Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij wilde blijven? Nee. Dat wilde hij niet. Zij wilde blijven en dat wist hij. Als het aan hem lag, was hij direct weggegaan nadat ze de papieren hadden uitgedeeld, dat wist zij ook wel. Hij was hier enkel omdat zij het wilde, omdat haar broer hier was. Ze voelde zich egoïstisch, want het liefst bleef ze hier. Nu ze hem eenmaal gezien had, wist van zijn bestaan, kon ze niet ineens weggaan. Tegelijkertijd wilde ze niet dat Dean met tegenzin hier zou blijven. Het voelde haast alsof ze een keuze moest maken. Hier blijven met Christian, of samen reizen met Dean. Die keuze had ze al gemaakt, maar het deed wel pijn. Ze zou voor Dean kiezen. Ze zou altijd voor Dean kiezen. Hij was er voor haar, hij kon haar gelukkig maken, ondanks alles wat er om hen heen gebeurde. Hoewel ze haar broer gemist had en hoewel deze plek behoorlijk wat luxe bezat, woog dat niet op tegen hetgeen wat Dean en zij hadden.
Met een zucht legde Charlotte haar hand op zijn wang. ‘Dean…,’ fluisterde ze zacht. ‘Ik wil niet dat je jezelf hier verplicht te blijven, alleen omdat ik dat graag wil.’ Die woorden leken hem nog niet van gedachten te veranderen. Zou hij echt bereid zijn dit voor haar te doen? Zou zij bereid zijn hem het te laten doen? Was ze zo egoïstisch?
‘Anders blijven we hier eerst een paar dagen om te kijken hoe het gaat.’
Charlotte sloot haar ogen en leunde met haar hoofd op zijn borstkas. Dat klonk als een goed alternatief. Eerst een paar dagen aftasten hoe het ging. Misschien zou Dean langzaam zijn draai vinden. Misschien ook niet, maar dan had hij het geprobeerd en dan was het voor Charlotte een teken dat het niet zou gaan veranderen. Was het egoïstisch als ze hiermee instemde? Waarschijnlijk wel. Charlotte tilde haar hoofd weer op en knikte. ‘Oké, maar… Zeg het alsjeblieft als je weg wilt. Ik wil je niet verplichten hier te blijven.’ Al deed ze dat onbewust al door hier zelf graag te willen blijven.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze wilde hem niet verplichten te blijven. De laatste keer dat ze in een soortgelijke situatie geweest waren, was Dean er uiteindelijk in zijn eentje vandoor gegaan, haar achterlatend in het kamp van Sam en Evan. Hoewel hij daar nog steeds geen spijt van had, was het nu anders. Hun gevoelens voor elkaar hadden zich geopenbaard, maar ze had ook haar broer teruggevonden. Het was anders nu.
Dean had zijn handen al om haar middel gelegd toen ze tegen hem aan was komen staan, had even een moment kunnen genieten van de warmte van haar lichaam, de aanwezigheid van de vrouw die hem zo dierbaar was geworden. Nu had ze haar hoofd geheven en hij keek haar aan. ‘Als jij er bent zal het nooit als een verplichting aanvoelen,’ zei hij zachtjes, waarna hij even lachte om zijn eigen, iets té romantische opmerking. Zacht drukte hij zijn lippen op de hare, alsof hij daarmee zijn woorden en zijn keuze kracht bij zou kunnen. Ze zouden het proberen, een paar dagen in ieder geval. Hij wilde haar de momenten met haar broer niet ontnemen, al mocht Dean hem direct al niet zo.
’Stoor ik?’
Als je het over de duivel had... Chris kwam de ruimte weer binnenlopen, met twee koppen koffie en water. Hetgeen wat hij in de kamer had aangetroffen, had hij overduidelijk niet op prijs gesteld. Deels vanwege de vooroordelen die tegen Dean gekoesterd werden, maar ook omdat niemand zijn jongere zusje flikflooiend aan wilde treffen met een vent die hij eigenlijk niet kende. Dean liet Charlotte dan ook maar los en glimlachte wrang. ‘Zeker niet. We hadden het over onze vervolgplannen.’ Chris knikte, reikte hen beiden hun bekers aan en ging daarna zitten. Zijn blik gleed even over Dean en Charlotte, maar bleef hangen op de laatste. ‘Jullie blijven, toch? Ik zou het jammer vinden om direct weer afscheid van mijn zusje te moeten nemen.’ Hoewel de vraag over hen beiden ging, merkte Dean heus wel dat het de jongeman niets zou kunnen schelen als Dean besloot te vertrekken. De vraag was specifiek gericht aan Charlotte en of zij zou blijven. Dean zweeg dan ook, nam een slok van zijn water en wachtte tot Charlotte zou antwoorden.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het moment was te kort geweest. Er waren meer dingen die ze hem had willen vertellen. Ze had hem iets meer op zijn gemak willen stellen, hem iets meer laten blijken dat ze het waardeerde wat hij voor haar deed. Ze had hem willen vertellen dat de blikken haar niet uitmaakten, dat ze toch wel van de tatoeages op zijn lichaam hield, wat anderen er ook van vonden. Ze was van de tekeningen gaan houden, maar besefte zich dat ze hem dat nog nooit verteld had.
Charlotte nam de warme mok koffie met twee handen vast en ging op de bank zitten, tegenover de stoel waar Christian had plaatsgenomen. Dean kwam naast haar zitten, ietwat met tegenzin leek het. Charlotte legde haar hand op zijn been, hoopte hem op die manier iets meer op zijn gemak te stellen. Er was in elk geval een iemand die die handeling niet geheel leek te waarderen. Ze zag heus wel hoe Chris keek naar haar hand die op Deans been lag.
‘We hadden het er net over,’ beantwoordde Charlotte zijn vraag. ‘Ik wil graag wat meer tijd met je doorbrengen, maar ik weet niet goed of deze plek… of de Fireflies wel bij ons past.’ De woorden kwamen twijfelachtig naar buiten. Ze hoopte dat Christian haar woorden kon begrijpen, dat hij begrip had voor de situatie. Hij klonk in de brief erg begripvol, maar na hun wederontmoeting was ze daar niet zo zeker meer van.
‘Is het vanwege de vooroordelen over de tatoeages?’ vroeg hij.
Ietwat verrast door zijn antwoord, knikte Charlotte. ‘Ja, en we zijn gewoon een hele tijd alleen geweest, hebben veel gereisd. Ik weet niet of het iets voor ons is om hier te blijven.’ Daarbij kwam een andere angst kijken, besefte ze zich. Ze was bang te afhankelijk te worden. Het was dan weliswaar geen stad, maar het was een stuk veiliger in zo’n gebouw dan in de buitenlucht. Wat als ze daarmee weer terugviel in haar oude vluchtgedrag?
Christian nam een slok van zijn koffie, waarna hij antwoordde. ‘Ik begrijp het. Maak je geen zorgen om de blikken. Ze wennen er vanzelf aan en mocht er wel iets gebeuren, dan weten jullie mij te vinden.’ Voor de verandering leek hij deze woorden ook uit te spreken naar Dean. ‘En, ik snap dat jullie graag reizen, maar het beloofd een strenge winter te blijven. Blijf hier in elk geval tot de ergste kou voorbij is.’
Dat kon een lange periode zijn. Charlotte keek wat twijfelachtig naar Dean. ‘We zullen zien. We willen graag eerst een paar dagen blijven om te zien hoe het bevalt.’
Christian leek ietwat teleurgesteld door haar woorden, maar knikte. ‘Zolang jullie weten dat jullie hier zo lang mogen blijven als jullie willen. Helaas hebben we wel een tekort aan slaapplekken, waardoor jullie niet in dezelfde slaapzaal zouden kunnen slapen.’ Slaapzaal? Niet in dezelfde slaapzaal? Het maakte haar niet uit als ze een enkelpersoonsmatras zou moeten delen met Dean, zolang ze maar naast hem zou kunnen slapen. Ondanks dat ze nog geen drie maanden samen reisden, waarvan ze slechts een paar weken een relatie hadden, was ze er zo gewend aan geraakt, dat ze niet meer zonder hem zou kunnen slapen. Ze had haast willen voorstellen om gewoon een matras te delen met Dean, maar besefte zich dat ze niet in de positie was dat te vragen. Daarbij was het misschien niet ideaal dat er nog mensen om hen heen zouden slapen. Voor hen was het misschien een beetje raar als ze samen een matras zouden delen. Charlotte wierp haar blik op Dean, om zijn reactie te pijlen. Was hij van gedachten veranderd door dit voorstel?

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De hele tijd had hij gezwegen. Hoewel hij geknikt had op het moment dat Chris tegen hem zei dat Dean het moest doorgeven als er iets gebeurde, had hij verder niet ingebroken in het gesprek. Beide mannen wisten dat Dean dat toch niet zou doen, want ten eerste zou het hem een vuile klikspaan maken en ten tweede hoefde hij de hulp van deze andere man niet, los van het feit dat Chris invloed kon uitoefenen op zijn eigen mensen.
Charlotte noemde niet alle relevante bezwaren, maar het was voldoende om de boodschap over te brengen. Ook vond hij het prettig om te merken dat ze niet zomaar in het voorstel van haar broer meeging, maar zich stevig vast bleef houden aan de paar dagen die ze net daarvoor besproken hadden. Een flauwe, nauwelijks opvallende glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij het ietwat teleurgestelde gezicht van Chris zag, al verging het lachen hem al snel toen het gesprek vorderde. Het begon heel vriendelijk, met de opmerking dat ze zo lang welkom zouden zijn als ze wilden, zij allebei. Dean voelde direct aan dat er iets niet klopte, want hij had de eerdere blikken van Chris heus wel gezien. Dit klopte niet met de woorden die gesproken worden, de bevestiging dat andere mensen maar moesten wennen aan de tatoeages. Dat ze állebei welkom waren. Er moest haast wel iets achter zitten en al snel kwam de aap uit de mouw.
Slaapzalen. Aparte slaapzalen, wel te verstaan. Dus dit had de man achter de hand gehouden om er zeker van te zijn dat Dean niet te dicht bij zijn kleine zusje in de buurt zou kunnen komen in de periode dat ze hier zouden verblijven. Ergens begreep hij het wel, maar ergens begreep hij het ook totaal niet. Als Charlotte gelukkig was, waarom kon Chris zich daar dan niet gewoon bij neerleggen, zonder alles te hoeven verpesten? Charlotte zweeg en er was een rare stilte gevallen in de ruimte, alsof er werd gewacht tot Dean wat zou zeggen. Chris had de bom laten vallen, Charlotte wist niet wat hij ervan vond. Hij wist ook niet zo goed wat hij ervan moest vinden en hij wist ook niet wat Charlotte er zelf over dacht. Even wisselde hij een blik met het meisje, waarna hij een hand op de hare legde en een iets te nonchalante glimlach liet zien. Dit was de manier van Chris om wraak te nemen op Dean, die zijn jongeren zusje weggejat had in de jaren dat Chris er zelf niet geweest was. Zo voelde het tenminste. Dit was een manier van straffen voor de tatoeages, voor de levenswijze die hij haar had aangeleerd. Voor de manier van overleven, voor de manier van leven. 'Als dat zo moet, dan moet dat maar,' zei hij, zijn stem neutraal. Zacht kneep hij in haar hand, alsof hij daarmee aan kon geven dat hij het niet meende. Het zou hem kapot maken als de nachten zonder haar door moest brengen. Hij wist nu al dat hij met een oplossing zou komen, al kostte het hem nachten slaap. Dit zou hij alleen niet aan Chris laten merken, die vond te veel plezier in deze manier van pesten. Van straffen. Het maakte Dean vanbinnen woedend, maar van buiten was daar niet veel van te zien. 'Het is natuurlijk jammer, maar begrijpelijk.' Hij zou de jongeman hier nog wel op terugpakken, hoe lang het ook zou duren.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Als dat zo moet, dan moet dat maar. Hij meende het niet. Het zachte kneepje in haar hand bevestigde dat enkel. Ze zag er nu al tegenop. Ze hadden een behoorlijke introductie gemaakt. Het schot waarmee haar broer haar verwelkomd had, moest niet onopgemerkt gebleven zijn. Zij was het vreemde nieuwe meisje, dat blijkbaar het zusje was van de grote baas. Ze was bang voor de vreemde blikken, het geroddel. Iets wat bij Dean mogelijk nog erger zou zijn. Zouden ze hem met rust laten? Ze hoopte het. Ze hoopte oprecht dat ze hier hun eigen draai konden vinden.
‘Het spijt me, maar ik ben blij om te horen dat jullie besluiten wat langer te blijven.’ Hij richtte zijn blik op haar. Daar waar hij net nog redelijk de houding van een leider had aangenomen, zakte die nu langzaam weg. Ondanks dat het litteken op zijn gezicht hem een agressief uiterlijk gaf, lag er een zachte maar breekbare blik in zijn ogen. ‘Maar, Charlotte, vertel me wat er allemaal is gebeurd.’
Charlotte keek even omlaag, wist niet goed waar ze moest beginnen. ‘We hebben een tijdje op je gewacht, maar het werd steeds gevaarlijker, dat mam en pap niet langer konden wachten. Toen zijn we, samen met Theo op pad gegaan.’ Dit was het moment. Nu kon ze er niet meer omheen, maar hoe moest ze het hem vertellen? Ze voelde hoe Dean bemoedigend in haar hand kneep, haar stil aanmoedigde. Charlotte besloot het moment kort uit te stellen en nam een eerste slok van haar koffie. Een klein nipje, maar god wat was dat spul bitter. Haar gezicht vertrok iets en ze hoopte dat het niet heel erg zichtbaar was. Hoe kon het dat mensen dit spul zo graag dronken? Bah. Charlotte ademde diep in en wierp een blik op de mok met koffie in haar hand. ‘Tijdens die reis…’ Woorden bleven niet haar ding. Charlotte zuchtte zacht. Het beeld verscheen opnieuw voor haar ogen en ze haatte het dat ze niets hadden kunnen doen. ‘Tijdens die reis is mam geïnfecteerd.’ En ze hadden het niet gestopt. Waarom hadden ze dat verdomme niet gedaan? Twijfelachtig, bang voor zijn reactie, keek Charlotte naar haar broer. Het nieuws raakte hem, ze kon het aan hem zien, maar hij liet het verdriet niet naar buiten komen.
‘En pap?’
Moest ze hem de waarheid vertellen? De oorzaak van zijn dood? Misschien was het beter dat te omzeilen. Wat als het hem met onterechte schuldgevoelens zou opzadelen? ‘Na een halfjaar gereisd te hebben, zijn we aangekomen bij een stad. Pap ging nog regelmatig naar buiten…’ Charlotte liet een stilte vallen, zocht naar de juiste woorden.
‘… tot hij niet meer terugkwam,’ antwoordde Christian.
Onbewust kreeg Charlotte kippenvel. Ze herinnerde zich het moment dat haar oom, Theo, haar het nieuws bracht. Het ongeloof, het verdriet en de frustratie. Charlotte, wie opnieuw de tranen in haar ogen had staan, knikte aarzelend. ‘Het spijt me…,’ fluisterde ze.
Dean kneep zachtjes in haar hand. Ze merkte dat hij zich niet op zijn gemak voelde. God. Waar ze die jongen wel niet allemaal in meesleurde de laatste twee dagen. Ze had behoorlijk wat goed te maken en hoopte maar dat ze dat kon. Soms begreep ze niet wat hij in haar zag, wat hem zo gelukkig maakte. Soms begreep ze niet dat hij zijn leven steeds voor haar wilde opgeven, terwijl zij amper iets voor hem terugdeed.
‘Char…,’ zei Chris aarzelend. ‘Daar hoef je geen sorry voor te zeggen. Tot een uur geleden dacht ik dat jullie alle drie niet meer leefden. Ik ben blij dat jij in elk geval in orde bent en ik ben trots op je dat je hebt doorgezet.’ Trots op wat? Zonder Dean was hij inderdaad zijn hele gezin kwijt geweest.
Charlotte, die moeite moest doen de tranen binnen te houden, haalde haar schouders op. ‘Daarvoor zal je Dean moeten bedanken. Zonder hem had ik het geen dag volgehouden buiten de muur.’ Ditmaal was het Charlotte die zacht in zijn hand kneep, terwijl ze hem met een dankbare glimlach aankeek.
‘Bedankt Dean, dat je haar hier naartoe hebt gebracht.’ De woorden klonken oprecht. Haar grote broer leek de woorden te menen, maar het klonk haast alsof er meer achter verscholen zat, alsof hij Dean enkel bedankte voor het brengen van Charlotte. Alsof hij Dean het liefst zo snel mogelijk zou zien vertrekken. Maar als hij zou gaan, zou zij ook gaan. Niet nogmaals zou ze hem uit het oog verliezen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Meerdere malen had hij in willen grijpen. Meerdere malen had Dean de neiging gehad om haar zinnen af te maken, te zorgen dat ze deze moeizame boodschap niet alleen over hoefde te brengen. Hij wilde haar helpen, haar zinnen aanvullen, het van haar overnemen wanneer ze het even moeilijk had met het zoeken naar woorden. Toch deed hij dit niet. Hij zat enkel te luisteren, hield haar hand stevig vast en liet haar weten dat hij er was. Ze moest dit zelf doen, ze moest het zelf aan Christian vertellen, maar hij was er voor haar. Ze vertelde over hun moeder, over hun vader. Dood. Ze zei dat het haar speet, al was geen van de gebeurtenissen haar schuld geweest. Voor het eerst was Dean het met Christian eens, hier hoefde ze geen sorry voor te zeggen. Het was niet haar schuld dat haar ouders overleden waren, dat was, hoe cru dat ook klonk, uiteindelijk hun eigen schuld geweest. In ieder geval in het geval van haar vader, die er zelf bewust voor had gekozen om het gevaar op te zoeken iedere heer. Net zoals zijn eigen vader, de man die knettergek was geweest en de infectie zelf opgezocht had, om eraan onderdoor te gaan. In ieder geval had Charlotte geen schuld aan de dood van haar ouders, dat stond vast. Als was gebleken dat Chris hier overleden was, kon ze dat ook niet aan haar eigen schuld wijten. Dat soort schuldgevoelens zouden je opvreten, ervoor zorgen dat je uiteindelijk de wil om te leven ging verliezen. Dean had zich vaak afgevraagd wat er gebeurd zou zijn als hij met zijn zus mee was gegaan, of tegen Tara had gezegd dat ze die dag maar thuis zou moeten blijven. Dan was ze niet geïnfecteerd geraakt, had hij haar niet dood hoeven schieten. Vroeger had hij zichzelf daar de schuld van gegeven, maar dat had hij uiteindelijk los moeten laten. Net zoals zij dit los moest laten, zich niet schuldig moest voelen om wat gebeurd was.
De ogen waren nu op hem gericht. Dean wist niet of hij zich daar wel helemaal gemakkelijk bij voelde, vooral om de manier waarop Chris hem bedankte. Alsof hij enkel de koerier was, die een belangrijk pakketje was komen brengen. Een frons speelde rond Dean zijn wenkbrauwen, die de kleine tatoeage boven zijn ogen deden vervormen. Moest hij er iets van zeggen? Waarschijnlijk niet, waarschijnlijk zou hij niet moeten bijten in de zoveelste subtiele hint die gegeven werd dat hij weer op mocht donderen, dat Chris hem eigenlijk niet mocht en overduidelijk op zijn relatie met Charlotte tegen was. Chris mocht dan wel blij zijn dat Charlotte levend bij hem terecht gekomen was, Dean kon dood neervallen wat hem betreft. Dat was oké. Het was haar broer, hield hij zichzelf voor. Zij was zijn vriendin, hij haar broer. Ze zouden haar, zoals dat heette, maar moeten delen. Hij glimlachte slechts om het bedankje. 'Graag gedaan,' antwoordde hij neutraal, 'het was me een genoegen om met haar samen te reizen.' Hij opende zijn mond voor een niet al te subtiele, seksueel getinte sneer in de richting van de broer, maar sloot zijn mond weer. Misschien was het niet al te handig om een opmerking te maken over de warme nachten die hij met Charlotte had doorgebracht, niet als hij hier inderdaad nog met haar zou willen blijven. Een ander keertje, misschien.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Iets in zijn stem klonk vijandig. Afstandelijk zelfs. Niet tegenover haar, maar tegenover de jongeman die voor hen zat. Haar broer. Het was raar. Ze gaf om die man, maar hij voelde als een vreemdeling. Hij was enorm veranderd de afgelopen jaren en Charlotte was nieuwsgierig waar het litteken vandaag was gekomen. Ze had geen idee wat hij allemaal had doorgemaakt. Charlotte, die heus wel merkte dat Dean bijna een snerende opmerking gemaakt had, besloot van onderwerp te veranderen. ‘En jij? Hoe ben jij hier gekomen?’
Die vraag had hij al aan zien komen, leek het. Hij nam een laatste slok van zijn koffie en zette deze op de tafel voor hem. Met een zucht keek hij naar zijn in elkaar gevouwen handen. ‘Het begon al vanaf het eerste moment. De vader van Bryan, de jongen bij wie ik toen was, kwam terug met een beet in zijn arm. Toen wisten we nog niet wat dat betekende, maar het duurde niet lang voor hij zijn gezinsleden ook infecteerde. Ik had me opgesloten in hun kelderkast, niet wetend wat ik had moeten doen toen hij zijn eigen zoon in zijn schouder beet. Urenlang heb ik daar gewacht, tot ik niks meer hoorde. Natuurlijk was dat een schrale hoop. Alle drie waren ze geïnfecteerd en reageerden ze direct op het geluid van de openende deur. Als een kip zonder kop ben ik naar buiten gerend. Dat was zinloos, natuurlijk. Ik rende door de steegjes, achtervolgd door een stel geïnfecteerden, terwijl er genoeg chaos om ons heen was. De weg voor mij werd versperd door een vrouw van rond de twintig, met een geweer in haar handen. Zonder aarzeling doodde ze de geïnfecteerden achter mij, waarna ze me met zich meetrok. Het bleek dat ze in het leger heeft gezeten en daarmee in het voordeel was van dergelijke situaties. Ik heb in het begin gesmeekt om terug te gaan naar huis, alleen al om te controleren hoe het met jullie was, maar… het was te gevaarlijk. Overal was een grote chaos. Huizen stonden in de brand, auto’s raceten over de stoep, zonder aarzeling schoten mensen met kogels in de rondte. We moesten wachten tot er wat meer rust was en tot die tijd bleven we ondergedoken. Die rust duurde een tijdje. Lang genoeg voor jullie om weg te gaan, want toen ik aankwam bij het huis, waren jullie al weg. Toen bood ze mij aan om bij haar te blijven, al waren haar plannen groter dan dat. Met een groep anderen, ook afkomstig uit het leger, verzetten ze zich tegen de overheid en vormden ze de Fireflies. Zij was een van de leiders, maar helaas kwam ze te overlijden in een grote brand. Daar heb ik dit mooie litteken ook vandaan.’ Om zijn woorden kracht bij te staan, tikte hij met zijn vinger tegen zijn weg geschroeide huid. ‘Ik ben regelmatig voor missies op pad gegaan, maar ben nooit ver van huis gegaan.’
Ergens brak het verhaal haar hart. Als ze een paar dagen gewacht hadden, had hij er niet al die tijd alleen voor gestaan. Het was een geluk geweest dat hij de vrouw was tegen gekomen, net zoals het een geluk was geweest dat zij Dean was tegengekomen. Hoe zou het gegaan zijn als ze net die paar dagen langer gewacht hadden? Als ze net lang genoeg gewacht hadden zodat hij hen had kunnen terugvinden? Wie wist waren ze dan nooit in de stad aangekomen, maar hadden ze zich allen bij de Fireflies aangesloten. Dan had ze Dean nooit ontmoet. Dan was alles anders geweest. Het was een beangstigend idee dat een beslissing zo’n groot verschil kon maken. Charlotte was behoorlijk geraakt door zijn verhaal en schraapte haar keel. ‘Dat moest moeilijk voor je zijn geweest.’ Het was passend geweest om hem een compliment te geven, om hem te vertellen dat hij het goed gedaan had en dat ze trots op hem was. Maar wederom: Charlotte was niet goed met woorden.
‘Dat zeker, maar ik stond er niet helemaal alleen voor, gelukkig.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dit was niet zijn thuis.
Dat bleek de eerste avond al, nadat hij zich een plekje op de te grote slaapzaal had toegeëigend en de stemmen van de mensen om hem heen hoorde. Hoewel Chris hem luidkeels ervan had verzekerd dat de mannen wel zouden wennen aan de tatoeages, aan het aparte uiterlijk van Dean, leek dat alleen maar meer uit te nodigen tot treiterijen. Er werd gepraat, net hard genoeg voor hem om flarden op te vangen. Een van de mannen had het lef om luidkeels aan een vriend te vragen of ze misschien maar wachtdiensten moesten opstellen tijdens het slapen, voor het geval “die barbaar” het in zijn hoofd haalde om midden in de nacht heisa te schoppen of spullen te slopen.
Nog nooit had Dean zich zo alleen gevoeld. Zelfs niet toen hij Charlotte had achtergelaten en alleen door de bossen had gelopen. Zelfs niet toen hij Tara net verloren had. Hij was omringd door mensen die een hekel aan hem hadden, simpelweg omdat hij geen gave huid had. Simpelweg omdat hij het imago van een rebel had, een ander soort rebel dan de Fireflies.
De eerste nacht zou de ergste zijn, dat hield hij zich voor. Als hij de vervelende opmerkingen kon negeren, het geroezemoes achter zich kon laten en kon laten zien dat de achterdochtige blikken hem niets deden, zou het beter worden. Ze zouden zich realiseren dat het geen nut had om hem uit te dagen, op een gegeven moment zouden ze verveeld raken en hem met rust laten. Ze zouden zich realiseren dat Dean geen kwaad in zin had, zich erbij neerleggen dat hij hier nu ook woonde en het leven zou normaal worden. Dat hij een relatie had met de zus van de grote baas, stond daar geheel buiten. Daar sprak niemand over.
Overdag was het goed te doen. Hij en Charlotte brachten veel tijd door in de trainingsruimtes, deels omdat hij haar nog steeds probeerde te helpen met haar vaardigheden, ervoor probeerde te zorgen dat zij zich zekerder voelde wanneer ze zo’n ding in haar handen had, maar ook deels omdat Chris erop had aangedrongen. De leider van de Fireflies wilde weten wat voor vlees hij exact in de kuip had en of Dean zich daadwerkelijk nuttig kon maken, of dat de man met de tatoeages enkel ballast was, zoals vaak gedacht werd van de rebelse rebellen. Direct die eerste dag was al gebleken dat van dat laatste geen sprake was. Het had Chris verbaasd, al had de man er weinig over gezegd. Hij leek drukker te zijn met Charlotte, probeerde haar steeds meer te laten zien. Alsof hij Dean probeerde te vervangen, probeerde duidelijk te maken dat hij beter was in het uitleggen dan Dean. Zelfs daar had Dean weinig op gereageerd, hij had geen zin gehad om de ander te provoceren. Als Chris er zo veel voldoening uit haalde om Charlotte te leren richten, dan moest hij dat maar doen. Het was lastig, want op zich vond Dean die momenten met Charlotte juist fijn. De momenten waarop hij haar weer iets nieuws liet zien, waarop hij kon zien dat ze zichtbaar vooruitgang boekte. De glimlach op haar gezicht als ze het wapen weer wat zekerder in haar hand hield. Chris was hard op weg om dat plezier, die kleine momenten die ze overdag samen deelden, af te nemen en Dean wist dat de man het deed om op die manier de relatie die hij en Charlotte hadden, te blokkeren en misschien zelfs wel te saboteren.
Gelukkig waren er nog de avonden, de momenten waarop men langzaam naar bed begon te gaan. Direct de eerste avond had Dean al uitgevonden dat de slaapzaal waar Charlotte sliep maar enkele gangen verderop was. Tussen de twee zalen in waren een aantal in onbruik geraakte ruimtes, waar enkel wat oude spullen opgeslagen waren. Het was een koud kunstje om weg te glippen wanneer iedereen naar bed aan het gaan was, enkele uren in een verlaten ruimte te blijven en daar met haar samen te zijn. Ze praatten, vooral. Maar raakten elkaar ook aan, alsof ze een gebrek van fysiek contact moesten inhalen van de voorgaande dag. Dean had nooit geweten dat hij het fysieke contact met Charlotte zo zou missen, maar als ze daar samen zaten wist kon hij haar nauwelijks loslaten. Dat waren de hoogtepunten van zijn dag, wanneer ze eindelijk alleen waren. Dat was hetgeen dat hem staande hield, die paar uur dat hij haar in zijn armen kon houden en ongegeneerd met haar samen kon zijn.
Hij had haar niet verteld over de treiterijen, die alleen maar erger waren geworden. De eerste nacht was niet de ergste geweest, integendeel. De eerste nacht was slechts het begin geweest, de tweede nacht kwam er ook fysiek geweld in het spel. Geen ernstige verwondingen of kneuzingen, maar een flinke duw tegen een bedrand, of pootje haken als hij langsliep. Nog steeds reageerde hij er niet op, ook toen hij een keer zijn schouder naar stootte door een harde duw. De schouder was de volgende dag blauw en het gelach was hard geweest. De hilariteit van de situatie was Dean compleet ontgaan, maar hij had het genegeerd. Hij dacht aan Charlotte, hoe blij ze hier leek te zijn met haar broer. De afgelopen paar dagen was hun band zeker verbeterd, vooral ten opzichte van hun eerste ontmoeting. Er waren in ieder geval geen kogels op elkaar meer gelost, was op zich al een hele verbetering leek te zijn. Broer en zus leken elkaar weer terug te vinden, ondanks de vele verschillen tussen hen en de jaren die over de familieband heen waren gegaan. Hij gunde het haar echt. Iedere keer dat hij haar glimlach zag, realiseerde hij zich weer dat dit de reden was dat hij hier bleef. De pesterijen, de treiterijen, ze waren het waard als zij gelukkig zou worden hier. Dit was anders dan het kamp van Sam en Ethan, waar hij de bekende was geweest en zij de onbekende. Het gevoel van verstikking was hier minder aanwezig, omdat er niemand was hier die verwachtingen van hem had of een gesprek met hem aan probeerde te knopen. Dit ging lukken. Voor Charlotte.
Drie dagen waren voorbijgegaan. Drie lange dagen en drie lange nachten, met veel geroezemoes en gedoe. Het leek wel alsof de tatoeages iedere dag weer nieuw waren voor deze mensen, alsof ze iedere dag opnieuw weer moesten praten en kijken naar de tekeningen op zijn huid. Het was vermoeiend, zijn schouder was blauw gekleurd en Dean kon niet wachten tot het tijd was om te gaan slapen. Tenminste, echt slapen ging hij niet doen. Geruisloos verliet hij de zaal, liep de gang door en glipte het kamertje in dat ze de afgelopen dagen voor hun ontmoetingen hadden gebruikt. Charlotte was er nog niet, maar dat was niet ongebruikelijk. Vaak kwam ze enkele minuten na hem naar binnen, dus hij ging ervan uit dat dat vandaag ook het geval zou zijn.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Vandaag was een bijzondere dag, zou een bijzondere dag worden. Het was iets na twaalven, wat betekende dat het vandaag precies drie maanden geleden was. Een datum die ze met een klein hartje bezegeld had in haar kleine notitieboekje. Niemand die iets van waarde leek te hechten aan data. Het was alsof Charlotte de enige was die zich daarmee bezighield. Ze hield het zelfs bij wanneer het een schrikkeldag was, zodat elke data zou kloppen en ze de dag dat ze iets te vieren hadden, ook daadwerkelijk klopten. Het was misschien stom. Data waren misschien wel het laatste waar men zich zorgen of moest maken, maar voor haar was het een soort houvast. Ze wist op welke dag haar moeder overleed, op welke datum ze jarig was en op welke datum de muur gevallen was. Dezelfde dag als dat Dean en zij elkaar leerden kennen en hun reis samen voortzette. Precies drie maanden geleden.
Een hoop was veranderd in die drie maanden. Niet alleen hadden zowel Dean als Charlotte nieuwe vaardigheden geleerd, ook was er iets ontzettend moois tussen hen op gaan bloeien. Ondanks dat hij het zelf misschien niet zou zien, was hij ook veranderd. Hij liet zijn nukkige houding steeds vaker varen, al was dat iets wat hier weer wat meer naar voren leek te komen. Steeds vaker zag ze een glinstering in zijn ogen, vormde zich een glimlach op zijn gezicht. Hij dacht veel aan haar, dat merkte ze aan vrijwel alles wat hij deed. Hoewel hij gewend was om alleen te reizen en te doen en te laten wat hij wilde, merkte ze dat hij steeds vaker om haar mening vroeg. Maar, zij was waarschijnlijk het meest veranderd. Niet alleen waren er littekens bij gekomen, wonden die nog niet geheel geheeld waren en was ze fysiek sterker geworden, ook mentaal. Het waren misschien een paar dagen geweest, maar ze had een korte tijd alleen overleefd. Sterker nog, ze verkoos deze manier van leven boven het leven binnen de muren van de stad. Zelfs nu ze opnieuw beschermd werd door muren, bleef ze trainen. Ze wilde niet toegeven aan het vluchtgedrag van vroeger. Nu had ze gelukkig twee mannen naast haar die haar graag wilden trainen. Het was een beetje dubbel. Aan de ene kant vond ze het fijn om extra tijd met haar broer door te brengen, maar tegelijkertijd miste ze de momenten die ze samen met Dean had gehad. Daarbij merkte ze aan hem dat hij zich er buitengesloten door voelde. Des te belangrijker waren de nachtelijke ontmoetingen voor haar geworden. De momenten dat ze echt alleen waren, ze ongestoord elkaar aan konden raken, zonder vreemde blikken op te vangen.
In haar pyjama (ja, ze had zowaar een pyjama!) sloop ze naar de ruimte die ze de afgelopen drie nachten gebruikt hadden als ontmoetingsplek. Ze hield haar hand achter haar rug en klopte driemaal op de deur, waarna ze deze met een glimlach opende. Hij zat er al. Ietwat opgewonden om hem het nieuws te vertellen, beet ze op haar onderlip. ‘Hé,’ fluisterde ze.
Dean, die tegen de muur aangeleund zat, kwam overeind. Hij legde een hand in haar zij en boog zich naar haar toe om haar te begroeten met een kus. ‘Hé.’
Nog altijd had Charlotte haar hand achter haar rug, iets wat Dean vast al opgemerkt had. ‘Ik heb een cadeautje voor je.’
Een verbaasde frons verscheen op zijn gezicht. ‘Een cadeautje? Waarvoor?’
Charlotte schommelde op haar voeten en stak het cadeautje naar hem uit. Ze had geen cadeaupapier kunnen vinden, dus de verrassing was er direct af. Het was niks bijzonders, maar ze hoopte dat hij er wat aan had. Het was een klein kladblok zonder lijntjes, eentje die zij gebruikt had op de basisschool, met een setje potloden in verschillende diktes. Eentje die hopelijk prettig waren voor bij het schetsen. Al helemaal omdat hij zich de laatste dagen wat meer leek te vervelen en zich hier niet op zijn plek voelde, hoopte ze dat dit hem een beetje zou helpen. ‘Gewoon, omdat we elkaar vandaag precies drie maanden kennen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De paar minuten die hij had moeten wachten, leken eeuwen te duren. Zo ging het iedere keer, puur omdat hij er zo naar uitzag om haar weer te kunnen zien. Wanneer ze dan eindelijk de kamer binnenkwam, was een glimlach niet te onderdrukken. Zoals iedere nacht kuste hij haar bij binnenkomst. Zoals iedere nacht hield hij haar even vast, om zich ervan te verzekeren dat hun moment was aangebroken. De komende tijd ging het puur om haar en om hem, niet meer om de andere mensen met wie ze dit gebouw deelden.
Het cadeautje verraste hem, net zoals de reden. In zijn hoofd begon hij te tellen, al moest hij eerlijk toegeven dat hij de tijd niet zo goed had bijgehouden als Charlotte. Drie maanden, waren er al weer drie maanden verstreken? Aan de ene kant leek het al langer geleden, omdat zijn leven in die tijd zo drastisch veranderd was. Aan de andere kant was drie maanden op zich een lange tijd en ze hadden veel dingen samen meegemaakt. ‘Ik heb niets voor jou meegenomen,’ zei hij zachtjes. Als hij geweten had dat ze dit soort dingen bijhield, probeerde te vieren, zou hij eraan gedacht hebben. In ieder geval iets kleins, om te laten zien dat hij eraan gedacht had. Nu voelde hij zich bijna schuldig omdat hij het niet geweten had. Charlotte schudde haar hoofd. ‘Dat hoeft ook niet. Je hebt me de afgelopen tijd al zo veel gegeven.’
Normaal zou hij waarschijnlijk iets tegen hebben geworpen, hebben ontkend dat dat het geval was, maar vandaag niet. Hij nam haar cadeautje aan, keek naar de potloden en voelde hoe ze in de hand lagen. Het cadeau op zich was misschien niet groot, maar van onschatbare waarde. Charlotte zou heus wel door hebben gehad dat het Dean wat tijd kostte om te wennen aan deze omgeving, aan de mensen om hem heen. Door hem dit te geven, een potlood en papier, zou hij zich niet zo hoeven te vervelen op de momenten dat zij te druk was met haar broer. Het was een lief gebaar en Dean was er ongelofelijk blij mee. Toch legde hij het cadeau voor nu aan de kant, legde zijn hand weer rond haar middel en drukte zachtjes zijn lippen op die van haar. ‘Dankjewel,’ mompelde hij zachtjes tegen haar lippen. Het ontroerde hem bijna, dat ze al die maanden de tijd bij had gehouden en haar best had gedaan om met een leuk dingetje op de proppen te komen.
Na eventjes zo gestaan te hebbe, ging Dean uiteindelijk toch maar weer zitten. Dat was makkelijker en fijner, vooral omdat hij Charlotte nu tegen zich aan kon trekken, zijn armen om haar heen kon leggen en gewoon, dichtbij haar kon zijn. Drie maanden alweer. Hij dacht terug aan de eerste keer dat ze elkaar ontmoet hadden, toen hij haar gered had van de Clicker in het zijstraatje. Toen had hij nog niet geweten hoe levensveranderend die ontmoeting voor hem zou zijn. Hij had nog niet geweten welke plek dit meisje, toen nog zo onervaren en onhandig, in zijn hart zou nemen. Hij dacht aan de eerste keer dat ze zichzelf had moeten verdedigen, het mes dat ze blindelings in de geïnfecteerde had gestoken. De angst die ze toen had laten zien, het verstijven. Daar werkten ze nog steeds aan, al wist Dean dat het nu al veel beter ging dan eerst. Het trainen hier deed haar goed, al was hij er dan niet altijd om te zien dat ze vooruitgang boekte.
Hij verstopte zijn gezicht even in haar haren. Hoe anders zou alles geweest zijn als ze niet samen verder waren gaan reizen, als zij besloten had om weer terug te gaan naar een veilige stad. Dan waren ze hier nooit geweest, dan was ze slechts een ander gezicht in de menigte geworden. Gelukkig was dat niet de uitkomst van hun verhaal geworden. ‘Uiteindelijk ben ik blij met hoe alles gelopen is,’ verzuchtte hij. De opmerking kwam misschien een beetje uit het niets, maar het was wel waar. Er hadden zo veel dingen anders kunnen gaan, tot andere resultaten kunnen leiden, maar Dean was ervan overtuigd dat dit de beste uitkomst voor hen was. Met of zonder het getreiter.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De manier waarop hij haar bedankte, hoe hij het woord tegen haar lippen fluisterde. Hoe hij haar na die tijd in zijn armen sloot, zijn gezicht in haar haren verborg. Ze wist heus wel dat die jongen om haar gaf, maar toch gaf het haar een fijn gevoel. Het idee dat hij graag bij haar wilde zijn. Dat hij, ondanks dat hij daar een aantal dagen geleden nog onzeker over was, haar nu graag aanraakte. Hun relatie was behoorlijk sterk geworden de afgelopen dagen en daar was ze ontzettend blij om. Tegelijkertijd voelde ze zich egoïstisch. Ze was niet gek, ze wist heus wel dat hij hier enkel was voor haar. Niet voor niets had hij zich uiteindelijk niet thuis gevoeld bij Sam en Evan. Niet voor niets had hij jarenlang alleen gereisd.
Charlotte tilde haar hoofd op, keek met trotse glimlach naar Dean. Hij kreeg veel vreemde blikken naar zich toegeworpen. Mensen vonden de tekeningen op zijn huid maar raar. De hare ook, maar daar leken ze nog doorheen te kijken. Bij Dean was het moeilijk te negeren, maar het boeide haar niet. Ze was trots dat ze naast hem mocht lopen. Ze was er trots op dat hij van haar was gaan houden, ondanks dat ze soms twijfelde waar ze dat aan verdiend. Ondanks dat ze soms twijfelde wat hij in haar zag.
‘Ik ook,’ fluisterde ze. Ze had een hoop getwijfeld in het begin. Niet alleen over haar eigen vaardigheden, maar ook of ze Dean niet zou belasten. Wat als het helemaal niet had geklikt tussen hen? Daarbij, ze had zijn vertrouwen enorm geschonden. Bijna had het hun band gebroken. Ze nam het haarzelf nog steeds kwalijk en had er hard voor gewerkt het weer goed te maken, maar ze zou het haarzelf nooit vergeven. Wat als hij die avond was aangevallen?
Charlotte beet op haar onderlip, boog zich naar hem toe. Ze liet haar lippen vlak voor de zijne hangen, bouwde een soort spanning op door niet die laatste afstand te overbruggen. ‘Ik meen het Dean,’ fluisterde ze haast nog zachter. ‘Ik… Ik ben dan misschien niet altijd even goed met woorden. Maar…’ zijn ademhaling streelde langs haar lippen, wat het haast nog moeilijker maakte om na te denken over de woorden die ze wilde gebruiken. ‘Maar ik… ik geef wel echt om je.’ Charlotte tilde haar hand op, terwijl ze merkte hoe Dean naar haar toe wilde buigen om de laatste millimeters te overbruggen en hun lippen te verenigen. Iets wat Charlotte tegenhield door haar hoofd iets naar achter te bewegen en hem zacht tegen te houden met haar hand op zijn torso. ‘Ik ben nog niet klaar,’ zei ze ietwat op een juf-achtige manier. Ze liet haar hand omhoog glijden, tot de toppen van haar vingers zijn huid raakten. Een huid die vol stond met lijnen. Lijnen gezet door Sam, lijnen getekend door hemzelf. Ze volgde een van de lijnen met haar wijsvinger, hield haar blik gericht op het kunstwerk. ‘Het maakt me niet uit wat zij ervan vinden, Dean.’ Ze boog zich naar zijn nek, streelde het zacht met haar lippen. Nog steeds had ze het niet expliciet uitgesproken, maar wel vormden de uitgesproken woorden met de handelingen samen een boodschap: ze hield van zijn tatoeages. Zou hij haar gave huid waarderen of zou ze liever naast haar zitten als zij ook volstond met tattoo’s? Zij hield van het contrast tussen hen. Ze vond het moei wanneer haar lege vingers zich verbonden met zijn gekleurde vingers. Charlotte had haar hoofd weer opgetild, streelde met haar neus langs de zijne en sloot haar ogen. Ze hield van deze jongeman, wat er ook zou gebeuren.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Zij ook. Hij had het wel geweten, dat zij ook blij was met hoe de dingen gelopen waren, maar het van haar horen was nét beter dan het enkel en alleen in zijn hoofd weten. Natuurlijk was niet alles tussen hun mooi geweest vanaf het begin, ze hadden genoeg meningsverschillen gehad. Hij was boos op haar geweest, had het vertrouwen in haar even verloren. Toch zaten ze hier, was hij over dat gevoel van wantrouwen heen gestapt en daardoor waren ze uiteindelijk dichter bij elkaar gekomen dan hij ooit had kunnen dromen. Samen. Uiteindelijk was de uitkomst van alles samen, toch nog goed geweest.
De spanning tussen hun beiden groeide toen zij dichterbij kwam. Ze hield hem bezig, iedere beweging die ze maakte hield hem bezig. Altijd was hij met haar bezig, was het niet lichamelijk dan waren zijn gedachten wel bij haar. Misschien was dat niet gezond, maar Dean zou het niet anders willen. Hij kon het zich niet anders meer voorstellen, al had hij jaren zonder haar geleefd en overleefd. Nu was alles anders. Ze waren zo dicht bij elkaar nu, haar lippen lagen bijna op die van hem en een gevoel van ongeduld bekroop hem. Haar woorden waren mooi, maar maakten alleen maar meer gevoelens in hem los die hij wilde uiten. Daarin hield ze hem tegen, wat hem in eerste instantie verwarde. Bijna vroeg hij haar wat er aan de hand was, of hij iets verkeerd had gedaan, maar hij realiseerde zich dat het niet aan hem lag. Haar lange, gave vingers lagen op zijn borst, gleden omhoog naar de lijnen waarvan hij wist dat ze in zijn nek stonden. De afgelopen dagen had hij ze soms wel kunnen vervloeken, al zou hij voor geen goud in de wereld de tekeningen willen verliezen. Ze maakten hem wie hij was, maar hij was niet de persoon die de anderen hier dachten dat hij was. Ze sprak weer, zij dat het haar niet deerde. Nee, dat het haar niet deerde wat andere mensen ervan vonden. Betekende dat...? Niet eerder had ze hardop uitgesproken dat ze de lijnen mooi vond, of hem liever zonder had gezien. Toch leek dit haast een bevestiging te zijn van hetgeen hij had gehoopt, dat ze de tekeningen had kunnen accepteren en appreciëren. Ze waren deel van hem, dat wist ze. Moest ze weten. Alsof hij haar gedachten had gelezen, verstrengelde Dean zijn vingers met de hare en keek er voor een moment naar. Een flauwe glimlach op zijn gezicht. Het was ook een mooi contrast, haar vingers tussen de zijne. De getekende handen, die scherp afstaken tegen de lege huid van Charlotte. Hij hield van haar, van de mooie huid die ze had. Dat hij daar één tatoeage op gezet had, deed daar niets aan af. Het was perfect zo, zij was perfect zo. Een beetje van hem, maar nog steeds helemaal zichzelf. Uiteindelijk sloot ook hij zijn ogen, voelde de ademhaling van het meisje tegen zijn gezicht. Hij hield van haar. Vandaag waren ze drie maanden samen, iets wat ze zouden moeten vieren. Iets wat hij ook wilde vieren. Hij bracht nu eindelijk zijn lippen dichter naar de hare toe, gebruikte zijn vrije hand om haar wat dichter naar zich toe te trekken en kuste haar.
Zoals altijd was de aanraking een explosie van gevoelens. Ze had enkele momenten de tijd genomen om de spanning op te bouwen en dat voelde hij nu in zijn hele wezen. De kus, die enkel een kus had moeten zijn, smeekte om meer. Haar woorden, de dingen die ze normaal met zo veel moeite leek te kunnen bespreken, hadden van alles bij hem losgemaakt. En hij, die juist onhandig zou moeten zijn met lichamelijke, fysieke uitingen van liefde, wilde haar tonen hoeveel hij van haar hield. Hoezeer hij haar woorden op prijs stelde. Hoe belangrijk ze voor hem was.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was te merken dat ze de spanning had opgebouwd. Het was te merken aan de lustige manier waarop hun lippen over elkaar bogen. Het was te merken aan de explosieve tintelingen in haar lippen, die door haar hele lichaam doordrongen. Charlotte gooide haar been over zijn schoot, waardoor ze een been aan iedere zijde van zijn lichaam had en ze iets boven zijn schoot hing. Daar waar hij een aantal dagen geleden nog vrij preuts was geweest en niet goed had geweten wat hij wel en niet kon maken, liet hij zijn handen nu de vrije loop – en dat vond ze heerlijk. Ze vond het fijn om zijn vingers in haar huid te voelen, om te voelen hoe hij haar gewillig tegen zich aan trok, om te voelen hoe hij graag hij haar wilde hebben.
Charlotte pakte zijn shirt vast en onderbrak de zoen kort, zodat ze zijn shirt over zijn hoofd kon trekken. Hoewel het niet erg opviel, zag Charlotte het direct. Een paar kleine schrammetjes mengden zich met de tekeningen op zijn huid. De huid rondom de wond was wat geel en blauw verkleurd. Op een vage huid zou de wond veel beter zichtbaar zijn geweest, maar zelfs met alle lijnen er omheen kon Charlotte zien dat hij gewond was. Bezorgd keek Charlotte naar Dean, die haar zorgzaamheid het liefst direct opzij zette om hun vurige zoen te vervolgen.
‘Het is oké,’ zei hij, waarna hij zich naar haar toe boog en hun lippen verenigden.
Kort ging ze mee in zijn ietwat ruwe zoen, maar na enkele seconden onderbrak ze deze en legde ze haar hand in zijn nek. ‘Wat is er gebeurd?’ Haar ademhaling was zwaar, door de opwinding die het begin van hun zoen veroorzaakt had. Aan de ene kant ging ze verder waar ze gebleven was – wat Dean blijkbaar het liefst deed – maar aan de andere kant was ze wel oprecht bezorgd en wilde ze weten wat er gebeurd was. Dean kon goed voor zichzelf zorgen, dat wist ze heus wel, maar dat maakte niet dat ze zich geen zorgen om hem maakte.
‘Ik heb me gestoten bij een training. Niks bijzonders.’
Hij klonk wat onverschillig. Misschien iets te onverschillig, maar doordat Dean zijn lippen alweer op de hare gelegd had, werden die zorgen ondergesneeuwd door een gevoel van lust.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Shit. Hij had zich niet gerealiseerd dat zijn schouder zo verkleurd was door de duw die hij had gekregen. Natuurlijk, hij was naar neergekomen, maar de gele en blauwe verkleuringen had hij niet verwacht. En natuurlijk maakte zij zich er zorgen om. En natuurlijk zou hij haar niet vertellen wat de reden was. Dean had gezien hoe gelukkig ze hier leek te zijn, met haar broer en alle mensen om haar heen. Als ze erachter kwam dat het voor hem allemaal niet zo rooskleurig was, zou ze direct willen vertrekken. Niet omdat zij niet wilde blijven, maar omdat ze hem hier niet wilde laten blijven. En dat zou Dean koste wat kost voorkomen. Daarbij, het was veel praktischer om hier te blijven. De winter kwam steeds dichterbij en hoewel hij het waarschijnlijk wel zou kunnen overleven daarbuiten, had Charlotte dat nog nooit meegemaakt. Het was ook voor haar eigen veiligheid beter als ze hier bleven.
Dus hij loog. Het voelde niet fijn om te doen, dat was misschien ook de reden dat hij zo onverschillig mogelijk over probeerde te komen, maar hij deed het wel. Hij loog tegen haar over de reden dat zijn schouder verkleurd was, deed het af als niets. Het was ook niets, niet vergeleken met het geluk dat zij hier gevonden had. Het was niets als je het vergeleek met de momenten die ze samen deelden, zoals nu. Toen ze hun lippen weer op elkaar drukten, nam de lust het al snel over. Drie maanden alweer sinds ze elkaar voor het eerst ontmoet had, maar slechts enkele dagen sinds de eerste keer dat ze zo intiem waren geweest. Toch leek het, misschien door de speciale dag, vandaag intenser te zijn dan andere keren. De kleren werden verwijderd en hoewel ze ruim de tijd namen om van elkaars lichamen te genieten, was er een lustige honger. Ze waren snel, vurig en gepassioneerd. Het tempo van hun ademhalingen was onregelmatig, zwaar en vervuld van opwinding. Ze waren samen, dat was het enige dat telde.
Naderhand zat het tweetal, nog steeds zwaar ademend, op de grond van de verlaten ruimte. Een seconde vroeg Dean zich af of ze misschien te veel geluid hadden gemaakt, maar ergens betwijfelde hij dat. Anders was er wel iemand binnen gekomen om het moment te ruïneren. Dat was niet gebeurd. Nog eventjes trok hij Charlotte dichter tegen zich aan, drukte een kus op haar lippen en streek met zijn hand over haar naakte, prachtige lichaam. Dit moesten ze vaker doen, iets vieren.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het voelde best raar om naakt tegen hem aan te zitten in een pand vol met andere mensen. Op die eerdere plekken had ze geweten dat ze alleen waren, had ze niet de angst gehad dat ze betrapt zouden worden. Aan de ene kant gaf het haar een ongemakkelijk gevoel, maar tegelijkertijd had ze het ergens ook… opwindend gevonden? Het idee dat ze elkaar stiekem opzochten, dat er een soort verboden liefde tussen hen was. Dat was niet zo, maar zo voelde het net wel een klein beetje. In elk geval was ze blij om bij hem te zijn, blij dat ze hun drie maanden hadden kunnen vieren, ondanks dat ze nog maar kort een relatie hadden. Ze hoopte dat de relatie voor lange duur zou zijn, al zag ze op dit moment niet in wat er fout kon gaan. Als het aan haar zou liggen, zou er niets veranderen in elk geval.
Charlotte leunde met haar hoofd op zijn schouder, streelde met haar wijsvinger over zijn huid, volgde de verschillende lijnen. Het was een spelletje dat ze leuk vond om te doen. Op die manier leerde ze elke lijn kennen, volgen en prentte ze het vast in haar geheugen. Er waren nog zo veel dingen die ze niet van hem wist. Ze kende zijn gedrag onderhand redelijk goed, maar veel van hem als persoon wist ze niet. Hoe heette zijn vader? Wanneer was zijn moeder uit het zicht verdwenen? Had hij behoefte zijn verloren zus te zoeken nu zij haar broer gevonden had? Wat was vroeger zijn idool geweest? Wanneer was hij jarig? Ineens tilde Charlotte haar hoofd op. Wat als zijn verjaardag al geweest was? Haar verjaardag duurde nog even, die was pas ergens in de lente. Maar, wat als hij in een van die dagen jarig was geweest, zonder dat zij het had geweten? Wat als het de dag was geweest waarop ze ruzie hadden gemaakt? De dag waarop ze zijn hart gebroken had? Of misschien was het wel de dag dat ze voor het eerst de liefde bedreven hadden? Zou hij het zelf geweten hebben?
‘Hm?’ vroeg Dean, die haar met een nieuwsgierige frons aankeek.
Ondanks dat ze haar hoofd had opgetild en de vragen van haar gezicht te lezen moesten zijn, had ze de vraag nog niet uitgesproken. Bijna schuldig sprak ze haar vraag uit, bang voor het antwoord dat hij zou geven. ‘Wanneer ben je jarig?’
Dat was misschien wel de vraag die hij verwacht had. Tenminste, hij grinnikte, schudde kort met zijn hoofd, waarna hij haar dicht tegen zich aantrok en bedenkelijk naar de kast tegenover hem keek. De informatie leek ver verstopt. Daar waar Charlotte het zonder nadenken eruit kon gooien, leek Dean echt terug te moeten graven. Hoe lang zou het geleden zijn dat hij zijn verjaardag gevierd had?
‘Was het nu de 14e of 15e?’ mompelde hij, terwijl hij zijn hand achter zijn hoofd legde, alsof dat hem zou helpen bij het vinden van de informatie. ‘De vijftiende,’ concludeerde hij uiteindelijk. ‘Ja. Ik ben jarig op 15 november.’
Een last viel van haar schouder, maar even gauw als die verdwenen was, kwam het terug. De verjaardag was nog niet geweest, maar was verdacht dichtbij. Ze wilde hem een leuk cadeau geven, maar het enige cadeau dat ze bij haar had gehad, had ze hem zonet overhandigt. Het werd nog een uitdaging om iets nieuws voor hem te vinden voor de dag daar was. Ondanks de gedachten en de ideeën die door haar hoofd schoten, glimlachte ze en boog ze zich naar hem toe. ’15 november dus. Dat is al bijna,’ fluisterde ze nadat ze zijn lippen zacht gekust had. ‘Nog wensen?’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld