Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was te merken hoe moeilijk hij het vond om het te vertellen, om de juiste woorden te vinden. Dean, die niet wist hoe hij iets moest vertellen. Hij leek ineens zo kwetsbaar. Een verkeerde reactie zou hem kunnen laten breken. Hij had zich dagenlang groot moeten houden van zichzelf. Dagenlang had hij het onderwerp vermeden, maar nu vroeg ze er toch naar. Had ze dat wel moeten doen? Had ze hem moeten blootstellen aan die pijn? Ze haalde haar armen uit zijn nek en pakte in plaats daarvan zijn handen vast, terwijl hij begon met praten. Zacht kneep ze in zijn handen, terwijl hij het eerste deel vertelde. Het klonk niet anders dan de verhalen die ze van Jane gehoord had, maar het was pijnlijk om het vanuit zijn mond te horen. Maar, het werd er niet beter op. Zijn verhaal ging verder. Proviand dat gestolen werd, terwijl het ieders eigen verantwoording was om voldoende mee te brengen. Charlotte kon zich voorstellen dat hij erop aan werd gekeken dat hij onvoldoende meegenomen zou hebben. Het moest frustrerend geweest zijn, wetende dat Dean verantwoordelijk genoeg was voor zulke dingen maar het tegendeel bewezen werd door enkele pestkoppen. Maar, het ergste moest nog komen. Haar nekharen gingen overeind staan. Een rilling trok over haar rug. De omgeving leek te verdwijnen, op dit moment was het alleen Dean die ertoe deed. Zijn tekenblok. Het kleine boekje waarin hij de schets van haar tatoeage had gemaakt. Het kleine boekje met enkele andere schetsen van tatoeages en ideeën. Het kleine boekje waarin meerdere keren hetzelfde gezicht in naar voren kwam. Een vrij jong gezicht, met enkele dezelfde gelaatsuitdrukkingen als Dean. Hij had het haar nooit verteld, maar ze gokte dat het zijn zus was geweest. Zijn zus wie hij al in geen tijden meer gezien had. Zijn zus wie hij toch nog bij zich had kunnen dragen in die tekeningen. Tekeningen die nu verwoest waren, want dat was wat ze opmaakte uit zijn woorden. Waren ze echt zó laag? Waren ze echt zó zielig dat ze iemands tekeningen zouden vernietigen, niet wetende wat voor waarde eraan verbonden zat? Misschien wisten ze dat wel, was dat precies de reden waarom ze het gedaan hadden.
Deans lichaam zag er gespannen uit. Alle knopen die ze er gister uit gemasseerd had, leken herboren. Er stond een treurige en kwetsbare blik in zijn ogen. Charlotte zette een stap dichterbij, legde haar armen rond zijn lichaam en trok hem voorzichtig tegen haar aan. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en bleef voor enkele tijd zwijgend zo staan. Hij was zijn tekeningen verloren en daarmee ook zijn herinneringen. Hij had nooit op die missie mogen gaan. Niet alleen. Ze had het sowieso al niet willen hebben, maar als ze geweten had van de pesterijen, had ze hem al helemaal niet laten gaan. Maar, dat ze tot zoiets in staat waren had ze nooit verwacht. Ze zou willen dat ze terug in de tijd konden, dat ze hem kon behoeden voor wat er zou komen. Ze zou willen dat ze iets kon doen, maar er was niet wat ze kon doen. Het verleden konden ze niet veranderen. Was het maar zo. Er zouden een hoop dingen zijn die ze anders gedaan zou hebben.
‘Dean,’ fluisterde ze zacht, nog niet precies wetend wat ze wilde zeggen, maar ze vond dat ze íets moest zeggen. Ze was blij dat hij eerlijk met haar was, dat hij zich kwetsbaar open durfde te stellen. De gedachte dat ze gister het idee had gekregen dat hij dergelijke dingen niet met haar wilde delen, voelden ineens zeer onterecht. Ze wilde zeggen dat het haar speet, maar wist dat ze daar niks mee zouden opschieten. Misschien dat hij zich er enkel slechter door voelde, als ze een dergelijke opmerking zou maken. Het speet haar oprecht, maar dat zou Dean niet willen. ‘Ik vind het echt heel erg dat ze dat gedaan hebben…’ Wat kon ze anders zeggen? Er was niks wat dit goed zou praten. Woorden zouden zijn tekeningen niet terugbrengen. Charlotte verborg haar gezicht in zijn hals. Zijn met tekeningen versierde hals. ‘Ik vind het knap van je hoe je hiermee om bent gegaan, Dean.’ Ze sloot haar ogen, rook zijn geur. ‘Je laat jezelf niet kennen en na alles wat ze gedaan hebben, vind ik dat echt knap van je. Maar…’ Charlotte tilde haar hoofd op en keek hem nog altijd met diezelfde bezorgde blik aan. ‘Je hoeft het niet alleen te doen, Dean. Ik ben er misschien minder goed in om je te beschermen zoals jij mij beschermt, maar ik kan je misschien wel helpen. Al is het maar door simpelweg naar je te luisteren.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ergens wist hij niet zeker of hij wel wilde hebben dat ze erop zou reageren, bang dat hij dan helemaal zou instorten, zijn houding niet meer kon behouden. Maar haar lichaam tegen het zijne, de troostende aanrakingen, waren al bijna te veel. Hij trok haar wat dichter tegen zich aan, drukte zijn gezicht in haar haren en zweeg enkel. Het was alsof hij een enorm gat in zijn lichaam open had gerukt door dit te vertellen, waardoor een brandende pijn was ontstaan. Een pijn die ze niet weg zou kunnen nemen, die niemand weg zou kunnen nemen. Door hardop uit te spreken wat er was gebeurd, voelde het alsof hij het toegegeven had. Het werd er realistischer door, alsof het nog permanenter zou zijn.
Zijn vingers drukten in haar lichaam, deden haar misschien wel zeer, maar hij kon zich niet helemaal beheersen in zijn huidige gemoedstoestand. Zelfs zoiets simpels als regelmatig ademhalen leek ineens zo moeilijk, bijna onmogelijk. In plaats daarvan klonk het alsof hij een marathon gerend had, hortend en stotend en onregelmatig en zwaar. Charlotte zei dst hij zich niet liet kennen, maar wat was dit dan? Ze hadden het voor elkaar gekregen om de man met de tatoeages, de rare buitenstaander, te breken. Was het goed dat hij dit leed met Charlotte gedeeld had? Als hij het haar niet had verteld, zou hij de brandende pijn niet gevoeld hebben. Zou ze zich geen zorgen hoeven maken. Als hij het niet had gezegd, dan hoefde ze deze last niet samen met hem te dragen. Fuck, het deed pijn.
Had hij het haar wel moeten vertellen? De vraag was belachelijk, op zich onzinnig en uitermate stom. Natuurlijk moest hij het haar vertellen, ze had ernaar gevraagd en hij vertrouwde haar volledig met de gevoelens. Met de pijn die hij toonde. Hoe graag hij haar er ook voor had beschermd, hij kon haar niet voor alles in het duister laten. Hoe veel makkelijker dat soms ook zou zijn, dat verdiende ze niet. Noch verdiende ze de pijn die hij voelde, maar het was nu te laat om de woorden terug te nemen.
Voorzichtig opende hij zijn verkrampte hand, die nog trilde van de spanning die erop had gestaan. Heel flauwtjes glimlachte hij, slechts een schaduw van de echte expressie. Hij schoof een plukje haren van haar voorhoofd, zodat hij zijn lippen er tegenaan kon leggen. ‘Je weet niet half hoe belangrijk dit voor me is, Charlotte. Hoe belangrijk jij voor me bent, hoezeer je me op de been hebt gehouden.’ Hij sloot zijn ogen weer, leunde zacht tegen haar aan. Ze wist echt niet wat ze voor hem betekende, hoe belangrijk het was dat hij haar dit vertelde. Dat hij haar de zwakte toonde die hij voor iedereen verborg. Hij hield van haar, zou haar tegen alles willen beschermen, maar leerde nu ook hoe belangrijk het was om je leed met elkaar te delen. De moeilijke momenten samen beter te maken. De afgelopen weken was ze zijn lichtpunt geweest, zonder dat ze het daadwerkelijk wist. Nu ze er wel van wist, zouden ze er beiden beter van worden. Sterker. Samen. Hrt maakte het gapende gat van verlies niet kleiner, maar het hielp wel iets. Hij haalde diep adem. ‘Ik doe mijn best, oké? Maar.. het is lastig. Zo graag wil ik dat jij gelukkig bent, dat ik vergeet dat we er voor elkáár moeten zijn.’ Even zweeg hij. ‘Char, je bent het beste wat me ooit had kunnen overkomen en dat realiseer je je zelf niet eens.’ Hij hield van haar. Fuck, hij hield zo veel van haar. Hij was niet iemand die snel geëmotioneerd raakte, laat staan dat hij die emoties met andere mensen deelde. En toch stonden ze hier, had hij net zijn hart bij haar gelucht. En het was goed, hoe veel pijn het ook had gedaan om het hardop toe te moeten geven.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Aan alles wat hij deed, merkte ze dat hij het moeilijk vond. Misschien was dit voor hem wel hetgeen wat hij het moeilijkst vond: zijn eigen zwakheden blootgeven. Niet dat zij het op die manier zag. Daar waar hij het zag als een zwakte, vond zij het juist enorm sterk. Hij was vernederd, benadeeld en gekleineerd. Toch had hij zich staande gehouden. Toch liet hij zelfs nu geen traan zien, al was het geen geheim dat hij het moeilijk had. Zijn lichaam was gespannen, zijn vingers drukten in haar huid en zelfs toen hij zich iets leek te willen ontspannen, zag ze dat zijn lichaam iets trilde. Het was pijnlijk hem zo te zien. Iets wat meer kwam omdat ze graag wilde dat ze het had kunnen veranderen, omdat ze het niet geweten had en het gewoon had laten gebeuren.
Ze begreep het niet. Ondanks zijn eigen pijn, wist hij haar nog te doen laten smelten met zijn woorden. Ondanks dat hij juist nu degene was die zulke woorden nodig had, deelde hij ze met haar. Maar, soms begreep ze gewoon niet waarom. Hij had gelijk. Ze realiseerde zich inderdaad niet dat ze zogenaamd zo goed voor hem was. Het was niet zo dat ze het idee had dat ze niks voor hem kon betekenen, maar ze was ervan overtuigt dat zij minder voor hem deed dan hij voor haar. Ze was ervan overtuigt dat er andere vrouwen waren die aantrekkelijker waren, stoerder en die hem dezelfde woorden terug kon geven. Maar, op dit moment ging het niet om haar. De onzekerheden die naar boven kwamen, zette ze van zich af. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl ze met haar hand langs zijn gezicht gleed, de stoppels op zijn wang voelde prikken tegen haar huid. ‘Ik weet dat het lastig is. Daarom ben ik trots op je dat je het me nu verteld hebt.’ Ze ging op haar tenen staan, zodat ze zijn lippen zacht en kort kon kussen. Een tedere aanraking die haar liefde voor hem uitte. Charlotte pakte zijn handen vast. ‘Ik houd van je, Dean.’ Zonder dat ze het zelf door had, waren de woorden naar buiten gerold. Een impulsieve uitspraak die recht uit haar hart kwam. Ze hield ontzettend veel van hem, kon zich geen leven zonder hem voorstellen. Het zou haar slopen. Zonder hem zou ze al haar motivatie verliezen om door te zetten. De wilskracht die ze bij zich had gehad toen ze die vierde Clicker had moeten tegenhouden, zou ze niet gehad hebben als Dean er niet geweest was. Zonder hem zou ze lusteloos zijn. Misschien zou ze fysiek blijven leven, maar mentaal zou ze met hem mee gegaan zijn.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Zelfs aan haar ogen kon hij zien dat hij gelijk had, dat ze het niet begreep. Dat was niet erg, ze hoefde het niet te begrijpen. Zo lang ze het maar wist, zo lang ze maar wist dat ze zo veel voor hem betekende. Als ze niet begreep waarom, zou hij haar dat laten zien. Keer op keer weer, zou hij haar vertrouwen, haar tonen dat ze belangrijk was. Zoals nu. Ze was hier voor hem, zelfs al had hij haar eigenlijk niet willen vertellen over het pesten. Ze wilde weggaan, zelfs al had hij belangrijke dingen voor haar achter gehouden. Ze was zijn licht in de duisternis geweest, degene die hem op de been hield, al zag ze dat zelf niet in. Ze wist niet wie hij was geweest voordat ze hem leerde kennen, dat speelde misschien ook een rol. Het was zo anders geweest, veel minder menselijk. Dankzij haar voelde hij zich weer een mens.
Hij beantwoordde haar zachte kus, sloot zijn ogen weer eventjes. Heel eventjes. Ze hield van hem, dat was wat telde. Die woorden leken de pijn even te verzachten, deden hem aan iets anders denken. Niet helemaal anders, maar wel een minder zwaar onderwerp. Anders. Langzaam, heel langzaam, liet hij haar los. Pakte haar handen, keek naar de tatoeage die hij op haar onderarm had gezet. Een oprechtere, bredere glimlach speelde nu rond zijn lippen. 'Ik houd ook van jou, Charlotte. Dat mag je nooit vergeten.' Met zijn ene hand gleed hij over de tatoeage heen, die fel afstak tegen haar verder nog ongerepte huid. Hij realiseerde zich dat ze nog altijd in het midden van de trainingsruimte stonden, dus hij liep naar één van de bankjes die aan de zijkant stonden. Charlotte was bijna gedwongen om met hem mee te lopen doordat hij haar hand vasthield, maar dat leek niet erg te zijn. Ze namen plaats en eventjes, heel even, twijfelde Dean over wat hij wilde zeggen. Misschien was het wel een stom idee, iets achterlijks. Misschien zou ze het te snel vinden, zou hij haar er juist mee afschrikken. Maar hij had er goed over nagedacht, zich gerealiseerd dat hij het in ieder geval zou graag zou willen. Hij haalde diep adem.
'Er is nog iets.. Iets wat ik met je wilde bespreken,' begon hij voorzichtig. God, wat als ze het een stom idee vond? Het was niet iets dat je zomaar zou moeten willen, een permanente tekening als herinnering aan iemand op je huid zetten. Dean zijn huid stond er vol mee, maar de tekeningen waren ook zijn eigen herinneringen, vaak aan gebeurtenissen of aan mensen die toch al dood waren. Zoals Tara. Een herinnering aan een levend iemand, dat was iets heel anders. Toch ging hij het doen. 'Ik.. Ik wil al een tijdje een nieuwe tatoeage nemen,' ging hij verder, 'maar eerst wist ik niet zo goed wat voor één. Maar.. Ik denk dat ik graag een aandenken aan jou zou willen, Charlotte.' Hij beet op zijn lip. 'Iets waardoor je altijd een beetje bij me bent, ook als we door welke reden dan ook niet bij elkaar zijn.' Zoals die missie van afgelopen week, bijvoorbeeld. Zou ze het begrijpen? Hij draaide zijn linkerhand, waar nog een lege plek op zijn pols zichtbaar was. Op zich viel de leegte niet zo op tussen alle lijnen, maar Dean wist al dat dit de plek was waar hij de tatoeage wilde. Het was geen opvallende plek, maar wel een plek die hij ten alle tijde kon zien. Daarbij, Charlotte had haar tatoeage op haar onderarm. De pols kwam daar het dichtst bij in de buurt. Al was dat misschien een stomme vergelijking.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dat mocht ze nooit vergeten. Dat zou ze nooit vergeten. Keer op keer liet hij haar zien dat hij van haar hield. Elke dag was er wel iets waardoor ze eraan herinnerd was. Al was het maar om de oprechte glimlach die op zijn gezicht verscheen, de zachte en warme blik die hij enkel met haar deelde. Het idee waar hij nu mee kwam bevestigde het. Het idee dat zij een speciaal plekje kreeg op zijn huid. Ondanks dat zijn huid vol stond met herinneringen en kunstwerken, was dit toch anders. Hij wilde hun tijd samen vereeuwigen op zijn huid. Hij wilde een aandenken aan haar houden, om wat voor reden ze ook van elkaar verwijderd waren. Het betekende veel voor haar. Sterker nog, ze was er trots op dat hij het wilde. Dat ze genoeg voor hem betekende om een klein plekje op zijn huid te krijgen.
’Een tatoeage?’ vroeg ze wat verrast. Zag ze daar nu onzekerheid in zijn ogen verschijnen? Was hij vang dat ze het idee niet zou waarderen?
Hij knikte.
Een glimlach verscheen op haar gezicht. Een tatoeage. Een aandenken aan haar. Ze schoof iets dichter naar hem toe liet haar vingers over de ietwat lege plek op zijn huid glijden. De blik die hij erop gericht had zei voldoende: dat was de plek waar hij het wilde hebben. Het was klein, zelfs ietwat verborgen, maar dat was juist mooi. Het was een klein aandenken. Een klein symbool voor hun liefde. Onbewust krioelden de kriebels in haar buik. Ze voelde zich haast vereerd dat hij dit wilde.
‘Wat vind je ervan?’
Pas toen ze de twijfels in zijn stem hoorde, besefte ze zich dat ze niks gezegd had in al die tijd. Met haar blik op de lege plek gericht, begon ze te praten. ‘Ik vind het een mooi idee. Maar, aan wat voor aandenken zat je te denken?’
‘Dat wilde ik eigenlijk aan jou vragen,’ zei hij, zijn stek klonk nog altijd wat aarzelend. ‘Het is een aandenken aan jou, dus het leek mij mooi als het idee ook van jou zou komen.’
Onbewust verscheen er een blos op haar wangen. No pressure. Haar idee zou enkel voor een eeuwigheid op zijn huid staan. Als het idee hem niet aanstond, zou hij het voor altijd aan moeten zien. Daarbij, wat zou ze moeten bedenken? Wat was een mooi aandenken? Eerst kwamen de cliché ideeën in haar op: namen, initialen of data. Een teken dat echt aan haar gebonden zou zijn, letterlijk. Maar, dat wilde ze niet. Ze wilde iets bijzonders. Iets dat op meerdere manieren te interpreteren was, maar wel bij hen paste. Eerst dacht ze aan haar eigen tatoeage en een miniatuurversie daarvan. Maar, dat zou ook wat afgezaagd zijn. Een kompas kon wel? Maar was het niet stom als ze weer met het idee van een kompas zou komen? Misschien konden ze hun verschillen erin kwijt, het contrast tussen hen. Twee tegenpolen, die samen een mooi geheel vormen, samen in perfect balans. Zoals Yin en Yang. Het was mogelijk, maar het voelde niet af. ‘Ik zit te denken…,’ begon ze aarzelend, ‘aan iets met Yin en Yang, maar dan op een wat speelse manier? Iets dat passend is bij ons? Bij de reis die we samen afleggen? Ik dacht eerst aan een kompas, maar aangezien ik ook al een kompas heb, is iets anders misschien wel leuk?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
In ieder geval vond ze het dus niet stom. In tegendeel. Eventjes was hij daar bang voor geweest, toen ze zo lang stil was geweest. Haar reactie had eerst een beetje apart geleken, ze was verrast geweest door het voorstel, maar al snel leek enthousiasme de overhand te nemen. Haar hand kriebelde een beetje op het kleine stukje huid dat hij daar open en bloot had liggen, maar de glimlach op haar gezicht sprak boekdelen. Ze vond het niet stom, vond het niet raar, maar was er enthousiast over. Het was een goed idee, vertelde dit hem. Ook de blos die op haar wangen verscheen toen ze zich realiseerde dat zij het moest verzinnen, maakte alleen maar dat hij zich beter voelde over het voorstel. Ze vond het oprecht leuk, dat merkte hij aan alles wat ze deed. Ze dacht er goed over na, al zou hij het niet erg vinden als ze nog wat meer tijd nodig had om erover na te denken. Het had geen haast, hij dacht niet dat Chris hem binnen zo'n korte tijd er weer op uit zou willen sturen, dus wat dat betreft deerde het niet.
Yin en Yang. Dean was er niet zo bekend mee, maar wist wel ongeveer wat het inhield. Twee tegenpolen, twee hele verschillende dingen. Zoals het verschil tussen hun tweeën. Hij, getogen in het leven buiten de muur, terwijl zij haar hele leven achter de muren had gewoond en pas nu een beetje op begon te leven. Zo verschillend, maar toch een eenheid. Hij had er al wat ideeën bij, al helemaal toen zij doorging op het speelse, de reis die ze maakten, de dingen die ze van elkaar leerden. 'Een kompas is leuk,' bevestigde hij, met een glimlach. Hij vond het heel fijn dat ze zo enthousiast was, dat ze blij leek te zijn met het idee dat hij had gehad. Hij had erover getwijfeld, gedacht dat ze het misschien gek zou vinden, maar nu was hij degene die aangestoken werd door haar enthousiasme over het idee. 'Dat jij het al hebt, kan het ook juist nog mooier maken. Maar je hoeft niet nu al te beslissen, lieve Charlotte.' Hij glimlachte, drukte een kus op haar hand. 'Ik ga nergens heen en jij ook niet. Denk er rustig over na, vertel het me wanneer je er wat rustiger de tijd voor hebt kunnen nemen.' Dan kon hij het daarna zelf wel voor haar uittekenen, terwijl zij aangaf wat er klopte en wat er anders was. Haar idee, maar met zijn hand eraan. Samen. Het Yin en Yang, de twee verschillenden die zo goed bij elkaar pasten. De vormen die precies bij elkaar hoorden. Het was een mooie gedachte, gaf hem zelf een warm gevoel van binnen. Toen hij het voorstel aan haar had gedaan, had hij gedacht aan iets als een hartje, of misschien wel haar gitaar. Een muzieknootje. In plaats daarvan had ze gekozen voor iets dat voor hun beiden representatief was, wat hij misschien nog wel mooier vond. Het was dan niet alleen een aandenken aan haar, maar ook aan hun. Aan wat ze samen hadden. Nog eenmaal gleed zijn hand over de lege huid op zijn pols. Binnenkort zou ook die opgevuld worden met een tekening, een aandenken aan het meisje dat naast hem zat. Charlotte, die hem zo dierbaar was geworden in de afgelopen maanden. Ruim drie maanden al weer, waarschijnlijk al weer bijna vier. De tijd vloog, voordat ze het doorhadden zou het alweer lente worden. Dan zouden ze alweer weg kunnen.
Ze knikte toen hij zei dat ze nog maar even de tijd moest nemen om na te denken over wat voor tekening ze in gedachten had. De Yin en Yang waren een goed idee, hij voelde het bekende enthousiasme voor een nieuwe tatoeage al in zijn lichaam opborrelen. Het gejeuk aan zijn huid, die zich voorbereidde op de naald die erin gedrukt zou worden. Het was een verslaving, misschien. Maar dat niet alleen, het was ook een permanente herinnering aan Charlotte. Iets dat niemand hem af zou kunnen nemen. En dat was hem veel waard. Hij was al zo veel herinneringen verloren die nacht, aan het vuur, daar kon hij niet mee leven. Zacht drukte hij zijn lippen op die van haar, maar heel eventjes. Niet hier. Niet nu. Ze hadden dingen te regelen, plannen te bespreken met Chris. Ze moesten nog trainen, al kon Dean wel begrijpen dat ze daar nu geen zin meer in zou hebben. Ze zouden straks voor het eerst in ruim een week weer samen het avondeten nuttigen, samen met bijna alle andere Fireflies. Zou er iets veranderd zijn?

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Met ietwat tegenzin klopte ze op de deur van het kantoor. Dean was nog in de trainingsruimte, ging in zijn eentje verder met het trainen. Ergens stak het haar om hem daar alleen achter te laten. Bang dat anderen hun kans zouden grijpen als zij er niet bij was. Bang dat ze hem opnieuw zouden vernederen of wat dan ook. Zou hij het haar nu uit zichzelf vertellen als er iets dergelijks gebeurde, of zou hij die dingen nog steeds liever voor haar achterhouden? Ze hadden een goed gesprek gehad, met een mooie afsluiter. Het idee van een tatoeage bezorgde haar een warm gevoel. Op dit soort momenten kwam die verliefdheid opnieuw omhoog. Hij leek het idee leuk te vinden, maar zou hij het menen? Wat als hij haar idee helemaal niet leuk vond? Zou hij het dan alsnog zetten?
Charlotte werd uit haar gedachten gerukt toen de deur geopend werd. Haar broer was duidelijk verrast door haar bezoek, maar ze kon aan hem merken dat hun ruzie van een paar dagen terug hem nog steeds dwars zat. Toch verscheen er een warme glimlach op zijn gezicht. ‘Char, kom binnen.’
Ietwat aarzelend liep ze naar binnen. Hoe zou ze erover moeten beginnen? Wat zou hij van het idee vinden? Zou hij denken dat het zijn schuld was? Dat was het niet. Absoluut niet zelfs. Ze voelde zich schuldig om haar uitbarsting van een paar dagen terug. Ze kon hem zijn bezorgdheid niet kwalijk nemen. Sterker nog, het was niet onterecht geweest. Ze was immers in een gevecht met de dood geweest. Het had niet veel gescheeld of ze zou met een nare wond in haar schouder terug zijn gekomen.
‘Luister, Char, ik wil nog mijn excuses aanbieden voor laatst. Ik weet dat je bent gegroeid en dat je sterk bent, maar je bent mijn kleine zusje… Ik bescherm je gewoon graag.’
Waarom wilde iedereen haar zo graag beschermen? Ze waardeerde het enorm, dat was zelfs zacht uitgedrukt. Alleen soms voelde het alsof ze die bescherming niet waard was, alsof zij een beeld van haar hadden die ze niet waar kon maken. Wat deed ze nu eigenlijk dat van waarde was? Ze was geen verpleegster die wonden kon verzorgen. Ze was geen geleerde die bezig was met onderzoek doen. Ze was geen strijder die dapper op missies zou meegaan. Ze was het kleine zusje, dat was de enige reden die hij had. Charlotte ging achter het bureau staan, keek naar de kinderfoto van Chris en haar. Ze hield van die foto en schijnbaar Chris ook, aangezien hij juist deze foto had meegenomen en op zijn bureau had geplaatst. ‘Het spijt mij ook,’ zei Charlotte, met haar blik nog altijd op de foto gericht. ‘Het was ook geen slimme actie van me en ik weet dat je het goed bedoeld.’
Dat antwoord leek hem gerust te stellen. Hij ging tegenover haar staan, legde zijn handen op het bureaublad. ‘Is het dan weer oké tussen ons?’
Nu keek Charlotte ook op. Hij zag er agressief uit met het litteken op zijn gezicht, maar toch was er duidelijk sympathie te onderscheiden in zijn blik. ‘Ja, tuurlijk,’ antwoordde ze met een glimlach, ‘maar er is wel iets anders waar ik het met je over wil hebben.’ Wat twijfelachtig en onzeker begon Charlotte aan haar eigen vingers te plukken.
‘Oh.’ Hij moest de bui al voelen hangen. ‘Je gaat.’ Hij sloot zijn ogen, zuchtte zacht, waarna hij naar haar toe kwam lopen. Hij pakte haar handen vast. ‘En ik durf te wedden dat het getreiter naar Dean daar iets mee heeft te maken. Maar, ik verwacht echt dat het anders wordt na wat hij gedaan heeft.’
Een frons verscheen op haar gezicht. ‘Na wat hij gedaan heeft?’
Nu verscheen er verbazing op zijn gezicht. ‘Heeft hij het niet verteld?’
Nu ze erover nadacht, had Dean het wel over een speciale gebeurtenis gehad, maar door alle andere informatie die ze gedeeld hadden, was Charlotte daar niet verder op in gegaan. Iets waarvoor ze haarzelf nu wel voor op haar kop kon slaan. Zie? Zo’n goede vriendin was ze dus. Ze schudde haar hoofd. ‘Ik denk het niet?’
‘Oh, eh… Nou ja, ik denk in ieder geval dat hij een stuk meer gerespecteerd wordt nu. Ik denk echt dat je het nog een kans moet geven, al is het maar voor een week.’
Wat had hij gedaan? Wat had hij kunnen doen, nadat ze hem zijn tekenblok vol herinneringen hadden afgenomen? Ze zou het hem straks vragen, maar eerst moest ze dit bespreken met Christian. Ze begreep dat hij het niet leuk vond, dat hij bang was haar nu echt te verliezen. Maar, ze kon Dean niet langer op die slaapzaal laten slapen. Niet nog meer nachten. ‘Sorry, Chris, dat kan ik niet doen. Maar… we hadden wel een ander idee.’
Nieuwsgierig trok hij zijn wenkbrauw op. ‘En dat is?’
‘Het leek ons onverstandig om de kou in te trekken, maar ik zag het niet zitten om Dean nog elke avond alleen in die slaapzaal te laten slapen. Dus… toen kwamen we met het idee om naar ons ouderlijk huis te gaan? Dat we daar overnachten, Dean niet apart in een slaapzaal hoeft te slapen en we toch dicht bij de basis zijn. Ik… ik zou het namelijk jammer vinden om je niet meer te zien.’
Tijdens haar verhaal had hij haar handen losgelaten en was hij door de ruimte gaan ijsberen. ‘Dus je wilt dat ik hem laat wonen in ons huis? Jullie samen?’
Natuurlijk stond dat idee hem niet aan. Hoewel Chris Dean leek te willen accepteren, bleef hij ook zijn vooroordelen houden over de jongeman. En waarschijnlijk wilde hij ook niet horen dat ze samen in een bed zouden slapen, ze zelfs al de liefde bedreven hadden. Dat idee leek hij vast uit zijn hoofd te verbannen. ‘Ja. We laten alles staan zoals het is. Misschien dat we alleen mijn kamer iets veranderen. Maar, jouw kamer, mam en pap’s kamer zullen gewoon hetzelfde blijven. Sterker nog, we hoeven niet eens in die kamers te komen.’
Chris zuchtte en draaide zich naar haar toe. Hij wreef met zijn handen over zijn gezicht. ‘Oké,’ besloot hij uiteindelijk.
Wacht. Stemde hij in?
‘Vooruit. Maar, dan wil ik wel dat jullie hier regelmatig komen om te blijven trainen. Ik wil zien dat alles goed met je gaat. En, ik wil dat Dean beschikbaar blijft voor missies.’
Waarom zou hij dat willen? Wat had Dean in hemelsnaam gedaan dat hij ineens zo belangrijk was geworden voor de missies? ‘Dat moet ik met Dean overleggen,’ zei Charlotte.
‘Zolang hij beschikbaar blijft voor de missies en ik jou gewoon blijf zien, stem ik in.’
Hij vond het goed. Hij stemde in. Het was oké. Met grote passen liep ze op haar grote broer af en gaf ze hem een enthousiaste, dankbare knuffel. ‘Dankjewel, Chris.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Nog eventjes bleef Dean zitten, hij keek haar na terwijl ze de ruimte verliet. Ze zou nog even nadenken over de tatoeage, maar voor nu had ze besloot haar idee aan Christian voor te leggen. Dean wist niet hoe de broer van Charlotte zou reageren, maar had er ook niet echt bij willen zijn terwijl ze het idee aan hem voorlegde. Ergens vermoedde hij dat er een wat negatieve lading aan zou kleven als hij erbij zou zijn. Het idee, hoe goed ook, zou inhouden dat hij en Charlotte een kamer gingen delen. Een bed. Dat moest confronterend zijn voor de man, die er op subtiele manier alles aan gedaan had om het tweetal bij elkaar weg te houden. Natuurlijk wilde hij zijn zusje beschermen, maar Christian zou zich nu toch echt moeten realiseren dat zijn opties beperkt waren. Of hij stemde toe, of hij jaagde zijn eigen familie de kou in. Kon hij dan nog wel spreken van een keuze?Een aantal minuten nadat Charlotte de ruimte verlaten had, kwam hij weer overeind. Hij had tegen haar gezegd dat hij liever hier bleef om nog even te trainen, en dat was geen leugen geweest. De hele dag was hij vooral bezig geweest met Charlotte haar ietwat afstandelijke houding, nu had hij wat tijd om zelf te oefenen. Het was niet dat hij het vervelend vond om Charlotte te moeten helpen bij haar trainingen, in tegendeel. Hij vond het heerlijk, genoot ervan als zij weer iets nieuws leerde en ze haar enthousiasme zo uitgebreid toonde, maar het weerhield hem er ook van om zo intensief te trainen als hij soms wilde. Ze had het vandaag gezegd, ze was bang nooit zo goed te worden als hij. Daar had ze gelijk in, daar waren zo veel jaren training voor nodig, dat zou ze nooit inhalen. Het verschil tussen hun vaardigheden was heel groot, zo groot dat het niet te overbruggen viel. Zelfs al trainde ze dag en nacht, de kans dat ze net zo goed zou worden was klein. En het was ook niet nodig, zeker niet. Met de dag werd ze beter en was al heel goed in staat om voor zichzelf te zorgen. Maar hij wilde haar geen slecht gevoel te bezorgen door op een hoger niveau te gaan trainen waar zij bij was. Ze zou misschien trots zijn dat hij dat allemaal kon, maar waarschijnlijk zou het ook frustraties bij haar oproepen. Dat wilde hij voorkomen.Hij pakte een tweede wapen, zodat hij in beide handen een pistool had. Daarna liep hij naar de schietbanen, waar verschillende targets al klaarstonden om aan gort geschoten te worden. Veiligheidspallen werden los geklikt. Dean sloot zijn ogen, schoot. Hij had twee targets hangen, die beiden doorboord moesten worden door kogels. Snel achter elkaar schoot hij, tot de kogels in zijn pistolen op waren en er niets meer was om af te vuren. Pas toen opende hij zijn ogen weer, om te kijken naar het resultaat. De targets waren met kogelgaten doordrenkt, de meesten precies op de plek waar hij ze had willen hebben. Er was een stilte in de trainingszaal gevallen, die al snel weer gevuld werd toen iedereen zich realiseerde dat het te stil was. Tevreden borg Dean zijn wapens weer op en hij was net bezig met het opruimen van zijn trainingsspullen, toen hij een bekend gezicht aan zag komen lopen. Jared. Ze hadden elkaar de hele dag nog niet gesproken, beiden druk met hun eigen bezigheden. Nu ze terug waren van de missie, waren er een boel andere zaken die hun aandacht vroegen en Dean had eigenlijk niet verwacht de man nog vaak te zien, maar dat viel dus alleszins mee. Met een grijns en een klap op zijn schouder begroette Dean de andere man, die een blik wierp op de resten van de targets. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik zou jou niet graag tegenover me hebben staan als er ruzie is,’ grapte de man en Dean lachte, ietwat flauwtjes misschien, maar hij lachte. ‘Wat kan ik zeggen, dit target gedroeg zich als een eikel.’Nu was het de beurt aan Jared om te glimlachen. De man sloeg een arm om Dean heen en boog zich naar hem toe. ‘De hele basis praat over je, Dean. Het nieuws heeft zich als een lopend vuurtje ronde gedaan. Dave heeft het aan Christian verteld en Christian gaat er vanavond wat over zeggen, in het algemene missierapport. Iedereen zal weten wat je hebt gedaan, iedereen zal weten dat ze je verkeerd hebben ingeschat. Je hebt het er goed ingewreven, juist door ze niet te laten sterven in die bunker. Vanaf nu gaat het alleen maar beter worden.’ De man liet hem weer los, knipoogde. ‘Tot vanavond, Dean.’‘Tot vanavond, Jared,’ antwoordde Dean. Hij verzweeg dat hij en Charlotte andere plannen hadden. Dat het er niet meer toe deed dat alles vanaf nu anders zou worden. God, hij verzweeg zoveel. Hij moest Charlotte zoeken, haar vertellen wat er op die missie gebeurd was, vertellen wat er zo bijzonder was dat Dean het idee had dat ze hem meer zouden accepteren. Niet alleen dat. Hij herinnerde zich hoe Charlotte hem geïntroduceerd had als haar vriend, al hadden ze die woorden nooit hardop uitgesproken. Daar wilde hij verandering in brengen. Maar, hij zou Dean niet zijn als hij daar niet zorgvuldig over na ging denken. Over hoe hij het aan haar zou vragen, zelfs al was het misschien maar een formaliteit. Idioot.
Hij liep de trainingsruimte uit, in de richting van Chris’ kantoor. Daar zou ze zijn, want ze had zojuist met Christian overlegd over het verhuizen. Daar zou hij haar kunnen vinden voordat ze vanavond bij het avondeten samen zouden zijn. Voordat iemand anders aan haar zou vertellen wat er gebeurd was. Hij hield van haar, verdomme. Dan moest hij toch echt leren om haar alles te vertellen, zelfs al leek het moment er niet juist voor. Wat als ze zich gekwetst zou voelen, omdat hij haar wederom iets niet verteld had? Hij zou het zichzelf voor eeuwig kwalijk nemen.
Hij sloeg de juiste gang in, zat het kantoor van Christian al in de verte. Hopelijk was ze nog niet weg. Wat een achterlijke idioot was hij vandaag.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Op dit soort momenten was ze oprecht blij met haar grote broer. Soms kon ze het nog amper bevatten. Haar lang verloren broer leefde nog, was zelfs de leider van een Firefly-basis. Hoewel hij hard was voor buitenstanders, zoals die eerste dag wel gebleken was, had hij een warme, broederlijke kant die hij haar nu regelmatig liet zien. Soms vroeg ze zich af hoe het zou zijn afgelopen als hij niet aan de leiding was geweest. Er was een kleine kans dat ze dan niet levend de basis verlaten hadden. De Fireflies waren een sterke gemeenschap, maar dat verkregen ze niet zomaar. Daar zat een strenge structuur achter, een bruut, soms zelfs kil systeem.
‘Voor jou altijd, Charlotte.’
Waarom? Waarom had ze zoveel mensen om haar heen die zoveel voor haar overhadden? Ze was er dolgelukkig mee, maar wist niet hoe ze hen kon bedanken. Ze liet haar broer los, nog steeds met een licht enthousiasme in haar blik. ‘Als er iets is wat ik kan doen, dan…’
‘Pas gewoon goed op jezelf, oké?’
Dat kon ze wel waarmaken. Ze was niet van plan om binnenkort weer met een geïnfecteerde te worstelen. Ze knikte en gaf hem dankbaar nogmaals snel een knuffel. ‘Beloofd!’
‘Goed, ik moet nog wat voorbereiden voor vanavond. Laat me weten wat Dean van het voorstel vindt.’ Hij drukte een kus in haar haren, waarna hij haar losliet en naar zijn bureau liep, die vol lag met papieren en aantekeningen. Nog even keek ze naar haar broer die in de grote, leren stoel plaatsnam. Ze was trots op hem.
Toen Charlotte naar buiten liep, zag ze Dean op een afstandje aan komen lopen. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Het was oké. Ze mochten in het huis blijven. Ook op Deans gezicht verscheen een glimlach, eentje die een warm gevoel bij haar teweegbracht.
‘Hé,’ zei hij, ‘ik was net naar je op zoek.’
Dean legde zijn armen om haar middel, een voorbeeld die Charlotte met plezier opvolgde. ‘Oh?’
‘Ik moet je nog iets vertellen,’ begon hij. Zijn blik was eerder blij dan verdrietig, dus ze had het idee dat het niet ging om de treiterijen. Zou het gaan over hetgeen waar Chris op gedoeld had? Hetgeen waarvan Chris dacht dat het de pesterijen zou verminderen of misschien zelfs zou uitdoven? Wat kon Dean gedaan hebben om dat teweeg te brengen? Als ze wat beter hun best zouden doen om Dean te leren kennen, zou dat niet moeilijk zijn geweest. Maar, Charlotte verwachtte dat die eigenwijze treiteraars daar niet zonder rede mee zouden beginnen.
Charlotte kantelde haar hoofd iets. ‘Iets goeds?’
Dean haalde zijn schouders op. ‘Dat ligt eraan. Tijdens de missie moest ik met nog vier anderen een bunker ontruimen. Ik liep iets achter op de rest toen ik een geschreeuw hoorde.’ Ondanks dat Charlotte het einde wist, ondanks dat ze wist dat iedereen heelhuids thuis was gekomen, bekroop haar toch een angstig gevoel. Het was alsof ze zelf opnieuw door een met sporen overlopen ruimte liep, alsof ze opnieuw door die tatoeageshop liep. ‘Het bleek dat de groep omsingeld was door een Bloater.’ De glimlach op haar gezicht verdween direct. Een Bloater. Ondanks dat ze wist dat hij hier voor haar stond, stroomden de zorgen door haar lichaam. Ze werd teruggebracht naar die dag in de bunker, toen zij samen een Bloater gedood hadden. Ze herinnerde zich de angst die toen door haar lichaam gestroomd had, al helemaal toen Dean en zij zich opsplitsten. Van alle nachtmerries die hier rondliepen, was dat wel de meest gevreesde van hen allen. ‘Ondanks alles wat ze gedaan hadden, heb ik hem bij hen vandaan gelokt en hem gedood.’
Een rilling trok over haar rug. ‘In je eentje?’
Dean knikte. ‘Met een molotov cocktail.’
Slim. Bij een goede worp zouden de vlammen het wezen opvreten, precies zoals zij toen gedaan hadden. Charlotte vroeg zich af wanneer dit voorval zich had voorgedaan. Zou het voor of na het tekenblok zijn geweest? Hoe dan ook, hij had zijn lichaam gewaagd voor de pestkoppen. Ondanks alles wat ze hem aan gedaan hadden, koos hij ervoor hen te redden. Geen wonder dat Chris dacht dat de pesterijen nu minder zouden worden. ‘Wauw,’ fluisterde Charlotte, ietwat onder de indruk van zijn verhaal. ‘Nu snap ik ook waarom Chris je zo graag op missies mee wilt hebben,’ sprak ze haar gedachten hardop uit.
Een frons verscheen op Deans gezicht. ‘Wat?’
Charlotte glimlachte. ‘Chris vindt het oké, onder de voorwaarde dat we regelmatig hier komen en jij beschikbaar blijft voor missies. Nu ik weet dat je een Bloater zelfstandig vermoord hebt, kan ik wel begrijpen waarom.’ Charlotte legde een hand op zijn wang. ‘Maar, je moet eerlijk zeggen wat je van het voorstel vindt. Als je het niet ziet om nogmaals op een missie te gaan, wat ik goed kan begrijpen, dan doen we het niet. Dan vinden we vast een andere manier.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Chris vond het oké. Dat was in eerste instantie het enige dat hij registreerde. Chris vond het oké. Tenminste, als hij beschikbaar bleef voor missies. Het was duidelijk goed dat hij aan Charlotte had verteld wat er op de missie gebeurd was, ze leek nu een beter begrip te hebben van de situatie. Misschien dat ze nu ook doorhad waarom hij in eerste instantie had willen blijven, het idee had dat het toch wel minder zou worden. Niet dat het nu nog uitmaakte, ze hadden een goede tussenweg gevonden en Chris vond het oké. Mits Dean beschikbaar bleef. En ze regelmatig langs zouden komen, maar dat had Dean toch al gewild, zodat Charlotte vaak naar haar broer kon gaan en hier kon blijven trainen, wat een stuk makkelijker was hier dan in de wereld daarbuiten. De trainingsruimtes waren hier veel fijner, professioneler en makkelijker om mee te werken, het zou geen straf zijn om zo af en toe hier te moeten komen om wat kunstjes te doen. Maar vooral, om met Charlotte te kunnen oefenen.
Hij legde zijn eigen hand over de hare heen, glimlachte naar haar. Natuurlijk maakte ze zich zorgen om het feit dat hij missies zou moeten doen, al zei ze het misschien niet zo expliciet. Ze legde de keuze wel bij hem neer, gaf hem daarin het laatste woord. Ze had zich geen zorgen hoeven maken. Zacht kuste hij haar voorhoofd, waarna hij haar weer aankeek. 'Het is wel goed, Charlotte. Ik ben blij dat hij heeft ingestemd.' En dat was ook zo, het was fijn dat de man niet ongelofelijk moeilijk had gedaan over het idee dat ze zouden verhuizen. Tenminste, Dean hoopte dat Chris er niet al te moeilijk over gedaan had. Hij had het gesprek tussen broer en zus natuurlijk niet meegeluisterd, zou niet weten hoe veel moeite Charlotte had moeten doen, maar het leek in ieder geval dat ze op een vrij ontspannen manier uit elkaar waren gegaan. Dat was in ieder geval goed om te merken, hij wilde niet meer frictie veroorzaken tussen het tweetal. 'We gaan dit doen,' zei hij zachtjes. Ergens was het een beetje onwerkelijk, het idee dat hij met Charlotte samen zou gaan wonen in het huis waar ze vroeger, in een ver geleden, opgegroeid was. Hoewel ze al maanden samen reisden, leek dit toch anders. Niet op een slechte manier, maar anders. Misschien had hij daarom gedacht dat Chris wel iets minder snel toe zou geven, iets terughoudender zou zijn. Zelfs de broer van Charlotte moest zich realiseren wat dit inhield. Zacht kneep Dean in haar hand. 'Ik kan wel op missies gaan, als dat betekent dat we dit kunnen doen. Dat vind ik niet erg.' In tegendeel, het zou waarschijnlijk goed te doen zijn in de toekomst. Het liefst zou hij Charlotte natuurlijk wel iedere keer meenemen, maar ook dat zou makkelijker worden. Alles zou beter worden. Het zag er, voor het eerst in een hele tijd, eindelijk naar uit dat ze een rooskleurige toekomst hadden.
Ergens klonk een geluid op. Een soort gong, of een bel, die het begin van de avondmaaltijd aanduidde. Het gaf mensen nog een kwartier om hun activiteiten af te ronden, waarna nog een keer het geluid zou klinken. Dan zou de maaltijd officieel beginnen, al konden laatkomers nog steeds rekenen op een bord met een simpele, maar vullende maaltijd. Dean pakte de hand van Charlotte vast, al was hij nog niet zeker of hij in het openbaar hier wel hand in hand met haar durfde te lopen. Misschien moest het hem ook gewoon niet deren. 'Tijd voor avondeten?' vroeg hij, al was de vraag misschien retorisch. Sowieso was het tijd voor avondeten, de echte vraag was eerder of ze samen naar de eetzaal zouden gaan lopen, of dat ze nog iets wilde doen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ze gingen dit doen. Het was raar, ergens. Het voelde alsof ze een nieuwe stap zouden zetten in hun relatie. Ze zouden een soort van samenwonen. Het was alleen voor de avonden, maar toch voelde het anders. Ondanks dat ze al maandenlang samen reisden en zelfs al samen sliepen voor ze een relatie kregen, leek dit een nieuwe stap. Het was haast alsof ze hun eigen, rustige plekje zouden starten. Alsof ze alle chaos van deze wereld een beetje konden ontlopen op die manier. Het was misschien snel. Het was nu iets meer dan een maand geleden dat ze elkaar voor het eerst zoenden, de dag die Charlotte had gelabeld als het begin van hun relatie. Misschien was het snel, misschien hadden ze de ruimte nodig. Aan de andere kant was hun relatie op een volstrekt andere manier begonnen dan de meeste relaties. Ze sliepen al naast elkaar zelfs toen er nog niks gaande was.
Het was bijna tijd voor het avondeten en Dean stelde een soort van voor om die kant op te gaan, maar nadat hij haar het verhaal van de Bloater verteld had, kon ze haar eigen avontuur niet voor hem achterhouden. Het was niet dat ze hem de informatie niet toe vertrouwde, maar ze wist zeker dat hij zich zorgen over haar zou maken. Daarbij voelde het als een stomme fout, net zoals ze een stomme fout had gemaakt toen ze in haar eentje die bunker was in gegaan. Zou hij het haar kwalijk nemen? ‘Dean, ik moet jou ook nog iets vertellen,’ begon ze aarzelend. Ze zouden nog een kwartier de tijd hebben voor het eten zou begonnen. Meer dan dat had ze ook niet nodig, toch?
De enthousiaste blik die zopas op zijn gezicht verschenen was, leek iets te vervagen. Nieuwsgierig en enigszins bezorgd keek hij haar aan, kneep hij bemoedigend in haar handen. Shit. Ze bedacht zich ineens dat ze haar woorden wel heel twijfelachtig naar buiten had gebracht en haar aankondiging alle kant op kon gaan. Dat, samen met het ietwat afstandelijke en gefrustreerde gedrag van die ochtend, kon totaal de verkeerde kant op sturen. Ze hoopte niet dat hij twijfelde aan haar liefde voor hem. Want, dat was wel het laatste waar hij zich zorgen over zou moeten maken.
‘Het is niks ernstigs hoor,’ zei ze dan ook, in de hoop de zorgen bij hem wat te verminderen. ‘Het is alleen… Het was toen ik op zoek ging naar je cadeautje. Ik wist waar ik het kon vinden, maar blijkbaar was de oude tatoeageshop overlopen met geïnfecteerden. Ik dacht dat als ik voorzichtig was, ik de geïnfecteerde Clickers een voor een zou…’
‘Wacht, wat?’
Oh shit. Het was bijna dezelfde stem die hij gebruikt had toen ze haar eerste Clicker gedood had. Een mengelmoes van zorgen en woede. Zie je? Het was stom. Niet alleen stom om erover te beginnen, maar ook om überhaupt die ruimte in te gaan. Ze wist zelf ook wel dat het een risico was, dat het heel anders had kunnen aflopen. Opnieuw rook ze die afschuwelijke geur, voelde ze die afgrijslijke zwammen tegen de huid van haar onderarm. Charlotte keek schuldbewust naar de grond. ‘Ik wilde gewoon heel graag een speciaal cadeautje voor je meenemen,’ zei ze zacht, bang dat het hem enkel bozer maakte. Wat als hij de cadeaus nu niet meer wilde hebben? Wat als hij dat het niet waard vond?
Dean, die het nog steeds niet eens leek te zijn met haar actie, zette een pluk haar achter haar oor. ‘Charlotte,’ verzuchtte hij, ‘ik heb je verteld dat jouw aanwezigheid alles is wat ik nodig heb. Dat meende ik.’
Charlotte beet op de binnenkant van haar lip. ‘Dat weet ik wel, maar soms wil je gewoon meer geven.’ Ze snapte gewoon niet goed hoe haar aanwezigheid zo speciaal kon zijn. Daarbij, nu zou hij die inkt gebruiken om een klein aandenken aan haar op zijn huid te zetten. Dat was toch mooier dan enkel haar aanwezigheid, die hij toch al elke dag had? Ze had iets willen doen wat speciaal was. Iets wat zijn verjaardag onderscheidde van al die andere dagen.
Dean zuchtte zachtjes, trok haar iets dichter naar zich toe. ‘Vertel verder.’
Charlotte legde haar hoofd op zijn schouder en sloot haar ogen. Ze zag het opnieuw voor haar, voelde haast opnieuw die intense angst toen ze die Clicker moest tegenhouden. ‘Nou ja… ik wist dat er in elk geval twee Clickers waren en ik wilde ze een voor een besluipen en neersteken. Maar… dat ging niet helemaal zoals ik plande. Want toen de eerste Clicker neerviel, maakte dat vet veel lawaai, waardoor de andere Clickers mijn kant op kwamen.’ Moest ze wel vertellen over die laatste Clicker? Ja. Ze kon er niet meer onderuit. Niet alleen omdat ze het verhaal eenmaal begonnen was, maar ook omdat het aan haar te merken was dat er méér gebeurd was die dag. ‘Blijkbaar waren er drie anderen. De eerste twee wist ik met mijn pistool te doden, maar de derde was te dichtbij en…’ Haar stem trilde, zelfs haar handen trilden iets. ‘Ik moest hem tegenhouden met mijn arm en…’ Onbewust hadden zich tranen in haar ogen genesteld, maar die weigerde ze los te laten. Niet nu. Niet net nadat ze zulke goede gesprekken hadden gehad vandaag. Alles was goed. Het was niet nodig om te huilen. Ze ademde diep in. ‘Ik dacht… Het was… Maar…’ Verschillende zinnen wilde ze inleiden, maar geen van die zinnen leken naar buiten te willen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze had haar leven gewaagd om een stom cadeau voor hem te vinden, zelfs al had hij haar verteld dat hij niets liever wilde dan dat zij gewoon bij hem was. Door het gevaar op te zoeken, net dat stapje verder te gaan, had hij haar voor hetzelfde geld kwijt kunnen zijn. Het maakte hem een beetje boos, maar vooral verdrietig en bezorgd. Toch, hij wist dat ze het overleefd had. Niet gebeten was, hier nog stond. Het maakte dat hij zich ook trots voelde, al kon hij zich niet voorstellen hoe hij zich gevoeld zou hebben als het niet goed afgelopen was. Schuldig, waarschijnlijk. Ze had haar leven gewaagd voor hem, waar dat eigenlijk niet nodig geweest was. Het was geweldig, het was ongelofelijk lief geweest en hij was zo blij met haar, maar hij had niet geweten, noch gewild, dat ze zo’n gevaarlijke situatie opgezocht had.
Hij luisterde, zonder nog in te breken in het verhaal. Hij had zijn armen om haar heen gelegd, streelde haar rug terwijl ze haar verhaal deed. Ze was bang, voor zijn reactie? Of voor de herbeleving van die dag? Dat deerde niet. Ze was gespannen, hij merkte zelfs dat ze tijdens het vertellen last kreeg van tranen die ze uit alle macht probeerde tegen te houden. Zwijgend stond hij daar, terwijl hij haar verhaal in zich opnam. Vier Clickers. In haar eentje had ze vier van die verschrikkelijke geïnfecteerden om het leven gebracht en hoewel het roekeloos was, hoewel hij haar voor hetzelfde geld kwijt had kunnen zijn, had ze het overleefd. Ze kon het navertellen, hoe angstaanjagend dichtbij de dood voor haar ook gekomen moest zijn. Het maakte hem trots. De eerste keer dat ze oog in oog had gestaan met een geïnfecteerde, was ze compleet verstijfd en bang geweest om ook maar iets te doen. Dat was vaker gebeurd, momenten waarop de angst de overhand nam. Niet die dag. Ze had gevochten, ze had gewonnen. Nauwelijks, maar ze leefde nog.
Hoe dichter ze naar het einde van haar verhaal naderden, hoe moeilijker ze het leek te vinden om de woorden te blijven spreken. Toen de vierde Clicker ter sprake kwam, die veel te dichtbij kwam, voelde Dean hoe de haren op zijn armen overeind kwamen. Hij kon zich voorstellen hoe het geweest zou zijn, het gevoel van de zwammen tegen haar onderarm, het idee dat de Clicker veel te dichtbij was, ieder moment zijn tanden in haar lichaam had kunnen boren. De geur, het geluid dat het nare ding produceerde… Dean had dat soort momenten ook meegemaakt, met dezelfde angst en dezelfde spanning. Zelfs bij de herinnering aan het voorval begon ze bijna te huilen, dat zei al genoeg. Zijn woede, zijn misprijzen, zou daar niet aan bijdragen. In plaats daarvan bleef hij staan terwijl zij haperde, trok hij haar zo mogelijk nog wat dichter tegen zich aan. Zijn hand streek over haar rug, even voelde het weer als die ene keer dat ze zo overstuur was geraakt. Voordat hij haar had leren omgaan met een wapen. Heel eventjes maar, nu was alles anders. Ze had niet gefaald, ze had in haar eentje vier geïnfecteerden gedood. En hij was, ondanks dat ze iets stoms had gedaan, trots op haar. Dat moest ze weten, dat mocht ze best begrijpen. ‘Het was vast doodeng,’ maakte hij haar zin voor haar af. De lichte verontwaardiging, de woede die er eerder in door had geklonken, was verdwenen. Hij was niet boos op haar. Niet hierom. Als ze gestorven was, gebeten was, ja dan was hij woedend geweest. Maar dat maakte dan ook niet meer uit. Nu was hij niet boos. Trots. ‘Charlotte, ik ben zo trots op je,’ zei hij zacht. Dat moest als een verrassing voor haar komen, vooral omdat hij aan het begin van haar verhaal nogal sceptisch was geweest. Hij liet haar iets los, zodat hij haar aan kon kijken. Een flauwe glimlach speelde op zijn gezicht. ‘Je hebt het zo goed gedaan, je hebt het overleefd. Niet iedereen kan zoiets navertellen, maar jij wel.’
Eventjes aarzelde hij, niet zo goed wetend wat hij moest zeggen. Hij wilde haar niet meer van streek maken, maar wilde wel eerlijk tegen haar zijn. ‘Maar Charlotte… Wat nou als het niet goed gekomen was? Je mag dat soort dingen niet doen zonder de mogelijke consequenties goed te bedenken.’ Wat als ze niet in de grote hal had gestaan toen hij terugkwam, gisteren? Wat als Chris hem apart had genomen, hem had moeten vertellen dat Charlotte niet meer teruggekomen was? Of erger nog, dat hij Charlotte had moeten doden omdat ze geïnfecteerd was geraakt? Dean wist niet of hij dat wel zou kunnen overleven. Daarvoor hield hij te veel van het meisje. Onbewust kneep hij haar, alsof hij zichzelf er op die manier van kon overtuigen dat ze er écht nog was. Fuck.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Trots? Hij was trots? Dat was een verrassing. Ze wist heus wel dat Dean zag dat ze vooruitgang boekte, dat ze de goede weg op ging, maar ze had niet verwacht dat hij trots zou zijn op haar roekeloze actie. Tuurlijk. Ze had zelf een kort moment van euforie ervaren, de roes van adrenaline die het doden van zo’n monster teweegbracht. Echter was dat gevoel van euforie even gauw verdwenen als dat het gekomen was. De angst dat ze op de een of andere manier toch gebeten was, geïnfecteerd geraakt was, had al gauw de overhand genomen. Het moment daarna had enkel uit opluchting bestaan. Ze was niet trots op wat ze bereikt had, ze was enkel opgelucht op hoe het geëindigd was. En, ze had gedacht dat Dean datzelfde gevoel zou hebben. Opluchting, géén trots. Maar, hij had gelijk. Ze had het overleefd en er waren genoeg mensen die dat niet konden navertellen. Zij, het simpele stadsmeisje, had een gevecht met vier Clickers overleefd. Ze zou er niet direct trots op zijn, maar ergens gaf het haar wel een gevoel van voldoening. Sowieso viel er een last van haar schouders nu hij het wist. Ze hoopte dat hij haar gedrag van die ochtend ook wat beter begreep nu.
Maar, over dat tweede had hij ook gelijk. Wat als het fout was gegaan? Dat had ze zich heus wel bedacht. Waarom had ze het dan toch gedaan? Was dat cadeautje echt zo belangrijk voor haar? Had ze zichzelf echt zo graag willen bewijzen? Of was ze bang dat ze anders niet goed genoeg was? Waarschijnlijk was het een combinatie van alles. ‘Ik wist wat de consequenties waren,’ fluisterde ze. Ze wist dat het haar einde had kunnen betekenen. Ze wist dat ze niet of geïnfecteerd terug had kunnen komen. Dan nam het begrip van een ‘verrassing’ ineens een hele andere wending. Dat had ze geweten. En toch had ze het gedaan. Waarom? Goede vraag. ‘Ik wist wat de risico’s waren, maar toch wilde ik het doen…’ Maar, waarom? Was het misschien de adrenalinekick? De spanning die ze achteraf verafschuwde? Er waren talloze verklaringen, maar elk van hen voelde als een zwak argument. Charlotte pakte Deans hand vast, bracht deze omhoog naar haar lippen en drukte er zacht een kus tegenaan. ‘Ik weet dat het stom van me was… Chris en ik hadden er ook een ruzie over. Maar… op dat moment voelde het als het juiste om te doen. En… ik ben er nog?’ Dat klonk als een zwak excuus. Sterker nog, dat was niet eens een excuus te noemen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hallo, natuurlijk was hij ook opgelucht. Maar het verschil was, dat hij al wist dat ze het overleefd had. Dat hij al wist dat ze hier, levend en wel, tegenover hem stond. Dat maakte dat er meer plaats was voor een gepaste trots, niet zo zeer de opluchting. Nu hij wist wat ze had gedaan om zijn cadeau te vinden, koesterde hij het enkel nog meer. Het was nu inderdaad duidelijker waarom ze zich zo gek had gedragen die ochtend, ze had dit de hele tijd bij zich gedragen en het ging haar overduidelijk niet zo goed af om dingen achter te houden. Het was goed. Het was zelfs beter zo, nu ze dit soort dingen hadden opgehelderd. Voor hen beiden was nu duidelijker wat er gebeurd was, waarom ze gezegd hadden wat ze gezegd hadden en verzwegen hadden wat ze niet gezegd hadden.
Dean schudde zijn hoofd. 'Je hoeft je niet te verdedigen voor wat je gedaan hebt, Charlotte. Maar ik meen het wel. Je beseft je niet half hoe erg het voor mij geweest zou zijn om thuis te komen en te horen dat jij weggegaan was en nooit meer teruggezien was.' Met een hand streek hij door haar haren, waarna hij eens diep ademhaalde. 'Je hebt gelijk. Je bent er nog en dat is het allerbelangrijkste.' Dat was volstrekt de waarheid. Hoe gevaarlijk het ook geweest was, hoe nobel haar intenties ook geweest waren, hoe leuk hij het cadeautje ook gevonden had, het allerbelangrijkste was dat ze nog leefde, waarschijnlijk zelfs sterker was geworden door wat er gebeurd was. Misschien niet fysiek, maar ze was nog dichter bij de dood geweest dan ooit daarvoor. Ze zou er waarschijnlijk van geleerd hebben, nu weten dat de adrenaline niet opwoog tegen het idee van het sterven, de nare, sponsachtige zwammen zo dicht op je gezicht voelen. Maar ze leefde nog.
Ondertussen bleef de tijd doortikken en Dean wist dat ze nu wel in de richting van de eetzaal moesten gaan lopen, tenzij ze het avondeten wilden missen. Dat leek hem geen goed plan, hij had eigenlijk wel erge honger gekregen van alle emotionele gesprekken en het oefenen van die dag. Nu had Dean eigenlijk altijd wel honger, dus dat was geen uitzondering, maar toch. Hij gaf een kneepje in haar hand, glimlachte nog eens naar haar. 'Nu gaan we wel eten, anders missen we de toespraak van je broer nog.' Hij probeerde de sfeer er weer wat lichter mee te maken, al bleven de rampscenario's nog steeds in hoofd spelen. Nu hij wist wat ze had gedaan had, was hij zich er des te meer van bewust dat hij haar net zo goed kwijt had kunnen zijn. Hij wilde haar niet kwijt. Nu niet, morgen niet, nooit niet. Als er één ding was wat hij zeker wist, was het dit wel.
Samen liepen ze nu eindelijk richting de eetzaal. Veel mensen waren al in de ruimte, dus een groot deel van de blikken die hij normaal toegeworpen kreeg, kon vermeden worden terwijl ze de laatste gangen door liepen en iets verderop het kenmerkende geluid van de mensen in de eetzaal konden horen. Etenstijd.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Ze probeerde het zich voor te stellen. Het moment dat Dean, gebroken van de afgelopen week, terug zou keren, maar Charlotte niet terug was te vinden in de groep. Ze stelde zich voor hoe Chris de leider van de missie negeerde en ietwat gebroken naar Dean toeliep om het nieuws met hem te delen. Hoe erg zou het hem breken? Al helemaal op zijn verjaardag, na een helse week achter de rug te hebben. Het idee alleen al liet de schuldgevoelens in haar naar boven komen.
Charlotte stemde in met het idee om richting de eetzaal te gaan. Hoewel ze nog voor het kantoor van haar broer hadden gestaan en ze hem nog niet naar buiten had zien komen, was ze liever ruim op tijd in de eetzaal. Hij leek nog druk bezig met de voorbereidingen van de toespraak toen ze hem gesproken had en ze was benieuwd wat hij zou zeggen. Ze verwachtte dat hij iets zou zeggen over Deans heldendaad. Misschien dat Dean het zelf niet zo zou zien, maar dat we het wel degelijk: een heldendaad. Misschien zag hij zelf weinig keuze, maar na alles wat ze hem hadden aangedaan, was het vast erg verleidelijk geweest om zonder de groep pestkoppen terug te keren. Gelukkig had Dean zelf ook geweten dat hen daar achterlaten niet menselijk geweest zou zijn, en Charlotte hoopte dat zijn keuze geloond zou worden.
Eenmaal bij de eetzaal, zat het al redelijk vol. Mensen hadden al borden voor zich staan waar de damp vanaf kwam. Het was bijna vreemd hoe snel men gewend raakte aan dit soort luxe. Niet alleen de maaltijden die klaar gemaakt werden en het feit dat ze in principe niets hoefden te doen voor het eten, maar ook de warmte. De warme douches die ze er hadden. De slaapzalen die elk voorzien was van verschillende bedden met prima matrassen erin. De trainingszalen. De veilige muren om hen heen. De koffie die Charlotte steeds lekkerder begon te vinden. Het was haast gevaarlijk hoe vanzelfsprekend alles hier leek, maar ze wist dat Chris veel moeite deed om dit alles op orde te houden. Het was fijn, al die luxe, maar Charlotte was ergens bang dat het hen ook afhankelijk maakte.
Dean en zij pakten ook een bord. Op Deans bord werd iets meer eten geschept dan op de hare. Waarschijnlijk niet alleen om het feit dat hij een man was en ook langer was dan zij, maar ook omdat hij pas terugkwam van de missie en daarmee weer een beetje op kracht moest komen. Nu moest Charlotte toegeven dat zij ook weinig gegeten had afgelopen week, gewoon doordat ze weinig eetlust had. Maar, die eetlust was nog steeds niet helemaal terug, al was ze wel blij dat ze al haar zorgen en gedachten met Dean had kunnen bespreken. Ze zochten een plekje uit aan de rand van een van de tafels, waar het nog niet heel vol zat. Na enkele tijd kwam Chris de zaal in gelopen, zo mogelijk met nog grotere wallen onder zijn ogen. Ze was benieuwd wat hij zou gaan vertellen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld