in het bos. Aan de andere kant, het was Edyn in een bos…
"Dat klinkt echt heel erg schattig." Zei Naylene. Het was wel iets voor Edyn, ze zag het voor zich. Ze wist echter niet dat ze het kon. Ze wist zoveel dingen niet en het was ook een beetje moeilijk om bij te houden. Het leek alsof er ieder moment iets nieuws bij kon komen, daar hoefde niet eens iets voor geleerd te worden.
"Ik vind het echt heel erg bijzonder hoe ze dat soort dingen kan doen. Ik snap er helemaal niets van, want de rest van de dingen gaan haar echt heel erg moeilijk af?" Zelf vond Naylene het wel heel erg zielig voor Edyn. Het vrolijke meisje had ook echt een kant, die niet vaak naar voren kwam. Een kant die Naylene wel eens zag in de bijlessen. Als er tranen kwamen, wist Naylene ook echt niet meer wat ze moest doen. Vaak knuffelde ze Edyn dan even en dan ging het wel weer goed.
Er waren genoeg mensen nu die heen en weer liepen, waar Naylene even naar keek, toch kwamen haar ogen uiteindelijk weer uit bij Michael. "Nou, als hier niet voor Edyn kwam. Wat gaan we dan doen?" Vroeg ze lachend. Ze vond het niet erg om even iets met Michael te doen, dat vond ze juist wel leuk. De jongen had soms de meest random ideeën die er dan uitkwamen. Samen zouden ze die dan waarschijnlijk wel uit kunnen voeren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zijn verliefdheid was misschien iets normaals, maar Michael voelde zich er eigenlijk alleen maar vreemd door. Het was soms gewoon ongemakkelijk om bij Edyn in de buurt te zijn. Hij was zich dan altijd bewuster van hoe hij stond, of wat hij aan anderen vertelde. Alsof hij zichzelf kon zien terwijl hij daar stond, terwijl Edyn een stukje verderop stond. Verliefdheid werd dan vaak beschreven als iets moois, maar voor Michael was het eerder vreemd en onbekend. Hij wist niet zo goed wat hij er mee aan moest, ondanks dat Naylene hem al had verteld dat hij best naar Edyn toe kon gaan om een praatje te maken. Ze snapte simpelweg niet hoe moeilijk dat was.
Hij haalde enkel zijn schouders op toen Naylene zei dat Edyn omging met de mensen die aardig voor haar waren. Dat was dan misschien wel zo, maar Michael zag haar vooral met vrolijke mensen om haar heen. Vaak meisjes. Dat waren al twee dingen die hij niet echt was, ondanks dat hij echt wel vrolijk kon zijn. Hij had echter soms zijn dagen waarop hij het nut van school echt niet meer in zag. Hogwarts was dan wel een geweldige school waar hij veel meer kon doen dan alleen leren, maar af en toe voelde het echt alsof hij hier vast zat. Iets waar hij niet echt goed tegen kon.
‘Oh nee, je wil alleen zelf kleffen!’ zei Michael lachend. Hij wist zelf ook wel goed dat het meeviel. Er waren stelletjes die echt elkaars gezicht opaten als ze aan het zoenen waren. Hij had Ashton en Naylene eigenlijk nog nooit zien zoenen. Als hij ze samen zag zitten, dan has Ashton vaak een arm om haar schouders geslagen, of hadden ze elkaars hand vast. Soms gaven ze elkaar een kus, maar dat was dan eigenlijk ook wel alles? Er gebeurde niet heel erg veel tussen die twee. Toch pestte Michael haar er wel graag mee. Eigenlijk was hij er wel blij mee dat ze niet constant op Ashton dook, want dat zou hij alleen maar vervelend vinden en dan zou hij vanzelf wel duidelijk maken dat hij daar echt niet naar wilde kijken.
Michael wist niet zo goed wat hij moest verwachten van Naylene nu hij het verhaal over Edyn had verteld. Het was niet zo dat hij er iets had kunnen doen dat Edyn in dezelfde ruimte was geweest als hij. Sterker nog, zij had daar eigenlijk niet mogen zijn. Iets wat haar niks uit had gemaakt. Misschien had ze het ook wel niet geweten. Edyn was echt niet de eerste leerling die stiekem de Common Room in was geslopen, maar voor Edyn was het misschien wel helemaal niet stiekem geweest. Ze zat vaak in een hele andere wereld, waardoor het soms leek alsof ze echt niet door had wat er hier gebeurde.
Naylene vond het schattig. Iets wat het ook wel echt was geweest. Edyn had er heel erg lief bij gezeten en ergens had Michael wel bij haar willen komen zitten, zodat ze misschien samen onder het dekentje hadden kunnen zitten. Rhi had er dan echter niet bij mogen zijn. Zoiets zou Michael echt niet doen bij haar in de buurt.
Michael haalde vervolgens zijn schouders op bij haar woorden. ‘Ik weet het ook niet, maar het is wel knap.’ Hij had wel eens lessen met Edyn. Niet veel, maar genoeg om te weten dat ze niet een geweldige leerling was. De meeste dingen snapte ze niet of kreeg ze te laat onder de knie. Tijdens History of Magic keek ze vaak om zich heen of was ze afgeleid door iets anders. Michael moest ook wel toegeven dat het een saai vaak was, maar zelfs hij had nog meer aandacht voor hun geest-professor dan het blonde meisje.
Ergens was Michael blij dat Naylene over iets anders begon, al wist hij niet hoe hij antwoord moest geven op haar vraag. ‘Ehm,’ zei Michael, niet wetend wat hij nu zou moeten zeggen. Hij was hier voor Edyn naar toe gegaan, hij had zelfs de hond gevolgd. Dat was wel een wanhopige move geweest, maar hij had Edyn toch graag willen zien. Iets wat nu ook was gebeurd. Hij had zelfs naar haar kunnen zwaaien, maar heel erg veel meer was er niet gebeurd. Toch was hij nu wel heel erg vrolijk, aangezien hij Edyn weer eventjes had gezien. Nu stond Naylene voor hem en probeerde ze hem uit te dagen door hem te vragen wat ze dan zouden gaan doen, aangezien hij niet voor Edyn was gekomen. Daar had Michael niet op gerekend, ondanks dat het Naylene was en hij daar eigenlijk wel aan had moeten denken.
Het was geen mooi weer buiten. Het was echt herfst en dat was goed te merken. Het waaide hard, er was veel regen en het werd al vroeg donker. Het was echter ook nog te vroeg om te gaan eten, dus die dingen vielen allemaal af. Zelf had Michael ook geen zin om nog weer bezig te gaan met zijn huiswerk, ondanks dat hij de hulp van Naylene vast goed zou kunnen gebruiken.
‘Misschien kunnen we een manier bedenken om je mee te krijgen naar Hogsmeade, als we weer gaan?’ Naylene had nog nooit daar naar toe gemogen. Michael snapte niet echt goed waarom dat niet mocht van haar ouders, want het was een tovenaarsstadje. Misschien waren ze bang voor met wie Naylene zou gaan, maar het was niet zo dat ze niet om ging met die mensen binnen Hogwarts zelf.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het terrein van Hogwarts werd bedekt door een dikke laag sneeuw. Overal waar de leerlingen konden kijken was het wit. Er waren mensen die op deze dagen nooit naar buiten zouden gaan. Het was koud buiten en er stond een klein windje die als het ware langs je wangen leek te snijden. Er waren her en der mensen bezig met een sneeuwgevecht of het bouwen van een sneeuwpop. Het tweetal dat net naar buiten was gelopen, probeerde die mensen zoveel mogelijk te negeren.
Het waren Calum en Linn, die hadden besloten dat ze wel even naar buiten hadden gewild. Met dit weer was het natuurlijk koud buiten en ze zouden niet overal kunnen zitten. Het tweetal had toch wat dekentjes bij zich en ze zouden wel degelijk op zoek gaan naar een plaatsje waar ze even rustig konden zitten. In zijn hoofd herhaalde Calum de spreuk die hij had opgezocht om er voor te zorgen dat ze het warm zouden houden. Er moest natuurlijk geen sneeuw door het dekentje komen dat op de grond kwam en ook het andere dekentje moest hen warm houden. De twee waren wel heel erg goed ingepakt. Beiden met de sjaal van hun eigen huis om hun hals gewikkeld.
De twee kregen niet vaak de tijd samen. Ze waren dan wel beste vrienden en ze zagen elkaar vaak genoeg, maar er waren altijd wel mensen bij. Calum was blij dat het nu niet het geval was. Edyn was bij Naylene geweest voor haar bijles en ook Ashton was druk geweest met zijn eigen dingen. De andere vriendinnen die Linn had, waren vast ook iets aan het doen. Wat betekende dat de twee eindelijk even de tijd voor zichzelf hadden. Iets wat Calum wel heel erg fijn vond.
Om de twee vrienden heen onderstonden steeds meer stelletjes. Nu had Calum wel van de kant van Ashton wel eens wat gepest gehad over Linn. Ondertussen leek het voor Calum wel echt waar te zijn. Hij wist niet echt wat hij er mee wilde doen. Op het moment eigenlijk nog helemaal niets. Hij vond het prima om vrienden te zijn met Linn. Zij was diegene met wie hij het beste kon praten. Soms praatten de twee over de dingen thuis. Iets wat Calum heel interessant vond, want zo leerde hij steeds ik meer over de wereld waar Linn in op was gegroeid. In de afgelopen jaren had hij die wereld natuurlijk zelf ook al een beetje kunnen ontdekken. De jongen bracht dan ook graag tijd door bij Linn thuis en dat was echt niet alleen om het meisje zelf. Hij had zelfs een keer op kerst een voetbal gekregen. Toch kwam bij Calum niets over Quidditch heen.
Voorzichtig had Calum, Linn door de verschillende mensen proberen te leiden. Er waren overal sneeuwballen vandaan geschoten. Normaal gesproken had Calum het ook nog wel leuk gevonden om mee te doen, nu moest hij er echter niet aan denken. Hij zag juist uit te kijken naar de rust die hij zou hebben wanneer hij ver van al die mensen af was.
De afgelopen dagen heel hectisch geweest voor Calum. Sinds zijn tweede jaar zag hij al bij het Quidditchteam, dat sindsdien heel erg veel vooruitgang had geboekt. Natuurlijk kwam dat niet alleen door Calum. Er waren andere leerlingen bijgekomen waardoor ze nu echt wel meededen voor de titel die er elk jaar te halen viel!
Dit jaar had het team van Ravenclaw al één wedstrijd gehad, die tegen Hufflepuff. Iets wat hij vaak wel een grappig wedstrijd vond, omdat de meeste van zijn vrienden in die afdeling zaten. Voor Calum was het eigenlijk altijd wel duidelijk dat ze hem aanmoedigde. Vooral Linn en Edyn waren behoorlijk fanatiek, het was al wel vaker voorgekomen dat ze in het blauw hadden gezeten, ondanks dat hij misschien tegen Hufflepuff had gemoeten. Ashton daarentegen was een heel erg ander verhaal.
Dit jaar was de wedstrijd tegen Hufflepuff gewonnen, wat er voor zorgde dat de afdeling er goed voor stond. Om er voor te zorgen dat ze zo goed als zeker de finalewedstijd aan het einde van het jaar mochten gaan spelen, moesten ze de komende wedstrijd ook winnen, de wedstrijd tegen Slytherin. Dit zorgde voor meer stress dan Calum had gedacht. Niet alleen de mensen uit zijn eigen afdeling, maar ook uit die van Hufflepuff en Gryffindor rekenden er een beetje op dat ze wonnen en omdat Calum de Seeker was, lag er best veel in zijn handen.
"Ik vind dit wel een goede plaats?" zei Calum zachtjes, hij en Linn waren nu een eindje weg van het kasteel. Ze waren uitgekomen bij het meer, één van Calum zijn favoriete plaatsen. Nu zou hij er niet zitten om te gaan schrijven of zelfs huiswerk te doen. Hij en Linn zouden gewoon rustig zitten, zodat hij alles even uit zijn hoofd kon zetten. Zelfde hoopte Calum dat het dan ook niet veel over Quidditch zou gaan.
Nadat Linn aan had gegeven dat ze het plekje ook prima vond, pakte Calum zijn toverstok. Hij pakte één van de dekens over van Linn, om daar vervolgens de spreuk op uit te spreken. Voorzichtig liet de deken zichzelf zakken op het sneeuw, waar hij duidelijk niet nat werd. Met zijn hand controleerde Calum dit nog even, maar het dekentje gaf zelfs een aangename warmte af, daarom ging de jongen er ook opzitten en wenkte hij Linn naast zich.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De wintertijd maakte Hogwarts altijd nog iets magischer. De gezelligheid, de versieringen, het contact tussen alle leerlingen. Het was iets moois en om het kasteel in al zijn pracht tussen de witte sneeuwvlokken te zien, vond Linn ieder jaar weer een voorrecht. De kou was misschien iets minder, maar daar konden veel leerlingen wel een spreuk voor vinden die hen warm zou houden, mochten ze ooit naar buiten willen gaan. Iets wat Linn en Calum vandaag wel van plan waren geweest en Linn was blij dat ze nu ook samen over de velden liepen, opzoek naar een plekje waar ze zouden kunnen gaan zitten.
De sterke arm die Calum rond haar had geslagen om haar zo door de open velden en sneeuwballen gevechten te leiden, had heel prettig gevonden. Zelf had Linn ook niks tegen sneeuwballen en ze had er heus ook wel eens een paar keer wat gegooid, maar vandaag was een dag waarop ze liever rustig met Calum wilde gaan zitten. Vooral omdat het eigenlijk niet vaak gebeurde. Ze waren wel altijd samen. In alle lessen die ze samen volgden, was Calum naast Linn te vinden of andersom. Ook in de bibliotheek of in de grote hal was het tweetal vaak naast elkaar te zien, maar ze waren nooit alleen. Er was altijd iemand bij en ondanks dat Linn heel veel van haar vrienden hield, vond ze het fijn om ook eens tijd door te brengen met haar beste vriend.
Linn wist dat er een Quidditch-wedstrijd aan zat te komen voor het team van Ravenclaw. Ondanks dat Linn het spel wel leuk vond om te zien, vond ze het nog steeds een beetje verwarrend. Het ging heel snel en lang niet alle regels waren in haar ogen even logisch. Ze probeerde wel altijd naar de wedstrijden van Calum te gaan, want ze wilde graag dat hij zou zien dat er mensen voor hem aan het juichen waren op de tribune. Zelfs als Hufflepuff moest spelen, stond Linn nog in het blauw langs de zijkant om haar beste vriend aan te moedigen. Natuurlijk juichte ze ook voor het team van Hufflepuff, want ook daar kende ze mensen van, maar stiekem was er toch een deel in haar hart dat altijd hoopte dat Calum zou winnen.
De volgende wedstrijd zou tegen Slytherin zijn en Linn wist wat dat betekende. Niemand wilde dat Slytherin zou winnen, vooral omdat ze heel erg goed waren en dat zou betekenen dat het lastiger zou worden voor de afdelingen om hen in te halen, maar ook omdat lang niet iedereen de mensen uit Slytherin mocht. Iets waar Linn wel over mee kon praten, ondanks dar ze dat eigenlijk niet toe wilde geven.
Ze had al gemerkt dat Calum behoorlijk zenuwachtig was voor de wedstrijd. Als Seeker had hij de mogelijkheid om de wedstrijd te beëindigen. Dan zou hij de snitch moeten vangen. Linn had aan het begin meerdere keren moeten vragen waarom dat nou zo was geweest, maar ze snapte nu wat Calum moest doen tijdens een wedstrijd. Het legde echter wel veel druk op hem en dat had ze, als zijn beste vriendin zijnde, ook wel gemerkt. Daarom was ze blij dat ze nu samen rustig konden zitten. Misschien dat ze hem een beetje van zijn zenuwen af zou kunnen helpen.
Calum had een plekje gevonden bij het meer en daar de dekentjes neergelegd. Hij had zelfs aan een spreuk gedacht om er voor te zorgen dat de dekentjes warm zouden blijven en niet nat zouden worden van de sneeuw. Linn zag veel slimme tovenaars en heksen voorbij komen, maar ze wist zeker dat Calum één van de slimmeren was.
Linn nam plaats naast Calum op het dekentje en pakte haar tas, waar ze een paar houtblokken uit haalde. Deze legde ze iets voor het dekentje en vervolgens pakte ze haar toverstok, die ze in de richting van de houtblokken wees. ‘Incendio.’ Zonder moeite vatten de blokken vlam. Met een glimlach legde Linn haar toverstok naast haar neer.
‘Ik heb wat te eten meegenomen,’ vertelde ze Calum. Ze haalde verschillende dingen uit haar tas: een pakje met langwerpige crackers, twee repen chocolade en een grote zak met marshmallows. Alle recepten voor smores, maar Linn wist wel zeker dat Calum niet zo goed wist wat dat waren, of hoe hij ze zou moeten maken. Linn pakte dan ook eerst het pakje met crackers.
‘Kijk, je haalt er twee uit,’ legde ze uit, waarna ze twee crackers pakte. Ze legde beide crackers op haar schoot. Vervolgens pakte ze de chocoladereep. ‘Je neemt een paar stukjes chocolade en die leg je er op.’ Ze brak de reep in stukken en pakte vervolgens vier kleine blokjes, die ze op één van de crackers legde. ‘En dan nog twee marshmallows en dan doe je de cracker er weer op! Je moet hem wel een beetje goed aandrukken, zodat het niet uit elkaar valt.’ Linn voerde haar gesproken handelingen uit en drukt ede bovenste cracker nog iets aan. Vervolgens pakte ze haar toverstok weer.
‘Wingardium Leviosa!’ De smore vloog om hoog en volgde de bewegingen van Linn haar toverstok, zodat hij uiteindelijk iets boven het vuur zweefde.
‘Je kan het alleen een beetje laten smelten, maar sommige mensen vinden het ook lekker als het een beetje verbrand is. Het is maar net wat je wil,’ vertelde Linn, terwijl ze zich concentreerde op de vliegende smore voor haar. Met deze spreuk was het van groot belang dat er contact bleef tussen het voorwerp en de heks, anders zou haar smore in het vuur vallen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In deze tijd van het jaar werd alles nog een beetje knusser. Mensen zaten meer binnen, omdat het buiten echt te koud was. Er waren wel mensen die zich buiten waagden, maar zelfs dan zaten ze niet hele dagen buiten. Waar in de zomer de leerlingen gebruik maakten van iedere minuut tot hun avondklok, was het nu zo dat iedereen al binnen was voordat het donker buiten begon te worden.
In de leerlingenkamer van Ravenclaw was het rond deze tijd altijd wat drukker, ondanks dat de leerlingen ook wel vaak kozen voor de bibliotheek. Het zou nu echter niet lang duren voordat alles ook versierd werd met kerstspulletjes, die ieder jaar weer voor heel wat gezelligheid zorgde.
Ondanks dat de drukte in de leerlingenkamer, was Calum er nog wel graag. Het was een fijne plaats. Het was gemaakt om er voor te zorgen dat de leerlingen van de afdeling zich op hun gemak voelden. Wat Calum ook wel echt deed. Er was iets aan de sfeer. Er kon worden gestudeerd, maar het was ook echt een plaats waar de creativiteit kon vloeien. Voor de vierdejaars was er echter geen plaats die over het meer heen kwam. Daarbij bracht hij liever tijd door met zijn vrienden dan dat hij hele avonden in de leerlingenkamer zat.
In de afgelopen jaren had Calum echt wel wat vrienden gemaakt. Zijn plaats in het Quidditch-team had er deels aan meegedragen dat hij best goed lag bij de hele afdeling. Er waren genoeg mensen die Calum echt mocht. Vaak maakte hij wel een praatje met ze. Toch ging er niemand over de twee meisjes uit Hufflepuff heen. Zelfs de vriendschap die hij met Ashton had, was daar niet mee te vergelijken.
Allereerst was het natuurlijk zo dat Calum gevoelens voor Linn had gekregen. Dat betekende al dat hij haar op een hele andere manier bekeek. Zelfs zonder dat alles, was Linn één van zijn favoriete personen op de wereld.
Daarnaast was het toch wel zo dat de drie onafscheidelijk waren. Dat waren ze al jaren. Sommige mensen hadden het een beetje gek gevonden dat Calum meteen al zo goed met de twee meiden om had kunnen gaan. Voor hemzelf was het niet meer dan vanzelfsprekend. Edyn was misschien anders, maar hij was gek op haar, het was alsof hij er een zusje had bijgekregen. Linn was echt zijn beste vriendinnetje. Al met al zou de jongen echt voor de twee door het vuur gaan. Iets wat hij ook echt wel deed als er mensen waren die Edyn belachelijk aan het maken waren. Voor Linn zou hij niets minder doen.
Calum keek toe hoe Linn te werk ging met het hout. Ze hadden alles goed voorbereid, het was wel duidelijk dat ze het niet koud zouden krijgen. Al werd het Calum ook al wel snel duidelijk dat Linn het hout en daarmee dus ook het vuurtje, niet alleen mee had genomen om het warm te houden. Ze had ook eten bij zich. Waar Calum niet alles van kende. Natuurlijk wist hij wat chocolade was en ook de crackers kwamen hem wel bekend voor, de zachte witte dingen waren echter geheel onbekend voor de jonge tovenaar.
Voor Calum klonk alles dus dan ook een beetje vreemd. Ze zouden het zoete spul, want dat was chocolade, gaan roosteren. Iets wat je normaal gesproken alleen maar deed met vlees! Daarom keek Calum ook met wat gefronste wenkbrauwen toen.
"Wat zijn het?" vroeg Calum dan uiteindelijk maar. Hij kende ondertussen echt wel meer Muggle eten als hij eerst had gedaan. Hij probeerde vaak wel van de term Muggles weg te blijven. Hij kende de vaders van Linn nu best wel goed, hij mocht iedere vakantie wel een weekje komen logeren. Muggles was dan toch een best denigrerende term. Een andere manier om het te zeggen, had Calum echt nog niet gevonden.
Wat twijfelend deed Calum na wat Linn hem voor had gedaan. Hij pakte de crackers, de chocolade en de witte dingen, die hij echt niet thuis kon brengen. Voorzichtig kneep hij even in het spul. "Dit is een marsmallow?" vroeg Calum, zo had Linn het in ieder geval genoemd. Nog nooit eerder had hij er van gehoord, het was ook niet echt iets wat ze vaker aten. "Ze zien er een beetje gek uit." Uiteindelijk liet Calum zijn creatie naast die van Linn zweven, benieuwd naar wat het ging worden.
Dit was het moment waarop Calum zich een beetje rustig begon te voelen. Met één hand probeerde hij het dekentje wat hij mee had genomen zo goed mogelijk om zichzelf heen te slaan, maar ook om Linn. Daardoor kwamen de twee toch weer wat dichter bij elkaar te zitten. Daar hoorde je Calum niet over klagen. Het was echter niet zo dat hij het bewust had gedaan. Ze hadden er voor moeten zorgen dat ze het warm genoeg hadden.
"Ik ben wel blij dat we er even uit zijn." Gaf Calum toe. Binnen was het een beetje verstikkend geweest, zeker omdat er genoeg mensen waren die even met een opmerking gooiden, het leek echt van iedere kant te komen. Bij Linn hoefde Calum niet uit te gaan leggen dat hij zijn best zou doen bij de wedstrijd. Het was vanzelfsprekend dat hij het zou gaan doen, toch leken sommige mensen die bevestiging nodig te hebben. Daardoor kreeg de jongen alleen nog maar meer druk op zijn schouders geduwd, waardoor hij toch een klein beetje inzakte.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dat de verliefdheid Hogwarts te pakken had gekregen, had Linn wel gemerkt. Er waren steeds meer stelletjes ontstaan, zoals bijvoorbeeld Ashton en Naylene. Linn was zelf heel erg blij voor haar vrienden, vooral omdat ze zag hoe gelukkig ze met elkaar waren. Als Linn fantaseerde over dat soort momenten voor haarzelf, dan moest ze toegeven dat Calum vaak de rol speelde van haar vriendje. Ze wist echter niet of dat was omdat ze hem goed kende en ze bepaalde, relatie-gerealteerde dingen al samen met elkaar deden, of omdat ze echt verliefd was. Zelfs de verschillende quizzen in haar magazines leken niet echt te helpen. Het enige wat ze wist, was dat ze graag tijd doorbracht met Calum, zo ook nu.
Omdat Linn haar beste vriend al vaak genoeg uit had genodigd om bij haar vaders te blijven slapen, vergat ze soms dat er nog altijd kleine dingetjes waren die hij niet kende als tovenaar zijnde, zoals bijvoorbeeld een marshmallow. Ze vond het heel grappig om te zien hoe hij er naar keek. Hij had duidelijk geen idee wat voor snoep het was en wat hij er van moest verwachten, maar Calum leek Linn zo erg te vertrouwen dat hij haar nabootste in het bouwen van de smore, ondanks dat hij niet precies wist wat hij er nou op had gelegd.
‘Ze zijn heel erg zoet? En als je ze warm maakt, dan smelt te binnenkant een beetje. Ze zijn ook wel lekker om gewoon op te eten,’ legde Linn uit. Ze pakte met haar vrije hand twee marshmallows en gaf er eentje aan Calum, zodat hij die ook zou kunnen proeven. Ze wist wel zeker dat hij ze lekker zou vinden.
Al snel zweefden er twee smores boven het kampvuur, waardoor Calum en Linn beide in stilte voor zich uit keken. Niet omdat ze niks tegen elkaar te zeggen hadden, maar omdat het van belang was om contact te houden met het voorwerp wat ze wilden laten zweven. Het zou zonde zijn als hun eten opeens in het vuur zou vallen. Wel zaten ze iets dichter tegen elkaar aan, omdat Calum een dekentje om hen beide had geslagen. Linn had er niets op tegen om zo samen in stilte te zitten. Toch begon Calum op een gegeven moment te praten.
‘Dat snap ik wel,’ zei Linn bedenkelijk. ‘Sommige mensen hier geven echt teveel om Quidditch.’ Ze wist dat Calum dat ook deed en ze begreep het. Hij vond het leuk om te doen, maar het hoorde ook leuk te blijven. Linn zag nooit in waarom al die vijandigheid nodig was. Het was leuk als je won, en misschien nog leuker als je aan het einde van het jaar een trofee in ontvangst mocht nemen, maar uiteindelijk was het maar een wedstrijd tussen scholieren? Het waren niet de wereldkampioenschappen. Sterker nog: het was eigenlijk maar een spelletje. Het was zo jammer het spelletje zo serieus werd genomen door iedereen.
Linn snapte dat de afdeling van Calum graag wilde dat ze zouden winnen en dat ze daarom naar hem toe kwamen, want hij was degene die de wedstrijd kon beëindigen en meestal betekende dat dan ook dat ze hadden gewonnen, al had Linn ook wel eens gezien dat het grijpen van de snitch niet had betekend dat een team had gewonnen. Iets wat ze toen niet helemaal had gesnapt. Ze snapte echter wel dat Calum misschien wel de belangrijkste speler in het team was.
‘Awh, kijk nou!’ hoorde Linn achter zich, waardoor ze zich meteen omdraaide en de smore in het vuur viel. Ook die van Calum bleef niet meer in de lucht hangen.
Linn zag twee meisjes op hen af komen, beide met een Slytherin sjaal. Het eerste meisje was het pleegzusje van Edyn en tevens een lid van het Slytherin team. Het andere meisje had Linn eigenlijk nooit echt gezien, dus ze ging er vanuit dat ze ouder was. Wat Linn wel opviel, was dat ze ijsblauwe ogen had en een iets té zelfvoldane blik op haar gezicht.
‘Accio smores!’ zei Linn snel, voordat de smores meteen waren verbrand. De smores vlogen naar haar toe en eindigen ergens op het dekentje.
‘Een romantische date, net voor de wedstrijd. Is dat wel handig, Calum?’ vroeg het oudste meisje, wat net zoals Linn lange, zwarte haren had. Haar toon stond Linn echter niet aan, zeker niet omdat het leek alsof ze Calum wilde irriteren.
‘Hij probeert haar vast te overtuigen om hem te helpen zijn spanning er een beetje uit te krijgen,’ opperde Rhi lachend, waarna ze een beweging maakte met haar hand. Linn was dan nog maar veertien, maar ze wist al te goed wat Rhi bedoelde en ze vond het ontzettend flauw.
‘Dit is echt kinderachtig,’ zei Linn dan ook. Ze ging er vanuit dat het oudste meisje ook bij het Quidditch team hoorde en dat ze, samen met Rhi, Calum nog meer druk op probeerden te leggen, zodat hij misschien een slechte wedstrijd zou spelen. ‘Het is maar een spelletje, daarvoor ga je toch geen andere mensen lastigvallen?’
‘Alsof jij daar iets van begrijpt, latina barbie,’ zei Rhi, wie met haar armen over elkaar geslagen tegen een boom aanleunde. Linn haar vingers omklemden haar toverstok onder haar mantel, al zou ze nooit zomaar een andere leerling aanvallen. Zelfs iemand zoals Rhi niet

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het waren de kleine dingen die er voor hadden gezorgd dat Calum door had gehad dat er gevoelens voor Linn waren gegroeid. Er was iets bijzonders aan haar. Niet op de manier waar op Edyn bijzonder was. Linn bezat geen bijzonder krachten. Toch leek dat voor Calum op sommige momenten wel zo te voelen. Het meisje leek namelijk altijd te weten als er iets aan de hand was. Zo was het ook vandaag geweest. Calum had geen idee hoe ze het precies deed, maar het was Linn geweest die voor had gesteld om naar buiten te gaan, zodat hij alles kon vergeten.
Op dit moment en deze plaats lukte het rustig pakken voor Calum maar al te goed. Het was deels omdat hij dicht tegen Linn aan kon zitten, maar ook gewoon door de hele omgeving. Het meer was een plek waar Calum graag kwam, zeker in de zomer. Het was weliswaar niet zijn favoriete plek op de grond rondom het kasteel. Met volle zekerheid was dat het zwerkbalveld. Toch wilde hij daar op het moment niet zitten. Hier was hij daar ver genoeg vandaan, zodat hij zijn hoofd er ook van af kon zetten.
Het snoepgoed wat Calum en Linn aan het maken waren, was het eigenlijk het enige wat nog door het hoofd van Calum ging. Natuurlijk was hij nog aan het praten, maar hij moest zich ook nog concentreren op het koekje dat boven het vuur hing. Zodra hij zijn concentratie verloor zou het ergens in de vlammen eindigen en dat was zeker de bedoeling niet.
Toch had Calum wel zeker de tijd om rustig met Linn te praten over de druk die op hem lag. Ze leek maar al te goed te begrijpen dat het best wel moeilijk was. Calum hield weliswaar van het spelletje, wat iedereen van hem wilde, maakte het echter alleen nog maar moeilijker. Natuurlijk wilde hij zelf ook wel dat hij zou winnen, hij en zijn team. Als het kon, zou hij proberen om ooit teamcaptain te worden. Dat was in ieder geval wat hij nu al een tijdje wilde. Op het moment wist de jongen echter niet of hij daar wel de juiste persoon voor was. De druk zou dan alleen nog maar groter worden. Nu was Calum nog maar een vierdejaars dus het zou er nog niet van komen.
Er kwam een zucht over de lippen van Calum heen toen hij stemmen hoorde. Dat was iets waar hij totaal niet op zat te wachten. Toen hij omkeek en de twee meiden uit het Slytherin Quidditch-team zag, was hij er eigenlijk al helemaal klaar mee. Het was niet iets waar hij op zat te wachten.
Natuurlijk begonnen de woorden van de twee meisjes te komen. Calum kende Rhi al een tijdje. In de zomers had hij wel eens tijd bij haar thuis doorgebracht. Natuurlijk niet voor Rhi zelf, maar vooral voor Edyn. Tijdens die zomers had hij echter wel eens Quidditch gespeeld samen met het meisje en haar broers en ieder andere die er op dat moment was geweest. Nu stonden ze echter regelrecht tegenover elkaar. Op sommige momenten vond Calum haar vooral heel erg vervelend, vooral omdat ze dacht dat haar grote mond haar hielp. Calum vond het alleen maar vervelend.
Bailey, het andere meisje, was in Calum zijn ogen niet heel erg veel beter. Die had misschien nog wel een grote mond dan Rhi. Samen waren de twee dan natuurlijk het ergste. Ze leken elkaar helemaal te hebben gevonden en er waren zelfs mensen die met een boog om de twee heen liepen.
"Moet jij niet iemand anders gaan vervelen?" Vroeg Calum, vooral aan Bailey, maar toen hij het gezicht van Rhi zag kreeg hij een idee. "Jullie allebei trouwens. Ik denk dat Liam en Luke allebei wel ergens te vinden zijn." Normaal was Calum niet iemand die meteen scherp uit de hoek kwam. Op het moment was hij er echter klaar mee. Hij had van zijn middag met Linn willen genieten en op deze manier kon dat niet echt.
"Oooh nee, Luke was je al zat." Calum wist ook wel dat het niet zo was gelopen. Het was een gek verhaal, waar hij wel iets van mee had gekregen via Luke. Ondertussen kon hij het best wel goed vinden met de jongen hij was niet de enige. Ook Linn leek het best goed met hem te kunnen vinden.
Voorzichtig legde Calum zijn hand op die van Linn. Rhi wist vaak precies wat ze tegen mensen moest zeggen om het bloed onder hun nagels vandaan te halen. Bailey was daarin niet heel erg veel anders. In Calum zijn ogen sloeg het nergens op dat Rhi, Linn een latina barbie had genoemd. Het had heel lang geduurd voordat hij had geweten wat een barbie was, maar ondertussen had hij het oude speelgoed van Linn wel eens gezien. Hij vond het niet leuk dat zijn vriendin daar voor uit wordt gemaakt.
"En anders kunnen jullie misschien nog wel gaan oefenen." Mompelde Calum. Zijn zelfverzekerdheid was ondertussen al wel weer afgestorven.
"Nergens voor nodig. Niemand kan ons sowieso verslaan, maar ik wil heel erg graag zien hoe jullie zielige team het gaan proberen." Het gezicht van Bailey leek zo lief te staan, maar haar woorden waren dat niet. Toch nam Calum de woorden echt niet aan. Hij zou zijn best gaan doen tijdens de wedstrijd en daarna zouden ze wel zien wie er won. Natuurlijk hoopte hij dat het Ravenclaw was die er met de winst vandoor ging.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Als er iets was waar Linn nu niet op zat te wachten, dan was het wel dit gedoe. Ze had Calum een vrije middag willen gunnen, eentje waarop hij zou kunnen genieten van alles om zich heen, in plaats van dat hij alleen maar met anderen zou moeten praten over de aankomende wedstrijd. Het idee van Linn was heel erg goed verlopen, totdat Bailey en Rhi opeens voor hun neus hadden gestaan en het was duidelijk dat ze niet zo snel weg zouden gaan. Het liefst duwde Linn ze gewoon het ijs op, maar ze wist zelf ook dat ze zoiets nooit zou doen. Ze hoopte dat de meiden vanzelf wel weer weg zouden gaan, al leek het daar nu niet echt op.
‘Wow, je bent echt een badass, Calum! Denk je dat het mij ook maar iets boeit over wat Luke zegt?’ vroeg Rhi lachend aan het duo dat voor haar zat. Het liefst wilde Linn opstaan en Rhi vertellen dat ze niet meer was dan een gemene pestkop die duidelijk niks beters te doen had met haar tijd. Zelf vond Linn het onzin dat ze Calum maar kwam lastig vallen, alleen maar om een potje Quidditch. Linn begreep de sport misschien niet zo goed, maar ze wist zeker dat een wedstrijd tussen leerlingen het niet waard was om anderen te kleineren of zelfs te pesten. De naam “latina barbie” was immers niet een compliment, al waren er vast genoeg jonge meisjes die er graag uit wilden zien als een pop. Linn wist wel beter.
Toen Bailey ook nog eens zei dat het team van Ravenclaw zielig was, kon Linn het niet langer negeren. Ondanks dat Calum heel lief haar hand vast had genomen, waarschijnlijk ook omdat hij haar een beetje tegen had willen houden. De hand van Calum was daar nu echter niet goed genoeg voor. Linn haalde haar vingers uit die van Calum en kwam vervolgens overeind.
‘Jullie twee zijn echt zielig!’ zei ze, al neigde het haast al naar schreeuwen. Ondertussen had Linn wel geleerd van haar verleden. Als je niets zei tegen een pestkop, dan zouden ze alleen maar doorgaan. Al hielp een uitbarsting vaak ook niet, want ze vonden de reactie vaak geweldig. Toch wilde Linn hier wel iets van zeggen. Ze waren nu gewoon domme dingen over haar beste vriend aan het zeggen en Linn vond niet dat ze daar weg mee mochten komen, alleen maar omdat ze zogenaamd beter waren dan iemand anders. Dat sloeg gewoon nergens op.
‘Wat doet het er toe wie beter is? Al die rivaliteit slaat helemaal nergens op! Het is maar een wedstrijd tussen leerlingen. Het zou leuk en onschuldig moeten zijn! Niet dit soort achterbakse gedoe!’ zei Linn boos en ze sloeg haar armen over elkaar heen, terwijl ze de twee meisjes aankeek. Van Rhi was ze wel wat gemene steken gewend. Linn kwam immers al meer dan drie jaar bij Edyn over de vloer en Rhi had al goed duidelijk gemaakt dat ze het niet had op Linn. Iets wat Linn zelf niet zo erg vond. Niet iedereen kon elkaar aardig vinden, maar ze wist dat Rhi en Calum wel eens samen Quidditch hadden gespeeld en toen was het toch ook niet zo gegaan? Dus waarom was dit dan nodig?
‘Het is allemaal maar een beetje vriendschappelijk pesten,’ zei Bailey met een onschuldig gezicht. ‘Maar we kunnen het ook wel niet-vriendschappelijk maken,’ voegde Rhi er aan toe.
Linn keek Rhi aan met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Ik wil niet eens weten wat je daarmee bedoelt. Kunnen jullie gewoon niet weg gaan? We storen jullie nergens mee! We zitten hier alleen maar en wij waren hier eerder.’
‘Oh, ik snap het al. Dat kleine lichaam van je kan al die frustratie natuurlijk niet aan. Pas maar op, Calum. Straks springt ze nog op je,’ grapte Bailey lachend. Het was duidelijk dat de woorden van Linn haar niet raakten. ‘Heb je je jezelf wel eens gezien als je boos bent, Linn? Het is eerder lachwekkend dan beangstigend.’
Linn rolde met haar ogen. Ze had nu wel genoeg van alle seksuele en achterbakse opmerkingen. Waarschijnlijk zouden Rhi en Bailey nog wel een hele tijd door kunnen gaan. Daar leek het nu in ieder geval wel op. Iets waar Linn geen zin in had. Ze had enkel samen met Calum wille zitten om zo de drukte van de school en de aankomende wedstrijd te ontvluchten. Iets wat nu niet was gelukt.
‘Weet je wat? Jullie praten maar door. Ik weet toch wel dat Calum jullie gaat verslaan. Ik heb hem zien oefenen en hij kan met gemak de Snit vangen voordat jullie hem ook maar kunnen raken met die stomme knuppels van jullie.’
‘Snitch,’ zei Rhi enkel. ‘Het is de Snitch.’
‘Alsof mij dat wat boeit!’ riep Linn uit. Ze wist dat het de gouden bal was die Calum moest vangen en dat hij onmogelijk snel was, dus dat het vangen van de bal echt niet zo gemakkelijk was als iedereen dacht. ‘Ga gewoon weg. Al wordt het moeilijk om een plek te vinden waar mensen jullie wel mogen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het rustige moment van de twee vrienden was heel abrupt aan hun einde gekomen. Ze hadden niet eens heel erg lang de kans gehad om van het plaatsje te genieten. Calum had nog niet eens een smore kunnen proeven! Nu was het tweetal veel drukker bezig met de twee meiden die voor hen stonden.
Calum snapte niet wat de twee nou precies wilden. Waarschijnlijk probeerde de twee zo in zijn hoofd te komen dat hij slecht zou gaan spelen. Zoiets gebeurde niet zomaar. Natuurlijk had Calum wel zenuwen, maar die had hij voor iedere wedstrijd! Gezonde spanning hoorde er bij, het maakte een wedstrijd alleen nog maar leuker. De adrenaline zorgde alleen maar voor focus, waar Calum wel echt van hield.
De twee meisjes van het team van Slytherin, waren ook best wel goed. Calum had ze wel eens zien spelen en ondanks dat ze nog niet heel erg lang met elkaar speelden, leken ze wel van elkaar te weten wat ze moesten doen met de Bludgers moesten doen. Vaak hield het bij hen in dat ze ze niet bij hun team vandaan hielden, maar juist op het andere team afstuurden. Dat maakte ook wel dat de wedstrijd tegen Slytherin nog iets spannender was. Het zou de twee meiden echter niet gaan lukken om Calum bang te krijgen. Hij zou tijdens de wedstrijd wel opletten, maar zijn taak was vooral de Snitch vinden. Soms voelde dat ook wel een beetje nutteloos. Het kon echt een hele tijd duren voordat het ding zich liet zien. Alsof hij zich al die tijd verstopte om een goede wedstrijd te krijgen.
Linn haar irritatie kon zich niet meer tegen laten halen, iets wat Calum ook wel snapte. Hij was zelf niet zo heel erg snel van de woordenwisseling. Ruzie was niet zijn ding. Hij kon echt wel kwaad worden, maar als hij op dat moment stond, dan wilden er echt geen mensen in de buurt zijn. Het duurde echt lang voordat je daar was, maar eenmaal daar ging het echt helemaal mis. Nu was Calum geïrriteerd, hij vond het niet fijn dat de meiden voor hem, zijn vriendin belachelijk aan het maken waren. Dat ze hem wilden irriteren, begreep hij nog, maar Linn had hier helemaal niets mee te maken.
"Laat Linn hier gewoon buiten." Gaf Calum nog aan. Al was hij daar ondertussen te laat mee. Linn had zelf ook al wel wat te zeggen gehad, waardoor ze zich er zelf ook niet meer buiten hield. In Calum zijn ogen was het ook wel meer dan logisch! Rhi had iets geroepen wat helemaal nergens op had geslagen! Iemand een Latina barbie noemen was niet een compliment! Ondanks dat Linn wel echt een knap meisje was en Calum had ooit begrepen dat het ook de bedoeling was van het speelgoed. Niemand wilde echter vergeleken worden met een pop!
"Dat kun je beter tegen dat vriendinnetje van je zeggen. Of is ze meer een soort van groupie?" De woorden van Bailey kwamen er op zo’n natuurlijke manier uit, dat Calum zich haast af begon te vragen of zij ze niet van te voren had geoefend. Daar leek het namelijk wel echt op. In de meeste dingen die het meisje te zeggen had, net zoals die van Rhi. Als ze het echt van te voren hadden geoefend, vond Calum het al helemaal laag.
"Ik zie jullie wel op het veld. Jullie gaan zelf zien dat het allemaal niet zo heel erg veel meer voorstelt." Calum wist niet echt wat hij op doelde. Niet echt op het spel zelf. Dat stelde namelijk wel iets voor! Het team van Slytherin misschien wel. In zijn ogen stelde dat ook niet heel erg veel voor. Natuurlijk hadden ze goede spelers, maar als ze moesten winnen door een grote bek te hebben, dan was het toch ook nutteloos. "Of kunnen jullie alleen maar winnen door de tegenstander belachelijk te maken?"
De twee meisjes moesten allebei lachen. Calum zelf vond het niet zo heel erg grappig. Het was pure ernst, want het was precies wat de twee deden en op het moment was het echt helemaal klaar mee. Hij ging zichzelf niet laten pesten! Hij liet het echter al helemaal niet gebeuren dat Linn de grond in werd gebeurd, ze had er helemaal niets meer te maken.
"Als ik jullie was, zou ik nog maar eens goed gaan oefenen, misschien is er dan nog een kleine kans om te winnen. Jullie komen er in ieder geval niet door mij zo genaamd onder druk te zitten." Calum zijn woorden kwamen er behoorlijk sterk uit, wat ook zijn bedoeling was geweest. Van binnen voelde de jongen zich echter niet zo zeker. Er lag al best wel wat druk op zijn schouders en nu was dat alleen nog maar meer toegenomen. Er was nu ook wel iets anders geworden. Op het moment wilde hij niets liever dan winnen. Zeker om de twee meiden te laten zien dat ze niet zo geweldig waren als hun woorden aangaven.
"Ik zie jullie morgen wel." Met die woorden draaide Calum zich bij naar het vuur. Als de meiden nog bleven, dan deden ze dat maar. Hun woorden zou hem echter niets doen. Dan probeerde hij het in ieder geval zo goed mogelijk te negeren. Het was nog altijd de bedoeling dat hij en Linn een leuke middag kregen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De ene leerling vond het heerlijk om de confrontatie aan te gaan, de ander probeerde het liever te vermijden. Per mens was dat verschillend, niet alleen in de mensenwereld, maar ook in de tovenaarswereld. Er waren leerlingen die al lang hun toverstok zouden hebben gepakt om een jinx uit te voeren omdat er naar tegen hen werd gepraat, terwijl anderen het liever probeerden op te lossen door te praten. Misschien was het van Linn wel heel Hufflepuff dat ze liever wilde praten dan dat ze voor magie koos, maar ze voelde er niets voor om haar toverstok te gebruiken om anderen pijn te doen. Calum leek hetzelfde te denken.
Calum gooide het niet op gemene opmerkingen. Hij hield het eerlijk en netjes, iets wat Linn wel van hem had verwacht. Toch leken zijn woorden wel impact te hebben op de twee meisjes, want heel erg veel weerwoord kwam er niet meer uit. Daardoor ging Linn ook weer naast Calum zitten. Ze bekeek de smores, maar die waren jammer genoeg helemaal vies geworden doordat ze in het vuur waren gevallen. Daarom stopte Linn ze in een zakje dat ze mee had genomen voor het afval. Vervolgens pakte ze vier nieuwe crackers, een paar stukjes chocolade en een paar marshmallows, zodat ze twee nieuwe kon maken. Met de spreuk die ze zojuist ook had gebruikt, liet ze de smores weer boven het vuur hangen.
Ze liet haar hoofd tegen de schouder van Calum aanvallen en zuchtte. Hij was wel voor haar opgekomen. Hij had gezegd dat ze haar er buiten hadden moeten laten. Iets wat niet echt had gekund omdat ze zelf ook van alles had gezegd, maar ze vond het wel lief dat Calum voor haar op was gekomen. Daardoor merkte ze wederom weer dat ze echte vrienden waren, al wist ze dat eigenlijk al voor een hele lange tijd.
‘Dankjewel,’ fluisterde ze, terwijl ze haar ogen en toverstok gericht hield op de smores. ‘Het was lief van je dat je voor me op kwam.’ Vroeger was dat wel anders geweest.
Linn dacht nauwelijks meer aan haar tijd op de gewone bassischool, met alleen maar normale kinderen. Kinderen die niks van haar hadden hoeven weten. Het was al vreemd geweest dat ze twee vaders had gehad in plaats van de gebruikelijke vader en moeder. Het litteken boven haar lippen, als overblijfsel van een operatie aan een hazenlip, was nog een reden geweest waarom Linn anders was geweest dan de rest en ze was ook nog eens geadopteerd. Dat er soms rare dingen waren gebeurd als Linn bang of verdrietig was geweest, had haar ook niet geholpen. Haar bassischooltijd was een hel geweest. Daarom was ze ook behoorlijk bang geweest om in haar eentje naar een plek als Hogwarts te gaan, waar ze niemand kende en waar kinderen nog veel meer konden doen dan alleen maar gemene woorden te gebruiken. Kinderen op Hogwarts hadden immers magie.
Hogwarts en haar bewoners hadden haar echter verrast. Linn had genoeg vrienden, maar een aantal beste vrienden op wie ze altijd kon rekenen. Daar was Calum er eentje van. Hij zou haar nooit een rare naam geven, of belachelijk maken voor iets wat ze had gedaan. Op haar oude school had Linn het idee gehad dat ze het nooit goed had kunnen doen, zelfs niet als ze voor haar gevoel precies had gedaan wat ze had moeten doen om er voor te zorgen dat de andere kinderen haar aardig zouden vinden. Hier hoefde ze alleen maar haarzelf te zijn, maar dat kon alleen maar omdat ze daarvoor ook de ruimte kreeg van mensen zoals Calum.
Linn had het nooit aan Calum verteld. Het was nooit echt ter spraken gekomen? Ook Edyn wist het niet. Dat terwijl Linn wist dat ze alles aan haar beste vrienden kon vertellen. Ze was bang dat als ze het hardop zou zeggen, haar vrienden in zouden zien dat er toch iets aan haar was wat ze niet leuk vonden. Het was een domme angst, want Linn wist echt wel dat haar vrienden niet zo in elkaar zaten. Toch durfde ze het niet te verpesten.
‘Ik haat het gewoon als mensen zo doen, zeker om iets als een spelletje?’ zei Linn, terwijl ze de smores langzaam weer terug liet zweven naar haar en Calum. Met haar vrije hand reikte ze uit naar één van de smores. Hij was heet, maar je kon hem nog net vastpakken. ‘Pas op, ze zijn een beetje warm,’ zei ze nog tegen Calum, al was hij wel slim genoeg om dat te beseffen.
Ze legde haar toverstok neer zodra Calum ook de smore vast had gepakt en blies voorzichtig op haar eigen lekkernij, zodat hij een beetje af zou koelen. ‘Ik hoop dat je weet dat het allemaal maar onzin is wat ze zeiden. Ze probeerden gewoon de draak met je te steken, in de hoop dat je morgen niet goed zou spelen, maar ik weet zeker dat je dat wel gaat doen. Niet omdat jullie moeten winnen, of omdat ze Slytherin zijn, maar gewoon omdat je erg goed bent in iets wat je leuk vindt om te doen.’ Dat vond Linn zelf het belangrijkste. Calum vond het leuk om Quidditch te spelen. Hij deed het omdat hij er van kon genieten en dat zag ze ook echt aan hem terug als hij aan het oefenen was. ‘En ik hoop dat ik het niet erger heb gemaakt door tegen gen te zeggen hoe goed je bent,’ voegde ze er nog zachtjes aan toe, waarna ze voorzichtig een hap nam van haar smore.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In de afgelopen jaren hadden de twee vrienden geleerd om op elkaar te bouwen. Voor Calum was er niemand die hij meer vertrouwde dan Linn. In het eerste jaar had de jongen twee hele goede vriendinnen gemaakt. Ondertussen had hij heel wat meer vrienden, maar niemand kwam boven hen twee uit. Toch zette Calum, Linn vaak op de eerste plaats. Edyn kwam daar echt niet heel erg ver achter. De twee meiden waren echter hele andere vriendinnen, ondanks dat sommige mensen wel zouden roepen dat ze veel op elkaar leken.
Linn was misschien ook heel erg vrolijk, zoals Edyn ook was. Toch leek ze nog iets meer te luisteren. Het gebeurde nog wel eens dat Calum met Edyn aan het praten was en dat hij merkte dat ze heel ergens anders was met haar hoofd. Het maakte hem niet heel erg veel uit, want zo was ze gewoon. Soms vond hij het zelfs wel grappig, zeker als hij er achter kwam wat er allemaal in haar hoofd om ging. Dat waren heel wat dingen. Het meisje was bijzonder en ze deed ook echt wel wat voor haar vrienden. Toch wist Calum niet hoe ze op sommige dingen zou reageren.
Als het ging om serieuze gesprekken stapte Calum eigenlijk altijd naar Linn. Hij wist honderd procent zeker dat ze echt naar haar zou luisteren. Ergens was hij wel blij dat Edyn er op het moment niet bij was. Niet omdat ze nu een serieus gesprek nodig hadden, of misschien ook wel. Vooral omdat Rhi diegene was geweest die van alles had geroepen. De twee waren toch zusjes. Edyn zou alles wat Rhi had gezegd goed praten. Calum wilde graag denken dat Rhi niet op hen af was gestapt als Edyn er bij was geweest, maar hij wist zelf ook wel dat het niet waar was. Het meisje deed alles wat ze zelf wilde en ze liet zich echt niet tegenhouden door familie.
Calum haalde zijn schouders op. "Het is vanzelfsprekend." Zei hij zachtjes. Voor hem was het dat echt wel. Linn was een lief meisje, al zou ze wel echt voor haarzelf op komen als het nodig was. Nu was het wel even nodig geweest om de twee op hun plaats te zetten. Iets wat alleen had gekund door de waarheid te spreken. Calum was niet iemand die gemene dingen zou roepen, hij was eerder iemand die de waarheid vertelde. Iets wat hij ook wel echt had gedaan. Daardoor waren de twee nu wel weg.
Nu hadden Linn en Calum weer tijd voor elkaar. Daarvoor waren ze ook hier gaan zitten, om even de rust op te kunnen zoeken. In het kasteel had Calum dat totaal niet gehad. Iedereen had wel iets te zeggen gehad over de wedstrijd. Positief of negatief. Het maakte eigenlijk niet eens een verschil, met iedere opmerking had Calum een verdere druk op zijn schouders gekregen.
"Dat is ook gewoon idioot. Ik ben gek op Quidditch en natuurlijk wil ik graag winnen, maar het moet niet ten koste gaan van andere dingen." Calum zou zelf echt niet over lijken gaan om te winnen. "Uiteindelijk gaat het om het spel zelf en niet om de grote woorden." Voorzichtig haalde Calum zijn schouders op. Hij vond het grote onzin dat Rhi en Bailey van alles hadden willen roepen. Ze hadden zelfs Linn belachelijk willen maken. Misschien wel deels om ook onder Calum zijn huid te komen. Wat zen iet zomaar ging lukken. Hij probeerde juist zo rustig mogelijk te worden.
Voorzichtig pakte Calum de Smore van Linn aan. Hij keek er even bedenkelijk naar. Het was een beetje een gek ding om te zien. Linn had echter gezegd dat ze heel erg lekker waren. Daar was Calum nu wel echt heel erg benieuwd naar. Voorzichtig stopte Calum het lekkernij in zijn mond. Het was wel echt heel erg zoet, maar de chocolade maakte het wel water bittere en het zoute in de koekjes gaf het ook wel weer een hele andere smaak. Al met al vond Calum het best wel lekker. "Het smaakt goed." Gaf hij dan ook toe.
Voorzichtig knikte Calum op de woorden van Linn. Hij wist zelf wel dat hij behoorlijk goed was. De afgelopen jaren had hij heel erg vaak getraind, iets wat hij nu alleen nog maar meer deed. Hij wilde zo goed mogelijk zijn best doen tijdens de wedstijden. Het gevoel dat bij een overwinning kwam kijken, was niet te beschrijven. Op die momenten ging er echt van alles door het lichaam van Calum heen, maar trots was zeker één van die dingen.
"Nee hoor. Uiteindelijk gaat het er om wat we bij de wedstrijden laten zien en ik ben van plan om zoveel mogelijk goede dingen te laten zien." Veel hoefde Calum misschien niet te doen. Toch was een Snitch vinden niet heel erg makkelijk. Daarbij waren er mensen zoals Rhi en Bailey die hem van de bezem af probeerden te krijgen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld