Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | De Arena

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Serieus? Alsof de dag nog niet erg genoeg was, was Loué ook nog even bij haar langs gekomen. Het kleine temperamentvolle meisje had potentie gehad om ooit haar vriendin te kunnen worden. Iets in haar gedrevenheid sprak Scarlett aan, maar tegelijkertijd was het ook haar grootste allergie. Ze bemoeide zich met zaken die niets met haar te maken hadden. Scarlett wist dat ze de woorden meende, maar eerlijk gezegd beangstigde het haar niet. Op dit moment was haar imago al flink geschonden en ze zat hier niet om vrienden te maken. Dat er straks meerdere mensen waren die haar haatten, was slechts bijzaak. Daarbij was het überhaupt de vraag of het ooit naar buiten zou komen.
Scarlett rolde met haar ogen. ‘Het kan me niet schelen wat anderen van me denken, en al helemaal niet wat jij van me denkt. Het is niet mijn fout dat je jaloers bent dat Mace en ik het goed kunnen vinden en dat hij liever met mij sprak na zijn gevecht dan met jou.’
Dat bleek een gevoelige snaar te zijn. ‘Dat was anders,’ wierp ze tegen.
Scarlett haalde haar schouders op. ‘Misschien. Of je het nu leuk vindt of niet, Mace en ik kunnen het goed vinden en dat is niet wat ik ga laten vallen omdat jij het niet kan hebben dat hij nu ook met een ander meisje omgaat. Je mag dreigen en roddelen wat je wilt, maar mij maak je niet klein.’
Loué grinnikte cynisch. ‘Je doet alsof je stoer bent, maar ik heb je wel door. Denk maar niet dat je voor mij geheimen kunt bewaren.’
Dit meisje begon flink op haar zenuwen te werken. Scarlett had ooit een gevecht van haar gezien en had Mace een keer horen praten over haar gave. Licht. Ze kon zich vliegensvlug bewegen, van het ene moment naar het andere moment. Het was een krachtige gave als je het goed wist te gebruiken. En hoewel Scarlett niet extreem zeker was van haar eigen gave, was ze ervan overtuigt dat ze een strijd met Loué zou kunnen winnen. Scarlett zette een stap dichterbij en rechtte haar rug. Loué was iets kleiner dan dat zij was, waardoor Scarlett met een intimiderende blik op haar neer keek. ‘Wacht maar tot we tegenover elkaar staan in de Arena,’ zei Scarlett op een zachte, indringende toon. ‘Dan zijn je vriendjes er niet om je te redden.’
Scarlett had wel degelijk het idee dat haar woorden indruk maakten, maar Loué liet zich niet kennen. ‘Ik heb geen anderen nodig.’ Scarlett was zich ervan bewust dat er een kern van waarheid in zat. Het meisje was sterk genoeg om op eigen voeten te staan, maar ze stond sterker door de mensen om haar heen. Mensen kwamen niet bij haar in de buurt, omdat Mace het wel voor haar zou oplossen en de persoon de Arena in zou sturen. Dat was iets waar ze niet bang voor was: Mace zou Scarlett niet de Arena insturen. ‘We zullen zien,’ zei Scarlett. ‘Goed gesprek, maar als je het niet erg vindt ga ik nu doen waar ik naar onderweg was.’ Met die woorden liet ze Loué achter. Terwijl ze wegliep botste ze expres tegen haar schouder aan. Kinderachtig, maar doeltreffend. Scarlett was niet altijd zo’n bitch, maar de omstandigheden boden haar weinig keus. Ze was niet van plan om zich gewonnen te geven, helemaal niet tegenover Loué. Daar waar Scarlett eerst nog open had gestaan voor een vriendschap, was ze nu veroordeeld tot haar vijand. En dat mocht zelfs Mace weten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een nacht was verstreken sinds Scarlett zich had moeten melden. Mace had haar de rest van de dag niet meer gezien. Ook Loué was snel vertrokken en had haar gezicht daarna niet meer laten zien. Dat deed Mace vermoeden dat ze ergens mee bezig was, een spoor probeerde te vinden. Hij wist beter dan zich er mee te bemoeien. Hij kon haar wel waarschuwen, of haar tegenhouden. Hij kon haar laten weten dat hij het niet wilde hebben, maar dat had geen zin. Loué had een eigen wil en zelfs hij zou daar niet gemakkelijk op in kunnen spelen. Zelfs niet met de zekerheid die hij haar zo nu en dan kon bieden.
Die ochtend was Mace vroeg wakker geworden om zijn wekelijkse work-out te voltooien. Oefenen met zijn gave was niet iets wat hij snel deed, bang dat hij teveel weg zou geven aan zijn vijanden. Wel probeerde hij zijn kracht en conditie op pijl te houden. Zijn wonden waren ondertussen al begonnen met helen. Allen rondom zijn neus zag het nog blauw van de klap die hij had gehad.
In de ochtend was het vaak rustig in de zaal waar getraind kon worden. Slechts een paar anderen waren aanwezig geweest toen Mace naar binnen was gelopen. Hij had hun bestaan echter volledig genegeerd en had zich gefocust op de gewichten en de loopband. Als laatste had hij zichzelf in een reeks opgetrokken aan de stang die er had gehangen en dat was voldoende geweest voor deze week. Tevens had ook het signaal geklonken dat ze hadden kunnen ontbijten.
Tijdens het sporten had hij zijn hoofd echter niet helemaal leeg kunnen krijgen. Het bleef maar door zijn hoofd spoken dat er iets aan de hand was. Dat er mensen waren die van hem af wilden en bereid waren om ver te gaan. Net zo ver als hij, misschien nog wel verder dan dat. Hij wist nu niet meer wat Scarlett er precies mee te maken had. Of ze haar hadden betrapt of niet. Hij wilde het niet toegeven, maar de gedachten maakte hem gekker dan hij liet merken.
Dat was ook één van de redenen dat hij in de kantine had gekozen om alleen te ontbijten. Hij wilde nu niet aanhoren wat de complot theorieën van Loué waren en wat ze had gevonden. Hij wilde in zijn eentje proberen de rust weer te vinden en zijn hoofd leeg te maken, al hielp de drab op zijn dienblad er niet aan mee.
Een dienblad werd op de tafel gelegd, op de plek tegenover hem. Zijn hoofd ging iets omhoog, om te kijken welke persoon hem wilde vergezellen, ondanks dat het duidelijk was dat hij alleen wilde zijn. Het was Scarlett. Na de glimlach die ze hem de vorige dag had geschonken, had hij niet meer geweten wat hij had moeten denken. Eerlijk gezegd wist hij het nu nog steeds niet. Wat kwam ze doen? Had ze hem iets te vertellen? Of wilde ze hem waarschuwen? Scarlett kon letterlijk tientallen beweegredenen hebben om nu tegenover hem te staan, klaar om haar plaats in te nemen.
‘Mag ik hier zitten?’
‘Dat hangt er vanaf,’ zei Mace bedenkelijk. ‘Waarom wil je daar zitten?’ Hij wist dat hij meer duidelijkheid kon vragen bij Loué. Met haar nieuwsgierige eigenschappen wist ze waarschijnlijk al meer dan hij. Er was een simpele oplossing voor de twijfels in zijn hoofd, maar toch was er iets wat hem er van weerhield om naar zijn beste vriendin te gaan. Wellicht was het de onschuld die hij soms zag in Scarlett. Hij wilde haar eerst een kans geven om het uit te leggen.
‘Graag of niet.’ Scarlett koos ervoor om niet te antwoorden op zijn vraag. Graag of niet. Op dit moment wist hij het niet eens. Hij had gezegd dat hij alleen had willen eten. Hij wist dat het bij de anderen verkeerd zou vallen als ze zouden zien dat hij Scarlett wel toe zou staan. Aan de andere kant: Scarlett was de directe bron van informatie. Zelfs nog beter dan Loué. En als hij haar verhaal niet zou vertrouwen, dan zou hij altijd nog naar zijn beste vriendin kunnen om informatie te winnen.
‘Oké,’ stemde Mace uiteindelijk in. Scarlett schoof de stoel naar achteren en ging er op zitten. ‘Hoe is het met Tom?’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Natuurlijk was dat nieuws hem niet ontgaan. Ze had gehoopt dat ze discreter met de informatie om zouden gaan. Sinds ze in de Arena zat, wist ze dat dingen niet zo waren zoals de buitenwereld het liet blijken. Men was vrijer dan ze gedacht had, maar dat betekende ook dat er meer ruimte was om elkaar in het nauw te drijven. Mace was er een goed voorbeeld van. Hij zat hier al zo lang, dat hij niet alleen gemakkelijk informatie te vergaren wist, maar zelfs de wedstrijden kon manipuleren. Blijkbaar was hij daarin niet de enige en dat vormde een gevaar waar Scarlett in het begin niet op voorzien was. Dat was iets wat ze nu duidelijk in haar gezicht geduwd kreeg.
Terwijl ze met een lepel in de drab op haar bord porde, beantwoorde ze zijn vraag. ‘Dus jij weet het ook al,’ constateerde ze. Sinds gister was haar eetlust compleet verdwenen. Ze legde haar lepel neer en sloeg haar armen over elkaar, terwijl ze Mace aankeek. Het was niet makkelijk om mee te gaan in de walgelijke leugen. Het idee alleen al dat ze die nacht met die bewaker gezoend had maakte haar misselijk, terwijl ze nu moest rondbazuinen dat ze een relatie had behouden. ‘Maar om je vraag te beantwoorden, Tom is geschorst en ik ben mijn overwinningspunten kwijt. Het verbaast me dat het je interesseert.’
‘Het interesseert me eigenlijk niet.’
Daar waar Scarlett hem aankeek, had hij zijn aandacht gericht op zijn eten die hij met tegenzin naar binnen leek te werken. Hoewel zijn wonden redelijk genazen, waren ze nog steeds zichtbaar. Dat in combinatie met zijn licht glanzende huid van het zweet, zorgde ervoor dat hij er flink aantrekkelijk uitzag. Zij daarentegen had betere dagen gekend. Ze had niet goed geslapen, waardoor haar wallen licht zichtbaar waren. Het boeide haar ook vrij weinig. Mensen mochten van haar denken wat ze wilde. Het was fijn geweest als men haar had gemogen, maar de situatie was niet meer te redden.
‘Dus daarom vroeg je ernaar?’ Ze probeerde het luchtig te houden en hun soms wat sarcastische gesprekken te repliceren, maar Mace was daar duidelijk niet voor in de stemming.
‘Wat wil je, Scarlett? Wat is er nou echt gebeurd gisteren?’
Zijn toon deed meer met haar dan ze wilde toegeven. Onbewust was ze om hun vriendschap gaan geven en hij leek flink geïrriteerd te zijn door haar op het moment. Het feit dat zij nu geen andere keus had dan hem verraden, kwam hard binnen. Dit was het moment waarop ze tegen hem moest liegen. Ze sloeg haar ogen neer. ‘Ik heb je in gevaar gebracht. Het spijt me. Het gaat je niks aan dat Tom en ik…’ Ze kon het gewoon niet over haar lippen krijgen. ‘Maar na wat er gebeurd is had ik open kaart met je moeten spelen.’
Mace leek niet erg aangedaan van haar verhaal. ‘En hoe moet ik weten dat je nu open kaart speelt?’
‘Het is niet alsof ik het leuk vind dat dit nieuws naar buiten gekomen is. Waarom zou ik daarover liegen? En waarom zouden ze een bewaker geschorst hebben als er iets anders aan de hand geweest was?’
‘Ik weet het niet.’
‘Maar je vertrouwt me ook niet.’
‘Alsof je mij wel vertrouwt.’
Steeds meer. Maar dat zou ze niet zeggen. Ze hield haar mond wijselijk dicht. Hoe moest ze dit doen? Niet alleen mocht ze hem niet vertellen wat er echt gebeurd was, maar ook zou ze zijn vertrouwen opnieuw moeten winnen. Hoe moest ze dat in godsnaam doen terwijl ze amper tegen de jongen kon liegen?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was hem moeilijk kwalijk te nemen, toch?
Zoveel gebeurtenissen hadden elkaar opgevolgd en dat maakte dat zij vertrouwen in Scarlett was afgenomen. Het was allemaal te toevallig. Hij wilde haar wel geloven. Hij wilde zeker zijn van haar onschuldig en haar goede bedoelingen, maar hoe kon dat nog? Ze had dan wel uitgesproken dat ze hem meer was gaan vertrouwen, maar wie zei dat ze die woorden echt had gemeend? Ze had nooit specifiek gezegd dat ze trouw zou zijn aan hem. Hij had het haar ook nooit gevraagd. Wellicht had hij haar teveel tijd en ruimte gegeven, waardoor Scarlett nog alle opties open had.
Toch was er iets in haar dat hem vertelde dat er iets was. Dat ze hem wel vertrouwde. Of dat ze dat in ieder geval wilde. Het leek echter ook alsof ze tegen werd gehouden door een onzichtbare muur. Eentje waardoor hij haar wel kon zien, en zij hem, maar dat het vertrouwen hem nooit kon bereiken. Wat aan zijn kant de wanhoop alleen maar vergrootte.
‘Ik neem aan dat je begrijpt waarom ik het risico nu niet kan nemen.’ Scarlett was een slimme vrouw. Ook zij zou de gevaren hiervan in moeten zien. Hij kende haar niet goed genoeg om haar beweegredenen in te schatten. Ze was nog vrij nieuw. En had ze niet een relatie gehad met een bewaker? Wat voor een relatie dat dan ook was geweest, ze had iemand van de andere kant naast zich gehad. Dat was voor Mace gevaarlijk. De bewaker was nu echter geschorst, maar wat betekende dat nou echt?
Mace haalde diep adem door zijn neus. De irritatie zat hoog. Hij was in staat om weg te lopen van Scarlett. Hij kon het ontbijt laten voor wat het was en terug gaan naar zijn kamer, om daar verder na te denken over wat nu zijn beste kans was.
‘Wat kan ik doen om je duidelijk te maken dat je me kunt vertrouwen?’ Er weerklonk wanhoop in haar stem. Ze wilde graag dat hij haar vertrouwde. Dat hij het nogmaals zou overwegen. Maar waarom? Wat had zij er op dit moment aan dat hij haar zijn vertrouwen schonk? Was het omdat iedereen haar nu anders bekeek? Het leek niet alsof dat haar echt deerde, maar er was zeker iets wat haar dwars zat. Mace kon zijn vinger, jammer genoeg, er niet op leggen.
‘Vertrouwen is een luxe die ik me nu niet kan veroorloven,’ antwoordde hij Scarlett. Hij vertrouwde zelfs zijn eigen vrienden op het moment niet. Dat was dan ook één van de redenen dat hij er voor had gekozen om hier in zijn eentje het ontbijt te nuttigen. Hij was niet zeker dat één van hen niet bij het complot hoorde.
‘Daarom eet je allen.’ Wederom, Scarlett was een slimme vrouw. ‘Ik weet zeker dat je je geen zorgen hoeft te maken om hen.’
Mace wierp een blik op de tafel waar zijn vrienden zaten. Ze hadden hem opgemerkt, maar meer dan dat hadden ze ook nog niet gedaan. Ze keken nu niet zijn kant op, maar hij was er wel zeker van dat ze al hadden gezien dat Scarlett zich bij hem had gevoegd en hij haar niet meteen af had gewezen.
Mace schoof zijn eten voor zich uit en kwam overeind. ‘Ik hoef geen psychologische analyse van je, Scarlett. Ik weet wat mijn beweegredenen zijn en welke keuzes ik maak,’ liet hij haar weten. Hij was niet van plan om hier te zitten en zich te laten analyseren door iemand hij slechts een paar weken kende.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Drie dagen waren verstreken.
Dat waren er al vier teveel. Gisteren had ze haar eerste corvee-plicht moeten uitvoeren, ofwel ze werd ondervraagd zonder enige informatie. Het enige wat ze hen had kunnen vertellen was dat Loué flink argwanend was en ze haar in de gaten moesten houden. Dat ze geen informatie had over Mace hadden ze niet leuk gevonden. Elke keer dat er een gevecht aangekondigd werd, vreesde ze dat haar naam genoemd werd. Het dreef haar tot waanzin en ze begon er langzaam in te verdrinken. Ze ging vaker sporten. Aangezien ze haar overwinningspunten verloren was, kon ze geen gebruik maken van de luxe sportzaal, maar moest ze het doen met de kleine, primitieve zaal die vaak bomvol zat. Daarnaast keek ze regelmatig spraakmakende gevechten terug, om een inschatting te kunnen maken van haar eventuele tegenstanders. Misschien was er een kans dat ze het gevecht zou winnen? Ze kwam hier binnen met het idee dat ze het geen week vol zou houden, maar ondanks alle omstandigheden was ze nog altijd staande.
Ze had in de afgelopen drie dagen genoeg tijd gehad om Mace te zoeken, maar hij had haar flink duidelijk gemaakt dat hij geen zin had in haar aanwezigheid. Voordat ze naar hem toeging zou ze eerst met een goede reden moeten komen. En dat was iets wat ze uitstelde. Opnieuw iets wat haar tot waanzin dreef.
Scarlett zat op haar bed naar het grote scherm in haar kamer te kijken. Haar kamergenoten waren er vandoor en op die momenten maakte Scarlett graag gebruik van de tijdelijke privacy. Terwijl ze naar het gevecht keek tussen twee mensen met dezelfde gave, beet ze op de velletjes rondom haar nagels. Het was interessant om te zien hoe twee mensen dezelfde gave hadden, maar het allebei compleet anders gebruikten. Binnenkort zou ze een gevecht terugkijken van mensen die net als zij vuur konden sturen.
Er werd driemaal op de deur geklopt. ‘Binnen,’ zei Scarlett, terwijl ze het gevecht pauzeerde. Tot haar verbazing verscheen de jongen met de extreem lichte ogen aan in de deuropening. ‘Mace?’ Diezelfde verbazing was duidelijk terug te horen in haar stem.
De jongeman leek er weinig aandacht voor te hebben en sloot de deur toen hij zag dat ze alleen was. Hij ging op de rand van het bed zitten dat tegenover de hare zat en hij keek haar indringend aan. ‘Je moet me vertellen wat er gebeurd is. Alles.’
Haar hart klopte in haar keel. Ze mocht dit moment niet verpesten. Scarlett ging in de kleermakerszit op haar bed zitten en wierp haar blik op haar schoot. ‘Wat heeft je van gedachten veranderd?’
‘Ik ben niet van gedachten veranderd,’ wierp hij tegen, ‘maar ik besloot dat ik op z’n minst je verhaal kon aanhoren voor ik conclusies ga trekken.’
Dat was positief, toch? Het was überhaupt positief dat hij uit zichzelf naar haar op zoek zou gaan. Of was dat slechts selffulfilling prophecy?
Scarlett worstelde met de houding die ze moest aannemen. Moest ze het luchtig houden of was het oké als ze zich kwetsbaar opstelde? Het was sowieso een gevoelig onderwerp. ‘Wat wil je weten?’
‘Alles. Ik wil weten of ik je kan vertrouwen en daarvoor heb ik het hele verhaal nodig.’
Oké, dat werd vrij… ongemakkelijk. ‘Oké.’ Scarlett zuchtte zacht en beet vervolgens kort op haar onderlip. ‘Het was best eenzaam hierbuiten, weet je? Ik had vrijheid. Ik kon staan waar ik wilde, maar er was niemand die ik kon vertrouwen.’ Dat was niet gelogen. Soms was het pijnlijk om aan terug te denken. Haar familie die haar verraadden had, een ander deel dat had geprobeerd haar te beschermen. Van jongs af aan had ze er alleen voor gestaan, maar dat was een harde les die iedere mutant moest ondergaan. Mace bijvoorbeeld, hij zat al vanaf jonge leeftijd in de Arena en dat was vast niet op een prettige manier verlopen. ‘Ik heb vaker de fout gemaakt om mensen onterecht te vertrouwen en dat is iets waar ik van geleerd had. Er waren maar weinig mensen die mijn vertrouwen gewonnen hadden en hoewel het fijn gezelschap was, zagen we elkaar niet vaak omdat we onopgemerkt moesten blijven. Nja, je kent de verhalen vast, dus dat zal ik je besparen. In elk geval, op een avond was ik in een café en het was een van die dagen dat je overvallen wordt door het feit hoe kut ons leven eigenlijk is.’ Daarom moest ze grinniken. Tot zover had ze nog geen woord gelogen. ‘Ik had iets te diep in het glaasje gekeken toen ik hem ontmoette. We waren wat aan het flirten en waar ik normaal gesproken voorzichtig ben met zulke dingen, boeide het me op dat moment vrij weinig dat ik niet wist wie hij was. Ik ging met hem naar huis en van het een kwam het ander, de rest kan je zelf wel invullen. Natuurlijk zag hij toen dat ik een tatoeage had.’ Nu werd het tricky, want nu kwam het deel dat ze moest vervormen. ‘Het volgende moment stond ik hier. Natuurlijk voelde ik me bedrogen en de eerste dagen hoefde ik niks van hem te weten. Maar, hij was volhardend en, nja, opnieuw kan je de rest wel invullen denk ik.’ Alleen het idee al bezorgde haar de kriebels. Godzijdank had ze hem hier nog niet opnieuw gespot, want ze wist niet wat ze op dat moment zou doen. ‘We waren voorzichtig, maar blijkbaar hebben ze hier meer door dan dat hij voor ogen had. Of hij heeft zichzelf voorbij gepraat, ik weet het niet. Het moment dat ik me moest melden was ik bang dat het ging om… nou ja, je weet wel. Wat ik gehoord had. Maar, daar hebben ze geen woord over gesproken.’ Scarlett voelde zich kwetsbaar. Het was fijn om een deel van haar verleden bloot te geven, maar het misvormde einde gooide roet in het eten. Ze keek aarzelend omhoog naar Mace en besloot haar monoloog af te ronden met een sarcastische opmerking. ‘Tot zover mijn melodramatische geheimen. Ik hoop niet dat de vunzige details je in verlegenheid gebracht hebben?’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In die drie dagen had hij veel nagedacht. Hij had Scarlett op een afstand willen houden, zoals hij dat bij iedereen had gedaan. Al snel was hij tot de conclusie gekomen dat het niet de juiste optie was geweest. Iedere gedachte die hij had gehad en ieder scenario dat hij in zijn hoofd uit had laten spelen, was bij haar uit gekomen. Omdat zij meer wist dan hij. Dat was niet iets wat hij kon gebruiken. Hij moest weten wat er was gebeurd, wat de aanleiding van haar oorzaak was en of het iets met hem te maken had. Gelukkig leek ze dit met hem te willen delen. Als ze had geweigerd, had hij er alsnog alles aan gedaan om er voor te zorgen dat hij de juiste informatie zou verkrijgen. Gelukkig had het niet daar tot hoeven komen.
Scarlett vertelde over haar aanvaring met Tom en het klonk als een logisch verhaal. Ze hadden elkaar ontmoet in een bar, ze was eenzaam geweest. Mace was nog een kind geweest toen hij naar de Arena was verplaatst, dus dat echte gevoel herkende hij niet. Hij kon het zich wel voorstellen. Het verlang naar de huid van een ander op die van hem. Genegenheid en intimiteit.
Hoe onwaarschijnlijk het volgende deel van haar verhaal ook klonk, Mace geloofde het. Hij geloofde dat er een bewaker was geweest die was gevallen voor Scarlett. Veel mannen zouden dat doen. Het was dom en onverantwoordelijk geweest, vanuit allebei de partijen, maar Mace geloofde het. Er waren wel vaker schandalen geweest binnen de Arena. Soms van sprake geweest van liefde, andere keren van een bewaker die zijn macht had misbruikt. Hoe dan ook, het gebeurde. Dat Scarlett het volgende slachtoffer was geworden van deze gebeurtenissen, begon steeds een aannemelijker verhaal te worden. Het beste was: het was niet over hem gegaan.
‘Dat hebben ze niet.’ Het leek erop dat zijn definitie van het woord “vunzig” iets anders was dan het hare, want in zijn ogen had Scarlett het nog redelijk beschaafd gehouden.
Hij wilde niet laten blijken dat hij opgelucht was, maar dat ging hem moeilijker af dan dat hij had verwacht. Hij voelde het zware gewicht dat de afgelopen dagen op zijn borst had gedrukt langzaam verdwijnen. Het voelde alsof hij weer kon ademen. Alsof zijn hoofd langzaam maar zeker alle stressvolle gedachten aan het elimineren was en hij weer ruimte had om écht na te denken.
‘Ik geloof je,’ liet hij haar weten. ‘Ik vind het ongelooflijk dom en ik snap niet waarom jullie allebei dachten dat jullie er mee weg zouden komen, maar ik geloof je.’ Dat betekende dat het verhaal over haat taakstraf ook waar was. ‘Je had het me ook meteen kunnen vertellen.’
‘Volgens mij probeerde ik dat ook te doen. Jij was degene die niet wilde luisteren,’ wees Scarlett hem terecht. Die was raak. Hij had inderdaad niet willen luisteren. Hij had haar zelfs verteld dat hij geen zin had gehad in haar gedrag. Hij had duidelijk in zijn eigen vingers gesneden. Als hij drie dagen geleden naar haar had geluisterd, zoals ze had gevraagd, dan had hij zichzelf drie dagen aan stress en paniek kunnen besparen.
Mace liet zijn gezicht in zijn handen zakken, waarna hij er overheen wreef en zijn vingers door zijn haren liet glijden. ‘Ik was zo bang dat ze je hadden betrapt en dat dat de reden was. Dat ze je hadden gedwongen om informatie door te spelen en dat je als beloning slechts een taakstraf had gekregen.’ Scarlett wist niet genoeg van hem om hem daadwerkelijk in gevaar te brengen, maar mensen hier in de Arena waren tot alles in staat. Zeker als het ging om de missie die gericht was om hem te elimineren. Scarlett had echter aangegeven dat het daar niks mee te maken had gehad.
‘Ik zal Loué laten weten dat ze kan stoppen met zoeken. Ik vermoed dat ze al dagen bezig is om iets te vinden in het verhaal, iets wat niet klopt.’ Mace wist het niet zeker, want hij had haar de afgelopen dagen immers niet gesproken. Ze zou zichzelf nu echter onnodig in gevaar brengen door teveel en te diep te zoeken naar antwoorden die helemaal niet bestonden.
‘Oh, dat is ze zeker,’ merkte Scarlett cynisch op. ‘Ze had me al behoorlijk duidelijk gemaakt dat ze mij en het verhaal niet geloofde.’
Mace kon het niet laten. Een kleine grinnik kwam over zijn lippen. Dat klonk inderdaad als Loué.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Enerzijds was ze opgelucht. Haast blij verrast dat Mace haar geloofde, misschien zelfs vertrouwde. Het was een goede eerste stap en het betekende veel voor haar. En dat was niet alleen omdat het haar minder in gevaar bracht. Anderzijds voelde ze zich verschrikkelijk. Ze was glashard aan het liegen tegen de jongeman die net beweerde haar te geloven. Hij uitte zijn angst en schoot daarbij onmiskenbaar in de roos. Precies waar hij bang voor was, was waar zij mee bezig was. Het maakte haar een verschrikkelijk mens en zelfs als ze een uitweg wist te vinden, betwijfelde ze of ze dat ooit goed kon praten.
Godzijdank was Mace over Loué begonnen. Het was een goede afleidingsmanoeuvre waar Scarlett met liefde in meeging. Hij had een subtiele glimlach op zijn gezicht, als die van een trotse broer. ‘Jullie zijn erg op elkaar gesteld,’ constateerde ze hardop. Het was geen nieuws, meer een opmerking om het gesprek gaande te houden. Niet omdat het moest, maar omdat ze zijn aanwezigheid waardeerde.
‘Absoluut. We kennen elkaar al heel lang.’
Scarlett wist dat Loué al lang in de Arena aanwezig was, maar had geen idee hoe lang precies. Hoewel het meisje duidelijk niet haar favoriete persoon was, was ze wel nieuwsgierig hoe lang ze al in de Arena was. ‘Hoe lang kennen jullie elkaar al?’
Hij moest kort nadenken. ‘Ze was nog geen achttien toen ze hier kwam, terwijl ik al een aantal gevechten heb moeten doorstaan. Ik denk nu zo’n zes jaar?’
Zes jaar. Moest je voorstellen dat Mace nog langer aanwezig was in deze hel. Scarlett was hier nu net een paar weken en het voelde al als een eeuwigheid. Scarlett kantelde haar hoofd iets terwijl ze de jongen nieuwsgierig aankeek. ‘En jij?’
‘Waar komt deze plotselinge nieuwsgierigheid ineens vandaan?’
De grijns op zijn gezicht verklapte dat hij haar aan het plagen was, maar toch kon ze het gevoel dat ze betrapt was niet onderdrukken. Dat terwijl ze niet eens bewust op informatie zat te vissen. Of misschien wel? Op dit moment begon ze te twijfelen aan haar eigen motieven. ‘Ik heb jou net een kleine greep uit mijn levensverhaal gegeven, dus je kunt het me niet kwalijk nemen dat ik ook nieuwsgierig ben naar de jouwe.’
Hij grinnikte. ‘Het is oké, het is geen geheim. Ik zit hier nu iets meer dan tien jaar.’
‘Oh.’ Dat was verschrikkelijk lang. Dat was bijna de helft van zijn leven. Ze vroeg zich af of hij zich nog veel herinnerde van voor zijn gevangenschap. ‘Dat lijkt me echt vreselijk.’ Nieuwsgierig hield ze Mace in de gaten, zijn gezicht en zijn lichaamshouding. Puur om te zien of hij oké was. Hij zag er iets kwetsbaarder uit dan normaal, minder arrogant. Ondanks dat haalde hij nonchalant zijn schouders op.
‘Ik ben er ondertussen aan gewend.’
‘Maar, hoe is het om hier als kind te zijn?’ Midden in de pubertijd, aan het begin van zijn leven, werd zijn toekomst aan stukken gescheurd. Geen van de mutanten had een toekomst, maar daar waar zij in vrijheid nog iets had kunnen opbouwen en de wereld had kunnen zien, had hij enkel geleefd onder de regels van de overheid.
Scarlett herkende een trekje dat zijzelf ook had: Mace begon wat ongemakkelijk aan zijn nagels te bijten. ‘Laten we het erop houden dat ze hier niet zo aardig zijn voor kinderen als dat ze beweren.’
Onbewust trok er kippenvel over haar lichaam. Het was geen nieuwe informatie. Scarlett had de goede bedoelingen van de overheid al tijden in twijfel genomen. Dat ze kinderen in de Arena goed behandelden, had ze nooit geloofd. Niet voor niets werden de kinderen uit hun families getrokken. Maar om die verwachting nu gekoppeld te zien aan een persoon wie er wel degelijk moeite mee gehad leek te hebben, was best confronterend. Dit was wat ze aan de ‘normale’ mensen moesten laten zien. Mensen konden toch niet zo wreed zijn dat ze dit soort dingen zouden toestaan?
Ze was benieuwd wat er precies gebeurd was, maar ze wilde niet meer zout op de wond strooien. Mace leek het duidelijk geen leuk onderwerp te vinden en dat moest ze respecteren. Haar lippen zakten iets van elkaar en ze staarde naar de grond. ‘Ik hoop dat er een dag komt dat dit alles verwoest wordt,’ sprak ze op een kalme en ietwat dromerige toon, ‘en ik hoop dat wij die dag mogen meemaken.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zolang hij niet in detail hoefde te treden over hoe het precies was geweest, durfde Mace te vertellen hoe oud hij was geweest toen hij naar de Arena was gebracht. Hij was één van de eerste kinderen geweest, behorend tot de eerste groep die ze bij elkaar hadden verzameld. Men had hem beloofd dat hij veilig was geweest. Dat was wat de wereld buiten had moeten geloven. Kinderen onder de achttien zouden niet hoeven vechten. Ze zouden nog altijd onderwijs kunnen volgen, op een andere manier. Hun ontwikkeling zou niet te kort worden gedaan. Het was veilig om te zeggen dat Mace in zijn tijd in de Arena nog nooit een boek open had geslagen.
Het was waar geweest. Hij had niet hoeven vechten totdat hij achttien was geweest, maar dat had hem niet veilig gehouden. De wachters hadden hem gestraft op andere manieren als hij de regels had gebroken. Ze hadden willen zorgen dat hij zijn mond zou houden, niet meer zou protesteren. Dat was iets wat hen tot op het heden niet was gelukt. Mace had zijn eigen persoonlijkheid niet willen verliezen. Ze hadden het niet uit hem mogen slaan, hoe hard ze het ook hadden geprobeerd.
Toen Loué in de Arena was gekomen, had hij de achttien al gepasseerd en had hij al meerdere keren gevochten. Hij had in die tijd immers al behoorlijk wat strafpunten opgebouwd. Loué had hem opgezocht na een gevecht en had hem willen helpen. Niet door hem te verzorgen, maar door het bieden van informatie. Zelfs als een zeventienjarige had ze haar gave al in de vingers gehad en had ze geweten wat ze had moeten doen om de aandacht te trekken. Hij was blij dat ze zijn aandacht had willen hebben.
Scarlett sprak over een dag waarop anders alles zou zijn. Ze hoopte dat zij die allebei mee zouden maken. Mace had aan het begin precies op hetzelfde gehoopt. Een tijd waarin iedereen weer gelijk zou zijn. Waarin het niet uitmaakte dat zij een gave hadden. Die hoop was echter snel vergaan. Hij zat hier al tien jaar en het was nooit anders geworden. Niet echt. Ja, hij had een sterke invloed en een behoorlijke reputatie, maar hij zat nog steeds gevangen tussen de muren van de Arena.
‘Dat zeg je alleen maar omdat je dan zonder moeite bij die bewaker van je kan zijn,’ grapte Mace. Scarlett werd rood, wat voor hem wederom bewijs was dat ze de waarheid sprak. Het leek alsof ze echt gevoelens voor hem had. Of dat nou romantische gevoelens waren, of enkel het verlangen naar een lichaam naast dat van haar, was iets wat Scarlett toch echt zelf moes weten. Het was voor hem duidelijk dat wat ze net had verteld, behoorde tot de waarheid. Of in ieder geval een versie daarvan.
‘Heb jij niet zo’n iemand?’ Ondanks de blos op haar wangen, wist Scarlett er voor te zorgen dat de ongemakkelijkheid naar Mace toe werd geschoven. Nee, hij had niet zo’n iemand. Heel bewust. Hij kon iemand opzoeken om seks mee te hebben als hij dat wilde, dat was het probleem niet. Hij zou echter nooit een relatie beginnen hier, op wat voor een manier dan ook.
‘Dit is niet de plek daarvoor,’ reageerde hij op Scarlett, waarna hij van haar wegkeek. Waarom werd hij hier zo ongemakkelijk van? Was het omdat ze elkaar niet op deze manier kenden? Omdat het lang geleden was dat hij ook maar enige vorm van affectie had gevoeld? In ieder geval op de manier zoals Scarlett die leek te voelen voor de bewaker die haar hier had gebracht.
‘Dus jij en Loué hebben nooit…?’ Scarlett hoefde haar vraag niet af te maken. Mace snapte maar al te goed wat ze bedoelde. Hij begreep ook waar ze vandaan kwam. Had ze niet zelf al gezegd dat hij en Loué erg op elkaar gesteld waren? Ze was vast niet de enige die dacht dat Loué meer voor hem betekende, of andersom.
‘Eén keer,’ bekende hij, met een wazige blik in zijn ogen en een lichte glimlach op zijn gezicht. Ze waren toentertijd nog een stuk jonger geweest en het was vlak na haar eerste gevecht geweest. Loué had gewonnen, natuurlijk, maar het had een hoop met haar gedaan. Meer dan dat ze had willen toegeven. Hij had haar haast gepusht om haar emoties onder ogen te komen en daarmee had hij haar naar het moment gebracht dat ze hem had gezoend. Hij was er in mee gegaan en van het één was het ander gekomen. Ze waren jong geweest en hadden verlangd naar contact, zoals bijna iedere adolescent dat deed.
‘Maar aan het einde van de dag is Loué als mijn zusje. Iemand die ik bescherm, als het nodig is.’ Loué kon dat ook zelf. Hij was geen idioot. Ze was sterk en slim. Ze wist hoe ze zich rond moest bewegen in de Arena zonder gezien te worden. Mocht er toch ooit iets gebeuren, dan was hij er om haar steun te bieden en haar verzekeren van de veiligheid die men soms nodig kon hebben in de Arena.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Schuld rustte als een rots op haar schouders. Intens zwaar. Zo zwaar dat ze er bijna onder bezweek. Dit was een moment waarop ze alles wilde opbiechten en daarmee haar eigen veiligheid op het spel zettende. Ze wist niet hoe lang ze hier nog mee door kon gaan. Er waren meerdere momenten geweest dat ze Mace had willen vertellen wat er gaande was, maar het idee dat ze in een onmogelijke strijd gegooid zou worden, snoerde haar de mond. Elke keer weer.
De afgelopen weken hadden ze elkaar vaker gesproken. Sinds Mace voorzichtig kenbaar had gemaakt dat hij haar geloofde, leek hij haar wat meer in vertrouwen te nemen. En andersom. Scarlett was nog altijd op haar hoede, vooral omdat ze ontdekt kon worden. Wel had ze eindelijk een dag met hem meegelopen zoals ze al een tijd geleden hadden afgesproken. Het was een fijne dag geweest. Ze had veel mensen leren kennen en ze voelde zich oprecht op haar gemak. Er waren een aantal die haar aanwezigheid niet geheel op prijs stelden, waarbij Loué bovenaan stond. Het meisje had meerdere keren een vuile blik toegeworpen. Geheel ongelijk had ze niet, want Scarlett was veel te weten gekomen die dag. Weinig over Mace zelf, maar wel veel over de mensen die zich bij hem hadden aangesloten. Geheel onbekend was het niet waarschijnlijk, en Scarlett was oprecht voorzichtig met de informatie die ze doorspeelde. Ze wilde geen grote gevolgen op haar geweten hebben staan.
Daar was het nu misschien te laat voor.
Loué stond in de Arena. Dat was niet iets ondenkbaars. De mutantenstroom nam toe, dus men hoefde steeds minder vaak de Arena in om te vechten. Toch waren er dagelijks gevechten en dus was het niet raar als mensen regelmatig terug te vinden waren in de Arena. Sinds Scarlett gevangen was, had het meisje nog niet hoeven vechten. Het was dan ook niet gek dat ze nu slachtoffer was en moest strijden voor haar leven. Hetgeen waar Scarlett zich schuldig om voelde, was vanwege de persoon die tegenover haar stond. Niet alleen had Scarlett een paar weken terug verteld dat ze Loué in de gaten moesten houden, omdat ze meer door leek te hebben dan dat men van haar verwachtte. Ook had Scarlett een paar namen genoemd die bij Mace waren aangesloten. Een van hen was de jongeman die nu tegenover het donkerharige meisje stond. Twee goede vrienden die moesten vechten tot de dood. Twee goede vrienden die elkaar zouden moeten afmaken. Het was een pijnlijk scenario. Niet onontkoombaar, maar wel hartverscheurend.
Het liefst had Scarlett zich teruggetrokken in haar kamer. Dan had ze zich geen zorgen hoeven te maken om het masker dat ze elke dag voorhield. In plaats daarvan voelde ze zich verplicht om haar kamer uit te trekken en te zien of Mace in orde was. Het gevecht was nog niet begonnen, ze werden net aangekondigd om het veld te betreden. Scarlett voegde zich voorzichtig bij de groep van Mace en zocht de jongen op het gezelschap. Hij keek met een strakke blik naar het scherm. Het was duidelijk dat hij zich gespannen voelde en dat hij veel om het meisje gaf. Zoals hij laatst had al aangegeven: het was als een zusje voor hem. Hoewel ze hem geloofde, had ze het idee dat Loué er meer voor voelde. Maar dat was een detail dat op dit moment niet belangrijk was.
‘Hé,’ zei ze zacht terwijl ze naast hem bleef staan. ‘Ik hoorde de aankondiging net. Wat zijn haar kansen?’
Mace leek duidelijk niet in de stemming om te praten. Hij wendde zijn blik niet af van het scherm. Zijn ellenbogen leunden op de tafel en hij had zijn vingers verstrengeld voor zijn mond. Hij zag eruit als iemand die aan het onderhandelen was en de situatie aan het inschatten was, zodat hij er op de perfecte manier op kon reageren. Met een korte opmerking snoerde hij haar de mond, als teken dat hij ongestoord het gevecht wilde zien. ‘We zullen zien.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dit was geen toeval. Dit kón geen toeval zijn.
De Arena werd drukker en vulde zich met meer mutanten. Dus het was vanzelfsprekend dat een enkeling vaker in de Arena zou staan. Na Mace zouden zijn vrienden volgen, dat had hij verwacht. Toen de aankondiging echter had weerklonken en Mace de twee namen had gezien, had hij geweten dat dit niet zomaar was gebeurd. Loué was uitgekozen om te vechten. Niet tegen zomaar iemand, maar een vriend van zowel haarzelf als van Mace. Flynn.
Ze hadden Mace niet weg kunnen krijgen. Dat was hun eerste plan geweest en het was mislukt. Ze waren echter nog niet klaar met hen en dit was hun boodschap. Ze hadden er expres voor gezorgd dat zijn vrienden tegenover elkaar stonden, zodat ze duidelijk konden maken dat dit nog niet over was. Als ze hem niet konden elimineren, dan zouden ze zekerheid voor zichzelf garanderen. Eén van zijn vrienden zou het gevecht niet overleven. De vraag was: wie van de twee?
Scarlett had zich bij hem gevoegd, uit goede bedoelingen. De laatste paar weken hadden ze meerdere keren gepraat en hij moest toegeven dat hij het fijn vond dat hij Scarlett had om zijn gedachten bij kwijt te kunnen. Ze was een soort van buitenstaander. Een vriend, maar tegelijkertijd nog niet iemand die te close bij hem stond. Dat gaf hem de vrijheid om het één en ander met haar te delen. Uiteraard deelde hij alleen hetgeen waarvan hij wist dat het hem, of haar, niet in gevaar zou brengen.
In de meest ideale situatie zou er iets gebeuren wat het gevecht stil zou leggen, waardoor geen van beide zou verliezen. Dat was echter een droom. Eén van de twee zou het loodje zeggen. Als Mace zou moeten kiezen, dan zou hij hopen dat Loué zou winnen. Met haar gave was ze snel en ze was sterk. Voor Flynn viel echter ook wat te zeggen. Hij kon voor een langere tijd in de lucht blijven hangen, wat het voor Loué lastiger zou maken om hem te raken of überhaupt bij hem te komen.
Op het beeld klonk het startsein van het gevecht. De Arena had de vorm aangenomen op iets wat leek op een verlaten fabriek of loods. Er waren veel stalen balken en zelfs een loopbrug. Dat zou Loué kunnen helpen, als ze het zou kunnen gebruiken om omhoog te klimmen. Al zou ze nog steeds niet ver komen als Flynn ergens in het midden zou zweven.
Loué deed wat ze moest doen. Ze wist dat ze de hoogte in moest om Flynn aan te kunnen, dus rende ze zo snel mogelijk naar de trap die naar de loopbrug zou lijden. Met een flinke sprong was Flynn echter zo bij haar en trok hij haar onderuit op de trap. Voor Mace was het al duidelijk dat geen van de twee de ander zou besparen. Hij had het gevoel dat het een lang gevecht zou worden.
Mace tikte met zijn vingers tegen zijn lippen. Vanuit zijn ooghoeken naar Scarlett, die net als hij aan het beeld vast was gekluisterd. ‘Kan hij vliegen?’ vroeg ze zacht aan Mace.
‘Niet echt. Misschien ooit,’ mompelde Mace. ‘Maar hij kan zweven, en de sprongen die hij maakt zijn gigantisch.’
‘Maar Loué heeft een wapen,’ zei Scarlett, doelend op het mes dat Loué bij zich droeg. Mace knikte. Loué haar gave was sterk, maar het mes was nodig om zichzelf te beschermen. Zeker als haar vijand veel groter en sterker was. Soms was haar snelheid niet genoeg om zichzelf te redden. Zoals iedere mutant had ook zij een zwakte.
Loué en Flynn waren nog altijd in gevecht op de trap. Ze waren zeker een aantal treden naar beneden getuimeld en Loué lag nog steeds onderop. Toch wist ze de meeste stoten van Flynn te ontwijken. Als ze nou een kans had om naar haar mes te grijpen, dan zou ze Flynn hier en nu kunnen afmaken. Hoe erg die gedachte ook was.
Loué leek hetzelfde idee te hebben en wist haar mes te bemachtigen. Flynn kwam echter snel overeind en zette zijn voet op haar arm, om te voorkomen dat ze ook maar iets met het mes kon doen.
‘Kom op, Lu,’ mompelde Mace. Hij was bewust niet bij zijn groep gaan zitten, bang dat zijn voorkeur te snel door zou schemeren. Al waren de anderen eigenlijk ook gek als ze dachten dat hij er vrede mee zou hebben als Loué zou komen te overlijden in de Arena. Dan zou het degene berouwen die dit had veroorzaakt.
Soms snapte Mace niet hoe de gave van Loué werkte, maar ze wist alles om zich heen zo te manipuleren dat Flynn dacht dat hij haar raakte, maar in werkelijkheid schoot ze onder zijn greep vandaan en rende ze verder de loopbrug op. Zolang ze er niet van af zou vallen en de loopbrug het niet zou begeven, zou ze het nog altijd kunnen winnen. Mace vertrouwde de Arena echter ook niet. Wie weet wat voor een verrassingen ze hadden gepland.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De zachte aanmoediging van Mace ging door merg en been. Scarlett betwijfelde of ze het haarzelf ooit zou kunnen vergeven als het meisje hier zou omkomen. Het was nooit haar bedoeling geweest haar de Arena in te sturen. Ze had enkel gewild dat ze haar in de gaten zouden houden, voordat ze haarzelf onnodig in gevaar bracht, zoals Scarlett gedaan had. Loué en Scarlett waren geen vrienden, maar Scarlett wist hoeveel het meisje voor Mace betekende en hoe pijnlijk het voor hem was om dit te moeten aanzien. Het feit dat het een goede vriend was van zowel hem als Loué maakte het enkel erger.
Het was moeilijk haar gezicht in de plooi te houden. Ze keek naar het gevecht, maar merkte dat het niet helemaal binnenkwam. Loué en de jongen waren aangekomen op de loopbrug. Het was een interessante setting. Weinig elementen om mee te werken, maar ook weinig goede verstopplekken. Zou er bewust gekozen zijn voor deze locatie of berustte het op toeval?
Scarlett keek door de kantine en zag de groep van Mace staan. Het was niet verrassend dat hij zich kort had afgezonderd. Ondanks dat de jongen een sterke reputatie had, had ze gemerkt dat hij ook graag alleen was. Alleen, of met een enkeling. Ze zag hem vaak met Loué, maar dat initiatief leek vooral uit het kleine meisje te komen. Zijzelf was ook steeds vaker bij Mace te vinden en dat was iets wat opviel. Ze vroeg zich af of hij er al een opmerking over gehoord had, helemaal na het nieuws dat zich over haar verspreid had. Lily had haar met rust gelaten. Niet alleen omdat ze veel bij Mace was geweest en haar verlies onder ogen moest komen, maar de vrouw had haar ook meer dan duidelijk gemaakt dat ze niets wilde weten van iemand die geen eigenwaarde had en met een bewaker het bed deelde. Het was Lily niet kwalijk te nemen. Wellicht was de waarheid nog erger.
Scarletts hart stopte voor een seconde. Ze werd duizelig en misselijk. Misschien overdreven, maar de grijns zei meer dan het zou moeten doen. Aan de rand van de kantine stond hij gepositioneerd: David. De bewaker die eigenlijk geschorst had moeten zijn. In een flits werd ze teruggebracht naar die avond. De grijns op zijn gezicht suggereerde dat hij genoot van de roddels die over hen te ronde gingen. Niemand wist dat hij de persoon in het verhaal was en godzijdank was er niets meer gebeurd dan een zoen, maar het leek erop dat hij het niet erg vond als daar verandering in zou komen. De vuile schoft.
Haar aandacht werd opnieuw getrokken door het gevecht. Een luid gekraak klonk en dat kon weinig goeds betekenen. De stalen brug die een tiental meter boven de grond hing, leek te bezwijken onder de kracht van het gevecht. De schroeven waarmee de brug bevestigd was aan het plafond, waren flink verroest, waardoor het metaal nu kreunend op springen stond. De wanhoop was in beide paar ogen zichtbaar. Loué, voor wie het een groter gevaar was, had echter minder tijd nodig om haarzelf te herpakken. De dolk had ze ondertussen in haar hand genomen en ze haalde flink naar de jongen uit. Een handeling waarbij de brug pas echt bezweek. Terwijl de jongen met zijn hand naar zijn schouder greep waar Loué de dolk in gespiesd had, viel hij. De brug hing flink schuin en Loué wist zichzelf vast te grijpen aan de reling, waar de jongen daar te laat voor was. De plotseling wond had hem uit zijn concentratie gehaald en zelfs zweven leek voor nu onmogelijk. Hij wist zichzelf niet te redden en greep te laat naar een reling. Hij viel meters naar beneden, tot hij met een harde klap op de grond viel. Het was een vervelend geluid: het geschreeuw waarmee de val gepaard ging, boten die braken. Bloed sijpelde onder zijn hoofd vandaan. Roerloos lag hij daar. Voor een moment had hij omhoog gekeken naar Loué, die in alle macht haar best deed om te blijven hangen, maar na een tijd was het hem teveel en sloot hij zijn ogen. Het gevecht was afgelopen.
Kort wierp Scarlett een blik op David, maar ze besefte zich dat ze zich niet mocht laten afleiden. Ze was niet van plan om door hem haar dekmantel te verliezen.
Scarlett keek naar Mace, die roerloos naar het scherm keek, alsof de uitslag nog niet helemaal tot hem doordrong. Scarlett plaatste een hand op zijn schouder en kneep er zacht in. ‘Het is haar gelukt.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Mace zijn ogen gekluisterd waren geweest aan het scherm, was het hem niet ontgaan dat Scarlett oogcontact had gemaakt met een bewaker. David, niet Tom. Veel zocht Mace er niet achter. Zijn hoofd stond er nu niet naar. Daarbij, waarschijnlijk wilde elke bewaker nu een kennismaking met Scarlett, aangezien het haar duidelijk vrij weinig uitmaakte dat de bewakers aan de andere kant stonden. Wellicht was David ook geïnteresseerd in het lichaam van Scarlett.
Lang had hij er niet over nagedacht, want het gevecht was zenuwslopend en door de krakende brug had Mace het ergste scenario al in zijn hoofd gehad. Loué had haarzelf daarin niet kunnen redden of beschermen, tenzij ze de iets vast zou grijpen. Haar tegenstander zou in de lucht kunnen blijven hangen en dan zou het over zijn. Gelukkig was dat scenario niet uitgekomen. De brug was wel degelijk kapot gegaan, maar Loué bungelde er aan en hield zich vast alsof haar leven er vanaf hing. De ander was gevallen en de camera’s hadden al snel ingezoomd op zijn dode lichaam en al het bloed dat onder zijn hoofd vandaan kwam.
De zachte woorden van Scarlett drongen nauwelijks tot hem door, maar hij voelde haar hand op zijn schouder. De zachte kneep die ze er in gaf, was geruststellend. Het leek erop dat ze met hem mee had geleefd, en met Loué. Hij wist dat de twee dames het niet op elkaar hadden, maar toch had Scarlett gehoopt dat Loué het zou redden. Al was het niet voor haar, dan was het voor hem.
Loué had het gered.
‘Gelukkig,’ zei Mace zacht. Hij had niet geweten wat hij had moeten doen als Loué het niet zou hebben gehaald. Natuurlijk, hij had wat jaren in de Arena doorgebracht zonder haar. Hij zou het vast kunnen. Hij wilde het simpelweg niet. Hij wilde niet leven in een wereld waar hij zijn beste vriendin zou moeten missen. Het zou zijn leven in ieder geval een stuk somberder maken. Hij had veel mensen verloren, maar geen was zo belangrijk als Loué.
Mace keek toe hoe een aantal bewakers Loué te hulp schoten en haar weghaalden van de brug. Het leek erop dat ze geen interview hoefde af te geven en dat ze meteen terug kwam naar de Arena. Mace duwde zijn lichaam overeind en liep richting de deuren, klaar om zijn beste vriendin in zijn armen te sluiten. Scarlett volgde hem, stileltjes.
De deuren gingen open en zijn ogen haakten meteen in die van Loué. Normaal gesproken was ze trots als ze won, maar dit keer was het anders. Hij zag de verslagenheid in haar ogen, de schuld die ze voelde omdat ze het leven van Flynn had zien eindigen voor haar ogen. Hij bleef haar vriend, eveneens als de zijne. Ze hadden iemand verloren. Dat was het risico van de Arena, maar het was te toevallig. Iemand had dit bewust gedaan en had dit verlies willen creëren. Of ze simpelweg van Loué af wilden omdat ze soms teveel wist, of dat ze hem indirect pijn hadden willen doen, was voor hem nog de vraag.
Het kleinere meisje liep op hem af en sloeg haar armen om hem heen. Zuchtend nam hij de knuffel in ontvangst. Hij zag verschillende bewakers hun kant op kijken. Verwachtten ze iets? Een woede-uitbarsting? Of dat Loué zou breken? Als Mace kon, dan had hij iedereen hier iets aangedaan voor hetgeen wat ze hadden bekokstoofd. Als Loué dood was gegaan, dan had hij zichzelf waarschijnlijk niet in kunnen houden. Nu zat hij op het randje, maar Loué was belangrijker.
‘Kom, dan gaan we naar de rest.’ Hij hoopte dat de rest ook geen drama zou veroorzaken door Loué iets kwalijk te nemen. Ze wisten allemaal hoe de Arena werkte.
Mace keek naar Scarlett en hij knikte. Scarlett kon ook mee. Ze had hij hem gezeten tijdens het gevecht en had hem daarmee gesteund. Daarnaast spendeerde hij veel tijd met haar en was het tijd dat hij haar meer bij de groep zou betrekken. Vooral nu Lily het opgegeven leek te hebben. Of ze het echt als een verlies zou zien? Waarschijnlijk niet, maar Mace zag het nog altijd als winst dat hij iemand als Scarlett naast zich zou hebben.
Mace nam de stille Loué mee naar de tafel waar de rest van hun vrienden zaten. Iedereen had al plaats voor haar gemaakt. ‘Weet je zeker dat je niet liever naar je kamer wil?’ vroeg één van hen, maar Loué schudde meteen haar hoofd en legde haar handen in gebalde vuisten op de tafel.
‘Dat is wat ze willen.’ Mace knikte kort. Ze wilden zien dat dit haar wat deed. Dat ze hier moeite mee had en dat het invloed zou hebben op de groep. Loué probeerde sterk te blijven, maar het was niet gemakkelijk. Waarschijnlijk ging er van alles door haar hoofd. Ze leek Scarlett echter niet op te merken.
‘We kunnen wat doen voor Flynn, later,’ stelde Mace zacht voor. Ze zouden het doen als de meeste bewakers weg zouden zijn. Als niemand hem door zou hebben. Dat kon hij immers zo organiseren.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Op het moment dat Mace benoemd had dat ze iets voor Flynn hadden kunnen doen, had Scarlett gedacht dat hij een wraakactie had willen organiseren. Mace was een jongen die gaf om zijn goede vrienden en die het er niet zomaar bij zou laten zitten. Hij zou strijden voor dat kleine beetje gerechtigheid. Tenminste, dat had ze verwacht. Wellicht zou hij het wel willen doen, maar binnen de Arena waren er maar beperkte opties. In de ondergrondse vertrekken was het immers onmogelijk om gebruik te maken van je gaven. Dat maakte het terugvechten een stuk moeilijker natuurlijk.
In plaats daarvan had hij een herdenkingsdienst willen uitvoeren voor de jongeman. Het was een kleinschalig en onschuldig, maar het idee ontroerde haar. Het bewees hun menselijkheid, en tevens de menselijkheid van alle gevallen slachtoffers. Iedereen die werd gedood in de Arena had een verleden, een familie en geliefden. Onbewust dacht Scarlett terug aan hoe koelbloedig ze haar eerste gevecht had overleefd en hoe afschuwelijk het verschroeide gezicht van de jongeman eruit had moeten zien voor zijn nabestaanden. Het voelde alsof zij de monsters waren, maar het was de overheid die hen ertoe dwong om zich zo te gedragen.
De nacht was aangebroken en verbazingwekkend genoeg had Mace haar er ook bij willen hebben. Dat was, natuurlijk, in het ongenoegen van Loué. Ze had er weinig over gezegd deze keer, waarschijnlijk omdat ze andere dingen aan haar hoofd had, maar ze had wel een zucht geslaakt toen Mace Scarlett erbij had betrokken. Het ergste was dat Loué gelijk had. Hoewel ze het niet kon bewijzen, was het haar schuld dat de twee vrienden tegenover elkaar hadden gestaan. Er bestond een kans dat Flynn ook was overleden als hij tegenover iemand anders had gestaan, maar dan had Loué die last niet op haar schouder hoeven dragen.
Opnieuw een reden waardoor Scarlett zich een monster voelde.
Ze hadden afgesproken voor de deur van Flynns oude kamer. Als iedereen aanwezig was, zouden ze naar binnen gaan. Scarlett sloop zo zacht mogelijk haar kamer uit, in de hoop haar kamergenoten niet te ontwaken. Ondertussen waren de drie redelijk aan elkaars aanwezigheid gewend en de zachte geluiden die daarbij kwamen kijken. Het kostte haar dan ook weinig moeite om geruisloos de kamer uit te sluipen. In de gang zag ze tot haar verbazing Mace staan. Ze merkte hoe er onbedoeld een glimlach op haar gezicht verscheen. ‘Hé,’ begroette ze hem op fluisterende toon.
‘Leuke pyjama,’ zei Mace met een geamuseerde grijns op zijn gezicht.
‘Er is niks mis met mijn pyjama.’ Oprecht. Het was niet dat ze hun kleding konden kiezen hier. De pyjama was voor alle vrouwen en voor alle mannen hetzelfde. En aangezien het midden in de nacht was en ze haar kamergenoten niet had willen wakker maken, had ze het niet nodig geacht om zich om te kleden, zoals Mace, die overigens precies dezelfde kleur pyjama moest hebben als zij.
‘Je had mijn kinderpyjama’s moeten zien, dan had je pas recht van spreken,’ grinnikte ze op zachte toon.
‘Je snapt toch wel dat ik nu een kleine blondine in een panda-onesie voor me zie?’
‘Je zit er niet ver vanaf.’ Scarlett trok geamuseerd haar wenkbrauw op terwijl ze de jongen aankeek. ‘Maar, ik ga er vanuit dat je hier niet bent om me persoonlijk te complimenteren over mijn pyjama. Waar heb ik dit bezoek aan te danken?’
Die vraag verbaasde hem niet en zijn nonchalante antwoord suggereerde dat hij niet om de waarheid heen draaide. Een gedachte die haar in verwarring bracht, want welke andere waarheid zou er moeten zijn? ‘Ik ging ervan uit dat je niet wist waar de kamer van Flynn was, dus besloot ik dat ik je het beste kon ophalen.’
Scarlett trok haar wenkbrauwen veelbelovend op. ‘Wat attent van je.’
‘Dat is wie ik ben.’
‘Slijmbal.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoe nam je afscheid van iemand op een plek waar vrijwel alles verboden was? Een samenscholing na een bepaald tijdstip was al uit den bozen. Een echte gedenkplek zouden ze niet kunnen creëren. Ze konden niet eens de frisse buitenlucht opzoeken om naar de sterrenhemel te staren, zich afvragend of hun vriend ergens daar boven was. Toch had het hen niet tegen gehouden en hadden ze besloten om diezelfde avond hun vriend Flynn nog te herdenken op een passende manier. Geen geweld. Geen opstand, ook al was het nog zo duidelijk dat dit niet toevallig was gebeurd.
Mace had Scarlett er graag bij gewild en ondanks dat Loué met een afkeurende blik had gekeken, had ze hem niet tegen gehouden. Dat had hem de gelegenheid gegeven om Scarlett op te halen bij haar kamer. Ze zouden Flynn herdenken in zijn eigen kamer, maar omdat Scarlett dat niet had geweten en waarschijnlijk ook de juiste kamer niet in haar eentje had kunnen vinden, had hij haar opgehaald. De kleine praatjes die ze nu samen hadden, maakten de gespannen sfeer iets minder en lieten hem zelfs een klein beetje lachen. Iets wat hij nu nodig had.
‘Kom op, laten we gaan.’ Mace gebaarde naar de gang. Flynn zijn kamer was enkele minuten lopen. De rest was er misschien al. Flynn had een kamergenoot gehad en het was nog maar de vraag of hij er vrede mee zou hebben dat ze de kamer voor even zouden bezetten. Mocht hij er geen vrede mee hebben… Dan werd dat wel geregeld. Het was al lastig genoeg dat ze op deze manier afscheid moesten nemen van iemand.
‘Het verbaasde me dat je mij er ook bij wilde hebben,’ bekende Scarlett op een zachte toon terwijl ze door de gangen liepen. Mace draaide zijn hoofd iets, zodat hij naar haar kon kijken. Hij durfde haar nu wel een vriend te noemen. Iemand met wie hij kon praten, iemand die er voor hem was. Hij had veel aan Scarlett gehad, met name toen hij niet lekker in zijn vel had gezeten en had getwijfeld aan alles wat er om hem heen was gebeurd.
Mace haalde zijn schouders op. Het voelde goed om haar naast zich te hebben. Ze kon hem afleiden met haar gespreksonderwerpen en simpelweg haar aanwezigheid. Mace wist niet hoe dat werkte, maar hij was haar er dankbaar voor.
Ze kwamen aan in de gang waar Flynn zijn kamer zich bevond. De rest had zich al verzameld voor de deur, maar het leek erop dat ze op Mace hadden gewacht. Daarom liep Mace meteen door naar de deur en klopte hij een aantal keer aan.
De deur werd geopend door de enige bewoner van de kamer. Hij leek niet verrast te zijn door hun aanwezigheid. Wellicht had hij de anderen al gehoord terwijl ze op de gang hadden gestaan.
‘We hebben de kamer nodig.’
‘Oké, ik pak even mijn spullen.’ De jongen, beduidend jonger dan de groep die tegenover hem stond, stapte naar achteren en pakte een aantal spullen uit zijn kamer, waarna hij de gang op liep en de deur open liet voor de rest om naar binnen te gaan. Mace duwde de deur verder open en liet iedereen binnen. Enkelen namen plek op de bedden, anderen gingen op de grond zitten. Mace nam plaats naast Loué op de grond. Scarlett nam de plek links ham hem in.
Mace vond het lastig om in te schatten hoe Loué zich op het moment moest voelen. Iedereen had haar al verzekerd dat niemand het haar kwalijk namen. Het was Loué of Flynn geweest. De één of de ander. Iemand had moeten winnen, net als dat iemand had moeten verliezen. Toch, ze had iemand moeten doden om wie ze had gegeven. Iemand die deel was geweest van haar groep. Mace legde zijn hand op haar knie en al snel voelde hij haar hand in die van hem knijpen.
‘We zijn hier omdat we afscheid willen nemen van Flynn. Flynn was misschien één van de meest recente leden van onze groep, maar hij was er met een reden.’ Natuurlijk was hij eerst gescout op zijn gave. Iedereen had gezien hoe sterk hij was geweest en hoe moeilijk hij het Loué had gemaakt in de Arena, evenals vele andere gevechten tegen anderen mutanten. Flynn was echter al snel bij hun groep gaan horen, alsof het altijd zo had moeten zijn.
‘We kunnen in discussie gaan over hoe dit heeft kunnen gebeuren, wie er achter zat. Maar dat is iets voor een ander moment. Niet voor vannacht. Vannacht staan we stil bij wie Flynn was en wat we van hem hebben geleerd.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was bijzonder te noemen. Ze hadden beperkte vrijheid en beperkte mogelijkheden, maar toch was het een mooie herdenking. De kleinschaligheid maakte het persoonlijk en intiem. Scarlett voelde zich een beetje een buitenstaander. Ze kon zich bijna een lid noemen van Mace’s groep, maar ze had amper een woord gedeeld met Flynn. Ze had niet eens geweten wat zijn gave was totdat hij tegenover Loué had gestaan. Daar kwam het bezwaarde gevoel bij dat zijn dood misschien aan haar te verwijten was. Niet over nadenken, niet nu, in elk geval.
Het waren aandoenlijke verhalen. De jongen had een harde uitstraling, maar nu ze de verhalen hoorde, klonk hij veel zachter dan hij zich voordeed. Zijn humoristische opmerkingen kwamen vaak naar voren in de herinneringen, evenals zijn droge reacties. Als ze meer tijd hadden gehad, was ze ervan overtuigt dat ze het goed hadden kunnen vinden.
Ondanks dat Loué goed bevriend was met Flynn, had ze geen herinneringen gedeeld. Het was wellicht de eerste keer dat Scarlett met het meisje te doen had. Scarlett voelde zich schuldig, indirect kleefde het bloed aan haar handen. Maar uiteindelijk was het Loué die de jongen daadwerkelijk vermoord had. Ze had in strijd gemoeten met een van haar goede vrienden. Ze hadden hier ook kunnen zitten om haar dood honoreren. Het moest niet makkelijk voor haar zijn. Loué was niet iemand die zich zwak opstelde, maar de stilte die bij haar heerste, zei genoeg.
Aan het einde van de avond hing er een vrij ontspannen sfeer. Een enkeling had wat tranen losgelaten, maar al gauw klonk er gelach omdat er een herinnering gedeeld werd. Het leek erop dat de meesten het als een waardig afscheid zagen, voor zover dat mogelijk was geweest. Sommigen vertrokken al snel, anderen bleven nog even plakken. Loué was een van de eersten die er vandoor ging. Aangezien het meisje veel voor Mace betekende, had hij aangeboden om met haar mee te gaan, maar dat had ze vriendelijk afgewezen. Toch was de jongen even opgestaan om met haar naar de gang te lopen. Waarschijnlijk om te praten over wat de herdenking met haar deed. Een aantal minuten later had Mace zich weer bij de groep aangesloten.
Ondanks dat Scarlett er weinig te zoeken had, voelde ze niet de drang om weg te gaan. Er heerste een fijne sfeer en ze raakte wat aan de praat met de andere leden. Ondanks de onterechte roddel die over haar ten ronde ging, voelde ze zich voor het eerst sinds tijden welkom en geaccepteerd. Ze begon het sociale gevoel van buiten de Arena weer wat terug te vinden.
Haar leven buiten de Arena was iets waar ze weinig over nadacht. Er was geen weg naar terug, dus besloot ze dat het onbelangrijk was. Toch waren er genoeg momenten waarbij de herinneringen met een klap terugkwamen. De vrienden de ze gemaakt had, de familie die ze had moeten achterlaten, maar ook de vijanden die ze had gekregen. Het was een compleet andere wereld, maar niet gemakkelijker dan deze. De continue angst om gevangen te worden, het vluchten en de scheve gezichten die men schonk als er iets van je tatoeage zichtbaar was. Toch was die wereld beter dan deze, alleen al om de vrijheid die men had, de buitenlucht die men kon inademen. Telkens als ze eraan dacht, ervoer ze een gevoel van heimwee, en dus verbande ze de gedachte zoveel mogelijk uit haar geheugen.
Voor ze er erg in had waren de meeste mensen al vertrokken en stond de laatste persoon op om weg te gaan. Met een lach verliet hij de ruimte, terwijl hij een veelbelovende glimlach aan Mace had geschonken die haar niet ontgaan was.
Misschien was het tijd voor hen om te gaan, maar Scarlett voelde niet de drang om op te staan en de ruimte vrij te maken voor zijn eigenaar. Voor nu wilde ze even genieten van de sfeervolle avond, die begon met een zware lading. In plaats daarvan besloot ze een gesprek voort te zetten, in de hoop dat Mace dezelfde behoefte deelde.
‘Goed dat je dit georganiseerd hebt. Het was mooi om te zien hoe jullie Flynn een waardig afscheid hebben kunnen geven,’ zei Scarlett met een kleine glimlach, terwijl ze Mace aankeek. Ze legde een hand op zijn arm en kneep er zacht in. ‘Hoe was het voor jou?’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld