Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Weer was een jaar voorbij gevlogen aan de leerlingen van Hogwarts. Voor Linn, Calum, Michael, Edyn, Luke en Rhi was het hun vierde jaar geweest. Ondanks dat vele leraren hen er al op hadden gewezen dat ze over een jaar hun O.W.L.’s zouden moeten maken en de toetsen ook zwaar waren geweest, was het einde van het jaar lang niet zo zwaar gevallen als dat van Ashton en Naylene, wie al aan de Ordinary Wizarding Levels hadden moeten zitten, samen met alle anderen uit het vijfde jaar.
Terwijl Linn haar zomers door had gebracht met Calum en Edyn, met wie ze ontzettend veel lol had gemaakt, had Rhi een stuk saaiere zomer beleefd. Nu zei en Luke geen vrienden meer waren, en ze hadden beide ook niet de moeite willen nemen om het voor de zomervakantie goed te maken, had ze het moeten doen met de aanwezigheid van haar pleeg-broers en zusjes. Op sommige momenten had ze Luke zeker wel gemist, maar uiteindelijk had ze haar tijd besteed aan het uithalen van grappen met Linn en Edyn en had ze Calum een aantal keren verslagen met Quidditch.
Aan het einde van de zomer waren de enveloppen van Hogwarts weer rondgestuurd door de uilen. Eerstejaars kregen hun boekenlijst en een overzicht van de regels, die overigens iedere leerling kreeg omdat er nog altijd leerlingen waren die de regels probeerden te breken. De vijfdejaars kregen te horen wie Prefects zouden worden, onder wie Linn. De zesde jaars die voor de zomervakantie hun O.W.L’s hadden gemaakt, kregen hun resultaten. Ashton had zichzelf verbaasd met een E, Exceed Expectations voor Astronimie, dankzij Naylene. Met nog een aantal andere goede cijfers, waaronder een O voor History of Magic en Muggle studies, was hij best tevreden met zijn lijst. Al had hij die van Naylene niet kunnen overtreffen.
Degene die een redelijk rustige zomervakantie had gehad, was Michael. Hij had het fijn gevonden om even geen school-dingen aan zijn hoofd te hebben. Hij had een week door kunnen brengen bij Naylene, al had hij altijd liever dat zij bij hem kwam. Ook had hij met zijn ouders een deel van zijn familie opgezocht en had hij vooral geprobeerd om niet aan Edyn te denken. Iets wat Naylene een beetje onmogelijk voor hem had gemaakt, omdat ze vaak over haar was begonnen. Naylene wist maar al te goed dat Michael de verliefdheid goed te pakken had. Hij had geprobeerd om er in de zomervakantie vanaf te komen en toen hij op 1 september een voet in de Hogwarts express had gezet, had hij echt gedacht dat het was gelukt.
Die gedachte had hij zo ongeveer een half uur vol kunnen houden, totdat hij Edyn rond had zien huppelen. Vreemd genoeg had haar blonde haar nog langer en glanzender geleken. De vleugeltjes op haar rug, die hij ooit zo stom had gevonden, hadden zo vrolijk achter haar aan bewogen dat hij er vanzelf om had moeten lachen. Haar blauwe ogen hadden geschitterd op het moment dat ze hem had begroet en vanaf toen had Michael wel door gehad dat hij het onmogelijk zou kunnen winnen van zijn verliefdheid op Edyn.
Het schooljaar was al zeker drie weken bezig en Michael had al wel gemerkt dat hij, nu hij echt in het jaar zat waarin hij de O.W.L.’s zou moeten maken, hij veel meer huiswerk had dan in de jaren er voor. Blij werd hij er niet echt van, vooral omdat hij zijn tijd vaak ergens anders aan besteedde. Op sommige momenten had hij Edyn alleen buiten zien zitten en hij had zichzelf niet kunnen helpen. Nieuwsgierig naar wat ze zou gaan doen, was hij haar gevolgd. Op zijn vrije middagen was hij op een afstandje van Edyn gaan zitten, wie altijd ergens buiten te vinden was geweest. Hij had haar bloemen zien toveren, blaadjes zien bewegen of simpelweg dromerig naar de wolken zien staren.
Eén keer was hij betrapt door Edyn haar beste vriendin, Linn. Michael had die middag gezien hoe drie meisjes uit Slytherin Edyn een slak hadden willen geven. Niet om Edyn af te schrikken, want Edyn hield van alle dieren, maar de slak had giftig slijm gehad dat zo een gat in iemand hun huid kon brandden. Michael had de meisjes weg gejaagd en ondanks dat Edyn er nauwelijks iets van mee had gekregen, had Linn het wel gezien. Ze had hem bedankt, maar Michael had gedaan alsof er niets aan de hand was geweest. Net zoals hij deed als Naylene hem probeerde te overtuigen om eindelijk eens een keer op Edyn af te stappen.
Momenteel was het zaterdagochtend. Zelf had Michael niet veel te doen. De mensen met wie hij zijn tijd besteedde buiten de lessen om, hadden allemaal al plannen gehad. Naylene was bij Ashton, Rhi had een training voor Quidditch en voor de rest had hij eigenlijk niet heel veel andere vrienden. Geen vrienden met wie hij heel close was.
Michael vond het echter niet erg om in zijn eentje door het kasteel te lopen. Omdat de meeste leerlingen iets aan het doen waren, had Michael genoeg ruimte om in alle rust rond te lopen en eventueel nog iets nieuws te ontdekken. Ondanks dat dit al zijn vijfde jaar was op de school, waren er nog genoeg gangen en deuren die hij nog nooit had doorlopen of open had getrokken.
Plotseling werd de gang gevuld door een luid gesnik. In eerste instantie wilde Michael zich omdraaien en weglopen, omdat het waarschijnlijk iemand was die getroost moest worden en daar was hij niet heel erg goed in, maar toen hij het meisje zag dat in elkaar gedoken zat, kon hij niet meer weglopen.
Het was Edyn.
Onzeker over wat hij moest doen, zette hij een paar stappen in haar richting. ‘Edyn?’ vroeg hij voorzichtig. Hij keek om zich heen. Misschien dat Linn in de buurt was, maar Michael zag haar nergens. Hij wist echter niet wat hij met een huilende Edyn aan moest. Hij wilde echter ook niet dat Edyn zou blijven huilen, want het deed hem pijn om het te horen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Aan het einde van het jaar verlieten er genoeg mensen het kasteel, om er nooit meer terug te komen. Zij maakten plaatst voor mensen die hun eerste voet in het kasteel zouden zetten. De eerste paar weken bestonden vaak uit eerstejaars die hun plekje probeerden te vinden, terwijl de mensen uit hogere jaren juist het gevoel hadden dat ze thuis kwamen.
Voor Naylene was het een jaar met nieuwe kansen. De hele zomer had ze zitten wachten op het verlossende antwoord. Had ze haar O.W.L.’s goed gemaakt, of niet? Ze had er zelf wel een goed gevoel over gehad. Ze had zelfs de Boggart redelijk onder controle kunnen krijgen. Toen uiteindelijk haar cijferlijst was verschenen, was ze behoorlijk trots op haarzelf geweest. Op een paar lagere cijfers, zoals een Acceptable voor Devinations en Exceeds Expectations voor Herbology, had Naylene vrijwel alleen maar Outstandigs gehaald.
Voor Naylene was het de beste scénario dat ze had kunnen hebben. Thuis was het iets anders gelopen. Haar ouders hadden één blik op haar cijferlijst geworpen en aan de manier waarop hun neuzen de lucht in hadden geschoten, had al genoeg gezegd. Het was nog lang niet goed genoeg.
Waar Naylene zich dit jaar alvast kon rechten op naar N.E.W.T’s, waren Calum en Edyn nu wel echt bezig met hun O.W.L.’s die ze aan het einde van het jaar zouden hebben. Vanaf de eerste dag dat ze weer terug waren geweest op school, was het er behoorlijk heftig aan toegegaan. De vijfdejaars waren bedolven met huiswerk, taken en ze moesten ook nog eens heel wat bij leren. De vakantie die twee hadden gehad, samen met Linn was heel erg snel aan hen voorbij gevlogen. Iets wat voor Edyn zwaarder viel dan voor Calum.
In de zomervakantie had Edyn het met haar moeder gehad over de toetsen die ze aan het einde van het jaar moest afleggen. Het was belangrijk dat ze er een paar van zou halen, zodat ze daar mee verder zou gaan. Nou had ze al een tijdje bijles gehad van Naylene, maar Edyn kon ook niet van het meisje verwachten dat ze al haar tijd met haar door zou brengen om Edyn uiteindelijk dingen te leren. Ze moest zelf ook bezig met haar eigen vakken. Dat was de reden dat Edyn in had gestemd met een jongen die haar bijles had willen geven op een zaterdagochtend.
Vanmorgen al vroeg was Edyn opgestaan. Wat voor haar totaal geen probleem was. Vaak was ze tegen een uur of zes al klaar wakker, aangekleed en liep ze al ergens rond. Het was dan ook geen probleem geweest om tegen acht uur in de bibliotheek af te spreken. Daar was het rustig geweest, zeker op de plaats die Rick uit had gekozen.
In het begin was alles redelijk goed gelopen. Natuurlijk had Edyn het nog lang niet voor elkaar gekregen om de steentjes weg te krijgen. Na heel wat proberen was het toch gelukt. Toen was Rick aangekomen met slakken en daar was het voor Edyn moeilijker geworden. Ze wilde geen dieren laten verdwijnen! Ze had geen idee waar ze naar toe waren gegaan, misschien was het wel een vreselijke plaats geweest. Doordat Edyn er niet zeker over was geweest, was het alleen maar moeilijker gegaan om de slakken weg te krijgen.
Al met al was het een vreselijke ochtend geweest en het was niet heel erg veel beter geworden. Toen Rick voor had gesteld om even pauze te nemen, had Edyn daar vrijwel meteen mee ingestemd. Ze had even niet aan de zielige slakken willen denken. Waar ze wel aan het moeten denken was Rick. Voordat ze pauze hadden genomen waren er nog wat gemene woorden over zijn lippen heen gekomen. Daardoor voelde Edyn zich precies zo als hij haar had genoemd: dom.
Daar was het echter niet gestopt. Toen de twee pauze hadden gehouden, had Rick van alles geprobeerd. Hij had Edyn niet alleen proberen te zoenen, maar zelfs nog meer dan dat, met de woorden dat ze daar beter in was. In een behoorlijke paniek had Edyn hem een duwtje gegeven en was ze snel weggerend.
Hetgeen wat Edyn vooral bij was gebleven was toch wel dat ze dom was genoemd. Het was een woord dat meerdere mensen zouden noemen om haar te beschrijven. Edyn wist ook gewoon dat het waar was.
Met tranen in haar ogen was Edyn door de gangen gerend, totdat ze op een gegeven moment het idee had gehad dat haar benen haar niet meer hadden kunnen dragen. Toen ze was gaan zitten waren er alleen nog maar meer tranen gekomen. Hoe zou ze ooit haar O.W.L.’s moeten halen? Dat zou niet gaan lukken! Ze was dom, iedereen wist dat! Ze wilde niet bekend staan om een meisje met alleen maar een mooi gezichtje of een lichaam dat al wat eerder door de puberteit was gegaan dan sommige andere meiden in haar jaar.
Edyn was ergens gaan zitten, ze had haar benen opgetrokken en had haar hoofd daar voorzichtig opgelegd. Omdat het nog vroeg was, waren er gelukkig voor haar niet heel erg veel mensen in de buurt. Daar ging Edyn in ieder geval van uit, totdat ze zachtjes haar naam hoorde. Voorzichtig keek ze op naar Michael, die voor haar stond. "H-hee M-michael."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren veel zaken waar Naylene wel iets van wist en waar ze Michael ook veel over kon vertellen, maar verliefdheid was er niet één van. Ja, zijn beste vriend had dan wel een vriendje en dat leek allemaal goed te gaan, maar Michael vond het heel anders als jongen zijnde. Jongens moesten de eerste stap zetten, moesten maar vertellen wat ze wilden. Michael wist nog niet eens wat hij wilde, behalve dat hij graag bij Edyn in de buurt wilde zijn en met haar wilde praten. Het probleem was echter dat hij dat niet durfde. En nu, in plaats van dat hij normaal op haar afstapte, was hij op haar af gekomen omdat ze huilend op de grond had gezeten. Heroïsch was het misschien wel, maar Michael begon wel te twijfelen aan zijn actie.
Iemand troosten was niet Michael zijn specialiteit. Sterker nog, hij kon zich niet echt herinneren wanneer hij voor het laatst iemand had getroost. Natuurlijk had hij Naylene, wie het ook echt niet altijd fijn had, maar of hij haar ooit echt had getroost? Meestal had hij een domme grap gemaakt en had hij geprobeerd om haar te laten lachen. Uiteindelijk had hij dan wel een lachende Naylene voor zich gehad, maar dit was anders. Edyn was duidelijk overstuur en waarschijnlijk zou ze er veel meer aan hebben als haar beste vriendin haar had gevonden, maar Linn was nergens te bekennen. Het was Michael die Edyn had gevonden en hij wilde haar graag helpen. Hij wist zelf alleen niet heel goed hoe hij dat moest doen.
‘Hé,’ zei Michael zachtjes, waarna hij door zijn knieën zakte. Hij wist eigenlijk niet waarom hij dat deed. Het voelde ongemakkelijk om te blijven staan terwijl Edyn op de grond zat te huilen.
Michael opende zijn mond om te vragen of het wel goed met haar ging, maar hij kon zichzelf nog net tegenhouden. Natuurlijk ging het niet goed met haar. Edyn was altijd aan het lachen en aan het huppelen. Als ze dat niet deed, dan was er duidelijk iets aan de hand. Ze was nu zelfs aan het huilen. Vragen of het goed met haar ging, zou een domme actie zijn geweest. Wat hij echter nu moest zeggen, wist hij niet. Het was behoorlijk leeg in zijn hoofd, maar hij kon haar hier ook niet alleen laten zitten.
Het was niet duidelijk hoe lang ze er al zat, maar Michael kon zien dat haar ogen rood waren van al het huilen en dat haar wangen overduidelijk nat waren van de vele tranen die ze al had gelaten. Ondanks dat vond Michael haar nog steeds een mooi meisje. Hij zag haar echter veel liever lachen, zelfs als dat van een afstandje was en zij niet eens door had dat hij naar haar keek.
‘Zullen we anders even naar buiten?’ vroeg Michael, niet wetend wat hij anders voor moest stellen. Hij wist dat Edyn er van hield om buiten te zijn. Het werd dan wel langzaamaan herfst, maar dat was voor Edyn nooit een excuus om niet naar buiten te gaan. Michael wist hoeveel ze hield van alle seizoenen, ook van de natte bladeren die op het veld lagen en de donkere wolken buiten. Dus misschien zou het buitenweer haar wel goed doen. Daarnaast zou het ook beter zijn dan hier binnen te blijven zitten, want wie weet wie er langs zou komen.
‘B-buiten?’ vroeg Edyn snikkend, waarop Michael knikte. Hij durfde niet haar hand vast te pakken om haar te helpen bij het opstaan, maar ergens jeukten zijn vingers wel om juist net dat te doen. Hij deed het echter niet en bleef voor Edyn zitten.
‘Ja, ik weet dat je graag buiten komt en de binnenplaats is hier niet ver vandaan. Ik ben er net langs gekomen en volgens mij is het wel rustig,’ vertelde Michael. Hij had er in ieder geval niemand zien zitten, maar dat kwam ook omdat de meeste leerlingen wel iets beters te doen hadden dan buiten te zitten. Dat was echt iets voor Edyn. Als iemand haar zocht, wist Michael haast wel zeker dat diegene nog niet buiten had gekeken, want Edyn was daar altijd wel te vinden.
Edyn knikte en probeerde haar tranen weg te wegen met haar vingers. Michael kwam zelf al overeind en Edyn volgde niet veel later. Toen Edyn haar arm plotseling langs die van hem gleed om hem vast te houden, wist hij niet goed hoe hij moest reageren. Hij had het idee dat zijn adem stokte in zijn keel en dat zijn hersenen niet meer werkten. Toch was er één vraag die nog wel door zijn hoofd bleef spoken: waarom was Edyn zo verdrietig?
Er moest haast wel iets zijn gebeurd. Misschien had ze wel ruzie gemaakt met Linn, al had Michael hen nog nooit samen ruzie zien maken en hij dacht eigenlijk ook dat Edyn daar niet echt toe in staat was. Misschien was het Calum geweest die iets naars had gezegd, of had iemand anders Edyn zo van slag gemaakt. Ondanks dat Michael graag wilde weten wie er voor had gezorgd dat het blonde meisje zo had moeten huilen, durfde hij er tijdens hun weg naar buiten niet naar te vragen.
Eenmaal aangekomen bij de binnenplaats ging Michael bij één van de bankjes zitten. Hij keek om zich heen naar de grijze lucht, de gekleurde bladeren die zich ophoopten en vervolgens weer naar het meisje naast hem. Toen kreeg hij een idee.
‘Je vindt roze een mooie kleur, toch?’ Michael wist het antwoord op zijn vraag al. Als Edyn iets van kleur kon veranderen, dan werd die kleur vaak roze.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor Edyn waren vakanties echt genieten. Ze vond het niet vervelend om op school te zijn, zelfs niet als dat betekende dat ze naar de lessen moest. In de tijd dat ze op Hogwarts was, moest ze haar familie wel missen. Haar vier kleinere broertjes en zusjes waren nog niet oud genoeg om naar Hogwarts te gaan. Sinds de zomervakantie had ze ook geen oudere broers meer op school zitten. Het was alleen Edyn en Rhi. Iets wat ze prima vond, want Edyn was gek op haar zusje. Ze miste de rest van haar familie echter wel in de tijd dat ze op school was.
In de zomervakantie had Edyn niet alleen kunnen genieten van de warmte van haar familie, maar ook van haar vrienden die haar hadden omringt. Al snapte het meisje nog steeds niet heel erg goed waarom ze geen brieven van Naylene terug kreeg, terwijl ze er zelf heel wat had geschreven! Op het moment dat ze Naylene had kunnen knuffelen in de Hogwarts Express was dat allemaal weer goed geweest.
Edyn was niet iemand die snel verdrietig was. Helemaal niet zelf. Haar leven werd gekenmerkt door vrolijkheid, natuur en heel erg veel huppels. Er moest dan ook wel heel veel gebeuren voordat er tranen bij het meisje naar boven kwamen. Natuurlijk had ze wel gehuild toen haar vrienden boos op haar waren geworden toen ze het verboden bos in was gegaan. Er waren ook wel eens wat tranen over haar wangen gevloeid omdat ze weer een laag cijfer had gehaald. Dit voelde voor haar echter als het ergste wat ze ooit had gehuild.
Er ging echt van alles door het hoofdje van Edyn heen, iets wat meestal niet heel erg veel goeds betekende. Het meisje was echt wel slim, op haar eigen manier. Toch liep het niet altijd helemaal goed als ze te veel nadacht over dingen. Iets wat nu ook wel het geval was. De woorden die Rick tegen haar had geroepen, waren nog zo aanwezig dat ze ze maar bleef herhalen. Niet alleen dat, maar ze zag ook nog voor zich hoe andere mensen het over haar zeiden. Haar leraren, haar ouders, zelfs haar beste vrienden. Het was iets waar ze niet over na wilde denken, maar het kwam vanzelf naar boven.
Door Michael was Edyn echter wel een beetje afgeleid. Ze had niet heel erg lang getwijfeld of ze met hem naar buiten zou gaan. Ze hield van buiten. Voor haar was het de plaats waar ze zich het meest comfortabel voelde. Tussen verschillende bomen, planten, het geluid van vogels die overvlogen en de geur van gras.
Nu ze met Michael naar buiten liep, begon Edyn echter na te denken. Hoeveel mensen vonden haar dom? Vond hij haar ook dom? Dachten Calum en Linn er net zo over. De woorden van Rick waren ver uit het hardste aangekomen. De rest kon ze nog wel vergeten, het was misschien niet prettig geweest, maar de woorden hadden er ingehakt alsof het messen waren geweest.
Voorzichtig bewoog Edyn met haar hand langs haar gezicht zodat ze de tranen die bleven vloeien er toch een beetje af kon halen. Ze vond het niet prettig om te huilen, het voelde raar. Er moest een glimlach op haar gezicht staan, ze hoorde blij te zijn! Dat was ze altijd!
Ondertussen hield Edyn, Michael in de gaten. Hij zat naast haar op het bankje en er was iets aan de jongen wat haar rustiger maakte. Ze wist niet of het kwam doordat hij precies had geweten wat Edyn nodig had gehad of dat het aan zijn hele aanwezigheid lag. Ze had het in ieder geval altijd al leuk gevonden om Michael te zien. Helemaal sinds de avond dat hij bewonderden naar haar lichtjes in het meer had gekeken.
Voorzichtig knikte Edyn. "Ik vind r-roze een mooie k-kleur." Ze was ook gek op andere kleuren, zo vond ze het geweldig wat de herfst voor de bomen konden doen. De verschillende kleuren van de bladeren leek perfect in compositie gebracht door de natuur. Hetzelfde met de lente, waar de roze kleur wel vaker voor kwam.
Ondanks dat Edyn geen idee had waarom Michael de vraag had gesteld, werd haar dat al vrij snel duidelijk. Toen ze de jongen aankeek, waren zijn zwarte lokken aan het veranderen naar een lichte kleur roze. Op het moment zorgde het voor een mengelmoes tussen de twee kleuren.
Het duurde niet lang voordat Michael zijn volledige haar roze was. Edyn kon haast niet geloven wat ze zag. Het was de meest mooie roze kleur die ze ooit had gezien, het omlijstte het gezicht van Michael perfect.
Voorzichtig stak Edyn haar vingers uit, zodat ze zachtjes door de haren van Michael heen kon gaan. Deels om te zien of het echt was, maar ook omdat het er heel zacht uit zag door de licht roze kleur.
"Het is zo mooi." Edyn was de reden van haar tranen zo goed als vergeten. Het enige wat er nu toe deed, waren de haren van Michael. Ze had wel gezien dat de jongen in hun eerste jaar had gewisseld van haar kleur. Waar het ooit blond was geweest, was het sindsdien vooral zwart geweest. Af en toe was het een andere kleur geworden, maar roze had ze nog nooit gezien.
"Kun je alle kleuren?" Vroeg Edyn nieuwsgierig. Dat leek haar echt helemaal geweldig! Als ze het met haar eigen haren kon dan was ze waarschijnlijk voor roze gegaan, maar ook de andere kleuren waren voor haar totaal niet erg geweest.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Om hier samen met Edyn te zitten was iets nieuws voor Michael. Het was al zo dat hij niet vaak tijd doorbracht met vrienden buiten de lessen om. Al helemaal niet met Edyn. Hij keek dan wel eens naar haar en soms kreeg hij een begroeting van haar, maar dat was ook echt alles. Zelfs als Naylene het blonde meisje bijles gaf, durfde Michael niet veel meer te doen dan wachten totdat ze bijna klaar waren om er vervolgens naar toe te lopen. Hij had het idee dat hij Edyn ergens mee lastig zou vallen en dat wilde hij niet. Nu zaten ze opeens naast elkaar en probeerde hij zijn haren roze te krijgen om haar een beetje te kunnen opvrolijken.
Ondanks dat Michael zijn haar altijd bewust zwart hield, had hij al wel eens geoefend met verschillende kleuren. Dat was, vaak, op aandringen van Naylene geweest. Ze had altijd al gevonden dat Michael een speciale gave had die hij moest ontwikkelen. Iets wat Michael best wilde doen, maar het kostte hem veel moeite en het was een stuk moeilijker dan dat Naylene in eerste instantie dacht. Daarom had hij zijn gave nooit verder gebruikt, terwijl hij zelf eigenlijk ook wel wist dat hij er veel gavere dingen mee zou kunnen doen dan het verkleuren van zijn haar. Nu leek dat echter goed genoeg te zijn.
Omdat roze de favoriete kleur van Edyn was, had hij besloten om zijn haar in die kleur te laten veranderen. Als iemand hem hier zou zien zitten zouden ze hem waarschijnlijk uitlachen. Michael stond bekend als de stille jongen, misschien zelfs een beetje vreemd door al het zwart wat hij met zich meebracht. Roze haar zou dat imago compleet aan de kant stoten, maar op dit moment deed hem dat helemaal niets. Het enige wat hij wilde, was dat hij Edyn een beetje zou kunnen opvrolijken en hij hoopte dat hij dat met zijn haar zou kunnen doen.
Edyn was met haar vingers door zijn haren gegaan, waardoor Michael zich geen houding had weten te geven. Hij had nooit op haar af durven stappen en nu zaten ze opeens tegenover elkaar. Dat was ergens al eng, maar Edyn leek fysiek contact heel normaal te vinden en zat dan ook rustig aan zijn haren, terwijl Michael van binnen voelden dat zijn zenuwen alle kanten op vlogen. Hij dwong zichzelf om geen gekke dingen te doen of iets raars te zeggen, want hij wist dat het zomaar zou kunnen gebeuren als hij niet oplette.
Ze leek heel erg onder de indruk te zijn van de kleur. Het leek zelfs alsof ze haar verdriet was vergeten. Iets wat Michael onmogelijk leek. Als iemand echt verdrietig was, dan vergat diegene dat niet zomaar. Hij leek haar wel te hebben afgeleid met zijn haar en daar was hij best blij mee, al werd hij er ook verlegen van dat ze het zo bewonderde. Haar blauwe ogen waren op hem gefixeerd, en ook echt alleen op hem. Er zat geen laken van dromerigheid tussen, er waren geen andere mensen om hen heen. Alle aandacht die Edyn bezat, ging nu naar Michael en hij wist niet hoe hij daar mee om moest gaan.
‘Dankjewel,’ zei Michael iets verlegen. Edyn vond het duidelijk heel erg mooi. Hij kon zelf de roze kleur niet heel erg goed zien, maar waarschijnlijk was het de kleur waar hij aan had gedacht. Het was een kleur die hij wel vaker bij Edyn had gezien. Het was de kleur van haar pluizige pyjama die ze wel eens aan had in het weekend. Al wist Michael niet of het wel echt een pyjama was, aangezien hij helemaal aan elkaar zat en leek op een dier.
‘Ik denk het wel?’ was Michael zijn antwoord op haar vraag. Hij had lang niet alle kleuren uitgeprobeerd en soms kleurde zijn haar ook spontaan rood als er iets aan de hand was, of een andere kleur, maar hij wist wel hoe hij het moest proberen. Als hij goed nadacht over de kleur en zich ook echt concentreerde, dan zou het hem wel moeten lukken om zijn haar in iedere denkbare kleur te veranderen. Aan het begin van het eerste jaar was zijn haar zelfs zwart met goud geweest, ter ere van de sortering. Hij had daar wel heel lang op moeten oefenen, maar het had er best goed uit gezien.
‘Is er een kleur die je graag wil zien?’ vroeg Michael aan Edyn. Naylene zou vast door het dolle heen zijn als ze zou horen dat hij eindelijk eens had besloten om te gaan oefenen. Dat hij het voornamelijk deed om Edyn weer wat vrolijker te krijgen, was weer een ander verhaal en dat zou hij ook niet zo snel met haar delen. Niet omdat hij haar niet vertrouwde, maar omdat hij wist dat ze hem er wel mee zou gaan pesten en dat was iets waar hij nu niet aan wilde denken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Iedereen had een mening. De een was daar heel uitgesproken in, waar de andere juist alles voor zich hield, zeker als het iemand kon kwetsen. Meningen zaten in het hoofd van mensen en natuurlijk konden ze er wel eens uitkomen.
Dat was ook met Rick gebeurd. De jongen had verteld wat hij van Edyn had gevonden. De woorden waren heel kwetsend voor haar geweest, maar de gedachten dat andere mensen het misschien wel met Rick eens waren, vond ze minstens zo erg.
Toch was Edyn het allemaal al weer vergeten, zo leek in ieder geval. Haar gedachten waren nu ook heel ergens anders, bij de jongen die voor haar zat. Ze was vooral gefocust op zijn haar, omdat het een mooie lichte kleur roze was. Toch vond ze het ook wel leuk om bij Michael te zitten. Ze had hem vaker gezien. Vanaf het eerste jaar hadden de twee zelfs lessen samen gehad. En natuurlijk hadden ze het moment in de Slytherin leerlingenkamer gehad. Veel hadden de twee echter nog niet gepraat. Al probeerde Edyn hem wel altijd te begroeten dat ze hem zag. Ze wist immers dat Michael ook een vriend was van Naylene, wat betekende dat het echt een aardige jongen moest zijn.
De twee zaten op de binnenplaats, waar het normaal nog wel eens kon zwermen van mensen. Nu was het echter behoorlijk rustig. Edyn was ook helemaal niet bezig of er nog mensen om haar heen waren. Ze had het nooit heel erg gevonden om haar emoties te laten zien. Als ze blij was, dan zag je een grote glimlach op het gezicht van Edyn. Iets wat in haar geval eigenlijk altijd was. Tranen waren behoorlijk zeldzaam, maar ze waren nu als sneeuw voor de zon verdwenen.
Edyn begon zelfs te glimlachen omdat Michael haar bedankte. Ze vond het altijd fijn om mensen blij te zien, zeker als het kwam door iets was wat ze had gezegd. Al meende ze het oprecht. De roze haren waren echt heel erg mooi. "Het is echt een hele mooie kleur." Edyn liet de haren nog even zachtjes door haar vingers heen glijden. In haar hoofd voelde het anders omdat het nu roze was. Daarom was ze ook wel benieuwd naar andere kleuren. Daarbij wist ze zeker dat het echt heel erg mooi zou worden! Dat was het nu al.
Edyn dacht na over kleuren die ze nog meer mooi vond. Eigenlijk was het alles wel? Ze was gek op groen, de kleur van de natuur. Het deed haar denken aan groen gras dat zachtjes aan haar tenen kietelde of de meest mooie bomen in het midden van de zomer. Geel misschien? Dat was een van de kleuren van haar afdeling, het kwam terug in haar uniform. Daarbij deed het haar denken aan de zon. Glitter. Dat was misschien niet de lievelingskleur van Edyn, maar wel die van Linn en soms was ze het wel echt met haar vriendinnetje eens. Glitters hadden iets bijzonders.
Bedenkelijk bleef Edyn even naar het haar van Michael kijken. Haar hand nam ze voorzichtig terug en legde die op haar schoot. Ze probeerde een beetje in te schatten wat het beste bij Michael paste. Normaal gesproken koos de jongen voor een donkere kleur haar. Zwart werd vaak met duistere geassocieerd, terwijl dat niet eens zo hoefde te zijn. Bij Michael klopte dat in Edyn haar ogen sowieso niet. Toch vond ze het donkere hem wel goed staan, zeker omdat zijn ogen daardoor ook duidelijker aanwezig leken te zijn.
"Kun je ook een kleur als de sterrenhemel?" Vroeg Edyn nieuwsgierig. Ze was daar best benieuwd naar. "Met zwart en roze en paars. En misschien met glitters voor de sterren!" Al helemaal enthousiast van haar idee ging Edyn iets verder rechtop zitten.
"Ik weet dat het niet maar één kleur is." Bedacht Edyn zich hardop. Michael had wel gevraagd of er een kleur was die ze graag wilde zien. Eigenlijk kon ze niet echt kiezen. Er waren genoeg kleuren die ze mooi vond! Ze was gek op de plaatjes die ze in haar boeken hadden gezien. Plaatjes van hemellichamen die omringt waren door allerlei kleurtjes.
"Of iets anders, ik vind alles mooi. Het is mooi om te zien." Edyn had ook wel eens iets van kleur in haar haar gehad, maar ze wist zeker dat dit heel erg anders werkte. Bij Edyn was het vooral de bloemen die verschenen, in de loop van de jaren had ze wel meer dingen ontdekt. Iets waar ze wel echt gebruik van maakte. Alles was mooi.
Als je het meisje bezig zag met haar eigen ding, was het alsof ze het zelf ook niet kon geloven. Iedere keer als ze een bloem leek verschijnen was het weer alsof het de eerste was. Ze reageerde er heel erg enthousiast op, klapte soms zelfs in haar handen. Een glimlach was altijd aanwezig op haar gezicht en natuurlijk moest haar nieuwe creatie altijd heel erg goed worden bekeken. Sommigen hadden het gemaakt tot plantenpotjes, die over de hele slaapzaal verspreid stonden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vriendschappen begonnen op de meest bijzondere manieren. Sommige leerlingen werden vrienden in de grote hal, waar ze elkaar hadden ontmoet op de dag dat ze naar Hogwarts waren gekomen, terwijl anderen weer vrienden werden tijdens een les, omdat ze daar gedwongen met elkaar moesten samenwerken. Er was altijd wel een mooie verhaal achter het ontstaan van een vriendschap. Bij Michael en Edyn zou het dit moment zijn, hier en nu. Dat ze samen op de binnenplaats zaten en Michael haar probeerde op te vrolijken met de verschillende kleuren in zijn haar.
Michael kon niet geloven dat hij hier zat. De binnenplaats was normaal gevuld met leerlingen, maar nu waren alleen hij en Edyn er. Edyn en hij. Het was iets wat hij zich nooit echt had durven voorstellen. Edyn was misschien altijd aardig geweest en ze had hem altijd begroet, maar hij had vooral gedacht dat ze dat had gedaan omdat ze had geweten dat Michael bevriend was geweest met Naylene. Daarnaast zei Edyn tegen vrijwel iedereen die ze tegenkwam wel eens iets. Heel speciaal en uniek had het dan ook niet gevoeld, al had Michael zich er altijd wel vrolijk bij gevoeld als Edyn eventjes zijn kant op had gekeken. Nu deed ze nog veel meer dan dat. Ze streek zelfs door zijn roze haren, waardoor hij echt niet wist hoe hij nou precies moest gaan zitten. Het was niet echt normaal dat een meisje zomaar door je haren aaide. Al leek normaal nooit echt van toepassing te zijn op Edyn.
Edyn was een heel speciaal meisje. Dat leek iedereen wel te weten. Zwaaien met een toverstok leek niet aan haar te zijn besteed. Ze deed het misschien wel, maar als Michael het haar zag doen, dan gebruikte ze nooit de spreuken die ze hadden geleerd op school. Hij had haar vrijwel nog nooit een spreuk horen zeggen, of ze moest heel erg goed zijn in het mentaal gebruiken van spreuken, maar dat was iets wat Naylene dit jaar pas zou leren. Dus het kon haast niet dat Edyn dat al beheerste. Nee, Edyn had een andere soort magie. Eentje die niemand echt wist te plaatsen, wat Michael heel bijzonder vond. Edyn was al mooi en lief, maar er kwam ook nog eens zoiets speciaals bij kijken. Dat maakte haar nog veel meer dan een mooie leerlinge die iedereen verblijdde met haar aanwezigheid.
‘Dankjewel,’ zei Michael nog een keer. Zelf kon hij niet heel erg goed zien hoe roze zijn haar precies was, maar hij was blij dat Edyn het mooi vond. Haar tranen leek ze zelf volledig te zijn vergeten, maar Michael wist nog heel goed hoe ze er een paar minuten bij had gezeten. Hij was wel heel nieuwsgierig naar waarom ze zo had moeten huilen, want hij wist dat het bij Edyn nauwelijks voor kwam. Hij durfde er echter niet zomaar naar te vragen, zeker niet nu ze zo vrolijk voor hem zat.
‘Weet ik niet? Ik heb nog niet alles geprobeerd,’ bekende Michael eerlijk. Op dit moment wenste hij dat hij wel naar Naylene had geluisterd en meer had geoefend, want dan had hij met zekerheid kunnen zeggen dat hij nog meer kleuren zou kunnen. Dan had hij Edyn nog blijer kunnen maken en dat was iets wat hij op dit moment heel erg graag wilde doen. Daarom praatte hij met zijn volgende woorden ook zijn mond voorbij. ‘Maar ik kan het altijd proberen!’
Het idee van een sterrenhemel klonk hem een stuk moeilijker in de oren dan de kleur roze. Edyn had echter al we de kleuren genoemd die er in zaten: donkerblauw, paars en dat soort tinten. Vervolgens wilde ze er ook nog sterren in. Iets waarvan Michael niet eens wist hoe hij dat zou moeten doen, maar hij had zojuist gezegd dat hij het wel voor haar zou proberen, dus dat zou hij nu ook moeten doen.
‘Ik ga mijn best doen,’ beloofde Michael haar. Hij meende het ook echt.
Hij sloot zijn ogen en probeerde de mooiste sterrenhemel voor zich te nemen die hij ooit had gezien, Het was er eentje geweest tijdens zijn lessen in de astronomietoren. Het was een schitterende nacht geweest, met geen wolk aan de lucht, waardoor ze alle kleuren goed hadden kunnen zien. Miljoenen sterren haden hen toegeschenen en heel even had het niet als een les gevoeld. In ieder geval totdat hun professor had benoemd dat ze echt weer verder hadden moeten gaan met hun verslag over de planeten.
Michael concentreerde zich zo goed als hij kon en hij had het idee dat zijn haar langzaam andere kleuren aannam, maar hij wist niet of het ook echt lukte, laat staan hoe het er uit zou zien. Toch merkte hij wel dat er iets gebeurde, iets magisch. Het stroomde door zijn lichaam en zijn haren en toen hij het idee had dat hij klaar was, opende hij zijn ogen.
Afwachtend keek hij naar Edyn. ‘En? Is het gelukt?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vrienden waren er voor om je op te vrolijken, om er voor te zorgen dat je je beter voelde op een dag dat het iets minder ging. Bij Edyn kwam het niet veel voor dat ze zich slecht voelde, laat staat dat er tranen kwamen. Als die er al eens waren, was het omdat ze haar familie mistte. Op dat soort momenten had ze Linn of Calum die haar altijd wel op wisten te vrolijken. Geen van hen was nu in de buurt. Michael was diegene die er voor zorgde dat Edyn zich beter voelde, iets wat ze zich nooit had kunnen bedenken.
Edyn voelde zich echter wel heel erg op haar gemak bij de jongen. De twee volgden al jaren lang lessen samen. Een paar keer per week zaten ze dan ook wel in hetzelfde klaslokaal. In het begin was Michael, Edyn niet echt opgevallen. Het meisje was toch vaak met haar eigen ding bezig, tijdens de lessen was dat niet heel veel anders. Sinds vorig jaar probeerde Edyn hem toch wel zoveel mogelijk te begroeten als ze wist dat Michael bij haar in de les zat.
De twee hadden nooit echt met elkaar gepraat. Edyn had wel vaker over Michael gehoord. Calum was vroeger vrienden geweest met de jongen. Ergens snapte Edyn totaal niet waarom die vriendschap over was gegaan. Nu ze zo naast Michael zat, wist ze zeker dat het een hele lieve jongen was. Calum was dat ook in haar ogen. De twee hadden dus best vrienden kunnen blijven. Misschien had Edyn, Michael dan ook wat eerder leren kennen. Het was niet iets waar Edyn in zou blijven hangen, ze was al blij dat ze hier nu kon zitten. De reden waarom ze aan het huilen was geweest, leek haar hoofd al te hebben verlaten. Iets wat niet zo was. Het was echter wel heel erg aan de zijkant geduwd.
Edyn haar ogen gleden even van het haar van Michael af. Voorzichtig liet ze ze over zijn gezicht gaan. Michael was een jongen, waar de meeste mensen omheen liepen. Iets wat hij zelf ook wel op had gezet. Het beetje duistere imago van de jongen, was nou niet iets waar mensen snel op afstapte. Edyn wist echter dat de jongen met haar zusje om ging en ze had hem zien glimlachen om haar lichtjes. Daarbij zouden er nooit dat soort gedachten door het hoofd van Edyn gaan. Iedereen was bijzonder, ieder mens had wel iets. Zelfs nu Rick haar behoorlijk wat pijn had gedaan door zijn woorden, zou ze nooit heel erg slecht over hem kunnen denken. Hoe zou ze dat dan wel ooit over Michael kunnen? Dat hoefde ook helemaal niet! Want Edyn vond Michael nu vooral een heel erg leuk persoon!
Edyn kon zich maar al te goed indenken dat Michael nog lang niet alles uit had geprobeerd. Zelf had ze dat ook niet. Zelfs als ze dacht dat ze dat wel had gedaan, kwam er ineens iets nieuws. Dan verscheen er ineens iets voor haar dat ze nog nooit eerder had gezien. Ze bedacht zich dat het zo misschien ook wel met de haren van Michael werkte. Dat het soms zelfs iets was wat je niet in de hand kon houden. Edyn had geluk dat het bij haar niet echt zo was, het was niet zo dat het ineens begon te regenen als ze verdrietig was. Al konden die dingen dan wel weer in de Grote Zaal gebeuren, maar dat was vast de magische omgeving die er voor zorgde.
Edyn haar ogen gleden weer voorzichtig naar boven, om te kunnen zien hoe de haren van Michael van kleur veranderden. Het roze leek voorzichtig te veranderen in andere kleuren. Toch bleef de kleur er ook nog wel een beetje in zitten. Het hoorde ook! Samen met andere kleuren. Het blauw, paars en vooral het zwarte, vormden één prachtig geheel.
Nadat Edyn had geknikt bracht Edyn voorzichtig haar hand weer naar voren. Op het moment dat haar hand dit keer door de haren van Michael heen woelden, stopte ze echter meteen. "Het schittert echt." Het was alsof ze midden in de nacht naar een heldere sterrenhemel aan het kijken was. Dat was het niet, het was overdag en het waren de haren van Michael, die de prachtige omgeving nabootsten.
Het was moeilijk om Edyn stil te krijgen. Op het moment kwam er echter helemaal niets over haar lippen heen. Ze was zo onder de indruk van wat ze voor zich zag, dat ze niet eens aan praten leek te denken. Het liefste bleef ze een hele tijd kijken.
Voorzichtig bewoog Edyn haar vingers weer een beetje, zodat de haren leken te stralen als de mooiste sterren. Haar hoofd bewoog een beetje, zodat ze het van alle kanten kon bekijken.
"Het is echt prachtig." Edyn kon het blijven zeggen. Het was een van de mooiste dingen die ze ooit had gezien. Ze kon zelf van alles maken, maar zoiets als dit zou ze nooit kunnen. Daarom wilde ze er ook zo lang mogelijk naar blijven kijken.
Edyn wilde weten hoe Michael het kon doen. Ze wist echter ook wel dat het geen makkelijke vraag was. Zelf kon ze ook dingen, maar ze kon mensen nooit uitleggen hoe ze het deed. Zelf wist Edyn maar al te goed waar het was begonnen, maar andere mensen leken het niet altijd te geloven.
"Je bent heel bijzonder." Fluisterde Edyn. Bijzonder zijn was niet iets slechts, ondanks dat sommige mensen het soms wel zo overbrachten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Om hier samen met Edyn te zitten voelde voor Michael heel onwennig. De enige meisjes met wie hij praatte, waren Rhi en Naylene. Rhi was over het algemeen een beetje beangstigend en daardoor had Michael ook niet echt een goede band met haar. Met Naylene had hij dat wel. Hij kende haar al zijn hele leven en ze waren op sommige momenten echt twee handen op één buik. Iets wat hij ergens heel fijn vond, want daardoor kon hij het altijd over alles hebben met haar. Aan de andere kant merkte Naylene dan ook dingen aan hem, waaronder dat hij toch wel een klein beetje verliefd was op Edyn. Naylene was echter zijn beste vriendin en hij kon af en toe een snauwerige opmerking naar haar maken. Dat kon bij Edyn niet. Niet dat ze hem daar enige reden toe had gegeven. Edyn was tot nu toe ontzettend lief, zoals Michael haar wel vaker had gezien. Dat maakte het echter wel lastig voor hem, want hij wist niet hoe hij er mee om moest gaan.
De grote, blauwe ogen die enthousiast naar zijn haar keken en de verbazing die op haar gezicht kwam te staan toen ze zijn haar had gezien. Het was een beeld waar Michael eigenlijk alleen maar van had kunnen dromen, aangezien hij al vaak genoeg naar Edyn had gestaard. Misschien zag hij er wel net zo uit als hij naar haar keek, al hoopte hij eigenlijk van niet. Edyn zag er nu heel erg schattig uit, en dat was niet een benaming die Michael graag wilde.
Bij de woorden van Edyn moest Michael goed nadenken over wat ze nou eigenlijk had gezegd.
Edyn noemde hem bijzonder.
Bijzonder.
Er waren vele woorden waar mensen Michael mee konden beschrijven. Naylene noemde hem vaak koppig of eigenwijs, omdat hij nooit wilde leren of er niet zijn best voor wilde doen. Calum zou hem waarschijnlijk beschrijven als een vriend die hij ooit had gehad. Andere leerlingen van Hogwarts zouden hem vast benoemen als duister en op zichzelf, want dat was hij ook echt. Toch koos Edyn ervoor om hem bijzonder te noemen. Het was een woord wat hij niet vaak te horen kreeg en nu het ook nog eens van Edyn kwam, wist hij niet wat hij er op moest antwoorden, ondanks dat er miljoenen opties door zijn hoofd, nog altijd bedekt met melkweg-gekleurd haar, vlogen.
Edyn was ook bijzonder. Ze had krachten die niemand anders bezat, magie werkte bij haar anders dan anderen. Ze kon bloemen uit de grond toveren en vogels uit haar handen laten verschijnen. Dieren leken haar perfect te begrijpen, net zoals de natuur dat deed. Michael had haar prachtige dingen zien maken, vaker dan dat hij durfde toe te geven, maar het was zo mooi geweest dat hij er naar had moeten blijven kijken.
Daarnaast was Edyn altijd vrolijk. Ze leek altijd te genieten van de mensen, dieren en omgeving om haar heen. Er waren maar weinig momenten waarop Michael haar niet met een lach op haar gezicht had gezien. Ze had ook een eigenaardige kledingsmaak, die haar toch wel een tikkeltje anders maakte dan anderen. Ze droeg vaak nep-vleugeltjes. Niet eens degene die je kon kopen op Diagon Alley, want die bewogen. Nee, deze lagen stil op haar rug, totdat ze begon te huppelen. Nog een ander speciaal trekje van Edyn: ze huppelde altijd door de gangen. Echt lopen leek er nooit bij haar in te zitten, maar het zag er juist wel lief uit.
‘Dankjewel,’ antwoordde Michael verlegen. ‘Jij bent ook best bijzonder,’ fluisterde Michael terug, bijna onhoorbaar. Hij had Edyn nog nooit echt een compliment gegeven en dit was ook zeker niet het minste. Daardoor was hij best wel nerveus. Hij wist niet wat voor een reactie hij terug moest verwachten, maar Edyn leek er best blij mee te zijn.
‘Je bent lief,’ antwoordde Edyn glimlachend, waardoor Michael zich alleen nog maar verlegener voelde. Zijn haar kleurde dan ook weer terug naar het zachte roze, wat hij als eerste aan Edyn had laten zien. Michael kon het echter niet tegen gaan. Hij zag Edyn wel eventjes kijken, maar ze zei er verder niks over. Ze leek het roze net zo mooi te vinden als hetgeen wat hij net aan haar had laten zien.
‘Edyn? Begon Michael voorzichtig. ‘Waarom was je eigenlijk zo verdrietig?’ Michael wist dat het niet een hele aardige vraag was, zeker niet nu Edyn juist weer een beetje vrolijk leek te zijn. Toch wilde hij wel graag de reden achter het verdriet weten. Edyn huilde namelijk bijna nooit, dus er moest vast iets ergs zijn gebeurd. Misschien had ze wel ruzie gehad met één van haar vriendinnen, of had ze bericht gehad van haar familie. Het kon werkelijk van alles zijn, maar ergens hoopte Michael dat het niet te erg was. Want dat verdiende Edyn absoluut niet.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ieder persoon had iets wat hem of haar uniek maakte. Er waren niet twee personen op de wereld die precies hetzelfde waren. Zelfs meerlingen hadden hun eigen unieke eigenschappen of dit nou te zien was of niet.
Edyn vond dat er in ieder persoon iets moois zat. Haar hart was niet in staat om mensen te haten, naar over hen te denken. Zelfs over Rick kon ze dat op het moment niet. De jongen had het vast niet zo bedoeld. Al was het wel pijnlijk over gekomen en had het haar wel zeker pijn gedaan.
Bijzonder zijn was nog een stapje hoger dan uniek. Niet iedereen zou zomaar roepen dat een ander persoon bijzonder was. Als ze dat al deden was het nog maar de vraag wat ze er van vonden. In de wereld waar Edyn en Michael leefden, was het haast een doodszonde om bijzonder te zijn. Iedereen deed zijn best om het unieke aan zichzelf weg te halen, helemaal met de grond gelijk te maken. Mensen zorgden er voor dat ze dezelfde kleding hadden, make-up, dezelfde interesses zodat ze maar niet buiten de groep vielen.
Bijzonder zijn, dat was niet iets wat mensen wilden. Voor Edyn was bijzonder juist goed. Michael was niet zoals de rest. Hij was zeker niet iemand die met de rest mee liep. Hij kleedde zich zoals hij wilde, deed wat hij goed vond. Het veranderen van zijn haren daarbij was toch wel heel erg bijzonder. Edyn wilde er het liefste de hele tijd naar kijken, het aanraken en Michael vertellen hoe mooi ze het vond.
Bijzonder was het woord wat Michael ook voor Edyn gebruikte, wat ze lief vond om te horen. Naast bijzonder was Michael ook zeker lief. De jongen die ze nog niet heel erg goed kende, maar op het moment dat wel heel erg graag wilde. Ze wilde weten hoe de jongen was die ze in de leerlingekamer van Slytherin had gezien. Ze wist dat Michael wel eens met Rhi om ging, wat moest betekenen dat hij een leuke jongen was. Zeker als je daarbij optelde dat hij ook nog eens goede vrienden was met Naylene.
De vrolijke stemming sloeg ineens om toen Michael vroeg waarom Edyn net verdrietig was geweest. Het meisje werd ineens weer teruggetrokken in de tijd. De woorden van Rick galmden weer in haar hoofd.
Dom. Dat was hoe mensen haar zagen. Hoe Rick haar zag. De woorden hadden er echter voor gezorgd dat ze er echt over na dacht of er niet meer mensen waren die zo over haar dachten.
Michael had Edyn net geholpen, hij had haar tranen weg gekregen. Voor haar had hij bewezen dat hij echt heel erg lief was. Waardoor Edyn er niet lang over na hoefde te denken of ze Michael wilde vertellen wat er was gebeurd. Ze besloot echter dat ze niet meteen wilde vertellen met wie ze was geweest.
"Ik was met iemand aan het oefenen voor de O.W.L.’s. Want ik wilde niet dat Nay alles doet." Naylene hielp Edyn eigenlijk altijd al, terwijl ze ook druk was met haar eigen vakken. Edyn was heel erg blij geweest voor haar vriendin dat ze zulke goede resultaten had gehaald. Ze wist zelf dat ze daar nooit in de buurt zou komen, maar ze wilde wel haar best doen om een paar vakken te kunnen volgen volgend jaar.
"Het ging niet zo heel erg goed." Fluisterde Edyn zachtjes. "Ik vond het al niet zo heel erg leuk dat ik slakjes weg moest toveren. Ik heb geen idee waar ze naar toe gaan." Het idee vond ze echt heel erg naar! Ze snapte ook echt niet waarom ze zoiets moest leren. Het was niet goed voor de diertjes!
"Het lukte ook gewoon niet. En toen noemde hij me dom." Zei Edyn op een verdrietige toon. Ze was weer terug getrokken naar de bibliotheek. De gebeurtenis die daar op volgde, speelde zich ook weer af in haar hoofd. Ze wilde het echter niet aan Michael vertelde. Het feit dat ze dom was genoemd vond Edyn erger.
Edyn wist echter niet precies wat het was. Zelf had ze ook altijd wel geweten dat ze niet slim was. Ze was niet zoals Naylene, ze zou nooit zulke hoge cijfers krijgen. In de lessen liep ze vaak achter op hetgeen wat Calum en Linn deden. Ze mocht dan wel goed zijn in Herbology en Care of Magical Creatures, maar daar kwam ze er ook niet mee. Het was maar de vraag of ze dan nog wel verder mocht.
"En hij heeft gelijk! Want ik ben ook gewoon dom! Alles is zo moeilijk. Ik weet nooit hoe ik de O.W.L.’s moet gaan halen! Ik heb geen eens tijd om te leren want ik moet ook nog een verslag van Potions afmaken en dat is ook al heel erg moeilijk! Alles gaat mis." De woorden die net allemaal in Edyn haar hoofd rond waren gespookt, kwamen er nu allemaal uit.
Het was angst, pure angst. Angst dat ze dit jaar alleen achterbleef, misschien zelfs wel van school werd gestuurd omdat ze zo slecht was. Dat kon vast gebeuren? Ze had er nooit over gehoord, maar niemand was zo dom geweest als zij dat was.
"Het gaat gewoon echt niet lukken."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het kasteel leek wel steeds meer te ontwaken. In de verte kon Michael het geschreeuw van de Quidditch velden horen, wat betekende dat ze hard aan het trainen waren voor de aankomende wedstrijden. Binnen zag hij een paar mensen lopen, maar niemand leek te letten op Michael en Edyn, die samen op de binnenplaats zaten. Zelfs zijn roze haar leek niemand te interesseren. Daar was hij eigenlijk wel heel erg blij mee, want op dit moment kon hij geen domme opmerkingen van iemand zoals Rhi gebruiken. Hij wist altijd wel wat terug te zeggen, maar in het bijzijn van Edyn was dat toch anders.
Nu ging het echter om Edyn. Zij was degene die zo verdrietig was geweest en Michael wilde toch graag weten waarom ze zich zo slecht had gevoeld en waarom hij haar zo aan had getroffen.
Michael deed zijn best om actief naar Edyn te luisteren. Hij wilde weten waarom ze zo verdrietig was geweest, wie er voor had gezorgd dat ze zo had gereageerd. Hij was over het algemeen niet heel erg goed in luisteren, maar voor Edyn wilde hij graag zijn best doen.
Het was wel duidelijk dat Edyn het lastig vond om te vertellen. Heel even dacht Michael zelfs dat ze hem niet in vertrouwen zou nemen over wat er was gebeurd, maar dat deed ze toch wel.
Iemand had haar dom genoemd. Degene die haar juist had moeten helpen met het vak, had haar dom genoemd. Alleen maar omdat ze de slakken niet had kunnen laten verdwijnen. Michael wist over welke spreuk het ging en zelf was hij er wel in geslaagd om een slak te laten verdwijnen. Edyn leek de spreuk zelf al vreemd te vinden, wat Michael ergens wel begreep. Hij wist dat Edyn hield van dieren, echt heel erg veel. Natuurlijk zou ze die dan niet zomaar laten verdwijnen, zeker niet als ze niet zou weten waar de dieren terecht zouden komen. Wie diegene dan ook was, hij had er rekening mee moeten houden dat Edyn zo in elkaar zat. Dat deed Naylene ook altijd.
Zelf wist Michael niet goed wat hij moest zeggen, of hoe hij moest reageren. Hij vond het heel erg naar voor Edyn en hij hoopte dat hij haar op zou kunnen vrolijken, of haar gerust zou kunnen stellen. Hij wist zeker dat ze niet dom was, wat iemand anders ook zei. Toen ze echter zo wanhopig reageerde dat ze echt dom was en dat het haar nooit zou gaan lukken om haar O.W.L’s te halen, voelde Michael zich eigenlijk wel verplicht om iets te zeggen.
‘Hé, dat moet je niet zeggen,’ probeerde Michael haar gerust te stellen. Hij vond het oprecht heel vervelend voor Edyn dat ze zo in de put zat omdat iemand haar dom had genoemd. Ze leek het zelf te geloven. Nu moest Michael ook wel eerlijk zijn. Edyn was niet de slimste. Ze leerde niet de spreuken uit de boeken en als ze die wel probeerde te oefenen, dan leek ze die vaak niet op te pakken. Ze droomde vaker weg uit de les dan dat ze echt oplette en aantekeningen maakte en ze snapte ook lang niet alles, maar Michael zou haar nooit dom durven te noemen. Alleen al omdat ze het onwijs hard probeerde en altijd met Nay alles herhaalde. Hij wist dat Naylene er soms gek van werd, maar Edyn deed wel echt haar best en hij wist zeker dat de docenten dat ook zouden zien.
‘Je bent echt niet dom, Edyn. Echt niet,’ verzekerde Michael haar. Hij had vaak genoeg gezien wat Edyn kon met haar magie en hij wist ook hoe hoed ze was met Herbology en andere vakken. ‘Je pakt de spreuken misschien iets minder snel op, maar dat doet er niet toe. Je bent zo goed in andere dingen! Divination is één van je beste vakken, net als Astronomie. Daarnaast ben je echt de beste van de besten bij Herbology! Professor Longbottom heeft het altijd over je!’ Niet altijd, maar de professor noemde Edyn wel degelijk. Hij gebruikte haar planten ook wel eens als voorbeeld. Dat liet maar zien hoe goed ze er wel niet in was.
Michael schoof voorzichtig iets dichterbij. ‘Ik vind je echt niet dom. Je kan zoveel dingen die anderen niet kunnen. Nay heeft me zelfs een kristal laten zien dat jij hebt gemaakt! Ik zou niet eens weten hoe ik dat zou moeten doen.’ Volgens Naylene wist Edyn ook niet hoe ze het had gedaan. Dat vond Michael nu een onbelangrijk detail. Zijn hart was echt een klein beetje gebroken door Edyn, die zo wanhopig en verdrietig tegenover hem had gezeten. Het was duidelijk dat ze het heel erg vond dat iemand haar dom had genoemd, maar dat begreep Michael wel. Hij had het zelf ook niet leuk gevonden.
‘Diegene die je probeerde te helpen, wist gewoon niet waar hij het over had. Je bent echt alles behalve dom. Dat moet je echt niet geloven.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Slimheid werd niet altijd gemeten aan de cijfers die je haalde op school. Het was wel degelijk belangrijk voor de toekomst. Men kon echter op verschillende manier slim zijn. Zo had je iemand zoals Naylene, die alles goed kon, goede cijfers haalde en uiteindelijk ook mooie resultaten voor haar O.W.L.’s had. Wat dat betreft was ze totaal anders dan Naylene.
Er was ook iemand zoals Calum. Een jongen die ook zeker goed was in school, maar ook precies wist wat hij moest zeggen als hij bij iemand in de buurt was. Het was een stille jongen, die wel zeer bedachtzaam was. Iemand die ook precies wist wat ze moest zeggen was Linn, die ook nog eens heel erg goed was in school.
Edyn had genoeg mensen om haar heen die wel heel erg goed waren in school. Dat maakte het voor haar alleen maar moeilijker om te denken dat het niet alleen maar om school ging. Ze wist zeker dat Calum en Linn goede O.W.L.’s zou gaan halen, net zoals Naylene en Ashton dat hadden gedaan.
Voor Edyn duurde het uren voordat ze iets relatief simpels onder de knie had. Ze kreeg het nu nog steeds niet voor elkaar om de slakjes op een goede manier weg te krijgen! Dat wilde ze ook niet echt doen, want het was gewoon zielig voor de beestjes.
Nu was Edyn diegene die zielig was. Voor eventjes wat ze afgeleid geweest door het haar van Michael. Daardoor waren er genoeg dingen in haar hoofd geweest om het weg te drukken. Nu waren de woorden van Rick weer terug. Hoe meer ze over de worden na ging denken, hoe slechter ze zich voelde. Ondanks dat Edyn wilde dat het niet waar was, wist ze zelf maar al te goed dat ze niet slim was. De spreuken waren veel te moeilijk, Potions waren gewoonweg niet te doen. Soms durfde ze het niet eens, bang dat ze voor ongelukken zorgde, het zou niet de eerste keer zijn.
"Maar het is w-waar." Fluisterde Edyn. Ze vond het wel waar. De testen aan het einde van het jaar zouden het niet voor haar worden. Ze zou ze echt niet halen. Misschien twee, hooguit drie. Iets wat niet de bedoeling was.
Edyn had nog geen toekomstplannen, met drie vakken zou ze er echter niet heel erg ver komen. Misschien dat ze voor wezens kon blijven zorgen of magische planten kon telen. Iets wat voor haar als iets geweldigs klonk, maar op het moment wist ze nog helemaal niet dat ze de rest dan waarschijnlijk niet eens nodig had. Het enige wat Edyn zag was dat ze minder goed was dan de rest van de mensen in haar jaar, misschien zelfs de jaren onder haar. Ze had veel moeite met zo ongeveer alles.
"Maar die spreuken zijn wel nodig om alles te halen." Bracht Edyn nog altijd snikkend uit. Dat was juist het hele probleem. Ze was niet goed in de spreuken en dat zou ze ook nooit worden, het maakte niet uit hoe lang ze met Naylene oefende. Het enige waar ze voor konden zorgen, was dat ze iets minder slecht werd.
"Planten zijn gewoon iets heel erg bijzonders." Zei Edyn zachtjes. In haar ogen waren ze dat echt. Ze hadden iets bijzonders. Met een plant kon je iemand genezen. Je kon iemand blij maken door hoe mooi het was. Het kon lekker ruiken. Ze waren allemaal verschillend. Sommige planten waren zelfs best een beetje eng, maar ze hadden gewoon gebruiksaanwijzingen. Edyn voelde perfect aan wat ze moest doen. Ze vond het alleen maar fijn om te zien hoe planten het deden.
"Maar daar haal ik mijn O.W.L.’s niet mee. En ik ben een beetje bang dat ik misschien niet meer verder mag. Er zijn vast niet veel mensen geweest die dit hebben gehad?" Er waren altijd wel mensen die goed waren in meer dan drie vakken. Als ze het al zou gaan halen, want de testen waren natuurlijk ook wel heel erg spannend.
Edyn keek naar Michael, ze vond het lief dat hij dat soort dingen zei. Ze vond het wel heel erg fijn om te horen dat hij niet vond dat ze dom was. "Ik weet ook niet precies hoe ik dat doe." Fluisterde Edyn, alsof het een groot geheim was. Eigenlijk was dat niet zo. Ze wist het echt niet. Soms dacht ze alleen maar aan een bloem en daardoor was ze dan weer helemaal blij. Ondertussen wist ze wel wat voor gevoelens ze op moest roepen om de bloemen of zelfs andere dingen voor elkaar te krijgen .Maar dat het gebeurde, was iedere keer weer een grote verrassing.
Voorzichtig legde Edyn haar hoofd op de schouder van Michael. De jongen was haar heel erg goed aan het troosten. Iets wat ze heel erg fijn vond. Daardoor begon ze hem wel een beetje te geloven. Er waren wel dingen waar ze echt goed in was. Dingen die andere mensen niet konden. Ze snapte het dan wel niet, maar ze deed het wel heel erg graag. Het was lief dat Michael het op had gemerkt.
"Je bent echt lief."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Edyn was anders dan anders. Dat was iets waar de gehele school het over eens was. Leraren wisten het, de leerlingen. Zelfs de schilderijen leken door te hebben dat het blonde meisje dat altijd huppelde, niet zomaar een tovenaarsdochter was. Er was iets speciaals aan haar. Iets wat gevierd moest worden, maar bovenal ook gekoesterd. Toch was dat speciale iets ook hetgeen wat Edyn tegenhield om vakken volledig te begrijpen en spreuken uit te voeren. Iets wat haar heel erg veel leek te doen.
Het was mooi om Edyn te kunnen horen praten over planten. Het was wel duidelijk hoe bijzonder ze planten en bloemen vond. Bijzonderder dan de meeste leerlingen van haar leeftijd, dat was wel duidelijk. Toch vond Michael het wel heel erg speciaal. Hij zou willen dat hij zou kunnen zeggen dat ze de rest van de spreuken en vakken niet nodig had, maar dat was jammer genoeg niet waar. Momenteel was de tovenaarswereld een vredige plek, maar het zou voor kunnen komen dat Edyn ooit aan zou worden gevallen en dan zou ze wel moeten weten hoe ze zich zou moeten verdedigen. Iets wat Naylene haar ook wel probeerde te leren, maar ook dat ging niet altijd goed.
Michael moest toegeven dat hij niet precies wist hoeveel O.W.L’s iemand nodig had om door te mogen naar het vijfde jaar. Hij had gehoord dat vijf een redelijk gemiddeld getal was, maar dat durfde hij niet te zeggen, bang dat het voor Edyn te hoog was. ‘Ik denk dat je wel door mag naar het volgende jaar,’ zei hij daarom maar tegen Edyn. Hij begon na te denken over de vakken die hij zojuist had opgenoemd. ‘Je hebt sowieso wel goede O.W.L’s voor Herbologie, Astronomie en Divination,’ somde hij op. ‘Dat zijn er al drie!’ Natuurlijk waren dat er niet genoeg, tenminste, daar ging Michael vanuit. ‘Maar Naylene zegt dat je wel steeds beter wordt in Charms, dus misschien dat je daar een Acceptable voor kan halen? Dan mag je volgens mij ook wel door?’ Michael wist dat eerlijk gezegd niet, maar hij wilde er nu alles aan doen om te zorgen dat ze iets vrolijker zou worden.
‘En laten we Care for magical creatures niet vergeten!’ Dat was ook een hele belangrijke, waar Edyn heel erg goed in was. Dat had Michael wel gezien tijdens de lessen. De wezens leken altijd heel erg goed naar haar te luisteren, wat Hagrid hen ook voorschotelde. Zelfs de meest vreemde, gevaarlijke wezens kreeg Edyn stil zonder er iets voor te doen.
‘Het komt wel goed met je O.W.L’s, Edyn. Echt waar. Als niemand er vertrouwen in had, dan had Naylene je waarschijnlijk ook niet willen helpen.’ Natuurlijk, Naylene was soms een beetje gefrustreerd over hoe de bijlessen gingen, maar Michael wist dat als ze er echt geen vertrouwen meer in zou hebben, ze ook zou stoppen met het helpen van Edyn.
Het moment dat Edyn haar hoofd op Michael zijn schouder legde, voelde hij de lichte paniek toenemen. Edyn had al verscheidene keren iets gedaan waardoor hij verlegen was geworden. Ze had hem bijzonder genoemd, ze had zijn haren aangeraakt. Ze had hem zelfs heel erg lief genoemd en nu legde ze, zomaar, haar hoofd op zijn schouder en Michael wist niet hoe hij er op moest reageren. Moest hij zijn arm om haar heen slaan, zodat hij haar dichterbij kon trekken? Moest hij zo blijven zitten? Dat laatste sowieso niet, want daar voelde hij zich ongemakkelijk bij. Al kon hij zich niet indenken dat dat andere heel veel beter was.
Voordat Michael een beslissing had kunnen maken, noemde Edyn hem wederom lief. Iets waardoor hij het alleen nog maar moeilijker kreeg om de juiste woorden te vinden. Hij kon overigens ook voelen dat zijn haren steeds een diepere kleur rood kregen. Hij was heel blij dat Edyn dat op dit moment niet kon zien, al vroeg hij zich af of ze de link zou leggen. Als Naylene hier zou zijn, zou ze waarschijnlijk heel hard moeten lachen. Misschien dat hij er bij Edyn nog wel mee weg zou komen als hij haar zou vertellen dat hij opeens ontzettend zin had in aardbeien.
‘Ik eh,’ Michael schraapte zijn keel. ‘Ik vertel je alleen maar hoe ik er over denk,’ sprak hij vervolgens zachtjes. Hij vond Edyn echt niet dom. Dom was niet alleen maar te meten in het halen van toetsen en het maken van huiswerk. Het ging er om dat je de juiste beslissingen maakte, vond Michael. Daarnaast was iedereen slim op zijn eigen manier. Naylene was boekenslim, Calum was eerder verstandig slim en Edyn? Edyn was slim op een hele unieke, bijzondere manier die niemand eigenlijk goed uit kon leggen.
Voorzichtig, en wat ongemakkelijk, aaide haar over haar rug, niet wetende of dit wel hoorde of niet. Hij zag wel eens jongens en meisjes bij elkaar zitten, zoals Naylene en Ashton bijvoorbeeld. Die hadden echter een relatie en het was dan ook niet meer dan logisch dat Ashton zijn arm altijd rond Naylene haar schouders of middel lag, of dat zij tegen hem aan leunde. Michael wist op dit moment niet eens hoe hij Edyn zou moeten noemen. Een vriendin? Iemand die hij gewoon een keer had geholpen? Wanneer besloot je dat twee iemanden vrienden werden? Michael had dat proces nooit echt begrepen. Het leek gewoon te gebeuren.
‘Ik hoop dat je je beseft dat je echt niet dom bent, Edyn. Ik vind je heel erg slim.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Niemand kon goed zijn in alles. Er waren echter weinig mensen die de andere kant in zagen. Niemand kon goed zijn in alles. Het werd dan wel van de meeste mensen verwacht. Van de één meer dan van de andere. Zo voelde Naylene de druk van haar ouders, moest ze wel goede cijfers halen want anders had ze problemen thuis.
Edyn had dat niet. Haar ouders zouden niet boos worden als ze geen goede resultaten haalde. Het meisje was echter ook niet gek. Misschien dat ze dingen niet zo heel snel door had, maar ze wist ook wel dat haar ouders er op hoopten dat ze goed haar best deed op school. Het was niet zo dat ze het niet probeerde? Ze deed haar best. Daar in slagen was echter een heel ander gegeven. Er waren dingen waar ze wel goed in was, maar daar zou ze zich misschien niet eens redden in het echte leven.
De woorden van Michael drongen voorzichtig tot Edyn door. Ze had zelf nooit navraag gedaan naar de hoeveelheid O.W.L.’s die ze moest halen. Aan de ene kant wilde ze het eigenlijk ook gewoon niet weten, veel te bang dat het haar echt niet zou lukken. Volgens Michael zou ze ook wel door gaan naar het volgende jaar. Ondanks dat Edyn het echt graag wilde, wist ze niet of het haar echt zou gaan lukken.
De opsomming van Michael was nog niet eens zo heel erg gek. Hij noemde wel vakken waar Edyn echt wel goed in was. Bij Herbology hoefde ze niet eens haar best te doen. Ze wist hoe ze planten moest verzorgen. Op de een of andere manier leken ze precies naar haar te luisteren. Daarbij voelde Edyn precies aan wat de planten nodig hadden, zelfs als het niet voorgeschreven stond in een boek. In haar ogen was het ook veel belangrijker om naar de planten te kijken dan dat ze alles uit een boek haalde.
"Zegt Naylene dat echt?" Vroeg Edyn op een zachte toon. Als haar vriendin dat echt had gezegd, vond ze dat wel echt heel erg lief. Ze was Naylene heel erg dankbaar voor haar bijlessen. Vandaag nog meer dan iedere andere dag. Ze kwamen iedere week wel een paar keer bij elkaar om te oefenen. Naylene had echter nog nooit tegen haar geschreeuwd, zoals Rick dat had gedaan. Soms voelde Edyn zich ook wel schuldig tegenover Naylene, omdat het gewoon niet lukte en daardoor moest Naylene er ook wel heel veel tijd in steken. Ze zei echter vaak genoeg dat ze het niet erg vond.
Edyn probeerde Naylene zo vaak mogelijk te bedanken. Ze had echter niet het geld om van alles en nog wat voor haar vriendin te kopen. Ze maakte echter graag iets voor Naylene. Helemaal omdat ze het ook echt interessant leek te vinden. Edyn had wel eens uit proberen te leggen hoe het kwam dat ze het maakte, maar dat ging gewoon niet. Het kwam, terwijl zij het bedacht. Meer was het eigenlijk niet. In haar hoofd in ieder geval.
"Misschien lukt het wel." Edyn had een beetje hoop gekregen door alles wat Michael op had gesomd. Ze was inderdaad best goed in de vakken zoals Herbology en Care for Magical Creatures. Bij die vakken zou ze misschien wel hele goede cijfers kunne halen! Net zoals de andere die Michael had benoemd, misschien niet zo hoog, maar ze kon het wel halen! Daar hoopte ze in ieder geval op. Die hoop was er nu wel echt.
Edyn had nooit gedacht dat ze hier zo met Michael zou zetten. Ze kende de jongen niet heel erg goed en op het moment vond ze dat heel erg jammer. In de afgelopen minuten had hij haar heel erg goed geholpen en had hij bewezen dat hij echt een lieve jongen was. Dat had Edyn al wel gezien, maar nu wist ze het ook zeker. Ze vroeg ze zich nu wel af waarom ze eigenlijk nooit met Michael om ging. Daarbij snapte ze niet waarom hij en Calum geen vrienden meer waren. Het was echter niet iets waar ze nu over wilde praten.
De hand van Michael gleed zachtjes over de rug van Edyn, waardoor ze alleen nog maar wat rustiger werd. Op het moment kon ze alle rust gebruiken. Normaal gesproken knuffelde ze even met Pixie en kwam dat gevoel ook naar boven. Nu kreeg ze het echter van Michael, iets nieuws, maar wat ze wel heel erg fijn vond.
Er waren genoeg dingen waar Edyn nog niet zeker over was, ze kreeg er echter wel iets meer hoop in te krijgen en daarmee zou ze al een heel eind komen. De laatste woorden van Michael hielpen toch ook nog wel heel erg. Daardoor had Edyn echt het idee dat ze niet dom was. Er was net misschien wat anders gezegd. Michael leek echter een beter iemand te zijn dan Rick. Daarom besloot Edyn hem ook gewoon te geloven.
"Dankjewel Michael."
Na eventjes kwam Edyn weer overeind. De rode haren van Michael vielen haar eigenlijk meteen op. "Rood is ook heel erg leuk." Ze ging er vanuit dat Michael het had gedaan om haar nog een beetje op te vrolijken.
"Ooooh kun je ook zonsopgang? Dat zijn hele mooie kleuren!" Edyn wilde al haar verdriet vergeten. "Als je wil natuurlijk. Je hoeft niets te doen." Edyn was gek op de bloemen, maar soms leken mensen er echt een beetje misbruik van te maken dat ze van alles kon maken. Daarom deed ze het vooral als ze het zelf wilde. Michael moest precies hetzelfde doen!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Iemand had wel die ene persoon waar ze naar toe gingen als ze verdrietig waren. Er was altijd wel één iemand die hen weer aan het lachen kon maken met een dom grapje, een goede film of iemand die gewoon eventjes wilde luisteren. Michael had nooit gedacht dat hij die persoon zou zijn, behalve misschien voor Naylene. Maar zelfs Naylene had nu Ashton en Linn, met wie ze weer over hele andere dingen praatte dan met hem.
Wat Michael nooit had gedacht, was dat hij Edyn zou kunnen troosten en dat ze dat ook van hem zou accepteren. Het had best gekund dat ze liever naar haar beste vriendin, of haar hondje, had gewild om daar uit te huilen. In plaats daarvan had ze er voor gekozen om bij hem te komen zitten en haar verhaal met hem te delen. Iets waardoor Michael zich wel heel erg speciaal voelde, maar dat deed hij ook omdat het hem echt leek te lukken om haar iets vrolijker te maken en haar te doen laten geloven dat ze wel een kans had om een aantal O.W.L’s binnen te slepen, en ze dus helemaal niet zo dom was als dat ze zelf dacht.
Naylene had misschien nooit letterlijk tegen Michael gezegd dat ze er van overtuigd was dat Edyn het allemaal wel zou halen, maar Michael kende zijn vriendin heel erg goed. Naylene was een doorzetter, ze werkte ontzettend hard om alles te laten slagen, dus dat zou ze bij Edyn ook doen. Daarnaast wist Michael ook dat er nog een andere reden achter de hulp van Naylene zat. Het was de hulp die haar oudere broer nooit had gekregen, hulp die hem misschien ook wel niks had gedaan omdat hij niet had kunnen toveren, maar met genoeg hulp had hij het wel kunnen maken in de wereld van de muggles, iets wat Naylene aan Michael had verteld. Edyn was anders, ze zou waarschijnlijk ook vreemd aan worden gekeken door de ouders van Naylene en Michael gokte dat Naylene het meisje dat nu op zijn schouders zat, toch wilde helpen en zelfs een klein beetje beschermen.
‘Ze zou je niet helpen als ze zou denken dat je er echt niks van kon. Het kost misschien wat meer tijd dan bij anderen, maar ze is heel erg geduldig en ik weet dat ze het ook altijd heel erg leuk vind met je.’ Natuurlijk was Naylene wel eens gefrustreerd, maar Michael wist ook dat er genoeg momenten waren waarop Edyn haar heel erg kon laten lachen, of waarop Edyn juist weer dingen aan Naylene leerde. Bijvoorbeeld over planten! Dat was toch wel het sterkte vak van Edyn: Herbology.
‘Misschien wel. En als je Naylene niet teveel lastig wil vallen, dan zijn er altijd nog anderen aan wie je het kan vragen?’ Edyn had veel vrienden, dat wist Michael. Ze was zelfs bevriend met Calum, iemand met wie Michael ooit heel close was geweest. Als Edyn hem zou vragen of haar te helpen, zou Calum het waarschijnlijk meteen doen. Ook wist Michael dat Linn haar al hielp, maar Edyn kende nog meer mensen en er waren vast wel meer studenten die haar niet als dom aan zouden zien, maar juist als heel bijzonder. Net zoals hij dat deed.
‘Geen dank,’ fluisterde Michael terug. Hij kon zelf nog niet zo goed geloven dat hij Edyn echt had geholpen, dat hij haar had overtuigd dat ze lang niet zo dom was als dat ze had gedacht. Ze had zeker wel een aantal vakken waar ze goed in was. Misschien niet de meest nuttige vakken, maar het waren wel vakken waar Edyn van hield en uiteindelijk was dat net zo belangrijk. Misschien wel wat belangrijker.
Edyn haalde haar hoofd weer van zijn schouder, die meteen koud en achtergelaten aanvoelde. Hij was net een beetje gewend aan de zachte haren van Edyn tegen zijn hals en nu waren ze al weer weg. Edyn daarentegen merkte meteen zijn haren op en ze leek het rood heel erg mooi te vinden. Michael had het niet eens expres gedaan, maar hij kreeg wel een grote glimlach op zijn gezicht omdat ze het mooi vond.
‘Ik ben nooit op tijd wakker voor de zonsopgang, dus ik weet niet hoe die eruit ziet,’ grapte Michael. Natuurlijk had hij er wel eens gezien. Hij zag Edyn echter heel verschrikt naar hem kijken, alsof ze echt leek te denken dat hij nog nooit van zijn leven een zonsopgang had gezien. Natuurlijk was dat wel het geval geweest, zeker in de winter. Dan kwam de zon gewoon een stukje later op.
‘Nee, nee! Ik maakte een grapje. Ik heb er wel eens eentje gezien, maar de laatste tijd eigenlijk niet meer,’ bekende hij. Hij wist dat Edyn veel buiten was en ergens vond hij haar nog wel een type dat elke ochtend op tijd opstond, zodat ze zou kunnen zien hoe de zon omhoog zou komen. De Hufflepuff leerlingekamer had wel mooie, grote ramen, maar het zou hem niks verbazen als ze echt naar buiten zou kunnen gaan.
‘Maar ik weet niet zo goed hoe ik het zou moeten doen,’ gaf Michael toe. De andere kleuren en dingen die Edyn had genoemd, waren in zijn hoofd wat gemakkelijker geweest.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld