Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Not everyone knows the pain we feel

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
Met al mijn kracht probeerde ik woorden uit mijn mond te persen. Het werkte niet. Dus liet ik alles los en probeerde mijn spieren op te spannen. Misschien hielp dat wel tegen de tintelingen. Ik hoorde verpleegsters tegen elkaar iets zeggen, maar het enige wat ik kon verstaan was het woord 'kalmeren'. Zouden ze me iets geven? Ik wil geen chemische prut in mijn lichaam, ik wilde het niet!
Nogmaals spande ik mijn spieren op. Dit keer leken mijn stembanden te werken, want er kwam een grote schreeuw van angst uit mijn mond: "NEE!!!!!"
Ik zag nog steeds niks, maar ik voelde wel dat er heel wat mensen rond me stonden. Opeens werd alles stil, ik voelde niks meer en het zwarte veld met grijze schaduwen voor mijn ogen vervaagde naar pikdonker.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Axel bleef bezorgd naar het meisje kijken en speelde met zijn vingers. Hij kon er niet tegen dat hij niets kon doen. Hij wilde haar zo graag helpen.
Hij schrok uit zijn gedachten toen hij het meisje hoorde schreeuwen en de verpleegster kwam er al aan. Ze injecteerde het kalmerende middel en suste het meisje zacht. Daarna bleef ze nog even bij haar staan, om er zeker van te zijn dat alles goed ging.
Axel ging langzaam recht zitten en staarde naar de muur tegenover hem. Hij vond het erg moeilijk om het allemaal zo te zien want hij had het nog nooit meegemaakt. Hij zuchtte zacht en trok aan de mouwen van zijn trui.

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
Alles werd opnieuw licht. Mijn gehoor kwam terug en ik zag mijn half afgewerkte tekeningen opnieuw aan de muur hangen. Ik wilde niks zeggen, uit schaamte.
Rond mij stonden allemaal verpleegkundigen. Ik zag ook dat er een dokter was bijgekomen en aan het overleggen was met een oudere vrouw. Ik kende de dokter niet, want ik ben nooit bij hem geweest.
Ik bekeek mijn hele kamer aandachtig, alsof ik hier nog nooit geweest was. Eigenlijk was ik op zoek naar Axel, maar ik vond hem niet. Waar zou hij zijn?
Mijn ogen vielen meteen op de deur, toen ik een detail van de trui van Axel zag. Hij stond gewoon op mij te wachten! Hij was niet gevlucht naar zijn kamer!
Ik wilde rechtop gaan zitten, maar een verpleegkundige duwde met haar handpalm op mijn borstkast. Waarmee ze wilde bedoelen dat ik moest blijven liggen. Ik zuchtte.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Axel zag na een tijdje dat het meisje weer bewoog en hij zuchtte opgelucht. Hij was blij om dat te zien maar toch bleef hij zich zorgen maken om haar.
Hij bleef wat ongemakkelijk in de deuropening staan. Hij wilde graag naar haar toe gaan maar hij wist dat dat niet mocht. Hij keek naar Lydia en glimlachte even. Hij was in ieder geval blij dat ze weer bewoog.
Hij ging weer om het hoekje zitten. Hij wilde ook niet de hele tijd blijven kijken, dat vond hij onbeleefd. Hij keek weer voor zich naar de muur tegenover hem en trok zijn knieën op.

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
Ik zag dat Axel naar me glimlachte. Hij vond me dus niet raar! Ik wilde dat hij hierheen kwam, maar ik wist niet hoe ik hem hierheen zou krijgen.
"M... mag... ik je w... wat vragen?" vroeg ik zachtjes aan de verpleegkundige naast mijn bed.
Ze leek me wel een vriendelijke vrouw, dus misschien kon ik haar overtuigen met mijn zielige oogjes. Dat kon ik vroeger in de lagere school ook altijd tegenover de leraren. Ze wilden altijd mijn barbiepoppen afnemen omdat ze op mijn bureau zaten, maar toen keek ik eens zielig naar de juf en dan vond ze het wel oké dat Barbie Annelies mij beschermde tegen de moeilijke rekenoefeningen. Ik was zo goed in het manipuleren van mensen. Nog steeds.
"Natuurlijk, Lydia. Is er iets dat ik voor je kan doen?" zei de verpleegkundige op een vriendelijke toon.
"Zou Axel even hierheen mogen komen? Ik kan goed met hem praten en ik voel me goed bij hem. Het is die jongen daar, aan de deur. Ik wil hem ook niet alleen laten op zijn eerste dag hier." Het ging opeens vlot voor me om te praten. Dat komt waarschijnlijk omdat ik mijn ademhaling onder controle heb gekregen.
De verpleegster knikte toestemmend en ging richting Axel. Ik wist dat ik goed was in zielig doen, maar zo goed?!

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Hij haalde een hand door zijn haren en keek om zich heen. Hij had het gevoel dat iedereen naar hem keek om het feit dat hij daar op de grond zat en hij probeerde er niet te lang over na te denken. Hij wilde Lydia niet alleen laten.
Hij keek op toen hij voetstappen hoorde. Hij zag een verpleegster voor zich verschijnen. ‘Lydia heeft naar je gevraagd’, zei ze zacht en Axel knikte. Hij kwam langzaam overeind en stapte toen wat onwennig de kamer in.
Hij liep naar het bed toe en ging op de stoel naast het bed zitten. Hij glimlachte even. ‘Hey’, zei hij zacht.

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
Ik glimlachte terug. Ik ben blij dat hij gekomen is. De meeste mensen hier hadden me al lang in de steek gelaten. Sommigen zouden bang reageren, anderen dan weer lachend.
"Sorry... Ik wilde je niet laten schrikken. Het was sterker dan mezelf," zei ik.

(tja, als we een conversatie aangaan, kunnen we niet van elkaar verwachten dat we lange teksten schrijven hahaha)

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Axel schudde langzaam zijn hoofd en glimlachte even. ‘Het geeft niet. Ik ben al lang al blij dat je weer wakker bent’, zei hij eerlijk en schoof de stoel wat meer naar het bed toe.
‘Heb je er vaker last van?’, vroeg hij toen zacht en legde zijn handen in zijn schoot, terwijl hij naar het meisje keek.

(Geeft niet hoor

)

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
Ik moest even nadenken over zijn vraag, want ik wist eigenlijk niet of ik er vaker last van had. Eigenlijk heb ik dit nooit eerder gehad. Wel dat mijn gedachtes op hol sloegen, maar niet echt in deze extreme versie.
"Nooit echt zo extreem," vertelde ik.
Ik heb wel momenten gehad dat ik dingen zag die er niet waren en dat ik dan even in een andere wereld was. Of ja, in dezelfde wereld , maar dan zonder dat de realiteit aanwezig is.
"Het is vrij moeilijk om het uit te leggen allemaal. Neem maar gewoon van mij aan dat ik gek ben in mijn hoofd. Net als al die andere losers hier."
Het was niet mijn bedoeling om zo gemeen over te komen. Het flapte er gewoon uit. Ik voelde me er meteen schuldig over, want Axel is helemaal geen loser. Ik kon maar beter zwijgen en niks meer zeggen. Straks verpestte ik het nog.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Axel luisterde naar haar woorden en knikte langzaam. ‘Ik hoop maar dat het niet meer zo extreem terug komt’, zei hij toen eerlijk terug en speelde met zijn vingers.
Hij schrok wel even door haar woorden. Ze heeft het ook over jou, zei hij tegen zichzelf. Ach, hij was het eigenlijk wel met haar eens. Hij was ook een loser.
Hij schudde toen zijn hoofd. ‘Ik vind niet dat je gek bent’, zei hij toen zacht en keek naar het meisje. Hij zweeg even en bedacht zich wat hij daarna kon zeggen. ‘Ik vind je aardig’,zei hij daarna en knikte bevestigend bij zijn woorden. Vanbinnen zuchtte hij om zichzelf. Geweldige woorden, vriend.
Hij keek weer naar Lydia. ‘Sorry’, zei hij toen en glimlachte even.

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
"Laten we even over wat anders praten," stelde ik voor.
Ik had geen zin meer om te praten over onze gevoelens of gedachtengang. Ik wilde hem gewoon beter leren kennen. Misschien kan ik hem dan nog meer vertrouwen en kunnen we een vriendschap sluiten. Al had ik het gevoel dat we al een beetje vrienden waren. Er was steun aanwezig, het voelde goed bij hem. Vandaar dat ik ook wilde dat hij bij mij kwam zitten.
"Wat heb je gestudeerd?" vroeg ik nieuwsgierig. Hij leek me wel een slim en aandachtig persoon. Misschien heeft hij wel een extreem hoog diploma? Er zijn nog mensen die helemaal gek worden van al dat studeren en daarom zich moeten opsluiten in een psychiatrie.
Maar oké, dat was niet meteen het doel van mijn vraag. Ik wilde gewoon weten wat hij gestudeerd had. Puur uit interesse.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Hij knikte door haar woorden. Daar was hij het mee eens.
Hij keek op door haar vraag en glimlachte even, waarna hij uit het raam keek. ‘Ik heb een propedeuse in gamedesign en dat is het eigenlijk. Ik heb geprobeerd de opleiding af te maken maar het werd me uiteindelijk te veel en toen ben ik er mee gestopt’, zei hij toen. Hij voelde zich er nog steeds slecht over. Hij had het graag af willen maken maar het lukte hem gewoon niet om steeds uit bed te komen om de lessen bij te wonen en om huiswerk te maken.
Hij keek daarna weer terug naar Lydia.‘En jij?’, vroeg hij toen belangstellend. Hij vond het fijn om zo met haar te praten. Zijn zenuwen waren nu helemaal weg en hij voelde zich op zijn gemak bij het meisje.

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
Oh, gamedesign... Dat klonk leuk! Ik was niet van plan om er verder nog vragen over te stellen, aangezien het hem misschien zou kwetsen. Misschien moest hij stoppen om bepaalde redenen waar ik niet van af weet. Het zou dan heel grof zijn om door te vragen en in zijn verleden te gaan graven.
"Ik criminologie gestudeerd. Heb daarna even bij de recherche gewerkt, tot ik hier belandde natuurlijk," vertelde ik.
Ik heb me door mijn studentenjaren moeten slepen. Het was niet gemakkelijk. Mijn sociale contacten verwaterden ook gewoon altijd. Ik spendeerde teveel tijd aan studeren, waardoor ik minder tijd had voor mijn vrienden. Net omdat ik minder sociaal contact had, begon ik daarover te piekeren. Door dat piekeren ging mijn studeren dan weer niet zo vlot. Het was een vicieuze cirkel. Uiteindelijk was ik afgestudeerd en kon ik al meteen gaan werken bij de politie. Dat was ook mijn laatste stageplaats, want blijkbaar waren ze enorm tevreden van mijn werkprestaties.
Uiteindelijk mocht ik na een maand de spannendste afdeling van de politie al verlaten, want mijn ouders vonden het blijkbaar een beter idee dat ik naar een psychiatrisch centrum ging. Mijn collega's vertelden mij ook wel eens dat ik er niet gezond uit zag, maar dat kon me vrij weinig schelen. Ik was gelukkig op mijn werk en dat hebben mijn ouders van me afgenomen.
Nooit stonden ze voor me klaar, maar dan opeens wel en maakten ze zich zorgen. Het was een schijnheilige zet, dat was het.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Axel luisterde naar het meisje en moest even glimlachen. ‘Criminologie’, herhaalde hij en keek naar haar. ‘Dat klinkt interessant’, zei hij. ‘Is het erg moeilijk?’, vroeg hij. Hij wilde het gesprek niet stil laten vallen en hij was wel benieuwd naar de opleiding. Hij zou het niet al te persoonlijk maken omdat hij haar niet wilde kwetsen.
Hij haalde een hand door zijn haren en leunde wat meer in de stoel, waarna hij weer naar het meisje keek.

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
"Als je het begrijpt is het gemakkelijk," zei ik. Het kwam wat kortaf over, maar het is wel de waarheid. Velen zaten gewoon in de les spelletjes te spelen op hun telefoon. Anderen waren tekeningen aan het maken op het blad waar ze eigenlijk een samenvatting moesten neerschrijven. Je kan al 50% onthouden voor het examen wanneer je aandachtig aanwezig bent in de les, wat voor velen niet echt het geval was.
Er waren mensen die de leerstof als een papegaai vanbuiten leerden, maar dat was voor mij niet nodig. Ik begreep goed hoe alles in elkaar zat, dus ik moest het gewoon leren door hardop tegen mezelf een verhaaltje te vertellen.
"Je haar zit goed, hoor," voegde ik er nog aan toe. Ik glimlachte even en keek hem aan. Zijn haar zag er zacht uit. Waarschijnlijk was het nog maar net gewassen en goed verzorgd.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld