Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was fijn, iedere keer weer. Het verlangen dat hij bij haar proefde, de kleine nieuwe dingetjes die ze deden, de rilling die over zijn huid ging als zij zichzelf ontdeed van haar kleding. Ze was aantrekking, zo mooi en ieder stukje van haar huid koesterde hij. De kleine moedervlekjes, die bij haar veel beter zichtbaar waren dan bij hem, leerde hij steeds beter kennen. Hoe vaker ze samen waren, hoe vertrouwder hij met haar lichaam raakte. Haar heupen, waar hij zijn handen nu rondom legde. Het voelde vertrouwd, en toch iedere keer weer spannend en nieuw. Shit, hij wist heel zeker dat hij smoorverliefd op haar was. Dat hoefde hij niet uit te spreken, dat voelde hij gewoon. Al helemaal toen ze zichzelf van haar trui ontdeed en nog een verrassing toonde.
Dean wist dat hij jarig was. Niet alleen door de cadeaus die ze hem had gegeven, maar ook door dit soort subtiele dingetjes. Het setje, dat heel anders was dan haar normale ondergoed, was nog stralend wit en daagde hem alleen maar uit om haar aan te raken. Het stond haar goed, accentueerde haar vormen en voelde klassiek aan, door de stof die de huid eronder bedekte. Het bracht een lach op zijn gezicht. Niet omdat hij haar uitlachte, God dat zou hij nooit doen. Het was een lach van gelukzaligheid, van dankbaarheid. Wederom vroeg hij zich af waar hij dit aan had verdiend, waarom hij haar had en waarom zij hier bij hem wilde zijn. Ze kon zo veel beter krijgen, iemand die zo veel beter bij haar aansloot.
Iemand die wél bij een groep als de Fireflies zou passen.
Hij schudde de gedachten van zich af, trok haar zo mogelijk nog dichter tegen zich aan. Zijn handen verplaatste hij nu naar het kant, kietelden de huid eromheen. Door de kleding die ze droeg maakte ze het voor hem alleen maar meer een uitdaging om haar aan te raken, begeerde hij haar enkel meer. Het deed hem terugdenken aan die eerste nacht in het hotel, toen ze een rood setje had gedragen. Misschien vond hij dit wel net zo mooi, of zelfs mooier dan dat. Voorzichtig kuste hij de bovenkant van haar borst, waarna hij haar aankeek. 'Je bent zo mooi,' fluisterde hij, zijn stem schor van verlangen naar haar. Ze maakte dingen in hem los die hij alleen bij haar kon voelen, door dit soort kleine dingen te doen. Fuck, Charlotte. Hij kneedde zacht de huid rond haar heupen, alsof hij haar daarmee nog dichter bij zich kon trekken. Nog niet, hij moest zich nog even inhouden. Zijn handen gleden naar haar broeksknoop, openden deze en voorzichtig trok hij haar broek naar beneden. Eventjes was dat lastig omdat ze op zijn schoot zat, maar ze werkte goed mee waardoor het makkelijker werd.
Nog eenmaal twijfelde hij, maar hij gaf zichzelf weinig tijd. Zijn hand gleed tergend langzaam onder haar slipje, dat van hetzelfde materiaal gemaakt was als haar beha, en zocht daar naar het juiste plekje. Voorzichtig, om haar geen pijn te doen op dat gevoelige punt, begon hij zijn vingers te bewegen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het waren niet zozeer de woorden die haar goed deden. Natuurlijk, het was leuk om te horen, maar het echt geloven zou ze toch niet doen. Nee, hetgeen wat de blos op haar wangen tevoorschijn bracht, was de manier waarop hij de woorden uitsprak. Vol verlangen, hees zelfs. Vaak genoeg wilde ze dingen terugzeggen, want god, hij was ontzettend aantrekkelijk. Ze wist alleen nooit goed hoe. De woorden die hij zonet had uitgesproken, zouden niet hetzelfde effect op hem hebben. Het was iets waar ze vaker mee worstelde, maar wilde wel dat hij het wist. Ze hield van zijn brede schouders, van de tekeningen die erop stonden. Ze hield van zijn donkere ogen, zijn expressieve wenkbrauwen. Ze hield van zijn spieren, die ze net nog onder haar vingers had gevoeld. Ze hield van zijn donkere haren, die nu toch wat vettig waren.
Haast alsof ze het afgesproken hadden, ontdeden ze haar van haar spijkerbroek. Het feit dat het een strak model was, hielp daar niet echt aan mee, maar het ging al een stuk minder onhandig dan eerdere keren. Ze nam weer op zijn schoot plaats, was enkel gekleed in het witte setje. Zijn vingers bewogen zacht over haar onderbuik, lieten een spoor van kippenvel achter. Traag en o zo opwindend, verdween zijn hand onder de doorschijnende stof. Charlotte sloot haar ogen genietend zodra hij de juiste plek bereikte en er zachte bewegingen maakte. Onbewust holde ze haar rug, rolde er een kreun over haar lippen. Deans andere hand gleed langs haar borst, die hij zacht kneedde, terwijl zijn lippen de huid kusten die boven de stof uit kwam. Terwijl hij dat deed, plaatste Charlotte haar hand in zijn nek, liet ze haar vingers opnieuw door zijn haren glijden. Zijn lippen bewogen omhoog, raakten de hare, terwijl zijn vingers beneden cirkelende bewegingen maakte. Opnieuw kreunde ze tegen zijn lippen aan. God. Hij wist precies wat hij moest doen om haar gek te maken. Haar ademhaling was zwaar geworden, werd regelmatig onderbroken door een uiting van genot. ‘Ik wil je,’ fluisterde ze tegen zijn lippen, gevolgd door een nieuwe, iets hogere kreun toen hij de druk iets vergrootte. Langzaam gleed zijn hand uit haar slipje, waardoor het intense verlangen nog erger werd. Ongeduldig kroop Charlotte achteruit, klemde ze haar handen om zijn onderbroek, een teken dat Dean direct doorhad en instinctief tilde hij zijn heupen op, zodat Charlotte de stof omlaag kon brengen. Ondanks dat haar ongeduld haar haast te veel werd, besloot ze dat Dean het verdiende om nog even verwend te worden. Hij was jarig en dus verdiende hij het om verwend te worden. Zacht plaatste ze haar hand om zijn geslacht, waarna ze haar lippen er omheen liet glijden en langzaam op en neer bewoog.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dit was beter dan hij had willen bereiken. Hij had geaarzeld of hij überhaupt de actie wel had willen ondernemen, niet wetende hoe positief of negatief Charlotte erop zou reageren, maar uiteindelijk was hij heel blij dat hij het gedaan had. De reactie die hij van haar had gekregen, was bevredigend en opwindend. De geluiden die ze maakten, stimuleerden hem alleen maar meer en hij was blij dat hij haar ook op deze manier zou kunnen plezieren, dat hij het goed deed. En God, hij wist zeker dat ze het opzettelijk deed. Hoe ze haar lippen tegen die van hem legde, haar verlangen naar hem uitsprak en hem daarna ontdeed van zijn laatste kledingstuk. Hoe kon ze dat soort dingen niet doen met voorbedachte rade? Alles wat ze deed leek erop gericht te zijn om hem op te winden, gek te maken en zijn verlangen naar haar te vergroten.
Hoewel hij haar ongeduld opmerkte, hetzelfde gevoel deelde, wilde hij haar ook haar gang laten gaan. Daarbij was het helemaal geen straf door op die manier door haar bevredigd te worden, in tegendeel. Het maakte hem alleen maar hongeriger naar het uiteindelijke gevoel dat ze zouden ervaren en een kreun kon hij niet onderdrukken. Het was maar goed dat de muren hier redelijk geïsoleerd waren, anders had zich waarschijnlijk een nogal ongemakkelijke situatie voorgedaan. Nu was dat niet het geval, kon hij gewoon genieten van haar handelingen.
Niet al te lang liet hij haar haar gang gaan. Zijn ongeduld nam uiteindelijk de overhand en dus trok hij haar weer naar zich toe. Eerst ontdeed hij haar van de prachtige beha, zodat hij makkelijker bij haar borsten zou kunnen, maar direct daarna trok hij ook haar laatste kledingstuk uit. Ze waren beiden geheel naakt nu, eindelijk was het moment weer daar. Na een week zonder haar geweest te zijn, was dit op zich al een hoogtepunt van zijn dag. Dean leunde iets achterover, ten teken dat hij haar boven op zich wilde. Hij wilde dat zij de leiding nam, maar tegelijkertijd zou dit zijn handen ook de vrijheid geven om haar lichaam vast te houden, haar overal aan te raken en haar te laten genieten. Het mocht dan wel zijn verjaardag zijn, zijn grootste geschenk was haar genot. Nog eens leunde hij naar haar toe, drukte zijn lippen op die van haar en beetje zacht in haar onderlip, alsof hij daarmee nog duidelijker kon maken hoe graag hij haar wilde. Het hoefde niet meer uitgesproken te worden, hij zag aan haar ogen dat zij het gevoel deelde. Een week was veel te lang geweest.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De manier waarop een kreun zijn mond verliet. Dat was alles wat ze wilde bereiken. Ze hield ervan als hij liet blijken dat wat ze deed goed en bevredigend was. Het maakte haar enkel ongeduldiger, maar wilde het moment niet overhaasten. Gelukkig leek Dean datzelfde ongeduld te ervaren. Binnen korte tijd ontdeed hij haar van haar laatste kledingstukken, was zij ook volledig ontdaan van haar kleding. Hij leunde iets naar achter en dat was het enige wat ze nodig had om te weten wat hij wilde. Net als die eerste nacht, die eerste keer, wilde hij dat zij de leiding zou nemen. Nog voor ze zouden beginnen, plaatste hij nog eenmaal zijn lippen op die van haar, beet hij zacht op haar onderlip. God, ze kon nu al niet meer. Bij zijn handeling verliet een nieuwe kreun haar lippen. Ze kon niet langer wachten, had al veel te lang moeten wachten. Voorzichtig bracht ze hem bij haar naar binnen, liet ze elkaar wennen aan het gevoel dat ze enkele tijd hadden moeten missen. Als vanzelf rolde er een nieuwe kreun over haar lippen. Het gaf haar een gevoel van voldoening als hij in haar was, als hij weer een kreun losliet. Het was een teken dat zij van hem was en hij van haar. De hartstochtelijke gevoelens die daarbij kwamen kijken, waren elke keer even overweldigend. Ze liet een hand op zijn borst rusten terwijl ze op en neer begon te bewegen, hen laten wenend aan de bewegingen. Dean plaatste zijn handen op haar heupen, kneedde haar huid, trok haar bij elke keer dat ze omlaag ging dicht tegen zich aan. God, hij kwam zo diep. Dat, samen met de handen die op haar heupen lagen, waren zo verschrikkelijk opwindend. Charlotte begon iets sneller te bewegen, waardoor ook haar ademhaling sneller en zwaarder werd, steeds onderbroken door een nieuwe kreun. Hoewel het zijn verjaardag was en het daardoor net wat specialer was dan andere keren, genoot ze er zelfs minstens net zoveel van. Zoals hij haar net bevredigd had met zijn vingers, een nieuwe handeling die o zo’n goede uitwerking had. Het was voor haar net zo speciaal en bevredigend als voor hem.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Net zoals alle andere keren, was het moment bijna magisch. Zijn adem, die bijna stokte toen hij haar lichaam betrad. Haar mond, die enkel een kreun van genot voort leek te kunnen brengen. Hun lichamen, die in een intiem tempo verwikkeld raakten, steeds weer sneller en beter. Het was heerlijk, overtrof wederom de voorgaande keren. Hij genoot van haar lichaam, van de spieren die zich om zijn geslacht aanspanden, van het gewicht dat ze op zijn lichaam uitoefende. Van de borsten, die nu prachtig naar voren pronkten terwijl ze op hem bewoog. God, ze wist niet half hoe mooi ze was, hoe veel hij van haar hield. De sensaties, de geluiden, zijn huid die in brand stond wanneer ze hem aanraakte... Eventjes kon hij helemaal vergeten dat er nog een wereld om hen heen bestond, eventjes was zij het enige dat telde. Zij, en het genot dat ze samen deelden.
Uiteindelijk dreven ze elkaar naar een hoogtepunt, met meer geluiden die niet zouden misstaan in een oerwoud. Wanneer zij hem zijn hoogtepunt liet bereiken, was dat altijd de beste afsluiting van een prachtige avond. Dat hij dat gevoel met haar kon delen, kon zien hoe het intense genot zich ook over haar gezicht verspreidde en kon voelen hoe haar spieren zich samentrokken, maakten het alleen maar beter. Dat hij dit bij haar teweeg kon brengen en zij bij hem, moest bijna wel een unieke situatie zijn. Ze moesten wel perfect voor elkaar zijn, voor altijd bij elkaar horen. Hij was gelukzalig.
Naderhand lagen ze nog even samen op de fleecedeken, enkel gekleed in hun ondergoed. Hij wilde nog geen afscheid van haar nemen, nog geen einde aan de avond brengen, maar wist dat het er wel aan zat te komen. Sowieso was hij moe, de missie had zijn tol geëist en zijn adem was nog zwaar van de momenten die ze daarvoor beleefd hadden. Zijn vingers gleden over haar huid, tekenden cirkeltjes rondom haar navel. Nog even wilde hij genieten van haar vrijwel naakte aanwezigheid, voordat ze zich weer aan zouden moeten kleden en zich in het leven van de Fireflies moesten mengen. Hij zag ertegenop, bleef veel liever de rest van de nacht hier, samen met haar. Helaas was dat geen mogelijkheid, helaas zouden ze elkaar straks moeten verlaten en naar die achterlijke slaapzalen terugkeren, doen alsof er niets bijzonders gebeurd was. Het leven ging weer door. Dean zuchtte, keek naar het prachtige meisje dat naast hem lag. 'Dit moet mijn beste verjaardag ooit geweest zijn,' zei hij met een glimlach.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zijn beste verjaardag ooit. Ze kon het amper geloven. De paar uur die ze samen hadden, had het voor hem de beste verjaardag ooit gemaakt. Het deed haar goed om te horen, omdat ze wel haar best had gedaan om die dag geslaagd te maken. Maar, de beste verjaardag ooit? Dat had ze niet verwacht. Toch kwam aan alles een eind. Ze hadden nog enkele tijd bij elkaar gelegen, maar hadden uiteindelijk hun eigen weg moeten gaan naar hun slaapzalen. Charlotte zag op tegen de dag erna. Er waren zoveel dingen die ze hem moest vertellen. Niet bepaald leuke dingen. Als ze nadacht hoe ontwijkend hij vandaag had gereageerd, kreeg ze een nog grotere knoop in haar maag. Hij zou het niet leuk vinden, maar het moest gedaan worden.
Nog zo’n nacht dat ze niet goed sliep. Afgelopen week was echt een ramp geweest. Zelfs nu hij terug was, maakte ze zich zorgen om hem. Zouden ze in de slaapzaal normaal tegen hem doen? Ze hoopte dat het grootste deel al sliep en hij verder niet werd lastiggevallen door hen. Daarnaast twijfelde Charlotte over hoe en wanneer ze de woorden zou uiten, het voorstel. Niet alleen tegenover Dean – al was dat misschien wel hetgeen waar ze het meest tegenop zag – maar ook haar broer. Ergens stak het wel. Natuurlijk zou ze voor Dean kiezen, maar het was pijnlijk hem achter te laten. Er waren nog zoveel dingen die ze van hem wilde leren. Er was nog zoveel tijd dat ingehaald zou moeten worden, dat het haar spijt dat ze weer zouden moeten vertrekken. Er was geen twijfel over mogelijk. Ze kon Dean hier niet langer vasthouden. Ze voelde zich al schuldig genoeg dat ze het zover had laten komen.
De volgende dag had ze een lange tijd zitten wikken en wegen wanneer het juiste moment was, maar het juiste moment leek nooit te komen. Ze waren in de trainingszaal, waar Charlotte eerst kracht- en conditietraining gedaan had. Ze sloten af met een paar schietoefeningen, maar het was duidelijk dat Charlotte er niet helemaal bij was met haar hoofd. Ze raakte de doelwitten, maar met een grote afwijking dan normaal. Daar waar ze normaal gesproken ongeveer een decimeter uitweek van de plek waar ze richtte, was dat nu een stuk meer. Ze richtte op het hoofd, maar raakte de persoon in zijn buik. Ze richtte op zijn hart, maar raakte het doelwit in zijn heup. Het was niet alleen de gedachten, het gesprek, wat ervoor zorgde dat ze afgeleid was. Ze had na die dag in de stad niet opnieuw haar pistool vastgehad. Bij elk schot werd ze teruggebracht naar die angstaanjagende situatie. Ervoer ze opnieuw diezelfde paniek. Ze had vier Clickers gedood. Moest ze daar niet trots op zijn? Ze was er niet ontevreden over, maar wel over de manier waarop. Het waren niet haar vaardigheden geweest die ervoor gezorgd hadden dat ze had overleefd. Wat gefrustreerd liet Charlotte haar wapen zakken, zette ze de veiligheidspal erop voor ze het wapen wegstopte. ‘Ik ben er klaar mee.’ Ze klonk wat nukkig. Een gevolg van de opborrelende frustraties, maar ook het gebrek van slaap de afgelopen dagen. ‘Ik zal nooit zo goed worden als jij, hoe hard ik ook train.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoe fijn het gisteravond ook geweest was, nu leek de sfeer geheel omgeslagen. Er hing een ietwat bedrukte sfeer terwijl ze naast elkaar stonden, beiden hun vaardigheden aan het verbeteren waren. Tenminste, dat was het idee. Dean maakte zich zorgen om Charlotte, die niet alleen wat nukkig en afstandelijk deed, maar ook slecht presteerde. Enkele malen had hij er al over willen beginnen, maar telkens had het geleken alsof ze het er eigenlijk niet over wilde hebben. Dus hij had gezwegen, aangezien hoe ze worstelde en zich afgevraagd wat er aan de hand was.
Hij vroeg zich af of het iets was wat hij gedaan had, die avond ervoor. Hoewel dat hem onwaarschijnlijk leek, kon het natuurlijk altijd zo zijn dat er ergens een misverstand was ontstaan. Maar dan kon ze er toch gewoon over beginnen? Voor hem lag het zo simpel, maar misschien voor haar niet.
In tegenstelling tot Charlotte, was Dean die ochtend wel redelijk opgewekt geweest. De avond ervoor hadden de meeste mensen inderdaad al geslapen en de enkelingen die nog wakker waren, hadden enkel hun fluisterende gesprekken onderbroken toe hij binnen kwam lopen. Geen fysieke aanvallen, geen woorden die hem uitmaakten voor uitschot, niets. De plotse stiltes hadden hem niets gedaan, daar was hij al aan gewend geraakt en door de avond die hij met Charlotte had doorgebracht, voelde hij zich er beter tegen bestand dan ooit. Het was dan ook een verrassing dat zij vandaag zo neergeslagen leek, zo nukkig was.
Pas toen ze haar wapen in het midden van de oefening liet zakken, de veiligheidspal erop zette en verklaarde dat er voor vandaag klaar mee was, wist Dean dat dit het moment was om er iets van te zeggen. Vooral na wat ze nog meer zei, wat een diepe frons op zijn gezicht bracht. Ze was toch niet jaloers op zijn vaardigheden? Dat zou belachelijk zijn, hij had bijna twintig jaar getraind terwijl zei nog geen vier maanden met een wapen in haar handen stond. Misschien zou ze hem nooit kunnen evenaren, maar dat was nooit eerder een schrijnend ding geweest. Hij volgde haar handelingen, borg zijn wapen op en draaide zich naar haar toe, de frons nog niet helemaal van zijn gezicht verdwenen. 'Je wordt iedere training beter, Char. Er zitten altijd wel slechte dagen tussen, dagen waarop het allemaal niet zo goed gaat als je zou willen.' Hij pakte haar handen vast, zodat ze in ieder geval niet bij hem weg zou kunnen lopen. 'Dus, wat is er aan de hand? Waar zit je mee? Praat met me.' Zij wist dat er iets was, hij wist het ook. Hoewel het misschien geen ding was dat hij uiteindelijk wilde bespreken, wilde hij ook niet dat zij ermee zou blijven zitten. Had het te maken met het feit dat hij gisteren niet over Tara door had willen gaan? Of speelde er meer? Was er iets gebeurd waar hij geen weet van had, of was hij iets belangrijks vergeten? Nee, toch?

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij had het door. Natuurlijk had hij het door. Soms verachtte ze haarzelf. Gister was ze een goede vriendin voor hem geweest, had ze zijn verjaardag toch nog speciaal weten te maken. Maar, met haar gedrag van dit moment viel dat alles in het niets. Waarom? Waarom moest ze dat verpesten? Dean was vanochtend in een redelijk goede stemming geweest, maar zij moest weer roet in het eten gooien. Ze ergerde zich aan zichzelf, nam het haarzelf kwalijk.
Een brok welde op in haar keel vanaf het moment dat Dean haar handen vastpakte. Charlotte klemde haar kaken op elkaar, was niet van plan om tranen los te laten. Ze had gister een ontzettend mooie dag gehad. Ze was zo ontzettend opgelucht geweest toen ze zag dat hij levend die auto uitstapte en ongedeerd bleek te zijn. Het moment dat ze daarna samen gedeeld hadden, was haast betoverend. Ze hield van hem, oprecht. Niet voor niets had ze dagenlang wakker gelegen vanwege alle zorgen. Niet voor niets had ze haar leven geriskeerd om met een goed cadeau thuis te komen. Charlotte slikte een keer, keek naar de grond. Ze was bang dat als ze hem aan zou kijken, ze zou breken. Nu was het niet de eerste keer dat hij dat zou zien, maar toch was het iets wat ze niet graag deelde. Ze wilde juist laten zien dat ze sterker geworden was. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Daarbij wilde ze liever niet dat de andere mensen die aan het trainen waren, haar zagen huilen. Ze wist zeker dat dat niet ongehoord zou blijven en Christian binnen enkele minuten hier zou zijn.
Dean kneep zachtjes in haar handen, moedigde haar aan om met hem te praten. Ze wilde wel, maar wist niet waar ze moest beginnen. De sneer van zonet kwam vanwege haar frustraties over haar overlevingsvaardigheden. Ze wilde het hem wel vertellen, maar dat was niet het belangrijkste. Het liet haar beseffen wat voor een slechte vriendin ze voor hem was. Ze voelde zich schuldig, maar wist dat hij het daar niet mee eens zou zijn, dus besloot ze die gevoelens voor haarzelf te houden. ‘Dean,’ begon ze. Goed. Haar stem werd niet beïnvloedt door de brok in de keel. Hopelijk bleef dat zo. ‘Ik wil hier weg.’ Nu pas keek ze aarzelend omhoog, onderzocht zijn reactie. Shit, de emoties liepen nu wel hoger op. Vanaf het moment dat zijn donkere ogen de hare vonden, voelde ze hoe de brok in haar keel heviger werd, de schuldgevoelens verergerden. Ze slikte de brok in haar keel weg, of nou ja, deed een poging daartoe. ‘Ik weet van het pesten,’ fluisterde ze. Enerzijds omdat ze haast bang was de woorden uit te spreken, bang dat het hém zou breken als ze de woorden uitsprak. Anderzijds omdat ze op die manier haar stem kon beschermen tegen de brok in haar keel, zodat haar stem niet beïnvloedt zou worden door de droogte in haar keel. Zacht kneep ze in zijn handen. ‘Jane, een vrouw die op dezelfde slaapzaal slaapt als jij heeft het me verteld. Dean, ik wil niet dat je dat allemaal toelaat, alleen om mij een plezier te doen. Dus… ik vind dat het tijd is voor ons om te gaan.’ Charlotte beet op haar wang, probeerde de tranen in haar ogen weg te dringen. Toch keek ze niet weg, hield ze de gezichtsuitdrukking van Dean goed in de gaten en bleef ze hem aankijken om hem ervan te overtuigen dat ze er zeker van was. Ze wilde hier niet blijven als Dean gepest of getreiterd werd. Ook al zou het minder worden, ook al zou het slechts op de achtergrond aanwezig zijn, dat kon ze niet toelaten. Dat wilde ze niet toelaten. Ze was lang genoeg egoïstisch geweest.

Omg ik faalde, ik had dit stuk al twee uur geleden af, maar ik kwam er net achter dat die niet gepost was hahahahah

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het kostte wat tijd om haar aan het praten te krijgen, blijkbaar had ze het liever voor zichzelf gehouden. Ze leek ook op het punt te staan om in huilen uit te barsten, alsof ze ergens bang voor was, dacht ze dat hij boos zou worden? Teleurgesteld zou zijn? Wat dan ook, het zou nooit zo erg kunnen zijn, toch? Hij wilde haar overtuigen om te praten, maar wilde haar ook niet pushen. Dus hij zweeg tot ze de woorden gevonden had die ze wilde spreken. Hij vond het allesbehalve fijn om te horen.
Ze wist dus van het getreiter, van het pesten dat hij avondenlang had meegemaakt. Hij had zo zijn best gedaan om dat soort dingen voor haar verborgen te houden, zodat zij hier in ieder geval gelukkig kon zijn met haar broer, maar nu was ze er alsnog achter gekomen en misschien was dat zelfs nog wel erger dan wanneer ze het vanaf het begin had geweten. Nu vielen de puzzelstukjes wat meer op zijn plaats. Ze zou vast het idee gehad hebben dat hij dingen voor haar achterhield omdat hij ze niet met haar wilde delen, net zoals hij gisteren het onderwerp van zijn zus aan de kant had geschoven. Maar dat was anders geweest, over het pesten had hij haar niet willen vertellen om de simpele reden dat hij niet had gewild dat ze zich druk zou maken om zoiets stoms. Tara was op dat moment gewoon niet een goed onderwerp geweest.
En nu wilde ze hier weg, omdat hij gepest werd. Terwijl ze hier haar broer had, een man die ongelofelijk veel om haar gaf en haar graaf langer hier wilde houden, wilde ze liever samen met Dean vertrekken. Dat deed hem nogal wat, dat en hem verkoos boven haar eigen broer. Het gaf hem een fijn gevoel, maar aan de andere kant wilde hij niet echt dat dit zo zou gebeuren. Hij wilde niet dat hij de reden was dat ze hier weggingen, zelfs al had Charlotte er mee ingestemd.
Hij kneep terug in haar handen, bracht ze iets dichter naar zijn gezicht toe en drukte er een kus op, voordat hij ze losliet en zijn handen om haar gezicht legde, met zijn duimen net onder haar ogen. Haar blik hield hij vast, hij weigerde om haar ogen te ontwijken. Wat moest hij hier nou op zeggen? In de korte tijd dat zien hier stonden, had hij een heleboel rampscenario’s bedacht, maar dit was er geen van. Ze wilde weg, omdat hij gepest werd.
’Charlotte,’ begon hij zacht, ‘het spijt me dat je daar op die manier achter moest komen. Ik wilde niet dat je je er druk om zou hoeven maken, vooral omdat je zo gelukkig leek dat je Christian weer teruggevonden had. Ik wilde je het contact met je broer niet ontnemen vanwege een aantal bekrompen mensen.’ Hij moest nu zelf ook even slikken. Dit was lastiger dan hij gedacht had, want hij wist zelf eigenlijk niet zo goed wat hij wilde. Hij wilde wel weg, maar het werd almaar kouder buiten en de winter zou geen zachte zijn. Daarbij gold nog steeds dat hij broer en zus niet weer uit elkaar wilde scheuren, zoals de infectie jaren geleden had gedaan. Hij haalde eens diep adem. ‘We.. we hoeven niet te vertrekken. Je hoeft niet tussen mij en je broer te kiezen, Char. Het treiteren wordt vanzelf minder, vooral na een speciaal voorval wat op die missie gebeurd is.’ Hij aarzelde wederom even. Het verhaal had zich nog niet door de wandelgangen verspreid, maar ergens had Dean het vermoeden dat het vanavond tijdens het avondmaal ter sprake zou komen, de eerste maaltijd die de missieleden deelden met de Fireflies die thuis waren gebleven. Een perfect moment voor een mededeling, een kort rapport of wat dan ook. Ja, als het ter sprake zou komen zou het vanavond gebeuren. Hij glimlachte, iets vrolijker dan hij zich voelde. ‘Het is oké, Char. Je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je het eerst niet wist. Ik had het je moeten vertellen, maar ik lijk er een gewoonte van te maken je te beschermen, zelfs als het niet nodig is.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ergens deed het pijn. Hij had het nieuws niet met haar willen delen, puur omdat hij de band tussen haar broer en haar niet had willen breken. Hij verkoos haar geluk boven zijn eigen geluk. Het was ontzettend lief, maar het maakte haar schuldgevoelens er niet minder op. Het deed pijn, omdat ze het nooit door had gehad, omdat ze hem hier had laten blijven, terwijl ze wist dat er veroordelen waren. Zij werd er soms raar op aangekeken, maar aangezien zij maar één tatoeage had én het zusje was van de grote broer, bleef zij redelijk gespaard. Dat Dean met de vele zichtbare tatoeages de klos zou worden, was misschien zelfs voorspelbaar en het was naïef om te geloven dat het niet zou gebeuren. Dát was wat pijn deed.
Zijn woorden raakten haar. Hij had zijn handen op haar gezicht gelegd, waardoor ze haast gedwongen werd hem in zijn ogen aan te kijken. Zijn warme, donkerbruine ogen. Hij vroeg zich af waar hij haar aan verdiend had, maar in werkelijkheid was het andersom. Zíj vroeg zich af waar ze hem aan verdiende. Niet alleen was hij ontzettend aantrekkelijk, ook wist hij haar met woorden te betoveren. Hij was goed in bed, goed in het slagveld en wilde haar ten alle tijden beschermen. Waarom? Waarom deed hij dat als zij hem niet eens kon beschermen tegen een paar pestkoppen? Waarom voelde hij die behoefte als zij hem niet eens met woorden kon duidelijk maken hoeveel ze van hem hield, hoe fijn ze het vond om bij hem te zijn? Hij was ervan overtuigt dat het getreiter minder zou worden, had het zelfs over een speciaal voorval. Ze wist niet wat het voorval was, maar ze geloofde er weinig van. Ze wilde het wel geloven, maar dat zo naïef en egoïstisch zijn. Ze kon hem hier niet langer laten blijven. Het werd tijd dat zij hem een keer in bescherming nam. Charlotte schudde haar hoofd, legde haar hand op een van de handen die hij op zijn gezicht had liggen. ‘Maar ik wil hetzelfde voor jou doen,’ fluisterde ze. ‘Ik weet dat je wilt dat ik hier blijf, bij mijn broer, maar… ik wil hier niet blijven als jij eronder lijdt. Misschien wordt het minder, maar dat wil ik niet afwachten. Ik wil niet dat ze je pijn doen, Dean…’ Want daarmee deden ze haar ook pijn. Elk scheldwoord dat ze gebruikt hadden, voelde als een mes in haar rug. Elke wond die ze hadden aangebracht op zijn lichaam, leek zijzelf ook te voelen. Elke keer als ze hem vernederden, welde er een mengelmoes van woede en verdriet in haar op. Ze had nooit getuige mogen zijn van zo’n situatie, maar de situaties die Jane had verteld, waren genoeg om die gevoelens teweeg te brengen. ‘Dean. Ik houd teveel van je om hier te blijven.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het stak. Op een pijnlijke, maar niet per sé slechte manier. Er waren maar weinig mensen in deze wereld die zich om hem bekommerden, die het zich daadwerkelijk aantrokken als er iets met hem gebeurde. Er waren maar heel weinig mensen die zo dichtbij waren gekomen dat hij hun hulp zou accepteren. Hij had er altijd alleen voor gestaan, was gewend om op zijn eigen kracht te vertrouwen. Zijn eigen problemen op te lossen. Toch stond hij hier, nu, met Charlotte, die haar best deed om duidelijk te maken dat ze die moeite voor hem wilde doen. Zij, die zoveel moeite had met het uitspreken van haar gevoelens, stond hier en vertelde hem dat ze niet wilde dat anderen hem pijn zouden doen. Ze vertelde dat ze te veel van hem hield om hier te blijven. Leven met de realisatie dat zij het was die hem dit aandeed, omdat haar broer hier toevallig de baas was.
Hij ademde diep in, hield haar blik vast. De zachte, lieve ogen die vastberaden leken op dit moment. Hij zocht naar de twijfels, iets wat erop zou duiden dat ze het eigenlijk niet zeker wist, maar kon in haar blik geen twijfels vinden. Ze wilde echt weg, ze meende exact wat ze had gezegd. En ze wist dat hij hier ook niet wilde blijven, zelfs al zou hij het met liefde voor haar blijven ondergaan. Nu ademde hij uit, een zucht die zijn mond verliet. ‘Oké,’ zei hij uiteindelijk, ‘dan gaan we weg.’
Dean wist niet zeker of dit de juiste keuze was. Misschien zouden ze juist moeten blijven, laten zien dat het hen allebei niet kon schelen wat de anderen dachten, maar misschien was het gewoon beter als ze gingen. De nachten met zij tweeen doorbrachten, in de wildernis. Ze konden altijd nog een keer terugkomen voor Christian, een bezoek komen brengen. Dat had hij ook aan Sam en Evan beloofd, waarvan ze de locatie ook globaal onthouden hadden. Hij beet op zijn lip. In theorie was het prima om te vertrekken, maar hij dacht ineens terug aan de nachten die hij afgelopen week buiten had door moeten brengen. De kou. Hij fronste even. Hoezeer hij ook weg zou willen van deze bekrompen treiteraars, hij verkoos het pesten boven een langzame dood aan de kou. Voorzichtig liet hij haar gezicht wat los, streek een losgeschoten pluk haar aan de kant en keek haar aan, ditmaal zonder haar blik naar hem toe te dwingen. ‘Maar Charlotte, uit puur praktische overwegingen denk ik dat we nog moeten blijven. Tot de winter voorbij is.’ Hij beet op zijn lip. ‘Daarna kunnen we gaan, direct als de dagen weer langer worden. Het mag hier dan wemelen van mensen die niet het beste met me voorhebben, het is hier wel beschut. Chris had gelijk, de winter gaat ijskoud worden. En daar kan ik je niet tegen beschermen, niet daarbuiten.’
Het zou nog maanden duren voor de winter voorbij was, maar nu vertrekken was eigenlijk geen optie. Tenzij ze direct een plek vonden om de winter door te brengen, was het voor hun eigen gezondheid beter om te blijven. Hoe graag hij ook weg wilde van de mensen die nu niet alleen hem, maar indirect ook Charlotte pijn hadden gedaan. Dit was exact de reden dat hij het haar niet had willen vertellen. Hoewel hij er geen spijt van had dat ze het nu wist, voelde het alsof hij had gefaald haar te beschermen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij wist niet half hoe blij het haar maakte dat hij instemde. Ze was bang geweest dat hij het niet zou willen, dat hij absoluut niet weg zou willen gaan. Ze had gedacht dat ze met behoorlijk wat argumenten zou moeten komen voor hij zou toegeven. Maar, hij wist hoe belangrijk dit voor haar was. Hij moest aan haar kunnen zien hoe vastberaden ze was, hoeveel moeite ze had met de werkelijkheid. Helaas kwam er een “maar”. Niet zomaar zou Dean toestemmen, en hij had een goed punt. De kou. Het was de afgelopen dagen enkel kouder geworden en dan was de winter nog niet eens officieel aangebroken. Het zou een uitdaging worden om niet onderkoeld te raken. Ze hadden extra kleding nodig, beschutting. Een vuurtje aansteken kon ook moeilijk worden wanneer het met tien graden vroor. Zelfs als ze met twee truien aan en een winterjas tegen elkaar aan gekropen lagen, zou het zwaar zijn. Maar, de winter duurde nog zo ontzettend lang. Voor hetzelfde geldt zou het pas in maart weer fatsoenlijk weer worden. Zo lang zouden ze toch niet kunnen wachten? En, het was een terugkomend probleem. Het jaar daarna zouden ze met hetzelfde probleem zitten. Charlotte wilde niet toegeven, maar wist dat hij gelijk had. Het mocht hier dan wemelen van de pestkoppen, het was er in elk geval beschut. Ze hadden in elk geval eten waar ze zich geen zorgen over hoefden te maken. Maar, was dat het waard? In haar ogen niet. ‘Je hebt gelijk,’ gaf ze aarzelend toe, ‘maar ik vind het gewoon… Ik wil niet dat je…’ Ongelukkig bent. Want, hij zou het misschien niet toegeven, maar ze wist wel degelijk dat het getreiter hem ongelukkig maakte. Misschien niet de hele dag, maar op die momenten dat het gebeurde wel. Niet voor niets was hij zo uitgeput geweest de afgelopen dagen. Als er gewoon een plek was waar ze beschut waren, eventueel hier konden blijven oefenen en eten, maar geen last zouden hebben van de pestkoppen, dan was er geen enkel probleem. Charlotte’s ogen werden groot en met ietwat enthousiasme en hoop pakte ze zijn handen vast. ‘Wacht, ik heb een idee,’ zei ze, opgewekt van haar plotselinge ingeving. ‘Wat als we in mijn ouderlijk huis verblijven in de wintermaanden? Het zal er niet zo verwarmd zijn als hier, maar het is er in elk geval geïsoleerd en veel geïnfecteerden zijn er ook niet. Op die manier kunnen we toch op onszelf blijven, zijn we beschut, maar kan ik ook contact blijven houden met Chris!’ En, ze zouden eventueel, als Chris daarmee instemde, ook nog gebruik kunnen blijven maken van de voorraden. Ze zouden hier kunnen trainen, oefenen en eten. Overdag, als Dean bij haar was, was er amper pestgedrag. Het waren de afgezonderde avonden die zorgden voor de problemen. Wat afwachtend keek Charlotte naar Dean. Ze kon haar enthousiasme niet geheel verbergen, maar was ook onzeker over het idee. Wat als het niet praktisch was? Dean had een veel betere kijk op dat soort dingen dan zij. Maar, ze hoopte, voor deze ene keer, dat ze met een goed idee was gekomen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dat ze hem gelijk gaf, was niet onverwacht. Maar zich erbij neerleggen, dat leek Charlotte nog niet te doen. Hij zag aan haar dat ze moeite had met het idee dat ze hier nog maanden zouden moeten blijven, bij de mensen die hem zo nodig moesten treiteren. Dat kon hij ergens wel begrijpen, de winter zou nog maanden duren en ze was nu al overstuur geraakt door de dingen die ze van deze Jane gehoord had. Het zou waarschijnlijk lastig zijn om je voor te stellen dat dit nog maanden voort zou moeten duren, vooral vanuit haar positie. Ze bekommerde zich om hem, het deed haar echt wat. Dat ze het niet geweten had, dat ze er via iemand anders gekomen was... Ze voelde zich waarschijnlijk schuldig, wat het alleen maar erger maakte.
Ineens pakte ze zijn handen vast, met een blik in haar ogen die hij niet direct kon plaatsen. Ze had zijn aandacht direct te pakken toen ze vertelde dat ze een idee had en hij liet haar uitpraten. Grappig, dat zij er juist mee kwam. Hij had niet gedacht dat ze met zo’n voorstel zou komen, al was het in theorie geen slecht idee. Binnen het huis zouden dekens en slaapzakken waarschijnlijk voldoende warmte bieden, vooral als het huis, zoals Charlotte beweerde, goed geïsoleerd was. Het was een soort tussenweg, waarbij zij haar broer niet achter hoefde te laten, maar hij ook niet meer de nachten eenzaam door hoefde te brengen op een slaapzaal met mensen die hem het liefst zagen falen. Er waren nog wel want puntjes aan dit idee die de aandacht verdienden, maar het was geen slecht idee. Ze zouden het aan Christian voor moeten leggen, met hem kijken wat de opties waren. Want, als ze in haar huis zouden gaan wonen, zou Chris daar ook iets in te zeggen hebben. Daarbij, tenzij ze zich dagen wilden vervelen in haar huis, konden ze het beste gebruik maken van de faciliteiten die hier beschikbaar waren. En de voorraden, als het even uitkwam. Dingen om met Christian te bespreken, dus.
Hij realiseerde zich dat hij nog geen reactie op haar voorstel had gegeven, waar hij dat wel moest doen. Ze keek hem afwachtend aan, overduidelijk benieuwd of hij haar plan net zo goed vond als zij. Zij was er in ieder geval enthousiast over. Langzaam knikte hij, een wat ingetogen reactie misschien. ‘Dat is helemaal geen slecht idee,’ concludeerde hij toen maar, al was het misschien nog niet helemaal met het enthousiasme waar Charlotte waarschijnlijk op hoopte. Toch zat hem nog wel iets dwars met deze oplossing. Hij dacht terug aan de dag dat ze in dat huis geweest waren, waar hij zich meer een gast had gevoeld dan ooit. Hoe vervelend het hier ook was, dat was een gevoel dat hij hier niet gehad had. En wist ze wel zeker dat ze daar wilde gaan wonen, de herinneringen van vroeger overhoop zou willen halen? Toen ze weggegaan waren, hadden ze bijna alles achtergelaten zoals ze het gevonden hadden, net zoals Christian al jaren had gedaan. Als ze er gingen wonen, er wilden overnachten, zou dat misschien niet zo blijven. Er zouden dingen veranderen in het huis dat al jaren in het verleden leefde. Was ze zich daar bewust van? Ergens betwijfelde hij of ze al zo ver vooruit had gedacht. Met een glimlach trok hij haar wat dichter tegen zich aan, drukte een kus op haar voorhoofd, voordat hij haar weer aankeek. ‘Het is een goed idee, Charlotte. Maar... weet je zeker dat je dat wilt? Jouw oude huis, waar je vroeger geleefd hebt, de herinneringen...’ Hij was geen held met dit soort situaties, misschien doordat zijn eigen familie zo verknipt was, maar het voelde alsof hij er in ieder geval iets van moest zeggen. Als ze twijfelde, wilde hij dit niet voor haar kapot maken. Dan zouden ze wel wat anders vinden.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dat was misschien niet de reactie die ze direct verwacht had. Of, nee, beter gezegd: dat was niet de reactie waarop ze gehoopt had. Hij was realistisch, overdacht impulsieve ideeën voor hij er enthousiast en opgewekt mee instemde. Het was een goede eigenschap, eentje die ze aan hem waardeerde, maar stiekem had ze gehoopt iets meer enthousiasme. Niet dat het erg was, want met zijn latere woorden bevestigde hij dat hij het een goed idee vond, maar dat er iets was waar ze goed over moest nadenken. Hij had gelijk. Daar had ze nog niet eens over nagedacht. Nog geen maand geleden was ze in dubio geweest of ze überhaupt wel naar huis had willen gaan en was ze er kapot van geweest toen ze eenmaal bij het huis aankwamen. Het was een confronterende dag geweest en ze had ontzettend veel steun gehad aan Dean. De tweede keer dat ze naar haar huis was gegaan, was ze alleen geweest. Het was nog altijd confronterend, maar ze had het al meer een plekje kunnen geven. Iets wat voornamelijk kwam door het feit dat ze wist wat er met Christian gebeurd was, dat ze hun verleden hadden kunnen uitpraten en gewoon alles weer oké was – voor zover dat in een dergelijke situatie mogelijk was. Toch waren er dingen waar ze wel over na zou moeten denken. Ze konden alles uit laten zien zoals het nu was, maar was ze er wel aan toe om een tweede leven te beginnen in dat huis? Dat huis dat nu enkel bestond uit jeugdige herinneringen en die twee korte herenigingen. Daarbij, ze zouden onmogelijk elke avond in haar kleine kinderbed blijven slapen, maar om nu het bed van haar ouders in te nemen voelde ook niet helemaal goed. Het was misschien iets onzinnigs, maar het was wel iets wat belangrijk was. Het was goed dat Dean erover begon, maar haar plan zou er niet om veranderen. Het was beter dan de kou en het was beter dan wanneer Dean hier langer zou blijven.
Pas na enkele seconden, misschien zelfs minuten, besefte Charlotte zich dat ze akelig lang stil was geweest. Ze legde haar armen rond zijn nek, keek hem opnieuw recht in zijn ogen aan, negeerde de mensen om hen heen. Het maakte haar niet uit wat ze van hen vonden, zolang ze hun zieke veroordelen maar niet zouden blijken. Iets wat dus duidelijk wel gebeurde als zij niet in de buurt was, maar ze zouden het eens moeten proberen als ze er wel was. ‘Ik zal er misschien even aan moeten wennen, maar dat is het waard. Ik zal zo even naar Chris gaan om het voorstel te doen.’ Want eerlijk was eerlijk, hij verdiende de waarheid en hij had evengoed het recht hier een uitspraak over te doen. Was hij het er niet mee eens, dan zou ze een andere weg inslaan, dan zouden ze de kou maar moeten trotseren. Het was misschien onverstandig de kou in te gaan, maar ze wilde Dean hier niet nog maandenlang opsluiten. Dat zou niet alleen hem breken, maar haar ook. Ineens besefte ze iets. ‘Dean?’ vroeg ze, terwijl ze hem bezorgd aankeek. ‘Hoe waren ze op de missie tegen je? En, wees eerlijk,’ voegde ze er streng aan toe. Ze wist dat hij het niet leuk vond erover te beginnen of haar überhaupt te vertellen over dergelijke dingen. Dat was begrijpelijk, maar ze wilde weten wat er gebeurd was. Niet dat ze veel kon met de informatie, maar ze wilde weten hoever ze gegaan waren. Ze wilde weten in hoeverre ze Dean geschaad hadden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Natuurlijk merkte hij wel dat ze het leuker had gevonden als hij direct laaiend enthousiast was geweest, maar ze moest nu toch wel weten dat hij vaak niet zo was, bijna altijd over dingen nadacht voor hij ze deed en nauwelijks impulsieve acties ondernam? Zelfs toen ze de eerste keer samen waren geweest, in die hotelkamer, had hij zorgvuldig nagedacht voor hij ook maar iets deed. Die ene keer dat hij impulsief iets had gedaan, was hij er zelf van geschrokken.
Ze bleef erg lang stil, leek na te denken over zijn woorden en misschien wel even weg te drijven in twijfels, in dingen die ze moest overwegen en waar ze nu pas over na begon te denken. Hij gunde haar de tijd, die had ze hem ook gegund toen hij had moeten nadenken over een reactie op haar woorden. Uiteindelijk concludeerde ze dat dit wel was wat ze wilde gaan doen. In overleg met Chris, uiteraard. Hij legde zijn handen om haar middel, zodat ze vrij dicht op elkaar konden staan en glimlachte flauwtjes. Dit kon werken, dit zou echt kunnen werken. Een tussenweg, tenminste, als Christian ermee instemde. Dean kon zich vororstellen dat de man het misschien geen fijn idee vond als Dean in zijn ouderlijk huis ging wonen met zijn zusje, maar Christian zou ook niet willen dat Charlotte zou vertrekken. Een lastige keuze voor de man.
Op het gebied van serieuze gesprekken, waren ze blijkbaar nog niet uitgepraat, Charlotte moest zich veel zorgen gemaakt hebben. Toen ze eenmaal gehoord had van de pesterijen, had ze zich vast alleen maar meer zorgen gemaakt om zijn veiligheid. Niet gek ook, op de missie was er helemaal niemand geweest die een oogje in het zeil hield, geen Christian die de boel nog een heel klein beetje op orde probeerde te houden. De glimlach op Dean zijn gezicht verdween weer net zo snel als hij er gekomen was en hij wierp even een blik door de ruimte, om zich ervan te verzekeren dat er niemand met hun gesprek meeluisterde. Dat leek niet het geval te zijn. Goed, hoe ging hij dit vertellen? Liever helemaal niet, dit zou het alleen maar erger maken, maar ze had gevraagd om eerlijkheid en hij ging niet liegen als ze er zo specifiek Nasr vroef, hoe graag hij dit ook voor haar achter had willen houden. Hij beet op zijn onderlip. Waar ging hij beginnen? Hoe ging hij dit vertellen?
’Ze...’ Hij zweeg. Moest hij helemaal aan het begin beginnen? Fair. ‘Toen we naar de wagens liepen, kreeg ik al de waarschuwing dat mijn soort altijd voor problemen zorgde en dat ik de gaten werd gehouden. Voordat we wegreden, werd er gevraagd waarom ik mee moest. Daarop volgde de waarschuwing dat degene die de leiding had, wel met hetzelfde aantal mensen terug moest komen als hij vertrok.’ Dit viel nog wel mee. Dat warm slechts woorden geweest, daar had hij zich wel tegen kunnen weren. ‘Maar het werd er niet beter op. We moesten allemaal ons eigen proviand meenemen, het was je eigen verantwoordelijkheid als je ineens geen eten meer zou hebben. Dat van mij is meerdere malen gejat uit mijn tas.’ Hij keek weg, merkte dat het heel lastig was om de dingen hardop aan haar te vertellen, alsof het hem zwakker maakte. Nu pas kwam het ergste. Hier kon hij nauwelijks over beginnen. Het zweet brak hem al uit. ‘Weet je nog, dat boekje met mijn tekeningen dat ik je liet zien nadat ik jouw tatoeage gezet had?’ Die met de portretten van Tara, abstracte tekeningen, ontwerpen van tatoeages en haar eigen tatoeage. Ja, die. Hij beet op zijn onderlip. ‘Laat ik het zo stellen, die zal ik nooit meer aan iemand kunnen laten zien.’ Want ze hadden het verbrand, maar die woorden kreeg hij zijn strot niet uit. Hij realiseerde zich dat hij zijn hele lichaam aangespannen had, probeerde het nu wat meer te ontspannen, maar dat ging niet goed. Zwak, dat was hij.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld