Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Niemand zou het waarschijnlijk geloven als ze zouden weten dat de twee hier weer samen zaten. Het was voor de gehele school duidelijk geweest dat ze niks meer met elkaar te maken hadden willen hebben. Dat ze geen vrienden meer waren geweest. Nu waren ze samen in de badkamer. Iets wat misschien klonk alsof ze elkaar volledig hadden vergeven. Misschien hadden ze dat ook wel. Diep van binnen wist Rhi namelijk dat ze onredelijk was geweest. Luke had haar vriend willen blijven, ongeacht de mening van zijn moeder. Luke had haar echter wel weg laten lopen. Hij was er niet tegenin gegaan, maar ook dat kon Rhi hem niet kwalijk nemen. Ze had hem er ook niet echt de kans voor gegeven.
Er waren zeker dingen die Rhi had gemist. Zij en Luke hadden vaak tot in de late avond door kunnen gaan met hun plannetjes. Ze had gemist hoe enthousiast Luke had kunnen worden als ze hem iets had verteld, of als hij haar iets had geprobeerd uit te leggen. Ze hadden het samen geweldig gehad en Rhi kon zich nog heel goed herinneren hoe ze zich naast Luke had gevoeld. Ze hadden samen alles aan gekund. Elke leraar, elke snelle ontsnapping die ze hadden gemaakt als er iemand hun kant op was gekomen. Ze miste zelfs de tijden dat ze samen op bed hadden gelegen om naar de kaart te kijken en simpelweg iedereen in de gaten te houden.
‘Je bent echt een softie, Hemmings,’ zei Rhi enkel, ondanks dat ze het wel degelijk fijn vond om te horen dat Luke blij was dat ze weer samen waren. Dat was zij ook. Ze zou het echter nooit zo direct zeggen als Luke dat zojuist had gedaan. Het uiten van haar gevoelens was iets waar ze niet heel erg goed in was geweest, omdat ze het zelf nooit had willen doen. Zelfs bij Luke had ze het niet altijd gedaan. Enkel als ze boos was, wat zich had geuit in het verbreken van hun vriendschap en het vervloeken van zijn gezicht, zodat er verschrikkelijke puisten op waren gekomen.
Rhi liet haar handen door het water glijden, terwijl ze nadacht over de volgende woorden van Luke. Hij had haar gemist. Zij had hem ook gemist, meer dan dat ze aan zichzelf had willen toegeven. Misschien was ze ook wel jaloers geweest. Jaloers op dat het zo goed was gegaan met Luke. Dat hij Prefect was geworden en genoeg andere vrienden had gemaakt. Vrienden met wie hij, weliswaar, andere activiteiten ondernam dan met haar, maar het had wel gevoeld alsof hij haar niet meer nodig had gehad. Dat had weer geresulteerd in haar gedrag, door hetzelfde aan hem te laten zien. Ze had hem echter wel degelijk gemist en diep van binnen zou ze heel graag haar vriendschap met Luke weer terug willen.
‘Maar ik heb je softieheid wel een beetje gemist,’ gaf ze toe.
Luke was naar de bankjes gezwommen, waar hij was gaan zitten. Rhi deed hetzelfde en nam naast hem plaats. Ze trok haar knieën op, zodat ze haar armen er overheen kon slaan en haar kin er op kon laten rusten, terwijl ze naar Luke keek. Hij was niet meer het nieuwsgierige jongetje dat haar zo vreemd aan had gekeken toen hij haar op het dak had zien liggen. Voor een groot deel had ze Luke zien veranderen, alleen het laatste jaar had ze de afstand tussen hen bewaard.
Rhi wist zelf ook heel goed dat ze Luke had gemist. Ze had immers aan genoeg andere mensen kunnen vragen of ze haar de badkamers hadden willen laten zien. Als ze een andere, mannelijke, Prefect had gevraagd, dan was ze er vast ook binnen gekomen. Ze had het echter aan Luke gevraagd, omdat ze graag weer tijd met hem door wilde brengen. Omdat ze terug wilde wat ze ooit zo achteloos weg had gegooid.
‘Trouwens, die puisten had je helemaal verdiend,’ zei ze tegen Luke, met een grijns op haar gezicht. Op dat moment had ze het echt niet leuk gevonden dat Luke haar uit had gelachen om haar angst. Ze had de hele opdracht ook niks gevonden. Het was een dom idee om dat soort dingen te doen met tieners. Natuurlijk kon Rhi ook wat voordelen er uit halen, omdat ze nu wist waar sommige leerlingen bang voor waren en dat zou ze ooit tegen hen kunnen gebruiken, maar dat Luke haar uit had gelachen, had haar oprecht pijn gedaan op dat moment. Hij was altijd haar beste vriend geweest en beste vrienden hoorden dat niet te doen. Zij had hem ook niet uitgelachen om zijn angst. Linn dan weer wel, maar haar mocht ze ook oprecht niet. Dus in dat geval vond Rhi het geoorloofd.
‘Je zou het Verboden Bos in moeten gaan om die spinnen te zien, dan lach je waarschijnlijk niet zo hard meer.’ Rhi zou echt niet snel terug deinzen voor gevaar. Ze had lef en ze zette door, maar die spinnen waren behoorlijk eng geweest. Edyn had daar anders over gedacht en zelfs nu leek ze soms nog niet te begrijpen dat als Rhi haar daar niet had weg gehaald, ze waarschijnlijk was geëindigd als spinnenvoer. Iets wat Luke waarschijnlijk ook zou worden, als hij echt dat bos in zou gaan.
Rhi keek om zich heen, naar al het water en schuim dat hen omringde. Ze kon zich goed voorstellen dat dit een plek was waar stelletjes graag kwamen om een beetje te rotzooien met elkaar. Tenminste, als er niemand anders zou zijn. Het leek haar ook wel een goede plek voor een feestje, maar ze vroeg zich af om iemand van de Prefects zoiets zou durven regelen. Regels breken was immers niet iets wat hoorde bij een perfecte Prefect. Daarom had het Rhi ook verbaasd dat Luke haar zo gemakkelijk mee had genomen. Hij had haar eigenlijk niet haar zin moeten geven, maar hij had het toch gedaan. Wellicht omdat hij haar echt had gemist, zoals hij al had aangegeven.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke wist maar al te goed dat dit moment er niet voor zou zorgen dat hij en Rhi weer vrienden waren. Er moest meer voor gebeuren dan een avondje in de badkamers. Er had niet veel voor moeten gebeuren om Luke zo ver te krijgen dat hij in had gestemd met het idee. Niet alleen om Rhi weg te krijgen, maar ook wel om een moment samen met haar te hebben. Nu hadden ze een tijdje samen en Luke was echt benieuwd wat er allemaal was gebeurd in haar leven. Al wist hij maar al te goed dat Rhi het niet zomaar ronduit zou vertellen over dat soort dingen. Daar kende hij haar goed genoeg voor.
De karakters van Luke en Rhi hadden altijd wel iets uit elkaar gelegen. Luke was niet bang om te vertellen wat hij voelde, ook als het op sommige momenten raar over kwam. Voor Rhi had het heel erg lang geduurd om ook maar iets over dat soort dingen te vertellen. Na een paar jaar was er uiteindelijk uitgekomen waarom Rhi bij haar familie terecht was gekomen en zelfs dat was niet helemaal van harte gegaan. Luke kon echter wel zeggen dat hij diegene was geweest die Rhi het best had gekend en andersom. Nu was dat niet meer zo en dat miste hij wel echt.
"Een van ons moet een softie zijn." Als Luke het niet had verteld dat hij haar had gemist, dan had niemand dat gedaan. Terwijl die gevoelens er van beide kanten duidelijk waren. De woorden die aangaven dat hij een softie was, betekende heel iets anders, wat uiteindelijk ook wel over Rhi haar lippen kwamen. Op een hele andere manier dan dat hij het zelf had gezegd, maar hij wist wat die woorden betekende.
Voorzichtig liet Luke zijn hoofd op het steuntje achter zich zakken. Hij had niet veel tijd om vaak in de badkamers te komen. Wanneer hij het wel deed, was er altijd wel iemand mee. Niemand zou Luke horen klagen over de momenten die hij hier met Linn of Carole doorbracht. Dan was het ook wel eens voorgekomen dat hij aan Rhi had gedacht, want ze hadden de badkamers altijd samen willen ontdekken.
Nu zaten de twee hier en waren ze ook echt met elkaar aan het praten. Het was meer dan Luke had verwacht van deze avond. Ergens had hij echt gedacht dat Rhi een grap uit wilde halen en dat hij maar ergens aan de kant had moeten staan. Stiekem had hij gehoopt dat hij in het water zou eindigen, waardoor hij zijn spulletjes mee had genomen.
Luke moest een lachje onderdrukken toen hij terug werd gebracht naar het beeld van zichzelf met puisten. Het was alles behalve fijn geweest, maar ergens was hij wel onder de indruk van Rhi haar magie. "Dat was echt heel erg pijnlijk!" Hij had het totaal niet fijn gevonden. Het had een hele tijd geduurd voordat de puisten één voor één waren gebarsten, er was geen magie geweest die hem echt had kunnen helpen.
"Maar ik moet zeggen dat ik wel echt onder de indruk was. Zelfs Madam Pomfrey kon er heel erg weinig aan doen." Het was maar afwachten geweest, wat echt voor een paar vreselijke nachten had gezorgd. Misschien had hij het ook wel een beetje verdiend, maar Rhi had op haar beurt Linn uitgelachen en dat was ook niet netjes geweest. "Maar in dat geval had jij het eigenlijk ook verdiend." Luke kon het niet laten om het een beetje voor Linn op te nemen, het bleef één van zijn vrienden
Voor Luke was het echter wel een verrassing geweest dat Rhi bang was voor zoiets simpels als spinnen. Het was niet iets voor Rhi om bang voor te zijn. Hij kon echter ook niet iets bedenken wat wel iets voor Rhi was. Sommige gevoelens misschien, maar dat hadden de boggarts waarschijnlijk nooit kunnen uitbeelden.
"Ben je in het verboden bos geweest?!" Vroeg Luke, waarschijnlijk iets te enthousiast. Ze hadden het wel eens over het verboden bos gehad, maar ze hadden nooit de stap genomen om er echt binnen te gaan. Rhi was wel iemand die je daar kon vinden, vond Luke in ieder geval. Iemand die het helemaal wilde ontdekken, alleen maar omdat het kon.
Luke had wel verwacht dat er allemaal soorten wezens door het bos slopen. De één angstaanjagende dan de andere, waarom Rhi had gekozen voor een spin om het engst te vinden, was voor Luke dan ook een groot raadsel. Het enige wat hij zich voor kon stellen was dat het er of heel veel waren, of ze heel erg groot waren. Hij had ook wel eens gelezen over een soort spin dat echt wel meters groot kon worden.
"Waren ze zo groot?" Dan kon Luke zich wel indenken dat het echt eng was. "Heb je nog andere wezens gezien?" Hij was wel benieuwd wat er allemaal was. Natuurlijk waren er verhalen over eenhoorns en zelfs faunen, maar er moest vast nog wel meer rondspoken. Iets wat Rhi misschien wel allemaal had ontdekt. Luke was ergens best teleurgesteld dat hij op dat moment niet bij was geweest.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Eén van hen moest de softie zijn en Luke had er voor gekozen om die rol op zich te nemen. Met die woorden had Luke bewezen dat hij ook wel door had gehad hoe Rhi zich had gevoeld. Dat hij niet de enige was geweest die de ander had gemist. Daarom had hij er nu voor gekozen om het voortouw te nemen in het zeggen van die woorden. Daar was Rhi zelf heel blij mee, want daardoor had ze het zelf niet als eerste te hoeven zeggen. Luke was ook altijd wel een beetje de softie van de twee geweest, maar daar was eigenlijk niks mis mee.
‘Goed, het moest ook pijnlijk zijn,’ zei Rhi, toch wel lachend. Luke vertelde dat hij, ondanks alles, best onder de indruk was geweest van haar jinx. Iets waardoor Rhi haar grijns wel wat groter werd. Ze had zich al vaak verdiept in dat soort spreuken, zeker toen Evan en Ethan nog in huis hadden gewoond. Rhi had het geweldig gevonden om haar oudere pleegbroers lastig te vallen. Ze had echter nog nooit deze spreuk gebruikt op hen, ondanks dat ze hem altijd wel achter had gehouden. Ze had immers geen magie mogen gebruiken buiten school, dus haar broers hadden tot nu toe geluk gehad. Luke iets minder, maar hij leek er nu wel om te kunnen lachen.
‘Het leek me leuker dan een jellylegjinx,’ zei Rhi. De spreuk had officieel een andere naam, maar dit was eigenlijk wat de spreuk deed. De benen zo laten bewegen dat het haast nog onmogelijk was om er op te kunnen staan.
Rhi haalde haar schouders op toen Luke zei dat zij het eigenlijk ook had verdiend. In principe had hij gelijk. Luke had m haar gelachen, zij had dat niet leuk gevonden en ze had hem vervloekt. Zij had hetzelfde gedaan bij Linn en Rhi had niets meer gekregen dan een wat boze blik van Luke, omdat ze zijn vriendinnetje uit had gelachen. Toch was Rhi nog wel zo eerlijk om te snappen dat Luke gelijk had en ze in principe dezelfde straf had moeten ondergaan.
‘Die les is toch dom,’ zei Rhi maar, omdat ze niet zo snel zou zeggen dat ze het echt had verdiend. ‘Maar ik zal Linn wel met rust laten, als het daar om gaat.’ Luke had het niet van haar gevraagd, maar het was wel duidelijk dat hij het niet leuk vond hoe Rhi met haar om ging. Niet dat ze Linn actief pestte. Ze kreeg wel eens een opmerking, maar Rhi kreeg er vaak net zo hard eentje terug.
Luke leek onder de indruk te zijn dat Rhi in het Verboden Bos was geweest. Hij was zelfs een beetje te enthousiast, maar dat was precies hoe Rhi hem zich herinnerde. Enthousiast, soms iets te impulsief met zijn ideeën, maar slecht waren ze nooit geweest. Rhi kon zich nog goed herinneren hoe enthousiast Luke was geweest toen de kaart hun had aangemoedigd om door te zoeken naar de manier waarop hij open zou gaan. Dat was gewoon hoe Luke was.
‘Ja, ik ben er geweest. Maar niet omdat ik dacht dat het leuk zou zijn,’ mompelde Rhi. Natuurlijk hadden zij en Luke het ook wel eens over het bos gehad. Het was iets wat verboden was geweest, waar ze niet hadden mogen komen. Zelfs op de kaart was een groot deel van het bos niet te zien geweest. Het was altijd een mysterie gebleven en ze hadden het er wel eens over gehad om samen te gaan, maar het was er nooit van gekomen. Op dit moment hoefde Rhi er ook echt niet terug naar toe, niet na wat ze had gezien.
‘Een paar meiden hadden Edyn er in gelokt, en je kent Edyn. Ze hadden haar eenhoorns beloofd, of wat dan ook. Toen ik dat hoorde, moest ik wel het bos in om haar te zoeken. Anders had ze de nacht daar niet overleefd. En ik wilde niet dat ze in problemen zou komen.’ Rhi had er met gemak een docent bij kunnen betrekken, maar als ze dat had gedaan, dan waren ze vast boos geworden op Edyn. Ze had immers de regels gebroken door het bos in te gaan. Rhi had dat hele drama willen voorkomen, daarom was ze meteen opzoek gegaan naar Edyn.
‘De Boggart was nog een kleintje in vergelijking met de rest,’ antwoordde Rhi eerlijk. De spinnen waren echt heel erg groot geweest. De grootste zou zo uit een slechte film kunnen komen die muggles wel eens keken. Rhi keek opzij naar Luke, die behoorlijk enthousiast was over het idee van het Verboden Bos en alle wezens die er in rond liepen. Iets wat ze snapte. Als de rollen waren omgedraaid, had ze waarschijnlijk ook alles van hem willen weten. Ze kon zich echter niet veel herinneren van andere wezens, aangezien ze op haar bezem had gezeten en het behoorlijk donker was geweest.
‘Ik was vooral opzoek naar Edyn en het was behoorlijk donker. Volgens mij heb ik niks gezien, maar Edyn vertelde dat ze Centaurs had gezien. Geen eenhoorns, jammer genoeg. Dat leek ze nog het ergste te vinden van die hele avond.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De vriendschap had op de een of andere manier goed gepast. Veel mensen hadden er raar op gekeken. Er waren meningen geweest. Sommige mensen hadden die gedeeld, anderen hadden ze zachtjes tegen elkaar gefluisterd. Luke had maar al te goed geweten dat die veroordeling er was geweest. Of dat nou was gekomen omdat hij een Gryffindor was en zij een Slytherin. Hij een jongen en Rhi een meisje. Het waren allemaal aspecten die mensen een paar jaar geleden vreemd hadden gevonden.
Ondertussen ging Luke met meerdere meiden om. De gesprekken die hij met hen had, waren heel erg anders dan waar hij ooit met Rhi over had gepraat. Het ging echt niet altijd alleen maar om kleding en allerlei andere meiden dingen. Dat was ook iets waar Luke op een gegeven moment verveeld van zou raken. Dus hij zou het ook echt wel aangeven als de gesprekken die kant op gingen. De gesprekken met Rhi waren echter altijd zijn favorieten geweest. Soms dacht hij er nog steeds aan terug.
"Dat zou beter zijn geweest!" Dat hij om was gevallen was ook totaal niet grappig, maar beter dan die vreselijke puisten, waarvoor Luke nu nog steeds een pijnlijke maag kreeg als hij er aan terug dacht. Het was zo smerig geweest, niet alleen het aanzicht, maar ook zeker de geur die er van af was gekomen toen ze één voor één waren gespat.
"Dat onderdeel was echt niet nodig." Luke kon zich niet voorstellen hoe vaak hij een Boggart zou zien in zijn leven. Misschien als de wezens een opstand zouden beginnen, maar dat leek hem heel erg onlogisch. Daarom snapte hij ook niet waarom ze het ook nog eens moesten doen voor hun O.W.L.’s. Her en der had hij ook wel gehoord dat er veel mensen tegenop zaten te kijken. Linn natuurlijk omdat ze het echt moeilijk had gehad, maar ook Calum, die hem wel echt had verteld hoe pijnlijk zijn angst was geweest. Luke had nog best geluk gehad dat zijn angst iets was wat hij wel vaker onder ogen was gekomen. Hij en Rhi hadden zich vaak genoeg in smalle ruimtes bevonden tijdens de vele avonturen die ze hadden gehad.
Luke haalde zijn schouders op. Hij vond het niet eerlijk hoe Rhi soms omging met Linn, maar hij had Linn ook wel eens niet zo netjes over Rhi horen praten. "Wat tussen jullie isis tussen jullie." Hij snapte het niet zo heel erg goed, er was nooit iets heel erg geks tussen die twee gebeurd. Niet zover ze wist. Linn was zelfs bevriend met het pleegzusje van Rhi. Hij was vaak genoeg bij hun huis geweest, terwijl Linn en soms ook Calum, er ook waren geweest. Daar was het ook nooit verkeerd gegaan.
Luke was het alles al snel vergeten toen Rhi begon te vertellen over het verboden bos. Ze was er echt geweest. Voor Luke was het niet echt een verlangen geweest om het bos in te gaan, maar nu Rhi er over had verteld, vond hij het zeker jammer dat hij niet bij was geweest.
De reden dat Rhi het bos in was gegaan, was heel erg lief. Ze deed soms alsof Edyn haar helemaal niets deed, maar Luke wist wel anders. De twee waren toch wel echt zusjes en mocht het echt nodig zijn dan zou ze er alles aan doen om er voor te zorgen dat alles weer goed ging met Edyn. Iets wat ook was gebeurd toen er een paar meiden waren geweest die haar mee hadden genomen in het bos.
Luke zag het nu wel helemaal voor zich. Hij kende Edyn een beetje, van de tijd die hij door had gebracht bij de familie thuis. Ze was gek allerlei dieren, of dat nou vogeltjes waren of het hondje dat haar altijd leek te volgen. Eenhoorns waren sowieso wezens die een magische werking op meisje leken te hebben. Alleen het benoemen van de wezens in de les al zorgde voor kreetjes. Terwijl ze eigenlijk gewoon echt gevaarlijk waren.
Eenhoorns waren zo te horen niet de enige wezens die gevaarlijk waren en zich toch wel bevonden in het bos. Het was niet voor niets verboden. Luke had echter nooit gedacht dat het zo heftig waren geweest. Dat het bos het huis was van grote spinnen, was niet echt een prettig idee. Hij snapte nu wel een beetje waarom Rhi er nu bang voor was, ondanks dat hij niet wist wat ze precies had gezien.
"Oke dan snap ik het wel ja." Het was ook geen gekke angst geweest, er waren genoeg mensen bang voor spinnen. Luke had echter nooit gedacht dat Rhi ergens standaard in kon zijn? Wat de angst wel echt was geweest. Het had wel echt een reden gehad. De spinnen uit het bos klonken echt vreselijk. Zeker omdat de Boggart een kleintje was geweest en die had Luke al groot gevonden.
"Typisch Edyn." Luke kon haar gezicht al voor zich zien. Als ze niet naar het bos had gemogen van haar moeder, had ze altijd heel er zielig kunnen kijken. Dat gezicht zag hij nu ook wel echt voor zich. De laatste tijd had Luke, Edyn wel iets beter leren kennen. Niet heel goed, want het meisje ging om met Michael, wat Luke dan weer totaal niet snapte. Het was echter niet aan hem om daar een oordeel over te hebben. Rhi was ook altijd wel omgegeven met Michael.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een leerling vervloeken ging natuurlijk niet zonder een straf te krijgen. Er waren veel verschillende straffen op Hogwarts. Soms waren het simpele regels die overgeschreven moesten worden, soms moesten leerlingen lokalen opruimen en als ze echt iets uit hadden gevreten wat niet had gekund, werden ze vaak door gestuurd naar de conciërge, zodat ze daar een paar dagen per week door zouden kunnen brengen. De school was van mening dat ze het dan wel zouden leren. Rhi had echter al genoeg straffen gehad tijdens haar viereneenhalf jaar op deze school en tot nu toe had geen enkele straf echt effect gehad.
‘Ik wilde je even goed pakken,’ zei Rhi, ondanks dat ze het met Luke eens was. De andere optie was waarschijnlijk een stuk vriendelijker geweest en had haar waarschijnlijk ook minder in de problemen gebracht. Ze moest nu nog steeds nablijven voor het feit dat ze Luke “aan had gevallen” tijdens de les en deze ook nog eens had verstoord. ‘Maar ik wil best een keer op je oefenen, als je zo graag om wil vallen.’ Waarschijnlijk zou ze het niet doen. Zij en Luke hadden nooit echt op elkaar geoefend, alleen met elkaar. Ondanks dat Rhi dat wel met anderen kon doen, wist ze dat ze het met Luke tien keer zo leuk zou vinden.
Luke probeerde het onderwerp Linn een beetje te ontwijken. Hij wilde het in ieder geval niet hebben over wat er tussen Rhi en het meisje speelde. Rhi moest ook toegeven dat er nooit echt iets was gebeurd. Linn had niet iets gedaan wat Rhi vervelend had gevonden, ze had nooit nare woorden op haar gericht. Rhi irriteerde zich echter wel aan het gedrag van het meisje. Niemand kon de hele tijd zo blij zijn. Rhi had nu ook wel gezien dat het meisje niet constant blij was, maar eigenlijk gewoon een put was van onzekerheid en dat ze zo vrolijk deed om leuk gevonden te worden door iedereen. Iets wat gewoon onmogelijk was.
‘Ik mag haar gewoon niet. Wat jij met haar doet, moet je zelf weten.’ Het liefst wilde Rhi op hem in praten, hem vertellen dat Linn een domme doos was en dat hij echt wel wat beters kon krijgen, als dat tenminste hetgeen was wat hij bij Linn zocht. Misschien waren ze gewoon vrienden, maar dan nog. Luke kon ook betere vrienden krijgen. Rhi wist echter dat als ze Linn nu de grond in zou praten, ze Luke niet terug zou krijgen en nu ze hier samen met hem zat, besefte ze zich dat ze dat toch wel graag wilde.
Nu ze het verhaal over Edyn had verteld en waarom ze het bos in was geweest, leek Luke er war meer begrip voor te tonen. Rhi wist eigenlijk niet eens waarom hij had moeten lachen. Misschien had hij een domme angst gevonden, of had hij het niet bij haar verwacht. Wat het ook was geweest, ze had hem er voor terug gepakt en daardoor voelde het nu toch wel een beetje afgesloten.
Rhi knikte grinnikend op Luke zijn woorden. Hij kende Edyn goed genoeg om te weten hoe ze in elkaar zat. Hij was immers vaak genoeg bij Rhi op bezoek gekomen, en dus ook bij Edyn. Edyn had altijd wel aardig en vrolijk tegen hem gedaan, zoals ze dat bij iedereen deed. Dat deed Rhi denken aan het feit dat Michael en Edyn nu bevriend waren. Dezelfde Michael aan wie Luke echt een hekel had. Rhi had zich, in hun eerste jaar, niet echt bemoeid met het drama wat er tussen Michael en Luke was gebeurd, maar door de jaren heen had ze wel gemerkt dat Luke hem echt niet had gemogen.
‘Edyn is vriendjes geworden met jouw beste vriend,’ zei Rhi tegen Luke, al gokte ze dat ze het wel had gezien. Als Edyn en Michael bij elkaar liepen, waren ze altijd heel erg luid. Michael had altijd een felle kleur haar en er was behoorlijk wat gelach van hen af te horen. Die twee vielen zo erg op, dat haast iedereen wel zou moeten weten dat ze bevriend waren.
Rhi ging anders zitten, op haar knieën, waardoor ze ook iets dichter bij Luke kwam te zitten. Ze legde haar arm op de leuning en leunde zo met haar hoofd tegen haar hand. Bedenkelijk keek ze naar Luke. Al die tijd had ze hem gemist, had ze zijn vriend weer willen zijn. Nu had ze daar eindelijk de kans voor, als Luke dat ook wilde. Hij had echter wel gezegd dat hij haar had gemist, dat hij de softie wilde zijn als dat zou betekenen dat ze weer vrienden zouden worden.
‘Ik heb de kaart meegenomen,’ zei ze, al wist Luke dat waarschijnlijk wel. Anders had ze hem niet kunnen vinden. ‘Wil jij hem meenemen?’ vroeg ze vervolgens aan hem. Ze hadden hem samen gevonden, maar al die jaren had zij hem bij zich gehouden. Dat terwijl ze het zonder Luke waarschijnlijk nooit had kunnen gebruiken voor hetgeen waar hij voor bedoeld was geweest. Hij was degene die met het verhaal over de kaart was gekomen. Luke had er nooit iets van gezegd dat zij de kaart altijd bij zich had gehouden, ook omdat zij degene was die een kamer voor haarzelf had en Luke deelde er eentje met meerdere mensen, maar toch wilde ze Luke nu de kaart geven. Als een soort gebaar, misschien wel een zoenoffer.
‘Onder voorwaarde dat ik hem ook weer terug krijg, natuurlijk.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Met Rhi was het altijd makkelijk geweest. In het begin had ze Luke misschien niet echt gemogen, ze had hem een beetje gek gevonden, wat andersom ook wel het geval was. Luke had echter zijn best gedaan om bij haar in de buurt te blijven en op een gegeven moment had Rhi hem nodig gehad. Daardoor waren ze vrienden geworden. Het kwam echter niet van één kant. In de jaren dat ze hun vriendschap op hadden gebouwd, hadden ze echt iets aan elkaar. Ze hadden op elkaar kunnen bouwen wanneer dat nodig was geweest.
Voor Luke was het best wel moeilijk dat het allemaal weg was gevallen op het moment dat Rhi hun vriendschap had verbroken. Er was niemand geweest die hem zo goed had kunnen begrijpen zoals Rhi dat deed. Soms hadden ze aan één blik genoeg gehad. Iets wat heel handig was geweest als ze weer iets uit hadden willen halen.
Het gezicht van Luke stond verbaasd toen Rhi over de kaart begon. Daar was de band wel echt begonnen. Luke had er meer over geweten, omdat er verhalen in de rondte waren gegaan in Gryffindor. Naar het schijnt was het daar allemaal ontstaan. Ontworpen door vier vrienden. Bij wie beter dan Rhi en Luke had de kaart dan kunnen komen? In zijn eigen ogen, helemaal niemand. In de jaren waarvan ze er hadden kunnen genieten, hadden ze dat ook wel echt gedaan.
Nu had Luke de kaart een hele tijd niet meer gezien. Hij wist nog precies hoe hij werkte. Hij kon zich nog goed herinneren hoeveel verschillende dingen op de kaart te zien waren en vooral wat hij en Rhi allemaal op de kaart hadden gezien. Niemand wist er verder over. Zelfs in de tijd dat ze elkaar niet hadden gesproken, had Luke er zijn mond niet over open getrokken. De twee vrienden hadden afgesproken dat het tussen hen twee bleef en aan Luke zijn kant was het zo gebleven.
Dat Rhi, hem nu de kaart wilde geven, gaf toch wel iets aan. Dat er toch weer een soort van vriendschap tussen hen twee zat. Luke wist echter niet of hij het aan kon nemen of niet. Rhi had er meer aan om de kaart te hebben. Als hij een keer in de avond door de gangen liep, kon hij altijd aangeven dat hij het deed omdat hij als Prefect nog even wilde controleren wat er allemaal aan de hand was.
"Dat is heel erg tof van je. Ik denk dat jij hem beter kan gebruiken." Diep van binnen wilde Luke er gewoon voor zorgen dat het goed ging met Rhi. Ze had al zoveel last van de haar jinx, wat hij er van wist, was dat ze nog steeds na moest blijven. "Je kan het vast niet gebruiken om nog meer uren na te blijven. En eigenlijk vind ik het eigenlijk ook geen goed idee, want dan kunnen we geen dingen samen doen." Dat was toch wel een hint van Luke uit. Hij wilde hun vriendschap graag weer oppakken. Dat zou misschien niet zomaar gaan, maar nu hadden ze wel een stap gezet en dat was al heel wat.
"Maar ik wil hem best af en toe meenemen?" Maar dat zou hij dan doen op de manier waarop ze het vroeger ook hadden gedaan. Dan zou hij Rhi eerst naar haar leerlingenkamer brengen. Zo hadden ze dat vroeger ook gedaan, om er zeker van te zijn dat ze iedereen ontliepen.
"Het was trouwens een kwestie van tijd dat je hier zou komen. Het kan vast niet lang duren voordat jij captain bent van het Quidditch team." Luke wist dat Bailey dat op het moment was. Zij kon het goed vinden met Rhi en waarschijnlijk deden ze veel van de voorbereiding ook samen. Die twee waren gewoon een team? Dat was ze te zien als ze samen op de bezems zaten.
Luke was altijd komen kijken bij de wedstrijden van Rhi. Het was iets waar hij nooit mee was gestopt. Bij iedere wedstrijd van Slytherin had hij een goede plaats opgezocht en had hij stiekem voor Rhi geduimd, zelfs als het een wedstrijd tegen Gryffindor was geweest.
"Je bent echt nog zoveel beter geworden." Rhi was altijd al wel goed geweest. In het eerste jaar met de vlieglessen, was ze de eerste geweest die had geweten hoe ze de bezem onder de knie had moeten krijgen. Dat jaar had ze ook een bezem gekregen voor kerstmis en sindsdien was ze echt heel erg ver vooruitgegaan. Ze zat zelfs al een tijdje bij het team. Een team waar niet vaak meiden bij in kwamen.
Nu waren Rhi en Bailey de drijvende kracht van het team. Stiekem wilde Luke weer bij de trainingen zijn, hij had het altijd leuk gevonden om die bij te wonen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hun vriendschap had helemaal niet zo diep weg gestopt gezeten als Rhi had verwacht. Nu ze zo samen zaten en aan het praten waren, leek het alsof ze nooit boos op elkaar waren geweest. Alsof hun vriendschap enkel eventjes op pauze had gestaan en ze nu weer gewoon verder gingen. Dat terwijl het misschien wel anderhalf jaar geleden was geweest dat ze op deze manier bij elkaar hadden gezeten. Rhi kon zich haar laatste, goede gesprek met Luke eigenlijk niet meer herinneren. Misschien ook wel omdat ze dat niet had gewild.
Luke leek de kaart niet aan te willen nemen. Heel even dacht Rhi dat het Prefect-zijn hem echt had verpest, maar al snel gaf hij ook de reden dat hij hem niet aan wilde nemen. Hij wilde toch een excuus hebben om haar vaker te zien, om weer dingen samen te doen. Het klonk voor haar alsof hij weer vrienden wilde zijn. Ze zou liegen als ze zou ontkennen dat zij dat ook wilde, want ze wilde het wel degelijk. Luke was altijd een hele goede vriend voor haar geweest en ondanks dat ze ook wel andere vrienden had gemaakt, was er niemand geweest zoals Luke. Waarschijnlijk zou er ook iemand zoals hem zijn.
‘Je kan hem af en toe meenemen,’ zei Rhi, zonder echt te reageren op wat Luke verder had gezegd. Hij was wel een grote softie geworden. Of misschien was hij dat altijd al wel geweest, maar leek het nu erger omdat ze het een tijdje niet had gehoord. Ze vond het echter niet erg. Ergens vond ze het juist wel fijn om te weten dat Luke nog altijd vrienden met haar wilde zijn, ondanks alles wat ze had gedaan of had geroepen.
‘Misschien kunnen we een keer weer een grap uithalen met Michael? Hij irriteert me,’ zei Rhi, wat ze ook wel meende. Aan de ene kant vond ze het fijn om te zien dat er iemand was die wel het beste voor leek te hebben met Edyn, maar aan de andere kant was Michael gewoon een vervelend jochie dat veel te luid praatte en soms vreemde opmerkingen maakte. Nu hij bevriend was met Edyn, kwam hij veel vaker bij Rhi over de vloer en dat vond ze vooral irritant. Daarnaast wist ze dat Luke er hetzelfde over dacht, en al had gedacht sinds de eerste dag.
‘Als je dat nog durft, natuurlijk. Ik wil je Prefect-taken niet in de weg zitten,’ zei ze vervolgens plagend tegen hem. Luke had nu echter ook al een regel verbroken, want hij had haar meegenomen naar de badkamer. Dat was iets wat hij ook niet mocht doen, maar Rhi vroeg zich eigenlijk af welk persoon dit nou niet als een geweldige kans zou zien en stiekem een ander mee zou nemen. Als je nou beide Prefect of Captain was, dan zou het al helemaal geweldig zijn.
‘Bailey zit pas in het zesde jaar,’ zei Rhi, waarna ze haar schouders ophaalde. ‘En ik denk niet dat zij volgend jaar haar captain-taken aan de kant schuift, omdat ze dan haar N.E.W.T’s moet maken.’ Er waren genoeg leerlingen die dat deden. In het zevende jaar wisselen van team-captain, omdat ze het zelf te druk zouden krijgen. Rhi wist echter hoe Bailey was. Ze was een alles-kunner. Ze was heel erg slim en gedreven en daarbij ook nog eens een goede captain. Rhi wist wel zeker dat Bailey het als een uitdaging zou zien om alles met elkaar te combineren. Ondanks dat Bailey het Rhi wel zou gunnen, was Rhi er niet zeker van of ze het ook zomaar zou krijgen. ‘Misschien als ik zelf in het zevende jaar zit.’ Dan zou er tevens een nieuwe Beater bij moeten komen, iets waar Rhi hoe dan ook wel een zeg in zou hebben. Zij en Bailey waren nu zo goed op elkaar ingespeeld, dat zou ze niet zomaar met een ander vinden.
Rhi liet haar vingers door het water glijden, terwijl ze opkeek naar Luke. Dat hij haar een compliment gaf over haar spel tijdens Quidditch, wist ze niet zo goed op te vangen. Ze hoorde het wel eens van Edyn, maar Edyn vond alles leuk en geweldig. Dus dat verloor na een tijdje wel zijn waarde. Het commentaar tijdens de wedstrijd hoorde ze eigenlijk nooit, omdat ze te druk bezig was met de wedstrijd zelf. Achteraf gaf het team elkaar wel eens complimentjes, maar Bailey keek toch altijd naar wat er beter kon. Daarnaast leek het nu alsof Luke al haar wedstrijden had gezien. Iets wat ze eigenlijk niet had verwacht. Vroeger was hij altijd komen kijken, maar toen waren ze nog vrienden geweest. Nu was hij nog steeds wezen kijken, wat ergens wel wat voor haar betekende.
‘Ik wist niet dat je nog naar de wedstrijden ging,’ zei ze wat stilletjes, terwijl ze naar Luke keek. ‘Dat had ik in ieder geval niet verwacht. Misschien alleen de Gryffindor wedstrijden.’ Natuurlijk had Rhi al meerdere keren tegen hen gespeeld. Dit jaar nog niet. Enkel nog Hufflepuff en Ravenclaw, waarvan ze er één hadden gewonnen en één hadden verloren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naarmate het einde van het schooljaar inzicht kwam, werd de stress bij veel leerlingen groter. Voor Edyn betekende het echter alleen dat het lente werd. Er mooie dagen kwamen, waarop ze echt weer buiten kon zijn. Als ze daar tijd voor had in ieder geval. Ze was ook bezig met de lessen, het leren. Naylene gaf haar nog altijd bijles, maar ook haar andere vrienden hielpen Edyn heel erg goed. Wat betekende dat ze echt hoop had om redelijke resultaten te halen met haar O.W.L.’s.
Vandaag was Edyn druk bezig met één van de vakken waar ze wel goed in was: waarzeggerij. Edyn kon het goed vinden met de zweverige lerares die ze hadden voor het vak. Ze was er vaak alleen, omdat haar vrienden er niet voor hadden gekozen. Toch vond ze het altijd heel erg leuk. Juist ook wel omdat ze er echt goed in leek te zijn.
Gewapend met een zakje vol worteltjes, liep Edyn de Grote Zaal in. Het was lunchtijd, wat betekende dat het gezellig druk was. Vaak twijfelde Edyn wel eventjes welke kant ze op moest lopen. Naar Linn, Calum en diegene die daar dan ook bij zat, of naar Michael. Nu koos ze voor de eerste, want ze had iets heel erg leuks gevonden! Daarvoor was ze eerst even naar de keukens gelopen.
Edyn liep naar de juiste tafel, gevolgd door Pixie, die bij de keukens op Edyn had staan wachten. "Hee, ik heb iets leuks!" zei Edyn vrolijk, terwijl ze tegenover Linn en Calum aan de tafel ging zitten, het maakte haar weinig uit dat ze een knuffelssessie stoorde. Edyn lette niet echt op dat soort dingen, het gebeurde vaak genoeg dat ze bij de twee aankwam terwijl ze aan het zoenen waren.
Calum zat al een tijdje met Linn in de Grote Zaal. Hij vond het altijd prettig om toch even zijn lunch met haar door te kunnen brengen. Ze hadden dan wel veel lessen samen, maar ze hadden ook hun eigen dingen gekozen en dan was het fijn om toch tijd met elkaar door te brengen. Helemaal omdat hij het nu ook druk had met Quidditch. Het einde van het seizoen kwam er aan, wat betekende dat de belangrijkste wedstrijd er nog aan zat te komen. Ondertussen was het al bijna zeker dat de wedstrijd aan het einde van het jaar zou gaan tussen Ravenclaw en Slytherin.
Edyn was goed gaan zitten, met Pixie op haar schoot en keek Calum en Linn afwachten aan. "Wat heb je?" Vroeg Calum nieuwsgierig. Ergens was hij bang dat ze ergens een dier of wezens had gevonden. De keren dat Edyn met een zielig vogeltje of muisje naar hem toe was gekomen, was niet meer op één hand te tellen.
De argwanende blik van Calum veranderde toen Edyn worteltjes tevoorschijn haalden uit het zakje dat ze bij zich had. "Wortels?" vroeg Calum verbaasd, hij snapte niet dat ze hier was gekomen met de groente, terwijl er genoeg andere dingen op tafel lag dat ze kon eten.
"Ja! Wil je een Carrot Reading?" Vroeg Edyn enthousiast. Ze had er over gehoord bij waarzeggerij en toen ze de worteltjes net op had gehaald, had ze meteen van alles gevoeld, naar eigen zeggen dan. Ze wist wat de worteltjes andere mensen wilden vertellen.
"Ooh Edyn…" Soms had de naïviteit van Edyn iets ontwapenends. Dit was duidelijk een idee dat ze in haar hoofd had gekregen door de les waarzeggerij, maar Calum wist zeker dat ze tarrot bedoelde in plaats van carrot. Op het moment dat hij het schattige gezichtje van Edyn naar hem zag kijken, kon hij haast niet anders dan met haar meegaan. De grote blauwe ogen die hem aankeken met een enthousiaste sprankel in zich, zorgen ervoor dat Calum er niets over kon zeggen.
"Natuurlijk wil ik dat wel." Besloot Calum uiteindelijk, hij kon haar op het moment ook gewoon niet afwijzen. Hij wist zeker dat Edyn niets in de worteltjes kon zien en misschien kwam ze daar zelf ook wel achter als ze het eerst had geprobeerd. Dan zou ze ook verdrietig zijn, omdat het niet werkte. Toch had Calum lief dat dan dat hij haar zelf verdrietig maakte omdat hij haar afwees in hetgeen wat ze graag wilde doen.
Edyn haalde enthousiast de worteltjes uit het zakje en legde ze het voor zich neer. Er waren wel mensen die naar haar aan het kijken waren, maar dat viel alleen Calum op. Het gebeurde vaker. Edyn was immers het meisje dat in het weekend zo in een onesie door de gangen van het kasteel huppelde. Of ze koos voor een grote rok en vleugeltjes op haar rug. In het begin had Calum het een beetje gek gevonden. Ondertussen was hij juist gek op de gekheid wat soms Edyn was.
"Ooooh dit is zo leuk! De worteltjes zeggen dat je het bij moet leggen met een oude vriend."
Calum had misschien met zichzelf afgesproken om Edyn haar gang te laten gaan, maar nu ging het hem al te ver. Sinds Edyn bevriend was geraakt met Michael, had ze er over dat hij en Michael ook weer vrienden moesten worden. Iets wat Calum echt niet wilde. De twee waren om een reden uit elkaar gegroeid. Calum had nooit de behoefte gehad om de vriendschap weer nieuw licht in te blazen.
"Edyn, nee." De stem van Calum klonk alsof hij klaar was met alles, wat hij ook echt was. Hij was in ieder geval klaar met dit gedoe. Edyn leek echter niet te snappen wat hij bedoelde, want haar gezicht bleef Calum vragend aankijken
"Je hoeft die stomme wortels niet als excuus te gebruiken om mij en Michael weer bij elkaar te krijgen, dat gaat niet gebeuren. Daarbij zeggen die wortels je helemaal niet. Het is niet eens Carrot Reading, maar Tarrot." Calum probeerde zijn stem niet al te veel te verheffen, maar het lukte niet heel er goed.
De onderlip van Edyn begon wat te pruilen en er kwamen al snel tranen in haar ogen te staan. Ze had het echt niets verkeerds bedoeld. De worteltjes hadden haar verteld wat ze had moeten zeggen en nu zei Calum zomaar dat ze dom waren.
Edyn stond met Pixie in haar armen op. Met de tranen in haar ogen wist ze naar de andere kant van de zaal te komen, waar Michael zat.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De laatste paar maanden op Hogwarts stonden voor de vijfdejaars in het teken van de O.W.L’s. Deze kwamen steeds dichterbij en dit zorgde toch voor de benodigde stress. Er waren een aantal leerlingen die zich al goed voor hadden bereid, door het hele jaar huiswerk bij te houden, aantekeningen samen te vatten en de boeken door te nemen. Een groot deel van de leerlingen kreeg nu echter het besef dat ze toch wat harder aan het werk moesten en dat het niet allemaal zo gemakkelijk zou gaan als dat ze hadden gedacht. Michael hoorde absoluut bij die laatste groep. Dat was ook de reden dat hij wat vaker met zijn neus in de boeken zat, al kon hij nooit echt lang zijn aandacht er bij houden. Zeker niet nu het lunch was, want dat was meestal één van de momenten dat hij Edyn zag.
Michael had Edyn wel binnen zien komen, maar ze was niet de kant van de Slytherin-tafel op gelopen. In plaats daarvan hadden Michael zijn groene ogen haar gevolgd, totdat ze bij de tafel van Hufflepuff terecht waren gekomen. Edyn was bij Calum en Linn gaan zitten. Iets wat Michael haar niet kwalijk kon nemen, want ook dat waren haar vrienden. Toch verheugde Michael zich iedere dag op de momenten die hij met Edyn had. Als er dan een momentje wegviel, voelde hij zich toch enigszins verdrietig. Hij wilde gewoon graag bij haar zijn en met haar praten.
Naylene pestte hem er nog steeds mee dat hij verliefd was. Misschien was hij dat ook wel, maar dat zou hij nooit tegen Edyn zeggen. Hij was al heel erg blij dat ze vrienden waren en dat ze hem meenam in al haar gekkigheid. Hij kon heel erg om haar lachen en hij hield van de manier waarop ze dacht, hoe anders dat soms ook was. Naylene mocht hem pesten als ze dat wilde, ondertussen was hij er wel aan gewend.
Omdat Edyn hem niet had opgezocht, richtte Michael zich weer op het bek dat hij voor zich had liggen. Het was één van de vakken waar hij echt niks aan vond, namelijk History of Magic. Het had hem nooit echt geboeid en zelfs met Edyn naast zich, kon hij zich er niet op concentreren. Voornamelijk omdat Edyn dan begon te praten over hoe oneerlijk het was als tovenaars oorlog voerden met trollen of gnomes. Tovenaars waren immers veel sterker en de wezens hadden, volgens Edyn, niks fout gedaan. En zo ging het altijd wel als ze samen ergens aan werkten. Al had Edyn hem hier en daar ook met een aantal vakken geholpen, zoals Herbology.
Vanuit zijn ooghoeken zag Michael iets bewegen en toen hij opkeek, zag hij dat Edyn zijn kant op kwam. Hij hoefde niet lang te kijken om te zien dat er tranen over haar wangen stroomden en dat ze Pixie stevig vast had. Gelijk sloeg Michael zijn boek dicht en schoof hij iets op, zodat Edyn kon gaan zitten.
‘Hé,’ zei Michael zachtjes. Hij wachtte totdat Edyn was gaan zitten en sloeg vervolgens zijn armen om haar heen. Over zijn schouder keek hij naar de tafel waar Edyn net had gezeten. Hij zag Linn en Calum en ze leken in gesprek te zijn. Michael wist niet precies wat er aan de hand was. Het leek alsof Linn haar vriendje gerust probeerde te stellen. Dat terwijl Edyn degene was die hier aan het huilen was!
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Michael zachtjes, al wist hij niet of hij echt antwoord zou krijgen. Edyn leek behoorlijk overstuur te zijn. Dat terwijl ze bij haar vrienden had gezeten! Als er twee mensen waren die haar niet aan het huilen zouden moeten krijgen, dan waren Linn en Calum dat! Toch moest er iets zijn gebeurd, of had één van de twee iets gezegd, waardoor Edyn nu huilend naast hem zat.
‘Ca-Calum,’ bracht Edyn snikkend uit, wat voor Michael al genoeg was om een boze blik naar de jongen te werpen, die ondertussen al vanaf de Hufflepuff-tafel had gezien waar Edyn naar toe was gerend. Michael wist dan nog niet wat Calum precies had gedaan, maar als hij Edyn aan het huilen had gekregen, had hij behoorlijk wat gedaan. Ze huilde echt niet zomaar.
‘Hij weet vast niet waar hij het over had,’ zei Michael zachtjes, ondanks dat hij niet echt wist waar het over ging. Normaal gesproken leken Calum en Edyn het heel erg goed te kunnen vinden en liepen ze samen door de gangen. Nu had Calum blijkbaar iets gedaan. Misschien was hij met zijn slimme logica aan komen zetten, terwijl Edyn er anders over na had gedacht. Als Calum het te bot had gezegd, dan had Edyn misschien daardoor wel moeten huilen.
Voorzichtig aaide haar haar over haar rug. Het hondje in haar armen likte de handen van Edyn, om haar te troosten.
‘Hij noemde mijn worteltjes stom,’ fluisterde ze vervolgens zachtjes. Michael snapte nog steeds niet wat ze bedoelde, maar dat maakte niet uit. Calum had het niet mogen doen, zeker niet als het Edyn zo verdrietig had maken. Calum wist ook wel hoe hij met Edyn om moest gaan, dus Michael snapte niet waarom hij zich daar nu niet aan had gehouden.
‘Je worteltjes zijn niet stom,’ zei Michael maar, ondanks dat hij niet eens wist waarom Edyn worteltjes had en wat ze er mee wilde doen. Hij wilde haar nu alleen maar verzekeren dat ze niet stom waren, en zij ook niet.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vrienden accepteerden alles van elkaar, hoe gek het soms ook werd. Edyn had een eigen speciale manier van denken. Er kwamen soms dingen uit, die lang niet iedereen zou begrijpen. Zelfs Calum had wel eens het gevoel dat hij geen idee had waar Edyn het over had. Uiteindelijk kwam dat wel goed. Hij stond achter Edyn wat ze ook deed en hij wist dat het andersom ook zo was. Calum had echter nog nooit op deze manier op Edyn gereageerd en dat zorgde er voordat ze echt heel erg van streek was.
Gelukkig was Michael er en kon ze naar hem toe om troost te zoeken. Er waren mensen die haar na keken. Ondanks dat het misschien gek was dat iemand huilend door de Grote Zaal liep, gebeurde het wel eens vaker. Gebroken harten, ruzies, er gebeurde van alles aan de tafel. Gek was het niet, uiteindelijk had je te maken met tieners, waarbij veel hormonen in het spel waren.
Al snel had Edyn de armen van Michael om haar heen liggen. Ze had Pixie dicht tegen zich aangetrokken, zodat ze het gevoel kreeg dat ze niet alleen was.
Er ging van alles door het hoofd van Edyn heen. Waarom had Calum zo gek gereageerd? Ze had alleen maar met de worteltjes willen vertellen wat ze zag! Er waren genoeg dingen die ze met de worteltjes had kunnen vertellen. Ze had ook nooit gezegd dat het over Michael was gegaan, dat had Calum er zelf van gemaakt. Daarna was hij echt heel erg boos geworden. Soms stond het gezicht van Calum al een beetje nors, maar Edyn had hem nog nooit boos gezien. Het gezicht dat ze net voor zicht had gehad, wilde ze echt nooit meer zien.
Gelukkig leek Michael echt te begrijpen dat ze iemand nodig had die naar haar luisterde, haar even goed vasthield en haar uit liet huilen. Samen met Pixie, die haar ook leek te troosten met zachte kusjes, zorgde het er wel een beetje voor dat ze iet rustiger werd, waardoor ze uiteindelijk had kunnen vertellen wat er was gebeurd.
Edyn schudde zachtjes met haar hoofd, ze vond haar worteltjes zelf ook niet stom. Ze waren juist heel erg leuk. Het was iets wat je kon helpen in je leven! Iedereen had dat een beetje nodig. Daarvoor was waarzeggerij ook een belangrijk vak! Er waren altijd wel mensen die niet wilden wachten totdat iets gebeurde. Ze wilden horen dat het allemaal wel goed zou komen in hun leven of dat er juist iets was waar ze voor op moesten passen.
"Wil je dat ik je een carrot reading geef?" vroeg Edyn, die nog zachtjes aan het snikken was. Ze wilde niet dat haar worteltjes nog een keer stom werden genoemd. Ze waren niet stom! Echt niet! Daarbij had Calum echt onredelijk gedaan over Michael. Edyn snapte echt niet waarom de twee geen vrienden meer waren. Nu ze het met beiden goed kon vinden, snapte ze maar al te goed dat de twee vrienden waren geweest. Ze hadden misschien twee verschillende karakters, maar die konden elkaar ook wel echt goed aanvullen?
"Ja natuurlijk." Leek Michael zonder twijfel aan te geven dat ze haar ding mocht doen met de worteltjes.
Voorzichtig haalde Edyn de tranen van haar wangen weg. Vervolgens pakte ze haar toverstok. Ze vond het moeilijk, maar ze ging toch proberen om haar worteltjes te krijgen.
"Accio worteltjes." Zei zachtjes. Ze zag de worteltjes iets verderop wel bewegen. Ze kon zich er niet zo op concentreren omdat ze het gezicht van Calum zag.
Even keek Edyn naar Michael, om wat rustiger te worden. Het aanzicht van Calum had alleen maar voor meer tranen gezorgd. Michael leek haar een zacht knikje te geven, ten teken dat ze het wel kon. Voor Edyn was dat de reden dat ze het nog een keer probeerde. Met haar ogen alleen op de worteltjes gericht, sprak ze de spreuk nog een keer uit. Deze keer kwamen de worteltjes voorzichtig haar kant op. Zachtjes landde ze voor haar en Michael op de tafel.
Nog verbaasd dat de spreuk was gelukt, want soms vond ze het echt heel erg moeilijk, pakte Edyn een paar van de worteltjes. "Wil je er eentje uitzoeken? Dan kan ik kijken wat diegene aangeeft."
Michael leek even te twijfelen, maar uiteindelijk had hij één van de worteltjes uitgezocht. Pixie leek ook wel belangstelling te tonen in de groente. "Jij mag hierna." Zei Edyn zachtjes tegen haar hondje, die weer netjes op haar schoot ging zitten.
Edyn pakte het worteltje dat Michael uit had gekozen goed vast, zodat ze hem eens van alle kanten kon bekijken.
"Ooh ik zie wat!" Zei Edyn. Ieder worteltje was anders, dat was in ieder geval wat Edyn er in zag. "Je krijgt een kusje!" Bracht ze vrolijk uit. Ze vond het een leuke voorspelling! Dat deed ze ook vooral? De leuke dingen voorspellen. Er was niemand die graag slecht nieuws hoorde?
"Ik vraag me af van wie."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er was niets mis met iemand de waarheid te vertellen. Soms was dat nodig, ook als diegene de waarheid niet wilde horen. Er waren echter verschillende manieren om de waarheid te delen en Calum had voor nu niet de juiste gekozen, daar was Michael van overtuigd. Hij had het anders aan kunnen pakken, door Edyn rustig iets te vertellen of haar uit te leggen dat de wortels misschien niet echt dingen konden voorspellen. Michael was er van overtuigd dat Calum dat niet had gedaan, waardoor Edyn nu zo overstuur was.
Dat Calum iets naars tegen Edyn had gezegd, maakte Michael oprecht boos. Jaren geleden was Calum degene die Michael in had geruild voor nieuwe vrienden. Iets waar hij ondertussen wel mee kon leven, maar hij had niet verwacht dat Calum ooit zo onbeschoft tegen één van die nieuwe vrienden zou zijn, zeker niet tegen Edyn! Iedereen wist dat je Edyn voorzichtig aan moest pakken. Calum zou dat juist als één van de besten moeten weten, aangezien hij al jaren bevriend met haar was. Als Michael de kans zou krijgen, zou hij nog wel iets tegen Calum zeggen. Dit kon namelijk echt niet.
Een carrotreading was iets waar Michael nog nooit van had gehoord, maar hij vond het typisch iets voor Edyn om te bedenken. Michael herkende wel bepaalde handelingen die Edyn verrichte, zoals dat hij een worteltje uit had mogen kiezen. Hij had niet heel goed opgelet bij Divination, aangezien hij het geen leuk vak vond, maar hij had wel degelijk de uitleg van de tarrotkaarten meegekregen. Edyn leek nu hetzelfde te doen, maar dan met worteltjes. Ze had het worteltje dat hij uit had gekozen heel strak in haar handen gehad en ze had hem heel goed bekeken, alsof de wortel haar iets zou kunnen vertellen. Michael zou niet weten hoe, maar hij vond het alleen maar leuk dat Edyn er echt iets in leek te zien. Ze vertelde altijd dat de natuur haar iets te vertellen had, ze praatte soms zelfs tegen het gras of tegen de bomen, dus het was haast normaal dat ze er nu vanuit ging dat de worteltjes iets aan haar wilden vertellen.
‘Echt?’ vroeg Michael, toen Edyn zei dat ze iets zag. Het verbaasde hem oprecht dat ze er echt iets in leek te zien, aangezien het maar een normale wortel was. ‘Een kusje?’ herhaalde Michael verbaasd. Hij vroeg zich af wat dat betekende. Zou Edyn bedoelen…? Vast niet. Zij was vast niet degene die hem een kusje zou geven. Niet dat hij geïnteresseerd was in een kusje van iemand anders. Alleen Edyn haar lippen zou hij graag even willen voelen op zijn wang, maar dat was niet iets wat hij zo durfde te zeggen tegen haar. Daarom wist hij ook niet goed wat hij er op moest zeggen, zeker niet toen Edyn zich hardop afvroeg van wie hij dan een kusje zou krijgen.
‘Misschien wel van Pixie,’ zei Michael daarom ook snel, omdat hij zeker wist dat Edyn er toch niet over na zou denken dat zij misschien wel degene zou zijn die hem een kusje zou geven. Michael hield zijn hand bij het hondje, dat enkele minuten geleden nog Edyn kusjes had gegeven om haar te troosten. Het mopshondje leek echter niet heel geïnteresseerd te zijn in de hand van Michael, terwijl hij normaal nog wel eens de tong van Pixie over zijn hand of gezicht kreeg. Nu leek Pixie er echter geen zin in te hebben, waardoor Michael zijn hand weer terugtrok.
Hij keek naar de worteltjes en degene waar Edyn zo geconcentreerd naar had gestaard. Of ze er echt iets in had gezien, of dat ze het zelf had verzonnen, wist hij niet. Hij kende Edyn en hij wist dat ze zomaar dingen kon bedenken, maar hij wist ook dat ze andere krachten had dan hijzelf. Ze was misschien wel een heks, zoals ieder ander meisje op deze school, maar er was wel degelijk iets anders aan haar. Ze kon dingen die niemand anders kon, dus misschien had Edyn wel gelijk en vertelden de worteltjes haar echt dingen.
‘Ik vind de worteltjes echt leuk,’ zei hij daarom ook tegen Edyn, om haar nog een beetje moed in te praten. Calum had ze blijkbaar niet leuk gevonden. Misschien omdat hij met zijn domme Ravenclaw-hoofd niet in had gezien dat dit een Edyn-dingetje was en dat je daar anders mee om moest gaan. Calum had vast gezegd dat ze het verkeerd deed en dat de wortels haar geen dingen konden vertellen. Misschien was dat ook zo, maar dat soort dingen kon je beter niet tegen Edyn zeggen.
De meeste leerlingen in de grote zaal waren opgestaan. Dat betekende dat de lessen weer zouden beginnen. Iets waar Michael geen zin in had en eigenlijk verwachtte hij dat Edyn dat ook niet had, omdat ze les zou hebben met Calum en Linn. Ze zou vast bij Linn gaan zitten, maar Michael wist dat het probleem daarmee nog niet voorbij was.
‘Edyn?’ vroeg Michael, waarna hij haar aankeek. ‘Zullen we naar het Verboden Bos?’ vroeg hij vervolgens wat zachter, aangezien ze daar niet mochten komen en dus niemand mocht weten wat hij van plan was. ‘Misschien kunnen we dan opzoek naar de eenhoorns?’ Michael wist dat Edyn die heel graag wilde zien. Of dat vandaag zou gebeuren, wist hij niet. Hij wilde echter wel Edyn opvrolijken en hij wist dat alleen al de kans om de eenhoorns te zien, haar vrolijk zou maken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In eerste instantie leken Edyn en Calum heel erg anders. Edyn dacht met haar hart, waar Calum juist met zijn hoofd dacht. Edyn was iemand die heel vocaal was, uren lang kon praten. Calum was daarentegen juist heel erg rustig. De twee vulden elkaar echter perfect aan. Normaal gesproken in ieder geval. Vandaag was er iets gebeurd waardoor Edyn even echt niet meer in Calum zijn buurt wilde zijn.
De laatste tijd had Edyn, Michael steeds beter leren kennen. De twee brachten veel tijd met elkaar door. Daarom voelde het voor Edyn nu ook als een veilige plaats. Iemand bij wie ze alles kwijt kon, als ze dat wilde. Ze had hem zelfs mogen vertellen wat haar worteltjes hadden gezegd. Hij had er niet eens moeilijk over gedaan.
Edyn hoopte voor Michael dat hij echt een kusje kreeg. Het was altijd fijn als dat gebeurde. Ergens kon Edyn zich wel vinden in de woorden van haar vriendje. Dat Pixie diegene was die hem een kusje zou geven. Pixie hield van kusjes geven, maar ook heel erg van ze krijgen. Dat was de reden dat Edyn even voorover boog om hem een kusje te kunnen geven. Ondanks dat Michael nu nog geen kusje kreeg van Pixie.
"Soms duurt het eventjes voordat het uitkomt?" Edyn wist wel zeker dat het ging gebeuren. Michael verdiende soms wel echt een kusje. Nu was één van die momenten, maar dat betekende niet meteen dat hij er nu een kreeg, alleen maar omdat Edyn het af had gelezen van de worteltje.
"Dankjewel." Edyn vond het lief dat Michael haar vertelde dat hij de worteltjes leuk vond. Zelf vond ze het ook heel erg leuk. Ze hoefde echt niet alles te weten wat er ging gebeuren, maar soms was het wel leuk. Zeker als het fijne dingen waren. Daar zouden de mensen zich dan op kunnen verheugen en wat was leuker dan dat?
Toen de Grote Zaal leeg begon te lopen, voelde Edyn zich al wat slechter voelen. Het zou betekenen dat ze zelf ook zo in de richting van haar les moest gaan. Een les die ze samen met Calum had, iets wat ze totaal niet wilde. Dan kon hij weer gemeen tegen haar doen en daar had ze geen zin in. Alles was pas net gebeurd, het moest allemaal nog bezinken.
Gelukkig kwam Michael met een idee. Niet zomaar eentje, maar hij wilde met haar de naar het verboden bos! Er verscheen een glimlach om de lippen van Edyn, samen met een sprankeling in haar ogen.
"Echt?" Fluisterde Edyn zachtjes. Ze was eerder in het verboden bos geweest, maar dat was niet helemaal gelopen zoals ze zelf had gewild. De meiden van Slytherin die haar mee hadden genomen, hadden haar achter gelaten. Zelf had ze het heel erg leuk gevonden, omdat ze nieuwe dingen had kunnen ontdekken. Er waren genoeg wezens geweest die ze had kunnen zien. Een eenhoorn hoorde daar echter nog niet bij en die zou ze echt graag nog een keer willen zien.
Toen ze Michael zag knikken, begon Edyn dat ook te doen.
"Ja dat wil ik echt heel erg graag!" Er was niets wat ze op het moment liever wilde. Zo hoefde ze niet aan Calum te denken. Alleen maar aan leuke dingen.
"Denk je echt dat we eenhoorns kunnen zien?" Fluisterde Edyn zachtjes. Ze konden ze opzoeken, maar Edyn hoopte echt dat ze er ook echt eentje kon zien. Ze had er al genoeg over gelezen, want dat soort dingen vond ze wel leuk om te doen. Er eentje zien was toch wel Edyn haar grote droom.
Voorzichtig bracht Edyn, haar hondje iets dichter bij haar gezicht. "Edyn gaat met Michael naar het verbonden bos." Fluisterde ze zachtjes. "Blijf jij maar braaf hier. Als ik terug ben krijg je heel erg veel knuffels en kusje. Pas goed op jezelf. En geen lieve dingen doen met Calum, dat verdient hij niet." Normaal gesproken ging Pixie wel opzoek naar Edyn haar vrienden. Nu wilde Edyn dat niet hebben, want ze vond niet dat Calum de liefde van haar hondje verdiende.
Edyn gaf Pixie nog een paar kusjes en zette hem vervolgens op de grond. Het hondje vond al snel zijn weg uit de Grote Zaal, waar hij precies naar toe ging wist Edyn ook niet, maar hij zou zich de rest van dag wel vermaken.
"Gaan we?" Vroeg Edyn enthousiast. Ze was echt blij met het idee dat ze zo in het verbonden bos zouden staan. Er was zoveel nieuws te ontdekken. Het liefst natuurlijk eenhoorns, maar ze zou ook echt blij zijn met andere wezens. Daarbij vond ze het al heel erg leuk om iets met Michael te kunnen doen. Dat hadden ze in de vakanties ook gedaan en dat waren toch wel de leukste dagen.
Edyn kwam overeind van het bankje. Ondertussen waren de meeste mensen al op weg naar hun volgende les. Zij en Michael moesten ook doen alsof ze echt naar hun lessen gingen, om vervolgens voorzichtig naar het bos te lopen.
Toen ook Michael op was gestaan, pakte Edyn zijn hand stevig vast. "Ik ben echt benieuwd." Vertelde ze enthousiast, terwijl ze met een huppeltje haar tocht naar buiten begon.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat er dagelijks kleine regels werden verbroken op de school, zou vandaag één van de belangrijkste regels aan de laars worden gelapt. Ieder jaar werden leerlingen er aan herinnerd dat ze het bos niet mochten betreden, aangezien er gevaarlijke wezens waren en dit hun territorium was. Michael en Edyn waren zeker niet de eerste leerlingen die de regel niet zouden volgen. Ze zouden ook niet de laatsten zijn.
Michael moest zijn best doen om niet te lachen om Edyn, die haar hondje vertelde dat hij echt niet naar Calum zou mogen. Voor ieder ander was dat misschien een beetje vreemd, maar Michael wist dat Pixie haar echt begreep. Die twee hadden een hele vreemde band, zoals Edyn dat eigenlijk wel met de meeste dieren had. Pixie leek altijd naar haar te luisteren en het leek ook alsof hij haar echt begreep. Michael zag het nu al voor zich dat Calum het hondje zou aanhalen, maar dat Pixie zich demonstratief om zou draaien en niet naar hem toe zou gaan, omdat dat was wat Edyn hem had verteld te doen.
‘Ja, laten we gaan!’ Zelf was Michael ook wel enthousiast. Hij was eigenlijk nog nooit in het Verboden Bos geweest. Hij kende er de weg niet, hij wist niet eens wat hij er van kon verwachten. Hij wist enkel dat er eenhoorns in het bos waren en hij wilde er nu alles aan doen om Edyn weer op te vrolijken. Al leek dat laatste nu al wel gebeurd te zijn, want ze leek niet meer te denken aan wat Calum over haar worteltjes had gezegd.
Toen hij zelf ook op was gestaan, had Edyn zijn hand vastgenomen. Iets wat ze wel vaker deed, maar hij moest er nog steeds aan wennen. Hand-in-hand lopen was in zijn ogen iets wat stelletjes deden. Hij zag het Ashton en Naylene doen, net zoals dat hij het Calum en Linn het ook zag doen. Nu was Edyn misschien een heel ander soort persoon, die er niets in zag dat ze zijn hand vastnam. Ze bedoelde het in ieder geval niet op de manier zoals verliefde stelletjes dat deden. Toch kon Michael daardoor niet stoppen met denken aan het kusje dat hij zou krijgen. Al had Edyn wel gezegd dat het soms even duurde voordat het ook echt uit kwam, wat eigenlijk betekende dat hij het wel kon vergeten.
‘Ik ook. Ze moeten daar toch ergens zijn?’ vroeg Michael, terwijl hij zijn pas versnelde. Edyn had altijd een soort huppeltje als ze liep, maar nu huppelde ze toch echt. Eigenlijk kon je dan alleen fatsoenlijk meelopen als je zelf ook huppelde. Iets wat Michael ook wel eens had gedaan. Op sommige momenten maakte het hem niet heel erg veel uit wat anderen dachten en ging het er hem om dat hij bij Edyn in de buurt was.
Tijdens hun tocht naar buiten zag Michael Rhi en Luke. Ze waren duidelijk onderweg naar een les, aangezien de pauze voorbij was en de lessen weer waren begonnen, maar Michael had de twee al een hele tijd niet meer samen gezien. Ze liepen nu echter naast elkaar alsof er nooit iets tussen hen was gebeurd en ze altijd al vrienden waren geweest. Hij vond het vreemd, maar besloot er maar niet naar te vragen. Hij had nog altijd een soort haat-verhouding met Luke en dat zou waarschijnlijk ook niet meer veranderen in zijn laatste tweeëneenhalf jaar dat hij nog op deze school zou zitten.
Eenmaal buiten zag Michael de toppen van de bomen al. In principe hadden ze vrij spel als het ging om de weg naar het Verboden Bos. Het enige wat ze zouden moeten doen, was langs de hut van Hagrid. Dat zou voor andere studenten een probleem zijn, maar Michael wist hoe dol de professor was op Edyn. Waarschijnlijk zou hij haar altijd het bos in laten gaan. Dus dat zou geen probleem moeten zijn.
Michael vroeg zich wel af of ze echt eenhoorns tegen zouden komen. Michael wist niet eens hoe ze dat soort wezens aan zouden moeten trekken. Hij vroeg zich dan ook af hoe Edyn het zou doen. Of ze het hardop zou vragen aan de eenhoorns of ze hen mochten zien, of dat ze aan het bos zou vragen om hen de weg te wijzen naar de eenhoorns. Edyn deed dat soort dingen wel vaker. Ze had hem al vaak genoeg verteld dat hij tegen zijn planten moest praten en hen moest vragen om te groeien, en dat hij ze moest belonen als ze dat deden. Het klonk als gekkenwerk, zelfs in de magische wereld.
‘Wat heb je de vorige keer eigenlijk allemaal gezien, toen je in het Verboden Bos was?’ vroeg Michael aan haar. Hij wist dat ze er al eens was geweest. Hij had haar zelfs voor het eerst goed kunnen bekijken op de avond dat ze terug was gekomen uit het bos, samen met Rhi. Hij kon zich nog goed herinneren hoe ze in de Slytherin-kamer had gezeten. Iets wat eigenlijk helemaal niet had gemogen, maar zowel Rhi als Edyn hadden die regel niet gevolgd.
‘Naast de spinnen dan, bedoel ik?’ Daar had Edyn hem namelijk al wel over verteld. Zelf vond Michael spinnen niet zo angstaanjagend en hij geloofde Edyn als ze hem vertelde dat de spinnen haar echt geen kwaad hadden willen doen, totdat Rhi was gekomen en zich vijandig had opgesteld tegen de wezens. Zo werkte het over het algemeen met dieren. Zolang je je lief opstelde, dan gebeurde er niks. Dat was in ieder geval de theorie van Edyn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks de waarschuwingen, de straffen en de gruwelijke verhalen, waren er genoeg leerlingen die zich toch waagden aan het mysterie dat het Verboden Bos werd genoemd. Weddenschappen waren de grootste reden waarom mensen zich in het bos bevonden. Mensen die riepen dat ze niet bang waren voor de griezelige dingen die in de bos konden voorkomen, maar binnen de kortste keren weer gillend het bos uit renden. Andere mensen die er juist kwamen om hun rust op te zoeken. Wezens te zien, die anderen niet konden zien.
Edyn was één keer eerder in het bos geweest, maar ze had er altijd naar gehunkerd. De natuur was haar thuis, de plaats waar ze zich echt op haar gemak voelde. Als ze bij haar ouders thuis was, probeerde ze iedere dag wel even haar weg te vinden tussen grote bomen. Uit te komen op één van de open plaatsen en alle dieren te begroeten die ze op haar weg tegen kwam.
Het bos bij haar huis was licht, groen, het bracht vrolijkheid. De keer dat Edyn door het Verboden Bos had gelopen, had ze al wel een verschil gemerkt. Het bracht nog steeds vrolijkheid, maar op een hele andere manier. De bomen waren hoog, torende ver boven alles uit. Ze zorgden ervoor dat de zon of in het geval van de vorige keer, de maan, niet door de bomen heen drongen.
De lente had het over genomen, wat betekende dat de bomen nieuwe bladeren hadden gekregen, wat van ver af al te zien was, wat Edyn haar haar enthousiasme alleen nog maar meer aanwakkerde. Ze had heel veel zin om het bos te betreden. Dit keer was ze echt niet in haar eentje. De afspraak die ze in haar eerste jaar met Linn had gemaakt stond nog steeds. Ze had niet kunnen beloven om nooit het bos in te gaan, daarom hadden ze afgesproken dat ze niet in haar eentje zou gaan. De vorige keer was dat vertrouwen geschaad. De meiden van Slytherin hadden beloofd haar mee te nemen naar de eenhoorns, om haar vervolgens in haar eentje achter te laten. Edyn vertrouwde Michael echter goed genoeg dat ze zeker wist dat ze nu echt samen het bos konden ontdekken.
"Er waren hertjes." Dieren die Edyn wel vaker had gezien, ze vond ze echter wel bijzonder. Er was een manier waarop ze rond konden rennen, ze weerspiegelden de manier waarop Edyn liep, met een klein sprongetje in het rennen. Ze wist nog maar al te goed hoe zij en Rhi in hun eigen bos hadden gezeten en een klein hertje bij hun was komen liggen. Zo had Rhi het dier goed na kunnen tekenen.
"En er was een Centaur, hij was echt heel erg aardig, we hebben een tijdje met elkaar gepraat." Edyn kon met alle dieren en wezens praten. Zij leken haar te begrijpen en andersom was dat ook zeker het geval. Bij Centaurs was het niet nodig, omdat ze half mens waren, konden ze op dezelfde manier communiceren zoals zij en Michael dat nu deden.
Het tweetal was ondertussen bij het huisje van Hagrid aangekomen zonder veel gedoe. Ze waren wel een paar mensen tegengekomen, maar dat waren voor leerlingen die op weg waren naar hun lessen in de kassen of in het begin van het bos. Wat betekende dat Hagrid er op het moment ook niet was. Edyn was gek op haar leraar die haar meer kon vertellen over Fabeldieren. Andersom kon haar leraar af en toe ook nog iets van haar leren. Ze wist niet veel omdat ze er over had gelezen, ze wist echter precies hoe ze met een wezen om moest gaan als die mee werd gebracht.
Edyn koos er voor om rechts om het huisje heen te lopen, aan de linkerkant werd vaak de les gegeven. Ze wilde graag nog iets van de les horen, maar op het moment wilde ze liever het bos in, zeker samen met Michael.
"Ik ben echt blij dat we dit samen kunnen doen." Er was niemand met wie ze liever het bos in liep op het moment. Ze vertrouwde erop dat Michael de hele tijd bij haar zou blijven en dat ze gewoon een hele leuke tijd samen zouden hebben, ook als ze geen eenhoorns konden vinden.
Het zonnetje dat scheen, verdween al snel toen de twee het bos in liepen. Edyn was blij dat ze er voor had gekozen om vandaag haar mantel over haar kleren aan te doen, iets wat ze met dit weer vaak niet meer deed. Hier was het echter wel een beetje fris.
"We moeten denk ik eer een stukje het bos in lopen, dan kunnen we misschien vragen of ze naar ons toe willen komen of dat het bos ons misschien die kant op wil brengen." Met vragen kwam je volgens Edyn heel erg ver. Ze kon communiceren met het bos. Het was niet zo dat het bos dan terugpraatte, maar het leek wel altijd te luisteren. Haar het te geven als ze het echt wilde en het bos ook door had dat het te vertrouwen was. Nu Edyn met Michael was, wist zeker dat ze het voor elkaar kreeg. De vorige keer was ze met gemene Slytherin meisjes geweest. Niet meer in het bos, maar misschien had het bos wel gedacht dat ze er nog waren en had het gevonden dat ze het niet hadden verdiend. Edyn dacht op het moment wel hetzelfde, maar zij en Michael verdienden het wel!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het Verboden Bos was niet snel een plek waar veel leerlingen naar toe gingen. Het was zeker niet de plek voor een date, al wist Michael wel dat dit geen echte date was. Dit was iets wat ze als vrienden deden, maar hij moest toegeven dat het soms best verwarrend was. Als hij keek naar Naylene en Ashton, deden ze soms dingen samen die hij en Edyn ook samen deden, zoals samen door Hogsmaede lopen. Naylene en Ashton noemden het een date, maar voor hem en Edyn was het iets vriendschappelijks. Hij wist dan ook niet goed waar nou de grens lag. Hij wist wel dat als hij Edyn mee zou kunnen nemen op date, hij haar niet hier mee naar toe zou nemen. Misschien wel naar een bos, omdat ze daar van hield, maar dan zou het toch wel een bos worden waar wat meer zon bij kwam kijken.
‘Ik ook. Ik hoop dat we er een paar zullen vinden,’ zei Michael, al deed hij dit niet omdat hij zelf zo graag eenhoorns wilde zien. Hij deed dit om Edyn op te vrolijken. Om haar lachende gezicht te zien als ze uiteindelijk tegenover een eenhoorn zou staan. Al zou ze vast ook wel blij worden van een ander dier, zoals de hertjes die ze net had genoemd. Edyn was dol op alle dieren en ondanks dat ze misschien nu opzoek was naar een eenhoorn, zou ze een ander dier nooit met minder liefde behandelen. Wel vond Michael het speciaal dat ze blij was dat ze nu met hem was. Ze had dit ook met Linn kunnen doen, of misschien zelfs met Rhi. Al zou die laatste er waarschijnlijk geen zin in hebben. Zelf was hij ook blij dat hij hier nu samen met Edyn liep, zelfs hand in hand.
Eenmaal in het bos leek het lente-weer er niet meer toe te doen. De hoge, donkere bomen hielden het zonlicht zo goed als tegen. Misschien maakte dat het Verboden Bos ook nog wel een stuk enger dan dat het eigenlijk was. Het leek haast alsof het bos zelf ook niet wilde dat er leerlingen rondliepen. Michael wist echter dat dat niet het geval kon zijn. Mensen zoals Naylene kwamen ook vaak aan de rand van het bos, om verschillende wezens te bekijken. Hij was nooit mee geweest met Naylene, maar hij wist wel dat ze het deed en dat ze niet de enige was.
Ook de frisheid viel Michael op, maar heel erg vond hij het niet. Ook hij had geen mantel meer bij zich, maar hij had nog wel de grijze trui over zijn overhemd gedaan, in plaats van de spencer die hij ook bij het uniform had gekregen. Michael probeerde te peilen of Edyn het niet te koud zou hebben, maar daar leek het niet op.
Michael glimlachte toen Edyn vertelde dat ze aan de eenhoorns zouden kunnen vragen of ze hen wilden opzoeken, of dat het bos hen misschien naar de eenhoorns toe wilde leiden. Michael had ook wel verwacht dat Edyn zoiets zeggen en het voelde toch goed om te weten dat hij haar nu zo goed kende dat hij kon voorspellen hoe ze dacht. Iets wat lang niet iedereen kon, want de gedachten van Edyn waren soms nog best willekeurig.
‘Ik denk dat we dat inderdaad maar moeten doen. Ik weet zeker dat het bos ons wel kan helpen, als jij het vraagt.’ Michael wist maar al te goed dat er iets raars aan de hand was met Edyn en planten. De manier waarop ze bloempjes in haar handen kon laten verschijnen en praatte tegen de plantjes die ze in haar potjes had, was niet echt gebruikelijk. Michael vond het echter best interessant om te zien. Het maakte Edyn anders, uniek zelfs. Misschien dat niet iedereen dat in zag, of waardeerde, maar hij deed dat wel. Het was iets wat bij Edyn hoorde en haar eigenlijk alleen nog maar leuker maakte.
Michael keek even naar beneden, naar de handen die tussen hen in bungelden. Op sommige momenten was hij zich er heel bewust van dat hij Edyn aanraakte, en zij hem. Hij wist dat het voor Edyn niet veel betekende. In ieder geval niet zoals het iets betekende voor Naylene en Ashton. Edyn hield zijn hand vast omdat ze hem aardig vond, maar niet omdat ze hem leuk vond. Iets waar hij wel mee kon leven, ondanks dat hij soms wenste dat het anders was. In de perfecte wereld vond Edyn hem echt leuk, was ze zelfs verliefd op hem. Iets wat hij echter niet zomaar van haar kon verwachten.
Naarmate ze steeds dieper in het bos kwamen, werd het ook steeds donkerder. Het was nog niet zo donker dat er niets te zien was, of dat ze een spreuk zouden moeten gebruiken. Het was eerder alsof er een grote, zwarte wolk boven hen hing. Het had wel iets spookachtigs, alsof er ieder moment iets zou kunnen gebeuren. Daardoor had Michael niet meer het idee dat hij opzoek was naar een eenhoorn, terwijl dat wel degelijk het doel van deze tocht was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld