Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Keana

Account verwijderd

schreef:
Mariana gaapte lichtjes en ging toen weer verder met de klanten te bedienen. Er was vandaag meer volk dan anders, maar gelukkig was het tafeltje aan de ventilator nog niet bezet. Er was nog genoeg plaats voor haar favoriete klant. Ze zou liegen als ze zei dat ze niet genoot van zijn bezoekjes in de middag. Het was leuk om wat van structuur te hebben in haar dag.
Hij zat hier vaak genoeg om te kunnen inschatten wanneer hij op bezoek kwam.
Pablo vond het ook helemaal niet erg dat Kaelan zo vaak langskwam. Hij was aangenaam bezoek en leuk om mee te praten. Zelfs hij vond dat en Pablo was niet altijd zo gesteld op mensen. Hij kon nogal kritisch zijn op bepaalde momenten.
Mariana hoorde het belletje en keek op, waarna ze glimlachte. Ze zag Kaelan naar zijn tafeltje lopen en haalde een hand door haar haren terwijl ze de bestellingen ophaalde van de andere klanten. Ze deed altijd haar best om zo vlot mogelijk zijn bestelling op te halen. "Uw bestelling komt er zo aan," beloofde ze de man tegen wie ze sprak, voordat ze naar Kaelans tafeltje liep en hem een glimlach schonk.
"Buenos días," begroette ze hem vrolijk. "Koffie en?" vroeg ze hem. Ze keek naar de kaart. Meestal raadde zij hem iets aan en bestelde hij dat. "Wat is er?" vroeg ze verward toen ze hem haar zag bestuderen. "Alles goed?" vroeg ze voor de zekerheid terwijl ze prutste aan haar haren. Ze wees naar een gerecht. "Waarom ga je niet eens voor het stereotype en bestel je een taco?" grijnsde ze. Ze lachte toen ze hem weer zag kijken en schudde haar hoofd. "Kaelan, wat is er?" vroeg ze lachend. Hij keek bijna nooit zo en ze vroeg zich af wat hij moest zeggen of vragen.
Mariana hield haar hoofd geamuseerd schuin en wuifde naar het groepje dat langs het raam fietste.

Account verwijderd

schreef:
Mariana had zijn tafeltje opvallend snel bereikt. Heel even vroeg hij zich af of ze hem voor andere klanten plaatste, maar waarschijnlijk zat dat slechts in zijn hoofd. Hij wist niet hoe lang iedereen al binnen zat en wie er al wel en niet geholpen was. Het enige wat hij wist, was dat Mariana nog naar hem toe moest komen.
Hij keek naar haar op en glimlachte toen. Altijd koffie. Wat hij at, koos hij nooit zelf. Mariana stelde hem elke keer iets voor en hij koos altijd voor het gerecht dat ze hem voorstelde. De gerechten raakten echter een keer op. Hij kwam hier regelmatig en als hij elke keer iets anders probeerde, was hij er snel doorheen. Snel genoeg zou hij moeten gaan kiezen welke gerechten hij opnieuw wilde eten en welke niet.
Mariana vroeg hem of alles wel goed met hem ging. Had hij anders naar haar gekeken dan normaal? Hij knikte, alles was goed. Er was niets aan de hand. Op de vermoeidheid na, maar hij had het idee dat ze daar wel aan gewend was.
'Een kop koffie en een taco dan,' knikte hij. Mexico stond voor de taco's, maar hij was hier inmiddels al twee maanden en hij had nog geen taco gezien.
Hij schudde zijn hoofd toen ze hem voor een tweede keer vroeg wat er aan de hand was. Hij was zich er niet bewust van dat hij anders deed dan normaal, maar dat deed hij blijkbaar wel. Hij kuchte en hief toen zijn schouders op, waarom stelde hij het uit?
'Wil je misschien een keer mee uit?' vroeg hij, waarna hij zijn hand even door zijn haren haalde en hij Mariana vragend aankeek. De uurtjes die hij in het restaurant doorgebracht had, waren ook leuk geweest, maar het zou niks worden als ze elkaar alleen hier zagen.
'Je hoeft niet natuurlijk. Als je geen zin hebt of al met iemand anders bent,' voegde hij eraan toe, waarmee hij haar direct een makkelijke uitweg bood. Hij wilde Mariana niet het gevoel geven dat ze verplicht was om met hem uit te gaan. Als ze iets zouden doen, moest dat zijn omdat ze het allebei wilden.

Account verwijderd

schreef:
Mariana noteerde zijn bestelling snel op een blaadje met zijn naam erbij. Het nummer van tafel hoefde er niet eens meer bij aangezien hij altijd op dezelfde plaats zat. "Koffie, koffie, koffie," mompelde ze een beetje afgeleid. Ze was het niet gewend dat het zo druk was in het restaurantje. Dat weerhield haar er echter niet van om een snelle babbel te maken met Kaelan. Die babbel kon ze gewoon niet achterwege laten.
Ze glimlachte kleintjes toen hij knikte en trok een wenkbrauw op. "Zeker?" vroeg ze voor de zekerheid. Hij gedroeg zich een beetje anders, keek anders naar haar. Ze wist niet precies wat er anders was, maar hij gedroeg zich een beetje vreemd.
"Koffie en een taco," herhaalde ze nogmaals om nog eens te checken. "Ik denk wel dat je taco's lekker gaat vinden," gaf ze toe. Ze wist dat hij nog geen taco had gegeten, maar het leek zo cliché om daarmee te beginnen. Ze had hem eerst wat kennis laten maken met de andere gerechten. Nu was het echter tijd om met de meest typische snack van heel Mexico kennis te maken.
Mariana glimlachte toen hij kuchte en zijn schouders ophief. Ze wachtte geduldig af en keek hem een beetje verbaasd aan bij zijn vraag. "Oh..," antwoordde ze wat verbaasd. Dat had ze niet verwacht. Ze had niet meteen verwacht dat Kaelan interesse had in haar, ook al had zij dat wel in hem. "Nee, graag," antwoordde ze glimlachend toen ze zijn volgende woorden hoorde. "Ik zou heel graag met je uitgaan Kaelan," knikte ze. Mariana had zeker zin om met hem uit te gaan. "Hmmm, waar en wanneer?"

Account verwijderd

schreef:
Zijn vraag leek haar te verbazen. Ergens had hij verwacht dat ze het wel had zien aankomen. Hij kwam hier al weken en hoewel de gerechten van Pablo erg goed waren, kwam hij daar niet alleen voor. Bovendien kwam hij nooit als Mariana niet werkte, iets wat Pablo inmiddels wel opgevallen moest zijn. Het leek hem sterk dat Pablo dat niet gezegd had tegen Mariana, de man leek er wel van te genieten hen te plagen.
Het was zijn beurt om verbaasd te kijken toen ze hem vertelde dat ze graag eens met hem uit wilde. Hij had al gerekend op een afwijzing, misschien had hij zelfs al bedacht hoe hij moest reageren als ze hem vertelde dat ze al met iemand anders ging en ze dat niet kon doen.
'Ik had eigenlijk niet verwacht dat ik zo ver zou komen,' lachte hij, waarna hij zijn hand even in zijn nek legde. Het was zo onwaarschijnlijk geweest dat er geen andere man was die zijn aandacht op haar gericht gehad. Hij fronste even en bedacht zich toen dat hij laatst had gelezen over een tentje op het strand, een minuut of tien van het dorp verwijderd.
'Ik las laatst iets over een nieuwe strandtent verderop. Misschien zouden we daarheen kunnen? Rond een uur of acht?' stelde hij voor. Welke strandtent hij precies bedoelde en waar dat precies was, zou hij nog even op moeten zoeken, maar dat had hij zo gedaan. Ten slotte was tegenwoordig alles op het internet te vinden. In zijn hoofd kwamen zijn werkschema's naar voren, waarin hij in een rap tempo zocht naar een dag waarop hij zeker niet af zou hoeven te zeggen, wat er ook gebeurde.
'Komt donderdag uit?' Het was maandag, dus dat betekende dat hij nog drie dagen zou moeten wachten. Die tijd had hij echter wel, ten slotte had hij de afgelopen twee maanden ook de tijd gehad. Twee maanden waren niet gehaast, maar ontzettend lang was het ook niet geweest. Het had hen de tijd gegeven om elkaar te leren kennen en hij had de kans gehad om te bedenken of dit het wel waard was. Dat was het.
Hij keek even op toen hij Pablo hoorde roepen vanuit de keuken. Hij leek het niet zo op prijs te stellen dat Mariana bij zijn tafeltje bleef hangen. Normaal gesproken had de man er geen moeite mee, maar vandaag was het redelijk druk binnen. Hij kon wel even wachten.

Account verwijderd

schreef:
Mariana lachte toen hij ook verbaasd keek en wiebelde met haar wenkbrauwen. "He, ik ben hier degene die verbaasd moet kijken", protesteerde ze glimlachend. Ze prutste aan haar armbanden en lachte om zijn woorden. "Hoezo niet?" vroeg ze met een grijns. "Lijk ik zo ongeïnteresseerd?" vroeg ze met een lachje. Het moest hem toch al opgevallen zijn dat ze af en toe iets te lang bij zijn tafeltje bleef hangen. Ze had gehoopt dat hij haar mee uit zou vragen, maar had het niet meteen verwacht dat het ook werkelijk zou gebeuren.
Mariana hield haar hoofd schuin en knikte bij zijn voorstel. "Klinkt fantastisch," gaf ze toe. Ze wist wat hij bedoelde en ze was er nog niet geweest, dus dat was perfect. Mariana glimlachte opnieuw. Ze was blij dat hij haar toch mee had uitgevraagd. Ze had het niet meer verwacht, maar blijkbaar was hij dus toch nog geïnteresseerd. "Oh, wacht," Ze nam een servetje van een andere tafel en noteerde haar nummer erop. "Voor het geval dat je je bedenkt," grapte ze.
"Donderdag is goed," knikte ze. Ze moest donderdag niet werken, maar dat wist hij waarschijnlijk ook al aangezien hij hier elke dag kwam eten. "Ehm, zien we elkaar daar of?" vroeg ze terwijl ze een hand door haar haren haalde en haar hoofd schuin hield.
Mariana kreunde toen ze Pablo hoorde roepen vanuit de keuken en lachte, waarna haar wangen wat rood kleurden. "Ughhhh." Mariana maakte een protesterend geluidje en schudde haar hoofd. "Die man," gromde ze. "Ik spreek je straks als ik je maaltijd komt brengen," lachte ze. "Un momento Pablo!" riep ze terug terwijl ze terug naar de keuken liep. "Ja?" gromde Mariana met een frons toen ze Pablo naar haar zag kijken. "Nog steeds geen flirten?" Mariana gromde. "Ik haat jou..."

Account verwijderd

schreef:
Hij schudde zijn hoofd toen ze hem vroeg of ze zo ongeïnteresseerd had geleken. Het was duidelijk dat ze interesse in hem had gehad, maar het was niet duidelijk op welke manier ze geïnteresseerd in hem was. Hij kwam niet van hier, het was overduidelijk dat hij niet van haar kwam. Mensen vonden het onbekende interessant. Ze wilden weten wie hij was en wat hij hier kwam doen.
'Het leek me onwaarschijnlijk dat iemand als jij alleen zou zijn.' Hij hief zijn schouders op. Mariana was aantrekkelijk. Dat vond niet alleen hij, maar waarschijnlijk ook een heleboel andere mannen die het restaurant bezocht hadden. Alhoewel lang niet alle mannen het op een gepaste manier duidelijk maakten. De eerste keer dat hij het restaurant bezocht had, was dat al wel duidelijk geworden. Hij vond het respectloos, maar Mariana leek eraan gewend te zijn dat mannen haar op een dergelijke manier aanspraken.
Een grijns verscheen op zijn gezicht toen ze een servetje pakte en haar nummer daarop noteerde. Had hij eerst om haar nummer moeten vragen voor hij haar mee uitvroeg?
'Ik ga me niet bedenken,' beloofde hij. Hij had genoeg tijd gehad om na te denken. De laatste keer dat hij op date gegaan was, was alweer jaren geleden. Hij was niet van plan de rest van zijn leven alleen te blijven om zijn werk. Zijn werk zou zijn leven niet mogen worden.
'Ik kan je ook ophalen?' stelde hij voor. Ze konden ook afspreken op het strand, maar in Canada was het gebruikelijk om je date op te halen en ook weer thuis af te zetten. Dat werd anders als je ouder werd, maar hij wist dat Mariana nog met haar familie woonde en hij vond het niet meer dan logisch dat zij ook op de hoogte van hem waren. In Mexico wist je het ten slotte maar nooit.
Hij keek Mariana even na en schudde toen grijnzend zijn hoofd. Het was ook jaren geleden dat hij iemand mee uit gevraagd had, maar hij moest zeggen dat het goed voelde om te weten dat ze het een poging waard vond. Hij pakte de krant, maar vandaag kon hij zich niet concentreren op de verhalen. In zijn hoofd was hij al druk bezig met donderdag, even voelde hij zich weer een zorgeloze, verliefde puber.

Account verwijderd

schreef:
Mariana trok een wenkbrauw op toen hij zijn hoofd schudde. Ja of nee? Ze trok een gek gezicht bij zijn woorden en schudde zelf ook haar hoofd. "Hoezo onwaarschijnlijk?" protesteerde ze lachend. "Iemand zoals ik? Serveerster in een restaurant en Mexicaans," grapte ze. Ze was heus niet bijzonder of uniek. Er waren genoeg Mexicaanse vrouwen in het dorpje die hij wel leuk zou vinden eenmaal hij ze leerde kennen.
Ze gaf hem een glimlach en haalde haar schouders op. "Wel, ik ben alleen," gaf ze toe. "Ik dacht dat er iemand op jou zat te wachten in Canada," gaf ze eerlijk toe. "Want kom op, wie wilt er nu niet uit met zo'n guapo?" plaagde ze hem. Ze keek hem vrolijk aan en lachte toen ze hem zag kijken naar het servetje. "Nu niet je mond eraan afkuisen," lachte ze terwijl ze hem een ander servetje gaf.
"Hmmm, you never know," knikte ze. "Dat zien we wel weer donderdag," glimlachte ze. Mariana keek hem geamuseerd aan. Ze had wel zin in de date. Het was alweer even geleden en ze zou liegen als ze zei dat ze zich niet aangetrokken voelde tot de man. Hij was aantrekkelijk, charmant en vriendelijk en ze hield van de manier waarop hij met mensen omging.
"Is goed, ik stuur je dan wel het adres door," knikte ze vrolijk. "Waarschijnlijk ben ik die avond bij een vriendin, dus je krijgt niet te maken met overbezorgde broers," grapte ze. Oh god, hopelijk jaagden Gabriel en Lucas hem later niet weg. Wel, hij had zeker hun goedkeuring nodig om dichter in haar buurt te komen.
Even later hoorde ze Pablo roepen dat haar shift erop zat. Maandag moest ze minder lang werken. Ze glimlachte en deed haar schort uit voordat ze afscheid nam van Pablo en uit de keuken liep. Mariana zag hoe Kaelan nog was aan het eten en glimlachte. Ze duwde een vlugge kus tegen zijn wang. "Smakelijk en tot donderdag."

Account verwijderd

schreef:
Hij was wat nerveus, ondanks dat het nergens voor nodig was. Mariana en hij hadden al zo veel gesprekken gevoerd in het restaurant en hij wist dat ze goed met elkaar op konden schieten. Het zou niet uitmaken waar ze die gesprekken zouden voeren. Toch kon hij het nerveuze gevoel niet helpen. Het was lang geleden. De laatste keer dat hij gedatet had, was nadat hij teruggekeerd was naar Canada en voor hij met zijn huidige werk begonnen was. Dat het niet gewerkt had, was volledig aan hem te wijten. Misschien was hij bang dat dat deze keer ook het geval zou zijn.
Met een vlugge blik op zijn navigatie draaide hij de auto de hoek om. Het was een minuut of tien rijden naar het strand. Mariana had hem verteld dat ze bij een vriendin zou zijn, dus dat hij vanavond niet te maken zou krijgen met haar familie. Ze had verteld dat haar twee broers behoorlijk bezorgd konden worden en ze haar waarschijnlijk niet zouden laten gaan voor ze hem volledig uitgehoord hadden, iets waarvoor ze hem voor nu wilde beschermen.
Toen de navigatie hem vertelde dat hij zijn bestemming bereikt had, parkeerde hij de auto aan de zijkant van de weg. Voor hem zagen alle huizen er ongeveer hetzelfde uit, dus hij was blij met de navigatie die in zijn auto ingebouwd zat. Zonder had hij het waarschijnlijk nooit gevonden.
Een zucht gleed over zijn lippen voor hij de bloemen van de passagiersstoel pakte en het portier open duwde, waarna hij richting het huis liep. Hij wist helemaal niet of Mariana van bloemen hield, maar het had hem wel zo beleefd geleken om ze voor haar mee te nemen. Nog zoiets wat ze in Canada vaak deden. Misschien zou zij het wel raar vinden. Hij schudde zijn hoofd, het waren maar bloemen.
Nogmaals haalde hij diep adem, waarna hij op de bel drukte. Hij hoorde het geluid van de bel door het huis schallen en wachtte geduldig. Erg veel geduld was echter niet nodig, want de deur werd al snel open getrokken. Het was echter niet Mariana die de deur open trok.
'Jij moet Kealan zijn, ik ben Isabel. Geen zorgen, Ana komt er zo aan. Mooie bloemen,' sprak Isabel. Ze sprak snel, dat deden de meeste Mexicanen. Hij glimlachte even beleefd, het kon niet anders dan dat dit de vriendin was van Mariana.
'Leuk je te ontmoeten,' knikte hij. Isabel glimlachte naar hem, waarna ze hem van top tot teen bestudeerde.

Account verwijderd

schreef:
Mariana haalde vlug een hand door haar haren en deed nog wat mascara aan voordat ze haar jeansrok en shirtje nog eens gladstreek. Ze had er wel zin in, maar was om één of andere reden toch nog nerveus. Haar enthousiasme overtrof het echter. Ze wilde graag met Kaelan uitgaan. De afgelopen dagen hadden ze ook even wat gsms't en nu hadden ze dus ook elkaars nummer.
Ze had dan toch besloten dat ze bij Isabel zou blijven en hij haar daar kon ophalen. Isabel was een geweldige vriendin en ze wilde hem nog net niet wegjagen met haar broers. Ze wist dat haar broers hem waarschijnlijk enorm zouden ondervragen tot ze alles wisten. Mariana wist ook dat dat haar meeste dates had afgeschrikt. Dat waren de struggles van twee broers hebben. Ze hield echter enorm erg van hen en ze waren er ook altijd voor haar. Mariana was dol op haar familie.
Ze glimlachte toen ze de bel hoorde en deed vlug haar sandalen aan. Ze was zo verstandig geweest om geen hakken aan te doen aangezien ze wat zouden drinken in een strandtentje. Het was misschien niet zo slim om in hakken over het strand te lopen. Mariana gniffelde toen ze de deur al hoorde opengaan voordat ze naar beneden was gelopen. Natuurlijk moest Isabel eerst Kaelan even checken.
Mariana liep rustig naar beneden en glimlachte toen ze Kaelan zag. "Hoi," begroette ze hem, waarna ze een kus tegen zijn wang drukte. "Zijn die voor mij?" vroeg ze verbaasd. "Dankje." Ze glimlachte breed en nam de bloemen van hem aan. "Ik ga ze even in water zetten en haal ze morgen wel op," knikte ze terwijl ze vlug naar de kast snelde. "Isabel, blijf van mijn bloemen af," dreigde ze tegen haar vriendin, met een glimlach om haar mondhoeken.
Ze liep snel terug naar de deur en glimlachte opnieuw naar Kaelan waarna ze hem even bestudeerde. Hij zag er goed uit. "Shall we?" Mariana keek op toen ze Isabel hoorde kuchen. "Breng haar veilig terug of ik vermoord je in je slaap okey?"

Account verwijderd

schreef:
Het duurde niet lang voor ook Mariana zich bij hen gevoegd had. Hij glimlachte toen ze een kus tegen zijn wang duwde bij wijze van begroeting. Hij had geen idee waar hij een dergelijke begroeting aan verdiend had, maar hij klaagde er ook niet over. De laatste keer dat ze elkaar gezien hadden, had ze hem ook een kus op zijn wang gegeven bij wijze van afscheid. Hier deden mensen daar duidelijk niet zo moeilijk over als thuis.
'Ik wist niet of je van bloemen hield,' gaf hij toe. Misschien hield ze helemaal niet van bloemen, maar dan was hij in elk geval beleefd geweest door ze wel voor haar mee te nemen. Hij lachte toen Mariana haar vriendin vertelde van haar bloemen af te blijven. Het was duidelijk dat haar vriendin, Isabel, wel van bloemen hield.
Mariana zag er mooi uit vanavond, maar hij had niet anders verwacht. Ze zag er ook mooi uit in haar werkkleding.
'Natuurlijk, geen zorgen,' beloofde hij. Vanavond zou hij haar weer netjes thuis afzetten, andere plannen had hij niet. Hoewel het hier regelmatig misging, was hij niet van plan Mariana iets aan te doen of iets te laten overkomen. Als hij dat gewild had, had hij dat al wel eerder gedaan.
Hij wachtte geduldig tot Mariana en Isabel afscheid genomen hadden en draaide zich toen om naar de auto. Hij opende het portier voor Mariana, zwaaide nog naar Isabel bij wijze van afscheid en stapte toen zelf in de auto.
'Je hebt niet alleen beschermende broers,' merkte hij glimlachend op, waarna hij de auto startte en de navigatie instelde. Haar vriendin was ook beschermend en zelfs Pablo was naar hem toegekomen om hem te vertellen dat hij Mariana vrijdag heelhuids op het werk wilde hebben. Hij had geen idee hoe Pablo afwist van de afspraak die ze gemaakt hadden, maar de man had het duidelijk wel geweten. Hij had het niet erg gevonden, hij begreep de bezorgdheid wel. Het was ook maar goed dat mensen bezorgd om haar waren.
'Heb je al gegeten?' Hij keek even opzij. Het was hier gewoon om laat te eten, maar misschien had ze al gegeten om niet op de date te hoeven eten. Hij had ook al gegeten, maar hij had er rekening mee gehouden dat Mariana dat mogelijk nog niet gedaan had en had dus niet zo veel gegeten dat hij later niets meer zou kunnen eten. Ze hadden niet afgesproken of ze iets zouden eten bij de strandtent of niet.

Account verwijderd

schreef:
Mariana glimlachte bij wat hij toegaf en schudde haar hoofd. "Ik houd van bloemen," beloofde ze hem. "Ik vind ze heel mooi, dankje," bedankte ze hem vrolijk. Ze vond het hartstikke lief dat hij moeite had gedaan om bloemen voor haar te kopen. Het was super schattig. Ze glimlachte naar hem en gniffelde toen ze Isabel teleurgesteld zag kijken toen ze haar vertelde dat ze van de bloemen moest blijven. Het waren haar bloemen.
Ze lachte en gaf Kaelan een licht stootje met haar heup. "Perfect antwoord," knikte Isabel met een tevreden glimlach. "Veel plezier jullie twee." Mariana knikte braaf en glimlachte naar Isabel. "Thanks dat ik gebruik mocht maken van je huis," lachte Mariana waarna ze meeliep naar Kaelans auto.
"Mooie auto," merkte ze op terwijl ze plaatsnam op de stoel naast die van de bestuurder. Meestal ging hij te voet naar het restaurant, dus zijn auto had ze nog niet gezien. "Komt hij uit Canada?" Ze keek hem nieuwsgierig aan en liet haar vingers glijden over het leer van de stoel.
Ze lachte bij zijn opmerking en haalde haar schouders op. "Ik snap het zelf ook niet waarom iedereen zo beschermend is, zie ik er zo onschuldig en weerloos uit?" gniffelde ze. Ze keek hem geamuseerd aan en haalde een hand door haar haren. Ze deed haar gordel aan en keek naar buiten. Het was al aan het donker worden, maar in Mexico bleef het redelijk lang licht dus het viel best wel nog mee.
"Ik wist niet of we zouden eten of niet, maar ik heb al een broodje gegeten," gaf ze eerlijk toe. Ze keek hem vragend aan. "Jij?" Ze hadden het misschien iets duidelijker moeten afspreken of ze zouden eten bij de strandtent of niet. Mariana keek naar de cd's onder de autoradio. "Do you mind?" vroeg Mariana terwijl ze de cd's nam. Ze glimlachte toen hij knikte en keek naar de covers van de cd-hoesjes. "Zijn dit Canadese zangers en groepen?" vroeg ze nieuwsgierig. "Ik ken ze niet," gaf ze eerlijk toe.

Account verwijderd

schreef:
Zijn blik gleed even door de auto. Hij had de auto niet zelf uitgekozen en hij had ook nooit waarde gehecht aan een mooie auto. Deze hadden ze hem gegeven toen hij naar Mexico gekomen was en inmiddels was hij eraan gewend geraakt dat hij geen inspraak had over de auto of de woonplek die hij toegewezen kreeg. Deze keer had hij echter niets te klagen. Zijn appartement was niet erg groot, maar alles wat hij nodig had, was aanwezig. Zijn auto was nieuw en werkte naar behoren. Het enige waar hij over kon klagen, was het werk zelf. Het was vermoeiend en ontzettend zwaar om iemand te zijn die hij niet daadwerkelijk was.
'Nee, deze heb ik hier gekocht. Een auto mee verhuizen is niet te doen,' vertelde hij. Hij had ook een auto en een appartement in Canada, al zijn persoonlijke bezittingen stonden nog daar, maar Mariana dacht dat hij voorgoed naar hier verhuisd was. Hij wist dat er een dag zou komen waarop hij het haar moest vertellen als het allemaal werkte.
'Ik denk dat het meer te maken heeft met het feit dat je heel erg mooi bent, maar je ziet er misschien ook wel een beetje onschuldig en weerloos uit,' lachte hij. Mooie vrouwen werden nu eenmaal eerder opgemerkt door mannen. Mariana was was dat betreft een erg opvallende verschijning.
'Hetzelfde,' gaf hij toe. Een grijns verscheen op zijn gezicht, hij vond het wel leuk dat ze hetzelfde gedacht en gedaan hadden. Hij schudde zijn hoofd, misschien leken ze dan toch nog een heel klein beetje op elkaar, al waren hun culturen compleet verschillend.
'Canadees en Amerikaans,' antwoordde hij. Hoewel hij Spaans altijd een mooie taal gevonden had, had hij er nooit aan gedacht om ook naar Spaanse muziek te luisteren. Zo nu en dan hoorde hij het wel voorbij komen op de radio, maar het was zijn muziek niet. De meeste nummers tegenwoordig gingen meer om de melodie dan de inhoud. Hij was meer van de inhoud en minder van de melodie. Het was dan ook niet zo verrassend dat Mariana ze niet kende, want dergelijke nummers werden niet zo vaak op de radio afgespeeld.
'Waar luister je graag naar?' vroeg hij. Als hij dat wist, kon hij wel inschatten welke cd het beste bij haar zou passen. Hij draaide de snelweg op en keek even om zich heen. Het was rustig op de weg vanavond, waarschijnlijk waren de meesten nog niet klaar met werken.

Account verwijderd

schreef:
"Oh, snap ik wel," gaf ze toe. Het koste ook wel wat om je auto mee te laten verhuizen. Het was wel wat werk. "Ik vind hem leuk," gaf ze toe terwijl ze wat rechter ging zitten en om haar heen keek. Hij was niet te groot of te bruusk, maar ook geen mini. "Mis je Canada?" vroeg ze nieuwsgierig. "I mean, ik snap wel dat je je familie mist natuurlijk," gaf ze toe. "Maar het land zelf?" Mariana keek hem vragend aan. Zij zou Mexico wel missen als ze zou verhuizen. Je werd gewoon in een volledig andere cultuur gedropt. Ze vroeg zich af of Kaelan lang nodig had gehad om zich aan te kunnen passen aan de mensen en de toestand hier.
Mariana voelde haar wangen wat gloeien en lachte. "Dankje," bedankte ze hem met een lachje. "Maar he, er gaat heus niets met me gebeuren," protesteerde ze. "Zeker niet als iedereen in mijn leven me zo beschermt," gniffelde ze. Ze keek hem vrolijk aan. "Heb jij broers of zussen?" Ze hield haar hoofd schuin.
Mariana lachte toen hij toegaf dat hij hetzelfde had gedaan als haar en haalde haar schouders op. "Wil jij nog eten of nah?" vroeg ze hem vrolijk. "Mij maakt het niets uit," beloofde ze Kaelan. Het was niet alsof ze zoveel honger had, maar als hij iets wilde eten, kon zij dat ook wel.
Ze bestudeerde aandachtig de hoesjes en wees naar één die ze herkende. "Die ken ik wel, Bryan Adams," knikte ze. "Zijn muziek vind ik goed," glimlachte ze. Ze kende wel een paar nummers van de zanger. "Ik weet ook dat dat ene tieneridool van bij jullie komt, Justin Bieber?" Mariana schoot in de lach om zijn gezichtsuitdrukking. "Wat heb ik verkeerd gezegd?" gniffelde ze.
Mariana dacht na. "Hmmm, muziek met een goede bas en gitaarlijn en een verhaal achter het nummer," gaf ze eerlijk toe. "Carlos Santana en Paulino Rubio zijn hier heel bekend," knikte ze. "Ik geef je wel eens een cd van hen," beloofde ze Kaelan. "Misschien moeten we eens cd's uitwisselen," grapte ze.

Account verwijderd

schreef:
'Als ik geluk heb, zit je wel vaker in deze auto,' merkte hij op, waarna hij even naar haar glimlachte. Als het werkte, zouden ze waarschijnlijk wel vaker met de auto weggaan. Hij wist niet of Mariana een auto had, maar hij gokte erop dat dat niet het geval was.
Voor hij Mariana antwoord gaf, dacht hij even na. Eigenlijk had hij geen tijd om Canada te missen. Hij hield zichzelf druk met van alles. Misschien deed hij dat om niet over Canada te hoeven denken, misschien omdat hij het prettig vond om druk bezig te zijn en niet na te hoeven denken.
'Ik denk het wel. Ik vond de kou soms wel prettig en daar hoefde ik 's nachts niet uit te kijken.' Het was daar een stuk veiliger dan het hier was. Daar hoefde hij niet bang te zijn dat iemand iets zou overkomen zodra ze de deur uit liepen. Hier was dat een ander verhaal. Hij maakte zich geen zorgen over zichzelf, maar wel over anderen.
Hij lachte. Iedereen in haar leven leek haar inderdaad te beschermen. Meestal hadden mensen daar ook een goede reden voor. Mariana was het waard om beschermd te worden, anders zou niemand het doen. Ze was goed voor anderen en kreeg daar goed voor terug.
'Twee zusjes en een broertje,' knikte hij. Zijn ouders hadden hen redelijk snel na elkaar geadopteerd, omdat ze bang waren geweest dat ze anders geen familiegevoel ontwikkeld hadden. Familiegevoel was belangrijk voor hen, zeker omdat ze geen familie via bloed waren.
'We eten wel als we honger hebben,' besloot hij. Misschien hadden ze straks helemaal geen honger of hadden ze alleen zin in een kleine snack. Ze hoefden zich niet te binden aan het besluit als ze het ook open konden houden.
Hij luisterde naar Mariana terwijl ze bezig was met de cd's. Hij lachte toen ze begon over het Canadese tieneridool. Ze hoefde zijn naam niet hardop uit te spreken voor hem om te weten over wie ze het had. Zijn jongste zusje was twintig, maar hij verdacht haar ervan stiekem verliefd te zijn op de jongen.
Met zijn vinger gleed hij even over de verschillende hoesje, waarna hij bleef hangen bij de cd die hij zocht. Hij pakte het hoesje uit het vakje en stak het toen uit naar Mariana.
'Neem de volgende keer jouw cd maar mee.' Hij vond het niet erg als ze zijn cd een poosje langer bij zich hield. Het was een soort verbintenis voor een volgende afspraak.

Account verwijderd

schreef:
"Hmmm of als ik geluk heb," verbeterde ze hem. Ze keek hem lachend aan. Wie weet had hij het helemaal niet naar zijn zin en vroeg hij haar nooit meer mee uit. Ze schonk hem een glimlach. Hij deed alles perfect. Mariana maakte zich meer zorgen over hoe zij zich moest gedragen. Misschien vond hij Mexicaanse meisjes dan toch niet zo leuk. Ze wist niet wat hij gewend was waar hij van kwam. Misschien waren Canadese vrouwen helemaal anders dan hier.
Mariana trok een gezicht. "Ik kan me niet voorstellen dat je kan slapen in zo'n kou," glimlachte ze. Ze was echter wel heel erg nieuwsgierig. Ze wilde graag eens Canada bezoeken. Misschien kon Kaelan haar dan wel eens rondleiden als het werkte.
Mariana maakte een protesterend geluidje toen hij lachte en schudde haar hoofd. "I'm completely fine," klaagde ze. "Er is nog nooit iets ergs gebeurd, gelukkig, en dat gaat ook niet gebeuren," knikte ze. Ze deed niets speciaals, bleef weg van gevaarlijke dingen en hielp haar familie en Pablo. Wat kon er verkeerd lopen?
"Dat is schattig," gaf ze toe. "Jonger dus?" veronderstelde ze. Hij zei zusjes en broertjes, dus ze veronderstelde van wel. Ze was geïnteresseerd in Kaelan. "Ze moeten wel naar je opkijken, hun grote broer die verhuist naar Mexico," glimlachte ze. Ze zou zelf wel denken dat haar broer stoer was als hij naar zo'n gevaarlijk land verhuisde. In dit geval woonden ze er echter al.
"Ben jij er fan van?" grapte ze toen hij begon te lachen. Mariana keek hem aan toen hij een cd naar haar uitstak en glimlachte waarna ze die aannam. "Dankjewel, ik ga er zo vlug mogelijk naar luisteren," beloofde ze hem. Ze bestudeerde de cd nieuwsgierig. Het was een mix met verschillende artiesten, dus dat was wel fijn. Ze stak de cd in haar handtas en glimlachte toen ze het strand zag. "Ik denk dat we er zijn?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld