Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Met een behoorlijke ruzie was ze thuisgekomen. Niet alleen omdat ze zomaar verdwenen was, maar al helemaal toen hij rest bloed op haar kleding spotte. Haar gezicht had ze schoongemaakt bij terugkomst, maar aan haar kleding had ze weinig kunnen doen. Ze had een hele preek ontvangen over het feit dat ze niet alleen op pad had moeten gaan, al helemaal niet zonder hem iets te vertellen. Hij was ontzettend ongerust geweest, maar schijnbaar had hij niet het vertrouwen in haar gehad dat ze had kunnen overleven. Heel eerlijk, dat had ze zelf ook niet. Helemaal niet toen ze tot de conclusie kwam dat er een viertal aanwezig was. Maar, ze stond er nog. Ze leefde nog. Kon hij niet gewoon trots op haar zijn?
De dagen daarna waren tergend langzaam verlopen. Ze sliep slecht, at slecht en maakte zich continu zorgen. Wat als hij niet terug zou komen? Wat als hij depressief terug zou komen? Wat als ze hem iets hadden aangedaan, wat nooit, maar dan ook nooit vergeven zou kunnen worden? Het hield haar de hele dag bezig en echt veel steun aan Christian had ze ook niet. Niet dat hij haar die niet wilde geven, maar omdat ze nog steeds boos was over zijn preek. Ze had die dagen in haar eentje geoefend. Voornamelijk krachttraining, zodat ze een volgende keer in eenzelfde situatie meer kracht zou bezitten in haar armen. Het joeg haar nachtmerries aan. Nog iets wat haar nachten onrustig maakte.
En toen brak die dag aan. De dag waarop hij beloofd had thuis te komen. Dat was nog wel de meest moeizaamste dag van allen. Al vanaf ’s ochtends vroeg was ze in de garage gaan zitten, klaar om hem te verwelkomen. Elk moment kon hij terugkomen. Maar, wat als dat niet zo was? Het ging haar niet alleen om de verjaardag. Hij had al dagen eerder thuis moeten komen. Chris had haar verteld dat ze wel vaker vertraging opliepen, maar dat dat niks ergs hoefde te betekenen. Maar, het kón wel iets erg betekenen. En, om de een of andere reden dacht Charlotte dat een dergelijke gebeurtenis in het nadeel van Dean was. Ondanks zijn vaardigheid, lag hij niet lekker in de groep. Wat als ze zijn rug niet zouden dekken? Wat als ze hem in de val zouden lokken? Zouden ze echt zo laag zijn?
Tegelijkertijd, was het ook de verjaardag die het belangrijk maakte. Niet voor niets had ze haar leven geriskeerd die dag. Ze wilde hem verrassen met iets moois. Ze wilde deze dag speciaal maken. Ze wilde hem laten zien hoeveel ze om hem gaf, door net dat beetje extra’s te doen. De inkt die ingepakt in haar tas zat, was slechts een onderdeel. Het verhaal erachter, de hele zoektocht, maakte het misschien wel net wat bijzonderder. Ze wist alleen nog niet of ze hem dat verhaal moest vertellen. Later, misschien. Maar, naast het cadeautje, had ze meer gepland staan. Ze was diezelfde dag van de tattooshop naar haar ouderlijk huis gegaan. Ze had haarzelf er opgefrist en had vervolgens haar gitaar op schoot genomen, om iets voor hem te schrijven. Een lied, een melodie, speciaal voor hem. En, ze had plannen gehad om te picknicken bij een van de betoverende plekken in het bos, maar gezien het huidige tijdstip zat dat er niet meer in. De zon zakte al. Het grootste deel van het avondmaal was al geserveerd, maar nog steeds geen teken van Dean. Hij had het gemist. Al een tijdje zat ze twijfelend op de grond. Misschien kon ze beter teruggaan naar haar kamer. Ze was vrij moe en kon een goede nachtrust wel gebruiken. Maar, toch kon ze het niet. Toch wilde ze wachten. Wachten op de kleine kans dat hij nog terug zou keren vandaag.
En dat loonde zich.
Een aantal mensen renden de zaal in, schreeuwden dat ze eraan kwamen. De garagedeuren werden langzaam geopend, terwijl steeds meer mensen zich verzamelden in de ruimte. Charlotte was met een hard kloppend hart overeind gekomen en naar voren gelopen. Ze wurmde zich door de mensenmassa heen, kon nog net zien hoe de wagens naar binnen reden. Waren ze compleet? Was hij er? Was het in orde?
Verschillende mannen en vrouwen kwamen de toestellen uit. Ze zagen er onverzorgd en uitgeput uit. Het moest een zware tocht geweest zijn. Ze zag geelgroene vegen op hun gezicht. Een teken dat er geen gebrek aan sporen waren geweest op hun missie. Hoopvol en wanhopig keek Charlotte naar de stroom die uitstapte. Dean. Waar was Dean? Zou hij…?
Haar hart maakte een sprongetje. Hij stapte uit. Ongedeerd. Zo goed als tenminste. Ze zag hoe zijn blik de menigte doorgleed, maar ze gunde hem de tijd niet om haar te vinden, want ze sprintte direct op hem af. Tijdens haar sprint, vond zijn blik de hare en kwam hij haar met grote passen tegemoet. De afstand voelde veel langer aan dan die was. Ze kon niet wachten om hem in haar armen te sluiten, om zijn geur te ruiken, om zijn stem te horen. God, wat had ze hem gemist. Zodra ze voor elkaar stonden, omarmden ze elkaar in een stevige knuffel. Hij was er. Hij was er echt. En hij leek ongedeerd. Ze liet hem iets los, kuste hem kort maar vol passie en gemis. ‘Je hebt het gehaald,’ fluisterde ze, waarna ze hem opnieuw kuste. ‘Gefeliciteerd met je verjaardag, Dean.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het bericht dat ze eraan kwamen, had zich blijkbaar snel door de basis van de Fireflies verspreid. Tegen de tijd dat de wagens de ruimte binnen reden, hadden tientallen mensen zich verzameld, allemaal in afwachting of hun dierbaren en vrienden het overleefd hadden, of de missie geslaagd was. Hoewel Dean de gezichten kon zien, herkende hij er geen. Er was maar een iemand die hij nu wilde zien, wilde aanraken, maar haar zag hij niet.
Tergend langzaam verlieten ze een voor een de wagen, in een soort optocht om te vieren dat ze het allemaal overleefd hadden. Dean sloot de rij, was de laatste die de wagen verliet en werd overvallen door de drukte die hem tegemoet waaide. Er waren zo veel mensen, gezichten die hij niet herkende, gezichten die hem haatdragend aankeken en mensen die het vermeden om überhaupt naar hem te kijken. Op dit moment kon hij zich daar niet druk om maken, er waren belangrijkere zaken. Waar was ze? Waarom kon hij haar niet vinden? Was ze er niet, was er iets gebeurd? De vraagtekens spookten door zijn hoofd, maar echt kans om twijfels te krijgen, was er niet. In rap tempo kwam er iemand op hem afgelopen, haar sluike donkere haren die achter haar aan wapperden terwijl ze zich zo snel mogelijk naar hem toe bewoog.
De glimlach die op zijn gezicht verscheen toen hij haar zag, kon en wilde hij niet onderdrukken. Een wirwar van emoties schoot door hem heen, allen positief. Hij was blij haar weer te zien, gelukkig dat ze ongedeerd was. Hij had haar gemist, zo erg. Het moment dat hij haar eindelijk in zijn armen kon sluiten, zijn neus in haar haren kon drukken, voelde als een moment uit een droom. Alsof hij ieder moment in tranen uit kon barsten, zo voelde hij zich. Tranen van geluk, wel te verstaan. Hij had haar slechts een week moeten missen, maar het gevoel van haar huid tegen de zijne voelde als veel te lang geleden. Nog even drukte hij haar stevig tegen zich aan, rook haar geur, die hem de afgelopen weken zo vertrouwd was geworden. Ze was er echt. Hij had het overleefd, zij was hier. De week van helse eenzaamheid was vergeten, simpelweg omdat hij haar nu weer in zijn armen kon sluiten. Om hen heen vonden soortgelijke herenigingen plaats, maar daar had hij geen oog voor. Hij had alleen maar oog voor haar. Andere dingen waren niet belangrijk, slechts haar aanwezigheid deed ertoe. Haar lippen op de zijne, een kus die zo veel meer kon zeggen dan de woorden die hij had willen spreken. Het verlangen dat erin verscholen lag, het gemis, de angst om elkaar kwijt te raken. Slechts kort voelde hij al die gevoelens, voor ze hem weer losliet. Hij had het overleefd. Ja, maar nauwelijks. Verhalen voor een andere keer, voor andere momenten. Hij was de komende tijd niet van plan om haar achter te laten, dus ze zouden nog ellenlang met elkaar kunnen spreken over de dingen die gebeurd waren, de bunkers en het voorval met de Bloater. Ze zou hem kunnen vertellen hoe het leven hier geweest was, of de mensen hier haar eindelijk begonnen te accepteren. Hij hoopte het oprecht voor haar, gunde het haar sowieso.
Nu was het zijn beurt om haar te kussen, dit keer wat langer dan zij had gedaan. Nog steeds dezelfde emoties, het gemis en de lust. Even deerde het hem niet dat er omstanders waren, dat er een grote kans was dat haar broer het zou zien. Iedereen mocht weten hoezeer hij haar gemist had, hoe blij hij was dat hij haar nu weer kon zien. Eindelijk haar weer aan kon raken. Toch liet hij haar weer los, legde zijn voorhoofd tegen het hare aan en sloot zijn ogen. ‘Ik had het beloofd,’ zei hij zacht, alsof dat een uitleg was. Zijn verjaardag was toch nog helemaal goed gekomen, hoe laat het ook geworden was uiteindelijk.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Er was niets fijner dan dit moment. Het moment dat ze opnieuw van elkaar aanwezigheid konden genieten. Het weerzien na een lange, moeizame week. Er was veel gebeurd in die week, maar de week van Dean zou vast vele malen zwaarder en erger zijn geweest. Ze kon zich amper voorstellen wat hij zou moeten hebben doorstaan. Ze zou ernaar vragen. Ze zou het pestgedrag aankaarten, samen met het verzoek om hier weg te gaan. Maar niet vandaag. Vandaag zouden ze genieten van hun weerzien.
Hij had beloofd. En hij was zijn belofte nagekomen. Hij had er misschien weinig invloed op uit kunnen oefenen, maar het was hem gelukt. Hij had zich aan zijn woord gehouden en dat betekende veel voor haar. Deze dag betekende misschien wel meer voor Charlotte dan voor Dean, maar ze hoopte dat ze daar verandering in kon brengen. Ze hadden weinig tijd over, maar ze hoopte dat ze er alsnog een bijzondere dag van kon maken.
‘Kom, ik heb iets voor je.’ Ze kon niet wachten hem het cadeau te overhandigen. Ze pakte zijn hand vast en draaide zich om zodat ze hem naar haar slaapzaal kon begeleiden. Christian stond op een klein afstandje te praten met de missieleider, maar tijdens het gesprek hield hij het tweetal goed in de gaten. Charlotte moest binnenkort misschien een gesprek met hem aangaan. Tijdens haar ruzie had ze al laten vallen dat ze weg wilde, dat ze niet hier kon blijven. Het had hem gekwetst, dat had ze duidelijk gezien. Ze verkoos Dean boven haar broer en dat deed hem pijn. Ze was blij hem gevonden te hebben. Ze was blij te weten dat hij leefde en was er trots op dat hij leider was van zo’n grote organisatie en hij alles goed op orde leek te hebben. Maar, ze was geen kind meer. Zij was ook gegroeid. Dat Dean en zij elkaar net vol hartstocht gezoend hadden, had hij vast en zeker niet leuk gevonden om te zien. Ze zou voor haar vertrek nog een keer met hem willen praten. Ze wilde niet met een ruzie bij hem vandaan willen.
Ze nam Dean mee naar de slaapzaal, waar het nu vrij rustig was, aangezien bijna iedereen zich verzameld had in de grote zaal. Ze wist eigenlijk niet of er iets van een toespraak gehouden zou worden of dat enkel het gesprek tussen de twee leiders voldeed. ‘Je moet niet boos worden,’ zei ze, voor ze naar haar tas reikte. ‘Want ik ben in mijn eentje naar de stad gegaan om een cadeautje voor je te vinden.’ Dat ze daarbij vier Clickers was tegengekomen, besloot ze even achterwegen te laten. Ze hield de tas nog heel even gesloten voor haar, terwijl ze naar Dean keek. ‘Ik wist dat deze plek er was en ik wilde iets speciaals geven. Ik hoop dat je het iets vindt.’ Ze opende haar tas en haalde de cadeautjes eruit. Verschillende tubes inkt. Er was een overvloed aan geweest. Niemand anders leek behoefte te hebben gehad aan de spullen, waardoor er een heuse voorraad was achtergebleven. Ze had ze, nadat ze de tubes gevonden had, meegenomen naar haar ouderlijk huis om ze daar zelfs nog in te pakken in cadeaupapier. Het was misschien niet nodig geweest, maar het gaf net dat kleine extraatje. Opgewonden keek ze naar de getatoeëerde jongeman tegenover haar, nieuwsgierig naar zijn reactie.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het kostte hen weinig moeite om door de menigte heen te manoeuvreren, aangezien de meesten nog steeds angstig opzij deinsden wanneer ze Dean zagen. Al helemaal nu hij de groengele vegen van de sporen op zijn lichaam had, die het nog eens extra eng maakten om bij hem in de buurt te komen, blijkbaar. Vrij snel konden ze dan ook de grote hal verlaten, de gangen door in de richting van haar slaapzaal. Dean had Dave en Chris in het voorbijgaan wel gezien, hun blikken even opgevangen, maar wist niet zo goed of het kwam doordat hij met Charlotte was, of omdat ze bespraken wat er gebeurd was op de missie. Aan Chris' blik te zien was het niet al te positief, maar dat kon ook gewoon komen doordat Dean er weer eens met zijn zusje vandoor ging. Vandaag mocht het. Hij was jarig, verdomme. Daar mocht op zijn minst één voordeel aan zitten, één lichtpuntje op een dag als deze, die hij normaal niet zou vieren. Dat ene lichtpuntje was Charlotte en het feit dat hij haar gewoon wilde aanraken en zoenen en bij haar wilde zijn zonder angst te hoeven hebben dat anderen hem daar op aankeken. Verdomme.
Er was nauwelijks iemand in de slaapzaal, wat goed uitkwam. Hij had niet rondgestrooid dat zijn verjaardag vandaag was, de mensen hoefden het ook helemaal niet te weten wat hem betreft. Dat Charlotte het wist, was al meer dan hij had bedacht van tevoren. Geduldig wachtte hij af, eigenlijk had hij geen cadeautje verwacht van haar. Het verraste hem dan ook toen ze haar tas pakte, het verhaal vertelde en de cadeaus eruit haalde. Ja, meervoud. Een aantal losse pakjes, ingepakt in heus inpakpapier. Een enkel moment voelde hij zich een kind, verwend. Eventjes maar, toen hij begon met uitpakken voelde hij zijn meer volwassen enthousiasme opborrelen. Ze had verschillende kleuren inkt weten te bemachtigen. Zwart, onder andere, maar ook kleuren die hij eigenlijk niet gehad had. Nieuwe kleuren, nieuwe tinten die hij zou kunnen gebruiken als hij er ooit weer aan toe kwam om een tekening bij zichzelf te zetten. Een moment dacht hij aan alle verloren tekeningen, maar dit was niet het moment om de blijdschap daarmee te verpesten. Hij was er blij mee, had niet verwacht dat ze zoiets zou doen. De verschillende kleuren gaven hem direct ideeën, dingen die hij zou willen tekenen en kleuren. Hij was enthousiast. Toen hij erachter was gekomen dat zijn inkt zo goed als op was, was hij bang geweest dat hij nooit meer een tekening zou kunnen zetten. Zij had die angst weggenomen, zelfs al wist ze misschien niet hoe belangrijk dat voor hem was.
De tubes werden op het bed gelegd, zodat hij zijn armen vrij had voor haar. Ergens vermoedde hij dat ze hem niet het hele verhaal had verteld over de reis naar de stad, maar hij vond het überhaupt al bewonderenswaardig dat ze de reis ondernomen had, in haar eentje. Hij was blij, zo blij met haar. Zijn armen sloeg hij om haar heen, waarmee hij haar dichter tegen zich aan trok in een knuffel. Normaal was hij niet zo van knuffels, maar met haar wel. Nu wel. Hij had het nodig, hij had het fysieke contact met haar broodnodig. Wilde zijn gezicht in haar haren begraven, voor eeuwig zo blijven staan. 'Dankjewel,' zei hij tegen haar haren, die nu in zijn gezicht kietelden. Het deerde niet. Een moment aarzelde hij, maar toen tilde hij haar op en klemde haar benen rond zijn lichaam, zodat ze wat meer op zijn lengte was en hij niet meer zou hoeven bukken om haar te kunnen zoenen. Veel makkelijker. 'Waar heb ik jou aan verdiend, Char?' verzuchtte hij, al meende hij de vraag wel. Niet dat hij haar kans gaf om te antwoorden, zijn lippen lagen al weer op de hare voor een kus. Je kon het hem niet kwalijk nemen, hij had haar een week moeten missen en die week was verre van de leukste week van zijn leven geweest.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een gevoel van voldoening trok door haar heen. Hij was er blij mee. Oprecht blij. Ze merkte het aan de manier waarop hij haar vastnam. De manier waarop hij haar vervolgens optilde en zij instinctief haar benen om zijn middel klemde. Het leek haast alsof hij geraakt was door het cadeautje. Zijn dankbaarheid, ze merkte het, maar tegelijkertijd hing er iets weemoedigs tegenover. De uitspraak die hij verzuchtte, de manier waarop hij haar vervolgens vurig zoende. Het was ontzettend fijn, maar ze merkte aan hem hoe zwaar de afgelopen week voor hem was. Wat hadden ze gedaan? Ze wilde het moment niet verpesten, maar ze merkte wel degelijk dat hem iets dwars zat.
Kort ging ze op in het moment. Voor even vergat ze dat ze niet alleen waren. Ze wist zeker dat ze er vreemd op aan zouden worden gekeken, maar het kon haar niet schelen. Dagenlang had ze verlangd naar Dean. Elke dag had ze zijn aanwezigheid, zijn aanrakingen gemist. Het was amper voor te stellen hoe ze het al die tijd zonder elkaar vol gehouden hadden. Dean klemde haar lichaam tussen haar en een muur. Haar vingers gleden door zijn donkere haren, die in de afgelopen week iets langer geworden waren en vol zaten met vuiligheid. Het kon haar niet schelen. De zoen werd er niet minder van. Zacht beet Dean op haar onderlip, een korte onderbreking die het verlangen in haar omhoog bracht.
Ze liet haar voorhoofd tegen de zijne rusten, kon voelen hoe zijn zware ademhaling langs haar lippen streelde. ‘Ik heb nog een kleine verrassing voor je,’ fluisterde ze. Zenuwen kwamen in haar naar boven. Het volgende cadeautje was niet tastbaar, maar een stuk persoonlijker. Daar waar ze wist dat hij iets had aan de inkt die ze gegeven had, hoopte ze dat dit volgende cadeautje hem zou doen beseffen hoeveel ze van hem hield.
Een lichte frons verscheen op zijn gezicht. ‘Nog een cadeautje?’
Ietwat verlegen knikte ze. ‘Ja. Het is maar iets kleins, maar… ik hoop dat je het leuk vind.’
Dean liet haar neerzakken op de grond, maar liet haar niet direct los. Enkele seconden wachtte hij, waarna hij haar nogmaals kuste. ‘Ik heb je gemist, Char.’
Charlotte legde haar hand in zijn nek. ‘Ik jou ook,’ fluisterde ze tegen zijn lippen aan. Ontzettend. Er ging geen dag, zelfs geen uur voorbij dat ze zich geen zorgen om hem gemaakt had. Ze pakte zijn hand vast en liep weg bij de muur. Met elke stap die ze zette, werden de zenuwen groter. Wat als hij het niet mooi vond? Ze liepen door de gang, tot ze uiteindelijk stopte bij de ruimte waar ze hun nachtelijke ontmoetingen hielden. Hun plekje. Het zag er niet anders uit dan normaal, behalve de gitaar die nu tegen de muur geleund stond. Charlotte liet Deans hand los, sloot de deur achter hem en liep vervolgens naar haar instrument toe. Ze pakte de gitaar op en nam plaats op het kleine krukje dat ze had meegenomen van een van de andere zalen. Kort keek ze hem aan, wat de zenuwen enkel groter maakte. ‘Ik eh…,’ begon ze aarzelend. ‘Ik heb een liedje geschreven over ons. Ik eh… Ik hoop dat je het leuk vindt.’ Mijn god. Ze was echt doodsbenauwd. Hoewel hij haar eerder had horen spelen, had hij haar nooit horen zingen. Wat als hij het niet mooi vond? Wat als hij zich niet kon vinden in de tekst die ze geschreven had? Wat als hij het te veel van het goede vond? Charlotte liet haar duim over de snaren glijden, controleerde of de snaren zuiver klonken. Ja. Oké. Dan moest ze beginnen. Ze richtte haar aandacht onnodig op haar handen. Ze kon prima spelen zonder te zien waar ze haar vingers plaatste, maar werd veel te zenuwachtig van de blik van Dean.
Oké. Ja. Het was tijd. Charlotte speelde de eerste noten. Een zachte melodie, die na enkele tijd werd aangevuld door haar stem. Het ging over hun ontmoeting, over de band die langzaam groeide en de dingen die ze samen hadden meegemaakt. Ze durfde hem niet aan te kijken, voelde zich tijdens het spel klein en kwetsbaar. Ze hoopte maar dat hij het mooi vond.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Tekeningen zijn kapot te maken, te stelen, te vernietigen. Dat had Dean geleerd. Wat hij vandaag leerde, terwijl hij op de grond zat en naar Charlotte keek, was dat de herinneringen hem altijd bij zouden blijven. In het specifiek de herinneringen die hij aan haar had, de herinneringen waar ze haar liedje nu over zong. Zijn ogen waren op haar gericht, maar zij keek niet naar hem. Dat had hij ook niet verwacht, haar ogen waren op de snaren gericht. Dean wist misschien niet hoe moeilijk gitaarspel precies was, maar het leek hem logisch dat je soms moest kijken waar je je vingers legde.
En het was mooi, God het was zo mooi. Het liedje was klein, met een zachte melodie die enkel werd aangevuld door haar zachte stem, die over momenten zong die zo lang geleden leken. En tegelijkertijd stonden die momenten nog vers in zijn geheugen gegrift, alsof hij de dingen pas gisteren had meegemaakt. Hun eerste ontmoeting. De keren dat hij haar ternauwernood gered had van de dood. De tatoeage, die nog steeds op haar onderarm pronkte. Hij was sprakeloos, liet de woorden bezinken en luisterde naar de melodie, die zich herhaalde en herhaalde. Nooit had hij zich gerealiseerd dat Charlotte zo'n mooie stem had en misschien had ze dat ook wel helemaal niet, maar voor dit liedje was het perfect. Ze had het zelf geschreven, zelf gecomponeerd, het was perfect. Het was voor hém en haar stem was de enige die dit op deze manier zo kon brengen. Zo kwetsbaar, maar tegelijkertijd zo overtuigend en zo zeker van haar woorden, de dingen die ze uitte in de tekst. Op een gegeven moment sloot hij zijn ogen, besloot enkel nog te luisteren, al was ze ook betoverend om te zien.
En op een gegeven moment was het voorbij. Dean wist niet wanneer het gebeurd was, maar enkele tranen prikten in zijn ooghoeken. Tranen van blijdschap, van geluk. Van liefde. Er hing even een stilte toen de muziek stopte, een gespannen stilte waarin het voelde alsof Charlotte wachtte op zijn goedkeuring. Haar ogen stonden onzeker, haar hele houding straalde een soort twijfel uit. Hij slikte het brok in zijn keel weg.
'Charlotte...'
Eindelijk keek ze naar hem, nog steeds twijfelend. Alsof ze dacht dat hij het niet mooi gevonden zou hebben. Hoe kon ze dat nou denken? Dit was prachtig, zij was prachtig en dit was een nieuwe herinnering om nooit te vergeten, toe te voegen aan de verzameling momenten die hij al met haar gedeeld had.
'Ja?' Hij realiseerde zich dat het raar moest lijken, dat hij niet verder was gegaan met zijn zin. Dat ze daarom het woord vragend sprak, in afwachting op zijn verdere reactie. Voorzichtig kroop hij dichterbij, tot hij op zijn knieën voor haar zat. Doordat zij nog op het krukje gezeten was, was ze nu iets hoger dan hij en hij moest zijn lichaam in strekken om ter hoogte van haar gezicht te kunnen komen. Nu pas leek ze hem echt aan te kijken en verbazing verscheen op haar gezicht. 'Dean, waarom huil je?'
Hij lachte. Stom. 'Ik huil niet, Char. Niet echt. Maar dat was mooi, zo prachtig.' Hij wist niet wat hij er verder nog aan toe moest voegen, maar ergens had hij niet het idee dat hij de hele boodschap had overgebracht. 'Charlotte, dat was het mooiste dat ik ooit gehoord heb,' concludeerde hij, waarna hij een keer snoof. Stomme tranen, die had hij nu niet nodig. Hij was juist gelukkig, dan moest je niet huilen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Vanaf het moment dat ze hem aankeek, vormde er zich een knoop in haar maag. Hij huilde. Tranen gleden over zijn wangen. Tranen. Hij huilde. Waarom? Ze wist heus wel dat hij niet huilde om het feit dat het zo slecht was. Dat was niet waar haar onzekerheid vandaan kwam. Ze was vooral bang dat ze niet goed genoeg voor hem was. Net had hij nog verzucht dat hij niet wist waar hij haar aan verdiend had. Hoe kon hij dat nu denken? Ze had juist het idee dat ze er helemaal niet voor hem geweest was. Het feit dat hij nu huilend voor haar zat… ze had het idee dat dat mede veroorzaakt was door de afgelopen week. En, zij was er niet voor hem geweest. Hij had haar nooit verteld over de treiterijen. Niets dat ze door had gehad. Nam hij het haar kwalijk? Zou hij wel moeten doen. Het feit dat hij huilend voor haar zat, ontroerde haar. Dean. De jongeman die weinig emoties toonde, zat huilend voor haar.
Zijn woorden brachten haar van haar stuk. Hij vond het mooi. Zo mooi, dat hij erom moest huilen? Had ze hem echt zo geraakt? Charlotte kreeg er zelf ook tranen van in haar ogen. Haar muziek betekende veel voor haar. Het was de eerste keer dat ze een serieus lied aan iemand liet horen. Ze had haarzelf kwetsbaar gevoeld vanaf de eerste noot die ze gespeeld had. Het feit dat Dean er zo geëmotioneerd van raakte, deed wat met haar. Een opgeluchte glimlach verscheen op haar gezicht. Ze nam zijn gezicht vast tussen twee handen, waardoor de gitaar op haar schoot omviel. Met haar duim veegde ze de tranen van zijn gezicht. ‘Dean,’ fluisterde ze, alsof alleen zijn naam de hele lading dekte. Er was zoveel wat ze hem wilde vertellen. Ze wilde hem vertellen dat het haar speet dat ze het nooit door had gehad. Ze wilde hem vertellen dat ze hem geen dag langer in deze hel wilde laten verblijven. Ze wilde hem vertellen wat er gebeurd was die dag dat ze op reis was geweest, maar dat het zijn reactie meer dan waard was. Ze wilde hem vertellen hoeveel zijn woorden voor haar betekenden. Ze wilde hem vertellen dat ze van hem hield. Zielsveel. Maar geen van dat alles deed ze. In plaats daarvan boog ze zich naar hem toe. Kuste hem. Zijn lippen waren zout van de tranen. Het was een korte, tedere en liefkozende kus. Ze liet haar voorhoofd (opnieuw) tegen de zijne rusten. ‘Ik ben blij dat je het mooi vond,’ fluisterde ze, ietwat verlegen. Dit was een moment die ze nooit zou vergeten. Een moment die ze niet wilde vergeten. Deans verjaardag. De dag dat ze voor het eerst voor hem zong. De dag dat ze voor eerst tranen bij hem gezien had.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Misschien was het wel meer dan alleen de muziek, die hem had ontroerd. Waarschijnlijk speelden andere factoren, zoals vermoeidheid en het verdriet om de spullen die hij was verloren, ook een rol. Maar alles bij elkaar, op één grote hoop gegooid, had deze reactie teweeg gebracht. De tranen. Het was stom, achterlijk zelfs. Hij huilde nooit, niet om dit soort dingen. Het deerde niet. Hij was bij Charlotte, die mocht dit soort zwaktes wel zien. Daar vertrouwde hij haar mee, in tegenstelling tot de vele andere mensen die hier rondliepen. Een klein glimlachje speelde rond zijn mond toen ze de tranen weg probeerde te wrijven, wat geheel geen nut had omdat er door die beweging enkel nieuwe tranen kwamen. Nogmaals snoof hij, alsof dat ook maar iets hielp. De tranen waren stom, aangezien hij al lang niet meer verdrietig was. Hij maakte zich dan ook van haar los nadat ze elkaar gekust hadden, wreef flink door zijn ogen en knipperde een aantal keer. Dat was beter, in ieder geval waren de tranen gestopt met stromen. Geen tranen meer, nu alleen nog maar mooie dingen. Zoals Charlotte. Hij had haar muziek prachtig gevonden, zo mooi dat hij erdoor ontroerd was, maar dat had hij haar al verteld. Dat wist ze al. Ze waren nu toch al hier, in de ruimte die ze normaal voor hun geheime ontmoetingen gebruikten. Afgesloten van de wereld, van de mensen om hen heen. Hij ging even verzitten, zodat hij met zijn hoofd tegen haar aan kon leunen, en sloot zijn ogen. 'Dankjewel hiervoor,' zei hij zacht. Het bedankje betekende meer dan enkel een dankjewel voor de cadeaus. Het was een dankjewel omdat ze er was. Omdat ze zijn verjaardag met hem gevierd had, of nog aan het vieren was. Nog een paar uur, dan was zijn verjaardag al weer voorbij. Het was jammer dat hij niet eerder thuisgekomen was, dan hadden ze meer gebruik van de dag kunnen maken.
Nog een keer wreef hij over zijn gezicht, maar de resten van de tranen waren allemaal al weggeveegd. Het enige wat nu nog overbleef, waren de rare strepen die op de huid achtergebleven waren. Hij draaide zijn hoofd, keek op naar het meisje dat naast hem zat. Streek met een hand over haar wang, waar ook enkele tranen overheen gerold waren. Nu wilde hij de tranen achter zich laten, het weer leuk hebben. Nee, dat was niet de juiste verwoording. Hij had het nu ook leuk, alles was leuk en fijn en geweldig als ze samen waren, maar misschien doelde hij op een wat minder zwaar geladen thema. De hartstocht die hij had gevoeld nadat ze hem zijn eerste cadeaus had gegeven, het verlangen dat hij gevoeld had. Alleen, hij wist op dit moment niet hoe hij die stap kon zetten van deze situatie naar die situatie. Of dat het überhaupt wel een logisch vervolg van de avond was. Dus bleef hij zitten, zijn hoofd tegen haar aangeleund. Dit was ook fijn, zo lang hij maar bij haar was, was alles fijn.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Voor enkele tijd zaten ze daar, zwijgend. Er waren genoeg dingen die ze hem wilde vertellen. Ze hadden elkaar dagen moeten missen en hadden beiden genoeg meegemaakt. Het feit dat hun ervaringen niet gedeeld werden, had een reden: het waren negatieve ervaringen. De dingen die ze hem wilde vertellen, de dingen waar ze het nog over moest hebben met hem, zou de sfeer bederven. Het waren pijnlijke onderwerp en ondanks dat hij net al tranen had gelaten, wilde ze dat niet nog eens op haar geweten hebben. Ze wilde nog iets doen. Iets speciaals, maar wist niet wat. Ze wilde hem bevredigen, maar op een manier die nieuw zou zijn. Zou hij zich jarig voelen? Zou hij het iemand anders verteld hebben? Natuurlijk niet. Zou zij zijn dag goed hebben kunnen maken? Zijn week? Nee. Ze kon zich amper voorstellen hoe de afgelopen week voor hem geweest moest zijn. Ze probeerde het zich voor te stellen door de verhalen die Jane haar verteld had. En, iets in haar zei dat het in de afgelopen week enkel erger was geweest. Een leuk cadeautje, een kort liedje, maakten dat niet in een keer goed, hoe graag ze dat ook zou willen. Charlotte wierp een blik op Dean, die met zijn hoofd tegen haar aangeleund zat. Hij zag er vermoeid en gespannen uit. Logisch ook. Zou hij überhaupt een oog dicht gedaan hebben? Ineens kwam ze op een idee.
’Dean, ik heb een idee.’ Ze kwam overeind, plaatste haar gitaar in een hoek. Ze ging voor de stellingen staan, zocht naar iets wat het comfortabel zou maken. Uiteindelijk vond ze een fleecedeken die ze uitstrekte over de grond. Ze ging er naast staan en strekte haar armen tevreden uit, alsof ze hem iets tentoonstelde. ‘Trek je kleding uit en ga op de grond liggen. Met je rug naar boven.’ Die woorden verwarden hem, lieten hem zelfs ietwat ongemakkelijk voelen. Toch vertrouwde hij haar. Toch trok hij zijn shirt over zijn hoofd, schopte hij zijn schoenen uit en ontdeed hij zichzelf van zijn broek. In enkel zijn boxer volgde hij haar bevel op. Met een ietwat ondeugende glimlach ging ze op hem zitten. Ze zette een been neer naast beide zijden. Helaas had ze geen massageolie – of enige ervaring in het geven van een massage. Het zou voldoen, hoopte ze. ‘Je ziet er gespannen uit,’ begon ze, terwijl ze met haar handen over zijn rug wreef. Ze kon voelen hoe stijf zijn spieren waren. ‘Dus, ik dacht dat je wel een massage zou kunnen gebruiken. Ik hoop niet dat ik je pijn doe.’ Met iets meer druk probeerde ze een van de knopen in zijn spieren los te maken. Een kreun verliet zijn lippen. Ze hoopte dat dat een goed teken was. Ze bleef over zijn rug wrijven. Zijn bijna ongekleurde rug. Het stak af tegen de rest van zijn lichaam, die vol stond met zijn eigen creaties. Was dat de reden dat hij er geen had op zijn rug? Omdat hij er niet bij kon en het toch niet kon zien? ‘Hé Dean? Waarom heb je eigenlijk geen tatoeages op je rug?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze had een idee. Dat was zo nietszeggend dat hij geen flauw benul had wat hij ervan moest verwachten, al helemaal niet toen ze hem instrueerde zich uit te kleden. Een moment aarzelde hij, maar uiteindelijk begon hij toch. Eerst zijn shirt, daarna zijn schoenen en broek. De boxershort hield hij aan, niet wetend wat er nou echt van hem verwacht werd. Ze had een fleecedeken op de grond neergelegd, waar hij nu op was gaan liggen. Op zijn buik, zoals ze had gezegd. Wat was ze van plan?
Ineens voelde hij een gewicht en hij draaide zijn hoofd om te zien wat er gebeurde. Charlotte was op hem gaan zitten, maar zij was nog volledig gekleed. Vraagtekens, vraagtekens. Hij legde zijn hoofd weer neer, besloot het maar gewoon over zich heen te laten komen, toen hij haar zachte handen op zijn naakte rug voelde. De aanraking was sowieso fijn, hij hield ervan als Charlotte hem aanraakte, maar dit was anders. Het was meer masserend, alsof ze zijn gespannen lichaam wat meer probeerde te ontspannen, de knopen in zijn spieren wat losser probeerde te maken. Het was een goed idee, voelde hij direct. Wanneer je hele dagen bezig was, maakte je je niet druk om je lichaam of je spieren. Je raakte aan de constante spanning gewend, het leek zelfs normaal te zijn. Maar nu zij met zijn rug bezig was, de spieren zacht kneedde en soms wat harder duwde, merkte hij hoe veel spanning er daadwerkelijk in zijn lichaam zat. En langzaam maar zeker verdween die spanning, beetje bij beetje ontspande zijn lichaam. Het was fijn, oprecht fijn. De aanraking was fijn, haar gewicht bovenop zijn lichaam was fijn en de rust die zijn lichaam eindelijk leek te vinden, was ook fijn. Had ze zo duidelijk aan zijn lichaam kunnen aflezen dat hij gespannen was? Nee, er moest wel een andere reden zijn. Een extra reden, waardoor ze het vermoedde of wist. Hij ging er niet naar vragen, niet nu. Hij genoot.
Ze vroeg naar de tatoeages, of liever het gebrek daaraan. Het antwoord daarop was eigenlijk heel logisch, maar hij vond het niet erg om te vertellen. 'Als je een ding maar van me aan moet nemen, is het dat je eigen rug tatoeëren verdomd lastig is. Daarbij, toen Sam en Evan ermee begonnen bij mij, begonnen we juist met de zichtbare plekken. Armen, hals. Pas later ben ik doorgegaan met mijn borst. Mijn rug kan ik zelf niet zien, maar ook niet echt makkelijk tekenen. Dus die sla ik liever over.' Dit deed hem weer denken aan zijn idee dat hij eerder die week gehad had, over een nieuwe tatoeage. Het kwam wat dat betreft goed uit dat Charlotte de inkt geregeld had, al zou ze nog niet weten hoe goed haar cadeau aansloot op wat hij wilde. Een ander keertje zou hij erover beginnen, misschien wel morgen. Niet nu, niet nu ze haar handen zo heerlijk over zijn rug liet gaan. Een geluidje ontsnapte hem wederom. Shit, dit was echt niet verkeerd.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dus haar vermoeden klopte. Het was vooral om praktische redenen. Ze vroeg zich inderdaad af waarom hij destijds niet bij Sam en Evan tatoeages op zijn rug had laten tekenen, maar die vraag beantwoorde hij al uit zichzelf. Ergens vroeg ze zich af welke tatoeages van hemzelf waren en welke gezet waren door zijn twee maatjes. Daarnaast was ze nieuwsgierig wat de laatste tatoeage was die hij gezet had, wat het verhaal erachter was. Ze besefte dat ze maar weinig van de verhalen kende, ondanks dat ze wist dat hij niet zonder reden een tatoeage op zijn lichaam plaatste. Elk had een betekenis, een herinnering. Ze wist het van een paar, zoals die op zijn arm wat een zeer vermakelijk gesprek had opgeleverd op die eerste dag dat ze op het kamp van Sam en Evan verbleven. Er was nog zoveel dat ze niet van elkaar wisten, al had zij de afgelopen weken behoorlijk wat bloot gelegd toen ze haar ouderlijk huis betraden. Het had gevoeld alsof hij daarmee een kijkje had kunnen nemen uit het eerste hoofdstuk van haar boek. Het was alsof hij toen een kennis had gemaakt met de kleine Charlotte, al wist zij ook wel dat dat niet zo was. Hij zou vast nog zijn vragen hebben, maar het waren er minder dan zij bij hem had.
‘Dean?’
‘Hmm?’ Hij leek de handen op zijn rug te waarderen. Gelukkig maar. Ze had geen idee wat ze deed, had nog nooit iemand op zo’n manier gemasseerd.
‘Wat is eigenlijk de laatste tatoeage die je genomen hebt?’
Zijn handen lagen onder zijn hoofd en ze kon zien hoe hij zijn ogen gesloten had. Het zag er aandoenlijk uit. Hij hoefde niet na te denken over haar vraag. ‘Zie je die Jester op mijn rechterschouder? Hij zit wat verstopt.’ Charlotte kroop iets over hem heen en boog zich naar voren om de tatoeages op zijn schouder goed te kunnen bestuderen. Het stond vol met verschillende tekeningen, maar tussen enkele van deze tekeningen, kwam een ondeugende joker tevoorschijn. Het was alsof hij zichzelf verborg achter de andere tatoeages, alsof het zich verstopte om elk moment naar buiten te springen en een nieuw slachtoffer te doen laten schrikken. ‘Ik heb ‘m laten zetten tegen het einde van mijn verblijf in de stad,’ begon hij. ‘Steeds meer gewoontes uit de stad, kon ik gewoon niet meer serieus nemen. Toen ben ik op het idee gekomen van een Jester, omdat die eigenlijk de draak steekt met het kaartspel.’ Ergens bleef dat een gevoelig onderwerp. Hoewel Charlotte de houding van Dean tegenover de stad steeds beter begon te begrijpen, was ze er zelf jarenlang onderdeel van geweest. Zij was het typische voorbeeld waar iedere buitenstaander grappen over maakte. Zij was die bangerik die zich altijd had verscholen voor de werkelijkheid. Wie had ooit gedacht dat zij het leven buiten de muren zou verkiezen boven dat veilige leventje? Charlotte liet haar handen over zijn schouders gleden, begon er zacht in te kneden om ook die wat meer te ontspannen. Dean kreunde opnieuw tevreden. Ze boog zich nog iets verder naar voren, plaatste een kus in zijn nek, zoog er zelfs lichtjes. ‘Ik wil alle verhalen horen,’ fluisterde ze in zijn oor. ‘Ik wil het ontstaan van elke tatoeage weten. Niet per se vanavond, maar ik wil graag weten wat ze voor je betekenen.’ Dat bracht haar op een nieuwe vraag, misschien wel belangrijker dan de vorige: ‘Welke tatoeage betekent het meest voor je?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Terwijl hij over de jester vertelde, wist Dean al dat het voor Charlotte misschien niet zo fijn was om die spottende houding tegenover de stad op haar neus gedrukt te krijgen. Al eerder had ze aangegeven dat de houding die Dean en andere tegenover de mensen in de stad hadden, haar niet lekker zat. Ze was toen misschien dronken geweest, maar dat was geen reden om aan te nemen dat het geen waarheid was. Toch had ze er zelf naar gevraagd en dit was het meest eerlijke antwoord op haar vraag geweest. Hij was ook niet van mening veranderd over de steden, al was het misschien genuanceerder geworden doordat hij Charlotte had leren kennen.
Haar handen lagen nu in zijn nek, terwijl zijn rug nog natintelde van de bewegingen die ze daar gemaakt had. Zijn schouders werden onder handen genomen, die blijkbaar ook erg gespannen waren. Het was fijn, het zou helemaal niet erg zijn als ze dit vaker wilde doen. In tegendeel, hij genoot hier zo van, dat moest ze zelf ook wel aan hem merken. De haren op zijn armen gingen overeind staan toen hij haar adem in zijn nek voelde, de kus die op de huid geplaatst werd en het zachte zuigen. Het was niet alleen prettig dat ze dit deed, het was ook sensueel. Een kort moment opende hij zijn ogen, om naar de vele tatoeages op zijn armen te kunnen kijken. Dat waren veel verhalen, van veel verschillende tekeningen. Als ze ze echt allemaal wilde horen, zouden ze nog maanden bij elkaar moeten blijven. Dat was geen probleem. Hij hoopte zelfs dat dat zou gebeuren, wenste niet anders.
Welke tatoeage betekende het meeste voor hem? Ook dat was een makkelijke vraag. Hoefde hij nog geen minuut over na te denken. Met wat moeite draaide hij zijn rechterarm onder zijn hoofd weg, zodat de tekeningen daarop voor Charlotte wat beter zichtbaar zouden worden. 'De rij Romeinse cijfers op mijn onderarm. De geboortedatum van mijn zus.' Hij had de cijfers zelf niet kunnen vertalen, maar een kennis van hem had het wel geweten en zodoende had Dean de geboortedatum van Tara op een wat cryptische manier op zijn huid gezet. Aanwezig, maar niet zo opvallend. Hij aarzelde eventjes, wist niet zo goed of hij er verder op in moest gaan, meer uitleg moest geven over de reden dat hij haar geboortedag op zijn huid vereeuwigd had, maar realiseerde zich ook dat dit niet het moment ervoor was. 'Een verhaal voor een andere keer, Char. Voor nu wil ik..' Even niet aan dat soort dingen hoeven denken. Hij zuchtte zacht, al zou Charlotte het toch wel opmerken. 'Ik beloof dat ik het je zal vertellen, op een ander moment. Maar voor een avond als deze is het gewoon niet zo geschikt.' Hij hoopte dat ze de hint zou begrijpen, er niet op door zou gaan. Het was niet zo dat hij het nooit met haar wilde bespreken. Hoewel hij niet vaak over zijn verleden sprak met haar, was het geen taboe dat hij echt wilde vermijden. Maar niet nu, niet op dit moment. Hij wilde zijn verjaardag nog even vieren, nog een gelukzalig moment beleven zonder de pijnlijke herinneringen van toen. Een ander moment. Net zoals dat hij op een ander moment zou beginnen over de tatoeage die hij nog wilde, zodat hij haar niet zou hoeven missen als ze gescheiden waren. Een ander moment.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zijn zus. Ze wist zo weinig van haar. Na diep na te denken, herinnerde Charlotte zich niet eens de naam van de zus. Het enige wat ze wist, was dat hun wegen gescheiden waren, meer had Dean er niet over los gelaten. Ergens zat het haar dwars. Niet alleen dat hij haar niet vertelde over zijn zus of dat ze nog steeds niet wist wat er met zijn moeder gebeurd was, maar ook dat hij haar nooit verteld had over de pesterijen. Ondanks dat ze wist dat hij haar vertrouwde, dat ze misschien wel dichter bij hem stond dan wie dan ook, voelde het alsof hij het haar niet toevertrouwde. Dit was niet het moment erover te beginnen, al helemaal niet nadat Dean het gespreksonderwerp naar een andere keer toeschoof, maar het zat haar wel dwars. Misschien morgen. Morgen zou ze sowieso over de pesterijen willen beginnen, over het feit dat ze wilde vertrekken. Een nieuwtje dat ze ook nog met Christian zou moeten delen. Morgen. Niet nu. Zorgen voor later. ‘Dat is oké,’ beantwoordde ze zijn woorden.
Charlotte wreef met haar duimen over zijn nek, voelde hoe er verschillende knopen verstopt lagen. Ze keek toe hoe haar kale, lichte vingers over zijn gekleurde huid streken. Een contrast zo groot. Ze herinnerde zich het moment in het hotel. Het moment dat ze naar hun eigen spiegelbeeld had kunnen kijken. Daarvoor had ze hen twee nog nooit naast elkaar gezien. Het was een groot contrast, maar geen lelijk contrast. Ergens vond ze het juist mooi om te zien. Ondanks dat zij ook een tatoeage had, zou dat contrast altijd blijven bestaan. En ze hield ervan. Charlotte’s handen bewogen omlaag, terwijl Charlotte zich weer naar voren boog. Zacht kuste ze de huid waar ze zojuist de knopen had weg gemasseerd. Zijn huid, die normaal een typische smaak hadden die Dean kenmerkte, proefde nu wat stoffig. Het vuil lag op zijn huid en hier en daar waren zelfs nog resten van de sporen zichtbaar, maar het maakte haar niet uit. Ze had hem teveel gemist om daar moeilijk over te doen. Haar lippen gleden naar zijn hals, waar ze opnieuw zachtjes zoog en zelfs een klein zuigplekje achterliet – voor zover dat zichtbaar was onder de verschillende kleuren. Charlotte tilde haar hoofd iets op, hield haar lippen slechts enkele millimeters bij zijn oor vandaan. ‘Ik ben blij dat je weer terug bent, Dean.’ Haar stem was niets meer dan een fluistering. Zacht en ietwat ondeugend beet ze in zijn oorlel, hopend dat het de verlangens in hem zou doen oplaaien.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoe vervelend hij het ook vond om de lichte teleurstelling in haar stem te horen, haar waarschijnlijk het gevoel gaf dat hij dingen voor haar achterhield, hij was heel blij dat ze er niet op door ging, instemde met zijn verzoek om er een andere keer op terug te komen. Misschien morgen, maar zeker niet vandaag. Het stak hem zelfs eventjes, alsof hij haar afgewezen had, maar dat was nooit zijn bedoeling geweest en hij was blij dat ze het leek te laten gaan. De handen in zijn nek waren fijn, hij kon zich voorstellen hoe haar lichte vingers moesten afsteken tegen zijn gekleurde huid. Zoals wanneer ze elkaars handen vasthielden, of wanneer zij haar hand over zijn borst liet glijden. Het was mooi, hoe verschillend ze waren. Zowel fysiek als van binnen waren ze twee geheel verschillende personen, maar dat leek juist te resulteren in een sterkere connectie die hij ooit met iemand gevoeld had.
De lippen die hij in zijn nek voelde, waren een verrassing. Een fijne verrassing en hij draaide zijn hoofd dan ook iets, waardoor ze beter bij de huid in zijn hals kon. Hij moest zijn kiezen op elkaar klemmen om het geluid dat hij wilde maken, tegen te gaan. Het voelde gek, de manier waarop ze zacht aan de huid zoog, maar tegelijkertijd ook zo goed, zo opwindend. Het was weer zoiets wat hij nog niet eerder gevoeld had, niet eerder had meegemaakt, maar het was een goede toevoeging aan dingen die hij met Charlotte had gedaan. Die zij met hem had gedaan.
Had hij gedacht dat dit goed had gevoeld, dan werd hij nog eens extra verrast toen ze zacht in zijn oorlel beet. Het was niet iets waarvan hij direct zou denken dat het opwindend was, maar in combinatie met haar woorden, haar ademhaling die langs zijn oor streek, was het wel degelijk een handeling die de verlangens aanwakkerde. De massage was overduidelijk gedaan, ze zouden nu verder gaan. Tenminste, als het aan hem lag. Ditmaal kon hij een geluidje niet onderdrukken, ze wist niet half hoe opwindend ze was als ze dit soort dingen deed. Voorzichtig, zonder haar direct van zich af te gooien, draaide hij zich om, waardoor ze noodgedwongen wel van hem af moest gaan. Niet voor lang, hij trok haar direct weer naar zich toe, zodat ze noodgedwongen op zijn schoot plaats moest nemen. Nu kon hij haar ook weer aankijken, haar ook weer aanraken. Zacht kuste hij haar hals, beet er heel eventjes in voordat hij zijn lippen over haar kin naar de hare liet glijden. Even leek het alsof hij haar wilde zoenen, maar hij stelde het moment uit en glimlachte naar haar. 'Ik ben ook blij dat ik weer thuis ben, Char,' fluisterde hij tegen haar lippen, waarna hij dan eindelijk zijn lippen op de hare drukte en haar kuste. Het was niet de eerste keer dat hun lippen elkaar die avond raakten, ook zeker niet de laatste keer, maar er vond wel een explosie van gevoelens plaats bij de aanraking.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Daar hoopte ze al op. Ze wilde hem uit de tent lokken. Hem ertoe zetten om zich om te draaien en haar gewillig tegen zich aan te trekken. Ze hield ervan wanneer hij dat deed, wanneer hij zijn lustgevoelens voor haar uitte. Het gaf haar niet alleen een gevoel van voldoening, maar ook zorgde het ervoor dat ze zich aantrekkelijk voelde. Het was net die kleine bevestiging. Niet dat ze die nodig had, want Dean wist haar ook met woorden te laten blozen. Toch bleef er altijd een soort onzekerheid bestaan. Onzekerheden die op momenten als deze langzaam verdwenen.
De zoen was vurig zoals altijd voor ze de liefde bedreven. Ondanks dat ze het zo vaak deden, werden de gevoelens er niet minder om. Sterker nog, ze leken er sterker onder te worden. Nu ze beiden steeds meer ervaring kregen, steeds beter elkaars lichamen leerden kennen, konden ze daar ook beter op inspelen. Nog steeds experimenteerden ze, zoals zij net voor het eerst licht aan zijn huid gezogen had en haar tanden zacht in zijn oor gezet. Net zoals hij op een gewillige manier een weg vond naar haar lippen. Toch wisten ze wat ze fijn vonden. Welke plekjes gevoelig waren. Ze raakten op elkaar ingespeeld en dat was een fijne gewaarwording. Charlotte onderbrak de zoen om haar trui over haar hoofd te trekken. Het was niet de typische sportbeha die hij aantrof, maar een nieuw lingeriesetje dat ze gevonden had tijdens haar dagje uit. Ze had nog altijd de rode, eentje die ze had uitgekozen omdat ze gedacht had dat Dean het wel zou waarderen. Deze keer had ze een setje uitgekozen die zijzelf gewoon erg mooi vond. Het was een wit doorschijnend setje. Kant dat niet alleen haar borsten bedekte, maar ook ongeveer een decimeter onder haar borsten bedekte. Ze had het zelf iets klassieks vinden hebben, iets sereens. Afwachtend keek ze hem aan, probeerde ze zijn reactie te pijlen terwijl ze haar armen in zijn nek legde en haar vingers door zijn haren liet glijden. Het was iets kleins, amper een verrassing te noemen, maar ze vond het wel leuk om te doen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld