Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De meeste leerlingen leerden het beste als ze hetgeen aan het doen waren. Potions ging echt om het brouwen en daarom had de Potions Lady, zoals vrijwel iedereen haar noemde, er voor gekozen om op deze manier te beginnen. De opgewekte gezichten in de klas gaven aan dat ze de goede keuze had gemaakt. Niemand wist wat hen voor de rest van de dag te wachten stond, maar het zou een lange dag met volle lessen gaan worden. Veel nieuwe dingen en soms zelfs saaie praatjes die alleen maar op elkaar leken.
Calum had al wel meegekregen wat de bedoeling was van de lessen. Ze zouden hun cijfers op verschillende manier kunnen krijgen. Essays, brouwsels maken in dit geval en natuurlijk ook gewoon toetsen. Aan het einde van het jaar zou het druk gaan worden. Maar dit was nog maar het begin. Toch vond de jongen het alles behalve erg om nu al goed bezig te zijn. Het interesseerde hem zelfs wel heel erg, van te voren had hij al wel want geleerd over de verschillende ingrediënten, veelal omdat hij het van thuis uit mee had gekregen. Hoe hij een toverdrank moest maken, wist Calum ook nog niet.
Blij dat het meisje naast hem, het niet erg vond om eerst alles door te lezen. Er waren al genoeg leerlingen die op waren gestaan om de ingrediënten op te halen.
Linn haar woorden lieten Calum opkijken van zijn boek. Hij had haar net al een paar van de ingrediënten hardop horen zeggen. Er waren genoeg leerlingen die geen idee hadden wat de ingrediënten waren. Veel van de leerlingen waren niet opgegroeid met verstand voor Potions. Het was niet iets wat ouders hen even uitlegden voor de lol. Calum had er iets van mee gekregen en hij had al een paar van de dingen gelezen. Hij ging er echter vanuit dat de ingrediënten wel met naam erbij waren uitgestald vooraan in de klas.
"Ik denk het niet." Fluisterde Calum terug. Zelf had hij de ingrediënten niet heel erg graag op willen houden, maar Linn leek het toch net iets erger te vinden. Daarom kon hij het ook niet over zijn hart verkrijgen om haar naar voren te sturen om het op te halen. "Ik ga het wel ophalen." Zei hij daarom ook zachtjes. Waarna hij zijn krukje naar achteren schoof en er vervolgens van op stond. De meeste medestudenten waren ondertussen al weer terug op hun plaats met de juiste ingrediënten.
Calum zag dat de ingrediënten inderdaad waren gegroepeerd, voor iedereen stonden de verschillende potjes al klaar. De donkerharige jongen pakte alles wat ze nodig hadden en liep terug naar Linn. Zo voorzichtig mogelijk stalde hij de ingrediënten voor zichzelf en Linn neer, zodat ze er beiden van konden pakken.
Toen hij weer op zijn krukje zat, zag Calum aan het gezicht van Linn dat ze toch wel een beetje moeite leek te hebben of in ieder geval heel erg onder de indruk was van alle ingrediënten die voor hen lagen. Hij ging er een beetje van uit dat ze niet zo heel erg veel wist van Potions. "He, het is niet erg als je de ingrediënten niet kent. Daarvoor zijn we hier, om te leren." Calum wist zelf ook nog lang niet alles, het was al heel wat dat de ingrediënten hem iets zeiden, maar hij wist zeker dat ze er over een tijdje nog genoeg over zouden leren. Ook over de goede manier waarop ze met de ketels om moest gaan, het was toch wel voer waar ze mee om gingen. Gelukkig zag hij de lerares al rondlopen en was zij diegene die er voor zorgde dat het vuur aan ging.
Calum pakte het potje met de blauwe angels, die ooit van een Billywig waren. "Dit zijn de Billywig stings." Zei hij zachtjes. Hij wilde niet te betweterig uitkomen, hij wilde er vooral voor zorgen dat Linn zich wat meer op haar gemak voelde. "Billywigs zijn een soort van bijen? Als ze je steken, ga je zweven. Het is heel raar want je kunt ze blijkbaar niet zien, totdat je bent gestoken." Calum bekeek het recept en zag dat ze de Billywigs het beste als eerste in de ketel konden doen.
"Misschien is het een goed idee om het gewoon samen te doen?" Hij pakte de slangentanden en stak het bakje uit naar Linn, zodat zij ze kon pakken. Zelf besloot hij om de juiste hoeveelheid van het standaardingrediënt te pakken.
Terwijl Calum probeerde zoveel mogelijk samen te werken met Linn, zat Luke een paar tafels verder op, zich te irriteren aan de jongen die naast hem was gaan zitten. Voor zo lang hij in ieder geval had gezeten. Hij was de eerste geweest die de ingrediënten had gehad, maar daar hadden ze volgens Luke niet veel aan als ze niet wisten wat ze moesten doen. Vluchtig had hij het recept doorgelezen toen de jongen weg was gegaan. Toen hij terug was gekomen had de jongen alleen maar gezegd dat het een saai drankje was. Iets wat Luke niet zo zag. Het kon juist wel helpen? Als iemand niet uit zichzelf wakker kon worden, kon dat drankje dat voor hen doen.
Tot overmaat van ramp was Luke zijn partner, van wie hij de naam nog steeds niet wist, bezig gegaan met de drank zonder dat hij ook maar iets echt had gelezen of ze hield aan de dingen die in het boek stonden. In Luke zijn ogen was het niet moeilijk om eerst al vast de slangentanden te pakken en in het bakje van de vijzel te doen, voordat ze iets met de ketel deden. De jongen was echter al zo snel bezig gegaan dat hij zelf niet eens echt een keuze had gehad. Iets wat hem mateloos irriteerde, omdat hij zich ook nog niet eens aan de juiste hoeveelheden hield.
"Zo moeilijk is het toch niet om tot zes te tellen?" Luke was wel iemand die er iets van zij. Het hoefde misschien niet allemaal volgens de regeltjes, maar bij het brouwen van een Potion leek hem dat toch wel belangrijk, anders zou de boel gaan ontploffen. "De hoeveelheden staan niet voor niets aangegeven, straks ontploft de boel." Toch zaten de angels van de Billywigs er al in en Luke had niet gezien hoeveel het er precies waren geweest, maar hij wist wel zeker dat het er meer waren dan zes. Iets wat hem gewoon wat boos maakte en hij zou het echt niet zo gaan laten.
"Je had best een halve minuut kunnen wachten!" Luke snapte echt niet waarom de jongen zo haastig waren geweest. Ze hadden meer dan genoeg tijd, anders had de lerares hun deze opdracht niet gegeven. De Potions moest een half uur rusten voordat de rest erbij in kon, maar in die tijd konden ze de rest verbrijzelen, waar ook wel even werk in ging zitten. Het had echt niet zo haastig gehoeven, zeker niet als het zo fout kon gaan.
Luke duwde de jongen iets aan de kant, zodat hij zelf in de ketel kon kijken om te kijken hoeveel van de angels er in zaten. Van wat hij zo snel kon zien waren het er minstens acht. "We moeten er wat uit zien te krijgen voordat ze zich vermengen. Anders kunnen we de rest van het brouwsel wel op onze buik schrijven." Dit ging hem op deze manier gewoon niet wachten en Luke zat er niet op te wachten om meteen de eerste dag al problemen te krijgen met de lerares omdat ze het niet goed hadden gedaan.
"Horen Slytherin niet ambitieus te zijn." Beet Luke de jongen toen, want hij vond dit gedrag alles behalve ambitieus, als de jongen dat was geweest, had hij toch minstens een soort van zijn best moeten doen! En nu leek hij er gewoon echt lak aan te hebben.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De Potions Lady leek alles goed onder controle te hebben. Ze liep rond om leerlingen te helpen als ze een vraag hadden. Sommigen hadden hun hand opgestoken, anderen werkten liever zelf verder en onderzochten wat ze moesten doen, voordat ze om hulp vroegen. In sommige gevallen greep de vrouw in de paarse mantels in, als het echt de verkeerde kant op ging. Linn en Calum waren één van de laatste groepjes die hun ingrediënten hadden opgehaald, maar dat leek de docent niks uit te maken.
Linn was blij dat Calum de ingrediënten op had gehaald. Ze had ondertussen om zich heen gekeken en ze had gezien dat Edyn aan de andere kant van het lokaal al was begonnen met het brouwen van het drankje. Tenminste, ze had haar vriendin boven de ketel zien hangen terwijl het andere meisje, wie ze had herkend als het zusje van Edyn. Het had er op geleken dat het zusje van Edyn vooral bezig was geweest met verschillende dingen terwijl Edyn van alles had bekeken. Eigenlijk was dat precies zoals Linn haar had leren kennen en ze had er wel een beetje om moeten lachen. Ze was heel blij dat ze iemand zoals Edyn had. Edyn liet de school minder eng lijken. Met haar naast zich had Linn niet het idee dat de grote, hoge gangen eng over kwamen. Edyn leek alles enkel geweldig, mooi en nieuw te vinden en door de zekerheid van haar nieuwe vriendinnetje, had Linn iets meer het idee dat ze hier veilig was.
Toen Calum terug was gekomen en haar er op had gewezen dat het niet heel erg was dat ze nog niet alles wist, omdat ze hier immers waren om te leren, voelde ze zich enigszins opgelucht. Ze kreeg steeds meer het idee dat Calum een hele lieve jongen was en ze was blij dat ze naast hem terecht was gekomen. Hij leek haar ook echt te willen helpen, door al aan haar uit te leggen wat de ingrediënten precies waren.
Aandachtig keek ze naar de blauwe angels die Calum tevoorschijn had gehaald. Linn had een heel ander idee gehad bij Billywigs, maar het klonk logisch door wat Calum vertelde. De angels kwamen van een soort bijen, al waren het duidelijk hele andere bijen dan dat Linn kende. Deze bijen zorgden ervoor dat je ging zweven! ‘Het lijkt me eigenlijk best wel leuk om te zweven,’ zei Linn, terwijl ze de blauwe angels nog eens goed bekeek. Waarschijnlijk zouden de angels nu niks meer doen, net zoals de angels van een gewone bij. ‘Al lijkt het me wel irritant dat je ze niet kan zien?’ Een bij zag je tenminste nog en die kon je dan voorzichtig wegjagen, net zoals andere insecten. Bij Billywigs kon dat dus duidelijk niet. Het leken Linn echter wel hele leuke beestjes. Misschien wist Edyn ook wel wat ze waren. Die had het al wel eens over een aantal beestjes gehad, dus misschien dat ze hier ook nog wel meer van af wist.
Linn knikte toen Calum voorstelde om het samen te doen. ‘Ja, dat lijkt me een goed idee.’ Ze pakte het bakje aan en keek nog eens in het boek, om er zeker van te zijn dat ze er genoeg zou pakken. Voorzichtig haalde ze er zes slangentanden uit en plaatste ze die in het kommetje. Er lang een vijzel naast, die ze nodig zouden hebben om de andere ingrediënten ook te verbrijzelen. Ze herkende het gerij wel, aangezien haar vaders graag in de keuken waren. Ze maakten vaak ook sausjes zoals pesto, waar ze dit ook bij gebruiken. Linn had wel eens mogen helpen door de kom vast te houden toen ze kleiner was, maar nu ze wat ouder was, had ze de vijzel ook mogen gebruiken.
Toen Calum ook zijn afgemeten ingrediënt in het bakje had gedaan, las Linn verder. ‘Dus nu moeten de angels in de ketel?’ Het voelde nog best vreemd om een woord als “ketel” te gebruiken. Ze had dat woord nog nooit gebruikt, misschien alleen vroeger. Toen had ze heksensoep gemaakt en was haar straat de ketel geweest, en de soep had bestaan uit regenwater, modder en gras. Dat was allemaal nep geweest, maar dit was behoorlijk echt en Linn had het idee dat als zij en Calum het niet goed zouden doen, het nog wel eens heel erg zou mislukken.
‘Wil jij de angels er in doen en ze opwarmen? Dan kan ik de rest proberen te verbrijzelen?’ vroeg ze, terwijl ze de vijzel pakte. Ze had het idee dat ze dit wel zou kunnen. Misschien dat ze iets meer kracht zou moeten zetten, omdat de tanden er behoorlijk hard uitzagen, maar ze hoopte dat dit wel zou werken.
Linn en Calum leken haast in harmonie met elkaar samen te werken. Er werd overlegd, er werden vragen gesteld en ze leken op één lijn te zitten. Iets wat bij de meeste duo’s ook zo ging. Er waren maar twee duo’s waar niet echt overlegd leek te worden. Dat was bij Edyn en Rhi, bij wie het laatste meisje al het werk leek te doen terwijl Edyn zich vooral bezig leek te houden met het lot van de Billywigs en wat er met hen was gebeurd nu hun angels langzaam waren veranderd in een blauw mengsel. Het andere duo waar niet werd overlegd, was het duo dat bestond uit Michael en de Gryffindor. Er werd alleen maar gesnauwd en als er al iets gevraagd werd, was het eerder een retorische vraag om de ander belachelijk te maken dan dat het een serieuze vraag was.
‘Het is ook niet zo moeilijk om je mond te houden, maar dat doe jij duidelijk ook niet.’ Michael had geen idee wie deze jongen precies was, maar hij vond hem behoorlijk irritant. Waarschijnlijk had hun docent alleen maar gezegd dat ze goed moesten lezen omdat ze had gewild dat de klas eerst rustig te werk was gegaan, maar er waren ondertussen al meer duo’s begonnen aan hun brouwsel. Michael had ook graag willen beginnen en hij had zich niet tegen willen laten houden door een saaie Gryffindor die eerst twintig keer iets door wilde lezen. Van wat Michael wist, had de jongen juist een beetje met hem mee moeten gaan, als hij echt zo avontuurlijk en moedig was als zijn rode stropdas beweerde.
‘Dit is het eerste drankje wat we moeten maken. Het kan vast niet ontploffen,’ wierp Michael tegen. Ze zouden heus niet meteen een drankje aan hen leren dat gevaarlijk zou zijn. Wat zou er ook moeten ontploffen? Een paar angels van nutteloze beestjes en slangentanden? Michael had heus wel eens een vuurtje gemaakt om iets te laten ontploffen, maar daar hadden deze ingrediënten nooit een rol in gespeeld. Dus het zou vast niet kunnen ontploffen.
Michael keek naar de ketel, waar de angels van de Billywigs langzaam leken te smelten, waardoor er een soort blauwe, slijmerige substantie ontstond. In zijn ogen maakte het niet uit of hij het nu een half uur er in zou laten zitten, of dat dat een paar minuten later was gebeurd. ‘Het maakt toch niet uit? Dan zijn we straks misschien eerder klaar. Alsof die slangentanden weten wanneer die domme angels er in zijn gegaan!’ De enige die er iets over zou kunnen opmerken, was de Potions Lady. Zij liep echter hier en daar rond en stond op dit moment bij een ander duo over hun schouder mee te kijken, dus Michael en zijn partner zouden waarschijnlijk geen problemen krijgen.
Hij zuchtte toen de blonde jongen zei dat ze er wat uit zouden moeten proberen te laten. Hij keek om zich heen en pakte vervolgens een soort lepel en stak die uit naar de blonde jongen. ‘Als jij die stomme dingen er uit wil vissen, moet je dat doen, maar volgens mij moeten we de slangetanden en het andere ingrediënt met elkaar vermengen. Ik denk dat we dat beter kunnen doen.’
Op het moment dat de Gryffindor de lepel van Michael aan wilde pakken, liet Michael de lepel vallen, waardoor het zilver op de grond kletterde. Het trok niet heel erg veel aandacht, maar hier en daar keken een paar leerlingen om, zodat ze konden zien wat er precies was gebeurd.
‘Ik kan heel ambitieus zijn als ik dat wil, alleen niet om een dom drankje dat je kan helpen om langer op te blijven.’ In Michael zijn ogen was er niet veel aan. Als hij verder had gelezen had hij kunnen weten dat het mensen uit een diepe slaap, of zelfs coma’s, had kunnen ontwaken. Dat had hij echter niet gedaan en dat was waarschijnlijk de reden dat het hem niet heel erg veel interesseerde. Op dit moment vond hij het echter wel leuk om de blonde jongen een beetje te pesten, aangezien hij zelf ook irritant deed, en daar zou hij heel ambitieus in kunnen zijn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een van de belangrijkste dingen die de leerlingen dit jaar moesten leren, was samenwerken. Daar begon alles mee en iedereen had het later nodig in de baan die ze later zouden krijgen. Op het moment was het tevens handig om andere leerlingen te leren kennen, zoals dat voor Calum en Linn het geval was. Beiden hadden ze in hun eigen afdeling al wel vrienden gemaakt. Linn misschien net iets betere dan Calum. In het begin had Calum het allemaal een beetje eng gevonden en natuurlijk ging zijn verlegen natuur niet zomaar weg, maar ergens vond hij het nu wel fijn dat hij het meisje had gevraagd of ze naast hem had willen zitten.
Iets verder op had Calum, Michael zien zitten met een jongen uit Gryffindor. Ondanks dat Calum zoveel mogelijk op probeerde te letten op wat hij en Linn moesten doen met hun toverdrank. Het was hem duidelijk geworden dat Linn er niet heel erg veel over leek te weten, maar hij vertrouwde haar volkomen als het ging om hun drankje. Ze had het behoorlijk goed gelezen en als het nodig was, dan konden ze er samen over praten.
Calum vond het ergens heel erg lief klinken dat het zweven haar leuk leek. Wat hem alleen nog maar meer aangaf dat ze nog niet heel erg veel over de tovenaarswereld wist, in zijn ogen was dat lief om te zien. "Als we van de week vliegles hebben, kun je ook een soort van zweven." Veel kinderen van tovenaars hadden ook nog niet op een bezem gezeten. Wat Calum maar niet kon begrijpen. Zelf had hij wel jaren moeten wachten, ondanks dat hij het wel heel erg graag had gewild. Zijn ouders hadden hem uiteindelijk een bezem gekocht en hij wist van zichzelf dat hij er ook wel redelijk goed in was. Daarom was er ook echt wel een teleurstelling geweest toen hij had gelezen dat eerstejaars geen bezem mee mochten en ook echt nooit in het Quidditch team zouden komen. Er was echter een hoop bij de elfjarige dat hij dat over een paar jaar wel bij het team van Ravenclaw mocht vliegen. Er waren echter heel veel leerlingen, verschillende jaar lagen. Veel van hen wisten hoe ze moesten vliegen. Calum besloot om, wanneer hij terug was in de leerlingenkamer, rond te gaan vragen wie er in het Quidditchteam speelde en wanneer ze trainde, want daar mochten ze vast wel bij zijn.
Calum stemde in met het voorstel van Linn en pakte de angels, zodat hij die in de ketel kon doen om ze vervolgens op te warmen. De vuurtjes waren wel aan, omdat niemand nog een idee had hoe ze er mee om moesten gaan. In de loop van het jaar, zouden de leerlingen maar al te goed weten wat ze moesten doen. Met spreuken, maar ook zeker met de handelingen die nodig waren om een goede drank te brouwen. Daarnaast was het ook belangrijk dat ze wisten wat ze deden en het niet alleen maar deden omdat het in het boek stond.
In de ketel ontstond een blauwe brei doordat de angels voorzichtig leken te versmelten. Calum vond het best wonderbaarlijk om te zien. Toch probeerde hij ook wel te kijken wat Linn deed, niet om haar in de gaten te houden, maar mee om te zien wat voor reacties daar ontstonden, wat niet heel erg veel was, er ontstond een soort van stof, wat van de bedoeling was van het hele drankje.
"We moeten zo vier delen hebben en die er bij doen. En dan drie keer met de klok mee roeren." Gaf Calum aan. Het ging heel erg rustig tussen hem en Linn, waar hij best wel blij mee was. Hij vond het juist best heel erg gezellig, dus hij vond het alles behalve erg om nog een keer wat met haar te praten. Ze was vrolijk, maar niet op zo’n manier dat het allemaal te veel werd.
Luke zat er echt niet op te wachten om de jongen die naast hem zat na de les nog een keer te spreken. Hij irriteerde zich echt mateloos aan de jongen, die dacht dat hij alles het beste wist, terwijl hij niet eens één zin leek te hebben gelezen uit het boek.
Op het moment dat Luke in wilde grijpen en een paar van de angels uit de ketel wilde halen, had de jongen er al voor gezorgd dat de lepel ergens op de grond lag, die hij dan weer eerst op moest pakken. Er waren genoeg mensen die in zijn richting keken, waardoor Luke zich alleen nog maar ongemakkelijker voelde, maar vooral nog meer geïrriteerd. De jongen naast hem was gewoon echt heel erg vervelend en leek helemaal nergens op te letten.
"Als je het nut van het drankje niet in ziet, is één ding. Ondanks dat het idioot! Maar dan hoef je nog niet meteen iets heel anders te gaan maken." Probeerde Luke de jongens streng toe te spreken. Het sloeg helemaal nergens op wat de jongen allemaal aan het doen was. Met een klein duwtje, probeerde Luke iets meer controle te krijgen over alles, zodat hij zelf in ieder geval verder kon met de slangentanden en het basisingrediënt, ondanks dat hij zelf ook wel werd dat hun drankje nooit meer hetzelfde zou gaan worden als in het boek beschreven stond beschreven. Misschien zouden ze zelfs wel iets maken wat gevaarlijk voor hen allemaal was, maar Luke wilde niet meteen de eerste dag al opgeven. Hij wilde laten zien dat hij wel degelijk een toverdrank kon maken, want zo heel erg moeilijk was het nou ook weer niet! Als de jongen had gedaan wat hij had moeten doen, was er ook helemaal niets verkeerd gegaan.
Nu leek het echter alleen nog maar verder achteruit te gaan. De Slytherin had het alles behalve leuk gevonden dat Luke hem een duwtje had gegeven en dat had hij ook wel duidelijk laten weten. Door een duwtje terug te geven en zelfs de vijzel terug proberen te krijgen. Daarom schoten Luke zijn handen ook meteen naar de vijzel, omdat hij niet wilde dat het joch nog meer zou verpesten dan hij al had gedaan!
"Je hebt al genoeg verkloot! Misschien valt het nog te redden, maar dan kun je er beter met je poten van af blijven." Maakte Luke duidelijk en gaf hem nog een stootje met zijn ellenboog zodat hij de jongen een beetje op afstond kon houden. Iets wat hij niet zo heel erg leuk leek te vinden, want Luke kreeg al snel een duwtje terug en dit keer raakte hij een beetje uit zijn balans, waardoor zijn hand tegen de ketel aan kwam en die uiteindelijk omviel.
In tegenstelling tot net, leek nu echt de hele klas naar de tweetal te kijken. De lerares kwam al snel bij de jongens aan tafel. "Jongens wat is dit?!" ze leek nog behoorlijk rustig, al was het van haar gezicht af te lezen dat ze alles behalve blij was.
"Hij wilde helemaal niets lezen, dus toen ik wilde proberen dit goed te maken, vond hij dat blijkbaar geen goed idee!" Bracht Luke uit. Want dat was het geen wat er was gebeurd. De jongen had hem geduwd en daarom was alles omgevallen. De lerares haalde meteen haar toverstok erbij en zorgde dat de troep die over de tafel lag en zelfs deels over de grond werd opgeruimd. "Lopen jullie maar even met mij mee, dan gaan we hier goed over praten. Dit kan natuurlijk niet."
Luke baalde van wat er was gebeurd, want ondanks dat hij niet naast Rhi was gaan zitten, zat hij wel meteen zijn eerste dag in de problemen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er was maar één stel geweest dat zo slecht samen had gewerkt als Michael en Luke. Bij alle anderen was het goed gegaan. Er was hier en daar wat overlegd en bij sommige duo’s was er misschien een kleine discussie geweest over hoe iets had moeten worden gedaan, maar dat was het dan ook geweest. Geen van de andere duo’s had voor zoveel rumoer gezorgd. Iedereen, inclusief Linn en Calum, keken naar de Potions Lady en de twee jongens, waarvan één er schuldiger uitzag dan de ander.
‘Hij stelt zich aan! Ik heb helemaal niets verkeerd gedaan!’ verdedigde Michael zichzelf. Hij had misschien niet gelezen wat hij had moeten doen, maar hij was er zeker van geweest dat hij het niet compleet had verkloot, zoals de Gryffindor dat had genoemd. Michael had het al helemaal niet kunnen hebben toen hij hem een duwtje had gegeven, dus natuurlijk had hij dat terug gedaan. Michael had geleerd om voor zichzelf op te komen en dat was ook wat hij had gedaan. Jammer genoeg was de Potions Lady al snel op hen af gekomen en wilde ze er over “praten” wat vast zou betekenen dat hij en de andere jongen in de problemen zaten.
‘We gaan hier straks over praten,’ zei de docente, waarna ze zich omdraaide naar de klas. ‘Jullie drankjes zouden nu op het vuur moeten staan. Ik ben over een aantal minuten terug.’ Vervolgens legde ze haar hand tegen de rug van Michael, wie hem er snel van af schudde. Hij werd echter nog steeds naar de gang geleid, samen met Luke. Michael keek vanuit zijn ooghoeken naar de vrouw. Hoe streng kon ze zijn als ze het hoofd van Hufflepuff was? Misschien dat hij nog op haar in zou kunnen praten.
Eenmaal op de gang ging de vrouw met gesloten armen tegenover hem en de andere jongen staan. Haar paarse mantels bewogen sierlijk mee, maar haar gezicht stond alles behalve vriendelijk. Michael wist niet of ze boos was omdat de Gryffindor een ketel om had gehooid, want het was de blonde jongen geweest door wie het drankje op de grond was beland. Michael had hem dan wel een duw gegeven, maar dat was alleen maar gebeurd omdat hij ook al een duw had gekregen, dus het was uiteindelijk allemaal terug te leiden naar de blonde Gryffindor.
‘Ik ga er vanuit dat ik mijn studenten kan vertrouwen als ze bezig zijn met hun brouwsels. Dat ze geen onenigheid hebben en dat ze de opdrachten uitvoeren zoals die bedoeld zijn,’ sprak ze en ze keek van Luke naar Michael. ‘En als ze er niet uitkomen, dan verwacht ik dat ze naar mij toe komen in plaats van dat ze elkaar aan proberen te vallen.’
‘Hij begon!’ zei Michael meteen en hij wees naar de blonde jongen naast hem. ‘Ik was alleen maar bezig met het drankje en hij gaf me zomaar een duw! Wat moest ik dan doen? Als een klikspaan naar u rennen? Nee, dankje.’ Michael kon zijn eigen problemen oplossen en dat was heel goed gegaan, tot Luke zo nodig om had moeten vallen en alles om had moeten gooien.
‘Ik wilde er alleen maar bij! Je deed alles zonder mij en je had het hele drankje al verkloot!’ zei Luke terug en heel even leek het er op dat de jongens ieder moment weer op elkaar zouden kunnen duiken. De Potions Lady kwam echter nog op tijd tussen de beide jongens. Ze drukte de jongens een stuk naar achteren en keek hen beide streng aan. ‘Het maakt niet uit wie er is begonnen. Waar er twee vechten, hebben er twee schuld.’
‘Dat klinkt als iets wat mijn moeder zou zeggen.’ Michael vond het belachelijk dat ze met zoiets kwam. Het was de Gryffindor zijn schuld en hij vond dat de jongen ook de schuld op zich moest nemen. Iets wat duidelijk niet zou gaan gebeuren en de Potions Lady leek ook te willen dat Michael zijn deel van dit hele voorval op zich zou nemen, maar daar voelde hij vrij weinig voor.
‘Jullie mogen helpen om het schoon te maken, ná de les. Zonder magie. Aan het eind van de dag mogen jullie ook helpen met de rest van het lokaal, wat betekend dat jullie alle ketels schoon mogen maken en de overgebleven ingrediënten weer op kunnen ruimen.’
Michael zuchtte. Het laatste waar hij op zat te wachten was nablijven met iemand zoals de blonde Gryffindor. Dat zou vast niet veel beter gaan dan hoe het nu tussen hen was gegaan.
‘Ik had meer van jullie verwacht, heren.’
Terwijl Michael en Luke werd verteld dat ze de rest van de les op de gang zouden moeten blijven en dat ze daar ook nog een extra werkje zouden krijgen, was de rest van de groep weer verder gegaan met hun brouwsel. Sommigen praatten nog wel over wat er net was gebeurd, en wat voor straf ze zouden krijgen. Linn was echter gefocust op het grijze stof dat nu op de werkbank lag, in plaats van in de ketel.
Ze was behoorlijk geschrokken van het voorval. Zij en Calum waren heel rustig te werk gegaan en ze hadden op het punt gestaan om haar afgewogen mengsel van de slangentanden en het standaard ingrediënt bij de angels te gooien, toen ze de klap en het geschreeuw achter zich had gehouden. Wat haar nog meer had verbaasd was dat één van de twee jongens de vriend van Calum was geweest. Al snapte ze al niet hoe je ruzie kon krijgen om zoiets als een drankje, waarvan alle stappen precies in het boek stonden. Linn wilde niet meteen denken dat het daardoor makkelijk was, maar het leek haar dat als je de stappen volgde, er weinig kon gebeuren.
De Potions Lady had aangekondigd dat ze binnen enkele minuten weer terug zou zijn en dat de brouwsels van alle leerlingen nu op het vuur zouden moeten staan. Iets wat bij Calum en Linn bijna het geval was. Linn had echter wat poeder op de werkbank laten vallen, waardoor haar afmetingen niet meer klopte. Ze schoof het poeder zo voorzichtig mogelijk terug in het bakje en mat opnieuw de juiste hoeveelheid af. Ze had Calum wel zien kijken toen ze het de eerste keer had gedaan, maar nu leek hij een beetje afwezig te zijn. Misschien dacht hij aan zijn vriend, die op dit moment op de gang stond. Iets wat Linn wel snapte. Als Edyn op de gang had gestaan, had Linn zich waarschijnlijk ook zorgen gemaakt.
‘We hebben nog genoeg om te gebruiken,’ zei ze zachtjes en ze schepte het poeder voorzichtig in de ketel. Vervolgens roerde ze drie keer in de ketel, met de klok mee. Precies zoals Calum dat had gezegd. Ze keek op van het blauwe mengsel naar Calum en glimlachte licht. ‘Het komt vast wel goed met je vriend?’ Ze probeerde positief te zijn, maar ze wist niet hoe positief ze kon zijn over iemand die zojuist had gevochten, want dat was wel gebeurd. Het overblijfsel van het drankje van de twee jongens lag als bewijs op de grond.
‘Linn!’ hoorde ze Edyn roepen, wie al haar kant op was gekomen. Met een huppeltje sprong ze over het blauwe mengsel dat de twee jongens achter hadden gelaten. Vervolgens liep ze verder naar Linn en sloeg ze haar armen om haar heen. ‘Dat was zo eng! Ik was echt bang dat iemand zich pijn had gedaan! Die ketels zijn echt heel heet!’
Linn was een beetje verbaasd, maar tegelijkertijd vond ze het ook heel Edyn om zich daar zorgen om te maken. Edyn had Linn al los gelaten en ze keek spijtig over haar schouder naar het blauwe mengsel. ‘Dat die arme Billywigs hun angels daarvoor zijn verloren! Ik hoop maar dat ze het nooit te weten komen. Dat zou echt zielig zijn!’
Linn grinnikte om Edyn. Ze had al wel geleerd dat het meisje heel geboeid was door de dieren die zich overal en nergens leken te bevinden in deze wereld. Ze wist niet of het bij Billywigs hetzelfde ging als bij bijen. Als zij hun angel verloren, gingen ze dood. Calum had daar niks over verteld, dus Linn besloot haar mond te houden. Ze wist zeker dat Edyn er verdrietig van zou worden als ze dat zou horen.
Linn keek van Edyn naar Calum en besefte zich dat ze hem nog helemaal niet voor had gesteld. ‘Edyn, dit is Calum,’ zei ze vervolgens snel en ze gebaarde naar de jongen, wie ze nog een voorzichtige glimlach toewierp. Ze vond hem best aardig. Hij was rustig en hij leek te begrijpen dat niet iedereen evenveel wist van wat ze hier aan het doen waren. Linn had het idee dat Calum er zelf best veel vanaf wist. Hij had het ook al gehad over vliegen en dat het net zoiets was als zweven. Iets wat hij eigenlijk alleen maar zou kunnen weten als hij al eens had gevlogen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Drie dagen later, hadden de eerstejaars leerlingen al kennis kunnen maken met de meeste lessen. Ze hadden misschien zelfs al wel ideeën gekregen over wat ze leuk zouden vinden en wat hun mindere vakken gingen worden.
Calum had de meeste lessen wel leuk gevonden, al was het de eerste les die hem het meeste bij was gebleven. Tijdens die les was Michael behoorlijk in de problemen gekomen en hij had nog meegekregen dat zijn vriend na had moeten blijven. Het was voor Calum echter ook de les geweest dat hij Linn had leren kennen en niet heel erg veel het andere meisje dat hij ook in de trein had gezien: Edyn. De meest vrolijke persoon die Calum tot nu toe had leren kennen.
De twee meisjes hadden er voor gezorgd dat Calum alleen nog maar blijer was met zijn plaats op Hogwarts. Het tweetal zat dan misschien wel niet in dezelfde afdeling, maar de afgelopen dagen had hij wel heel wat tijd met ze doorgebracht. In de avonden en soms ook ochtenden had hij bij de rest van zijn afdeling gezeten. De andere Ravenclaws lagen hem ook heel erg goed, maar er was gewoon iets met de meisjes wat er voor zorgde dat hij zich helemaal op zijn gemak voelde.
Linn was een meisje dat geboren was in de niet magische wereld, wat er voor zorgde dat ze helemaal niet zoveel kende van de wereld waar ze zich nu in bevond, wat betekende dat ze heel erg snel verwonderd was. Iets wat Edyn ook had, veel verwondering voor de dingen om haar heen, ondanks dat ze wel in deze wereld was opgegroeid. De verwondering en daarmee ook het vrolijke gedrag dat het ter weeg bracht, zorgde er voor dat Calum zich helemaal op zijn gemak voelde bij hen in de buurt. Hij had al verscheidene dingen van hen leren kennen.
De Ravenclaws en Hufflepuffs hadden niet alle lessen samen, ondanks dat het wel bij de meeste dingen het geval was. Zoals ook vandaag, op de donderdag, het laatste uur. Nu was het tijd voor de vliegles, iets waar Calum al een hele tijd al naar uit had gekeken. Niet alleen het feit dat ze zouden kunnen gaan vliegen, maar ook nog eens omdat de lessen worden gegeven door één van de personen waar Calum een hele lange tijd tegenop had gekeken. Dat misschien nu nog steeds wel een beetje deed.
Oliver Wood was een Quidditch speler die jaren lang op het hoogste niveau had gespeeld. Puddlemere United was zijn laatste team geweest, waar de man het echt geweldig had gedaan. Calum wist dat hij vroeger op Hogwarts had gezeten, in Gryffindor een daar ook een behoorlijk reputatie had opgebouwd als het ging op Quidditch. Het was een hele goede speler geweest, totdat hij op een dag een ongeluk had gehad en hij uiteindelijk geen wedstrijden kon spelen. Iets wat niet eens zo heel erg lang geleden was, twee, misschien drie jaar. Calum wist het nog maar al te goed. Al jaren lang hield hij alle Quidditch wedstrijden in de gaten. Hij ging er zelfs wel eens naar toe, samen met zijn vader.
Ondanks dat Calum al redelijk overweg kon met een bezem, kon hij niet wachten om vliegles te krijgen. Er waren altijd dingen om te leren en hij hoopte echt dat hij iets nieuws te weten kon krijgen, waardoor hij misschien nog sneller zou zijn. Hij volgend jaar misschien al wel in het Quidditchteam zou komen. Ondanks dat Calum ook wel wist, dat die kans heel erg klein was, was dat we wat hij echt heel erg graag wilde. Als alle lessen goed zouden gaan, dan kon hij dat ook best wel doen.
Op het moment liep Calum samen met andere Ravenclaws in de richting van het veld waar ze vliegles hadden. Ze hadden Charms gehad en van wat hij wist, hadden de Hufflepuffs Defence against the Dark Arts gehad. Ergens had hij het wel jammer gevonden om geen les te hebben met de twee nieuwe vriendinnen die hij had gemaakt. Ze waren echt heel erg gezellig. Ondanks dat hij het nu ook echt naar zijn zin had gehad, met de rest van de leerlingen. Er was nu dan ook een gesprek ontstaan over de les die er aan zat te komen. "Ik ben echt benieuwd wat we allemaal mogen doen!" zei één van de jongens die links naast hem liep. "Ik hoop echt dat we kunnen gaan vliegen." Hoopte Calum hardop. Het was wel iets wat hij miste. Als hij er tijd voor had gehad, had hij thuis zo vaak mogelijk de bezem gepakt. "En dat we tactieken kunnen leren!" Bracht een van de anderen al uit, waar Calum al instemmend op knikte. Het leek hem echt geweldig om nieuwe dingen te leren. Hij wist dat hij goed was op de bezem, maar het kon altijd nog beter worden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vakken waren ondertussen al verkend, net zoals de mensen bij wie de eerstejaars in waren gedeeld. Groepjes waren misschien nog niet echt ontstaan, maar het begon er al wel op te lijken. Er waren vriendschappen gemaakt, maar ook oorlogen ontketend. Iedereen leek zijn plekje, na bijna een week te hebben rondgelopen, te hebben gevonden.
Er was nooit één haar op Linn haar hoofd geweest dat zou denken dat school leuk zou zijn, maar nu liep het meisje toch al een paar dagen met dat idee door haar hoofd. Ze had aardige mensen ontmoet en ze was geïnteresseerd in alle lessen. Hetgeen waar ze zo bang voor was geweest, dat ze niets wist van de tovenaarswereld en dat ze daarvoor uitgelachen zou worden, was alles behalve waar. Ze was lang niet de enige wie uit de niet-magische wereld kwam. Ze had al een paar verschillende leerlingen gesproken. Iets wat haar ook heel erg verbaasde. Linn had het idee dat ze goed in de groep lag. Niet zozeer alleen bij Hufflepuff, maar ook bij de rest van haar klasgenoten. Ze wist niet precies waarom, of wat ze had gedaan, maar ze koesterde ieder moment en probeerde ook zo aardig en geïnteresseerd mogelijk over te komen als iemand met haar kwam praten.
Toch rekende ze momenteel Calum en Edyn als haar echte vrienden. In de paar dagen dat ze les met z’n drietjes hadden gehad, hadden ze altijd wel bij elkaar gezeten. Linn vond Calum een hele lieve jongen, maar ook heel geduldig. Zij en Calum hadden ook nog eens een complimentje gekregen over hun brouwsel tijdens Potions en Linn hoopte dat ze de volgende dag het resultaat zou kunnen zien. Linn en Edyn waren zo goed als onafscheidelijk. Ze gingen samen ontbijten, liepen samen naar de les en als het even kon, brachten ze ook hun vrije tijd door. Ze maakten zelfs samen hun huiswerk. Iets wat soms nog wel een opgave op zich was, omdat Edyn best snel afgeleid was. Gelukkig hadden ze tot nu toe netjes alles af gekregen. Het was wel veel werk, maar Linn werd alleen maar enthousiaster door alles wat ze leerde.
Ze hadden zojuist Defense against the dark arts gehad van professor Primblossom en dit was de eerste les geweest waar ze hun toverstok echt hadden mogen gebruiken. Ze waren begonnen met een spreuk die hun toverstok op kon laten lichten. Iets wat Linn deed denken aan een zaklamp. Ze had de spreuk echter geprobeerd en zij was één van de eerste geweest die een lichtje aan de punt van haar witte toverstok had gehad. Iets waar anderen haar nu nog steeds over complimenteerden, terwijl ze met de gehele Hufflepuff groep naar het vliegveld liepen om daar hun eerste vliegles te krijgen.
‘Dat was echt goed van je, Linn! Mij lukte het niet eens!’ zei het meisje dat bij haar en Edyn was komen lopen. ‘Volgens mij doe je het haast beter dat sommigen die al hun hele leven in de magische wereld wonen!’
Linn wist niet of dat een sneer was naar Edyn, wie aan haar andere kant liep. Ondanks dat Edyn de lichtjes heel mooi had gevonden, was het met de spreuk niet echt gelukt. In ieder geval niet zo snel als dat het haar was gelukt. ‘Het is maar één spreuk? Er komen er vast nog meer en misschien ben ik daar wel minder goed in.’
Spreuken waren nu echter wel haar kleinste zorg. Het groene veld, waar de groep Ravenclaws zich al had verzameld, kwam steeds dichterbij. Ze had het met Calum en Edyn al wel een beetje gehad over vliegen. Calum had zelfs al een eigen bezem, dus hij had deze les misschien wel niet nodig. Edyn had haar verteld dat ze al heel vaak achterop bij haar broers had gezeten. Linn had een bezem nog nooit ergens anders voor gebruikt dan om mee te vegen, dus ze was best nerveus voor haar eerste vliegles. Volgens Calum, wie behoorlijk geruststellend over was gekomen, had gezegd dat zolang je rustig bleef, er weinig kon gebeuren én dat ze ook nog eens een hele goede leraar zouden hebben.
Linn zag de jongen tussen de groep staan en glimlachte. ‘Calum!’ riep ze en ze trok Edyn al met zich mee. Ze wist dat Calum het ook wel goed kon vinden met zijn eigen huisgenoten, maar ze had het idee dat hij het ook oprecht leuk vond om met haar en Edyn om te gaan.
‘Ik heb er zo’n zin in! Jullie ook?!’ vroeg Edyn. Ze hoorde bij het grootste gedeelte van de groep, namelijk de enthousiaste leerlingen. Linn hoorde hier en daar ook weer wat geroezemoes over de docent die ze zouden krijgen, maar de naam Oliver Wood zei haar helemaal niets.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ze hadden nog zoveel meer weken te gaan. Weken zouden maanden gaan worden en die werden uiteindelijk jaren. Zeven jaar op deze school en ze zouden een goede basis hebben om daarna nog genoeg andere dingen te leren. Niemand van de eerstejaars wist nog waar ze op dat moment zouden staan. Er waren vast genoeg wilde ideeën, plannen voor de toekomst. Sommigen gebaseerd op wat hun ouders deden, anderen op wilde dromen. Iedereen zou nog zeven jaar hebben om te kiezen wat ze wilden doen.
Calum had zelf nog geen idee wat hij wilde doen, maar hij wist wel zeker dat hij de rest van zijn leven wilde vliegen. Er kwam op het moment niets boven het gevoel van vliegen. Hij kon soms echt uren doorbrengen op zijn bezem en daarom was het ook jammer dat ze het nu moesten doen met één uurtje in de week. Meer zou het niet worden, omdat het gewoonweg niet mocht. Calum wist dat het iets te maken had met de veiligheid, maar hij vond het echt heel erg jammer dat hij zijn bezem thuis had moeten laten. Hij had namelijk geen idee hoe deze lessen in elkaar zaten en of ze daadwerkelijk mochten vliegen, maar als ze dat deden, moest hij dat doen op een hele andere bezem, waar wel daadwerkelijk een verschil in zat.
Er kwam een glimlach op Calum zijn gezicht te staan toen hij Linn en Edyn in het oog kreeg. De jongen had nooit gedacht dat hij zo snel vrienden zou maken op school en zeker niet met twee meisjes. Toch rekende hij de twee nu wel echt als zijn vrienden. Ze kenden elkaar misschien nog niet eens zo heel erg lang, maar sinds maandag had hij hele leuke gesprekken met hen beiden gehad, waardoor Calum zelf toch ook wel dingen was beginnen te vertellen. Hij had het echt niet erg gevonden om te luisteren naar wat de meiden te zeggen hadden, maar ze waren ook nieuwsgierig geweest in hoe hij was geweest. Daardoor waren er toch al een paar leuke gesprekken geweest. De twee meisjes konden hem sowieso wel aan het lachen maken, niet alleen door hun enthousiaste gedrag, maar ook gewoon door de manier waarop ze iets zeiden.
"Ja ik heb er echt heel erg veel zin in!" Sprak ook Calum zijn enthousiasme uit, al kon hij sowieso niet over dat van Edyn heen. Hij had wel aan het meisje dat ze over echt alles enthousiast konden zijn. Tenzij er diertjes waren die ergens pijn om hadden of er iets van hen moest worden gebruikt. Zo was ze behoorlijk beteuterd geweest toen het brouwsel van Michael en zijn partner op de grond was gekomen en de angels van de Billywigs voor niets waren gebruikt. Calum had haast wel zeker geweten dat de beestjes niet meer hadden geleefd toen de angels er uit waren gehaald, maar dat had hij maar niet verteld. Hij had aan Linn haar gezicht ook wel kunnen zien dat hij dat gewoon beter niet had kunnen doen.
"Het lijkt echt heel erg lang geleden dat ik op een bezem heb gezeten, terwijl het ergens vorige week was." Het leek alsof ze hier nu al wel een paar maanden waren. Er waren zoveel indrukken geweest, dingen die Calum allemaal had moeten verwerken, waardoor het echt al wel weken lang leek. "En ik ben echt benieuwd naar onze leraar. Hij was echt een hele goede Quidditch-speler, totdat hij een blessure kreeg." Calum vond het best wel vervelend voor de man, omdat hij nog heel erg ver had kunnen komen. Maar Edyn leek het allemaal nog erger te vinden. Haar gezicht leek namelijk een beetje te betrekken. "Maar dat is zo zielig! We moeten wel echt lief voor hem zijn dan!" Calum had al wel geleerd dat het meisje zich echt over iedereen bekommerde of dat nou diertjes waren, planten of andere mensen. Misschien dat ze daarom ook wel zo makkelijk was in omgang. Iets wat Linn in zijn ogen ook had, maar op een andere manier. Ze was gewoon heel erg aardig, makkelijk om mee te praten en als hij het even lastig had gevonden om te praten, had hij alleen maar naar haar glimlach gekeken en had hij geweten dat hij gewoon met haar had kunnen praten.
Er viel ineens een stilte in de hele groep, waardoor Calum om keek en de man al aan zag komen worden. Hij was precies zoals Calum zich herinnerde en hij kwam ook met een behoorlijke zekerheid op de nieuwe leerlingen aflopen. "Goedemiddag iedereen." Begon de man, waardoor hij ook de aandacht trok van de laatste paar leerlingen, die hem nog niet op hadden gemerkt. "We zijn hier vandaag voor vliegles. Het is niet moeilijk, als je maar goed oplet met wat je doet en je voorzichtig bent. Pas als je goed genoeg leert vliegen kun je risico’s gaan nemen." Daar was Calum het wel mee eens.
"Oké, iedereen pak een bezem en ga in een lijn staan. Voorzichtig, rustig, ik wil geen geduw en getrek zien." Tot Calum zijn verbazing, liep iedereen op een redelijk rustig tempo naar de ruimte aan de zijkant van het veld, waar de bezems schijnbaar lagen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vliegles was een les wat alleen aan de eerstejaars werd gegeven. Niet iedereen had het nodig, aangezien sommigen al een paar jaar een bezem hadden, of er in ieder geval bekend mee waren. Het was echter het meest voorkomende vervoer van hun soort en daarom was het belangrijk dat iedereen op de bezem leerde vliegen. Daarnaast speelde de bezem ook een belangrijke rol in het spel Quidditch, wat fanatiek werd gespeeld op Hogwarts.
Linn probeerde alles bij te houden wat ze tot nu toe had geleerd. Niet zozeer de spreuken op school of de stukken tekst die ze door had gelezen, maar ook de andere dingen. Bijvoorbeeld Quidditch. De eerste keer dat Calum dat woord had gebruikt, had ze gedacht dat hij zich had versproken of dat ze hem niet goed had verstaan. Iets wat beide fout was geweest, want het was hier wel degelijk een woord. Sterker nog, het was een soort sport op bezems. Calum had het haar uit geprobeerd te leggen en tot zover snapte Linn dat er zeven spelers per team waren, dat ze op bezems vlogen en dat er grote hoepels waren waar een bal doorheen moest worden gegooid. Meer begreep ze er niet van, maar Calum had gezegd dat dat wel zou veranderen als ze een wedstrijd zou zien. Ze speelden de sport ook op Hogwarts en er zouden wedstrijden zijn tussen de verschillende huizen. Linn was daar nu wel heel nieuwsgierig naar geworden, maar ook naar de man wie hen les zou geven.
De meeste leerlingen keken vol bewondering naar professor Wood en Linn zag dat ook Calum behoorlijk onder de indruk was. Hij was lang, redelijk gespierd en hij had een behoorlijk dik, Iers accent. Linn kon zo snel niet zien wat de blessure was waardoor hij niet meer mee had kunnen doen aan de wedstrijden, maar ze gokte dat dat ook niet belangrijk was. Als deze man echt een sporter was zoals Linn ze kende, dan was hij vast heel doelgericht en zou hij zich ook vooral focussen op wat hij aan hen wilde leren.
Samen met de anderen liep Linn het veld over. Er lagen allerlei bezems klaar en het was zonder de woorden van Wood al duidelijk dat iedere leerling bij een bezem moest gaan staan. Linn nam plaats tussen Edyn en Calum en keek vervolgens om zich heen. Ze wist niet of ze de bezem op moest pakken of niet, maar aangezien niemand dat nog had gedaan, besloot ze om het niet te doen.
Oliver Wood stond aan het einde van de twee rijen. Langzaam begon hij te lopen, terwijl hij zijn ogen over de leerlingen liet glijden. ‘We beginnen bij de basis. De truc van het vliegen, op wat voor bezem dan ook, is om te zorgen dat de bezem naar je luistert en begrijpt wat je wil.’ Linn trok haar wenkbrauwen op en keek naar de bezem aan haar rechterzijde. De stok was een beetje versleten en alle twijgen aan het einde stonden alle kanten uit. Als een bezem kon luisteren en begrijpen, betekende dat dan ook dat het leefde? Het zag er niet naar uit alsof de bezem opeens op kon staan en weg kon lopen, maar het beangstigde Linn een klein beetje dat Oliver praatte alsof de bezem een eigen wil had.
‘Als eerste wil ik dat jullie de bezem bevelen om omhoog te komen. Je houdt je hand boven de bezem en zegt “omhoog!”. Niet te zacht, maar juist duidelijk en sterk. Jullie mogen beginnen.’
Linn slikte en keek eerst om zich heen. Er waren een paar die meteen begonnen waren met de opdracht en tot haar verbazing zag ze dat een paar jongens tegenover haar de bezem zonder moeite in hun hand hadden gekregen. Het klonk alles behalve moeilijk en de rest van de leerlingen liet het er makkelijk uit zien.
Linn haalde diep adem en stak haar hand uit, zodat hij precies boven de bezem lag. ‘Omhoog!’ sprak ze, maar de bezem bleef stilletjes op het groene gras liggen. Ze was niet de enige bij wie het niet meteen lukte. Ze hoorde meerdere leerlingen om haar heen hetzelfde roepen, maar toch voelde het niet goed dat het niet meteen lukte. Ze schraapte haar keel en probeerde hetgeen wat Oliver had gezegd mee te nemen. Duidelijk en sterk, alsof je de bezem commandeerde. ‘Omhoog!’ zei ze opnieuw. Dit keer bewoog de bezem wel even, maar het was lang niet genoeg om hem zo ver omhoog te krijgen dat ze hem in haar hand zou houden.
Ze keek opzij naar Edyn, wie niet alleen haar hand voor zich uit hield, maar ook nog een beetje over de bezem heen stond gebogen.
‘Misschien moeten we het heel erg lief aan ze vragen?’ zei ze tegen Linn, maar Linn gokte dat dat niet zou werken. Ze had het anderen zien proberen en bij hen was het wel meteen gelukt, dus lief vragen was vast nergens voor nodig. Ze begreep echter ook niet wat ze precies verkeerd deed.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Iedereen was goed in zijn eigen ding. Iets wat met lessen ook al naar voren was gekomen. Calum had Potions heel erg leuk gevonden. Hij en Linn hadden het dan ook behoorlijk goed gegaan, waardoor hij er alleen nog maar zin in had gekregen. Er waren echter ook al wel lessen waarvan Calum het idee had dat ze hem minder zouden gaan liggen. Zo had hij niet heel erg veel met Herbology. De kassen waren misschien een leuke plaats om te zijn, maar tijdens de les die ze hadden gehad, had hij al zoveel verschillende plantensoorten voorbij horen komen en hij had echt geen idee hoe hij ze ooit uit elkaar zou moeten houden.
Er was geen twijfel over mogelijk dat Calum goed zou zijn in vliegles. Hij zag het meer als een hobby die hij weer zou mogen uitvoeren. Daarom had hij ook al snel naast een bezem gestaan en had hij zo goed mogelijk geluisterd naar wat de professor te zeggen had, ondanks dat hij wel wist hoe hij er voor moest zorgen dat hij een bezem in zijn handen kreeg. Natuurlijk was hem oppakken één ding, maar één zijn met de bezem was nodig om er op te zitten en goed rond te kunnen vliegen.
"Omhoog." Riep Calum op een duidelijke manier en hij was dan ook één van de eersten bij wie de bezem in zijn handen lag. Er waren velen, waaronder Linn en Edyn die het niet voor elkaar kregen om de bezem in hun handen te krijgen. Calum snapte niet echt waarom, misschien waren de woorden niet duidelijk genoeg. Al moest er wel echt een gevoel met de bezem zijn om hem te kunnen laten doen wat je wilde. Uiteindelijk zat er iemand op, maar het ding het echt niet allemaal van zelf.
Van de week had Linn, Calum uitgelegd wat een fiets was, aangezien ze dat in de tovenaarswereld niet hadden. Uiteindelijk had Calum besloten dat het wel een beetje op elkaar leek. Al kon je bij de fiets in zijn ogen meer dingen zelf doen. Om te kunnen vliegen moest je op de bezem vertrouwen, moest je weten hoe je hem kon laten zweven, hoe hij vervolgens harder of zachter ging en misschien nog wel belangrijker: hoe men uiteindelijk weer veilig op de grond kwam.
"Duidelijke woorden. Laat de bezem zien dat je de baas bent. Hij moet naar jou luisteren." Professor Wood liep achter de leerlingen langs. Calum keek om toen hij iets achter zich hoorde. "Goed gedaan." En die woorden zorgden er haast voor dat Calum een klein sprongetje wilde maken, toch probeerde hij zo normaal mogelijk te blijven staan. Hij keek naar de rest van de leerlingen. Al hield hij vooral Linn en Edyn goed in de gaten. Het liefst wilde hij hen helpen, maar hij had niet echt een idee hoe hij dat moest doen. De leraar had hen al wel uitgelegd hoe ze het moesten doen. "Gewoon rustig." Zei Calum zachtjes. Ze moesten zich geen zorgen maken om de rest die misschien sneller was. Er waren ook genoeg andere leerlingen bij wie het niet lukte.
"Kom op lieve bezem. Je kunt het." Zei het blonde meisje, waardoor Calum wel een beetje moest lachen. Hij zag het wel voor zich hoe Edyn dacht dat de bezem een ziel had of wat dan ook. De bezem luisterde dan wel, maar dat kwam omdat er met magie voor was gezorgd en niet omdat het een eigen leven had, een hart en ziel. Alles wat mensen en dieren of andere wezens wel hadden. De bezems zouden echt niet gaan praten, maar toch lachte Calum niet omdat hij het raar vond van Edyn. Hij vond het juist wel lief van haar.
"Concentreer je alleen op de bezem, nergens anders op." Klonk de stem van Professor Wood er nog doorheen. Calum liet zijn ogen nog even over de rest van de groep heen glijden en op dat moment leek Edyn het ook voor elkaar te hebben gekregen om de bezem omhoog te krijgen. Calum wist niet precies hoe, maar hij had haar zien springen vanuit zijn ooghoeken. Linn was nu één van de laatsten die nog over was, samen met een jongen die bij Calum in de afdeling zat, die er nog meer moeite mee leek te hebben en ondertussen al zo geïrriteerd was dat hij echt aan het schreeuwen was. Iets wat in Calum zijn ogen niet nodig was. Niet iedereen kon overal goed in zijn, dat moest je alleen maar accepteren en dan ging het gewoon wat gemakkelijker?
Van wat hij bij Linn zag was ze nog niet echt geïrriteerd en ergens was Calum heel erg blij toen hij haar bezem ook ineens omhoog zag gaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was voor Linn al duidelijk welke vakken ze wel leuk vond. Potions was best goed gegaan, net zoals Defense against the dark art. Ook Charms was haar wel bevallen. Vliegles stond op dit moment nog niet zo hoog in het rijtje. Ze was niet iemand die meteen op zou geven als het niet de eerste keer lukte, maar hierin merkte ze wel hoe erg ze in het nadeel was dat ze nog nooit op een bezem had gevlogen.
Toen Linn als enige, met nog een andere jongen uit Ravenclaw, over was gebleven had ze op het punt gestaan om net zoals Edyn te proberen om de bezem lief aan te spreken. Gelukkig was de bezem uiteindelijk in haar hand gevlogen. Calum had haar een beetje geprobeerd te helpen en ze had zelf zo goed mogelijk naar de woorden van haar professor geluisterd. Ze wist niet waarom de bezem uiteindelijk omhoog was gevlogen, maar ze was blij dat ze de houten steel in haar handen had. Jammer genoeg was de vliegles hier pas mee begonnen. Linn had het gevoel dat als ze het hier al moeilijk mee had, ze het nog veel moeilijker zou krijgen deze les.
De geïrriteerde jongen had nog steeds zijn bezem niet, wat Linn best zielig voor hem vond. Zij had die persoon ook kunnen zijn en het liefst wilde ze hem aanmoedigen, maar ze zag dat Wood zich al om de jongen had bekommerd, al klonk hij in haar oren meer als een coach dan als een leraar, maar misschien was hij dat ook wel gewend vanuit zijn verleden. Uiteindelijk lukte het Wood om de jongen zover te krijgen dat de bezem omhoog was gevlogen, wat betekende dat ze verder konden gaan met de les.
‘Een aantal van jullie hebben vast al ervaring met vliegen, maar voor nu houden we het simpel. Ik wil dat jullie op de bezem stappen, je rustig afzetten van de grond, een paar seconden blijven zweven en dan weer naar voren buigen, zodat je weer op de grond terecht komt. Als ik iemand zie vliegen, kan die meteen door naar McGonnagal.’
Linn slikte en keek naar de bezem in haar hand. Ze kon zich haast niet voorstellen dat ze er echt op zou kunnen zitten en dat de bezem haar zou houden. Iets wat Calum juist weer had gedacht over een fiets, toen Linn had geprobeerd om hem uit te leggen wat dat precies was geweest. Ze had er zelfs een tekening van geprobeerd te maken, om het iets duidelijker te maken voor Calum. Vliegen op een bezem klonk misschien heel leuk en spannend, maar op dit moment zou Linn veel liever willen dat ze op een fiets zou zitten.
Zo voorzichtig mogelijk stapte ze op de bezem. Ze nam de steel goed tussen haar handen en keek om zich heen. Het was geen grote verbazing dat Calum al een stukje boven haar in de lucht zweefde. Ook anderen was het al gelukt.
‘Gewoon afzetten?’ vroeg Linn, vooral aan Calum. Het voelde namelijk best vreemd om haar voeten van de grond te halen en te verwachten dat de bezem haar wel zou dragen. Toch leek dat wel wat iedereen deed. Sommigen leken zelfs een klein beetje te springen. Toen ze naar haar andere vriendin keek, zag ze dat het Edyn ook al was gelukt. Ze wilde wel vragen hoe Edyn het had gedaan, maar Linn had in de afgelopen dagen al geleerd dat Edyn daar vaak het antwoord ook niet op had.
Ze haalde diep adem en probeerde haar gedachten aan de kant te zetten. Zij was gewend dat als ze haar voeten van de grond zou halen, ze zou vallen. Iets wat nu niet zou moeten gebeuren, maar ze zag het niet voor zich en daardoor vond ze het behoorlijk eng om zomaar haar voeten van de grond te halen.
Ze haalde haar voeten van de grond en tot haar verbazing viel ze niet meteen op de grond. Ze wist echter niet of het de bezem was die zo trilde, of dat het haar handen waren, maar ze had het idee dat de bezemsteel heen en weer bewoog. Het was niet zo hevig dat ze er meteen van af zou vallen, maar de bezem bleef heen en weer gaan.
Ondertussen was ze al wel een paar centimeter van de grond gekomen, maar doordat ze haar bezem niet onder controle had, had ze ook geen idee hoe ze naar beneden zou moeten komen. ‘Help?’ Ze hoopte dat Calum wist hoe hij haar moest helpen, of misschien zelfs Edyn. Gelukkig kwam Professor Wood al aangelopen en had hij door wat er aan de hand was.
‘Eerste keer op een bezem?’ vroeg hij, waarop Linn knikte, terwijl ze haar bezem nog enigszins vast probeerde te houden.
‘Hij merkt het als je bang bent,’ vertelde hij haar en hij nam voorzichtig het uiteinde van de bezemsteel vast, waardoor Linn nu rustig in de lucht bleef hangen. ‘Het enige wat je moet doen is rustig blijven en nadenken over wat je wil. Wat moest je doen als je eventjes in de lucht hebt gehangen?’
‘Naar voren buigen, zodat je weer naar beneden gaat,’ herhaalde Linn de woorden van haar leraar.
‘Probeer maar.’ Wood liet haar bezem al weer los. Linn slikte en probeerde naar voren te buigen. De bezem zakte weer en ze voelde de grond onder haar voeten. Ze was nog nooit zo blij geweest dat ze weer op de grond stond.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor Calum kon deze les niet lang genoeg duren. Bij de rest van de lessen had hij tot nu toe veel opgestoken en hij wist dat het vandaag misschien wel niet ging gebeuren, maar toch kon hij weer op een bezem zitten en ondanks dat het de kleine stapjes waren, was het al iets wat hij heel erg had gemist, wat hij nog heel erg zou missen in dit jaar. Het was één dag per week en uiteindelijk zouden ze echt wel meer gaan leren dan alleen maar het opstijgen en vervolgens landen. Calum wist dat het een van de belangrijkste dingen waren en natuurlijk begonnen ze daar mee. Zeker omdat genoeg van de medeleerlingen nog nooit eerder op een bezem hadden gezeten.
Linn was één van die leerlingen en Calum probeerde wel zoveel mogelijk te helpen waar hij kon. Hij had rustig geknikt op aar haar vraag. Op dat moment had hij zelf al in de lucht gehangen. Iets wat heel erg fijn aan had gevoeld en jammer genoeg had hij geweten dat hij weer meteen naar beneden had gemoeten. Professor Wood had het immers behoorlijk duidelijk gemaakt dat ze niet mochten vliegen, anders moesten ze naar McGonnagal. Calum had echt geen zin in problemen en daarom duwde hij de voorkant van zijn bezem weer omlaag, zodat hij weer netjes met beide benen op de grond stond.
Voor Linn leek het niet zo makkelijk te gaan. Het was duidelijk te zien dat ze hem niet echt helemaal recht kon houden. De bezem bewoog alle kanten op. Calum wilde haar wel helpen, maar op dat moment kwam Wood al aangelopen en die gaf aan wat Linn moest doen. Hij had er natuurlijk ook heel wat meer verstand van en Calum vond dat de man het nog behoorlijk goed aanpakte. Ergens had hij verwacht dat de man wat strenger was. Linn kon er dan wel niets aan dat ze nog nooit op een bezem had gezeten en niet wist hoe ze hem recht moest houden of moest landen. Het laatste lukte haar uiteindelijk wel. Ze stond al snel weer naast Calum op de grond, wat hij best wel knap van haar vond, aangezien het de eerste keer was
Ondertussen stond iedereen op de grond, met hun bezem stevig in hun handen. Er waren veel trotse blikken omdat Linn lang niet de enige was geweest die nog nooit op een bezem had gezeten. Edyn kirde zachtjes hoe leuk ze het had gevonden, maar als Calum opzij keek naar Linn kon hij wel zien dat ze het daar niet helemaal mee eens was. "Het ging best goed." Zei hij zachtjes tegen haar, om haar op te peppen. Het had er een beetje wiebelig uit gezien, maar voor de rest was het ook best wel goed gegaan. Calum had mensen gezien die er minder van hadden gebakken. Er was zelfs één iemand geweest die zich niet echt af had durven te zetten.
"Oké, dat doen we nog een keer, maar nu mogen jullie iets hoger en mag je iets langer zweven. Zodra ik op mijn fluitje blaas, wil ik dat iedereen weer naar beneden komt. Als je voor die tijd denkt dat het beter is om weer te landen, doe je dat." Calum stapte al weer op de bezem en wachtte totdat professor aan had gegeven dat ze weer hadden mogen vliegen. Toen het mocht, zette hij zichzelf af en bleef hij een tijdje in de lucht zweven. Niet heel erg ver naast hem zag hij Linn vliegen. Dit keer ging het echter wat minder goed als het net was gegaan en voordat Calum het echt door had, zag hij Linn van haar bezem afvallen. Zo snel als hij kon, stuurde hij zijn bezem naar beneden, zodat hij netjes op zijn voeten terecht kwam. Ondertussen had professor Wood ook door dat Linn was gevallen en blies hij op het fluitje. "Voorzichtig, voorzichtig!" Gaf hij aan.
Ondertussen liep Calum al naar Linn toe, net zoals de professor en ook Edyn had door gekregen wat er aan de hand was geweest. Calum bleef netjes naast haar staan, omdat de professor al aan het kijken was of er iets ernstigs was gebeurd. "Ik denk dat we haar even naar de ziekenzaal moeten brengen voor de zekerheid. Heb je ergens heel erg veel pijn?" De val leek Calum echt helemaal pijnlijk! Dus waarschijnlijk had ze echt overal pijn. Hij kon toch wel een soort van tranen in Linn haar ogen zien.
"Ik wil haar wel brengen?" Stelde Calum voor. Hij wist ondertussen wel waar de ziekenzaal was en hij zou Linn nu sowieso niet alleen laten. "Ik ga ook mee! Ooh Linnie toch!" zei Edyn, die ondertussen ook al op haar knieën naast Linn zat.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Linn haar gevoel was ze nauwelijks van de grond af geweest, toen de grond alweer dichterbij was gekomen. Ze wist niet wat er met de bezem was gebeurd, maar ze was er van afgegleden en de grond had haar val gebroken, maar dat had haar lichaam ook voor haar gedaan. De pijn trok door haar arm en de tranen waren in haar ogen gesprongen. Deels omdat het echt heel erg veel pijn deed, maar ook omdat ze zo snel van de bezem af was gevallen. Voor haar gevoel was vliegen iets wat een heks wel zou moeten kunnen en het was nu wel duidelijk dat ze er niet heel erg goed in was.
Ze wist dat ze niet overal even goed in kon zijn, dat had ze ook niet verwacht. Ze wilde er echter wel bij horen. Iets wat de laatste paar dagen wel goed was gegaan. Ze had haar best gedaan om aardig te zijn en om vrienden te maken, maar uiteindelijk wilde ze ook echt thuishoren in deze wereld. Ze wilde doen wat iedere heks of tovenaar deed en vliegen was wel één van de belangrijkste dingen.
Wood was al snel naar haar toegekomen. Linn had gedacht dat hij een strenge leraar zou zijn, maar hij leek best begripvol te zijn en hij leek zich ook oprecht zorgen om haar te maken.
‘Mijn arm…’ snikte Linn, terwijl ze hem omklemde met haar andere arm. Edyn was ondertussen al naast haar komen zitten en ze voelde haar troostende hand al over haar rug. Er was nog nooit echt iemand naast haar komen zitten als ze zich pijn had gedaan, of zich om haar had bekommerd. Iets wat Calum ook deed. Hij wilde haar zelfs naar de ziekenzaal brengen en Edyn gaf aan dat ze ook wel mee wilde. Ze keek met betraande ogen op naar haar vrienden en vervolgens naar de professor. Misschien wilde hij zelf wel meelopen.
‘Ik vertrouw erop dat jullie haar er naar toe brengen. Ik zal na de les wel even komen kijken. Al denk ik dat Madame Pomfrey dit heel snel weer heeft opgelost.’ Wood draaide zich om naar de rest van de leerlingen, die wel zo nieuwsgierig waren geweest om even te komen kijken wat er precies was gebeurd. Met een paar woorden waren ze echter weer weg en stond bijna iedereen weer bij zijn of haar bezem, behalve Edyn en Calum.
‘Kom, dan gaan we naar binnen,’ zei Edyn, wie Linn al omhoog probeerde te helpen door haar arm zo voorzichtig mogelijk om haar heen te slaan. Uiteindelijk stond Linn weer met twee voeten op de grond, maar ze merkte wel dat haar arm niet het enige was wat pijn deed. Ze was blij dat Edyn haar vasthield. Zelf hield ze nog altijd haar arm vast, voor een beetje ondersteuning. ‘Het komt vast helemaal goed. Ze hebben hier een hele goede zuster! Evan en Ethan zijn ook wel eens ziek geweest, maar nooit heel erg lang! En volgens mij is ze ook echt heel erg lief! Als we even moeten wachten, kan ik misschien je haar doen?’ Linn glimlachte licht en knikte. Ze was vooral geschrokken door de val, waardoor er niet heel erg veel uit kwam. Ze vond het echter wel lief dat Edyn zoiets voor haar wilde doen. Net zoals dat ze haar ganzenveer ook roze had gemaakt. Toen ze aantekeningen hadden moeten maken voor Charms en Linn haar pennen had gepakt, aangezien iedereen die gebruikte in de niet-magische wereld, had ze van de leraar te horen gekregen dat ze de veer echt had moeten gebruiken. Dat terwijl Linn zich heel erg had verheugd om met haar glitterpennen te werken. Ze had de veer echter wel in haar tas gehad en om haar een beetje op te vrolijken, had Edyn haar veer roze gemaakt. Linn had ondertussen wel door dat Edyn echt een hele goede vriendin was. Ze was ook heel erg blij dat ze nu naast haar liep.
Linn keek naar Calum, wie ook met haar en Edyn meeliep richting het kasteel. ‘Weet je zeker dat je niet hier wil blijven? Ik weet hoe leuk je het vindt om te vliegen en je was zo enthousiast over Wood.’ Hij had echt heel erg enthousiast over de leraar gepraat, dus als hij liever bij de les wilde blijven dan dat hij met haar en Edyn mee wilde, dan mocht dat van haar best. Ze vond het echter wel heel erg lief dat hij mee wilde en aan had geboden om haar te brengen.
Ze trokken wel wat bekijks toen ze eenmaal het kasteel binnen waren gelopen. Het waren voor ouderejaars die langsliepen, dus heel erg veel aandacht besteden ze niet aan de drie. Linn haar tranen waren ondertussen wel gedroogd, maar de pijn in haar arm was er niet beter op geworden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het had Calum zelfs een beetje pijn gedaan om te zien hoe Linn op de grond had gezeten. Haar arm had duidelijk heel erg veel pijn gedaan, wat heel erg duidelijk door was getrokken tot haar gezicht. Edyn had iets dichterbij durven te komen dan Calum zelf. Hij zag zichzelf nu echt wel als een vriend van Linn en hij had haar ook best wel willen troosten, maar hij was veel te bang geweest dat hij haar alleen nog maar meer pijn had gedaan door zijn armen om haar heen te slaan. Edyn had echter precies geweten wat ze had kunnen doen, ook toen ze Linn overeind had geholpen. Om haar zoveel mogelijk steun te geven, stapte Calum ook iets dichterbij, zodat hij zijn arm ook om haar heen kon leggen en haar mee kon helpen. Haar hele lichaam had de klap opgevangen, dus de kans was groot dat niet alleen haar arm pijn deed, maar misschien ook haar benen of een deel van haar rug.
De drie leerlingen waren van het veld afgelopen. Ergens kon Calum het niet helemaal geloven dat een professor dit over liet aan twee andere leerlingen die het kasteel nog niet eens zo heel erg goed kenden. De trappen hadden er nog wel een handje van om te veranderen, waar Calum al wel een paar keer last van had gehad, toen hij naar de lessen was gelopen. Hij was nog wel altijd op tijd geweest, maar nu was het niet een kwestie van tijd. Ze moesten zo snel mogelijk naar de ziekenzaal zien te komen, omdat hij zelf wilde dat de pijn van Linn haar gezicht weg ging en natuurlijk ook uit haar lichaam.
Met een zekere knik probeerde Calum duidelijk te maken dat hij het heel erg zeker wist dat hij mee wilde. "We hebben de rest van de jaar ook nog les." Zei hij zachtjes. Daarbij was dit wel echt iets wat hij al kon. Natuurlijk kon hij altijd dingen bij leren. "Daarbij vind ik het belangrijker dat je nu geen pijn meer hebt dan dat ik nog kan vliegen." Hij vond het wel echt heel erg lief van Linn dat ze er over na dacht, maar er was geen haar op Calum zijn hoofd die er over nadacht om nu terug te gaan en weer op die bezem te stappen. Hij wilde er nu eerst voor zorgen dat alles goed zou komen. Waarschijnlijk zouden ze ook niet voor het einde van de les weer terug komen, wat betekende dat ze het nu allemaal hadden gemist.
"We moeten naar de eerste verdiepen. Als het goed is moet het te doen zijn." Calum ging er vanuit dat de trappen niet ineens heel erg veranderd waren. Daar hoopte hij in ieder geval op. "We zijn er zo!" zei Edyn nog. Die de hele tijd al lieve dingen had gezegd, waar ze wel iets beter in was dan Calum. Hij vond het wel heel erg fijn. Terwijl hij er zelf op zijn eigen manier probeerde te zijn, zonder al te veel woorden. Want hij kon wel blijven zeggen dat het niet lang zou duren voordat de pijn over zou zijn en hoe vervelend hij het vond. Hij vond het echt vervelend, maar dat maakte het niet heel erg veel beter.
Het drietal kwam na ongeveer vijf minuten aan bij de ziekenzaal, waar het behoorlijk rustig was. De aardige uitziende vrouw op leeftijd kwam op hen afgelopen. "Ooh god meisje toch, wat is er gebeurd?" Vroeg de vrouw aan Linn. "Ze is van haar bezem afgevallen." Zei Edyn op een zielige toon, waarop ook Calum knikte.
Linn werd al snel meegenomen naar een bedje. Calum keek naar een jongen die ook op de zaal lag, hij zag er behoorlijk witjes uit en Calum durfde wel te wedden dat hij net over had gegeven, hij leek nu echter te slapen.
Ondertussen was Madame Pomfrey al bezig met Linn ondervragen over wat precies pijn deed en haar arm werd dan ook zo goed mogelijk bekeken. Calum kroop naast haar op het bed en pakte de hand, die duidelijk geen pijn deed, vast. Edyn stond achter hen, achter Linn en ging zachtjes met haar handen door de haren van het donkere meisje.
"Als het goed is, is het niet gebroken. Kneuzingen zijn ook eigenlijk veel erger, maar daar hebben we wel een drankje van. Ik kan alleen de blauwe plekken niet tegen gaan, die kunnen de komende dagen nog wel eens pijn gaan doen. Ik ga even een drankje voor je halen." Calum was toch best wel opgelucht dat het niet zo ernstig leek te zijn, het kon in ieder geval op worden gelost met een drankje, wat al heel wat scheelde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De ziekenzaal was een zaal vol met bedden. De meeste bedden waren, gelukkig, leeg. Er lag nog één jongen te slapen, maar voor de rest leek Madame Pomfrey het niet heel erg druk te hebben. De zuster werkte al jaren op de school en waarschijnlijk kon niemand bedenken hoe de ziekenboeg er uit zou zien zonder haar. Voor de drie eerstejaars was het de eerste keer dat ze hier kwamen, en hopelijk zouden ze er ook niet veel vaker liggen.
Linn had wel verwacht dat deze ziekenzaal wel anders zou zijn dan een ziekenhuis zoals ze het kende, maar ze had nooit verwacht dat een kneuzing in haar arm op zou kunnen worden gelost met een simpel drankje! Van wat zij wist, moest een gebroken arm, of iets wat in die richting kwam, vaak in het gips worden gezet en dan kwam er ook nog een mitella bij kijken. Dat leek nu niet eens nodig te zijn. De zuster kwam wel heel erg lief over, dus Linn was ondertussen wel een beetje gerustgesteld. Iets wat ook wel was gekomen door Edyn, wie zachtjes door haar haren was gegaan, en Calum die haar hand vast had genomen. Iets wat ze heel erg lief van hem vond. Het was ook iets wat ze niet echt had verwacht, maar ze vond het wel fijn.
‘Kunnen ze echt dit verhelpen met een drankje?’ vroeg Linn nieuwsgierig. Als dat zo was, waarom zouden ze dan de gewone mensen niet helpen? Er waren ook dokters die zoiets zouden kunnen verhelpen, maar dan duurde het vaak toch een paar weken. Als er met een paar slokken van een drankje voor zou kunnen worden gezorgd dat iemand geen last meer had van een kneuzing, dan was dat toch het delen waard? Aan de andere kant, er was een reden dat Linn voor haar brief nog nooit had gehoord van de magische wereld. Die hielden ze geheim en dat zou ook wel met een reden zo zijn.
‘Mijn moeder heeft ook wel een paar van die drankjes! Ze heeft er een keer eentje voor Rhi gebruikt. Ik weet niet wat er met haar is gebeurd, maar ik ben blij dat het heeft gewerkt,’ zei Edyn, wie nog altijd bezig was met de haren van Linn. Het was wel heel erg kalmerend om de handen van Edyn door haar haren te voelen glijden.
Linn keek opzij naar Calum en glimlachte. Ze wist niet of hij door had hoe lief hij op dit moment was. Hij had gezegd dat hij liever met haar mee was gegaan dan dat hij bij de les zou blijven én hij hield ook nog eens haar hand vast. Linn had in haar brief aan haar vaders al wel verteld over haar nieuwe vrienden, maar nu had ze het gevoel dat ze Calum niet echt eer aan had gedaan, omdat hij zojuist nog veel aardiger was geworden dan dat ze hem had beschreven.
‘Kijk eens aan, ik heb het gevonden!’ De zuster was alweer aan komen lopen met een fles en een beker in haar handen. Ze draaide de dop open en schonk vervolgens het drankje in de beker, die ze naar Linn uitstak. ‘De smaak is niet heel erg lekker, maar als je het helemaal opdrinkt, dan is de pijn over een kwartiertje wel weer verdwenen.’ Linn knikte en maakte haar hand voorzichtig los uit die van Calum, aangezien ze die nodig had om de beker aan te nemen. Ze trok haar wenkbrauwen op en rook aan het goedje dat in de beker zat. Het rook niet echt heel lekker, maar als ze van de pijn af wilde komen, dan zou ze er toch echt aan moeten geloven.
‘Dat ziet er trouwens heel erg mooi uit, lieverd,’ hoorde ze de zuster zegge. Ze gokte dat ze het had over wat Edyn allemaal aan het doen was. ‘Dankuwel!’ hoorde ze Edyn vrolijk achter zich zeggen. Linn had ook gezien dat Calum er naar aan het kijken was. Hij leek enigszins een beetje verbaasd door wat Edyn aan het doen was. Linn vond het, nu ze had geleerd dat veel magische dingen niet konden gebeuren zonder een spreuk of een handeling, ook best bijzonder dat Edyn het zomaar kon. Zeker omdat Edyn niet echt wist hoe ze het deed.
Linn had nog steeds niks gedronken van haar drankje, maar ze wist dat het wel zou moeten. Zeker omdat ze nog een blik kreeg van Madame Pomfrey. Ze bracht de beker naar haar lippen en nam een slok. De vieze smaak vulde haar mond en met veel moeite, en een vies gezicht, wist ze het door te slikken. Met een beteuterd gezicht keek ze naar de inhoud van de beker, die nog lang niet leeg was.
‘Is het niet lekker? Misschien moet je gewoon doen alsof het naar aardbeien smaakt, of toffee!’ opperde Edyn, wie klaar leek te zijn met de haren van Linn. ‘Het staat echt zo mooi! Nu zie je er in ieder geval niet meer zo zielig uit,’ zei ze glimlachend, terwijl ze een plukje haar uit Linn haar gezicht streek.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum vertrouwde Edyn echt wel, maar het had hem echt beter geleken om hier met z’n drieën naar toe te gaan. Het had namelijk best wel gekund dat Edyn onderweg ergens van afgeleid was geraakt. Dat was iets wat al wel een paar keer was gebeurd. Hij had niet geweten of het meisje de ziekenzaal had gevonden. Dan had Linn het alsnog wel gedaan. Toch had hij gewoon bij haar willen blijven, omdat het echt behoorlijk ernstig had geleken. Linn had er in ieder geval behoorlijk wat pijn aan gehad en dat was ook goed te zien geweest aan haar gezicht.
Zo lang als het kon had Calum de hand van Linn vastgehouden. Het was iets simpels waar hij helemaal niet over na had gedacht. Vroeger als hij zelf pijn had gehad, had zijn moeder zijn zus zijn hand ook nog wel eens vastgepakt als zijn moeder bezig was geweest met de wond verzorgen. Daarna had hij een dikke knuffel en een kus van zijn moeder gekregen en was alles weer goed geweest. Zeker als er iets lekkers bij was komen kijken. Voor Linn was dat nu niet het geval. Ze kreeg een drankje waarvan de walmen al in Calum zijn neus drongen, die zich vanzelf daardoor wat optrok.
Het was aan alles te zien dat Linn het drankje echt niet lekker vond, wat niet meer dan logisch was. Calum kon zich alleen maar indenken hoe vies het drankje wel niet moest zijn. Edyn gaf aan dat Linn zich moest indenken dat het naar aardbeien of naar toffee smaakte, maar het leek hem niet dat het echt ging helpen. Ondanks dat het wel lief was. "We kunnen zo in de grote zaal kijken of er nog iets te eten staat." De kans was heel erg klein omdat het eten al een tijdje geleden was geweest en het ook nog wel een tijdje zou gaan duren voordat ze weer konden eten. In de tussentijd werd de zaal eigenlijk gebruikt als een soort van bibliotheek, waar men wel mocht praten. Er werd in groepjes gewerkt. Al had Calum ook al wel gezien dat er gewoon gesprekken werden gevoerd, vooral tussen mensen die niet bij elkaar in de afdeling zaten en er werden ook spelletjes gespeeld.
"Ik heb het liefst dat ze hier het komende kwartier nog blijft. Als de pijn niet wegtrekt, dan kan ik daar iets aan doen." Calum vond het niet erg om hier nog een tijdje te zitten, zeker niet als hij Linn in die tijd iets kon afleiden. Al leek Edyn daar heel erg veel beter in. Toen Calum nog een keer om keek, zag hij dat Linn al een hele vlecht in haar haren had en er staken overal bloemen uit.
Ondanks dat Calum zelf ook nog niet heel erg veel van magie wist, wist hij wel maar al te goed dat hetgeen wat Edyn kon, heel erg bijzonder was. Bij de lessen leek het meisje een beetje af te dwalen naar andere dingen, maar ze had al wel laten zien dat ze dingen kon die Calum een ander nog nooit had zien doen. Hij had zijn ouders of zijn zus er nog nooit over horen praten. Hij wist vrijwel zeker dat hij er zelfs nog nooit over had gelezen. Het was de bedoeling dat ze op een gegeven moment spreuken zouden kunnen gebruiken zonder ze uit te spreken en zelfs zonder hun toverstok te gebruiken, maar dat zouden ze over een paar jaar pas leren. Hij durfde Edyn er ook niet over te vragen.
Edyn kwam om het bed heen gelopen en ging tegenover Linn en Calum zitten. "We kunnen een spelletje doen om te zorgen dat de tijd sneller gaat?" Stelde Edyn voor, iets wat Calum nog niet eens een heel erg verkeerd idee vond. "Linnie wat was dat spelletje wat we van de week samen hebben gedaan?! Dat was echt heel erg leuk om te doen!" Calum wist niet zo heel erg veel van spelletjes, zeker niet die van de niet-magische wereld. Zelf kende hij wel dingen zoals gobstones, iets wat hij vroeger genoeg had gespeeld en hij wist ook haast wel zeker dat Edyn dat ook had gedaan. Het was echter niet iets wat ze nu samen konden doen.
"Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet?" Vroeg Linn zachtjes, waardoor Calum zijn wenkbrauwen iets omhoog schoten. Iedere keer als hij iets van de niet-magische wereld hoorde, was hij benieuwd wat het precies was. Zo had hij al heel wat nieuwe dingen leren kennen, zoals de fiets waar Linn het over had gehad.
"Het is heel erg simpel. Eén iemand neemt een voorwerp in de ruimte en zegt ik zie, ik zie, wat jij niet ziet en dan de kleur of misschien de vorm van het voorwerp." Legde Linn al uit. Iets waarop Calum knikte. Het klonk inderdaad niet zo heel erg moeilijk en hij wilde best wel proberen.
"Ik begin wel!" Zei Edyn, die het riedeltje al op begon te zeggen en eens goed om haar heen keek, om vervolgens de kleur blauw te roepen en vanaf toen begon het raden naar het juiste voorwerp, wat het drietal toch voor een hele lange tijd deed.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld