Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Buiten was het nog koud en donker. De wolken die er die nacht hadden gehangen, waren eindelijk vertrokken en hadden nu plaatsgemaakt voor een heldere ochtend. De zon zou over een klein half uurtje omhoog komen, maar de meeste bewoners van het kasteel lagen nog in hun warme bed. Er was nauwelijks leven te bekennen, behalve bij de uilen die al wakker waren en enkele katten die nog door het kasteel slopen. Toch waren er ook een paar leerlingen die hun ogen hadden geopend en wel degelijk van plan waren om de kou buiten te trosteren.
Met moeite was hij uit zijn bed gekomen. Hij had zelfs een wekker moeten zetten, nog vroeger dan dat hij normaal gesproken wakker werd als hij les had. Toch was er iets waardoor hij het wel had gedaan, waardoor hij er ook een beetje naar uit had gekeken om zo vroeg wakker te worden. Hij had weken geleden al de afspraak gemaakt om samen met Edyn naar een zonsopgang te kijken en nu was het eindelijk zo ver. Voor Michael was het vooral bijzonder omdat hij samen met Edyn zou zijn. Dat gebeurde niet heel erg vaak. Hij ging al nauwelijks naar haar toe als Calum in de buurt was, wat best vaak gebeurde. Nu had hij een paar uurtjes alleen met het meisje en hij zou liegen als hij zou zeggen dat hij daar niet heel blij mee was.
Daarom had hij zijn wekker meerdere keren gezet, had hij zich snel aangekleed toen die was gegaan en was hij de leerlingenkamer uit gegaan. Hij was letterlijk net uit zijn bed gerold toen Edyn aan was komen lopen om hem te begroeten. Ze begroette hem altijd met een knuffel, net zoals ze dat deed bij de rest van haar vrienden, maar Michael vond het zelf altijd nog een beetje ongemakkelijk. Hij had altijd het idee dat Edyn zou kunnen merken dat hij haar leuk vond als hij haar te stevig zou knuffelen, of dat ze juist zou denken dat hij haar niks vond, als hij het niet goed deed.
‘Morgen,’ zei Michael gapend. Hij kon er zelf ook niets aan doen. Het was echt nog heel erg vroeg. Hij had nog geluk dat het nu winter was, want als ze in de zomer een zonsopgang hadden moeten bekijken, dan had hij er nog veel vroeger uit gemoeten. Nu leek het dan nog wel mee te vallen, maar hij moest echt zijn best doen om nog eventjes wakker te worden.
Omdat Edyn het idee had om eerst naar de zonsopgang en dan te kijken, volgde Michael haar maar. Zij was degene die er meer verstand van had, dus hij had besloten om er in mee te gaan. Toen ze haar arm door die van hem had gehaakt, zoals ze ook vaak liep met haar beste vriendin, wist Michael niet heel erg goed wat hij moest doen. Het voelde gek om Edyn zo dichtbij te hebben, maar tegelijkertijd voelde het ook best wel fijn.
Terwijl ze samen naar boven liepen, en vervolgens ook naar buiten, begon Edyn over de vakantie. Het duurde nog maar een weekje, zoals ze al had gezegd, en Michael had er wel behoefte aan. Hij hoefde nog niet meteen naar huis, maar hij wilde gewoon een paar weken zonder school en huiswerk. Dit kwam omdat hij nu in het vijfde jaar zat en het soms leek alsof het huiswerk nooit leek te stoppen. Hij had zoveel verslagen en andere opdrachten die hij moest inleveren, dat het soms ook leek alsof hij ze nooit allemaal af zou krijgen. Gelukkig was hem dat tot nu toe wel gelukt, maar wel met veel nachtwerk.
‘Ja, ik ga naar huis,’ zei Michael. Hij wist dat er soms ook leerlingen op Hogwarts blijven. Ook wist hij dat er leerlingen waren die dat soms liever hadden, zoals Naylene. Als het kon, nodigde hij haar uit. Hij wist zeker dat anderen dat ook graag deden. Edyn bijvoorbeeld. Ze was zo bedachtzaam, maar ook heel erg zorgzaam. Ze zou Naylene altijd willen helpen, daar was Michael van overtuigd.
‘Jij gaat ook naar huis, toch?’ vroeg hij aan Edyn, wetende dat haar verjaardag er ook aan zat te komen. ‘Naylene vertelde dat je op de dag van kerstavond jarig bent.’ Michael had nog getwijfeld of hij iets voor Edyn had moeten kopen. Hij wilde dat nog steeds doen, maar hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij haar moest geven. Naylene een cadeautje geven kon hij nog wel, omdat hij haar al heel erg lang kende. Edyn was echter een heel ander meisje. Ze hield zich bezig met hele andere dingen, dus waarschijnlijk zou ze ook hele andere dingen willen voor haar verjaardag. Daarom had hij nu nog niks gekocht, maar misschien zou hij later nog iets naar haar op kunnen sturen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De rust was voor vele mensen aantrekkelijk. Sommigen zochten het bewust op. Er waren mensen die naar de bibliotheek gingen, om daar rustig te kunnen studeren. Andere mensen gingen op de mooie dagen graag naar buiten, waar ze dan rustig bij het meer gingen zitten. Hele andere mensen zochten de rust van de leerlingenkamer op. Bij het laatste moest men in de gaten houden wanneer het druk was.
Nou leek Edyn op iemand wie niet heel erg goed was in rustig stil zitten. Het meisje was heel erg druk, vooral in haar hoofd. Vaak kwamen er wel vrolijke woorden over haar lippen vandaan. Ze huppelde rond in de gangen van het kasteel. En natuurlijk raakte ze heel erg snel afgeleid als ze bezig was met haar schoolwerk.
Toch was Edyn een meisje dat ook heel erg rustig kon zijn. Zo kon ze uren in haar eentje buiten zitten, bezig met van alles toveren. Het waren de dingen die ze zelf nog niet door had, ze had geen idee hoe ze dat alles deed. Verder was Edyn gek om een eindje buiten te wandelen, zeker op de momenten dat er niemand anders was.
Vandaag was Edyn niet alleen, maar dat was iets wat ze alleen maar heel erg leuk vond. Ze had Michael al wel iets beter leren kennen in de afgelopen weken. De jongen had haar geholpen met iets heel belangrijks, vond ze zelf in ieder geval. Sindsdien hadden ze kleine dingetjes samen gedaan. Edyn was wel eens bij Michael komen zitten, zodat ze samen hadden kunnen praten. Er waren echter nog genoeg dingen die Edyn van Michael kon leren en dat wilde ze ook zeker doen!
Edyn zat toch wel een beetje op een vreemde plaats. Vanaf het eerste jaar had ze wel eens wat over Michael gehoord, hij was immers vrienden geweest met Calum. Ze snapte echt helemaal niet waarom dat over was. Ze was gek op hen beiden en ergens hoopte ze dat ze ooit nog weer vrienden zouden worden, dan konden ze van alles samen doen!
Voor het moment vond Edyn het prima om in haar eentje iets te doen met Michael. Eigenlijk vond ze dat alleen maar leuk, daardoor leerden de twee elkaar alleen maar beter kennen. Nu kon Edyn, Michael zelfs iets laten zien wat ze zelf echt heel erg mooi vond. Het was iets wat ze niet met veel mensen deelde. Ze wilde Linn en Calum nooit wakker maken om met haar mee te gaan. Als ze thuis was, ging ze ook vaak in haar eentje naar buiten om de zon op te zien gaan.
Ergens had Edyn heel erg veel zin in de vakantie. Het betekende dat ze zich even niet druk hoefde te maken om het leren. Ze kon naar haar eigen bos, om te kijken hoe het daar ging. In de vakantie was ze ook nog eens jarig. Er waren genoeg dingen waar ze naar uit kon kijken. Ze wist echt ook dat ze in de weken dat ze weg was, ze haar vrienden heel erg zou gaan missen. Ze had wel gehoord van Linn, dat zij en Calum een soort van tweede date zouden hebben in de vakantie, ondanks dat ze ondertussen al een stel waren. Edyn wilde daar niet tussen komen. Misschien had ze nog wel tijd om een andere dag af te spreken, maar daar moesten ze nog even naar kijken.
"Ik vind het altijd fijn om even naar huis te gaan." Zei Edyn zachtjes. Ze had natuurlijk ook nog genoeg broertjes en zusjes, die nog niet op school zaten. "Dan kan ik mijn broertjes en zusjes zien en papa en mama natuurlijk. En we hebben een heel mooi bos dicht bij ons huis." Zei Edyn zachtjes, ze keek echt uit naar de tijd die ze thuis zou hebben. "Heb jij eigenlijk broertjes of zusjes?" Zover Edyn wist, zat er geen familie van Michael op school, maar dat hoefde niet te betekenen dat hij ze niet had?
"Ja dat klopt!" Haar verjaardag was op de dag voor Kerst, wat betekende dat het één groot feest werd. In de ochtend kreeg Edyn vaak de cadeautjes voor haar verjaardag. In de avond mochten ze altijd al één cadeautje uitpakken die onder de kerstboom lagen. De rest waren voor de eerste kerstdag, die ze besteedde door veel spelletjes te doen en veel te eten. Als ze geluk hadden dat er sneeuw lag, gingen de kinderen vaak buiten spelen. Mocht het niet zo zijn, dan werd het een klein potje Quidditch. Ze vermaakten zich altijd heel erg goed.
"Denk je dat we de tijd hebben om samen iets te doen in de vakantie?" Vroeg Edyn voorzichtig. Het leek haar heel erg leuk om een keer iets met Michael te doen. Ze wilde hem graag voorstellen aan de rest van haar familie. Er waren vaak genoeg vrienden op visite gekomen in de vakantie. Bij Michael was het makkelijk, omdat hij vast een openhaard had, waardoor ze makkelijk naar elkaar konden reizen.
Ondertussen waren de twee al eventjes buiten. Edyn was blij lopen tot een plaatsje waar ze graag kwam. Het was een grote heuvel, waar vandaan je uit kon kijken op de verschillende onderdelen van het kasteel, maar ook de omgeving. Het meer, alles wat zich daar achter bevond en juist aan die kant zou de zon op komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Aan het begin van het jaar wist niemand nog wat er zou gaan gebeuren. Enkele zaken stonden vast, zoals de vakanties, de bezoekjes aan Hogsmeade, de O.W.L’s voor de vijfdejaars en de N.E.W.T’s voor de zevendejaars, maar alles wat daar tussenin zat? Dat was ieder jaar weer een groot mysterie voor de leerlingen die de school bezochten. Nieuwe vriendschappen konden altijd ontstaan, terwijl anderen verbroken werden. Relaties konden geboren worden uit de prille verliefdheid die ontstond in de lichamen van de jongeren, terwijl anderen huilend op de bank zaten omdat hun relatie voorbij was. Het jaar zat vol verassingen, maar nu was het toch al december en zouden ze bijna kerstvakantie krijgen.
Michael had aan het begin van het jaar nooit verwacht dat hij bevriend zou raken met Edyn. Al durfde hij dat eigenlijk nog niet hardop te zeggen. Hij vond het echter geweldig als ze eventjes met hem kwam raten. Dan maakte zijn hart zowaar een klein sprongetje. Naylene pestte hem er nog wel eens mee, maar Michael kon haar altijd terugpakken door over Ashton te beginnen. Die twee hadden immers nu bijna een jaar een relatie. Het leek goed te gaan tussen hen, wat Michael meekreeg van Naylene. Hij was blij voor haar en hij wist dat Ashton ook echt goed voor haar zorgde. Dat was het belangrijkste. Toch pestte hij haar er ook graag mee. Dat deed zij immers ook bij hem.
Hij had Naylene dan ook niet verteld dat hij samen met Edyn de zonsopgang zou bekijken. Al leek het tegenwoordig niet meer uit te maken of hij iets wel of niet vertelde, want Edyn was net zo goed bevriend met Naylene en zij leek alles wel te vertellen. Naylene zei dat het kwam doordat Edyn altijd enthousiast was, maar toch vond Michael het gek dat Edyn nu ook over hem praatte met Naylene, terwijl hij normaal gesproken altijd samen met Naylene over Edyn had gepraat.
Michael schudde zijn hoofd. ‘Nee, ik heb geen broertjes of zusjes. Het is alleen ik, samen met mijn vader en moeder.’ Op sommige momenten had Michael wel graag een broertje of zusje gewild. Vooral een broertje, omdat hij er dan samen mee had kunnen spelen. Zusjes gaven alleen maar gedoe, dat had hij wel gezien toen hij Calum had leren kennen. Die had immers een oudere zus. Op het moment dat Michael zijn beste vriend had gehad, had hij eigenlijk ook geen broertje meer willen hebben. Nu had hij echter beide niet, wat in zijn ogen nog steeds de schuld van Calum was.
‘Jij hebt er heel erg veel, toch?’ vroeg Michael. Hij wist dat Rhi haar pleegzusje was, maar ook dat Edyn twee oudere broers had die ook op Hogwarts hadden gezeten. Evan en Ethan, wist Michael. Iedereen had die twee wel gekend. Nu waren ze echter beide van school af. Het stond Michael echter bij dat Edyn nog meer broers en zusjes had. Haar ouders nam andere kinderen in huis, net zoals ze dat met Rhi ook hadden gedaan. Dat vond Michael wel heel erg bijzonder, al was het misschien nog bijzonderder dat Edyn al die kinderen ook zag als haar broertjes en zusjes.
De vraag over de vakantie kwam voor Michael behoorlijk onverwacht. Hij en Edyn hadden wel eens samen gezeten in de les, of in de bibliotheek. Vaak was het Edyn geweest die eventjes naar hem toe was gelopen om met hem te praten. Iets wat hij zelf niet erg vond, maar Michael durfde op zijn plaats nog niet echt naar Edyn toe te lopen. Hij vond het moeilijk om te geloven dat ze nu echt vrienden waren. Edyn leek er daarentegen helemaal geen moeite mee te hebben, want ze vroeg zelfs of ze samen iets in de vakantie zouden kunnen doen. Iets waar Michael meteen ja op wilde zeggen, maar toen bedacht hij zich wat Edyn haar pleegzusje tegen hem had gezegd. Rhi was behoorlijk duidelijk geweest. Ze had Michael niet bij Edyn in de buurt willen hebben. Edyn leek duidelijk niets van die woorden te weten.
‘Ik denk dat we wel wat tijd kunnen vinden om samen iets te doen?’ Michael wilde het zelfs heel erg graag! Rhi vond hij echter toch een beetje eng. Hij wist dat het stom was om bang te zijn voor een meisje, maar dit was niet zomaar een meisje! Dit was iemand die met Bludgers om zich heen sloeg, talloze grappen uit had gehaald en ze was ook nog eens heel erg goed in heel hard schreeuwen. Dat wilde Michael liever niet tegenover zich hebben. Als Edyn echter op bezoek zou komen bij hem, dan zou hij Rhi niet hoeven zien.
‘Misschien kunnen we bij mij afspreken? Mijn ouders hebben ook een hond en ik denk dat hij het wel leuk zou vinden om jou te leren kennen,’ stelde Michael voor, denkend aan de zwarte poedel die zijn ouders thuis hadden. Edyn was dol op dieren en ze had zelf ook een hondje, dus waarschijnlijk zou ze Federer dan ook helemaal geweldig vinden.
Michael stopte met lopen toen ze op het hoogste punt van de heuvel kwamen, waar Edyn duidelijk naar toe had willen lopen aangezien zij ook was gestopt met bewegen. Er lag nog steeds overal sneeuw. Hij kon zelfs de voetstappen van hem en Edyn nog zien. Het kasteel was nog niet eens zo heel erg ver weg, maar toch leek het een hele andere plek dan waar hij nu samen met Edyn was. Het was al wel iets lichter geworden, maar ze hadden de zonsopgang zeker niet gemist.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ieder persoon was anders. In Hogwarts werden de leerlingen gesorteerd op hun karaktereigenschappen. Op die manier kwamen ze uiteindelijk in verschillende afdelingen. Niemand was echter hetzelfde. Iedereen had iets unieks. Edyn vond het iets moois om te zien. Zo kon ze met zekerheid zeggen dat Calum en Naylene genoeg van elkaar verschilden. Natuurlijk zag ze ook wel dingen die ze hetzelfde hadden. De twee waren heel erg slim, maar het was meer dan dat. Ze waren ook heel erg creatief.
Zelf was Edyn een Hufflepuff, maar ze wist ook wel dat ze niet precies hetzelfde was als Linn en Ashton.
Nu Edyn naar Michael keek, wist ze ook maar al te goed dat Michael, niet zoals Rhi was. Soms snapte ze het niet. Waarom mensen moesten worden verdeeld, daardoor kreeg je alleen maar verschillen tussen mensen die er in eerste instantie niet waren.
Omdat Michael in Slytherin zat, had Edyn niet eens echt de kans gehad om hem te leren kennen. Natuurlijk hadden de twee wel lessen gehad, maar in die lessen had Edyn haar vrienden ook gehad, waardoor ze nooit echt bij Michael was gaan zitten. In de afgelopen weken was dat behoorlijk anders geworden. Ze hadden wel vaste plekken, dus ze kon nu niet zomaar naast Michael zitten, maar ze vond het wel leuk om af en toe een praatje met hem te maken, hem beter te leren kennen.
In Edyn haar ogen waren zij en Michael al vrienden geworden. Ze vond het leuk om met hem om te gaan. Vrienden kwamen voor elkaar op en dat was iets wat Michael voor haar had gedaan? Hij had haar geholpen wanneer dat nodig was geweest. Nu konden ze juist de mooie momenten met elkaar beleven, elkaar echt leren kennen.
Edyn had ergens wel verwacht dat Michael geen broertjes of zusjes had. Ze had ze immers nog nooit gezien op school. Het zei alleen niet altijd wat. Tyler zou volgend jaar ook pas beginnen met school en dan kwam de rest nog. Edyn had er wel echt heel erg veel zin in dat haar jongere broertje ook op school zou komen, ze was echt benieuwd in welke afdeling hij kwam. Stiekem hoopte ze natuurlijk dat het bij haar was, zodat ze af en toe nog samen konden zitten in de leerlingenkamer.
"Is het niet heel erg stil zonder broertjes en zusjes?" vroeg Edyn voorzichtig. Ze wilde niet dat Michael zich slecht zou voelen. Ze kon het zich zelf niet echt voorstellen. Bij haar was er altijd iemand thuis. Op school was er ook altijd wel iemand geweest, wat vooral kwam omdat Edyn en Rhi van dezelfde leeftijd waren.
Edyn knikte, zelf had ze heel wat broertjes en zusjes en daar was ze heel erg blij mee. "Rhi, maar die ken je natuurlijk! En Ethan en Evan, die zaten allebei in Gryffindor. Tyler komt volgend jaar op school. En dan zijn er nog Jake, Maddie en Abby, die ook allemaal nog komen!" Edyn vond het echt heel erg leuk dat ze zo’n groot gezien had. Ze hoopte dat ze het net zo naar hun zin hadden als zij dat vanaf haar eerste jaar had. Ze wist wel zeker dat ze allemaal heel veel vriendjes zouden maken.
"Papa en mama wilde na mij, voor kindjes zorgen die het minder goed hadden en nu hoort iedereen echt bij onze familie." Edyn hield van ieder van hen, er was echt geen verschil tussen haar biologische broers en de kinderen die er waren gekomen omdat ze niet in hun eigen familie hadden kunnen blijven.
"Echt?!" vroeg Edyn enthousiast toen ze hoorde dat Michael een hondje thuis had. "Mag ik Pixie dan ook meenemen? Misschien kunnen ze dan wel met elkaar spelen!" Pixie kon niet vaak andere honden zien. Honden waren normaal gesproken niet toegestaan op Hogwarts, waardoor Pixie niet vaak bij soortgenoten was. Hij kon het wel goed vinden met andere dieren en Edyn wist ook wel zeker dat honden ook goed zouden gaan.
Edyn keek naar de omgeving. Het zou nu net heel erg lang gaan duren voordat de lucht zou verkleuren. Het begin zelfs al een beetje, het donkerblauwe, dat de huidige haarkleur van Michael weerspiegelde, was immers langzaam aan het weg gaan. Ze hadden heel veel geluk gehad dat het niet bewolkt was. Nu zouden ze alles perfect kunnen zien.
"Het is al aan het veranderen." Fluisterde Edyn. Het was een bijzonder moment.
Terwijl de kleur van de lucht voorzichtig begon te veranderen, liet Edyn haar ogen voorzichtig afglijden naar het bos dat niet heel erg ver weg van het tweetal was. Op de heuvel kon je zelfs heel erg goed uitkijken op het verbonden bos, waardoor Edyn even afdwaalde naar de avond dat ze door het verboden bos had gelopen. Ze had zo graag een eenhoorn willen zien. Iets waar wat het niet van was gekomen. Ze had er zelfs voor gezorgd dat iedereen heel erg bezorgd was geweest, iets waar ze zich nog steeds een beetje schuldig om voelde. Al snapte ze het nog steeds niet helemaal. Er was niets engs aan het verboden bos. Er waren grote spinnen, maar die waren heel erg lief en Edyn wist zeker dat de rest van de wezens dat ook was.
"Ik wil zo graag een keer eehoorns zien."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er heerste een grote stilte om hen heen. Nergens waren nog leerlingen of docenten. Die zouden ze pas weer zien bij het ontbijt. Iets wat nu vast al klaargemaakt werd. Michael wist eigenlijk niet hoe dat gebeurde. Hij ging er vanuit dat er koks werkten, ergens in het kasteel. Dat zou haast wel moeten, want wie anders zou zoveel eten tevoorschijn kunnen toveren? Het leek nooit op te gaan, maar toch leek het ook nooit te worden verspild.
‘Misschien een beetje, maar ik vind het niet zo erg.’ Hij had nooit echt meegekregen hoe het was om echt een broertje of zusje te hebben. Hij had wel geweten dat Naylene een oudere broer had gehad, hij had zelfs wel eens verhalen over hem gehoord, maar dat was nou niet een verhaal waar je een voorbeeld aan wilde nemen. Voor de rest had hij enkel Calum gekend, wie weer een oudere zus had gehad. Eentje die hen vooral wel eens dwars had gezeten. Bij Edyn leek het er echter heel anders aan toe te gaan.
Michael had wel geweten dat Rhi niet het biologische zusje was geweest van Edyn. Daarvoor leken ze echt te weinig op elkaar. Toch leek Rhi wel om Edyn te geven. Ze had hem eerst behoorlijk duidelijk gemaakt dat Michael niet bij Edyn in de buurt had mogen komen. Dat Edyn haar gezin echter uit nog veel meer verschillende kinderen bestond, had Michael nooit geweten. Het klonk best speciaal. Mensen die andermans kinderen in huis namen.
‘Ik vind het heel knap dat je ouders zoiets doen,’ zei Michael. Hij kon zich het niet zo goed voorstellen. Niet dat hij het raar of vreemd vond. Het was ergens juist heel nobel. Toch leek het hem vreemd als hij opeens door twee andere mensen dan zijn ouders zou worden opgevoed. Misschien was het voor Rhi ook wel vreemd, of voor Edyn. Die had opeens heel veel broertjes en zusjes. Al leek ze dat niet heel erg te vinden.
Het bleef een tijdje stil tussen de twee, totdat Edyn benoemde dat de lucht al aan het veranderen was en de zon langzaam omhoog kwam.
‘Het is best mooi,’ gaf Michael zachtjes toe. Hij wist niet waarom, maar hij had het idee dat hij zacht moest praten nu de zon aan het opkomen was. Het zag er zo rustig en vredig uit. Toch kon hij het niet laten om zo nu en dan opzij te kijken naar Edyn. Hij zag hoe haar blonde haren zachtjes uit haar gezicht werden geblazen door de wind, hoe haar blauwe ogen over de omgeving gleden. Het was de eerste keer dat hij Edyn van zo dichtbij durfde te kijken. Waarschijnlijk omdat ze het zelf niet door had.
Michael richtte zich weer op de zonsopgang. Hij had er nooit de tijd voor genomen om er naar te kijken. Tegenwoordig werd hij wel wakker op momenten dat het nog donker was, maar hij had nooit de moeite genomen om te kijken naar de zonsopgang. Hij had er nooit het nut van in gezien. Het was iets wat elke dag gebeurde, dus wat maakte het dan zo speciaal? Edyn keek er elke dag naar en Michael had het idee dat het na een tijdje toch zou moeten vervelen, maar dat leek niet het geval te zijn. Het leek net alsof ze de zonsopgang voor het eerst zag, zo keek ze er naar.
Michael keek opzij naar Edyn toen hij haar plotseling hoorde praten over eenhoorns. Waar dat vandaan kwam, wist hij niet. Ze hadden het er nog nooit over gehad. Wellicht was het enkel een gedachte die in haar op was gekomen en had ze besloten om het met hem te delen. Michael had nog niet veel ervaring met Edyn, maar hij wist van Naylene dat ze soms heel willekeurig uit de hoek kon komen, terwijl het voor haar misschien wel heel logisch was.
‘Eenhoorns?’ herhaalde Michael. Hij kon zich herinneren dat hij er een les over had gehad tijdens Care for Magical Creatures, maar veel had hij er niet echt van opgestoken. Eenhoorns waren vooral hele meisjesachtige wezens. Hij had er dan ook weinig aandacht aan besteed. Edyn leek er echter heel geïnteresseerd in te zijn in de wezens.
‘Misschien kunnen we een keer zoeken naar de eenhoorns? Na de vakantie,’ stelde Michael voorzichtig voor. Hij wist dat ze in het Verboden Bos leefden. Dat was één van de weinige details die hij had onthouden van de les die Hagrid hem had gegeven over de magische wezens.
Het bos had dan wel de status “verboden” gekregen voor een reden, maar Michael zag niet in wat er nou zo gevaarlijk zou kunnen zijn aan het bos. De school was er immers naast gebouwd en niemand zou dat doen als het bos echt zo gevaarlijk zou zijn? Daarnaast wist Michael dat er genoeg leerlingen waren die al eens het bos in waren gesneakt, dus hij en Edyn zouden het ook kunnen doen? Zelfs zijn beste vriendin Naylene kwam wel eens in het bos. Weliswaar zonder Michael, maar hij wist maar al te goed dat Naylene het bos al vaak genoeg had betreden. Als zij het kon, dan zouden hij en Edyn dat ook kunnen doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Niet alle vriendschappen leken even logisch. Als je naar Edyn en Michael keek bijvoorbeeld, dat waren twee mensen die je in eerste instantie niet bij elkaar verwachtte. Edyn was een meisje dat heel erg bezig kon zijn met haar eigen ding, zich gedroeg zoals ze zelf maar wilde en daardoor juist best wel veel mensen om zich heen had verzameld. Michael nam meer afstand van zijn medeleerlingen. Hij had zelfs de eerste dag van school een opmerking over Edyn haar kledingkeuze gehad, niet dat Edyn dat wist en dat was ook maar beter als het zo bleef.
De twee hadden elkaar toch gevonden, op een manier die liet zien dat Michael meer om andere mensen gaf dan hij soms deed blijken. Vanaf de dag dat Michael, Edyn op had gevrolijkt, had Edyn de jongen in haar leven willen hebben. De twee waren nu wel echt vrienden, ondanks dat het soms wel een beetje ongemakkelijk was door het hele gedoe met Calum. Edyn was niet iemand die dat echt door had. Ze wilde met beide jongens omgaan en dat was dan ook wat ze deed.
Edyn vond het niet echt knap dat haar ouders kinderen opvingen. Het was in ieder geval niet de woorden waar ze als eerste aan dacht. Het was lief dat ze het deden, heel erg fijn zelfs. Het woord knap leek alleen iets aan te geven dat het totaal niet was, dat het een zware last was. Edyn wist wel dat haar zusjes en broertjes andere verhalen hadden, dat ze allemaal iets anders mee hadden gemaakt voordat ze bij hun thuis waren gekomen. Iedereen had echter zijn eigen verhaal, dat maakte een persoon hoe diegene was. Edyn had ook haar eigen verhaal, een verhaal dat verklaarde waarom ze de speciale magie had, ondanks dat ze het zelf niet wist. Michael had ook zijn eigen verhaal, eentje waarvan Edyn alles wilde weten, ze wilde ieder klein stukje leren kennen. Zoiets deed je in vriendschappen. Ze wist ook wel zeker dat Michael dat ook bij haar wilde doen.
In Edyn haar ogen had iedereen iets speciaals. Bij Michael had ze echter iets gezien, wat ze nog nooit eerder had gezien. De haren van de jongen konden zomaar verkleuren, natuurlijk maakte hem dat bijzonder. Er was echter nog zoveel meer aan de jongen. Ze kon goed met hem praten. Nu maakten ze veel afspraken om leuke te doen. Er was meer aan Michael, het was vooral de manier hoe hij met haar om ging. Edyn kon er niet echt een naam aan geven, maar iedere keer als ze Michael naar haar zag kijken of hem hoorde praten, wist ze dat hij oprecht was in de dingen die hij zei.
"Ja eenhoorns." zei Edyn zachtjes. Ze wist dat ze Michael kon vertrouwen met haar gedachten. Er waren mensen die de eenhoorns misschien in hun eentje zouden zoeken. Iets wat Edyn ook niet wilde. Niet dat ze niet wilde dat andere mensen ze zagen, maar ze wist gewoon dat ze niet altijd even goed werden behandeld. Het bloed van de eenhoorn was bijzonder, al je er van dronk, kon je eeuwig blijven leven. Edyn wilde niet om die reden een eenhoorn zien. Ze wilde er eentje zien om het wezen beter te leren kennen, te zien hoe ze om gingen met alles. "Het zijn zulke bijzondere dieren. Zo mooi. "
Edyn was een beetje afwezig door de gedachten aan eenhoorn, totdat Michael zijn woorden bij haar doordrongen. "Echt?" Vroeg ze zachtjes. "Dat lijkt me echt heel erg geweldig." Ze wilde niet te hard zijn, want andere mensen mochten het niet horen, anders kregen ze problemen.
De armen van Edyn vonden hun weg rond de middel van Michael, zodat ze hem kon knuffelen. "Dat lijkt me echt geweldig. Ik wil ze zo graag zien. En de vorige keer zouden een paar meisjes uit je afdeling mij meenemen, maar ze zijn helemaal niet mee geweest. Ik heb wel hele leuke wezens gezien, maar toe kwam Rhi en zij leek het niet heel erg leuk te vinden, maar ik vond het wel heel erg leuk. Al waren de spinnen wel gemeen. Maar toen gingen we dus naar het kasteel en was iedereen een klein beetje boos. Maar uiteindelijk mocht ik bij jullie in de leerlingenkamer en zag ik het meer! Jullie hebben zo’n mooi uitzicht op het meer! En toen zag ik jou natuurlijk ook, dat was leuk!" Ratelde Edyn vrolijk door, ondertussen had ze Michael al weer losgelaten.
De zon was de lucht nu helemaal aan het verkleuren, er waren verschillende kleuren roze, oranje, geel en zelfs blauw, met elkaar aan het spelen, alsof ze een van de mooiste schilderijen wilden maken. "Kijk dit is echt het mooiste." Het zou echt niet heel erg lang duren voordat de zon verder op kwam, dan zouden de kleuren weer helemaal anders zijn. Dan was het op een gegeven moment weer helemaal blauw en begon de rest van de dag.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren iedere dag wel nieuwe vriendschappen gesloten in het kasteel. Meestal waren deze binnen de verschillende afdelingen, maar ondertussen waren de leerlingen zo divers opgevoed dat ze ook verder keken dan hun eigen leerlingenkamer. Michael had dat immers ook gedaan. Hij had Edyn in het begin maar een vreemd meisje gevonden, met al haar vleugeltjes en gehuppel. Nu vond hij haar echter heel erg grappig, op een goede manier. Hij moest altijd lachen om de dingen die ze zei en hij merkte aan zichzelf dat haar vrolijkheid echt aanstekelijk werkte.
Edyn vond de eenhoorns duidelijk heel bijzonder. Zelf zag Michael er niet echt het nut van in, maar misschien kwam dat ook wel omdat hij niet goed op had gelet. Als hij dat namelijk had gedaan tijdens de les van Hagrid, dan had hij kunnen horen dat hun bloed ontzettend waardevol was en het mensen kon helpen om in leven te blijven. Ook had hij dan kunnen weten dat eenhoorns sneller aangetrokken waren tot meisjes dan als jongens, wat in Edyn haar voordeel zou kunnen werken. Michael had zijn aandacht die les er echter niet bij gehad, waardoor hij vrij weinig van de wezens wist. Hij nam zich dan ook voor om het aan Naylene te vragen, zodat zij hem misschien wat details kon vertellen.
‘Dat zijn ze vast,’ mompelde Michael. Hij had er nog nooit eentje gezien, enkel op plaatjes. Ze waren vast heel galant en gracieus, maar in zijn ogen waren het ook maar gewoon wezens. Wezens waar hij zelf niet heel erg veel mee had. Al waren er weinig wezens die hij wel interessant vond. Draken, maar die zou Hagrid was nooit meenemen naar de les. Al was die man behoorlijk gek, dus wie weet zou Michael voor een verassing komen te staan als hij in zijn zesde jaar nog steeds Care for Magical Creatures zou volgen.
De verbazing was van Michael zijn gezicht te lezen toen Edyn zomaar haar armen om hem heen sloeg en tegen hem aan leunde. Vervolgens begon ze een heel verhaal over de eenhoorns en dat ze die heel erg graag wilde zien. Michael probeerde bij te houden waar Edyn het allemaal over had, maar de waarheid was dat hij geen idee had wat ze nou precies vertelde. Er waren meisjes van zijn afdeling en toen was Edyn opeens in het bos geweest, samen met spinnen? Daarna had ze het opeens over Rhi en dat ze weer terug waren geweest in het kasteel. Iedereen was boos op haar geweest en vanaf daar was ze blijkbaar naar de leerlingenkamer van Slytherin gegaan.
Michael kon zich die avond nog goed herinneren. Hij had er nog niet veel voor gevoeld om te gaan slapen en had daarom in de leerlingenkamer op de bank gezeten. Plotseling was Rhi binnen gekomen, samen met Edyn en haar hondje. Pixie was zelfs nog even naar Michael toegelopen, net zoals Rhi dat ook had gedaan. Rhi was behoorlijk duidelijk geweest. Ze had niet gewild dat Michael naar Edyn toe zou stappen en dat had hij toen ook niet gedurfd. Toch had hij wel naar Edyn gekeken. Hoe ze voor het raam had gestaan en later was gaan zitten. Ze had een dekentje helemaal om zich heen gewikkeld en vervolgens ook om haar hondje. Hij had toen al gevonden dat ze er schattig uit had gezien.
Edyn had Michael al weer los gelaten, waardoor hij niet echt de kans had gekregen om haar terug te knuffelen, maar hij had het ook niet erg gevonden om haar armen om zich heen te voelen. Edyn leek wel gewend te zijn om iedereen te knuffelen, terwijl Michael het vooral nog ongemakkelijk vond om zoiets vanuit zichzelf te doen, ondanks dat Edyn het vast niet erg zou vinden.
‘We… Kunnen altijd wel proberen om de eenhoorns te zoeken. Met z’n tweetjes lukt het vast,’ zei Michael enkel, omdat hij niet heel goed wist wat hij op de rest van het hele verhaal moest zeggen. Edyn had zoveel verteld dat hij betwijfelde of ze zelf nog wel wist wat ze precies tegen hem had gezegd. Toch wilde hij haar wel beloven dat ze samen naar de eenhoorns opzoek zouden gaan, want het was duidelijk iets wat Edyn graag wilde doen.
Hij was dan nog nooit in het Verboden Bos geweest, noch had hij enig idee wat hij zou moeten doen om een eenhoorn te vinden, maar voor Edyn wilde hij het graag doen. Als er iemand was die het verdiende om die wezens te zien, dan was zij het wel. Michael gunde haar zelfs alles wat ze maar wilde, al zou hij haar dat nooit allemaal kunnen geven. Hij zou haar echter wel kunnen helpen met de eenhoorns en dat was dan ook wat hij zou gaan doen.
Edyn had zich al weer gericht op de zonsopgang, waardoor Michael dat ook deed. De lucht boven hen was roze, oranje, geel en soms leek het ergens wel een beetje paars-achtig. Nu hij het zo voor zich zag, snapte hij wel waarom Edyn dit zo mooi vond. Zeker met de witte, besneeuwde heuvels die om het kasteel heen lagen. Michael vond de sneeuw en de kou dan ook niet storend. Zeker niet toen hij opzij keek en het verwonderde gezicht van Edyn zag. Dat was misschien nog wel het meest speciale van alles wat hij tot nu toe had gezien.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De magische wereld bestond uit heel wat soorten wezens. In de niet-magische wereld waren de wezens iets waar mensen over droomden. Ieder klein jongetje dacht wel eens na over hoe de wereld zou zijn als draken echt waren. Ze waren echt! Voor magische mensen waren draken misschien ook geen dagelijkse kost, maar ze waren er wel.
Voor Edyn waren wezens, het maakte niets uit welke soort, een groot deel van haar leven. Het bos achter haar huis was een plaats geweest waar ze graag was gekomen. Bij Hogwarts was er misschien ook wel een bos waar de leerlingen mochten komen, bijvoorbeeld bij de lessen van Care for Magical Creatures. Dat was dan ook wel meteen Edyn haar favoriete vak, al kwam het wel echt gelijk te staan met Herbology. Het waren de vakken waar ze volgen jaar zeker in verder wilde gaan en er was een grote kans dat ze het voor elkaar kreeg ook. Daar geloofde ze nu zelf ook in, wat vooral door Michael was gekomen.
Edyn wist niet wat haar stond te wachten als ze weer het verboden bos in zou gaan. Dit keer zou ze iemand bij zich hebben die niet zomaar weg zou gaan. De meiden van Slytherin waren niet heel erg aardig geweest, maar natuurlijk had Edyn dat niet door gehad. Het enige wat het meisje hoopte was dat ze deze keer eenhoorns zou zien.
Voor nu hoefde ze niet naar het verboden bos. Vandaag ging het vooral om het wonder van de zonsopgang en alles wat daar nog achter zat. Het uitzicht was magisch te noemen, zelfs voor twee mensen die er dagelijks mee te maken hadden. De kleuren waren voor Edyn niet uit te leggen. Iedere dag was het weer andere kleur die de bovenhand voerde. Het zou nooit vervelen. Het meisje was iedere ochtend op tijd wakker en vaak zag ze hoe de zon zich een weg naar de hemel baande, maar elke dag was alsof het de eerste keer was.
De twee vrienden bleven een tijd naast elkaar staan. Van beide kanten werd er niets gezegd. Er was rust, ruimte voor gedachten. Edyn haar gedachten vlogen, zoals gewoonlijk, alle kanten op. Ze dacht na over de kerstvakantie en dat ze echt zin had om met Michael af te spreken. Ergens hoopte ze dat ze nog met Linn en Calum af kon spreken. Met Naylene kon dat sowieso niet. Ook hoopte Edyn dat ze kon genieten van de feestdagen en natuurlijk haar verjaardag. Als laatste wilde ze graag naar haar eigen bos.
Er gingen minuten voorbij waarin de twee helemaal niets zeiden. In de ogen van Edyn waren het er maar een paar, maar in werkelijkheid was het zeker een kwartier. De maag van Edyn begon zachtjes te knorren, waardoor de rust een beetje werd verbroken. Zachtjes begon de Hufflepuff te lachen, ze vond het een grappig geluidje. Het bracht haar echter ook op een idee.
"Ik wil je eigenlijk nog wat laten zien." Edyn had al één van haar favoriete dingen laten zien van de ochtend. Nu ze honger had, wilde ze toch graag naar de keukens. Ze kwam er graag nadat ze een rondje had gelopen, lang niet altijd om te eten.
Edyn wist zeker dat Michael de keukens nog nooit had gezien. Er waren maar weinig mensen die wisten waar het eten precies vandaan kwam, laat staan dat ze er ooit waren geweest.
Afwachtend keek Edyn naar het gezicht van Michael, pas toen hij had gezegd dat hij het ook wilde zien, besloot ze dat ze genoeg van de zonsopgang hadden gezien. Het meisje haakte haar arm weer in die van Michael. Op die manier liep het tweetal terug naar het kasteel.
Ondertussen was het wat drukker geworden in de gangen. De meeste mensen waren op weg naar de Grote Zaal, waar ze zouden eten. Ondanks dat Edyn het ook fijn vond om daar te eten, kwam ze graag bij haar vrienden in de keukens.
Pas toen Edyn zeker wist dat er geen mensen om haar heen waren, begon ze weer te praten. De keukens waren haar geheim, iets wat ze wel deelde met andere mensen, maar alleen die mensen die zij vertrouwde. "Dit is een plek waar ik heel erg graag kom. Niet veel mensen weten er van en het is eigenlijk ook niet de bedoeling dat iedereen het komt te weten, omdat er vast mensen zijn die er misbruik van maken." Er waren altijd mensen die niet lief waren voor huiselven, iets wat Edyn nooit had begrepen.
De blauwe ogen van Edyn gleden voorzichtig over het gezicht van Michael. Op het moment verschilden de twee nog niet veel in lengte, maar het zou niet lang gaan duren voordat Michael de lucht in zou schieten. Op het moment kon Edyn perfect naar het gezicht van Michael kijken. Zijn grijze ogen keken rustig terug, ze hadden iets betrouwbaars, waardoor Edyn wist dat ze het goede deed.
Edyn draaide zich weer terug naar het schilderij, waar ze voorzichtig over het peertje kietelde. Het stilleven kwam in beweging, waardoor de kleine doorgang tevoorschijn kwam. Edyn besloot het voorbeeld te nemen en kroop als eerste in de richting van de keukens.
Het drukste punt in de keukens was al geweest, vaak moesten de huiselven vroeg opstaan om al het ontbijt op de tafels te krijgen. Dingen als eieren en toast werden gemaakt op het moment dat er daadwerkelijk mensen aan tafel zaten. Jam en dat soort dingen werden echter ruim van te voren gemaakt, waardoor de hectiek al af was genomen. Toch was overal drukte te zien. Huiselven die van hort naar her liepen. Er keken een paar van de wezens om en toen ze doorkregen dat Edyn één van hen was, bleven een paar van hen stil staan.
"Welkom terug, mevrouw Edyn!" klonk het in koor.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Alsof een ochtend met Edyn nog niet genoeg leek te zijn, wilde Edyn hem nu ook nog meenemen naar een plek die ze graag aan hem wilde laten zien. Michael wist niet zo goed wat ze bedoelde. Ze had de zonsopgang al met hem gedeeld, wat duidelijk iets was wat ze heel erg mooi vond. Hij gokte dat het iets was binnen het kasteel. Daar waren vast nog genoeg plekken die hij nooit had gezien. Hij wist dat Edyn wel eens ronddwaalde en hij kon zich voorstellen dat ze dan opeens ergens terecht was gekomen. Een plek die niemand anders nog had gevonden.
Toen ze eenmaal terug gingen, was het wel duidelijk dat ze onderweg waren naar een ruimte binnen het kasteel. Ze gingen zelfs naar de kelders, maar ze gingen een andere kant op dan dat Michael gewend was. Ze kwamen in de buurt van de Hufflepuff leerlingenkamer, maar ze kwamen tot stilstand voor een schilderij met fruit. Een schilderij dat, na de aanraking van Edyn, zomaar open ging. Er ontstond een doorgang en het eerste wat Michael rook, was de geur van het ontbijt dat elke ochtend geserveerd werd.
Edyn klom door de doorgang en Michael volgde haar.
Michael wist niet wat hij zag. Ze waren in de keukens van Hogwarts. Deze waren zo groot en indrukwekkend als dat hij zich voor had gesteld, maar hij had nooit verwacht om de wezens aan te treffen die Edyn zojuist in koor hadden begroet.
‘Huiselven,’ zei Michael zachtjes. Overal waar hij keek, liepen huiselven rond. Er stonden huiselven bij het fornuis, te roeren in pannen die misschien wel net zo groot waren als zijzelf. Er waren huiselven die lepels en pannen door de lucht lieten vliegen om ze vervolgens af te wassen. Ook zag hij aan aantal rondlopen op de grond. Sommigen hadden ovenwanten aan, anderen een schort en sommigen zelfs beide.
Michael was wel degelijk bekend met de wezens. Huiselven werden al jaren gezien als de dienaren van tovernaarsfamilies. Het waren voornamelijk de families die enkel puur bloed in zich hadden, die ook in het bezit waren van een huiself. Zo ook de familie van Michael. Zo lang hij zich kon herinneren, was Flittle er al geweest. Een vrouwelijke huiself die niks meer droeg dan een stuk stof, al hield ze deze wel degelijk schoon. Michael had zijn moeder al vaak genoeg horen zeggen dat Flittle ook bij de familie hoorde en zij hen representeerde als er gasten over de vloer kwamen, dus ook de huiself moest er goed uitziet. Voor zover een huiself dat kon, met hun gerimpelde huid en bolle ogen.
‘Goedemorgen, mevrouw Edyn!’ riep een oudere, vrouwelijke huiself. Ook zij had wanten aan en een schort om. Aan het borduursel op het schort te zien was zij de baas. Daar leek het in ieder geval op. ‘Het is een genoegen om u weer te zien! En u heeft weer iemand meegenomen. Dat moet dan wel meneer Michael zijn, de Transformagiër!’ zei de elf enthousiast, waarna ze tegenover Michael een buiging maakte. ‘Aangenaam. Mijn naam is mevrouw Ripple.’
Wat ongemakkelijk knikte Michael naar de enthousiaste huiself. ‘Michael,’ stelde hij zichzelf voor, ondanks dat de elf al lang leek te weten wie hij precies was. Ze wist zelfs van zijn gave af. Dat moest haast wel betekenen dat Edyn over hem had verteld.
Ondertussen liepen er zo nu en dan wat huiselven langs die Edyn begroetten. Edyn had hem al wel verteld dat dit een plek was waar ze graag kwam, maar het leek haast alsof ze hier elke dag wel eventjes een bezoekje aan de elven bracht, want ze leken haar allemaal te kennen. Daarnaast leek Michael ook niet de eerste te zijn die Edyn mee had genomen, aangezien mevrouw Ripple het woord “weer” had gebruikt.
‘Ik wist niet dat er in Hogwarts zoveel huiselven waren,’ fluisterde Michael tegen Edyn. ‘Of dat dat kon. Wij hebben wel een huiself thuis, maar dat is er maar één! Hoe komen ze allemaal hier?’
‘Professor Dumbledore, natuurlijk!’ antwoordde mevrouw Ripple. ‘Toen hij de hoofdmeester werd van de school, heeft hij er voor gezorgd dat huiselven die niet meer voor een familie konden werken, hier terecht konden. Gelukkig heeft jullie nieuwe hoofdmeester het voorgezet. Professor McGonnagal is een alleraardigste vrouw, absoluut,’ zei mevrouw Ripple.
Er kwam nog een andere huiself aan. Deze leek jonger te zijn dan mevrouw Ripple en hij leek iets verlegen te zijn richting Michael, maar hij leek geen probleem te hebben met Edyn.
‘Dag mevrouw Edyn,’ zei hij zacht. ‘Hoe is het met mevrouw Linn en meneer Calum? Ik zag ze laatst samen lopen. Ze zagen er erg gelukkig uit.’
Michael fronste eventjes. Hij was zich er maar al te goed bewust van dat zijn voormalige beste vriend nu een vriendinnetje had, namelijk Linn. Het was moeilijk om dat niet mee te krijgen, aangezien ze altijd naast elkaar liepen, elkaars handen vasthielden of elkaar een kus gaven. Hij had er liever niets mee te maken. Vooral omdat hij vanaf het eerste jaar al was vervangen door Linn en Edyn, al nam hij dat Edyn nu iets minder kwalijk.
‘Heeft u misschien honger, meneer Michael? Ik kan wel iets maken voor u en mevrouw Edyn. Ze eet hier vaak genoeg met haar vrienden!’
Michael knikte. Hij had inderdaad wel honger. Het was immers wel tijd om aan het ontbijt te zitten.
‘Wat wil u hebben? We hebben van alles gemaakt, al kunnen we ook snel iets nieuws maken hoor. Geen probleem! Mevrouw Edyn neemt altijd toast met mijn zelfgemaakte frambozenjam.’
‘Dat klinkt wel lekker,’ zei Michael.
‘Perfect! Komt u maar hier zitten, mevrouw Edyn zal vast ook snel komen, als ze uit is gepraat met Orin. Je zal het niet zeggen, maar hij is een echte kletskous!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Huiselven waren wezens die al jaren lang een deel uit maakten van het dagelijkse leven van tovenaren. Vaak diende één huiself zelfs een hele rij aan tovenaren of heksen van dezelfde familie. Orders werden gevolgd, eten werd gemaakt, de meeste rotte klusje moesten soms worden gedaan. Veel huiselven hadden een familie waarin men dacht dat de wezens minderwaardig waren. Andere families waren gelukkig al verder in hun gedachten en waarderen de diensten van hun puntoorige medebewoners.
Bij Edyn thuis hadden ze geen huiself. Vaak werden de wezens als een teken van rijkdom gezien. Nou hadden Jenkins voldoende geld, maar dit gebruikten ze liever om hun kinderen een goede plaats te geven waar ze konden leven. Vanaf een vrij jonge leeftijd hadden zowel Edyn als al haar broertjes en zusjes mee moeten helpen in het huishouden. Het hield in mee helpen met het schoonmaken, maar ook het bijhouden van de tuin. Vanzelfsprekend was dat laatste Edyn haar favoriete klusje.
In de keukens had Edyn voor het eerst kennis gemaakt met de huiselven, vanaf daar waren er toch wel een paar uitzonderlijke vriendschappen ontstaan. Het meisje kende bijna alle namen van de huiselven die hier rondliepen. Ze hoorde misschien geen favorieten te hebben, maar mevrouw Ripple en meneer Orin waren toch wel twee van haar vrienden geworden. Als ze hier kwam, praatte ze altijd wel met hen beiden. Zeker met meneer Orin, die echt uit zijn schulp was gekropen.
Edyn ging voorzichtig door haar knieën zodat ze mevrouw Ripple voorzichtig kon omhelzen. Daarna ging ze weer naast Michael staan. "Ja dit is Michael!" Het meisje vertrouwde altijd ronduit over haar vrienden. Aangezien Michael daar nu ook onder viel, was er ook al genoeg over hem gesproken.
"Hebben jullie er echt eentje?" vroeg Edyn verbaasd. Ze was nu wel benieuwd naar het wezens dat bij Michael thuis woonde. Ze wist wel zeker dat ze goed voor hem of haar zouden zorgen. Michael leek haar niet iemand die een huiself als oud vuil zou behandelen. In de kerstvakantie ging ze de huiself vast zien en ze wist zeker dat het een schatje was. Dat waren ze hier allemaal!
"Meneer Orin!" Bracht Edyn vrolijk uit toen ook de andere huiself hun doorhad. Edyn was zeker naar hem op zoek gegaan als hij haar niet eerst had gevonden. Ze was gek op de jonge huiself. Het arme ding had bij een vreselijke familie gewoond, die hem uiteindelijk op straat had gezet omdat hij soms een klein beetje klunzig was. Nu was hij hier al een paar jaren. Edyn had hem echt zien opbloeien. Hij praatte nu heel wat met haar, maar het was wel duidelijk dat hij nog steeds een beetje verlegen was tegenover onbekende, iets wat Edyn hem ook niet kwalijk nam.
Ook nu weer ging Edyn door haar knieën, zodat ze de huiself kon omhelzen. "Het gaat heel erg goed met Linn en Calum. Ze hebben een relatie en ze zijn echt heel erg schattig samen." Edyn probeerde ze wel wat tijd met elkaar te geven. "Stiekem komt het wel een beetje door het lekkere eten wat je laatst hebt gemaakt." Meneer Orin had heel erg goed geholpen toen Edyn had gevraagd of ze iets voor de twee hadden willen maken. Het had wel wat uitleg behoeft, maar uiteindelijk was het goed gelukt.
"Magnifiek!" bracht de kleine Orin uit. "Heeft u ook al iemand op het oog mevrouw Edyn?" Edyn had al wel gemerkt dat de huiself een zwak had voor liefdesverhalen, iets wat hem alleen nog maar schattiger maakte. Ze merkte niet hoe hij even langs haar heen keek, om zijn blik naar Michael te wenden.
Edyn schudde voorzichtig met haar hoofd. "Nee, maar dat is ook helemaal niet erg!" In de zomervakantie waren er wel een paar dingen gebeurd, maar Edyn was nog jong, eigenlijk te jong om echt over dat soort dingen na te denken. Zelfs te jong om de dingen te doen die er al gebeurd waren. Nu ze Linn en Calum zo zag, vond ze het alleen maar fijn dat haar beste vrienden zoiets hadden gevonden. Het was echter niet zo dat ze het nu zelf ook wilde hebben. Dat soort dingen kwamen vanzelf.
"U bent enig. Het duurt vast niet lang voordat u ook iemand vindt. Misschien is diegene al wel heel erg dichtbij." Edyn vond de woorden van één van haar beste vriendjes, toch wel heel erg lief. Daarom boog ze zich voorover en gaf ze hem een kus op zijn voorhoofd. "Ik weet zeker dat voor jou precies hetzelfde geldt." Edyn aaide nog even over het hoofd van meneer Orin heen en stond vervolgens op.
Het blonde meisje nam plaats naast Michael, die al aan een tafeltje was gaan zitten. "Hoe heet jullie huiself?" Nu ze had gehoord dat ze er bij Michael thuis aan gewend waren dat er een wezentjes rond liep, wilde ze er wel meer over weten. Edyn zou niet gaan vragen of ze lief waren, want ze wist dat het zo was, maar voor haar bezoek wilde ze toch wel iets meer weten!
"Iedereen hier is zo lief! Ik ben blij dat ik je dit kan laten zien!"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ze heet Flittle,’ vertelde Michael aan Edyn. Zelf was hij niet gewend om een huiself beleefd aan te spreken. Natuurlijk noemde hij haar wel bij haar naam, maar hij had haar nooit mevrouw Flittle genoemd, terwijl Edyn de huiselven hier zo wel had genoemd. Misschien dacht ze wel dat het hoorde, omdat huiselven vaak wel in die vorm hun familie aanspraken. Michael werd ook altijd “meneer” genoemd, of soms zelfs “jonge heer”. Het lag er een beetje aan wat Flittle hem wilde vertellen. Dat laatste gebruikte de huiself voornamelijk als ze een boodschap van zijn ouders door moest geven, bijvoorbeeld dat hij zijn spullen op moest ruimen. Michael vond dat een goede taak voor een huiself, maar jammer genoeg hadden zijn ouders Flittle vaak genoeg verteld dat Michael zijn eigen klusjes moest leren doen en dat ze niet alles voor hem kon doen, ondanks dat het misschien haar werk was.
‘Ze is volgens mij al een hele tijd bij onze familie. Ik weet niet precies hoe lang,’ vertelde Michael aan Edyn, aangezien ze behoorlijk geïnteresseerd leek te zijn in de huiself. Michael wist echter niet goed wat hij haar moest vertellen, want zo heel erg veel wist hij niet over de huiself. ‘Ze helpt vooral met koken en opruimen, en volgens mij vindt ze het ook leuk om mijn moeder in de tuin te helpen. Dat doet ze in ieder geval vaak.’ Michael haalde zijn schouders op. Hij besteedde er nooit veel aandacht aan. Flittle was er gewoon altijd. Nu had hij gewild dat hij wat meer van Flittle had geweten, want dan had hij dat aan Edyn kunnen vertellen.
Michael keek rond naar alle elven, die volgens Edyn heel erg lief waren. Hij geloofde het meteen. De meeste huiselven waren zorgzaam en betrokken. Dat moesten ze misschien ook wel zijn. Michael wist dat het doel van een huiself was om een familie te bedienen, maar hij vroeg zich af of er nooit eens een opstand was geweest. Het leek hem namelijk behoorlijk saai werk, zeker als er van die vervelende families tussen zaten. Michael wist haast wel zeker dat de huiself van Naylene het een stuk minder had dan Flittle, die altijd werd gezien als een gelijke en een soort vriendin. In ieder geval door de moeder van Michael. Hij was zo gewend aan de huiself dat hij er eigenlijk nooit meer zo op lette. Toch was Flittle altijd blij als Michael thuis kwam van school.
‘Ze zien er allemaal wel aardig uit,’ zei Michael. Hij zag de elf waarmee Edyn zojuist mee had gepraat, zijn kant op kijken en hij stak vervolgens wat ongemakkelijk zijn hand op. Hij had toch het idee dat hij hier de vreemde eend in de bijt was. Edyn bracht duidelijk anderen hier ook mee naar toe, maar toch leken de elven hem ook te kennen. Edyn had zelfs over hem gepraat. Iets wat hij eigenlijk niet had verwacht. Toch vond hij het wel fijn om te horen, dat Edyn zich bezig hield met verhalen te vertellen over hem. Ze had zelfs verteld dat hij een Transformagiër was. Al was dat misschien ook wel het meest speciale aan hem, en dan dus ook hetgeen wat iemand als eerste over hem zou zeggen.
Mevrouw Ripple kwam aan met twee borden, beide gevuld met geroosterd brood. Achter haar vlogen verschillende potjes, waaronder de frambozenjam die ze eerder had genoemd. Alles werd neergezet op de tafel voor de twee pubers. Ondanks dat Michael niet om meer had gevraagd, lagen er nog andere broodjes, meerdere soorten belegd en ook stonden er drie verschillende kannen, allemaal gevuld met een ander soort sap of met melk.
‘Dat lijkt me wel genoeg voor jullie. Ik zeg het ook altijd tegen meneer Calum en Ashton. Jongens in de groei moeten genoeg eten!’ zei mevrouw Ripple, waarna ze Michael een kneepje in zijn arm gaf. ‘Al lijkt het erop dat u al aardig aan het groeien bent.’
Michael haalde zijn schouders op. Hij was in zijn tweede jaar al redelijk de lucht in geschoten en ook zijn baardgroei begon nu aardig te komen, terwijl er nog steeds jongens in zijn jaarlaag zaten die er net zo uitzagen als toen Michael hen had leren kennen.
‘Nou, tast toe! Kom op, jullie zijn vast al eventjes wakker. Dus jullie hebben vast honger!’ zei mevrouw Ripple.
Michael knikte en wilde net wat van de jam pakte, toen de andere huiself aan kwam rennen. ‘Wacht, ik heb kaarsen voor jullie!’ riep hij, waarna hij met twee lange kaarsen aan kwam rennen bij de tafel. Hij liet ze boven de tafel zweven en met een knip in zijn vingers ging het vuur aan. Michael snapte niet heel goed waarom de kaarsen er zo nodig bij moesten, want het was licht genoeg in de keuken. De huiself verschoof de kaarsen nog iets en knikte daarna tevreden. ‘Perfect.’
‘Ze zijn inderdaad heel lief,’ zei Michael maar tegen Edyn, waarna hij als bedankje knikte naar de huiself die kaarsen had gebracht, ondanks dat hij het gebaar niet helemaal snapte.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De Kerstvakantie was voorbij geloven voordat de leerlingen er erg in hadden gehad. Op hun eigen manier had iedereen genoten van de welverdiende weekjes vrij. De meeste mensen hadden tijd doorgebracht met hun familie, maar vrienden waren die tijd van het jaar ook heel erg belangrijk.
Luke was zoals gewoonlijk naar huis geweest met Kerst, waar hij het heel erg rustig aan het gedaan. Het waren weken geweest waarin hij zich even helemaal geen zorgen had hoeven maken. Niet om het feit dat hij een prefect was en daardoor vaak genoeg nog laat door de gangen moest lopen. Al was er nu één ding wat diep in het hoofd van iedere vijfdejaars zat en dat waren de O.W.L.’s, ook dat had Luke in de vakantie goed van zich af kunnen zetten. Nu hij weer op school was, werd hij jammer genoeg al snel weer terug getrokken in die ellende.
Niet alleen Luke, maar ook Edyn, Calum en Naylene hadden thuis hun feestdagen doorgebracht. Voor de eerste twee waren het zoals gewoonlijk geweldige dagen geweest, voor Naylene was het heel wat minder gelopen, zoals dat ook altijd ging.
Calum had in zijn vakantie wat tijd door kunnen brengen met Linn. Sinds de date bij het Quidditchveld, waren hij en Linn een stel. Natuurlijk hadden ze op school zoveel mogelijk tijd met elkaar door gebracht, maar op dat terrein konden ze nooit echt alleen zijn. In de kerstvakantie was Calum naar Linn gereisd, zodat ze samen wat tijd door hadden kunnen brengen. Natuurlijk had hij ook een cadeautje voor haar gekocht en zijn moeder had er opgestaan dat hij ook iets voor haar vaders mee had genomen, wat hij uiteindelijk ook had gedaan. In de ogen van Calum hadden hij en Linn een hele leuke tijd samen gehad.
Toen de vrienden terug waren geweest in het kasteel, hadden de drie vrienden de verjaardag van Edyn nog gevierd. De drie hadden geen tijd gehad om in de vakantie bij elkaar te komen. Edyn had het niet erg gevonden. Ze had genoten van de tijd met haar zusjes, haar verjaardag en natuurlijk ook kerst. Daarnaast had Edyn afgesproken met Michael. Ze had een hele dag bij hem thuis doorgebracht. Hij had zelfs een cadeautje voor haar gekocht! Iets wat Edyn heel erg lief had gevonden. Ze had echt genoten van de dag. Ze had Flittle kunnen leren kennen. Michael zijn ouders waren heel erg lief geweest. Daarbij had Edyn een hele tijd met Michael gezeten, om elkaar wat beter te leren kennen.
De vakantie leek op het moment heel erg ver weg. De vijfdejaars zaten al weer vol in hun lessen. Iedere dag kregen ze nieuwe informatie die ze op moesten nemen. Oude informatie die ze moesten herhalen. Alles om er voor te zorgen dat ze de testen aan het einde van het jaar, zo goed mogelijk te maken. Vandaag stond er iets bijzonders bij Defence Against The Dark Arts op het programma: Boggarts!
Calum wist al wel het een en ander over Boggarts, het was al iets wat hij door had genomen. Daarbij wist hij maar al te goed dat de vormen behoorlijk heftig konden zijn. Hij had van Ashton gehoord dat er vorig jaar iets behoorlijks heftigs bij Naylene tevoorschijn was gekomen. Wat het precies was, wist Calum ook niet. Hij wist alleen dat een Boggart de grootste angst van diegene voor hem liet zien. De wezens genoten van de ellende van andere mensen. Gelach was echter iets wat ze echt haatte.
De lerares had uitgelegd wat de bedoeling was. Eén voor één zouden de leerlingen hun Boggart zien, daarmee zouden ze proberen hem te overmeesteren. Door gelach én de spreuk.
Samen met Linn, was Calum ergens in het midden van de rij uitgekomen. Dat betekende dat ze nog genoeg zicht hadden op wat er voor hen gebeurde. Ze konden zich ook nog voorbereiden op wat er stond te gebeuren. Calum vond het ergens wel een klein beetje eng. Hij had echt geen idee wat er uit zou gaan komen. Waar was hij nou echt bang voor? Er waren dingen waarvan hij het idee echt niet fijn vond, maar dat hij er meteen bang voor was, dat wilde hij nou ook weer niet zeggen. Ergens was Calum misschien ook wel benieuwd naar wat Linn zag. Hij merkte wel een beetje aan haar dat ze zenuwachtig was, daarom sloeg hij voorzichtig zijn arm rond haar. "Het komt vast goed." Fluisterde hij zachtjes. Linn zou de spreuk vast goed doen en anders zou Calum sowieso zijn best doen om haar bij te staan als ze het nodig was.
Iemand die totaal niet nerveus was, was Edyn. Ze had geen idee wat haar precies te wachten stond. Angsten klonk niet als iets leuks. Edyn had zelf echter geen idee of ze wel angsten had. Het was niet echt iets waar ze veel over nadacht. Ze zou het niet leuk vinden om haar vrienden in pijn te zien of wanneer Pixie iets zou gebeuren, maar dat het meteen een angst was? Waarschijnlijk niet. Ze wilde er ook niet te veel over nadenken. Ze vond het wel vervelend dat iedereen hetgeen moest zien waar ze het meest bang voor waren? Dat kon behoorlijk heftig zijn.
Edyn stond iets achter Calum en Linn. Het was niet zo dat nu die twee samen waren, ze er niet meer bij hoorde. Helemaal niet zelf. Wat zich wel voordeed was alles wat er vroeger tussen Calum en Michael was gebeurd. De twee konden het op het moment niet goed met elkaar vinden, iets wat Edyn heel erg jammer vond. Als ze met Michael wilde praten, durfde ze dat haast niet te doen als ze al plannen met Calum had. Nu had ze er voor gekozen om met Michael te staan. Linn en Calum stonden al dicht bij elkaar, waardoor Edyn door had gehad, dat dit voor iedereen het leukst was geweest.
"Wat denk je dat er bij jou uit komt?" vroeg Edyn voorzichtig, misschien dat wanneer Michael een idee had, ze zelf ook een beter idee kon vormen wat er voor haar te zien was?
Luke stond bijna vooraan in de rij. Ook hij vroeg zich wel af wat zijn angst zou zijn. Iedereen deed dat op het moment. Het was iets wat hun heel jaarlaag zou zien. Er waren vast genoeg mensen die er iets over te zeggen of denken hadden. Zelf maakt het hem niet eens heel erg veel uit.
De eerste paar mensen waren aan de beurt. Er kwamen verschillende angsten voorbij. Klassieke angsten, die iedereen wel kende. Clowns, onweer, dat soort dingen. Uiteindelijk was Luke aan de beurt. De boggart deed even over het veranderen. Op het moment was het geen wezens dat veranderde in een dier of in iets anders. Maar de ruimte om Luke heen leek te veranderen. Het was alsof hij in een hele andere kamer was. Een hele kleine, smalle kamer, waarvan de muren op hem af kwamen.
Even raakte Luke uit zijn doen. Zijn hartslag werd hoger. Zijn keel werd een beetje samen geknepen, alsof ademhalen niet meer zo goed ging. Luke was zich nooit heel erg bewust geweest van zijn afkeer van kleine ruimte. Nu was werd het heel erg duidelijk dat hij het totaal niet fijn vond.
De Gryffindor probeerde met een helder hoofd na te denken hoe hij dit beter kon maken en uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar om met een tik van zijn toverstok en de spreuk Riddikulus, de kamer te behangen met allemaal posters, waar Luke om kon lachen en dat was het belangrijkste aan deze hele oefening.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De vakantie was voorbij, wat betekende dat het schoolleven weer was begonnen. Alle leerlingen waren weer teruggekeerd naar Hogwarts om aan het laatste deel van het jaar te beginnen. Voor de vijfdejaars was dit misschien wel de belangrijkste tijd van het jaar. Er kwam steeds meer huiswerk bij kijken, ter voorbereiding op de grote examens die er aan zaten te komen. Waar de meeste vijfdejaars het eventjes links hadden liggen in de vakantie, kwamen ze er nu achter dat de examens toch steeds dichterbij kwamen en dat ze er nu voor aan de slag zouden moeten, als ze in het volgende jaar een vakkenpakket wilden volgen dat aan zou sluiten bij het werk wat ze zouden willen doen, later in hun leven.
Ook de Defense Against the Dark Arts les stond in het teken van de O.W.L’s. Het bevechten van een Boggart was een onderdeel van het practicum onderdeel dat ze leerlingen zouden moeten ondergaan. De meesten waren enthousiast om te oefenen, maar het was ook te merken dat er toch een aantal behoorlijk nerveus waren.
Michael stond samen met Edyn in de rij te wachten totdat hij in de beurt zou zijn. Ze stonden net iets achter het midden. In eerste instantie had Michael gedacht dat Edyn bij haar eigen vrienden zou staan, namelijk Linn en Calum, maar ze was vrolijk bij hem komen staan. Iets wat hij wel fijn vond. Ze hadden het immers heel erg leuk gehad in de kerstvakantie. Hij had zelfs nog een cadeautje voor haar gehaald, omdat hij had geweten dat ze net voor Kerst jarig was geweest. Ze was ontzettend blij geweest met de hoelahoep, wat eigenlijk niets meer was dan een hoepel waar de muggles mee speelden. Toch had Michael gezien hoe blij Edyn er mee was geweest. Ze had het vaak genoeg geprobeerd en samen met Michael had ze er van alles mee gedaan, zoals de hoepel naar elkaar gooien, er in springen en andere dingen die ze er mee uit hadden gevonden.
Michael was er ondertussen wel van overtuigd dat Edyn echt een vriendin van hem was geworden. Iets waar hij heel erg blij mee was. Naylene pestte hem nog wel eens met het feit dat hij gevoelens had voor Edyn, wat misschien ook wel een klein beetje waar was, maar hij zou zoiets nooit aan Edyn durven te vertellen. Hij was al zo blij dat hij haar nu als vriendin had en dat hij zich eindelijk wat zelfverzekerder voelde over hun vriendschap, dat hij het daar nu ook best bij wilde laten.
Toen Edyn vroeg wat er bij Michael uit zou komen, haalde Michael onverschillig zijn schouders op. ‘Weet ik niet, maar ik denk dat het wel goed gaat komen.’
De waarheid was dat Michael geen idee had wat er uit zou komen en ergens vond hij dat ook best eng. Ergens was hij bang dat de Boggart de gedaante van Rhi aan zou nemen. Michael vond haar zo nu en dan behoorlijk eng, vooral als Rhi hem duidelijk probeerde te maken dat hij bij Edyn uit de buurt moest blijven. Michael was er wel van overtuigd dat Rhi niet zijn grootste en diepste angst was, maar toch was er een deel van hem dat bang was dat hij straks tegenover Rhi zou staan. Waarschijnlijk zou de gehele klas dan in lachen uitbarsten, wat er dan wel weer voor zou zorgen dat de Boggart zou verdwijnen. Toch zou Michael het niet fijn vinden als het zou gebeuren, want dan zou hij er nog lang mee worden gepest.
Er waren leerlingen die deze les geweldig vonden. Eindelijk eens iets anders dan het leren uit boeken en het oefenen van kleine spreuken die ze toch nooit echt zouden kunnen gebruiken als ze aan zouden worden gevallen door een kwaadaardige tovenaar, maar ook met deze spreuk was het niet het geval. Het was eerder een spreuk die je zou kunnen gebruiken als er een Boggart verstopt zat in een kist of lade in het huis waar je ooit zou gaan wonen. Rhi vond het onzin om haar tijd hieraan te besteden, maar ze had niet veel keuze gehad. Professor Lowell, die tevens ook het hoofd van Slytherin was, had iedereen vrolijk in een rij gezet en de meeste leerlingen waren nog enthousiast in de rij gaan staan ook.
Zelf was Rhi ergens achteraan gaan staan, in de hoop dat ze niet aan de beurt zou komen. Ze had er niet veel behoefte aan om haar angsten te laten zien aan de rest van de klas. Ergens vond ze het zelfs een onverantwoorde les, aangezien de docent nooit kon weten waar de leerlingen bang voor waren. Wie weet wat de klas te zien zou krijgen. Tot nu toe was het mee gevallen en had Rhi enkel de standaard dingen gezien, zoals een clown en wat onweer. Daar kwam verandering in toen Luke, als de dappere Gryffindor, naar voren was gestapt.
De Boggart leek zich te veranderen in iets om Luke heen, in plaats van een gedaante of wat dan ook. Het duurde even voordat Rhi door had dat het muren voor moesten stellen, die langzaam op Luke af kwamen. Ze kon zich niet herinneren dat hij het ooit erg had gevonden om door de geheimen gangen te wandelen, samen met haar. Dat terwijl die altijd wel klein en nauw waren geweest. Wel had Luke vaak de stilte opgevuld door te praten, wat misschien zijn manier was geweest om met zijn angst om te gaan. Rhi vond het in ieder geval een domme angst en ook de posters die Luke tevoorschijn had getoverd, vond ze niet meteen lachwekkend. Het deed haar eerder denken aan de stomme motivatie posters die nooit echt leken te werken, maar het leek de truc te doen, want de Boggart raakte in de war en leek niet meer te weten wat hij moest doen.
Luke werd goed ontvangen door zijn vrienden en nam vervolgens plaats aan de zijkant van het lokaal, waar degenen die al geweest waren, wachtten en toekeken. Rhi schuifelde zelf iets naar voren en deed haar best om de Gryffindor te negeren. Dat deed ze immers al het hele jaar.
Een ander die ook niet even blij was met de les als sommigen van haar groepsgenoten, was Linn. Zelf snapte ze niet waarom deze les er was, want voor haar was het enkel een soort show van iedereen zijn angsten. Niemand wilde toch zijn of haar angst blootgeven? Zij wilde dat in ieder geval niet. Misschien was het niet zo erg om tegenover een clown te staan, of om het te laten onweren in het lokaal, maar er waren ook andere dingen waar je bang voor kon zijn, zeker als tiener.
Linn had dan nu wel een hele fijne omgeving, met heel wat vrienden, een goede beste vriendin en zelfs een vriendje, maar ze wist maar al te goed dat het ook anders kon gaan. Op haar vorige school had ze nooit een echte vriendin gehad, ze had nooit mee mogen spelen en de verjaardagsfeestjes waren altijd aan haar neus voorbij gegaan. Ondanks dat haar leven er nu compleet anders uitzag, was Linn nog altijd bang dat er iets zou gebeuren waardoor het allemaal om zou draaien. Waardoor Calum, Edyn en al haar andere vrienden haar opeens anders zouden behandelen. Dat ze zouden stoppen met praten als ze aan kwam lopen, dat ze over haar zouden praten achter haar rug om.
Ze was er vrijwel zeker van dat haar angst naar buiten zou komen tijdens het oefenen van deze spreuk. Ze wist echter nog niet op welke manier, maar ze was bang dat de Boggart in haar vrienden zou veranderen, wat zou betekenen dat iedereen het zou weten. Gelukkig had ze Calum nog naast haar, waardoor ze zich iets beter voelde. Hij probeerde haar immers een beetje te kalmeren. ‘Ik hoop het,’ fluisterde ze zachtjes, waarna ze naar het lieve gezicht van haar vriendje keek.
De rij was ondertussen al een stuk geslonken, waardoor Linn en Calum opeens vooraan stonden. Omdat Linn net iets voor hem stond, werd zij door professor Lowell aangemoedigd om de Boggart aan te pakken.
Linn haalde diep adem, nam haar toverstok stevig vast en liep af op de Boggart, die nu de vorm aan had genomen van een kleine muis in een jurkje. De muis leek Linn in de gaten te krijgen en het duurde niet lang voordat de Boggart veranderde in één van haar huisgenoten, een meisje uit Hufflepuff met wie ze haar kamer deelde.
‘Ik wil echt geen kamer meer delen met jou! Je bent totaal niet gezellig en je zeurt alleen maar over die stomme vaders van je,’ zei het meisje, waarna ze grootte opzette en weer begon te praten: ‘Ik ben Linn, ik heb twee vaders, blablabla!’
Linn hief met een trillende hand haar toverstok en probeerde de spreuk uit te spreken, maar deze bleef alleen maar hangen in haar keel. Ondertussen veranderde de Boggart weer, dit keer in Edyn, compleet met Pixie en haar vleugeltjes.
‘Ik heb veel leukere vriendinnetjes gevonden! Vriendinnetjes die tenminste niet huilend in de trein zitten, of mij altijd maar aan de kant schuiven voor hun vriendje! Kom Pixie, dan laten we deze huilerd alleen. Dat soort traantjes hebben we helemaal niet nodig!’ Ondanks de gemene woorden, klonk de Boggart precies als de dromende stem van Edyn. Dat maakte het enkel nog erger. Linn voelde de tranen in haar ogen prikken en ze had het idee dat iedereen naar haar keek.
‘Ri-riddiku…’ Ze kwam niet uit haar woorden en daardoor veranderde de Boggart voor de derde keer. Nu stond haar eigen vriendje voor haar, maar hij keek haar niet aan met de lieve blik die ze van hem gewend was.
‘Ik kan niet geloven dat ik ooit heb gedacht dat je mooi was,’ zei de Boggart, al was het voor Linn alsof haar eigen vriendje het tegen haar zei.
‘Riddikulus!’ probeerde Linn, maar ondertussen overspoelde de angst haar, wat zich uitte in verdriet. De Boggart, Calum, kwam dichterbij en bekeek Linn nog eens goed, van top tot teen. ‘Er is eigenlijk niks leuks aan je. Je bent klein en je stem is veel te hoog. Je blije gedoe is alleen maar irritant en als je ook maar denkt dat die make-up iets doet aan het feit dat je lippen er niet uit zien, dan ben je wel heel goed gelovig.’
Dat waren de woorden waardoor de tranen uitbarstten. Linn schudde haar hoofd en wende zich af van de Boggart, waarna huilend de gang op rende, met teveel schaamte in zich om de rest van haar klas, inclusief Edyn en Calum, onder ogen te komen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er werden genoeg vakken aangeboden op Hogwarts. Al die vakken zorgden er samen voor dat de leerlingen op hun zeventiende klaar waren om verder te gaan in het echte leven. Iedereen zou nadat ze klaar waren op Hogwarts, hun eigen weg gaan. Voor de meeste mensen betekende dit dat ze door zouden gaan studeren.
Het leek allemaal nog heel erg ver weg, zo’n vervolgopleiding. Iedere leerling moest daar nu echter al over na gaan denken. Er waren genoeg opleidingen die eisen stelden aan hun aspiranten. Vakken die moesten worden gevolgd voordat ze iemand toelieten.
Naast dat er verplichtte vakken waren voor de vervolgopleiding, waren veel leerlingen bezig met hetgeen wat ze leuk vonden. De een lag Potions meer, anderen waren gek op Herbology en voor weer een ander persoon was de les die de vierdejaars nu volgende het beste wat ze konden overkomen.
Calum vond Defence Against the Dark Arts een bijzonder vak. De naam vertelde eigenlijk al precies waarom. Hij wist maar al te goed dat er een tijd was geweest waarin de spreuken echt nodig waren geweest. Op het moment was het rustig in de wereld waar hij leefde, maar er hoefde enkel iets kleins te gebeuren, één klein meningsverschil, en alles kon anders worden.
Of het nou nodig was of niet. Het vak had genoeg om Calum de uitdaging te bieden, die hij nodig had in een vak. Nu twijfelde hij echter wel een beetje over wat ze moesten doen, zeker omdat het zo onvoorspelbaar was. Niemand wist precies wat er ging gebeuren. Een Boggart kon in echt alles veranderen, zelfs in hetgeen wat je zelf het minste verwachte, maar juist heel erg diep van binnen zit.
Er waren een paar leerlingen die hun angst al onder ogen waren gekomen. Calum had even in spanning gekeken naar Luke, die ineens verdwenen leek te zijn tussen een paar muren. De twee waren bevriend geraakt door Linn, die Luke weer kenden omdat ze beiden Prefects waren en genoeg rondes samen moesten doen.
Toen Calum en Linn aan het begin van de rij kwamen, wilde Calum in eerste instantie eerst naar voor stappen. Dan kon hij Linn laten zien dat het echt goed zou komen. Dat was echter niet de manier waarop het ging. Professor Lowell had Linn naar voren gewenkt, waardoor Calum zelf niet heel veel meer kon doen dan alleen maar toe kijken, hopend dat Linn er snel doorheen zou komen.
De hoop die Calum was als sneeuw voor de zon verdwenen toen hij een paar personen zag verschijnen. De eerste was een meisje dat hij herkende als een Hufflepuff. Van de tweede was het behoorlijk duidelijk wie het was, het was Edyn. Uiteindelijk zag Calum zichzelf verschijnen, wat hij helemaal een gekke gewaarwording vond. De dingen die hij zichzelf hoorde zeggen waren vreselijk. Woorden die totaal niet waar waren, maar dat hoorde natuurlijk bij Linn haar angst, die duidelijk iets met afwijzing te maken had.
Linn kreeg het niet voor elkaar om de Boggart te slim af te zijn. Van angst, schaamte en misschien ook wel verdriet, verliet ze het klaslokaal. Zonder er over na te denken, rende Calum achter haar aan, de gang op.
Edyn had alles van iets verder op in de rij gevold. Ze had er helemaal niets van begrepen toen ze zichzelf had zien verschijnen. Ze had Michael zelfs gevraagd hoe het kon dat ze op twee verschillende plaatsen was. Wie was diegene die voor aan in de klas stond? Michael had haar nog kunnen tegen houden, want ze had Pixie bijna willen roepen! Haar hondje hoorde niet bij een vreemde Edyn te zijn, als diegene als Edyn was. Het was allemaal heel erg verwarrend voor het blonde meisjes.
Hetgeen wat niet verwarrend was, was Linn die huilend langs was komen rennen. Edyn haar beste vriendinnetje, die in tranen was! Iemand die getroost moest worden.
Vlak achter Calum, rende ook Edyn het lokaal uit. Daar vond ze haar twee beste vrienden al. Linn die zich tegen de muur aan naar beneden had laten zakken en Calum die naast haar was komen zitten, om zijn armen om haar heen te slaan.
Omdat Edyn iets verder in het lokaal had gestaan had ze niet echt gehoord wat zij had gezegd en ook niet wat Calum had gezegd. Het waren dingen geweest die totaal niet lief waren geweest, want anders had Linn hier niet in tranen gezeten.
Edyn begreep het misschien niet helemaal, ze wilde er nu echter voor zorgen dat ze het beter kon maken. Voorzichtig ging de blondine op haar hurken zitten en pakte ze de handen van haar beste vriendinnetje voor.
De woorden van Calum vulden ondertussen de rustige gang. "Het was een angst Linn." Fluisterde hij zachtjes. "Een hele vreselijke angst." Hij vond het vervelend dat Linn, hem en Edyn had moeten zien op die manier. Met honderd procent zekerheid durfde hij te zeggen dat het nooit zou gaan gebeuren. Zelf was hij gek op Linn, daarbij was Edyn de liefheid zelve, daar kon nooit iets gemeens uitkomen. Angsten konden echter gekke dingen met een persoon doen en de Boggarts konden er voor zorgen dat het allemaal even echt leek. Mensen echt naar hun meest angstige momenten werden getrokken, of die nou waren gebeurd of niet.
"Ik weet dat het heel erg echt leek. Maar die wezens leven van dit soort momenten. Ze doen hun best om zo ver in je hoofd te komen en het ergste er uit te halen. Alle angsten, onzekerheden. Ik zou nooit zo over je denken en ik weet zeker dat Edyn dat ook niet doet." Voorzichtig ging Calum met zijn hand over de rug van Linn heen, om haar een beetje te kunnen troosten. Een paar woorden zouden het gevoel niet weg kunnen nemen, maar Calum wilde toch zijn best doen om te laten weten wat hij vond.
Edyn schudde ondertussen voorzichtig met haar hoofd. Ze had wel een paar dingen gehoord, maar lang niet alles. "Die neppe Edyn, was echt helemaal niet lief!" Bracht ze uit. Voorzichtig streek ze met haar vingers over de wat klamme handen van Linn. Ze snapte best dat ze verdrietig was. Soms moesten personen ook even verdrietig zijn. Edyn wilde echter niet dat het kwam door de neppe haar!
"Ze verdient het niet eens om vriendinnetjes met jou te zijn! Neppe Calum ook niet trouwens! Stiekem verdiende ze wel een klap." Edyn zou nooit iemand pijn willen doen, maar als ze haar vriendinnetje zo pijn hadden gedaan, verdiende ze dat eigenlijk wel!
In het klaslokaal was ondertussen wat ophef ontstaan. Er waren genoeg mensen die zachtjes aan het praten waren, omdat Linn naar buiten was gerend. Professor Lowell kreeg het echter voor elkaar om de boel snel te sussen. Luke had haar vanaf het begin al wel een goede lerares gevonden. Ze was een leraar die haar eigen afdeling niet voortrok. Iedereen kreeg even veel recht om punten te verdienden, of juist op het feit dat ze af werden getrokken. Daar werd natuurlijk ook mee gedreigd om de boel stil te krijgen. Op de een of andere manier leek het best wel goed te werken.
Luke had zelf wel te doen met Linn. Omdat hij aan de zijkant van het lokaal had gestaan had hij best veel dingen meegekregen van wat er werd gezegd. Woorden waren vaak erger dan een fysieke angst, want hoe kon je je ooit weren tegen woorden? Het was niet iets wat je uit kon zeggen. Als je bang was voor een slang, zorgde je er voor dat je niet in grasrijke gebieden kwam. Was je bang voor clowns, dan ging je niet naar een circus. Het waren geen angsten waar je iedere dag mee te maken kon krijgen. Iets wat Linn haar angst wel was, iets wat Luke best vervelend voor haar vond.
Luke ving de blik van Rhi op. Ze was nooit echt gek op Linn geweest en dat wist Luke maar al te goed. Hij zag echter dat ze toch wel een beetje moest lachen. Iets wat Luke echt belachelijk vond, ze had gezien hoeveel moeite ze wel niet had gehad met haar angst. Dan was het niet oké om daar over te lachen.
"Kom op." De woorden werden misschien niet uitgesproken maar de lippen van Luke vormden ze duidelijk genoeg, zodat Rhi ze wel zou begrijpen.
Ondertussen had professor Lowell er voor gezorgd dat ze verder konden met de les. Ze had gezegd dat de angsten voor sommigen als heftig werden ervaring maar dat het goed was om deze onder ogen te komen, zeker omdat ze aan het einde van het jaar ook oog in oog kwamen te staan met een Boggart.
Ergens was Luke opgelucht dat zijn Boggart had bestaan uit enkel een paar muren, iets wat hij wel degelijk eng vond, maar waarvan hij ondertussen ook wel wist hij hoe het moest onderdrukken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Heel even was Linn bang geweest dat de Boggart achter haar aan was gekomen, ondanks dat haar professor dat waarschijnlijk nooit had laten gebeuren. Toen Calum echter naast haar was komen zitten om haar te troosten, had ze zich beseft dat de Boggart nog steeds in het lokaal was geweest en dat haar vriendje achter haar aan was gekomen om zijn armen om haar heen te slaan en haar tranen te stoppen, ondanks dat het dat tot nu toe nog niet was gelukt. Ook Edyn was naar buiten komen rennen, waardoor Linn er aan herinnerd werd dat ze twee hele goede, beste vrienden uit had gezocht. Toch maakte dat haar schaamte en verdriet niet minder.
‘Iedereen heeft het nu gezien…’ snikte Linn. Dan maakte het niet eens meer uit of het echt was geweest of niet, iedereen wist nu waar ze bang voor was. Er hoefde maar één gemeen iemand tussen te zitten die haar niet mocht en nu wist diegene precies waar ze haar op konden pakken. Het was een verschrikkelijke les, misschien zelfs nog wel erger dan de vlieglessen die ze in haar eerste jaar had moeten volgen. Daar was ze oprecht niet goed in geweest, maar ze was nog nooit slecht geweest in Defense Against the Dark Arts. Nu had ze de spreuk niet goed uit kunnen voeren én had haar hele jaarlaag gezien hoe bang ze er voor was dat iedereen zich tegen haar zou keren en haar uiteindelijk zou pesten.
Calum en Edyn deden beide hun best om haar op te vrolijken, maar vooral ook om te verzekeren dat ze nooit zoiets zouden zeggen. Dat was eigenlijk hetgeen wat Linn wilde horen. Dat haar vrienden haar nooit af zouden wijzen, dat de Boggart het fout had gehad. Al had hij wel degelijk haar angst gevonden. Het was misschien geen angst in de zin van een clown of een grote slang, maar het was wel degelijk iets waar Linn heel bang voor was en dat had alles te maken met wat er in het verleden was gebeurd.
Calum verzekerde haar dat hij nooit zoiets zou zeggen, terwijl Edyn nog maar eens benoemde dat de neppe Edyn en Calum echt heel erg stom waren geweest. Linn moest er zelfs een beetje om lachen, omdat ze Edyn eigenlijk nog nooit had horen zeggen dat iemand een klap verdiende.
‘Jullie zijn echt heel erg lief,’ fluisterde Linn tussen haar tranen door, waarna ze haar armen om zowel Edyn als Calum sloeg en hen wat dichter tegen zich aantrok. Wederom werd haar bevestigd dat ze de tweede beste vrienden uit had gekozen die ze maar had kunnen vinden.
‘Maar als ik dit moet doen tijdens het examen…’ Linn schudde haar hoofd. Ze zou het nooit halen als ze dit steeds voor zich zou zien. Ze had het al erg gevonden toen haar kamergenootje zo rot over haar had gedaan, maar toen Calum en Edyn al het naars hadden gezegd, had ze het echt niet meer getrokken. Als dat tijdens het examen zou gebeuren, dan zou ze het sowieso niet halen.
Rhi was iemand die zich totaal geen zorgen maakte over haar O.W.L’s, laat staan over de examens die in het zevende jaar volgden. Ze wist nog niet goed wat ze wilde doen, maar ze was er van overtuigd dat ze niet verder wilde leren voor iets. Ze hoefde niet achter de slechte tovenaars aan te zitten als Auror, ze wilde al helemaal niet werken bij het Ministerie en ook alle andere banen leken haar eigenlijk niks, dus ze zou zich ook niet bezighouden met de vakken die ze wel of niet zou moeten halen. Ze ging lang niet eens altijd naar alle vakken. Defense Against the Dark Arts was wel één van haar favoriete vakken, al had ze liever meer Dark Arts naar voren zien komen. Rhi was van mening dat ze moest weten waar ze zich tegen zou verdedigen, maar dat was natuurlijk niet veilig genoeg.
Ze had niet verwacht dat deze les zo grappig zou worden. De angst van Linn had ze hilarisch gevonden. Wie was er nou bang voor zoiets? Het was duidelijk een probleem wat alleen Linn kon hebben. Ze kreeg zoveel aandacht dat ze bang was dat ze het opeens niet meer zou krijgen, waardoor ze uiteindelijk helemaal alleen over zou blijven. Rhi had er om moeten lachen, vooral omdat Linn ook nog eens dramatisch het lokaal uit was gerend. Natuurlijk waren Calum en Edyn er meteen achteraan gerend en was er een soort van chaos ontstaan in het lokaal.
Rhi ving de blik van Luke, wie het duidelijk niet op prijs stelde dat ze Linn aan het uitlachen was. Iets wat te verwachten was geweest, want Linn en Luke waren vrienden. Ze gingen zelfs teveel met elkaar om, in Rhi haar ogen. Ze zag in de avonden vaak hun namen naast elkaar en soms stonden ze net iets te lang stil op de kaart voor Rhi haar doen. Waarschijnlijk was Linn nog wel zo aandachtsgeil dat ze ook met Luke moest zoenen, terwijl ze Calum had. Soms dacht Rhi er wel over na om ze te betrappen, puur om Luke te irriteren. Nu was het echter andersom, want Luke miemde duidelijk dat Rhi moest stoppen met lachen.
Rhi haalde haar schouders op. Het was maar dom, dramatisch gedoe en als zij daar om wilde lachen, mocht ze dat doen. Daar had Luke niks over te zeggen. Als hij het zelf zo erg vond, dan moest hij ook maar achter Linn aan gaan. Al kon dat natuurlijk niet, want dan zou het vast mis gaan met Calum en dat was vast niet iets wat Luke wilde, dus daarom bleef hij netjes hier.
‘Dames en heren, we gaan weer verder! Ik weet zeker dat Linn straks weer terug komt. Ondertussen kunnen we gewoon de rij af lopen en de volgende aan de beurt laten!’
Doordat er ene paar mensen uit de rij waren verdwenen, was Michael één van de volgenden die aan de beurt was. Calum was achter Linn aan gerend en ook Edyn had dat gedaan. Edyn had zelfs nog naar Linn toe willen rennen op het moment dat de Boggart als Edyn was verschenen. Michael had haar echt tegen moeten houden, aangezien het niet eens echt Edyn was geweest, maar enkel een Boggart. Hij had niet het idee gehad dat Edyn er veel van had begrepen, maar als de goede vriendin die ze was, was ze achter Linn aan gerend. Ergens haalde dat de druk van Michael zijn schouders, want misschien zou Edyn niet op tijd terug zijn om hem en zijn angst te zien.
De vier leerlingen voor Michael gingen redelijk snel door hun angsten heen. Er was iemand die wederom bang was voor een clown, iemand was bang voor grote insecten en weer een ander leek bang te zijn voor het donker. Uiteindelijk kwam Michael vooraan te staan, met zijn toverstok al in de aanslag.
Heel even keek hij achterom, naar het meisje dat bijna aan het einde van de rij stond. Hij hoopte uit de grond van zijn hart dat Rhi niet tevoorschijn zou komen.
Toen hij zich echter richtte op de Boggart, leek die zich volledig rondom Michael te hullen en opeens stond hij meerdere meters in de grond, met allemaal aarde om zich heen. Als hij naar boven keek, zag hij het plafond van het lokaal. Zodra hij met zijn arm bewoog, kwam er van alle kanten zand naar beneden.
Het zand omringde Michael al snel en hij probeerde zichzelf eruit te graven, maar hoe meer hij dat deed, hoe meer zand er van alle kanten leek te komen. Hij voelde de paniek naar zijn hoofd stijgen terwijl hij om zich heen keek. Hij wist wat zijn opdracht was, maar hij kon zich niet bedenken wat er grappig genoeg zou zijn om het zand te laten verdwijnen. Als hij nou zo hoog zou kunnen springen dat hij er weer uit zou komen, dan zou hij er niet eens meer over na hoeven te denken.
‘Springen,’ mompelde Michael, waarna hij zijn idee kreeg. ‘Ridikkulus!’ riep hij uit, terwijl hij zijn toverstok richtte op het zand om hem heen. Onder hem veranderde de vloer in een trampoline, net zoals de wanden. Michael begon te springen en zo doende kwam hij weer boven. Uiteindelijk stond hij op een kleine trampoline te springen, terwijl zijn klasgenoten nog lachten om hoe Michael zo nu en dan boven het gat uit was gekomen en weer naar beneden was gegaan, om vervolgens weer terug te springen.
Michael keek om zich heen, omdat hij toch wel benieuwd was of Edyn al weer terug was geweest. Dat was helaas niet het geval, wat betekende dat ze niet had gezien dat Michael zijn angst had overwonnen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld